Serwis Internetowy Portal Orzeczeń używa plików cookies. Jeżeli nie wyrażają Państwo zgody, by pliki cookies były zapisywane na dysku należy zmienić ustawienia przeglądarki internetowej. Korzystając dalej z serwisu wyrażają Państwo zgodę na używanie cookies , zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki.

III AUa 1434/14 - wyrok z uzasadnieniem Sąd Apelacyjny w Poznaniu z 2015-05-21

Sygn. akt III AUa 1434/14

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 maja 2015 r.

Sąd Apelacyjny w Poznaniu III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSA Dorota Goss-Kokot

Sędziowie: SSA Ewa Cyran

del. SSO Katarzyna Schönhof-Wilkans (spr.)

Protokolant: insp.ds.biurowości Krystyna Kałużna

po rozpoznaniu w dniu 21 maja 2015 r. w Poznaniu

sprawy C. D.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z.

o rentę z tytułu niezdolności do pracy

na skutek apelacji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z.

od wyroku Sądu Okręgowego w Zielonej Górze

z dnia 2 lipca 2014 r. sygn. akt IV U 3410/13

oddala apelację.

del. SSO Katarzyna Schönhof-Wilkans

SSA Dorota Goss-Kokot

SSA Ewa Cyran

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 29 października 2013r. w sprawie (...), Zakład Ubezpieczeń Społecznych, Oddział w Z., odmówił C. D. przywrócenia prawa do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy z uwagi na to, że w toku postępowania orzeczniczego nie uznano odwołującego za osobę niezdolną do pracy.

C. D. odwołał się od tej decyzji, domagając się ustalenia prawa do renty na dalszy okres.

W odpowiedzi na odwołanie organ rentowy wniósł o jego oddalenie, podtrzymując argumentację zawartą w zaskarżonej decyzji.

Wyrokiem z dnia 2 lipca 2014 r. Sąd Okręgowy w Zielonej Górze, IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych, w sprawie IV U 3410/13, zmienił zaskarżoną decyzję Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, Oddział w Z., z dnia 29 października 2013r., znak (...), w ten sposób, że przywrócił wnioskodawcy C. D. prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy, poczynając od dnia 1.11.2013r. na stałe.

Podstawę powołanego rozstrzygnięcia stanowiły następujące ustalenia faktyczne i rozważania prawne:

Odwołujący C. D. ur. (...), nabył prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy ostatnio do dnia 31.10.2013r. Z zawodu jest kierowcą. Rentę pobiera od ponad 20 lat.

W dniu 23.09.2013r. odwołujący złożył wniosek o przyznanie renty na dalszy okres.

W postępowaniu orzeczniczym przed organem rentowym został uznany za zdolnego do pracy. W związku z powyższym od dnia 01.11.2013r. ustało prawo do renty odwołującego.

Aktualnie u C. D. rozpoznaje się:

polineuropatię metaboliczną,

chorobę zwyrodnieniową kręgosłupa,

kardiomiopatię nadciśnieniową,

rozkurcz niewydolności serca II/III wg (...),

cukrzycę typu 2,

otyłość prostą.

W aktualnym stanie zdrowia wnioskodawca jest częściowo niezdolny do pracy w sposób trwały. Objawy polineuropatii cukrzycowej wymagały hospitalizacji, leczenia dożylnego. Objawy te powodują upośledzenie funkcji narządu ruchu, pomimo niewielkiego zaawansowania zmian zwyrodnieniowych kręgosłupa. Wieloletnie nadciśnienie tętnicze i cukrzyca oraz zaawansowany wiek wnioskodawcy są powodem niskiej wydolności fizycznej, ograniczającej możliwość wykonywania wielogodzinnej, pełnoetatowej pracy fizycznej.

Mając tak ustalony stan faktyczny, Sąd Okręgowy przywołał przepisy art. art. 57 ust. 1
i art. 61
, w zw. z art. 12 i art. 13 ustawy z 17.12.1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. 04.39.353 ze zm.); wskazał, że przedmiotem sporu było ustalenie czy odwołujący C. D. jest w dalszym ciągu niezdolny do pracy częściowo czy też całkowicie oraz na jaki okres.

