Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Poznaniu

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 2/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Orzeczenie Komisji Dyscyplinarnej przy Krajowej Radzie Komorniczej w W. z dnia (...)

0.11.2. Podmiot wnoszący odwołanie

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☒ obwiniony

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego obwinionemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Obwiniony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Obwiniony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1

1.  brak zbadania i wykazania przez Komisję Dyscyplinarną obwinionemu winy,

2.  brak merytorycznego stanowiska Komisji Dyscyplinarnej w zakresie wszystkich podniesionych przez obwinionego okoliczności wykluczających winę u w zakresu wszystkich przedstawionych przez niego dokumentów, pominięcie w tym zakresie wniosków dowodowych zgłoszonych przez obwinionego w toku postępowania przed Komisją Dyscyplinarną,

3.  częściowe przypisanie odpowiedzialności dyscyplinarnej za czyn, który nie jest objęty odpowiedzialnością dyscyplinarną komornika sądowego określoną w ustawie obowiązującej w chwili jego popełnienia i tym samym naruszenie zasady nullum crimen sine lege.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Dla „ oczyszczenia przedpola” wyjaśnić na wstępie należy, iż obwiniony w zarzutach sformułowanych w pkt 1 i 2 odwołania zdaje się mylić kwestie prawidłowości postępowania organu orzekającego w pierwszej instancji i poprawności sporządzonego uzasadnienia. Tymczasem jeśli chodzi o pierwszą z tych kwestii, to stwierdzić trzeba, iż Komisja Dyscyplinarna procedując na dwóch terminach rozprawy, umożliwiła obwinionemu złożenie wszelkich wniosków dowodowych i przeprowadziła dowód z przedstawionych przez niego dokumentów. Żaden wniosek dowodowy obwinionego nie pozostał bez rozpoznania, żadnego też nie oddalono. Tym samym nie sposób uznać, że postępowanie dowodowe w niniejszej sprawie było niekompletne, zresztą w pisemnym uzasadnieniu odwołania obwiniony nie wskazał żadnego konkretnego dowodu, o który wnioskował i którego Komisja nie przeprowadziła.

Także treść zapadłego w I instancji orzeczenia nie nasuwa żadnych wątpliwości w tym sensie, że jest to orzeczenie przesądzające winę obwinionego odnośnie wszystkich zarzucanych mu czynów.

Zupełnie czym innym jest natomiast poprawność sporządzonego przez Komisję Dyscyplinarną uzasadnienia zaskarżonego orzeczenia i w tym zakresie w znacznej części podzielić należy zastrzeżenia sformułowane przez odwołującego.

Uzasadnienie orzeczenia Komisji Dyscyplinarnej zgodnie z odesłaniem zawartym w art. 223 ust. 2 ustawy o komornikach sądowych powinno odpowiadać wymogom określonym w art. 424§1 i 2 k.p.k. Powinno zatem zawierać wskazanie, jakie fakty organ orzekający uznał za udowodnione lub nieudowodnione, na jakich w tej mierze oparł się dowodach i dlaczego nie uznał dowodów przeciwnych, a także wyjaśnienie podstawy prawnej orzeczenia, a wreszcie – okoliczności, które organ miał na względzie przy wymiarze kary.

Nie budzi wątpliwości, iż uzasadnienie orzeczenia zapadłego w niniejszej sprawie wymogom tym nie czyni zadość. Komisja Dyscyplinarna ograniczyła się do przedstawienia w nim treści wniosku Rzecznika Dyscyplinarnego przy K., linii obrony obwinionego oraz podsumowania, że w ocenie organu orzekającego wina obwinionego nie budzi wątpliwości; jedynie część uzasadnienia dotycząca wymiaru kary zawiera odpowiednią argumentację w rozumieniu art. 424§2 k.p.k. Próżno natomiast szukać w tym dokumencie własnych ustaleń faktycznych Komisji czy oceny dowodów, zwłaszcza przedłożonych przez obwinionego.

Ustawodawca w art. 455a k.p.k. zakazuje uchylenia orzeczenia z tego powodu, że jego uzasadnienie nie spełnia wymogów określonych w art. 424 k.p.k. Jak w związku z tym wyjaśnił Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 21 listopada 2017 r., sygn. III KS 10/17, Prok. i Pr. 2018/1/10, „ sąd odwoławczy może uchylić orzeczenie i przekazać sprawę do ponownego rozpoznania wyłącznie w przypadkach:

- stwierdzenia bezwzględnej przyczyny odwoławczej;

- niemożności zmiany wyroku z powodu reguły ne peius,

- konieczności przeprowadzenia przewodu sądowego w całości.

Przyczyną wydania wyroku kasatoryjnego nie mogą być braki materiału dowodowego, a także braki argumentacji zawartej w uzasadnieniu wyroku sądu pierwszej instancji”.

W rozpatrywanej sprawie żadna z takich okoliczności nie występuje – brak jest bezwzględnych przyczyn odwoławczych (nie wskazuje na nie także odwołujący), nie zachodzi potrzeba przeprowadzenia przewodu sądowego w całości (obwiniony w ogóle nie wskazuje na potrzebę uzupełnienia postępowania dowodowego w jakimkolwiek zakresie), a także nie zachodzi niemożność zmiany orzeczenia z powodu reguły ne peius.

Jak się niespornie przyjmuje, treść przepisu art. 455a k.p.k. świadczy o tym, że uzasadnienie orzeczenia nie decyduje o tym, czy możliwa jest jego kontrola instancyjna. Kontrola taka zawsze jest możliwa i Sąd odwoławczy musi przeprowadzić ją w pełnym zakresie, oczywiście z uwzględnieniem treści art. 434 k.p.k., wyłączającego z uwagi na kierunek odwołania czynienie jakichkolwiek ustaleń na niekorzyść obwinionego.

Dokonując takiej kontroli, Sąd Apelacyjny jako punkt wyjścia przyjął, iż uznając winę obwinionego odnośnie wszystkich zarzucanych mu przewinień dyscyplinarnych, Komisja Dyscyplinarna tym samym przyjęła za własne ustalenia Rzecznika Dyscyplinarnego, iż obwiniony:

- dopuścił się zawinionego podejmowania czynności z nieuzasadnioną zwłoką odnośnie postępowań w sprawach (...), czym wyczerpać miał znamiona przewinień dyscyplinarnych z art. 222 pkt 4 ustawy o komornikach sądowych,

- dopuścił się zawinionego nieterminowego podjęcia czynności, o których mowa w art. 767§5 k.p.c., odnośnie postępowań w sprawach (...), czym wyczerpać miał znamiona przewinień dyscyplinarnych z art. 222 pkt 6 ustawy.

Jeśli chodzi o pierwszą grupę zarzutów, stwierdzić należy, iż obwiniony w ramach przyjętej linii obrony nie kwestionował faktu, że we wskazanych w dwóch pierwszych zarzutach sprawach istotnie nie były podejmowane czynności egzekucyjne, zatem okoliczność ta jest niesporna. Treść odwołania obwinionego nakazuje natomiast zbadać, czy niepodejmowanie czynności w tych sprawach może być potraktowane jako zawinione zaniechanie ze strony obwinionego.

W związku z tym trzeba zauważyć, iż w tym zakresie obwiniony przedstawił wyjaśnienia oraz dowody z dokumentów. Komisja Dyscyplinarna wprawdzie – jak była już o tym mowa – nie dokonała w pisemnym uzasadnieniu oceny tych dowodów, jednak lektura tego dokumentu wskazuje, że dowodów tych w żaden sposób nie odrzuciła, a wręcz przeciwnie – lektura części dotyczącej uzasadnienia rodzaju kary orzeczonej wobec obwinionego jednoznacznie wskazuje, że organ orzekający uznał te dowody za wiarygodne.

Z dowodów tych wynika, że sprawy (...) zgodnie z podziałem czynności przypisane zostały asesorom komorniczym, którzy zobowiązani byli czuwać nad ich przebiegiem, natomiast z uwagi na liczne zmiany kadrowe w kancelarii, przechodziły do decernatów innych asesorów, wymagających dopiero wprowadzenia do zawodu. Sprawy te nie zostały przez asesorów zaliczone do kategorii spraw wymagających podjęcia pilnych czynności. Czynności osobiste obwinionego w tych sprawach ograniczały się do: dokonywania podziału spraw i polecenia ich systematycznego przeglądu osobom prowadzącym. Potwierdzają to w pełni przedstawione przez obwinionego dokumenty, których prawdziwość nie budzi wątpliwości. Jednocześnie poza sporem jest obiektywnie trudna sytuacja prowadzonej przez niego kancelarii, przejętej od poprzednich komorników, z dużą liczbą spraw czynnych i niezakończonych, a do tego borykającej się z problemami kadrowymi.

W związku z tymi dowodami Sąd Apelacyjny zważył, iż wprawdzie zgodnie z art. 3 ust. 2 ustawy o komornikach sądowych komornik wykonuje osobiście czynności w postępowaniu egzekucyjnym, jednak może zlecić wykonywanie określonych czynności asesorowi komorniczemu (art. 138). Jednocześnie komornik ma obowiązek kontroli wykonywania zadań przez asesora (art. 153 ust. 5).

W rozpatrywanej sprawie nie budzi wątpliwości, iż sprawy (...) w zgodzie z tymi unormowaniami przydzielone zostały asesorom, którzy następnie zmieniali się w ich toku. Jednocześnie z przedłożonych odpowiedzi asesorów na pisma nadzorcze obwinionego wynika, że obwiniony sprawował nad tymi czynnościami nadzór poprzez nałożenie obowiązku przeglądu otwartych spraw.

W związku z tym stwierdzić trzeba, iż brak czynności w przedmiotowych sprawach może uzasadniać odpowiedzialność z art. 222 pkt 4 ustawy o komornikach sądowych co najwyżej kolejnych asesorów, którzy zgodnie z prawem i wewnętrznym podziałem czynności mieli obowiązek prowadzić czynności egzekucyjne w tych sprawach i którzy także ponoszą odpowiedzialność dyscyplinarną z mocy art. 225 ustawy. Nie można natomiast z tego przepisu pociągnąć do odpowiedzialności samego B. G., który w sposób prawidłowy powierzył te sprawy do prowadzenia asesorom, zatem nie może odpowiadać osobiście za zwłokę w podejmowaniu przez nich czynności (abstrahując już od tego, czy była ona w jakikolwiek sposób usprawiedliwiona, np. charakterem sprawy czy brakiem aktywności wierzycieli). Odpowiedzialność obwinionego odnośnie tych postępowań można w ocenie Sądu Apelacyjnego rozważać co najwyżej w kategoriach przewinienia dyscyplinarnego z art. 222 pkt 7 ustawy, a więc braku nadzoru nad zatrudnionymi asesorami, jednak jest tu zupełnie inne zdarzenie historyczne i przy ograniczeniach postępowania odwoławczego wynikających z zakresu i kierunku odwołania nie ma możliwości, by dokonać takiej zmiany na niekorzyść obwinionego w II instancji. W tym zakresie obwinionemu musiałby być postawiony osobny zarzut przez uprawniony podmiot. Brak takiego zarzutu bezprzedmiotową czyni ocenę, na ile czynności nadzorcze obwinionego względem asesorów były prawidłowe, skoro i tak nie można mu przypisać odpowiedzialności za to w niniejszym postępowaniu.

Inaczej natomiast ocenić należy kwestię zawinionego nieterminowego podjęcia czynności, o których mowa w art. 767§5 k.p.c., odnośnie postępowań w sprawach (...) Sama kwestia nieterminowości czynności w tych sprawach w okresach wskazanych w zarzutach zredagowanych przez Rzecznika Dyscyplinarnego jest ponownie niesporna, natomiast jeśli chodzi o kwestię zawinionej odpowiedzialności obwinionego za ten stan rzeczy, to przede wszystkim podkreślić trzeba, iż zgodnie z art. 138 ust. 2 pkt 7 ustawy o komornikach sądowych asesorowi w ramach prowadzonej egzekucji nie wolno dokonywać czynności związanych z nadaniem biegu skardze na czynność komornika, o których mowa w art. 767 § 5 k.p.c., oraz w sprawach, w których przepisy o skardze na czynność komornika stosuje się odpowiednio. Czynności związane z nadaniem biegu skardze obciążają zatem zawsze osobiście komornika, czyli w niniejszej sprawie – obwinionego.

Dokonując oceny, czy zaniechania w tych sprawach można ocenić jako zawinione, Sąd Apelacyjny ponownie zdecydował się odwołać do wyjaśnień samego obwinionego i dokumentów przedstawionych przez niego w toku postępowania. W związku z tym zauważyć należało, że sam obwiniony w sporządzonych osobiście pismach adresowanych do Prezesa Sądu Rejonowego P. (1) w P. wskazał, że przekazanie skarg z naruszeniem terminu z art. 767§5 k.p.c. wynikało z omyłkowego odłożenia akt (por. k. 27 – sprawa (...), i omyłkowego potraktowania akt sprawy (...) jako odłożonej (k. 29), natomiast odnośnie sprawy (...) komornik nie potrafił wskazać żadnej przyczyny, która usprawiedliwiałaby nieterminowe przekazywanie akt ze skargą (k. 25) – a więc takiej przyczyny, którą można by uznać za niezależną od obwinionego i której w żaden sposób nie mógł zapobiec (przyczyną taką mogłoby być przykładowo znajdowanie się akt w sądzie czy niemożność funkcjonowania kancelarii wskutek nieprzewidzianych okoliczności, jak siła wyższa – nic takiego jednak nie miało tu miejsca). Z tych wyjaśnień obwinionego w sposób oczywisty wynika, że po stronie B. G. każdorazowo doszło więc do oczywistego niedbalstwa. Prawidłowe organizowanie pracy kancelarii tak, by skargi otrzymywały terminowo bieg, jest bowiem wyłącznym i osobistym obowiązkiem komornika. Co więcej, obwiniony sam przyznawał w pismach, że uważał dotychczasową praktykę kancelarii w tym zakresie za niewłaściwą, skoro każdorazowo wskazywał prezesowi sądu na wprowadzenie od początku (...) r. w bieżącej pracy kancelarii procedury mającej na celu „ całkowite wyeliminowanie ryzyka przekazywania Sądowi z opóźnieniem wpływających do komornika skarg na czynności komornika w trybie art. 767 k.p.c. ”. To, że procedurę taką można opracować, mieściło się zatem w kompetencjach obwinionego i zaniechanie w tym zakresie, skutkujące opóźnieniami w przekazaniu skarg we wskazanych wyżej sprawach , uzasadnia przypisanie mu przewinień dyscyplinarnych z art. 222 pkt 6 ustawy o komornikach sądowych. Podkreślić zarazem trzeba, iż dla konkluzji tej nie ma żadnego znaczenia okoliczność, czy wskutek opóźnienia doszło do negatywnych skutków dla dłużników, ani też to, czy opóźnienia miały charakter incydentalny – te okoliczności mają bowiem znaczenie wyłącznie z punktu widzenia wymiaru kary, a nie oceny zawinienia.

Zarazem trzeba się zgodzić z obwinionym, że przewinienie dyscyplinarne dotyczące sprawy (...) zostało mu przypisane częściowo z naruszeniem zasady nullum crimen sine lege . Trzeba bowiem zauważyć, iż nieprzekazanie skargi miało miejsce od (...) r., jednak w tym czasie zmianie uległ stan prawny istotny dla ustalenia zakresu odpowiedzialności obwinionego. Ustawa z dnia 22 marca 2018 r. o komornikach sądowych weszła bowiem w życie dopiero 1 stycznia 2019 r. (art. 306), natomiast przed tą datą obowiązywała ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. o komornikach sądowych i egzekucji. Porównanie zakresu zachowań penalizowanych jako przewinienia dyscyplinarne w ustawie dawnej (art. 71) i obecnej (art. 222) prowadzi do jednoznacznego wniosku, że katalog zachowań penalizowanych został znacząco rozszerzony w obecnym stanie prawnym m. in. przez dodanie osobnego deliktu opisanego w art. 222 pkt 6. W poprzednim stanie prawnym nie było odpowiednika tego przepisu. Można wprawdzie rozważać, czy nieprzekazanie akt ze skargą nie mogłoby być penalizowane na podstawie art. 71 pkt 2 lub 5 dawnej ustawy, jednak trzeba zauważyć, iż takie zachowania są dalej osobno penalizowane (art. 222 pkt 4 i 11), zatem skoro racjonalny ustawodawca zdecydował się wskazać jako osobny delikt z art. 222 pkt 6, to uważał dotychczasową regulację w tym zakresie za niewystarczającą – inaczej trzeba by uznać zapis art. 222 pkt 6 za superfluum ustawowe, co jest nie do pogodzenia z zasadą racjonalnego prawodawcy. Stąd też zgodzić się trzeba z obwinionym, iż za zachowania związane z nieterminowym przekazaniem skargi nie może on odpowiadać dyscyplinarnie przed 1 stycznia 2019 r.

Wniosek

Uchylenie zaskarżonego orzeczenia w całości i uniewinnienie obwinionego od stawianych zarzutów popełnienia deliktów dyscyplinarnych, ewentualnie przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Kompletny materiał dowodowy, oceniony ponownie przez Sąd Apelacyjny w ramach postępowania odwoławczego przez pryzmat zarzutów odwołania, pozwolił na uniewinnienie obwinionego od dwóch pierwszych zarzucanych mu czynów z art. 222 pkt 4 ustawy o komornikach sądowych, opisanych w tiret pierwsze i drugie wniosku Rzecznika Dyscyplinarnego. Materiał ten uzasadniał też zmianę okresu czynu opisanego w tiret szóste wniosku. Brak było natomiast podstaw do uwolnienia obwinionego od odpowiedzialności za przewinienia dyscyplinarne opisane w tiret trzecie do szóste – jako niewątpliwie zawinionych, co zostało wyżej przedstawione. Doprecyzować jedynie należało, że orzeczona kara upomnienia dotyczy jedynie tych przewinień, za które obwiniony został ostatecznie uznany za winnego.

Sąd Apelacyjny nie znalazł podstaw, by ingerować w wymiar kary wobec obwinionego. Ta część rozstrzygnięcia została należycie uzasadniona, także i obwiniony nie sformułował w tym zakresie żadnych merytorycznych zarzutów. Orzeczona kara jest najłagodniejszą z katalogu określonego w art. 224 ust. 1 ustawy i jest w pełni adekwatna do stopnia zawinienia obwinionego i społecznej szkodliwości jego czynów oraz realizuje pozostałe kryteria wskazane w art. 250 ustawy, uwzględniając w szczególności odosobniony charakter przewinień obwinionego.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy orzeczenia organu pierwszej instancji

0.11.

Przedmiot utrzymania w mocy

0.1 Rozstrzygnięcie o winie obwinionego odnośnie przewinień dyscyplinarnych z art. 222 pkt 6 ustawy (z zastrzeżeniem dotyczącym okresu popełnienia ostatniego z tych czynów), wybór rodzaju kary.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Z przyczyn wcześniej wskazanych zarzuty odwołania w zakresie dotyczącym ww. czynów okazały się nietrafne, uzasadniając jedynie zmianę okresu popełnienia czynu opisanego w tiret szóste wniosku Rzecznika Dyscyplinarnego. Brak podstaw z art. 433§1 k.p.k., uprawniających do orzekania poza granicami zarzutów odwołania.

0.15.2. Zmiana orzeczenia organu pierwszej instancji

0.0.11.

Przedmiot i zakres zmiany

0.0.1 Uniewinnienie obwinionego od przewinień dyscyplinarnych z art. 222 pkt 4 ustawy (tiret pierwsze i drugie wniosku Rzecznika Dyscyplinarnego), zmiana okresu popełnienia czynu opisanego w tiret szóste wniosku, doprecyzowanie zakresu orzeczonej kary.

Zwięźle o powodach zmiany

Powodem zmiany jest częściowe uwzględnienie zarzutów odwołania, o czym była mowa wyżej w uzasadnieniu.

0.15.3. Uchylenie orzeczenia organu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Pkt III

Częściowe uniewinnienie obwinionego oznacza, że koszty postępowania dyscyplinarnego w tej części obciążają Krajową Radę Komorniczą w W., a to zgodnie z art. 259 ust. 2 ustawy o komornikach sądowych. Jeśli natomiast chodzi o pozostałe koszty, to zgodnie z art. 624§1 k.p.k. Sąd Apelacyjny zdecydował się zwolnić obwinionego od obowiązku zapłaty na rzecz Skarbu Państwa przypadającej od niego części kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze. Podstawą takiego rozstrzygnięcia są względy słuszności – Sąd zważył, iż do kontroli odwoławczej w pełnym zakresie mogłoby w ogóle nie dojść, gdyby Komisja Dyscyplinarna prawidłowo przedstawiła motywy swojego rozstrzygnięcia, w sposób odpowiadający treści art. 424 k.p.k., o czym była już wcześniej mowa.

7.  PODPIS

P. G. P. G. P. M.