Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Poznaniu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 29 maja 2014 r.

Sąd Apelacyjny w Poznaniu II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący:	SSA Przemysław Strach (spr.)
Sędziowie:	SSA Mariusz Tomaszewski SSO del. do SA Wojciech Sych
Protokolant:	st.sekr.sądowy Magdalena Ziembiewicz

przy udziale Prokuratora Prok. Okr. del. do Prok. Apel. Pawła Gryzieckiego

po rozpoznaniu w dniu 29 maja 2014r.

sprawy M. M.

oskarżonego z art. 284 § 2 kk w zw. z art. 294 § 1 kk w zw. z art. 12 kk

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Okręgowego w K.

z dnia (...)

I.  utrzymuje zaskarżony wyrok w mocy, uznając apelację za oczywiście bezzasadną;

II.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adwokata K. G., prowadzącego Kancelarię Adwokacką w K., kwotę 738 zł (w tym 23 % VAT) tytułem zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu w postępowaniu odwoławczym;

III.  zwalnia oskarżonego od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, w tym od opłaty za II instancję.

W. S. P. S. M. T. (1)

UZASADNIENIE

Zaskarżony wyrok Sądu Okręgowego w K. z dnia (...) r., o sygn. (...) zapadł po ponownym rozpoznaniu sprawy oskarżonego M. M. .

Wcześniej bowiem oskarżony ten, wyrokiem Sądu Okręgowego w K. z dnia (...) r., o sygn. (...), uznany został za winnego między innymi przestępstwa z art. 284 § 2 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k., polegającego na tym, że w bliżej nieustalonych datach w okresie od (...) r. w różnych miejscach na terytorium P., w tym w M. oraz w miejscowościach K. (gmina D., powiat (...)) i S. (gmina D., powiat (...)), działając – wspólnie i w porozumieniu z A. J. – w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru oraz w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, przywłaszczył sobie 18 (osiemnaście) ciągników samochodowych i naczep ciężarowych oraz części od nieustalonej naczepy ciężarowej, o łącznej wartości co najmniej 1 138 700 zł. brutto, a powierzonych mu i A. J. na mocy 19 (dziewiętnastu) umów leasingowych zawartych przez nią – przynajmniej w okresie od dnia (...) r. – z kilkoma firmami leasingowymi, w tym z firmą (...) S.A., firmą (...) S.A., firmą (...) S.A., firmą (...) Sp. z o.o. oraz firmą (...) S.A., w ten sposób, iż faktycznie sprzedał je mężczyźnie narodowości arabskiej posługującemu się imieniem O. (A. H. O.), A. G., Z. R. lub mężczyźnie o nieustalonej dotychczas tożsamości, i tak przywłaszczył sobie:

1) powierzony mu i A. J. przez firmę (...) S.A. – na mocy umowy leasingu operacyjnego nr (...) z dnia 16 lutego (...) r. – ciągnik samochodowy marki M. (...) o nr rej. (...) , o nr VIN (...), rok produkcji (...), o wartości 158 600 zł. brutto w dniu jego przyjęcia od dostawcy oraz o wartości 75 000 zł. brutto w dniu wymagalności jego zwrotu leasingodawcy, czym działał na szkodę ww. firmy leasingowej,

2) powierzony mu i A. J. przez firmę (...) S.A. – na mocy umowy leasingu operacyjnego nr (...) z dnia (...) r. – ciągnik samochodowy marki D. C. (...) o nr rej. (...) , o nr VIN (...), rok produkcji (...), o wartości 195 200 zł. brutto w dniu jego przyjęcia od dostawcy oraz o wartości 132 000 zł. brutto w dniu wymagalności jego zwrotu leasingodawcy, czym działał na szkodę ww. firmy leasingowej,

3) powierzony mu i A. J. przez firmę (...) S.A. – na mocy umowy leasingu operacyjnego nr (...) z dnia (...) r. – ciągnik samochodowy marki M. (...) o nr rej. (...) , o nr VIN (...), rok produkcji (...), o wartości 195 200 zł. brutto w dniu jego przyjęcia od dostawcy oraz o wartości 119 000 zł. brutto w dniu wymagalności jego zwrotu leasingodawcy, czym działał na szkodę ww. firmy leasingowej,

4) powierzoną mu i A. J. przez firmę (...) S.A. – na mocy umowy leasingu operacyjnego nr (...) z dnia (...) r. – trzyosiową naczepę skrzyniową marki K. (...) o nr rej. (...) , o nr VIN (...), rok produkcji 2008, o wartości 108 992,36 zł. brutto w dniu jej przyjęcia od dostawcy oraz o wartości 66 000 zł. brutto w dniu wymagalności jej zwrotu leasingodawcy, czym działał na szkodę ww. firmy leasingowej,

5) powierzoną mu i A. J. przez firmę (...) S.A. – na mocy umowy leasingu operacyjnego nr (...) z dnia (...) r. – naczepę ciężarową marki S. (...) o nr rej. (...) , o nr VIN (...), rok produkcji (...), o wartości 122 000 zł. brutto w dniu jej przyjęcia od dostawcy oraz o nieustalonej wartości w dniu wymagalności jej zwrotu leasingodawcy, czym działał na szkodę ww. firmy leasingowej,

6) powierzony mu i A. J. przez firmę (...) S.A. – na mocy umowy leasingu operacyjnego nr (...) z dnia (...) r. – ciągnik samochodowy marki M. (...) o nr rej. (...) , o nr VIN (...), rok produkcji (...), o wartości 176 900 zł. brutto w dniu jego przyjęcia od dostawcy oraz o wartości 54 000 zł. netto w dniu wymagalności jego zwrotu leasingodawcy, czym działał na szkodę ww. firmy leasingowej,

7) powierzony mu i A. J. przez firmę (...) S.A. – na mocy umowy leasingu operacyjnego nr (...) z dnia (...) r. – ciągnik samochodowy marki D. C. (...) o nr rej. (...) , o nr VIN (...), rok produkcji (...), o wartości 246 440 zł. brutto w dniu jego przyjęcia od dostawcy oraz o wartości 66 000 zł. netto w dniu wymagalności jego zwrotu leasingodawcy, czym działał na szkodę ww. firmy leasingowej,

8) powierzony mu i A. J. przez firmę (...) S.A. – na mocy umowy leasingu operacyjnego nr (...) z dnia (...) r. – ciągnik samochodowy marki M. (...) o nr rej. (...) , o nr VIN (...), rok produkcji (...), o wartości 156 160 zł. brutto w dniu jego przyjęcia od dostawcy oraz o wartości 45 000 zł. netto w dniu wymagalności jego zwrotu leasingodawcy, czym działał na szkodę ww. firmy leasingowej,

9) powierzony mu i A. J. przez firmę (...) S.A. – na mocy umowy leasingu operacyjnego nr (...) z dnia (...) r. – ciągnik samochodowy marki D. C. (...) o nr rej. (...) , o nr VIN (...), rok produkcji (...), o wartości 183 000 zł. brutto w dniu jego przyjęcia od dostawcy oraz o wartości 65 000 zł. netto w dniu wymagalności jego zwrotu leasingodawcy, czym działał na szkodę ww. firmy leasingowej,

10) powierzony mu i A. J. przez firmę (...) S.A. – na mocy umowy leasingu operacyjnego nr (...) z dnia (...) r. – ciągnik samochodowy marki D. C. (...) o nr rej. (...) , o nr VIN (...), rok produkcji (...), o wartości 201 300 zł. brutto w dniu jego przyjęcia od dostawcy oraz o wartości 67 000 zł. netto w dniu wymagalności jego zwrotu leasingodawcy, czym działał na szkodę ww. firmy leasingowej,

