Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Poznaniu

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 16/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Orzeczenie Sądu Okręgowego w Z. G. z dnia 8.12.2020r. ( II K 134/20 )

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

Zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

1.

Z. M.

świadomość lustrowanego co do służby w (...) w S.

oświadczenia lustracyjne załączone do pisma z dnia (...)

61-75

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

1.

oświadczenia lustracyjne załączone do pisma z dnia (...)

Oświadczenia te nie miały waloru jaki usiłowano nadać im w apelacji. Są nieprzydatne do oceny świadomości lustrowanego. Są jedynie dowodem, że podpisane na nich osoby złożyły oświadczenie tej treści. Nie miały żadnego znaczenia dla ustalenia stanu faktycznego
w rozpoznawanej sprawie.

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1.  obraza przepisów postępowania mających wpływ na treść orzeczenia a mianowicie art.2 § 2 kpk, art.7 kpk, art.410 kpk oraz art.424 kpk w następstwie nierozważenia całokształtu dowodów i ich pełnej treści oraz dowolnej nie uwzględniającej wskazań wiedzy historycznej i doświadczenia życiowego oceny materiału dowodowego w zakresie, który sąd przyjął za podstawę faktyczną swojego orzeczenia czego konsekwencją było pominięcie treści istotnych dokumentów, w tym rozkazu personalnego, karty uposażenia, akt osobowych dot. przebiegu służby lustrowanego, a także aktów normatywnych odnoszących się do struktury Wydziału Zamiejscowego (...) w S. w latach (...) oraz bezpodstawnym przyjęciu, że w okresie pobierania nauki w szkole w S. jako funkcjonariusz Milicji Obywatelskiej nie pełnił służby
w (...) ( mimo formalnego pozostawania na etacie ) co spowodowało nieprawdziwe ustalenia faktyczne, które stały się podstawą rozstrzygnięcia,

2.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który mógł mieć wpływ na jego treść, będący konsekwencją naruszenia prawa procesowego, polegających na bezpodstawnym i pochopnym ustaleniu, że oświadczenie lustracyjne złożone przez Z. M. jest zgodne z prawdą, bowiem przekształcenie Wyższej Szkoły (...) w L. w Wydział Zamiejscowy (...) nie skutkowało wobec słuchaczy tej szkoły odbywaniem służby
w (...) przez okres istnienia tego zamiejscowego wydziału (...) w S. .

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzuty apelacji okazały się bezzasadne w stopniu oczywistym.

Odnosząc się do zawartych w pkt I apelacji prokuratora zarzutów naruszeń proceduralnych to należy zauważyć, iż zgodnie z art.438 pkt 2 kpk orzeczenie podlega uchyleniu ( lub zmianie ) jedynie w razie takiej obrazy przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść tego orzeczenia. W realiach niniejszego procesu skarżąca poprzestała jedynie na ich wyliczeniu, nie podejmując nawet poważnego trudu i próby wykazania ewentualnego wpływu na treść zaskarżonego orzeczenia. Takie działanie nie może oczywiście skutkować powodzeniem apelacji. W aspekcie przyczyn odwoławczych określonych w art.438 pkt 2 kpk w środku odwoławczym mogą być podnoszone także zarzuty niezgodności przebiegu postępowania
z wymogami prawa procesowego, i to zarówno te błędy, które polegają na zaniechaniu wypełnienia konkretnych nakazów przepisów prawa procesowego ( errores in omittendo ), jak
i te które sprowadzają się do działania sprzecznego z konkretnymi przepisami procedury
( errores in faciendo ). Przepisy procedury statuują też fundamentalne metody oceny dowodów, z zatem takie naruszenie tych zasad, które mogło mieć wpływ na treść wydanego orzeczenia, może stanowić podstawę zarzutu środka odwoławczego. Należy pamiętać o tym, że wpływ danego uchybienia na treść orzeczenia zależy ściśle od realiów konkretnej sprawy ( vide: „Kodeks postępowania karnego – Komentarz” pod. red. Z. Gostyńskiego wyd. ABC W-wa 1998 tom II, str.460-461 tezy 13, 15 ).

Jak słusznie zauważył Sąd Apelacyjny w Warszawie w uzasadnieniu wyroku z dnia 10.07.2019r. ( II AKa 94/18 ) przywoływany w apelacji przepis art.410 kpk nie nakłada na sąd obowiązku przywołania w uzasadnieniu orzeczenia wszystkich dowodów bez wyjątku, gdyż oceny wymagają tylko te, które według sądu miały znaczenie dla wydanego orzeczenia. Omówienie wybranych dowodów jest dopuszczalne, o ile mają one znaczenie dla wyrokowania. Nie stanowi naruszenia przepisu art.410 kpk dokonanie oceny dowodu przeprowadzonego lub ujawnionego na rozprawie. Naruszenie treści przepisu art.410 kpk następuje poprzez oparcie orzeczenia na okolicznościach nieujawnionych w toku rozprawy głównej, bądź też przez pominięcie przy wyrokowaniu ujawnionych w toku rozprawy głównej okoliczności tak korzystnych, jak
i niekorzystnych dla podsądnego. Nie stanowi zaś naruszenia przepisu art.410 kpk dokonanie takiej czy innej oceny dowodu przeprowadzonego lub ujawnionego na rozprawie. Sytuacja,
o której mowa powyżej nie miała zatem miejsca w realiach niniejszej sprawy. Zarzut prokuratora nie mógł zatem zostać uwzględniony.

Uwaga ta odnosi się także do uwag dot. rzekomego naruszenia przepisu art.424 kpk. W myśl cyt. przepisu uzasadnienie orzeczenia powinno zawierać zwięzłe:

1) wskazanie, jakie fakty sąd uznał za udowodnione lub nieudowodnione, na jakich w tej mierze oparł się dowodach i dlaczego nie uznał dowodów przeciwnych;

2) wyjaśnienie podstawy prawnej orzeczenia.

Apelująca nie podjęła nawet poważnego trudu uzasadnienia ww. zarzutu, tak więc sąd odwoławczy pozbawiony został możliwości odniesienia się do argumentów prokuratora w tym zakresie. Waloru takiego nie ma rzecz jasna sama polemika z poglądem Sądu Okręgowego. Jedynie na marginesie wypada przypomnieć, że zgodnie z art.455a kpk sąd odwoławczy nie można uchylić orzeczenia z tego powodu, że jego uzasadnienie nie spełnia wymogów określonych w art.424 kpk.

Argumentacja zawarta w pkt I i II przedmiotowej apelacji sprowadza się w pierwszym rzędzie do nieuzasadnionej, bezpodstawnej polemiki z prawidłowymi ustaleniami Sądu Okręgowego
w Z.. Zasadza się ona na innej, niż przyjęta przez sąd I instancji ocenie materiału dowodowego. Podkreślić przy tym należy, że zaproponowana przez prokuratora ocena materiału dowodowego jest wybiórcza, dowolna i nie znajduje żadnego uzasadnienia w prawidłowo zebranym materiale dowodowym, który jak już wspomniano został należycie rozważony. Należy przy tym zaznaczyć, że zarzut zawarty w pkt II jest co do zasady nielogiczny. Przekształcenie Wyższej Szkoły (...) w L. w Wydział Zamiejscowy Akademii Spraw Wewnętrznych nie miało wpływu na sytuację słuchaczy innej uczelni resortowej, tj. (...)
w S. , albowiem jednostki te zostały zniesione równolegle w § 1 pkt 1 i 2 Rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 10.06.1989r. a następnie powołano w ich miejsce dwa odrębne wydziały zamiejscowe (...) ( vide: k.59-60 akt Ppl Po 966/19 ). Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych dokonanych przez sąd I instancji, jak i zarzut naruszenia przepisu art.7 kpk i art.2 § 2 kpk należało rozpoznać wspólnie, albowiem są one ze sobą ściśle związane funkcjonalnie. Zarzut ten może być tylko wówczas słuszny, gdy zasadność ocen i wniosków, wyprowadzonych przez sąd meriti z okoliczności ujawnionych, w toku postępowania sądowego, nie odpowiada prawidłowości logicznego rozumowania. Ustalenia faktyczne orzeczenia nie wykraczają jednak poza ramy swobodnej oceny dowodów, gdy poczynione zostały na podstawie wszechstronnej analizy przeprowadzonych dowodów, których ocena nie wykazuje błędów natury faktycznej czy logicznej, zgodna jest ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego oraz prowadzi do sędziowskiego przekonania, odzwierciedleniem którego powinno być uzasadnienie orzeczenia. Reasumując należy więc przyjąć, że przekonanie sądu o wiarygodności jednych dowodów
i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną zawartą w treści przepisu art.7 kpk wówczas gdy jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy całokształtu okoliczności sprawy i to
w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy, stanowi wynik rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść jak i niekorzyść lustrowanego, jest wyczerpujące i logiczne z uwzględnieniem wskazań wiedzy i zasad doświadczenia życiowego ( vide: analogicznie wyroki Sądu Najwyższego z 20.02.1975r., II KR 355/74, publ. OSNKW 1975/9/84; z 22.01.1975r, I KR 197/74, publ. OSNKW 1975/5/58; z 5.09.1974r., II KR 114/74, publ. OSNKW 1975/2/28; z 22.02.1996r., II KRN 199/95, publ. PiPr. 1996/10/10;
z 16.12.1974r., Rw 618/74, publ. OSNKW 1975/3-4/47 ). Przypomnieć w tym miejscu należy,
że zgodnie z art.7 kpk organy postępowania, a więc także i sąd, kształtują swe przekonanie na podstawie wszystkich przeprowadzonych dowodów, ocenianych swobodnie z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego. Zgodnie
z panującym w orzecznictwie poglądem ( vide: analogicznie wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9.11.1990r., publ. OSNKW 1991/9/41 ), przekonanie sądu o wiarygodności jednych dowodów
i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną art.7 kpk wtedy m. in. gdy:

⚫

jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy
( art.410 kpk ) i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy (art.2 § 2 kpk),

⚫

stanowi wynik rozważenia wszystkich tych okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść lustrowanego ( art.4 kpk ),

⚫

jest wyczerpująco i logicznie – z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego – uargumentowane w uzasadnieniu orzeczenia ( art.424 § 1 pkt 1 i 2 kpk ).

Mając powyższe uwagi na względzie, uznać obiektywnie należy, że ocena zebranego w sprawie materiału dowodowego została dokonana przez sąd I instancji z uwzględnieniem zasad sformułowanych w przepisie art.7 kpk. Nie można więc zgodzić się ze stanowiskiem skarżącej co do oceny wyjaśnień lustrowanego i zgromadzonych dokumentów. Wywody te są nie tylko przekonywująco przez sąd I instancji uzasadnione ale i odpowiednio obszerne, tak więc nie ma powodu by je powielać ponownie w tym miejscu. Należy jedynie podkreślić, że uwadze skarżącej uszło i to, że twierdzenie te Sąd Okręgowy weryfikował z należytą ostrożnością, natomiast sugestie apelującej, że ocena ta nosi znamiona dowolnej, jest całkowicie bezpodstawna. Skarżąca koncentrowała swoją uwagę na ocenie twierdzeń lustrowanego oraz wykładni art.2 ust.1 pkt 6 ustawy z dnia 18.10.2006r. o ujawnieniu informacji o dokumentach organów bezpieczeństwa państwa z lat 1944 – 1990 oraz treści tych dokumentów (tj. Dz.U. 2020.2141
z późn.zm. – zwana dalej ustawą lustracyjną). Należy przy tym zaznaczyć, że jest to ocena
i wykładania wybiórcza i formalistyczna. Nie uwzględnia nie tylko kontekstu historycznego, ale
i celów ww. ustawy. Nie sposób przy tym nie zauważyć, że interpretacja poszczególnych przepisów nie może pomijać także całokształtu systemu prawnego w jakim dany przepis, czy też ustawa funkcjonują. Sąd odwoławczy w pełni podziela stanowisko wyrażone w uzasadnieniu wyroku Sądu Apelacyjnego w W. z dnia (...)), że stanowisko Instytutu Pamięci Narodowej, że organy, w których lustrowany pełnił służbę, były organami bezpieczeństwa państwa, w rozumieniu art.2 ustawy lustracyjnej, nie wiąże sądu powszechnego. Do wyłącznej kompetencji sądu należy bowiem ustalenie podstawy faktycznej rozstrzygnięcia oraz odpowiednia kwalifikacja prawna (subsumcja) ustalonych faktów. Lustrowany słusznie zwracał uwagę, że cel ustawy lustracyjnej można odczytać m.in.
z preambuły do ww. ustawy, gdzie wskazuje się, że praca albo służba w organach bezpieczeństwa państwa komunistycznego, lub pomoc udzielana tym organom przez osobowe źródło informacji, polegające na zwalczaniu opozycji demokratycznej, związków zawodowych, stowarzyszeń, kościołów i związków wyznaniowych, łamaniu prawa do wolności słowa
i zgromadzeń, gwałceniu prawa do życia, wolności, własności i bezpieczeństwa obywateli, była trwale związana z łamaniem praw człowieka i obywatela na rzecz komunistycznego ustroju totalitarnego. Trudno tego rodzaju zachowania traktować jako chwalebne. Z tego też powodu osobom m.in. służącym w tego rodzaju formacjach ustawodawca nałożył obowiązek ujawnienia określonych faktów w oświadczeniach lustracyjnych. W art.2 ust.1 ustawy lustracyjnej określono z kolei organy bezpieczeństwa państwa w rozumieniu ww. ustawy. Wśród nich wymieniono m.in. Akademię Spraw Wewnętrznych ( art.2 ust. 1 pkt 6 ). Ustawa lustracyjna jest niewątpliwie aktem dalece niedoskonałym, czego dowodem są nie tylko liczne nowelizacje ale i orzeczenia Trybunału Konstytucyjnego. Także w przypadku cyt. przepisu brak jest precyzji co należy rozumieć pod pojęciem „ służba w organach bezpieczeństwa państwa komunistycznego”, na co zwracał uwagę także Prezes Instytutu Pamięci Narodowej w piśmie z dnia 19.0.2016r. ( vide: k.13, 19 ). Z treści uzasadnienia apelacji prokuratora wynika, że należy przez to rozumieć de facto każdy kontakt służbowy funkcjonariusza np. Milicji Obywatelskiej z Akademią Spraw Wewnętrznych. Tego rodzaju jednowymiarowy, uproszczony pogląd jest jednak błędny. Słusznie Sąd Okręgowy w Z. pokusił się o głębsze spojrzenie na ww. problem. Trafnie przy tym zwrócił uwagę na ścieżkę kariery zawodowej Z. M. w latach (...). Już z rozkazu personalnego szefa WUSW w Z. nr (...). wynikało, że z dniem (...). został on przyjęty do służby w Milicji Obywatelskiej. Został mianowany funkcjonariuszem w okresie służby przygotowawczej na stanowisko milicjanta kompanii patrolowej ( vide: k.54 akt Ppl Po 966/19 ). W dalszej kolejności awansował na stopnie podoficerskie ( kaprala, plutonowego i sierżanta MO ). W okresie od (...) ukończył też Szkołę Podoficerską MO w S., po czym w dniu (...)przydzielono go do (...) w S., gdzie zajmował stanowiska m.in. milicjanta drużyny patrolowej, przewodnika psa obronnego oraz dzielnicowego ( vide: k.58 ww. akt ). W dniu (...) lustrowany złożył raport o skierowanie go na studia stacjonarne w Wyższej Szkole (...) im. gen. F. W. w roku akademickim (...) ( vide: k.50 ww. akt ). Po uzyskaniu akceptacji przełożonych został zaliczony w stan podchorążych (...)
w S. z dniem (...) Tym samym został przyjęty za etat Pododdziałów Szkolnych ww. szkoły ( vide: rozkaz personalny nr (...) z dnia (...). – vide: k.109 ww. akt ). Należy przy tym zaznaczyć, że uposażenie lustrowanemu wypłacał nadal WUSW w Z. ( vide: k.111 i 118 ww. akt ). Było ono jedynie odbierane przez lustrowanego na terenie (...) ( a następnie (...) i (...) ) w S.. W trakcie studiów lustrowany posiadał nadal wystawioną uprzednio legitymację służbową Milicji Obywatelskiej. Także w macierzystej jednostce ww. służby ( (...) w S. ) odbywał praktyki zawodowe. W trakcie studiów doszło do przekształcenia uczelni, do której lustrowany złożył pierwotnie swój akces. Rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia (...). w sprawie zniesienia wyższych szkół oficerskich nadzorowanych przez Ministra Spraw Wewnętrznych z dniem (...). zniesiono Wyższą Szkołę (...) ( w L. ) oraz Wyższą Szkołę (...) im. gen. F. W. ( w S. ). Jednocześnie zarządzeniem nr 50/89 Ministra Spraw Wewnętrznych z dnia (...). w Akademii Spraw Wewnętrznych utworzono wydziały zamiejscowe :

1)  Wydział (...) Państwa – w L.,

2)  Wydział Porządku Publicznego – w S..

Struktura ta przetrwała do końca września (...) Rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia (...). w sprawie utworzenia Wyższej Szkoły Policji oraz zniesienia Akademii Spraw Wewnętrznych z dniem (...). utworzono Wyższą Szkołę (...) z siedzibą w S.
i zniesiono Akademię Spraw Wewnętrznych w W.. Zmiany te objęły formalnie – w trakcie studiów w (...) w S. – także lustrowanego. Mimo przejściowego podporządkowania jego uczelni (...) w W. ( jako wydział zamiejscowy ) nie nastąpiły żadne istotne zmiany
w zakresie profilu studiów dedykowanych szkoleniu kadr oficerskich Milicji Obywatelskiej.
Po kolejnej zmianie organizacyjnej i przekształceniu szkoły w Wyższą Szkołę (...) lustrowany ukończył studia i rozkazem personalnym z dnia(...). odwołany ze stanu słuchaczy i przeniesiony do dalszej służby w Komendzie Wojewódzkiej Policji w Z. w stopni podkomisarza policji ( vide: k.110 ww. akt ). W świetle powyższych rozważań nie sposób podzielić stanowiska prokuratora, że Z. M. „służył”
w Akademii Spraw Wewnętrznych – jako organie bezpieczeństwa państwa – w charakterze słuchacza ( vide: s.5 apelacji ). Jako argument za takim rozumieniem pojęcia „służby” apelująca przywołuje stanowisko jakie miały wyrazić Sądy Okręgowe w O., G.
i B.. Pomijając fakt, że twierdzenia tego w żaden sposób nawet nie uprawdopodobniła to nie sposób nie zauważyć, że jakikolwiek przepis ustawy nie pozwala uznać, że odmienny wywód Sądu Okręgowego w Z. G. jest z tego powodu niesłuszny, czy też mniej ważny, tym bardziej, że jest on racjonalnie i przekonywująco uzasadniony. Słusznie sąd ten zwrócił uwagę, że przed podjęciem studiów lustrowany był już funkcjonariuszem Milicji Obywatelskiej. Jako funkcjonariusz tej służby został przecież „zakwalifikowany do odbycia studiów”. Po podjęciu studiów nie został ze służby tej zwolniony. Rozkazem personalnym został jedynie „zaliczony
w stan podchorążych” oraz „przyjęty na etat”. Nadal dysponował dotychczasową legitymacją służbową MO i to macierzysta jednostka tej służby wypłacała mu wynagrodzenie. Okres studiów nie został przecież wyodrębniony z ciągłości służby w Milicji Obywatelskiej. Był niewątpliwie studentem odbywającym przeszkolenie oficerskie w (...), (...) a finalnie (...)
w S.. Po jego ukończeniu powrócił do jednostki, w której dalej pełnił służbę. Także w tym wypadku rozkaz personalny przywołany powyżej posługuje się stwierdzeniami o „odwołaniu ze stanu słuchaczy” i „przeniesieniu do dalszej służby”. Oznacza to, że sąd meriti ma w pełni rację dowodząc, że począwszy od 1985r. pełnił on służbę w Milicji Obywatelskiej a nie w organach bezpieczeństwa państwa w rozumieniu ustawy lustracyjnej i fakt odbywania studiów sytuacji tej nie zmienia. Należy bowiem odróżnić studia w szkole oficerskiej nawet przejściowo podporządkowanej (...) od służby w Akademii Spraw Wewnętrznych. Na problem ten zwracał uwagę także Prezes IPN w cyt. już powyżej piśmie z dnia (...). Wskazywał przy tym,
że zaliczenie m.in. słuchaczy zamiejscowego Wydziału Porządku Publicznego (...) w S. do organów bezpieczeństwa państwa byłoby krzywdzące, albowiem szkoła ta kształciła tylko
i wyłącznie funkcjonariuszy MO ( vide: s.29 ). Z tego też powodu pomocniczo należy traktować dyrektywy zawarte w art.13b ust.1 pkt 5e tiret 5 ustawy z dnia 18.02.1994r. o zaopatrzeniu emerytalnym funkcjonariuszy Policji, Agencji Bezpieczeństwa Wewnętrznego, Agencji Wywiadu, Służby Kontrwywiadu Wojskowego, Służby Wywiadu Wojskowego, Centralnego Biura Antykorupcyjnego, Straży Granicznej, (...) Marszałkowskiej, Służby Ochrony Państwa, Państwowej Straży Pożarnej, (...)Skarbowej i Służby Więziennej oraz ich rodzin
( tj. Dz.U. 2020.723 ). Przepis ten za służbę na rzecz totalitarnego państwa uznaje służbę od dnia (...) m.in. w Akademii Spraw Wewnętrznych, jednakże obejmuje to tylko kadrę naukowo-dydaktyczną, naukową i naukowo-techniczną pełniącą służbę w Wydziale (...) Państwa Akademii Spraw Wewnętrznych ( w L. – dop.
SA P-ń ) oraz na etatach Służby Bezpieczeństwa, a także słuchaczy i studentów, którzy przed skierowaniem do Akademii Spraw Wewnętrznych pełnili służbę, o której mowa w pkt 5 i 6 oraz ust. 2 pkt 1. Wynika z tego, że słuchacze studiujący w zamiejscowym Wydziale Porządku Publicznego (...) w S. nie zostali zaliczeni do tego grona. Studia lustrowanego nie można więc uznać za „służbę” w (...). Należy przy tym pamiętać, że poszczególne ustawy i ich jednostki redakcyjne tworzą jednolity system prawy, który musi być spójny pojęciowo. Odmienne stanowisko skarżącej nie wytrzymuje krytyki i prowadzi de facto do zanegowania zasady racjonalnego ustawodawcy. Dlatego rację ma niewątpliwie Sąd Apelacyjny w L., który
w uzasadnieniu wyroku z dnia (...) ) dowodził, że przepis art.2 ustawy lustracyjnej - o charakterze gwarancyjnym - nie powinien być interpretowany rozszerzająco, zaś wszelkie wątpliwości co do charakteru prawnego (statusu) określonych jednostek organizacyjnych Ministerstwa Spraw Wewnętrznych jako organów bezpieczeństwa państwa powinny być rozstrzygane na korzyść osoby lustrowanej. Autorka apelacji opacznie z kolei interpretowała wyrok Sądu Okręgowego w O. z dnia (...). ((...)) oraz dot. go wyrok Sądu Apelacyjnego w B. z dnia (...) ). Z tym ostatnim można się zapoznać na stronie (...) Sądy te orzekały bowiem w odmiennym stanie faktycznym niż Sąd Okręgowy w Z. G. w rozpoznawanej sprawie, stąd też przywoływanie ich na poparcie tez apelacji jest dalece niefortunne. Znamienne, że zgodnie zwracały uwagę, iż okres studiów w (...) może być służbą w rozumieniu ustawy lustracyjnej w organach bezpieczeństwa państwa np. w sytuacji gdy przed pojęciem ww. studiów lustrowany był już – jak w przywoływanej sprawie – na stanowisku inspektora Wydziału II SB. Jest to sytuacja odmienna od tej jaką zajmował się sąd meriti w niniejszej sprawie, albowiem Z. M. przed podjęciem studiów był funkcjonariuszem Milicji Obywatelskiej a nie – jak lustrowany w sprawie (...) – Służby Bezpieczeństwa, tzn. organu bezpieczeństwa państwa w rozumieniu art.2 ust.1 pkt 5 ustawy lustracyjnej. Skoro kontynuowanie nauki w (...) przez funkcjonariusza SB jest nadal pełnieniem służby w organach bezpieczeństwa państwo to analogicznie studia funkcjonariusza pełniącego dotychczas służbę w Milicji Obywatelskiej musi być traktowanie jako kontynuacja służby w tejże formacji. Identycznie kwestię tę ujął również Sąd Najwyższy w uzasadnieniu postanowienia z dnia (...) ), argumentując, że : „…inaczej należałoby potraktować okres odbywania studiów zawodowych w Wyższej Szkole (...) w L. w sytuacji, gdy skierowany został do niej funkcjonariusz Milicji Obywatelskiej, który po odbyciu studiów wracał do odbywania służby w jednostkach Milicji Obywatelskiej, a inaczej sytuację, gdy do uczelni tej został skierowany funkcjonariusz Służby Bezpieczeństwa, który po zakończeniu kształcenia wracał do pełnienia służby w organach bezpieczeństwa państwa…”. Mając powyższe na uwadze zarzuty apelacji prokuratora – co do trafności oceny oświadczenia lustrowanego – okazały się bezzasadne. Ewentualne podzielenie stanowiska autorki apelacji prowadziłoby niewątpliwie do wydania orzeczenia rażąco niesprawiedliwego. W tym stanie rzeczy Sąd Apelacyjny – na podstawie art.437 § 1 kpk – utrzymał w mocy zaskarżony wyrok, nie znajdując jakichkolwiek podstaw do jego uchylenia
i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania.

Jednocześnie – wobec powyższych wniosków – bezprzedmiotowe stały się w tej sytuacji te wywody apelacji prokuratora, które odnosiły się do tej argumentacji Sądu Okręgowego, która odnosiła się do ewentualnego zastosowania art.30 kk . Jedynie na marginesie Sąd Apelacyjny pragnie zauważyć, że przypuszczenia skarżącej ( vide: s.6 apelacji ) co do możliwości zapoznania studentów I roku likwidowanej (...) w S. ze zmianami Regulaminu, Statutu są niewystarczające do czynienia kategorycznych i stanowczych ustaleń faktycznych. Wbrew odmiennemu stanowisku prokuratora bez znaczenia dla oceny sytuacji lustrowanego Z. M. i jego świadomości są oświadczenia lustracyjne składane przez osoby wskazane na s.7 apelacji. Są jedynie dowodem tego, że osoby te złożyły oświadczenia określonej treści. Bynajmniej nie pozwalają ocenić ich pełnej sytuacji faktycznej i prawnej, a w szczególności motywów jakimi się kierowali. Nie dot. także osoby lustrowanego i nie świadczą jeszcze,
że świadomie złożył on nieprawdziwe oświadczenie lustracyjne.

Wniosek

o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu w Z. G.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Bezzasadność podniesionych zarzutów apelacji i brak okoliczności podlegających uwzględnieniu z urzędu.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.11.

Przedmiot utrzymania w mocy

0.1pkt I-II orzeczenia Sądu Okręgowego w Z. G. z dnia (...)

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Bezzasadność podniesionych zarzutów apelacji i brak okoliczności podlegających uwzględnieniu z urzędu.

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

0.0.11.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

2.

Na podstawie art.636 § 1 kpk kosztami procesu za postępowanie odwoławcze obciążono Skarb Państwa.

7.  PODPIS

I. P. M. Ś. P. G.