Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Poznaniu

POSTANOWIENIE

Dnia 6 marca 2013 r.

Sąd Apelacyjny w Poznaniu, Wydział I Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSA Bogdan Wysocki (spr.)

Sędziowie: SA Jan Futro

SA Hanna Małaniuk

po rozpoznaniu w dniu 6 marca 2013 r.

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa (...) Spółka z o.o. z siedzibą w W.

przeciwko (...) Park Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w K.

o zapłatę

na skutek zażalenia powoda

na postanowienie Sądu Okręgowego w Poznaniu

z dnia 9 stycznia 2013 r., sygn. akt: IX GC 1185/12

postanawia:

1.  oddalić zażalenie,

2.  zasądzić od powoda na rzecz pozwanego kwotę 3.600 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania zażaleniowego.

Jan Futro Bogdan Wysocki Hanna Małaniuk

UZASADNIENIE

Zaskarżonym postanowieniem Sąd Okręgowy odrzucił pozew, zasądzając od powódki na rzecz pozwanego kwotę 7.217 zł tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sąd ustalił, że w umowie z dnia 29 lipca 2005 r., strony objęły wszystkie spory z niej wynikające i z nią związane zapisem na sąd polubowny – Stały Sąd Arbitrażowy przy (...) w W.. Zgodnie zatem z treścią art. 1165 § 1 k.p.c., rozstrzygnięcie zostało oparte na skutecznie podniesionym zarzucie zapisu na sąd polubowny, wobec braku negatywnych przesłanek z § 2 powołanego przepisu.

Zażalenie na powyższe postanowienie złożył powód, wniósł o jego uchylenie, zniesienie postępowania w zakresie dotkniętym nieważnością, ewentualnie o zmianę postanowienia poprzez oddalenie wniosku o odrzucenie pozwu. Powód zarzucał rozstrzygnięciu naruszenie art. 328 § 2 k.p.c. poprzez zaniechanie wyjaśnienia przyczyn, dla których zasadnym jest przyjęcie, że strony zamierzały poddać spór wynikający z umowy najmu, jurysdykcji Sądu Arbitrażowego przy (...) w W. oraz zaniechania wyjaśnienia w niezbędnym zakresie podstawy faktycznej uzasadnienia; art. 207 § 3 k.p.c. i art. 32 Konstytucji RP poprzez uniemożliwienie zajęcia stanowiska w przedmiocie podniesionego zarzutu zapisu na sąd polubowny; naruszenie art. 217 § 2 k.p.c. w zw. z art. 227 k.p.c., art. 233 § 1 k.p.c. poprzez zaniechanie wszechstronnego rozważenia materiału dowodowego; art. 65 § 1 k.c. poprzez jego niewłaściwe zastosowanie prowadzące do błędnej wykładni umowy w przedmiocie istnienia w niej skutecznego i wykonalnego zapisu na sąd polubowny oraz art. 1165 § 2 k.p.c. poprzez zaniechanie zbadania wykonalności zapisu na sąd polubowny.

Pozwany wniósł o oddalenie zażalenia oraz o zasądzenie kosztów postępowania zażaleniowego.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Zażalenie nie zasługiwało na uwzględnienie.

Bezzasadny okazał się zarzut powoda, że uzasadnienie zaskarżonego postanowienia nie spełnia wymogów art. 328 § 2 k.p.c. Przyjmuje się bowiem, że tylko w wypadkach, gdy uzasadnienie orzeczenia nie zawiera podstawowych ustaleń faktycznych i rozważań prawnych, nie poddaje się ono kontroli instancyjnej i można wówczas mówić o nierozpoznaniu istoty sprawy i skuteczności podniesienia tego zarzutu. Z taką zaś sytuacją nie mamy do czynienia w rozpoznawanej sprawie.

Nie zasługiwały również na uwzględnienie zarzuty powoda kwestionujące prawidłowość postępowania w przedmiocie rozpoznania wniosku o odrzucenie pozwu. Przy podnoszeniu formalnego zarzutu zapisu na sąd polubowny, wobec jego wąskiej podstawy faktycznej, nie zachodzi potrzeba ustalania zakresu okoliczności spornych, co z reguły ma miejsce w przypadku rozpoznawania meritum spraw o rozbudowanym stanie faktycznym i gdzie znajduje zastosowanie art. 207 § 3 k.p.c. W niniejszej sprawie wobec jednoznacznego stanowiska pozwanego i treści przedłożonej umowy nie było to jednak celowe. Brak zarządzenia wymiany pism procesowych nie stanowił zatem naruszenia powyższego przepisu, ani nie był równoznaczny z pozbawieniem powoda możności obrony praw. Miał on możliwość zajęcia stanowiska w zażaleniu. Nie podniósł w nim jednak istotnych okoliczności, które nie wynikałyby z analizy materiału dotychczas zgromadzonego w sprawie.

Prawidłowo Sąd I instancji uznał, że zapis na sąd polubowny był skuteczny i wykonalny w myśl art. 1165 § 2 k.p.c. Nie można było podzielić zarzutów powoda, odnoszących się do tłumaczenia zapisu zawartego w tekście umowy zawartej między stronami. Sformułowanie tam zamieszczone nie nasuwa wątpliwości, co do identyfikacji sądu arbitrażowego, na który dokonano zapisu, natomiast przypisywanie nadmiernej wagi do użytej w oryginalnym tekście umowy nazwy izby, przy której działa ten sąd, nie znajduje oparcia w wymogu skuteczności i wykonalności zapisu na sąd polubowny.

Powód w zażaleniu nie podnosił także, jaki sąd polubowny strony rozumiały przez sporne sformułowanie umowy. Wobec pominięcia w swojej argumentacji kwestii zgodnego zamiaru stron w tej materii, jego stanowisko prowadziło zatem do nieracjonalnego wniosku, że wolą stron był zapis na sąd polubowny, który nigdy nie istniał.

Również z tego względu argumentacja żalącego nie zasługuje na uwzględnienie.

Przyjąć natomiast w tej sytuacji należało, mając na uwadze treść art. 65 § 2 kc, oraz zakładając racjonalność i fachowość stron umowy, będących profesjonalistami, że zgodnym ich zamiarem było poddanie sporów Sądowi Arbitrażowemu przy (...)w W..

Nie zasługiwały również na uwzględnienie twierdzenia żalącego, że porozumieniem z dnia 30 grudnia 2011 r. dokonano zmiany właściwości sądu i że w sprawie w zakresie ustalenia właściwości sądu nie obowiązują postanowienia przedwstępnej umowy najmu z dnia 29 lipca 2005 r. zawarte w pkt 11.1.

Należy bowiem zauważyć, że przedmiotem powyższego porozumienia była tylko obniżka czynszu za okres od 1 czerwca 2011 r. do 31 grudnia 2011 r. i przewidywane rozwiązanie umowy najmu.

W tym, i tylko w tym zakresie strony w pkt 5 porozumienia uzgadniały poddanie się wyłącznej jurysdykcji rzeczowej i miejscowej sądów w Warszawie (k. 24 – 30 akt).

Natomiast powód dochodzi od pozwanego zapłaty czynszu za okres od 1 stycznia 2012 r. do 31 sierpnia 2012 r. oraz zapłaty za energię elektryczną za okres od 1 września 2012 r. do 5 września 2012 r. Roszczenia pozwu dotyczą zatem okresu nieobjętego rzeczonym porozumieniem.

Z kolei strony w pkt 1.1 in fine porozumienia postanowiły, że inne niż wyraźnie zmienione porozumieniem postanowienia Umów Najmu pozostają w pełni ważne i obowiązujące.

Poza tym, zapis zawarty w porozumieniu z dnia 30 grudnia 2011 r. w zakresie wyłącznej jurysdykcji sądów w Warszawie nie jest jednoznaczny, gdyż nie wynika z niego wprost, czy dotyczy on sądów powszechnych, czy polubownych.

Zakładać należy, że gdyby strony zamierzały dokonać tak istotnej zmiany umowy zasadniczej, to uczyniłyby to w sposób jednoznaczny i nie budzący wątpliwości.

Z przyczyn jednak, o których była mowa wyżej, ostatnio wymieniona okoliczność nie ma decydującego znaczenia.

Mając to na uwadze, Sąd Apelacyjny na podstawie art. 397 § 2 w zw. z art. 385 k.p.c. oddalił zażalenie powoda jako bezzasadne.

O kosztach postępowania zażaleniowego orzeczono na podstawie art. 108 § 1 k.p.c., art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w zw. z art. 397 § 2 k.p.c. i art. 391 § 1 k.p.c. Kosztami tymi obciążono przegrywającego spór powoda i w związku z tym zasądzono od niego na rzecz pozwanego poniesione przez niego koszty zastępstwa procesowego w postępowaniu zażaleniowym w wysokości 3.600 zł, ustalone na podstawie § 6 pkt 6 w zw. z § 12 ust. 2 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. z 2002 r., Nr 163 poz. 1349 ze zm.).

Jan Futro Bogdan Wysocki Hanna Małaniuk