Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Poznaniu

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 3/25

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w Z. z dnia (...) roku, w sprawie o sygn. akt (...).

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

1.

K. P.

Uprzednia karalność oskarżonego

Karta karna

(...)- (...)

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

-----

-------

------

-----

-----

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.1.1.1.

Karta karna

Dokument urzędowy

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

-----

-----

-----

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1

1.  Obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu poprzez zakwalifikowanie czynu popełnionego przez oskarżonego jako zbrodni zabójstwa w zamiarze ewentualnym (art. 148 § 1 k.k.), podczas gdy czyn ten należy zakwalifikować jako spowodowanie średniego uszczerbku na zdrowiu w zbiegu z nieumyślnym spowodowaniem śmierci (art. 157 § 1 k.k. w zb. z art. 155 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.);

2.  Obraza przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia tj. art. 7 k.p.k. poprzez dowolną ocenę dowodów:

a)  w zakresie wyjaśnień oskarżonego dotyczących posiadania przez niego umiejętności pięściarskich w sytuacji braku takowych w rzeczywistości,

b)  w zakresie wyjaśnień oskarżonego uznanych za niewiarygodne z powodu rzekomej próby wykorzystania przez niego faktów śmierci W. U. oraz niemożności przesłuchania M. J.,

c)  w zakresie wyjaśnień oskarżonego uznanych za niewiarygodne z powodu rzekomej złej woli oskarżonego i uznaniu, że kłamie nie znając numeru W. B.,

d)  w zakresie wyjaśnień oskarżonego w części, w której sąd nie daje wiary ubolewaniu oskarżonego nad zgonem pokrzywdzonego i wyrażeniem przez niego żalu,

e)  w zakresie uznania za wiarygodne zeznań M. J. w części, w której wskazywała ona jakoby oskarżony miał ja dusić lub że w trakcie ich związku „nie było dnia, aby nie chwalił się, że kogoś pobił i że były sytuacje, że oskarżony bił się z kimś na mieście” oraz że świadek nie stawiała się na wezwania sądu z obawy przed oskarżonym w sytuacji, gdy zeznania te są wątpliwe i sprzeczne z zeznaniami G. B. i W. B.;

3.  Rażąca niewspółmierność kary w wymiarze 14 lat pozbawienia wolności;

4.  Rażąca niewspółmierność środka kompensacyjnego w postaci zadośćuczynienia zasądzonego na rzecz K. Z. w kwocie 50.000 złotych;

5.  Obraza przepisów postępowania, tj. § 4 ust. 2 pkt 1, 3 i 4 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 14.05.2024 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa albo jednostki samorządu terytorialnego kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu poprzez uznanie braku podstaw do określenia wynagrodzenia obrońcy z urzędu w wysokości dwukrotności stawki minimalnej w sytuacji, gdy zaszły okoliczności przemawiające za przyznaniem obrońcy wynagrodzenia przynajmniej w takiej wysokości.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Apelacja obrońcy oskarżonego okazała się niezasadna w zasadniczej części – sąd apelacyjny podzielił jedynie zarzut dotyczący punktu VI zaskarżonego wyroku. W tym bowiem zakresie sąd II instancji uznał, że nieprawidłowo sąd okręgowy ocenił nakład pracy obrońcy z urzędu w postępowaniu rozpoznawczym, co przełożyło się na niezasadne przyznanie mu wynagrodzenia w stawce minimalnej. Szerzej na ten temat poniżej – w części 5.2 formularza niniejszego uzasadnienia.

Przechodząc do rozważań w zakresie tej części apelacji obrońcy oskarżonego, której wywody nie zostały podzielone przez sąd apelacyjny, stwierdzić na wstępie należy, że sąd I instancji przeprowadził w niniejszej sprawie prawidłowe, bardzo skrupulatne, postępowanie – zebrał wszystkie potrzebne dowody, należycie je zanalizował i ocenił, zweryfikował każdą, nawet najbardziej absurdalną linię obrony prezentowaną w toku procesu przez K. P.. Tak dokonana ocena jest oceną wszechstronną i bezstronną, nie narusza granic oceny swobodnej, jest zgodna z zasadami wiedzy i doświadczeniem życiowym oraz nie zawiera błędów faktycznych lub logicznych. Niezwykle szczegółowe uzasadnienie wyroku odpowiada wymogom art. 424 § 1 i 2 k.p.k. i w pełni pozwala na kontrolę prawidłowości rozstrzygnięcia. Sąd okręgowy rozważył wszystkie istotne okoliczności sprawy oraz prawidłowo uargumentował swoje stanowisko w uzasadnieniu wyroku. Wbrew twierdzeniom apelującego, do czynu przypisanego oskarżonemu sąd I instancji zastosował właściwą kwalifikację prawną i należycie ją uzasadnił. Sąd apelacyjny po dokonaniu analizy stanu faktycznego sprawy, podzielił ustalenia sądu okręgowego w zakresie uznania, iż oskarżony swym zachowaniem wyczerpał ustawowe znamiona przestępstwa z art. 148 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k., popełnionego z zamiarem ewentualnym, na szkodę M. Z. i przyjął je za własne.

Wskazać w tym miejscu należy, iż przekonanie sądu orzekającego o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną przepisu art. 7 k.p.k. tylko wtedy, gdy jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy (art. 410 k.p.k.), a jednocześnie stanowi wynik wyczerpującego i logicznego rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść jak i na niekorzyść oskarżonego (por. wyroki Sądu Najwyższego z dnia 22 lutego 1996r., sygn. akt II KRN 199/95, opubl. w PiP 1996/10/10 oraz z dnia 16 grudnia 1974r. sygn. akt Rw 618/74, opubl. w OSNKW 1975/3-4/47).

Sąd odwoławczy nie dopatrzył się uchybień, które wskazywałby na obrazę przepisu art. 7 k.p.k. i w pełni zgodził się z przeprowadzonym przez sąd I instancji postępowaniem dowodowym. Błędów sądu okręgowego (w kontekście zarzutu obrazy art. 7 k.p.k.) obrońca w głównej mierze upatruje w ocenie wyjaśnień oskarżonego i przypisaniu nadmiernego znaczenia zeznaniom M. J. co do aktów agresji ze strony oskarżonego wobec jej osoby oraz uczestnictwa podsądnego w „bójkach na mieście”. Sąd odwoławczy nie miał żadnych powodów, by uznać, że ocena zeznań M. J., poczyniona przez sąd I instancji jest nieprawidłowa. To, że G. B. i W. B. zeznali, że, pomimo nadużywania alkoholu, K. P. zachowywał się przyzwoicie nie oznacza, że sytuacji, w których stosował przemoc wobec innych osób w ogóle nie było. Wskazani świadkowie nie uczestniczyli jakoś szczególnie w życiu podsądnego, nie przebywali z nim cały czas, nie mieli zatem wglądu w jego zachowania prezentowane gdy był sam na sam z partnerką, czy bywał w towarzystwie znajomych. Uprzednia karalność oskarżonego za przestępstwa z użyciem przemocy, czy chociażby zdarzenie będące przedmiotem niniejszego postępowania świadczą jednoznacznie o tym, że agresywna postawa nie była podsądnemu obca. Podkreślenia wymaga, że dokonanie oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego w sposób odmienny od oczekiwań stron procesowych nie stanowi naruszenia regulacji z art. 7 k.p.k.

Jeśli chodzi o zarzut nieprawidłowej oceny wyjaśnień oskarżonego stwierdzić należy, że uwagi skarżącego sformułowane w wywiedzionej apelacji dotyczą kwestii mających poboczne znaczenie dla odpowiedzialności karnej K. P. za zarzucone mu przestępstwo.

Prawidłowo sąd okręgowy przyjął, że oskarżony posiada umiejętności pięściarskie, jednakże - co wymaga podkreślenia - w kontekście ustalenia, że po prostu umie się on bić. Nie chodzi tu o profesjonalne umiejętności, wynikające z zawodowego uprawiania boksu, potwierdzone trofeami sportowymi (bo tu faktycznie twierdzenia oskarżonego o zdobytym niejednokrotnie mistrzostwie P. nie znalazły potwierdzenia w dowodach), a o umiejętność zadawania ciosów, wynikającą z doświadczenia w bójkach. Sam K. P. podał: „ Nie byłem mistrzem P.. Faktem jest, że trenowałem boks w (...) przez około pół roku. (…) życie zmusiło mnie do tego abym nauczył się bić. Nauczyło mnie tego środowisko.” – k. 401v. W kontekście powyższego ustalenie sądu I instancji co do swoistej biegłości podsądnego w walce wręcz są jak najbardziej uprawnione.

Postawa K. P. w toku postępowania karnego jednoznacznie wskazuje na niejednokrotnie instrumentalne traktowanie przez niego okoliczności wypływających z przeprowadzonych już dowodów – jego wyjaśnienia były sukcesywnie uzupełniane w zależności od zaistniałej sytuacji procesowej, tworzył nową linię obrony w zależności od tego, co, jego zdaniem, byłoby najbardziej korzystne dla złagodzenia grożącej mu odpowiedzialności karnej (w sytuacji, gdy W. U. już nie żył, a nastąpiły trudności z ustaleniem miejsca pobytu M. J. oskarżony na tych dwoje przerzucał odpowiedzialność za śmierć M. Z.). Słusznie zauważył sąd I instancji, że wyrażone przez oskarżonego ubolewanie nad śmiercią pokrzywdzonego pozostawało w sferze deklaracji, bowiem odcinał się on od winy za jej spowodowanie.

Zauważyć trzeba, że oskarżony podając rzekomo nieznany mu numer telefonu i kierując postępowanie sądowe w zupełnie ślepy zaułek, mając jednocześnie świadomość, iż numer ten należy do W. B., najoględniej mówiąc mijał się z prawdą w swoich twierdzeniach, co w zasadzie inaczej niż kłamstwem nazwać nie można.

Sąd apelacyjny nie podzielił wywodów obrońcy oskarżonego w zakresie zarzutu obrazy prawa materialnego. Stwierdzić należy, że sąd I instancji niezwykle skrupulatnie podszedł do ustalenia zamiaru K. P., a przyjęte ostatecznie stanowisko wyczerpująco i przekonująco uargumentował w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku. Sąd odwoławczy wywody te w całości podziela. Sam fakt zawiadomienia służb ratunkowych po zdarzeniu nie świadczy o braku możliwości przypisania sprawcy zarzutu popełnienia zbrodni zabójstwa. Zauważyć trzeba, że oskarżony, gdy zorientował się, że M. Z. nie żyje, poinformował o tym fakcie M. J. i to na skutek larum, które ona wywołała, oskarżeń kierowanych przez nią wobec podsądnego, ten ostatni przystąpił do, bądź co bądź nieudolnej, akcji udzielania pokrzywdzonemu pomocy. Znamiennym jest, co podał świadek B. O., iż w momencie, gdy M. J. krzyczała to oskarżonego, wyrzucając mu, że zabił pokrzywdzonego, K. P. stwierdził: „Tak musiało być i nic już z tym nie zrobimy, stało się to się stało”, co obrazuje stan psychiczny sprawcy tuż po dokonanym zabójstwie i jego stosunek do zgonu ofiary.

Różnica pomiędzy przestępstwem z art. 148 § 1 k.k. a z art. 155 k.k. tkwi w stronie podmiotowej i polega na tym, że w przypadku zbrodni z art. 148 § 1 k.k. sprawca ma zamiar bezpośredni lub ewentualny ( art. 9 § 1 kk) spowodowania śmierci człowieka i w tym celu podejmuje działanie lub zaniechanie zmierzające bezpośrednio do zrealizowania tego zamiaru, w drugim zaś wypadku, art. 155 kk, śmierć człowieka jest niezamierzonym następstwem działania sprawcy, w rozumieniu art. 9 § 2 k.k., polegającym na niezachowaniu przeciętnego obowiązku ostrożności w sytuacji, w której na podstawie normalnej zdolności przewidywania i ogólnego obowiązku dbałości o życie ludzkie lub przewidywania skutków własnych działań można wymagać od człowieka, aby nie dopuścił do nastąpienia przestępnego skutku (por. wyrok SN z 24 stycznia 1973 roku w sprawie III KR 289/72). Ustalone w sprawie okoliczności faktyczne nakazały przypisanie K. P. winy umyślnej zabójstwa w formie zamiaru ewentualnego. Nie dość, że oskarżony zadał M. Z. ciosy w głowę, to dodatkowo wywierał silny ucisk na narządy szyi pokrzywdzonego – na tyle silny, że doprowadził do złamania trzonu kości gnykowej. Mimo, iż to obrażenie nie było bezpośrednią przyczyną śmierci M. Z., to wskazuje na brutalny sposób działania sprawcy, który, mając świadomość swojej przewagi wynikającej z doświadczenia w walce wręcz, musiał zdawać sobie sprawę z możliwości doprowadzenia w ten sposób do śmierci pokrzywdzonego, którego, mówiąc kolokwialnie dusił. Kontynuując swoje bezprawne, nacechowane wzmożoną agresją zachowanie przez dłuższy czas, zadając wiele ciosów, wywierając silny ucisk na gardło ofiary, K. P. godził się z nastąpieniem skutku w postaci zgonu pokrzywdzonego. Znamiennym jest, że agresja oskarżonego była na tyle wielka, a zadawane przez niego ciosy na tyle brutalne, że W. U. opuścił mieszkanie, natychmiast szukając pomocy. Gdyby zdarzenie miało postać zwykłej przepychanki pomiędzy nietrzeźwymi, z pewnością postawa W. U. byłaby inna, być może nawet odczekałby, aż sytuacja sama się uspokoi. W konsekwencji słusznie uznał sąd okręgowy, że obrażenia skutkujące śmiercią ofiary były objęte winą umyślną. Nie sposób uznać, jak tego chce skarżący, że działaniu oskarżonego towarzyszyła wina nieumyślna polegająca na zaniedbaniu powinności przewidywania takich skutków przedsiębranego działania, choć przewidzenie ich leżało w granicach powinności i możliwości.

W świetle uznać należało sformułowany w punkcie 1) apelacji zarzut za niezasadny.

Analizując prawidłowość orzeczenia o karze wymierzonej oskarżonemu, sąd odwoławczy stanął na stanowisku, iż wymierzona mu kara jest adekwatna do stopnia winy i społecznej szkodliwości popełnionego przez niego czynu. Ustalając jej wymiar, słusznie sąd okręgowy miał na uwadze potrzebę zapewnienia realizacji dyrektywy prewencji indywidualnej opisanej w art. 53 § 1 k.k. (celów zapobiegawczych i wychowawczych w stosunku do oskarżonego) jak i prewencji generalnej (pojętej jako kształtowanie świadomości prawnej społeczeństwa). Sąd okręgowy w sposób prawidłowy (wnikliwy i wyczerpujący) uwzględnił wszelkie okoliczności łagodzące, jak i okoliczności obciążające, co w efekcie doprowadziło do sytuacji wymierzenia kary ze wszech miar sprawiedliwej. Analiza akt sprawy, a w szczególności sporządzonego przez sąd okręgowy uzasadnienia zaskarżonego wyroku, nie pozwala w ocenie sądu II instancji uznać, iż w niniejszej sprawie sytuacja wymierzenia nadmiernie surowej kary miała miejsce.

Podstawę ingerencji w rozstrzygnięcie sądu I instancji co do kary może stanowić jedynie ustalenie, że jej wymiar nie uwzględnia wszystkich okoliczności wiążących się z ustawowymi dyrektywami jej wymiaru bądź też wykracza poza granice swobodnego uznania sędziowskiego. Rażąca niewspółmierność kary, uzasadniająca jej zmianę, może zachodzić tylko wówczas, gdy na podstawie ujawnionych okoliczności, które powinny mieć wpływ na wymiar kary, można byłoby przyjąć, że zachodziła wyraźna różnica pomiędzy karą wymierzoną przez sąd I instancji, a karą, która byłaby prawidłowa w świetle obowiązujących przepisów, co w niniejszej sprawie nie miało miejsca.

Uznając zatem, iż sąd I instancji wymierzył K. P. karę pozbawienia wolności zgodnie z przyznanym mu mocą ustawy sędziowskim uznaniem oraz, że kara ta nie razi niewspółmiernością w rozumieniu surowości, sąd odwoławczy uznał, iż brak jest podstaw do ingerencji w zaskarżony wyrok w tym zakresie.

Na uwzględnienie nie zasługiwał również zarzut rażącej niewspółmierności środka kompensacyjnego. Niewątpliwie krzywda, jakiej doznała żona M. Z. na skutek jego śmierci jest niemierzalna i niemożliwa do zadośćuczynienia w pieniądzu. Zasądzając na podstawie art. 46 § 1 k.k., przy zastosowaniu przepisów prawa cywilnego, zadośćuczynienie na jej rzecz, sąd musiał jednak dokonać odpowiedniego miarkowania.

Biorąc pod uwagę fakt, iż K. i M. Z. pozostawali małżeństwem i dalej chcieli nim być, a wyprowadzka pokrzywdzonego była tymczasowa, spowodowana jego alkoholizmem, nie można wywodzić, iż między pokrzywdzonym, a jego żoną nie było więzi uzasadniającej twierdzenie, że krzywda jakiej doznała K. Z. na skutek śmierci męża była na tyle niewielka, że uzasadniałaby obniżenie kwoty zadośćuczynienia. To, że małżonkowie mieli do siebie wrócić wynika wprost z zeznań K. Z.. Żaden dowód nie wskazuje, by planowała ona rozwód. Pokrzywdzony miał podjąć leczenie i wrócić trzeźwy do rodziny, która go potrzebowała. M. Z. był rozdarty rozstaniem. Do twierdzeń siostry pokrzywdzonego, jakoby relacje małżonków były nieprawidłowe należy podejść z dużą ostrożnością. Stanowią one niczym niepopartą opinię świadka. Zauważyć zresztą trzeba, że kwota 50.000 złotych zadośćuczynienia za śmierć człowieka nie jest absolutnie kwotą wygórowaną.

Wniosek

I.  zmiana wyroku poprzez:

1.  zmianę kwalifikacji prawnej czynu oskarżonego na art. 157 § 1 k.k. w zb. z art. 155 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. i wymierzenie oskarżonemu kary w granicach sankcji przewidzianych przez wyżej wymienione przepisy,

2.  zmniejszenie zasądzonego na rzecz K. Z. środka kompensacyjnego w postaci zadośćuczynienia za doznaną krzywdę do 20.000 złotych,

3.  zwiększenie zasądzonego od Skarbu Państwa na rzecz obrońcy wynagrodzenia do dwukrotności stawki minimalnej określonej właściwymi przepisami, tj. do kwoty 6960 zł plus podatek VAT za nieopłacona pomoc prawną z urzędu,

ewentualnie w przypadku nieuwzględnienia powyższego:

II.  zmianę orzeczenia poprzez orzeczenie kary pozbawienia wolności w najniższym możliwym wymiarze oraz uwzględnienie wniosków z pkt I 2 i 3 lub uchylenie wyroku do ponownego rozpoznania;

III.  przyznanie kosztów pomocy prawnej z urzędu udzielonej w postępowaniu apelacyjnym w wysokości dwukrotności stawki minimalnej według norm prawem przepisanych, które nie zostały zapłacone chociażby w części.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Niezasadność merytorycznych zarzutów podniesionych przez apelującego w zakresie winy i sprawstwa oskarżonego.

Brak podstaw do zmiany bądź uchylenia zaskarżonego wyroku z urzędu.

Zasadność zarzutu dotyczącego kosztów obrony z urzędu za postępowanie przed sądem okręgowym.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

-----

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

-----

15.ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.11.

Przedmiot utrzymania w mocy

Całość zaskarżonego wyroku, za wyjątkiem zmiany dotyczącej kosztów obrońcy z urzędu w postępowaniu przed sądem I instancji ( vide: część 5.2 niniejszego uzasadnienia).

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Sąd odwoławczy przyjął za własne stanowisko sądu I instancji w zakresie winy, sprawstwa i kary oraz środka kompensacyjnego orzeczonych wobec oskarżonego, co szczegółowo zostało uzasadnione w treści powyższych rozważań.

Nadto wskazać należy, iż w sprawie nie wystąpiły okoliczności wskazane w art. 439 § 1 k.p.k. i art. 440 k.p.k., które byłyby podstawą do ingerencji z urzędu w zaskarżone rozstrzygnięcie.

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

0.0.11.

Przedmiot i zakres zmiany

Zmieniono zaskarżony wyrok w ten sposób, że w punkcie VI przyznane radcy prawnemu S. B. wynagrodzenie za obronę udzieloną oskarżonemu z urzędu z kwoty 3480 złotych podwyższono do kwoty 6360 złotych.

Zwięźle o powodach zmiany

Należało uwzględnić zarzut skarżącego dotyczący wynagrodzenia obrońcy z urzędu w postępowaniu przed sądem okręgowym.

Nie ma wątpliwości, że samo przyznanie od Skarbu Państwa r. pr. S. B. wynagrodzenia za obronę z urzędu przed sądem I instancji i w postępowaniu przygotowawczym jest uzasadnione. Ustalając wysokość tego wynagrodzenia sąd musi wziąć pod uwagę niezbędny nakład pracy obrońcy oraz charakter sprawy, jak również wkład pracy zastępcy prawnego w przyczynienie się do jej wyjaśnienia i rozstrzygnięcia (§ 4 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 14 maja 2024r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa albo jednostki samorządu terytorialnego kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu). Zdaniem sądu apelacyjnego w badanej sprawie nie wystąpiła żadna z przesłanek podwyższenia minimalnej stawki honorarium radcy prawnego za obronę udzieloną oskarżonemu z urzędu w śledztwie. Postępowanie dowodowe z udziałem obrońcy nie było wówczas specjalnie rozbudowane, a i aktywność samego podsądnego była zdecydowanie mniejsza niż przed sądem okręgowym. W tych okolicznościach nie uwzględniono stanowiska obrońcy co do podwyższenia o 100 % stawki minimalnej wynagrodzenia za postępowanie przygotowawcze.

Zważywszy na to, jak bardzo, z uwagi na linię obrony prezentowaną przez K. P., skomplikowała się niniejsza sprawa w postępowaniu rozpoznawczym, mając na względzie szczegółowość postępowania dowodowego, niezmierną aktywność samego podsądnego i dążenia obrońcy, by tej aktywności nadać znośne ramy, a także sporządzenie kilkunastostronicowej apelacji, uznać należało, że skarżący zasługuje na wynagrodzenie w podwójnej wysokości. I tak: 2400 zł za postępowanie sądowe (1200 x 2 - § 17 ust. 5 rozporządzenia) plus 3360 zł za każdą dodatkową rozprawę (480 x7) daje kwotę 5760 złotych za postępowanie przed sądem I instancji. Tym samym ostateczna kwota wynagrodzenia przysługującego obrońcy to 6360 zł (5760 + 600 - § 17 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia) plus VAT.

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

-----

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

-----

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

-----

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

-----

4.1.

-----

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

-----

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

-----

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

-----

-----

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

3.

Sąd apelacyjny zasądził od oskarżonego na rzecz oskarżycielki posiłkowej K. Z. kwotę 1200 złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu odwoławczym. Kwota ta została ustalona w oparciu o art. 627 k.p.k. w zw. z art. 634 k.p.k. oraz § 11 ust. 2 pkt 5 i ust. 7 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności adwokackie z dnia 22.10.2015 r.

4.

Na podstawie art. 636 § 1 k.p.k. w zw. z § 17 ust. 2 pkt. 5 w zw. z § 4 ust. 1 i 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 14 maja 2024r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa albo jednostki samorządu terytorialnego kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego z urzędu zasądzono od Skarbu Państwa na rzecz r. pr. S. B. kwotę 1476 zł (1200 zł + 23% VAT) tytułem wynagrodzenia za obronę udzieloną oskarżonemu z urzędu w postępowaniu odwoławczym oraz kwotę 496,80 złotych tytułem zwrotu poniesionych kosztów dojazdu na rozprawę odwoławczą (zgodnie z przedłożonym wykazem).

Sąd apelacyjny nie znalazł przesłanek (określonych w § 4 ust. 2 rozporządzenia) do podwyższenia stawki wynagrodzenia obrońcy za udział w rozprawie odwoławczej. Obrońca reprezentował stronę na jedynym w tej sprawie terminie rozprawy apelacyjnej, gdzie podtrzymał wywiedzioną przez siebie apelację (wskazać należy, że samo sporządzenie środka odwoławczego należy do czynności postępowania pierwszoinstancyjnego).

4.

Na podstawie art. 636 § 1 k.p.k. w zw. z art. 624 § 1 k.p.k. sąd odwoławczy zwolnił oskarżonego w całości od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze mając na względzie jego sytuację materialną.

6.  PODPIS

A. A. M. Ś. K. L.

0.11.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Rozstrzygnięcia zawarte w punktach: I, IV i VI wyroku sądu I instancji

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana