Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Poznaniu

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 90/18

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w Koninie z dnia 13 lutego 2018 r., sygn. akt II K 34/15

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

Uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1. K. P..

2. K. P.

3. K. P.

Na początku 2013 r. K. P. złożył drogą elektroniczną wniosek do firmy (...) o założenie konta. Obecna nazwa tej firmy to (...). Wniosek został rozpatrzony pozytywnie. W dniu 9 stycznia 2014 r. oskarżony złożył w firmie, która miała siedzibę w H. zamówienie na zakup 18 telewizorów S. (...) (...), 7 telewizorów S. (...), 11 smartphonów oraz 13 laptopów. Za to zamówienie ze swojego konta (...) zapłacił 52.586 złotych. Zamówienie nie zostało zrealizowane, o czym K. P. wiedział już w styczniu 2014 r. Pieniądze zostały zablokowane. W dniu 10 marca 2014 r. poinformowano oskarżonego, że zamówienie zostało zrealizowane, co nie było prawdą. Ze względu na brak realizacji zamówienia K. P. nie mógł wykonać części zamówień swoich klientów, ale dotyczyło to zgoła innych wypadków, aniżeli te, które są objęte niniejszym postępowaniem. Oskarżony prowadził korespondencję z firmą (...) dotyczącą zwrotu pieniędzy. Ostatecznie firma (...) w dniu 11 czerwca 2014 r. umożliwiła K. P. zwrot wpłaconych przez niego pieniędzy za pośrednictwem karty (...), która została mu przesłana.

Ustalenie te dotyczą czynów przypisanych oskarżonemu w punktach I, IV i V zaskarżonego wyroku (oskarżony wnosił, aby przeprowadzić dowód z akt Sądu Rejonowego w Koninie o sygnaturze II K 917/14 na okoliczność związaną z korzystaniem przez niego ze S. i powstałego w związku z tym „zatoru płatniczego”.

Na rozprawie w dniu 9 kwietnia 2019 r., prowadzonej w sprawie II K 14/18 Sądu Okręgowego w Koninie biegły informatyk, który wydał opinię w sprawie sprzętu informatycznego odnalezionego u oskarżonego stwierdził, że gdyby osoba trzecia bez wiedzy właściciela chciała skorzystać z jego komputera „zdalnie” (przez program (...)), to na ekranie komputera będzie widoczne, że jest on pod taką kontrolą. Nadto komputer musi być włączony. Musi być też uruchomiony program (...), jak również musi być włączona w komputerze funkcja „dostęp niekontrolowany”. Jak zaznaczył biegły, „to musi być świadomie włączona funkcja, czyli właściciel komputera musi chcieć, żeby osoba trzecia skorzystała z tego komputera – musi to wiedzieć”. Dodał także, że wówczas „w prawym dolnym roku pokazuje się wypływająca ikonka mniej więcej o treści: kontrolowany przez … i numer identyfikacyjny tego TeamViver, który przejmuje kontrolę”. Ważkie jest też to, że biegły podał, iż nie występują żadne adresy IP urządzeń, które łączą się w celu zdalnej kontroli z każdym komputerem.

Opinia dotyczy czynów przypisanych oskarżonemu w punktach I, IV i V zaskarżonego wyroku.

W dniu 20 lutego 2013 r. został złożony w Urzędzie Gminy w S. wniosek M. C. o wydanie nowego dowodu osobistego. We wniosku wskazano, że poprzedni dowód osobisty został utracony w dniu 15 czerwca 2012 r. – „zagubienie”. W dniu 20 lutego 2013 r. wystawiono M. C. zaświadczenie o utracie dowodu osobistego.

Ustalenia dotyczą czynu przypisanego oskarżonemu w punkcie III zaskarżonego wyroku.

Akta Sądu Rejonowego w Koninie o sygnaturze II 917/14, tj. dokumenty tam zgromadzone

Protokół rozprawy z dnia 9 kwietnia 2019 r., która miała miejsce w sprawie II K 14/18 Sądu Okręgowego w Koninie

Pismo Urzędu Gminy w S. z dnia 13 lipca 2018 r. oraz załączone do niego dokumenty – wniosek o wydanie dowodu osobistego i zaświadczenie o utracie dowodu osobistego.

K – 450, 452, 456, 457, 458, 459,461, 463, 465, 535 – 579, 598 -702, 756 -757, 805 – 806.

K – 12727 – 12728v

K – 1799 - 1803

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1. K. P.

Brak jest jednoznacznych dowodów, że to oskarżony dokonał podrobienia dokumentu w postaci potwierdzenia wykonania internetowego przelewu bankowego w kwocie 1 252 złotych.

Fakt odnosi się do czynu przypisanego oskarżonemu w punkcie II zaskarżonego wyroku.

Wyjaśnienia oskarżonego i zeznania jego matki R. P. złożone na rozprawie odwoławczej, protokół przeszukania domu, gdzie zamieszkiwał oskarżony, opinie biegłego informatyka

K – 90 – 92, 435 – 437, 741 – 743, 758 – 761, 1175 i nast., 71 -82, 327 -375, 377 – 386, 2000v - 2001

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1. K. P.

2. K. P.

3. K. P.

4. K. P.

1.Dokumenty znajdujące się w aktach II K 917/14

Opinia biegłego informatyka K. A. złożona ustnie na rozprawie w dniu 9 kwietnia 2019 r. w sprawie II K 14/18 Sądu Okręgowego w Koninie

Zeznania R. P., opinie biegłego informatyka i protokół przeszukania domu, gdzie zamieszkiwał oskarżony oraz wyjaśnienia K. P., w których zaprzeczył, aby dopuścił się czynu przypisanego mu w punkcie II zaskarżonego wyroku.

Pismo Urzędu Gminy w S. z dnia 13 lipca 2018 r. oraz załączone do niego dokumenty – wniosek o wydanie dowodu osobistego i zaświadczenie o utracie dowodu osobistego.

Autentyczność dokumentów nie budzi wątpliwości. Są one sporządzone przez uprawnione do tego podmioty lub powstały informatycznie (korespondencja). Żadna ze stron nie kwestionowała ich treści, a Sąd Apelacyjny nie dostrzega podstaw, aby czynić to z urzędu.

Biegły jest specjalistą w dziedzinie informatyki. Jego wiedza nie została w żaden sposób zakwestionowana. Opinia jest jasna, logiczna i przekonująca. Biegły nie miał jakichkolwiek podstaw, aby przedstawić opinię nieprawdziwą, np. niekorzystną dla oskarżonego.

Opinie z zakresu informatyki są sporządzone przez podmiot fachowy, którego wiedza nie została w żaden sposób zakwestionowana. Opinie są pełne, jasne i nie zawierają sprzeczności. Protokół przeszukania domu, gdzie zamieszkiwał oskarżony nie został zakwestionowane przez żadną ze stron. Czynność tę przeprowadzili funkcjonariusze, którzy nie mieli żadnych podstaw, aby nieprawdziwie wykazywać przedmioty, jakie zostały odnalezione podczas przeszukania. Co istotne, tak z protokołu przeszukania, jak i z opinii informatycznych nie wynika, aby na odnalezionych u oskarżonego nośnikach informatycznych znajdował się dokument w postaci potwierdzenia wykonania internetowego przelewu bankowego w kwocie 1 252 złotych na konto K. C..

Z uwagi na powyższe nie ma też podstaw do kwestionowania wiarygodności zeznań R. P., która na rozprawie odwoławczej zaprzeczyła, aby to oskarżony podrobił („wytworzył”) przedmiotowy dokument, choć nie chciała podać, kto to uczynił – powołując się na treść art. 183 § 1 k.p.k. W konsekwencji nie sposób również podważyć wyjaśnień K. P. w zakresie, w jakim konsekwentnie nie przyznaje się do podrobienia wspomnianego dokumentu. W rzeczywistości bowiem żaden dowód wprost nie potwierdza sprawstwa oskarżonego co do tego czynu. Opieranie się na prawdopodobieństwie związanym ze sposobem działania K. P. przy popełnieniu innych przestępstw (tworzenie dokumentów na komputerze, informatycznie), o czym będzie jeszcze mowa w dalszej części uzasadnienia, nie jest wystarczające do podważenia wiarygodności relacji wymienionych osób w omawianej części. Dla skazania wymagana jest stuprocentowa pewność.

Dokumenty mają charakter urzędowy i nie ma żadnych podstaw do kwestionowania ich wiarygodności.

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Zarzut obrazy art. 170 § 1 pkt 5 k.p.k. w zw. z art. 366 § 1 k.p.k. - oznaczony w apelacji obrońcy numerem 1.1.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut nie jest zasadny. Oskarżony K. P. zarówno w toku postępowania przygotowawczego, jak i w postępowaniu przed Sądem Okręgowym w Koninie miał bardzo dużo czasu, aby zapoznać się ze zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym, w tym z opinią biegłego informatyka (też z załącznikami do tej opinii). Także nieskrępowane możliwości zapoznawania się z aktami sprawy miał już w toku postępowania przed Sądem Apelacyjnym. O tym, że oskarżony znał bardzo dobrze materiał dowodowy zebrany w sprawie świadczy dobitnie szereg jego pism skierowanych do Sądu Apelacyjnego po wpłynięciu apelacji. W tych obszernych pismach K. P., podważając ocenę dowodów dokonaną przez Sąd I instancji, drobiazgowo analizował poszczególne dowody - także opinię biegłego - wielokrotnie cytując stosowne fragmenty wypowiedzi świadków, czy też zapisy znajdujące się w dokumentach. Nie było też tak, że w toku całego postępowania przed Sądem I instancji i przed Sądem Apelacyjnym oskarżony był tymczasowo aresztowany w innych sprawach. Przez długie okresy pozostawał on na wolności. To, że w tym czasie nie stawiał się na rozprawach i nie zapoznawał się z materiałami gromadzonymi w sprawie było jego wolnym wyborem i nie obciąża organów procesowych. Jeżeli nawet w jakimś konkretnym momencie akta nie były dla niego dostępne niejako "od zaraz", to był to okres przemijający. Jak już powiedziano, K. P. miał bardzo dużo czasu na nieskrępowane zapoznawanie się z aktami sprawy - na różnych jej etapach - i w rzeczywistości znał je doskonale, co jednoznacznie wynika z szeregu obszernych pism skierowanych przez niego do Sądu Apelacyjnego w Poznaniu. W konsekwencji to, że w danym konkretnym momencie nie miał on niezwłocznego dostępu do jakiegoś dokumentu, np. opinii biegłego, w żadnym razie nie oznacza, że nie miał on możliwości zapoznania się z nim, bo de facto się z nim zapoznał. Takie "uchybienie" nie mogło mieć więc wpływu na treść zaskarżonego wyroku i nie naruszało jego prawa do obrony, a składane przez niego w tym kierunku wnioski dowodowe należało ocenić, jako zmierzające wyłącznie do przedłużenia postępowania i oddalić na podstawie art. 170 § 1 pkt 5 k.p.k., jak to słusznie uczynił Sąd Okręgowy.

Ponadto, jeżeli chodzi o tę cześć zarzutu, która dotyczy deklaracji VAT 7, to w tym zakresie zgromadzono wyczerpujące i wiarygodne dowody, pozwalające na poczynienie jednoznacznych ustaleń w tej kwestii. Chodzi tu o dokumenty znajdujące się na kartach 1472-1473 oraz o akta II W 2957/15 Sądu Rejonowego w Koninie. Z materiałów tych jasno wynika, że z firmy prowadzonej przez oskarżonego w 2014 r. nie wpłynęły do Urzędu Skarbowego deklaracje VAT – 7K od towarów i usług, a z firmy zarejestrowanej na R. P. (prowadzonej w rzeczywistości przez K. P., co konsekwentnie utrzymywał w swoich wyjaśnieniach) w deklaracji za okres (...), złożonej w dniu 15 września 2014 r., nie zadeklarowano obrotu i podatku. Wobec obu tych podmiotów nie prowadzono też działań kontrolnych. Niemniej, wyrokiem Sądu Rejonowego w Koninie zapadłym w sprawie II W 2957/15 K. P. został skazany za wykroczenie z art. 56 § 4 k.k.s. w zw. z art. 6 § 2 k.k.s., tj. za niezłożenie za okres od 26 kwietnia 2014 r. do dnia 25 lipca 2014 r. deklaracji VAT – 7K za I i II kwartał 2014 r. z tytułu działalności gospodarczej prowadzonej pod firmą (...). Nie ma żadnych racjonalnych powodów, aby podważać te ustalenia. Jeżeli oskarżony naprawdę miałby jakikolwiek dowód na to, że wbrew informacjom Urzędu Skarbowego deklaracje za wspomniany okres zostały złożone, to z pewnością by go przedłożył, bo przecież już od dłuższego czasu przebywa na wolności. Nie uczynił tego jednak. Warto też dodać, że brak przedmiotowych deklaracji nie ma większego znaczenia dla ustalenia sprawstwa oskarżonego odnośnie do czynów, co do których zaskarżony wyrok został utrzymany w mocy. Na jego sprawstwo w tym zakresie wskazują zgoła inne dowody, o których będzie mowa w dalszej części uzasadnienia.

Wniosek

Zasadny jest wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku w punkcie II poprzez uniewinnienie oskarżonego od popełnienia przestępstwa z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

Zasadny jest także wniosek o uchylenie zaskarżonego wyroku w punkcie III i w tym zakresie przekazanie sprawy Sądowi Okręgowemu do ponownego rozpoznania.

Niezasadne są wnioski o uniewinnienie K. P. od popełnienia przestępstw przypisanych mu w punktach I, IV i V zaskarżonego wyroku oraz o uchylenie przedmiotowego wyroku w tym zakresie i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku przez uniewinnienie K. P. od popełnienia zarzucanych mu czynów lub o uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania - z uwagi na omówiony wyżej zarzut -jest niezasadny, ponieważ oskarżony miał bardzo dużo czasu na zapoznanie się z aktami sprawy, w tym z opinią biegłego informatyka. Stosowne argumenty świadczące o niezasadności omówionego zarzutu, a zarazem związanych z nim wniosków zostały omówione wyżej i zbędnym jest powtarzanie tego samego w tym miejscu.

Zasadność wniosku o uniewinnienie oskarżonego od popełnienia przestępstwa z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. oraz o uchylenie zaskarżonego wyroku w punkcie III i w tym zakresie przekazanie sprawy Sądowi Okręgowemu do ponownego rozpoznania będzie omówiona bliżej przy okazji odniesienia się do zarzutów związanych z tymi rozstrzygnięciami.

Także niezasadność wniosków o uniewinnienie K. P. od popełnienia przestępstw przypisanych mu w punktach I, IV i V zaskarżonego wyroku oraz o uchylenie przedmiotowego wyroku w tym zakresie i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania będzie przedmiotem rozważań przy okazji omówienia zarzutów ściśle wiążących się z tymi czynami.

3.2.

Zarzuty obrazy prawa procesowego oraz błędów w ustaleniach faktycznych - zakresie w jakim dotyczyły przestępstw przypisanych oskarżonemu w punktach I, IV i V zaskarżonego wyroku, tj. odpowiednio przestępstw z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k., z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. i z art. 13 § 2k.k. w zw. z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 294 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. - a mianowicie zarzuty:

1) obrazy 97 w zw. z art. 4 k.p.k. polegającej na:

- rezygnacji ze zwrócenia się do Prokuratury Rejonowej w Kielcach o udostepnienie danych z zabezpieczonego komputera "celem wygenerowania elektronicznego potwierdzenia odbioru deklaracji VAT 7 za I i II kwartał 2014 r., przez co oskarżony nie miał możliwości wykazać, iż uregulował podatek VAT od faktur wystawionych na firmę (...), co wyklucza możliwość przypisania oskarżonemu zamiaru oszustwa",

- rezygnacji ze sprawdzenia w firmie (...) (obecnie (...)), czy oskarżony składał zamówienia oraz czy zostały one zrealizowane, przez co uniemożliwiono oskarżonemu wykazanie przyczyn zatoru płatniczego,

- rezygnacji ze sprawdzenia, kto, kiedy i na jakim komputerze wygenerował plik z fakturą proforma (...) wystawioną na firmę (...) oraz kiedy i z jakiego komputera przedstawiona faktura została wysłana do pokrzywdzonego, przez co nie ustalono osoby, która rzeczywiście dopuściła się czynu zabronionego, co więcej nie porównano pliku faktury otrzymanego przez pokrzywdzonego Z. z plikiem zabezpieczonym na komputerze oskarżonego, a samo przechowywanie faktury na komputerze oskarżonego wobec braku ustaleń w kierunku możliwości dostępu do komputera, nawet zdalnego, nie może świadczyć o sprawstwie oskarżonego,

- rezygnacji z ustaleń w przedmiocie rachunku bankowego widniejącego na fakturze proforma (...), w szczególności kiedy, kto założył rachunek bankowy, kto go aktywował i kto się logował,

- rezygnacji z ustalenia, z jakim urządzeniem współpracował numer telefonu, którym posłużono się przy rejestracji domeny (...).pl w dniu 27 marca 2014 r., nie ustalono również z jakiego komputera wysłano formularz rejestracyjny,,

- zaniechaniu ustalenia w zakresie geolokalizacji logowania, tj. miejsca gdzie przebywała osoba posługująca się urządzeniem wykorzystanym do rejestracji domen i innych usług, przez co wykluczona została możliwość weryfikacji obecności oskarżonego w tych miejscach, którą można było przeprowadzić w oparciu o logowania jego prywatnego telefonu,

- zaniechaniu ustalenia w zakresie geolokalizacji logowań urządzeń, za pomocą których 10 kwietnia 2014 r. zarejestrowano usługę poczty e-mail (...), z której to skrzynki wysłano korespondencję do firmy (...),

- zaniechaniu ustalenia, z jakich urządzeń oraz jakich adresów IP i za pośrednictwem, jakiego komputera oraz jakich lokalizacji założono i zarządzano kontem bankowym w (...) należącym do M. J. (1), które to nazwisko widniało na fakturze przesłanej do (...), przez co nie ustalono rzeczywistego sprawcy przestępstwa,

- nie zweryfikowaniu nazwisk właściciela konta w (...) i nazwiska pożyczkobiorcy w (...) chodzi o porównanie danych M. J. (1) i M. J. (2),

- nie zweryfikowaniu, czy na zabezpieczonych w domu oskarżonego materiałach były założone inne konta oraz kto korzystał z komputerów, gdyż jak wynika z treści materiału dowodowego oprócz oskarżonego korzystał z nich świadek M., ponadto nie przeprowadzono weryfikacji sprzętu komputerowego pod kątem możliwego ataku hakerskiego i przejęcia nad nim kontroli,

- nie ustaleniu lokalizacji urządzenia współpracującego z numerem 513 281 778 w momencie kontaktu z K. Z.,

- nie ustaleniu, czy zabezpieczone komputery były wykorzystane do komunikowania się z Ł. P. (1), z jakiego urządzenia wysyłano mu ofertę, z jakich urządzeń oraz miejsc kontaktowano się z nim oraz gdzie był wtedy oskarżony,

- nie ustaleniu, kto, kiedy oraz na jakim urządzeniu wygenerował fakturę nr (...) na kwotę 977 353,63 zł, nie ustalono również, czy plik znajdujący się na komputerze był na nim tworzony, czy tylko przechowywany;

2) obrazy art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. polegającej na dowolnej ocenie:

- wyjaśnień oskarżonego, dokonanej z pominięciem całokształtu materiału dowodowego, w szczególności regulaminu sklepu (...) oraz dokumentów uzyskanych ze (...), zeznań A. M. i Ł. P., który zeznał w d dniu 5 lutego 2015 r., że sam skontaktował się z oskarżonym,

- wyjaśnień oskarżonego w zakresie, w jakim zaprzeczył jakimkolwiek związkom z firmą (...),

- dokumentów (...), z których wynika, że firma ta zajmująca się pośrednictwem w przekazywaniu środków finansowych między kontrahentami zagranicznymi gwarantowała bezpieczeństwo środków, a procedury korporacyjne doprowadziły do zatrzymania środków na koncie tej firmy, co doprowadziło do utraty płynności finansowej firmy oskarżonego,

- zeznań świadków Ł. P. (1) i M. P. oraz P. Ś., mimo że nie wskazują one, aby oskarżony miał zamiar popełnienia przestępstwa,

- opinii biegłego w zakresie, w jakim uznano ją za zupełną, mimo iż "wykazuje ona w/w braki;

3) obrazy art. 393 § 1 k.p.k. w zw. z art. 19 ust. 15 ustawy o Policji poprzez zaliczenie w poczet materiału dowodowego stenogramów i nagrań z rozmów ze świadkiem Z., uzyskanych w ramach czynności operacyjnych, które nie zostały przeprowadzone zgodnie z wymogami ustawy o Policji wobec braku postanowienia sądu okręgowego o zarządzeniu kontroli operacyjnej;

4) obrazy art. 5 § 2 k.p.k. w zakresie, w jakim Sąd Okręgowy, pomimo występujących wątpliwości, uznał, że oskarżony dopuścił się zarzuconych mu czynów;

5) błąd w ustaleniach w zakresie, w jakim Sąd ustalił, że oskarżony podszywał się pod firmę (...) (jest to myślnik trzeci tego zarzutu - pierwsze dwa dotyczą czynów, co do których oskarżonego uniewinniono lub wyrok uchylono, które będą przedmiotem odrębnej analizy).

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Wszystkie wymienione zarzuty okazały się niezasadne. Będą one omówione łącznie, ponieważ, choć dotyczą trzech odrębnych przestępstw, to w dużej mierze mają charakter ogólny - odnoszący się jednocześnie do każdego z tych przestępstw. Argumenty obrońcy "przenikają się wzajemnie". Są de facto tożsame lub podobne, a co z kolei wynika z bardzo zbliżonego sposobu działania oskarżonego przy popełnianiu tych czynów.

Już na wstępie wyraźnie podkreślić trzeba, że dowody zgromadzone w sprawie w sposób wręcz przytłaczający wskazują na sprawstwo i winę K. P. co do przestępstw przypisanych mu w punktach I, IV i V zaskarżonego wyroku. Wszystkie zarzuty podniesione przez obrońcę, w których stara się podważyć tę konstatację są oderwane od realiów dowodowych sprawy. W szczególności zarzuty, które sugerują konieczność ustalenia: „kto, kiedy i na jakim komputerze wygenerował fakturę proforma (...)”, „kto założył rachunek bankowy widniejący na fakturze proforma i kto go aktywował”, „z jakim urządzeniem współpracował numer telefonu, którym posłużono się przy rejestracji domeny (...) (...), „geolokalizacji logowań, tj. gdzie przebywała osoba posługująca się urządzeniem” (szereg zarzutów), „kto korzystał z komputera” oskarżonego, „za pośrednictwem jakiego komputera oraz lokalizacji założono i zarządzano kontem bankowym w (...), „czy na zabezpieczonych w domu oskarżonego komputerach były założone inne konta”, „lokalizacji urządzenia współpracującego z numerem 513 281 778 w momencie kontaktu z K. Z.” i „czy zabezpieczone komputery były wykorzystywane do komunikowania się z Ł. P. (1)” należy ocenić jako próbę odwrócenia uwagi od tych dowodów, które w sprawie miału decydujące znaczenie, a których obrońca jakby nie dostrzegał, pomijając je w apelacji. Zawarte w zarzutach sugestie o rzekomej konieczności „weryfikacji” i „dokonania ustaleń” w powyższym zakresie zasadzają się na przewrotnej, bo oderwanej od obiektywnej wymowy zgromadzonego materiału dowodowego, tezie o „niezbędności” ustalenie sprawcy wymienionych przestępstw, gdyż nie jest nim, jak trzeba mniemać, oskarżony. Otóż nieprawdziwość tej tezy wynika z tego, że w toku przeszukania przeprowadzonego w dniu 9 września 2014 r. w domu K. P. zabezpieczono szereg dokumentów, urządzeń telefonicznych, kart SIM, komputerów, modemów, urządzeń pendrive, które ponad wszelka wątpliwość świadczą o popełnieniu przez niego omawianych przestępstw.

Po pierwsze, zabezpieczono modem H. o numerze (...) (...) wraz z kartą SIM sieci (...) o numerze (...) i numerze (...), który to numer posłużył do rejestracji strony internetowej (...) w dniu 27 marca 2014 r. za pośrednictwem firmy home.pl.

Po drugie, zabezpieczono ramkę wraz z kartą SIM sieci (...) z naniesionymi oznaczeniami (...) nr (...), z którego to numeru nastąpiło logowanie przy rejestracji usługi bussines e mail w dniu 10 kwietnia 2014 r. do strony internetowej (...) za pośrednictwem firmy home.pl.

Po trzecie, zabezpieczono ramkę z karty SIM sieci O. z naniesionym numerem (...), który to numer został wpisany jako kontaktowy przy zakładaniu strony (...)

Po czwarte, zabezpieczono urządzenie o numerze (...) (...), tj. telefon komórkowy N., z którym to urządzeniem współpracowała karta SIM o numerze (...), z którego to numeru kontaktował się sprawca z pokrzywdzonym Z..

Po piąte, na dysku twardym komputera oskarżonego marki H. (wymontowanym z laptopa marki A. – oznaczonym w przez biegłego L2. W folderze (...)) ujawniono fakturę pro forma FP (...) z dnia 10 kwietnia 2014 r. w wersji elektronicznej. Nadto ustalono, że numer NIP (...), który był podany na tej fakturze był przydzielony firmie (...) Sp. z o.o. do dnia 14 kwietnia 2011 r., kiedy to podmiot został wykreślony z Ewidencji GUS.

Po szóste, ustalono, że z numeru (...) ma przełomie marca i kwietnia 2014 r. miały miejsce logowania do internetowej firmy pożyczkowej (...), gdzie zakładane były profile na dane M. J. (2) – adres zamieszkania był zawsze ten sam, ale różne były numery PESEL i dowodów osobistych, numery telefonów i adresy e-mail. Do pierwszego z profili założonego na M. J. (2) logowanie nastąpiło w dniu 10 listopada 2013 r. z adresu IP (...). Ten adres IP właśnie w dniu 10 listopada 2013 r. został przydzielony abonamentowi o numerze (...), który należał do K. P..

Po siódme, to na wyżej wymienionej fakturze pro forma – ujawnionej na nośniku zabezpieczonym u oskarżonego – wskazano konto bankowe Banku (...) numer (...), na które pokrzywdzony Z. miał dokonać zapłaty. Co istotne konto to zostało założone w dniu 2 kwietnia 2014 r. drogą elektroniczną na dane M. J. (1) , który zmarł w dniu 20 lipca 2013 r.

Po ósme, w toku przeszukania zabezpieczono również ramkę SIM sieci (...) z naniesionymi oznaczeniami (...) nr (...), na który to numer dzwonił pokrzywdzony Ł. P. (1) w celu uzgodnienia warunków zakupu konsol. Zabezpieczono również fakturę pro forma (...) wystawioną w dniu 18 marca 2014 r., która została wystawiona przez oskarżonego pokrzywdzonemu Ł. P. (1). Fakturę tę ujawniono na dysku twardym marki (...) wymontowanym z laptopa marki A..

Po dziewiąte, zabezpieczono pendrive koloru czarnego, na którym ujawniono plik o nazwie faktura pro forma (...) – zawierający fakturę fakturę nr (...) wystawioną w dniu 1 kwietnia 2014 r. opiewającą na kwotę 977.353,63 zł. W miejscu sprzedawcy widniały dane: (...) Sp. z o.o. ul. (...), (...)-(...) W., a w miejscu nabywcy dane: (...) M. P. ul. (...), (...)-(...) Z..

Po dziesiąte, zabezpieczono laptop marki A., gdzie na dysku twardym ujawniono „umowę o współpracy gospodarczej zawartą w dniu 31 marca 2014 r. pomiędzy S. (...), a przedsiębiorcą M. M. P..

Po jedenaste, ustalono, że rachunek bankowy, na który firma (...) miała przelać kwotę widniejącą na w/w fakturze został założony w dniu 15 marca 2014 r. drogą elektroniczną w (...). Rachunek założony był na M. J. (1).

Ujawnione w trakcie przeszukania domu K. P. przedmioty i dokumenty nie pozostawiają żadnej wątpliwości, że to on jest sprawcą przestępstw przypisanych mu w punktach I, IV i V zaskarżonego wyroku. Zdaniem Sądu Apelacyjnego, jest to aż nadto oczywiste. Zarzuty podniesione przez obrońcę zupełnie abstrahują od tych dowodów. Nie ma jakiejkolwiek potrzeby „weryfikowania”, czy „ustalania” okoliczności, które w swoich zarzutach, jako rzekomo konieczne dla prawidłowego wyrokowania w sprawie, naprowadza skarżący. Rzecz sprowadza się do odpowiedzi na pytanie, czy ujawnione na nośnikach zabezpieczonych u oskarżonego faktury i umowy, które posłużył do popełnienia przestępstw (dostarczone przez sprawcę pokrzywdzonym), numery telefonów, karty SIM i inne wymienione wyżej dokumenty i przedmioty były wykorzystane przez K. P., czy być może przez jakieś inne osoby, bez jego wiedzy i zgody. W przekonaniu Sądu Apelacyjnego, zasady prawidłowego rozumowania, doświadczenia życiowego i wiedzy przemawiają za tym, że to właśnie oskarżony dysponował zabezpieczonymi podczas przeszukania przedmiotami i on posłużył się ujawnionymi na różnych nośnikach dokumentami. K. P. sam przyznał, że to on prowadził firmy, też te zarejestrowaną na matkę. Pracownicy wykonywali tylko czynności usługowe. Wręcz absurdalnym byłoby przyjęcie, że ktokolwiek inny wykorzystywał komputery, telefony (numery telefonów) i inne urządzenia należące do oskarżonego bez jego wiedzy i zgody, w tym tworzył szereg plików zawierających faktury wystawione pokrzywdzonym. Sugestie obrońcy o możliwym hakerskim ataku pozostają li tylko w sferze abstrakcji, która w żaden sposób nie została urealniona. Nic nie wniesie do sprawy sprawdzanie „geolokalizacji” i podejmowanie innych wskazywanych w zarzutach czynności, ponieważ w rzeczywistości wszystko sprowadza się do oceny tego, czy w dowody uzyskane podczas przeszukania wskazują na sprawstwo K. P., czy też są one niewiarygodne, gdyż mogą być „zniekształcone” lub „wytworzone” przez kogoś innego. Sąd Apelacyjna podziela stanowisko Sądu Okręgowego, że dowody te są wiarygodne i dają pełne podstawy do skazania oskarżonego za przestępstwa przypisane mu w punktach I, IV i V zaskarżonego wyroku. W świetle dowodów uzyskanych podczas przeszukania domu oskarżonego i opinii biegłego informatyka, jak już to podkreślano, za oderwane od realiów sprawy trzeba uznać zawarte w zarzutach tezy o konieczności ustalenia: „kto wygenerował plik z fakturą (...) i kto ja przesłał pokrzywdzonemu i z jakiego komputera” oraz kto założył rachunek widniejący na tej fakturze; „urządzenia współpracującego z numerem telefonu, który posłużył do rejestracji domeny plaistationonline.pl; „z jakich urządzeń i adresów IP i za pośrednictwem jakiego komputera założono konto na M. J. (1)”; „lokalizacji urządzeń współpracujących z numerem 513 281 778 w momencie kontaktu z K. Z.”; „czy zabezpieczone komputery były wykorzystywane do komunikowania się z Ł. P. (1)”; „kto, kiedy i na jakim komputerze wygenerował fakturę nr (...) na kwotę 977 353,63 zł. Należy jednocześnie zauważyć, że ze znajdującej się w aktach sprawy Sądu Okręgowego w Koninie, sygn. II K 14/18, opinii biegłego informatyka, złożonej na rozprawie w dniu 9 kwietnia 2019 r. (K-1277 – 1278v) wynika, iż gdyby osoba trzecia bez wiedzy właściciela chciała skorzystać z jego komputera „zdalnie” (przez program (...)), to na ekranie komputera będzie widoczne, że jest on pod taką kontrolą. Nadto komputer musi być włączony. Musi być też uruchomiony program (...), jak również musi być włączona w komputerze funkcja „dostęp niekontrolowany”. Jak zaznaczył biegły, „to musi być świadomie włączona funkcja, czyli właściciel komputera musi chcieć, żeby osoba trzecia skorzystała z tego komputera – musi to wiedzieć”. Dodał także, że wówczas „w prawym dolnym roku pokazuje się wypływająca ikonka mniej więcej o treści: kontrolowany przez … i numer identyfikacyjny tego TeamViver, który przejmuje kontrolę”. Ważkie jest też to, że biegły podał, iż nie występują żadne adresy IP urządzeń, które łączą się w celu zdalnej kontroli z każdym komputerem. Ten wywód biegłego całkowicie podważa szereg sugestii zawartych w zarzutach obrońcy. Sąd Apelacyjny nie dostrzega jednocześnie żadnych podstaw do kwestionowania opinii biegłego informatyka wydanej w niniejszej sprawie, jak i tej, do której się wyżej odwołał, a wydanej w sprawie Sądu Okręgowego w Koninie – z akt tej sprawy Sąd Apelacyjny przeprowadził dowód na rozprawie odwoławczej. Opinie te są bowiem pełne, jasne i nie zawierają sprzeczności. Nie jest też prawdą, jak twierdzi apelujący, że w opinii pominięto jakieś kwestie, które, w realiach sprawy, byłyby istotne dla prawidłowego wyrokowania. Odnośnie do wszystkich wymagających wiedzy specjalnej okoliczności biegły się rzeczowo i przekonująco wypowiedział.

W kontekście poczynionych wyżej wywodów, związanych wynikami przeszukania domu oskarżonego, nie ma żadnego znaczenia to, że konta były rejestrowane raz na nazwisko J., a innym razem na nazwisko J..

Sąd Okręgowy słusznie również dał wiarę zeznaniom Ł. P. (1), M. P., P. Ś., K. Z. i T. J.. Świadkowie ci nie mieli najmniejszego powodu, aby przedstawiać nieprawdziwy przebieg wydarzeń, ale co najistotniejsze, ich relacje znajdują potwierdzenie w wynikach przeszukania domu oskarżonego i opinii biegłego informatyka.

Wbrew stanowisku obrońcy, w konfrontacji zeznaniami powyższych świadków, wynikami przeszukania i opinią biegłego za niewiarygodne trzeba uznać wyjaśnienia K. P., w których nie przyznał się do popełnienia przestępstw przypisanych mu w punktach I, IV i V zaskarżonego wyroku. Przytoczone i omówione dowody zaprzeczają stanowisku obrońcy, że to nie K. P. podszywał się pod firmę (...) i kontaktował się z firmą (...). Dowody te wskazują na coś wręcz przeciwnego, co zostało wcześniej wykazane.

Podsumowując, nie ma racji obrońca, że Sąd Okręgowy w analizowanym zakresie dopuścił się obrazy art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. oraz art. 5 § 2 k.p.k. Sąd ten wziął bowiem pod uwagę całokształt zebranego w sprawie materiału dowodowego, który ocenił swobodnie, a nie dowolnie, kierując się zasadami prawidłowego rozumowania, doświadczenia życiowego i wiedzy. Nie pominął przy tym żadnego dowodu. Nie wystąpiły także żadne wątpliwości, co do ocenianych czynów, które nakazywałyby postąpienie zgodnie z reguła zawartą w art. 5 § 2 k.p.k. i obrońca też wątpliwości tych nie naprowadził.

W oparciu o tak zebrane i ocenione dowody Sąd Okręgowy poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne i słusznie skazał K. P. za czyny, co do których wyrok utrzymano w mocy.

Na koniec Sąd Apelacyjny chciały poruszyć jeszcze następujące kwestie.

Po pierwsze, jeżeli chodzi o problematykę deklaracji VAT 7 za I i II kwartał 2014 r. (zarzut obrazy art. 97 w zw. z art. 4 k.p.k.), to Sąd Apelacyjny odniósł się do tego wyczerpująco przy omawianiu pierwszego zarzutu.

Po drugie, zgodnie z wnioskiem oskarżonego, Sąd Apelacyjny dopuścił dowód z akt II K 917/14 Sądu Rejonowego w Koninie w celu oceny przydatności dla niniejszej sprawy zgromadzonych w tych aktach informacji o tzw. (...). K. P. twierdził, że zator płatniczy przy korzystaniu z tego instrumentu uniemożliwił mu wywiązanie się z podjętych zobowiązań. Analiza materiałów zgromadzonych w wymienionej w sprawie prowadzi do wniosku, że w żadnym razie nie ekskulpują one oskarżonego w przedmiotowej sprawie. Otóż z materiałów tych wynika, że w dniu 9 stycznia 2014 r. złożył on zamówienie na telewizory, laptopy i smartphony. Zapłacił przelewem ze swojego konta S. 52.586 złotych. Zamówienie dotyczyło zatem zgoła innego asortymentu, aniżeli ten, który był przedmiotem oszustw w niniejszej sprawie. Poza tym już w styczniu 2014 r. K. P. miał świadomość, że ma problem ze zwrotem wpłaconych pieniędzy. Usiłowań oszustw i oszustwa, które zostały mu przypisane zaskarżonym wyrokiem dopuścił się zaś odpowiednio w kwietniu 2014 r. (pkt I wyroku), w lutym i marcu 2014 r. (punkt II wyroku) oraz w marcu i kwietniu 2014 r. (punkt V wyroku), a więc w okresie kiedy zdawał sobie sprawę z zatoru płatniczego. Zdaniem Sądu Apelacyjnego, dla ustalenia sprawstwa oskarżonego, co do wymienionych czynów rozstrzygające znaczenie miły dowody, które zgromadził Sąd Okręgowy. To te dowody przekonują o tym, że działania K. P. były po prostu oszukańcze i „kłopoty” ze S. pozostają bez wpływu na tę ocenę. Powołanie się na te „kłopoty” było jedynie linią obrony oskarżonego, która miała mu zapewnić uniknięcie odpowiedzialności karnej. Omówiony zaś sposób zachowania oskarżonego przy popełnianiu przestępstw przypisanych mu w punktach I, IV i V jasno potwierdza jego sprawstwo, tj. cel oszukania pokrzywdzonych. Z materiałów zgromadzony w w/w aktach wynika, że nie jest prawdą, iż oskarżony miał w S. „zamrożone 200 000 zł”. Przelew dotyczył 52.586 złotych.

Po trzecie, niezasadny jest zarzut obrazy art. 393 § 1 k.p.k. w zw. z art. 19 ust. 15 ustawy o Policji. Żaden dowód w sprawie nie został bowiem uzyskany z naruszeniem tej ostatniej ustawy. Wszystkie nagranie, które świadek K. Z. dostarczył na płycie CD-R na dyżurkę K. w T. (k-54) miały miejsce przed złożeniem przez niego zawiadomienia o przestępstwie (k-1180v), co jednoznacznie świadek podkreślił w swoich zeznaniach. Prawdą jest, że funkcjonariusz Policji – po zawiadomieniu – zasugerował mu, aby „w dalszym ciągu podtrzymać kontakt w celu umówienia spotkania i nagrania tego oszustwa” (k-1179), ale, jak świadek zaznaczył, „próby ponownego kontaktu z oskarżonym nie udały się, prawdopodobnie zorientował się, że bardzo wnikliwie sprawdzam informacje”. Ostatecznie zatem, w sprawie nie uzyskano jakichkolwiek podsłuchów „w trybie operacyjnym”, a nagrania, które świadek dostarczył nastąpiły przed kontaktem z Policją.

Po czwarte, Sąd Okręgowy nie pominął zeznań A. M. (2), ponieważ na stronie 20 uzasadnienia, oceniając zeznania tego świadka stwierdził, że daje mu wiarę. Świadek był zatrudniony „w firmie oskarżonego, ale zarejestrowanej na jego matkę”. Nazwy firm się zmieniały – jak firma miała złe komentarze to pojawiała się nowa firma z czystym kontem. W swoich wyjaśnieniach oskarżony K. P. przyznał, że to on prowadził działalność gospodarczą zarejestrowaną na matkę (k-1175), jak i (pod inna firmą) działalność zarejestrowaną na siebie. Przyznał też, że kierował oferty do potencjalnych kontrahentów podszywając się pod inne firmy (k-1176 i dalsze). Przyznał się również do kontaktu z firm (...) należącej do M. P.. Oskarżony tłumaczył, że to „podszywanie się” pod inne firmy miało być „factoringiem”, co Sąd okręgowy słusznie uznał za niewiarygodne. Były to bowiem niewątpliwie działania „oszukańcze”. W tym zakresie Sąd Okręgowy przedstawił przekonującą argumentację w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku i zbędnym powtarzaniem byłoby powielanie tego samego w tym miejscu.

Uwzględniając powyższą argumentację, mając też na względzie dowody, które w sposób wręcz „przytłaczający” świadczą o sprawstwie i winie oskarżonego, co do czynów przypisanych mu w punktach I, IV i V zaskarżonego wyroku, Sąd Apelacyjny oddalił jego wnioski dowodowe zawarte w szeregu pismach (poza tymi, które zostały uwzględnione na rozprawie odwoławczej), ponieważ niewątpliwie nie miały one żadnego znaczenia dla rozstrzygnięcia w sprawie lub zmierzały wyłącznie do przedłużenia postępowania.

Wniosek

Wniosek o uniewinnienie oskarżonego od popełnienia przestępstw przypisanych mu w punktach I, IV i V zaskarżonego wyroku lub uchylenie w tej części tegoż wyroku i przekazanie sprawy w tym zakresie Sądowi Okręgowemu do ponownego rozpoznania do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek o uniewinnienie oskarżonego od popełnienia przestępstw przypisanych mu w punktach I, IV i V zaskarżonego wyroku lub uchylenie w tej części tegoż wyroku i przekazanie sprawy w tym zakresie Sądowi Okręgowemu do ponownego rozpoznania jest niezasadny, ponieważ chybione okazały się wszystkie zarzuty dotyczące tych przestępstw, a zgromadzone dowody w sposób jednoznaczny i niewątpliwy wskazują na sprawstwo oraz winę K. P.. Stanowisko to zostało w wyczerpujący sposób wykazane wyżej i nie ma potrzeby powtarzania tego samego w tym miejscu.

3.3.

Zarzut obrazy prawa procesowego i błędu w ustaleniach faktycznych w zakresie dotyczącym punktu III zaskarżonego wyroku, tj. czynu z art. 275 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k., a mianowicie zarzuty:

- obrazy art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. poprzez dowolną ocenę zeznań świadka A., który dobrowolnie przekazał oskarżonemu dowód osobisty, o czym ten ostatni zapomniał, co wskazuje na brak zamiaru bezpośredniego przywłaszczenia dokumentu tożsamości świadka C., jak również dowolną ocenę zeznań M. C., który podczas przesłuchania w dniu 29 grudnia 2015 r. zmienił wersję, co do okoliczności zaginięcia dowodu osobistego, jak również całkowicie pominięto chęć odwetu na oskarżonym (jest to myślnik 4 i 5 tego zarzutu, ponieważ pozostałe 4 myślniki dotyczą innych czynów),

- błąd w ustaleniach faktycznych w zakresie, w jakim Sąd Okręgowy ustalił, że oskarżony wypełnił znamiona przestępstwa z art. 275 § 1 k.k., podczas gdy przeczą temu twierdzenia C. i A..

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzuty okazały się częściowo zasadne, w tym sensie, że skutkowały uchyleniem wyroku w zakresie skazania oskarżonego za przestępstwo z art. 275 §1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. i przekazaniem w tej części sprawy Sądowi Okręgowemu do ponownego rozpoznania.

Na wstępie jednak trzeba zaznaczyć, że wprawdzie ma rację obrońca, że świadek A. dobrowolnie wręczył oskarżonemu swój dowód osobisty, ale nie można z tego wyprowadzać wniosku, iż M. C. również tak postąpił, tj. oddał ":dobrowolnie" swój dowód osobisty K. P.. Na obecnym etapie postępowania takie ustalenie nie może być poczynione, gdyż nie pozwalają na to zgromadzone dowody. Niemniej, Sąd Okręgowy nie wyczerpał w omawianym zakresie inicjatywy dowodowej i nie zweryfikował wersji M. C., którego zeznania stały się podstawą skazania oskarżonego za przestępstwo z art. z art. 275 §1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. Otóż na rozprawie M. C. zeznał, że dziewczyna K. P. (początkowo omyłkowo nazwał ją "siostrą") napisała na facebooku do jego siostry, aby przed sądem powiedział, że dał oskarżonemu dowód "bo miał mu założyć jakieś konto bankowe". Siostra przesłała tę wiadomość świadkowi. Korespondencja ta miałaby być formą nacisku na M. C., aby zeznał nieprawdę. Sąd Okręgowy nie podjął żadnych działań w celu zweryfikowania przedmiotowych zeznań M. C.. Nie próbował uzyskać wspomnianej korespondencji. Nie ustalił, czy świadek lub jego siostra dysponuje tą korespondencją. Nie przesłuchał też siostry M. C. i partnerki oskarżonego na wskazaną okoliczność, choć było to konieczne w celu pełnego wyjaśnienia sprawy i oparcia wyroku na wyczerpująco zgromadzonym materiale dowodowy. Podjęcie inicjatywy dowodowej jawi się jako tym bardziej konieczne, gdy weźmie się pod uwagę postawę K. P., który przedstawia wersje zgoła odmienną od M. C..

Mając powyższe na uwadze, Sąd Apelacyjny uznał, że konieczne jest uchylenie wyroku w punkcie III i przekazanie sprawy w tym zakresie Sądowi Okręgowemu do ponownego rozpoznania.

Wniosek

Wniosek o uchylenie wyroku w punkcie III i przekazanie sprawy w tym zakresie Sądowi Okręgowemu do ponownego rozpoznania.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Sąd Okręgowy nie zweryfikował wersji M. C., który zeznał, że partnerka K. P. napisała do siostry świadka, aby skłonić go do zeznania nieprawdy, tj. zeznania, że "dobrowolnie" oddał oskarżonemu swój dowód osobisty w celu założenia mu konta bankowego. Z uwagi na sprzeczność wersji prezentowanej przez K. P. i M. C. zweryfikowanie prawdziwości zeznań tego ostatniego jest konieczne, co wykazano wyżej. Dlatego też wniosek o uchylenie wyroku w punkcie III i przekazanie sprawy w tym zakresie Sądowi Okręgowemu do ponownego rozpoznania jest zasadny.

3.4.

Zarzut obrazy art. 5 § 2 k.p.k. i zarzut błędu w ustaleniach faktycznych polegający na "ustaleniu wyłącznie na podstawie domniemania, że to oskarżony przygotował dokument przelewu środków na konto K. C. - czyli zarzuty dotyczące czynu przypisanego K. P. w punkcie II zaskarżonego wyroku.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Ma rację obrońca, że brak jest jednoznacznych dowodów, które wskazywałyby na to, iż to K. P. "wygenerował" dokument potwierdzający przelew środków na konto K. C.. Nie wynika to z żadnego źródła osobowego. Nie zeznali tak świadkowie przesłuchani w sprawie, a więcej matka oskarżonego, która zdecydowała się zeznawać tylko w tym zakresie, zaprzeczyła, aby to on dokument sfałszował, choć odmówiła podania kto był sprawcą. Na to, że K. P. „wygenerował" dokument nie wskazują również dowody rzeczowe. Na zabezpieczonych w sprawie nośnikach nie ujawniono rzeczonego dokumentu. Można jedynie domniemywać, że uczynił to oskarżony. On to przecież "znał" się dobrze na komputerach, informatyce i jego możliwości tworzenia "informatycznych" dokumentów, czy też dokumentów przy użyciu komputera, potwierdzają działania w zakresie przestępstw polegających na oszustwach (też ich usiłowania). Poza tym przelew miał być rzekomo dokonany z jego konta (choć miała do niego dostęp i jego matka). Mimo to i tak pozostaje pewien procent niepewności, może nie duży, ale jednak pozostaje. Nie można bowiem ze stu procentową pewnością przyjąć, że sprawcą fałszerstwa był K. P., a przecież jest to niezbędne do skazania. Nawet niewielki procent niepewności musi skutkować uniewinnieniem. Skoro żaden z dowodów nie wskazuje jednoznacznie na sprawstwo oskarżonego, a zasady prawidłowego rozumowania jedynie w pewnym stopniu je uprawdopodobniają, to zdaniem Sądu Apelacyjnego zastosowanie znajduje art. 5 § 2 k.p.k. i niedające się usunąć wątpliwości należy rozstrzygnąć na korzyść oskarżonego

Wniosek

Wniosek o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie K. P. od popełnienia przestępstwa z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Jak to wykazano wyżej, żaden z dowodów nie wskazuje jednoznacznie na sprawstwo oskarżonego odnośnie czynu z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k., a zasady prawidłowego rozumowania jedynie je uprawdopodobniają, ale nie w stu procentach. Dlatego też, zdaniem Sądu Apelacyjnego, zastosowanie znajduje art. 5 § 2 k.p.k. i niedające się usunąć wątpliwości należy rozstrzygnąć na korzyść oskarżonego. W związku z treścią art. 414 § 1 k.p.k. w zw. z art. 17 § 1 k.p.k. należało zatem zmienić zaskarżony wyrok i uniewinnić K. P. od popełnienia przestępstwa z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

3.5.

Zarzut rażącej niewspółmierności kary.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Z uwagi na to, że od popełnienia jednego z czynów oskarżony został uniewinniony, a co do innego uchylono zaskarżony wyrok i sprawę przekazano do ponownego rozpoznania, rozważania odnośnie zarzutu rażącej niewspółmierności kary zostaną ograniczone do czynów przypisanych oskarżonemu w punktach I, IV i V zaskarżonego wyrok. Pamiętać także trzeba, że uchylono orzeczenie o karze łącznej, ponieważ Sąd Apelacyjny wymierzył nową karę łączną, do której odniesie się w dalszej części uzasadnienia.

Wymierzając K. P. kary pozbawienia wolności z przestępstwa przypisane mu w punktach I, IV i V zaskarżonego wyroku Sąd Okręgowy miał na uwadze wszystkie istotne w tej materii okoliczności, tj. zarówno te przemawiające na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego i każdej z nich nadał odpowiednią rangę i wagę, co znalazło swoje odzwierciedlenie w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku. Z zajętym tam stanowiskiem w pełni zgadza się Sąd Apelacyjny. Zbędnym byłoby powtarzanie tego samego w tym miejscu. Podkreślić jednak trzeba, że oskarżony jest osobą wielokrotnie karaną i to za przestępstwa przeciwko mieniu, w tym za oszustwa. Odbywał już kary pozbawienia wolności, co nie wpłynęło na zmianę jego postawy. Nadal kroczy doga przestępstwa. Świadczy to o wysokim stopniu jego demoralizacji i lekceważeniu obowiązującego porządku prawnego.

W efekcie wymierzone oskarżonemu kary, za wymienione przestępstwa, są adekwatne do stopnia jego zawinienia oraz do stopnia społecznej szkodliwości popełnionych przez niego przestępstw, jak również zapewniają prawidłowe oddziaływanie wychowawcze i zapobiegawcze względem niego. Należycie też uwzględniają konieczność kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

Zarzut okazał się zatem niezasadny.

Wniosek

Wniosek wprost nie wypowiedziany w apelacji, ale wynikający logicznie z podniesionego alternatywnie zarzutu rażącej niewspółmierności kary - o zmianę zaskarżonego wyroku i obniżenie wymierzony oskarżonemu kar.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek jest niezasadny z uwagi na bezpodstawność związanego z nim zarzutu, co wykazano wyżej, a nadto, co też już zaznaczono, wymierzone oskarżonemu kary za przestępstwa przypisane mu w punktach I, IV i V zaskarżonego wyroku, są odpowiednie do stopnia społecznej szkodliwości popełnionych przez niego czynów, stopnia jego zawinienia oraz zapewniają prawidłowe oddziaływanie wychowawcze i zapobiegawcze wobec niego.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Skazanie za przestępstwa przypisane oskarżonemu w punktach I, IV i V wyroku oraz wymierzone mu za te czynu kary.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Niezasadne okazały się zarzuty, które podważały przedmiotowe rozstrzygnięcia, a Sąd Odwoławczy nie dopatrzył się uchybień, podlegających uwzględnieniu z urzędu, a skutkujących zmianą, czy też uchyleniem zaskarżonego wyroku w tej części. Niezasadność zarzutów i wniosków apelacyjnych w analizowanym zakresie omówiono już wyżej.

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

0.0.15.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zmiana punktu II zaskarżonego wyroku polegająca na uniewinnieniu oskarżonego od popełniania przestępstwa z art. 270 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

Zwięźle o powodach zmiany

Powody, które zdecydowały o zmianie zaskarżonego wyroku w powyższym zakresie przedstawiono we wcześniejszej części uzasadnienia i w tym miejscu wystarczające jest odwołanie się do nich.

0.0.15.2.2.

Przedmiot i zakres zmiany

Zmiana polegająca na uchyleniu orzeczenia o karze łącznej zawartego w punkcie VI zaskarżonego wyroku i orzeczeniu nowej kary łącznej, powstałej z połączenia kar pozbawienia wolności wymierzonych oskarżonemu za przestępstwa przypisane mu w punktach I, IV i V zaskarżonego wyroku.

Zwięźle o powodach zmiany

Uniewinnienie oskarżonego od popełnieni przestępstwa przypisanego mu w punkcie II i uchylenie wyroku co do czynu przypisanego mu w punkcie III, skutkowało koniecznością uchylenia o karze łącznej. Z kolei utrzymanie zaskarżonego wyroku w punktach I, IV i V, w których to wymierzono oskarżonemu kary pozbawienia wolności, a więc kary tego samego rodzaju, nakazywało orzec nową karę łączną - co wynika z treści art. 85 § 1 k.k.

Orzekając karę łączną, w rozmiarze 3 lat i 2 miesięcy pozbawienia wolności, Sąd Apelacyjny kierował się tym, że wszystkie przypisane oskarżonemu przestępstwa godziły w dobro tego samego rodzaju, tj. mienie - tożsamość przedmiotowa. Bliska jest też stosunkowo więź czasowa pomiędzy czynami, których dopuścił się K. P.. Nie można jednak zapominać o tym, że oskarżony był wielokrotnie karany. Odbywał kary pozbawienia wolności. Mimo to popełniał kolejne przestępstwa (35 wyroków!), z reguły polegające na oszustwach. Kształtując karę łączną Sąd Apelacyjny uwzględnił te okoliczności, ponieważ mają one znaczenie z punktu widzenia celów zapobiegawczych i wychowawczych, jakie kara łączna ma osiągnąć, a także roli, jaką odgrywa w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Sąd Apelacyjny uznał, że wymierzona oskarżonemu nowa kara łączna gwarantuje osiągnięcie tych celów i nie razi ani surowością, ani łagodnością.

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☒ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

Akt oskarżenia w niniejszej sprawie wpłynął do sądu przed 1 lipca 2015 r. Nie znajduje do niego zatem zastosowania przepis art. 437 § 2 k.p.k. w obecnym brzmieniu. Powody uchylenia wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania przed tą datą, nie były ograniczone wyłącznie do 3 ściśle określonych przesłanek, tak jak to wynika z aktualnego brzmienia art. 437 § 2 k.p.k. Powody takiej decyzji sądu odwoławczego nie były sprecyzowane, czy ograniczone.

Stosując więc przepisy art. 437 k.p.k. w brzmieniu z przed nowelizacji, Sąd Apelacyjny uchylił zaskarżony wyrok w punkcie III i w tym zakresie przekazał sprawę Sądowi Okręgowemu do ponownego rozpoznania. Przyczyny, które legły u podstaw tej decyzji zostały omówione wcześniej i Sąd Apelacyjny się do nich odwołuje, nie widząc potrzeby ich powtarzania.

Na marginesie tylko można zauważyć, że na przedmiotową decyzję nie służy skarga do Sądu Najwyższego, a to właśnie dlatego, iż akt oskarżenia wniesiono przed 1 lipca 2015 r. W jednolitym orzecznictwie Sądu Najwyższego (zob. postanowienia: z dnia 28 lipca 2016 r., IV KZ 39/16, LEX nr 2076412; z dnia 22 listopada 2016 r., IV KS 2/16, LEX nr 2152403; z dnia 6 marca 2017 r., V KS 2/17, LEX nr 2237292; z dnia 21 kwietnia 2017 r., VI KS 1/17, LEX nr 2281284; z dnia 26 lipca 2017 r., VI KS 4/17, LEX nr 2346818), konsekwentnie wskazuje się, że przepisy Rozdziału 55a Kodeksu postępowania karnego stosuje się do spraw, w których postępowanie sądowe zostało wszczęte po dniu 30 czerwca 2015 r., a tym samym nie znajdują one zastosowania w sprawach, w których akt oskarżenia wpłynął do sądu przed dniem 1 lipca 2015 r., a taka sytuacja ma miejsce w niniejszej sprawie.

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

Sąd I instancji winien podjąć działania w celu ustalenia czy zachowała się korespondencja pomiędzy partnerką oskarżonego i siostrą M. C., o której zeznał on na rozprawie. Jeżeli tak, to niezbędne jest przeprowadzenie dowodu z tej korespondencji. Należy też przeprowadzić dowód z zeznań partnerki oskarżonego i siostry M. C. na okoliczność wskazanej korespondencji.

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Punkt 4 wyroku -oskarżony K. P.

Zgodnie z art. 630 k.p.k., Sąd Apelacyjny w zakresie uniewinnienia kosztami procesu obciążył Skarb Państwa.

Z kolei, w zakresie w jakim utrzymano w mocy zaskarżony wyrok, Sąd Apelacyjny kosztami sądowymi za postępowanie odwoławcze w 3/5 części, tj. w kwocie 30 złotych obciążył oskarżonego. Wartość ta wynika z tego, że z pięciu czynów, za jakie oskarżony został skazany w I instancji, Sąd Apelacyjny utrzymał w mocy skazanie co do 3 przestępstw (stąd 3/5 części kosztów). W myśl art. 2 ust. 1 pkt pkt 5 i art. 10 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r., Sąd Apelacyjny wymierzył oskarżonemu jedną opłatę za obie instancje w kwocie 400 złotych.

Rozstrzygnięcie o uchyleniu wyroku i przekazaniu sprawy do ponownego rozpoznania nie jest orzeczeniem kończącym postępowanie w myśl art. 626 § 1 k.p.k. i nie określa się w nim kto, w jakiej części i zakresie ponosi koszty procesu.

7.  PODPIS

Marek Kordowiecki Henryk Komisarski Izabela Pospieska

0.11.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Rozstrzygnięcie o sprawstwie i winie oskarżonego w zakresie wszystkich przypisanych mu przestępstw - alternatywnie zarzut rażącej niewspółmierności kary

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana