Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Poznaniu

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 11/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

4

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Sąd Okręgowy w Z. z (...) r., (...)

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

apelacja obrońcy oskarżonego P. P.

naruszenie art. 64 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. w sposób mający wpływ na treść rozstrzygnięcia o karze poprzez niewłaściwe zastosowanie tych przepisów do czynów zarzucanych P. P. w punktach I i II części wstępnej wyroku w sytuacji, gdy wyrokiem Sądu Okręgowego w Z. II Wydziału Karnego z dnia (...) r., wyrok Sądu Rejonowego w Ż. został zmieniony w ten sposób, że z podstaw wymiaru kary pozbawienia wolności orzeczonych wobec P. P. wyeliminowano przepis art. 64 § 1 k.k., co prowadzi do wniosku, że oskarżony nie może być traktowany jak skazany w warunkach recydywy określonej w tym przepisie, nawet jeśli został uznany za winnego dokonania czynu, zawierającego w swym opisie działanie sprawcy w warunkach powrotu do przestępstwa

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Sąd I instancji w sposób precyzyjny wykazał dlaczego uznał odpowiedzialność karną tego oskarżonego w warunkach art.64§2 k.k.

Nie są tożsamymi pojęciami podstawa skazania i podstawa wymiaru kary, czego nie odróżnia apelujący, a na co słusznie wskazał sąd I instancji, tym samym przyjmując, że ten oskarżony odpowiada w warunkach recydywy definiowanej w art. 64§2 k.k.

Ingerencja Sądu Okręgowego w Z., w postaci wyroku z (...) r., w innej sprawie, na którą powołuje się apelujący [VII Ka 539/17] na mocy, której z podstawy wymiaru kary wyeliminowano art. 64§1 k.k. była słuszna albowiem ten przepis przy podstawie wymiaru kary zostałby zastosowany w przypadku orzeczenia kary zasadniczej pozbawienia wolności powyżej górnej granicy ustawowego zagrożenia zwiększonej o połowę.

Wniosek

Zmiana wyroku i orzeczenie kary łagodniejszej, wyeliminowanie z opisu czynu i podstawy skazania przepisu art. 64§2 k.k.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Z uwagi na niezasadność zarzutu.

3.2.

rażącą niewspółmierność kary łącznej i kar jednostkowych wymierzonych oskarżonemu P. P., poprzez nieuwzględnienie w dostatecznym stopniu bliskości czasowej oraz związku przedmiotowego pomiędzy zbiegającymi się czynami oraz zachowania skazanego po popełnieniu przestępstw, co powinno mieć decydujące znaczenie przy wymiarze kary łącznej i uzasadniać jej orzeczenie na zasadzie pełnej absorpcji oraz w sytuaqi gdy dyrektywy wymiaru kary przewidziane w art. 53 § 1 i § 2 k.k. i art. 85 § 1 k.k.i art. 85a k.k. uzasadniały zastosowanie kar łagodniejszych, szczególnie w sytuacji zasądzenia obowiązku naprawienia szkody.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Represja karna zastosowana wobec tego oskarżonego jest słuszna, a mając na względzie jego dotychczasową liczną i różnorodną karalność, nie można mówić, że jest ona niewłaściwa, zbyt represyjna.

Wniosek

Zmiana wyroku i orzeczenie kary łagodniejszej, wyeliminowanie z opisu czynu i podstawy skazania przepisu art. 64§2 k.k.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Z uwagi na niezasadność zarzutu.

3.3.

apelacja obrońcy oskarżonego A. P.

1) obrazę przepisów prawa materialnego, tj. z art. 280 § 2 k.k. i art. 189 § 1 i 3 k.k i art. 157 § 2 k.k., wynikającą z uznania, że A. P. dopuścił się przestępstw określonych w art. 280 § 2 k k. i art 189 § 1 i 3 k.k., gdy w rzeczywistości przestępstw tych nie popełnił;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Nie można łączyć zarzutu obrazy prawa materialnego z zarzutem błędu w ustaleniach faktycznych, bowiem te zarzuty merytorycznie wykluczają się.

Zwłaszcza z zeznań pokrzywdzonego wyłania się obraz zdarzeń, które właściwie zakwalifikowano, przy czym oskarżeni działali na poziomie współsprawstwa, a więc uczestnicy tych zdarzeń nie musieli wykonywać każdy z nich poszczególnych znamion czasownikowych, ale te poszczególne zachowania- jako równorzędne- wzajemnie uzupełniały się i finalnie zmierzały do wypełnienia znamion poszczególnych norm prawa karnego materialnego, które znajdują zastosowanie w sprawie.

Z pełnych i jasnych oraz konsekwentnych supozycji pokrzywdzonego wyłania się przebieg zdarzeń, które właściwie zakwalifikowano, co implikowało zastosowanie art. 280§2 k.k., odnośnie zaboru samochodu i innych przedmiotów należących do pokrzywdzonego, które wyjęto spod jego władztwa, a miało to mieć charakter trwały. Takim jednoznacznym sygnałem tego była chęć przygotowania umowy, która miała wskazywać, że pojazd ten pokrzywdzony miał sprzedać jednemu z oskarżonych, przy czym jednocześnie zastosowano wobec niego przemoc [był on bity, szarpany, przycinany nożem, uderzany metalowym kluczem i łomem, także uderzany po ciele i duszony]. Zabrany pojazd pokrzywdzonemu użyto nawet do pościgu za nim.

Wykorzystano sposobność na pozbawienie wolności pokrzywdzonego, pod początkowym pretekstem udzielenia jemu pomocy, przy czym zastosowano i użyto wobec niego zachowania i środki, które zdecydowanie wykraczały poza granice działań umożliwiających pozbawienie go wolności. Bicie, szarpanie, przycinanie nożem, uderzanie po ciele metalowym kluczem i łomem oraz duszenie to sposoby działań podjęte równolegle, a zmierzające do popełnienia przestępstwa przeciwko mieniu oraz pozbawienia wolności ze szczególnym udręczeniem [a więc prowadzące do sprawiania cierpienia fizycznego i psychicznego pokrzywdzonemu ponad miarę wynikającą z samego pozbawienia wolności], a szczególnie mając na względzie, że było to zbędne aby doszło do pozbawienia wolności. Podjęcie określonych powyżej przywołanych zachowań, przy użyciu określonych narzędzi [o niebezpiecznym charakterze ze względu na ich właściwości, która są zachowane nawet przy standardowym sposobie ich użycia wobec człowieka] konstytuowało wyczerpanie również znamion z art. 189§3 k.k.

Podjęcie określonych powyżej przywołanych zachowań, przy użyciu określonych narzędzi [o niebezpiecznym charakterze ze względu na ich właściwości, która są zachowane nawet przy standardowym sposobie ich użycia wobec człowieka] doprowadziło do powstania obrażeń na ciele pokrzywdzonego, o których mowa w art. 157§2 k.k., przy czym z racji braku zarzutu w apelacjach obrońców oskarżonych, którym przypisano odpowiedzialność za to przestępstwo, wskazującego na konieczność zindywidualizowania [spersonalizowania] kto konkretnie spowodował te obrażenia na jego ciele sąd II nie ingerował w to rozstrzygnięcie, albowiem środek odwoławczy rozpoznawany jest w jego granicach [art. 433§1 k.p.k.].

Wniosek

Zmiana i przyjęcie kwalifikacji z art. 189§1 k.k. i art. 157§2 k.k. i wymierzenie oskarżonemu kary 6 miesięcy pozbawienia wolności.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Z uwagi na niezasadność zarzutu.

3.4.

2) obraza przepisów prawa procesowego, która zaważyła na treści wyroku, mianowicie art. 5 § 2 k.p.k. polegającą na tym, że Sąd rozstrzygnął nie dające się usunąć wątpliwości dotyczące kwestii przypisania winy oskarżonemu za zarzucane mu czyny na niekorzyść oskarżonego;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

W apelacji obrońcy oskarżonego pojawił się zarzuty naruszenia art. 5§2 k.p.k. Odnosząc się do zarzutu naruszenia art. 5§2 k.p.k. trzeba wskazać, że ,, naruszenie reguły z art. 5§2 k.p.k. ma miejsce jedynie wówczas, gdy sąd orzekający poweźmie wątpliwości co do istotnych dla rozstrzygnięcia okoliczności i nie mogąc wątpliwości tych usunąć, rozstrzyga je na niekorzyść oskarżonego” (wyrok Sądu Apelacyjnego w Lublinie z 7 maja 2013 r., II AKa 58/13, LEX nr 1316234). Lektura uzasadnienia zaskarżonego wyroku nie wskazuje aby Sąd I instancji powziął takie wątpliwości i rozstrzygnął je na niekorzyść oskarżonych, tym bardziej, że adresatem tego przepisu nie są strony lecz sąd meriti. Warunkiem prawidłowego formułowania zarzutu obrazy art. 5§2 k.p.k. jest powzięcie przez organ procesowy rzeczywistych wątpliwości, których przy prawidłowej ocenie materiału dowodowego nie udało się usunąć, a mimo to rozstrzygnięto te wątpliwości na niekorzyść oskarżonego. Czynienie zastrzeżeń co do sposobu oceny dowodów- dokonanej przez Sąd I instancji- niekorzystnej dla oskarżonych- bez uwzględnienia całego materiału dowodowego obciążającego oskarżonych, co czynią apelujący, jest po prostu nieprzekonywujące, a wręcz procesowo niedopuszczalne, bowiem prowadzi to mogłoby do poczynienia niewłaściwych ustaleń faktycznych i wypaczałoby proces subsumcji, co finalnie miałoby wpływ na ewentualną represję karną- co do jej kierunku jak i zakresu. Mając na względzie jednocześnie ocenę zebranego w sprawie materiału dowodowego, obciążającego oskarżonych, dokonaną przez Sąd I instancji, trudno ocenę w zakresie dowodu z wyjaśnień oskarżonego lub zeznań części świadków, kwalifikować jako naruszenie powinności wynikających z brzmienia art. 5§2 k.p.k., jak również dowodów z dokumentów.

Wniosek

Zmiana i przyjęcie kwalifikacji z art. 189§1 k.k. i art. 157§2 k.k. i wymierzenie oskarżonemu kary 6 miesięcy pozbawienia wolności.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Z uwagi na niezasadność zarzutu.

3.5.

3) błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, mający wpływ na jego treść, polegający na ustaleniu, że na podstawie zebranego w sprawie materiału dowodowego, oskarżonemu można przypisać winę odnośnie popełnienia przestępstwa stypizowanego w art. 280 § 2 k.k. i art. 189 § 1 i 3 k.k., pomimo braku dowodów uzasadniających takie ustalenia.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Analiza uzasadnienia zaskarżonego rozstrzygnięcia, które odpowiada wymogom formalnym i umożliwia pełną kontrolę odwoławczą, pozwala na stwierdzenie, że Sąd Okręgowy zasadniczo dokonał prawidłowej oceny całokształtu materiału dowodowego zgromadzonego w niniejszej sprawie, która pozwoliła na poczynienie prawidłowych i jednoznacznych ustaleń faktycznych, zapewniających pełną realizację zasady prawdy materialnej określonej w art. 2§2 k.p.k., podczas gdy obrona poza odmienną interpretacją zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, szukaniem luk w dokonanej ocenie zebranych i przeprowadzonych dowodów, nie wykazała na jakiej podstawie ustalenia faktyczne Sądu Okręgowego, w przedmiocie zrealizowania przez oskarżonego znamion przypisanego jemu przestępstwa są ustaleniami niewłaściwymi lub niepełnymi.

Sąd Okręgowy przeprowadził wnikliwe postępowania. W pierwszej kolejności zaznaczyć trzeba, że Sąd II instancji nie stwierdził okoliczności, które w myśl art. 439 § 1 k.p.k., art. 440 k.p.k. bądź art. 455 k.p.k. podlegałyby uwzględnieniu z urzędu. Ujawnienie przez Sąd I instancji w toku rozprawy całokształtu okoliczności sprawy, szczegółowe przeprowadzenie postępowania dowodowego, rozważenie wszystkich okoliczności oraz dowodów, przemawiających zarówno na korzyść jak i na niekorzyść oskarżonego, dokonanie ich oceny w pisemnych motywach wyroku w sposób wyczerpujący i logiczny z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego doprowadziło Sąd II instancji do wniosku, iż ocena dowodów dokonana przez Sąd meriti pozostaje pod ochroną art. 7 k.p.k. i w żadnej mierze nie stanowi naruszenia dyrektywy w tym przepisie zawartej. Reprezentująca oskarżonego obrońca nie wskazał w żadnym punkcie apelacji na czym miałoby polegać naruszenie przez sąd normy art. 7 k.p.k. Bez wykazania między innymi, iż ocena dowodów wyrażona przez Sąd I instancji jest sprzeczną z zasadami logiki i doświadczeniem życiowym, żadna ze stron procesowych nie uzyskuje uprawnienia do podważania stanowiska sądu, tym bardziej czyni bezzasadny zarzut skarżącej. Uzasadnienie wyroku Sądu I instancji, jest obszerne i motywy zajęcia określonego stanowiska, wyrażonego w zaskarżonym wyroku, zostały wnikliwie wykazane. Odnosi się to z jednej strony do oceny zeznań pokrzywdzonego, które stały w zasadniczej kontrze do wyjaśnień oskarżonych, którzy pomniejszali intensywność i wymowę własnych zachowań oraz całości zdarzeń. Jednocześnie nie można zapominać, że zeznania pokrzywdzonego, które w sprawie karnej, mogłyby być nawet jedynym dowodem prowadzącym do poczynienia określonych ustaleń faktycznych, znajdują potwierdzenie punktowe w innym materiale dowodowym, co uwiarygadnia te relacje. Chodzi o zeznania pracownicy stacji benzynowej, I. M., w której był pokrzywdzony i prosił o pomoc, zeznania mężczyzny, R. D., który zabrał do samochodu pokrzywdzonego, którego zwiózł na policję i uciekał przed oskarżonymi goniącymi ofiarę, zeznania O. J., która usłyszała od oskarżonej K. D., że użyła noża, którym uderzyła w samochód pokrzywdzonego, który to nóż nawet złamał się, nawet zeznania M. O. i J. K. (1), które wskazały na jazdę z pokrzywdzonym, co prawda nie mówią o jego pobiciu i pozbawieniu wolności [ale to nie przesądza, że do tego nie doszło], nie zapominając o dokumentach obrazujących zakres i umiejscowienie obrażeń ciała pokrzywdzonego oraz charakterystyczne uszkodzenia jego odzieży korelujące z charakterem ciosów, ich umiejscowieniem, a więc o protokół oględzin ciała [k. 128- 132], opinie lekarską [k. 1026], historię choroby pokrzywdzonego [k. 937- 938] oraz protokół oględzin jego rzeczy [k. 215- 217], oględzin przedmiotów [k. 181, 184]. Danie przymiotu wiarygodności tym relacjom i właściwe, a więc logiczne i jasne umotywowanie takiego stanowiska, nie może absolutnie uchodzić za ,,bezkrytyczne danie wiary zeznaniom pokrzywdzonego”, co zaakcentowali apelujący.

W konsekwencji, ocena tego materiału dowodowego, znajduje swoje umocowanie w art. 7 k.p.k. i art. 410 k.p.k. Trzeba przypomnieć, iż to Sąd I instancji jest organem właściwym do rozstrzygania sprawy i do oceny dowodów. Zgodnie z art. 7 k.p.k. kształtuje on przy tym swoje przekonanie na zasadzie swobodnej oceny wszystkich przeprowadzonych dowodów. Co ważne -ocena swobodna nie jest równoznaczna z oceną dowolną, jako że musi ona zostać przeprowadzona z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego. Co więcej - przeprowadzając ocenę materiału dowodowego sąd jest z urzędu zobowiązany do tego, aby badać oraz uwzględniać okoliczności przemawiające zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego (art. 4 k.p.k.). Przy tym podkreślić należy, iż możliwość nadania waloru wiarygodności jednym dowodom, przy jednoczesnym odmówieniu tego przymiotu innym, jest uprawnieniem orzekającego w sprawie sądu, wynikającym wprost ze statuowanej w art. 7 k.p.k. zasady swobodnej o ceny dowodów i pozostaje pod pełną kodeksową ochroną. Tymczasem apelująca- prowadząc polemikę z ustaleniami i wnioskami Sądu I instancji- nie musi kierować się powyższą zasadą obiektywizmu, może bowiem całkowicie pomijać, czy też bagatelizować te dowody, które są niewygodne z punktu widzenia realizacji linii obrony oraz równocześnie podkreślać i nadawać szczególne znaczenie tym, które są z tego punktu widzenia jak najbardziej korzystne. Z taką właśnie sytuacją Sąd zetknął się w niniejszej sprawie. Obrońca bowiem wskazała na szereg okoliczności, które- jej zdaniem- świadczą o dokonaniu błędnej, dowolnej oceny dowodów przez Sąd Okręgowy, a który to Sąd, z dokonanej oceny ,,wytłumaczył się” w sposób przekonywujący.

Odnośnie zeznań M. O. i J. K. (1), które wskazały na jazdę z pokrzywdzonym, co prawda nie mówią o jego pobiciu i uprowadzeniu, ale ich postawa nie zaskakuje, albowiem z jednej strony to znajome jednego z oskarżonych, a więc nie chciały jemu oraz pozostałym oskarżonym szkodzić, a po drugie, wiemy jak brutalnie zachowali się oskarżeni A. P. i G. K. (1) wobec pokrzywdzonego w czasie jazdy i po porostu mogą się one obawiać oskarżonych.

Reasumując, nie było podstaw do kwestionowania dokonanej przez Sąd Okręgowy oceny dowodów zebranych i przeprowadzonych przez Sąd I instancji w toku procesu. Pamiętać należy i ponownie podkreślić w tym miejscu, iż żaden dowód w niniejszej sprawie nie stanowi i nie może stanowić samodzielnej podstawy ustaleń faktycznych. Dowody stanowią pewną całość, którą tylko w taki sposób (a więc całościowo, we wzajemnym powiązaniu) należało oceniać - co prawidłowo poczynił sąd I instancji, a czego, w sposób wyraźnie widoczny w treści wniesionych apelacji, nie wziął pod uwagę obrońca oskarżonych formułując powyższe zarzuty. Rzetelnie podjęte rozważania Sądu meriti, uwidocznione w pisemnych motywach zaskarżonego rozstrzygnięcia, pozwalają Sądowi odwoławczemu mieć pewność, iż Sąd I instancji w sposób niezwykle wnikliwy przeanalizował stan faktyczny w niniejszej sprawie, oceniając dowody w sposób całościowy, uwzględniając implikacje z nich płynące, jednocześnie w sposób swobodny, pozostający pod pełną ochroną art. 7 k.p.k.

Wniosek

Zmiana i przyjęcie kwalifikacji z art. 189§1 k.k. i art. 157§2 k.k. i wymierzenie oskarżonemu kary 6 miesięcy pozbawienia wolności.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Z uwagi na niezasadność zarzutu.

3.6.

apelacja obrońcy oskarżonej K. D.

rażąca niewspółmierność orzeczonej względem oskarżonej K. D. kary pozbawienia wolności w stosunku do stopnia winy i społecznej szkodliwości przestępstwa, jakiego dokonała oskarżona oraz w relacji do celów, jakie kara ta powinna spełnić w zakresie prewencji szczególnej i społecznego oddziaływania

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Odnośnie zastosowanej wobec tej oskarżonej represji karnej, należy uznać, że nie jest ona rażąco niesprawiedliwa, co zarzuci apelujący.

Na gruncie art. 438 pkt 4 k.p.k. nie chodzi o każdą ewentualną różnicę w ocenach co do wymiaru kary, ale o różnicę ocen tak zasadniczej natury, iż karę dotychczas wymierzoną nazwać można byłoby - również w potocznym znaczeniu tego słowa - "rażąco" niewspółmierną, to jest niewspółmierną w stopniu nie dającym się wręcz zaakceptować. Trzeba przypomnieć, że impulsem do działań podjętych przez oskarżonych była rzekoma chęć udzielenia pomocy pokrzywdzonemu, a w praktyce wyegzekwowanie od niego posłuszeństwa, w zakresie jego działalności, która była prawdopodobnie niezgodna także z prawem, w toku której naruszał ,,podział terytorialny”. W tej sytuacji działania oskarżonych absolutnie nie mogą być akceptowalne, a wpływają na negatywną [podwyższoną] ocenę społecznej szkodliwości przypisanego przestępstwa, w tym oskarżonej, które było złożone, skoro naruszono różnorodne dobra chronione prawem, popełnione z dużym napięciem złej woli, oczywiście uwzględniając wcześniejszą karalność oskarżonej.

W konsekwencji, mając na względzie powyższe przesłanki uznano, że orzeczenie wobec oskarżonej kary 3 lat pozbawienia wolności, a więc w najniższym ustawowym wymiarze kary nie razi jakąkolwiek surowością.

Wniosek

O zmianę i wymierzenie kary w dolnej granicy zagrożenia ustawowego ewentualnie o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Z uwagi na niezasadność zarzutu. Wręcz wniosek niezrozumiały skoro, kara zasadnicza została orzeczona w dolnej granicy ustawowego zagrożenia a postulat uchylenia wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania niemożliwy do spełnienia, tym bardziej, że nie zaszła żadna z okoliczności, o których mowa w art. 437§2 k.p.k., a więc nie zaszła bezwzględna przesłanka odwoławcza [art. 439 k.p.k.], nie mamy do czynienia z naruszeniem reguły ne peius [art. 454 k.p.k.], albo nie zachodzi konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu [sądowego] w całości.

3.7.

apelacja obrońcy oskarżonego G. K. (1)

obrazę przepisów prawa materialnego, tj. art. 189 § 3 k.k., poprzez uznanie, iż pozbawienie wolności pokrzywdzonego w niniejszej sprawie wyczerpało znamiona typu kwalifikowanego czynu z art. 189 k.k., czyli zbrodni określonej w art. 189§3 k.k., w sytuacji gdy prawidłowa ocena zebranego materiału dowodowego prowadzi do wniosku, iż zachowanie to należy zakwalifikować z art. 189 § 1 k.k. czyli jako występek opisany w podstawowym typie tego przepisu, to jest art. 189§1 k.k.,

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Z zeznań pokrzywdzonego wyłania się obraz zdarzeń, które właściwie zakwalifikowano, przy czym oskarżeni działali na poziomie współsprawstwa, a więc uczestnicy tych zdarzeń nie musieli wykonywać każdy z nich poszczególnych znamion czasownikowych, ale te poszczególne zachowania- jako równorzędne- wzajemnie uzupełniały się i finalnie zmierzały do wypełnienia znamion poszczególnych norm prawa karnego materialnego, które znajdują zastosowanie w sprawie.

Z pełnych i jasnych oraz konsekwentnych supozycji pokrzywdzonego wyłania się przebieg zdarzeń, które właściwie zakwalifikowano, co implikowało zastosowanie art. 280§2 k.k., odnośnie zaboru samochodu i innych przedmiotów należących do pokrzywdzonego, które wyjęto spod jego władztwa, a miało to mieć charakter trwały. Takim jednoznacznym sygnałem tego była chęć przygotowania umowy, która miała wskazywać, że pojazd ten pokrzywdzony miał sprzedać jednemu z oskarżonych, przy czym jednocześnie zastosowano wobec niego przemoc [był on bity, szarpany, przycinany nożem, uderzany metalowym kluczem i łomem, także uderzany po ciele i duszony]. Zabrany pojazd pokrzywdzonemu użyto nawet do pościgu za nim.

Wykorzystano sposobność na pozbawienie wolności pokrzywdzonego, pod początkowym pretekstem udzielenia jemu pomocy, przy czym zastosowano i użyto wobec niego zachowania i środki, które zdecydowanie wykraczały poza granice działań umożliwiających pozbawienie go wolności. Bicie, szarpanie, przycinanie nożem, uderzanie po ciele metalowym kluczem i łomem oraz duszenie to sposoby działań podjęte równolegle, a zmierzające do popełnienia przestępstwa przeciwko mieniu oraz pozbawienia wolności ze szczególnym udręczeniem [a więc prowadzące do sprawiania cierpienia fizycznego i psychicznego pokrzywdzonemu], a szczególnie mając na względzie, że było to zbędne aby doszło do pozbawienia wolności. Podjęcie określonych powyżej przywołanych zachowań, o różnorodnym charakterze, przy użyciu określonych narzędzi [o niebezpiecznym charakterze ze względu na ich właściwości, która są zachowane nawet przy standardowym sposobie ich użycia wobec człowieka] konstytuowało wyczerpanie również znamion z art. 189§3 k.k.

Podjęcie określonych powyżej przywołanych różnorodnych zachowań, przy użyciu określonych narzędzi [o niebezpiecznym charakterze ze względu na ich właściwości, która są zachowane nawet przy standardowym sposobie ich użycia wobec człowieka] doprowadziło do powstania obrażeń na ciele pokrzywdzonego, o których mowa w art. 157§2 k.k., przy czym z racji braku zarzutu w apelacjach obrońców oskarżonych, którym przypisano odpowiedzialność za to przestępstwo, wskazującego na konieczność zindywidualizowania [spersonalizowania] kto konkretnie spowodował te obrażenia na jego ciele sąd II nie ingerował w to rozstrzygnięcie, albowiem środek odwoławczy rozpoznawany jest w jego granicach [art. 433§1 k.p.k.].

Wniosek

O zmianę i uniewinnienie oskarżonego co do czynu opisanego w pkt VIII części wstępnej wyroku

Co do czynu opisanego w pkt VII części wstępnej wyroku o uchylenie wprawy do ponownego rozpoznania albo z ostrożności procesowej wymierzenie oskarżonemu kary 2 lat pozbawienia wolności z zaliczeniem tymczasowego aresztowania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

3.8.

z ostrożności procesowej, obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść zapadłego wyroku, tj. art. 7 k.p.k., polegającą na przekroczeniu granic swobodnej oceny dowodów, dokonanej w sposób sprzeczny z zasadami prawidłowego rozumowania, wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego, poprzez przyjęcie za wiarygodne i obiektywne zeznań pokrzywdzonego A. C. co do opisu okoliczności popełnienia przestępstw z art. 189 k.k. oraz 280 k.k. przez G. K. (1), podczas gdy prawidłowa analiza zeznań pokrzywdzonego w zestawieniu z pozostałym materiałem dowodowym, prowadzi do wniosku, iż wersja A. C. jest niespójna, a w trakcie postępowania nie rozpoznał on G. K. (1), co prowadziło do konieczności powzięcia wątpliwości co do wiarygodności treści jego zeznań, zwłaszcza przy ustaleniu, iż zeznania naocznych świadków pozbawienia wolności pokrzywdzonego (M. O., J. K. (2), I. M. i R. D.), a nadto wersja prezentowana przez współoskarżonych w toku postępowania jurysdykcyjnego, nie pozwalają na odtworzenie przebiegu zdarzenia, nawet przy przyjęciu, iż G. K. (1) w inkryminowanym czasie znajdował się z nimi i z pokrzywdzonym w jednym pojeździć, z powodu tego, że współoskarżeni zmieniali swoje wersje zdarzenia co do faktycznego udziału G. K. w czynnościach wykonawczych ich czynu, ostatecznie precyzując, iż nie wykonał żadnej z czasownikowych znamion przypisanych mu zachowań, a świadkowie nie potwierdzili intensywnej przemocy, której ulec miał A. C..

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Ustosunkowując się do podniesionych przez obrońcę ww. oskarżonego zarzutu polegającemu na przekroczeniu granic swobodnej oceny dowodów w praktyce prowadzących do określonych ustaleń faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego rozstrzygnięcia, wskazać należy na orzeczenie Sądu Najwyższego z dnia 24 marca 1975 r., w którym wskazał, iż naruszenie art. 7 k.p.k. nie może być samodzielnym zarzutem, a musi być powiązany z określonymi błędami w ocenach dowodów czego nie przedstawiono. Za takie nie mogą uchodzić zastrzeżenia co do oceny zeznań pokrzywdzonego, do czego odniesiono się wcześniej omawiając wcześniejsze apelacje. Nie jest prawda, że pokrzywdzony nie rozpoznał oskarżonego. Już w toku przesłuchania pokrzywdzony mówi o (...), a więc o oskarżonym, którego miał znać i dlatego jemu i D. zaufał. Co prawda na rozprawie (...) r. mówi, że go nie znał wcześniej, ale co najważniejsze rozpoznaje go [k. 1746- 1749]. Ale nawet abstrahując od tego, to sami pozostali oskarżeni w swoich wyjaśnieniach mówią o udziale tego oskarżonego w zdarzeniu.

Świadkowi M. O., J. K. (1), I. M. i R. D. wbrew temu co sugeruje apelujący nie byli świadkami zdarzenia, a co najwyżej świadkami określonego fragmentu zdarzeń, a to istotna merytoryczna różnica, w zakresie przeprowadzonych dowodów, ich oceny i czynienia adekwatnych i obiektywnych ustaleń faktycznych w odwołaniu do nich. Jednocześnie trzeba wskazać, że ci świadkowie właśnie uwiarygadniają wersje pokrzywdzonego, w sposób punktowy, ale ma to przełożenie na ocenę jego zeznań, prawidłowo dokonaną przez sąd I instancji, tym bardziej, że ,, nie istnieje żadna reguła dowodowa, która uzasadniałaby pogląd, że zeznania jedynego świadka (wyjaśnienia jednego z oskarżonych) są niewystarczającą podstawą skazania i to bez względu na to, jaką świadek (oskarżony) zajmuje funkcję, pozycję w życiu społecznym bądź czy korzysta z jakichś szczególnych uprawnień procesowych (jak świadek koronny, tzw. mały świadek koronny czy świadek incognito). Tego rodzaju "jedyny" dowód nie może stać w sprzeczności z innymi dowodami, które nie mają wprawdzie decydującego znaczenia dla kwestii odpowiedzialności karnej, stanowią jednak podstawę do dokonania lub weryfikacji ustaleń faktycznych odnoszących się do określonych fragmentów zdarzenia (vide: wyrok SA we Wrocławiu z 20 października 2015 r., II AKa 250/15, LEX nr 1950398).

W konsekwencji nie ma mowy o błędzie w ustaleniach faktycznych, jako wypadkowa dokonanych ocen przeprowadzonych dowodów, tym bardziej, że ewentualny „zarzut błędu w ustaleniach faktycznych, przyjętych za podstawę wyroku jest tylko wówczas słuszny, gdy zasadność ocen i wniosków, wyprowadzonych przez sąd orzekający z okoliczności ujawnionych w toku przewodu sądowego nie odpowiada prawidłowości logicznego rozumowania. Zarzut ten nie może jednak sprowadzać się do samej polemiki z ustaleniami sądu, wyrażonymi w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, lecz do wykazania, jakich mianowicie konkretnie uchybień w zakresie zasad logicznego rozumowania dopuścił się sąd w ocenie zebranego materiału dowodowego. Możliwość zaś przeciwstawienia ustaleniom sądu orzekającego odmiennego w tej mierze poglądu nie może prowadzić do wniosku o dokonaniu przez sąd błędu w ustaleniach faktycznych” (sygn. akt II KR 355/75, opubl. OSNGP 9/75, poz. 84, s. 12). Ponadto zwrócić uwagę należy na wyrażony tak w judykaturze, jak i w doktrynie pogląd, zgodnie z którym „ustalenia faktyczne dokonane przez sąd meriti mogą być skutecznie zakwestionowane, a ich poprawność zdyskwalifikowana dopiero wtedy, gdy w procedurze dochodzenia do nich sąd orzekający uchybił dyrektywom z art. 7 k.p.k., to jest pominął istotne w sprawie dowody lub oparł się na dowodach na rozprawie nieujawnionych, sporządził uzasadnienie niezrozumiałe, nadmiernie lapidarne, wewnętrznie sprzeczne, bądź sprzeczne z regułami logicznego rozumowania, wyłączające możliwość merytorycznej oceny kontrolno – odwoławczej” (wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 6 czerwca 2013 r., sygn. akt II AKa 159/13, opubl. na stronie internetowej orzeczenia.ms.gov.pl). Jak wyżej wskazano, Sąd odwoławczy nie dopatrzył się w niniejszej sprawie uchybienia wyrażonej w art. 7 k.p.k. zasadzie swobodnej oceny dowodów, uznając, iż rozważania Sądu meriti są prawidłowe i zgodne z zasadami logiki, wiedzy i doświadczenia życiowego, a co za tym idzie, nie stwierdzono również popełnienia przez Sąd I instancji błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego rozstrzygnięcia. Argumenty skarżącej obrońcy, podniesione we wniesionych apelacjach, nie odnosiły się do okoliczności pominiętych lub niedostrzeżonych przez Sąd Okręgowy, a jedynie sprowadzały się do polemiki z ustaleniami tego Sądu i dokonaną przez niego analizą i oceną zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego. W efekcie o popełnieniu błędu przy ustalaniu stanu faktycznego w niniejszej sprawie przez Sąd I instancji nie może być zatem mowy.

Wniosek

O zmianę i uniewinnienie oskarżonego co do czynu opisanego w pkt VIII części wstępnej wyroku

Co do czynu opisanego w pkt VII części wstępnej wyroku o uchylenie wprawy do ponownego rozpoznania albo z ostrożności procesowej wymierzenie oskarżonemu kary 2 lat pozbawienia wolności z zaliczeniem tymczasowego aresztowania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

3.9.

obrazę przepisów postępowania, która miała wpływ na treść zapadłego wyroku, tj. 170a § 1 k.p.k., polegającą na oddaleniu wniosku dowodowego obrońcy oskarżonego G. K. (1) zmierzającego do przesłuchania świadków Ariety R., M. M., A. F. i M. W., który zmierzał do wykazania faktycznego posiadacza substancji odurzających ujawnionych u oskarżonego w domu podczas zatrzymania, ponieważ ww. osoby przebywały u G. K. (1) w jego mieszkaniu dzień poprzedni, a na zabezpieczonych substancjach nie ujawniono śladów DNA oskarżonego, czy innych materialnych dowodów tej styczności jak np.

odbitek śladów linii papilarnych; a sam oskarżony nie przyznał się do posiadania tych

środków.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Słuszne było oddalenie wniosków dowodowych [o przesłuchanie wskazanych osób], (...) r. [k. 1998], które obrońca oskarżonego złożył dopiero w piśmie procesowym z (...) r. [k. 1993], a więc po procesie, który trwał od (...) r., przy czym akta oskarżenia w sprawie wpłynął do sądu (...) r., a apelujący był obrońca tego oskarżonego od (...) r., a więc już w toku postępowania przygotowawczego. W konsekwencji pozwala to przyjąć domniemanie, którego nie da się wzruszyć, z którego wynika, że ów oskarżony jak i jego obrońca znali stan sprawy, włącznie z materiałem dowodowym, którym miał wykazywać sprawstwo oskarżonego w zakresie zarzutu kwalifikowanego w oparciu o ustawę o przeciwdziałaniu narkomanii. Mimo takiego stanu rzeczy obrońca oskarżonego, jak i sam oskarżony przez ponad rok pozostawali w tym zakresie bierni, a złożenie wniosku dowodowego tuż przed rozprawą (...) r. miało pełne znamiona działania zmierzającego w sposób oczywisty do przedłużenia postępowania sądowego, a wskazanie, że ,,mój mocodawca.. powziął także informacje, iż osoby te mają wiedzę o dysponencie tych środków”, nie obala obstrukcyjnego charakteru tego wniosku dowodowego.

W zakresie tego czynu, kwalifikowanego w oparciu o przywołaną ustawę, uzyskano wystarczający materiał dowodowy, który jednoznacznie wskazywał na słuszność odpowiedniego zarzutu postawionego oskarżonemu. Był to protokół przeszukania [k. 476- 478], protokół oględzin [k. 479-483], notatka urzędowa [k. 472], zeznania Ł. K., które pozwoliły przyporządkować znalezione narkotyki właśnie temu oskarżonemu.

Nadmienić trzeba, że przesłuchanie tego funkcjonariusza policji, który sporządził notatkę urzędową 10 (...) r. [k. 472], z której pochodził wstępny sygnał, że narkotyki znajdujące się w woreczku należą do tego oskarżonego nie narusza art. 174 k.p.k., skoro oskarżony był przesłuchany w charakterze podejrzanego i oskarżonego ale w toku tych czynności nic nie powiedział, do czego miał prawo. W konsekwencji ta notatka, a tym bardziej ów świadek- funkcjonariusz policji- nie zastępowała wyjaśnień oskarżonego. Natomiast nic nie stoi na przeszkodzie przesłuchania w charakterze świadka funkcjonariusza Policji, który dokonał czynności rozpytania i sporządził z niej notatkę urzędową. Taki dowód jest dopuszczalny i podlega ocenie w kontekście całokształtu zebranego materiału dowodowego. Można przesłuchać funkcjonariusza Policji na temat przebiegu przeprowadzonej przez niego rozmowy z oskarżonym. Natomiast przepis ten nie zabrania wykorzystania tych dokumentów obok wyjaśnień oskarżonego lub zeznań świadków.

Wniosek

O zmianę i uniewinnienie oskarżonego co do czynu opisanego w pkt VIII części wstępnej wyroku

Co do czynu opisanego w pkt VII części wstępnej wyroku o uchylenie wprawy do ponownego rozpoznania albo z ostrożności procesowej wymierzenie oskarżonemu kary 2 lat pozbawienia wolności z zaliczeniem tymczasowego aresztowania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Z uwagi na niezasadność zarzutu, a odnośnie wydania wyroku kasatoryjnego to postulat uchylenia wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania niemożliwy do spełnienia, tym bardziej, że nie zaszła żadna z okoliczności, o których mowa w art. 437§2 k.p.k., a więc nie zaszła bezwzględna przesłanka odwoławcza [art. 439 k.p.k.], nie mamy do czynienia z naruszeniem reguły ne peius [art. 454 k.p.k.], albo nie zachodzi konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu [sądowego] w całości.

Represja karna zastosowana wobec oskarżonego w zakresie kar jednostkowych oraz kary łącznej właściwa, nie razi surowością, jest adekwatna do oceny stopnia społecznej szkodliwości poszczególnych czynów, a kara łączną ukształtowana według prawidłowych kryteriów, co poprawnie wykazano.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

w całości.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Z uwagi na niezasadność zarzutów podniesionych w poszczególnych apelacjach.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

2

Z uwagi na odbywanie kary zwolniono z kosztów sądowych i opłaty [art. 624§1 k.p.k., art. 17 ust. 1 ustawy o opłatach w sprawach karnych.

7.  PODPIS

P. M. G. N. K. L.

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońcy P. P.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

w/w oskarżonego w wyroku Sądu Okręgowego w Z. z dnia (...) r. w sprawie (...)

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

1.12.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca A. P.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

w/w oskarżonego w wyroku Sądu Okręgowego w Z. z dnia (...) r. w sprawie (...)

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

1.13.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

3

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca G. K. (1)

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

w/w oskarżonego w wyroku Sądu Okręgowego w Z. z dnia 25 października 2021 r. w sprawie II K 197/20

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

1.14.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

4

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca K. D.

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

w/w oskarżonej w wyroku Sądu Okręgowego w Z. z dnia (...) r. w sprawie (...)

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☐

zmiana