Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Poznaniu

Formularz UK (...)

Sygnatura akt

II AKa 23/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

(...)

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Sąd Okręgowy w P., wyrok z dnia (...) r., sygn. akt (...)

0.11.(...). Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.(...). Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt (...) k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

O.

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

1.

(...).

3.

4.

5.

N. B. (1)

N. B. (1)

N. B. (1)

N. B. (1)

N. B. (1)

W bliżej nieustalonym dniu okresu od (...) r. i bliżej nieustalonym miejscu, będąc uprzednio skazany wyrokiem Sądu Rejonowego P. Nowe Miasto w P. z dnia (...) r., sygn. akt (...) za przestępstwo umyślne na karę (...) lat pozbawienia wolności, którą odbywał w okresie (...) r., w ciągu pięciu lat pod odbyciu w/w kary popełnił umyślnie przestępstwo podobne do przestępstwa, za które był już skazany, po przekazaniu M. L. danych adresowych dotyczących nieruchomości i danych osobowych do wpisania i podpisania kierował podrobieniem przez M. L. upoważnienia M. M. (1) z (...) Sp. z o.o. z naniesioną datą (...) r. do odbioru zaświadczeń z Zakładu (...) a następnie posłużeniem się tak podrobionym dokumentem poprzez przedłożenie go w Zakładzie (...) w P. – dot. czynu zarzucanego i opisanego w pkt 17 części wstępnej zaskarżonego wyroku z art. 18 § 1 k.k. w zw. z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k., od popełnienia którego Sąd Okręgowy uniewinnił oskarżonego w pkt XVII wyroku.

W bliżej nieustalonym dniu okresu od stycznia (...) r. do (...) r., w bliżej nieustalonym miejscu, będąc uprzednio skazany wyrokiem Sądu Rejonowego P. Nowe Miasto w P. z dnia(...) r., sygn. akt (...) za przestępstwo umyślne na karę (...) lat pozbawienia wolności, którą odbywał w okresie od (...) r., w ciągu pięciu lat pod odbyciu w/w kary popełnił umyślnie przestępstwo podobne do przestępstwa, za które był już skazany, po przekazaniu M. L. blankietu dokumentu do wypełnienia i podpisania i przekazaniu mu danych adresowych dotyczących nieruchomości przy ul. (...) w P. i danych osobowych do wpisania i podpisania, kierował podrobieniem przez M. L. wniosku A. T. z dnia (...) r. o wydanie wypisu z rejestru gruntów bez danych osobowych dotyczących tej nieruchomości a następnie posłużeniem się tak podrobionym dokumentem poprzez przedłożenie go w dniu (...) r. w Zarządzie Geodezji i Katastru Miejskiego (...) w P. – dotyczy czynu zarzucanego i opisanego w pkt 26 części wstępnej zaskarżonego wyroku z art. 18 § 1 k.k. w zw. z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k., od popełnienia którego Sąd Okręgowy uniewinnił oskarżonego w pkt XXVI wyroku.

W bliżej nieustalonym dniu (...) r., w bliżej nieustalonym miejscu, będąc uprzednio skazany wyrokiem Sądu Rejonowego P. Nowe Miasto w P. z dnia (...) r., sygn. akt (...) za przestępstwo umyślne na karę (...) lat pozbawienia wolności, którą odbywał w okresie od (...) r., w ciągu pięciu lat pod odbyciu w/w kary popełnił umyślnie przestępstwo podobne do przestępstwa, za które był już skazany, po przekazaniu M. L. blankietu dokumentu do wypełnienia i podpisania i przekazaniu mu danych adresowych dotyczących nieruchomości przy ul. (...) w P. i danych osobowych do wpisania i podpisania, kierował podrobieniem przez M. L. wniosku M. H. (1) z dnia (...) r. o wydanie informacji o przeznaczeniu terenu w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego działki nr (...) arkusz 21 dotyczącej tej nieruchomości a następnie posłużeniem się tak podrobionym dokumentem poprzez przedłożenie go w dniu (...) r. do Urzędu Miasta P. Wydział Urbanistyki i Architektury w P. – dotyczy czynu zarzucanego i opisanego w pkt 29 części wstępnej zaskarżonego wyroku z art. 18 § 1 k.k. w zw. z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k., od popełnienia którego Sąd Okręgowy uniewinnił oskarżonego w pkt XXIX wyroku.

W okresie od dnia (...) r. w P., będąc uprzednio skazany wyrokiem Sądu Rejonowego P. Nowe Miasto w P. z dnia (...) r., sygn. akt (...) za przestępstwo umyślne na karę (...) lat pozbawienia wolności, którą odbywał w okresie od (...) r., w ciągu pięciu lat pod odbyciu w/w kary popełnił umyślnie przestępstwo podobne do przestępstwa, za które był już skazany w ten sposób, że działając w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, wspólnie i w porozumieniu z M. L., w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, za pomocą wprowadzenia w błąd, usiłował doprowadzić A. G. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie (...) zł tytułem zaliczki na poczet rezerwacji oferty sprzedaży nieruchomości oraz w kwocie (...) zł tytułem zawarcia przedwstępnej umowy sprzedaży nieruchomości w ten sposób, że po uprzednim posłużeniu się przez M. L. podrobionym wnioskiem o wydanie zaświadczenia dotyczącego objęcia działki nr (...) obręb G. Al. (...) nr księgi wieczystej (...) planem urządzenia lasu oraz upoważnieniem do składania wniosków i odbioru dokumentów, wnioskiem o wydanie wypisu z rejestru gruntów, upoważnieniem do odbioru wypisu, wnioskami o wydanie zaświadczenia dotyczącego objęcia nieruchomości obszarem rewitalizacji, upoważnieniami do złożenia wniosku i odbioru dokumentów i uzyskaniu w oparciu o podrobione dokumenty zaświadczenia objęcia działki nr (...) obręb G. Al. (...) planem urządzenia lasu, wypisu z rejestru gruntów i zaświadczenia dotyczącego objęcia nieruchomości obszarem rewitalizacji, zamieścił na portalu internetowym O..pl ogłoszenie o sprzedaży nieruchomości gruntowej położonej w P. przy. Al. (...), dla której Sąd Rejonowy P. Stare Miasto w P. V Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą o numerze (...), będącej własnością J. B. (1) a następnie po wyrażeniu przez pokrzywdzoną zamiaru zakupu nieruchomości, przedłożył A. G. zaświadczenie o objęciu działki planem urządzenia lasu, wypis z rejestru gruntów, zaświadczenie o objęciu działki planem urządzenia lasu, zaświadczenie dotyczące objęcia nieruchomości obszarem rewitalizacji oraz odpis aktu notarialnego umowy darowizny przedmiotowej nieruchomości, który został uzyskany od notariusza A. S. (1) przez M. L. na podstawie podrobionego upoważnienia do odbioru w/w dokumentu, czym wprowadził A. G. w błąd co do przysługującego mu prawa do dysponowania nieruchomością, działając na jej szkodę, jednakże zamierzonego celu nie osiągnął z powodu odwołania spotkania z pokrzywdzoną i zrezygnowania z dokonania wyłudzenia w wyniku oszustwa środków pieniężnych, co stanowi dobrowolne odstąpienie od dokonania oszustwa – dot. czynu zarzucanego a opisanego z pkt (...) części wstępnej zaskarżonego wyroku a przypisanego w pkt II z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. i art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § (...) k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

W okresie od dnia (...) r. do dnia (...) (...) r. w P., będąc uprzednio skazany wyrokiem Sądu Rejonowego P. Nowe Miasto w P. z dnia (...) r., sygn. akt (...) za przestępstwo umyślne na karę (...) lat pozbawienia wolności, którą odbywał w okresie od (...) r., w ciągu pięciu lat pod odbyciu w/w kary popełnił umyślnie przestępstwo podobne do przestępstwa, za które był już skazany w ten sposób, że działając w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, wspólnie i w porozumieniu z M. L. i J. W. (1) w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, za pomocą wprowadzenia w błąd co do przysługującego mu prawa do dysponowania nieruchomością usiłował doprowadzić A. K. (1) reprezentującą spółkę (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem znacznej wartości w kwocie (...) zł w ten sposób, że w dniu (...) r. J. W. (1) po otrzymaniu od N. B. (1) podrobionego dowodu osobistego o nr (...), wydanego przez Prezydenta Miasta P. na dane osobowe A. K. (2) w Oddziale Banku (...) przy ul. (...) w P. usiłował zawrzeć umowę o prowadzenie rachunku bankowego, na który miały wpłynąć środki pieniężne ze sprzedaży nieruchomości położonej w P. przy ul. (...), dla której Sąd Rejonowy P. Stare Miasto w P., V Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą o numerze (...), będącej własnością M. K. (1) i A. K. (3), używając jako podrobionego dowodu osobistego wystawionego na nazwisko A. K. (2), przy czym do zwarcia umowy nie doszło z uwagi na ujawnienie przez pracownika banku faktu posługiwania się podrobionym dowodem tożsamości, a następnie N. B. (1) zamierzając zawrzeć z (...) Sp. z o.o. w siedzibą w W. w formie aktu notarialnego umowę sprzedaży nieruchomości położonej w P. przy ul. (...), w dniu (...) r., podając się za siostrzeńca właścicieli M. K. (1) i A. K. (3), w kancelarii notarialnej notariusza A. Ł. przedłożył uzyskane w nieuprawniony sposób dokumenty w postaci wypisu aktu notarialnego Rep. A. (...) stanowiącego umowę sprzedaży w/w nieruchomości, wypisu z rejestru gruntów oraz zaświadczenia dotyczącego nieruchomości z Urzędu Miasta P. oraz Zakładu (...) oraz przesłał drogą elektroniczną przedmiotowe dokumenty A. K. (1), czym wprowadzili w błąd A. K. (1) i notariusza A. Ł. co do tożsamości sprzedającego oraz przysługującego mu prawa do dysponowania nieruchomością, działając na szkodę (...) Sp. z o.o., przy czym celu swojego nie osiągnął z uwagi na odwołanie spotkania, na którym miała zostać podpisana umowa sprzedaży, co stanowi dobrowolne odstąpienie od dokonania oszustwa – dotyczy czynu zarzucanego i opisanego w punktach 8 i 30 części wstępnej zaskarżonego wyroku a przypisanego w pkt VIII z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. i art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § (...) k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

Wyjaśnienia (zeznania) M. L.

Częściowo wyjaśnienia oskarżonego N. B. (1)

Opinia biegłej z dziedziny badań dokumentów K. K. (1)

Dokumenty dot. Zakładu (...)

Wyjaśnienia (zeznania) M. L.

Częściowo wyjaśnienia oskarżonego N. B. (1)

Opinia biegłej z dziedziny badań dokumentów K. K. (1)

Dokumenty dot. (...)u

Wyjaśnienia (zeznania) M. L.

Częściowo wyjaśnienia oskarżonego N. B. (1)

Opinia biegłej z dziedziny badań dokumentów K. K. (1)

Dokumenty dot. Urzędu Miasta P. Wydział Urbanistyki i Architektury

Dowody wymienione przez Sąd Okręgowy w formularzu uzasadnienia w sekcji 1 pod lp 1.1.(...)

Dowody wymienione przez Sąd Okręgowy w formularzu uzasadnienia w sekcji 1 pod lp 1.1.8.

(...), (...)- (...), (...)- (...), (...)- (...)- (...)- (...)- (...)-6980

153-155, 159- (...)- (...)- (...)- (...)- (...)- (...)- (...)

(...)- (...)

Załącznik nr 1

94-97, 108-109, 114, (...)- (...), (...)- (...), (...)- (...)- (...)- (...)- (...)-6980

153-155, 159- (...)- (...)- (...)- (...)- (...)- (...)- (...)

(...)- (...)

Załącznik nr 3

94-97, 108-109, 114, (...)- (...), (...)- (...), (...)- (...)- (...)- (...)- (...)-6980

153-155, 159- (...)- (...)- (...)- (...)- (...)- (...)- (...)

(...)- (...)

Załącznik nr (...)

Karty wskazane przez Sąd Okręgowy w formularzu uzasadnienia w sekcji 1 pod lp 1.1.(...)

Karty wskazane przez Sąd Okręgowy w formularzu uzasadnienia w sekcji 1 pod lp 1.1.8.

0.12.1.(...). Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

O.

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.(...). Ocena dowodów

0.12.(...).1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt (...).1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1, (...) i 3

4 i 5

Wyjaśnienia (zeznania) M. L., częściowe wyjaśnienia oskarżonego N. B. (1), opinia biegłej z dziedziny badań dokumentów K. K. (1) oraz wymienione dokumenty z załączników nr 1, (...) i 3.

Dowody wymienione przez Sąd Okręgowy w formularzu uzasadnienia w sekcji 1 pod lp 1.1.(...) (dot. czynu z lp. 4) i lp 1.1.8. (dot. czynu z lp. 5).

Na wstępie należy zauważyć, iż Sąd Apelacyjny ustosunkuje się do tych czynów łącznie, bowiem w rzeczywistości tożsame dowody przemawiają za popełnieniem tych czynów, praktycznie identycznych co do samego mechanizmu działania oskarżonego i M. L., jak i celu podrabiania dokumentów (wniosków, upoważnienia) i uzyskiwania na ich podstawie od wskazanych instytucji dokumentów, które w przyszłości miałyby ewentualnie stanowić podstawę do dalszych działań oskarżonego B. w procederze wyłudzania na ich podstawie środków pieniężnych, tak jak to miało miejsce w niekwestionowanych przez apelujących czynach przypisanych oskarżonemu B. w punktach od I do X i XII.

Nie ulega wątpliwości, iż wskazane przestępstwa oszustw bądź ich usiłowań, po wcześniejszym podrobieniu przez M. L. dokumentów i posłużeniu się nimi z punktów od I do X i XII, jak i przestępstwa przeciwko dokumentom przypisane oskarżonemu N. B. (1) w punktach XIII-XVI, XVIII-XXV, XXVII-XXVIII znajdują pełne oparcie w wyjaśnieniach (zeznaniach) M. L.. Ta okoliczność także dotyczy zarzucanych oskarżonemu B., popełnionych w tożsamy sposób, czynów przeciwko dokumentom, od których Sąd Okręgowy uniewinnił oskarżonego.

Należy zauważyć, iż M. L. już podczas pierwszego przesłuchania w charakterze podejrzanego, choć jeszcze nie zarzucano mu dopuszczenia się wymienionych wyżej przestępstw przeciwko dokumentom (a jedynie zarzucano mu udział w trzech oszustwach przypisanych później N. B. (1) w punktach I, II i III – k. 89-91) wyjaśnił ogólnie na temat całego procederu związanego z uzyskiwaniem dokumentów, w tym z wykorzystaniem sfałszowanych przez niego samego różnych dokumentów i dalej ich wykorzystywaniem w procesie wyłudzania od potencjalnych nabywców nieruchomości należności pieniężnych. M. L. w tych wyjaśnieniach wskazał, iż pomysłodawcą tego procederu był N. B. (1), zaś jego (L. – przyp. SA) zadaniem miało być pobieranie różnych dokumentów z różnych instytucji. Pierwszy raz takie zdarzenia miały miejsce od (...) r. M. L. wyjaśnienia te potwierdził podczas drugiego przesłuchania (k. (...) i podczas posiedzenia w przedmiocie zastosowania wobec niego tymczasowego aresztowania (k. 114). M. L., potwierdzając te wyjaśnienia podczas kolejnego przesłuchania w dniu (...) r. i opisując ten proceder związany nie tylko z oszustwami, ale i uzyskiwaniem dokumentów, w tym podrabianiem dokumentów, wskazał jednoznacznie, iż całym tym procederem kierował N. B. (1), to B. podejmował wszelkie decyzje dotyczące zarówno podrobienia dokumentów, uzyskania na ich podstawie w urzędach określonych dokumentów obrazujących stan określonych działek niezabudowanych na terenie P., jak i uzyskania przy ich wykorzystaniu, określonych należności pieniężnych od potencjalnych nabywców nieruchomości (k. (...)). Te same okoliczności dotyczące tego procederu, zwłaszcza wiodącej roli N. B. (1), jak i przebiegu oszustw z udziałem E. R., K. W. (1) i M. J. a także i roli w podrabianiu dowodów osobistych T. S. wynikają z kolejnych wyjaśnień M. L. z k. (...). M. L., gdy postawiono mu zarzuty udziału w oszustwach razem z N. B. (1) a także w/w kobietami (dotyczy czynów przypisanych oskarżonemu B. w punktach od I do X) konsekwentnie wskazywał na N. B. (1) jako osobę, która o popełnieniu wszystkich tych czynów decydowała, wyjaśniając, iż całym tym procederem związanym z podrabianiem dokumentów, uzyskiwaniem na ich podstawie dokumentów z różnych urzędów a także wykorzystywaniem tak podrobionych i uzyskanych z urzędów dokumentów przy popełnianiu oszustw kierował N. B. (1). M. L. wyraźnie przy tym wskazał, że on, tak samo zresztą jak E. R. i te dwie dziewczyny z W. (K. W. (1) i M. J. – przyp. SA) wykonywali polecenia N. B. (1) w tym całym procederze. Przy czym, co istotne, M. L. przekonywująco wskazał, iż na początku miał tylko uzyskiwać dokumenty z różnych urzędów, jak np. (...)u a dopiero później N. B. (1) zaproponował mu, aby się podszywał pod różne osoby i podpisywał się w ich imieniu na umowach sprzedaży działek lub umów przedwstępnych (k. (...)), co także potwierdził w trakcie kolejnego przesłuchania w dniu (...) r. (k.(...)). M. L. w tym zakresie także był konsekwentny podczas składania wyjaśnień w dniu (...) r., kiedy to postawiono mu wszystkie zarzuty, w tym także dotyczące przestępstw przeciwko dokumentom (dot. czynów zarzucanych i przypisanych N. B. (1) w punktach XIII, XIV, XV, XVI, XVIII, XIX, XX, XXI, XXII, XXIII, XXIV, XXV, XXVII i XXVIII, jak i tych trzech, od popełnienia których N. B. (1) został uniewinniony, w punktach XVII, XXVI i XXIX – k.(...)). M. L., jako podejrzany w całości przyznał się do tych czynów, potwierdzając w nich m.in. fakt podrobienia dokumentów wskazanych w tych zarzutach (k. (...)). M. L., tak jak zresztą w poprzednich wyjaśnieniach, wskazał w tych wyjaśnieniach na fakt, iż to N. B. (1) miał przygotowane blankiety dokumentów i dawał mu je do podpisu. On (M. L. – przyp. SA) podpisywał się na tych dokumentach cudzymi nazwiskami. B. podawał mu wszystkie dane: adresy, nazwiska a on te dane wpisywał do blankietów i je podpisywał, co zawsze odbywało się w samochodzie przed budynkiem urzędów, do których się udawał. M. L., wprost odnosząc się do wskazanych wyżej zarzutów dotyczących dokumentów jednoznacznie podał, iż to on podrabiał dokumenty i to on je składał do urzędów, natomiast już później nie brał udziału w żadnej sprzedaży nieruchomości, których te dokumenty dotyczyły, jak też nie posiada wiedzy, by te nieruchomości miały być później sprzedawane bądź by podejmowano próby ich sprzedaży. Wreszcie M. L. w pełni potwierdził te wyjaśnienia w toku rozprawy, jako oskarżony (k. (...)) i następnie jako świadek (k. (...)). Nie ulega, w ocenie Sądu Apelacyjnego wątpliwości, iż powyższe wyjaśnienia (i zeznania) M. L., poza pomawianiem M. B. (o czym będzie mowa przy ustosunkowaniu się do zarzutów apelacyjnych apelacji prokuratora) zasługują w pełni na wiarę. M. L. jest bowiem w swych twierdzeniach w tym zakresie wyjątkowo konsekwentny, obciążając nimi przecież nie tylko N. B. (1), ale przede wszystkim siebie samego. Co istotne, wynikający z tych wyjaśnień (zeznań) ogólny mechanizm całego przestępczego procederu pod „kierownictwem” N. B. (1), co przecież w rzeczywistości rozciąga się także na wymienione wyżej same przestępstwa przeciwko dokumentom, znajduje odbicie w wyjaśnieniach E. R. (k. (...)), wyjaśnieniach (zeznaniach) M. J. (k. (...) i wyjaśnieniach (zeznaniach) K. W. (1) (k. (...)), które jasno wskazały, iż w procederze (czynach), w którym one czynnie uczestniczyły wszelkie role rozdzielał im i M. L. N. B. (1). To samo zresztą znajduje potwierdzenie w zeznaniach konkubiny M. L. M. K. (2), która z rozmów pomiędzy konkubentem i N. B. (1) wywnioskowała, iż L. w tym układzie wykonywał dla B. „czarną robotę”, zaś to N. B. (1) był głową prowadzonego przez nich „interesu”, co wprawdzie dotyczyło handlu owocami, nabywanymi w H. w styczniu (...) r., ale wskazywało na relacje interpersonalne między obydwoma mężczyznami (k. (...)). Z tych relacji procesowych E. R., K. W. (1) i M. J. jasno i bezsprzecznie wynika, iż to N. B. (1) zwerbował te kobiety do przestępczego procederu, to on wskazywał, kto i co oraz gdzie ma w konkretnych sytuacjach robić, to on zabierał uzyskane pieniądze, którymi później miał się z nimi podzielić. Tożsame okoliczności o przewodniej roli w tym procederze N. B. (1) wynikają z zeznań T. S. (k. (...)), bowiem to na zlecenie właśnie N. B. (1) T. S. wykonywał dowody osobiste na nazwiska różnych osób, w które wstawiał zdjęcia osób przekazane mu wyłącznie przez oskarżonego B., który też jako jedyny te wykonane (w rzeczywistości podrobione – przy. SA) dowody osobiste odbierał. Wreszcie odnośnie zarzucanych zdarzeń, mających związek zarówno z podrabianiem dokumentów, jak i dokonanym oszustwem lub próbą jego dokonania (dotyczy przestępstw kwalifikowanych kumulatywnie – uwaga SA) wyjaśnienia (zeznania) M. L. znajdują odbicie w wyjaśnieniach oskarżonego N. B. (1), w których, mimo zmienności co do treści składanych wyjaśnień ostatecznie w toku rozprawy przyznał się w całości (k.(...) i w tym zakresie to przyznanie się nie jest podważane w toku postępowania apelacyjnego. Co istotne, także wyjaśnienia (zeznania) M. L. znajdowały praktycznie w każdym przypadku udziału w zdarzeniu przestępczym jego samego odzwierciedlenie w opinii biegłej z dziedziny badań dokumentów, która wskazywała na fakt podrobienia treści dokumentu, jak i samego podpisu na dokumencie przez M. L.. Powyższe więc przekonuje Sąd Apelacyjny, iż M. L. wyjaśnił (zeznał) prawdę, twierdząc, iż we wszystkich przypadkach dotyczących podrobienia dokumentów, jakie to czyny zostały mu zarzucone, brał udział N. B. (1), jako ta osoba, która tym podrobieniem „kierowała” w rozumieniu art. 18 § 1 k.k. Nie ma bowiem w tej sprawie, patrząc na całokształt przestępczego procederu związanego z ogólnie pojętymi nieruchomościami, tj. niezabudowanymi działkami, racjonalnego powodu, by akurat w tym zakresie, który dotyczy czynów, jakie zakończyły się na etapie wyłącznie podrobienia dokumentów, złożenia ich w określonej instytucji i ewentualnego uzyskania na ich podstawie żądanego dokumentu racjonalnych podstaw, by w tym zakresie nie dać wiary wyjaśnieniom (zeznaniom) M. L., co dotyczy czynów, za które N. B. (1) został skazany w punktach XIII, XIV, XV, XVI, XVIII, XIX, XX, XXI, XXII, XXIII, XXIV, XXV, XXVII i XXVIII, jak i czynów, od których popełnienia N. B. (1) został uniewinniony w punktach XVII, XXVI i XXIX. Trzeba bowiem zauważyć, iż M. L. także w swoich wyjaśnieniach przyznał się do innych czynów, związanych z podrabianiem dowodów zapłaty za wynajęcie mieszkania i związanych z tym oszustw na szkodę osób, które mu te mieszkania wynajmowały, nie pomawiając w tym zakresie w ogóle N. B. (1). Wreszcie także trzeba zauważyć, iż M. L., mimo iż początkowo zaprzeczał, by miał cokolwiek wspólnego z próbą wyłudzenia na szkodę M. B. (1) i P. B. (1) kwoty 150.000 zł (dot. czynu przypisanego E. R. w pkt XLII), ostatecznie jednak przyznał się do tego i wskazując, iż nie wiedział, czy z tą próbą wyłudzenia miał coś wspólnego N. B. (1) (k. 6980), co nie pozostaje w niezgodzie z wyjaśnieniami przyznającej się do tego czynu E. R., która wskazała, iż chciała z M. L. dokonać tego oszustwa bez udziału N. B. (1), który, mimo obietnic, nie wypłacał jej za inne czyny żadnego „wynagrodzenia”. Taka zaś postawa M. L. świadczy o jego prawdomówności w zakresie pomawiania N. B. (1), w tym także o czyny przeciwko dokumentom, mimo że akurat w tym zakresie brak jest innych dowodów osobowych, poza wyjaśnieniami M. L., które obciążałyby N. B. (1). Tym samym co do tych czynów nie można dać wiary wyjaśnieniom oskarżonego N. B. (1). Notabene, N. B. (1), początkowo po przedstawieniu mu co do tych czynów zarzutów w postanowieniu na k. 5707-5712 w ogóle odmówił ustosunkowania się do nich i odmówił złożenia wyjaśnień (k. 5713-5716). Na rozprawie natomiast nie przyznał się do tych czynów, zaprzeczając, by brał udział w tym „kierowaniu”, zaprzeczając przy tym, by o tych działkach miał jakiekolwiek pojęcie (k. 6346v) a także zarzucając prokuratorowi, iż zarzuty dotyczące tych czynów zostały stworzone na, cyt.: „ potrzeby wagi sprawy przez pana Prokuratora”, zaprzeczając dalej by związane z tymi zarzutami adresy nieruchomości bądź nazwiska osób coś mu mówiły (k. 6720v-6721v). Mając na uwadze tak nielogiczną postawę oskarżonego B. względem tych zarzutów nie sposób dać im wiary. Irracjonalnie bowiem brzmią twierdzenia oskarżonego, jakoby prokurator sam sobie te zarzuty wymyślił, by w sprawie to lepiej wyglądało i by w ogóle w sprawie było dużo zarzutów, jeżeli weźmie się pod uwagę fakt nie tylko przyznania się do tych czynów przez M. L., które to przyznanie co do zasady znajduje potwierdzenie w opinii biegłej z dziedziny badań dokumentów, to nadto M. L. także przyznał się do dwóch czynów (podrobienia podpisów innych osób), mimo że opinia biegłego nie wskazuje tu wprost na sprawstwo L. (dot. czynów, od których N. B. (1) został uniewinniony w punktach XXVI i XXIX).

Trzeba jednak zauważyć, iż w podobny sposób wyjaśnienia (zeznania) M. L. ocenia Sąd I instancji. Sąd ten bowiem, oceniając wyjaśnienia (zeznania) M. L., przy poszczególnych czynach, co do zasady dał im w pełni wiarę, gdyż korespondowały albo z wyjaśnieniami N. B. (1), albo z zeznaniami wskazanych przez Sąd I instancji świadków, jak i znajdowały potwierdzenie w określonych dokumentach, w tym także w związku z ich podrobieniem w opinii biegłej z dziedziny badań dokumentów (formularz uzasadnienia zaskarżonego wyroku w sekcji (...) pod liczbami porządkowymi: 1.1.1. – dot. czynu przypisanego N. B. (1) w pkt I, 1.1.(...). – dot. czynu przypisanego N. B. (1) w pkt II, 1.1.3. – dot. czynu przypisanego N. B. (1) w pkt III, 1.1.4. – dot. czynu przypisanego N. B. (1) w pkt IV, 1.1.5. – dot. czynu przypisanego N. B. (1) w pkt V, 1.1.6. – dot. czynu przypisanego N. B. (1) w pkt VI, 1.1.7. – dot. czynu przypisanego N. B. (1) w pkt VII, 1.1.8. – dot. czynu przypisanego N. B. (1) w pkt VIII, 1.1.9. – dot. czynu przypisanego N. B. (1) w pkt IX a także pod liczbami porządkowymi od nr 1.1.13 do nr 1.1.26, które dotyczyły czynów przeciwko dokumentom przypisanym N. B. (1) w punktach od XIII do XVI, od XVIII do XXV i od XXVII do XXVIII). Należy zauważyć, iż Sąd I instancji, jeżeli chodzi o przestępstwa przeciwko dokumentom trafnie podniósł, iż, cyt.: „ M. L. w toku całego postępowania, przyznając się do podrabiania wniosków kierowanych do Urzędu Miasta P. i Zakładu (...) a także upoważnień do odbioru dokumentów stanowczo i konsekwentnie wskazywał, że czynił to na polecenie oskarżonego N. B. (1), który przekazywał mu stosowne blankiety, jak również dane dotyczące konkretnych nieruchomości i ich właścicieli”. Sąd Okręgowy miał przy tym świadomość, iż wyjaśnienia M. L. co do tych czynów były jedynym bezpośrednim dowodem wskazującym na sprawstwo N. B. (1). Trafnie jednak Sąd ten, dokonując oceny wiarygodności twierdzeń M. L. odniósł się do całości ustaleń faktycznych, poczynionych w niniejszym postępowaniu, wskazując, iż pomysłodawcą przestępczego procederu był N. B. (1), który zaproponował L. „pracę” jeszcze pod koniec (...) r. a do której to „pracy” przystąpili od początku (...) r., która właśnie miała polegać na pobieraniu dokumentów dotyczących nieruchomości z różnych urzędów i instytucji. Jak słusznie zauważa Sąd I instancji, z ustaleń tych bezsprzecznie wynika, iż to N. B. (1) wskazywał nieruchomości, które miały być przedmiotem fikcyjnej sprzedaży lub co do których miały zostać pobrane pieniądze tytułem opłat rezerwacyjnych lub zadatku i co do których również były pozyskiwane w nieuprawniony sposób akty notarialne a nadto w oparciu o podrobione wnioski i upoważnienia dokumenty z Urzędu Miasta P. i Zakładu (...). Sąd I instancji przy tym słusznie zauważył, iż w rzeczywistości tego rodzaju działalność zaczęła się w styczniu (...) r., na co wskazuje złożenie przez M. L. pierwszego podrobionego wniosku w urzędach w dniu (...).(...) r. a więc w okresie, na który wskazywał w swoich wyjaśnieniach M. L.. Logicznie więc już na tej podstawie Sąd I instancji wywiódł, iż wyjaśnienia (zeznania) M. L. w zakresie pomawiania udziałem w tych czynach N. B. (1) zasługują na wiarę. Trzeba przy tym podkreślić, iż M. L. nie miał żadnego powodu, by akurat o te czyny dotyczące dokumentów fałszywie pomówić N. B. (1) a już prawdziwie pomówić go o podrobienie dokumentów, które następnie służyły do dokonania oszustw lub podjętych prób ich dokonania, co przyznaje ostatecznie sam oskarżony B.. Jak już bowiem wyżej wspomniano, M. L. złożył także wyjaśnienia dotyczące udziału w popełnieniu przestępstwa, związanego także z podrobieniem dokumentów, co do którego nie pomawiał już N. B. (1), jak również przyznał ostatecznie, iż również N. B. (1) nie brał udziału w wyłudzeniu od pokrzywdzonych B. (...) zł (a przynajmniej o tym nie wiedział – przyp. SA), mimo wcześniej w tym zakresie podjętych wspólnych działań (opisanych w pkt V przypisanego N. B. (1) czynu – przyp. SA). Te okoliczności więc ewidentnie świadczą o wiarygodności w tym zakresie wyjaśnień (zeznań) M. L. zarówno w zakresie pomawiania N. B. (1) o udział w tych przestępstwach przeciwko wiarygodności dokumentów a w tym także w zakresie udziału ich obu w popełnieniu czynów, zarzucanych N. B. (1) w punktach 17, 26 i 29 a od których popełnienia N. B. (1) został w sposób oczywisty niesłusznie uniewinniony w punktach XVII, XXVI i XXIX zaskarżonego wyroku. Przed przystąpieniem do omówienia tych trzech czynów wskazać jeszcze należy, iż przywołane przez Sąd I instancji zeznania M. M. (2) nie mają przy tych ustaleniach co do wiarygodności M. L. decydującego czy nawet istotnego znaczenia, gdyż świadek ten nie wskazała wprost na osobę oskarżonego, towarzyszącego M. L. przy odbiorze dokumentów w Zakładzie (...). Również nie mają na te ustalenia wpływu dywagacje Sądu I instancji na temat braku doświadczenia M. L. czy posiadania przez niego wystarczającej wiedzy, gdyż akurat ta okoliczność może również przecież oznaczać, iż M. L. mógłby działać pod dyktando zupełnie innej osoby, jak i nie wyklucza przecież jego osobistego działania, skoro M. L., poprzez fałszowanie dokumentów oszukiwał właścicieli mieszkań, od których je wynajmował. Nie ulega natomiast wątpliwości, iż działalność ta w zakresie fałszerstwa dokumentów a następnie związana z czynieniem użytku z takich dokumentów wymagała nie tylko znacznego nakładu pracy w zdobyciu wiedzy dotyczącej samych nieruchomości, ich właścicieli, konieczności uzyskania określonych dokumentów, ale i wymagała działalności co najmniej dwóch osób, tym bardziej, co wynika z przebiegu samych czynów, do których udziału przyznawał się N. B. (1), tenże oskarżony po prostu nie chciał, by w jakikolwiek sposób wydało się, że brał udział w tym procederze, o czym świadczy brak dowodów na podrobienie przez niego osobiście jakichkolwiek dokumentów oraz posługiwanie się przy wyłudzaniu należności pieniężnych innymi osobami.

Jak już wyżej wskazano, M. L. przyznał się w całości do zarzucanych mu czynów, w tym także przeciwko wiarygodności dokumentów a więc i czynów, jakie także zarzuca się N. B. (1) w punktach 17, 26 i 29, pomawiając również N. B. (1) o udział w tych przestępstwach. Co istotne, M. L. został również, poza pozostałymi, za te trzy przestępstwa skazany prawomocnym wyrokiem Sądu Okręgowego w P. z dnia (...) r. w sprawie (...) (k. (...)), o czym świadczą przypisane mu czyny w punkcie 6 a odnoszące do opisanych czynów w części wstępnej tego wyroku w punktach XV (dot. czynu zarzucanego N. B. (1) w pkt 17), XXIV (dot. czynu zarzucanego N. B. (1) w pkt 26) i XXVII (dot. czynu zarzucanego N. B. (1) w pkt 29).

Mając powyższe okoliczności na uwadze nie sposób przyjąć za logiczne rozumowanie Sądu I instancji, które doprowadziło do uniewinnienia oskarżonego N. B. (1) od popełnienia tych trzech przestępstw. Takie uniewinnienie byłoby uzasadnione, gdyby biegła z dziedziny badań dokumentów jednoznacznie stwierdziła, iż M. L. nie wypełnił wymienionych w opisach tych czynów dokumentów i gdyby nie podpisał się podpisem innej osoby, która wedle treści tego dokumentu miałaby go sporządzić i przedłożyć do określonej instytucji. W takiej bowiem sytuacji taka jednoznaczna opinia przekreślałaby wiarygodność M. L. co do podrobienia przez niego dokumentu. Jednak w niniejszej sprawie taka sytuacja nie występuje.

Co do czynu zarzucanego oskarżonemu B. w pkt 17, od którego popełnienia został uniewinniony w pkt XVII trudno wręcz zrozumieć motywy, jakie legły u podstaw takiej decyzji procesowej (sekcja 3 , podsekcja 3.5. dot. tego czynu – str. 92 uzasadnienia). Jak wynika to z treści samego zarzutu aktu oskarżenia, prokurator zarzucił N. B. (1) popełnienie tego czynu, cyt.: „ w bliżej nieustalonym dniu, jednak nie później niż (...) (...) r.” Określenie to nie oznacza więc, iż sam fakt popełnienia zarzucanego czynu miał mieć miejsce w dniu (...) (...) r., bowiem już opis ten wskazuje na pewne ramy czasowe tego czynu, choć od bliżej nieokreślonego okresu do dnia (...) (...) r. Oczywistym jest, iż data końcowa wskazana w tym opisie jest nieuzasadniona, bowiem, jak to zasadnie zwrócił uwagę Sąd I instancji, w tej dacie ten czyn nie mógł być popełniony, bowiem M. L. został zatrzymany i dalej tymczasowo aresztowany w dniu (...) (...) r. (k. 4), zaś N. B. (1) został zatrzymany i dalej tymczasowo aresztowany w dniu (...) (...) r. (k. 117).

Należy w tym miejscu przypomnieć, iż przedmiotem procesu jest kwestia odpowiedzialności oskarżonego za określony, zarzucony mu przez oskarżyciela czyn zabroniony jako przestępstwo. Przedmiotowe granice procesu zakreśla zatem zdarzenie faktyczne, które oskarżyciel opisuje w akcie oskarżenia w formie zarzutu, podając także naruszony, jego zdaniem, przepis ustawy karnej. Sąd nie jest zatem związany ani samym opisem, ani też kwalifikacją prawną tego czynu podaną przez oskarżyciela, wiąże go natomiast czyn jako zdarzenie faktyczne, i tych granic sąd przekroczyć nie może. Zgodnie z zasadą skargowości (art. 14 § 1 k.p.k.), ramy postępowania jurysdykcyjnego są określone przez zdarzenie historyczne opisane w akcie oskarżenia, a nie przez poszczególne elementy tego opisu. Zatem, zasada skargowości nie ogranicza sądu w ustaleniach wszystkich cech faktycznych tego zdarzenia oraz w zakresie oceny prawnej rozpoznawanego czynu. W konsekwencji, sąd nie jest związany ani szczegółowym opisem czynu zawartym w zarzucie aktu oskarżenia, ani kwalifikacją prawną nadaną temu czynowi przez oskarżyciela (patrz: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 30 października 2012 r., II KK 9/12, LEX nr 1226693; por. także wyrok SN z 22 kwietnia 1986 r., IV KR 129/86, OSNPG 12/1986, poz. 167; wyrok SN z dnia 30 października 2012 r., II KK 9/12, LEX nr 1226693; wyrok SN z dnia 30 września 2014 r., II KK 234/14, OSNKW 2015/(...)/14). Zgodnie z tymi ugruntowanymi zapatrywaniami należy więc wskazać jednoznacznie, iż nie jest wyjściem poza ramy oskarżenia takie postąpienie, w którym sąd w wyniku przeprowadzonego przewodu sądowego i weryfikacji ujawnionego materiału dowodowego ustali, że rozpoznawane przez niego zdarzenie miało miejsce w innym czasie, niż to przyjął prokurator w akcie oskarżenia, przy czym należy nadmienić, iż ustalenie poprawnego czasu popełnienia przestępstwa, jakie zarzuca się oskarżonemu a następnie jakie mu się przypisuje jest obowiązkiem sądu orzekającego.

Tymczasem w realiach tej sprawy Sąd I instancji postąpił wbrew temu obowiązkowi i z przyczyn zupełnie niezrozumiałych, opierając się tylko na błędnie podanym przez prokuratora w akcie oskarżenia czasem popełnienia tego przestępstwa uznał, iż nie można z tego powodu przypisać oskarżonemu winy. Tymczasem przecież Sąd Okręgowy sam ustala, iż początkiem prowadzenia takiego procederu przez obu oskarżonych jest styczeń (...) r., zaś oczywistym jest, iż jego końcem jest zatrzymanie M. L. w dniu 10.05.(...) r., co dotyczy czasu popełnienia przez niego czynów, w tym tego wspólnie i w porozumieniu z N. B. (1). Skoro bowiem M. L. został zatrzymany w dniu (...).(...) r., to oczywistym jest, iż tylko do tej daty obaj mogli popełnić ten czyn. Należy przy tym zwrócić uwagę, iż podrobione upoważnienie do odbioru dokumentów z Zakładu (...) nosi datę 20 marca (...) r. Trudno zaś z datą przyszłą przedkładać wcześniej upoważnienie do odbioru dokumentów. Tym samym ramy czasowe tego przestępstwa zakreślają daty (...) (...) r. i (...) (...) r., przy czym tego ostatniego dnia M. L. został już zatrzymany i z jego wyjaśnień nie wynika, by w dniu zatrzymania popełniał jakieś inne przestępstwa związane z podrabianiem dokumentów i ich przedkładaniem do w/w Zakładu, poza czynem, jaki miał rzeczywiście miejsce w dniu (...).(...) r., który to czyn został przypisany N. B. (1) w pkt I zaskarżonego wyroku. Tym samym ten czasookres należy ustalić do (...) (...) r. Nie jest rzeczą Sądu odwoławczego dokładne określenie tego czasokresu, bowiem wskazane wyżej okoliczności już świadczą o oczywistej błędności tego uniewinnienia, jednak mając na uwadze datę widniejącą na upoważnieniu bardziej prawdopodobnym jest, iż to zdarzenie miało miejsce albo w dniu (...).(...) r., albo następnego dnia bądź kilka dni później. Ta okoliczność zdaje się być bowiem oczywista w świetle wyjaśnień M. L., z których wynika, iż podrabianie dokumentów miało praktycznie miejsce tuż przed udaniem się do urzędu lub instytucji, by je tam przedłożyć w celu uzyskania dokumentów związanych z określoną nieruchomością – w tym przypadku z nieruchomościami położonymi w P. przy ulicach (...), Al. (...) (k. 29 załącznika nr 1). Dodać przy tym należy, iż na k. 30 tego załącznika znajduje się potwierdzenie przelewu z dnia (...).(...) r. z rachunku bankowego firmy (...) na rachunek Urzędu Miasta P. pod tytułem zapłaty za pełnomocnictwo, co wskazuje na fakt możliwości przyjęcia początkowej daty tego przestępstwa na dzień (...).(...) r. Co istotne także, biegła wprawdzie z uwagi na sam sposób nakreślenia podpisu M. M. (1) nie mogła wskazać ani wykluczyć, iż został on nakreślony przez M. L., co już nie dyskredytuje ustalenia, iż podpis ten został podrobiony przez M. L., tym bardziej, że podpis ten nie został nakreślony przez M. M. (1) ani przez M. B., E. R., M. J. i K. W. (1), natomiast bez wątpienia to M. L. nakreślił widniejące na tym upoważnieniu zapisy słowno-cyfrowe (punkty 32-33 opinii na k. 5669), co tylko dodatkowo podkreśla wiarygodność M. L..

Odnośnie czynu zarzucanego N. B. (1) w pkt 26, od którego oskarżony został uniewinniony w pkt XXVI Sąd Okręgowy uznał, iż mimo zmiennej w tym zakresie postawy procesowej oskarżonego, który ostatecznie do tego czynu nie przyznał się nie można mu przypisać tego przestępstwa a to z tego powodu, iż występuje w świetle opinii biegłej z dziedziny badań dokumentów niemożność kategorycznego ustalenia, że podpis na wniosku został nakreślony przez oskarżonego M. L. a zatem, że dopuścił się popełnienia przestępstwa z art. 270 § 1 k.k. To zdaniem Sądu I instancji, przy jednoczesnym kwestionowaniu przez N. B. (1) swojego sprawstwa, zgodnie z dyrektywą art. 5 § (...) k.p.k. wykluczało możliwość przypisania oskarżonemu popełnienia przestępstwa mającego polegać na kierowaniu działaniem oskarżonego M. L. (formularz uzasadnienia – sekcja 3 podsekcja 3.5. dot. tego czynu – str. 92).

W ocenie Sądu Apelacyjnego to rozumowanie Sądu I instancji jest dowolne. Wyżej wykazano bowiem, iż wyjaśnienia (zeznania) M. L. w tym zakresie uznać należy za w pełni wiarygodne, tym bardziej, że nie wyklucza podrobienia przez niego podpisu A. T., jak i naniesionych na dokumencie zapisów słowno-cyfrowych opinia biegłej z dziedziny badań dokumentów. Należy zauważyć, iż Sąd I instancji odwołał się tylko do faktu, iż biegła wyłączyła z badań zapisy słowno-cyfrowe i podpis A. T., bez uwzględnienia przyczyn takiego stanu rzeczy. Tymczasem biegła wskazała na przyczyny takiego stanu rzeczy odwołując się do treści sprawozdania opinii (k. 5675 – pkt 60 wniosków). Należy zauważyć, iż biegła nie dysponowała materiałem porównawczym pochodzącym od A. T. (poz. 43 na k. 5622). Jednakże nie o ten brak w tej sprawie chodziło, bowiem, jak to ujęła biegła ten zapis stanowi „ wygenerowaną techniczną kopię” i według biegłej, cyt.: „ płaskie odwzorowanie, jakim jest tego typu kopia, pozwala jedynie na wizualną ocenę obrazu danego zapisu, pozbawia natomiast możliwości oceny szeregu zespołów cech związanych z dynamiką pisma, jak: tempo i rytm kreślenia, naciskowość, sposób cieniowania, kąt nachylenia środka kreślącego etc. Powyższe implikuje ponadto brak możliwości oceny naturalności kreślenia czy wręcz stwierdzenia symptomów świadczących o nieautentyczności (np. odwzorowanie, montaż) o ile takowe by występowały”. Z tych też powodów zapisy te wyłączono z dalszych badań graficzno-porównawczych jako niespełniające założeń metody badawczej (k. 5644). Oczywiście taki sposób wygenerowania tego dokumentu nie pozwalał na przeprowadzenie badań porównawczych pisma ręcznego, co nie oznacza niemożności przypisania oskarżonemu za ten czyn sprawstwa i winy, tym bardziej, ze M. L. potwierdził, że ten dokument podrobił, nanosząc na niego osobiście stosowne zapisy i podpisując się nazwiskiem A. T., za co przecież został prawomocnie skazany i że uczynił tak w wyniku namowy i pokierowania tymi poczynaniami ze strony N. B. (1). Sąd I instancji natomiast przecież nie miał wątpliwości, iż pomówienia N. B. (1) ze strony M. L. o popełnienie tych czynów przeciwko dokumentom, mimo że nie było w tym zakresie innych dowodów, zasługiwały na wiarę. Tym bardziej więc i na wiarę zasługują te pomówienia dotyczącego omawianego tu czynu. W tych zaś okolicznościach brak możliwości stwierdzenia przez biegłą autora tych zapisów (nie tylko kategorycznego stwierdzenia, że zapisy te nakreślił M. L.) nie stoi na przeszkodzie wyciągnięciu co do sprawstwa i winy oskarżonego B. jednoznacznych wniosków. Tym samym odwołanie się przez Sąd I instancji do dyrektywy z art. 5 § (...) k.p.k. nie znajdowało w tej sytuacji uzasadnienia.

Odnośnie czynu zarzucanego N. B. (1) w pkt 29, od którego oskarżony został uniewinniony w pkt XXIX Sąd Okręgowy uznał, iż ustalenie, iż podpis na dokumencie (wniosku o wydanie zaświadczenia o przeznaczeniu terenu z dnia (...).(...) r. – przyp. SA) nie został nakreślony przez M. L. wyklucza możliwość przypisania oskarżonemu N. B. (1) popełnienia przestępstwa, mającego polegać na kierowaniu działaniem oskarżonego M. L., tym bardziej, że N. B. (1) do tego czynu nie przyznał się (sekcja 3 podsekcja 3.5. formularza uzasadnienia – str. 92-93). Należy jednak stwierdzić, iż takie wnioskowanie Sądu I instancji jest niezgodne z treścią opinii biegłej. Nie ulega przecież wątpliwości, co Sąd I instancji sam spostrzegł, iż podpis na nazwisko H. widniejący na wniosku o wydanie zaświadczenia o przeznaczeniu terenu z dnia (...).(...) r. nie został nakreślony przez M. H. (2) (pkt 109 opinii – k. 5685). Sąd I instancji, ustalając jednoznacznie, iż M. L. nie nakreślił tego podpisu odwołał się do treści opinii, z której miało wynikać, iż podpis ten, cyt: „ nie podlegał zestawieniu z wzorami pisma M. L., co wykluczało go z grona wykonawców”. W świetle już takiej opinii biegłej, która kategorycznie wykluczyła, by podpis ten złożył M. H. (2) oczywistym staje się, iż podpis ten na to nazwisko został podrobiony. Biegła faktycznie na k. 5685 pod pkt 109 stwierdziła, że podpis ten nie podlegał zestawieniu z wzorami pisma N. B. (1), M. B., M. L., E. R., M. J. oraz K. W. (1) z przyczyn opisanych w treści sprawozdania. Ten dokument do badań, tj. „zapisy słowno-cyfrowe oraz podpis na nazwisko: H. widniejące na wniosku o wydanie zaświadczenia o przeznaczeniu terenu z dnia (...).(...) r.” został wskazany w opinii w pkt 91 na k. 5625. Biegła w sprawozdaniu z opinii, odnosząc się do tej kwestii podniosła, iż w przypadku podpisów na różne nazwiska, w tym nazwisko (...) występujących na dokumentach, w tym na dokumencie w pkt 109 wniosków końcowych stanowią one, cyt.: „ konstrukcję uproszczoną nawiązującą jedynie częściowo do brzmienia imienia bądź nazwiska, pozwala to na badanie wyłącznie potwierdzające lub wykluczające ich autentyczność a zatem wyłącznie z osobą, na nazwisko której zostały sporządzone” (k. 5644-5645). Treść tej opinii oznacza więc, że w tych realiach możliwe jest jedynie w czasie badań podpisu stwierdzenie czy podpis ten złożył M. H. (2) czy też nie. Stąd też jednoznaczność stwierdzenia biegłej, iż podpis ten nie został złożony przez M. H. (2). Opinia ta więc jasno wskazuje, iż w przypadku pisma innych osób, w tym M. L. nie jest możliwe stwierdzenie czy osoba taka nakreśliła ten podpis, co przecież nie wiąże się z ustaleniem, że M. L. tego podpisu nie podrobił. Biegła w opinii wykluczając, by autorem tego podpisu był M. H. (2) podjęła próbę dokonania dalszych ustaleń (k. 5660-5661). Jak to biegła ujęła, cyt.: „ w trakcie dalszych badań zestawieniu poddano ujednolicone pod względem wykonawczym zapisy występujące na karcie A-4 (pkt 11 wniosków końcowych)”. Należy wytłumaczyć, iż chodzi tu o zapisy słowno-cyfrowe występujące na jednym arkuszu formatu A-4 na k. 2376 akt głównych. Ten dokument do kartka z zapisami o różnej treści, w której znajduje się instrukcja do adresata jak ma się zachować podczas przesłuchania, którą to kartkę zatrzymano a została przekazana w Areszcie Śledczym przez lub za pośrednictwem N. B. (1), co wynika z protokołu zatrzymania rzeczy – tej kartki od M. L. w dniu (...) r. (k. 2373-2375). Mając na uwadze okoliczności zatrzymania tej kartki stwierdzić należy, iż były to instrukcje na piśmie skierowane do M. L., z których wynika, by do niczego się nie przyznawał, co już samo w sobie wyklucza, by L. był autorem tego pisma. Biegła natomiast analizując właśnie zapisy na tej kartce doszła w trakcie badań do wniosku, iż, cyt.: „ nie zostały one nakreślone przez N. B. (1) ani przez M. B., ani przez M. L., ani przez E. R., ani przez M. J., ani przez K. W. (1), których wzory zapisów i podpisów przesłano do badań jako materiał porównawczy” (k. 5665). Treść tejże opinii w zakresie tego czynu oznacza więc, iż wymienione wyżej osoby, w tym M. L. nie złożyli podpisów, nie pisali ręcznie na tym arkuszu formatu A-4 z k. 2376 a nie oznacza to, tj. nie wyklucza tego, że M. L. podrobił podpis M. H. (2) na wniosku o wydanie zaświadczenia. Bez wątpienia więc błędna ocena tejże opinii dokonana przez Sąd I instancji miała w tym przypadku istotny wpływ na treść orzeczenia uniewinniającego oskarżonego N. B. (1) od popełnienia tego przestępstwa. Należy przy tym przypomnieć, iż Sąd I instancji nie miał wątpliwości, iż pomówienia N. B. (1) ze strony M. L. o popełnienie tych czynów przeciwko dokumentom, mimo że nie było w tym zakresie innych dowodów, zasługiwały na wiarę. Tym bardziej więc i na wiarę zasługują te pomówienia dotyczącego omawianego tu czynu. W tych zaś okolicznościach brak możliwości stwierdzenia przez biegłą autora tych zapisów i podpisu na nazwisko (...) nie stoi na przeszkodzie wyciągnięciu co do sprawstwa i winy oskarżonego B. jednoznacznych wniosków.

Powyższe więc w sposób oczywisty dowodzi, iż co do tych trzech ostatnich przestępstw Sąd I instancji w sposób dowolny doszedł do wniosku, iż brak jest podstaw do przypisania oskarżonemu N. B. (1) winy w popełnieniu tych przestępstw, tak jak to odmiennie i prawidłowo uczynił w stosunku do pozostałych przestępstw przeciwko wiarygodności dokumentów. Z tego też powodu rację ma apelujący prokurator kwestionując te orzeczenia uniewinniające N. B. (1) od popełnienia czynów, zarzucanych mu w punktach 17, 26 i 29, odwołując się w apelacji do tożsamej argumentacji przytoczonej wyżej przez Sąd Apelacyjny. Natomiast nie ma racji skarżąca obrońca oskarżonego N. B. (1), kwestionując prawidłowość ustaleń Sądu I instancji odnośnie skazań tego oskarżonego w punktach od XIII do XVI, od XVIII do XXV i od XXVII do XXVIII, czemu dano wyżej już praktyczny wyraz. Skarżąca w apelacji ograniczyła się do polemiki z prawidłowymi ustaleniami Sądu I instancji w tym zakresie, które Sąd odwoławczy w pełni podzielił, czemu również dał wyżej wyraz.

Sąd Apelacyjny postanowił w dużej części łącznie odnieść się do omawianych tu ustaleń z uwagi na fakt, iż łączy je podnoszona przez apelującą obrońcę oskarżonego N. B. (1) cecha wspólna w postaci ustalenia tzw. „dobrowolnego odstąpienia od dokonania usiłowanego czynu”, który to zarzut został podzielony przez Sąd odwoławczy i doprowadził on w zakresie czynów przypisanych oskarżonemu w punktach II i VIII do ustalenia, iż oskarżony dobrowolnie odstąpił od dokonania usiłowanych przestępstw oszustwa.

Na wstępie należy zauważyć, iż sam fakt dokonania tych obu czynów przez oskarżonego w zakresie zarówno wzięcia udziału w podrobieniu wymienionych w opisach czynów dokumentów i posłużeniu się nimi, mając na uwadze chęć doprowadzenia pokrzywdzonych do niekorzystnego rozporządzenia mieniem: w pierwszym przypadku A. G. co do kwot (...) zł i (...) zł tytułem zaliczki na poczet rezerwacji oferty sprzedaży nieruchomości i tytułem zawarcia przedwstępnej umowy sprzedaży nieruchomości a w drugim przypadku A. K. (1) ( (...) Sp. z o.o. w W.) co do kwoty (...) zł tytułem należności za kupno nieruchomości nie budzi w tej sprawie żadnych wątpliwości. Sąd I instancji na poparcie tych ustaleń wskazał prawidłowo na konkretne dowody, które to sprawstwo i winę oskarżonego potwierdzały (co do czynu przypisanego w punkcie II dowody zostały wskazane w sekcji 1 podsekcji 1.1.(...). formularza uzasadnienia – str. 7-8 a ocenione w sekcji (...) podsekcji 1.1.(...). formularza uzasadnienia – str. 67, co do czynu przypisanego w punkcie VIII dowody zostały wskazane w sekcji 1 podsekcji 1.1.8. formularza uzasadnienia – str. 30-31 a ocenione w sekcji (...) podsekcji 1.1.8. formularza uzasadnienia – str. 74-75). Wreszcie, mając na uwadze te dowody Sąd I instancji dokonał co do zasady prawidłowych ustaleń faktycznych, jakie zawarł w treści uzasadnienia zaskarżonego wyroku (co do czynu przypisanego w punkcie II w sekcji 1 podsekcji 1.1.(...). formularza uzasadnienia – str. 7-10 a co do czynu przypisanego w pkt VIII w sekcji 1 podsekcji 1.1.8. formularza uzasadnienia – str. 31-33). Ocena tych dowodów, jak i fakty, jakie z nich wynikają, nie są kwestionowane przez strony, więc nie zachodzi tu potrzeba, by szerzej się do tych kwestii odnosić, skoro również znajdują one pełną akceptację Sądu Apelacyjnego.

Jedyną kwestią sporną w zakresie tych czynów a jaka została podniesiona przez apelującą obrońcę oskarżonego N. B. (1) jest kwestia dobrowolności odstąpienia przez oskarżonego od popełnienia obu tych czynów a dokładniej mówiąc oszustwa.

Przepis art. 15 § 1 k.k. przewiduje niekaralność w sytuacji usiłowania, gdy sprawca dobrowolnie odstąpił od dokonania lub zapobiegł skutkowi stanowiącemu znamię czynu zabronionego. Dobrowolne odstąpienie od dokonania czynu zabronionego w fazie usiłowania nieukończonego a z takim mamy do czynienia w obu tych sytuacjach, ma miejsce wtedy, gdy sprawca zrezygnował z zamiaru popełnienia czynu zabronionego w wyniku dominującego działania przyczyn natury wewnętrznej. Zgodzić się należy w tym znaczeniu dobrowolności odstąpienia od popełnienia czynu zabronionego ze stanowiskiem praktyki orzeczniczej zawartym w wyroku Sądu Apel. w K. z dnia 15.04.2009 r. w sprawie II AKa 45/09, LEX nr 527435, z którego wynika, iż odstępuje dobrowolnie od usiłowania ten, kto mogąc kontynuować je rezygnuje z niego, gdyż nie chce już osiągnąć zamierzonego celu, przy czym dla stwierdzenia takiej dobrowolności obojętny jest powód takiego zachowania, a więc takim powodem mogą być także przesłanki niekoniecznie etyczne, w tym także choćby obawa przed odpowiedzialnością karną czy wewnętrzne przekonanie o dużym ryzyku związanym z popełnieniem określonego czynu (patrz także: wyrok SN z dnia 12 grudnia 2006 r., WA 33/06, OSNwSK 2006/1/2419; wyrok Sądu Apel. w K. z dnia 29 stycznia 2015 r., II AKa 481/14, LEX nr 1651872). Dobrowolne odstąpienie od dokonania czynu ma miejsce więc wówczas, gdy sprawca ma świadomość możliwości dokonania czynu zabronionego. Nie jest takim dobrowolnym odstąpienie, które następuje zarówno z uwagi na fakt, iż dokonanie czynu - ze względu na zmianę okoliczności - stało się obiektywnie niemożliwe, jak i wówczas gdy stało się takim subiektywnie - a zatem w przekonaniu sprawcy, w jego wyobrażeniu.

Mając powyższe na uwadze należy zwrócić uwagę na materiał dowodowy dotyczący tej kwestii.

O. N. B. (1) już podczas przesłuchania w dniu (...).(...) r., gdy miał m.in. postawiony zarzut dotyczący czynu z punktu II wyjaśnił, iż była taka sytuacja, że gdy spotkał się z jedną kobietą a chodziło o sprzedaż nieruchomości przy Al. (...), to chciał przełożyć tę sprzedaż, ponieważ nie chciał brać w tym udziału, nie chciał, by ta transakcja doszła do skutku (k. 160), co potwierdził podczas przesłuchania w czasie posiedzenia w przedmiocie zastosowania tymczasowego aresztowania (k. 179) oraz w trakcie kolejnego przesłuchania na k. 2377-2379. Na rozprawie w dniu (...) r. oskarżony przyznał, iż spotkał się z A. G. i jej partnerem biznesowym, choć nie wspomniał o zrezygnowaniu z tej transakcji, zaś zaprzeczył, by popełnił zarzucane mu przestępstwo dotyczące czynu z punktu VIII (k. 6346 i 6346v). W toku rozprawy w dniu (...) r. oskarżony B. wyjaśnił odnośnie czynu z punktu II, iż do transakcji nie doszło, gdyż on odwołał A. G., czyli osobę, która chciała zakupić tę nieruchomość. O., wskazując na motywy swojego postępowania wyjaśnił, iż mieli udać się do A. G. na tę transakcję, ale odwołał ją dlatego, że było mu żal właścicielki tej nieruchomości, gdyż tej dziewczynie rok wcześniej zmarł ojciec na raka (k. 6628-6628v). Natomiast odnośnie czynu z punktu VIII, to oskarżony szeroko wyjaśniając na temat samych przygotowań do popełnienia tego oszustwa, podał, iż była już umówiona ta pani, tj. A. K. (1), która miała dokonać zakupu tej nieruchomości. O. jednak wskazał na swoje wątpliwości odnośnie popełnienia tego czynu, gdzie przedmiotem oszustwa miała być cała należność za sprzedaż nieruchomości, podnosząc, iż on sam był daleki od tego, by te transakcje odbywały się całkowicie, gdyż jego raczej interesowały zaliczki i nic poza tym i w związku z tym napisał sms-a do A. K. (1), w którym podał jakiś pretekst, że do spotkania u notariusza nie dojdzie i żeby nie wyjeżdżała z W. do P., bo do transakcji nie dojdzie. O. podał, iż nie chciał, by doszło do tej transakcji, obawiając się ewentualnych konsekwencji karnych, podnosząc, iż, cyt.: „ pójście do notariusza na całościową transakcję to jest wsypa” a jednocześnie wskazując, iż nie chciał pozbawiać kogoś takiej kwoty takiego majątku i nie zależało mu na tym, by brać całe transakcje a tylko zaliczki. O. jednocześnie wskazał, iż już po odwołaniu tego spotkania ta kobieta musiała coś wyczuć, gdyż dowiedział się od niej poprzez sms, że już jest w P. a później dowiedział się, iż ona sama ustaliła, gdzie mieszkają prawdziwi właściciele tej nieruchomości (k. 6630-6631v).

Wyjaśnienia oskarżonego wskazują wyraźnie, iż w obu tych przypadkach dobrowolnie, bez wpływu osób trzecich, tylko i wyłącznie z wewnętrznych pobudek odstąpił od realizacji tych oszustw.

W pierwszym przypadku wprawdzie można powziąć wątpliwości, czy oskarżony z przyczyn czysto ludzkich (z powodu żalu pokrzywdzonej młodej dziewczyny, która straciła ojca) zaniechał dalszych czynności, zmierzających do wyłudzenia pieniędzy, skoro w tym przypadku swoim zamiarem celował przecież „tylko” w kwotę zaliczki na (...) zł tytułem rezerwacji oferty sprzedaży nieruchomości i kwotę zaliczki na (...) zł tytułem zawarcia przedwstępnej umowy sprzedaży nieruchomości, nie mając przecież zamiaru usiłowania sprzedaży tejże nieruchomości, to jednak akurat od samego początku oskarżony wyjaśniał o odstąpieniu od tego czynu oszustwa, odwołując umówione spotkanie z A. G. a tym samym rezygnując z uzyskania obu zaliczek. Te fakty wskazane przez oskarżonego znajdują odbicie w zeznaniach A. G. i A. S. (1). A. G. zeznała bowiem na temat spotkania z N. B. (1), podającym się za J. B. (2) w dniu (...) r. na działce, która miała być przedmiotem sprzedaży, kiedy to oskarżony pokazał jej dokumenty dotyczące tej nieruchomości i na tym spotkaniu ustalili, że transakcja miała być realizowana dwuetapowo: w umowie przedwstępnej miała być wpłata (...) zł oraz umowa końcowa a także ustalili też tzw. rezerwację oferty w kwocie (...) zł, która miała być zrealizowana przed umową przedwstępną. Po tym spotkaniu rozstali się i poinformowali oferenta o potwierdzeniu przystąpienia do umowy w ciągu godziny. Po tym czasie ze swoim współpracownikiem (Z. R.) doszli do wniosku, że są zainteresowani ofertą i po godzinie Z. R. wykonał telefon do oferenta, ustalając spotkanie na (...).(...) r. o godz. (...) w siedzibie ich biura przy ul. (...). Jednak oferent nie przyjechał, telefonując, że nie zdążył. Z zeznań tych wynika nadto, iż jeszcze tego samego dnia około (...) zadzwonił do niej oferent, przepraszając ją, że nie dojechał i deklarując, że, cyt.: „możemy wykonać rezerwację” a więc chciał, aby wpłaciła zaliczkę (...) zł i to w tej rozmowie oferent zapewniał ją, że dośle wszystkie dokumenty w formie elektronicznej na adres mailowy. W dniu (...).(...) r. o godz. (...) zadzwoniła do oferenta z pytaniem, czy mogą się spotkać tego dnia około (...), uzasadniając to faktem, że ma jeszcze inne obowiązki i wcześniej nie zdąży. Poinformowała go, że nie uzyskała na swojego maila obiecanych dokumentów. Wówczas oferent przesłał sms-em swój adres mailowy. Świadek wprawdzie zeznała, iż już po tej rozmowie i umówionym spotkaniu, około godz. (...) miała telefoniczny kontakt z notariuszem A. S. (1), która przekazała jej informację, iż miała kontakt z właścicielką tejże nieruchomości J. B. (1) i od niego powzięła informację, że nie miała żadnego zamiaru sprzedaży tej nieruchomości, co też sama potem potwierdziła w rozmowie z J. B. (1), jednak po tej rozmowie z oferentem (czyli N. B. (1) – przyp. SA) ani ona już nie dzwoniła do niego, ani też on już do niej się nie odezwał, ani nie przesłał jej żadnych dokumentów (k. 50-61). Uściślając pewne kwestie podczas przesłuchania na rozprawie A. G. zeznała, iż oferent nie dojechał na to drugie umówione spotkanie, wysyłając jej sms-a, że nie zdąży i że musi to spotkanie przełożyć, potem była z nim w kontakcie mailowym, gdzie tłumaczył się jej, że wyjeżdża do Szwajcarii na leczenie i że jak wróci po świętach wielkanocnych, to mogą powrócić do transakcji i spotkać się. Jednak już do żadnego spotkania między nimi nie doszło, w tym oskarżony nie pojawił się u notariusza (k. 6981v-6983). Podkreślić należy, iż z zeznań tych wynika, iż pokrzywdzona w żaden sposób nie dała oskarżonemu jakiegokolwiek znaku, że coś podejrzewa, iż nie jest właścicielem nieruchomości i może być tu próba wyłudzenia od niej w oszukańczy sposób pieniędzy. Świadek natomiast wskazała, iż jej wiedza na temat rzeczywistej właścicielki nieruchomości i braku posiadania przez nią chęci sprzedaży tej działki a więc wiedza, że rzekomy oferent jest oszustem została powzięta przez nią już po ostatnim kontakcie z oskarżonym, po którym on więcej z nią nie rozmawiał i nigdy więcej nie spotkał się z nią w celu realizacji przedmiotowej transakcji. Taka sama konkluzja wynika z zeznań A. S. (1). Świadek ta zeznała bowiem, iż w dniu (...) (...) r. odezwała się do niej A. G. i poprosiła ją o ustalenie terminu podpisania aktu notarialnego – umowy przedwstępnej sprzedaży nieruchomości, która okazała się nieruchomością należącą do J. B. (1). Świadek podała, że (...) (...) r. przygotowywała projekt umowy i wówczas skontaktowała się telefonicznie z J. B. (1), od której usłyszała, że nie zamierza sprzedawać żadnej nieruchomości. Skontaktowała A. G. z J. B. (1) tak, aby jak najszybciej zgłosić fakt oszustwa. Świadek przyznała, iż starały się przygotować spotkanie na umówiony termin (...).(...) r., jednak A. G. przekazała jej informację, że sprzedający dzień przed wyznaczonym terminem wycofał się ze sprzedaży, informując, iż ma pilny wyjazd do Szwajcarii i do tego tematu sprzedaży mieli powrócić po jego powrocie (k. 3950-3951). Świadek potwierdziła te fakty na rozprawie (k. 3949-3954). Wprawdzie z zeznań A. S. (1) wyłania się wątpliwość, czy oskarżony odwołał spotkanie dzień przed 23.04.(...) r. a więc w czasie, gdy już A. G. i A. S. (1) wiedziały, że mają do czynienia z oszustem czy też nastąpiło to wcześniej, jak to znów wynika z zeznań A. G., jednak ta okoliczność winna zostać potraktowana na korzyść oskarżonego na podstawie art. 5 § (...) k.p.k. a więc tak, jak to wynika z zeznań A. G., bowiem po takim czasie nie jest już możliwe ustalenie dokładnie, kiedy oskarżony ostatni ram miał kontakt z pokrzywdzoną. Jak to wynika z ogółu tych dowodów oskarżony nie miał jakichkolwiek podstaw do przyjęcia, iż odstępując od dalszych spotkań z A. G. posiadał świadomość, iż został zdemaskowany i że pokrzywdzona, jak i notariusz wiedzą już, iż chce on popełnić oszustwo, by wyłudzić zarówno (...) zł, jak i (...) zł. Nie może więc w tych okolicznościach ulegać wątpliwości, iż to nie czynniki zewnętrzne związane z zastawieniem na niego „zasadzki” spowodowały odstąpienie od zamiaru wyłudzenia tego mienia. Nie są więc uzasadnione ustalenia Sądu I instancji zawarte w treści opisu czynu z pkt II, iż „ celu zamierzonego nie osiągnął z uwagi na postawę A. G. oraz notariusza A. S. (1), które zorientowały się, że nie jest on osobą uprawnioną do przeniesienia własności nieruchomości a nieruchomość nie została wystawiona do sprzedaży przez właścicielkę J. B. (1) ”. Oczywiście celu takiego by nie osiągnął z przyczyn podanych przez Sąd I instancji, jednak, jak wskazano wyżej oskarżony o tych okolicznościach w ogóle nie wiedział, zaś z przyczyn zależnych od niego samego i to wcześniej odstąpił od realizacji spotkań z A. G. i kontynuowania swojego zamiaru dokonania oszustwa. Nie można więc tutaj przyjmować, gdyż nie ma na to żadnego dowodu, by oskarżony odstąpił od realizacji zamiaru oszustwa na skutek okoliczności zewnętrznych, które wpłynęły na jego wolę i wywarły przekonanie o niemożności realizacji jego zamiaru, co dopiero uzasadniałoby przyjęte przez Sąd I instancji rozwiązanie (patrz: postanowienie SN z dnia 27 września 2013 r., II KK 223/13, LEX nr 1388594). Tym samym nie mogą przekonywać ustalenia Sądu I instancji, iż oskarżony zrezygnował z dalszych oszukańczych czynności z obawy „ przed zdemaskowaniem przez pokrzywdzoną, co do której N. B. (1) powziął informację, że profesjonalnie zajmuje się handlem nieruchomościami” oraz że „ niedojście do skutku transakcji nie było spowodowane dobrowolnym odstąpieniem od zamiaru popełnienia przestępstwa a wywołane zostało obiektywnymi okolicznościami, na które oskarżony nie miał żadnego wpływu i dopiero pod wpływem których nie doszło do niekorzystnego rozporządzenia mieniem przez pokrzywdzoną” (sekcja 3 podsekcja 3.1. formularza uzasadnienia wyroku – str. 87-88). Sąd I instancji przy tym zawarł tu ustalenie, iż oskarżony nie pobrał od pokrzywdzonej (...) zł, gdyż nie posiadała przy sobie gotówki, gdy tymczasem w treści opisu przypisanego oskarżonemu przestępstwa takiego ustalenia brak. Tym samym nie jest możliwe przyjęcie tej okoliczności na niekorzyść oskarżonego, gdyż brak jest w tym zakresie zarzutu na jego niekorzyść (art. 434 § 1 pkt 3 k.p.k.). Należy przy tym podkreślić, iż sama wewnętrzna obawa przed zdemaskowaniem a więc obawa związana z dużym ryzykiem popełnienia czynu zabronionego a więc inaczej mówiąc, obawa przed grożącą mu odpowiedzialnością karną, nie stanowi przeszkody do przyjęcia dobrowolnego odstąpienia od dokonania czynu. Należy przy tym dodać, iż sam fakt, iż oskarżony zdawał sobie sprawę, że pokrzywdzona A. G. profesjonalnie zajmuje się handlem nieruchomościami nie oznacza jeszcze, iż z tego powodu obawiał się zdemaskowania. Po drugie zaś rację ma apelująca obrońca oskarżonego, iż oskarżony powziął taką wiadomość podczas pierwszego spotkania z pokrzywdzoną, co nie przeszkadzało mu jeszcze skontaktować się z nią później, proponując jej dokonanie rezerwacji (str. 4 apelacji). Przy czym, co istotne a na co wskazuje apelująca, oskarżony po tej ostatniej wymianie zdań zrezygnował z dalszych kontaktów z pokrzywdzoną, dając już temu wyraz braku dalszej chęci realizacji swojego zamiaru wyłudzenia obu zaliczek a tym samym dokonania zamierzonego przestępstwa oszustwa. Tym samym więc powzięcie później przez nią wraz z A. S. (1) informacji, iż rzekomy oferent jest oszustem nie ma tu na ocenę zachowania oskarżonego w zakresie dobrowolności odstąpienia od dokonania czynu żadnego znaczenia. Zresztą taka kolejność rzeczy wynika także z ustaleń Sądu I instancji dokonanych w treści uzasadnienia zaskarżonego wyroku. Sąd I instancji bowiem przyjął, iż po pierwszym spotkaniu oskarżonego z A. G. w dniu (...).(...) r. i dalszym umówieniem się na spotkanie tego samego dnia o (...) w celu uzyskania opłaty rezerwacyjnej w kwocie (...) zł oskarżony na to spotkanie nie przybył, informując ją telefonicznie, że nie zdąży na spotkanie, co już przecież oznacza, iż oskarżony zrezygnował z tego spotkania i dalszych kontaktów z pokrzywdzoną. Kolejny bowiem kontakt oskarżonego z pokrzywdzoną nastąpił z inicjatywy A. G., która w dniu (...).(...) r. przedzwoniła do N. B. (1), informując go, że nie otrzymała dokumentów. Wprawdzie z ustaleń tych wynika, iż to nadal A. G. kontaktowała się z oskarżonym, informując go o ustalonej dacie spotkania u notariusza, jednak oskarżony poinformował ją pod pretekstem wyjazdu za granicę, że na umówione spotkanie nie stawi się (sekcja 1 podsekcja 1.1.(...). formularza uzasadnienia – str. 9-10). Analizując te ustalenia Sądu I instancji należy zauważyć, iż wynika z nich wyraźnie, iż oskarżony powziął wolę odstąpienia od realizacji oszustwa już w dniu (...).(...) r. przed umówionym spotkaniem w biurze, gdzie pokrzywdzona pracowała. O. bowiem już więcej nie zabiegał o żadne spotkanie z pokrzywdzoną, nie wydzwaniał do niej, nie umawiał się do notariusza a tylko taka inicjatywa była przejawiana ze strony A. G.. To więc, że w dniach następnych A. G. i notariusz powzięły informację, że ta rzekoma transakcja miałaby być oszustwem nie mogło mieć już w tej sprawie żadnego znaczenia, skoro oskarżony zrezygnował z dalszych czynności zmierzających do oszustwa przed ujawnieniem faktu, iż właścicielka nieruchomości nie chciała jej sprzedać. To zaś oznacza, iż przytoczone przez Sąd I instancji ustalenia faktyczne również dowodzą tego, iż oskarżony w rzeczywistości dobrowolnie (w znaczeniu wyżej podanym) odstąpił od dokonania czynu oszustwa. To zaś spowodowało zmianę zaskarżonego wyroku w tej części poprzez ustalenie, iż w przypadku oskarżonego nastąpiło dobrowolne odstąpienie od dokonania oszustwa.

Odnośnie czynu z pkt VIII wyjaśnienia oskarżonego w zakresie dobrowolnego odstąpienia od dokonania oszustwa znajdują odzwierciedlenie w zeznaniach A. K. (1) a także A. Ł. i M. K. (3).

A. K. (1) zeznała, iż w sprawie tej działki zadzwonił do niej mężczyzna, podający się za właściciela działki i umówili się na spotkanie na tej nieruchomości w P. na dzień (...) (...) r. i tego dnia miało też dojść do sprzedaży nieruchomości. Świadek podała, że przyjechała na miejsce ze wspólnikiem, ale właściciel (w domyśle oskarżony – przyp. SA) nie zjawił się, tylko przesłał SMS-a, że odwołuje transakcję, że znalazł inną firmę. Udała się jednak ze wspólnikiem do notariusza A. Ł., który potwierdził, że umowa nie została odwołana i wszystkie dokumenty otrzymał kurierem i rozmawiał wielokrotnie telefonicznie z osobą podającą się za właściciela. Sprzedający nie stawił się na spotkanie na (...). Pojechali więc pod wskazany adres zamieszkania tego właściciela i wówczas okazało się, że właściciel nie miał zamiaru sprzedawać swojej działki (k. 1374-1375). Tę ostatnią okoliczność potwierdził (...) (k. 1350, 1692-1693). A. Ł. znów potwierdził, iż (...).(...) r. miał zostać podpisany akt notarialny dotyczący tej nieruchomości i o (...) w Kancelarii pojawiły się w/w dwie osoby, które o (...) miały kupić od A. K. (3) nieruchomość. Osoby te mówiły, że mają pewne obawy, gdyż już od popołudnia dnia poprzedniego (tj. (...).(...) r.) nie miały kontaktu ze sprzedającym oraz że posiadają przesłane przez niego wcześniej dokumenty. Sprzedający jednak się na spotkanie u notariusza nie pojawił i wówczas dopiero, po wykonanych przez notariusza ustaleniach, okazało się, iż tym sprzedającym był oszust (k. 1397-1400). Tożsame okoliczności wynikają z zeznań M. K. (3) (k. 3933-3935).

W ocenie Sądu odwoławczego dowody te ewidentnie świadczą o tym, iż oskarżony w rozumieniu wyżej wskazanym dobrowolnie odstąpił od dokonania tego oszustwa, co jasno wynika z jego wyjaśnień. Jak bowiem to wynika z zeznań świadków oskarżony w dniu umówionego spotkania na działce gruntu a więc jeszcze przed umówionym spotkaniem u notariusza odwołał spotkanie, twierdząc, iż pokrzywdzonej nie sprzeda nieruchomości. Ta konstatacja wynika także z samej treści przypisanego oskarżonemu przestępstwa. Jak to bowiem ujął Sąd I instancji po opisie czynności związanych z podjęciem działań dotyczących posłużenia się uzyskanymi dokumentami i innymi czynnościami zmierzającymi do realizacji celu wyłudzenia środków pieniężnych ze sprzedaży nie swojej nieruchomości oskarżony celu swojego nie osiągnął „z uwagi na odwołanie spotkania”. Taki opis czynu, bez podania jakichkolwiek okoliczności zewnętrznych mających wpływać na taką decyzję oskarżonego już oznacza, iż oskarżony sam dobrowolnie odstąpił od dalszych czynności zmierzających do wyłudzenia mienia, odwołując po prostu umówione z pokrzywdzoną spotkanie. To samo wynika z ustaleń Sądu I instancji zawartych w treści uzasadnienia zaskarżonego wyroku (w sekcji 1 podsekcji 1.1.8. formularza – str. 32). Sąd I instancji bowiem na podstawie w/w dowodów jasno tu wskazał, iż termin dokonania czynności z rozmówcą, czyli N. B. (1) został ustalony na dzień (...).(...) r., jednak tego dnia, przed umówioną godziną spotkania N. B. (1) wysłał do A. K. (1) SMS, że wycofuje się z transakcji z uwagi na znalezienie innego klienta. Tak samo, jak w przypadku pokrzywdzonej czynem z punktu II, tak i tutaj nie może przekonywać ustalenie Sądu I instancji o braku dobrowolności odstąpienia od popełnienia czynu z tego powodu, iż oskarżony wycofał się z niego z obawy, że A. K. (1), która zajmowała się profesjonalnie obrotem nieruchomościami zorientowała się co do charakteru podejmowanych przez N. B. (1) czynności. Trzeba podkreślić, iż oskarżony nie mógł z powodu zachowania się pokrzywdzonej, prowadzonej z nią rozmowy powziąć świadomości, iż został przez pokrzywdzoną zdemaskowany jako oszust i z tego powodu należy się wycofać. To, że oskarżony bał się „wpadki”, jest czymś naturalnym w przypadku każdego sprawcy przestępstwa, natomiast, jak wyżej wskazano, obawa przed odpowiedzialnością karną, która przecież wiąże się z obawą przed zdemaskowaniem nie stoi na przeszkodzie przyjęcia dobrowolnego odstąpienia od dokonania czynu. Dowolne są bowiem rozważania Sądu I instancji, iż w tym przypadku niedojście do skutku transakcji zostało wywołane „ obiektywnymi okolicznościami, na które oskarżony nie miał żadnego wpływu i dopiero realna obawa przed zdemaskowaniem spowodowała, że nie doszło do niekorzystnego rozporządzenia mieniem przez pokrzywdzoną” (sekcja 3 podsekcja 3.1. formularza uzasadnienia – str. 89). Żadne bowiem obiektywne okoliczności tu nie występowały, które miałyby wpływać na proces decyzyjny oskarżonego. Występowała bowiem nadal możliwość kontynuowania spotkania oskarżonego z pokrzywdzoną i realizowania zamiaru poprzez podpisanie umowy u notariusza. Te obiektywne, niezależne od oskarżonego przeszkody, stojące na przeciw możliwości realizowania tego planu powstały bowiem dopiero po rezygnacji oskarżonego z kontynuowania swoich działań zmierzających do popełnienia oszustwa w Kancelarii Notarialnej notariusza A. Ł. w P., kiedy to dopiero zaczęto ustalać rzeczywistego właściciela przedmiotowej nieruchomości i kiedy to ujawniono, iż oferent był oszustem.

W tym więc przypadku również w ocenie Sądu odwoławczego należy przyjąć, iż oskarżony, odwołując transakcję, dobrowolnie odstąpił od dokonania czynu w rozumieniu art. 15 § 1 k.k. Rację ma przy tym apelująca obrońca, iż Sąd I instancji dowolnie ustalił, iż oskarżony już w czasie przed odwołaniem spotkania sądził, iż „ ta kobieta musiała coś wyczuć” (str. 5 apelacji), bowiem zarówno z zeznań pokrzywdzonej, jak i wyjaśnień oskarżonego, jak i z żadnego innego dowodu nie wynika, by oskarżony miał jakiekolwiek podstawy, by wówczas już sądzić, że A. K. (1) z racji wykonywanego zawodu mogła przypuszczać, że ma do czynienia z jakimś oszustwem. O., odwołując spotkanie, nie mógł wiedzieć, że mimo tego pokrzywdzona uda się do notariusza a tym samym na tej podstawie nie można budować ustalenia, iż to udanie się jej do notariusza miało na podjęcie przez oskarżonego decyzji o odwołaniu transakcji jakikolwiek wpływ. Rację ma więc skarżąca obrońca, iż w sytuacji tego czynu, jak i czynu poprzedniego z punktu II nie wystąpiła żadna okoliczność, która wskazywałaby na wystąpienie jakiejkolwiek zewnętrznej przeszkody, wpływającej na proces decyzyjny oskarżonego o odstąpieniu od realizacji zamierzonego czynu oszustwa. To zaś spowodowało zmianę zaskarżonego wyroku również i w tej części poprzez ustalenie, iż w przypadku oskarżonego nastąpiło dobrowolne odstąpienie od dokonania oszustwa.

0.12.(...).(...). Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt (...).1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

APELACJA PROKURATORA

1. obraza przepisów prawa procesowego, to jest przepisów art. 4 k.p.k. i art. 7 k.p.k. oraz art. 410 k.p.k. poprzez uwzględnienie jedynie faktów przemawiających na korzyść oskarżonych N. B. (1) i M. B. oraz pomijanie dowodów przemawiających na ich niekorzyść a także dokonanie dowolnej a nie swobodnej oceny dowodów i niezgodnie z zasadami prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, skutkujące niezasadnym uznaniem za wiarygodne wyjaśnień N. B. (1) i M. B. zaprzeczających udziałowi N. B. (1) w podrobieniu i posłużeniu się dokumentami w postaci upoważnienia M. M. (1) do odbioru zaświadczeń z Lasów Państwowych (pkt XVII wyroku) i wniosku A. T. o wydanie wypisu z rejestru gruntów dotyczącego nieruchomości przy ul. (...) w P. (pkt XXVI wyroku) oraz wniosku M. H. (1) o wydanie informacji o przeznaczeniu terenu w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego działki nr (...) arkusz 21 w P. (pkt XXIX wyroku) a także udziałowi M. B. w popełnieniu przestępstw polegających na oferowaniu do sprzedaży cudzych nieruchomości celem doprowadzenia ich nabywców do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w wyniku wprowadzenia w błąd co do tożsamości i przysługujących uprawnień (pkt 31-39 wyroku) a także niezasadnym uznaniem za niewiarygodne wyjaśnień M. L. w zakresie, w jakim obciążały one wyżej wymienionych co do popełnienia wskazanych wyżej przestępstw.

(...). błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który miał wpływ na jego treść a polegający na niezasadnym uznaniu, iż:

a) N. B. (1) nie mógł dopuścić się czynu polegającego na kierowaniu podrobieniem i posłużeniem się przez M. L. dokumentem w postaci upoważnienia M. M. (1) do odbioru zaświadczeń z Lasów Państwowych (pkt XVII wyroku),

b) nie ma możliwości przypisania N. B. (1) popełnienia przestępstwa polegającego na kierowaniu podrobieniem i posłużeniem się przez M. L. dokumentem w postaci wniosku A. T. o wydanie wypisu z rejestru gruntów dotyczącego nieruchomości przy ul. (...) w P. (pkt XXVI wyroku),

c) nie ma możliwości przypisania N. B. (1) popełnienia przestępstwa polegającego na kierowaniu podrobieniem i posłużeniem się przez M. L. dokumentem w postaci wniosku M. H. (1) o wydanie informacji o przeznaczeniu terenu w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego działki nr (...) arkusz 21 w P. (pkt XXIX wyroku),

d) nie zostało wykazane sprawstwo M. B. co do zarzucanych jej przestępstw polegających na udziale w oferowaniu do sprzedaży cudzych nieruchomości celem doprowadzenia ich nabywców do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w wyniku wprowadzenia w błąd co do tożsamości i przysługujących uprawnień (pkt 31-39 wyroku),

podczas gdy zebrany materiał dowodowy pozwala na przypisanie wyżej wymienionym sprawstwa opisanych wyżej przestępstw, co skutkowało niezasadnym uniewinnieniem N. B. (1) w pkt XVII, XXVI i XXIX wyroku od popełnienia zarzucanych mu aktem oskarżenia przestępstw określonych w art. 18 § 1 k.k. w zw. z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. – trzykrotnie oraz niezasadnym uniewinnieniem M. B. w pkt XL wyroku od popełnienia wszystkich zarzucanych jej aktem oskarżenia przestępstw określonych w art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. i inne a także niezasadnym wyeliminowaniem z opisu czynów przypisanych N. B. (1) w pkt I, II, III, IV, V, VI, VII, VIII, IX wyroku oraz E. R. z pkt XLI, XLII i XLIV wyroku popełnienia przez wyżej wymienionych przestępstw wspólnie i w porozumieniu z M. B., wynikiem czego było niezasadne orzeczenie obowiązku naprawienia szkody solidarnie jedynie dla N. B. (1), E. R. i M. L..

APELACJA OBROŃCY O. N. B. (2)

1. co do punktów II i VIII błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ na treść wyroku, polegający na nieuzasadnionym przyjęciu, że nie było dobrowolnym odstąpienie N. B. (1) od dokonania czynów zabronionych opisanych w powyższych punktach wyroku, pomimo że z analizy akt sprawy wynika odmienny wniosek – co skutkowało niezasadnym niezastosowaniem przez Sąd art. 15 § 1 k.k. wobec N. B. (1) i nie umorzeniem postępowania,

(...). co do punktów XIV-XVI, XVIII-XXV, XXVII-XXVIII wyroku błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ na treść wyroku, polegający na nieuzasadnionym uznaniu, że N. B. (1) kierował podrobieniem przez M. L. dokumentów opisanych w powyższych punktach wyroku, pomimo że nie ustalono tej okoliczności w sposób nie budzący wątpliwości.

3. co do punktów I-X, XII, XXX-XXXII wyroku obraza przepisów prawa materialnego w postaci art. 91 § 1 k.k. poprzez nie przyjęcie co do przypisanych N. B. (1) w punktach I-X i XII wyroku czynów konstrukcji ciągu przestępstw, pomimo że w przedmiotowej sprawie przypisane N. B. (1) czyny spełniają łącznie przesłanki zawarte w powyższym przepisie – co skutkuje tym, że orzeczenie nie odpowiada prawu.

4. co do punktów I-XVI, XVIII-XXV, XXVII-XXVIII, XXX-XXXIX wyroku rażąca niewspółmierność (surowość) kary, zarówno co do kar jednostkowych orzeczonych co do poszczególnych czynów, jak i co do kar łącznych.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

APELACJA PROKURATORA

Ad. 1, Ad. 2a, b, c

Na wstępie należy wskazać, iż N. B. (1) został oskarżony o trzy przestępstwa, polegające na tym, że:

1. w bliżej nieustalonym dniu, jednak nie później niż (...) (...) r., w bliżej nieustalonym miejscu, kierował podrobieniem przez M. L. upoważnieniem M. M. (1) z (...) Sp. z o.o. z dnia (...) (...) r. do odbioru zaświadczeń z Zakładu Lasów Państwowych, a następnie posłużeniem się tak podrobionym dokumentem poprzez przedłożenie go w Zakładzie (...) w P. w ten sposób, że przekazał M. L. dane adresowe i osobowe do wpisania i podpisania, przy czym czynu tego dokonał w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem Sądu za umyślne przestępstwo podobne, tj. o przestępstwo z art. 18 § 1 k.k. w zw. z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. ( pkt 17 części wstępnej wyroku);

(...). w bliżej nieustalonym dniu, jednak nie później niż (...) (...) r., w bliżej nieustalonym miejscu, kierował podrobieniem przez M. L. wniosku A. T. z dnia (...) (...) r. o wydanie wypisu z rejestru gruntów bez danych osobowych dotyczący nieruchomości przy ul. (...) w P., a następnie posłużeniem się tak podrobionym dokumentem poprzez przedłożenie go w dniu (...) (...) r. w Zarządzie Geodezji i Katastru Miejskiego (...) w P. w ten sposób, że udostępnił M. L. blankiet dokumentu do wypełnienia i podpisania oraz przekazał mu dane adresowe i osobowe do wpisania i podpisania, przy czym czynu tego dokonał w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem Sądu za umyślne przestępstwo podobne, tj. o przestępstwo z art. 18 § 1 k.k. w zw. z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. ( pkt 26 części wstępnej wyroku);

3. w bliżej nieustalonym dniu, jednak nie później niż (...) (...) r., w bliżej nieustalonym miejscu, kierował podrobieniem przez M. L. wniosku M. H. (1) z dnia (...) (...) r. do Urzędu Miasta P. Wydział Urbanistyki i Architektury o wydanie informacji o przeznaczeniu terenu w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego działki nr (...) arkusz 21 w P. ul. (...), a następnie posłużeniem się tak podrobionym dokumentem poprzez przedłożenie go w dniu (...) (...) r. w Urzędzie Miasta P. w P. w ten sposób, że udostępnił M. L. blankiet dokumentu do wypełnienia i podpisania oraz przekazał mu dane adresowe i osobowe do wpisania i podpisania, przy czym czynu tego dokonał w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem Sądu za umyślne przestępstwo podobne, tj. o przestępstwo z art. 18 § 1 k.k. w zw. z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. ( pkt 29 części wstępnej wyroku).

Zarzuty te dotyczące oskarżonego N. B. (1) w zakresie uniewinnienia go w punktach XVII, XXVI i XXIX od popełnienia zarzucanych mu trzech przestępstw przeciwko dokumentom a opisanych w części wstępnej zaskarżonego wyroku w punktach 17, 26 i 29 zasługują w pełni na uwzględnienie. Dokładnie na istotne okoliczności, poprzez ocenę zebranych dowodów i krytykę zaskarżonego wyroku co do tych czynów szczegółowo Sąd Apelacyjny wypowiedział się wyżej w sekcji (...) podsekcji (...).(...).1. pod liczbami porządkowymi 1, (...) i 3, przy czym okoliczności te są zbieżne z zarzutami podnoszonymi przez apelującego. Wykazano tam więc oczywistą błędność tych trzech orzeczeń uniewinniających, które są wynikiem zarówno nieuwzględnienia całościowego materiału dowodowego a tylko potraktowania go wybiórczo, jak i dowolnej oceny zebranych co do tych czynów dowodów, mimo słusznego zauważenia przez Sąd Okręgowy, iż wyjaśnienia (zeznania) M. L. pomawiającego N. B. (1) o dokonanie wspólnie z nim, tyle, że w roli kierowniczej przestępstw przeciwko wiarygodności dokumentów, jak i przestępstw oszustwa bądź ich usiłowania zasługują w pełni na wiarę. Jednocześnie wskazano na inne uchybienia, wyraźnie tam przytoczone, do których także odwołuje się w uzasadnieniu apelacji prokurator. Sąd Apelacyjny więc, aby się nie powtarzać, odwołuje się w pełni do przedstawionej tam argumentacji, która potwierdza tylko zasadność tych zarzutów apelacyjnych. Tym samym bez wątpienia w tym zakresie zaskarżony wyrok nie mógł się ostać, jak również nie mógł zostać zmieniony przez Sąd Apelacyjny poprzez uznanie winy oskarżonego N. B. (1) i wymierzenie za te trzy przestępstwa, w ramach ustalonego ciągu przestępstw przeciwko wiarygodności dokumentów stosownej kary. Takiemu bowiem orzeczeniu sprzeciwia się w sposób jednoznaczny przepis art. 454 § 1 k.p.k., który zakazuje Sądowi odwoławczemu skazanie oskarżonego za czyny, za które został uniewinniony w pierwszej instancji. Z tych też powodów Sąd odwoławczy, uwzględniając te zarzuty uchylił zaskarżony wyrok co do tych trzech przestępstw i przekazał sprawę w tym zakresie Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Ad. 1, Ad. 2d

Zarzuty te dotyczące oskarżonej M. B. nie zasługują na uwzględnienie.

Należy wskazać, iż M. B. (2) została w tej sprawie oskarżona o to, że:

1. w dniu (...) (...) r. w T. P., w kancelarii notarialnej - notariusza P. K. (1), działając wspólnie i w porozumieniu z M. L. i N. B. (1), w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, usiłowała doprowadzić P. L. oraz A. L. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie (...) zł, w ten sposób, że po uprzednim podrobieniu i posłużeniu się przez M. L. podrobionymi wnioskiem o wydanie zaświadczenia dotyczącego objęcia działki nr (...) uproszczonym planem urządzenia lasu i pełnomocnictwem do składania wniosków i odbioru dokumentów oraz wnioskiem o wydanie wypisu z rejestru gruntów dotyczącego wskazanej wyżej działki i wnioskiem o poświadczenie zgodności odpisu z przedłożonym dokumentem, przedłożyła jako autentyczne podrobione akty notarialne w postaci pełnomocnictwa do zawarcia umowy sprzedaży nieruchomości, należącej do C. G. - księga wieczysta numer (...) - Repertorium A 743/(...) i umowy przeniesienia własności nieruchomości na rzecz C. R. (...), jak i podrobiony dowód osobisty wydany na nazwisko P. (...), na podstawie których to dokumentów zamierzała wyłudzić poświadczenie nieprawdy przez funkcjonariusza publicznego - notariusza P. K. (1) przez podstępne przedłożenie wskazanych dokumentów, w związku z zamiarem zawarcia w formie aktu notarialnego, nie będąc do tego uprawnionym, przedwstępnej umowy przeniesienia własności nieruchomości gruntowej opisanej w księdze wieczystej PO 1P/00226125/6, wprowadzając w ten sposób w błąd wyżej wymienionych, co do swojej tożsamości oraz przysługującego mu prawa do dysponowania wskazaną nieruchomością, jednakże nie osiągnęła zamierzonego celu z uwagi na postawę osób mających być stroną aktu notarialnego oraz notariusza, którzy to zorientowali się, iż nie jest uprawniony do przeniesienia własności nieruchomości, dlatego też nie doszło do podpisania aktu notarialnego, czym działała na szkodę P. L. oraz A. L., tj. o przestępstwo z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. i art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 272 k.k. i art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § (...) k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k. ( punkt 31 części wstępnej wyroku, za ten czyn N. B. (1) został skazany w pkt I);

(...). w okresie czasu od dnia (...) (...) r. do dnia (...) (...) r. w P., działając wspólnie i w porozumieniu z N. B. (1) i M. L., w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, usiłowała doprowadzić A. G. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie (...) zł tytułem wpłaty zaliczki na poczet rezerwacji oferty sprzedaży nieruchomości - niezabudowanej działki -położonej w P., przy Al. (...) oraz (...) zł tytułem zawarcia umowy przedwstępnej przeniesienia własności wskazanej nieruchomości, w ten sposób, że w związku z zamieszczeniem ogłoszenia na portalu internetowym (...) w przedmiocie sprzedaży nieruchomości - niezabudowanej działki -położonej w P., przy Al. (...), wprowadzono w błąd A. G., co do przysługującego prawa do dysponowania wskazaną nieruchomością w celu jej sprzedaży, wykorzystano przy tym jako autentyczne podrobione upoważnienie do odbioru odpisu aktu notarialnego umowy darowizny dotyczącego przedmiotowej nieruchomości - R. (...), które zostało przedłożone w kancelarii notarialnej - notariusza A. S. (1) i na podstawie którego wydano odpis wskazanego aktu notarialnego osobie nieuprawnionej, po uprzednim posłużeniu się podrobionymi przez M. L. wnioskiem o wydanie zaświadczenia dotyczącego objęcia działki nr (...) obręb G. Al. (...) nr księgi wieczystej (...) planem urządzenia lasu oraz upoważnieniem do składania wniosków i odbioru dokumentów i wnioskiem o wydanie wypisu z rejestru gruntów i upoważnieniem do odbioru wypisu oraz wnioskami o wydanie zaświadczenia dotyczącego objęcia nieruchomości obszarem rewitalizacji i upoważnieniami do złożenia wniosku i odbioru zaświadczenia a także wnioskami o wydanie informacji o przeznaczeniu terenu w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego i upoważnieniami do składania wniosków i odbioru dokumentów, jednakże nie osiągnięto zamierzonego celu z uwagi na postawę A. G. oraz notariusza A. S. (1), którzy to zorientowali się, iż przedmiotowa nieruchomość nie została przeznaczona przez osoby uprawnione do sprzedaży, czym działała na szkodę A. G., tj. o przestępstwo z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. i art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § (...) k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k. ( punkt 32 części wstępnej wyroku, za ten czyn N. B. (1) został skazany w pkt II);

3. w dniu (...) (...) r. w P., działając wspólnie i w porozumieniu z N. B. (1) i M. L. w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadziła K. W. (2) i Ł. B. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie (...) zł tytułem wpłaty zadatku na poczet rezerwacji oferty sprzedaży nieruchomości gruntowej - położonej w P., dla której Sąd Rejonowy P. Stare Miasto w P., V Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą KW nr (...), w ten sposób, że w związku z zamieszczeniem ogłoszenia na portalu internetowym (...) w przedmiocie sprzedaży wskazanej nieruchomości gruntowej, wprowadzono w błąd w/w, co do przysługującego prawa do dysponowania wskazaną nieruchomością w celu jej sprzedaży, posługując się przy tym jako autentycznym podrobionym pełnomocnictwem wystawionym na nazwisko D. S., ponadto posługując się jako autentycznym podrobionym dokumentem w postaci dowodu osobistego wystawionego na nazwisko M. C. (1) i podrabiając podpis M. C. (1) na umowie rezerwacyjnej z dnia (...) (...) r., czym działała na szkodę K. W. (2) i Ł. B., tj. o przestępstwo z art. 286 § 1 k.k. i art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § (...) k.k. ( punkt 33 części wstępnej wyroku, za ten czyn N. B. (1) został skazany w pkt III);

4. w dniu (...) (...) r. w P., działając wspólnie i w porozumieniu z M. L., N. B. (1) oraz E. R. w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadziła M. W. (1) do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie (...) zł tytułem wpłaty zadatku na zakup nieruchomości położonej w P., dla której Sąd Rejonowy P. Stare Miasto w P., V Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą o numerze (...), w ten sposób, że w związku z zamieszczeniem ogłoszenia na portalu internetowym O..pl o sprzedaży wskazanej powyżej nieruchomości, poprzez wprowadzenie w błąd co do tożsamości dokonującej sprzedaży nieruchomości, zamiaru i możliwości zawarcia ważnej umowy przedwstępnej sprzedaży nieruchomości znajdującej się w P. dla której prowadzona jest księga wieczysta o numerze (...), po uprzednim posłużeniu się podrobionymi przez M. L. wnioskiem o wydanie zaświadczenia dotyczącego objęcia działki nr (...) obręb S. ul. (...) nr księgi wieczystej (...) planem urządzenia lasu oraz upoważnieniem do składania wniosków i odbioru dokumentów i wnioskiem o wydanie wypisu z rejestru gruntów oraz wnioskiem o wydanie zaświadczenia dotyczącego objęcia nieruchomości obszarem rewitalizacji i upoważnienia do złożenia wniosku i odbioru zaświadczenia a także wnioskiem o wydanie informacji o przeznaczeniu terenu w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego i upoważnieniem do składania wniosków i odbioru dokumentów, posługując się przy tym jako autentycznym podrobionym dokumentem w postaci dowodu osobistego wystawionego na nazwisko A. S. (2), czym działał na szkodę M. W. (1), tj. o przestępstwo z art. 286 § 1 k.k. i art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § (...) k.k. ( punkt 34 części wstępnej wyroku, za ten czyn N. B. (1) został skazany w pkt IV);

5. w krótkich odstępach czasu i z góry powziętym zamiarem w dniu 4 kwietnia (...) roku w P. działając wspólnie i w porozumieniu z M. L., N. B. (1) oraz E. R. w celu osiągnięcia korzyści majątkowej doprowadziła M. B. (1) oraz P. B. (1) do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie (...) zł tytułem wpłaty zadatku na zakup nieruchomości położonej w P. przy ul. (...), dla której Sąd Rejonowy P. Stare Miasto w P., V Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą o numerze (...), w ten sposób, że w związku z zamieszczeniem ogłoszenia na portalu internetowym O..pl o sprzedaży wskazanej powyżej nieruchomości, wprowadziła w błąd M. B. (3) oraz P. B. (2) co do przysługującego prawa do dysponowania wskazaną nieruchomością w celu jej sprzedaży, przedkładając wyżej wymienionym jako autentyczny podrobiony dokument tożsamości wystawiony na nazwisko B. P., ponadto przedkładając uzyskane w nieuprawiony sposób w wyniku podrobienia przez M. L. wniosku o wydanie zaświadczenia dotyczącego objęcia działki nr (...) uproszczonym planem urządzenia lasu i podrobienia wniosku o wydanie zaświadczenia dotyczącego objęcia nieruchomości obszarem rewitalizacji dokumenty a także wnioskiem o wydanie informacji o przeznaczeniu terenu w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego i upoważnieniem do składania wniosków i odbioru dokumentów oraz podrobienia potwierdzenia odbioru dokumentów, w postaci wypisu aktu notarialnego Rep. A. (...).(...), wypis z rejestru gruntów (...), a także zaświadczenia dotyczące nieruchomości z Urzędu Miasta P. oraz Zakładu (...), czym działała na szkodę M. B. (3) oraz P. B. (2), tj. o przestępstwo z art. 286 § 1 k.k. i z art. 270 § 1 k.k. i art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. art. 286 § 1 k.k. i art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § (...) k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k. ( punkt 35 części wstępnej wyroku, za ten czyn N. B. (1) został skazany w pkt V);

6. w dniu (...) (...) r. w P., działając wspólnie i w porozumieniu z M. L. oraz N. B. (1), działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadziła M. H. (3) do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie (...) PLN tytułem wpłaty zadatku na poczet zakupu nieruchomości gruntowej położonej w P. przy ulicy (...), dla której Sąd Rejonowy P. Stare Miasto w P., V Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą o numerze (...), w ten sposób, że w związku z zamieszczeniem ogłoszenia na portalu internetowym O..pl o sprzedaży wskazanej powyżej nieruchomości, wprowadzili w błąd M. H. (3) co do przysługującego prawa do dysponowania wskazaną nieruchomością w celu jej sprzedaży, przedkładając wyżej wymienionemu jako autentyczny podrobiony dokument w postaci dowodu osobistego wystawiony na dane S. T., powodując straty w wysokości (...) PLN, czym działała na szkodę M. H. (3), tj. o przestępstwo z art. 286 § 1 k.k. i art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § (...) k.k. ( punkt 36 części wstępnej wyroku, za ten czyn N. B. (1) został skazany w pkt VI);

7. w dniu (...) (...) r. w P., w kancelarii notarialnej notariusza J. K., działając wspólnie i w porozumieniu z M. L., N. B. (1), E. R., M. J. oraz K. W. (1), w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, usiłowała doprowadzić I. G. oraz J. G. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem znacznej wartości w kwocie (...) PLN, w ten sposób, że przedłożono pokrzywdzonym oraz notariuszowi J. K. uzyskany bezprawnie wypis aktu notarialnego Rep. A (...) z dnia (...) r. zawartego u Notariusza W. S., dokumenty uzyskane z Urzędu Miasta P. w wyniku posłużenia się podrobionymi przez M. L. wnioskiem o wydanie zaświadczenia dotyczącego objęcia działki nr (...) obręb S. ul. (...) nr księgi wieczystej (...) planem urządzenia lasu oraz upoważnieniem do składania wniosków i odbioru dokumentów oraz wnioskiem o wydanie zaświadczenia dotyczącego objęcia nieruchomości obszarem rewitalizacji i upoważnieniem do złożenia wniosku i odbioru zaświadczenia oraz wnioskiem o wydanie zaświadczenia dotyczącego objęcia nieruchomości obszarem rewitalizacji i upoważnienia do złożenia wniosku i odbioru zaświadczenia a także wnioskiem o wydanie informacji o przeznaczeniu terenu w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego i upoważnieniem do składania wniosków i odbioru dokumentów a także podrobiony dowód osobisty wydany na dane M. W. (2), na podstawie których to dokumentów zamierzali wyłudzić poświadczenie nieprawdy przez funkcjonariusza publicznego notariusza J. K. poprzez podstępne przedłożenie wskazanych dokumentów, w związku z zamiarem zawarcia w formie aktu notarialnego, nie będąc do tego uprawnionym, umowy przeniesienia własności nieruchomości gruntowej położonej w P. przy ulicy (...), dla której to działki prowadzona jest przez Sąd Rejonowy P. Stare Miasto w P., V Wydział Ksiąg Wieczystych księga wieczysta o numerze (...), wprowadzając w ten sposób w błąd wyżej wymienionych, co do tożsamości osoby podającej się za właściciela wskazanej nieruchomości oraz przysługującego prawa do dysponowania wskazaną nieruchomością, jednakże celu swego nie osiągnięto z uwagi na postawę osób mających być stroną aktu notarialnego oraz notariusza, którzy to zorientowali się, iż nie jest uprawniony do przeniesienia własności nieruchomości, dlatego też nie doszło do podpisania aktu notarialnego, czym działała na szkodę I. G. oraz J. G., tj. o przestępstwo z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. i art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 272 k.k. i art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § (...) k.k. ( punkt 37 części wstępnej wyroku, za ten czyn N. B. (1) został skazany w pkt VII);

8. w dniu (...) (...) r. w P., działając wspólnie i w porozumieniu z M. L. oraz N. B. (1), działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej usiłowała doprowadzić A. K. (1) reprezentującą spółkę (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem znacznej wartości w kwocie (...) PLN tytułem zakupu nieruchomości położonej w P. przy ul. (...), dla której Sąd Rejonowy P. Stare Miasto w P., V Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą numerze (...), w ten sposób, że wprowadzili w błąd A. K. (1) co do przysługującego prawa do dysponowania wskazaną nieruchomością w celu jej sprzedaży, przedkładając uprzednio A. K. (1) oraz notariuszowi A. Ł. uzyskane w nieuprawiony sposób dokumenty w postaci wypisu aktu notarialnego Rep. A. (...), wypis z rejestru gruntów (...), a także zaświadczenia dotyczące nieruchomości z Urzędu Miasta P. oraz Zakładu (...), przy czym celu swojego nie osiągnęli z uwagi na wcześniejsze odwołanie spotkania, na którym miała być podpisana umowa, czym działano na szkodę spółki (...) Sp. z o.o., tj. o przestępstwo z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. ( punkt 38 części wstępnej wyroku, za ten czyn N. B. (1) został skazany w pkt VIII);

9. w okresie od (...) (...) r. do (...) (...) r. w P., działając wspólnie i w porozumieniu z M. L. oraz N. B. (1), działając w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, działając w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, doprowadziła P. M. (1) do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie (...) PLN tytułem wpłaty zadatku na poczet zakupu nieruchomości gruntowej położonej w P. przy ulicy (...), dla której Sąd Rejonowy P. Stare Miasto w P., V Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą o numerze (...), w ten sposób, że w związku z zamieszczeniem ogłoszenia na portalu internetowym O..pl o sprzedaży wskazanej powyżej nieruchomości, wprowadzili w błąd P. M. (1) co do przysługującego prawa do dysponowania wskazaną nieruchomością w celu jej sprzedaży, przedkładając wyżej wymienionemu jako autentyczny podrobiony dokument w postaci dowodu osobistego wystawiony na dane P. (...), powodując straty w wysokości (...) PLN, czym działała na szkodę P. M. (1), tj. o przestępstwo z art. 286 § 1 k.k. i art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § (...) k.k. ( punkt 39 części wstępnej wyroku, za ten czyn N. B. (1) został skazany w pkt IX).

Sąd Okręgowy zaskarżonym wyrokiem w punkcie XL uniewinnił oskarżoną od popełnienia tych dziewięciu przestępstw, podkreślając, iż materiał dowodowy nie dostarczył podstaw do przypisania oskarżonej M. B. winy w popełnieniu któregokolwiek z tych przestępstw. Wbrew twierdzeniom skarżącego z tym ustaleniem Sądu I instancji należy w pełni się zgodzić. Abstrahując od konfliktu z M. L., do którego w swoich wyjaśnieniach odwołują się zarówno N. B. (1), jak i M. B. (2) należy zauważyć, iż M. B. (2) w swoich wyjaśnieniach od samego początku zaprzeczała, by brała udział w tych zarzucanych zdarzeniach związanych z podrabianiem dokumentów i posługiwaniem się nimi i oszustwami na szkodę wymienionych w opisach tych czynów osób. M. B. (2) w wyjaśnieniach tych podała, iż nie był jej znany proceder, o którym mowa w zarzutach, zaprzeczając, by w jakikolwiek sposób w tym procederze uczestniczyła. Przyznała iż mąż (N. B. (1) – przyp. SA) często spotykał się z M. L., ale żaden z nich nie opowiadał jej o swoich działaniach. Jednocześnie oskarżona zaprzeczyła, by kiedykolwiek kontaktowała się z osobami pokrzywdzonymi czy notariuszami, w tym by kiedykolwiek umawiała się u notariuszy na jakieś terminy. O. zaprzeczyła, by znała E. R., K. W. (1) i M. O. negowała, by kiedykolwiek widziała, by mąż na swoim komputerze wystawiał jakieś oferty na portalach internetowych otodom.pl lub olx.pl, zaprzeczając, by w ogóle z tego komputera korzystała. O. zaprzeczyła również, by z mężem jeździła oglądać jakieś działki, by na jego polecenie wykonywała jakieś czynności związane z konkretnymi nieruchomościami, jak i zaprzeczyła, by miała świadomość prowadzonej przez męża razem z L. działalności przestępczej, jaką również i jej się zarzuca, tym bardziej, iż mąż na ten temat w ogóle jej nic nie wspominał i nie chciał powiedzieć, co robił z L., jak również nie mówił jej na ten temat niczego M. L.. O. w tych wyjaśnieniach przyznała jedynie, iż kiedyś poznała E. R., jak pojechała z mężem, M. L. i swoim małoletnim synem do W., po czym przyjechali razem do P., jednak nie została wtajemniczona, dlaczego ta kobieta z nimi przyjechała (k. (...)).

Należy zauważyć, iż zaprzeczanie przez oskarżoną swojej wiedzy, świadomości na temat procederu, w którym uczestniczył jej mąż i M. L. jest konsekwentne. Wyjaśnienia te więc nie dają jakichkolwiek podstaw do uznania, by oskarżona M. B. (2) w sposób świadomy uczestniczyła w tych konkretnych zarzucanych jej czynach. Próżno też szukać jakiegokolwiek potwierdzenia na udział M. B. w chociaż jednym z tych czynów w zeznaniach jakiegokolwiek świadka, w tym pokrzywdzonego czy też w opinii biegłej z dziedziny badań dokumentów, czy w jakimkolwiek innym niezależnym od sprawców, biorących udział w tych dziewięciu przestępstwach dowodzie.

Taki udział mogą natomiast potwierdzić oskarżeni (świadkowie), którym popełnienie tych czynów wspólnie i w porozumieniu z M. B. zarzucano.

W pierwszej kolejności należy spojrzeć na wyjaśnienia pomysłodawcy tego procederu, tj. oskarżonego N. B. (1). Jednak w wyjaśnieniach tych również nie sposób doszukać się jakiegokolwiek uczestnictwa jego żony choćby w jednym z tych dziewięciu przestępstw. N. B. (1) w tych wyjaśnieniach wręcz zdecydowanie zaprzecza, by jego żona miała z tym procederem jakikolwiek świadomy związek, zarzucając wręcz w tym zakresie M. L. kłamstwo, jak i wskazując, iż ze zdarzeniami tymi miała związek nie jego żona, ale konkubina M. L. M. M. (4) a także kobieta o imieniu E. (k. (...)). Nie ulega więc wątpliwości, iż wyjaśnienia tego oskarżonego nie pozwalają na wyciągnięcie jednoznacznego wniosku, iż M. B. (2) brała udział i to w sposób świadomy w którymkolwiek z tych czynów.

Przywołana przez N. B. (1) M. K. (2) w swoich zeznaniach (k. (...)) zaprzeczyła, by brała udział w tych przestępstwach, aczkolwiek przyznała, iż jej partner popełniał przestępstwa, oszukując właścicieli mieszkań, które wynajmował, jak i że bierze udział w oszukańczym procederze dotyczącym nieruchomości razem z N. B. (1), o czym sam jej zresztą powiedział. Nadto świadek przyznała, iż N. B. (1) próbował wciągnąć ją w ten proceder, zapytując ją, czy zna jakieś osoby, które można by podstawić jako „sprzedawców” i nawet wskazała mu swoich kolegów z R., dając mu na nich namiary telefoniczne, którzy w takiej roli mogliby występować a nadto, iż M. L. bardzo często korzystał z jej telefonu komórkowego, również często kontaktując się z niego z N. B. (1). M. K. (2) przyznała, iż faktycznie istniała kobieta o imieniu E., która była zainteresowana udziałem z N. B. (1) i jej konkubentem w tym procederze, choć nie potrafiła powiedzieć, czy brała w tym udział. Natomiast na temat M. B. zeznała tylko tyle, że wiedziała od M. L., że, cyt. „ M. wszędzie z nimi jeździła” i że, cyt.: „ M. o wszystkim miała wiedzieć”. Świadek przyznała, iż poza twierdzeniami M. L. nie uzyskała potwierdzenia udziału w tym procederze M. B., tym bardziej, że z nią na ten temat w ogóle nie rozmawiała (k. (...)). Na rozprawie, potwierdzając te zeznania ze śledztwa na temat oskarżonej B. zeznała tylko tyle, że, cyt.: „ wiem, że M. B. (2) była kierowcą N., więc dlatego powiedziałam, że ona o wszystkim wiedziała. O tym, że M. była kierowcą wiem od M., mówił mi takie rzeczy”. Jednocześnie świadek wskazała, iż N. B. (1) nie był kierowcą, nie jeździł samochodami i nie wiedziała dlaczego, więc kierowcami byli M. B. (2) i M. L., choć już nie potrafiła wskazać, czy M. B. (2) jeździła razem samochodem z mężem i M. L. (k. (...)).

Zapoznając się więc z zeznaniami M. K. (2) można by odnieść wrażenie, iż wskazują one na udział oskarżonej M. B. w przestępczym procederze z udziałem N. B. (1) i M. L., gdyż ma z nich wynikać jej wiedza co do charakteru procederu, jakim się oni zajmowali oraz wożenie N. B. (1) samochodem. Należy jednak od razu zauważyć, iż zeznania te rażą aż znaczną ogólnikowością. Nawet przyjmując w najgorszej dla oskarżonej sytuacji, iż wiedziała czym dokładnie zajmuje się jej mąż z M. L., nie da się na podstawie takich zeznań wykazać, iż oskarżona dopuściła się któregokolwiek z zarzucanych jej czynów przestępczych. Zeznania te bowiem wskazują tylko na ogólną wiedzę oskarżonej na temat procederu, jakim zajmował się jej mąż z L., ale już nie wskazują konkretnie, czy oskarżona brała udział razem z mężem i L. w tych konkretnych dziewięciu przestępstwach, jakie się jej zarzuca, czy chociażby w jednym z nich. To, że oskarżona M. B. (2) jeździła z N. B. (1), to za mało, by ustalić, iż jeździła z nim akurat w sprawach dotyczących tych dziewięciu czynów czy chociażby jednego z nich a jeżeli tak, to którego. Wiadomym bowiem jest, iż N. B. (1) jeździł również i to przecież bardzo często z M. L., by załatwić określone dokumenty, co przecież także dotyczy samych zarzucanych mu przestępstw przeciwko dokumentom, jak i w celu dokonania już oszustwa na szkodę wymienionych w opisach czynów pokrzywdzonych.

Skoro więc praktycznie nie da się niczego konkretnego ustalić na podstawie zeznań M. K. (2), to należy starać się znaleźć odpowiedź na udział oskarżonej w zarzucanych jej czynach w wyjaśnieniach (zeznaniach) M. L., które w tym przedmiocie wedle aktu oskarżenia i apelacji prokuratora mają stanowić kluczowy dowód winy oskarżonej.

M. L. w trakcie pierwszego przesłuchania w charakterze podejrzanego wyjaśnił bardzo ogólnie o tym procederze a miał wówczas zarzucone czyny, jakie przypisano N. B. (1) w punktach I, II i III a jakie zarzucano M. B. w punktach 31, 32 i 33 (k. 89-91). Z wyjaśnień tych wynika, że jeździł z N. B. (1) do urzędów i na spotkania z potencjalnymi nabywcami nieruchomości. Natomiast na temat żony N. B. (1) zeznał, że, cyt.: „ N. B. (1) w większości przypadków jeździł ze swoją żoną M.. Ona była w pełni świadoma tego co robiłem ja oraz jej mąż. Gdy byliśmy z jego synem M. nie była obecna. Jestem przekonany, że także brała udział w tym procederze” (k. 96). Wyjaśnienie to, tak jak w przypadku omówionych wyżej zeznań M. K. (2) zawiera taki stopień ogólności na temat wiedzy M. B. o przestępczym procederze, iż nie da się na tej podstawie wyciągnąć jakichkolwiek konkretnych wniosków co do sprawstwa i winy oskarżonej w popełnieniu zarzucanych jej czynów. Przyjmując bowiem nawet, iż miała taką świadomość uczestniczenia w przestępczej działalności jej męża i M. L., nie da się na tej podstawie ustalić konkretnie, iż w jakikolwiek sposób z pełną świadomością uczestniczyła w przestępczych zdarzeniach, jakie zarzuca się jej w punktach od 31 do 39 bądź choćby w jednym z nich. To zaś, że M. B. (2) w „większości wypadków” jeździła w mężem o niczym nie świadczy. Po pierwsze bowiem nie ma w tym nic dziwnego, że żona jeździ ze swoim mężem i wozi go w bliżej niesprecyzowane przez L. miejsca. Nie da się natomiast na tej podstawie wywieźć, iż M. B. (2) wiozła N. B. (1) w przestępczych zamiarach do określonych urzędów, kancelarii notarialnych czy na niezabudowane nieruchomości, czy także do T. S. w celu związanym ze współudziałem w popełnieniu choćby jednego przestępstwa jej zarzucanego, nie mówiąc już o wszystkich dziewięciu przestępstwach, tym bardziej, że M. L. powiedział, że M. B. (2) jeździła z mężem w „ większości przypadków” a więc nie w każdym przypadku. Nawet jeżeli dowód ten ma potwierdzać, iż oskarżona brała udział w którymś z tych czynów, to nie daje już odpowiedzi na pytanie w którym. M. L. przy tym nie wskazuje przecież, iż M. B. (2) brała udział we wszystkich tych przestępstwach. Natomiast wyrażone przez M. L. przekonanie, że M. B. (2) brała udział w tym procederze jest tylko wyrażeniem oceny przez przesłuchiwanego a nie wskazaniem konkretnego faktu. Wprawdzie M. L. wskazał, iż w jednym przypadku M. B. (2) przyjechała po niego bez N. B. (1) po odbiór dokumentów w Urzędzie na ul. (...). Jednak M. L. w tym konkretnym przypadku, jak wyjaśnił, że nie posługiwał się „lewym dokumentem”, co już oznacza, iż w tym momencie nie wyczerpał znamion czynu przestępczego, natomiast L. nie potrafił wskazać czego konkretnego dotyczył uzyskany w Urzędzie przez niego wypis i wyrys. To zaś oznacza, iż nie da się tego wyjazdu wspólnego podporządkować pod którykolwiek konkretny czyn, jaki zarzuca się w tej sprawie oskarżonej.

W tych wyjaśnieniach ze strony przesłuchiwanego M. L. co do osoby M. B. pojawiają się dwie konkretne okoliczności: mianowicie jeden wyjazd na działkę gruntu w P. przy Al. (...) wraz z N. B. (1) i synem B. E. miał miejsce bez udziału w tym M. B. oraz fakt dzwonienia do notariusza przy ul. (...) w P. przez M. B., która w rozmowie z notariuszem podawała się za właścicielkę działki na Al. (...) i w tej rozmowie umówiła go (M. L. – przyp. SA) po odbiór dokumentów (k. 96). Ta pierwsza wypowiedź nie pozwala na ustalenie sprawstwa oskarżonej. Ta druga wypowiedź dotycząca dzwonienia przez M. B. do notariusza w celu przygotowania i odbioru dokumentów dotyczących działki przy Al. (...) pozwalałaby na poczynienie ustaleń w zakresie sprawstwa i winy oskarżonej w popełnieniu zarzucanego jej przestępstwa w punkcie 32 (przypisanego N. B. (1) w pkt II) pod warunkiem, iż okazałaby się wiarygodna.

Należy zauważyć, iż z przedstawionych wyżej wyjaśnień M. B. wynika, iż nie dzwoniła do żadnego notariusza, co znajduje potwierdzenie w wyjaśnieniach N. B. (1), który wskazywał, iż taki telefon wykonała M. M. (4), czemu znów zaprzeczyła świadek.

Należy więc ustalić, jaką postawę procesową odnośnie tego czynu prezentował w kolejnych wyjaśnieniach M. L..

Podczas przesłuchania na k. (...) M. L. jedynie podtrzymał swoje dotychczasowe twierdzenia, więc należy te wyjaśnienia ocenić jak powyższe.

M. L., mając nadal postawione zarzuty dotyczące tych trzech przestępstw, podczas przesłuchania w dniu (...) r. wyraził chęć współpracy z Policją. Wskazał tutaj, iż w czasie pobytu w areszcie otrzymał gryps, z którego wynikało, iż ma nic nie mówić odnośnie M. B. i że ona nic nie wiedziała, przyznając jednocześnie, iż N. pisał złe rzeczy o M. M. (4). Należy zauważyć, iż w pierwszych wyjaśnieniach M. L. wyjaśnił, iż M. B. (2) nie wydawała mu żadnych poleceń, choć w jego ocenie o wszystkim wiedziała. W tych wyjaśnieniach wyjaśnił już odmiennie wskazując, iż, cyt.: „ N. i M. tym wszystkim rządzili, M. o wszystkim wiedziała, tak samo dzwoniła do tego notariusza, o czym wcześniej wyjaśniałem. Ona była w cały ten proceder wtajemniczona” (k. 2370). Poza takimi ogólnymi stwierdzeniami w wyjaśnieniach tych nie ma żadnych konkretów dotyczących zachowania się oskarżonej M. B. w czasie popełniania zarzucanych jej czynów (k. 2369-2371). Nie da się więc na podstawie tak ogólnych stwierdzeń dokonać jakichkolwiek konkretnych ustaleń odnośnie popełnienia któregokolwiek z zarzucanych oskarżonej przestępstw. Takie ogólnikowe, praktycznie niczym nie poparte twierdzenia na temat „rządzenia” przez M. B. tym procederem czy na temat jej wiedzy o tym procederze to za mało, by móc wykazać, iż oskarżona brała czynny udział jako współsprawca i w jakiej do tego roli przy popełnianiu poszczególnych zarzucanych jej przestępstw a do tego czy wszystkich, czy niektórych z nich a nadto których konkretnie. Natomiast na temat tego telefonu do notariusza M. L. odwołał się do wcześniejszych wyjaśnień, na które wyżej wskazano a więc z tego wyjaśnienia na ten temat nic konkretnego nie wynika.

Podczas kolejnego przesłuchania w dniu (...).(...) r. M. L. na temat żony N. B. (1) nic nie wspominał (k. (...)).

Podczas przesłuchania w dniu (...).(...) r., gdy już postawiono mu zarzut dotyczący wszystkich czynów, jakie zarzucono aktem oskarżenia M. B. (k. (...) i gdy wyjaśniał na temat tych zarzucanych czynów, wskazując na role poszczególnych osób w ich popełnieniu, nie wskazał tu na jakąkolwiek rolę M. B. podczas popełniania któregokolwiek z tych czynów (k.(...)). M. L. jedynie znów ogólnie stwierdził, iż, cyt.: „ o większości zdarzeń żona B. wiedziała, bo jeździła bardzo często z nami. O tym już wyjaśniałem wcześniej”. Mając więc na uwadze taką ogólnikowość należy dokładnie to stwierdzenie ocenić jak wcześniejsze jego wypowiedzi na ten temat. Zakładając bowiem nawet z niekorzyścią dla oskarżonej, iż faktycznie wiedziała ona o większości zdarzeń, to nie da się na tej podstawie ustalić, iż wiedziała o wszystkich zarzucanych jej czynach a więc nie da się przyjąć, by uczestniczyła w popełnieniu wszystkich zarzucanych jej dziewięciu przestępstw, jak również nie da się przyjąć, iż na przykład brała udział w popełnieniu czynów zarzucanych jej w punktach 31, 33, 35, 37, 38, 39 (to jest większości zarzucanych jej zdarzeń) a nie brała udziału w pozostałych czynach. Na podstawie tych wyjaśnień nie jest więc możliwe dokonanie ustalenia czy w ogóle a jeżeli tak, to w których konkretnych czynach oskarżona brała udział.

W tych wyjaśnieniach M. L. znów odwołuje się do swojej wcześniejszej wypowiedzi na temat wykonanego telefonu M. B. do notariusza, nie wskazując jednak żadnych konkretnych okoliczności w tym zakresie. Natomiast M. L. przyznał, iż mogła być jakaś sytuacja, że to on dzwonił do któregoś z notariuszy z telefonu M. M. (4), wyrażając przy tym przekonanie, iż M. M. (4) nie dzwoniła do żadnego notariusza, gdyż nie wiedziała w ogóle o tym, czym się z N. B. (1) i resztą zajmują. W tym ostatnim jednak przypadku nie można dać w pełni wiary tym wyjaśnieniom, bowiem z zeznań M. K. (2) jasno przecież wynika, iż wiedziała, jakim procederem zajmuje się M. L. i N. B. (1), bo o tym miała się dowiedzieć od L.. Ta okoliczność zaś oznacza, iż M. L. nie tylko nie mówi prawdy, ale i wskazuje na to, iż stara się ochronić swoją konkubinę przed ewentualnym oskarżeniem w tej sprawie a więc stara się chronić swoją partnerkę tak, jak to czyni N. B. (1) w stosunku do swojej żony. Ta okoliczność zaś znów może wskazywać na prawdomówność N. B. (1) co do obciążania M. M. (4) udziałem co najmniej w niektórych zdarzeniach, jak choćby w czynie zarzucanym jego żonie w punkcie 34 (a jemu przypisanym w punkcie IV), gdzie wskazał na udział M. M. (4), która jest „blondynką” i która samochodem na niego czekała po transakcji pod (...) a o której to kobicie wspominały K. W. (1) i M. J. (k. 6629) bądź też zarzuconym w punkcie 32 (a jemu przypisanym w punkcie II), gdzie wskazał, iż do notariusza A. S. (1) nie dzwoniła jego żona a tylko M. M. (4) (k. 6347). Sąd Apelacyjny nie przesądza tu o pewności, iż to faktycznie M. K. (2) czekała na N. B. (1) pod (...), czy też to M. K. (2) dzwoniła do notariusza, bowiem M. K. (2) nie postawiono żadnego zarzutu udziału choćby w tych dwóch przestępstwach, natomiast wyjaśnienia N. B. (1) w tym względzie są wiarygodne w stwierdzeniach, iż to nie jego żona czekała na niego pod (...) i to nie jego żona dzwoniła do notariusza A. S. (1), ale czyniła to inna kobieta, biorąca udział w tych zdarzeniach, o czym jeszcze będzie mowa niżej.

Wyjaśnienia M. L. z k. (...) należy ocenić jak powyższe, bowiem przesłuchiwany jedynie odwołał się w nich do poprzednich wyjaśnień, podtrzymując je w całości.

Podczas przesłuchania w dniu (...) r., kiedy to postawiono mu zarzuty dot. zarówno udziału w oszustwach, jak i w podrabianiu dokumentów (k. (...) a więc zarówno w czynach, o udział w których stawia się zarzuty M. B. w akcie oskarżenia, jak i czynach, zwłaszcza przeciwko wiarygodności dokumentów (a więc tych, jakie zarzucono także N. B. (1)), o udział w których nie stawia się zarzutów M. B., M. L. wyjaśnił, odnosząc się do nowych zarzutów z art. 270 § 1 k.k. (a więc tych, o popełnienie których nie oskarżono M. B.), w jaki sposób i gdzie podrabiał dokumenty wskazane w zarzutach. M. L. wyjaśnił bowiem, iż to wypisywanie blankietów wniosków czy upoważnień, jak i ich podpisywanie zawsze odbywało się w samochodzie i, cyt.: „ nieraz była przy tym M. B. (2), ona siedziała w samochodzie” (k. (...)).

Znów więc przyjmując najmniej korzystną dla oskarżonej wersję prezentowaną przez M. L. nie da się na tej podstawie wykazać, iż oskarżona brała udział w którymkolwiek z zarzucanych jej dziewięciu przestępstw. Jak bowiem to wynika z samych twierdzeń M. L. te konkretne sytuacje dotyczyły czynów związanych z nowymi zarzutami przestępstw przeciwko wiarygodności dokumentów, a więc tych, o popełnienie których M. B. (2) nie jest oskarżana. Poza tym, nawet gdyby te twierdzenia miały dotyczyć jej obecności w czasie podrabiania dokumentów związanych z popełnieniem przestępstw jej zarzucanych, to należy zauważyć, iż M. L. jedynie wskazuje, iż przy takich sytuacjach M. B. (2) była obecna „nieraz” a więc nie za każdym razem i nie da się na tej podstawie ustalić kiedy, podczas realizacji znamion którego z czynów.

A więc również i te wyjaśnienia nie dają żadnych podstaw do wykazania sprawstwa i winy oskarżonej w popełnieniu któregokolwiek z zarzucanych jej przestępstw.

Na rozprawie w dniu (...) r., jako oskarżony, podtrzymując swoje wyjaśnienia ze śledztwa, wyjaśnił na temat konkretnych przestępstw, uwzględniając w tym zakresie w nich udział M. B. (k. 6341v-6347v).

M. L. przyznał, iż M. B. (2) pojechała z nim i N. B. (1) do W.. N. B. (1) znalazł tę kobietę (E. R. – przyp. SA) na jakimś portalu, że potrzebuje pracy i pojechali wówczas po nią do W. (k. 6342-6343). Jednocześnie podczas tych wyjaśnień M. L. ponownie nawiązał do osoby M. B., mówiąc znów ogólnie o jej wiedzy na temat popełnianych przez nich przestępstw (k. 6343v-6344v). M. L. bowiem najpierw wskazał na swoją ocenę w tym zakresie a nie fakt, twierdząc, iż, cyt.: „ rola M. B. polegała na tym, że była żoną swojego męża i o wszystkim wiedziała”, że, cyt.: „ ona często była z nami, więc musiała wiedzieć”, przy czym często bywały sytuacje, że M. B. (2) kierowała samochodem, jak jechali po dokumenty, np. do L. i do G.. Jednocześnie M. L. przyznawał, iż nie mówił oskarżonej, po co jadą do tych urzędów. Wprawdzie wskazywał, iż w czasie jazdy samochodem on razem z B. poruszali temat tych dokumentów i tego co robią, jednak nie potrafił już skonkretyzować tych sytuacji. Jednocześnie M. L. nie potrafił powiedzieć, czy oskarżona wiedziała o wszystkim, choć wskazywał na jej wiedzę co do faktu podrabiania dokumentów, bowiem ona to widziała, jak siedzieli w samochodzie, choć i tutaj wyrażał niepewność w tym zakresie, twierdząc, że „raczej” to widziała, siedząc na tylnym siedzeniu. Jednocześnie M. L. wskazywał, iż na temat tego co robią nigdy z oskarżoną nie rozmawiał, choć w jej obecności te tematy były poruszane. M. L. nie był jednak w stanie stwierdzić, ile na temat tego procederu mówił oskarżonej jej mąż, choć jednocześnie podnosił, iż ona ogólnie wiedziała o całej sytuacji, że biorą zaliczki. M. L. jednak nie potrafił już konkretnie wskazać, przy ilu takich rozmowach była obecna oskarżona. Jednocześnie M. L. przyznał, iż oskarżona nigdy nie uczestniczyła osobiście w żadnych zdarzeniach z udziałem klientów, notariuszy. M. L. podał także, ze były sytuacje, gdy M. B. (2) jeździła z nim i mężem po dokumenty, które on odbierał z G. , jak i raz pojechała z nim, idąc wówczas na zakupy (co notabene M. B. (2) przyznała na k. 6340v), wyrażając przy tym przypuszczenie, iż M. B. (2) wiedziała, po co są te dokumenty (czemu M. B. (2) już zaprzeczyła w tych wyjaśnieniach), skoro wiedziała, co oni (tzn. M. L. i N. B. (1)) robią.

Mając na uwadze te wyjaśnienia, które znów bardzo ogólnie wskazują na wiedzę oskarżonej M. B. na temat procederu, jakim zajmowali się M. L. i N. B. (1), należy wyjaśnienia te ocenić jak wcześniejsze. Zakładając bowiem nawet najbardziej niekorzystną wersję dla oskarżonej, tj., iż posiadała ona taką wiedzę i często jeździła z L. i mężem po dokumenty, to podkreślić należy, iż z tych wyjaśnień nie wynikają żadne konkretne fakty, wskazujące na udział M. B. choćby w jednym z zarzucanych jej przestępstw. Należy przy tym raz jeszcze przypomnieć, iż z wyjaśnień tych wynika, iż M. B. (2) jeździła z nimi po dokumenty, co może także świadczyć o tym, iż chodzi tu o czyny zarzucane N. B. (1) i M. L. wyłącznie przeciwko wiarygodności dokumentów a przecież popełnienie takowych nie zostało zarzucone oskarżonej. Na podstawie takich więc wyjaśnień M. L. nie jest możliwe przypisanie oskarżonej udziału w którymkolwiek z zarzucanych jej czynów. Nie można przy tym uznać za wiarygodne twierdzeń M. L., iż „ M. była cały czas przy N. ”, jak i by jechała z nimi po jedną zaliczkę, bowiem te okoliczności nie znajdują żadnego potwierdzenia w jakimkolwiek dowodzie a poza tym znajdują one zaprzeczenie w dalszych wyjaśnieniach M. L., kiedy już wyjaśniał na temat konkretnych zdarzeń, zarzucanych także M. B..

Tak samo należy odnieść się do bardzo ogólnikowych zeznań M. L., złożonych na rozprawie w dniu (...) r. Tu świadek, odwołując się do swoich wyjaśnień nie potrafił już wskazać wielu szczegółów zdarzeń, w tym nie potrafił jednoznacznie wskazać, czy w jednym ze zdarzeń do notariusza dzwoniła M. B. (2) (k. 6979-6980v).

Takie same ogólniki wynikają z wyjaśnień E. R.. Mianowicie oskarżona ta w swoich wyjaśnieniach z dnia (...) (...) r. podała, iż poznała żonę N. B. (1) w sytuacji, kiedy ona z N. B. (1) i M. L. przyjechała do W., skąd ją zabrali do P.. Ten przyjazd był związany z sytuacją, gdy mówiła N. B. (1), że nie przyjedzie na dokonanie oszustwa na szkodę pani B. (dot. czynu zarzucanego oskarżonej M. B. w pkt 35 a przypisanego N. B. (1) w pkt V – przyp. SA), gdyż na przyjazd pociągiem nie posiadała pieniędzy. Wtedy M. L., N. B. (1) i jego żona przyjechali po nią. W samochodzie był także syn B. (k. 2001). E. R. w tych wyjaśnieniach nie wskazała, by M. B. (2) uczestniczyła w tym oszustwie. Jak zresztą wynika to z poniższych wyjaśnień M. L. M. B. (2) nie miała nic wspólnego z tym czynem, gdyż w żaden sposób w nim nie uczestniczyła. To zaś w sposób oczywisty oznacza, iż sam przejazd samochodem M. B. z synem z P. do W. i z powrotem do P., podczas którego to wyjazdu jej mąż i M. L. spotkali się z E. R. i zabrali ją do P., by następnie z jej udziałem popełnić wskazane przestępstwo nie oznacza, iż M. B. (2) wiedziała od męża, jaki jest rzeczywisty cel przywiezienia E. R. do P. a nawet, jeżeli wiedziała o tym celu, to ten fakt nie oznacza, iż świadomie i czynnie brała udział w tym konkretnym przestępstwie na szkodę małżonków B.. Trzeba bowiem zauważyć, iż oskarżona M. B. (2) nie przyznaje, by wiedziała, jaki był rzeczywisty cel tego wyjazdu męża i L. do W.. Abstrahując bowiem od jej podejrzeń o kontakty L. oraz męża z innymi kobietami (k. 6339v-6340) oskarżona w toku wyjaśnień w dniu (...).(...) r. podała, iż mąż mówił jej, iż ten wyjazd związany jest ze spotkaniem w sprawie owoców (co zresztą nie jest wykluczone, iż tak mówił jej N. B. (1), skoro, co także wynika z jego, jak i M. L. wyjaśnień i zeznań, od początku roku (...) r. zajmował się handlem owocami z H. – przyp. SA), jednak do tego spotkania nie doszło, zaś po telefonie L. pojechali na stację paliw, gdzie czekała na nich kobieta (którą okazała się E. R. – przyp. SA) i z którą mąż i L. rozmawiali na zewnątrz samochodu, ale nie słyszała treści rozmowy, zaś w samochodzie przy niej rozmawiali o sprawach osobistych, ale nie słyszała, by w tych rozmowach były poruszane kwestie związane z czymś nielegalnym (k. 3261-3262). Natomiast w toku rozprawy w dniu (...) r. oskarżona potwierdziła, iż L. przyjechał po jej męża i wyciągał go na wyjazd do W. i wówczas usłyszała, iż jadą do jakiejś firmy załatwić coś z owocami i że mają się spotkać z jakąś kobietą. Ona więc z zazdrości o męża pojechała z nimi i wówczas z W. przyjechała z nimi do P. E. R., zaś mąż zapewniał ją, że R. jest przyjaciółką L. (k. 6340-6340v). Zresztą tożsame okoliczności dotyczące tego wyjazdu do W. wynikają z wyjaśnień N. B. (1), bowiem przyznał on w toku przesłuchania w dniu (...).(...) r., iż raz udali się samochodem razem z jego żoną i L. do W. po E. R., przy czym żona nie wiedziała w jakim tam celu jadą a myślała, że jadą porozmawiać ze znajomym odnośnie owoców – cytrusów (k. 4573-4578).

E. R. przyznała, iż w czasie drogi nie poruszano tematu tego, co ma zostać zrobione w P. (k. 2001).

Mając na uwadze taki materiał dowodowy nie można w sposób uzasadniony podnosić, iż oskarżona M. B. (2) wiedziała, w jakim celu nastąpił wyjazd do W. a tym samym w jakim celu mąż i L. spotkali się z E. R. i dlaczego przyjechała ona z nimi do P.. To, że oskarżona M. B. (2) pojechała sobie z synem razem z mężem i jego kolegą do W. nie oznacza, iż uczestniczyła w popełnieniu jakiegoś przestępstwa. Nie ma bowiem jakiegokolwiek dowodu na to, by oskarżona znała konkretny cel przywiezienia do P. E. R., w tym nie ma jakiegokolwiek dowodu na to, by w związku z tym przywiezieniem E. R. uczestniczyła w realizacji znamion przestępstwa zarzucanego jej w punkcie 35, jak i jakiegokolwiek innego jej zarzucanego, w tym z udziałem E. R.. Nie można przecież w świetle zasad doświadczenia życiowego wykluczyć, iż jedynym celem wyjazdu M. B. było przejechanie się do W. razem z synem oraz mężem a więc, że przyświecał jej wyłącznie cel towarzyszenia mężowi w tym wyjeździe. Notabene, trudno wręcz dopatrzyć się w tej eskapadzie jakiegokolwiek innego celu, skoro M. B. (2) w czasie tej drogi w ogóle nie poruszała w rozmowach z E. R., jak i mężem czy M. L. jakichkolwiek kwestii związanych z planowaniem oszustwa czy wyciągnięcia jakichś dokumentów z urzędów, czy też podrobienia dokumentów i posłużenia się nimi, nie mówiąc już o rozmowie na temat konkretnej nieruchomości i wyłudzenia w związku z chęcią jej sprzedaży określonej należności. Dodać przy tym trzeba, iż brak jest w sprawie jakiegokolwiek dowodu na to, by oskarżona B. poza tym jednym spotkaniem miała jeszcze jakikolwiek inny kontakt z E. R., zwłaszcza związany z realizacją znamion jakiegokolwiek zarzucanego jej czynu przestępczego, w tym i zarzucanego w punkcie 35. E. R. zresztą przekonywująco w swoich wyjaśnieniach negowała, by miała jeszcze jakikolwiek kontakt z żoną N. B. (1), czemu także dała wyraz na rozprawie (k. 6625v).

E. R. podczas przesłuchania w dniu (...).(...) r. twierdziła, iż, cyt.: „ wydaje mi się, że jego żona bardzo dobrze o wszystkim wiedziała”, „ w mojej ocenie jego żona wiedziała o wszystkim, gdyż dziwne byłoby to, aby ktoś jechał po kogoś do W. bez żadnego celu” (k. 2001). Nie ulega wątpliwości, iż te wyjaśnienia nie mogą stanowić żadnego dowodu na sprawstwo i winę oskarżonej M. B., gdyż zawierają jedynie ocenę oskarżonej R., nie zaś opis określonego faktu. Poza tym, jak wskazano wyżej, cel przejechania się do W. z P., mimo znacznej odległości (około (...)) nie może dziwić, mając na uwadze fakt, iż M. B. (2) wzięła ze sobą syna i towarzyszyła mężowi, co już świadczy o celu towarzyskim czy po prostu o chęci przejechania się. Na marginesie zaś należy wspomnieć, iż z uwagi na szybie połączenie komunikacyjne P. z W. (autostrada) odległość ta nie jawi się aż tak nadmierna i wyczerpująca dla jadących z P. do W. i z powrotem. Zresztą na rozprawie E. R. sama przyznała, iż to były tylko jej domysły na temat wiedzy M. B., tym bardziej, że w samochodzie nie było żadnej rozmowy, by na jej podstawie można by się domyślać, iż ona wraz z L. i B. uczestniczy w czymś nielegalnym (k. 6625v).

Wreszcie nie można udziału M. B. w przestępczym procederze wywodzić z zeznań T. S.. Wprawdzie ze zdjęć rozpoznał M. B. i wiązał jej osobę z mężczyzną, który zamawiał u niego dokumenty (tj. N. B. (1) – przyp. SA), ale nie był w stanie sprecyzować, gdzie ją widział i wyraził jedynie przypuszczenie, że być może przywiozła ona tego mężczyznę samochodem (k. 5251-5253), przy czym mogła go przywieźć tylko raz, ale wtedy w ogóle z nią nie rozmawiał (k. 6968v-6970).

Powyższe zeznania więc tylko skazują na jednokrotną możliwość podwiezienia N. B. (1) do T. S., przy czym na ich podstawie nie można wyciągnąć żadnego wniosku co do tego kiedy to było, w związku z jakimi dowodami osobistymi a tym samym nie da się tego incydentalnego zdarzenia powiązać z jakimkolwiek konkretnym czynem, jaki zarzuca się oskarżonej M. B., nie mówiąc już o braku możliwości wykazania świadomości oskarżonej, jaka jej towarzyszyła w czasie przywiezienia męża na spotkanie z T. S..

Nawiązując natomiast do konkretnych czynów i odpowiadając wprost na pytania dotyczące w nich udziału M. B. M. L. na rozprawie w dniu (...) r. wyjaśnił wyraźnie, iż M. B. (2) nie miała nic wspólnego ze zdarzeniem dotyczącym czynu zarzucanego jej w punkcie 31 (k. 6343v), że nie było jej przy realizacji czynu zarzucanego jej w punkcie 33 i nie miał pojęcia, czy oskarżona wiedziała, że miała być pobrana zaliczka (k. 6345), że w zdarzeniu dotyczącym czynu zarzucanego jej w punkcie 34 M. B. (2) nie uczestniczyła i nie pamiętał, czy do tej działki była z nimi oskarżona, biorąc wypisy i wyrysy, mając jednocześnie pewność, że oskarżonej na tej działce nie było, nie była też w biurze, nie widziała momentu pobrania zaliczki ani przekazania przez niego pieniędzy N. B. (1) (k. 6345), że M. B. (2) nie uczestniczyła w żaden sposób w zdarzeniu dotyczącym zarzucanego jej czynu w punkcie 35 (k. 6345), że nie było z nimi M. B. przy realizacji znamion czynu zarzucanego jej w punkcie 36 i przy pobieraniu zaliczki (k. 6345), że nie kojarzył zdarzenia dotyczącego czynu zarzucanego oskarżonej w punkcie 38, co przecież oznacza, iż nie potrafił wskazać, czy uczestniczyła w tym M. B. (2) (k. 6345v), że M. B. (2) nie miała niczego wspólnego ze zdarzeniem dotyczącym zarzucanego oskarżonej czynu w punkcie 39 (k. 6345v-6346).

Mając więc na uwadze przytaczane wyżej oceny wyjaśnień M. L. złożone w śledztwie, z których wynikała niemożność dokonania ustaleń faktycznych odnośnie sprawstwa a tym bardziej i winy oskarżonej w popełnieniu któregokolwiek z zarzucanych jej czynów, nie mówiąc tym bardziej o wszystkich zarzucanych jej przestępstwach, te wyjaśnienia z rozprawy nie pozostawiają już żadnych złudzeń co do tego, iż nie jest możliwe wykazanie (udowodnienie) oskarżonej M. B. udziału w popełnieniu zarzucanych jej przestępstw w punktach 31, 33, 34, 35, 36, 38 i 39, tym bardziej, iż na jej sprawstwo i winę w popełnieniu tych konkretnych czynów nie wskazuje żaden inny dowód zebrany w niniejszej sprawie, co znów wskazuje na konieczność uniewinnienia oskarżonej od popełnienia tych przestępstw, co świadczy o zasadności wydanego w tym zakresie wyroku.

Inaczej w tych wyjaśnieniach wypowiedział się M. L. odnośnie dwóch czynów: zarzucanych oskarżonej w punktach 32 i 37.

Odnośnie czynu zarzucanego oskarżonej w punkcie 32 M. L. wyjaśnił, że M. B. (2), cyt.: „ nie brała stricte udziału w tym zdarzeniu”. Jednak wskazał, iż ona ogólnie wiedziała o tym, co oni robią i raz dzwoniła do notariusza (k. 6343v). M. L. wyjaśnił, iż to N. B. (1) w czasie, gdy razem jechali samochodem, powiedział jej, że ma zadzwonić do notariusza i zapytać się czy można podjechać po dokumenty i M. B. (2) zadzwoniła, czego był on świadkiem i następnie te dokumenty odebrał, dodając, iż tego dnia podjechali do trzech notariuszy po te akty notarialne (k. 6344, 6344v).

Podchodząc do tych wyjaśnień należy zauważyć, iż sam fakt obecności M. B. w tym samochodzie nie oznacza jeszcze, iż uczestniczyła w tych zdarzeniach, tj. wiedziała, iż jeździ razem z mężem i L. do kancelarii notarialnych pod odbiór wypisów aktów notarialnych, mających potem posłużyć do popełnienia konkretnych przestępstw oszustw. O. w ogóle zaprzeczyła, by miała wiedzę odnośnie procederu, jakim zajmował się jej mąż z M. L., co także znajduje odbicie w wyjaśnieniach N. B. (1). Przekreśleniem wiarygodności wyjaśnień M. B., przynajmniej odnośnie popełnienia przez nią zarzucanego jej czynu w punkcie 32 byłoby wykazanie, iż faktycznie wówczas zadzwoniła do notariusza A. S. (1). Jak już wyżej zaznaczono, N. B. (1) potwierdził, iż taki telefon został wykonany, ale przez M. M. (4). Co istotne jednak, A. S. (1) również w swoich zeznaniach z dnia (...).(...) r. wskazała, iż w marcu (...) r. – prawdopodobnie (...).(...) r. na telefon jej kancelarii zadzwoniła kobieta – miała młody głos – która przedstawiła się jako J. B. (1) i w rozmowie poprosiła ją o przygotowanie dodatkowego wypisu aktu notarialnego, podając jej sygnaturę i datę podpisania aktu notarialnego a także nieruchomość, którego akt dotyczył. Poinformowała też, iż dokument odbierze jej kuzyn (k. 3950). Mając więc na uwadze treść tych zeznań należy podkreślić, iż kobieta dzwoniąca do notariusza, nie będąc J. B. (1), była doskonale zorientowana w tej określonej sytuacji, wiedząc, iż bierze udział w wyłudzeniu od notariusza wypisu aktu notarialnego, podając nieprawdziwe dane, tj. podszywając się pod właściciela nieruchomości, jak i twierdząc, że dokument ten odbierze jej kuzyn. Jednak, co najistotniejsze, z zeznań tych wynika w sposób oczywisty pewność A. S. (1), iż kobieta ta dzwoniła z telefonu stacjonarnego, choć nie potrafiła podać jego numeru, gdyż go nie zapisała sobie. A. S. (1) nie wyrażała więc w trakcie składania tych zeznań żadnych niepewności co do charakteru tego numeru telefonu, tzn. czy był to numer telefonu komórkowego, czy też stacjonarnego. Świadek bowiem była pewna tego, iż, cyt.: „ to był telefon stacjonarny”(k. 3950). Świadek te okoliczności potwierdziła w toku rozprawy (k. 6966-6967).

Brak jest podstaw do negowania wiarygodności zeznań A. S. (1), tym również co do wyrażonego spostrzeżenia, iż dzwoniąca kobieta korzystała z numeru telefonu stacjonarnego. Nie można przy tym sugerować tu jakiejś omyłki świadka, skoro świadek, z racji wykonywanego zawodu często mająca połaczenia telefoniczne od różnych osób i dzwoniących z różnych aparatów telefonicznych i różnych numerów – zarówno komórkowych, jak i stacjonarnych, znała przecież ciągi cyfr składające się na numery telefonów komórkowych i ciągi cyfr składające się na numery telefonów stacjonarnych, w tym choćby (...), zaczynających się od cyfr „61”. Tym samym nie można tu tych zeznań świadka traktować w kategoriach pomyłki, gdyż ta pomyłka nie wynika z żadnych logicznych okoliczności, zaś świadek nie wyrażała jakichkolwiek wątpliwości, by w tym zakresie się pomyliła. Skoro więc należy przyjąć, iż kobieta zadzwoniła do notariusza A. S. (1) w telefonu stacjonarnego, to oczywistym jest, iż w tych okolicznościach nie mogła tego uczynić, siedząc w samochodzie wraz z M. L. i N. B. (1) M. B. (2), która przecież w tym pojeździe mogła jedynie korzystać z telefonu komórkowego. To zaś przekonuje o niewiarygodności w tym zakresie wyjaśnień M. L. a tym samym o braku podstaw do przyjęcia, by oskarżona M. B. (2) brała w świadomy sposób udział w popełnieniu tego zarzucanego jej przestępstwa. Na marginesie należy wspomnieć, iż N. B. (1) przy popełnianiu poszczególnych czynów korzystał z pomocy różnych kobiet, jak choćby E. R., K. W. (1) czy M. J., chęć do udzielenia pomocy wyrażała też M. K. (2) a nawet kobieta o imieniu E., więc nie można wykluczyć, iż któraś z nich bądź nawet nieustalona kobieta zadzwoniła z numeru telefonu stacjonarnego do notariusza, prosząc o wydanie tego wypisu aktu notarialnego. Okoliczności te więc również wskazują na niezasadność postawionego M. B. zarzutu udziału w popełnieniu tego przestępstwa i dlatego jej uniewinnienie od tego czynu jest w pełni uzasadnione.

Odnośnie czynu zarzucanego oskarżonej w punkcie 37 M. L. wyjaśnił, iż w zdarzeniu tym uczestniczyła M. B. (2), która była z nimi (tj. M. L. i N. B. (1) – przyp.SA) w samochodzie, którym przywieźli z dworca te dziewczyny (tj. E. R., K. W. (1) i M. J. – przyp. SA), które razem przyjechały pociągiem z W. (k. 6345-6345v).

Wyjaśnienia te jednak z gruntu uznać należy za niewiarygodne. Nie dość bowiem, iż nie znajdują one potwierdzenia w wyjaśnieniach M. B. i N. B. (1), to także nie znajdują żadnego wsparcia w wyjaśnieniach E. R. i wyjaśnieniach (zeznaniach) K. W. (1) i M. J.. E. R. od samego początku konsekwentnie wyjaśniała, iż po nią na dworzec w P. przyjeżdżali tylko dwaj mężczyźni, tj. rozpoznani przez nią ze zdjęć N. B. (1) i M. L. (k. (...) – tu wyjaśniła, iż po nią i K. W. (1) i M. J. także na dworzec wyjechali tylko N. B. (1) i M. L., co dot. czynu przypisanego N. B. (1) w pkt VII a zarzucanego M. B. w pkt (...)). Ta sama okoliczność dotycząca przyjazdu samochodem wyłącznie dwóch mężczyzn: N. B. (1) i M. L. na dworzec po te trzy kobiety z W. wynika jasno z wyjaśnień (zeznań) K. W. (1) (k. (...)) i M. J. (k. (...)). Zresztą sam M. L. zwątpił w swoją wypowiedź na temat obecności z nimi w samochodzie M. B., mając problem z wyjaśnieniem, czy w sześć osób zmieściliby się w jednym samochodzie, jak i nie potrafiąc wyjaśnić, po co wówczas z nimi miałaby jechać oskarżona B., sugerując bezrefleksyjnie, iż, cyt.: „ N. ją zabrał, bo on ją zawsze zabierał” (k. 6345v), mimo że M. L. w swoich wyjaśnieniach podkreślał, iż M. B. (2) nie zawsze z nimi jeździła, co już stoi w sprzeczności do tych twierdzeń z rozprawy. W tych zaś okolicznościach nieprawdziwie brzmią wyjaśnienia L., iż wówczas, jeżdżąc z nimi M. B. (2) siedziała w samochodzie, gdy on (M. L. – przyp. SA) przekazywał zaliczkę N. B. (1), którą pobrała E. R. (k. 6345v). M. L. w tych wyjaśnieniach wskazując, iż potem M. B. (2) gdzieś wysiadła z samochodu, wyjaśnił, iż po dokonaniu tych czynów M. B. (2) przyjechała innym samochodem po męża i go zabrała (k. 6345v). Jednak i ta okoliczność nie znajduje żadnego wsparcia w dowodach. Jak już wyżej wspomniano N. B. (1) wyjaśnił, iż wtedy po niego pod sklep (...) przyjechała kobieta - M. M. (4), która była blondynką. K. W. (1) w powyższych wyjaśnieniach potwierdziła fakt odbioru N. B. (1) przez kogoś na parkingu pod (...), ale nie potrafiła wskazać, kim była ta osoba, dodając, iż w ogóle nie zna M. B.. Także E. R. potwierdziła fakt zabrania N. B. (1) spod (...) przez jakąś osobę, ale nie potrafiła wskazać, kto to był (k. 2000). M. J. natomiast we wskazanych wyżej wyjaśnieniach podała, iż to jakaś kobieta, do której wcześniej wydzwaniał N. B. (1) a której wcześniej nie było z nimi w samochodzie, przyjechała pod sklep (...) i jedynie co zauważyła, to ta kobieta była blondynką.

Nie ulega natomiast wątpliwości, co wynika zresztą z tablicy poglądowej na k. 3658 na zdjęciu nr 4 i co także mieli możliwość naocznie spostrzec Sądy obu instancji, iż M. B. (2) jest brunetką (ma czarne włosy) a tym samym to nie ona była tą kobietą, która przyjechała pod (...) po N. B. (1), natomiast Sąd Okręgowy miał możliwość zauważyć w toku rozprawy, iż M. K. (2) jest blondynką, co może świadczyć co do tej osoby o prawdomówności N. B. (1).

Powyższa analiza dowodów przekonuje więc, iż nie można dać wiary wyjaśnieniom M. L. odnośnie udziału M. B. w tym zdarzeniu, gdyż brak jest jakiegokolwiek dowodu, który by potwierdzał tę relację a wręcz przeciwnie, zebrane dowody wprost wskazują na brak udziału tejże oskarżonej w realizacji czynu przestępczego zarzucanego jej w punkcie 37. To zaś również oznacza zasadność uniewinnienia oskarżonej od popełnienia tego przestępstwa.

Powyżej Sąd Apelacyjny dokonał samodzielnie oceny zebranego materiału dowodowego, by w ten sposób ustosunkować się do tych zarzutów apelacyjnych. Ta szczegółowa ocena wykazała więc tylko zasadność oceny Sądu I instancji, która doprowadziła ten Sąd do braku podstaw do wykazania oskarżonej M. B. sprawstwa i winy w popełnieniu choć jednego z zarzucanych jej dziewięciu przestępstw, nie mówiąc o udowodnieniu jej popełnienia wszystkich tych czynów, co znalazło wyraz w ustaleniach tego Sądu, z przywołaniem określonych dowodów w sekcji 1 podsekcje od 1.(...).4. do 1.(...).12. formularza uzasadnienia (str. 55-65) i sekcji 3 podsekcji 3.5. formularza uzasadnienia (str. 93-96).

Skarżący prokurator w apelacji nie podważył skutecznie powyższej oceny dowodów dokonanej przez Sądy obu instancji. Apelujący nawet nie stara się zauważyć, iż pomawiające M. B. wyjaśnienia M. L. mają charakter wysoce ogólny, iż na ich podstawie po prostu nie da się wykazać, by oskarżona brała udział w popełnieniu konkretnego któregokolwiek przestępstwa, jakie jej się zarzuca aktem oskarżenia. Tym samym odwoływanie się do tych jakże ogólnikowych pomówień, w tym także zawiezienia przez oskarżoną L. do (...) na ul. (...) należy potraktować w kategoriach typowej polemiki z prawidłowymi ustaleniami Sądu I instancji, przy czym Sąd Apelacyjny wyżej już wyraźnie wykazał, dlaczego na podstawie tych wyjaśnień, jak i zresztą pozostałych dowodów tam wymienionych nie jest po prostu możliwe udowodnienie sprawstwa i winy oskarżonej w popełnieniu któregokolwiek z zarzucanych jej przestępstw.

Przy czym ze zdumieniem należy przyjąć argumentację apelującego odnośnie prób wykazania błędności rozumowania Sądu I instancji przy ustaleniach dotyczących przestępstwa zarzucanego oskarżonej w punkcie 32, jeżeli chodzi o samą okoliczność dzwonienia do notariusza A. S. (1). Jak już wykazano wyżej, A. S. (1) nie miała wątpliwości, iż dzwoniono do niej z numeru stacjonarnego. Tym samym prokurator wbrew temu dowodowi i z oczywistą niekorzyścią dla oskarżonej wskazuje, iż, cyt.: „ nie można jednak wykluczyć połączenia z telefonu komórkowego”, skoro świadek nie zapisała tego numeru, odwołując się przy tym do możliwości pomyłki w ocenie numeru, z jakiego dzwoniono (str. 7-8 apelacji). Taki sposób rozumowania prokuratora jest nie do przyjęcia. Skoro bowiem A. S. (1) nie miała w tym zakresie żadnych wątpliwości, to mimo braku zapisania przez nią tego numeru, brak jest podstaw do kwestionowania wiarygodności tych zeznań. Notabene, skarżący nawet nie stara się tego czynić a jedynie sugeruje możliwość pomylenia się przez świadka. Uzasadnienie tego pomylenia jednak mogłoby mieć miejsce, gdyby twierdzenia świadka nie były stanowcze bądź zostały odwołane podczas kolejnego przesłuchania. Jednak taka sytuacja nie ma tu miejsca, więc brak jest po prostu podstaw do wyciągania takiego wniosku. Poza tym, jak wykazano wyżej, według M. L. oskarżona miałaby wykonywać to połączenie z samochodu, więc za nonsensowne, wręcz wyssane z palca należy uznać dywagacje skarżącego, iż może to połączenie zostało wykonane przez oskarżoną poza samochodem, co jednak usłyszał L.. Nie dość bowiem, iż taką okoliczność trudno sobie wręcz wyobrazić (L. siedzi w samochodzie a oskarżona dzwoni z jakiegoś bliżej nieokreślonego miejsca z telefonu stacjonarnego), to wręcz niezrozumiałe są supozycje oskarżyciela, iż L. z uwagi na ilość zdarzeń i czasokres od popełnienia czynu mógł nie zapamiętać szczegółów tej okoliczności (str. 8 apelacji). Prokurator zdaje się bowiem zapominać, iż oskarżając określoną osobę o popełnienie konkretnego czynu i wskazując na określone okoliczności, które mają przemawiać za sprawstwem i winą tej osoby, powinien poprzez konkretne dowody te okoliczności jednoznacznie wykazać, udowodnić w toku rozprawy, by doprowadzić do skazania takiej osoby a nie posługiwać się jakimiś domniemaniami, ogólnikowymi stwierdzeniami. Nie można więc odwoływać się do jakichś pomyłek świadka, niepamiętania pewnych okoliczności, by na tym budować oskarżenie a w efekcie i zarzut apelacyjny, skoro wskazywane przez oskarżyciela dowody na poparcie sprawstwa i winy oskarżonej pozostają w oczywistej sprzeczności z innymi dowodami, przez co nie mogą one zostać uznane za wiarygodne a tym samym stanowić podstawy skazania. Gdyby przyjąć sposób rozumowania apelującego, to w każdej sytuacji można byłoby postawić w stan oskarżenia osobę niewinną, tłumacząc sprzeczność dowodów w podobny sposób, co z przyczyn oczywistych jest nie do zaakceptowania.

Zeznania A. S. (1) nie wskazują na wiarygodność pomówienia oskarżonej ze strony M. L., bowiem to, że osoba dzwoniąca do notariusza podawała się za J. B. (1) nie oznacza, iż dzwoniącą była akurat M. B. (2).

Sąd Apelacyjny już wyżej zwrócił uwagę, iż dzwoniącą mogła być zupełnie inna kobieta, wskazując przy tym na możliwe opcje, przy czym w tym konkretnym przypadku nieistotne jest, kto dzwonił, skoro stan dowodowy nie pozwala na przyjęcie, iż czyniła to oskarżona B.. Wiadomym jest tylko, że dzwoniła kobieta, o czym przecież L. wiedział, skoro ta osoba podszywała się za J. B. (1). Tym samym za typowo polemiczne uznać należy dalsze dywagacje skarżącego na ten temat zawarte na str. 8 apelacji.

Można przy tym odnieść wrażenie, iż niezbędne jest dla skarżącego przyjęcie dla wykazania swoich racji faktu, iż to oskarżona dzwoniła do notariusza A. S. (1), o czym świadczy przytoczony przez skarżącego wywód na str. 9 apelacji. Jednak, jak wykazano wyżej, to rozumowanie apelującego jest dowolne i w żaden sposób nie wspiera założenia aktu oskarżenia, jak i apelacji, iż ustalenia Sądu I instancji w powyższym zakresie są błędne. Apelujący przy tym odwołując się do zarzucanych oskarżonej czynów wskazuje, iż również zawierają one znamiona przestępstw przeciwko dokumentom. Jednak nie oznacza to, w świetle bardzo ogólnych wyjaśnień M. L., iż wyjaśnienia te wykazują, które konkretnie przestępstwo czy też wszystkie popełniła M. B. (2). Apelujący bowiem cały czas w uzasadnieniu tych zarzutów odwołuje się do ogólników wynikających z dowodów a nie z konkretnych okoliczności dotyczących danego przestępstwa, jakie zarzuca się oskarżonej, czym nie może spowodować ich uwzględnienia. To samo dotyczy odwołania się do zeznań T. S. i wyjaśnień E. R. (str. 9-10 apelacji), bowiem i te zeznania i wyjaśnienia nie mogą stanowić dowodu na wykazanie sprawstwa i winy oskarżonej w popełnieniu któregokolwiek z zarzucanych jej czynów, co już wyżej wykazano.

W kategoriach niezrozumienia istoty udowodnienia winy uznać należy odwołanie się do uprzedniej karalności oskarżonej M. B. za oszustwa (str. 10 apelacji). To, że oskarżona była za te przestępstwa skazana nie oznacza przecież, iż ponownie dopuściła się tożsamych rodzajowo czynów. Poza tym nawet jeżeli miała jakąś świadomość, iż mąż uczestniczy w takim procederze, to nie oznacza jeszcze, iż również sama brała czynnie, jako współsprawca, udział w tych przestępstwach. Jak bowiem już wykazano, zebrany w tej sprawie materiał dowodowy w tym zakresie jest na tyle ogólny czy wręcz niewiarygodny, iż po prostu na jego podstawie nie jest możliwe udowodnienie winy oskarżonej w popełnieniu konkretnego przestępstwa, jakie się jej zarzuca.

Również o jej winie nie świadczy treść grypsów (k. 1239, 4596), do których odwołuje się apelujący (str. 10 apelacji). To, że w nich N. B. (1) stara się chronić żonę, by nie wyszło w trakcie jej, jak i M. L. wyjaśnień, że brała w tym procederze udział jego żona jest poniekąd zrozumiałe z racji łączącego ich małżeństwa. Poza tym nie można zapominać, iż M. B. (2) jechała choćby do W., podwoziła M. L. do (...) na ul. (...), czy N. B. (1) do T. S., jak i zapewne wielokrotnie woziła w różne, bliżej nieokreślone miejsca swojego męża. Powyższe może świadczyć o pewnej świadomości oskarżonej co do rzeczywistej działalności męża i L., jak i nawet uczestniczenia przez nią w zdarzeniach związanych z tą działalnością, jednak na tej podstawie nie da się konkretnie wykazać, w którym to czynie jej zarzucanym, choć przecież nie można wykluczyć, iż również w czynie jej niezarzucanym, brała ona udział i to w pełni świadomie, realizując przy tym takie czynności, które pozwalałyby jej przypisać współsprawstwo. To samo należy odnieść do ogólnego stwierdzenia apelującego, iż M. B. (2) przestała pracować zawodowo od lutego (...) r., co miałoby wskazywać na jej wiedzę i zaangażowanie w w/w proceder przestępczy (str. 10 apelacji). To więc, iż materiał dowodowy dawał pewne poszlaki, przesłanki do wysuwania twierdzeń co do udziału oskarżonej M. B. w przestępczym procederze prowadzonym przez jej męża i M. L., to jednak w realiach tej sprawy jest to za mało, by przypisać oskarżonej sprawstwo i winę w popełnieniu już konkretnych czynów, jakie się jej zarzucało, gdyż na to nie pozwalał zebrany w tej sprawie materiał dowodowy, co wyżej wręcz drobiazgowo wykazano.

Tę sytuację można przyrównać do twierdzenia, iż przysłowiowy (...) jest złodziejem, kradnie dla przykładu samochody, o czym zresztą wszyscy mieszkający w jego pobliżu wiedzą. To jednak, iż w pobliżu miejsca zamieszkania (...) giną jakieś samochody nie oznacza jednak z automatu, iż te samochody ukradł akurat (...). Trzeba bowiem w takiej sytuacji poprzez konkretne dowody wykazać, udowodnić, iż (...) dokonał kradzieży konkretnego pojazdu, by móc doprowadzić do jego skazania i to za konkretny czyn.

Nie ma więc jakichkolwiek podstaw, by w zakresie tych zarzutów chociaż w części uwzględnić apelację prokuratora.

APELACJA OBROŃCY O. N. B. (2)

Ad. (...).

W tym zakresie zarzut okazał się niezasadny.

N. B. (1) zaskarżonym wyrokiem został skazany za to, że:

1. w okresie od dnia (...). do dnia (...) (...)., będąc uprzednio skazany wyrokiem Sądu Rejonowego P. Nowe Miasto w P. z dnia (...)., sygn. (...) za przestępstwo umyślne na karę (...) lat pozbawienia wolności, którą odbywał w okresie od (...)., w ciągu pięciu lat po odbyciu w/w kary popełnił umyślne przestępstwo podobne do przestępstwa za które był już skazany w ten sposób, że działając w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, po przekazaniu M. L. blankietów dokumentów oraz danych adresowych nieruchomości i danych osobowych właścicieli, kierował podrobieniem przez M. L. podpisów M. C. (2) na wnioskach z dnia (...) (...) r. do Zakładu (...) o wydanie zaświadczeń dotyczących objęcia działek nr (...) obręb S. ul. (...) i nr(...)obręb S. ul. (...) nr księgi wieczystej (...) planem urządzenia lasu oraz na upoważnieniu z dnia (...) (...) r. do składania wniosków i odbioru dokumentów, a następnie posłużeniem się tak podrobionymi dokumentami poprzez przedłożenie ich w dniu (...) (...) r. w Zakładzie (...) w P., tj. za przestępstwo z art. 18 § 1 k.k. w zw. z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. ( pkt XIII wyroku);

(...). w okresie od dnia (...) do dnia (...)., będąc uprzednio skazany wyrokiem Sądu Rejonowego P. Nowe Miasto w P. z dnia (...)., sygn. (...) za przestępstwo umyślne na karę (...) lat pozbawienia wolności, którą odbywał w okresie od (...)., w ciągu pięciu lat po odbyciu w/w kary popełnił umyślne przestępstwo podobne do przestępstwa za które był już skazany w ten sposób, że działając w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, po przekazaniu M. L. blankietów dokumentów oraz danych adresowych nieruchomości i danych osobowych właścicieli, kierował podrobieniem przez M. L. podpisów M. C. (2) na wnioskach z dnia (...) (...) r. do (...) P. o wydanie wypisów z rejestru gruntów dotyczących działek nr (...) obręb S. ul. (...) i nr (...) obręb S. ul. (...) nr księgi wieczystej (...) oraz podrobieniem upoważnienia z dnia (...) (...) r. do odbioru dokumentów, a następnie posłużeniem się tak podrobionymi dokumentami poprzez przedłożenie ich w dniu (...) (...) r. w (...) P., tj. za przestępstwo z art. 18 § 1 k.k. w zw. z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. ( pkt XIV wyroku);

3. w okresie od dnia (...) do dnia (...), będąc uprzednio skazany wyrokiem Sądu Rejonowego P. Nowe Miasto w P. z dnia (...)., sygn. (...) za przestępstwo umyślne na karę (...) lat pozbawienia wolności, którą odbywał w okresie od (...)., w ciągu pięciu lat po odbyciu w/w kary popełnił umyślne przestępstwo podobne do przestępstwa za które był już skazany w ten sposób, że działając w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, po przekazaniu M. L. blankietów dokumentów oraz danych adresowych nieruchomości i danych osobowych właścicieli, kierował podrobieniem przez M. L. podpisów M. C. (2) na wnioskach z dnia (...) (...) r. do Urzędu Miasta P. Biuro Koordynacji (...) i (...) o wydanie zaświadczeń dotyczących objęcia działek nr (...) obręb S. ul. (...) i nr (...) obręb S. ul. (...) nr księgi wieczystej (...) obszarem rewitalizacji i upoważnieniu do składania wniosków i odbioru dokumentów, a następnie posłużeniem się tak podrobionymi dokumentami poprzez przedłożenie ich w dniu (...) (...) r. w Urzędzie Miasta P. w P., tj. za przestępstwo z art. 18 § 1 k.k. w zw. z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. ( pkt XV wyroku);

4. w dniu (...)., będąc uprzednio skazany wyrokiem Sądu Rejonowego P. Nowe Miasto w P. z dnia (...)., sygn. (...) za przestępstwo umyślne na karę (...) lat pozbawienia wolności, którą odbywał w okresie od (...) do (...)., w ciągu pięciu lat po odbyciu w/w kary popełnił umyślne przestępstwo podobne do przestępstwa za które był już skazany w ten sposób, że po przekazaniu M. L. blankietów dokumentów oraz danych adresowych nieruchomości i danych osobowych właścicieli, kierował podrobieniem przez M. L. podpisów M. C. (2) na wnioskach z dnia (...) (...) r. do Urzędu Miasta P. Wydział Urbanistyki i Architektury o wydanie informacji o przeznaczeniu terenu w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego odnośnie nr (...) obręb S. ul. (...) i nr (...) obręb S. ul. (...) nr księgi wieczystej (...) i upoważnieniu do składania wniosków i odbioru dokumentów, a następnie posłużeniem się tak podrobionymi dokumentami poprzez przedłożenie ich w dniu (...) (...) r. w Urzędzie Miasta P., tj. za przestępstwo z art. 18 § 1 k.k. w zw. z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. ( pkt XVI wyroku);

5. w okresie od dnia (...). do dnia (...) (...), będąc uprzednio skazany wyrokiem Sądu Rejonowego P. Nowe Miasto w P. z dnia (...) za przestępstwo umyślne na karę (...) lat pozbawienia wolności, którą odbywał w okresie od (...), w ciągu pięciu lat po odbyciu w/w kary popełnił umyślne przestępstwo podobne do przestępstwa za które był już skazany w ten sposób, że działając w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, po przekazaniu M. L. blankietów dokumentów oraz danych adresowych nieruchomości i danych osobowych właścicieli, kierował podrobieniem przez M. L. podpisów J. W. (2) na wniosku z dnia (...) (...) r. do Zakładu (...) o wydanie zaświadczenia dotyczącego objęcia działek nr (...) obręb G. Al. (...) nr księgi wieczystej (...) planem urządzenia lasu oraz na upoważnieniu z dnia (...) (...) r. do składania wniosków i odbioru dokumentów, a następnie posłużeniem się tak podrobionymi dokumentami poprzez przedłożenie ich w dniu (...) (...) r. w Zakładzie (...) w P., tj. za przestępstwo z art. 18 § 1 k.k. w zw. z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. ( pkt XVIII wyroku);

6. w okresie od dnia (...) (...) do dnia (...) (...), będąc uprzednio skazany wyrokiem Sądu Rejonowego P. Nowe Miasto w P. z dnia (...), sygn. (...) za przestępstwo umyślne na karę (...) lat pozbawienia wolności, którą odbywał w okresie od (...), w ciągu pięciu lat po odbyciu w/w kary popełnił umyślne przestępstwo podobne do przestępstwa za które był już skazany w ten sposób, że działając w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, po przekazaniu M. L. blankietów dokumentów oraz danych adresowych nieruchomości i danych osobowych właścicieli, kierował podrobieniem przez M. L. wniosku i podpisu J. W. (2) na wniosku z dnia (...) (...) r. do Urzędu Miasta P. Biuro Koordynacji (...) i (...) o wydanie zaświadczenia dotyczącego objęcia nieruchomości działek nr (...) obręb G. Al. (...) nr księgi wieczystej (...) obszarem rewitalizacji i podrobieniem podpisu J. W. (2) na upoważnieniu do składania wniosków i odbioru dokumentów, a następnie posłużeniem się tak podrobionymi dokumentami poprzez przedłożenie ich w dniu (...) (...) r. w Urzędzie Miasta P. w P., tj. za przestępstwo z art. 18 § 1 k.k. w zw. z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. ( pkt XIX wyroku);

7. w dniu (...) (...), będąc uprzednio skazany wyrokiem Sądu Rejonowego P. Nowe Miasto w P. z dnia (...), sygn. (...) za przestępstwo umyślne na karę (...) lat pozbawienia wolności, którą odbywał w okresie od (...) do (...), w ciągu pięciu lat po odbyciu w/w kary popełnił umyślne przestępstwo podobne do przestępstwa za które był już skazany w ten sposób, że po przekazaniu M. L. blankietów dokumentów oraz danych adresowych nieruchomości i danych osobowych właścicieli, kierował podrobieniem przez M. L. wniosku i podpisu M. K. (4) na wniosku z dnia (...) (...) do Urzędu Miasta P. Biuro Koordynacji (...) i (...) o wydanie zaświadczenia dotyczącego objęcia działek nr (...) obręb G. Al. (...) nr księgi wieczystej (...) obszarem rewitalizacji i podrobieniem podpisu J. W. (2) na upoważnieniu do składania wniosków i odbioru dokumentów, a następnie posłużeniem się tak podrobionymi dokumentami poprzez przedłożenie ich w dniu (...) (...) r. w Urzędzie Miasta P. w P., tj. za przestępstwo z art. 18 § 1 k.k. w zw. z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. ( pkt XX wyroku);

8. w okresie od dnia (...) (...) do dnia (...) (...), będąc uprzednio skazany wyrokiem Sądu Rejonowego P. Nowe Miasto w P. z dnia (...), sygn. (...) za przestępstwo umyślne na karę (...) lat pozbawienia wolności, którą odbywał w okresie od (...) do (...), w ciągu pięciu lat po odbyciu w/w kary popełnił umyślne przestępstwo podobne do przestępstwa za które był już skazany w ten sposób, że działając w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, po przekazaniu M. L. blankietów dokumentów oraz danych adresowych nieruchomości i danych osobowych właścicieli, kierował podrobieniem przez M. L. podpisu J. W. (2) na wniosku z dnia (...) (...) r. do Urzędu Miasta P. Wydział Urbanistyki i Architektury o wydanie informacji o przeznaczeniu terenu w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego działek nr (...) arkusz 45 obręb G. w P. Al. (...) nr księgi wieczystej (...) i podpisów J. W. (2) oraz B. W. na upoważnieniu do składania wniosków i odbioru dokumentów, a następnie posłużeniem się tak podrobionymi dokumentami poprzez przedłożenie ich w dniu (...) (...) r. w Urzędzie Miasta P. w P., tj. za przestępstwo z art. 18 § 1 k.k. w zw. z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. ( pkt XXI wyroku);

9. w okresie od dnia (...) (...) do dnia (...) (...), będąc uprzednio skazany wyrokiem Sądu Rejonowego P. Nowe Miasto w P. z dnia (...), sygn. (...) za przestępstwo umyślne na karę (...) lat pozbawienia wolności, którą odbywał w okresie od (...) do (...), w ciągu pięciu lat po odbyciu w/w kary popełnił umyślne przestępstwo podobne do przestępstwa za które był już skazany w ten sposób, że działając w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, po przekazaniu M. L. blankietów dokumentów oraz danych adresowych nieruchomości i danych osobowych właścicieli, kierował podrobieniem przez M. L. podpisów J. P. na wniosku z dnia (...) (...) r. do Zakładu (...) o wydanie zaświadczenia dotyczącego objęcia działki nr (...) obręb S. ul. (...) nr księgi wieczystej (...) planem urządzenia lasu oraz na upoważnieniu z dnia (...) (...) r. do składania wniosków i odbioru dokumentów, a następnie posłużeniem się tak podrobionymi dokumentami poprzez przedłożenie ich w dniu (...) (...) r. w Zakładzie (...) w P., tj. za przestępstwo z art. 18 § 1 k.k. w zw. z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.( pkt XXII wyroku);

10. w okresie od dnia (...) (...) do dnia (...) (...), będąc uprzednio skazany wyrokiem Sądu Rejonowego P. Nowe Miasto w P. z dnia (...), sygn. (...) za przestępstwo umyślne na karę (...) lat pozbawienia wolności, którą odbywał w okresie od (...) do (...), w ciągu pięciu lat po odbyciu w/w kary popełnił umyślne przestępstwo podobne do przestępstwa za które był już skazany w ten sposób, że działając w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, po przekazaniu M. L. blankietów dokumentów oraz danych adresowych nieruchomości i danych osobowych właścicieli, kierował podrobieniem przez M. L. wniosku i podpisu J. P. na wniosku z dnia (...) (...) r. do Urzędu Miasta P. Biuro Koordynacji (...) i (...) o wydanie zaświadczenia dotyczącego objęcia nieruchomości przy ul. (...) działka nr (...) arkusz 22 obręb S. obszarem rewitalizacji i podrobieniem podpis J. P. na upoważnieniu do składania wniosków i odbioru dokumentów, a następnie posłużeniem się tak podrobionymi dokumentami poprzez przedłożenie ich w dniu (...) (...) r. w Urzędzie Miasta P. w P., tj. za przestępstwo z art. 18 § 1 k.k. w zw. z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. ( pkt XXIII wyroku);

11. w okresie od dnia (...) (...) do dnia (...) (...), będąc uprzednio skazany wyrokiem Sądu Rejonowego P. Nowe Miasto w P. z dnia (...), sygn. (...) za przestępstwo umyślne na karę (...) lat pozbawienia wolności, którą odbywał w okresie od (...) do (...), w ciągu pięciu lat po odbyciu w/w kary popełnił umyślne przestępstwo podobne do przestępstwa za które był już skazany w ten sposób, że działając w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, po przekazaniu M. L. blankietów dokumentów oraz danych adresowych nieruchomości i danych osobowych właścicieli, kierował podrobieniem przez M. L. podpisów J. P. na wniosku z dnia (...) (...) r. do Urzędu Miasta P. Wydział Urbanistyki i Architektury o wydanie informacji o przeznaczeniu terenu w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego działki nr (...) arkusz 22 obręb S. w P. ul. (...) i na upoważnieniu do składania wniosków i odbioru dokumentów, a następnie posłużeniem się tak podrobionymi dokumentami poprzez przedłożenie ich je w dniu (...) (...) r. w Urzędzie Miasta P. w P., tj. za przestępstwo z art. 18 § 1 k.k. w zw. z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. ( pkt XXIV wyroku);

12. w okresie dniu (...) (...), będąc uprzednio skazany wyrokiem Sądu Rejonowego P. Nowe Miasto w P. z dnia (...), sygn. (...) za przestępstwo umyślne na karę (...) lat pozbawienia wolności, którą odbywał w okresie od (...) do (...), w ciągu pięciu lat po odbyciu w/w kary popełnił umyślne przestępstwo podobne do przestępstwa za które był już skazany w ten sposób, że po przekazaniu M. L. blankietów dokumentów oraz danych adresowych nieruchomości i danych osobowych właścicieli, kierował podrobieniem przez M. L. wniosku i podpisu J. B. (1) na wniosku o wydanie wypisu z rejestru gruntów dotyczącego działki nr (...) obręb R. nr księgi wieczystej (...), a następnie posłużeniem się tak podrobionym dokumentem poprzez przedłożenie go w (...) Ośrodku (...) w P., tj. za przestępstwo z art. 18 § 1 k.k. w zw. z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. ( pkt XXV wyroku);

13. w okresie od dnia (...) (...) do dnia (...) (...), będąc uprzednio skazany wyrokiem Sądu Rejonowego P. Nowe Miasto w P. z dnia (...), sygn. (...) za przestępstwo umyślne na karę (...) lat pozbawienia wolności, którą odbywał w okresie od (...) do (...), w ciągu pięciu lat po odbyciu w/w kary popełnił umyślne przestępstwo podobne do przestępstwa za które był już skazany w ten sposób, że działając w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, po przekazaniu M. L. blankietów dokumentów oraz danych adresowych nieruchomości i danych osobowych właścicieli, kierował podrobieniem przez M. L. wniosku i podpisu R. P. na wniosku z dnia (...) (...) r. do Urzędu Miasta P. Wydział Urbanistyki i Architektury o wydanie informacji o przeznaczeniu terenu w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego działki nr (...) arkusz 21 w P. ul. (...), a następnie posłużeniem się tak podrobionym dokumentem poprzez przedłożenie go w dniu (...) (...) r. w Urzędzie Miasta P. w P., tj. za przestępstwo z art. 18 § 1 k.k. w zw. z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. ( pkt XXVII wyroku);

14. w okresie od dnia (...) (...) do dnia (...) (...), będąc uprzednio skazany wyrokiem Sądu Rejonowego P. Nowe Miasto w P. z dnia (...), sygn. (...) za przestępstwo umyślne na karę (...) lat pozbawienia wolności, którą odbywał w okresie od (...) do (...), w ciągu pięciu lat po odbyciu w/w kary popełnił umyślne przestępstwo podobne do przestępstwa za które był już skazany w ten sposób, że działając w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, po przekazaniu M. L. blankietów dokumentów oraz danych adresowych nieruchomości i danych osobowych właścicieli, kierował podrobieniem przez M. L. wniosku i podpisu R. P. na wniosku z dnia (...) (...) r. do Urzędu Miasta P. Wydział Urbanistyki i Architektury o wydanie informacji o przeznaczeniu terenu w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego działki nr (...) arkusz 21 w P. ul. (...), a następnie posłużeniem się tak podrobionym dokumentem poprzez przedłożenie go w dniu (...) (...) r. w Urzędzie Miasta P. w P., tj. za przestępstwo z art. 18 § 1 k.k. w zw. z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. ( pkt XXVIII wyroku).

Sąd Apelacyjny co do tych czynów szczegółowo wypowiedział się wyżej w sekcji (...) podsekcji (...).(...).1. pod liczbami porządkowymi 1, (...) i 3. Wprawdzie tam Sąd Apelacyjny ustosunkował się do zarzutów apelacji prokuratora w zakresie trzech przestępstw przeciwko wiarygodności dokumentów, od popełnienia których N. B. (1) został uniewinniony, ale jednocześnie wykazał nie tylko oczywistą błędność tych uniewinnień, ale i oczywistą zasadność skazania N. B. (1) za pozostałe przestępstwa przeciwko wiarygodności dokumentów w punktach XIII-XVI, XVIII-XXV, XXVII-XXVIII. Sąd Apelacyjny bardzo szeroko ustosunkował się tam zarówno do wyjaśnień (zeznań) M. L., w których pomawiał N. B. (1) o dokonanie tych czynów, do sprzecznych z nimi wyjaśnień N. B. (1), jak i do pozostałych dowodów, wykazując jednoznacznie prawidłowość ustaleń Sądu I instancji w tym zakresie, które doprowadziły w sposób uzasadniony do wykazania sprawstwa kierowniczego i winy oskarżonego B. w popełnieniu tych przestępstw. Mając na uwadze drobiazgową ocenę tych dowodów i wynikających z nich okoliczności nie zachodzi tu potrzeba ponownego jej przytaczania. Tym samym nie można zgodzić się z twierdzeniem apelującej, iż nie można w sposób nie budzący wątpliwości przyjąć, iż N. B. (1) kierował podrobieniem przez M. L. dokumentów opisanych w powyższych punktach, zaś podnoszone przez skarżącą argumenty należy traktować wyłącznie jako polemikę z prawidłowymi ustaleniami Sądu I instancji (str. 6 apelacji). Nie podważają więc tych ocen przytoczone przez skarżącą umiejętności podrabiania dokumentów przez M. L.. Ta okoliczność natomiast tylko tłumaczy, dlaczego N. B. (1) zwrócił się z propozycją do L. o udział w tym procederze, bowiem właśnie taka osoba z tymi umiejętnościami była mu niezbędna do prowadzenia tego przestępczego procederu. Natomiast E. R. wyjaśniła, jakie motywy skłoniły ją i M. L., by w jednym przypadku zadziałali samodzielnie, bez wiedzy N. B. (1) (dotyczy wyłudzenia kwoty 150.000 zł od małżonków B. – przyp. SA), o czym wyżej wspomniano, co nie podważa wiarygodności M. L. w pomawianiu N. B. (1) o omawiane tu przestępstwa.

Skoro zaś Sąd I instancji co do popełnienia tych przestępstw przez N. B. (1) nie miał żadnych wątpliwości, to brak jest podstaw do podnoszenia przez skarżącą, iż Sąd ten, mając na uwadze przepis art. 5 § (...) k.p.k. powinien uniewinnić oskarżonego.

Ad. 1

N. B. (1) został skazany zaskarżonym wyrokiem za to, że:

1. w okresie od dnia (...) (...) do dnia (...) (...) w P., będąc uprzednio skazany wyrokiem Sądu Rejonowego P. Nowe Miasto w P. z dnia (...), sygn. (...) za przestępstwo umyślne na karę (...) lat pozbawienia wolności, którą odbywał w okresie od (...) do (...) kary, w ciągu pięciu lat po odbyciu w/w kary popełnił umyślne przestępstwo podobne do przestępstwa za które był już skazany w ten sposób, że działając w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, wspólnie i w porozumieniu z M. L., w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, za pomocą wprowadzenia w błąd, usiłował doprowadzić A. G. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie (...) zł tytułem zaliczki na poczet rezerwacji oferty sprzedaży nieruchomości oraz w kwocie (...) zł tytułem zawarcia przedwstępnej umowy sprzedaży nieruchomości w ten sposób, że po uprzednim posłużeniu się przez M. L. podrobionym wnioskiem o wydanie zaświadczenia dotyczącego objęcia działki nr (...) obręb G. Al. (...) nr księgi wieczystej (...) planem urządzenia lasu oraz upoważnieniem do składania wniosków i odbioru dokumentów, wnioskiem o wydanie wypisu z rejestru gruntów, upoważnieniem do odbioru wypisu, wnioskami o wydanie zaświadczenia dotyczącego objęcia nieruchomości obszarem rewitalizacji, upoważnieniami do złożenia wniosku i odbioru zaświadczenia oraz wnioskami o wydanie informacji o przeznaczeniu terenu w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego i upoważnieniami do składania wniosków i odbioru dokumentów i uzyskaniu w oparciu o podrobione dokumenty zaświadczenia objęcia działki nr (...) obręb G. Al. (...) planem urządzenia lasu, wypisu z rejestru gruntów i zaświadczenia dotyczącego objęcia nieruchomości obszarem rewitalizacji, zamieścił na portalu internetowym O..pl ogłoszenie o sprzedaży nieruchomości gruntowej położonej w P. przy Al. (...) dla której Sąd Rejonowy P. Stare Miasto w P. V Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą o numerze (...), będącej własnością J. B. (1), a następnie po wyrażeniu przez pokrzywdzoną zamiaru zakupu nieruchomości, przedłożył A. G. zaświadczenie o objęciu działki planem urządzenia lasu, wypis z rejestru gruntów, zaświadczenie dotyczące objęcia nieruchomości obszarem rewitalizacji oraz odpis aktu notarialnego umowy darowizny przedmiotowej nieruchomości, który został uzyskany od notariusza A. S. (1) przez M. L. na podstawie podrobionego upoważnienia do odbioru w/w dokumentu czym wprowadził A. G. w błąd co do przysługującego mu prawa do dysponowania nieruchomością, jednakże celu zamierzonego nie osiągnął z uwagi na postawę A. G. oraz notariusza A. S. (1), które zorientowały się, że nie jest on osobą uprawnioną do przeniesienia własności nieruchomości, a nieruchomość nie została wystawiona do sprzedaży przez właścicielkę J. B. (1), czym działał na szkodę A. G., tj. za przestępstwo z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. i art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § (...) k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. ( pkt II wyroku);

(...). w okresie od dnia (...) do dnia (...) (...) w P., będąc uprzednio skazany wyrokiem Sądu Rejonowego P. Nowe Miasto w P. z dnia (...), sygn. (...) za przestępstwo umyślne na karę (...) lat pozbawienia wolności, którą odbywał w okresie od (...) do (...), w ciągu pięciu lat po odbyciu w/w kary popełnił umyślne przestępstwo podobne do przestępstwa za które był już skazany w ten sposób, że działając w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, wspólnie i w porozumieniu z M. L. i J. W. (1) w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, za pomocą wprowadzenia w błąd co do przysługującego mu prawa do dysponowania nieruchomością usiłował doprowadzić A. K. (1) reprezentującą spółkę (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem znacznej wartości w kwocie (...) zł w ten sposób, że w dniu (...) J. W. (1) po otrzymaniu od N. B. (1) podrobionego dowodu osobistego o nr (...), wydanego przez Prezydenta Miasta P. na dane osobowe A. K. (2) w Oddziale Banku (...) przy ul. (...) w P. usiłował zawrzeć umowę o prowadzenie rachunku bankowego, na który miały wpłynąć środki pieniężne ze sprzedaży nieruchomości położonej w P. przy ul. (...), dla której Sąd Rejonowy P. Stare Miasto w P., V Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą o numerze (...), będącej własnością M. K. (1) i A. K. (3), używając jako autentycznego podrobionego dowodu osobistego wystawionego na nazwisko A. K. (2), przy czym do zawarcia umowy nie doszło z uwagi na ujawnienie przez pracownika banku faktu posługiwania się podrobionym dowodem tożsamości, a następnie N. B. (1) zamierzając zawrzeć z (...) Sp. z o.o. z siedzibą w W. w formie aktu notarialnego umowę sprzedaży nieruchomości położonej w P. przy ul. (...), w dniu 15 lutego (...) podając się za siostrzeńca właścicieli M. K. (1) i A. K. (3), w kancelarii notarialnej notariusza A. Ł., przedłożył uzyskane w nieuprawiony sposób dokumenty w postaci wypisu aktu notarialnego Rep. A. (...) stanowiącego umowę sprzedaży w/w nieruchomości, wypisu z rejestru gruntów oraz zaświadczenia dotyczącego nieruchomości z Urzędu Miasta P. oraz Zakładu (...) oraz przesłał drogą elektroniczną przedmiotowe dokumenty A. K. (1), czym wprowadzili w błąd A. K. (1) i notariusza A. Ł. co do tożsamości sprzedającego oraz przysługującego mu prawa do dysponowania nieruchomością, przy czym celu swojego nie osiągnął z uwagi na odwołanie spotkania, na którym miała zostać podpisana umowa sprzedaży, czym działał na szkodę (...) Sp. z o.o., tj. za przestępstwo z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. i art. 270 §1 k.k. w zw. z art. 11 §2 k.k. w zw. z art. 12 §1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 14 §1 k.k. w zw. z art. 294 §1 k.k. w zw. z art. 11 §3 k.k. w zw. z art. 64§1 k.k. wymierzył mu karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz karę 150 stawek dziennych grzywny przyjmując, iż jedna stawka dzienna wynosi 10 zł ( pkt VIII wyroku).

Co do tego zarzutu Sąd Apelacyjny, uznając jego zasadność co do błędnego ustalenia Sądu I instancji, iż w obu przypadkach tych przestępstw przypisanych oskarżonemu w punktach II i VIII brak jest podstaw do przyjęcia, iż oskarżony dobrowolnie odstąpił od dokonania oszustw, wypowiedział się szeroko i wyczerpująco wyżej w sekcji (...) podsekcji (...).(...).1. pod liczbami porządkowymi 4 i 5. Ustosunkowując się do zarzutów apelacyjnych, jak i oceny dowodów dokonanej przez Sąd Okręgowy Sąd odwoławczy wykazał zasadność podniesionego w tym zakresie zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych. Nie zachodzi w związku z tym potrzeba ponownego przytaczania tejże argumentacji. Jednocześnie, uwzględniając podniesiony co do tych czynów zarzut Sąd Apelacyjny dokonał zmiany w opisach tych czynów, wpisując w nich ustalenie, iż oskarżony dobrowolnie odstąpił od dokonania oszustwa, przy czym w przypadku czynu z pkt II należało z jego opisu, jako niezgodnego z ustaleniami faktycznymi, wyeliminować stwierdzenie dotyczące przyczyn nieosiągnięcia przez oskarżonego zamierzonego celu, tj. wskazanej w tym opisie postawy A. G. oraz notariusza A. S. (1).

Należy jednak nadmienić, iż Sąd Apelacyjny nie mógł w pełni uwzględnić tego zarzutu, który wedle oceny skarżącej powinien doprowadzić do umorzenia postępowania o te dwa czyny na podstawie art. 17 § 1 pkt 4 k.p.k. w zw. z art. 15 § 1 k.k. Nie można bowiem zapominać, iż oskarżony odpowiada tu w obu przypadkach w warunkach kumulatywnej kwalifikacji. Celem bowiem do osiągnięcia oszustwa było w pierwszym przypadku uprzednie posłużenie się podrobionym wnioskiem o wydanie zaświadczenia dotyczącego objęcia działki nr (...) obręb G. Al. (...) nr księgi wieczystej (...) planem urządzenia lasu oraz upoważnieniem do składania wniosków i odbioru dokumentów, wnioskiem o wydanie wypisu z rejestru gruntów, upoważnieniem do odbioru wypisu, wnioskami o wydanie zaświadczenia dotyczącego objęcia nieruchomości obszarem rewitalizacji, upoważnieniami do złożenia wniosku i odbioru zaświadczenia oraz wnioskami o wydanie informacji o przeznaczeniu terenu w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego i upoważnieniami do składania wniosków i odbioru dokumentów i uzyskaniu w oparciu o podrobione dokumenty zaświadczenia objęcia działki nr (...) obręb G. Al. (...) planem urządzenia lasu, wypisu z rejestru gruntów i zaświadczenia dotyczącego objęcia nieruchomości obszarem rewitalizacji, którymi to w taki sposób uzyskanymi dokumentami następnie oskarżony posługiwał się. Mając zaś na uwadze fakt, iż te podrobienia dokumentów, jak i posługiwanie się nimi następowało w krótkich odstępach czasu i w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, to zachowanie to w pełni wyczerpało znamiona przestępstwa z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k.

W drugim przypadku jednym z celów realizacji zamierzonego zamiaru było założenie rachunku bankowego w banku (...) przy posłużeniu się przez J. W. (1) podrobionym dowodem osobistym na dane osobowe A. K. (2). W tym więc już przypadku oskarżony wyczerpał w ramach współsprawstwa znamiona przestępstwa z art. 270 § 1 k.k. Wprawdzie Sąd I instancji przyjął także, iż oskarżony w Kancelarii Notarialnej notariusza A. Ł. przedłożył uzyskane w sposób „nieuprawniony” dokumenty, jednakże w opisie tym nie wskazano, na czym miało polegać to nieuprawnione uzyskanie dokumentów, w tym nie wskazano, co wynika dopiero z treści uzasadnienia zaskarżonego wyroku, iż uzyskano je na podstawie podrobionych wniosków. Skoro zaś treść opisu czynu przypisanego oskarżonemu nie zawiera tego znamienia posłużenia się przy uzyskaniu tych dokumentów podrobionymi wnioskami a tylko bliżej nieokreślonym pojęciem „w sposób nieuprawniony”, to nie można było co do tych zachowań przyjmować kwalifikacji prawnej z art. 270 § 1 k.k. To zaś spowodowało niemożność przyjęcia do działania odnośnie tych dokumentów przestępstwa ciągłego z art. 270 § 1 k.k. i dlatego też Sąd Apelacyjny do tego przestępczego zachowania oskarżonego przyjął jedynie przepis art. 270 § 1 k.k. związany z posłużeniem się podrobionym dowodem osobistym.

Przyjęcie tych kwalifikacji prawnych w obu przypadkach było niezbędne, bowiem przecież oskarżony już nie odstąpił dobrowolnie od realizacji znamion przestępstw przeciwko wiarygodności dokumentów, tylko te przestępstwa popełnił. Trzeba przy tym pamiętać, iż zasadnie przyjmuje się, iż sprawca, który dobrowolnie zapobiegł pierwotnie zamierzonemu skutkowi przestępnemu czy dobrowolnie odstąpił od dokonania usiłowanego czynu, nie ponosi odpowiedzialności za usiłowanie tego przestępstwa, lecz ponosi odpowiedzialność karną za inne przestępstwo dokonane, jeśli zachowaniem swym wypełnił znamiona tego innego przestępstwa (patrz: wyrok SN z dnia 8 września 1988 r., II KR 205/88, OSNKW 1989/1/6; wyrok Sądu Apel. w K. z dnia (...) 1996 r., II AKa 76/96, OSA 1998/(...)/11; wyrok Sądu Apel. we W. z dnia 26 lipca 2001 r., II AKa 264/01, OSA 2001/10/62).

Ad. 3

Zarzut ten okazał się co do istoty uzasadniony, jednak, mając na uwadze przytoczoną wyżej przy omówieniu zarzutu z pkt 1 zmianę, niezbędne stało się uwzględnienie tych przestępstw przy ciągu przestępstw dotyczących przestępstw przeciwko wyłącznie wiarygodności dokumentów. Natomiast jedynie niezasadność tego zarzutu dotyczy zaliczenia do ciągu przestępstw z punktów I-X i XII czynu przypisanego w punkcie VII.

Wyżej przy omówieniu zarzutów obrońcy oskarżonego wskazano na skazania oskarżonego w punktach XIII-XVI , XVIII-XXV, XXVII-XXVII, które, zgodnie z przytoczoną przez apelującą argumentacją, łącznie z czynami z punktów II i VIII , po dokonanych zmianach, na które wyżej wskazano, powinny stanowić jeden ciąg przestępstw określony w art. 91 § 1 k.k.

Taki drugi ciąg natomiast powinien zostać skonstruowany z przestępstw, na które w tym zarzucie wskazuje apelująca.

Należy bowiem wskazać, iż N. B. (1) zaskarżonym wyrokiem został skazany za to, że:

1. w okresie od dnia (...) (...) do dnia (...) (...) w T. P., będąc uprzednio skazany wyrokiem Sądu Rejonowego P. Nowe Miasto w P. z dnia (...), sygn. (...) za przestępstwo umyślne na karę (...) lat pozbawienia wolności, którą odbywał w okresie od (...) do (...) kary, w ciągu pięciu lat po odbyciu w/w kary popełnił umyślne przestępstwo podobne do przestępstwa za które był już skazany w ten sposób, że działając w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, wspólnie i w porozumieniu z M. L., w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, za pomocą wprowadzenia w błąd co do prawa dysponowania nieruchomością usiłował doprowadzić P. L. i A. L. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie (...) zł, w ten sposób, że po uprzednim podrobieniu i posłużeniu się w dniu (...) (...) przez M. L. podrobionym wnioskiem o wydanie zaświadczenia dotyczącego objęcia działki nr (...) uproszczonym planem urządzenia lasu i pełnomocnictwem do składania wniosków i odbioru dokumentów oraz wnioskiem o wydanie wypisu z rejestru gruntów dotyczącego wskazanej wyżej działki i wnioskiem o poświadczenie zgodności odpisu z przedłożonym dokumentem i po uzyskaniu w oparciu o podrobione dokumenty zaświadczenia dotyczącego objęcia działki nr (...) uproszczonym planem urządzenia lasu i wypisu z rejestru gruntów, w związku z zamiarem zawarcia w formie aktu notarialnego z P. L. i A. L. przedwstępnej umowy sprzedaży nieruchomości gruntowej stanowiącej działkę nr (...) opisanej w księdze wieczystej (...) będącej własnością C. G., M. L. podając się za P. (...) w dniu (...) (...) w kancelarii notarialnej notariusza P. K. (1), przedłożył jako autentyczny podrobiony akt notarialny Rep. A (...) stanowiący udzielone przez C. P. (...) pełnomocnictwo do zawarcia umowy sprzedaży w/w nieruchomości, podrobiony akt notarialny Rep. A (...) stanowiący umowę przeniesienia własności nieruchomości na rzecz C. G. oraz podrobiony dowód osobisty wydany na dane P. (...), czym podstępne wprowadził w błąd notariusza, co do swojej tożsamości, prawa dysponowania nieruchomością oraz autentyczności przedłożonych dokumentów, na podstawie których usiłował wyłudzić poświadczenie nieprawdy przez notariusza, co do swojej tożsamości i prawa do dysponowania w/w nieruchomością, jednakże celu swego nie osiągnął z uwagi na postawę osób mających być stroną aktu notarialnego oraz notariusza, którzy zorientowali się, iż nie jest on osobą uprawnioną do przeniesienia własności nieruchomości, czym działał na szkodę P. L. oraz A. L., tj. za przestępstwo z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. i art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 272 k.k. i art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § (...) k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 14§1 k.k. w zw. z art. 286 §1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. wymierzył mu karę 1 roku i (...) miesięcy pozbawienia wolności i karę 150 stawek dziennych grzywny przyjmując, iż jedna stawka dzienna wynosi 10 zł ( pkt I wyroku);

(...). w dniu (...) (...) r. w P., będąc uprzednio skazany wyrokiem Sądu Rejonowego P. Nowe Miasto w P. z dnia (...), sygn. (...) za przestępstwo umyślne na karę (...) lat pozbawienia wolności, którą odbywał w okresie od (...) do (...), w ciągu pięciu lat po odbyciu w/w kary popełnił umyślne przestępstwo podobne do przestępstwa, za które był już skazany w ten sposób, że działając wspólnie i w porozumieniu z M. L., w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, za pomocą wprowadzenia w błąd co do przysługującego mu prawa dysponowania nieruchomością, doprowadził K. W. (2) i Ł. B. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w ten sposób, że zamieścił na portalu internetowym O..pl ogłoszenie o sprzedaży nieruchomości gruntowej położonej w P., dla której Sąd Rejonowy P. Stare Miasto w P., V Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą o numerze (...), będącej własnością D. S., a następnie po wyrażeniu przez pokrzywdzonych zamiaru zakupu nieruchomości, M. L. przedstawiający się jako M. C. (2) posłużył się jako autentycznym podrobionym pełnomocnictwem udzielonym przez D. S. M. C. (2) oraz podrobionym dowodem osobistym wystawionym na dane M. C. (2), a nadto podrobił podpis M. C. (2) na umowie rezerwacyjnej, po czym wspólnie z N. B. (1) przyjął od K. W. (2) kwotę (...) zł tytułem zadatku na poczet rezerwacji oferty sprzedaży w/w nieruchomości, czym działał na szkodę K. W. (2) i Ł. B., tj. za przestępstwo z art. 286 § 1 k.k. i art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § (...) k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. ( pkt III wyroku);

3. w dniu (...) (...) r. w P., będąc uprzednio skazany wyrokiem Sądu Rejonowego P. Nowe Miasto w P. z dnia (...), sygn. (...) za przestępstwo umyślne na karę (...) lat pozbawienia wolności, którą odbywał w okresie od (...) do (...), w ciągu pięciu lat po odbyciu w/w kary popełnił umyślne przestępstwo podobne do przestępstwa za które był już skazany w ten sposób, że działając wspólnie i w porozumieniu z M. L. i E. R., w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, za pomocą wprowadzenia w błąd co do przysługującego mu prawa dysponowania nieruchomością, doprowadził M. W. (1) do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w ten sposób, że po uprzednim posłużeniu się podrobionymi przez M. L. wnioskiem o wydanie zaświadczenia dotyczącego objęcia działki nr (...) obręb S. ul. (...) nr księgi wieczystej (...) planem urządzenia lasu, upoważnieniem do składania wniosków i odbioru dokumentów, wnioskiem o wydanie wypisu z rejestru gruntów, wnioskiem o wydanie zaświadczenia dotyczącego objęcia nieruchomości obszarem rewitalizacji i upoważnienia do złożenia wniosku i odbioru zaświadczenia, wnioskiem o wydanie informacji o przeznaczeniu terenu w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego i upoważnieniem do składania wniosków i odbioru dokumentów i uzyskaniu w oparciu o podrobione dokumenty zaświadczenia objęcia działki nr (...) obręb S. ul. (...) planem urządzenia lasu, wypisu z rejestru gruntów i zaświadczenia dotyczącego objęcia nieruchomości obszarem rewitalizacji, zamieścił na portalu internetowym O..pl ogłoszenie o sprzedaży nieruchomości gruntowej położonej w P., dla której Sąd Rejonowy P. Stare Miasto w P., V Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą o numerze (...), będącej własnością A. i L. małżonków S., a następnie po wyrażeniu przez pokrzywdzonego zamiaru zakupu nieruchomości, E. R. przedstawiająca się jako A. S. (2) posługując się jako autentycznym podrobionym dowodem osobistym wystawionym na dane A. S. (2), przyjęła od M. W. (1) kwotę (...) zł tytułem zadatku na poczet rezerwacji oferty sprzedaży w/w nieruchomości, czym działał na szkodę M. W. (1), tj. za przestępstwo z art. 286 § 1 k.k. i art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § (...) k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. ( pkt IV wyroku);

4. w okresie od dnia (...) (...) do dnia 05 kwietnia (...) w P., będąc uprzednio skazany wyrokiem Sądu Rejonowego P. Nowe Miasto w P. z dnia (...), sygn. (...) za przestępstwo umyślne na karę (...) lat pozbawienia wolności, którą odbywał w okresie od (...) do (...), w ciągu pięciu lat po odbyciu w/w kary popełnił umyślne przestępstwo podobne do przestępstwa za które był już skazany w ten sposób, że działając w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, wspólnie i w porozumieniu z M. L. i E. R., w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, za pomocą wprowadzenia w błąd co do przysługującego mu prawa do dysponowania nieruchomością, doprowadził M. B. (1) i P. B. (1) do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w ten sposób, że zamieścił na portalu internetowym O..pl ogłoszenie o sprzedaży nieruchomości gruntowej położonej w P. przy ul. (...), dla której Sąd Rejonowy P. Stare Miasto w P., V Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą o numerze (...), będącej własnością B. P., a następnie po wyrażeniu przez pokrzywdzonych zamiaru zakupu nieruchomości, E. R. przedstawiająca się jako B. P. i M. L. przedstawiający się jako jej mąż przedłożyli M. B. (1) uzyskane w nieuprawiony sposób dokumenty w postaci wypisu aktu notarialnego Rep. A nr (...).(...), wypis z rejestru gruntów, zaświadczenie o przeznaczeniu nieruchomości z Urzędu Miasta P., a nadto E. R. posługując się jako autentycznym podrobionym dowodem osobistym wystawionym na dane B. P. podpisała przedwstępną umowę sprzedaży i przyjęła od M. B. (1) w dniu (...) (...) kwotę (...) zł i w dniu (...) (...) kwotę (...) zł tytułem zadatku na zakup w/w nieruchomości, czym działał na szkodę M. i P. małżonków B., tj. za przestępstwo z art. 286 § 1 k.k. i art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § (...) k.k. w zw. z art. 12 §1 k.k. zw. z art. 64 § 1 k.k. ( pkt V wyroku);

5. w dniu (...) (...) r. w P., będąc uprzednio skazany wyrokiem Sądu Rejonowego P. Nowe Miasto w P. z dnia (...), sygn. (...) za przestępstwo umyślne na karę (...) lat pozbawienia wolności, którą odbywał w okresie od (...) do (...), w ciągu pięciu lat po odbyciu w/w kary popełnił umyślne przestępstwo podobne do przestępstwa za które był już skazany w ten sposób, że działając wspólnie i w porozumieniu z M. L., w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, za pomocą wprowadzenia w błąd co do przysługującego mu prawa do dysponowania nieruchomością, doprowadził M. H. (3) do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w ten sposób, że zamieścił na portalu internetowym O..pl ogłoszenie o sprzedaży nieruchomości gruntowej położonej w P. przy ulicy (...), dla której Sąd Rejonowy P. Stare Miasto w P., V Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą o numerze (...) będącej własnością S. i E. małżonków T., a następnie po wyrażeniu przez pokrzywdzonego zamiaru zakupu nieruchomości, M. L. przedstawiający się jako S. T. posługując się jako autentycznym podrobionym dowodem osobistym wystawionym na dane S. T., przyjął od M. H. (3) kwotę (...) zł tytułem zadatku na poczet zakupu w/w nieruchomości, czym działał na szkodę M. H. (3), tj. za przestępstwo z art. 286 § 1 k.k. i art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § (...) k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. ( pkt VI wyroku);

6. w okresie od dnia (...) (...) do dnia (...) (...) w P., będąc uprzednio skazany wyrokiem Sądu Rejonowego P. Nowe Miasto w P. z dnia (...), sygn. (...) za przestępstwo umyślne na karę (...) lat pozbawienia wolności, którą odbywał w okresie od (...) do (...), w ciągu pięciu lat po odbyciu w/w kary popełnił umyślne przestępstwo podobne do przestępstwa za które był już skazany w ten sposób, że działając w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, wspólnie i w porozumieniu z M. L., E. R., M. J. i K. W. (1), w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, za pomocą wprowadzenia w błąd co do przysługującego mu prawa do dysponowania nieruchomością usiłował doprowadzić I. G. i J. G. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem znacznej wartości w kwocie (...) zł, w ten sposób, że po uprzednim podrobieniu i posłużeniu się przez M. L. podrobionym wnioskiem o wydanie zaświadczenia dotyczącego objęcia działki nr (...) obręb S. ul. (...) nr księgi wieczystej (...) planem urządzenia lasu oraz upoważnieniem do składania wniosków i odbioru dokumentów, wnioskiem o wydanie zaświadczenia dotyczącego objęcia nieruchomości obszarem rewitalizacji i upoważnieniem do złożenia wniosku i odbioru zaświadczenia , wnioskiem o wydanie zaświadczenia dotyczącego objęcia nieruchomości obszarem rewitalizacji i upoważnienia do złożenia wniosku i odbioru zaświadczenia, wnioskiem o wydanie informacji o przeznaczeniu terenu w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego i upoważnieniem do składania wniosków i odbioru dokumentów i po uzyskaniu w oparciu o podrobione dokumenty zaświadczenia dotyczącego objęcia nieruchomości planem urządzenia lasu, zaświadczenia dotyczącego objęcia nieruchomości obszarem rewitalizacji i zaświadczenia o przeznaczeniu terenu w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego, w związku z zamiarem zawarcia w formie aktu notarialnego z I. G. i J. G. umowy sprzedaży nieruchomości gruntowej położonej w P. przy ul. (...), dla której Sąd Rejonowy P. Stare Miasto w P., V Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą o numerze (...), stanowiącej własność M. W. (2), udał się w okolicę kancelarii notarialnej notariusza J. K., gdzie następnie w kancelarii notarialnej M. L. i K. W. (1) podając się za M. W. (2) przedłożyli uzyskany bezprawnie wypis aktu notarialnego Rep. A (...) z dnia (...) zawartego w kancelarii notarialnej W. S. stanowiący umowę darowizny nieruchomości na rzecz M. W. (2), zaświadczenie Naczelnika Urzędu Skarbowego P. z dnia (...).(...), zaświadczenie dotyczące objęcia nieruchomości planem urządzenia lasu, zaświadczenie dotyczące objęcia nieruchomości obszarem rewitalizacji i zaświadczenie o przeznaczeniu terenu w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego oraz podrobiony dowód osobisty wydany na dane M. W. (2) czym podstępne wprowadzili w błąd notariusza, co do swojej tożsamości, prawa do dysponowania nieruchomością oraz autentyczności przedłożonego przez K. W. (1) dowodu osobistego, na podstawie których usiłowali wyłudzić poświadczenie nieprawdy przez notariusza, co do tożsamości K. W. (1) i prawa dysponowania przez nią w/w nieruchomością, jednakże celu swego nie osiągnął z uwagi na postawę notariusza, który zorientował się, że K. W. (1) posługuje się podrobionym dowodem osobistym i nie jest osobą uprawnioną do przeniesienia własności nieruchomości, czym działał na szkodę I. i J. małżonków G., tj. za przestępstwo z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. i art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 272 k.k. i art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § (...) k.k. w zw. z art. 12 §1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 14 §1 k.k. w zw. z art. 294 §1 k.k. w zw. z art. 11 §3 k.k. w zw. z art. 64 §1 k.k. wymierzył mu karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności i karę 150 stawek dziennych grzywny przyjmując, iż jedna stawka dzienna wynosi 10 zł ( pkt VII wyroku);

7. dniu (...) (...) r. w P., będąc uprzednio skazany wyrokiem Sądu Rejonowego P. Nowe Miasto w P. z dnia (...), sygn. (...) za przestępstwo umyślne na karę (...) lat pozbawienia wolności, którą odbywał w okresie od (...) do (...), w ciągu pięciu lat po odbyciu w/w kary popełnił umyślne przestępstwo podobne do przestępstwa za które był już skazany w ten sposób, że działając wspólnie i w porozumieniu z M. L., w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, za pomocą wprowadzenia w błąd co do przysługującego mu prawa do dysponowania nieruchomością, doprowadził P. M. (1) do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w ten sposób, że zamieścił na portalu internetowym O..pl ogłoszenie o sprzedaży nieruchomości gruntowej położonej w P. przy ulicy (...), dla której Sąd Rejonowy P. Stare Miasto w P., V Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą o numerze (...) będącej własnością P. (...), a następnie po wyrażeniu przez pokrzywdzonego zamiaru zakupu nieruchomości, M. L. przedstawiający się jako P. Przychodni posługując się jako autentycznym podrobionym dowodem osobistym wystawionym na dane P. (...), przyjął od P. M. (1) kwotę (...) zł tytułem zadatku na poczet rezerwacji oferty sprzedaży w/w nieruchomości, czym działał na szkodę P. M. (1), tj. za przestępstwo z art. 286 § 1 k.k. i art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § (...) k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. ( pkt IX wyroku);

8. w dniu (...) (...) r. w P., będąc uprzednio skazany wyrokiem Sądu Rejonowego P. Nowe Miasto w P. z dnia (...), sygn. (...) za przestępstwo umyślne na karę (...) lat pozbawienia wolności, którą odbywał w okresie od (...) do (...), w ciągu pięciu lat po odbyciu w/w kary popełnił umyślne przestępstwo podobne do przestępstwa za które był już skazany w ten sposób, że w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, za pomocą wprowadzenia w błąd co do przysługującego mu prawa do dysponowania nieruchomością, usiłował doprowadzić P. C. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w kwocie (...) zł w ten sposób, że zamieścił na portalu internetowym O..pl ogłoszenie o sprzedaży nieruchomości gruntowej położonej w P. przy ulicy (...), dla której Sąd Rejonowy P. Stare Miasto w P., V Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą o numerze (...), a następnie po wyrażeniu przez pokrzywdzonego zamiaru zakupu nieruchomości, przedłożył mu uzyskane w bezprawny sposób dokumenty dotyczące powyższej działki tj. zaświadczenie dotyczące objęcia nieruchomości planem urządzenia lasu wydane przez Zakład (...), zaświadczenie dotyczące objęcia nieruchomości obszarem rewitalizacji wydane przez Urząd Miasta P. oraz podrobione pełnomocnictwo do reprezentowania właściciela nieruchomości, jednak czynu swego nie osiągnął z uwagi na postawę P. C., który zorientował się, co do braku upoważnienia do dysponowania nieruchomością, czym działał na szkodę P. C., tj. za przestępstwo z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 14 §1 k.k. w zw. z art. 286 §1 k.k. w z. z art. 64 §1 k.k. wymierzył mu karę 1 roku pozbawienia wolności i karę 50 stawek dziennych grzywny przyjmując, iż jedna stawka dzienna wynosi 10 zł ( pkt X wyroku);

9. w dniu (...) (...) r. w P., będąc uprzednio skazany wyrokiem Sądu Rejonowego P. Nowe Miasto w P. z dnia (...), sygn. (...) za przestępstwo umyślne na karę (...) lat pozbawienia wolności, którą odbywał w okresie od (...) do (...), w ciągu pięciu lat po odbyciu w/w kary popełnił umyślne przestępstwo podobne do przestępstwa za które był już skazany w ten sposób, że w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, za pomocą wprowadzenia w błąd co do swojej tożsamości i przysługującego mu prawa do dysponowania nieruchomością, doprowadził M. M. (7) i E. M. oraz M. N. i A. N. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem w ten sposób, że zamieścił na portalu internetowym O..pl ogłoszenie o sprzedaży nieruchomości gruntowej położonej w P. przy ulicy (...), dla której Sąd Rejonowy P. Stare Miasto w P., V Wydział Ksiąg Wieczystych prowadzi księgę wieczystą o numerze (...), a następnie po wyrażeniu przez pokrzywdzonych zamiaru zakupu nieruchomości, przedstawiając się jako P. Przychodni posługując się jako autentycznym podrobionym dowodem osobistym wystawionym na dane P. (...), przedłożył pokrzywdzonym uzyskane w bezprawny sposób dokumenty dotyczące powyżej działki wystawione przez Zakład Lasów Państwowych i Urząd Miasta P. oraz podrobiony dowód tożsamości na dane P. (...), po czym przyjął od M. M. (7) i E. M. kwotę (...) zł oraz od M. N. i A. N. kwotę (...) zł tytułem zadatku na poczet sprzedaży w/w nieruchomości, czym działał na szkodę M. M. (7), E. M., M. N. i A. N., tj. za przestępstwo z art. 286 § 1 k.k. i art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § (...) k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. ( pkt XII wyroku).

Sąd I instancji jednak za ciąg przestępstw uznał jedynie czyny przypisane w punktach II, III, IV, V, VI, IX i XII i za ciąg ten na podstawie art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. wymierzył oskarżonemu karę 3 lat pozbawienia wolności i karę grzywny w liczbie 300 stawek dziennych w wysokości po 10 zł każda (pkt XXX wyroku).

Natomiast poza tym ciągiem pozostawił przestępstwa przypisane w punktach I, VII i X i za te czyny wymierzył kary jednostkowe pozbawienia wolności i grzywny.

Należy jednak zauważyć, iż od dnia 1 lipca 2015 r. nastąpiła zmiana brzmienia art. 91 § 1 k.k. w stosunku do jego pierwotnego brzmienia (art. 1 pkt 53 lit. a ustawy z dnia (...) 2015 r. o zmianie ustawy - Kodeks karny oraz niektórych innych ustaw - Dz. U. poz. 396). Od tego dnia więc ciąg przestępstw z art. 91 § 1 k.k. przyjmuje się wówczas, gdy sprawca popełnił w krótkich odstępach czasu, z wykorzystaniem takiej samej sposobności, dwa lub więcej przestępstw, zanim zapadł pierwszy wyrok, chociażby nieprawomocny, co do któregokolwiek z tych przestępstw i występuje tożsamość przepisu stanowiącego podstawę wymiaru kary dla każdego z tych zbiegających się przestępstw. Istotna w realiach tej sprawy, nie dostrzeżona przez Sąd I instancji jest wskazywana przez skarżącą obrońcę oskarżonego tożsamość przepisu stanowiącego podstawę wymiaru kary. Nie ulega bowiem najmniejszej wątpliwości, iż pozostałe przesłanki ciągu przestępstw zostały przez Sąd I instancji prawidłowo dostrzeżone, o czym świadczy treść uzasadnienia zaskarżonego wyroku (sekcja 4 formularza uzasadnienia dot. punktu XXX wyroku a także punktu XXXI wyroku – str. 100 i 101). Sąd I instancji jednak w „domyśle” zastosował tu „stare” brzmienie tego przepisu, gdyż jak wynika to z samej treści orzeczenia za podstawę prawną wszystkich zbiegających się przestępstw przyjął tę samą kwalifikację prawną każdego z tych przestępstw. Sąd bowiem do dnia 1.07.2015 r. orzekał w przypadku ciągu przestępstw z art. 91 § 1 k.k. jedną karę na podstawie przepisu, którego znamiona każde z tych przestępstw wyczerpuje. Należy więc za poglądem wyrażonym w doktrynie, jak i za poglądem wyrażonym w wyroku Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 9 października 2018 r., II AKa 431/17, LEX nr 2637980, z którym to poglądem Sąd Apelacyjny w pełni się identyfikuje przyjąć, iż „ na gruncie znowelizowanego art. 91 § 1 k.k. podstawą wymiaru kary w przypadku każdego przestępstwa składającego się na ciąg przestępstw musi być jeden i ten sam przepis. To zaś przesądza, że nie chodzi tutaj wyłącznie o warunek odnoszący się do podstawy wymiaru kary za składające się na ciąg przestępstwa, lecz także o wskazanie, że przepis stanowiący podstawę wymiaru musi stanowić również element podstawy kwalifikacji prawnej w odniesieniu do każdego przestępstwa spiętego klamrą ciągłości. Tak rozumiany warunek tożsamości spełniony będzie z oczywistych powodów w wypadku, gdy każde z przestępstw stanowiących element ciągu ma identyczną i taką samą podstawę kwalifikacji prawnej. Warunek ten będzie jednakże spełniony także w sytuacji, gdy każde z przestępstw spiętych klamrą ciągłości ma w podstawie kwalifikacji wykorzystany ten sam przepis, stanowiący podstawę wymiaru kary za każde z nich, i jednocześnie obok tego przepisu w podstawie kwalifikacji we wszystkich lub niektórych pojawiają się inne jeszcze przepisy, stanowiące element budowy kumulatywnej kwalifikacji, niestanowiącej jednak podstawy wymiaru kary. (P. K. (2), Komentarz do art. 91 k.k. Kodeks karny. Część ogólna. T. C. II. Komentarz do art. 53-116, W. W. (red.), Z. A. (red.)”. Tym samym więc regulację przewidzianą w art. 91 § 1 k.k., jako instytucję prawa karnego materialnego, przy spełnieniu określonych przesłanek, sąd nie może, lecz ma obowiązek zastosować. Zaniechanie realizacji tego wymogu stanowi więc obrazę, i to zazwyczaj rażącą, prawa materialnego, uzasadniającą ingerencję w zaskarżony wyrok nawet poza granicami wniesionego środka odwoławczego (por. postanowienie SN z dnia (...) 2021 r., IV KK 264/20, LEX nr 3229399).

Kierując się zaś tymi przesłankami należy przyznać rację skarżącej, iż Sąd I instancji przy orzeczeniu kar w punkcie XXX w sposób rażący do przyjętego ciągu przestępstw nie uwzględnił czynów przypisanych oskarżonemu w punktach I i X. Zauważyć bowiem trzeba, iż w każdym przypadku czynów z punktów I, III, IV, V, VI, IX, X i XII za podstawę wymiaru kary należy przyjąć przepis art. 286 § 1 k.k., gdyż zastosowanie tego przepisu jako podstawy wymiaru kary w punktach I, III, IV, V, VI, IX i XII wynika z treści art. 11 § 3 k.k., zaś w punkcie X bezpośrednio z treści art. 286 § 1 k.k. (w zw. z art. 14 § 1 k.k.). Do tego ciągu natomiast nie było możliwe przyjęcie czynu z punktu II po jego modyfikacji przez Sąd Apelacyjny, jak i z punktu VII, gdyż w tym przypadku podstawą wymiaru kary był przepis art. 294 § 1 k.k. Także do tego ciągu nie może zostać zakwalifikowany czyn przypisany oskarżonemu w pkt XI (tu: oskarżony N. B. (1) został skazany za to, że w dniu (...) (...), będąc uprzednio skazany wyrokiem Sądu Rejonowego P. Nowe Miasto w P. z dnia (...), sygn. (...) za przestępstwo umyślne na karę (...) lat pozbawienia wolności, którą odbywał w okresie od (...) do (...), w ciągu pięciu lat po odbyciu w/w kary popełnił umyślne przestępstwo podobne do przestępstwa za które był już skazany w ten sposób, że usiłował nakłonić nieustaloną osobę nazwaną (...) do podrobienia dokumentów w postaci zaświadczenia lekarskiego i skierowań na operację zawierających informację o zagrożeniu życia i zdrowia N. B. (1) w ten sposób, że będąc tymczasowo aresztowanym próbował przekazać poza teren Aresztu Śledczego w P. korespondencję do wyżej wskazanej osoby zawierającą instrukcję dotyczącą sposobu podrobienia przedmiotowych dokumentów, tj. za przestępstwo z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 18 § (...) k.k. w zw. z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 14 §1 k.k. w zw. z art. 270 §1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. wymierzył mu karę 6 miesięcy pozbawienia wolności), gdyż brak jest przesłanki w postaci wykorzystania przy popełnieniu tego przestępstwa takiej samej sposobności.

Natomiast w związku ze zmianą dotyczącą przestępstw przypisanych oskarżonemu w punktach II i VIII w związku z ich zakwalifikowaniem z art. 270 § 1 k.k., przestępstwa te stanowią ciąg przestępstw z wymienionymi w punkcie XXXI przestępstwami z punktów XIII, XIV, XV, XVI, XVIII, XIX , XX, XXI, XXII, XXIII, XXIV, XXV, XXVII, XXVIII, gdyż w przypadku każdego z tych czynów za podstawę wymiaru kary przyjmuje się przepis art. 270 § 1 k.k.

Ad. 4

W sprawie tej nie można doszukiwać się rażącej niewspółmierności kary zarówno w przypadku wymierzonych kar jednostkowych, jak i kary łącznej.

Należy przypomnieć, iż zarzut niewspółmierności kary, jako zarzut z kategorii ocen, można zasadnie podnosić wówczas, „gdy kara jakkolwiek mieści się w granicach ustawowego zagrożenia, nie uwzględnia w sposób właściwy zarówno okoliczności popełnienia przestępstwa, jak i osobowości sprawcy, innymi słowy – gdy w społecznym odczuciu jest karą niesprawiedliwą”. Niewspółmierność więc zachodzi wówczas, gdy suma zastosowanych kar i innych środków, wymierzona za przypisane przestępstwa, nie odzwierciedla należycie stopnia szkodliwości społecznej czynu i nie uwzględnia w wystarczającej mierze celów kary (por. wyrok SN z dnia 11.04.1985 r., V KRN 178/85, OSNKW 1985, nr 7-8, poz. 60; wyrok SN z dnia 30.11.1990 r., WR 363/90, OSNKW 1991, nr 7-9, poz. 39). Trzeba jednak pamiętać, że zgodnie z art. 438 pkt 4 kpk ta niewspółmierność kary musi być „rażąca”. Chodzi tu więc przy wykazaniu tego zarzutu nie o każdą różnicę co do wymiaru kary, ale o „różnicę ocen tak zasadniczej natury, iż karę dotychczas wymierzoną nazwać można byłoby – również w potocznym znaczeniu tego słowa – rażąco niewspółmierną, to jest niewspółmierną w stopniu nie dającym się wręcz zaakceptować” (wyrok SN z dnia (...).02.1995 r., II KRN 198/94, OSNPP 1995, nr 6, poz. 18).

Przenosząc powyższe na treść zaskarżonego wyroku podkreślić trzeba wyraźnie, iż orzeczone wobec oskarżonego N. B. (1) kary pozbawienia wolności wraz z karami grzywny na podstawie art. 33 § (...) k.k. zarówno za poszczególne przestępstwa, jak i ciągi przestępstw są karami stosunkowo łagodnymi, co nie oznacza rażąco łagodnymi, jeżeli uwzględni się już same okoliczności przedmiotowych przestępstw. Należy bowiem za Sądem I instancji zauważyć, iż to oskarżony B. był pomysłodawcą tego całego przestępczego procederu i to on, przy popełnianiu przypisanych mu przestępstw wykorzystywał zarówno M. L. a w określonych przypadkach także działające za jego namową E. R., K. W. (1) i M. J.. To oskarżony B. decydował o szczegółach dotyczących poszczególnych czynów, w tym o konkretnych rolach zarówno siebie samego, jak i współoskarżonych o udział w poszczególnych czynach. Poza tym nie można też zapominać o ustalonym w toku niniejszego postępowania fakcie, iż oskarżony N. B. (1) tę działalność przestępczą, aż do swojego zatrzymania prowadził w czasie udzielonej mu od dnia (...) r. przerwy w wykonywaniu kary pozbawienia wolności orzeczonej za przestępstwa oszustw w związku z jego stanem zdrowia i w celu poddania się przez niego stosownemu leczeniu, która to przerwa na jego wnioski była przedłużana przez Sąd Penitencjarny w P. (patrz postanowienia Sądu Okręgowego w P. z dnia (...) r., sygn. akt V Kow 5093/18/pr, z dnia 10.01.(...) r., sygn. akt V Kow 6637/18/pr, z dnia 25.03.(...) r., sygn. akt V Kow 1027/19/pr i z dnia 20.05.(...) r., sygn. akt V Kow 2301/19/pr – k. 4346-4347, 4384-4385, 4418, 4439). Dodatkowo nadmienić należy, iż już wcześniej N. B. (1) był wielokrotnie skazywany za przestępstwa (dokładnie 20 razy – przed udzieleniem mu przerwy 19 razy) i to głównie za przestępstwa z art. 286 § 1 k.k. (dane o karalności na k. (...)a także odpisy wyroków skazujących oskarżonego na k. (...)). Co też istotne, N. B. (1) przypisanych mu wszystkich przestępstw dopuścił się w warunkach recydywy określonej w art. 64 § 1 k.k., co wynika znów nie tylko z w/w danych o karalności oskarżonego, ale i z treści wyroku Sądu Rejonowego P. Nowe Miasto i W. w P. z dnia (...) r. w sprawie (...), którym to został skazany za ciąg dwóch przestępstw z art. 286 § 1 k.k. i art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § (...) k.k. na karę (...) lat pozbawienia wolności, którą odbywał od (...) r. z zaliczeniem okresu od (...)), wypełniając tym samym przesłanki określone w art. 64 § 1 k.k. Poza tym Sąd I instancji trafnie na niekorzyść oskarżonego przyjął fakt, iż oskarżony z poprzednich skazań nie wyciągnął żadnych wniosków i pozostaje bezkrytyczny wobec dotychczas prowadzonego przestępczego trybu życia, co wynika z treści opinii o oskarżonym z Aresztu Śledczego w P., mimo że wcześniej podczas pobytu w Zakładzie Karnym do (...) r. zachowywał się w pełni poprawnie i jego postawa w trakcie odbywania kary była wyróżniająca się (k. (...)), czego dowodem na poparcie wniosków co do bezkrytyczności oskarżonego wobec swojego trybu życia na wolności jest popełnienie tak wielu przestępstw przeciwko mieniu i wiarygodności dokumentów i to w czasie udzielonej mu przerwy w karze a także dopuszczenie się przestępstwa przypisanego mu w pkt XI, kiedy to w trakcie odbywania kary chciał doprowadzić do zwolnienia z aresztu śledczego na podstawie podrobionych dokumentów w postaci zaświadczenia lekarskiego i skierowań na operację zawierających informację o zagrożeniu jego życia i zdrowia. Te razem wzięte okoliczności niekorzystne dla oskarżonego nie pozwalały na łagodne jego potraktowanie, mając przy tym na uwadze znaczny rozmach jego działalności przestępczej a także podejmowane próby oszukania czy też dokonanie oszustwa na szkodę wielu osób. Jednocześnie Sąd Okręgowy trafnie zauważył także okoliczności łagodzące w postaci przyznania się do winy do szeregu przestępstw (tu: związanych z usiłowanymi lub dokonanymi oszustwami), jak również w tych przypadkach wyrażenie skruchy a także zakończenie w niektórych przypadku czynu oszustwa w stadium usiłowania.

Mając więc na uwadze te wszystkie przesłanki w ocenie Sądu Apelacyjnego w pełni uzasadnione było wymierzenie oskarżonemu za przestępstwo z punktu VII kar 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz grzywny w liczbie 150 stawek dziennych w wysokości każdej stawki po 10 zł. Kary tej, z uwagi na nieznaczne przecież przekroczenie dolnej granicy określonej w art. 294 § 1 k.k. nie można nazwać za nadmierną, co zresztą także dotyczy liczby stawek dziennych grzywny, jeżeli uwzględni się fakt, iż celem działania oskarżonego w tym przypadku było osiągnięcie korzyści majątkowej w kwocie (...) zł i czynu tego dopuścił się przy współudziale aż czterech osób.

Również zastrzeżeń nie budzi w tych okolicznościach sprawy wymierzenie oskarżonemu za przestępstwo przypisane w pkt XI kary 6 miesięcy pozbawienia wolności. Kara ta oscyluje bowiem w dolnej granicy przewidzianej w art. 270 § 1 k.k. (przestępstwo to zagrożone jest karami grzywny, ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5), zaś w tych okolicznościach domaganie się przez apelującą, powołującą się na zarzut z art. 438 pkt 4 k.p.k. złagodzenia tej kary pozbawienia wolności do 4 miesięcy budzić może co najwyżej zdziwienie.

Jak już wskazano wyżej Sąd Apelacyjny, w związku z uwzględnieniem zarzutu obrazy art. 91 § 1 k.k., jak i w związku ze zmianą w zakresie ustaleń faktycznych i kwalifikacji prawnych przypisanych oskarżonemu w punktach II i VIII przestępstw był zobligowany do odmiennego, niż to uczynił Sąd I instancji ukształtowania ciągów przestępstw.

Mając na uwadze te okoliczności, jak i szczegółowe wywody na ten temat zawarte przy ustosunkowaniu się do zarzutu nr 3 tej apelacji, Sąd Apelacyjny, kierując się treścią art. 438 pkt 1 k.p.k. zmienił w tym zakresie zaskarżony wyrok i uchylił za przypisane oskarżonemu w punktach I i X czyny wymierzone za nie kary jednostkowe pozbawienia wolności i grzywny (tak w pkt (...) lit. c wyroku SA), w punkcie XXX z przyjętego ciągu przestępstw wyeliminował czyn opisany w punkcie II i dodatkowo do tego ciągu przestępstw przyjął czyny przypisane oskarżonemu w punktach I i X (to oznacza, iż w punkcie XXX przyjęto, iż na ten ciąg przestępstw składają się przestępstwa przypisanego oskarżonemu w punktach I, III, IV, V, VI, IX, X i XII) i za ten ciąg przestępstw Sąd Apelacyjny wymierzył oskarżonemu nowe kary (w miejsce poprzednio w tym punkcie orzeczonych) na podstawie art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. i art. 32 § (...) k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. 3 lat pozbawienia wolności i grzywny w liczbie 300 stawek dziennych w wysokości po 10 zł każda z nich (tak w punkcie (...) lit. f wyroku SA). Sąd Apelacyjny, mimo wyeliminowania z tego ciągu jednego przestępstwa i mimo dodania do niego dwóch przestępstw wymierzył oskarżonemu za ten ciąg kary w identycznym wymiarze, jak to pierwotnie uczynił Sąd I instancji.

W ocenie Sądu Apelacyjnego właśnie takie rozstrzygnięcie jest w pełni sprawiedliwe, mimo ostatecznego powiększenia tego ciągu o jeden czyn a to z tego powodu, iż co do zasady nie zmienił się z tego powodu w sposób znaczący prawny obraz tego ciągu, rzutujący istotnie na zwiększenie stopnia społecznej szkodliwości składających się na ten ciąg czynów a ponadto Sąd odwoławczy z urzędu uwzględnił błędnie przyjętą przez Sąd I instancji okoliczność obciążającą w postaci działania w zamiarze bezpośrednim, skoro przecież tenże zamiar stanowi o istocie przestępstwa oszustwa a tym samym jest on już przez ustawodawcę wkalkulowany w ustawowy wymiar tej kary w treści art. 286 § 1 k.k. Nie ma przy tym, mając na uwadze przytaczane wyżej okoliczności obciążające i łagodzące, jak i ilość i wagę przestępstw składających się na ten ciąg przestępstw żadnych racjonalnych powodów, by karę pozbawienia wolności za ten ciąg wymierzyć w proponowanym przez apelującą wymiarze 1 roku pozbawienia wolności. Ta proponowana kara, przy nagromadzeniu tylu okoliczności obciążających jawi się jako drastycznie łagodna, przy czym nie można tu także przeceniać przyznania się oskarżonego do winy do tych wszystkich przestępstw, skoro i w tej postawie procesowej oskarżony był w toku poszczególnych przesłuchań zmienny i przede wszystkim te oszustwa i udział w nich oskarżonego zostały ustalone na podstawie wyjaśnień M. L. a także E. R., K. W. (1) i M. J.. Samo zaś ostateczne przyznanie się przez oskarżonego do tych czynów, jak i podnoszone przez apelującą częściowe („tylko” – uwaga SA) ujawnienie okoliczności dotyczących popełnionych przestępstw znajduje odbicie w treści orzeczonych kar, których w żaden sposób nie można uznać za nadmiernie surowych.

Mając zaś na uwadze zakwalifikowanie przez Sąd Apelacyjny czynów z punktów II i VIII z art. 270 § 1 k.k. (w pierwszym przypadku w zw. z art. 12 § 1 k.k.) i uwzględniając zasady dotyczące stosowania ciągu przestępstw, przy czym zmiana ta wynikła z uwzględnienia zarzutów podważających ustalenia faktyczne związane z nieprzyjęciem przez Sąd I instancji dobrowolnego odstąpienia od dokonania czynów oszustwa, Sąd Apelacyjny, kierując się treścią art. 438 pkt 1 i 3 k.p.k. zmienił w punkcie XXXI zaskarżony wyrok w ten sposób, iż do ustalonego w tym punkcie ciągu przestępstw przyjął także te czyny z punktów II i VIII po ich zmianach wskazanych pod literami a oraz b pkt (...) wyroku SA (co oznacza, iż przyjął, iż na ten ciąg przestępstwa składają się czyny przypisane oskarżonemu, poza w/w dwoma czynami z punktów II i VIII także w punktach XIII, XIV, XV, XVI, XVIII, XIX, XX, XXI, XXII, XXIII, XXIV, XXV, XXVII i XXVIII) i za ciąg tych przestępstw na podstawie art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. wymierzył oskarżonemu „nową” karę (w miejsce orzeczonej w tym punkcie) 1 roku pozbawienia wolności.

Mimo dodania do tego ciągu dwóch przestępstw Sąd Apelacyjny uznał, iż brak jest podstaw do orzeczenia wobec oskarżonego kary surowszej, gdyż te dwa czyny, mając na uwadze ostatecznie dobrowolne odstąpienie przez oskarżonego od dalszej realizacji zamiaru oszustwa na podstawie już uzyskanych dokumentów, i mimo nieudanej próby założenia konta na podstawie podrobionego dowodu osobistego, nie zwiększyły na tyle w sposób znaczący ogólnego stopnia społecznej szkodliwości wszystkich składających się na ten ciąg przestępstw, by wymagało to zastosowania wobec oskarżonego surowszej represji karnej. Natomiast z tych powodów nie można uznawać, iż ta kara, przecież dość łagodna przy nagromadzeniu tylu okoliczności obciążających i praktycznie braku okoliczności łagodzących jest rażąco niewspółmiernie surowa. Zresztą zarzutu z art. 438 pkt 4 k.p.k. nie uzasadnia złożony przez apelującą wniosek o złagodzenie jeszcze tej kary do 8 miesięcy pozbawienia wolności, gdyż już takie orzeczenie kary, poniżej 1 roku pozbawienia wolności, w świetle zasad określonych w art. 53 k.k. byłoby niezrozumiałe.

Konsekwencją powyższych zmian była również konieczność orzeczenia nowej kary łącznej w miejsce dotychczas orzeczonej przez Sąd Okręgowy w pkt XXXII. Sąd Apelacyjny, uchylając dotychczasowe kary łączne 5 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz grzywny w liczbie 500 stawek dziennych w wysokości po 10 zł każda, na podstawie art. 85 § 1 i (...) k.k. i art. 86 § 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. połączył orzeczone w punktach VII i XI oraz orzeczone za oba ciągi przestępstw w punktach XXX i XXXI kary jednostkowe pozbawienia wolności i grzywny i ostatecznie wymierzył oskarżonemu kary łączne pozbawienia wolności w wymiarze 4 lat i grzywny w liczbie 400 stawek dziennych w wysokości po 10 zł każda z nich (jak w pkt (...) lit. h wyroku SA).

Złagodzenie ogólnego wymiaru kar łącznych wynikało z faktów, iż Sąd Okręgowy połączył w węzeł kar łącznych aż 7 kar jednostkowych pozbawienia wolności i 5 kar jednostkowych grzywien, co było wynikiem dopuszczenia się przez ten Sąd uchybień w postaci obrazy przepisu art. 91 § 1 k.k., jak i błędu w ustaleniach faktycznych. Sąd ten, przy tak błędnie orzeczonych karach, mógł orzec karę łączną pozbawienia wolności w graniach od 3 lat do 9 lat i 8 miesięcy, zaś karę łączną grzywny w granicach od(...) stawek dziennych (pamiętając o treści art. 4 § 1 k.k. i brzmieniu art. 86 § 1 k.k. sprzed zmiany tego przepisu z dniem 24.06.2020 r.).

Natomiast Sąd Apelacyjny był zobligowany orzec karę łączną, mając na uwadze 4 kary jednostkowe pozbawienia wolności i (...) kary jednostkowe grzywny. Przy czym zgodnie z art. 86 § 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. (z przyczyn podanych wyżej) Sąd mógł orzec karę łączną pozbawienia wolności w granicach od 3 lat do 6 lat, zaś karę łączną grzywny w granicach od 300 stawek do 450 stawek dziennych grzywny.

W tych zaś okolicznościach, mając na uwadze przytaczane przez Sąd Okręgowy a zaaprobowane i także nadmienione wyżej okoliczności obciążające i łagodzące, kierując się przy tym przesłankami określonymi w art. 85a k.k. Sąd Apelacyjny uznał, iż w pełni wystarczające dla osiągnięcia celów kary będą kara łączna pozbawienia wolności w wymiarze 4 lat i kara łączna grzywny w liczbie 400 stawek dziennych w wysokości po 10 zł każda.

Trzeba zauważyć przy tym, iż kary te uwzględniają tożsamość rodzajową czynów (przeciwko mieniu i przeciwko wiarygodności dokumentów) jakich oskarżony się dopuścił, niedługi okres czasu, w jakim te czyny zostały popełnione a także uwzględniają samą postawę oskarżonego, który wprawdzie nie wypowiada się krytycznie wobec dotychczasowego trybu życia, ale jednocześnie w dużej części przyznał się do zarzucanych mu przestępstw, wyrażając także skruchę, jeżeli chodzi o przestępstwa oszustwa oraz chęć naprawienia szkody.

Wysokość jednej stawki dziennej grzywny opiewa na najniższą z możliwych kwot, tj. 10 zł, czym uwzględniono trudną sytuację majątkową i zdrowotną oskarżonego.

W tych zaś okolicznościach, mając przecież na uwadze znaczną liczbę czynów, jakie przypisano oskarżonemu, jak i nagromadzenie dość ważkich przecież okoliczności obciążających, domaganie się przez apelującą wymierzenia kary łącznej pozbawienia wolności w wymiarze (...) lat jawi się jako oczywiście nieuzasadnione, wręcz irracjonalne i to abstrahując od tego, iż dolny próg kary łącznej pozbawienia wolności wyznacza kara jednostkowa 3 lat pozbawienia wolności.

Dodatkowo ustosunkowując się do twierdzeń skarżącej nadmienić należy, iż przepis art. 55 k.k. statuujący zasadę indywidualizacji wymiaru kary wprost wskazuje na konieczność brania pod uwagę okoliczności wpływających na wymiar kary w stosunku do konkretnej osoby (tu: oskarżonego N. B. (1)), którego dotyczą. Wyżej natomiast wskazano na te wszystkie okoliczności i to one wyznaczyły konieczność wymierzenia oskarżonemu w/w kar jednostkowych i łącznych pozbawienia wolności i grzywny. Tym samym odwoływanie się przez skarżącą obrońcę do orzeczeń wydawanych w innych sprawach, gdzie zarzuca się oskarżonym popełnienie podobnych czynów bądź czynów nawet na większą skalę czy też do sytuacji M. L., w tym dotyczącej jego znaczniej łagodniejszego potraktowania nie ma tu żadnego znaczenia. Dodać przy tym trzeba, iż nie jest rolą Sądu Apelacyjnego w niniejszym postępowaniu odwoławczym ocenianie zasadności wymierzonych w innym postepowaniu kar innemu oskarżonemu, choćby zarzucano mu czyny popełnione wspólnie i w porozumieniu z N. B. (1). Sąd Okręgowy nie miał więc obowiązku baczenia na kary orzeczone wobec M. L. i starania się dopasowania kar do sytuacji N. B. (1), by co do wymiarów te kary nie odbiegały od siebie. Na marginesie nadmienić tylko należy, iż M. L. w całości przyznał się do winy, to jego wyjaśnienia w głównej mierze przyczyniły się do wyjaśnienia sprawy i ustalenia w niej roli N. B. (1) a poza tym M. L. został skazany, z uwagi na swą postawę procesową, w trybie art. 387 k.p.k. Te zaś okoliczności już w sposób oczywisty wskazują na to, iż M. L. powinien zostać znacznie łagodnej potraktowany niż N. B. (1). Natomiast samo zgłaszanie przez oskarżonego chęci naprawienia szkód to za mało, by w szczególnie łagodny sposób go potraktować. Od wyrażanych bowiem słownie chęci naprawienia szkód do rzeczywistego ich naprawienia jest droga daleka, przy czym oskarżony do chwili obecnej nie podjął jakichkolwiek działań, by pokazać, iż rzeczywiście zamierza te szkody naprawić.

Na koniec należy wskazać, iż wymierzona oskarżonemu kara łączna nie powinna być przez niego odczuwana jako niesprawiedliwa, skoro oskarżony sam w pismach przed rozpoczęciem przewodu sądowego przez Sądem I instancji wnioskował nawet o możliwość poddania się karze i o wymierzenie mu za całość kary 4 lat pozbawienia wolności i obowiązku naprawienia szkody (k.(...)).

Wniosek

APELACJA PROKURATORA

1. uchylenie pkt I, II, III, IV, V, VI, VII, VIII, IX, XVII, XXVI, XXIX, XXXIII, XXXIV, XXXV, XXXVI, XXVII, XL, XLI, XLII, XLIV, XLV, XLVI, XVLII zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy w tym zakresie Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

(...). zmiana pkt XXX zaskarżonego wyroku poprzez wyeliminowanie przyjętego ciągu przestępstw i wymierzenie za czyn z pkt XII wyroku kary 3 lat pozbawienia wolności i kary 300 stawek dziennych grzywny w kwocie 10 zł każda.

3. zmiana pkt XXXII zaskarżonego wyroku poprzez wyeliminowanie z przyjętej kary łącznej kar za czyny z uchylonych punktów wyroku oraz wymierzenie za pozostałe czyny kary łącznej 5 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności i kary 350 stawek dziennych grzywny w kwocie 10 zł każda.

APELACJA OBROŃCY O. N. B. (2)

1. co do punktów II i VIII wyroku zmiana w opisie czynów przypisanych N. B. (1) poprzez dodanie ustalenia, że dobrowolnie odstąpił od dokonania opisanych w punktach II i VIII wyroku czynów, dodanie do kwalifikacji prawnej tych czynów art. 15 § 1 k.k. i w związku z powyższym umorzenie postępowania co do tych czynów z uwagi na treść art. 17 § 1 pkt 4 k.p.k. w zw. z art. 15 § 1 k.k.

(...). co do punktów XIV-XVI, XVIII-XXV, XXVII-XXVIII wyroku zmiana zaskarżonego orzeczenia i uniewinnienie N. B. (1) od przypisanych mu w tych punktach czynów.

3. co do punktów I, III-VII, IX-X, XII-XIII wyroku przyjęcie, że czyny te stanowią jeden ciąg przestępstw z art. 91 § 1 k.k. i zmiana zaskarżonego wyroku poprzez wymierzenie N. B. (1) kary w wymiarze 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności.

4. co do punktów I-X, XI, XII-XVI, XVIII-XXV, XXVII-XXVIII, XXX-XXXII wyroku (z tzw. ostrożności procesowej gdyby Sąd nie przychylił się do wniosków z punktów 1-2):

a) przyjęcie, że czyny z punktów I-X i XII wyroku stanowią jeden ciąg przestępstw z art. 91 § 1 k.k. i zmiana zaskarżonego wyroku poprzez wymierzenie N. B. (1) za te czyny kary w wymiarze 1 roku pozbawienia wolności,

b) zmiana zaskarżonego wyroku w punkcie XI poprzez wymierzenie za ten czyn N. B. (1) kary 4 miesięcy pozbawienia wolności,

c) zmiana zaskarżonego wyroku w punkcie XXXI poprzez wymierzenie N. B. (1) za czyny opisane z punktach XIII-XVI, XVIII-XXV, XXVII-XXVIII kary 8 miesięcy pozbawienia wolności,

d) zmiana zaskarżonego wyroku w rozstrzygnięciu dotyczącym kary łącznej (XXXII) i wymierzenie N. B. (1) kary łącznej w wymiarze 1 roku i 8 miesięcy pozbawienia wolności.

5. co do punktów I-XVI, XVIII-XXV, XXVII-XXVIII, XXX-XXXIX wyroku (z tzw. ostrożności procesowej gdyby Sąd nie przychylił się do wniosków zawartych w punktach 1-4) zmiana zaskarżonego wyroku i wymierzenie N. B. (1) łagodniejszych kar jednostkowych oraz łagodniejszej kary łącznej, tj. kary łącznej (pkt XXXII wyroku) w wysokości (...) lat pozbawienia wolności.

6. uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd I instancji.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

APELACJA PROKURATORA

Ad. 1

Wniosek ten jest tylko częściowo zasadny co do czynów, od których oskarżony N. B. (1) został uniewinniony w punktach XVII, XXVI i XXIX, co wykazano wyżej przy ustosunkowaniu się do zarzutów apelacji prokuratora z punktów 1 oraz 2a, b, c. Nie ma natomiast żadnych podstaw do uchylenia orzeczeń dotyczących czynów przypisanych oskarżonemu B. w punktach I, II, III, IV, V, VI, VII, VIII, IX, XXXIII, XXXIV, XXXV, XXXVI, XXXVII oraz dotyczących czynów, od których oskarżona M. B. (2) została uniewinniona w punkcie XL. W tym ostatnim przypadku Sąd Apelacyjny nie podzielił zarzutów apelacji prokuratora z punktów 1 oraz 2d, uznając, iż uniewinnienie oskarżonej M. B. było w pełni uzasadnione. Ta zaś ostatnia okoliczność nie wymagała żadnej korekty w czynach przypisanych oskarżonej E. R. w punktach XLI, XLII, XLIII i XLIV, skoro Sąd I instancji zasadnie, w przeciwieństwie do zarzucanych czynów, przyjął, iż E. R. nie popełniła tych czynów wspólnie i w porozumieniu z M. B.. Dodać przy tym należy, iż domaganie się przez prokuratora uchylenia w całości orzeczenia skazującego E. R. (poza w/w punktami) także w punktach XLV, XLVI i XLVII jest zupełnie niezrozumiałe, skoro skarżący w żaden sposób nie zakwestionował, by ustalenia Sądu I instancji w zakresie sprawstwa i winy oskarżonej R., jak i orzeczonych wobec niej kary i środków kompensacyjnych były w jakikolwiek sposób nieuzasadnione.

Powyższe ostatnie stwierdzenie dotyczy również żądania uchylenia orzeczeń skazujących N. B. (1) w punktach I, II, III, IV, V, VI, VII, VIII, IX, XXXIII, XXXIV, XXXV, XXXVI i XXXVII, skoro w tym zakresie prokurator nie stawiał żadnych zarzutów i brak jest przy tym, także w treści apelacji obrońcy oskarżonego podstaw, by co do tych czynów orzec odmiennie co do istoty poprzez uniewinnienie oskarżonego, względnie by zachodziła konieczność uchylenia tych orzeczeń i przekazania sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Na marginesie jedynie należy podnieść, iż gdyby Sąd odwoławczy doszedł do wniosku, iż oskarżona M. B. (2) została niesłusznie uniewinniona a tym samym, iż także została niesłusznie pominięta we wskazanych przez skarżącego opisach czynów dotyczących oskarżonego N. B. (1) i oskarżonej E. R., to nie byłoby żadnych podstaw do uchylenia z tego powodu tych orzeczeń, bowiem mogłaby nastąpić ich modyfikacja (zmiana) poprzez uzupełnienie ich treści poprzez wskazanie, iż oskarżeni działali przy popełnieniu tych czynów z inną ustaloną osobą, przy czym fakt ten nie miałby wpływu na orzeczone środki kompensacyjne. Natomiast przy ewentualnym skazaniu M. B. za te czyny w odrębnym postępowaniu zachodziłaby możliwość zasądzeniu od niej obowiązku naprawienia szkody solidarnie z N. B. (1) i E. R.. Notabene, taki zabieg został dokonany przez Sąd Okręgowy w punktach XXXIII, XXXIV, XXXV, XXXVI, XXXVII, XLVI i XLVII, gdzie na podstawie art. 46 § 1 k.k. orzeczono wobec N. B. (1) i E. R. obowiązek naprawienia szkody solidarnie z prawomocnie już osądzonym w odrębnym postępowaniu skazanym M. L..

Ad. (...).

W konsekwencji tego, co wyżej powiedziano, brak jest podstaw do całkowitego wyeliminowania w pkt XXX przyjętego ciągu przestępstw i wymierzenia oskarżonemu tylko za czyn z pkt XII jednostkowych kar pozbawienia wolności i grzywny.

Ad. 3

W konsekwencji tego, co wyżej w punkcie 1 powiedziano, bark jest również podstaw do zmiany pkt XXXII zaskarżonego wyroku poprzez wyeliminowanie z przyjętej kary łącznej kar za czyny z uchylonych punktów wyroku i wymierzenie za pozostałe czyny proponowanej kary łącznej.

APELACJA OBROŃCY O. N. B. (2)

Ad. 1

Wniosek ten okazał się częściowo zasadny w wyniku uwzględnienia zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych z punktu 1 apelacji, przy czym okazał się niezasadny co do umorzenia postępowania, na co dokładnie zwrócono wyżej uwagę przy ustosunkowaniu się do tego zarzutu apelacyjnego.

Ad. (...)

Wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego B. od popełnienia czynów przypisanych mu w punktach XIV-XVI, XVIII-XXV i XXVII-XXVIII okazał się nieuzasadniony a to z powodu nieuwzględnienia podniesionego w punkcie (...) zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych, co znów wykazano wyżej przy ustosunkowaniu się do tego zarzutu.

Ad. 3 i Ad. 4a

Wnioski okazały się częściowo uzasadnione, co wykazano wyżej przy ustosunkowaniu się do zarzutu apelacyjnego obrońcy z punktu 3, jak i zarzutów dotyczących rażącej niewspółmierności kar z punktu 4.

Ad. 4b-d i Ad. 5

Wnioski co do wymierzenia łagodniejszych kar pozbawienia wolności zarówno jednostkowych, jak i łącznej okazały się nieuzasadnione, co wykazano wyżej przy ustosunkowaniu się do zarzutów rażącej niewspółmierności orzeczonych kar z punktu 4.

Ad. 6

Wniosek o uchylenie zaskarżonego wyroku w zakresie zaskarżonym przez obrońcę oskarżonego i przekazanie w tym zakresie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd I instancji nie znajduje żadnego uzasadnienia w treści art. 437 § (...) zd. (...) k.p.k. Apelująca również w treści apelacji nie wykazała ani jednym zdaniem konieczności w świetle wskazanego przepisu wydania takiego rozstrzygnięcia.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Sąd Apelacyjny poprawił kwalifikację prawną przypisanych oskarżonemu N. B. (1) przestępstw oraz podstawy prawne wymierzonych kar jednostkowych i kary łącznej – art. 455 k.p.k.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

Sąd Apelacyjny za podstawę kwalifikacji prawnych wszystkich przestępstw przypisanych oskarżonemu i za podstawy prawne orzeczonych kar przyjął przepisy Kodeksu karnego w brzmieniu obowiązującym w czasie popełnienia tych przestępstw (inaczej mówiąc obowiązujących przed dniem 24 czerwca 2020 r.), uzupełniając te podstawy prawne o przepis art. 4 § 1 k.k. (pkt (...) lit. d wyroku) a nadto uchylił z podstaw wymiaru kar pozbawienia wolności za przestępstwa przypisane oskarżonemu w punktach VII i XI przepis art. 64 § 1 k.k. (pkt (...) lit. e wyroku).

Przyjęcie przepisu art. 4 § 1 k.k. w każdym z przypadków skazania, przy zastosowaniu przepisów Kodeksu karnego w brzmieniu obowiązującym w czasie popełnienia tych czynów, czy, jak wyżej zaznaczono, z czasu obowiązywania ich przed zmianą z dniem 24 czerwca 2020 r. był podyktowany wejściem w życiem z tym dniem mniej korzystnych dla oskarżonego uregulowań określonych w art. 57b k.k. oraz art. 86 § 1 k.k. ustawą z dnia 19 czerwca 2020 r. o dopłatach do oprocentowania kredytów bankowych udzielanych przedsiębiorcom dotkniętym skutkami (...)19 oraz o uproszczonym postępowaniu o zatwierdzenie układu w związku z wystąpieniem (...)19 (Dz.U. poz. 1086 – art. 38 pkt (...) i pkt 3), która to ustawa weszła w życie z dniem 24.06.2020 r. (art. 103 ustawy).

Ustawa zmieniająca bowiem, wprowadzając przepis art. 57b k.k. zaostrzyła karalność za przestępstwa określone w art. 12 § 1 k.k. poprzez obowiązek wymierzenia kary przewidzianej za przypisane sprawcy przestępstwo w wysokości powyżej dolnej granicy ustawowego zagrożenia do podwójnej wysokości górnej granicy ustawowego zagrożenia, mimo że przed tą zmianą w przypadku przestępstwa ciągłego takiego obostrzenia kary nie było. Natomiast w przepisie art. 86 § 1 k.k. wprowadzono zasadę wymierzenia kary łącznej w granicy powyżej najwyższej z kar wymierzonych za poszczególne przestępstwa do ich sumy, gdy tymczasem przed tą zmianą można było orzec już karę łączną w granicach od najwyższej z kar wymierzonych za poszczególne przestępstwa do ich sumy. To zaś w realiach tej sprawy oznacza, mając na uwadze zarówno skazania oskarżonego za przestępstwa ciągłe z art. 12 § 1 k.k., jak i konieczność orzeczenia wobec niego kar łącznych, iż ustawa poprzednio obowiązująca była dla oskarżonego względniejsza od tej, jaka obowiązuje w chwili orzekania a tym samym, w świetle art. 455 k.p.k. zaszła konieczność dokonania wskazanych zmian w zakresie przyjętych kwalifikacji prawnych czynów, jak i w konsekwencji podstaw prawnych orzeczonych kar.

Dodatkowo Sąd I instancji zbędnie przywołał w podstawach prawnych wymiaru orzeczonych kar w punktach VII i XI przepisu art. 64 § 1 k.k., mimo poprawnego przyjęcia działania oskarżonego w warunkach recydywy podstawowej określonej w tym przepisie. Ta zbędność wynika z faktu orzeczenia kar w granicach ustawowych zakreślonych w art. 294 § 1 k.k. (dot. czynu z pkt VII) i w art. 270 § 1 k.k. (dot. czynu z pkt XI) a nie z powodu zastosowania możliwości obostrzenia kary ponad te granice, wynikającego z treści art. 64 § 1 k.k. (por. wyrok SN z dnia 11 października 2011 r., V KK 234/11, LEX nr 1044075; wyrok SN z dnia 16 grudnia 2014 r., V KK 305/14, LEX nr 1583245).

Te okoliczności doprowadziły więc do zmian zaskarżonego wyroku.

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.11.

Przedmiot utrzymania w mocy

0.1Utrzymano w mocy zaskarżony wyrok w części skazującej oskarżonego N. B. (1) za przypisane mu przestępstwa w punktach I (co do winy), III (co do winy), IV (co do winy), V (co do winy), VI (co do winy), VII (co do winy i kary), IX (co do winy), X (co do winy), XI (co do winy i kary), XII (co do winy), XIII (co do winy), XIV (co do winy), XV (co do winy), XVI (co do winy), XVIII (co do winy), XIX (co do winy), XX (co do winy), XXI (co do winy), XXII (co do winy), XXIII (co do winy), XXIV (co do winy), XXV (co do winy), XXVII (co do winy), XXVIII (co do winy) i co do orzeczonych wobec tego oskarżonego na podstawie art. 46 § 1 k.k. środków kompensacyjnych w punktach XXXIII-XXXIX. Utrzymano w mocy zaskarżony wyrok w punkcie XL w całości uniewinniającej oskarżoną M. B. od popełnienia zarzucanych jej czynów opisanych w pkt 31, 32, 33, 34, 35,36, 37, 38 i 39 części wstępnej wyroku. Utrzymano w całości zaskarżony wyrok w części skazującej E. R. zarówno co do winy, jak i kar w punktach XLI, XLII, XLIII i XLIV, co do kary łącznej orzeczonej w punkcie XLV i co do orzeczonych na podstawie art. 46 § 1 k.k. środków kompensacyjnych w punktach XLVI i XLVII oraz co do orzeczeń o kosztach sądowych w puntach XLVIII i XLIX – utrzymanie w mocy znajduje uzasadnienie w treści art. 437 § 1 k.p.k. (punkt 3 wyroku SA).

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Utrzymanie w mocy zaskarżonego wyroku co do części skazującej N. B. (1) za przestępstwa kwalifikowane z art. 286 § 1 k.k. i inne a przypisane mu w punktach I, III, IV, V, VI, VII, IX, X i XII jest wynikiem poprawności dokonania przez Sąd I instancji ustaleń faktycznych w tym zakresie na podstawie przeprowadzonej zgodnie z wymogami art. 7 k.p.k. oceny dowodów dotyczących tych czynów, w tym także przyznania się do ich popełnienia przez oskarżonego B., jak i nie kwestionowania przez apelujących tychże ustaleń i ocen dowodów. Również zastrzeżeń nie budzą przyjęte za te przestępstwa kwalifikacje prawne (za wyjątkiem braku zastosowania przepisu art. 4 § 1 k.k., o czym wspomniano wyżej w sekcji 4 formularza).

Również zastrzeżeń Sądu Apelacyjnego nie budziły orzeczone za czyny z punktów VII i XI kary. W tym zakresie Sąd Apelacyjny swoje stanowisko szeroko umotywował wyżej w sekcji 3 przy ustosunkowaniu się do zarzutu apelacyjnego obrońcy oskarżonego z punktu 4.

Żadnych zastrzeżeń Sądu Apelacyjnego nie budziły orzeczenia w zakresie winy oskarżonego B. w popełnieniu czynów przeciwko wiarygodności dokumentów, przypisanych mu w punktach XIII-XVI, XVIII-XXV i XXVII-XXVIII. Utrzymanie w mocy co do tych czynów zaskarżonego wyroku było wynikiem nieuwzględnienia zarzutów apelacyjnych postawionych przez obrońcę oskarżonego B. w punkcie (...), czemu dano szczegółowy wyraz wyżej w sekcji 3 formularza. Zastrzeżeń również nie budziły przyjęte za te przestępstwa kwalifikacje prawne (za wyjątkiem braku zastosowania przepisu art. 4 § 1 k.k., o czym wspomniano wyżej w sekcji 4 formularza).

Brak jest jakichkolwiek podstaw do wzruszenia zawartych w punktach XXXIV-XXXIX orzeczeń wydanych na podstawie art. 46 § 1 k.k. Orzeczenia te są konsekwencją wyrządzonych przez oskarżonego B. i współpracujących z nim przy popełnieniu czynów pozostałych sprawców na szkodę K. W. (2) i Ł. B. (punkt XXXIII dotyczący czynu z punktu III), M. W. (1) (punkt XXXIV dotyczący czynu z punktu IV), M. i P. B. (1) (punkt XXXV dotyczący czynu z punktu V), M. H. (3) (punkt XXXVI dotyczący czynu z punktu VI), P. M. (1) (punkt XXXVII dotyczący czynu z punktu IX), E. M. i M. M. (7) (punkt XXXVIII dotyczący czynu z punktu XII) i A. i M. N. (punkt XXXIX dotyczący czynu z punktu XII).

Utrzymanie w mocy zaskarżonego wyroku odnośnie oskarżonej M. B. w punkcie XL jest wynikiem nieuwzględnienia w żadnej części w tym zakresie zarzutów apelacyjnych postawionych w apelacji prokuratora w punktach 1 oraz 2d, czemu dano wyżej wyraz w sekcji 3 formularza.

Utrzymanie w mocy wszystkich orzeczeń dotyczących oskarżonej E. R. było wynikiem braku jakichkolwiek zarzutów apelacyjnych kwestionujących jej winę i sprawstwo, jak i orzeczone kary i środki kompensacyjne, bowiem prokurator skarżący w tym zakresie rozstrzygnięcia jedynie wiązał te orzeczenia z brakiem przypisania w opisach czynów działania E. R. wspólnie i w porozumieniu z M. B. a jak to wyjaśniono w sekcji 3 przy ustosunkowaniu się do tych zarzutów, brak jest podstaw do przyjęcia w tej sprawie sprawstwa i winy oskarżonej M. B. w popełnieniu zarzucanych jej przestępstw, w tym wspólnie i w porozumieniu z E. R..

Zawarte w punktach XLVIII i XLIX rozstrzygnięcia w zakresie kosztów sądowych nie są w tej sprawie kwestionowane a i Sąd odwoławczy nie znajduje podstaw by te orzeczenia zakwestionować, tym bardziej, iż znajdują one odzwierciedlenie w treści przywołanych tam przepisów.

0.15.(...). Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

0.0.11.

Przedmiot i zakres zmiany

0.0.1Zmiana zaskarżonego wyroku dotyczy samego opisu przestępstw przypisanych oskarżonemu N. B. (1) w punktach II i VIII i przyjętej do nich kwalifikacji prawnej oraz dotyczy przyjętych w punktach XXX i XXXI ciągów przestępstw przypisanych oskarżonemu N. B. (1) oraz wymierzonych za nie kar oraz orzeczonych w punkcie XXXII kar łącznych a nadto dotyczy przyjętych kwalifikacji prawnych co do wszystkich przestępstw przypisanych temu oskarżonemu oraz podstawy wymiaru kar za przestępstwa z punktów VII i XI – zmiany na podstawie art. 438 pkt 1 i 3 k.p.k. w zw. z art. 437 § 1 i (...) k.p.k. oraz art. 455 k.p.k. (punkt (...) litery od a do h wyroku SA).

Zwięźle o powodach zmiany

Na temat przyczyn zmian w zakresie opisu przestępstw i przyjętych kwalifikacji prawnych co do czynów z punktów II i VIII, w zakresie przyjętych ciągów przestępstw, wymierzonych za te ciągi kar pozbawienia wolności i grzywny i orzeczonych kar łącznych pozbawienia wolności i grzywny Sąd Apelacyjny wypowiedział się wyczerpująco wyżej w sekcji 3 przy ustosunkowaniu się do zarzutów apelacyjnych podniesionych przez obrońcę oskarżonego w punktach 1, 3 i 4.

O konieczności przyjęcia do wszystkich kwalifikacji prawnych przypisanych oskarżonemu przestępstw a w konsekwencji i podstaw wymiaru kar Sąd Apelacyjny wypowiedział się wyżej w sekcji 4, jak również tam wskazał przyczyny wyeliminowania z podstawy wymiaru kary pozbawienia wolności za przestępstwa przypisane oskarżonemu B. w punktach VII i XI przepisu art. 64 § 1 k.k.

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

Nie dotyczy

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

(...).1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

Nie dotyczy

☐ art. 437 § (...) k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

Nie dotyczy

☐ art. 437 § (...) k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☒ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Skoro Sąd I instancji uniewinnił oskarżonego od popełnienia trzech zarzucanych mu w punktach 17, 26 i 29 przestępstw, podczas gdy wskutek rozpoznania podniesionych zarzutów apelacyjnych przez prokuratora Sąd Apelacyjny doszedł do przekonania, iż uniewinnienie to było nieuzasadnione, gdyż w sprawie istniały jednoznacznie przekonywujące dowody, wskazujące na sprawstwo i winę oskarżonego a więc przemawiające za słusznością stawianych w akcie oskarżenia tych zarzutów, to kierując się treścią art. 454 § 1 k.p.k. w takiej sytuacji Sąd odwoławczy nie może skazać oskarżonego. Tym samym konieczność uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania wynika z przepisu art. 437 § (...) k.p.k. Dokładne powody tego rozstrzygnięcia zostały przytoczone wyżej w sekcji 3 przy ustosunkowaniu się do zarzutów apelacji prokuratora w punktach 1, 2a, b, c. Uchylenie to dotyczy również punktu XLVIII w zakresie obciążenia Skarbu Państwa kosztami postępowania w części uniewinniającej oskarżonego N. B. (1), skoro właśnie w tej części uniewinniającej uchylono zaskarżony wyrok.

0.15.3.(...). Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

W związku z powyższym uchyleniem zaskarżonego wyroku Sąd I instancji jest zobligowany ponownie przeprowadzić postępowanie dowodowe odnośnie tych trzech przestępstw zarzucanych oskarżonemu N. B. (1) i opisanych w części wstępnej zaskarżonego wyroku w punktach 17, 26 i 29 a od których Sąd I instancji uniewinnił oskarżonego w punktach XVII, XXVI i XXIX. W przypadku tych trzech czynów, w ocenie Sądu Apelacyjnego, wystarczające będzie, poza przesłuchaniem oskarżonego, o ile będzie chciał skorzystać z tego uprawnienia, dodatkowe przesłuchanie w charakterze świadka M. L. ze skupieniem się w szczególności na okolicznościach podrobienia wskazanych w opisach tych czynów dokumentów, w tym z ustaleniem, czego biegła z dziedziny dokumentów nie mogła stwierdzić, czy zapisy a zwłaszcza podpisy nazwiskami osób widniejących na tych dokumentach zostały rzeczywiście nakreślone przez M. L., pamiętając jednocześnie przy tym, iż M. L. za podrobienie tych dokumentów i posłużenie się nimi został skazany prawomocnym wyrokiem Sądu Okręgowego w P. z dnia (...) r., sygn. akt (...) (punkty XV, XXIV i XXVII za które został skazany w pkt 6), co jasno wynika z treści tego wyroku na k. 6759-6770. Nie zachodzi natomiast, w ocenie Sądu odwoławczego, konieczność bezpośredniego przesłuchania na rozprawie w charakterze świadków M. M. (1) (dot. czynu z punktu 17), A. T. (dot. czynu z punktu 26) i M. H. (1) (dot. czynu z punktu 29), bowiem w sprawie niniejszej nie jest kwestionowane, iż ich podpisy na wskazanych w opisach tych czynów dokumentach a tym samym i zapisy słowno-cyfrowe na tych dokumentach nie zostały przez nich nakreślone. Nie można więc w świetle takich ustaleń powziąć wątpliwości, iż dokumenty te zostały podrobione, jak również nie jest kwestionowane, iż oskarżony osobiście (własnoręcznie) tych podpisów i zapisów nie nakreślił.

Powyższe więc przekonuje, iż do pozostałych dowodów dotyczących tych trzech przestępstw Sąd I instancji może szeroko stosować przepis art. 442 § (...) k.p.k.

Na koniec należy wspomnieć, iż zgodnie z art. 442 § 3 k.p.k. Sąd odwoławczy nie może wskazać (narzucić) Sądowi I instancji sposobu oceny poszczególnych dowodów. To zaś oznacza, iż Sąd odwoławczy nie rozstrzygnął w sposób wiążący dla Sądu I instancji, iż oskarżonemu należy przypisać zarzucane mu aktem oskarżenia przestępstwa. Sąd odwoławczy jedynie wykazał, w świetle postawionych zarzutów apelacyjnych, dowolność ustaleń faktycznych, dokonanych przez Sąd Okręgowy, co zobligowało do uchylenia wyroku i przekazania spawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Nie dotyczy

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

4 i 5

Z uwagi na niezasadność wywiedzionej apelacji przez prokuratora na niekorzyść oskarżonej M. B. i ostatecznie prawomocne uniewinnienie tej oskarżonej od popełnienia wszystkich zarzucanych jej przestępstw, z uwagi na złożony na rozprawie apelacyjnej przez obrońcę działającego z wyboru wniosek o zasądzenie na rzecz oskarżonej od Skarbu Państwa kosztów związanych z wydatkami związanymi z ustanowieniem w postępowaniu apelacyjnym obrońcy z wyboru w wysokości dwukrotnej stawki minimalnej, Sąd Apelacyjny w pełni przychylił się do tego żądania, które znajduje uzasadnienie w treści art. 632 pkt (...) k.p.k. w zw. z art. 616 § 1 pkt (...) k.p.k. w zw. z 16 ust. 1-3 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. – Prawo o adwokaturze (t.j. Dz.U.2020.1651) w zw. z § 11 ust. 1 pkt 5 i § 15 ust. 1 i 3 pkt 1, 4 i § 16 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U. poz. 1800 z późn. zm.). Nie ulega wątpliwości, iż niniejsza sprawa z uwagi na ilość zarzucanych oskarżonym, w tym M. B. czynów była wysoce skomplikowana, oparta na różnorodnym i obszernym materiale dowodowym, co już wskazywało na poświęcenie przez obrońcę do przygotowania się do rozprawy apelacyjnej i ustosunkowania się do zarzutów prokuratora znacznego nakładu czasu pracy a poza tym obrońca we wniosku o zasądzenie tej należności w podwójnej wysokości stawki minimalnej, tj. (...).400 zł (stawka minimalna 1200 zł) złożyła oświadczenie o wysokości kosztów (oświadczenie o wysokości kosztów równych podwójnej stawce minimalnej) obciążających stronę z tytułu wynagrodzenia adwokata.

Mając na uwadze konieczność długotrwałej izolacji oskarżonego N. B. (1) w warunkach zakładu karnego i związane z tym ograniczenia w możliwości uzyskiwania dochodów a także jego trudną sytuację majątkową i zdrowotną, Sąd odwoławczy, kierując się przepisami art. 624 § 1 k.p.k. oraz art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23.06.1973 r. o opłatach w sprawach karnych (tekst jednolity z 1983 r., Dz.U. Nr 49, poz. 223 z późn. zm.) zwolnił oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie apelacyjne i od opłaty. Jednocześnie z uwagi na niezasadność apelacji prokuratora co do uniewinnienia oskarżonej M. B., jak i co do rozstrzygnięć dotyczących oskarżonej E. R., zgodnie z treścią art. 636 § 1 i (...) k.p.k. i art. 632 pkt (...) k.p.k. koszty w tym zakresie ponosi Skarb Państwa. Nie ulega więc w tych realiach sprawy wątpliwości, iż całościowo koszty postępowania odwoławczego w części utrzymującej w mocy i zmieniającej zaskarżony wyrok w całości ponosi Skarb Państwa.

7.  PODPIS

I. P. P. G. M. K. (1)