II AKa 70/25 - uzasadnienie Sąd Apelacyjny w Poznaniu z 2025-09-29
UZASADNIENIE |
|||||||||||||||||||||||
|
Formularz UK 2 |
Sygnatura akt |
II AKa 70/25 |
|||||||||||||||||||||
|
Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników: |
3 |
||||||||||||||||||||||
|
1. CZĘŚĆ WSTĘPNA |
|||||||||||||||||||||||
|
0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji |
|||||||||||||||||||||||
|
wyrok Sądu Okręgowego w P. z dnia (...) roku, w sprawie o sygn. akt (...). |
|||||||||||||||||||||||
|
0.11.2. Podmiot wnoszący apelację |
|||||||||||||||||||||||
|
☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego |
|||||||||||||||||||||||
|
☒ oskarżyciel posiłkowy |
|||||||||||||||||||||||
|
☐ oskarżyciel prywatny |
|||||||||||||||||||||||
|
☒ obrońca |
|||||||||||||||||||||||
|
☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego |
|||||||||||||||||||||||
|
☐ inny |
|||||||||||||||||||||||
|
0.11.3. Granice zaskarżenia |
|||||||||||||||||||||||
|
0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia |
|||||||||||||||||||||||
|
☒ na korzyść ☒ na niekorzyść |
☐ w całości |
||||||||||||||||||||||
|
☒ w części |
☒ |
co do winy |
|||||||||||||||||||||
|
☒ |
co do kary |
||||||||||||||||||||||
|
☒ |
co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia |
||||||||||||||||||||||
|
0.11.3.2. Podniesione zarzuty |
|||||||||||||||||||||||
|
Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji |
|||||||||||||||||||||||
|
☒ |
art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu |
||||||||||||||||||||||
|
☒ |
art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu |
||||||||||||||||||||||
|
☒ |
art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia |
||||||||||||||||||||||
|
☒ |
art. 438 pkt 3 k.p.k.
– błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, |
||||||||||||||||||||||
|
☒ |
art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka |
||||||||||||||||||||||
|
☐ |
|||||||||||||||||||||||
|
☐ |
brak zarzutów |
||||||||||||||||||||||
|
0.11.4. Wnioski |
|||||||||||||||||||||||
|
☐ |
uchylenie |
☒ |
Zmiana |
||||||||||||||||||||
|
2. Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy |
|||||||||||||||||||||||
|
0.12.1. Ustalenie faktów |
|||||||||||||||||||||||
|
0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione |
|||||||||||||||||||||||
|
Lp. |
Oskarżony |
Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi |
Dowód |
Numer karty |
|||||||||||||||||||
|
2.1.1.1. |
R. M. (1), M. W. (1), P. Ł., R. O. |
Uprzednia karalność/niekaralność oskarżonych |
karty karne |
(...), 3400- (...), (...)- (...), (...)- (...) |
|||||||||||||||||||
|
0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione |
|||||||||||||||||||||||
|
Lp. |
Oskarżony |
Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi |
Dowód |
Numer karty |
|||||||||||||||||||
|
----- |
------- |
------ |
----- |
----- |
|||||||||||||||||||
|
0.12.2. Ocena dowodów |
|||||||||||||||||||||||
|
0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów |
|||||||||||||||||||||||
|
Lp. faktu z pkt 2.1.1 |
Dowód |
Zwięźle o powodach uznania dowodu |
|||||||||||||||||||||
|
2.1.1.1. I |
Karty karne |
Wiarygodne wydruki z systemu urzędowego |
|||||||||||||||||||||
|
0.1s2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów |
|||||||||||||||||||||||
|
Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2 |
Dowód |
Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu |
|||||||||||||||||||||
|
----- |
----- |
----- |
|||||||||||||||||||||
|
. STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków |
|||||||||||||||||||||||
|
Lp. |
Zarzut |
||||||||||||||||||||||
|
1 |
Apelacja obrońcy oskarżonych: R. M. (1), P. Ł. i R. O. w zakresie wykorzystania materiałów uzyskanych w ramach czynności operacyjno-rozpoznawczych w zakresie wszystkich czynów przypisanych oskarżonym 1. obraza przepisów postępowania, mająca wpływ na treść orzeczenia, polegająca na naruszeniu dyspozycji art. 170 § 1 pkt 1 k.p.k. w zw. z art. 168b k.p.k. w zw. z art. 19 ust. 1 ustawy o Policji poprzez dopuszczenie dowodu z materiałów uzyskanych w ramach czynności operacyjno-rozpoznawczych podjętych i prowadzonych z naruszeniem dopuszczalnych ram prawnych tych czynności, co skutkowało bezwzględną niedopuszczalnością dowodu względem wszystkich czynów zarzucanych oskarżonym z wyjątkiem przestępstwa skarbowego oraz przestępstwa z art. 258 k.k., w zakresie sprawstwa przestępstwa z art. 258 k.k. oraz działania w ramach zorganizowanej grupy przestępczej w zakresie pozostałych czynów przypisanych oskarżonym 2. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia i mający wpływ na jego treść polegający na przyjęciu, że w sprawie istniała zorganizowana grupa przestępcza, a kierował nią R. M. (1), 3. obraza przepisów postępowania, mająca wpływ na treść orzeczenia, polegająca na naruszeniu dyspozycji art. 399 § 1 k.p.k. poprzez zaniechanie uprzedzenia stron o możliwości zmiany kwalifikacji prawnej czynu zarzucanego oskarżonemu R. M. (1) z przepisu art. 258 § 3 k.k., wskutek czego doszło do naruszenia prawa oskarżonego do obrony i uniemożliwienia oskarżonemu i jego obrońcy złożenia wniosku o odroczenie rozprawy celem przygotowania się do obrony i w konsekwencji skazania oskarżonego za popełnienie przestępstwa zagrożonego bardziej surową karą, w zakresie konfekcjonowania papierosów, tj. czynów przypisanych oskarżonym w punktach 2, 3, 21 i 22 wyroku 4. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia i mający wpływ na jego treść polegający na przyjęciu, że: doszło do uszczuplenia zobowiązania podatkowego, oskarżeni uczynili sobie stałe źródło dochodu z popełniania przestępstw skarbowych, czyny zarzucone oskarżonym dotyczyły co najmniej 3.300.000 sztuk papierosów, a czyn zarzucany oskarżonym miał miejsce w okresie od (...) 5. obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynów przypisanych oskarżonym, tj. czynu z art. 54 § 1 k.k.s. poprzez jego niewłaściwe zastosowanie polegające na przyjęciu, że oskarżeni wypełnili swoim zachowaniem znamiona w/w czynu i pominięciu okoliczności, że oskarżeni nie wykonywali żadnych czynności, dla których ustawa przewidywałaby obowiązek złożenia deklaracji na podatek akcyzowy, nie zaistniały okoliczności uzasadniające obliczenie i wpłacenie należności tytułem akcyzy na rachunek właściwego urzędu skarbowego, a termin złożenia deklaracji podatkowej, który przypadał na dzień (...) r. nie został przekroczony, 6. obraza przepisów prawa materialnego w innym przypadku niż kwalifikacja prawna czynu, tj. art. 33 § 1 k.k.s. poprzez jego błędne zastosowanie i orzeczenie przepadku równowartości korzyści w wysokości 2.991.648 złotych i pominięciu okoliczności świadczących o tym, że nie doszło do uszczuplenia podatku akcyzowego, a co najwyżej narażenia tego podatku na uszczuplenie, a nadto oskarżeni nie odnieśli jakichkolwiek korzyści z popełnienia zarzucanego im czynu, 7. obraza przepisów prawa materialnego w innym przypadku niż kwalifikacja prawna czynu, tj. art. 8 § 2 k.k.s. poprzez jego błędne niezastosowanie przy obejmowaniu przestępstw karą łączną, w zakresie sfałszowania podpisu pod umową kupna samochodu, tj. czynu przypisanego oskarżonemu R. M. (1) w punkcie 4 wyroku 8. obraza przepisów postępowania, mająca wpływ na treść orzeczenia, polegająca na naruszeniu przepisu art. 7 k.p.k. poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów polegające na ich dowolnej interpretacji sprzecznej z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego i w konsekwencji ustalenie sprawstwa oskarżonego R. M. (1) w zakresie kierowania podrobieniem przez M. W. (1) umowy sprzedaży samochodu w oparciu o zeznania świadka L. F. oraz opinię biegłego, z których to dowodów nie wynika żadne powiązanie oskarżonego ze sfałszowaniem podpisu na tej umowie, przy jednoczesnym zakwestionowaniu wiarygodności wyjaśnień R. M. (1), w zakresie przyjmowania pojazdów do demontażu i części pochodzących z czynu zabronionego, tj. czynów przypisanych oskarżonym w punktach: 5, 6, 7, 23, 24, 25, 29, 30 i 31 wyroku 9. obraza przepisów postępowania, mająca wpływ na treść orzeczenia, w postaci naruszenia przepisu art. 7 k.p.k. poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów polegające na ich dowolnej interpretacji sprzecznej z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego i w konsekwencji ustalenie sprawstwa oskarżonych w zakresie przyjmowania do warsztatu całych pojazdów celem demontażu, podczas gdy z opinii biegłych wynika, że tylko niewielka część zabezpieczonych i zidentyfikowanych części pochodziła ze skradzionych pojazdów i części te nie składają się na całe pojazdy, których paserstwo zarzucono oskarżonym, 10. obraza przepisów postępowania, mająca wpływ na treść orzeczenia, polegająca na naruszeniu dyspozycji przepisu art. 193 § 1 k.p.k. poprzez zaniechanie zasięgnięcia opinii biegłego w kwestii wymagającej wiadomości specjalnych oraz mającej istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy, tj. w zakresie ustalenia wartości części, które zostały w sprawie zabezpieczone i zidentyfikowane jako pochodzące ze skradzionych pojazdów, co w konsekwencji uniemożliwiło ustalenie wysokości rzeczywistej szkody, a tym samym przyjęcie kwalifikacji z art. 194 § 1 k.k., 11. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia i mający wpływ na jego treść polegający na przyjęciu, że zgromadzony w sprawie materiał dowodowy jest wystarczający do ustalenia sprawstwa oskarżonych, że oskarżeni mieli świadomość pochodzenia części samochodowych z czynu zabronionego, że oskarżony R. O. samodzielnie przyjął celem demontażu pojazd marki M. (...), podczas gdy w stosunku do pozostałych współoskarżonych sąd przyjął w zakresie tego samego czynu działanie wspólnie i w porozumieniu, zarzut ewentualny 12. rażąca niewspółmierność kar wymierzonych oskarżonym poprzez orzeczenie wobec oskarżonych kar sprzecznych z dyrektywami wymiaru kary, w szczególności w sytuacji, gdy oskarżony R. M. (1) jest osobą niekaraną, wszyscy trzej oskarżeni prowadzili dotychczas ustabilizowany tryb życia, co dowodzi, że nie są osobami zdemoralizowanymi, działającymi z niskich pobudek, a ponadto w wyniku czynów zarzucanych oskarżonym nie doszło do żadnej szkody, a czyny zarzucane oskarżonym trwały krótko, co uzasadnia orzeczenie kar jednostkowych w niższej wysokości. |
☐ zasadny ☒ częściowo zasadny ☐ niezasadny ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny ☐ zasadny ☒ częściowo zasadny ☐ niezasadny ☐ zasadny ☒ częściowo zasadny ☐ niezasadny ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny ☒ zasadny ☐ częściowo zasadny ☐ niezasadny ☒ zasadny ☐ częściowo zasadny ☐ niezasadny ☒ zasadny ☐ częściowo zasadny ☐ niezasadny ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny |
|||||||||||||||||||||
|
Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny |
|||||||||||||||||||||||
|
Apelacja obrońcy oskarżonych: R. M. (1), P. Ł. i R. O. okazała się zasadna w części, co skutkowało zmianą zaskarżonego wyroku. W tym miejscu, niejako na wstępie wskazać należy, że sąd okręgowy przeprowadził w niniejszej sprawie pełne postępowanie dowodowe – nie zawiera ono jakichkolwiek braków, które uzasadniałyby uzupełnienie tegoż postępowania. Zebrany materiał dowodowy pozwolił na wyrokowanie w zakresie wszystkich zarzucanych oskarżonym przestępstw. Odnosząc się po kolei do wskazanych wyżej w punktach 1-12 zarzutów odwoławczych, sąd apelacyjny zważył, co następuje. Ad. 1 1. Istotnie, w postanowieniu o zarządzeniu kontroli operacyjnej, czyn objęty kontrolą zakwalifikowano jako przestępstwo z art. 258 § 1 k.k. w zw. z art. 279 § 1 k.k. i art. 291 § 1 k.k. Rację ma obrońca oskarżonych wskazując, iż nieprawidłowa jest kumulatywna kwalifikacja przestępstwa udziału w zorganizowanej grupie przestępczej z przestępstwami dokonywanymi w ramach tejże grupy (na marginesie tylko zauważyć należy, że kwalifikacja ta nawet nie nosi znamion kumulatywnej, a to wobec nieuwzględnienia w niej art. 11 § 2 k.k.). Tak jednak określony czyn objęty kontrolą operacyjną, zarządzoną wobec M. W. (1), nie powodował nielegalności tejże kontroli. Nie ma bowiem żadnych wątpliwości, że kontrola operacyjna została zarządzona z uwagi na podejrzenie popełnienia przestępstw „samochodowych” na szeroką, zorganizowaną skalę, noszącą znamiona zorganizowanej grupy przestępczej, o której mowa w art. 258 k.k. Co więcej – postępowanie dowodowe potwierdziło istnienie tej struktury. Wywody obrońcy, jakoby umieszczenie w kwalifikacji prawnej czynu obejmowanego kontrolą operacyjną art. 258 k.k. miało charakter zabiegu redakcyjnego, którego celem było wyłącznie zalegalizowanie kontroli wobec podejrzenia czynów z art. 279 § 1 k.k. i art. 291 § 1 k.k. nie ma w okolicznościach niniejszej sprawy racji bytu. Podejrzenie istnienia zorganizowanej grupy przestępczej okazało się zasadne. W związku z tym, że przestępstwo z art. 258 k.k. należy to tzw. przestępstw katalogowych, o których mowa w art. 19 ust. 1 ustawy o Policji, uznać należy legalność zarządzenia kontroli operacyjnej w analizowanej sprawie i to pomimo faktu, że w odniesieniu do czynu objętego kontrolą kumulatywnie z art. 258 § 1 k.k. połączono art. 279 § 1 k.k. i art. 291 § 1 k.k. W związku z tym, że te ostatnie nie należały do tzw. przestępstw katalogowych, nie było możliwe wykorzystanie materiałów operacyjnych w postępowaniu ich dotyczącym. 2. Zgoda następcza, wydana w trybie art. 168b k.p.k., wyrażona została postanowieniem z 26.10.2021 r. Posiedzenie w przedmiocie zastosowania środka zapobiegawczego w postaci tymczasowego aresztowania wobec R. M. (1) odbyło się 25.10.2021 r. Sąd odwoławczy, rozpoznający zażalenie na postanowienie o tymczasowym aresztowaniu oskarżonego, uwzględnił materiały z kontroli operacyjnej pomimo, że, jak stwierdził w uzasadnieniu swojej decyzji, sąd rejonowy nie powinien tego uczynić, bowiem na etapie orzekania formalnie nimi nie dysponował (vide: postanowienie Sądu Okręgowego w P. z 18.11.2021 r. IV Kz 824/21). Abstrahując od kwestii kontrowersji wobec treści przepisu art. 168b k.p.k., którego niekonstytucyjność nie została stwierdzona i jest to przepis obowiązujący w polskim porządku prawnym, stwierdzić trzeba, że w niniejszej sprawie zarówno sąd okręgowy, jak i sąd apelacyjny w postanowieniach dotyczących tymczasowego aresztowania R. M. (1) (IV Kz 824/21 i II AKz 52/22) stwierdzały prawidłowość wprowadzenia do postępowania materiałów z kontroli operacyjnej (w trybie art. 168b k.p.k.). Akt oskarżenia wobec oskarżonych skierowano już po wydaniu zgody następczej, zatem sąd I instancji orzekający co do meritum sprawy miał pełne prawo opierać się na tych dowodach. Podkreśla się w orzecznictwie sądów apelacyjnych, że postanowienie prokuratorskie, stanowiące tzw. zgodę następczą, powinno być wydane na etapie postępowania przygotowawczego, tak jak to miało miejsce w niniejszej sprawie (vide: wyrok SA w Białymstoku z 3.04.2017 r. II AKa 182/16). 3. Prawidłowo sąd I instancji uznał, że materiały z kontroli operacyjnej PASTA 6 mogą służyć jedynie jako dowód w zakresie przypisanego oskarżonym przestępstwa z art. 258 k.k. oraz przestępstwa skarbowego z art. 69 § 1 k.k.s. w zw. z art. 54 § 1 k.k.s., gdyż tylko one stanowią w niniejszej sprawie typy czynów zabronionych, co do których można zarządzić kontrolę operacyjną (art. 19 ust. 1 ustawy o policji). Rację ma apelujący, iż w zakresie pozostałych przypisanych oskarżonym przestępstw nie było możliwe wykorzystanie dowodowych podsłuchów. Sąd apelacyjny podzielił częściowo stanowisko obrońcy i uznał, że pozostały materiał dowodowy nie był wystarczający dla przypisania R. M. (1) zarzutu popełnienia przestępstwa z art. 18 § 1 k.k. w zw. z art. 270 § 1 k.k., o czym będzie mowa poniżej (ad. 8). 4. Przyjęty przez sąd okręgowy okres, kiedy oskarżeni mieli dopuszczać się zarzucanych im czynów nie został, wbrew twierdzeniom obrońcy, zdeterminowany wyłącznie czasem, kiedy prowadzona była kontrola operacyjna, a czasem funkcjonowania grupy (do dnia zatrzymania jej członków). Co do przestępstw przypisanych podsądnym w punktach 2, 12 i 21 sąd apelacyjny zmodyfikował datę początkową popełnienia czynu zabronionego i ustalił ją na dzień(...) r., kiedy to, w świetle zeznań świadków, miała ruszyć linia produkcyjna (konfekcjonowanie papierosów). Ad. 2 1. Sąd apelacyjny w pełni podziela zawarte w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku wywody sądu I instancji co do tego, że stopień zorganizowania oskarżonych pozwalał przyjąć, że w analizowanej sprawie mamy do czynienia ze zorganizowaną grupą przestępczą w rozumieniu art. 258 k.k. Wbrew twierdzeniom obrońcy, z dowodowych rozmów jawi się przywódcza rola R. M. (1) – ewidentnie to on decydował o kierunkach działania, wydawał polecenia, sprawdzał stopień ich realizacji, sprawował kontrolę nad prawidłowością wykonywania poleceń, udzielał wskazówek (vide: np. stenogramy rozmów ma k. 1224-1224v, 1226-1226v, 1229v-1230, 1231, 1234, 1248v-1249, 1251, 1290, 1313v, 1295, 1295v). Nie sposób w okolicznościach analizowanej sprawy twierdzić, że oskarżeni to wyłącznie zespół ludzi powiązanych towarzysko, jak to sugeruje obrońca. Zauważyć trzeba, że R. M. i M. W. zwracają się do siebie per „pan”. Oskarżeni nie działali chaotycznie i nieprzemyślanie, wręcz przeciwnie – zorganizowali prężnie działającą grupę, konfekcjonując miliony papierosów, „zatrudniając” do tego celu obcokrajowców, przy zapewnieniu im pełnej opieki socjalnej. Oskarżony M. dokonywał inspekcji hali przy ul. (...) w związku z wizytą „gości”,. a po ich wizycie wydawał M. W. (1) polecenia (vide: np. rozmowa z(...) r.). O fakcie istnienia zorganizowanej grupy przestępczej nie świadczy długość jej działania, a właśnie sposób jej zorganizowania. To, że grupa zawiązana przez R. M. istniała zaledwie kilkanaście dni wynikało wyłącznie z faktu jej rozbicia przez służby śledcze. 2. Słusznie uznał sąd I instancji, iż oskarżeni, którym przypisano zarzut udziału w zorganizowanej grupie przestępczej, mieli świadomość jej istnienia. Znali też swoją rolę w tej strukturze. Przychylić jednak należy się do stanowiska apelującego, że materiał dowodowy zebrany w niniejszej sprawie nie pozwala na uznanie, by R. O. wiedział o tej części działalności grupy, która dotyczyła linii produkcyjnej papierosów bez akcyzy. Przestępstwa skarbowe nie zostały mu zresztą zarzucone. Oskarżony zaangażowany był wyłącznie w te część działalności grupy, której przedmiotem były samochody. Skutkowało to zmianą zaskarżonego wyroku (pkt 1q) wyroku sądu apelacyjnego) i wyeliminowanie z opisu czynu przypisanego R. O. w punkcie 28 zaskarżonego orzeczenia stwierdzenia: „jak również przestępstw skarbowych polegających na pakowaniu i konfekcjonowaniu wyrobów akcyzowych bez ich uprzedniego oznaczenia znakami akcyzy, przechowywanie oraz przewożenie i obrót wyrobami akcyzowymi w postaci papierosów oraz uchylanie się od opodatkowania w zakresie podatku akcyzowego”. Ad. 3 Zarzut obrazy prawa procesowego – art. 399 § 1 k.p.k. okazał się zasadny częściowo. W ocenie sądu apelacyjnego sąd I instancji dopuścił się naruszenia tego przepisu, jednakże nie w sposób, który miał wpływ na treść wydanego rozstrzygnięcia. Wydanie wyroku bez uprzedzenia stron o możliwości zmiany kwalifikacji prawnej stanowi obrazę prawa procesowego (art. 438 pkt 2 k.p.k.). Skuteczne postawienie tego zarzutu wymaga wykazania, że to uchybienie mogło mieć wpływ na treść wyroku. W doktrynie podnosi się jednak (vide: D. Świecki [w:] B. Augustyniak, K. Eichstaedt, M. Kurowski, D. Świecki, Kodeks postępowania karnego. Tom I. Komentarz aktualizowany, LEX/el. 2025, art. 399), że „z uwagi na treść art. 437 § 2 zdanie drugie w jego brzmieniu obowiązującym od 1.07.2015 r. należy z perspektywy tego przepisu spojrzeć na konsekwencje naruszenia art. 399 § 1. Artykuł 437 § 2 zdanie drugie stanowi wyraźnie, że uchylenie orzeczenia i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania może nastąpić wyłącznie w wypadkach wskazanych w art. 439 § 1, art. 454 lub jeżeli jest konieczne przeprowadzenie na nowo przewodu w całości. Nowe brzmienie tego przepisu łączy się z przyjęciem koncepcji szerszego merytorycznego orzekania przez sąd odwoławczy. W konsekwencji należy uznać, że naruszenie art. 399 § 1 nie stanowi podstawy uchylenia wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania. Uchybienie to może zostać konwalidowane na etapie postępowania odwoławczego przez przedstawienie w apelacji lub na rozprawie apelacyjnej stanowiska skarżącego co do zmienionej przez sąd pierwszej instancji kwalifikacji prawnej czynu (tak też SA w Warszawie w wyroku z 8.07.2021 r., II AKa 302/20, LEX nr 3215215). Wobec tego zarzut odwoławczy powinien zostać nakierowany na prawo materialne, tj. co do przyjętej kwalifikacji prawnej czynu, nie na uchybienie formalne, tj. naruszenie art. 399. Istota uchybienia, którego stwierdzenie może doprowadzić do uwzględnienia apelacji, sprowadza się do oceny prawidłowości przyjętej przez sąd pierwszej instancji kwalifikacji prawnej czynu, a nie do kwestii formalnej, tj. braku uprzedzenia.”