Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Poznaniu

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 91/25

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

3

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w P. z dnia (...) roku, w sprawie o sygn. akt (...).

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☒ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☒ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☒ na niekorzyść

☒ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

M. M.

Uprzednia niekaralność oskarżonego

Karta karna

717-719

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

-----

-------

------

-----

-----

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.1.1.1.

Karta karna

Wiarygodny wydruk z systemu urzędowego

0.1s2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

-----

-----

-----

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1

Apelacja obrońcy oskarżonego

1.  Obraza przepisów postępowania mająca wpływ na treść wyroku, tj.:

a)  art. 167 k.p.k. w zw. z art. 170 § 1 pkt 5 k.p.k. oraz art. 170 § 1 pkt 1a k.p.k. poprzez oddalenie wniosku dowodowego o przeprowadzenie dowodu z dokumentacji medycznej dotyczącej zdrowia psychicznego pokrzywdzonej J. P.,

b)  art. 167 k.p.k. w zw. z art. 170 § 1 pkt 5 k.p.k. oraz art. 170 § 1 pkt 1a k.p.k. poprzez oddalenie wniosku dowodowego o przeprowadzenie dowodu z ponownego przesłuchania pokrzywdzonej J. P. z udziałem biegłego psychologa,

c)  art. 410 k.p.k. w zw. z art. 7 k.p.k. poprzez dokonanie dowolnej i wybiórczej oceny zeznań obecnych na miejscu funkcjonariuszy policji: K. S., A. B. i K. T., czynionej z pominięciem fragmentów ich wypowiedzi, która jest sprzeczna z dokonana przez sąd ocena tychże za wiarygodne,

d)  art. 410 k.p.k. poprzez oparcie się przez sąd jedynie na części ujawnionego materiału dowodowego, to jest jedynie na zeznaniach świadków: J. P., W. K. i M. S. w zakresie dokonywania przez oskarżonego zamachu na pokrzywdzoną;

2.  Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za jego podstawę i mający wpływ na treść wyroku poprzez dowolne, a nie swobodne uznanie, że zachowanie oskarżonego cechował zamiar pozbawienia życia pokrzywdzonej w zamiarze bezpośrednim, co doprowadziło do wadliwego uznania, że oskarżony swoim zachowaniem wypełnił dyspozycję art. 148 § 1 k.k. w zw. z art. 13 § 1 k.k., a w konsekwencji do błędnej kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu, podczas, gdy prawidłowa ocena wszystkich ujawnionych dowodów powinna prowadzić do uznania, że oskarżony dopuścił się naruszenia czynności narządu ciała lub rozstroju zdrowia pokrzywdzonej trwającego nie dłużej niż 7 dni;

3.  Alternatywnie błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za jego podstawę i mający wpływ na treść wyroku poprzez dowolne uznanie, że zachowanie oskarżonego wypełniało znamiona czynu opisanego w art. 148 § 1 k.k. w zw. z art. 13 § 1 k.k., w sytuacji gdy ocena materiału dowodowego, a w szczególności zeznań pokrzywdzonej i świadków zdarzenia wynika, że brali oni w nim czynny udział poprzez szarpanie i kopanie oskarżonego, powinna doprowadzić do uznania, że oskarżony dopuścił się czynu opisanego w art. 158 § 1 k.k.;

4.  Obraza prawa materialnego w innym wypadku niż kwalifikacja prawna czynu przypisanego oskarżonemu, tj. art. 46 § 1 k.k. w zw. z art. 444, 445 § 1 oraz 448 kodeksu cywilnego poprzez orzeczenie wobec oskarżonego obowiązku zadośćuczynienia wyrządzonej krzywdy poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonej J. P. kwoty 50.000 złotych;

5.  Orzeczenie w punkcie I wyroku kary rażąco niewspółmiernej

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

W pierwszej kolejności, niejako dla oczyszczenia przedpola dla dalszych rozważań, zwrócić należy uwagę na fakt, iż mimo, że obrońca oskarżonego wskazał w wywiedzionej apelacji, że skarży wyrok sądu okręgowego w całości, zaś pozostali skarżący podali, iż ich apelacje odnoszą się do rozstrzygnięcia o karze, co mogłoby sugerować, iż dotyczą wszystkich kar orzeczonych zaskarżonym wyrokiem, analiza wywiedzionych środków odwoławczych prowadzi do jednoznacznego wniosku, iż wyrok Sądu Okręgowego w P. z dnia (...) roku uprawomocnił się bez jego zaskarżenia w zakresie winy i sprawstwa odnośnie czynów przypisanych M. M. w punktach: II i III i wymierzonych tam kar jednostkowych. Innymi słowy: przedmiotem analizy sądu apelacyjnego, zgodnie z zakresem i kierunkiem zaskarżenia, były wyłącznie wina i sprawstwo podsądnego w zakresie przypisanej mu w punkcie I zbrodni, wymierzonej za nią kary jednostkowej oraz, w konsekwencji, rozstrzygnięcie w przedmiocie kary łącznej (punkt IV), a także, z uwagi na treść apelacji obrońcy, również rozstrzygnięcie w przedmiocie środka kompensacyjnego (punkt VI).

Apelacja obrońcy oskarżonego okazała się jedynie w części zasadna – sąd apelacyjny nie podzielił zarzutów odnoszących się do braków postępowania dowodowego, oceny dowodów, poczynionych ustaleń faktycznych i przyjętej przez sąd I instancji kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu w punkcie I, a także zarzutu rażącej surowości kary, przyznał natomiast rację części wywodów skarżącego odnośnie wysokości zasądzonego na rzecz J. P. zadośćuczynienia.

Ad. 1a) i 1b)

Obrońca oskarżonego złożył na rozprawie głównej wniosek o przeprowadzenie dowodu z dokumentacji medycznej dotyczącej zdrowia psychicznego pokrzywdzonej J. P. i ponowne jej przesłuchanie, tym razem z udziałem biegłego psychologa (k. 531).

Sąd okręgowy oddalił powyższy wniosek wskazując, iż przebieg przesłuchania pokrzywdzonej nie potwierdzał wątpliwości co do stanu psychicznego świadka, zaś ocena wiarygodności tych zeznań należy do sądu. Za podstawę powyższej decyzji sąd przyjął art. 192 § 2 k.p.k. w zw. z art. 170 § 1 pkt 5 k.p.k. (k. 566v-567).

Obrońca, formułując zarzut odwoławczy, skupił się wyłącznie na kwestii przywołanego przez sąd okręgowy art. 170 § 1 pkt 5 k.p.k., dostrzegając jego obrazę, polegającą na oddaleniu wniosku dowodowego wbrew treści art. 170 § 1a k.p.k., który wskazuje na okoliczności uniemożliwiające taką decyzję. Rację ma skarżący przedstawiając, iż zeznania J. P., jako bezpośredniego świadka zdarzenia, mają duże znaczenie dla ustalenia czy zostało popełnione przestępstwo. Stąd konieczność wyjątkowo prawidłowego przeprowadzenia tego dowodu. Co więcej – nie można (w myśl art. 170 § 1a k.p.k.) oddalić wniosku o jego przeprowadzenie tylko na tej podstawie, że wniosek ten zmierza do przedłużenia postępowania. Uzyskanie, prawidłowo zebranych zeznań pokrzywdzonej, jest dla orzekania o winie i sprawstwie oskarżonego niezbędne, niezależnie od tego, jak mocno miałoby przeprowadzenie tego dowodu wydłużyć postępowanie karne.

Wbrew jednak twierdzeniom apelującego, dowód z przesłuchania pokrzywdzonej przeprowadzony został w niniejszej sprawie w pełni prawidłowo.

Zauważyć należy, że J. P. w czasie zdarzenia miała ukończone 17 lat, była zatem osobą niemal pełnoletnią – w wieku, który, zgodnie z art. 10 § 1 k.k., umożliwia pociągnięcie do pełnej odpowiedzialności karnej potencjalnego sprawcę czynu zabronionego i traktowanie go jako sprawcy dorosłego. Sam zatem fakt niepełnoletności w jej przypadku nie przemawiał za koniecznością zapewnienia obecności psychologa w czasie przesłuchania świadka.

Zastosowanie zatem mogły znaleźć jedynie przepisy art. 192 § 2 k.p.k. i art. 185e k.p.k. Z materiału dowodowego zebranego w sprawie J. P. jawi się jako nastolatka nie stroniąca od alkoholu i innych używek (zeznania matki świadka – k. 521), wchodząca w relacje romantyczne, zawiązująca przyjaźnie, uczestnicząca w imprezach. Nie ma żadnych danych pozwalających nawet na przypuszczenie, że występują u niej zaburzenia psychiczne, czy rozwojowe, zakłócenia zdolności postrzegania lub odtwarzania postrzeżeń. Świadek W. K. wskazała, że pokrzywdzona przed zdarzeniem chodziła do psychologa z powodu spraw rodzinnych (k. 511), zaś sama J. P. zeznała, że przed zdarzeniem korzystała z pomocy psychologa, bo nie mogła się odnaleźć, po zdarzeniu natomiast podjęła leczenie psychiatryczne i psychologiczne, zażywa leki na uspokojenie i przeciwdepresyjne (k. 516).

Przesłuchanie pokrzywdzonej nie dostarczyło jakichkolwiek wątpliwości co do stanu psychicznego świadka, jej stanu rozwoju umysłowego, zdolności postrzegania lub odtwarzania postrzeżeń. Sąd okręgowy, dokonując oceny jej wiarygodności, elementy te rozważał. Ocenę tę należy w pełni podzielić.

Analiza postanowienia wydanego przez sąd I instancji na skutek wniosku dowodowego obrońcy (k. 566v-567) pozwala na przyjęcie tezy, że to przepis art. 192 § 2 k.p.k. stanowił zasadniczą podstawę oddalenia tegoż wniosku. Przywołany przepis daje sądowi możliwość powołania psychologa do przesłuchania świadka i tylko w sytuacji, gdy ziszczą się przesłanki wymienione w tym przepisie. Sąd I instancji wskazał, iż przesłanek tych nie dostrzega, zatem, na podstawie art. 192 § 2 k.p.k. nie skorzystał z rzeczonej możliwości. Przepis art. 170 § 1 pkt 5 k.p.k., którego obrazę zarzuca apelujący, nie był więc jedyną, ani przede wszystkim główną przyczyną oddalenia wniosku dowodowego.

