Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Poznaniu

POSTANOWIENIE

Dnia 8 lipca 2013 roku

Sąd Apelacyjny w Poznaniu, Wydział I Cywilny

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSA Jerzy Geisler (spr.)

Sędziowie: SA Hanna Małaniuk

SA Mariola Głowacka

po rozpoznaniu w dniu 8 lipca 2013 roku

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa R. W.

przeciwko M. W.

o rozwód i alimenty

na skutek zażalenia pozwanego

na postanowienie Sądu Okręgowego w Poznaniu

z dnia 15 maja 2013 roku, sygn. akt: XII C 2594/12

postanawia:

1.  zmienić zaskarżone postanowienie w punkcie 1 w ten sposób, że zasądzoną w nim kwotę obniżyć do 500,00 zł (słownie: pięćset złotych) miesięcznie,

2.  w pozostałym zakresie zażalenie oddalić.

SSA H. Małaniuk SSA Jerzy Geisler SSA M. Głowacka

UZASADNIENIE

Zaskarżonym postanowieniem Sąd Okręgowy nakazał pozwanemu na czas trwania procesu, aby płacił do rak powódki tytułem alimentów kwotę 600,00 zł miesięcznie na rzecz małoletniej D. W. płatną do 10-go dnia każdego miesiąca począwszy od maja 2013 roku z ustawowymi odsetkami w razie opóźnienia w płatności którejkolwiek z rat (pkt 1), w pozostałym zakresie wniosek oddalił (pkt 2) oraz nadał klauzulę wykonalności uprawniającą wierzyciela R. W. do egzekucji w zakresie pkt 1 postanowienia (pkt 3).

Sąd Okręgowy ustalił, że koszt utrzymania małoletniej córki stron wynosi łącznie 1.200,00 zł miesięcznie, na co składają się następujące wydatki: 150,00 zł – utrzymanie mieszkania, 100,00 zł – środki czystości i kosmetyki, 200,00 zł – odzież i obuwie, 45,00 zł – fryzjer, 80,00 zł – edukacja, 200,00 zł – dojazdy do szkoły, 400,00 zł – żywność, 25,00 zł – telefon.

Powódka uzyskuje dochody z prowadzonej na własny rachunek działalności gospodarczej w wysokości 500,00 – 700,00 zł miesięcznie, zaś pozwany pracuje jako pracownik biurowy w firmie (...) D. M. za wynagrodzeniem 1.012,57 zł netto miesięcznie. Do kosztów utrzymania powódki należą: utrzymanie mieszkania – 150,00 zł, środki czystości i kosmetyki - 100,00 zł, odzież i obuwie - 100,00 zł, dojazdy - 200,00 zł, żywność - 500,00 zł, telefon - 25,00 zł, co łącznie daje kwotę 1.075,00 zł. Natomiast do kosztów utrzymania pozwanego należą wydatki na: mieszkanie – 500,00 zł, dojazdy do pracy – 350,00 zł, żywność i środki czystości – 350,00 zł, leki – 100,00 zł, co łącznie daje kwotę 1.300,00 zł.

W świetle zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego Sąd I instancji uznał, że koszty utrzymania córki stron w wysokości 1.200,00 zł miesięcznie obejmują usprawiedliwione potrzeby małoletniej, zaś strony postępowania nie wykorzystują w pełni swoich możliwości zarobkowych. Jak wynika bowiem z informacji uzyskanych z Powiatowego Urzędu Pracy, dysponuje on ofertami pracy dla mężczyzn bez kwalifikacji za wynagrodzeniem w wysokości 2.000,00 zł – 2.500,00 zł brutto (1.459,00 zł – 1.808,10 zł netto) oraz dla kobiet bez kwalifikacji w wysokości 1.600,00 zł brutto.

Sąd Okręgowy uznał zatem, iż pozwany może partycypować w kosztach utrzymania córki kwotą 600,00 zł.

Zażalenie na powyższe postanowienie złożył pozwany, zaskarżając je ponad kwotę 250,00 zł i wnosząc o jego zmianę poprzez nakazanie mu, aby na czas trwania procesu płacił do rąk powódki kwotę 250,00 zł miesięcznie tytułem alimentów na rzecz małoletniej D. W..

Zaskarżonemu orzeczeniu zarzucił błąd w ustaleniach faktycznych polegający na przyjęciu, że wysokość uzasadnionych potrzeb małoletniej D. W. wynosi 1.200,00 zł miesięcznie oraz że wysokość możliwości zarobkowych pozwanego wynosi 2.000,00 – 2.500,00 zł brutto.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Zażalenie pozwanego zasługiwało na częściowe uwzględnienie.

Sąd Apelacyjny podzielił stanowisko skarżącego, iż uzasadnione potrzeby małoletniej córki stron są niższe niż przyjął Sąd I instancji. Skarżący w zażaleniu zakwestionował wydatki na dojazdy małoletniej do szkoły, zakup odzieży, kosmetyków i fryzjera.

Zgodzić się należy z pozwanym, iż koszt dojazdu córki do szkoły w P. winien być niższy niż przyjął Sąd Okręgowy. Powódka w piśmie z dnia 8 kwietnia 2013 roku wskazała, iż na dojazdy do P. wydaje wraz z córką kwotę 400,00 zł miesięcznie (k. 41). Kwota ta stanowi połowę kosztów dojazdu samochodem należącym do brata powódki (k. 214). Nie można jednak pomijać faktu, że małoletnia dojeżdża do szkoły najwyżej przez okres 9 miesięcy (odliczając wakacje, ferie, przerwy świąteczne oraz ewentualne choroby). W takim wypadku roczny koszt dojazdu do szkoły wynosiłby w jej przypadku 1.800,00 zł (9 x 200,00 zł), co daje ok. 150,00 zł miesięcznie. W takiej też wysokości koszty dojazdu uznać należy za uzasadnione, w świetle zasad doświadczenia życiowego, biorąc zwłaszcza pod uwagę fakt, że powódka wraz z córką wyprowadziły się z P. do N..

Ma również rację skarżący podnosząc, iż Sąd I instancji przyjął zbyt wysokie wydatki na zakup odzieży i obuwia dla małoletniej. Skoro bowiem powódka, jako krawcowa, jeszcze w czasie trwania wspólnego pożycia z pozwanym, szyła dla małoletniej niektóre ubrania (sukienki, spódniczki), to nie ma podstaw do przyjęcia, by nie czyniła tego również obecnie. Z uwagi na wiek małoletniej (16 lat) nie sposób jednakże stwierdzić, by nie pozostawała ona w okresie intensywnego wzrostu.

W świetle powyższego zasadne jest przyjęcie, iż uzasadnione potrzeby małoletniej w zakresie kosztów zakupu ubrań i obuwia kształtują się na poziomie ok. 150,00 zł miesięcznie.

Zgodzić się również należy ze skarżącym, iż uzasadnione koszty zakupu środków czystości i kosmetyków, w świetle zasad doświadczenia życiowego, wynoszą 50,00 zł miesięcznie.

Za wiarygodne Sąd Apelacyjny uznał wreszcie twierdzenia pozwanego, że powódka nie ponosi wydatków na usługi fryzjerskie dla córki, albowiem sama ją strzyże. Powódka tym twierdzeniom nie zaprzeczyła, zatem wydatek ten uznać należy za zbędny.

W świetle powyższego uzasadnione koszty utrzymania małoletniej córki stron wynoszą, zdaniem Sądu Apelacyjnego, 1.000,00 zł. Składają się na nie: utrzymanie mieszkania - 150,00 zł, środki czystości i kosmetyki – 50,00 zł, odzież i obuwie – 150,00 zł, edukacja - 80,00 zł, dojazdy do szkoły – 150,00 zł, żywność - 400,00 zł, telefon – 25,00 zł.

Odnosząc się natomiast do zarzutów pozwanego w zakresie jego możliwości zarobkowych, wskazać należy, iż są one, zdaniem Sądu Odwoławczego, chybione. Już sama analiza deklarowanych przez skarżącego wydatków prowadzi do wniosku, iż w rzeczywistości dysponuje on znacznie wyższymi dochodami niż wynika to z zaświadczenia o zarobkach (k. 235). Pozwany w zażaleniu podał, iż do jego wydatków należą: czynsz – 500,00 zł, wydatki na dojazdy do pracy – 350,00 zł, leki – 100,00 zł oraz żywność – 350,00 zł. Łącznie wydatki te wynoszą 1.300,00 zł. Mimo tego pozwany, jak wynika z treści zażalenia, jest w stanie płacić na rzecz małoletniej tytułem alimentów kwotę 250,00 zł, co oznacza, iż dysponuje on dochodami na poziomie min. 1.550,00 zł.

W świetle powyższego Sąd Apelacyjny uznał, iż pozwany faktycznie dysponuje dochodami w wysokości określonej przez Sąd I instancji, a nie wykluczone, że są one w takiej wysokości, jak podnosiła powódka, tj. 2.000,00 zł.

Podkreślić przy tym należy, że pozwany, jak wynika z jego twierdzeń (k. 227-228), zaprojektował dla powódki stronę internetową oraz pomagał jej w reklamie i promocji prowadzonego przez nią zakładu krawieckiego, zatem może poszukać prac dorywczych w tym zakresie. W ten sposób zwiększyłby swoje dochody. Jednocześnie z akt sprawy nie wynika, by pozwany był choćby częściowo niezdolny do pracy z uwagi na przebytą chorobę nowotworową, co wyłączałoby możliwość podjęcia przez niego lepiej płatnej pracy.

W konsekwencji Sąd Apelacyjny uznał, iż pozwany jest w stanie przyczyniać się do utrzymania córki kwotą 500,00 zł, stanowiącą aktualnie połowę kosztów jej utrzymania, co uzasadniało zmianę rozstrzygnięcia w punkcie 1, na podstawie art. 386 § 1 k.p.c. w zw. z art. 397 § 2 k.p.c., w sposób opisany w punkcie 1 sentencji.

W pozostałym zakresie zażalenie podlegało oddaleniu na podstawie art. 385 k.p.c. w zw. z art. 397 § 2 k.p.c.

SSA H. Małaniuk SSA J. Geisler SSA M. Głowacka