. W realiach niniejszej sprawy oskarżonemu R. M. (1) stawiany był w postępowaniu przygotowawczym zarzut kierowania zorganizowaną grupą przestępczą (k. 1702), przy błędnym zakwalifikowaniu tego czynu jako występku z art. 258 § 1 k.k. Taki też zarzut, z powtórzoną błędną kwalifikacją prawną, sformułował oskarżyciel w akcie oskarżenia. Analiza opisu czynu zarzucanego R. M. (1) prowadzi do jednoznacznego wniosku, iż nie było w toku całego postępowania (zarówno przygotowawczego jak i sądowego) wątpliwości, iż toczy się ono o czyn z art. 258 § 3 k.k., nie zaś błędnie wskazywany art. 258 § 1 k.k. Formalnie rzecz ujmując w przedmiotowej sprawie nastąpiła zmiana w kwalifikacji prawnej pomiędzy czynem zarzucanym i przypisanym, co obligowało sąd I instancji do stosowanego pouczenia stron w trybie art. 399 § 1 k.p.k. Brak tego pouczenia nie naruszył jednak w żadnym momencie praw oskarżonego do obrony – zarówno bowiem R. M. (1) jak i jego obrońcy mieli od momentu postawienia podsądnemu zarzutów w śledztwie świadomość (w obliczu opisu czynu zarzucanego), że prokurator dopatruje się w działalności oskarżonego jego przywódczej roli w przestępczej strukturze. Naruszenie art. 399 § 1 k.p.k. poprzez zaniechanie pouczenia o zmianie kwalifikacji prawnej przestępstwa nie miało więc żadnego wpływu na treść zaskarżonego wyroku. Zarzut obrazy przepisów postępowania w tym zakresie uznać należało zatem za chybiony. Ad.4 1. Sąd apelacyjny nie podzielił wyrażonego przez apelującego stanowiska, iż błędnym jest ustalenie przez sąd okręgowy, że oskarżeni uczynili sobie z popełniania przestępstw skarbowych stałe źródło dochodu. W ocenie sądu odwoławczego sam fakt, że sprawcy „nie zdążyli” jeszcze uzyskać z przestępstwa żadnego dochodu w rozumieniu przysporzenia majątkowego automatycznie nie uniemożliwia przyjęcia, iż uczynili sobie z przestępstwa stałe źródło dochodu. Zgodnie z prezentowanym w doktrynie stanowiskiem, które sąd apelacyjny w pełni podziela „zwrot "sprawca, który z popełnienia przestępstwa uczynił sobie stałe źródło dochodu" charakteryzuje nie tylko sposób oraz skutek działania sprawcy, lecz także jego zamysł (cel) (trafnie zaakcentował to SN w postanowieniu z dnia 8 stycznia 2015 r., V KK 165/14, OSNKW 2015, nr 6, poz. 49); rzec by nawet można - przede wszystkim ten ostatni czynnik. Chodzi nie tyle o sytuacje, w których prowadzenie procederu przestępnego faktycznie przynosi sprawcy w miarę regularne dochody przez relatywnie długi czas, ile o sytuacje, w których sprawca, popełniając przestępstwo lub przestępstwa, zakłada (przyjmuje), że proceder przestępny będzie dla niego źródłem tego rodzaju dochodu. Jeżeli sprawca, popełniając przestępstwo lub przestępstwa, zakłada (przyjmuje), że prowadzenie procederu przestępnego będzie dla niego odpowiednio trwałym źródłem w miarę regularnych dochodów, to jest "sprawcą, który z popełnienia przestępstwa uczynił sobie stałe źródło dochodu" w rozumieniu art. 65 § 1, chociażby nawet ostatecznie ów zamysł sprawcy nie został urzeczywistniony z takich czy innych powodów – podkreśl. SA - (np. wskutek przerwania przestępnego procederu przez organy ścigania). Kiedy wolno uważać, że popełnienie przestępstwa lub przestępstw jest dla sprawcy odpowiednio trwałym źródłem dochodu? Wtedy gdy sprawca bądź to w ogóle nie zakłada żadnej cezury czasowej, do której będzie czerpał dochód z procederu przestępnego (zamierza czerpać te dochody przez cały czas, bezterminowo), bądź to wprawdzie taką cezurę zakłada, ale jest ona odpowiednio odległa.” (vide: J. Majewski [w:] Kodeks karny. Część ogólna. Tom I. Część II. Komentarz do art. 53-116, wyd. V, red. W. Wróbel, A. Zoll, Warszawa 2016, art. 65). Powyższy pogląd został przyjęty w orzecznictwie sądów apelacyjnych – vide: np. wyrok SA w (...) Przestępcza działalność oskarżonych zatrzymana została wyłącznie na skutek akcji policyjnej. Zaangażowanie sił i środków w uruchomienie linii technologicznej konfekcjonowania papierosów oraz ich przyszłą dystrybucję świadczy ewidentnie o zamiarze długotrwałego działania w celu osiągania zysków w długiej (nieograniczonej czasowo) perspektywie. 2. Zgodzić należy się ze skarżącym, iż materiał dowodowy w niniejszej sprawie pozwalał na precyzyjne ustalenie liczby papierosów, stanowiących przedmiot przypisanych oskarżonym przestępstw. I tak sąd apelacyjny uznał, że czyny przypisane oskarżonym w punktach: 2, 12 i 21 oraz 3, 13 i 22 dotyczyły wyrobów akcyzowych w ilości 3.203.403 sztuk. Sąd nie przychylił się jednocześnie do poglądu obrońcy, iż łącznie 460 sztuk papierosów (2 sztangi marlboro po 10 paczek plus 1 paczka luzem oraz 2 nierozpoczęte paczki R.), wskazanych przez autora apelacji w tabeli (poz. 417) nie może być uwzględnione przy obliczeniach. Stąd ostatecznie przyjęta przez sąd apelacyjny liczba różni się od sumy wskazanej w apelacji (3.202.880) właśnie o owe 460 sztuk papierosów w nienapoczętych paczkach. Uznanie omawianego zarzutu za zasadny skutkowało zmianą zaskarżonego wyroku [pkt 1a) i 1b)]. 3. Konsekwencją przyjęcia wskazanej wyżej liczby wyrobów akcyzowych było wyliczenie na nowo uszczuplonego podatku akcyzowego. Wartość te wskazano na kwotę 2.904.020 zł (pkt 1b) wyroku sądu apelacyjnego). 4. Na uwzględnienie zasługiwały również argumenty obrońcy oskarżonych co do daty początkowej przestępstw przypisanych oskarżonym w punktach: 2, 12, 21, 3, 13 i 23 zaskarżonego wyroku. Z osobowych źródeł dowodowych wynika, że proces uruchamiania linii technologicznej zakończony został (...) r. i wówczas ruszyła działalność opisana w przypisanych im we wskazanych punktach zaskarżonego wyroku przestępstwach. oskarżonych polegająca na konfekcjonowaniu papierosów. Powyższe skutkowało konieczna korekta zaskarżonego orzeczenia (pkt 1a) i 1b) wyroku sądu apelacyjnego). Ad. 5 1. Sąd apelacyjny w pełni podziela pogląd (vide: A. Soja [w:] J. Błachut, G. Keler, A. Soja, Kodeks karny skarbowy. Komentarz, Warszawa 2024, art. 54), zgodnie z którym definiowanie w ustawie o podatku akcyzowym podmiotu akcyzy wyłącznie przez czynność podlegającą opodatkowaniu sprawia, że podmioty te nie muszą już spełniać, przed dokonaniem tych czynności dodatkowych warunków podmiotowych. Ustawa o podatku akcyzowym nie czyni rozróżnień dla dwóch sytuacji: wykonywania ich «legalnie», bądź «nielegalnie». Ograniczenie przedmiotu opodatkowania jedynie do działalności legalnej pozostaje w sprzeczności z ideą sprawiedliwości podatkowej. Art. 5 ustawy o podatku akcyzowym stanowi, że czynności lub stany faktyczne, o których mowa w tym przepisie, są przedmiotem opodatkowania akcyzą niezależnie od tego, czy zostały wykonane lub powstały z zachowaniem warunków oraz form określonych przepisami prawa. Choć czynność prawna dla swej prawnej skuteczności musi spełniać szczególne warunki określone przez obowiązujące przepisy prawa, to brak ich respektowania, skutkujący uznaniem, że czynność tę wykonano z naruszeniem prawa, w przypadku wyrobów akcyzowych, mimo to powoduje, iż czynność ta podlega opodatkowaniu akcyzą. Komentatorzy wskazują w tym zakresie również orzecznictwo Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej (wydane na gruncie przede wszystkim przepisów dotyczących VAT) w sprawach: z 11.06.1998 r., C-283/95; z 28.05.1998 r., C-3/97 oraz z 29.06.2000 r., C-455/98. W konsekwencji prezentują stanowisko, akceptowane w pełni przez sąd apelacyjny w niniejszej sprawie stanowisko, zajmowane w orzecznictwie Sądu Najwyższego, jak i piśmiennictwie, zgodnie z którym uregulowanie art. 5 ustawy o podatku akcyzowym prowadzi także do objęcia opodatkowaniem czynności przestępczych, odpowiadających w swej treści czynnościom podlegającym opodatkowaniu podatkiem akcyzowym. W świetle art. 13 ust. 1 ustawy o podatku akcyzowym podatnikami w zakresie tego podatku są osoby fizyczne, osoby prawne i jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej, dokonujące czynności podlegających opodatkowaniu akcyzą lub wobec których zaistniał stan faktyczny podlegający opodatkowaniu akcyzą, w tym m.in. podmiot nabywający lub posiadający wyroby akcyzowe znajdujące się poza procedurą zawieszenia poboru akcyzy, jeżeli od wyrobów tych nie została zapłacona akcyza w należnej wysokości, a w wyniku kontroli podatkowej, postępowania kontrolnego albo postępowania podatkowego nie ustalono, że podatek został zapłacony. Zgodnie z kolei z art. 8 ust. 1 ustawy o podatku akcyzowym przedmiotem opodatkowania akcyzą są m.in. nabycie lub posiadanie wyrobów akcyzowych znajdujących się poza procedurą zawieszenia poboru akcyzy, jeżeli od tych wyrobów nie została zapłacona akcyza w należnej wysokości, a w wyniku kontroli podatkowej, kontroli celno-skarbowej albo postępowania podatkowego nie ustalono, że podatek został zapłacony. Artykuł 5 wspomnianej ustawy stanowi przy tym wprost, że czynności lub stany faktyczne, o których mowa m.in. w art. 8 ust. 1 są przedmiotem opodatkowania akcyzą niezależnie od tego, czy zostały wykonane lub powstały z zachowaniem warunków oraz form określonych przepisami prawa. Przytoczone przepisy dotyczą wyłącznie sytuacji, gdy dana czynność jest dozwolona, ale jej wykonanie na podstawie odrębnych przepisów jest zarezerwowane np. dla podmiotów posiadających odpowiednie zezwolenie, koncesję, uprawnienia. Jeżeli wykonuje je podmiot nieposiadający odpowiedniej koncesji, licencji czy zezwolenia, to brak tych formalnych uprawnień wymaganych przez inne przepisy nie stanowi przesłanki uchylenia obowiązku podatkowego, który wynika z samego faktu wykonania określonej czynności. W konsekwencji w piśmiennictwie i orzecznictwie nie wyklucza się również o podatkowania podatkiem akcyzowym czynności dokonanych z naruszeniem innych przepisów niż przepisy prawa cywilnego, w tym czynności o charakterze przestępczym, pod warunkiem, że ich treść odpowiada treści czynności podlegającej opodatkowaniu na mocy ustawy o podatku akcyzowym, jako że ustawa ta, określając przedmiot opodatkowania, nie czyni rozróżnienia dla sytuacji, gdy pochodzi on ze źródeł legalnych bądź nielegalnych (vide: A. Soja [w:] J. Błachut, G. Keler, A. Soja, Kodeks karny skarbowy. Komentarz, Warszawa 2024, art. 54.). W obliczu powyższych wywodów brak jest jakichkolwiek wątpliwości (wbrew twierdzeniom apelującego), że czynności przestępcze podejmowane przez oskarżonych rodziły obowiązek podatkowy, a zatem wypełnili oni swoim zachowaniem znamiona przestępstwa skarbowego z art. 54 § 1 k.k.s. Wobec ziszczenia się wobec oskarżonych obowiązku podatkowego nie podlega również dyskusji, że swoim zachowaniem dokonali oni uszczuplenia należności podatkowej, nie zaś tylko narazili tę należność na uszczuplenie. 2. Karze za przestępstwo skarbowe z art. 54 § 1 k.k.s. podlega podatnik, który uchylając się od opodatkowania, nie ujawnia właściwemu organowi przedmiotu lub podstawy opodatkowania lub nie składa deklaracji, przez co naraża podatek na uszczuplenie. Przepis ten penalizuje nieujawnienie przedmiotu lub podstawy opodatkowania, a także niezłożenie deklaracji. Zgodnie z art. 10 ust 1 ustawy o podatku akcyzowym obowiązek podatkowy powstaje z dniem wykonania czynności lub zaistnienia stanu faktycznego podlegających opodatkowaniu akcyzą, przy czym w przypadku akcyzy, ujawnienie przedmiotu opodatkowania nie wiąże się wyłącznie ze złożeniem deklaracji podatkowej. Ustawa o podatku akcyzowym określa szereg wymogów jakie musi spełnić przedsiębiorca, którego przedmiotem działalności są wyroby akcyzowe. Nie ulega wątpliwości, że oskarżeni, którym zależało przecież na ukryciu nielegalnego procederu, nie dopełnili jakichkolwiek formalności i w okresie od 10 grudnia 2020 r. (zmiana dokonana przez sąd odwoławczy w punkcie 1b) wyroku sądu apelacyjnego) do 22 grudnia 2020 r. nie ujawnili właściwemu organowi przedmiotu lub podstawy opodatkowania. Tak przyjęte ramy czasowe przestępstwa skarbowego są prawidłowe. Oskarżeni wypełnili znamiona omawianego czynu już poprzez realizację pierwszej z alternatyw ujętych w przepisie art. 54 § 1 k.k.s. I to byłoby wystarczające dla przypisania im sprawstwa. Rację ma obrońca wskazując, że termin do złożenia deklaracji podatkowej w przypadku akcyzy w przedmiotowej sprawie to okres do (podkreśl. SA) 25 stycznia 2021 r. Nie ulega wątpliwości, że w okresie tym oskarżeni ostatecznie deklaracji podatkowej nie złożyli. Nie uczynili tego w ogóle, a więc również w czasie do 22 grudnia 2020 r. Tym samym w odniesieniu do podsądnych zrealizowało się znamię przestępstwa skarbowego z art. 54 § 1 k.k.s. określone również w drugiej z alternatyw wskazanych w tym przepisie. Na marginesie tylko zauważyć trzeba, że aktualnie, z uwagi na kierunek zaskarżenia, jakakolwiek zmiana zaskarżonego wyroku (w tym w zakresie czasu popełnienia przestępstwa) na niekorzyść oskarżonych jest niedopuszczalna. Ad. 6 Sąd apelacyjny przychylił się do stanowiska wyrażonego przez obrońcę oskarżonych, iż sąd okręgowy orzekł w niniejszej sprawie przepadek korzyści majątkowej uzyskanej z przestępstwa, z obrazą art. 33 § 1 k.k.s. Przepis art. 33 § 1 k.k.s. jednoznacznie stanowi, że orzeka się przepadek takiej korzyści (lub jej równowartości), jaką sprawca „osiągnął” z popełnienia przestępstwa skarbowego. Nie chodzi tu więc o korzyść majątkową w znaczeniu określonym w art. 53 § 13 k.k.s., czyli o korzyść zarówno dla siebie, jak i dla kogo innego, ale tylko o korzyść osiągniętą dla siebie (vide: A. Soja [w:] J. Błachut, G. Keler, A. Soja, Kodeks karny skarbowy. Komentarz, Warszawa 2024, art. 33.) W sytuacji, gdy brak jest dowodów pozwalających przyjąć, że P. Ł. i M. W. (1) otrzymali za swoją „pracę dla R. M. (1)” jakąkolwiek gratyfikację, błędem ze strony sądu I instancji było wydanie wobec nich orzeczenia w trybie art. 33 § 1 k.k.s. Wątpliwości natomiast budzi, czy za korzyść majątkową w rozumieniu art. 33 § 1 k.k.s. mogą być uznane nieuiszczone należności publicznoprawne (uszczuplona wartość podatku akcyzowego mogłaby być rozważana w przedmiotowej sprawie jedynie jako korzyść majątkowa dla przywódcy grupy – R. M. (1)). Sąd apelacyjny w niniejszym składzie stoi na stanowisku, iż nie ma bezpośredniego przełożenia pomiędzy korzyścią uzyskaną na skutek nieopłaconej należności publicznoprawnej a korzyścią majątkową w rozumieniu art. 33 § 1 k.k.s. Szereg przepisów kodeksu karnego skarbowego wyodrębnia uszczuploną należność publicznoprawną od desygnatów środka karnego przepadku korzyści majątkowej. Wskazuje się tu (vide: A. Soja [w:] J. Błachut, G. Keler, A. Soja, Kodeks karny skarbowy. Komentarz, Warszawa 2024, art. 33) na art. 15 § 1 k.k.s., który stwierdza, że orzeczenie zapadłe w postępowaniu w sprawie o przestępstwo skarbowe lub wykroczenie skarbowe nie zwalnia z obowiązku uiszczenia należności publicznoprawnej, a zatem wprowadza obowiązek uiszczenia należności publicznoprawnej niezależnie od ewentualnego orzeczenia przepadku korzyści majątkowej odpowiadającej wartości tej należności. Kodeks karny skarbowy zawiera też przepisy zobowiązujące sąd do nałożenia obowiązku uiszczenia należności publicznoprawnej pomimo możliwości orzeczenia środka karnego przepadku korzyści majątkowej (art. 26 § 2, art. 41 § 4 w zw. z § 2 k.k.s.). Uregulowania te wskazują, że ustawodawca, jeżeli chce upoważnić sąd do nałożenia na sprawcę obowiązku uiszczenia należności publicznoprawnej, czyni to wyraźnie, dbając przy tym, aby nie doszło do podwójnego egzekwowania od sprawcy tej samej należności. Te argumenty stawiają pod znakiem zapytania twierdzenie, że należność publicznoprawna uszczuplona czynem zabronionym może być kwalifikowana jako korzyść majątkowa w rozumieniu art. 33 § 1 k.k.s. Jak potwierdza przywołany wyżej art. 15 § 1 k.k.s., należność publicznoprawna uszczuplona na skutek popełnienia czynu zabronionego nie przestaje być należnością wymagalną, którą na zasadach wynikających z właściwych przepisów wierzyciel publiczny może egzekwować, niezależnie od orzeczenia zapadłego w postępowaniu karnym skarbowym. Podmiot, na którym z mocy właściwych przepisów prawa ciąży dane zobowiązanie publicznoprawne, a który na skutek popełnienia przestępstwa skarbowego lub wykroczenia skarbowego nie uiścił danej należności publicznoprawnej, nie zostaje przecież z zobowiązania do uiszczenia tej należności zwolniony. Wobec tego trudno jest mówić o powstaniu po stronie sprawcy (o ile jest on jednocześnie podmiotem zobowiązanym do uiszczenia danej należności publicznoprawnej) z tego tytułu korzyści majątkowej rozumianej jako przysporzenie aktywów lub zmniejszenie pasywów, skoro uchylenie się od uiszczenia należności publicznoprawnej z całą pewnością nie skutkuje zwiększeniem aktywów, a zmniejszenie pasywów też nie ma tu miejsca, dopóki istnieje zobowiązanie do uiszczenia tej należności. Przysporzeniem majątkowym w podanym wyżej znaczeniu mogłaby być co najwyżej taka należność publicznoprawna uszczuplona czynem zabronionym, w odniesieniu do której zaoszczędzenie wydatku po stronie sprawcy miałoby charakter trwały, jak np. należność przedawniona. Przenosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy uznać należało, że uszczuplonej w wyniku działania oskarżonych należności z tytułu nieopłaconego podatku akcyzowego nie należy utożsamiać z korzyścią majątkową opisaną w art. 33 § 1 k.k.s Skutkowało to zmianą zaskarżonego wyroku poprzez uchylenie rozstrzygnięcia zawartego w punkcie 34 (punkt 1r) wyroku sądu apelacyjnego). Ad. 7 Równie zasadny okazał się zarzut obrazy art. 8 § 2 k.k.s. Rację należy przyznać apelującemu, iż „działalność” oskarżonych: R. M. (1), M. W. (1) i P. Ł. przy ul. (...) w P., a dotycząca konfekcjonowania papierosów, wypełniła zarówno znamiona przestępstwa skarbowego z art. 69 § 1 k.k.s. w zw. z art 54 § 1 k.k.s. w zw. z art. 37 § 1 pkt 1, 2 i 5 k.k.s. w zw. z art. 6 § 2 k.k.s. w zw. z art. 7 § 1 k.k.s. w zw. z art. 2 § 2 k.k.s., jak i przestępstwa powszechnego z art. 12a ust. 1 w zw. z art. 14 ustawy o wyrobie alkoholu etylowego oraz wytwarzaniu wyrobów tytoniowych i art. 305 ust. 1 i 3 ustawy Prawo własności przemysłowej w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k. W tych okolicznościach zrealizowała się dyspozycja przepisu art. 8 § 1 i 2 k.k.s., zgodnie z którym jeżeli ten sam czyn będący przestępstwem skarbowym lub wykroczeniem skarbowym wyczerpuje zarazem znamiona przestępstwa lub wykroczenia określonego w przepisach karnych innej ustawy, stosuje się każdy z tych przepisów, zaś wykonaniu wówczas podlega tylko najsurowsza z kar, co nie stoi na przeszkodzie wykonaniu środków karnych lub innych środków orzeczonych na podstawie wszystkich zbiegających się przepisów. Błędem ze strony sądu I instancji było ujęcie w karach łącznych wymierzonych oskarżonym kar orzeczonych zarówno za przestępstwo skarbowe z art. 69 § 1 k.k.s. i in, jak i za wskazane powyżej przestępstwo powszechne . Konieczność zastosowania art. 8 § 2 k.k.s. skutkowała zmianą zaskarżonego wyroku poprzez: - uznanie, iż przestępstwa opisane w punktach: II i III, XII i XIII, XXII i XXIII części wstępnej zaskarżonego wyroku popełnione zostały w warunkach art. 8 § 1 k.k.s. (punkt 1e), 1f) i 1g) wyroku sądu apelacyjnego), - przyjęcie, iż na podstawie art. 8 § 2 k.k.s. z kar wymierzonych oskarżonemu R. M. (1) w punktach 2 i 3 wykonaniu podlega kara pozbawienia wolności i kara grzywny orzeczone w punkcie 3 (punkt 1h) wyroku sądu apelacyjnego), - przyjęcie, iż na podstawie art. 8 § 2 k.k.s. z kar wymierzonych oskarżonemu M. W. (1) w punktach 12 i 13 wykonaniu podlega kara pozbawienia wolności i kara grzywny orzeczone w punkcie 13 (punkt 1k) wyroku sądu apelacyjnego), - przyjęcie, iż na podstawie art. 8 § 2 k.k.s. z kar wymierzonych oskarżonemu P. Ł. w punktach 21 i 22 wykonaniu podlega kara pozbawienia wolności i kara grzywny orzeczone w punkcie 22 (punkt 1n) wyroku sądu apelacyjnego). Sąd odwoławczy w konsekwencji uchylił rozstrzygnięcia w przedmiocie kar łącznych (punkt 1i), 1 l) i 1o) wyroku sądu apelacyjnego). Skutkowało to koniecznością wymierzenia oskarżonym nowych kar łącznych (punkt 1j), 1m) i 1p)wyroku sądu apelacyjnego). Co do ich wymiaru sąd odwoławczy odniesie się w dalszej części niniejszego uzasadnienia – przy okazji analizy zarzutów dotyczących rażącej niewspółmierności kar. Ad. 8 Sąd odwoławczy przychylił się wywodów obrońcy, iż w odniesieniu do oskarżonego R. M. (1) brak jest dowodów (poza wynikami kontroli operacyjnej, których wykorzystanie w zakresie przestępstwa z art. 270 § 1 k.k. jest niedozwolone) świadczących na sprawstwo kierownicze podsądnego w podrobieniu umowy sprzedaży samochodu marki V. (...) (zarzut opisany w punkcie IV części wstępnej zaskarżonego wyroku). Ani opinia biegłego z dziedziny porównawczych badań pisma ani zeznania świadka L. F., na które to jako jedyne dowody powołuje się sąd I instancji jako świadczące o winie i sprawstwie obu oskarżonych (R. M. i M. W.), nie zawierają jakichkolwiek sugestii nawet, by podrobienie podpisu kupującego nastąpiło na polecenie wydane przez R. M. (1). Jak już wspomniano, z racji faktu nieobjęcia art. 270 § 1 k.k. katalogiem z art. 19 ust. 1 ustawy o Policji, nie jest dopuszczalnym wykorzystanie dowodowych podsłuchów w celu ustalenia stanu faktycznego w zakresie udziału R. M. w popełnieniu tegoż przestępstwa. Powyższe skutkowało uniewinnieniem R. M. (1) od zarzutu popełnienia czynu zabronionego z art. 18 § 1 k.k. w zw. z art. 270 § 1 k.k., o czym sąd apelacyjny orzekł w punkcie 1c). Konsekwencją powyższego było z kolei uwzględnienie tego faktu w wymiarze nowo orzekanej wobec oskarżonego R. M. (3) kary łącznej [pkt 1j)]. Ad. 9, 10 i 11 1. Sąd apelacyjny podzielił ustalenia sądu I instancji w zakresie przypisania oskarżonym winy i sprawstwa w zakresie przestępstw z art. 291 § 1 k.k. Wywody apelującego nie były w stanie podważyć tejże oceny. Stwierdzić należało, że sąd okręgowy w omawianym zakresie prawidłowo przeprowadził postępowanie dowodowe i zasadnie uznał, że zachowanie oskarżonych wypełniło znamiona zarzuconych im przestępstw. Ustalenia faktyczne poczynione przez sąd I instancji zasługują na podzielenie. Oczywistym jest, że przypisanie przestępstwa z art. 291 § 1 k.k. nie jest możliwe na podstawie dowodów uzyskanych w wyniku kontroli operacyjnej. Występek ten nie był bowiem objęty katalogiem z art. 19 ust. 1 ustawy o Policji. Wbrew twierdzeniom apelującego jednak, pozostały materiał dowody, oceniony zgodnie z zasadami logiki i doświadczeniem życiowym pozwala na uznanie, że oskarżeni przyjęli w całości trzy samochody marki m. i dokonali następnie ich demontażu. W odniesieniu do pojazdu M. (...) model (...) (...) o nr rej. (...), o nr VIN (...) biegły J. C. oraz biegły M. G. stwierdzili (k. 2771), iż na podstawie badanych elementów tego samochodu, ujawnionych podczas przeszukania, można przypuszczać, że w miejscu dokonywania tej czynności znajdował się cały pojazd. Zważywszy, że samochód ten skradziony został (...) r., a zatem najpóźniej z rzeczonych trzech m., zaledwie 3 dni przed kontrolą Policji dokonaną (...) r., logiczną i zgodną z doświadczeniem życiowym jest konkluzja, że ujawnione części od tego pojazdu stanowiły niemal całe auto, bowiem sprawcy najzwyczajniej nie zdążyli ich jeszcze usunąć z miejsca podejmowanych czynności. Z kolei w odniesieniu do samochodów: M. (...) o nr VIN (...) oraz M. (...) o nr VIN (...), których ujawnione części nie pozwalały na przyjęcie przez biegłych, iż stanowią one całe, bądź niemal całe pojazdy, stwierdzić należy, że kradzieże tych samochodów nastąpiły wcześniej – w dniach odpowiednio: (...) r. Sprawcy do dnia kontroli zdążyli już te samochody zdemontować, a części od nich częściowo usunąć z miejsca przeszukania. Przyjęcie innej tezy, zważywszy, iż na terenie zakładu znajdował się sprzęt pozwalający na demontaż aut, a także przedmioty umożliwiające usunięcie danych identyfikujących te samochody, raziłoby naiwnością. W tych okolicznościach ustalenia sądu okręgowego co do przestępczego przyjęcia przez oskarżonych całych samochodów marki m. były jak najbardziej zasadne. 2. W związku z powyższym nie zasługiwał na uwzględnienie zarzut apelacyjny opisany powyżej w punkcie 10. Przyjęcie, iż czyny zabronione, których przedmiotem były samochody m., dotyczyły całych pojazdów, powodowało, że dla ustalenia wartości przedmiotu przestępstwa nie było konieczne powoływanie biegłego do wyceny części tych samochodów, zabezpieczonych w toku przeszukania. 3. Okoliczność, że R. O. przypisano „samodzielne” przyjęcie celem demontażu M. (...) jest w obecnej sytuacji procesowej niewzruszalna. Z uwagi na zaskarżenie wyroku w odniesieniu do tego przestępstwa wyłącznie na korzyść oskarżonego R. O., niedopuszczalnym jest zmiana ustaleń faktycznych w instancji odwoławczej na niekorzyść podsądnego. Ewidentnie omyłkowo w opisie czynu przypisanego R. O. w punkcie 30 zaskarżonego wyroku nie ujęto jego działania wspólnie i w porozumieniu z pozostałymi oskarżonymi, jednak w związku z tym, że popełnienie czynu zabronionego wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami zaliczyć należy do okoliczności wpływających na zaostrzenie represji karnej, nie można dokonać korekty zaskarżonego wyroku w tym zakresie. Niewątpliwie przestępstwo popełnione wspólnie z inną osobą, czy osobami jest bardziej niebezpieczne, albowiem odznacza się wyższym poziomem zorganizowania, co winno wpływać zaostrzająco na wymiar kary (vide: wyrok SA w P. z 7.10.2019 r. II AKa 142/19) . 4. Sąd I instancji przyjął, że przestępstwa przypisane oskarżonym w punktach 7, 17, 25 i 31 popełnione zostały w ramach zorganizowanej grupy przestępczej. Ustalono jednocześnie, że początek istnienia owej zorganizowanej struktury datuje się na (...)r. Z uwagi na to należało skorygować w trybie odwoławczym daty początkowe popełnienia przedmiotowych występków poprzez przyjęcie, iż nie stanowią ich momenty kradzieży samochodów, z których części są przedmiotem przestępstw paserstwa, a data początku działania zorganizowanej grupy przestępczej. Stąd rozstrzygnięcie zawarte w punkcie 1d) wyroku sądu apelacyjnego. Ad. 12 Rażąca niewspółmierność kary w rozumieniu art. 438 pkt 4 k.p.k. zachodzi wówczas, gdy orzeczona kara, bądź suma zastosowanych kar zasadniczych i środków karnych wymierzonych przez sąd za przypisane oskarżonemu przestępstwo nie uwzględnia należycie stopnia szkodliwości społecznej czynów oraz nie realizuje w wystarczającej mierze celów kary w zakresie społecznego oddziaływania oraz celów zapobiegawczych i wychowawczych, jakie ma uczynić w stosunku do osoby skazanej. Innymi słowy, tylko wtedy można uznać, że przesłanka rażącej niewspółmierności kary jest spełniona, jeśli z punktu widzenia nie tylko sprawcy, ale i ogółu społeczeństwa, kara jawi się jako niesprawiedliwa, zbyt drastyczna, przynosząca nadmierną dolegliwość, albo odwrotnie – zbyt łagodna, nie stanowiąca wymiernej dolegliwości. Rażąca niewspółmierność kary jest uchybieniem w zakresie konsekwencji prawnych czynu, a zatem realnie można o niej mówić wówczas, gdy suma zastosowanych kar i środków karnych, wymierzonych za popełnione przestępstwo, nie odzwierciedla należycie stopnia społecznej szkodliwości czynu oraz nie zapewnia spełnienia celów kary. Ponadto, orzeczona kara lub środek karny mogą być uznane za niewspółmierne, gdy nie uwzględniają w sposób właściwy zarówno okoliczności popełnionego czynu, jak i osobowości sprawcy ( wyrok Sądu Najwyższego z dnia 30 czerwca 2009r., sygn. akt WA 19/09, OSNwSK 2009/1/1255). Przesłanka rażącej niewspółmierności kary jest spełniona tylko wtedy, gdy na podstawie ustalonych okoliczności sprawy, które powinny mieć decydujące znaczenie dla wymiaru kary, można przyjąć, iż zachodzi wyraźna różnica między karą wymierzoną a karą, która powinna zostać wymierzona w wyniku prawidłowego zastosowania dyrektyw wymiaru kary oraz zasad ukształtowanych przez orzecznictwo ( wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22 października 2007 r., sygn. akt SNO 75/07, LEX nr 569073 ). Nie budzi jakichkolwiek wątpliwości, iż zmiana kary w instancji odwoławczej nie może następować w każdym przypadku, lecz wyłącznie wówczas, gdy kara orzeczona nie daje się akceptować z powodu różnicy między nią a kara sprawiedliwą, różnicy o randze zasadniczej, rażącej. Taka sytuacja – w ocenie sądu apelacyjnego, nie ma miejsca w niniejszej sprawie. W szczególności sąd I instancji wziął pod uwagę wszelkie zachodzące po stronie oskarżonych okoliczności łagodzące i obciążające, skrupulatnie je wypunktował i nadał im należytą wagę. Stanowisko w zakresie kar przedstawione w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku sąd apelacyjny w pełni podziela i to zarówno w odniesieniu do kar jednostkowych, jak i kar łącznych. Z uwagi na zmianę zaskarżonego wyroku w części (uniewinnienie R. M. (1) od zarzutu popełnienia występku z art. 270 § 1 k.k. oraz zastosowanie art. 8 § 2 k.k.s.) zmodyfikowano kary łączne pozbawienia wolności i kary łączne grzywny, poprzez ich stosowne zmniejszenie z uwagi na fakt, iż mniejsza liczba kar jednostkowych podlegała łączeniu. Tak ukształtowane kary stanowiły kary sprawiedliwe. Powyższe uwagi odnoszą się w równej mierze do oskarżonego M. W. (1), bowiem ustosunkowanie się przez sąd odwoławczy do orzeczonych wobec tego oskarżonego kar wynikało z treści art. 447 § 1 k.p.k. |
|||||||||||||||||||||||
|
Wniosek |
|||||||||||||||||||||||
|
W odniesieniu do czynów przypisanych oskarżonym w punktach: 1, 4, 5, 6, 7, 20, 23, 24, 25, 28, 29, 30 i 31 1. zmiana zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonych R. M. (1), P. Ł. oraz R. O. od zarzucanych im czynów, w odniesieniu do czynów przypisanych w punktach: 2, 3, 21 i 22 wyroku 2. zmiana zaskarżonego wyroku w sposób szczegółowo wskazany na str. 7-9 apelacji obrońcy. |
☐ zasadny ☒ częściowo zasadny ☐ niezasadny ☐ zasadny ☒ częściowo zasadny ☐ niezasadny |
||||||||||||||||||||||
|
Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny. |
|||||||||||||||||||||||
|
Odwołać się w tym miejscu należy do zawartych powyżej wywodów odnośnie poszczególnych zarzutów apelacyjnych, których podzielenie bądź niepodzielenie (czy też częściowe uwzględnienie) przełożyło się na konieczność modyfikacji zaskarżonego rozstrzygnięcia. Sąd apelacyjny dokonał przy tym również z urzędu kontroli instancyjnej zaskarżonego wyroku w świetle bezwzględnych przesłanek odwoławczych przewidzianych przepisami art. 439 § 1 k.p.k. oraz art. 440 k.p.k. jednak żadne z nich w przedmiotowej sprawie nie wystąpiły. Z tego względu nie było potrzeby ingerencji w zaskarżone orzeczenie z urzędu. |
|||||||||||||||||||||||
|
Lp. |
Zarzut |
||||||||||||||||||||||
|
2 |
Apelacja obrońcy oskarżonego M. W. (1) w zakresie czynu opisanego w pkt IX komparycji zaskarżonego wyroku 1. obraza przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 7 k.p.k. poprzez dowolną a nie swobodną ocenę zgromadzonego materiału dowodowego, a w szczególności wyjaśnień oskarżonego R. M. (1) poprzez odmowę przyznania im przymiotu wiarygodności w zakresie w jakim wskazał, iż nie istniała żadna grupa przestępcza, 2. obraza przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 7 k.p.k. poprzez dowolną a nie swobodną ocenę zgromadzonego materiału dowodowego, a w szczególności wyjaśnień oskarżonego M. W. (1) poprzez odmowę przyznania im przymiotu wiarygodności w zakresie, w jakim zanegował swój udział w zarzucanych mu przestępstwach, wskazując jednocześnie, iż został uwikłany w nielegalny proceder przez R. M. (1) jedynie w ten sposób, że wynajął na jego polecenie halę magazynową i wózek widłowy, 3. obraza przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 7 k.p.k. poprzez dowolną a nie swobodną ocenę całokształtu zgromadzonego materiału dowodowego i przyjęcie, że materiał ten wskazuje, iż oskarżony brał udział w przyjmowaniu samochodów osobowych pochodzących z kradzieży w celu demontażu oraz pakowaniu, konfekcjonowaniu, przewożeniu i przechowywaniu wyrobów akcyzowych bez ich uprzedniego oznaczenia znakami akcyzy, w zakresie czynu opisanego w pkt XII komparycji zaskarżonego wyroku 4. obraza przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 7 k.p.k. poprzez dowolną a nie swobodną ocenę całokształtu zgromadzonego materiału dowodowego i przyjęcie, że materiał ten wskazuje, iż oskarżony podejmował czynności związane z przechowywaniem, transportem, konfekcjonowaniem i oznaczaniem podrobionymi znakami towarowymi (...) i (...) wyrobów akcyzowych, nieoznaczonych p. znakami akcyzy, 5. obraza przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 7 k.p.k. poprzez dowolną a nie swobodną ocenę zgromadzonego materiału dowodowego, a w szczególności wyjaśnień oskarżonego M. W. (1) poprzez odmowę przyznania im przymiotu wiarygodności w zakresie, w jakim zanegował swój udział w przechowywaniu, transporcie, konfekcjonowaniu i oznaczaniu podrobionymi znakami towarowymi (...) i (...) wyrobów akcyzowych, wskazując jednocześnie, iż został uwikłany w nielegalny proceder przez R. M. (1) jedynie w ten sposób, że wynajął na jego polecenie halę magazynową i wózek widłowy w zakresie czynu opisanego w pkt XIII komparycji zaskarżonego wyroku 6. obraza prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu, tj. art. 69 § 1 k.k.s. w zb. z art. 54 § 1 k.k.s. poprzez ich zastosowanie, mimo, iż zachowanie oskarżonego nie wypełniało znamion, o których mowa w tych przepisach, oskarżony nie uchylał się od opodatkowania poprzez nieskładanie deklaracji na podatek akcyzowy, albowiem oskarżony nie pozostawał podatnikiem w rozumieniu tych przepisów, w zakresie czynu opisanego w pkt XIV komparycji zaskarżonego wyroku 7. obraza prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu, tj. art. 270 § 2a k.k. poprzez jego niezastosowanie i skazanie oskarżonego za czyn z art. 270 § 1 k.k. w zakresie czynów opisanych w punktach XV-XIX komparycji zaskarżonego wyroku 8. obraza przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 7 k.p.k. poprzez dowolną a nie swobodną ocenę całokształtu zgromadzonego materiału dowodowego i przyjęcie, że oskarżony przyjął pojazdy opisane w punktach XV-XVII w celu ich dalszego demontażu, a także przyjął części samochodowe opisane w punktach XVIII i XIX, przy czym ruchomości te pochodziły z przestępstwa, a zatem, że dopuścił się zarzucanych mu czynów, 9. błąd w ustaleniach faktycznych, mający szczególnie istotny wpływ na treść orzeczenia, polegający na skazaniu oskarżonego z art. 291 § 1 k.k. mimo braku ustalenia okoliczności, które były niezbędne do przypisania oskarżonemu odpowiedzialności za zarzucone mu czyny, tj. iż oskarżony wiedział, iż na posesji przy ul. (...) znajdują się części samochodowe, miał świadomość, że części te pochodziły z przestępstwa, a nadto oskarżony dokonał demontażu tych pojazdów, 10. błąd w ustaleniach faktycznych, mający szczególnie istotny wpływ na treść orzeczenia, polegający na ustaleniu wartości rzeczy będącej przedmiotem czynności wykonawczej z art. 291 § 1 k.k. w oparciu o wartość całej rzeczy (wartość pojazdu w momencie jego kradzieży), a nie wartości ujawnionych na posesji przy ul. (...) w P. części samochodowych. |
☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny |
|||||||||||||||||||||
|
Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny |
|||||||||||||||||||||||
|
Argumenty podniesione w apelacji obrońcy oskarżonego M. W. (1) nie zasługiwały na uwzględnienie. Skarżący kwestionował co do zasady winę i sprawstwo podsądnego w odniesieniu do wszystkich przypisanych mu przez sąd I instancji przestępstw. W tym zakresie, a mianowicie co do pełności materiału dowodowego w stosunku do tego oskarżonego, a następnie poczynionej przez sąd okręgowy analizy i oceny tego materiału, sąd odwoławczy nie miał jakichkolwiek zastrzeżeń. Ad. 1-5 1. Zgodnie z art. 7 k.p.k., organy postępowania, a więc także i sąd, kształtują swe przekonanie na podstawie wszystkich przeprowadzonych dowodów, ocenianych swobodnie z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego. Przekonanie sądu o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną tego przepisu, gdy: jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy (art. 410 k.p.k.) i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy (art. 2 § 2 k.p.k.), stanowi wyraz rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego (art. 4 k.p.k.), jest zgodne ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego, a nadto zostało wyczerpująco i logicznie uargumentowane w uzasadnieniu wyroku (art. 424 § 1 pkt 1 i 2 k.p.k., por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 3 września 1998 roku, V KKN 104/98). Sąd odwoławczy nie dopatrzył się uchybień, które wskazywałby na obrazę przepisu art. 7 k.p.k. i w pełni zgodził się z przeprowadzonym przez sąd I instancji postępowaniem dowodowym w zakresie przestępstw przypisanych oskarżonemu W.. Błędów sądu okręgowego obrońca, stawiając zarzut naruszenia art. 7 k.p.k., w głównej mierze upatruje w nieprawidłowej ocenie wyjaśnień M. W. (1) – uznaniu za niewiarygodne jego twierdzeń jakoby to niejako mimochodem, nie do końca świadomie, został wciągnięty w nielegalny proceder przez R. M. (1), nie mając de facto pojęcia, iż jego działanie jest czymkolwiek innym niż wynajęciem na prośbę R. M. hali magazynowej i wózka widłowego. W okolicznościach niniejszej sprawy, w obliczu całokształtu materiału dowodowego, takie twierdzenia rażą naiwnością i stanowią li tylko linię obrony zmierzającą do uniknięcia przez M. W. odpowiedzialności karnej. Sąd okręgowy szczegółowo zanalizował wyjaśnienia oskarżonego, prawidłowo, zgodnie z zasadami logiki i doświadczeniem życiowym je ocenił, a swoje stanowisko logicznie i wyczerpująco uzasadnił. 2. Odnośnie stopnia zorganizowania oskarżonych w przestępczym procederze, a tym samym wypełnienia znamion udziału w zorganizowanej grupie przestępczej z art. 258 k.k. – vide: uwagi zawarte powyżej w niniejszym uzasadnieniu. 3. Dowodowe rozmowy, uzyskane w trybie kontroli operacyjnej, a wskazane powyżej (vide: rozmowy np. z dnia(...) r., (...) r., (...) r., których stenogramy znajdują się na wymienionych wcześniej kartach) w sposób klarowny obrazują przywódczą rolę R. M. (1) i podległą wobec niej rolę M. W. (1), który jednak głęboko tkwi w przestępczym procederze, dąży do zrozumienia celu i sposobu podejmowanych działań, stara się dokładnie zrealizować polecenia współoskarżonego właśnie z punktu widzenia celu, który tymi działaniami grupa ma osiągnąć. W sposób szczególny jest to widoczne przy okazji poszukiwania pojazdu do transportu papierosów i dokonania wszelkich formalności jego zakupu w sposób, który uniemożliwi dotarcie do podsądnych. Z materiałów operacyjnych jednoznacznie wynika, że M. W. (1) z jednej strony kierował się wskazówkami R. M. (1), z drugiej zaś próbował wykazać się inicjatywą w znalezieniu osoby, która mogłaby figurować w umowie jako nabywca auta, tak aby właściwy kupujący pozostał anonimowy, a to w celu ukrycia przestępczej działalności. (...) te wskazują na świadomość M. W. (1) co do istnienia większej, zorganizowanej struktury. Dowodowe rozmowy dotyczą zresztą również pozostałych oskarżonych jako członków rzeczonej grupy, tym samym nieuprawnione są twierdzenia M. W. (1) o braku świadomości udziału innych osób w tej strukturze. Zauważyć także należy, że część rozmów dotyczy „opieki nad pracownikami”, którą sprawować miał M. W. (1) (vide: np. k. 1248v-1249v), a co potwierdzili w swoich zeznaniach Białorusini. W świetle powyższego wywody obrońcy odnośnie zachowania M. W. ograniczonego jedynie do wynajęcia hali i wózka widłowego nie mogły zostać w żadnym stopniu podzielone. 4. Sąd odwoławczy nie miał wątpliwości, podobnie jak sąd I instancji, iż zachowanie M. W. (1) stanowiło współsprawstwo, a zatem, że dopuścił się on przypisanych mu przestępstw wspólnie i w porozumieniu z pozostałymi oskarżonymi. W orzecznictwie podnosi się, że wykonuje „czyn zabroniony wspólnie i w porozumieniu z inna osobą (art. 18 § 1 k.k.) także ten, kto nie biorąc osobiście udziału w czynności sprawczej czynu, swoim zachowaniem zapewnia realizację uzgodnionego z tą osobą wspólnego przestępczego zamachu” (vide: postanowienie Sądu Najwyższego z 20 kwietnia 2004 r. V KK 351/03). Podzielić należy stanowisko (vide: Giezek Jacek (red.), Kodeks karny. Część ogólna. Komentarz. Opublikowano: WKP 2021, teza 70 do art. 18), zgodnie z którym współsprawstwo nie musi wiązać się z osobistą realizacją jakiegokolwiek z ustawowych znamion, lecz może się ograniczać do wykonania pewnych czynności o charakterze pomocniczym. Różnica w takim wypadku polega na tym, że przy współsprawstwie wykonywanie czynności pomocniczych wynika z treści zawartego porozumienia oraz przyjętego podziału ról, niewystępującego z natury rzeczy przy pomocnictwie. Ponadto czynności pomocnika mają jedynie ułatwiać popełnienie przestępstwa, lecz nie muszą okazać się nieodzowne, co w porównaniu ze współsprawcą, ogranicza jego rolę i znaczenie (tak też Sąd Apelacyjny w P. w wyroku z dnia 26 lipca 2023 r. II AKa 85/22, LEX nr 3650275). To, że w analizowanej sprawie nie wykazano, by M. W. (1) własnoręcznie konfekcjonował papierosy, oznaczał je podrobionymi znakami towarowymi, czy też osobiście przyjmował samochody pochodzące z kradzieży celem ich demontażu, nie oznacza, iż nie dopuścił się on tych czynów zabronionych. Zorganizowanie, na polecenie R. M. (1), przestępczej działalności, wypełniło znamiona współsprawstwa. Ad. 6 Oprócz podatników podatku akcyzowego określonych przez odwołanie się do czynności opodatkowanych podatkiem akcyzowym ustawa dodatkowo wskazuje specyficzne sytuacje, kiedy podatnikami akcyzowymi mogą być podmioty inne niż dokonujące podstawowych czynności opodatkowanych. Pierwszą grupę podmiotów, które ustawodawca uznał za podatników podatku akcyzowego, stanowią podmioty nabywające lub posiadające wyroby akcyzowe, jeżeli od tych wyrobów nie została zapłacona akcyza w należnej wysokości, a w wyniku kontroli podatkowej, postępowania kontrolnego albo postępowania podatkowego nie ustalono, że podatek został zapłacony. Z dniem (...) r. do tej kategorii podatników dodano nabywców lub posiadaczy suszu tytoniowego, którzy nie są uprawnieni do nabycia czy posiadania suszu tytoniowego bez akcyzy zapłaconej w należnej wysokości. Podstawowym celem tego przepisu jest przesunięcie odpowiedzialności za uiszczenie akcyzy na nabywców i posiadaczy wyrobów akcyzowych, pomimo że zgodnie z zasadami ogólnymi podmiotami zobowiązanymi do zapłaty podatku akcyzowego byli dostawcy tych wyrobów (vide: S. P. [w:] Akcyza. Komentarz, wyd. III, W. 2016, art. 13. Niewątpliwie przestępstwo stypizowane w art. 54 § 1 k.k.s., ma charakter indywidualny bowiem zgodnie z literalnym brzmieniem tego przepisu, jego sprawcą może być tylko osoba posiadająca status "podatnika", tym niemniej wywodząc, że oskarżony nie mógł być w realiach sprawy uznany za podatnika i skazany za przestępstwo z art. 69 § 1 k.k.s. w zb. z art. 54 § 1 k.k.s., obrońca zapominaja, że oskarżonemu zarzucono popełnienie tego przestępstwa skarbowego we współdziałaniu z innymi osobami w ramach zorganizowanej grupy przestępczej w tym z organizatorem i osobą która kierowała tą zorganizowana grupą. Zgodnie jednakże z art. 20 § 2 k.k.s. do przestępstw skarbowych, stosuje się odpowiednio m.in. art. 21 § 2 k.k., co oznacza, że możliwe jest, także na gruncie kodeksu karnego skarbowego, przypisanie współdziałania przy popełnieniu przestępstwa indywidualnego osobie, której wprawdzie nie dotyczy okoliczność osobista stanowiąca znamię czynu zabronionego, ale która wie o istnieniu tej okoliczności po stronie innego współsprawcy (vide: wyrok SA w Katowicach z 16.03.2017 r., II AKa 509/16, LEX nr 2401030). Ad. 7 Okoliczności niniejszej sprawy nie pozwalały uznać przestępstwa z art. 270 § 1 k.k. jako wypadku mniejszej wagi. W szczególności na względzie należy mieć cel działania sprawcy – pojazd, którego zakup nastąpił na podstawie umowy ze sfałszowanym podpisem kupującego, miał służyć do popełniania przestępstw w ramach zorganizowanej grupy przestępczej. Podrobienie podpisu kupującego miało na celu uniemożliwienie dotarcia do członków przestępczej struktury. Podpis ten podrobiony został po wyraźnej odmowie wyrażonej przez L. F. udziału w rzeczonej umowie, a więc całkowicie wbrew jego wiedzy i woli. Wszystko to nie pozwala uznać, że społeczna szkodliwość tego czynu uzasadnia zakwalifikowanie go jako występku z art. 270 § 2a k.k. Ad. 8-10 1. Oskarżony M. W. (1) od lat zajmował się działalnością, której przedmiotem były samochody i ich części. Miał w tym zakresie duże doświadczenie, które przekładało się niewątpliwie na pełną świadomość zagrożeń jakie z tego rodzaju działalnością się wiążą. Powszechnie wiadomym jest, że rynek w tej branży pełen jest nielegalnych części, a proceder kradzieży pojazdów celem ich demontażu niestety wciąż jest powszechny. Osoba decydująca się na obrót samochodami i ich częściami, prowadząca warsztat mechaniki pojazdowej, czy magazyn części samochodowych, musi wykazać się dużą czujnością i podejrzliwością, by nie uwikłać się w przestępstwo. Niewiarygodnym jest, by podsądny, mający, jak już wspomniano duże doświadczenie w branży, nie był świadom tych mechanizmów i niefrasobliwie udostępniał warsztat przypadkowym osobom, nie mając kontroli nad tym, jakie przedmioty są w nim przechowywane i jakie czynności dokonywane. Tłumaczenia oskarżonego jakoby nie miał on świadomości przestępczego pochodzenia pojazdów czy ich części uznać należy wyłącznie za przyjętą linię obrony. 2. Odnośnie przyjęcia wartości całych pojazdów jako rzeczy będących przedmiotem czynności wykonawczej przestępstwa z art. 291 § 1 k.k. – vide: wywody zawarte wyżej w niniejszym uzasadnieniu. Zgodnie z art. 447 § 1 k.p.k. apelację co do winy uważa się za zwróconą przeciwko całości wyroku. Obrońca oskarżonego M. W. (1) w swojej apelacji zakwestionował bardzo ogólnie winę i sprawstwo swojego klienta w zakresie przestępstw przypisanych mu w punkcie 12 i 13 zaskarżonego wyroku. Ten kierunek zaskarżenia i tak postawione zarzuty obligowały sąd odwoławczy, w razie ich niepodzielenia, do refleksji w zakresie prawidłowości rozstrzygnięć odnoszących się do kar i środków karnych orzeczonych za te czyny. Obrońca oskarżonych: R. M. (1) i P. Ł. sformułował zarzuty: obrazy przepisów prawa materialnego w innym przypadku niż kwalifikacja prawna czynu, tj. art. 33 § 1 k.k.s. poprzez jego błędne zastosowanie i orzeczenie przepadku równowartości korzyści w wysokości 2.991.648 złotych oraz obrazy przepisów prawa materialnego w innym przypadku niż kwalifikacja prawna czynu, tj. art. 8 § 2 k.k.s. poprzez jego błędne niezastosowanie przy obejmowaniu przestępstw karą łączną. Kwestionowane przez obrońcę rozstrzygnięcia sądu I instancji dotyczyły przestępstw popełnionych przez jego mandantów wspólnie i w porozumieniu z M. W. (1). Sąd apelacyjny, przychylając się do argumentacji zawartej w omawianym zakresie w apelacji obrońcy oskarżonych: R. M. (1) i P. Ł., kierując się treścią art. 447 § 1 k.p.k., wziął pod uwagę obrazę przepisów art. 33 § 1 k.k.s. i art. 8 § 2 k.k.s. również w odniesieniu do oskarżonego M. W. (1). Skutkowało to korektą zaskarżonego orzeczenia, dokonaną w punktach: 1f), 1k), 1l) i 1m) oraz 1r) wyroku sądu odwoławczego. |
|||||||||||||||||||||||
|
Wniosek |
|||||||||||||||||||||||
|
W zakresie czynów opisanych w punktach XI-XIX komparycji zaskarżonego wyroku - zmiana zaskarżonego wyroku i orzeczenie odmiennie co do istoty poprzez uniewinnienie oskarżonego |
☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny |
||||||||||||||||||||||
|
Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny. |
|||||||||||||||||||||||
|
Niezasadność zarzutów podniesionych w apelacji obrońcy oskarżonego M. W. (1); brak podstaw do zmiany lub uchylenia zaskarżonego wyroku z urzędu w zakresie dotyczącym winy i sprawstwa oskarżonego M. W. (1). |
|||||||||||||||||||||||
|
Lp. |
Zarzut |
||||||||||||||||||||||
|
3 |
Apelacja pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego 3. błędne ustalenia faktyczne w zakresie oznaczenia osoby pokrzywdzonego i oskarżyciela posiłkowego w sprawie, 4. błędne ustalenia faktyczne co do tego, że czyn oskarżonych R. M. (1), M. W. (1) i P. Ł. przypisany każdemu z oskarżonych w punkcie 2, 12 i 21 wyroku jest popełniony na szkodę podmiotu o nazwie (...) S.A.”, 5. obraza prawa materialnego, tj. art. 46 § 1 i 2 k.k. w związku z art. 305 ust. 1 i 3 ustawy Prawo własności przemysłowej poprzez ich wadliwą wykładnię obejmującą zawężenie pojęcia szkody na gruncie naruszenia praw do znaków towarowych do sytuacji wprowadzenia podrobionego towaru do obrotu, a w konsekwencji nieuzasadnione odstąpienie od orzeczenia od w/w oskarżonych środka kompensacyjnego w postaci obowiązku częściowego naprawienia szkody, ewentualnie nawiązki na rzecz pokrzywdzonego w sytuacji, gdy orzeczenie w tym zakresie miało charakter obowiązkowy wobec złożenia przez oskarżyciela posiłkowego jeszcze na etapie postępowania przygotowawczego stosowanego wniosku zgodnie z dyspozycją art. 49a k.p.k., 6. obraza przepisów postępowania, która miała wpływ na jego treść (zaskarżonego wyroku – przyp. SA), tj. art. 366 § 1 k.p.k. polegająca na uchybieniu baczeniu, aby zostały wyjaśnione wszystkie istotne okoliczności sprawy, w szczególności kwestia szkody oskarżyciela posiłkowego na skutek popełnionego przestępstwa, art. 413 § 2 pkt 2 k.p.k. poprzez pominięcie w wyroku skazującym rozstrzygnięcia kwestii środków kompensacyjnych, jak też art. 424 § 2 k.p.k. poprzez pominięcie w sporządzonym pisemnym uzasadnieniu wyroku kwestii szkody oskarżyciela posiłkowego i jej prawnokarnych konsekwencji, 7. rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka polegająca na niezastosowaniu środka kompensacyjnego. |
☒ zasadny ☐ częściowo zasadny ☐ niezasadny ☒ zasadny ☐ częściowo zasadny ☐ niezasadny ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny ☐ zasadny ☒ częściowo zasadny ☐ niezasadny ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny |
|||||||||||||||||||||
|
Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny |
|||||||||||||||||||||||
|
Apelacja pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego zasługiwała na uwzględnienie jedynie częściowo (ad. 1 i 2). Sąd apelacyjny podzielił w pełni wywody skarżącego odnośnie oznaczenia podmiotu pokrzywdzonego przestępstwem. Powyższe skutkowało skorygowaniem zaskarżonego orzeczenia w tym zakresie, o czym rozstrzygnięto w punkcie 1a) wyroku sądu odwoławczego. Ad. 3-5 Sąd apelacyjny nie przychylił się zarzutów odwoławczych sformułowanych w omawianym zakresie. Jedynie w niewielkiej części należy przychylić się do stanowiska apelującego, że sąd I instancji winien odnieść się do kwestii środka kompensacyjnego w pisemnym uzasadnieniu swojego orzeczenia, zwłaszcza w sytuacji, która zaistniała w niniejszej sprawie, a mianowicie, gdy w toku postępowania oskarżyciel posiłkowy złożył wniosek w trybie art. 46 § 1 k.k. Nie uczynienie zadość powyższemu nakazywało uznać, że sąd okręgowy dopuścił się obrazy przepisu art. 424 § 2 k.p.k. poprzez pominięcie w sporządzonym pisemnym uzasadnieniu wyroku kwestii szkody oskarżyciela posiłkowego i jej prawnokarnych konsekwencji. Uchybienie to nie miało jednakże wpływu na treść wydanego orzeczenia (nie ziścił się warunek skutecznego postawienia zarzutu z art. 438 pkt 2 k.p.k.). Orzeczenie tego środka kompensacyjnego musi wiązać się ze skazaniem za przestępstwo, w wyniku którego została wyrządzona szkoda danemu pokrzywdzonemu. Niewątpliwie w zaskarżonym wyroku doszło do skazania za działanie na szkodę Philip M. B. S., polegające na oznaczeniu podrobionymi znakami towarowymi marek M. i R. papierosów w ilości 3.203.340 sztuk. Prawdą jest, że wspomniane ilości papierosów zostały oznaczone podrobionymi znakami towarowymi, ale wszystkie te papierosy zostały zabezpieczone na miejscu zdarzenia, tj. w hali produkcyjnej oraz w samochodach (podczas interwencji funkcjonariuszy), a zatem nie opuściły miejsca ich wytworzenia i nigdy nie trafiły do nabywców i nie zostały wprowadzone do obrotu. Oczywiście, gdyby sąd okręgowy ustalił, że oznaczone podrobionymi znakami towarowymi wymienionych firm zostały również inne wyroby tytoniowe, które nie zostały zabezpieczone w wytwórni i zostały one przekazane nabywcom, to dawałoby to podstawy do zastosowania art. 46 § 1 k.k. W niniejszej sprawie jednak w opisie przypisanego oskarżonym przestępstwa ustalono, że na szkodę Philip M. B. S. oznaczono podrobionymi znakami towarowymi wyłącznie te wyroby, które zostały zabezpieczone w nielegalnej wytwórni. Choć było to działanie na szkodę pokrzywdzonego, to jednak do realnej szkody nie doszło i nie było podstaw do stosowania art. 46 § 1 k.k. (vide: wyrok SA w P. II AKa 89/22). Brak stwierdzonej szkody uniemożliwiał uwzględnienie wniosku o jej naprawienie. |
|||||||||||||||||||||||
|
Wniosek |
|||||||||||||||||||||||
|
Zmiana wyroku sądu I instancji odmienne orzeczenie co do istoty poprzez orzeczenie wobec oskarżonych R. M. (1), M. W. (1) i P. Ł. środka kompensacyjnego w postaci obowiązku częściowego naprawienia szkody, zgodnie z wnioskiem z dnia (...) r., ewentualnie nawiązek odpowiadających swoim wymiarem kwocie wskazanej we wniosku z dnia (...) r. |
☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny |
||||||||||||||||||||||
|
Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny. |
|||||||||||||||||||||||
|
Odwołać się w tym miejscu należy do zawartych powyżej wywodów odnośnie poszczególnych zarzutów apelacyjnych, których podzielenie bądź niepodzielenie (czy też częściowe uwzględnienie) przełożyło się na konieczność modyfikacji zaskarżonego rozstrzygnięcia. Zauważyć należy, że sąd odwoławczy uwzględnił jedynie argumenty dotyczące prawidłowości oznaczenia w zaskarżonym wyroku podmiotu pokrzywdzonego i tylko w tym zakresie skorygował wyrok sądu I instancji na skutek apelacji pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego. Sąd apelacyjny dokonał przy tym również z urzędu kontroli instancyjnej zaskarżonego wyroku w świetle bezwzględnych przesłanek odwoławczych przewidzianych przepisami art. 439 § 1 k.p.k. oraz art. 440 k.p.k. jednak żadne z nich w przedmiotowej sprawie nie wystąpiły. Z tego względu nie było potrzeby ingerencji w zaskarżone orzeczenie z urzędu. |
|||||||||||||||||||||||
|
4. OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU |
|||||||||||||||||||||||
|
1. |
----- |
||||||||||||||||||||||
|
Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności |
|||||||||||||||||||||||
|
----- |
|||||||||||||||||||||||
|
4. ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO |
|||||||||||||||||||||||
|
0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji |
|||||||||||||||||||||||
|
0.11. |
Przedmiot utrzymania w mocy |
||||||||||||||||||||||
|
0.1Na podstawie art. 437 § 1 k.p.k. utrzymano w mocy zaskarżony wyrok w części – po dokonaniu jego modyfikacji wskazanej w punkcie 1 wyroku sądu odwoławczego. |
|||||||||||||||||||||||
|
Zwięźle o powodach utrzymania w mocy |
|||||||||||||||||||||||
|
Brak podstaw, by poza dokonaną w punkcie 1 zmianą w jakikolwiek sposób ingerować w zaskarżone rozstrzygnięcie. |
|||||||||||||||||||||||
|
0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji |
|||||||||||||||||||||||
|
0.0.11. |
Przedmiot i zakres zmiany |
||||||||||||||||||||||
|
Sąd apelacyjny zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że: 1a) w punktach: 2, 12 i 21 za datę początkową popełnienia przestępstwa przyjął (...) roku oraz ustalił, iż czyn dotyczył wyrobów akcyzowych w ilości 3.203.340 sztuk i popełniony został na szkodę Philip M. B. S. z siedzibą w N. w S., 1b) w punktach: 3, 13 i 22 za datę początkową popełnienia przestępstwa przyjął (...) roku oraz ustalił, iż czyn dotyczył wyrobów akcyzowych w ilości 3.203.340 sztuk, zaś łączna kwota uszczuplonego podatku akcyzowego wynosiła 2.904.020 złotych, 1c) oskarżonego R. M. (1) uniewinnił od zarzutu popełnienia przestępstwa z art. 18 § 1 k.k. w zw. z art. 270 § 1 k.k., przypisanego mu w punkcie 4, 1d) w punktach: 7, 17, 25 i 31 za daty początkowe popełnienia przestępstw przyjął (...) roku, 1e) przyjął, iż przestępstwa opisane w punktach: II i III części wstępnej popełnione zostały w warunkach art. 8 § 1 k.k.s., 1f) przyjął, iż przestępstwa opisane w punktach: XII i XIII części wstępnej popełnione zostały w warunkach art. 8 § 1 k.k.s., 1g) przyjął, iż przestępstwa opisane w punktach: XXII i XXIII części wstępnej popełnione zostały w warunkach art. 8 § 1 k.k.s., 1h) przyjął, iż na podstawie art. 8 § 2 k.k.s. z kar wymierzonych oskarżonemu R. M. (1) w punktach 2 i 3 wykonaniu podlega kara pozbawienia wolności i kara grzywny orzeczone w punkcie 3, 1i) uchylił zawarte w punkcie 9 rozstrzygnięcie dotyczące kar łącznych, 1j) na podstawie art. 85 § 1 k.k. i art. 86 § 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. połączył orzeczone wobec oskarżonego R. M. (1) w punktach: 1, 3, 5, 6 i 7 kary pozbawienia wolności i kary grzywny i wymierzył oskarżonemu karę łączną 3 (trzech) lat i 10 (dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności oraz karę 580 (pięciuset osiemdziesięciu) stawek dziennych grzywny ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 100 (stu) złotych, 1k) przyjął, iż na podstawie art. 8 § 2 k.k.s. z kar wymierzonych oskarżonemu M. W. (1) w punktach 12 i 13 wykonaniu podlega kara pozbawienia wolności i kara grzywny orzeczone w punkcie 13, 1l) uchylił zawarte w punkcie 19 rozstrzygnięcie dotyczące kar łącznych, 1m) na podstawie art. 85 § 1 k.k. i art. 86 § 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. połączył orzeczone wobec oskarżonego M. W. (1) w punktach: 11, 13, 14, 15, 16 i 17 kary pozbawienia wolności i kary grzywny i wymierzył oskarżonemu karę łączną 3 (trzech) lat i 5 (pięciu) miesięcy pozbawienia wolności oraz karę 580 (pięciuset osiemdziesięciu) stawek dziennych grzywny ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 100 (stu) złotych, 1n) przyjął, iż na podstawie art. 8 § 2 k.k.s. z kar wymierzonych oskarżonemu P. Ł. w punktach 21 i 22 wykonaniu podlega kara pozbawienia wolności i kara grzywny orzeczone w punkcie 22, 1o) uchylił zawarte w punkcie 27 rozstrzygnięcie dotyczące kar łącznych, 1p) na podstawie art. 85 § 1 k.k. i art. 86 § 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. połączył orzeczone wobec oskarżonego P. Ł. w punktach: 20, 22, 23, 24 i 25 kary pozbawienia wolności i kary grzywny i wymierza oskarżonemu karę łączną 2 (dwóch) lat i 11 (jedenastu) miesięcy pozbawienia wolności oraz karę 480 (czterystu osiemdziesięciu) stawek dziennych grzywny ustalając wysokość jednej stawki na kwotę 100 (stu) złotych, 1q) z opisu czynu przypisanego oskarżonemu R. O. w punkcie 28 wyeliminował stwierdzenie: „jak również przestępstw skarbowych polegających na pakowaniu i konfekcjonowaniu wyrobów akcyzowych bez ich uprzedniego oznaczenia znakami akcyzy, przechowywanie oraz przewożenie i obrót wyrobami akcyzowymi w postaci papierosów oraz uchylanie się od opodatkowania w zakresie podatku akcyzowego”; 1r) uchylił rozstrzygnięcie zawarte w punkcie 34. |
|||||||||||||||||||||||
|
Zwięźle o powodach zmiany |
|||||||||||||||||||||||
|
vide: argumenty przytoczone wyżej w części 3.1, 3.2 i 3.3 |
|||||||||||||||||||||||
|
0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji |
|||||||||||||||||||||||
|
0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia |
|||||||||||||||||||||||
|
1.1. |
----- |
||||||||||||||||||||||
|
Zwięźle o powodach uchylenia |
|||||||||||||||||||||||
|
----- |
|||||||||||||||||||||||
|
2.1. |
Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości |
||||||||||||||||||||||
|
Zwięźle o powodach uchylenia |
|||||||||||||||||||||||
|
----- |
|||||||||||||||||||||||
|
3.1. |
Konieczność umorzenia postępowania |
||||||||||||||||||||||
|
Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia |
|||||||||||||||||||||||
|
----- |
|||||||||||||||||||||||
|
4.1. |
----- |
||||||||||||||||||||||
|
Zwięźle o powodach uchylenia |
|||||||||||||||||||||||
|
----- |
|||||||||||||||||||||||
|
0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania |
|||||||||||||||||||||||
|
----- |
|||||||||||||||||||||||
|
0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku |
|||||||||||||||||||||||
|
Punkt rozstrzygnięcia z wyroku |
Przytoczyć okoliczności |
||||||||||||||||||||||
|
--- |
----- |
||||||||||||||||||||||
|
1. Koszty Procesu |
|||||||||||||||||||||||
|
Punkt rozstrzygnięcia z wyroku |
Przytoczyć okoliczności |
||||||||||||||||||||||
|
3 |
Sąd apelacyjny zasądził od oskarżonych: R. M. (1), M. W. (1) i P. Ł. (oskarżonego R. O. nie dotyczyły zarzuty popełnienia przestępstwa na szkodę P. M. B. S. z siedzibą w N. w S.) na rzecz oskarżyciela posiłkowego kwoty po 400 złotych (łącznie 1200 złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu odwoławczym. Kwota ta została ustalona w oparciu o art. 627 k.p.k. w zw. z art. 634 k.p.k. i art. 633 k.p.k. oraz § 11 ust. 2 pkt 5 i ust. 7 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności adwokackie z dnia 22.10.2015 r. |
||||||||||||||||||||||
|
4 |
Sąd apelacyjny, kierując się zasadami słuszności, na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. w zw. z art. 634 k.p.k. zwolnił apelujących (oskarżonych i oskarżyciela posiłkowego) od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa przypadających od nich kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze. |
||||||||||||||||||||||
|
6. PODPIS |
|||||||||||||||||||||||
|
A. A. H. K. P. M. |
|||||||||||||||||||||||
|
0.11.3. Granice zaskarżenia |
||||||
|
Kolejny numer załącznika |
1 |
|||||
|
Podmiot wnoszący apelację |
Obrońca oskarżonych R. M. (1), P. Ł. i R. O. |
|||||
|
Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja |
Całość orzeczenia odnoszącego się do w/w oskarżonych za wyjątkiem rozstrzygnięć zawartych w punktach: 8, 26 i 32 |
|||||
|
0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia |
||||||
|
☒ na korzyść ☐ na niekorzyść |
☐ w całości |
|||||
|
☒ w części |
☒ |
co do winy |
||||
|
☒ |
co do kary |
|||||
|
☐ |
co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia |
|||||
|
0.11.3.2. Podniesione zarzuty |
||||||
|
Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji |
||||||
|
☒ |
art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu |
|||||
|
☒ |
art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu |
|||||
|
☒ |
art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia |
|||||
|
☒ |
art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, |
|||||
|
☒ |
art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka |
|||||
|
☐ |
||||||
|
☐ |
brak zarzutów |
|||||
|
0.11.4. Wnioski |
||||||
|
☐ |
uchylenie |
☒ |
zmiana |
|||
|
0.11.3. Granice zaskarżenia |
||||||
|
Kolejny numer załącznika |
2 |
|||||
|
Podmiot wnoszący apelację |
Obrońca oskarżonego M. W. (1) |
|||||
|
Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja |
Wyrok sądu okręgowego w zakresie czynów opisanych w punktach XI-XIX jego części wstępnej |
|||||
|
0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia |
||||||
|
☒ na korzyść ☐ na niekorzyść |
☐ w całości |
|||||
|
☒ w części |
☒ |
co do winy |
||||
|
☒ |
co do kary |
|||||
|
☐ |
co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia |
|||||
|
0.11.3.2. Podniesione zarzuty |
||||||
|
Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji |
||||||
|
☒ |
art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu |
|||||
|
☐ |
art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu |
|||||
|
☒ |
art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia |
|||||
|
☒ |
art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, |
|||||
|
☐ |
art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka |
|||||
|
☐ |
||||||
|
☐ |
brak zarzutów |
|||||
|
0.11.4. Wnioski |
||||||
|
☐ |
uchylenie |
☒ |
zmiana |
|||
|
0.11.3. Granice zaskarżenia |
||||||
|
Kolejny numer załącznika |
3 |
|||||
|
Podmiot wnoszący apelację |
Pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego |
|||||
|
Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja |
Wyrok sądu okręgowego w części dotyczącej środków kompensacyjnych |
|||||
|
0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia |
||||||
|
☐ na korzyść ☒ na niekorzyść |
☐ w całości |
|||||
|
☒ w części |
☐ |
co do winy |
||||
|
☐ |
co do kary |
|||||
|
☒ |
co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia |
|||||
|
0.11.3.2. Podniesione zarzuty |
||||||
|
Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji |
||||||
|
☐ |
art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu |
|||||
|
☒ |
art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu |
|||||
|
☒ |
art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia |
|||||
|
☒ |
art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, |
|||||
|
☒ |
art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka |
|||||
|
☐ |
||||||
|
☐ |
brak zarzutów |
|||||
|
0.11.4. Wnioski |
||||||
|
☐ |
uchylenie |
☒ |
zmiana |
|||
Podmiot udostępniający informację: Sąd Apelacyjny w Poznaniu
Data wytworzenia informacji: