Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Poznaniu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 25 marca 2025 r.

Sąd Apelacyjny w Poznaniu I Wydział Cywilny i Własności Intelektualnej

w składzie:

Przewodniczący: sędzia Bogdan Wysocki

Protokolant: st. sekr. sądowy Ewa Gadomska

po rozpoznaniu w dniu 25 marca 2025 r. w Poznaniu

na rozprawie

sprawy z powództwa (...) S.A. w U.

przeciwko (...) sp. z o.o. w W.

o nakazanie i zapłatę

na skutek apelacji powoda

od wyroku Sądu Okręgowego w Poznaniu

z dnia 11 stycznia 2023 r. sygn. akt XIX GW 490/21

1.  oddala apelację;

2.  zasądza od powoda na rzecz pozwanego tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym kwotę 8.100 zł (osiem tysięcy sto złotych) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się niniejszego postanowienia do dnia zapłaty.

sędzia Bogdan Wysocki

UZASADNIENIE

Powód (...) S.A. z siedzibą w T. w pozwie wniesionym przeciwko pozwanemu (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. domagał się zakazania pozwanemu czynów nieuczciwej konkurencji oraz usunięcia skutków działań stanowiących nieuczciwa konkurencję, przez:

(A) nakazanie Pozwanemu (...) sp. z o.o. z siedzibą w W. do zaprzestania działań stanowiących czyny nieuczciwej konkurencji, polegających na:

1 ) świadomym i celowym nawiązaniu z p. D. Ż. stosunku prawnego, na podstawie którego p. D. Ż., wbrew zawartej z Powodem umowie o zakazie konkurencji w okresie trwania i po ustaniu stosunku pracy z dnia 16 grudnia 2016 roku (dalej: Umowa o zakazie konkurencji”), podjął nie później niż z dniem 12 listopada 2021 roku zatrudnienie na rzecz Pozwanego, będącego podmiotem konkurencyjnym wobec Powoda

2) nakłanianiu p D. Ż. do niewykonywania obowiązków wynikających z wiążącej go z Powodem Umowy o zakazie konkurencji

(B) nakazanie Pozwanemu rozwiązania umowy lub porozumień (zarówno o charakterze pracowniczym, jak i cywilnoprawnym) zawartych między Pozwanym a p. D. Ż., na mocy których p. D. Ż. zobowiązał się do podjęcia zatrudnienia u Pozwanego

(C) zasądzenie kwoty 200.000,00 zł (na rzecz Fundacji im. M. M. w K.;

(D) zobowiązanie pozwanego do opublikowania oświadczeń usuwających skutki czynów nieuczciwej konkurencji o treści i w miejscach szczegółowo wymienionych w petitum pozwu.

Powód wniósł także o zasądzenie na jego rzecz zwrotu kosztów procesu według norm przepisanych.

Pozwany w odpowiedzi na pozew wniósł o oddalenie powództwa i zasądzenie od powoda na jego rzecz kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

Wyrokiem z dnia 11 stycznia 2023 r. Sąd Okręgowy w Poznaniu oddalił powództwo i zasądził od powoda na rzecz pozwanego kwotę 10.817 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

Podstawę takiego rozstrzygnięcia stanowiły następujące ustalenia faktyczne i poczynione na ich bazie rozważania prawne:

Strony są przedsiębiorcami. Powód (...) spółka akcyjna z siedzibą w miejscowości U. (KRS (...)) prowadzi działalność gospodarczą, której przedmiotem jest m.in.: sprzedaż hurtowa i detaliczna mięsa i wyrobów z mięsa, przetwarzanie i konserwowanie mięsa, produkcja wyrobów z mięsa, tworzenie receptur przypraw, mieszanek przypraw i dodatków funkcjonalnych, tworzenie receptur wyrobów finalnych razem z całą technologią produkcji. Odbiorcami produktów powoda są duże sieci handlowe, a także mniejsze sklepy na terenie całego kraju i za granicą.

Pozwany (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w W. (KRS (...)) prowadzi działalność gospodarczą, której przedmiotem jest m.in.: produkcja artykułów spożywczych, w tym przypraw i dodatków przyprawowych, marynat, sosów i dipów, opracowywanie receptur przypraw, mieszanek przypraw i dodatków funkcjonalnych do wyrobu finalnego, m.in. mięsnego. W trakcie pokazów organizowanych dla klientów prezentuje wyroby finalne mięsne z użyciem własnych receptur i własnych dodatków funkcjonalnych. Głównymi odbiorcami produktów pozwanego są zakłady mięsne, ale także zakłady rybne i mleczarnie. Odbiorcy ci zakupują u pozwanego recepturę produktu, którą chcą wprowadzić w swojej firmie. Pozwany nie sprzedaje swoich produktów bezpośrednio konsumentom. Pozwany zatrudnia 24 pracowników na umowę o pracę, a 4 osoby współpracują z pozwanym na zasadzie dystrybutorów. W dziale handlowym pozwanego pracuje 8 pracowników, a w dziale technologii 4.

Powód i pozwany współpracowali ze sobą, jednak z uwagi na przejście technologa z powodowej spółki do pozwanego współpraca ta została zakończona. W tym czasie powód nie zawierał ze swoimi pracownikami umów o zakazie konkurencji.

(...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w miejscowości S. jest spółką zależną powoda. Powstała 10 czerwca 2020 roku, powód posiada w niej 100% udziałów. Spółka ta zajmuje się produkcją mieszkanek przyprawowych i półproduktów mięsnych na rzecz powoda. Nie zajmuje się opracowywaniem receptur mieszkanek przyprawowych.

D. Ż. był zatrudniony u powoda na podstawie umowy o pracę w okresie od 2 czerwca 2014 roku do 31 października 2021 roku, ostatnio na stanowisku specjalisty ds. badań i rozwoju. Zajmował się tworzeniem receptur mieszanek przypraw, dodatków funkcjonalnych, receptur wyrobów finalnych wraz z technologią produkcji. Układał cały proces technologiczny, poddawał go ocenie, aż do wprowadzenia produktu na rynek. Pracował przy realizacji projektów, praca była zarówno zespołowa, jak i indywidualna.

Wszyscy pracownicy technologii i działu rozwoju badań, w tym także D. Ż., mieli dostęp do bazy historycznych receptur. D. Ż. posiadał bardzo dokładne informacje technologiczne, jeżeli chodzi o dodatki, ilość i sposób użycia, kolejność użycia, a także informacje dotyczące dostawców powoda.

W 2016 roku powód zawarł z D. Ż. umowę o zakazie konkurencji, a następnie 10 stycznia 2021 roku aneks do tej umowy. W § 1 ust. 1 umowy, zmienionym ww. aneksem, zdefiniowano termin „działalność konkurencyjna w stosunku do działalności pracodawcy”, zgodnie z którym oznacza to działalność, która choćby w jednym elemencie (częściowo) pokrywa się z działalnością objętą przedmiotem działalności pracodawcy lub działalnością faktycznie prowadzoną przez pracodawcę, polegającą na:

a) przetwórstwie mięsa i produkcji wyrobów mięsnych wędliniarskich, piekarniczych i garmażeryjnych z wykorzystaniem w szczególności: receptur, przypraw i mieszanek przypraw, dodatków funkcjonalnych, patentów i rozwiązań techniczo – technologicznych lub

b) produkcji wyrobów spożywczych na bazie składników roślinnych imitujących wyroby mięsne, wędliniarskie i garmażeryjne z wykorzystaniem w szczególności: receptur, przypraw i mieszanek przypraw, dodatków funkcjonalnych, patentów i rozwiązań techniczo – technologicznych lub,

c) tworzeniu receptur, przypraw i mieszanek przypraw, dodatków funkcjonalnych, patentów i rozwiązań techniczo – technologicznych wykorzystywanych w przetwórstwie mięsa i produkcji wyrobów mięsnych, wędliniarskich, piekarniczych i garmażeryjnych, a także wyrobów spożywczych na bazie składników roślinnych lub

d) działalności handlowej polegającej na obrocie analogicznymi produktami wytwarzanymi przez pracodawcę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i poza jej granicami.

W § 2 umowy uzgodniono, że zakaz konkurencji obowiązuje przez cały czas trwania stosunku pracy pracownika oraz w okresie 12 miesięcy po ustaniu stosunku pracy, a okres od dnia następującego po dniu ustania stosunku pracy do dnia upływu 12 miesięcy po jego ustaniu nazwano „okresem karencyjnym”. W § 3 ust. 1 – 4 umowy powód w zamian za powstrzymywanie się przez D. Ż. od działalności konkurencyjnej zobowiązał się w okresie karencyjnym wypłacić mu odszkodowanie w wysokości 40% wynagrodzenia otrzymanego przez niego przed ustaniem stosunku pracy przez okres odpowiadający okresowi obowiązywania zakazu konkurencji po ustaniu stosunku pracy. Wypłata miała następować z dołu w terminie 14 dni od dnia doręczenia przez pracownika pracodawcy pisemnego oświadczenia o powstrzymywaniu się przez niego w danym miesiącu kalendarzowym od działalności konkurencyjnej, sporządzonego wg wzoru określonego w umowie.

W czasie pracy u powoda D. Ż. założył profil na stronie internetowej dla poszukujących pracy linkedln, gdyż nosił się z zamiarem jej zmiany.

W 2021 roku u pozwanego zwolnił się handlowiec, dlatego A. U. jako dyrektor pozwanego zleciła firmie zewnętrznej, która zajmuje się rekrutacją przeprowadzenie naboru na stanowisko przedstawiciela handlowego. Jako wymagania konieczne do zatrudnienia pozwany wskazał: co najmniej 3 – letnie doświadczenie w branży mięsnej na dowolnym stanowisku, prawo jazdy, dyspozycyjność oraz preferowane okolice zamieszkania: W. lub okolice W.. Podana była także stawka proponowanego wynagrodzenia.

Pod koniec maja 2021 roku z D. Ż. za pośrednictwem platformy linkedln skontaktował się rekruter z ofertą pracy u pozwanego. D. Ż. odbył następnie z nim rozmowę telefoniczną, wskutek czego zdecydował się złożyć swoją ofertę. Firma rekruterska przedłożyła pozwanemu około 8 - 9 ofert. W treści tych dokumentów nie było informacji, że osoby te mają podpisane umowy o zakazie konkurencji. A. U. wybrała z tych ofert 3 osoby, z którymi łącznie z dyrektorem handlowym w czerwcu 2021 roku przeprowadziła rozmowy. Wśród tych osób znalazł się D. Ż., który znał branżę mięsną, mieszkał w okolicach W. i był mężczyzną, a co za tym idzie był dyspozycyjny. Nadto był otwarty i pokazał się jako osoba dająca się lubić, budząca sympatię. Jedna z tych osób mieszkała w okolicach P., a jedna była młodą kobietą, co do której A. U. żywiła obawy o jej dyspozycyjność. W czasie pierwszej rozmowy z A. U. D. Ż. przedstawił swój zakres czynności u powoda, jednak nie powiedział, że łączy go z powodem umowa o zakazie konkurencji. Taką informację D. Ż. przekazał jej podczas drugiego lub trzeciego spotkania, jednak A. U. uznała, że to jest nieistotne, ponieważ D. Ż. powiedział, iż nie dotyczy ona zatrudnienia u pozwanego, ponieważ dotyczy ona innych zakresów działalności. Po przeprowadzonym postępowaniu rekrutacyjnym pozwany zdecydował się zatrudnić D. Ż., dlatego w lipcu 2021 roku D. Ż. złożył wniosek o rozwiązanie umowy o pracę za porozumieniem stron, na co powód nie wyraził zgody. W konsekwencji D. Ż. złożył wypowiedzenie umowy o pracę. W okresie wypowiedzenia D. Ż. został odsunięty od pracy w dziale ds. badań i rozwoju, na okres wypowiedzenia przeniesiono go do pracy w laboratorium. Umowa o pracę uległa rozwiązaniu z dniem 31 października 2021 roku.

2 listopada 2021 roku pozwany zawarł z D. Ż. umowę o pracę na stanowisku regionalnego przedstawiciela handlowego z wynagrodzeniem zasadniczym 8000 zł brutto miesięcznie. Do zakresu obowiązków D. Ż. należy m.in. pozyskiwanie nabywców, przyjmowanie zamówień, sprzedaż oraz pośredniczenie przy sprzedaży autorskich produktów produkowanych i oferowanych przez pozwanego, tj. mieszanek przypraw, dodatków funkcjonalnych, przypraw, marynat i sosów na przydzielonym mu terenie geograficznym (D. i W.), pozyskiwanie nowych klientów, regularna obsługa stałych klientów, informowanie klientów o nowym asortymencie pozwanego, uczestnictwo w akcjach promocyjnych, badanie rynku na wyznaczonym terenie, współpraca z działem technologii. D. Ż. zna skład przypraw i mieszkanek przypraw, które sprzedaje pozwany. Klientami D. Ż. są wyłącznie zakłady mięsne produkujące wyroby mięsne.

Oświadczeniem z 12 listopada 2021 roku D. Ż. poinformował powoda, że należycie wykonuje umowę o zakazie konkurencji w okresie trwania i po ustaniu stosunku pracy z 29 października 2021 roku zawartą z powodem oraz że nigdy nie naruszył jej postanowień. Wskazał nadto, że świadczy pracę jako regionalny przedstawiciel handlowy u pozwanego.

Mailem z 18 listopada 2021 roku powód wezwał D. Ż. do natychmiastowego zaniechania działań, które naruszają obowiązujący go zakaz konkurencji po ustaniu stosunku pracy wynikający z umowy o zakazie konkurencji z 16 grudnia 2016 roku, aneksowanej 10 stycznia 2021 roku, poprzez zakończenie zatrudnienia u pozwanego będącego podmiotem konkurencyjnym wobec powoda i poinformował, że w przypadku niezrealizowania umowy o zakazie konkurencji powód podejmie działania przewidziane w umowie i będzie dochodził od niego odszkodowań i kar umownych przed sądem. Tego samego dnia powód skierował powyższe wezwanie do D. Ż. listem poleconym, które ponowił pismem z 10 grudnia 2021 roku.

Pismem z 18 listopada 2021 roku powód poinformował pozwanego, że powód i D. Ż. zawarli 16 grudnia 2016 roku umowę o zakazie konkurencji w okresie trwania i po ustaniu stosunku pracy, na mocy której ten ostatni do 31 października 2022 roku nie może podejmować działalności konkurencyjnej wobec powoda. Powód wskazał, że jeżeli pozwany ma świadomość istnienia powyższej umowy i zakazu konkurencji to fakt zatrudnienia przez pozwanego D. Ż. stanowi czyn nieuczciwej konkurencji polegających na nakłanianiu D. Ż. do niewykonania albo nienależytego wykonywania umowy w zakresie przestrzegania zakazu konkurencji po ustaniu stosunku pracy. Tożsamej treści mejla powód skierował do prokurenta pozwanego A. U.. Pismem z 24 listopada 2021 roku pozwany udzielił powodowi odpowiedzi na powyższe pismo, do którego powód ustosunkował się pismem z 26 listopada 2021 roku. W tej sprawie pełnomocnicy stron prowadzili także korespondencję mailową.

Wyrokiem z 8 czerwca 2022 roku w sprawie sygn. akt VIII P 53/21/8 Sąd Okręgowy we Wrocławiu w sprawie z powództwa powoda przeciwko D. Ż. nakazał D. Ż. zaprzestania prowadzenia działalności konkurencyjnej w stosunku do powoda poprzez rozwiązanie umowy o pracę zawartej pomiędzy D. Ż. a pozwanym (punkt 1), zobowiązał D. Ż. do niepodejmowania zatrudnienia na rzecz pozwanego na jakiejkolwiek postawie oraz do niepodejmowania wobec pozwanego pośrednio lub bezpośrednio jakichkolwiek działań pokrywających się z działalnością objętą statutem powoda lub działalnością faktycznie prowadzoną przez powoda polegająca na: przetwórstwie mięsa i produkcji wyrobów mięsnych wędliniarskich, piekarniczych i garmażeryjnych z wykorzystaniem w szczególności: receptur, przypraw i mieszanek przypraw, dodatków funkcjonalnych, patentów i rozwiązań techniczo – technologicznych lub produkcji wyrobów spożywczych na bazie składników roślinnych imitujących wyroby mięsne, wędliniarskie i garmażeryjne z wykorzystaniem w szczególności: receptur, przypraw i mieszanek przypraw, dodatków funkcjonalnych, patentów i rozwiązań techniczo – technologicznych lub, tworzeniu receptur, przypraw i mieszanek przypraw, dodatków funkcjonalnych, patentów i rozwiązań techniczo – technologicznych wykorzystywanych w przetwórstwie mięsa i produkcji wyrobów mięsnych, wędliniarskich, piekarniczych i garmażeryjnych, a także wyrobów spożywczych na bazie składników roślinnych lub działalności handlowej polegającej na obrocie analogicznymi produktami wytwarzanymi przez pracodawcę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i poza jej granicami (punkt 2), zasądził od D. Ż. na rzecz powoda kwotę 820 zł tytułem zwrotu kosztów procesu (punkt 3).

Postanowieniem z 21 września 2022 roku Sąd Rejonowy dla Wrocławia – Krzyków we Wrocławiu w sprawie sygn. akt I Co 442/22 nakazał dłużnikowi D. Ż. zapłatę kwoty 20.000 zł na rzecz powoda w związku z naruszeniem obowiązku nałożonego na dłużnika postanowieniem Sądu Okręgowego we Wrocławiu z 28 stycznia 2022 roku w sprawie sygn. akt VIII P 53/21 o zabezpieczenie roszczenia (punkt 1), zagroził dłużnikowi D. Ż. zapłatę kwoty 1000 zł na rzecz powoda za każdy kolejny dzień naruszenia obowiązku wynikającego z postanowienia Sądu Okręgowego we Wrocławiu z 28 stycznia 2022 roku w sprawie sygn. akt VIII P 53/21 o zabezpieczenie roszczenia (punkt 2), zasądził od D. Ż. na rzecz powoda kwotę 1117 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania (punkt 3).

W powyższych sprawach D. Ż. jest reprezentowany przez pełnomocnika pozwanego. Pozwany nie żąda od D. Ż. zwrotu tych kosztów.

W tak ustalonym stanie faktycznym powództwo, w ocenie sądu I instancji, nie zasługiwało na uwzględnienie.

Powód wnosił o nakazanie pozwanemu zaprzestania działań stanowiących czyny nieuczciwej konkurencji polegających na:

• świadomym i celowym nawiązaniu z D. Ż. stosunku prawnego, na podstawie którego D. Ż., wbrew zawartej z powodem umowie o zakazie konkurencji w okresie trwania i po ustaniu stosunku pracy z 16 grudnia 2016 roku, podjął nie później niż z dniem 12 listopada 2021 roku zatrudnienie na rzecz pozwanego, będącego pomiotem konkurencyjnym wobec powoda,

• nakłanianiu D. Ż. do niewykonywania obowiązków wynikających z wiążącej go z powodem umowy o zakazie konkurencji,

co naruszyło dobre obyczaje (uczciwą rywalizacją rynkową) i jednocześnie naruszało w sposób istotny usprawiedliwiony interes powoda.

Nie ulega wątpliwości, że dla przyjęcia konkurencji między przedsiębiorcami koniecznym jest, aby uczestniczyli oni w obrocie gospodarczym. Konkurencja gospodarcza to mechanizm, za pomocą którego uczestnicy rynku dążą do realizacji swych interesów, poprzez przedstawianie ofert korzystniejszych od innych, np. ze względu na cenę, jakość, warunki dostawy i inne cechy wpływające na decyzję o dokonaniu transakcji. W ocenie sądu nie ulega wątpliwości, że powód i pozwany wprowadzają lub mogą wprowadzać, w tym samym czasie, takie same towary na rynek. Mianowicie zarówno powód, jak i pozwany, zajmują się opracowywaniem receptur przypraw, mieszanek przypraw i dodatków funkcjonalnych, które w towarze docelowym ostatecznie trafiają do tego samego odbiorcy. Przeznaczenie przypraw, mieszanek przypraw i dodatków funkcjonalnych stron jest w części tożsame, bo służy do produktów mięsnych i wędliniarskich, pokrywa się też ich zasięg terytorialny (w szczególności obszar Polski). W tym kontekście pozwany może być odpowiedzialny względem powoda (i odwrotnie) za czyny będące nieuczciwą konkurencją. Należy jednak podkreślić, że w ramach przedmiotowej sprawy sąd nie dokonywał oceny czy czynów nieuczciwej konkurencji dopuścił się D. Ż., a jedynie czy takich czynów dopuścił się pozwany.

Zarzucane przez powoda pozwanemu czyny nie mieszczą się w katalogu czynów wyraźnie zakazanych przez ustawę z 16 kwietnia 1993 roku o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji (t.j. Dz.U. z 2022 r. poz. 1233 z późn. zm.), dlatego należy sięgnąć do klauzuli generalnej – jako uniwersalnego zakazu nieuczciwej konkurencji. Jak wynika z art. 3 ust. 1 i 2 ustawy z 16 kwietnia 1993 roku o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji (t.j. Dz.U. z 2022 r. poz. 1233 z późn. zm.) czynem nieuczciwej konkurencji jest działanie sprzeczne z prawem lub dobrymi obyczajami, jeżeli zagraża lub narusza interes innego przedsiębiorcy lub klienta. Nadto czynami nieuczciwej konkurencji są w szczególności: wprowadzające w błąd oznaczenie przedsiębiorstwa, fałszywe lub oszukańcze oznaczenie pochodzenia geograficznego towarów albo usług, wprowadzające w błąd oznaczenie towarów lub usług, naruszenie tajemnicy przedsiębiorstwa, nakłanianie do rozwiązania lub niewykonania umowy, naśladownictwo produktów, pomawianie lub nieuczciwe zachwalanie, utrudnianie dostępu do rynku, przekupstwo osoby pełniącej funkcję publiczną, a także nieuczciwa lub zakazana reklama, organizowanie systemu sprzedaży lawinowej, prowadzenie lub organizowanie działalności w systemie konsorcyjnym oraz nieuzasadnione wydłużanie terminów zapłaty za dostarczane towary lub wykonane usługi.

Po pierwsze powód podnosił, że czynem nieuczciwej konkurencji pozwanego było świadome i celowe nawiązanie z D. Ż. stosunku prawnego, na podstawie którego D. Ż., wbrew zawartej z powodem umowie o zakazie konkurencji w okresie trwania i po ustaniu stosunku pracy z 16 grudnia 2016 roku podjął nie później niż z dniem 12 listopada 2021 roku zatrudnienie na rzecz pozwanego, będącego podmiotem konkurencyjnym wobec powoda, było nieetyczne i nieuczciwe, narażało powoda na szkodę i stanowiło naruszenie dobrych obyczajów, o których mowa w art. 3 ust. 1 ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji. Dla przypomnienia zgodnie z tym przepisem czynem nieuczciwej konkurencji jest działanie sprzeczne z prawem lub dobrymi obyczajami, jeżeli zagraża lub narusza interes innego przedsiębiorcy lub klienta. Nie ulega wątpliwości, że celem zakazu nieuczciwej konkurencji sformułowanego w tej klauzuli generalnej jest eliminacja wszelkich zachowań sprzecznych z dobrymi obyczajami, zagrażających interesowi innego przedsiębiorcy bądź naruszających go. Powód odwołujący się do klauzuli generalnej musi więc wykazać, jaki dobry obyczaj został naruszony oraz że nieprzestrzeganie tego obyczaju zagroziło lub naruszyło jego interes. Dobre obyczaje to pozaprawne reguły, normy postępowania, odwołujące się do zasad słuszności, moralności, etyki, norm współżycia społecznego, przy czym w podejściu ekonomiczno - funkcjonalnym istotą jest przywiązywanie wagi nie do przestrzegania dobrych obyczajów „w ogóle”, ale do zachowania przedsiębiorców w działalności gospodarczej. W realiach przedmiotowej sprawy to nie pozwany zgłosił się do D. Ż. i zaproponował mu pracę, ale zlecił przeprowadzenie procesu rekrutacyjnego agencji pracy, w której to z kolei firmie rekrutacyjnej D. Ż. złożył swoje podanie. Po przeprowadzonych rozmowach pozwany złożył D. Ż. ofertę pracy, którą ten przyjął. W trakcie rekrutacji D. Ż. wspomniał o obowiązującej go umowie o zakazie konkurencji, to jednak ocenił i przekazał A. U., że nie dotyczy ona przedmiotowej sytuacji, ponieważ nie pokrywa się stanowisko pracy, które zajmował u powoda, a które zajmuje u pozwanego. Powód wskazywał, że narusza to uczciwą rywalizację rynkową, było nieetyczne i nieuczciwe, a pozwany czerpał nieuzasadnione korzyści z pogwałcenia istniejącego i dobrze prosperującego stosunku umownego, mającego na celu słuszną ochronę interesów powoda. Konkurencja zakłada rywalizację, więc tylko działania, które tę rywalizację zakłócają może stanowić czyn nieuczciwej rywalizacji rynkowej. Przy czym ocena konkretnego zachowania przedsiębiorcy musi następować z uwzględnieniem wpływu tego zachowania na stosunki rynkowe. Przesłuchani w sprawie członkowie zarządu powoda (jak też pracownicy powoda) nie wskazali, by powód poniósł jakąkolwiek szkodę, nie wskazali także do zagrożenia jakiego interesu powoda doszło, ani też nie sprecyzowali jak to wpłynęło na stosunki rynkowe. Wprawdzie powód i pozwany zajmują się opracowywaniem receptur przypraw, mieszanek przypraw i dodatków funkcjonalnych, jednak w istocie powód zajmuje się tym na własne potrzeby, w szeroko rozumianej branży mięsnej i wędliniarskiej, a swoje produkty końcowe kieruje do konsumentów, zaś pozwany na potrzeby swoich klientów (także potencjalnych) z różnych branż, w tym także z branży mięsnej i wędliniarskiej, ale swoje produkty końcowe w postaci przypraw, mieszanek przypraw i dodatków funkcjonalnych kieruje do producentów mięs i wędlin. W ocenie sądu w realiach przedmiotowej sprawy deliktem pozwanego naruszającym dobre obyczaje nie może być także zachowanie będące wynikiem suwerennej decyzji pracownika. Pozwanego nie łączyła umowa o zakazie konkurencji, a zawarcie umowy o pracę na skutek procesu rekrutacji przeprowadzonego przez firmę zewnętrzną, do którego dobrowolnie przystąpił D. Ż., następnie związał się z pozwanym umową o pracę, godząc się na naruszenie łączącej go z powodem umowy o zakazie konkurencji, nie można przekładać na pozwanego.

Po drugie należy wskazać, że przeprowadzone postępowanie dowodowe nie potwierdziło, by pozwany nakłaniał D. Ż. do niewykonywania obowiązków wynikających z wiążącej go z powodem umowy z 16 grudnia 2016 roku o zakazie konkurencji, co miało stanowić naruszenie art. 3 ust. 1 i 2 ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji, a czego celem miało być przysporzenie sobie korzyści i szkodzenie powodowi. Jak wynika z zeznań D. Ż. i A. U. D. Ż. od dłuższego czasu rozglądał się za nową pracą, założył profil na portalu pracowników chcących zmienić pracę, od jakiegoś czasu prowadził rekrutacyjne rozmowy telefoniczne. Pozwany postępowanie rekrutacyjne na stanowisko regionalnego przedstawiciela handlowego zainicjował z uwagi na zwolnienie się długoletniego handlowca. Przeprowadzenie rekrutacji pozwany zlecił firmie zewnętrznej. Pod koniec maja 2021 roku z D. Ż. za pośrednictwem platformy linkedln skontaktował się rekruter z ofertą pracy u pozwanego. D. Ż. odbył następnie z nim rozmowę telefoniczną, wskutek czego zdecydował się złożyć swoje podanie. Firma rekruterska przedłożyła pozwanemu około 8 - 9 ofert. Pozwany zaprosił na rozmowę D. Ż., po odbyciu dwóch lub trzech rozmów, D. Ż. zdecydował się na rozwiązanie umowy o pracę z powodem i podjęcie zatrudnienia u pozwanego. Należy wskazać, że możliwość wypowiedzenia umowy o pracę przez pracownika należy do samej istoty stosunku pracy. Jednocześnie D. Ż. poinformował A. U. w trakcie rekrutacji o obowiązującej go umowie o zakazie konkurencji, to jednak ocenił i przekazał, że nie dotyczy ona przedmiotowej sytuacji z uwagi na brak elementu konkurencji. Niezależnie od tego czy była to ocena prawidłowa czy błędna, to była to suwerenna i autonomiczna decyzja D. Ż., w konsekwencji czego wypowiedział umowę o pracę powodowi i poinformował go zgodnie z umową o zakazie konkurencji o podjęciu zatrudniania, pracodawcy i stanowisku. Ewentualne naruszanie zapisów umowy o zakazie konkurencji także stanowiło jego decyzję. W realiach przedmiotowej sprawy sąd nie stwierdził, by pozwany nakłaniał D. Ż. do niewywiązywania się przez niego z umowy o zakazie konkurencji. Tym bardziej, że na stanowisko oferowane przez pozwanego zgłosiło się 8 – 9 osób, spośród których w bezpośrednim zainteresowaniu pozwanego pozostawały 3 osoby. Nakłanianie do niewykonywania umowy, o którym mowa w art. 3 ust. 2 ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji, musi być kierunkowe, od strony przedmiotowej zachowanie nakłaniającego musi przybrać określoną postać kwalifikowaną jako nakłanianie, a więc działanie, które cechuje się określonym ciężarem: jest namawianiem, agitowaniem, przekonywaniem czy też wpływaniem na sferę decyzyjną osoby nakłanianej poprzez wywieranie nacisku, uporczywe przekonywanie, podawanie nieprawdziwych informacji. Nakłanianie musi przy tym posiadać jednoznaczny, sprecyzowany charakter ukierunkowany na osiągnięcie określonego celu - przysporzenia korzyści osobie nakłaniającej lub innej osobie albo w celu wyrządzenia szkody przedsiębiorcy, który pracownika zatrudnia. Działanie podjęte z pełną świadomością tego celu wymaga procesowego udowodnienia zgodnie z art. 6 k.c. i nie może opierać się wyłącznie na domniemaniu (przypuszczeniu) powoda. Sam fakt wiedzy pozwanego o umowie dotyczącej zakazu konkurencji pomiędzy powodem a D. Ż. nie jest jednoznaczny i nie przesądza o nakłanianiu przez pozwanego do niewywiązania się z tej umowy przez D. Ż.. Tej oceny nie zmienia późniejsza wiedza pozwanego, już po nawiązaniu stosunku pracy z D. Ż., co do istnienia takiej umowy, gdyż w dalszym ciągu brak jest wykazania elementu nakłaniania. Zarówno D. Ż., jak i A. U., która w imieniu pozwanego dokonywała zatrudnienia, zaprzeczyli, by kiedykolwiek (zarówno przed nawiązaniem stosunku pracy, jak i w trakcie jego trwania) i w jakikolwiek sposób D. Ż. był nakłaniany przez pozwanego do niewykonywania obowiązków umownych wobec powoda.

Mając powyższe na uwadze powództwo podlegało oddaleniu. Bezzasadność podstawowego żądania powoda sformułowanego w punkcie (A) pozwu przesądza o bezzasadności pozostałych żądań powoda sformułowanych w pozwie. O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w zw. z art. 99 k.p.c. i art. 108 § 1 k.p.c., zgodnie z zasadą odpowiedzialności za wynik procesu. Powództwo zostało oddalone w całości, zatem powód, jako strona przegrywająca sprawę, powinien zwrócić pozwanemu całość poniesionych przez niego kosztów, na które złożyły się: opłata skarbowa od pełnomocnictwa procesowego w kwocie 17 zł, ustalona na podstawie art. 1 ust. 1 pkt 2 w zw. z art. 4 ustawy z dnia 16 listopada 2006 roku o opłacie skarbowej (t.j. Dz. U. z 2022 r. poz. 2142 z późn. zm.) oraz koszty zastępstwa procesowego w kwocie 10.800 zł, ustalone na podstawie § 2 pkt 7 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych (t.j. Dz. U. z 2018 r. poz. 265 z późn. zm.).

Wyrok ten zaskarżył w całości powód, zarzucając w apelacji:

1. naruszenie przepisów prawa procesowego, które miało wpływ na wynik sprawy, tj.

a. art. 233 S 1 k.p.c. w związku z art. 227 k.p.c. polegające na wadliwej, wybiórczej i sprzecznej z zasadami logiki i doświadczenia życiowego ocenie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, w tym pominięcie istotnych części tego materiału, brak wszechstronnego oraz obiektywnego jego rozważenia, przekroczenia zasady swobodnej oceny dowodów i w konsekwencji wystąpienia błędów w ustaleniach faktycznych polegających na przyjęciu, że:

i. pomimo uprzedniej wcześniejszej współpracy stron, jej okoliczności, a w szczególności okoliczności jej zakończenia (z powodu zatrudnienia innego pracownika powoda), wiedzy pozwanego o zawartej przez D. Z. umowie o zakazie konkurencji, a także przedmiotu działalności prowadzonej przez powoda, pozwany nie miał świadomości co do konkurencyjności swojej działalności z działalnością powoda, jak również, że nie miał on podstawy do tego, aby sądzić, że zatrudnienie D. Z. będzie naruszać dobre obyczaje kupieckie i interesy powoda;

ii.wcześniejsza współpraca stron, w tym w szczególności okoliczność przejęcia pracownika powoda przez pozwanego nie ma wpływu na aktualne stosunki stron, w tym w szczególności na okoliczności objęte niniejszym postępowaniem

(...). to nie pozwany zgłosił się do D. (...), a proces rekrutacji zlecony został agencji rekrutacyjnej, co oznacza, że pozwany nie pozyskiwał aktywnie pracownika, pomimo, że wszystkie działania w zakresie wyboru kandydatów do pracy realizowane były przez agencję rekrutacyjną na zlecenie i według wytycznych pozwanego, która jako pierwsza zgłosiła się do pracownika, co w konsekwencji pozbawiono doniosłości prawnej okoliczność aktywnego udziału pozwanego w organizowanej rekrutacji na każdym jej etapie i decyzyjności pozwanego w tym zakresie;

iv. nie doszło do popełnienia deliktu nieuczciwej konkurencji przez pozwanego z uwagi na zachowania będące suwerenną decyzją D. (...) podczas gdy pozwany aktywnie pozyskiwał pracownika na potrzeby zatrudnienia, a następnie zaoferował mu wsparcie prawne celem odpierania słusznych roszczeń powoda wynikających z zawartej z pracownikiem umowy o zakazie konkurencji, co całkowicie pominięte zostało przez Sąd przy rozstrzyganiu sprawy,

v. wiedza pozwanego, że pracownik pełnił najpierw funkcję technologa a następnie specjalisty w dziale (...)w zakładach powoda a także, że był związany zakazem konkurencji, co jasno wskazywało, że posiada wiedzę szczególnie cenną gospodarczo i chronioną przez powoda, nie miały znaczenia dla decyzji o jego zatrudnieniu na stanowisku przedstawiciela handlowego; (...) nie doszło do zakłócenia uczciwej rywalizacji pomiędzy stronami, podczas gdy dowody pominięte przez Sąd przemawiają za tym, że rywalizacja ta naruszała ewidentnie dobre obyczaje oraz istotny, usprawiedliwiony interes powoda,

vi. nie doszło z do zakłócenia uczciwej rywalizacji między stronami, podczas gdy dowody pominięte przez sąd przemawiają za tym, że rywalizacja ta naruszała ewidentnie dobre obyczaje oraz usprawiedliwiony istotny interes powoda

vii. pozyskanie przez pozwanego informacji o obowiązującym D. (...) zakazie konkurencji było irrelewantne i nie było podstawą do tego, aby pozwany podjął uzasadnione wątpliwości co do możliwości bezkolizyjnego zatrudnienia D. Z. w swoim przedsiębiorstwie;

viii. pozwany, po poinformowaniu przez powoda o naruszaniu przez D. Z. zakazu konkurencji, nie naruszał dobrych obyczajów kupieckich kontynuując współpracę z nim, ix. okoliczność wydania wyroku przez Sąd Okręgowy we Wrocławiu z dnia 8 czerwca 2022 r. w sprawie o sygn. akt VIII P 53/21/8 w przedmiocie nakazania D. (...)zaprzestania prowadzenia działalności konkurencyjnej

ix. okoliczność wydania wyroku przez Sąd Okręgowy we Wrocławiu z dnia 8 czerwca 2022 r. w sprawie VIII P 53/21 w przedmiocie nakazania zaprzestania D. Ż. zaprzestania działalności konkurencyjnej także nie dała pozwanemu podstaw do zerwania współpracy z D. Ż. w szczególności że poprzedzone było wydaniem w dniu 28 stycznia 2022 roku postanowienia o zabezpieczeniu powództwa do którego D. Ż. był obowiązany natychmiast się zastosować;

x. pozwany wspierał D. (...) w sporze z powodem, w tym w szczególności oferował wsparcie swojego pełnomocnika, a następnie finansował pomoc prawną, czym przyczyniał się do utrwalenia sytuacji, w której dochodziło do naruszenia interesów pozwanego, nie wpływa w żaden sposób na ocenę zachowania powoda z punktu widzenia deliktów nieuczciwej konkurencji;

xi. powód nie wskazał do zagrożenia jakiego interesu gospodarczego powoda doszło na skutek zatrudniania D. (...) przez pozwanego pomimo, że zgromadzony w sprawie materiał dowodowy a także twierdzenia powoda wyraźnie to definiowały (w szczególności zeznania członków zarządu powoda);

b. art. 327 ¹ S 1 k.p.c. poprzez wadliwe sporządzenie uzasadnienia w ten sposób, że sąd przyznając wiarygodność określonym dowodom, przyjmuje całkowicie odmienne ustalenia faktyczne, tj. przyjmując za w pełni wiarygodne zeznania świadków K. W. oraz G. L. i członków zarządu powoda R. C. oraz D. T., wywodzi z tych zeznań okoliczności stojące w zupełnej z nimi opozycji, co skutkuje tym, że uzasadnienie jest wewnętrznie sprzeczne,

2. naruszenie przepisów prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, tj. art. 3 ust. 1 u.z.n.k. poprzez błędną wykładnię i w konsekwencji uznanie, że:

a. w celu jego zastosowania konieczne byłoby poniesienie bezpośredniej szkody przez powoda, podczas gdy przepis wymaga wyłącznie, aby czyn nieuczciwej konkurencji zagrażał lub naruszał interes innego przedsiębiorcy;

b. zatrudnienie pracownika konkurenta wbrew obowiązującej umowie o zakazie konkurencji nie jest sprzeczne z dobrymi obyczajami;

c. sprzyjanie i wspieranie naruszania zakazu konkurencji przez pracownika poprzez zapewnienie pomocy prawnej przez pozwanego, nie jest sprzeczne z dobrymi obyczajami;

d. powód nie wskazał, na czym polega naruszenie dobrego obyczaju a także interesu powoda oraz jak to wpływa na stosunki rynkowe, pomimo, iż było to szeroko definiowane i dowodzone w toku procesu (m.in. zeznaniami strony pozwanej i świadków);

e. działanie D. (...) polegające na łamaniu zakazu konkurencji miało charakter jego suwerennej decyzji;

3. naruszenie przepisów prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, tj. art. 12 ust. 1 u.z.n.k. poprzez błędną wykładnię i w konsekwencji uznanie, że:

a. pozwany nie nakłaniał D. Ż. do niewykonywania umowy o zakazie konkurencji oraz że D. Ż. podjął suwerenną decyzją o naruszeniu zakazu konkurencji pomimo, że:

i. pozwany aktywnie poszukiwał takiego pracownika za pośrednictwem agencji rekrutacyjnej, która realizowała czynności na zlecenie pozwanego oraz

ii. pozwany zapewniał bezpłatne wsparcie prawne D. Ż., aby przeciwdziałać egzekwowaniu przez powoda obowiązków wynikających z umowy o zakazie konkurencji;

(...). pozwany pomimo wiedzy o łamaniu zakazu konkurencji przez D. Z. kontynuował jego zatrudnianie przez cały okres karencyjny wynikający z wiążącej go umowy o zakazie konkurencji, czym w konsekwencji wywołał jego decyzję o kontynuowaniu naruszania zakazu konkurencji.

Skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uwzględnienie powództwa a nadto o zasądzenie od powoda na rzecz pozwanego zwrotu kosztów procesu, w tym kosztów w postępowaniu apelacyjnym, a także kosztów zastępstwa prawnego według norm przepisanych wraz z opłatną od pełnomocnictwa.

W odpowiedzi na apelację pozwany wniósł o jej oddalenie oraz o zasądzenie Od powoda na jego rzecz kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu odwoławczym.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja okazała się bezzasadna.

Ustalenia faktyczne sądu I instancji, istotne dla rozstrzygnięcia sprawy, nie budzą wątpliwości i dlatego Sąd Apelacyjny przyjmuje je za podstawę własnego rozstrzygnięcia.

Zostały one poczynione w oparciu o wszechstronne rozważenie całego zebranego w sprawie materiału dowodowego, którego ocena, przeprowadzona w pisemnym uzasadnieniu wyroku, jest pełna, zgodna z zasadami logiki i doświadczenia życiowego.

Ustalenia te nie zostały w przekonujący sposób podważone w apelacji, w ramach podniesionych w niej w niej zarzutów procesowych, w szczególności naruszenia art. 233 § 1 kpc.

Sprowadzają się one do przedstawienia przez skarżącego własnej, korzystnej dla niego wersji stanu faktycznego, opartej o konkurencyjną ocenę mocy i wiarygodności poszczególnych dowodów.

Nie jest to jednak wystarczające do skutecznego postawienia zarzutów błędnych ustaleń faktycznych, sprzeczności tych ustaleń z materiałem dowodowym, czy też naruszenia art. 233 § 1 kpc.

W świetle ugruntowanego stanowiska judykatury do naruszenia tego przepisu mogłoby dojść tylko wówczas, gdyby skarżący wykazał uchybienie podstawowym regułom służącym ocenie wiarygodności i mocy poszczególnych dowodów, tj. zasadom logicznego myślenia, doświadczenia życiowego i właściwego kojarzenia faktów (tak m.in. Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 16 grudnia 2005 r. w spr. III CK 314/05, LEX nr 172176), co w realiach sprawy nie miało miejsca.

Podobnie, zarzut błędnych ustaleń faktycznych nie może polegać jedynie na zaprezentowaniu przez skarżącego stanu faktycznego, ustalonego przez niego na podstawie własnej oceny dowodów, choćby ocena ta również była logiczna i zgodna z doświadczeniem życiowym (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 stycznia 2005 r. w spr. IV CK 387/04, LEX nr 177263).

Jeżeli bowiem, jak w rozpoznawanej sprawie, z materiału dowodowego sąd wyprowadził wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to taka ocena sądu nie narusza prawa do swobodnej oceny dowodów, choćby w równym stopniu, na podstawie tego samego materiału dowodowego, dawały się wysnuć wnioski odmienne (zob. np.. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 7 października 2005r w spr. IV CK 122/05, LEX nr 187124).

Analiza tego rodzaju zarzutów apelacji prowadzi przy tym do wniosku, że w przeważającym zakresie intencją skarżącego było nie tyle podważanie konkretnych ustaleń sądu I instancji, ale raczej zakwestionowanie poprawności przeprowadzonego przez sąd procesu subsumcji ustalonego stanu faktycznego pod wchodzące w grę normy prawne, co należy do sfery wykładni i stosowania prawa materialnego.

Niezależnie od tego, to właśnie ocena dowodów prezentowana przez pozwanego jest niewiarygodna i nosi cechy dowolności.

Dotyczy to w szczególności okoliczności związanych z zatrudnieniem przez pozwanego D. Ż..

Sąd Okręgowy w tym zakresie poczynił swoje ustalenia w oparciu o zeznania osób bezpośrednio uczestniczących w procesie rekrutacji.

Tymczasem alternatywna wersja apelującego opiera się wyłącznie na domniemaniach i spekulacjach.

Z kolei znaczna część „procesowych” zarzutów środka zaskarżenia dotyczy okoliczności nie mających istotnego dla rozstrzygnięcia sprawy, co dotyczy charakteru pracy D. Ż., jego obowiązków pracowniczych, znajomości procedur technologicznych itp.

Mogłyby one wpływać na rozstrzygnięcie sporów między pozwanym a jego byłym pracownikiem, natomiast, z przyczyn, o których mowa dalej, były irrelewantne dla wyniku niniejszego sporu.

Całkowicie bezzasadny był zarzut naruszenia przez sąd przepisu art. 327 ¹ § 1 kpc, tym bardziej, że nie został on w jakikolwiek sposób rozwinięty w uzasadnieniu środka zaskarżenia.

Apelujący nie wskazał bowiem, które z konkretnych ustaleń i wniosków Sądu Okręgowego miałyby pozostawać w sprzeczności z uznanymi za wiarygodne zeznaniami świadków i dlaczego.

Wbrew zarzutom apelacji sąd orzekający nie pominął też żadnego z istotnych elementów materiału dowodowego, w szczególności wyroku Sądu Okręgowego we Wrocławiu w sprawie VIII P 53/21.

Przeciwnie, orzeczenie to weszło w skład ustalonego przez sąd I instancji stanu faktycznego sporu (por. str. 6 – 7 pisemnego uzasadnienia wyroku).

Natomiast, wbrew postulatowi pozwanego, Sąd Okręgowy prawidłowo uznał, że treść wydanych w tym postępowaniu orzeczeń dotyczy wyłącznie relacji między pozwanym a D. Ż. i pozostaje bez wpływu na wynik niniejszego procesu.

Nie doszło także do naruszenia wskazywanych w apelacji przepisów prawa materialnego.

Przede wszystkim, zgodnie z prawidłowymi ustaleniami sądu I instancji, nie ma podstaw do uznania, że ze strony pozwanego doszło do działań polegających na nakłanianiu D. Ż. do niewykonywania łączącej go z powodem umowy o zakazie konkurencji, a mających znamiona czynów nieuczciwej konkurencji stypizowanych w przepisach art. 12 ust. 1 w zw. z art. 3 ust. 2 u.z.n.k.

Wbrew stanowisku skarżącego, na rzecz przeciwnej tezy nie mogą świadczyć takie okoliczności, jak zatrudnienie w/w osoby mimo świadomości charakteru jej pracy u powoda oraz wiedzy o łączącej ją umowie zakazującej konkurencji, czy też udzielanie jej pomocy prawnej w sporze z byłym pracodawcą.

Konieczne byłoby bowiem wykazanie przez powoda szczególnej aktywności po stronie pozwanego, nacelowanej na wywołanie tego rodzaju zachowania D. Ż., natomiast niewystarczające było samo skorzystanie przez pozwanego z faktu, że były pracownik powoda zdecydował się poszukiwać innego miejsca pracy z ryzkiem naruszenia wiążącego go zakazu konkurencji (zob. bliżej np. E. Nowińska i K. Szczepanowska – Kozłowska, „ Ustawa o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji, Komentarz”, Wyd. Wolters Kluwer, wyd. 2., W-wa 2022, str. 283 – 289 oraz przywołane tam przykłady z judykatury).

Dla porządku należy dodać, że powód nie stawiał zarzutu, iż w związku z zatrudnieniem D. Ż. pozwany skorzystał z ujawnionych przez tego byłego pracownika tajemnic przedsiębiorstwa powoda.

Analiza argumentacji apelującego prowadzi natomiast do wniosku, że w rzeczywistości, jego zdaniem, czynem nieuczciwej konkurencji ze strony pozwanego było samo nawiązanie przez niego, a następnie kontynuowanie stosunku pracy z w/w osobą, przy świadomości, że jest on związany z powodem, jako byłym pracodawcą, umową o zakazie konkurencji, zawartą na podstawie przepisów art. 101 ¹ – 101 ⁴ kodeksu pracy.

Tego rodzaju stanowisko jest jednak nie do przyjęcia, jako pozostające w sprzeczności z gwarantowaną konstytucyjnie i ustawowo zasadą wolności nawiązywania stosunków pracy (por. art. 65 ust. 1 Konstytucji R.P. oraz art. 10 kodeksu pracy).

Zgodnie z tą zasadą zakaz zatrudnienia na poszczególnych stanowiskach lub w poszczególnych zawodach może wynikać jedynie z ustawy lub treści orzeczenia sądowego.

W związku z tym sama okoliczność, że D. Ż. łączyła z powodem umowa o zakazie konkurencji nie była wiążąca dla pozwanego i nie stała, per se, na przeszkodzie nawiązaniu przez niego z tą osobą stosunku pracy, niezależnie od tego w jakim zakresie obie strony procesu prowadzą w stosunku do siebie działalność konkurencyjną.

Dobre obyczaje, na które powołuje się strona powodowa, nie mogą w tym przedmiocie wyprzedzać przepisów o randze konstytucyjnej i ustawowej, czy, tym bardziej, pozostawać z nimi w sprzeczności.

Inną rzeczą jest natomiast, w jaki sposób powód realizuje w relacjach z D. Ż. swoje uprawnienia, wynikające z łączącej ich umowy o zakazie konkurencji.

Wynik powstałych na tym tle sporów pozostaje jednak, z przyczyn, o których mowa wyżej, bez znaczenia dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy.

Można jedynie ubocznie zauważyć, że apelujący nie próbuje nawet wskazywać, na jakiej podstawie prawnej pozwany mógłby zostać zobowiązany do rozwiązania stosunku pracy z D. Ż. w sytuacji, gdy przesłanki do podjęcia takiej czynności muszą znajdować uzasadnienie w przepisach prawa pracy.

Z tych przyczyn na podstawie przepisu art. 385 kpc Sąd Apelacyjny orzekł jak w punkcie 1. sentencji wyroku.

O należnych stronie pozwanej kosztach zastępstwa procesowego w postępowaniu apelacyjnym orzeczono w punkcie 2. wyroku na podstawie art. 98 § 1, 1 ¹ i 3 kpc oraz art. 99 kpc w zw. z art. 391 kpc, przy uwzględnieniu przepisów § 10 ust. 1 pkt 2) w zw. z § 2 pkt. 7) Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. 2023.1935).

Bogdan Wysocki

(...)

(...)

S. S.