Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Poznaniu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 grudnia 2020 r.

Sąd Apelacyjny w Poznaniu I Wydział Cywilny i Własności Intelektualnej

w składzie:

Przewodniczący – sędzia Jacek Nowicki

Sędziowie: Bogdan Wysocki

Jerzy Geisler

po rozpoznaniu w dniu 18 grudnia 2020 r. w Poznaniu

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa (...) Bank S.A. z siedzibą w W.

przeciwko I. S. (1)

o zapłatę

na skutek apelacji powoda

od wyroku Sądu Okręgowego w Poznaniu

z dnia 27 lutego 2019 r. sygn. akt XII C 1503/18

I. zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że:

1.  zasądza od pozwanej na rzecz powoda kwotę 144.584,94 zł (sto czterdzieści cztery tysiące pięćset osiemdziesiąt cztery złote dziewięćdziesiąt cztery grosze) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 8 maja 2018 r. do dnia zapłaty;

2.  zasądza od pozwanej na rzecz powoda kwotę 12.630 zł tytułem kosztów procesu;

II. zasądza od pozwanej na rzecz powoda kwotę 11.280 zł tytułem kosztów procesu w postępowaniu apelacyjnym.

Bogdan Wysocki Jacek Nowicki Jerzy Geisler

UZASADNIENIE

W dniu 8 maja 2018 roku A. Bank z siedzibą w W. wniósł pozew w elektronicznym postepowaniu upominawczym przeciwko I. S. (2) domagając się zasądzenia od pozwanej na swoją rzecz kwoty 144.584,54 zł wraz z odsetkami ustawowymi i kosztami postępowania.

W dniu 23 maja 2018 roku Sąd Rejonowy Lublin-Zachód wydał nakaz zapłaty w elektronicznym postępowaniu upominawczym, którym powództwo uwzględnił w całości.

Od powyższego nakazu zapłaty pozwana wniosła sprzeciw zarzucając, że wierzytelność dochodzona pozwem nie jest wymagalna z uwagi na warunkowe wypowiedzenie umowy. Nadto podniosła zarzut sankcji kredytu darmowego z powodu braku wszystkich elementów umowy o kredyt konsumencki.

Wyrokiem z 27 lutego 2019 r. Sąd Okręgowy powództwo oddalił w oparciu o następujące ustalenia faktyczne i prawne.

W dniu 2 stycznia 2017 roku strony zawarły umowę o kredyt konsolidacyjny nr (...), na podstawie której Bank udzielił I. S. (2) kredytu w wysokości 146.861,69 zł, z czego 5.000 zł na zaspokojenie potrzeb konsumpcyjnych, a w pozostałym zakresie na spłatę innych zobowiązań kredytowych. Prowizja banku została ustalona na poziomie 17.329,68 zł, a kwestia oprocentowania uregulowana została w § 2 kontraktu. Raty kredytu, obejmujące kapitał oraz odsetki (na dzień zawarcia umowy opiewające na łączną kwotę 1.422,21 zł) miały być spłacane do grudnia 2028 roku.

W § 9 umowy strony zawarły postanowienia dotyczące rozwiązania umowy, przewidując 30- dniowy termin jej wypowiedzenia. Bank miał prawo wypowiedzieć umowę z przyczyn wymienionych w § 9 ust. 2. Stosownie do § 9ust. 5 umowy w przypadku niedotrzymania przez kredytobiorcę warunków umowy albo utraty przez niego zdolności kredytowej, bank zobligowany był wezwać kredytobiorcę do dokonania spłaty zaległości w terminie 14 dni roboczych od otrzymania wezwania. Brak uregulowania należności przez kredytobiorcę, względnie odrzucenie jego wniosku o restrukturyzację zadłużenia, skutkował powstaniem po stronie powoda prawa do złożenia oświadczenia o wypowiedzeniu umowy.

Pismem z dnia 22 listopada 2017 roku powód poinformował pozwaną o wystąpieniu zaległości w spłacie pożyczki w kwocie 1.418,48 zł. Kolejnym pismem datowanym na dzień 19 grudnia 2017 roku Bank wezwał kredytobiorczynię do zapłaty zaległej kwoty 2.848,48 zł. Żadne z wyżej wymienionych pism nie określało terminu uregulowania zadłużenia.

Pismem z dnia 15 stycznia 2018 roku, doręczonym w dniu 23 stycznia 2018 roku powód wezwał pozwana do zapłaty w terminie 7 dni od otrzymania pisma kwoty 2.862,48 zł z pouczeniem, że nieuregulowanie zadłużenia może skutkować wypowiedzeniem umowy wraz z żądaniem natychmiastowej spłaty całości zobowiązania. Pismo nie zawierało pouczenia o możliwości złożenia wniosku o restrukturyzację.

W dniu 13 lutego 2018 roku powód sporządził pismo zatytułowane „warunkowe wypowiedzenie umowy pożyczki nr (...)”.

Powód oświadczył w nim, że:

„z powodu niedotrzymania warunków umowy i nieuregulowania zaległości pomimo wezwania do zapłaty, niniejszym:

- wzywamy Panią do dokonania, w terminie 14 dni roboczych, licząc od dnia otrzymania niniejszego dokumentu, spłaty zaległości, na dzień wygenerowania pisma wynoszą 4.307,69 zł (…)

- informujemy o możliwości złożenia, w terminie 14 dni roboczych, od dnia otrzymania niniejszego pisma , wniosku o restrukturyzację (…),

W przypadku nieskorzystania z przysłuchujących Pani uprawnień wskazanych w art. 75c Ustawy Prawo bankowe (…), o których mowa powyżej, niniejszym wypowiadamy umowę pożyczki nr (...) z zachowaniem 30-dniowego terminu wypowiedzenia, rozpoczynającego się od dnia, w którym upłynął termin 14 dni roboczych, licząc od daty doręczenia niniejszego pisma”

Następnie pismo zawierało stwierdzenie, że wypowiedzenie stanie się nieskuteczne i umowa będzie kontynuowana na dotychczasowych warunkach, jeśli pozwana spłaci zadłużenie.

W ostatnim akapicie pisma pozwany stwierdził; „w przypadku nieuregulowania zadłużenia przeterminowanego bądź uregulowania go w niepełnej wysokości, Umowa zostanie rozwiązana z upływem okresu wypowiedzenia, a całość zobowiązań wynikających z umowy zostanie postawiona w stan wymagalności”.

Na odwrotnej stronie powyższego dokumentu zamieszczona została grafika obrazująca „ścieżkę działań windykacyjnych”. Wynikało z niej, że oświadczenie o wypowiedzeniu jest kolejnym etapem działań banku po ostatecznym wezwaniu do zapłaty.

Powyższe pismo pozwana odebrała 23 lutego 2018 roku.

Pismem z dnia 18 kwietnia 2018 roku, doręczonym w dniu 27 kwietnia 2028 roku, powód wystosował do pozwanej wezwanie przedsądowe, domagając się zapłaty całości zobowiązania.

W dniu 8 maja 2018 roku wystawiony został wyciąg z ksiąg banku.

Pismem z dnia 3 stycznia 2018 roku, załączonym do pisma procesowego pozwanej złożonego w niniejszej sprawie, pozwana złożyła oświadczenie o skorzystaniu z sankcji kredytu darmowego.

Przechodząc do analizy problematyki prawidłowości wypowiedzenia przez powoda umowy łączącej strony i znaczenia tego faktu dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy, wskazać należy, że w ocenie Sądu Okręgowego powództwo nie mogło być uwzględnione z powodu wadliwości wypowiedzenia umowy, co – zdaniem strony powodowej – nastąpiło w piśmie z dnia 13 lutego 2018 roku.

Mianowicie czynność polegająca na wypowiedzeniu umowy, będąca jednocześnie czynnością kształtującą prawo wymaga stabilnego uregulowania i nie znosi chwiejności. Dlatego też jednostronne oświadczenie woli wywierające, z chwilą złożenia go innej osobie, wpływ na jej stosunki majątkowe z reguły nie powinno być dokonywane z zastrzeżeniem warunku. Ochrona prawna bowiem interesów tej osoby wymaga, aby zakres skuteczności takich oświadczeń był od razu oznaczony. Dotyczy to zwłaszcza wypowiedzenia, prowadzącego do zakończenia stosunku zobowiązaniowego o charakterze trwałym, gdyż druga strona powinna mieć od razu pewność, co do swojej sytuacji prawnej. Ochrona prawna interesów drugiej strony umowy tej osoby wymaga bowiem, aby zakres skuteczności takiego oświadczenia był precyzyjnie oznaczony.

W niniejszej sprawie pismo, na które powołuje się strona powodowa zatytułowane ,,Warunkowe wypowiedzenie Umowy pożyczki Nr (...) ”, odebrane zostało przez pozwaną 23 lutego 2018 roku i są to okoliczności bezsporne. Zważyć jednak trzeba, że analiza złożonego w nim oświadczenie woli nie daje jasności, co do jego rzeczywistego sensu. Zdaniem Sądu pierwszej instancji jednoznacznie można potraktować jedynie informację, co do wezwania pozwanej do zapłaty oraz terminu, w jakim powinna ona spełnić świadczenie oraz co do tego, że w ciągu 14. dni może także zgłosić wniosek o restrukturyzację zadłużenia. Istotna jest również sama kompozycja tekstu pisma. Powód informuje, że „z powodu niedotrzymania warunków umowy i nieregulowania zaległości pomimo wezwania do zapłaty, niniejszym: (…)” i dalej wyszczególnione są dwa podpunkty wyraźnie wyróżnione w treści pisma – pierwszy stanowiący wezwanie do zapłaty w terminie 14. dni, drugi zawierający informację o możliwości wystąpienia w tym samym terminie z wnioskiem o restrukturyzację. Dalsza część oświadczenia jest natomiast całkowicie niejasna. Zawiera w swej treści zastrzeżenie warunku zawieszającego, z którego wynika, że w przypadku braku zapłaty pismo, zgodnie z intencją powoda, należy traktować, jako wypowiedzenie umowy pożyczki. Dalej powód powołuje się na art. 75c prawa bankowego (nie cytując jego treści) podając, że w wypadku nie skorzystania z uprawnień wynikających z tego przepisu niniejszym wypowiada umowę z zachowaniem 30. dniowego okresu wypowiedzenia, ale termin ten należy liczyć od dnia, w którym upłynął 14. dniowy termin, licząc od daty doręczenia niniejszego pisma. Mało tego dalej następuje informacja o kontynuacji umowy i nieskuteczności wypowiedzenia w wypadku uregulowania zobowiązania. Co istotne w końcowej części pisma mowa jest o tym, że w przypadku nieuregulowania zadłużenia umowa zostanie rozwiązana z upływem okresu wypowiedzenia, co wskazuje na konieczność złożenia przez Bank kolejnego oświadczenia. Nie można pominąć też grafiki zaprezentowanej na drugiej stronie pisma, która sugeruje wyraźne oddzielenie czynności polegającej na wezwaniu do zapłaty i wypowiedzeniu umowy. Zwrócić też należy uwagę na brzmienie zapisów umowy łączącej strony, a konkretnie jej § 9 pkt 5, z którego jednoznacznie wynika, że wezwanie do zapłaty i bezskuteczny upływ terminu do uregulowania zaległości oraz odrzucenie przez bank ewentualnego wniosku o restrukturyzację, są czynnościami poprzedzającymi wypowiedzenie. Zważyć należy, że w powołanym zapisie umowy wyraźnie wskazano, że na bezskuteczny upływ 14 dni roboczych od otrzymania wezwania, jako warunek złożenia oświadczenia o wypowiedzeniu umowy przez powoda. W tym kontekście nie można pomijać treści wcześniejszych pism powoda - informacji o stanie zadłużenia, wezwania do zapłaty i ostatecznego wezwania do zapłaty. Dwa pierwsze w ogóle nie zwierają oznaczenia termin do zapłaty, a ostatnie wyznacza termin 7 dni. W konkluzji stwierdzić trzeba, ze dopiero pismo z dnia 13 lutego 2018 roku spełniało wymogi przewidzianego umową wezwania do zapłaty.

W uznaniu Sądu Okręgowego takie oświadczenie woli powoda, w którym połączono w jednym piśmie wezwanie do zapłaty, zakreślono 14 dniowy termin do wystąpienia z wnioskiem o restrukturyzację zadłużenia i jednocześnie wskazano, że stanowi ono wypowiedzenie umowy jeśli pożyczkobiorca nie zadośćuczyni obowiązkowi zapłaty i nie złoży wniosku, nie jest wypowiedzeniem jednoznacznym. Z tak sformułowanego oświadczenia Banku, nie sposób wywnioskować kiedy nastąpią jego skutki, od kiedy biegnie 30 - dniowy termin wypowiedzenia, jaka kwota wykorzystanego kredytu i odsetek będzie wymagalna z chwilą upływu terminu wypowiedzenia. W ocenie Sądu bez znaczenia jest przy tym (z przyczyn wskazanych wyżej), że powód przed warunkowym wypowiedzeniem, umowy wzywał powódkę do zapłaty. Zważyć trzeba, że w niniejszej sprawie mamy do czynienia z konsumentem i przedsiębiorcą. Od tego drugiego wymaga się, aby czynności podejmowane przez niego wobec strony słabszej stosunku zobowiązaniowego były jasne i klarowne w swej treści. Nie bez znaczenia do powyższej oceny pozostaje okoliczność, że umowa stron nie określała konkretnie jakiego rodzaju zwłoka w zapłacie rat skutkowała możliwością złożenia przez Bank oświadczenia o wypowiedzeniu umowy. § 9 ust. 2 posługuje się określeniami ocennymi jak „rażące naruszenie umowy lub regulaminu”, „stwierdzenie przez Bank zagrożenia w spłacie kredytu”, „negatywna ocena ryzyka kredytowego”, „niedotrzymanie przez kredytobiorcę warunków umowy”. W tych okolicznościach kredytobiorczyni mogła w istocie mieć problem z właściwą interpretacją pisma zatytułowanego „warunkowe wypowiedzenie umowy”.

Zdaniem Sądu pierwszej instancji wypowiedzenie umowy stanowi bardzo dotkliwe dla konsumenta uprawnienie kształtujące Banku w stosunku zobowiązaniowym, bo jego wykonanie może doprowadzić do zakończenia tego stosunku przed pierwotnie ustalonym okresem spłaty kredytu. W związku z tym nie może być ono wykonane w sposób zaskakujący dla kredytobiorcy, nawet jeśli istnieją podstawy do jego podjęcia zgodnie z treścią łączącej strony umowy.

W konkluzji Sąd Okręgowy stwierdził, że oświadczenie zawarte w piśmie z dnia 13 lutego 2018 roku, z uwagi na jego niejasne sformułowanie, wynikające przede wszystkim z zastrzeżenie warunku zawieszającego, nie może być traktowane jak wypowiedzenie umowy, a jedynie jako kolejne wezwanie do zapłaty z informacją o możliwości restrukturyzowania zadłużenia. To w konsekwencji pozwala na przyjęcie, iż powód nie złożył pozwanej oświadczenia o wypowiedzeniu umowy.

Ubocznie Sąd pierwszej instancji odniósł się do drugiego zarzutu pozwanej, a mianowicie tzw. „sankcji kredytu darmowego”.

Stosownie do art. 45 ustawy o kredycie konsumenckim w przypadku naruszenia przez kredytodawcę art. 29 ( forma umowy o kredyt konsumencki) ust. 1, art. 30 ( elementy umowy o kredyt konsumencki) ust. 1 pkt 1–8, 10, 11, 14–17, art 31–33, art. 33a ( należności w przypadku opłat z tytułu zaległości w spłacie kredytu i opłat za opóźnienie przekraczających maksymalne odsetki za opóźnienie) i art 36a–36c konsument, po złożeniu kredytodawcy pisemnego oświadczenia, zwraca kredyt bez odsetek i innych kosztów kredytu należnych kredytodawcy w terminie i w sposób ustalony w umowie. Jeżeli kredytodawca w umowie nie określił zasad i terminów spłaty kredytu, konsument zwraca kredyt w równych ratach, płatnych co miesiąc, od dnia zawarcia umowy. Jeżeli umowa o kredyt konsumencki nie przewiduje terminu spłaty kredytu, konsument zwraca kredyt w terminie: pięciu lat – w przypadku kredytów konsumenckich do wysokości 80.000 zł; dziesięciu lat – w przypadku kredytów konsumenckich powyżej 80.000 zł. W przypadkach, o których mowa w ust. 1, konsument ponosi koszty ustanowienia zabezpieczenia kredytu przewidziane w umowie. Uprawnienie powyższe wygasa po upływie roku od dnia wykonania umowy.

W ust. 5 cytowanego wyżej przepisu możliwość skorzystania z sankcji kredytu darmowego została ograniczona rocznym terminem prekluzyjnym, biegnącym od dnia zawarcia umowy. Po jego upływie kształtujące uprawnienie konsumenta gaśnie.

Cel tego rozwiązania wydaje się stosunkowo oczywisty – podobnie jak inne wypadki posłużenia się instytucją dawności, zmierza ono przede wszystkim do porządkowania i stabilizacji obrotu przez wykluczenie sytuacji, w których możliwość powołania się na "sankcję kredytu darmowego" – i zmiana tym samym treści zobowiązania – trwałyby w nieskończoność, pozbawiając kredytodawcę pewności co do kształtu relacji łączącej go z konsumentem. Obok tego przepis ten można odczytywać także jako przejaw proporcjonalizacji obowiązków informacyjnych i konsekwencji ich naruszenia. Obliczanie terminu prekluzyjnego a tempore facti, nie zaś a tempore scientiae (od chwili, w której konsumentowi można byłoby przypisać wiedzę o naruszeniu obowiązku informacyjnego) działa, ujmując rzecz generalnie, na korzyść przedsiębiorcy – zdecydowanie skracając czas, po którym możliwość skorzystania z "sankcji kredytu darmowego" traci na znaczeniu. Rozwiązanie to upraszcza zarazem sam sposób kalkulowania terminu, odnosząc go do daty możliwej do stwierdzenia w oczywisty. Równocześnie, biorąc pod uwagę charakter obowiązku podlegającego sankcjonowaniu – regulacji ustawowej, objętej fikcją powszechnej znajomości – w typowych sytuacjach "factum" oraz "scientia" (jako możliwość przypisania wiedzy, nie zaś wiedza rzeczywista) będą istniały w tej samej chwili.

W niniejszej sprawie umowa została zawarta w dniu 2 stycznia 2017r., a zarzut pozwana podniosła w sprzeciwie od nakazu zapłaty datowanym na dzień 14 czerwca 2018 r., a skonkretyzowała go w piśmie z dnia 3 stycznia 2019 roku, a zatem po upływie terminu.

W apelacji z 9 kwietnia 2019 r. powód zaskarżył wyrok w całości zarzucając naruszenie art. 89 k.c. poprzez jego błędną wykładnię polegającą na uznaniu, że niedopuszczalne jest zastrzeżenie warunku w jednostronnej czynności prawnej obejmującej wypowiedzenie umowy kredytu jako sprzeczne z istotą tego rodzaju czynności oraz art. 75 ust. 1 w zw. z art. 75c ust. 1 i 2 ustawy Prawo bankowe przez jego błędną wykładnię polegającą na przyjęciu, że połączenie w jednym piśmie wezwania do zapłaty wraz z informacją o możliwości złożenia wniosku o restrukturyzację zadłużenia oraz wypowiedzenia na wypadek nieskorzystania z uprawnienia do złożenia tego wniosku czyni oświadczenie o wypowiedzeniu umowy nieskutecznym.

Wskazując na powyższe powód wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez zasądzenie od pozwanej na jego rzecz kwoty 144.584,54 zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia wniesienia pozwu oraz koszty procesu za obie instancje.

Pozwana wniosła o oddalenie apelacji i zasądzenie kosztów w postępowaniu apelacyjnym.

Sąd Apelacyjny zważył co następuje.

1. Apelacja powoda okazała się zasadna. Spór dotyczy skuteczności wypowiedzenia umowy o kredyt konsolidacyjny z 2 stycznia 2017 r. Sąd pierwszej instancji uznał, że oświadczenie zawarte w piśmie z 13 lutego 2018 r. z uwagi na jego niejasne sformułowanie, wynikające przede wszystkim z zastrzeżenia warunku zawieszającego, nie może być traktowane jak wypowiedzenie umowy, a jedynie jako kolejne wezwanie do zapłaty z informacją o możliwości restrukturyzowania zadłużenia. W rezultacie umowa kredytu nie została rozwiązana i nadal wiąże strony.

2. Powód w apelacji podniósł, że co do zasady dopuszczalne jest zastrzeżenie warunku także w jednostronnej czynności prawnej obejmującej wypowiedzenie umowy, którym może być spełnienie świadczenia. Nadto powód wskazał, że dopuszczalne jest połączenie w jednym piśmie wezwania do zapłaty i informacji o możliwości złożenia wniosku o restrukturyzację zadłużenia z wypowiedzeniem umowy w razie niezłożenia takiego wniosku.

Zdaniem skarżącego nie ma też podstaw aby twierdzić, że oświadczenie zawarte w piśmie z 13 lutego 2018 r. jest niejasne bądź niejednoznaczne.

3. Co do samej zasady, że dopuszczalne jest dokonanie czynności prawnej zawierającej zastrzeżenie, iż jej skutek zależy od skorzystania z uprawnienia lub woli wykonującego zobowiązanie (zdarzenia polegające na spełnieniu lub niespełnieniu świadczenia), to została ona przesądzona postanowieniem 7 sędziów Sądu Najwyższego z 22 marca 2013 r. (III CZP 85/12). Obwarowano ją jedynie uwagą, że zastrzeżenie to podlega ocenie na podstawie art. 353 ¹ k.c. z uwzględnieniem normatywnej konstrukcji warunku określonej w art. 89 k.c.

Należy zgodzić się z powodem, że oświadczenie woli o wypowiedzeniu umowy wyrażone w piśmie z 12 lutego 2018 r. jest jasne w swej treści i nie nasuwa wątpliwości.

Z pisma jednoznacznie wynikają dwie kwestie: wypowiedzenie umowy kredytu (pożyczki) i warunki wypowiedzenia, a więc okres wypowiedzenia i sposób jego liczenia.

I tak, powód wyznaczył pozwanej termin 14 dni roboczych na spłatę zaległości bądź złożenie w tym czasie wniosku o restrukturyzację zadłużenia, zaznaczając, że w przeciwnym razie, to jest z upływem 14 dni roboczych – licząc od doręczenia pisma – rozpoczyna bieg 30-dniowy okres wypowiedzenia.

Nadto w dalszej części pisma powód wskazał, że jeżeli w okresie 30-dniowego wypowiedzenia pozwana spłaci przeterminowane zadłużenie, wypowiedzenie stanie się nieskuteczne i umowa będzie kontynuowana na dotychczasowych warunkach.

W ocenie Sądu Apelacyjnego treść pisma jest klarowna i nie nasuwa wątpliwości co do intencji powoda, a mianowicie, że powód wypowiada umowę kredytu (pożyczki) wyznaczając okres wypowiedzenia na 30 dni jednocześnie zastrzegając, że w razie spłaty w tym czasie zadłużenia, wypowiedzenie będzie nieskuteczne i tym samym umowa nadal będzie wiązać strony.

Jak trafnie podnosi apelujący tego rodzaju warunek jest dopuszczalny, a co najważniejsze, korzystny dla drugiej strony, ponieważ z jednej pozwana unika spłaty całego wymagalnego kredytu (pożyczki), a z drugiej, umowa jest kontynuowana.

Przedostatnie zdanie wyżej wymienionego pisma informujące, że w przypadku nieuregulowania zadłużenia przed upływem okresu wypowiedzenia, umowa ulega rozwiązaniu z upływem wypowiedzenia, jest prostą konsekwencją poprzedniego zdania o skutkach dokonania spłaty zadłużenia w okresie wypowiedzenia.

A zatem, trafny okazał się zarzut, że w realiach niniejszej sprawy dopuszczalne było zastrzeżenie warunku w oświadczeniu o wypowiedzeniu umowy, uzależniające jej skuteczność od spełnienia świadczenia, to jest uregulowania przeterminowanego zadłużenia.

Zdaniem Sądu Apelacyjnego nie pozbawia skuteczności wypowiedzenia umowy to, iż w piśmie z 12 lutego 2018 r. powód jednocześnie wezwał pozwaną do zapłaty zadłużenia informując o możliwości złożenia wniosku o restrukturyzację długu (art. 75 ust. 1 w zw. z art. 75c ust. 1 i 2 ustawy Prawo bankowe). Obie czynności, to jest wezwanie i wypowiedzenie mogą być połączone w jednym piśmie pod warunkiem, że treść pisma jest jednoznaczna i czytelna dla drugiej strony. Zamieszczenie wezwania i wypowiedzenia w jednym piśmie z zachowaniem wymogów ustawowych, nie pozbawia ich odrębności.

Dodać należy, że powód zanim wypowiedział umowę kredytu (pożyczki) w piśmie z 22 listopada 2017 r. poinformował pozwaną o zaległości i o możliwości złożenia wniosku o restrukturyzację zadłużenia, następnie w piśmie z 19 grudnia 2017 r. wezwał pozwaną do spłaty zadłużenia i ponownie poinformował o możliwości złożenia wniosku o restrukturyzację zadłużenia. Ostatecznie w piśmie z 15 stycznia 2018 r. wystosował do pozwanej wezwanie do zapłaty z zagrożeniem wypowiedzenia umowy kredytu (pożyczki).

Sąd Apelacyjny zgadza się natomiast ze stanowiskiem Sądu Okręgowego co do zarzutu pozwanej w przedmiocie tzw. sankcji kredytu darmowego, a mianowicie, że został on zgłoszony po upływie terminu prekluzyjnego w sprzeciwie od nakazu zapłaty.

W tym stanie rzeczy na podstawie art. 386 § 1 k.p.c. należało zaskarżony wyrok zmienić i orzec jak w punkcie I 1. Pozwana nie kwestionowała roszczenia powoda co do wysokości ani wymagalności roszczenia.

O kosztach w punkcie I. 2 orzeczono na podstawie art. 98 k.p.c. w zw. z § 2 pkt 6 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2018 poz. 265 ze zm.). Kwota 12.630 zł to suma opłat od pozwu (1.808 zł + 5.422 zł) oraz z wynagrodzenie pełnomocnika 5.400 zł).

O kosztach w punkcie II orzeczono na podstawie art. 98 k.p.c. w zw. z art. 391 § 1 k.p.c. i § 2 pkt 6 oraz § 10 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2018 poz. 265 ze zm.). Kwota 11.280 zł to opłata od apelacji – 7.230 zł oraz wynagrodzenie pełnomocnika 4.050 zł.

Bogdan Wysocki Jacek Nowicki Jerzy Geisler