W zakresie oceny zdolności odwołującego do pracy Sąd Okręgowy oparł swe rozstrzygnięcie w głównej mierze na opinii powołanego zespołu biegłych neurologa i kardiologa. Biegli ci uznali, że odwołujący jest w dalszym ciągu częściowo niezdolny do pracy z powodu cukrzycy typu II niewyrównanej metabolicznie, powikłanej makroangiopatią pod postacią miażdżycy tętnic kończyn dolnych i tętnic mózgowych oraz neuropatią pod postacią polineuropatii obwodowej czuciowo – ruchowej. Biegli oparli swoją opinię, z uwagi na rodzaj schorzenia odwołującego, przede wszystkim na wynikach badań przedmiotowych i wywiadzie uzyskanym od odwołującego oraz wynikach badań zgromadzonych w aktach. Sąd Okręgowy w pełni podzielił opinię biegłych, z której wynika, że stan zdrowia odwołującego nie uległ poprawie w stosunku do poprzedniego badania, a niezdolność do pracy ma charakter trwały.

Sąd I instancji w pełni podzielił powyższą opinię i nie dopatrzył się - wbrew twierdzeniom pozwanego organu - jakichkolwiek uchybień opinię tę dyskwalifikujących. Skutkowało to oddaleniem wniosku o powołanie nowego zespołu biegłych. Stanowisko ZUS, kwestionujące niezdolność do pracy, sprowadza się – w ocenie Sądu Okręgowego - jedynie do polemiki z wnioskami końcowymi biegłych i jako takie, nie stanowi podstawy do powołania innego zespołu biegłych, czy biegłych innych specjalności.

Sąd Okręgowy powołując się na jednolite i utrwalone orzecznictwo Sądu Najwyższego, wskazał, że sąd nie jest obowiązany do dopuszczania dowodu z kolejnych opinii biegłych w każdym wypadku, gdy złożona opinia nie jest korzystna dla stron. Żądanie ponowienia lub uzupełnienia dowodu z opinii biegłych jest bezpodstawne, jeżeli sąd uzyskał od biegłych wiadomości specjalne niezbędne do merytorycznego i prawidłowego orzekania. Natomiast potrzeba powołania innego biegłego powinna wynikać z okoliczności sprawy i oceniana jest jako celowa tylko wtedy, gdy pierwotna opinia budziła istotne i nie dające się usunąć wątpliwości (por. wyroki SN z dnia 10.09.1999 r. II UKN 96/99, z dnia 7.10.1998 r. II UKN 248/99 i z dnia 2.06.1998 – II UKN 88/98).

W tym stanie rzeczy z przyczyn wskazanych i opisanych wyżej, Sąd stanął na stanowisku, iż odwołujący jest nadal, tj. od dnia wstrzymania renty, częściowo niezdolny do pracy na stałe i podstawie art. 477 14 § 2 k.p.c. oraz powołanych przepisów prawa materialnego, zmienił zaskarżoną decyzję.

Apelację od powyższego rozstrzygnięcia wywiódł pozwany organ rentowy – Zakład Ubezpieczeń Społecznych, Oddział w Z..

Zaskarżając wyrok w całości, zarzucił mu:

I.  Naruszenie przepisów postępowania cywilnego, a w szczególności art. 233 § 1 k.p.c. , poprzez wadliwą ocenę dowodów oraz naruszenie granic swobodnej oceny dowodów przez przyjęcie, iż Wnioskodawca jest częściowo niezdolny do pracy na stałe, podczas gdy okoliczność ta nie została dostatecznie potwierdzona w zebranym materiale dowodowym.

II.  Nierozpoznanie istoty sprawy poprzez niedopuszczenie dowodu z opinii innego zespołu biegłych sądowych neurologa i kardiologa w obecności psychologa na okoliczność ustalenia czy Wnioskodawca jest niezdolny do pracy i na jaki okres oraz czy doszło do pogorszenia zdrowia Wnioskodawcy od momentu badania przez Komisje Lekarską ZUS (art. 217 k.p.c.), a postanowienie tej treści miało wpływ na wynik sprawy.

III.  Naruszenie przepisów prawa materialnego poprzez niewłaściwe zastosowanie art. 12 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 17. 12. 1998r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. 2013 r. poz. 1440 j.t.) w związku z art. 57 i 107 tej ustawy, poprzez przyznanie Wnioskodawcy prawa do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy.

W uzasadnieniu apelacji organ rentowy podkreślał, że istnieje medyczne uzasadnienie wniosku o uzupełnienie opinii biegłego neurologa i kardiologa. Zdaniem organu rentowego, opis badania kardiologicznego, w tym ciśnienie 160/100, według biegłego podwyższone, nie wskazuje na objawy upośledzenia wydolności krążenia. Pozwany wskazał także, iż sam biegły neurolog zdyskwalifikował swoją opinię stwierdzeniem: zaburzenia zachowania badanego uniemożliwiają obiektywną ocenę stanu układu nerwowego. Sąd natomiast dopuścił dowód z opinii uzupełniającej tego samego zespołu biegłych, którzy stwierdzili, iż podczas badania ubezpieczony podawał objawy osłabienia czucia całej twarzy, całych kończyn górnych, całych kończyn dolnych, co biegli ocenili jako mało prawdopodobne. Sąd I instancji, oddalając wniosek pozwanego o opinię innego zespołu biegłych neurologa i kardiologa, uniemożliwił wyjaśnienie wszystkich istotnych okoliczności w sprawie, w szczególności obiektywną ocenę stanu zdrowia ubezpieczonego pod względem neurologicznym, zwłaszcza, że sami biegli sądowi wskazywali, iż nie są w stanie dokonać takiej oceny obiektywnie ze względu na zachowanie wnioskodawcy.

Mając powyższe zarzuty na uwadze, apelujący wniósł o uchylenie wyroku jako wadliwego i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje :

Apelacja okazała się bezzasadna.

W ocenie Sądu Apelacyjnego, Sąd pierwszej instancji właściwie skoncentrował materiał dowodowy, który ocenił na podstawie jego wszechstronnego rozważenia, polegającego na rzetelnej, bezstronnej ocenie wyników postępowania i ich prawidłowej interpretacji, przy uwzględnieniu zasad logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego. Dokonując tej oceny, Sąd nie przekroczył granicy swobodnej oceny dowodów w rozumieniu art. 233 § 1 k.p.c.

Na akceptację zasługują również wywody prawne Sądu pierwszej instancji oraz dokonana przez ten Sąd interpretacja przepisów ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (dalej: ustawa emerytalna; tekst jedn.: Dz. U. z 2009 r. Nr 205, poz. 1585 z późn. zm.), tj. art. 57 i art. 61 w zw. z art. 12 i 13 tejże ustawy.

Zgodnie z przepisem art. 57 ust. 1 ustawy z dnia 17.12.1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jednolity Dz.U.2013.1440), świadczenie rentowe z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, jeżeli spełnił łącznie następujące warunki:

1)  jest niezdolny do pracy;

2)  ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy;

3)  niezdolność do pracy powstała w okresach wskazanych w ustawie albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

Przepis art. 12 cyt. ustawy stanowi, iż niezdolną do pracy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu.

Zgodnie z art. 13 ust. 1 cyt. ustawy przy ocenie stopnia i przewidywanego okresu niezdolności do pracy oraz rokowania, co do odzyskania zdolności do pracy uwzględnia się:

1) stopień naruszenia sprawności organizmu oraz możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji;

2) możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne.

Zgodnie z treścią art. 59 ust. 1 cyt. ustawy osobie, która spełniła warunki określone w art. 57, przysługuje:

1) renta stała - jeżeli niezdolność do pracy jest trwała;

2) renta okresowa - jeżeli niezdolność do pracy jest okresowa.

Przepis art. 61 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. 2004 r., nr 39 poz. 353 ze zm.) stanowi, iż prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy, które ustało z powodu ustąpienia niezdolności, podlega przywróceniu, jeżeli w ciągu 18 miesięcy od dnia ustania prawa do renty, ubezpieczony ponownie stał się niezdolny do pracy.

Spór w analizowanej sprawie sprowadzał się do rozstrzygnięcia, czy istnieje podstawa do przyznania odwołującemu C. D. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy z powodu występujących u niego schorzeń – na dalszy okres.

W przedmiotowej sprawie na okoliczność ustalenia czy odwołujący jest całkowicie, bądź częściowo niezdolny do pracy, Sąd I instancji przeprowadził dowód z opinii biegłych neurologa i kardiologa. Dowód ten został przeprowadzony zasadnie, gdyż w zakresie oceny niezdolności do pracy, Sąd nie może oceny tej dokonać samodzielnie. Powyższe wynika z orzecznictwa i doktryny, które wskazują, że Sąd orzekając o niezdolności do pracy, nie może opierać się jedynie na własnej wiedzy oraz doświadczeniu i w zakresie ustalenia niezdolności jest zobowiązany przeprowadzić dowód z opinii biegłego z zakresu właściwej dla danej sprawy specjalności medycznej (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 13 października 2009r., II UK 106/09, Lex nr 558589). Tym samym, w ocenie Sądu Apelacyjnego, Sąd I instancji uczynił przedmiotem dowodu fakty mające dla rozstrzygnięcia sprawy istotne znaczenie (art. 227 k.p.c.). W sędziowskiej ocenie materiału dowodowego, Sąd Apelacyjny nie stwierdza żadnych uchybień, które mogłyby stanowić podstawę apelacji. Z uwagi na powyższe, słusznie Sąd Okręgowy, dokonując oceny niezdolności odwołującego do pracy, oparł swoje rozstrzygnięcie na dowodzie z opinii biegłych lekarzy o specjalności adekwatnej do stwierdzonych u wnioskodawcy schorzeń. Przedmiotowy dowód w sprawie staje się dowodem głównym i nie może być zastępowany innymi dowodami.

Powołani przez Sąd I instancji biegli sądowi: neurolog dr Marzena Tysiewicz-Dudek i kardiolog dr Wojciech Żorawski w opinii z dnia 3 marca 2014 r., po przeprowadzeniu badania przedmiotowego, podmiotowego oraz na podstawie oceny przedstawionej dokumentacji medycznej, jednoznacznie stwierdzili, że wnioskodawca jest częściowo niezdolny do pracy w sposób trwały. W ocenie biegłych, objawy polineuropatii cukrzycowej wymagały hospitalizacji, leczenia dożylnego i one powodują upośledzenie funkcji narządu ruchu, pomimo niewielkiego zaawansowania zmian zwyrodnieniowych kręgosłupa, natomiast wieloletnie nadciśnienie tętnicze i cukrzyca oraz zaawansowany wiek, są powodem niskiej wydolności fizycznej, ograniczającej możliwość wielogodzinnej, pełnoetatowej pracy fizycznej.

Jednocześnie w/w biegli wskazali na zaburzenia zachowania badanego, uniemożliwiające obiektywną ocenę stanu układu nerwowego i właśnie ta okoliczność, obok braku w ocenie ZUS – objawów upośledzenia wydolności krążenia, przy nadciśnieniu tętniczym 160/100 – stała się przyczyną wniosku ZUS o dopuszczenie dowodu z opinii drugiego zespołu biegłych neurologa i kardiologa.

Sąd Okręgowy oddalając powyższy wniosek, przeprowadził dowód z uzupełniającej opinii biegłych, którzy wydali opinię w niniejszej sprawie. Mimo jednoznacznego stanowiska biegłych sądowych, wyrażonego w treści opinii uzupełniającej, organ rentowy podtrzymywał w toku prowadzonego postępowania, jak i w apelacji, iż w jego ocenie odwołujący nie jest niezdolny do pracy.

Należy wskazać, iż zgodnie z treścią powołanego wyżej art. 61 ustawy emerytalnej, kryterium przywrócenia prawa do renty, jest ponowna niezdolność do pracy, powstała w ciągu 18 miesięcy od dnia ustania tego prawa. Zatem stan zdrowia wnioskodawcy należy porównać ze stanem z daty badania w poprzedniej sprawie, gdy stwierdzono niezdolność odwołującego do pracy, skutkującą przyznaniem prawa do renty. Badanie przez Lekarza Orzecznika ZUS w poprzedniej sprawie odbyło się w dniu 18 września 2009 r. Wówczas rozpoznano u wnioskodawcy przewlekły zespół bólowy kręgosłupa c i L-S na tle zmian dyskopatyczno-zwyrodnieniowych, upośledzający sprawność, chorobę niedokrwienną serca stabilną, nadciśnienie tętnicze z zajęciem serca i wodniaka jądra prawego (...). Nr choroby zasadniczej –(...) „inne choroby krążka międzykręgowego”. Wówczas z powodu wieloletnich dolegliwości neurologicznych i kardiologicznych orzeczono częściową niezdolność odwołującego na cztery lata. Natomiast w badaniu przez Komisję Lekarską ZUS w niniejszej sprawie z dnia 24 października 2013 r., rozpoznano: niewydolność tętnic mózgu i polineuropatię z wywiadu na tle cukrzycy i nadciśnienia tętniczego krwi, bez istotnego ograniczenia funkcji układu nerwowego, nadciśnienie tętnicze, zmiany zwyrodnieniowo-dyskopatyczne kręgosłupa z zespołem bólowym, bez istotnego upośledzenia funkcji, bez ubytków neurologicznych. Nr choroby zasadniczej – (...) – „cukrzyca insulinozależna”. Badanie to było poprzedzono badaniem przez lekarza konsultanta neurologa, a opinia i orzeczenie Komisji Lekarskiej było oparte o opinię wymienionego wyżej konsultanta. Mimo iż doszła u wnioskodawcy choroba w postaci cukrzycy insulinozależnej, uznanej jako choroba zasadnicza, stwierdzono brak niezdolności do pracy, choć nie wskazano wprost na czym polega poprawa stanu zdrowia wnioskodawcy w porównaniu z poprzednim badaniem (z dnia 18 września 2009 r.).

Odnosząc się do argumentów podniesionych w apelacji, zdaniem Sądu Apelacyjnego, niezasadnym jest podnoszenie przez ZUS, iż opinia biegłego neurologa pozostawała w opozycji do opinii specjalisty neurologa – konsultanta ZUS z dnia 4 października 2013 r. Zdaniem Sądu Apelacyjnego, Sąd badając ubezpieczonego przez biegłych, winien odnieść się przede wszystkim do poprzedniego badania przez lekarzy orzeczników ZUS, przeprowadzonego w poprzedniej sprawie, czyli w dniu 18 września 2009 r., pod kątem poprawy bądź jej braku w stanie zdrowia wnioskodawcy. Biegli lekarze sądowi nie stwierdzili poprawy w stanie zdrowia C. D. w porównaniu ze wskazanym badaniem z 2009 r. Dodatkowo podali, że w ich ocenie badanie konsultanta było mało wnikliwe i nieobiektywne. W związku z kontrolnym charakterem postępowania sądowego wobec zaskarżonej decyzji ZUS, bezzasadny jest zarzut pozwanego organu rentowego, iż Sąd I instancji nie ustalił w drodze uzupełniającej opinii biegłych czy doszło do pogorszenia stanu zdrowia wnioskodawcy od momentu badania przez Komisję Lekarską ZUS w 2013 r.

Biegli lekarze sądowi co prawda stwierdzili w opinii w niniejszej sprawie (k. 34), że wnioskodawca w trakcie badania był podenerwowany kolejnym badaniem, nie chciał odpowiadać na pytania; podawał osłabienie czucia całej twarzy i całych kończyn górnych oraz dolnych, co jest mało prawdopodobne, jednakże uznali, że jego zachowanie było objawem bezsilności i rezygnacji człowieka chorego, który w wieku (...) lat, po 23 latach renty został uznany za zdolnego do pracy. Istotne jest jednak w ocenie Sądu Apelacyjnego, że obiektywnie w badaniu biegli stwierdzili osłabienie odruchów w obu kończynach dolnych, obustronnie dodatnie objawy rozciągowe, co potwierdza rozpoznania postawione w Oddziale Wewnętrznym w Z. i czyni wnioskodawcę częściowo, trwale niezdolnym do pracy. Dlatego zbędne było dalsze badanie odwołującego przez kolejnych biegłych.