11) powierzoną mu i A. J. przez firmę (...) S.A. – na mocy aneksu (nr (...)) z dnia (...) r. do umowy leasingowej nr (...) z dnia (...) r. – naczepę ciężarową marki S. (...) o nr rej. (...) , o nr VIN (...), rok produkcji (...), o wartości 87 840 zł. brutto w dniu jej przyjęcia od dostawcy oraz o wartości 17 000 zł. netto w dniu wymagalności jej zwrotu leasingodawcy, czym działał na szkodę ww. firmy leasingowej,

12) powierzoną mu i A. J. przez firmę (...) S.A. – na mocy aneksu (nr (...)) z dnia (...) r. do umowy leasingowej nr (...) z dnia (...) r. – naczepę ciężarową marki T. (...) o nr rej. (...) , o nr VIN (...), rok produkcji (...), o wartości 58 560 zł. brutto w dniu jej przyjęcia od dostawcy oraz o wartości 45 000 zł. netto w dniu wymagalności jej zwrotu leasingodawcy, czym działał na szkodę ww. firmy leasingowej,

13) powierzoną mu i A. J. przez firmę (...) Sp. z o.o. – na mocy umowy leasingu operacyjnego nr K 110080 z dnia 9 czerwca 2008 r. – naczepę ciężarową marki K. (...) o nr rej. (...) , o nr VIN (...), rok produkcji (...), o wartości 85 400 zł. brutto w dniu jej przyjęcia od dostawcy oraz o wartości 54 000 zł. brutto w dniu wymagalności jej zwrotu leasingodawcy, czym działał na szkodę ww. firmy leasingowej,

14) powierzony mu i A. J. przez firmę (...) Sp. z o.o. – na mocy umowy leasingu operacyjnego nr K 110078 z dnia (...) r. – ciągnik samochodowy marki M. (...) o nr rej. (...) , o nr VIN (...), rok produkcji (...), o wartości 134 200 zł. brutto w dniu jego przyjęcia od dostawcy oraz o wartości 84 300 zł. brutto w dniu wymagalności jego zwrotu leasingodawcy, czym działał na szkodę ww. firmy leasingowej,

15) powierzony mu i A. J. przez firmę (...) Sp. z o.o. – na mocy umowy leasingu operacyjnego nr K 086278 z dnia (...) r. – ciągnik samochodowy marki M. (...) o nr rej. (...) , o nr VIN (...), rok produkcji (...), o wartości 140 300 zł. brutto w dniu jego przyjęcia od dostawcy oraz o wartości 59 400 zł. brutto w dniu wymagalności jego zwrotu leasingodawcy, czym działał na szkodę ww. firmy leasingowej,

16) powierzony mu i A. J. przez firmę (...) S.A. – na mocy umowy leasingu operacyjnego nr (...) z dnia (...) r. – ciągnik samochodowy marki M. (...) o nr rej. (...) , o nr VIN (...), rok produkcji (...), o wartości 195 200 zł. brutto w dniu jego przyjęcia od dostawcy oraz o wartości 85 000 zł. netto w dniu wymagalności jego zwrotu leasingodawcy, czym działał na szkodę ww. firmy leasingowej,

17) powierzony mu i A. J. przez firmę (...) S.A. – na mocy umowy leasingu operacyjnego nr (...) z dnia (...) r. – ciągnik samochodowy marki M. (...) o nr rej. (...) , o nr VIN (...), rok produkcji (...), o wartości 164 700 zł. brutto w dniu jego przyjęcia od dostawcy oraz o wartości 80 000 zł. netto w dniu wymagalności jego zwrotu leasingodawcy, czym działał na szkodę ww. firmy leasingowej,

18) powierzoną mu i A. J. przez firmę (...) S.A. – na mocy umowy leasingu operacyjnego nr (...) z dnia (...) r. – naczepę ciężarową marki S. (...) o nr rej. (...) , o nr VIN (...), rok produkcji (...), o wartości 48 800 zł. brutto w dniu jej przyjęcia od dostawcy oraz o wartości 25 000 zł. netto w dniu wymagalności jej zwrotu leasingodawcy, czym działał na szkodę ww. firmy leasingowej,

19) powierzone mu i A. J. – na mocy umowy przez nieustaloną firmę leasingową – części w postaci kosza do palet (element metalowy przykręcony do ramy), 8 (ośmiu) sztuk kół (opony z felgami) oraz 4 (czterech) sztuk zacisków hamulcowych od naczepy ciężarowej o nieustalonych parametrach technicznych, numerze rejestracyjnym i wartości, czym działał na szkodę tej nieustalonej firmy leasingowej.

Za przestępstwo to wymierzono wówczas oskarżonemu karę 11 miesięcy pozbawienia wolności (punkt 1 opisywanego wyroku).

Nadto w punkcie 26 tego wyroku na podstawie art. 46 § 1 k.k. Sąd Okręgowy orzekł wobec oskarżonych M. M. i A. J. środki karne w postaci obowiązku naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwami poprzez zapłatę solidarnie firmom:

- (...) SA we W. kwoty 392.000 zł,

- (...) SA we W. kwoty 359.000 zł,

- (...) Sp. z o.o. w W. kwoty 197.700 zł,

- (...) SA w W. kwoty 190.000 zł.

Opisany powyżej wyrok w sprawie (...) uchylony został w części orzeczeniem tutejszego Sądu Apelacyjnego z dnia (...) r., o sygn. (...), a sprawę oskarżonego M. M. oraz współdziałającej z nim oskarżonej A. J., w zakresie dotyczącym wyłącznie orzeczonych wobec nich w pkt 25 i 26 wyroku środków karnych, przekazano Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania. Tym samym zawarte w powołanym wyroku stwierdzenie sprawstwa i winy oskarżonego, jak również wymierzona mu kara – stały się prawomocne. Uprawomocniło się również zawarte w owym wyroku uznanie sprawstwa i winy, jak również orzeczenie o karze w odniesieniu do oskarżonej A. J..

Natomiast po ponownym rozpoznaniu sprawy w zakresie dotyczącym środków karnych, Sąd Okręgowy w K. zaskarżonym wyrokiem z dnia (...) r., o sygn. (...) , w odniesieniu do oskarżonego M. M., powołując się na wspomniane jego prawomocne skazanie, w pkt 2 swojego rozstrzygnięcia, na podstawie art. 46 § 1 k.k., orzekł wobec oskarżonych M. M. i A. J. środki karne w postaci obowiązku naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwami opisanymi wyżej w punktach I, które zostały im przypisane w punktach 1 i 12 prawomocnego wyroku Sądu Okręgowego w K. z dnia (...) roku w sprawi (...), poprzez solidarną zapłatę na rzecz następujących pokrzywdzonych:

- (...) S.A. we W. kwoty 392.000 (trzystu dziewięćdziesięciu dwóch tysięcy) złotych,

- (...) S.A. we W. kwoty 342.000 (trzystu czterdziestu dwóch tysięcy) złotych,

- (...) Sp. z o.o. w W. kwoty 197.700 (stu dziewięćdziesięciu siedmiu tysięcy siedmiuset) złotych,

- (...) S.A. w W. kwoty 190.000 (stu dziewięćdziesięciu tysięcy) złotych.

Nadto opisywanym wyrokiem zwolniono oskarżonego od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych.

Apelację od powyższego wyroku wywiódł obrońca oskarżonego M. M., działający z urzędu adwokat K. G., zaskarżając go – w odniesieniu do tego oskarżonego – w całości i zarzucając „naruszenie dyspozycji art. 170 § 1 pkt 2 i 5 k.p.k. w związku z oddaleniem wniosków osobowych złożonych przez oskarżonego do protokołu rozprawy z powołaniem się, że wniosek dowodowy o przesłuchanie świadków mających na celu ustalenie, czy nadal istnieje szkoda, co do której można orzec środek karny trybie art. 46 § 1 k.k., zmierza w oczywisty sposób do przedłużenia postępowania karnego, podczas gdy była to istotna okoliczność, która Sąd I instancji winien zbadać zgodnie z zasadą obiektywizmu, to jest zgodnie z normą prawa procesowego wynikającą z dyspozycji art. 4 k.p.k.”

Podnosząc przytoczony zarzut, apelujący wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w części odnoszącej się do M. M. i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja okazała się oczywiście bezzasadna.

W pierwszej kolejności wskazać należało, że ponowne rozpoznanie sprawy oskarżonego M. M., spowodowane wyrokiem Sądu Apelacyjnego z dnia (...) r., o sygn. (...), wynikało przede wszystkim z potrzeby wyjaśnienia nieprawidłowości zaistniałej w rozstrzygnięciu obejmującym orzeczenie środka karnego w postaci obowiązku naprawienia szkody. Obowiązek ten został bowiem wobec oskarżonego orzeczony w trybie art. 387 § 1 i 2 k.p.k., a zatem w trybie dobrowolnego poddania się karze, pomimo że rozstrzygnięcie dotyczące środka karnego nie było przedmiotem uzgodnień pomiędzy oskarżonym a oskarżycielem publicznym; uzgodnieniem stron objęto wyłącznie zawnioskowane przez prokuratora kary. W dalszej kolejności – jak wynikało z uzasadnienia powołanego wyroku Sądu Apelacyjnego – Sąd ponownie rozpoznający sprawę winien był zweryfikować prawidłowość ustalenia wysokości szkody ( vide: t. XXI, k. 4124).

Obydwie te kwestie stały się przedmiotem rozważań Sądu I instancji.

Odnośnie pierwszej z nich, to jest nieistnienia porozumienia stron co do środka karnego, stwierdzić należało, że w wyniku przeprowadzenia w tym zakresie – w toku ponownego rozpoznania sprawy – rozprawy, zagadnienie to stało się bezprzedmiotowe. Rozpoznając sprawę ponownie, Sąd I instancji nie procedował bowiem w trybie art. 387 k.p.k. Jakkolwiek zatem rozstrzygnięcie w przedmiocie środka karnego, zawarte w uchylonym orzeczeniu – wydanym wszak w warunkach dobrowolnego poddania się karze – w sytuacji, gdy nie było poprzedzone stosownym porozumieniem stron, nie mogło się ostać, to po przeprowadzeniu w tym zakresie postępowania dowodowego, porozumienie pomiędzy stronami nie stanowiło warunku orzeczenia środka karnego.

Niezależnie od powyższego, wskazać należało, że Sąd I instancji nie mógł zasadnie konwalidować wspomnianego braku porozumienia stron co do środka karnego, poprzez ustalenie, że porozumienie takie faktycznie miało miejsce. Przyjęcie przez Sąd Okręgowy, że podczas rozprawy w toku poprzedniego rozpoznania sprawy, wnioski prokuratora zostały odczytane w całości, także co do środków karnych, a zatem zgoda stron obejmowała również wymiar środka karnego nie tylko samej kary – nastąpiło w opozycji do treści protokołu rozprawy. W protokole tym jednoznacznie zapisano bowiem, że odczytano wniosek co do kar (k. 3878). Treść zaś dokumentu urzędowego, jakim jest protokół rozprawy, korzysta z domniemani prawdziwości. Stąd bez poczynienia stosownych kroków zmierzających chociażby do sprostowania protokołu, niedopuszczalnym było czynienie ustaleń faktycznych w sposób sprzeczny z jego treścią. Twierdzenie Sądu I instancji, że protokół ten „został sporządzony mało starannie, nieprecyzyjnie, nie zawarto w nim zapisu, iż przewodniczący odczytał treść wniosków prokuratora w całości” ( vide: str. 40 uzasadnienia zaskarżonego wyroku) jawiło się w tej sytuacji jako dowolne. Podkreślić przy tym należało, że Sąd obowiązany był tym bardziej dbać o precyzyjność i jednoznaczność zapisu protokołu, w sytuacji gdy zapis ten bezpośrednio wpływał na odzwierciedlenie w wyroku elementów postępowania konsensualnego.

Jak jednakże wskazano powyżej, po ponownym rozpoznaniu sprawy, w toku którego przeprowadzono na rozprawie postępowanie dowodowe w zakresie dotyczącym obowiązku naprawienia szkody – istnienie uzgodnienia stron w tym przedmiocie nie stanowiło warunku wydania przez Sąd stosownego rozstrzygnięcia. Sąd I instancji w sposób należyty odniósł się zaś do drugiej z nadmienionych na wstępie kwestii wynikłych z zaleceń Sądu odwoławczego – to jest weryfikacji wysokości szkody. W szczególności Sąd ten uczynił przedmiotem swojego badania okoliczności naprowadzone w piśmie oskarżonego z dnia 25 lutego 2013 r. wraz z załącznikami (t. XXI, k. 4112-4118).

Podkreślania wymagało, że zarzut podniesiony w środku odwoławczym inicjującym niniejsze postępowanie apelacyjne, dotyczył tego tylko wąskiego zagadnienia, to jest wysokości szkody. Przy czym analiza wniesionego przez obrońcę środka wskazywała, że sprowadzał się on wyłącznie do ponownego przytoczenia zaprezentowanego już wcześniej przed Sądem I instancji stanowiska oskarżonego, co do ustalenia wysokości obciążającej go szkody. Stanowisko to okazało się bezzasadne i to w sposób oczywisty.

Przede wszystkim nieuprawniony był postulat obrony, by wartość przypisanego oskarżonemu przywłaszczenia winna być umniejszona o wartość dwóch naczep (marki S. oraz T.), opisanych w pkt I.11 i I.12 oskarżenia. Apelujący nie wykazał w żaden sposób, jakoby oskarżony w jakimkolwiek momencie spłacił należność przypadającą za owe naczepy, ani też jakoby własność tych przedmiotów przeszła na niego, czy na oskarżoną A. J.. W sposób oczywisty do udowodnienia rzekomej spłaty nie nadawały się eksponowane przez obronę dokumenty w postaci aneksu z dnia (...) r. do umowy leasingowej nr (...) z dnia (...) r. wraz z harmonogramem spłat (k. 1063-1064). Dokumenty te nie tylko nie potwierdzały faktu dokonania spłaty należności za naczepy, ale przeciwnie – z ich treści jednoznacznie wynikało, że leasingobiorca (to jest A. J.) nie uiścił należności umownych w pierwotnym terminie, w związku z czym wyznaczono mu kolejny termin na spłacenie należności w ratach. Wbrew zatem stanowisku obrony, z powołanych dokumentów nie wynikał fakt spłaty, a Sądowi nie przedstawiono żadnego dowodu na to, jakoby owa spłata została kiedykolwiek dokonana. Brak możliwości potwierdzenia faktu spłaty przyznał wprost sam obrońca oskarżonego w toku rozprawy odwoławczej (t. XXIII, k. 4516v.).

Co więcej – wobec jednoznacznej treści powołanych dokumentów w postaci aneksu i harmonogramu spłat, bezprzedmiotowe i jako takie zbędne było prowadzenie na okoliczność ich treści dalszego postępowania dowodowego, w szczególności opartego na postulowanych przez obronę osobowych źródłach dowodowych. W pełni prawidłowo zatem rzeczony wniosek dowodowy obrony został przez Sąd I instancji oddalony, jako dotyczący okoliczności już wykazanej i zmierzający do przewlekania postępowania (t. XXII, k. 4223), a podniesiony w apelacji zarzut naruszenia art. 170 § 1 pkt 2 i 5 k.p.k. nie zasługiwał na uwzględnienie.

Tym samym oczekiwane przez apelującego umniejszenie wartości przywłaszczonego mienia o wartość wspomnianych naczep, jawiło się jako oczywiście nieuprawnione.

Wbrew stanowisku apelacji, konkluzje Sądu I instancji podzielić należało także w tym zakresie, w jakim nie uwzględniono postulatu oskarżonego o ustalenie wysokości szkody w kwotach netto. Jak trafnie wskazał Sąd I instancji ( vide: str. 44-45 uzasadnienia zaskarżonego wyroku) wyznacznikiem wartość przywłaszczonego mienia jest jego wartość rynkowa w chwili dokonywania przestępstwa. Wartość rynkowa zaś ustalana jest bez dokonywania odliczeń z tytułu podatków. Tym samym kompensata szkody w kwocie brutto nie mogła być uznana za błędną, nie oznaczała bezpodstawnego wzbogacenia pokrzywdzonego, ani też nie wywoływała potrzeby modyfikowania zaskarżonego rozstrzygnięcia.

Oczywiście bezzasadne było też kwestionowanie przez obronę obciążenia oskarżonego obowiązkiem naprawienia szkody na rzecz firmy (...). Podnoszone w tym zakresie twierdzenia oskarżonego było bezprzedmiotowe, jako że odszkodowanie na rzecz wymienionego podmiotu nie zostało przez Sąd Okręgowy w ogóle zasądzone.

Tym samym apelujący nie zdołał wykazać żadnej z podniesionych w apelacji nieprawidłowości w zakresie ustalenia wartości mienia objętego przypisanym oskarżonemu przywłaszczeniem.

W tej sytuacji, nie podzielając wątpliwości zgłoszonych w apelacji i uznając ją za oczywiście bezzasadną, zaskarżony wyrok utrzymano w mocy.

Jako że w postępowaniu odwoławczym oskarżony korzystał z pomocy prawnej obrońcy wyznaczonego mu z urzędu, na podstawie przepisów § 14 ust. 2 pkt 5 i § 2 ust. 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września (...) r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. nr 163 poz. 1348 ze zm.), obrońcy temu zasądzono koszty udzielonej pomocy, obejmujące opłatę za czynności adwokackie, podwyższoną o 23 % stawkę VAT.

Wskazać przy tym należało, że Sąd Apelacyjny nie znalazł podstaw do tego, by przyznać obrońcy z urzędu wynagrodzenie w wysokości wielokrotności stawki minimalnej, dopuszczonej przepisami § 2 ust. 2 powołanego wyżej rozporządzenia. W przedmiotowej sprawie analiza wyszczególnionych w § 2 ust. 1 tegoż rozporządzenia kryteriów ustalenia wysokości opłaty za czynności adwokata, w żaden sposób zwiększenia stawki nie uzasadniały. Charakter niniejszej sprawy odwoławczej – obejmującej de facto jeden tylko aspekt odpowiedzialności karnej oskarżonego – nie był bowiem w żadnej mierze zawiły, a też nakład pracy obrońcy i jego wkład w przyczynienie się do wyjaśnienia i rozstrzygnięcia sprawy – w sytuacji gdy czynności obrończe sprowadzały się do sporządzenia i popierania przed Sądem apelacji stanowiącej jedynie przywołanie stanowiska oskarżonego i odesłanie do jego pism procesowych – niewątpliwie nie wskazywał na przekroczenie przezeń standardów oczekiwanych od obrońcy udzielającego pomocy prawnej z urzędu.

O kosztach sądowych za postępowanie odwoławcze orzeczono w oparciu o przepisy art. 624 § 1 k.p.k. w zw. z art. 634 k.p.k., zwalniając oskarżonego od obowiązku ich zapłaty na rzecz Skarbu Państwa. Uwzględniono przy tym sytuację majątkową oskarżonego, który nie uzyskuje własnych dochodów i obciążony jest obowiązkiem alimentacyjnym, a nadto ciąży na nim wynikający z wyroku obowiązek naprawienia szkody. Nakazywało to przyjąć, że pokrycie tychże kosztów byłoby dla oskarżonego zbyt uciążliwe. Z tych samych względów, na podstawie art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o kosztach sądowych w sprawach karnych (Dz.U.1983.49.223 ze zmian.), zwolniono oskarżonego od opłaty za II instancję.

W. S. P. S. M. T. (1)