Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Poznaniu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 lutego 2021 r.

Sąd Apelacyjny w Poznaniu III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: sędzia Marta Sawińska

Sędziowie: Dorota Goss-Kokot

Renata Pohl

Protokolant: Emilia Wielgus

po rozpoznaniu w dniu 24 lutego 2021 r. w Poznaniu na posiedzeniu niejawnym

sprawy B. B.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w P.

o rentę z tytułu niezdolności do pracy w związku z chorobą zawodową

na skutek apelacji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w P.

od wyroku Sądu Okręgowego w Koninie

z dnia 3 lipca 2020 r. sygn. akt III U 609/19

1.  zmienia zaskarżony wyrok o tyle, że prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności

do pracy w związku z chorobą zawodową przyznaje B. B. do dnia

18 grudnia 2021r.

2.  w pozostałym zakresie apelację oddala.

Renata Pohl

Marta Sawińska

Dorota Goss-Kokot

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 16 maja 2019 r. znak (...) Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w P. odmówił B. B. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy w związku z chorobą zawodową. W uzasadnieniu decyzji organ rentowy powołał się na orzeczenie Komisji Lekarskiej ZUS z dnia 06.05.2019 r., która nie stwierdziła u wnioskodawczyni stanu niezdolności do pracy w związku z chorobą zawodową.

Z decyzją tą nie zgodziła się B. B. wnosząc odwołanie. Odwołująca zarzuciła zaskarżonej decyzji błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę rozstrzygnięcia podnosząc, że badanie przez komisję lekarską ZUS było nierzetelne i pobieżne, wniosła o zmianę zaskarżonej decyzji i przyznanie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy w związku z chorobą zawodową.

Sąd Okręgowy – Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Koninie wyrokiem z dnia 3 lipca 2020r. (sygn. akt: III U 609/19) zmienił zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznał B. B. prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy w związku z chorobą zawodową od dnia złożenia wniosku na okres 3 lat.

Podstawą rozstrzygnięcia wyroku Sądu I instancji były następujące ustalenia i rozważania.

B. B., ur. (...), posiada wykształcenie wyższe, z zawodu jest nauczycielem, w latach 1982 – 2016 pracowała jako nauczyciel w (...) w K., a od dnia 01.09.2016 r. pobiera emeryturę.

W dniu 21.01.2019 r. ubezpieczona złożyła wniosek w organie rentowym domagając się przyznania prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy w związku z chorobą zawodową oraz ustalenia procentowego uszczerbku na zdrowiu. Do wniosku dołączyła decyzję (...) Państwowego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego w P. z dnia 18.12.2018 r. znak (...), którą stwierdzono u B. B. chorobę zawodową - przewlekłą chorobę narządu głosu spowodowaną nadmiernym wysiłkiem głosowym trwającym co najmniej 15 lat pod postacią wtórnych zmian przerostowych fałdów głosowych (wymienioną pod poz. 15 pkt 2 wykazu chorób zawodowych określonych w przepisach rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 30 czerwca 2009 r. w sprawie chorób zawodowych).

Ponadto wnioskodawczyni dołączyła zaświadczenie lekarskie i dokumentację medyczną.

Orzeczeniem z dnia 20.03.2019 r. lekarz orzecznik ZUS stwierdził, że wnioskodawczyni nie jest niezdolna do pracy. Od powyższego orzeczenia ubezpieczona wniosła sprzeciw do komisji lekarskiej ZUS. Komisja ta orzeczeniem z dnia 6.05.2019 r. podzieliła stanowisko lekarza orzecznika i nie stwierdziła stanu niezdolności do pracy u odwołującej się w związku z chorobą zawodową.

Powyższe orzeczenie stanowiło podstawę wydania zaskarżonej decyzji.

Poza sporem jest, że w stosunku do wnioskodawczyni stwierdzono chorobę zawodową narządu głosu w postaci wtórnych zmian przerostowych fałdów głosowych, okolicznością sporną w niniejszej sprawie było to czy z powodu stwierdzonej choroby zawodowej ubezpieczona jest niezdolna do pracy. Okoliczność ta wymagała wiedzy specjalnej z zakresu medycyny dlatego też Sąd dopuścił dowód z opinii biegłego lekarza sądowego specjalisty foniatry.

Na podstawie opinii biegłej foniatry E. J. Sąd ustalił, że odwołująca jest częściowo niezdolna do pracy, jednak rokuje poprawę stanu zdrowia albowiem istnieją pozytywne rokowania co do poprawy stanu narządu głosu w okresie 3 lat. Stąd też częściowa niezdolność do pracy jest okresowa bowiem w terminie 3 lat z medycznego punktu widzenia wnioskodawczyni rokuje odzyskanie zdolności do pracy.

Reasumując stwierdził, że odwołująca jest częściowo niezdolna do pracy w związku z chorobą zawodową na okres 3 lat od chwili złożenia wniosku o świadczenie.

Na podstawie powyżej przedstawionego stanu faktycznego, Sąd I instancji wydał powyższy wyrok.

Jako podstawę rozstrzygnięcia wskazano art. 6 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych ( Dz. U. z 2019 r., poz. 1205 - j.t.) oraz art. 12 ust. 1, 2 i 3 ustawy z dnia 17.12.1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych ( Dz. U. z 2020 r. poz. 53 - j.t.).

Jak podnosił Sąd Okręgowy przeprowadzone w sprawie postępowanie dowodowe wykazało, że wnioskodawczyni jest osobą częściowo niezdolną do pracy wskutek choroby zawodowej pod postacią wtórnych zmian przerostowych fałdów głosowych. Zmiany chorobowe uniemożliwiają odwołującej wykonywanie pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji, a więc pracy w charakterze nauczyciela. Tego rodzaju praca jest związana z narażeniem na wysiłek głosowy, a zmiany chorobowe będące skutkiem choroby zawodowej dotknęły właśnie narząd głosu. Zmiany te nadal się utrzymują pomimo stałego leczenia foniatrycznego jednak istnieją pozytywne rokowania co do poprawy w tym zakresie w ciągu 3 lat od dnia stwierdzenia choroby zawodowej. Tym samym więc Sąd Okręgowy przyjął, że ubezpieczona jest częściowo niezdolna do pracy na skutek choroby zawodowej od dnia złożenia wniosku na okres 3 lat.

Biorąc powyższe pod uwagę Sąd, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. zmienił zaskarżoną decyzję i orzekł jak w wyroku.

Wyrok ten w całości apelacją zaskarżył pozwany organ rentowy zarzucając

1. naruszenie przepisu postępowania, tj. art. 233 § 1 k.p.c. poprzez naruszenie zasady swobodnej oceny dowodów i uznanie opinii biegłego z zakresu foniatrii za wiarygodną i przydatną do rozstrzygnięcia, pomimo, że biegła nie odniosła się do kwalifikacji zawodowych odwołującej i z opinii tej wynika, że odwołująca stała się niezdolna do pracy po przejściu na emeryturę, a więc po odsunięciu od czynników sprawczych, co miało wpływ na wynik sprawy poprzez stwierdzenie, że B. B. jest niezdolna do pracy w związku z chorobą zawodową, a w konsekwencji przyznanie wnioskowanego świadczenia,

2. naruszenie art. 278 w zw. z art. 286 k.p.c. poprzez oddalenie wniosku pozwanego o przeprowadzenie dowodu z opinii innego biegłego z zakresu foniatrii na okoliczność ustalenia, czy odwołująca jest całkowicie niezdolna do pracy, tj. czy utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy, czy ewentualnie jest częściowo niezdolna do pracy, tj. w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji w związku z rozpoznaną u niej chorobą zawodową, co miało wpływ na wynik sprawy poprzez przyznanie odwołującej prawa do renty z tytułu całkowitej niezdolności do pracy z związku z chorobą zawodową,

3. naruszenie przepisu prawa materialnego, tj. art. 6 ust. 1 pkt 6 ustawy z dnia 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznych z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (tekst jedn.: Dz.U. z 2019 r. poz. 1205 ze zm.) poprzez jego zastosowanie w sprawie i przyznanie odwołującej prawa do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy w związku z chorobą zawodową od dnia złożenia wniosku na okres trzech lat.

W związku z powyższym, skarżący wniósł o:

1. zmianę zaskarżonego wyroku poprzez oddalenie odwołania, ewentualnie

2. uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi pierwszej instancji,

3. zasądzenie od odwołującej na rzecz pozwanego kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych za obie instancje.

Odwołująca wniosła o oddalenie apelacji.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje

Apelacja okazała się celowa jedynie, co do daty końcowej przyznanego świadczenia.

W ocenie Sądu Apelacyjnego, Sąd I Instancji przeprowadził wyczerpujące postępowanie dowodowe, a zebrany materiał poddał wszechstronnej ocenie z zachowaniem granic swobodnej oceny dowodów przewidzianej przez art. 233 § 1 k.p.c. Na tej podstawie Sąd Okręgowy poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne, które tutejszy Sąd w pełni podziela i przyjmuje za własne bez potrzeby ponownego ich przytaczania.

Spór w analizowanej sprawie sprowadzał się do rozstrzygnięcia czy odwołująca B. B. spełniła wszystkie przewidziane warunki do uzyskania prawa do renty w związku z chorobą zawodową.

Na wstępie niniejszych rozważań, należało powołać podstawy prawne orzeczenia. Zgodnie z treścią art. 6 ust. 1 pkt. 6 ustawy z dnia 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych ubezpieczonemu, który stał się niezdolny do pracy wskutek wypadku przy pracy lub choroby zawodowej przysługuje renta z tytułu niezdolności do pracy.

Zgodnie zaś z art. 17 ust. 1 tej ustawy przy ustalaniu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, do ustalenia wysokości tych świadczeń oraz ich wypłaty stosuje się odpowiednio przepisy ustawy o emeryturach i rentach z FUS, z uwzględnieniem przepisów niniejszej ustawy.

Zgodnie z przepisem art. 57 ust. 1 w/w ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. Dz. U. z 2015r., poz. 748.; dalej jako ustawa emerytalna), renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje ubezpieczonemu, który spełnił łącznie następujące warunki:

1) jest niezdolny do pracy;

2) ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy;

3) niezdolność do pracy powstała w okresach wskazanych w ustawie albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

Przepisu ust. 1 pkt 3 nie stosuje się do ubezpieczonego, który udowodnił okres składkowy i nieskładkowy wynoszący co najmniej 20 lat dla kobiety lub 25 lat dla mężczyzny oraz jest całkowicie niezdolny do pracy (por. art. 57 ust.2 ww. ustawy).

Pojęcie osoby niezdolnej do pracy definiuje przepis art. 12 ust. 1 ww. ustawy wskazując, iż niezdolną do pracy w rozumieniu ustawy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu. Według art. 12 ust. 2, całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy. Częściowo niezdolną do pracy, stosownie do brzmienia ust. 3 ww. przepisu, jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji.

Przechodząc do rozważań Sądu I instancji w przedmiocie oceny stanu zdrowia wnioskodawczyni pod kątem jej niezdolności do pracy w związku z chorobą zawodową, Sąd Apelacyjny w pełni zgadza się z twierdzeniami Sądu Okręgowego. Postępowanie dowodowe w powyżej wskazanym zakresie zostało przeprowadzone prawidłowo, bowiem oparte było na wiedzy biegłych lekarzy sądowych. Na tej podstawie Sąd Okręgowy poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne, co do stanu zdrowia B. B..

W tym miejscu podkreślić należy, że Sąd, jako że nie ma wiadomości specjalnych, dokonując oceny czy podmiot wnioskujący o przyznanie świadczenia z tytułu niezdolności do pracy spełnia jedną z podstawowych przesłanek – mianowicie - jest osobą co najmniej częściowo niezdolną do pracy w związku z chorobą zawodową – musi w tym zakresie oprzeć się na wiadomościach uzyskanych od biegłych sądowych. Stąd też ocena Sądu pierwszej instancji w zakresie stwierdzenia czy odwołujący jest niezdolny do pracy w związku z chorobą zawodową, musiała znaleźć oparcie w dowodzie z opinii biegłego lekarza o specjalnościach adekwatnych do stwierdzonych u niej schorzeń.

Sąd Apelacyjny podkreśla, że dowód z opinii biegłego jest wówczas w sprawie dowodem głównym i nie może być zastępowany innymi dowodami ani zeznaniami świadków, stron, ani też opinią lekarza prowadzącego danego ubezpieczonego.

W toku przeprowadzonego postępowania dowodowego przed Sądem I instancji, powołana została biegła foniatra a więc specjalista z dziedziny niezbędnej dla dokonania prawidłowych ustaleń w zakresie oceny stanu zdrowia wnioskodawczyni.

W opinii biegłej foniatry E. J. u odwołującej występuje choroba zawodowa narządu głosu tj. wtórne zmiany przerostowe fałdów głosowych, ponadto skrzywienie przegrody nosa oraz niedosłuch obustronny odbiorczy o zachowanej społecznie wydolności słuchu. Z powodu zmian chorobowych związanych z narządem głosu odwołująca jest częściowo niezdolna do pracy. W 2018 r. uzyskała rozpoznanie choroby zawodowej i od tego czasu stan zdrowia odnośnie narządu głosu nie uległ poprawie. Nadal utrzymuje się stała chrypka, osłabienie siły głosu i jego męczliwość co uniemożliwia wykonywanie pracy zgodnie z posiadanymi kwalifikacjami tj. w wyuczonym zawodzie nauczyciela. Nasilenie zmian upoważnia do stwierdzenia częściowej niezdolności do pracy bowiem wnioskodawczyni ma w znacznym stopniu ograniczoną możliwość wykonywania pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji tj. w zawodzie nauczyciela. Odwołująca pozostaje stale pod kontrolą foniatryczną i rokuje poprawę stanu zdrowia istnieją bowiem pozytywne rokowania co do poprawy stanu narządu głosu w okresie 3 lat od dnia stwierdzenia choroby zawodowej.

Reasumując stwierdzić należy, że odwołująca jest częściowo niezdolna do pracy w związku z chorobą zawodową na okres 3 lat od wydania decyzji przez (...) Państwowego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego w P. stwierdzającej chorobę zawodową tj. od dnia 18.12.2018r..

Wskazać należy, iż opinia biegłego lekarza sądowego została sporządzona fachowo, w oparciu o aktualną wiedzę, przedstawione w nich wnioski poparte są odpowiednimi argumentami. Biegła w należyty sposób wyjaśniła przedstawione przez Sąd I instancji zagadnienia, wskazali na czym oparli swe tezy i co stanowiło ich podstawę. I tak zauważyć należy, że biegła dysponowała wiadomościami specjalistycznymi, niezbędnymi do stwierdzenia okoliczności mających istotne znaczenie dla sprawy (dobór biegłego uwzględniał, bowiem zasadnicze występujące u odwołującej schorzenia). Nadto biegła w wyczerpujący sposób uzasadniła przyjętą przez siebie konkluzję istnieniu podstaw do uznania niezdolności do pracy w związku z chorobą zawodową u odwołującej poprzez dokładne opisanie stopnia zaawansowania występujących u niej schorzeń. Zarzuty, jakie pozwany podnosił względem opinii biegłej nie przemawiały za tym, aby kwestionować pod względem merytorycznym dowód z opinii biegłej sądowej.

Dowód z opinii biegłych (biegłego) podlega szczególnej ocenie, bowiem sąd nie mając wiadomości specjalnych jedynie może oceniać logiczność wypowiedzi biegłego. Ocena dowodu z opinii biegłego nie jest dokonywana według kryterium wiarygodności w tym znaczeniu, że nie można "nie dać wiary biegłemu", odwołując się do wewnętrznego przekonania sędziego, czy też zasad doświadczenia życiowego. Opinia biegłego podlega, tak jak inne dowody, ocenie według art. 233 § 1 k.p.c., jednakże co odróżnia ją pod tym względem, to szczególne dla tego dowodu kryteria oceny, które stanowią: poziom wiedzy biegłego, podstawy teoretyczne opinii, sposób motywowania sformułowanego w niej stanowiska oraz stopień stanowczości wyrażonych w niej ocen, a także zgodność z zasadami logiki i wiedzy powszechnej. Jakkolwiek opinia biegłych jest oparta na wiadomościach specjalnych, to podlega ona ocenie sądu w oparciu o cały zebrany w sprawie materiał, a zatem, na tle tego materiału, koniecznym jest stwierdzenie, czy ustosunkowała się ona do wynikających z innych dowodów faktów mogących stanowić podstawę ocen w opinii zawartych oraz czy opierając się na tym materiale w sposób logiczny i jasny przedstawia tok rozumowania prowadzący do sformułowanych w niej wniosków.

W ocenie Sądu Apelacyjnego, brak jest podstaw do kwestionowania opinii biegłej foniatry powołanej przed Sądem I instancji, jako podstawy do dokonania w niniejszej sprawie ustaleń faktycznych. Jednocześnie nie budzi wątpliwości, że opinia została opracowana przez osobę kompetentną do dokonania oceny stanu zdrowia odwołującej oraz dysponującą w tym zakresie niezbędną wiedzą i doświadczeniem. Nie było jednocześnie potrzeby uzupełniania postępowania dowodowego.

Przypomnieć trzeba, że renta z tytułu niezdolności do pracy w związku z chorobą zawodową jest świadczeniem z ubezpieczenia społecznego związanym z istnieniem w organizmie osoby ubezpieczonej stanu chorobowego czyniącego badanego obiektywnie niezdolnym do pracy. Sąd I instancji rozpoznając sprawę miał na uwadze, że o prawie do renty z tytułu niezdolności do pracy decyduje taki stopień nasilenia schorzeń, który obiektywnie - na podstawie opinii biegłych specjalistów, czyni osobę ubezpieczoną niezdolną do pracy. Stopień nasilenia rozpoznanych u odwołującej schorzeń, takie twierdzenia uzasadniał.

Nadto wskazać należy, że postępowanie dowodowe przed sądem jest postępowaniem sprawdzającym, weryfikującym ustalenia dokonane przez organ rentowy. Biegli sądowi nie zastępują lekarza orzecznika ZUS lub komisji lekarskiej ZUS. Zgodnie z posiadaną wiedzą specjalistyczną poddają ocenie merytorycznej trafność wydanego orzeczenia o zdolności wnioskodawcy do pracy lub jej braku. Biegli opierają się na załączonej przez stronę dokumentacji medycznej i na badaniu przedmiotowym osoby badanej. Wyniki badań lekarskich o tyle mają wpływ na opinie biegłego, o ile zostaną potwierdzone badaniem przedmiotowym, czyli badaniem osoby. W toku postępowania sądowego nie przeprowadza się także żadnych pogłębionych badań diagnostycznych, biegli orzekają bowiem na podstawie posiadanej już dokumentacji.

Stwierdzić należy, że postępowanie przed Sądem I instancji zostało przeprowadzone prawidłowo. Sąd I instancji właściwie ocenił wiarygodność i moc dowodów według własnego przekonania na podstawie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału dowodowego jako całości oraz zważył ich moc oraz wiarygodność, odnosząc je do pozostałego materiału dowodowego.

Zarzuty apelacji w świetle szczegółowych wyjaśnień biegłej zaprezentowanych w opinii, są nietrafne i stanowią jedynie bezzasadną polemikę z wnioskami tej opinii. Wskazać także należy, że Sąd nie jest obowiązany dążyć do sytuacji, aby opinia biegłego (biegłych) przekonała strony sporu. Wystarczy zatem, że opinia jest przekonująca dla sądu, który wiążąco ocenia, czy biegły wyjaśnił wątpliwości zgłoszone przez stronę.

Zmiany chorobowe uniemożliwiają odwołującej wykonywanie pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji, a więc pracy w charakterze nauczyciela. Tego rodzaju praca jest związana z narażeniem na wysiłek głosowy, a zmiany chorobowe będące skutkiem choroby zawodowej dotknęły właśnie narząd głosu. Zmiany te nadal się utrzymują pomimo stałego leczenia foniatrycznego jednak istnieją pozytywne rokowania co do poprawy w tym zakresie w ciągu 3 lat od dnia stwierdzenia choroby zawodowej.

Reasumując z tych wszystkich, więc wyżej naprowadzonych względów, Sąd Apelacyjny nie znalazł podstaw do podważenia zasadniczego w sprawie ustalenia Sądu I instancji o istnieniu podstaw do uznania niezdolności do pracy w związku z chorobą zawodową u odwołującej.

O ile Sąd Okręgowy prawidłowo na podstawie zebranego materiału dowodowego w szczególności opinii biegłej foniatry ocenił, iż odwołująca jest częściowo niezdolna do pracy w związku z chorobą zawodową, to sąd odwoławczy uznał, iż świadczenie rentowe z tego tytułu winno być przyznane na okres do 18 grudnia 2021r., a to zgodnie z opinią biegłej foniatry.

W myśl bowiem art. 100 ust. 1 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych prawo do świadczeń określonych w ustawie powstaje z dniem spełnienia wszystkich warunków wymaganych do nabycia tego prawa, z zastrzeżeniem ust. 2.

Zgodnie z treścią art. 129 ust. 1 tej ustawy świadczenia wypłaca się poczynając od dnia powstania prawa do tych świadczeń, nie wcześniej jednak niż od miesiąca, w którym zgłoszono wniosek lub wydano decyzję z urzędu, z uwzględnieniem ust. 2.

Podkreślić jednak należy, że biegła wprost w treści opinii wskazała, że odwołująca jest niezdolna do pracy na okres 3 lat od wydania decyzji przez (...) Państwowego Wojewódzkiego Inspektora Sanitarnego w P. stwierdzającej chorobę zawodową tj. od dnia 18.12.2018r..

Mając na uwadze powyższe ustalenia faktyczne i rozważania prawne Sąd Apelacyjny na podstawie art. 386 § 1 k.p.c. zmienił zaskarżony wyrok i przyznał odwołującej B. B. prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy w związku z chorobą zawodową do dnia 18 grudnia 2021r. – pkt. 1 wyroku.

W pozostałym zakresie wobec uznania, że zarzuty apelacyjne były bezzasadne oraz mając na uwadze powyższe ustalenia faktyczne i rozważania prawne - na podstawie art.385 k.p.c. – należało orzec o oddaleniu złożonej w niniejszej sprawie apelacji – pkt. 2 wyroku.

Renata Pohl

Marta Sawińska

Dorota Goss-Kokot