W tym miejscu godzi się przypomnieć, że w kwietniu 2013 r. odwołujący był hospitalizowany na (...) w Z., gdzie rozpoznano u wnioskodawcy cukrzycę typu II niewyrównaną metabolicznie, powikłaną makropatią pod postacią miażdżycy kończyn dolnych i tętnic mózgowych oraz neuropatią pod postacią polineuropatii obwodowej czuciowo-ruchowej. Ponowna hospitalizacja odwołującego z tego samego powodu miała miejsce w sierpniu 2013 r., natomiast zaskarżoną decyzję wydano w dniu 29 października 2013 r., a badanie przez biegłych lekarzy sądowych odbyło się 21 stycznia 2014 r. Zestawienie tych dat obrazuje stan zdrowia odwołującego na dzień wydania zaskarżonej decyzji.

Należy podkreślić, że wyniki badania przedmiotowego odwołującego, dokonanego przez biegłych w zakwestionowanej przez pozwanego opinii, potwierdzają diagnozę postawioną w szpitalu, jak i wyniki badań, zgromadzonych w aktach sprawy.

Z uwagi na powyższe rozważania, Sąd Apelacyjny stwierdza, że, znajdująca się w aktach sprawy pisemna opinia biegłych sądowych spełnia wymogi art. 285 § 1 k.p.c. W toku przeprowadzonego postępowania dowodowego przed Sądem I instancji, powołani zostali bowiem specjaliści z dziedzin niezbędnych dla dokonania prawidłowych ustaleń w zakresie oceny stanu zdrowia wnioskodawcy. Treść opinii biegłych jest jednoznaczna – rozpoznane u odwołującego schorzenia w zastanym stanie rzeczy kwalifikowały go do uznania za osobę częściowo niezdolną do pracy na dalszy okres, tj. od 1.11.2013 r. na stałe.

Reasumując i uwzględniając powyższe rozważania, stwierdzić należy, że postępowanie przed Sądem I instancji zostało przeprowadzone prawidłowo, a treść wydanego orzeczenia w żadnej mierze nie narusza przywołanych w apelacji przepisów prawa materialnego. Również nie zostały naruszone przepisy prawa procesowego. Sąd I instancji właściwie ocenił wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału dowodowego jako całości oraz zważył ich moc oraz wiarygodność, odnosząc je do pozostałego materiału dowodowego.

W ocenie Sądu Apelacyjnego, brak jest podstaw do kwestionowania opinii biegłych, jako podstawy do dokonania w niniejszej sprawie ustaleń faktycznych. Biegli wydali opinię w oparciu o analizę całokształtu zgromadzonej w sprawie dokumentacji medycznej, a przede wszystkim na podstawie bezpośredniego badania przedmiotowego wnioskodawcy. Spostrzeżenia poczynione przez biegłych przedstawione zostały w sposób szczegółowy i wyczerpujący. Jednocześnie nie budzi wątpliwości, że opinia została opracowana przez osoby kompetentne do dokonania oceny stanu zdrowia odwołującego oraz dysponujące w tym zakresie niezbędną wiedzą i doświadczeniem.

Powyższe uzasadnia stwierdzenie, że ostateczna konkluzja opinii biegłych sądowych, iż odwołujący jest osobą częściowo, trwale niezdolną do pracy, została w sposób wyczerpujący umotywowana wynikami przeprowadzonych badań lekarskich i wobec jednoznaczności opinii nie było konieczności dalszego uzupełniania postępowania dowodowego. Zarzuty apelacji w świetle wyjaśnień biegłej zaprezentowanych w opinii są nietrafne i stanowią jedynie bezzasadną polemikę z wnioskami znajdującymi się w opinii.

Wobec powyższego, zdaniem Sądu Apelacyjnego, zarzuty apelującego nie mogły zasługiwać na uwzględnienie, a dokonana przez Sąd Okręgowy zmiana decyzji organu rentowego jest zasadna, albowiem ma ona odzwierciedlenie w ustalonym stanie faktycznym.

Tym samym Sąd Apelacyjny na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił wniesioną apelację, nie znajdując podstaw do jej uwzględnienia.

del. SSO Katarzyna Schönhof-Wilkans

SSA Dorota Goss-Kokot

SSA Ewa Cyran

Dodano:  ,  Opublikował(a):  Gabriela Taciak
Podmiot udostępniający informację: Sąd Apelacyjny w Poznaniu
Osoba, która wytworzyła informację:  Dorota Goss-Kokot,  Ewa Cyran
Data wytworzenia informacji: