Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Poznaniu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 17 czerwca 2021 r.

Sąd Apelacyjny w Poznaniu I Wydział Cywilny i Własności Intelektualnej

w składzie:

Przewodniczący: Sędzia Maciej Rozpędowski

Sędziowie: Małgorzata Gulczyńska

Małgorzata Kaźmierczak /spr./

Protokolant: sekr. sąd. Ewelina Frąckowiak

po rozpoznaniu w dniu 17 czerwca 2021 r. w Poznaniu

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością w Ż.

przeciwko M. W. (1), M. W. (2)

o zapłatę

na skutek apelacji pozwanego M. W. (2)

od wyroku Sądu Okręgowego w Poznaniu XIII Zamiejscowego Wydziału Cywilnego z siedzibą w L.

z dnia 28 lutego 2020 r. sygn. akt XIII C 606/19

1.  oddala apelację;

2.  zasądza od pozwanego M. W. (2) na rzecz powoda 18.750 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym;

3.  przyznaje od Skarbu Państwa - Sądu Okręgowego w Poznaniu na rzecz adwokata P. P. 15.313,50 zł (z VAT) tytułem zwrotu kosztów pomocy prawnej udzielonej pozwanemu z urzędu w postępowaniu apelacyjnym.

Małgorzata Gulczyńska Maciej Rozpędowski Małgorzata Kaźmierczak

UZASADNIENIE

Powódka, (...) Spółka z ograniczoną odpowiedzialności
z siedzibą w Ż. wniosła o wydanie nakazu zapłaty w postępowaniu upominawczym i orzeczenie, że pozwani M. W. (1), M. W. (2) i B. W. w terminie 14 dni mają zapłacić powódce solidarnie kwotę 6.174.029,55 zł
z odsetkami umownymi w wysokości równej czterokrotności wysokości stopy kredytu lombardowego nie wyższymi niż odsetki ustawowe liczonymi od kwoty
4.959.661,07 zł od dnia 17 czerwca 2017 r. do dnia zapłaty wraz z kosztami procesu z uwzględnieniem kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych
z uwzględnieniem opłaty skarbowej od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł i uiszczonej opłaty.

Nakazem zapłaty w postępowaniu upominawczym z dnia 25 czerwca 2019 r.
w sprawie XIII Nc 55/19 Sąd Okręgowy uwzględnił żądanie pozwu, a nadto zasądził od pozwanych solidarnie na rzecz powódki kwotę 25.000 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania i kwotę 7.217 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

W przepisanym terminie pozwani M. W. (1) i M. W. (2) złożyli sprzeciw od nakazu zapłaty i wnieśli o oddalenie powództwa.

Pozwana B. W. nie złożyła sprzeciwu wobec czego w stosunku do niej nakaz zapłaty uprawomocnił się 23 lipca 2019 r.

Wyrokiem z dnia 28 lutego 2020 r. Sąd Okręgowy w Poznaniu XIII Zamiejscowy Wydział Cywilny z siedzibą w L. zasądził od zasądził od pozwanych M. W. (1) i M. W. (2) solidarnie na rzecz powódki kwotę 6.174.029,55 zł z odsetkami umownymi w wysokości równej czterokrotności wysokości stopy kredytu lombardowego (...) nie wyższymi niż odsetki maksymalne liczonymi od kwoty 4.959.661,07 zł od dnia 27 czerwca 2017 r. do dnia zapłaty (pkt 1), zasądził od pozwanych solidarnie na rzecz powódki kwotę 125.017 zł tytułem zwrotu kosztów procesu (pkt 2), zasądził od Skarbu Państwa Sądu Okręgowego w Poznaniu na rzecz Kancelarii Adwokackiej adwokata P. P. kwotę 20.418 zł (z VAT).

Wydając powyższy wyrok Sąd pierwszej instancji ustalił, że w dniu
27 września 2013 r. pozwana M. W. (1) prowadząca działalność gospodarczą pod firmą (...) zawarła
z (...) Bankiem(...) w P. umowę o kredyt inwestycyjny
nr (...), na podstawie której Bank udzielił pozwanej M. W. (1) kredytu inwestycyjnego w kwocie 5.400.000 zł przeznaczonego na zakup nieruchomości położonej w W. przy ul. (...) zapisanej w księdze wieczystej Sądu Rejonowego w Lesznie (...) na okres od 27 września 2013 r. do 15 września 2026 r.

Zabezpieczeniem niniejszego kredytu były poręczenia udzielone przez pozwanych B. W. i M. W. (2), a nadto hipoteka umowna łączna do kwoty 8.100.000 zł ustanowiona na rzecz Banku w formie aktu notarialnego, na nabywanej nieruchomości oraz na nieruchomości położonej w miejscowości Ś. dla której Sąd Rejonowy w Lesznie prowadzi księgę wieczystą (...), gdzie użytkownikami wieczystymi gruntu i właścicielami budynków stanowiących odrębny od gruntu przedmiot własności byli pozwani M. W. (2)
i B. W..

W związku z nieterminową spłatą rat kredytu przez pozwaną M. W. (1) Bank pismem z 27 listopada 2014 r. wezwał wszystkich pozwanych do zapłaty kwot 44.331,07 zł tytułem rat kredytu i kwoty 22.405,02 zł tytułem odsetek w terminie 7 dni pod rygorem wypowiedzenia umowy kredytowej i skierowania do sądu wniosku
o nadanie klauzuli wykonalności bankowemu tytułowi egzekucyjnemu.

Wobec braku dokonania spłaty zaległych rat kredytu przez pozwanych Bank dnia 13 marca 2015 r. wypowiedział umowę o kredyt inwestycyjny z zachowaniem
7 dniowego terminu wypowiedzenia ze względu na zagrożenie upadłością kredytobiorcy (8 ust.1 umowy kredytowej).

Bank wskazał, iż na dzień 12 marca 2015 r. kwota zadłużenia wynosi 5.055.237,38 zł, na którą składają się następujące kwoty: 4.811.485 zł z tytułu kredytu niewymagalnego, 17.563,22 zł z tytułu odsetek bieżących, 148.176,07 zł z tytułu kredytu wymagalnego, 77.433,46 zł z tytułu odsetek zaległych, 519,63 zł z tytułu odsetek karnych, 60 zł z tytułu kosztów upomnień i poinformował pozwanych, że po upływie wypowiedzenia odsetki naliczane będą w wysokości czterokrotności kredytu lombardowego (...)w stosunku rocznym.

Dnia 1 października 2013 r. pomiędzy (...) Bankiem (...)
z siedzibą w P., a M. W. (1) doszło do zawarcia umowy o kredyt
w rachunku bieżącym nr (...) na mocy której Bank udzielił pozwanej M. W. (1) kredytu w rachunku bieżącym, przyznając jednocześnie prawo zadłużania się w rachunku bieżącym nr (...) do kwoty 300.000 zł w okresie od 1 października 2013 r. do 15 września 2014 r.

Zabezpieczeniem tego kredytu były poręczenia B. W. i M. W. (2), a także hipoteka umowna łączna do kwoty 450.000 zł ustanowiona na rzecz Banku na nieruchomości położonej w W., dla której zostanie utworzona nowa księga wieczysta wyodrębniona z księgi wieczystej (...) prowadzonej przez Sąd Rejonowy w Lesznie.

Dnia 26 marca 2015 r. pomiędzy (...) Bankiem (...)
w P., a (...) S.A. z siedzibą w W. doszło do umowy sprzedaży wierzytelności, której przedmiotem była wierzytelność wraz
z przeniesieniem całości aktualnych i przyszłych praw z nią związanych, w tym przysługującymi Bankowi jako wierzycielowi wobec dłużnika na podstawie umowy kredytu jak również przeniesieniem całości związanych z nią obowiązków,
w szczególności praw i obowiązków związanych z zabezpieczeniami umowy o kredyt inwestycyjny z 27 września 2013 r. nr (...) i umowy o kredyt na rachunku bieżącym z 1 października 2013 r. nr (...).

Cenę sprzedaży wierzytelności i wartość wierzytelności strony umowy ustaliły na 5.259.661,07 zł.

Dnia 26 czerwca 2017 r. pomiędzy (...) S.A. z siedzibą w W., a powódką doszło do zawarcia umowy sprzedaży wierzytelności, której przedmiotem były wierzytelności wobec pozwanych wynikające z umów zawartych przez pozwaną M. W. (1) z (...) Bankiem (...)w P. i poręczonych przez pozwanych B. W. i M. W. (2) wynikających z umów (...).

Cenę sprzedaży strony umowy ustaliły na kwotę 6.765.462,93 zł, która to cena została zapłacona przez powódkę w dwóch transzach.

O umowie sprzedaży wierzytelności zostali zawiadomieni pozwani.

Powódka dokonała kupna powyższych wierzytelności, albowiem znajdujący się na nieruchomości położonej w W. budynek chciała przerobić na mieszkania,
w których mieszkać mieli pracownicy z (...) którzy mieli podjąć pracę w należących do powódki i położonych niedaleko elewatorach w L..

Dnia 12 marca 2018 r. do Sądu Rejonowego w Lesznie wpłynął wniosek powódki o zawezwanie pozwanych do próby ugodowej, której przedmiotem miała być zapłata na rzecz powódki przez pozwanych kwoty 6.174.029,55 zł wynikająca
z umowy zawartej przez M. W. (1) z (...) Bankiem (...)
w P. nr (...).

W dniu 19 października 2018 r. w sprawie I Co 322/18 przed Sądem Rejonowym w Lesznie odbyła się rozprawa, na której do zawarcia ugody nie doszło.

W tak ustalonym stanie faktycznym Sąd pierwszej instancji stwierdził, że powództwo zasługiwało na uwzględnienie.

Sąd Okręgowy zważył, że zgodnie z art. 69 ust.1 ustawy z 29 sierpnia 1997 r. Prawo Bankowe kwota niespłaconego kapitału na dzień wypowiedzenia umowy
o kredyt inwestycyjny stanowiła łączna kwota 5.055.237,38 zł.

Odwołując się do art. 876 § 1 k.c. oraz art. 881 k.c. Sąd pierwszej instancji wskazał, iż poręczyciel jest odpowiedzialny jak współdłużnik solidarny, stąd też wynika solidarna odpowiedzialność pozwanego M. W. (2) za niespłacony przez pozwana M. W. (1) kredyt.

W odwołaniu do art. 509 k.c. Sąd Okręgowy wskazał, że wierzytelność wynikająca z zawartej umowy o kredyt inwestycyjny nie należy do kategorii, które wyłączałyby możliwość przeniesienia wierzytelności, gdyż zawarta umowa nie zawiera postanowień wyłączających możliwość przelewu wierzytelności, a także nie przeciwstawia się temu właściwość zobowiązania.

Zdaniem Sądu pierwszej instancji na podstawie umowy sprzedaży wierzytelności zawartej z firmą (...) S.A. w W. powódka ma legitymację czynną do wytoczenia powództwa (art. 510 k.c.).

Sąd pierwszej instancji zważył, że nie jest zasadny także zarzut przedawnienia roszczenia, z uwagi na to, iż zgłoszenie wniosku o zawezwanie do próby ugodowej jest nadużyciem prawa i nie powoduje przerwy biegu przedawnienia. W ocenie Sądu Okręgowego zawezwanie do próby ugodowej jest instytucją powodującą przerwę biegu przedawnienia (art. 123 § 1 k.c.) i skorzystanie z tej instytucji nie powoduje
w ocenie sądu nadużycia prawa. Z treści wyroku Sądu Najwyższego
z 17 lipca 2018 r. w sprawie V CSK 384/17 wynika, iż kilkukrotne składanie wniosku
o zawezwanie do próby ugodowej wyłącznie w celu przerwy biegu przedawnienia stanowi nadużycie prawa.

W niniejszej sprawie powódka nabyła wierzytelność 27 czerwca 2017 r., nie znała pozwanych i miała prawo liczyć na to, że pozwani dobrowolnie spłacą wierzytelność nie narażając powódki na konieczność poniesienia wysokiej opłaty od pozwu, a mianowicie 100.000 zł. Ponadto Sąd Okręgowy wskazał, że iż przed wytoczeniem powództwa powódka czynił zadość obowiązkowi wynikającemu
z art. 187 § 1 pkt.3 k.p.c., a mianowicie podanie w pozwie informacji o tym czy strony podjęły próbę mediacji lub innego pozasądowego sposobu rozwiązania sporu,
a w przypadku gdy takiej próby nie podjęto, wyjaśnienia przyczyn ich niepodjęcia.

Dalej Sąd Okręgowy zważył, że zgodnie z art. 118 k.c. jeżeli przepis szczególny nie stanowi inaczej, termin przedawnienia roszczeń związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej wynosi trzy lata. W ocenie Sądu pierwszej instancji
w niniejszej sprawie bieg terminu przedawnienia rozpoczął się najwcześniej z chwilą podjęcia przez (...) Bank (...) w P. decyzji o wypowiedzeniu umowy kredytowej, a więc 13 marca 2015 r. Wniosek o zawezwanie do próby ugodowej powódka nadała listem poleconym w Urzędzie Pocztowym w P. dnia
9 marca 2018 r., zatem tego dnia nastąpiła przerwa biegu przedawnienia, a przedawnienie ponownie zaczęło biec zgodnie z art. 124 § 2 k.c. od dnia 19 października 2018 r. kiedy podczas rozprawy sądowej do zawarcia ugody nie doszło.

Mając powyższe na uwadze Sąd pierwszej instancji na podst.
art. 69 ust.1 ustawy prawo bankowe zasądził od pozwanych M. W. (1) i M. W. (2) solidarnie na rzecz powódki kwotę 6.174.029, 55 zł, na która to kwotę składa się kwota 4.959.661,07 zł tytułem niespłaconej należności głównej oraz kwota 1.214.368,48 zł tytułem odsetek umownych naliczonych do dnia 26 czerwca 2017 r. (§5 ust. 1 i 2 umowy o kredyt inwestycyjny)

Ponadto zgodnie z treścią 482 § 1 k.c. Sąd Okręgowy przyznał umowne odsetki w wysokości równej czterokrotności wysokości stopy kredytu lombardowego (...) nie wyższymi niż odsetki maksymalne od kwoty 4.959.661,07 zł od dnia następnego od 27 czerwca 2017 r. do dnia zapłaty.

Na podst. art. 98 § 1 k.p.c. w zw. z § 2 pkt 9 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności radców prawnych Sąd Okręgowy
w całości obciążył kosztami procesu pozwanych i zasądził od pozwanych solidarnie na rzecz powoda kwotę 125.017 zł, na którą składa się uiszczona przez powoda opłata od pozwu w kwocie 100.000 zł, wynagrodzenie pełnomocnika w kwocie 25.000 zł oraz opłata od pełnomocnictwa w kwocie 17 zł.

Apelację od powyższego wyroku wywiódł pozwany M. W. (2), zaskarżając go w całości.

Zaskarżonemu orzeczeniu pozwany zarzucił:

1.  naruszenie prawa materialnego poprzez jego niewłaściwą wykładnię
i niewłaściwe zastosowanie, tj.:

a.  art. 120 § 1 k.c. poprzez uznanie, że w niniejszej sprawie bieg przedawnienia rozpoczął się w z chwilą podjęcia przez (...) w P. decyzji
o wypowiedzeniu umowy kredytowej, a więc 13 marca 2015 r., podczas gdy bieg terminu przedawnienia powinien rozpocząć swój bieg w dniu 9 grudnia 2014 r., albowiem tego dnia uprawniony (pierwotny wierzyciel) powinien podjąć czynności tj. dokonać wypowiedzenia umowy kredytu,

b.  art. 123 § 1 pkt 1 k.c. poprzez przyjęcie, że wniosek o zawezwanie do próby ugodowej z dnia 8 marca 2018 r. przerwał bieg terminu przedawnienia, podczas gdy celem tego postępowania jest jedynie przerwanie biegu przedawnienia i wydłużenie okresu zaskarżalności wierzytelności, a nie realna chęć zawarcia ugody poprzez czynienie sobie ustępstw, wniosek taki nie może być uznany za czynność zmierzającą do zaspokojenia roszczenia,

c.  art. 123 § 1 pkt 1 k.c. w zw. z art. 5 k.c. poprzez uznanie przez Sąd pierwszej instancji, że złożenie wniosku o zawezwanie do próby ugodowej
w okolicznościach niniejszej sprawy przerwało termin przedawnienia, podczas gdy złożeniu wniosku o zawezwanie do sądu wyłącznie w celu uzyskania przerwy biegu przedawnienia, a nie w celu realizacji roszczenia w drodze ugody stanowi czynność procesową która jest sprzeczna
z dobrymi obyczajami i której dokonanie stanowi nadużycie uprawnienia do jej dokonania;

ewentualnie:

2.  naruszenie prawa procesowego mającego istotny wpływ na wynik sprawy,
tj. art. 233 § 1 k.p.c. przez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów
i przyjęcie, że powódka nie wiedziała z góry jak zakończy się postępowanie pojednawcze zainicjowane złożeniem wniosku z dnia 8 marca 2018 r. oraz uznanie, że wniosek ten nie został złożony wyłącznie w celu przerwania biegu przedawnienia i zmierzał do polubownego zakończenia sporu, podczas gdy powódka już chociażby z treści ksiąg wieczystych nieruchomości, których przejęciem była zainteresowana znała zadłużenie pozwanych i mogła co najmniej przypuszczać, że ugoda nie zostanie zawarta,

W oparciu o tak sformułowane zarzuty pozwany wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez oddalenie powództwa w całości, zasądzenie od powódki na rzez pozwanego M. W. (2) zwrotu kosztów procesu za obie instancje, w tym zwrotu kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych oraz
o zasądzenie od Skarbu Państwa na rzecz pełnomocnika pozwanego - adwokata P. P. kosztów pomocy prawnej świadczonej na rzecz pozwanego z urzędu w postępowaniu apelacyjnym, które to koszty nie zostały
w żadnej części opłacone, według norm przepisanych.

W odpowiedzi na apelację powódka wniosła o oddalenie apelacji pozwanego
w całości oraz o zasądzenie od pozwanego na rzecz powódki kosztów postępowania apelacyjnego, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje.

Apelacja okazała się być bezzasadna.

Sąd Okręgowy na podstawie zebranego w sprawie materiału dowodowego, ocenionego bez przekroczenia granic określonych treścią art. 233 § 1 k.p.c. dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych oraz trafnie określił ich prawne konsekwencje. Ustalenia te oraz ich prawną ocenę Sąd Apelacyjny podziela, przyjmując je jako własne i uznając zarzuty apelacji za pozbawione uzasadnionych podstaw.

I tak nie ma racji apelujący zarzucając Sądowi Okręgowemu naruszenie art. 120§1k.c. Zgodnie z art.120§1k.c.bieg przedawnienia rozpoczyna się od dnia , w którym roszczenie stało się wymagalne. Jeżeli wymagalność roszczenia zależy od podjęcia określonej czynności przez uprawnionego, bieg terminu rozpoczyna się od dnia, w którym roszczenie stałoby się wymagalne, gdyby uprawniony podjął czynność w najwcześniej możliwym terminie. W orzecznictwie i doktrynie przyjmuje się, że „wymagalność” oznacza stan obiektywny, w którym wierzyciel ma prawną możliwość skutecznego zaspokojenia (zrealizowania) przysługującego mu roszczenia na drodze sądowej. Roszczenie staje się więc wymagalne w ostatnim dniu, w którym dłużnik może spełnić świadczenie w sposób zgodny z treścią zobowiązania. Dzień spełnienia świadczenia zgodnie z treścią zobowiązania jest oznaczony przede wszystkim w czynności prawnej, wzorcu umownym, ustawie, orzeczeniu sądu lub decyzji organu administracyjnego, ale może także wynikać z właściwości zobowiązania. W myśl art. 120 § 1 zd. 2 k.c. bieg przedawnienia roszczenia rozpocznie się wcześniej niż od dnia jego wymagalności, jak to przewiduje zdanie pierwsze przywołanego przepisu. Dotyczy to roszczeń , których wymagalność zależy tylko od woli uprawnionego. Będą to roszczenia bezterminowe, których wymagalność zależny od wezwania dłużnika do spełnienia świadczenia (art. 455 k.c.).

Wbrew zarzutom skarżącego, w niniejszej sprawie nie znajdował zastosowania
art. 120 § 1 zd. drugie k.c.

Zobowiązanie pozwanego wynikające z poręczenia przedmiotowej umowy kredytu z dnia 27 września 2013 r. stanowi bowiem zobowiązanie terminowe . Umowę o kredyt inwestycyjny zawarto na 13 lat do dnia 15 września 2026r. Sama możliwość wypowiedzenia umowy nie czyni zobowiązania z niej wynikającego bezterminowym. Dokonane wypowiedzenie tej umowy zmieniło stan rzeczy w zakresie wymagalności tylko o tyle, że w stan wymagalności postawiono także te raty, które nie były jeszcze wymagalne.

Nie można także podzielić poglądu apelującego, że bank winien dokonać wypowiedzenia umowy kredytu znacznie wcześniej tj. już 09.12.2014r. Sąd Apelacyjny podziela w całości pogląd wyrażony w uzasadnieniu wyroku Sądu Apelacyjnego w Katowicach z 29.01.2020r I ACa 648/19 ,iż „ w wypadku pożyczek i kredytów udzielanych przez banki, mamy do czynienia ze stosunkami prawnymi o charakterze trwałym. Wypowiedzenie umowy przez bank, przed upływem okresu, na który ją zawarto, jest zawsze reglamentowane. Czynność ta bowiem narusza zasadę trwałości tego rodzaju kontraktu i jest niekorzystna dla pożyczkobiorcy i kredytobiorcy, bowiem w jej konsekwencji w stan wymagalności stawiane jest całe zadłużenie dotychczas niewymagalne. Oczekiwanie, że bank będzie dokonywał wypowiedzenia niezwłocznie po zaistnieniu jakiejkolwiek przesłanki zezwalającej na dokonywanie tej czynności, byłoby sprzeczne z naturą tych stosunków prawnych, godziłoby w interes klienta banku. Podsumowując, nie można stawiać bankowi zarzutu, iż nie wypowiadając umowy niezwłocznie po dokonaniu ostatniej wpłaty sprawił, iż już wówczas rozpoczął się bieg terminu przedawnienia o zwrot pożyczki.” Rację ma przy tym powódka, podnosząc w odpowiedzi na apelację, że wypowiedzenie umowy kredytu musi być poprzedzone pewnością banku oraz przyjęciem, że zaprzestanie spłacania kredytu ma charakter trwały.

W świetle powyższego ocena początku biegu przedawnienia odbywa się w rozpoznawanej sprawie na podstawie art. 120§1 zd.1 k.c. W konsekwencji, początek biegu przedawnienia roszczenia powódki nastąpił wraz ze skutecznym wypowiedzeniem przedmiotowej umowy kredytu, co trafnie wskazał Sąd Okręgowy.

Niezasadne są również zarzuty pozwanego, że zawezwanie do próby ugodowej, które wpłynęło do Sądu Rejonowego w Lesznie w dniu 12 marca 2018 r. (data nadania – 9 marca 2018 r.) nie przerwało biegu terminu przedawnienia. W okolicznościach rozpoznawanej sprawy brak podstaw do przyjęcia, jak tego chce apelujący, że przedmiotowe zawezwanie nie zmierzało do zaspokojenia roszczenia powódki.

W orzecznictwie Sądu Najwyższego panuje pogląd, że co do zasady zawezwanie do próby ugodowej może przerwać bieg przedawniania. Warunkiem, by skutek taki mógł nastąpić jest jednoznacznie oznaczenie wierzytelności i podmiotu dłużnika.
W każdym jednak przypadku, niezależnie od tego, czy jest to pierwsze zawezwanie czy kolejne, sąd jest zobowiązany do badania czy zachodzą przesłanki określone
w art. 123 § 1 pkt 1 k.c. a więc również badania czy jest to czynność, która potencjalnie może doprowadzić do realizacji roszczenia oraz badania jaki jest jej rzeczywisty cel (vide: uchwała SN z dnia 28 czerwca 2006 r., III CZP 42/07; wyrok SN z dnia
4 kwietnia 2019 r., III CSK 103/17).

Tymczasem w niniejszej sprawie, przedmiotowe zawezwanie zawierało precyzyjne określenie wierzytelności, dłużników oraz podstawę faktyczną roszczenia, tożsame
z podanymi w pozwie. Racjonalność działania powódki uzasadnia także wysokość opłaty sądowej w kwocie 100.000 zł, której z kolei nie pobiera się w postępowaniu pojednawczym. Nadto, nie można zgodzić się pozwanym, iż powódka winna przewidywać, że pozwany jest niewypłacalny oraz że nie będzie w stanie w żadnej części zaspokoić jej roszczenia, co argumentowałoby rezygnację z wystosowania zawezwania do próby ugodowej. Mając na względzie, że pozwani początkowo spłacali raty umowy kredytu, któremu towarzyszyły liczne zabezpieczenia, stwierdzić należy, że istniała realna szansa dojścia do porozumienia przez strony, tym bardziej , iż powódka nie znała sytuacji osobistej dłużników bowiem wierzytelność została nabyta od banku.

W świetle powyższego, za nieuzasadnione należało uznać zarzuty naruszenia
art. 123 § 1 pkt 1 k.p.c. w zw. z art. 5 k.c. Nie ulega bowiem wątpliwości, że poprzez zawezwanie do próby ugodowej powódka dążyła do zaspokojenia swojego roszczenia, co z kolei nie może zostać ocenione jako nadużycie jej prawa podmiotowego.

W tym stanie rzeczy, na podstawie art. 385 k.p.c. apelację należało oddalić.

O kosztach postępowania apelacyjnego orzeczono z uwzględnieniem, że stroną przegraną w postępowaniu apelacyjnym jest pozwany, w związku z tym na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w zw. z art. 391 § 1 k.p.c. zasądzono od niego na rzecz powódki zwrot kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu odwoławczym w wysokości 18.750 zł, ustalonej na podstawie § 2 pkt 9 w zw. z § 10 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2018 r. poz. 265).

O kosztach nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej pozwanemu z urzędu
w postępowaniu apelacyjnym przez adwokata P. P. Sąd Apelacyjny orzekł na podstawie § 2, § 4 ust. 1 i 3, § 8 pkt 9 w zw. z § 16 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz.U. z 2019 r. poz. 18).

Małgorzata Gulczyńska Małgorzata Kaźmierczak Maciej Rozpędowski

(...)

Sekretarz sądowy

P. A.