Analiza niniejszej sprawy doprowadziła sąd apelacyjny do wniosku, iż istotnie nie ma jakichkolwiek powodów, by uznać, że stan psychiczny i stan rozwoju umysłowego J. P. uzasadnia konieczność powołania biegłego psychologa do udziału w jej przesłuchaniu.

Ad. 1c), 1d) i 2

Sąd okręgowy przeprowadził w niniejszej sprawie skrupulatne postępowanie dowodowe, co sprawiło, iż orzeczenie wydane w przedmiotowej sprawie jest oparte na całokształcie materiału dowodowego zebranego w sprawie, który został poddany szczegółowej analizie, bez przekroczenia zasady swobodnej oceny dowodów. Postępowanie dowodowe nie wykazuje braków. W szczególności, jak już wskazano wyżej, nie było przesłanek do szerszej niż tego dokonał sąd I instancji analizy stanu psychicznego pokrzywdzonej, w szczególności w oparciu o dokumentację medyczną z leczenia psychiatrycznego J. P., czy też konieczności ponowienia dowodu z jej zeznań. Analiza ustaleń faktycznych poczynionych przez sąd okręgowy na podstawie pełnego i trafnie ocenionego materiału dowodowego doprowadziła sąd apelacyjny do wniosku, że są one w pełni prawidłowe. Ponadto znajdują one odzwierciedlenie we wnioskach zawartych w uzasadnieniu wyroku, które czyni zadość wymogom art. 424 § 1 i 2 k.p.k., co pozwala na przeprowadzenie kontroli instancyjnej. Tym samym stwierdzić trzeba, że sąd I instancji prawidłowo przyjął, że zgromadzony materiał dowodowy pozwala na przyjęcie, że oskarżony M. M. dopuścił się przypisanego mu przestępstwa z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 148 § 1 k.k. i art. 157 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k.

Zgodnie z art. 7 k.p.k., organy postępowania, a więc także i sąd, kształtują swe przekonanie na podstawie wszystkich przeprowadzonych dowodów, ocenianych swobodnie z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego. Przekonanie sądu o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną tego przepisu, gdy: jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy (art. 410 k.p.k.) i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy (art. 2 § 2 k.p.k.), stanowi wyraz rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego (art. 4 k.p.k.), jest zgodne ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego, a nadto zostało wyczerpująco i logicznie uargumentowane w uzasadnieniu wyroku (art. 424 § 1 pkt 1 i 2 k.p.k., por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 3 września 1998 roku, V KKN 104/98).

Sąd odwoławczy nie dopatrzył się uchybień, które wskazywałby na obrazę przepisu art. 7 k.p.k. i w pełni zgodził się z przeprowadzonym przez sąd I instancji postępowaniem dowodowym. Błędów sądu okręgowego obrońca, stawiając zarzut naruszenia art. 7 k.p.k., w głównej mierze upatruje w nadaniu zbyt małej wagi zeznaniom funkcjonariuszy policji przybyłych na miejsce zdarzenia, którzy zgodnie podali, iż nie widzieli, by M. M. dusił pokrzywdzoną w pozycji tzw. dosiadu. Zdaniem obrońcy przyjęcie przez sąd I instancji, i to wbrew twierdzeniom policjantów, że sprawca w taki właśnie sposób dusił ofiarę, skutkowało nieprawidłowym ustaleniem zamiaru z jakim działał.

W ocenie sądu odwoławczego, dokonana przez sąd okręgowy ocena zeznań K. S., A. B. i K. T. jest prawidłowa. Podkreślenia z naciskiem wymaga, że świadkowie ci widzieli zdarzenie od pewnego momentu, jego końcowy fragment. Obrońca pomija fakt, że zachowanie oskarżonego stanowiące atak na pokrzywdzoną zaczęło się zanim policja dotarła na miejsce, było dynamiczne, sprawca był odciągany od pokrzywdzonej przez W. K. i M. S., zmieniał swoją pozycję względem ofiary. Skarżący zdaje się nie zauważać dowodów w postaci zeznań J. P. i W. K., które zgodnie i konsekwentnie wskazywały, że M. M. usiadł na pokrzywdzonej i dusił ją m.in. z pozycji dosiadu. Odsyłając obrońcę do lektury uzasadnienia zaskarżonego wyroku na stronie 14 podkreślenia wymaga, że przyjęcie przez sąd I instancji zamiaru bezpośredniego po stronie sprawcy usiłowania zabójstwa nie było konsekwencją wyłącznie przyjęcia pozycji dosiadu, w której oskarżony miał dusić pokrzywdzoną. Sąd okręgowy, analizując zamiar sprawcy stwierdził, iż za przyjęciem po stronie podsądnego dolus directus oprócz powyższego przemawiają również: duszenie poprzez obchwyt szyi z pozycji zza pleców pokrzywdzonej, nie poprzestanie przestępczego działania pomimo prób odciągnięcia go przez świadków, duża siła z jaką przytrzymywał pokrzywdzoną, wypowiadane słowa, którymi groził, iż zabije swoją dziewczynę i że nikt inny jej nie będzie miał.

Nie jest tak, jak twierdzi obrońca, iż sąd okręgowy oparł swoje ustalenia wyłącznie o zeznania J. P., W. K. i M. S.. Co do tej ostatniej stwierdzić zresztą trzeba, że twierdzenia świadka nie stanowiły w ogóle podstawy ustaleń, a to z uwagi na skorzystanie przez siostrę oskarżonego z prawa do odmowy zeznań. Ponownie podkreślić należy, co zdaje się pomijać apelujący, iż ustalając stan faktyczny należy oceniać dowody kompleksowo z uwzględnieniem ich wzajemnych relacji, nie zaś każdy z dowodów w oderwaniu od pozostałych. Takiej właśnie wszechstronnej, kompleksowej oceny z uwzględnieniem wszystkich dowodów oraz wszystkich okoliczności sprawy dokonał sąd I instancji. Nie sposób oprzeć się wrażeniu, że to skarżący traktuje materiał dowodowy w sposób wybiórczy, zauważając jedynie te dowody, które mogłyby przemawiać na korzyść oskarżonego, deprecjonując inne, wskazujące na jego sprawstwo i winę. Apelujący w sposób uznany za korzystny dla oskarżonego, wybiórczy, precyzuje zarzuty apelacyjne i je uzasadnia, przedstawiając własny podgląd co do sposobu oceny dowodów, nie uwzględniając przy tym całokształtu materiału dowodowego. Tymczasem wszechstronna ocena wszystkich dowodów i wynikających z nich okoliczności jest obowiązkiem nie tylko sądu orzekającego, ale dotyczy również wyciągania wniosków przez strony procesowe, które przedstawiając własne stanowisko nie mogą opierać się na fragmentarycznej ocenie dowodów z pominięciem tego wszystkiego co może prowadzić do innych wniosków. W tym miejscu odwołać się należy do wcześniejszych wywodów odnośnie stanu psychicznego świadka J. P. w czasie składania zeznań i braku negatywnego wpływu tego stanu na ocenę wiarygodności twierdzeń świadka.

Kolejno przypomnieć należy, że błędne ustalenia faktyczne mogą powstać w dwóch przypadkach: gdy sąd orzekający dokonał nieprawidłowej oceny zgromadzonych dowodów albo co prawda, gdy poprawnie ocenił materiał dowodowy (co do wiarygodności poszczególnych dowodów), lecz na skutek wadliwego rozumowania wyciągnął błędne wnioski. Analiza zarówno treści podniesionych zarzutów jak i uzasadnienia apelacji prowadzi do wniosku, iż mimo że apelujący zakwestionował ustalenia faktyczne, to jednak nie wykazał błędu w procedowaniu sądu I instancji polegającego na niepełności postępowania dowodowego (tzw. błąd "braku"), bądź też, by ocena dowodów została przez sąd dokonana z przekroczeniem granic swobodnej oceny dowodów (błąd "dowolności"). Tym samym oceny skarżącego dotyczącej przyjęcia przez sąd okręgowy zamiaru bezpośredniego zbrodni zabójstwa nie sposób podzielić. Dokonana przez sąd I instancji ocena wszystkich ujawnionych dowodów słusznie doprowadziła tenże sąd do uznania, iż M. M. dopuścił się przestępstwa z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 148 § 1 k.k. i art. 157 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k., a nie jak tego oczekuje skarżący – występku z art. 157 § 2 k.k.

Ad. 3

Postawiony w trybie ewentualnym zarzut opisany w punkcie 6 apelacji obrońcy nie mógł zostać podzielony. Przyjęcie, iż oskarżony popełnił występek z art. 158 § 1 k.k. jest wysoce karkołomne. W ustalonym stanie faktycznym nie ziściły się żadne przesłanki umożliwiające uznanie, iż M. M. uczestniczył w bójce, w której J. P. doznała obrażeń ciała. Nie wchodząc w szczegółowe dywagacje na ten temat, bowiem mogłyby one zbliżyć się do granicy absurdu, stwierdzić jedynie trzeba, że zachowanie pokrzywdzonej w zetknięciu ze sprawcą stanowiło wyłącznie jej reakcję obronną na agresję z jego strony. Z kolei podjęte przez W. K. i M. S. działania (przejęte następnie przez funkcjonariuszy policji stosujących środki przymusu bezpośredniego) miały na celu jedynie odciągnięcie oskarżonego od ofiary, spowodowanie zaprzestania z jego strony dalszych działań bezprawnych, udzielenie pokrzywdzonej pomocy poprzez obezwładnienie sprawcy.

Ad. 4

Podniesiony przez apelującego zarzut naruszenia art. 46 § 1 k.k. został uznany przez sąd odwoławczy za częściowo zasadny.

Wbrew jednak twierdzeniom obrońcy, sąd okręgowy w zaskarżonym wyroku wskazał podstawę prawną swojego rozstrzygnięcia, a mianowicie art. 46 § 1 k.k. Przepis ten stanowi wystarczającą podstawę do orzeczenia w postępowaniu karnym środka kompensacyjnego. Owszem, orzeczenie to winno nastąpić na skutek zastosowania przepisów prawa cywilnego, wymóg ten jednak nie oznacza, by przepisy te powoływać w sentencji, a jedynie, że przy wyrokowaniu w omawianym zakresie obowiązują zasady określone w prawie cywilnym. Wymogom tym sąd I instancji sprostał. Ubocznie tylko zaznaczyć trzeba, że w orzeczeniach cywilnych, inaczej niż to ma miejsce w postępowaniu karnym, w sentencji decyzji nie przywołuje się w ogóle jej podstawy prawnej. Sąd i instancji w niniejszej sprawie nie miał zatem obowiązku powołania przepisów kodeksu cywilnego w rozstrzygnięciu zawartym w punkcie VI zaskarżonego wyroku.

Sąd apelacyjny uznał natomiast za zasadne zarzuty obrońcy oskarżonego skierowane wobec wysokości zasądzonego na rzecz J. P. zadośćuczynienia.

Z uzasadnienia zaskarżonego wyroku (strona 22) wynika, że jedyną przesłanką zasądzenia rzeczonego zadośćuczynienia był rodzaj doznanych przez pokrzywdzoną obrażeń. Z opisu czynu przypisanego oskarżonemu i zgodnymi z nim ustaleniami faktycznymi wynika, że J. P. doznała obrażeń ciała na powierzchni przedniej szyi, w linii pośrodkowej ciała w postaci kompleksu wybroczyn podskórnych o łącznych wymiarach 6x2 cm oraz powierzchownych otarć naskórka kończyn górnych i dolnych, sińca podudzia prawego, które to spowodowały naruszenie czynności narządu jej ciała na czas nieprzekraczający siedmiu dni. Były to zatem tzw. „lekkie” obrażenia ciała i, jak już wspomniano, to one były podstawą miarkowania zadośćuczynienia za krzywdę. Innymi słowy: krzywdę pokrzywdzonej sąd okręgowy zrównał z odniesionymi przez nią obrażeniami ciała. Biorąc to pod uwagę uznać należy, że kwota 50.000 złotych tytułem zadośćuczynienia za obrażenia w postaci kompleksu wybroczyn podskórnych o łącznych wymiarach 6x2 cm oraz powierzchownych otarć naskórka kończyn górnych i dolnych i sińca podudzia prawego, razi swoją wysokością. Pokrzywdzona z pewnością doznała traumy psychicznej na skutek zdarzenia z jej udziałem, jednak te negatywne przeżycia nie były brane przez sąd okręgowy dla miarkowania wysokości zadośćuczynienia. Wyrok w zakresie punktu VI zaskarżony został wyłącznie na korzyść oskarżonego. Sąd odwoławczy, przyjmując odmiennie niż sąd I instancji, iż również przeżycia psychiczne złożyły się na krzywdę doznaną przez pokrzywdzoną, dokonałby zmiany ustaleń faktycznych na niekorzyść podsądnego, czemu sprzeciwiają się przepisy art. 433 k.p.k. i art. 434 § 1 k.p.k. Skoro za przesłankę zadośćuczynienia, z uwagi na zakres i kierunek zaskarżenia wyroku sądu I instancji, nie możemy przyjąć cierpień psychicznych pokrzywdzonej, a jedynie, tak jak to przyjął sąd okręgowy, obrażenia ciała jakich doznała, zasądzoną kwotę zadośćuczynienia należało stosownie obniżyć.

Zasądzona od oskarżonego na rzecz J. P. kwota 10.000 złotych stanowi, w ocenie sądu apelacyjnego, sprawiedliwą odpłatę za krzywdę doznaną przez pokrzywdzoną, a przejawiającą się w obrażeniach ciała jakich doznała na skutek przestępczego zachowania oskarżonego.

Ad. 5

Nie sposób zgodzić z obrońcą oskarżonego, iż nadzwyczajnie złagodzona kara pozbawienia wolności wymierzona oskarżonemu jest karą rażąco niewspółmiernie surową. Wszystkie okoliczności łagodzące, podniesione w apelacji obrońcy zostały wzięte pod uwagę przez sąd I instancji i stały się podstawą orzeczenia kary sprawiedliwej. Apelujący, przeciwnie do sądu okręgowego, który szczegółowo stanowisko swoje uzasadnił, nie zauważa okoliczności, które obciążająco wpływają na wymiar kary orzeczonej wobec podsądnego.

Wniosek

1.  w zakresie punktu I wyroku zmiana zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od popełnienia zarzucanego mu czynu z uwagi na brak znamion czynu zabronionego,

ewentualnie

2.  zmiana wyroku poprzez odmienne orzeczenie co do istoty sprawy poprzez zakwalifikowanie przypisanego czynu z innego przepisu;

3.  w zakresie punktu VI wyroku zmiana zaskarżonego wyroku przez odmienne orzeczenie co do obowiązku zadośćuczynienia wyrządzonej krzywdy poprzez uchylenie obowiązku zapłaty kwoty 50.000 złotych na rzecz pokrzywdzonej, ewentualnie stosowne zmniejszenie tej kwoty.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Odwołać się w tym miejscu należy do zawartych powyżej wywodów odnośnie poszczególnych zarzutów apelacyjnych, których podzielenie bądź niepodzielenie (czy też częściowe uwzględnienie) przełożyło się na konieczność modyfikacji zaskarżonego rozstrzygnięcia.

Sąd apelacyjny dokonał przy tym również z urzędu kontroli instancyjnej zaskarżonego wyroku w świetle bezwzględnych przesłanek odwoławczych przewidzianych przepisami art. 439 § 1 k.p.k. oraz art. 440 k.p.k. jednak żadne z nich w przedmiotowej sprawie nie wystąpiły. Z tego względu nie było potrzeby ingerencji w zaskarżone orzeczenie z urzędu.

Lp.

Zarzut

2

Apelacja prokuratora

1.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mający wpływ na jego treść, poprzez wyrażenie błędnego poglądu, że w niniejszej sprawie zachodzą podstawy do zastosowania nadzwyczajnego złagodzenia kary wobec młodocianego sprawcy;

2.  obraza przepisu art. 413 § 1 pkt 6 k.p.k. polegająca na pominięciu przez sąd I instancji w punkcie VII sentencji wyroku w podstawie prawnej właściwych przepisów ustawy karnej, a mianowicie art. 41a § 4 k.k.;

Apelacja pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej

1.  obraza art. 53 § 1 i 2 k.k. polegająca na niewystarczającym uwzględnieniu dyrektyw wymiaru kary, o których mowa w naruszonym przepisie, w szczególności motywację i sposób zachowania sprawcy, rodzaj i rozmiar ujemnych następstw przestępstwa, właściwości i warunki osobiste sprawcy, zachowanie się sprawcy po popełnieniu przestępstwa, co doprowadziło do wymierzenia mu kary łącznej 4 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności,

2.  rażąca niewspółmierność kary.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Podniesiony przez prokuratora zarzut błędu w ustaleniach faktycznych i sformułowany w apelacji pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej zarzut naruszenia art. 53 § 1 i 2 k.k. stanowią de facto zarzuty rażącej niewspółmierności kary wymierzonej M. M. w punkcie I zaskarżonego wyroku, a w konsekwencji, zarzut rażącej łagodności kary łącznej.

Z uwagi na tożsamość rzeczonych zarzutów zostaną one omówione łącznie.

Rażąca niewspółmierność kary w rozumieniu art. 438 pkt 4 k.p.k. zachodzi wówczas, gdy orzeczona kara, bądź suma zastosowanych kar zasadniczych i środków karnych wymierzonych przez sąd za przypisane oskarżonemu przestępstwo nie uwzględnia należycie stopnia szkodliwości społecznej czynów oraz nie realizuje w wystarczającej mierze celów kary w zakresie społecznego oddziaływania oraz celów zapobiegawczych i wychowawczych, jakie ma uczynić w stosunku do osoby skazanej. Innymi słowy, tylko wtedy można uznać, że przesłanka rażącej niewspółmierności kary jest spełniona, jeśli z punktu widzenia nie tylko sprawcy, ale i ogółu społeczeństwa, kara jawi się jako niesprawiedliwa, zbyt drastyczna, przynosząca nadmierną dolegliwość, albo odwrotnie – zbyt łagodna, nie stanowiąca wymiernej dolegliwości. Rażąca niewspółmierność kary jest uchybieniem w zakresie konsekwencji prawnych czynu, a zatem realnie można o niej mówić wówczas, gdy suma zastosowanych kar i środków karnych, wymierzonych za popełnione przestępstwo, nie odzwierciedla należycie stopnia społecznej szkodliwości czynu oraz nie zapewnia spełnienia celów kary. Ponadto, orzeczona kara lub środek karny mogą być uznane za niewspółmierne, gdy nie uwzględniają w sposób właściwy zarówno okoliczności popełnionego czynu, jak i osobowości sprawcy ( wyrok Sądu Najwyższego z dnia 30 czerwca 2009r., sygn. akt WA 19/09, OSNwSK 2009/1/1255). W innym swoim wyroku Sąd Najwyższy stwierdził, że rażąca niewspółmierność kary występuje wtedy, gdy kara orzeczona nie uwzględnia w należyty sposób stopnia społecznej szkodliwości przypisywanego czynu oraz nie realizuje wystarczająco celu kary, ze szczególnym uwzględnieniem celów zapobiegawczych i wychowawczych. Pojęcie niewspółmierności rażącej oznacza znaczną, wyraźną i oczywistą, a więc niedającą się zaakceptować dysproporcję między karą wymierzoną a karą sprawiedliwą (zasłużoną). Przesłanka rażącej niewspółmierności kary jest spełniona tylko wtedy, gdy na podstawie ustalonych okoliczności sprawy, które powinny mieć decydujące znaczenie dla wymiaru kary, można przyjąć, iż zachodzi wyraźna różnica między karą wymierzoną a karą, która powinna zostać wymierzona w wyniku prawidłowego zastosowania dyrektyw wymiaru kary oraz zasad ukształtowanych przez orzecznictwo (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22 października 2007 r., sygn. akt SNO 75/07, LEX nr 569073). Nie budzi jakichkolwiek wątpliwości, iż zmiana kary w instancji odwoławczej nie może następować w każdym przypadku, lecz wyłącznie wówczas, gdy kara orzeczona nie daje się akceptować z powodu różnicy między nią a kara sprawiedliwą, różnicy o randze zasadniczej, rażącej. Taka sytuacja – w ocenie sądu apelacyjnego, nie ma miejsca w niniejszej sprawie, co czyni niezasadnym podniesiony w apelacji przez jej autorów zarzut rozpatrywany na gruncie wspomnianego art. 438 pkt 4 k.p.k.

Cele prewencji indywidualnej – wychowawcze i zapobiegawcze - które kara ma osiągnąć w stosunku do oskarżonego mają zwykle prymat przed innymi, zwłaszcza negatywną prewencją generalną, która może skłaniać do wymierzania nadmiernie surowych kar. Sankcja sprawiedliwa nie powinna zatem wykraczać poza rzeczywistą potrzebę, właściwa reakcja karna to reakcja celowa, uwzględniająca wszystkie elementy decydujące o jej rodzaju i wymiarze, sprawiedliwa i akceptowana społecznie. Art. 54 k.k. nakazuje, aby wymierzając karę nieletniemu albo młodocianemu kierować się przede wszystkim tym aby sprawce wychować.

Kierując się powyższymi kryteriami nie można było uznać, aby wymierzona oskarżonemu kara 4 lat pozbawienia wolności za przestępstwo z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 148 § 1 k.k. i art. 157 § 2 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. i w konsekwencji kara łączna 4 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności, stanowiły kary niesprawiedliwe. Nie może ujść z pola widzenia fakt, iż M. M. przypisanego mu czynu dopuścił się w wieku 17 lat. Oskarżony miał problem ze sobą, który to problem dostrzegał prosząc matkę kilka dni przed zdarzeniem, by zapisała go na wizytę do psychologa ( „Bo nie dawałem rady z tym co miałem w głowie, przez to nadużywałem alkohol” – k. 509). Oskarżony z racji młodego wieku nie miał jeszcze w pełni ukształtowanej osobowości. Biegli dostrzegli jego niedojrzałość. Mieliśmy zatem do czynienia ze sprawcą z jednej strony z nieprawidłowo kształtującą się osobowością (pobłażliwy wobec siebie, skłonny do wypierania złości i agresji, mający trudności z bezpośrednim wyrażaniem emocji i uczuć, tłumiący je i wypierający, wrażliwy na krytykę), z drugiej zaś młodego człowieka z niestabilną sytuacją rodzinną (konflikt matki z mężem, w tle postępowanie o znęcanie się ojczyma nad rodzina i samym oskarżonym), grzecznego, spokojnego, opanowanego i wrażliwego (v ide: wywiad kuratora k. 155-157), który w areszcie śledczym tęsknił za mamą. Zważywszy dodatkowo na fakt, iż w czasie zdarzenia M. M. działał pod wpływem emocji, zastosowanie wobec niego instytucji nadzwyczajnego złagodzenia kary uznać należało za jak najbardziej uzasadnione. Sąd apelacyjny w pełni zgadza się z argumentacją sądu okręgowego przedstawioną w pisemnym uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, zgodnie z którą cele orzeczonych kar (zarówno jednostkowej za czyn przypisany w punkcie I i kary łącznej pozbawienia wolności) osiągnięte zostaną w niniejszej sprawie pomimo wymierzenia kary z nadzwyczajnym jej złagodzeniem.

Sąd okręgowy, wbrew zarzutom apelujących, wziął pod uwagę zarówno okoliczności przemawiające na korzyść oskarżonego, jak i okoliczności go obciążające i prawidłowo je rozważył. Mimo przeciwnych twierdzeń skarżących sąd okręgowy uwzględnił okoliczności obciążające, prawidłowo je wypunktował, nadał im odpowiednią wagę i przełożył na surowość wymierzonych kar.

Reasumując, sąd apelacyjny uznał więc, iż ukształtowany wobec M. M. wymiar kary jednostkowej i w konsekwencji kary łącznej jest zgodny z zasadami obowiązującymi przy ich wymiarze i nie razi swoją łagodnością, zaś apelacje nie dostarczyły podstaw, które władne byłyby podważyć stanowisko sądu I instancji w tym zakresie.

Sąd odwoławczy nie przychylił się do sformułowanego przez prokuratora zarzutu obrazy przepisu art. 413 § 1 pkt 6 k.p.k. polegającej na pominięciu przez sąd I instancji w punkcie VII sentencji wyroku w podstawie prawnej właściwych przepisów ustawy karnej, a mianowicie art. 41a § 4 k.k.

Zgodnie z art. 438 pkt 2 k.p.k. zarzut obrazy prawa procesowego może być skuteczny wyłącznie w sytuacji, gdy obraza ta mogła mieć wpływ na treść orzeczenia.

Art. 41a § 4 k.k. stanowi, iż orzekając zakaz zbliżania się do określonych osób, sąd wskazuje odległość od osób chronionych, którą skazany obowiązany jest zachować. Przepis stanowi zatem wskazówkę jak winno wyglądać prawidłowe rozstrzygnięcie w trybie art. 41a § 1 – 3 k.k. Podstawę zastosowania środka karnego stanowi zatem wyłącznie art. 41a § 1, 1a, 2 lub 3 k.k., natomiast art. 41a § 4 k.k. ma charakter niejako „techniczny”. Podobnie, choć nieco upraszczając, jak w przypadku orzekania kary pozbawienia wolności podstawę jej wymiaru stanowi, co do zasady, konkretny przepis części szczególnej kodeksu karnego, i to ten przepis powołujemy w podstawie skazania, nie zaś art. 37 k.k. wskazujący, iż karę pozbawienia wolności wymierza się w miesiącach i latach.

W świetle powyższego nie sposób uznać, by sąd I instancji, nie powołując art. 41a § 4 k.k. obraził przepis art. 413 § 1 pkt 6 k.p.k. Gdyby jednak nawet przyjąć, iż do takiej obrazy doszło, nie miała ona żadnego wpływu na treść rozstrzygnięcia, bowiem w punkcie VI zaskarżonego wyroku sąd określił jaką odległość od pokrzywdzonej zobowiązany jest zachować M. M.. Tym samym nie zostały spełnione warunki z art. 438 pkt 2 k.p.k.

Wniosek

Apelacja prokuratora

Zmiana zaskarżonego wyroku poprzez:

- wyeliminowanie z podstawy prawnej w pkt I sentencji wyroku art. 60 § 1 k.k. i art. 60 § 6 pkt 2 k.k. i wymierzenie oskarżonemu M. M. kary 15 lat pozbawienia wolności i wymierzenie odpowiednio kary łącznej w wymiarze 15 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności,

- uzupełnienie podstawy prawnej rozstrzygnięcia w pkt VII sentencji wyroku o przepis art. 41a § 4 k.k.

Apelacja pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej

Zmiana zaskarżonego wyroku w ten sposób, że sąd odwoławczy usunie z pkt I sentencji wyroku z podstawy prawnej art. 60 § 1 i art. 60 § 6 pkt 2 k.k., a także wymierzy oskarżonemu w pkt I sentencji wyroku karę jednostkową 15 lat pozbawienia wolności i w pkt IV sentencji wyroku karę łączną 15 lat pozbawienia wolności za wszystkie czyny opisane w wyroku.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Odwołać się w tym miejscu należy do zawartych powyżej wywodów odnośnie poszczególnych zarzutów apelacyjnych, których niepodzielenie przełożyło się na utrzymanie w mocy zaskarżonych rozstrzygnięć.

Sąd apelacyjny dokonał przy tym również z urzędu kontroli instancyjnej zaskarżonych w zakresie kary rozstrzygnięć w świetle bezwzględnych przesłanek odwoławczych przewidzianych przepisami art. 439 § 1 k.p.k. oraz art. 440 k.p.k. jednak żadne z nich w przedmiotowej sprawie nie wystąpiły. Z tego względu nie było potrzeby ingerencji w zaskarżone orzeczenie z urzędu.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

-----

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

-----

4.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.11.

Przedmiot utrzymania w mocy

0.1Na podstawie art. 437 § 1 k.p.k. utrzymano w mocy zaskarżony wyrok w pozostałej części – po dokonaniu jego modyfikacji wskazanej w punkcie 1 wyroku sądu odwoławczego.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Brak podstaw, by poza dokonaną w punkcie 1 zmianą w jakikolwiek sposób ingerować w zaskarżone rozstrzygnięcie.

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

0.0.11.

Przedmiot i zakres zmiany

Sąd apelacyjny zmienił zaskarżony wyrok w ten sposób, że zasądzoną w punkcie VI kwotę zadośćuczynienia obniżył do 10.000 (dziesięciu) tysięcy złotych.

Zwięźle o powodach zmiany

Vide: argumenty przytoczone wyżej w części 3.1

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

-----

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

-----

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

-----

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

-----

4.1.

-----

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

-----

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

-----

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

---

-----

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

3.

Sąd apelacyjny zasądził od oskarżonego na rzecz oskarżycielki posiłkowej J. P. kwotę 1200 złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu odwoławczym, kwota ta została ustalona w oparciu o art. 627 k.p.k. w zw. z art. 634 k.p.k. oraz § 11 ust. 2 pkt 5 i ust. 7 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie opłat za czynności adwokackie z dnia 22.10.2015 r.

4.

Na podstawie art. 636 § 1 k.p.k. w zw. z § 17 ust. 2 pkt. 5 w zw. z § 4 ust. 1 i 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 14 maja 2024r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa albo jednostki samorządu terytorialnego kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz.U.2024.763) zasądzono od Skarbu Państwa na rzecz adw. A. K. kwotę 1476 zł (1200 zł + 23% VAT) tytułem zwrotu kosztów obrony udzielonej oskarżonemu z urzędu w postępowaniu odwoławczym.

Na podstawie art. 636 § 1 k.p.k. w zw. z art. 624 § 1 k.p.k. sąd odwoławczy zwolnił oskarżonego w całości od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze mając na względzie jego sytuację materialną.

6.  PODPIS

A. A. P. M. I. P.

0.11.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Całość wyroku.

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

0.11.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

2

Podmiot wnoszący apelację

Prokurator

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Część rozstrzygnięcia dotycząca kary

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

0.11.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

3

Podmiot wnoszący apelację

Pełnomocnik oskarżycielki posiłkowej

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Część rozstrzygnięcia dotycząca kary

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana