Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Poznaniu

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 93/21

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w Z. z dnia (...) r., sygn. akt (...)

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońcy oskarżonych

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

1

1

P. W. (1), N. S. (1)

Niekaralność oskarżonego W., uprzednia karalność oskarżonego S.

Informacje z K.

(...), (...)-2620

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2

P. W. (1), N. S. (1)

Niewiarygodność N. S.

Wydruk orzeczeń w sprawach (...) SR w Z. i (...) SO w Z.

(...)- (...)

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1

Informacje z K.

Dokumenty urzędowe, sporządzone w prawem przewidzianej formie, przez powołany do tego organ. Zawarte w nich informacje są zbieżne z pozostałym materiałem dowodowym zgromadzonym w sprawie, ich prawdziwość nie była kwestionowana przez strony.

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

2

Dokumenty dot. sprawy (...) SR w Z. / (...) SO w Z.

Ocena wartości depozycji oskarżonego N. S. odbywa się w konkretnym postępowaniu według kryteriów określonych w art. 7 k.p.k., zaś dokonujący jej Sąd zgodnie z art. 8 k.p.k. samodzielnie rozstrzyga zagadnienia faktyczne i prawne oraz nie jest związany rozstrzygnięciem innego sądu lub organu – ustalenie, iż w danym postępowaniu relacje procesowe składane przez N. S. są lub nie są wiarygodne, jest więc samodzielną decyzją Sądu I instancji, który nie jest w żaden sposób związany tym, jak w innych postępowaniach ocenione zostały te relacje.

Przedłożone dokumenty mogłyby mieć istotne znaczenie wtedy tylko, gdyby wynikało z nich, że w sprawie prowadzonej przez SR w Z. ujawnione zostały jakieś nowe elementy rzutujące istotnie na ocenę postrzegania czy odtwarzania spostrzeżeń przez oskarżonego, które nie były znane Sądowi meriti. Tymczasem w przedłożonych Sądowi odwoławczemu dokumentach nic takiego nie występuje – po prostu Sądy konfrontowały sprzeczne relacje W. i S., przy czym S. występował tam jako świadek, zatem jego depozycje w ogóle nie podlegają ujawnieniu w niniejszym postępowaniu, tym niemniej warto odnotować, iż Sąd I instancji wcale nie uznał S. za niewiarygodnego, co jasno wynika ze zdania „ nie sposób jednoznacznie przesądzić, że N. S. (1) zeznał nieprawdę, ale wątpliwości co do jego zeznań są na tyle poważne, że wobec braku innych dowodów niemożliwe jest skazanie P. W. (1) wyłącznie na podstawie tych zeznań”, przy czym dodać trzeba, iż – co także wynika z przedłożonego uzasadnienia – Sąd ten w ogóle nie konfrontował tych relacji z takim materiałem, jakim dysponował Sąd meriti w tej sprawie. Tym samym nie sposób uznać, by przebieg i wynik sprawy (...) mogły mieć jakiekolwiek znacznie dla (...). S. w rozpatrywanej sprawie, a w szczególności – by w jakikolwiek wiążący sposób wiarygodność tę podważały.

STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1

błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia i mających wpływ na jego treść, polegający na przyjęciu, iż oskarżony P. W. (1) od początku (...)r. wielokrotnie udzielił N. S. (1) łącznie co najmniej 500 gram substancji psychotropowej w postaci amfetaminy w jednorazowych ilościach po 20 lub 30 gram w sytuacji, gdy oskarżony nie przyznaje się w tym zakresie do popełnienia zarzucanego mu czynu, w zarejestrowanych pomiędzy oskarżonymi rozmowach telefonicznych z tego okresu nigdy nie pojawił się temat rzekomego udzielania narkotyków N. S. (1), pomimo iż szczegółowe rozmowy na tematy narkotykowe w zakresie narkotyków udzielanych funkcjonariuszom pod przykryciem były przez nich często prowadzone w formie telefonicznej, a wyjaśnienia N. S. (1) w zakresie ilości i częstotliwości, z jaką miał on dokonywać zakupu, pozostają w wewnętrznej sprzeczności z wysnutymi przez niego wnioskami o łącznej ilości 500 g rzekomo zakupionej od P. W. (1) amfetaminy,

błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia i mających wpływ na jego treść, polegający na przyjęciu, iż oskarżony P. W. (1) wprowadził do obrotu ziele konopi innych niż włókniste poprzez zbycie ich P. F. (1) w celu dalszej odsprzedaży w sytuacji, gdy oskarżony F. wyjaśniał, że większą część zużył sam, a ponadto brak jest dowodów wskazujących na to, iż P. W. (1) miał świadomość, że część z przekazanego mu ziela konopi jest przez niego przeznaczana na inny cel niż użytek własny, jak również błąd polegający na błędnym przyjęciu, iż ilość owego ziela konopi przekazanego przez P. W. (1) P. F. (1) przekraczała 150 gram, podczas gdy zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie daje podstaw do poczynienia takich ustaleń,

błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia i mających wpływ na jego treść, polegający na przyjęciu, iż oskarżony P. W. (1) wprowadził do obrotu środki odurzające oraz substancje psychotropowe w ilościach 2,5 kg amfetaminy za kwotę 18000 zł, 1 kg amfetaminy za kwotę 11000 zł oraz 1 kg ziela konopi innych niż włókniste za kwotę 17000 zł poprzez ich przekazanie innym, nieustalonym osobom celem dalszego zbycia, podczas gdy zgromadzony w sprawie materiał dowodowy nie daje podstaw do poczynienia takich ustaleń

( zarzuty nr 2-4 apelacji obrońcy oskarżonego W. )

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Dla „ oczyszczenia przedpola” wyjaśnić należy, iż zarzuty sformułowane przez obrońcę oskarżonego W. w pisemnym środku odwoławczym należało pogrupować, w pierwszej kolejności odnosząc się do tych z nich, które kwestionują ustalenia faktyczne w zakresie przypisanego oskarżonemu czynu – zarzuty te bowiem „ wyprzedzały” zarzuty obrazy prawa materialnego, a ich ewentualne uwzględnienie skutkowałoby istotną dekompozycją czynu przypisanego ostatecznie temu oskarżonemu, czyniąc dalsze zarzuty częściowo przynajmniej bezprzedmiotowymi. Jak się bowiem niespornie przyjmuje, „ obraza prawa materialnego polega na jego wadliwym zastosowaniu lub niezastosowaniu, w orzeczeniu, które oparte jest na trafnych i niekwestionowanych ustaleniach faktycznych. Nie można mówić więc o naruszeniu przepisów prawa materialnego w sytuacji, gdy wadliwość orzeczenia w tym zakresie jest wynikiem błędnych ustaleń faktycznych przyjętych za jego podstawę” (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 23 września 2020 r., V KK 349/20, KZS 2020/11/39). Gdy więc obrońca stawia zarzut obrazy prawa materialnego, jego rozpoznanie możliwe jest dopiero po przesądzeniu, o jakim ostatecznie stanie faktycznym można mówić w danej sprawie – dopiero wówczas możliwa jest ocena prawidłowości procesu subsumpcji przez Sąd I instancji.

Jeśli natomiast chodzi o sformułowane w apelacji zarzuty błędu w ustaleniach faktycznych, to zauważyć wypada, iż skuteczne postawienie zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych obwarowane jest koniecznością spełnienia przez apelującego szeregu warunków. Jak trafnie zauważył Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 10 maja 2005 r., sygn. WA 10/05, „ zarzut błędu w ustaleniach faktycznych nie może sprowadzać się do samej polemiki z ustaleniami sądu a quo wyrażonymi w uzasadnieniu zaskarżonego rozstrzygnięcia, lecz musi zmierzać do wykazania, jakich konkretnie uchybień w zakresie logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego dopuścił się sąd w ocenie zebranego w sprawie materiału dowodowego. Sama możliwość przeciwstawienia ustaleniom sądu orzekającego odmiennego poglądu w kwestii ustaleń faktycznych, opartego na innych dowodach od tych, na których oparł się sąd pierwszej instancji (...) nie może prowadzić do wniosku o popełnieniu przez ten sąd błędu w ustaleniach faktycznych. Istota zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych nie może opierać się na odmiennej ocenie materiału dowodowego, innymi słowy mówiąc: na forsowaniu własnego poglądu strony na tę kwestię. Stawiając tego rodzaju zarzut należy wskazać, jakich uchybień w świetle zgodności (lub niezgodności) z treścią dowodu, zasad logiki (błędność rozumowania i wnioskowania) czy sprzeczności (bądź nie) z doświadczeniem życiowym lub wskazaniami wiedzy dopuścił się w dokonanej przez siebie ocenie dowodów sąd pierwszej instancji” (OSNwSK 2005, z. 1, poz. 949 oraz poz. 947; podobnie T. Grzegorczyk - Kodeks postępowania karnego. Komentarz, wyd. III, Zakamycze 2003 s. 1134 oraz P. Hofmański, E. Sadzik, K. Zgryzek - Kodeks postępowania karnego. Komentarz, t. II, Warszawa 2007, s. 666-667).

Powyższym wymogom obrońca nie sprostał, w pisemnej apelacji ograniczając się do forsowania własnej interpretacji zebranego materiału dowodowego – przede wszystkim wyjaśnień N. S. (1), polegającej na prezentacji wybranych fragmentów tego materiału, podważających czy przynajmniej poddających w wątpliwość prawidłowość ustaleń Sądu Okręgowego. Tak naprawdę jednak obrońca w ogóle nie zadał sobie trudu dokładnego przeanalizowania, dlaczego Sąd I instancji poczynił takie a nie inne ustalenia faktyczne i jakiej w związku z tym dokonał analizy – tym samym nie dokonał żadnej krytycznej oceny owej analizy, a tylko wtedy mógłby skutecznie czy to zarzucić obrazę art. 7 k.p.k., czy wspomniany na wstępie błąd w ustaleniach. Tymczasem Sąd Okręgowy przeprowadził bardzo dokładne postępowanie dowodowe, wnikliwie analizując wszelkie zgromadzone dowody, przy czym apelacja nie zawiera żadnych zarzutów co do kompletności tego materiału czy potrzeby jego uzupełnienia, jak też – co jest szczególnie istotne w kontekście zupełnie oderwanego od okoliczności sprawy wystąpienia obrońcy adw. W. G. w trakcie rozprawy apelacyjnej – nie zawiera absolutnie żadnych zarzutów co do legalności i możliwości wykorzystania tegoż materiału, w szczególności danych zabezpieczonych w trakcie czynności Policji (materiałów operacyjnych). Ubocznie zauważyć wypada, iż kwestia ta była przedmiotem rozważań Sądu I instancji w niniejszej sprawie, była też rozważana w powiązanej sprawie dot. M. D. i K. K. (por. m. in. uwagi na k. 2437).

Sąd Okręgowy w uzasadnieniu przedstawił w sposób niezwykle szczegółowy ustalenia faktyczne, wyjaśniając kolejno okoliczności poznania się oskarżonych, ich pierwsze kontakty narkotykowe, okoliczności współpracy przy sprzedaży amfetaminy i marihuany ustalonym osobom opisanym jako (...) i (...), rolę w procederze M. D. i K. K., okoliczności sprzedaży narkotyków innym osobom, a wreszcie relacje oskarżonego z P. F. (1). Uzasadnienie to zawiera więc wskazanie faktów uznanych za udowodnione w rozumieniu art. 424§1 pkt 1 k.p.k. i jeśli w jakikolwiek sposób uchybia temu przepisowi, to jedynie tak – mówiąc oczywiście żartobliwie – iż nie realizuje ustawowego postulatu zwięzłości, jest bowiem niezwykle detaliczne, przez co każdy fakt można z łatwością odnieść do konkretnego dowodu w sprawie. Co więcej, pochwalić należy przyjętą konstrukcję dokumentu, w której Sąd nie prezentuje „ hurtowo” wszystkich ustaleń, lecz na bieżąco przywołuje dowody, na podstawie których czynił poszczególne ustalenia faktyczne, co przy obszerności analizowanego materiału dodatkowo ułatwiało tak stronom, jak i Sądowi II instancji kontrolę toku rozumowania Sądu meriti.

Obrońca dokonując własnej prezentacji ustaleń faktycznych poprzez przywołanie wybranych fragmentów dowodów korzystnych dla jego mandanta, nie dostrzega w ogóle, jak dowody te ocenił Sąd Okręgowy. Tymczasem organ ten niezwykle szczegółowo przeanalizował zgromadzone dowody i tak:

- szczegółowo i dokładnie omówił i przeanalizował wyjaśnienia, jakie w ograniczonym zakresie składał w niniejszej sprawie oskarżony P. W. (1), wskazując na ich chronologię oraz ewolucję oraz wyraźnie wskazując, iż zasługują one na przymiot wiarygodności jedynie częściowo, a mianowicie w takim zakresie, w jakim znajdują potwierdzenie w pozostałym materiale dowodowym uznanym za wiarygodny, natomiast w pozostałym zakresie odmówił im wiary, wskazując w szczególności, że wynikają one z przyjętej przez oskarżonego taktyki procesowej, którą z detalami omówił i ocenił przez pryzmat kryteriów z art. 7 k.p.k. Apelacja obrońcy nie zawiera żadnych rzeczowych zarzutów odnośnie tej oceny, a tym samym nie sposób uznać, że apelujący w jakimkolwiek stopniu ją podważył, przy czym już tu Sąd Okręgowy wskazał m. in. dlaczego nie zasługują na wiarę twierdzenia oskarżonego co do niesprzedawania narkotyków innym osobom, niż (...) i (...), jak też ilości narkotyków przekazanych P. F.,

- wnikliwie i starannie omówił dowód z wyjaśnień oskarżonego N. S. (1), omawiając szczegółowo kolejne zmiany wyjaśnień tego oskarżonego i jego odniesienia do innych dowodów, w tym konfrontacji oraz zabezpieczonych w trakcie kontroli operacyjnej komunikatów. Podkreślić trzeba, iż do tego dowodu Sąd I instancji podszedł bardzo krytycznie, dostrzegając , iż N. S. zmierza do pomniejszenia swojej roli w przestępczym procederze, w tym uniknięcia orzeczenia przepadku równowartości korzyści osiągniętej z przestępstwa, a jego wyjaśnienia w zakresie własnej motywacji co do udziału w przestępczym procederze są niespójne, próbuje się sprowadzać do roli „kozła ofiarnego”. Nie zmienia to jednak faktu, iż wyjaśnienia te mogły być podstawą czynionych ustaleń, co Sąd Okręgowy każdorazowo szczegółowo wyjaśniał, konfrontując je z pozostałym materiałem dowodowym, a wszelkie wątpliwości jednoznacznie rozstrzygając na korzyść oskarżonych; w apelacji obrońcy próżno szukać krytycznej analizy owej oceny, nie jest bowiem taką własna ocena dokonana pod z góry założoną tezę, zaprezentowana w środku odwoławczym,

- z podobną wnikliwością i ostrożnością przeanalizował dowód z wyjaśnień P. F. (1), także tu podchodząc do tych depozycji bardzo krytycznie i szczegółowo omawiając, w jakim zakresie i z jakich względów nie zasługują one na przymiot wiarygodności (Sąd dostrzegł i obszernie omówił wątek pomniejszania swojej odpowiedzialności przez P. F., który początkowo zatajał skalę obrotów z P. W., nie zdając sobie sprawy, że jego rozmowy z tym oskarżonym zostały w części zarejestrowane), przy czym bardzo obszerne rozważania dotyczą kwestii ilości narkotyków zakupionych od P. W. – są one wręcz detaliczne, odnoszą się do pojedynczych fragmentów dowodów i w żaden sposób nie zostały poddane krytycznej analizie przez apelującego,

- równie szczegółowe i krytyczne są odniesienia Sądu do pozostałych dowodów – z zeznań świadków, opinii i dokumentów, czego apelacja osobno w żaden sposób nie atakuje.

Oceny dowodów dokonanej przez Sąd Okręgowy w żaden sposób nie można uznać za dowolną – jest to ocena swobodna, odpowiadająca kryteriom z art. 7 k.p.k. Zarzutu obrazy art. 7 k.p.k. nie formułuje zresztą wprost apelacja obrońcy.

Na podstawie tej niezwykle szczegółowej oceny Sąd Okręgowy wbrew zastrzeżeniom apelującego w pełni zasadnie poczynił zaprezentowane w wyroku i uzasadnieniu ustalenia odnośnie okoliczności i ilości zakupienia przez S. od W. amfetaminy. Ustalenia w tym zakresie są efektem drobiazgowej analizy wyjaśnień N. S., ale też odniesienia do materiałów z kontroli operacyjnej, które z detalami zaprezentowano w uzasadnieniu, przy czym w ślad za Sądem Okręgowym podkreślić trzeba, iż Sąd ten przyjął ilość minimalną, a więc niesporną, wynikającą z tych dowodów, choć w świetle wyjaśnień N. S. jako dowodowo wykazaną uznać można także wartość przynajmniej o 100 g większą. Wbrew twierdzeniom apelacji w uzasadnieniu wskazano także, że transakcje te mają oparcie nie tylko w wyjaśnieniach oskarżonego, ale i w nagranych rozmowach (k. 2419). Uzasadnienie przekonująco wyjaśnia też kwestię przeznaczenia amfetaminy nabywanej przez S., tj, możliwość, że część tej amfetaminy oskarżony zużył, a część – sprzedał.

Podobnie, jak wcześniej wskazano, brak jakichkolwiek podstaw do podzielenia zastrzeżeń apelującego co do ustaleń w zakresie nabycia narkotyków przez P. F., przy czym raz jeszcze trzeba tu podkreślić, iż w tym zakresie ustalenia Sądu Okręgowego są następstwem krytycznej oceny tak wyjaśnień P. W., jak i P. F., a także analizy wyników kontroli operacyjnej. Bardzo obszerne ustalenia, w żaden sposób nie podważone w apelacji, dotyczą w szczególności kwestii, ile środków przekazanych przez P. W. oskarżony F. miał zużyć we własnym zakresie, ale przede wszystkim – w jaki sposób ukształtowali oni swoje relacje co do przekazywanych narkotyków, a w szczególności – jak dokładnie P. F. był „ rozliczany” przez P. W. ze sprzedaży amfetaminy, w sposób niewątpliwie wskazujący, iż byli oni ze sobą w stałych kontaktach handlowych.

Wreszcie nie sposób uznać, iż apelacja zdołała podważyć poczynione i zaprezentowane w wyroku i uzasadnieniu ustalenie odnośnie przekazania narkotyków innym, nieustalonym osobom. Sąd Okręgowy przy ocenie wyjaśnień oskarżonego szczegółowo wskazał, dlaczego w tym zakresie nie dał wiary tym depozycjom, odwołując się tak do wyjaśnień współoskarżonych, jak i zabezpieczonych wyników kontroli operacyjnej, przy czym w stanie faktycznym – raz jeszcze trzeba to podkreślić – z detalami wskazał konkretne nagrania i komunikaty oraz raporty, na których oparł ustalenia w tym zakresie. Nie ma tu mowy o żadnej „ nadinterpretacji”, którą sugeruje obrońca, gdy się weźmie pod uwagę, jaką ilością narkotyków dysponował oskarżony, jakich innych transakcji dokonywał w analizowanym czasie i co było ich przedmiotem oraz jakim językiem były one opisywane (mówiąc najoględniej, oskarżony w tamtym czasie nie był praworządnym obywatelem, trzymającym się z daleka od narkotyków i prowadzącym wyłącznie legalną działalność gospodarczą – same tylko wyniki badań laboratoryjnych w sposób pewny pokazują, że w rzeczywistości obracał znacznymi ilościami twardych narkotyków i tego dotyczyły przeprowadzane rozmowy, a analizowane i przywołane przez Sąd w żaden sposób od nich nie odbiegały, ich interpretacja jest więc jedyną logiczną, a nie żadną nadinterpretacją).

Reasumując, zaprezentowane wyżej zarzuty mają charakter wyłącznie polemiczny – obrońca po prostu przeciwstawia ustaleniom Sądu własne propozycje ustaleń, forsując wersję przyjmowaną w wyjaśnieniach oskarżonego, jednak z pominięciem przyczyn, dla których Sąd I instancji wersję te odrzucił. Zarzuty tak sformułowane nie mogą być uznane za skuteczne.

Wniosek

Zmiana wyroku poprzez:

- wyeliminowanie z opisu czynu przypisanego oskarżonemu czynu polegającego na udzieleniu N. S. (3) 500 gram amfetaminy, bądź z ostrożności obrończej zredukowanie owej ilości do 250 gram,

- zmiana opisu czynu w zakresie ziela konopii przekazanego P. F. (1) poprzez przyjęcie, iż oskarżony udzielił mu ziela konopi w ilości 150 gram, czym wypełnił znamiona czynu z art. 59 ust. 1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii,

- wyeliminowanie z opisu czynu przypisanego oskarżonemu czynów polegających na wprowadzeniu do obrotu 2,5 kg amfetaminy, 1 kg amfetaminy oraz 1 kg ziela konopi innych niż włókniste poprzez przekazanie ich innym nieustalonym osobom celem dalszej odsprzedaży

( wnioski tiret 2-4 apelacji obrońcy oskarżonego W. )

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Materiał dowodowy jest kompletny, czego obrońca zresztą nie kwestionuje. Orzeczenie merytoryczne w zakresie winy i sprawstwa oskarżonego jest trafne, zatem z przyczyn wyżej wskazanych brak jakichkolwiek podstaw do wyeliminowania kwestionowanych w apelacji ustaleń faktycznych.

Lp.

Zarzut

2

naruszenie prawa materialnego, tj. art. 56 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii poprzez przyjęcie, że przekazanie środków odurzających i substancji psychotropowych funkcjonariuszom pod przykryciem, którzy z uwagi na działanie w ramach obowiązków służbowych nie mieli rzeczywistej możliwości przekazania ich dalszym uczestnikom obrotu bądź konsumentom, lecz przekazali je bezpośrednio do policyjnego laboratorium oraz procesowo zabezpieczyli, w związku z czym owe środki odurzające ani substancje psychotropowe nie zostały wprowadzone do obrotu, stanowi formę stadialną dokonania czynu z art. 56 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, podczas gdy owe zachowanie winno zostać uznane za usiłowanie nieudolne bądź ewentualnie usiłowanie wprowadzenia ich do obrotu,

naruszenie prawa materialnego, tj. art. 62 ust. 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii poprzez przyjęcie odpowiedzialności oskarżonego P. W. (1) za posiadanie tej samej partii ziela konopi innych niż włókniste, co do której uprzednio uznano jego sprawstwo i winę w zakresie udzielenia ich oskarżonemu P. F. (1), co prowadzi do przyjęcia podwójnej odpowiedzialności P. W. (1) za tę samą partię narkotyków, podczas gdy winno to być uznane za czyn współukarany

( zarzuty nr 1 i 5 apelacji obrońcy oskarżonego P. W. (1) )

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

W pisemnym uzasadnieniu zaskarżonego wyroku Sąd Okręgowy bardzo obszernie wyjaśnił przyjętą kwalifikację prawną czynu przypisanego oskarżonemu P. W., w szczególności w zakresie przestępstwa z art. 56 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii. W ocenie Sądu Apelacyjnego stanowisko tam zawarte należy podzielić. Nie sposób zgodzić się ze stanowiskiem obrońcy, że zachowanie oskarżonego to jedynie forma stadialna usiłowania dokonania ww. przestępstwa, a to z następujących względów:

- zgodnie z art. 4 pkt 34 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii „ wprowadzanie do obrotu” jest to „ udostępnienie osobom trzecim, odpłatnie lub nieodpłatnie, środków odurzających, substancji psychotropowych, prekursorów, środków zastępczych lub nowych substancji psychoaktywnych”. Przestępstwo z art. 56 ust. 3 ustawy jest więc dokonane z chwilą owego udostępnienia, co w niniejszej sprawie miało wszak miejsce – oskarżony działał w zamiarze popełnienia czynu zabronionego, podjął każdorazowo działania bezpośrednio w celu realizacji tego zamiaru i osiągał skutek przestępny – planowaną korzyść majątkową za przekazane narkotyki. Właściwości i warunki osobiste osób opisanych jako (...) i (...), będących funkcjonariuszami pod przykryciem i wykonujących czynności służbowe, oznaczają tylko tyle, że osoby te, działając legalnie, w ramach procedury prawnej zakupu kontrolowanego, nie odpowiadają karnie za uczestniczenie w obrocie, jednak nie zmieniają kwalifikacji czynu samego oskarżonego jako wprowadzającego narkotyki do obrotu. Zgodnie z art. 20 k.k. każdy ze współdziałających w przestępnym procederze odpowiada w granicach swojej umyślności niezależnie od odpowiedzialności innych współdziałających, zatem kwestia, czy nabywcy w istocie mogą ponieść odpowiedzialność karną za uczestniczenie w obrocie, nie ma znaczenia dla odpowiedzialności P. W.. Gdyby przyjmować w ślad za przywołanym przez obrońcę judykatem SA we W., oderwanym od powyższej legalnej definicji pojęcia wprowadzania do obrotu, koncepcję, że odpowiedzialność oskarżonego zależna jest od tego, czy możliwe jest dalsze wprowadzenie środków do obrotu, to doszłoby do absurdalnej sytuacji, że odpowiedzialność oskarżonego nie byłaby wypadkową jego zamiaru, lecz czynników całkowicie niezależnych, a więc nieobjętych winą i świadomością sprawcy, jak np. uczciwość nabywców (gdyby przyjmować całościowo tę logikę, to oskarżony odpowiadałby za usiłowanie, gdyby policjanci udający nabywców całość narkotyków zabezpieczyli i przekazali właściwym organom – gdyby jednak okazali się nieuczciwi i postanowili wykorzystać okazję, by np. część narkotyków nielegalnie wprowadzić do obrotu zamiast przekazać do policyjnego depozytu, wówczas oskarżony odpowiadałby za przestępstwo dokonane – wydaje się, że niedorzeczność tego wnioskowania nie wymaga rozwinięcia),

- w świetle ustaleń faktycznych, które poczynił Sąd Okręgowy i których nie zdołał podważyć obrońca, oskarżony odpowiada za wprowadzenie do obrotu narkotyków nie tylko w odniesieniu do osób będących w rzeczywistości funkcjonariuszami Policji działającymi w ramach tajnej operacji zakupu kontrolowanego, ale i P. F. oraz nieustalonych osób, zatem nawet gdyby przez moment, wbrew powyższym rozważaniom, przyjąć, że jego zachowanie stanowi usiłowanie w odniesieniu do wprowadzenia do obrotu narkotyku w odniesieniu do policjantów, to niewątpliwie i tak pozostawałoby czynem dokonanym w odniesieniu do pozostałych nabywców, zatem kwalifikacja prawna czynu oskarżonego nie uległaby zmianie na łagodniejszą, a co najwyżej byłaby wzbogacona jeszcze o postać stadialną usiłowania – jednak przy pozostawieniu także przestępstwa z art. 56 ust. 3 w formie czynu dokonanego. Taka zmiana kwalifikacji prawnej w żaden sposób nie byłaby działaniem na korzyść oskarżonego i nie poprawiłaby jego sytuacji procesowej.

Podobnie całkowicie nietrafne są wywody obrońcy odnośnie rzekomego błędnego przyjęcia przez Sąd Okręgowy podwójnej karalności P. W. za ten sam czyn zabroniony. Sytuacja taka niewątpliwie nie ma miejsca w niniejszej sprawie, a przywołane w apelacji judykaty nie tylko nie potwierdzają argumentacji apelującego, lecz wręcz wskazują na jej błędność. Rzeczywiście bowiem nie ma mowy o odpowiedzialności za posiadanie środków odurzających lub substancji psychotropowych, które łączy się z przestępstwami określonymi w art. 55-56, 58-59 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, ale wtedy tylko, gdy zachowana jest więź czasowa i sytuacyjna z przestępstwem głównym. Oczywistym bowiem jest, że jeśli sprawca wprowadza do obrotu narkotyki czy też udziela ich, to zarazem w tym momencie je posiada, jednak posiadanie w takiej sytuacji jest czynem współukaranym. W rozpatrywanej sprawie mamy jednak do czynienia z sytuacją zupełnie inną – mianowicie oskarżony przekazał narkotyki P. F. celem wprowadzenia ich do obrotu, wyzbywając się tym samym ich posiadania, a tym samym jego zachowanie przestępne związane z wprowadzeniem ich do obrotu oraz współukarany czyn polegający na posiadaniu ich zostały zakończone. W takiej sytuacji to, że oskarżony następnie po pewnym czasie pobrał na własny użytek część marihuany od P. F., nie jest częścią poprzedniego, zakończonego już czynu związanego z wprowadzeniem narkotyku do obrotu, lecz jest to osobne zachowanie przestępne, trafnie osobno wyróżnione w opisie i kwalifikacji prawnej przez Sąd Okręgowy.

Wniosek

Zmiana wyroku poprzez:

- przyjęcie, iż czyn polegający na udzieleniu środków odurzających i substancji psychotropowych funkcjonariuszom policji wypełnił znamiona czynu z art. 13§2 k.k. w zw. z art. 56 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii bądź 13§1 k.k. w zw. z art. 56 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii,

- wyeliminowanie z opisu czynu przypisanego oskarżonemu oraz z kwalifikacji prawnej czynu z art. 62 ust. 2 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii

( wnioski tiret 1 i 5 apelacji obrońcy oskarżonego W. )

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Kwalifikacja prawna czynu przypisanego oskarżonemu jest prawidłowa. Z przyczyn wyżej wskazanych brak podstaw do jej zmiany w sposób postulowany przez apelującego.

Lp.

Zarzut

3

Rażąca niewspółmierność kary polegająca na wymierzeniu oskarżonemu kary pozbawienia wolności w rażąco surowej wysokości 5 lat pozbawienia wolności, nieuwzględniającej w należyty sposób okoliczności niniejszej sprawy takich, jak m. in. motywacja oskarżonego – działanie w celu pozyskania środków pieniężnych na rehabilitację ciężko chorego syna oraz uprzednia niekaralność oskarżonego, która to kara prowadzi do wewnętrznej niespójności wyroku polegającej na znacznym rozdźwięku kar wymierzonych działającym wspólnie i w porozumieniu P. W. (1) (kara 5 lat pozbawienia wolności) oraz karanemu uprzednio za wprowadzenie do obrotu znacznej ilości środków odurzających i substancji psychotropowych N. S. (1), który był inicjatorem i pomysłodawcą udzielenia funkcjonariuszom po przykryciem znacznych ilości narkotyków nakłaniając do udziału w tym P. W. (1), a ponadto w przeciwieństwie do P. W. (1), jak wskazał Sąd I instancji w uzasadnieniu wyroku „ jest osobą zdemoralizowaną”, „ fachowcem w dziedzinie amfetaminy” (kara 3 lat pozbawienia wolności)

( zarzut nr 6 apelacji obrońcy oskarżonego P. W. (1) )

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Przypomnieć trzeba, iż zarzut rażącej niewspółmierności kary, jako zarzut z kategorii ocen, można zasadnie podnosić wówczas, gdy „ kara, jakkolwiek mieści się w granicach ustawowego zagrożenia, nie uwzględnia w sposób właściwy zarówno okoliczności popełnienia przestępstwa, jak i osobowości sprawcy, innymi słowy - gdy w społecznym odczuciu jest karą niesprawiedliwą" (wyrok SN z dnia 11 kwietnia 1985 r., V KRN 178/85, OSNKW 1985, nr 7-8, poz. 60). Niewspółmierność zachodzi zatem wówczas, gdy suma zastosowanych kar i innych środków, wymierzonych za przypisane przestępstwo, nie odzwierciedla należycie stopnia szkodliwości społecznej czynu i nie uwzględnia w wystarczającej mierze celów kary (wyrok SN z dnia 30 listopada 1990 r., Wr 363/90, OSNKW 1991, nr 7-9, poz. 39). Nie chodzi przy tym o każdą ewentualną różnicę co do jej wymiaru, ale o „ różnicę ocen tak zasadniczej natury, iż karę dotychczas wymierzoną nazwać można byłoby - również w potocznym znaczeniu tego słowa - "rażąco" niewspółmierną, to jest niewspółmierną w stopniu nie dającym się wręcz zaakceptować" (wyrok SN z dnia 2 lutego 1995 r., II KRN 198/94, LEX nr 20739). Chodzi natomiast o „ znaczną, wyraźną i oczywistą, a więc niedającą się zaakceptować dysproporcję między karą wymierzoną a karą sprawiedliwą (zasłużoną)" (zob. wyrok SN z dnia 22 października 2007 r., (...) 75/07, LEX nr 569073) czy jeszcze inaczej taką, której dysproporcja jest wyraźna, bijąca w oczy czy oślepiająca (zob. wyrok SA w Krakowie z dnia 28 maja 2010 r., II AKa 82/10, LEX nr 621421).

W rozpatrywanej sprawie Sąd Okręgowy bardzo szczegółowo ustalił okoliczności rzutujące na wymiar kary oskarżonemu P. W.. Sąd ten wziął pod uwagę bardzo wysoki stopień społecznej szkodliwości czynu i wysoki stopień winy, bardzo dużą łączną ilość środka odurzającego i substancji psychotropowej wprowadzonej do obrotu, łączny czas przestępczej działalności, a także uczynienie sobie z popełnienia przestępstwa stałego źródła dochodu.

Sąd I instancji zarazem dostrzegł częściowe przyznanie się oskarżonego, choć trafnie podkreślił, że nie wynika ono ze skruchy i poczucia winy, zatem nie może istotnie wpływać łagodząco na wymiar kary. Sąd dostrzegł jednak niekaralność oskarżonego, dobrą opinię środowiskową, a przede wszystkim trudną sytuację osobistą.

Apelacja nie zawiera żadnych zastrzeżeń, jeśli chodzi o kompletność katalogu okoliczności wpływających na wymiar kary, ustalonych przez Sąd, jak też o prawidłowość zakwalifikowania poszczególnych okoliczności jako wpływających zaostrzająco lub łagodząco przy wymiarze kary, akcentując przede wszystkim motywację oskarżonego oraz rzekomy rozdźwięk między karą wymierzoną jemu oraz współsprawcy.

Jeśli chodzi o pierwszy z argumentów, to jak wspomniano, został on drobiazgowo przeanalizowany przez Sąd I instancji. Oczywiście sytuacja życiowa oskarżonego, w szczególności stan zdrowia syna, jest trudna, jednak Sąd I instancji niewadliwie ustalił, że nie była to sytuacja tego rodzaju, by usprawiedliwiać czy „rozgrzeszać” przestępstwa popełniane przez P. W.. Nikt nie odmawia oskarżonemu troski o syna, jednak Sąd I instancji w pełni prawidłowo ustalił, że oskarżony niebagatelne sumy, liczone w dziesiątkach tysięcy złotych i więcej, przeznaczał na kolejne narkotyki, samochód czy zegarek, a więc rzeczy, które nie miały żadnego związku z rehabilitacją dziecka, co przeczy tezie, że wszystko co robił, przeznaczone było na poprawę stanu jego zdrowia i niestety w pełni uzasadnia twierdzenie o instrumentalizacji zdrowia dziecka.

Jeśli zaś chodzi o kwestię wewnętrznej sprawiedliwości wyroku, to – nie umniejszając w żaden sposób znaczenia przeszłości kryminalnej N. S. – nie można zapominać, za co został skazany P. W., a za co drugi z oskarżonych, a to przede wszystkim społeczna szkodliwość czynów przypisanych oskarżonym decyduje o tym, jakie ponoszą kary za przestępstwo. Czyn przypisany P. W. i jego odpowiedzialność ustalona w niniejszej sprawie są znacznie poważniejsze, co musi znaleźć odzwierciedlenie w karze i Sąd Okręgowy okoliczność tę należycie ocenił. Rola N. S., osoby wprawdzie silnie zdemoralizowanej, była jednak mniejsza – obejmowała mniej zachowań przestępnych, w znacznie mniejszym stopniu odpowiadał on za organizację całego procederu, np. zdobycie narkotyków do transakcji. Tym samym nie sposób uznać, że surowsze napiętnowanie w wyroku P. W. w jakikolwiek sposób narusza wewnętrzną sprawiedliwość orzeczenia, zaś orzeczona wobec niego represja jest niewspółmierna do stopnia winy, społecznej szkodliwości przypisanego mu czynu oraz celów indywidualno- i ogólnoprewencyjnych kary.

Wniosek

Zmiana wyroku poprzez obniżenie wymiaru orzeczonej wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności do 2 lat i 1 miesiąca pozbawienia wolności

( wniosek tiret 6 apelacji obrońcy oskarżonego W. )

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Brak podstaw do ingerencji w karę wymierzoną oskarżonemu W.. Z przyczyn wyżej wskazanych nie sposób uznać jej za rażąco niewspółmiernie surową.

Lp.

Zarzut

4

rażąca niewspółmierność kary wymierzonej oskarżonemu w stosunku do stopnia społecznej szkodliwości czynu oraz winy, wynikająca z orzeczenia zbyt wysokiej kary za popełniony czyn, podczas gdy wymierzenie kary w „ wyższym” (k. 2479) wymiarze byłoby adekwatne do wagi popełnionego czynu i spełniłoby funkcję wychowawczą względem oskarżonego, jak i społeczeństwa,

błąd w ustaleniach faktycznych polegający na bezzasadnym przyjęciu, iż oskarżony N. S. (1) osiągnął korzyść majątkową z popełnienia przestępstwa w łącznej kwocie 84775,- zł, co skutkowało bezzasadnym orzeczeniem wobec niego przepadku korzyści majątkowej osiągniętej z popełnienia przestępstwa w kwocie 42075,- zł oraz równowartości korzyści majątkowej osiągniętej z popełnienia przestępstwa w kwocie 42700,- zł, podczas gdy z całokształtu materiału dowodowego wynika, iż oskarżony mógł osiągnąć korzyść majątkową maksymalnie w kwocie 29000 zł

( apelacja obrońcy oskarżonego N. S. (1) )

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Apelacja obrońcy, będącego przecież podmiotem profesjonalnym, jest wadliwie skonstruowana – orzeczenie co do N. S. (1) zostało zaskarżone jedynie „ w części, tj. w zakresie kary orzeczonej w pkt IV wyroku i środka orzeczonego w pkt VI wyroku”, jednak jego konstrukcja, w szczególności zaś zarzutu drugiego, jest tego rodzaju, że obrońca de facto powinien kwestionować orzeczenie o winie, jako że orzeczenie przepadku jest pochodną ustaleń w zakresie winy i sprawstwa oskarżonego (poszczególnych zachowań, w których zgodnie z ustaleniami Sądu Okręgowego N. S. miał uczestniczyć na zasadzie współsprawstwa).

Odczytując szerzej sformułowane przez obrońcę zarzuty błędu w ustaleniach faktycznych, raz jeszcze przypomnieć trzeba, iż jak zauważył Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 10 maja 2005 r., sygn. WA 10/05, „ zarzut błędu w ustaleniach faktycznych nie może sprowadzać się do samej polemiki z ustaleniami sądu a quo wyrażonymi w uzasadnieniu zaskarżonego rozstrzygnięcia, lecz musi zmierzać do wykazania, jakich konkretnie uchybień w zakresie logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego dopuścił się sąd w ocenie zebranego w sprawie materiału dowodowego. Sama możliwość przeciwstawienia ustaleniom sądu orzekającego odmiennego poglądu w kwestii ustaleń faktycznych, opartego na innych dowodach od tych, na których oparł się sąd pierwszej instancji (...) nie może prowadzić do wniosku o popełnieniu przez ten sąd błędu w ustaleniach faktycznych. Istota zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych nie może opierać się na odmiennej ocenie materiału dowodowego, innymi słowy mówiąc: na forsowaniu własnego poglądu strony na tę kwestię. Stawiając tego rodzaju zarzut należy wskazać, jakich uchybień w świetle zgodności (lub niezgodności) z treścią dowodu, zasad logiki (błędność rozumowania i wnioskowania) czy sprzeczności (bądź nie) z doświadczeniem życiowym lub wskazaniami wiedzy dopuścił się w dokonanej przez siebie ocenie dowodów sąd pierwszej instancji” (OSNwSK 2005, z. 1, poz. 949 oraz poz. 947; podobnie T. Grzegorczyk - Kodeks postępowania karnego. Komentarz, wyd. III, Zakamycze 2003 s. 1134 oraz P. Hofmański, E. Sadzik, K. Zgryzek - Kodeks postępowania karnego. Komentarz, t. II, Warszawa 2007, s. 666-667).

W niniejszej sprawie obrońca w ogóle nie skoncentrował się na tym, co i na jakiej podstawie ustalił Sąd Okręgowy w zakresie odpowiedzialności N. S.. Cała apelacja w jej części motywacyjnej sprowadza się do powielenia wyjaśnień oskarżonego, w całkowitym oderwaniu od tego, jak zostały one ocenione, podobnie zresztą jak pozostały materiał dowodowy. Tymczasem, jak była już o tym mowa wcześniej przy ocenie zasadności apelacji obrońcy oskarżonego P. W., Sąd Okręgowy czyniąc ustalenia faktyczne, dokonał bardzo szczegółowej oceny zebranego materiału dowodowego. Oceniając ten materiał, Sąd ten w szczególności niezwykle wnikliwie i starannie omówił dowód z wyjaśnień oskarżonego N. S. (1), omawiając szczegółowo kolejne zmiany wyjaśnień tego oskarżonego i jego odniesienia do innych dowodów, w tym konfrontacji oraz zabezpieczonych w trakcie kontroli operacyjnej komunikatów. Podkreślić trzeba, iż w odróżnieniu do obrońcy, przepisującego w całości twierdzenia swojego mandanta, do tego dowodu Sąd I instancji podszedł bardzo krytycznie, dostrzegając , iż N. S. zmierza do pomniejszenia swojej roli w przestępczym procederze, w tym uniknięcia orzeczenia przepadku równowartości korzyści osiągniętej z przestępstwa, a jego wyjaśnienia w zakresie własnej motywacji co do udziału w przestępczym procederze są niespójne, próbuje się sprowadzać do roli „ kozła ofiarnego”. Nie zmienia to jednak faktu, iż wyjaśnienia te mogły być podstawą czynionych ustaleń, co Sąd Okręgowy każdorazowo szczegółowo wyjaśniał, konfrontując je z pozostałym materiałem dowodowym, a wszelkie wątpliwości jednoznacznie rozstrzygając na korzyść oskarżonych; w apelacji obrońcy próżno szukać krytycznej analizy owej oceny.

Tym samym nie sposób uznać, że samo przeczenie oskarżonego przywołane przez obrońcę może być uznane za skuteczne zanegowanie ustaleń faktycznych co do roli N. S. (1) w przestępstwie popełnionym wspólnie i w porozumieniu z P. W. (1). Tym samym nie sposób również uznać, że apelacja zdołała w jakikolwiek sposób podważyć prawidłowość obszernego wywodu odnośnie wyliczenia korzyści majątkowej podlegającej przepadkowi, zaprezentowanego na k. 2464-2467 akt. Tym samym nie sposób uznać, że Sąd Okręgowy dopuścił się tu jakiegokolwiek błędu.

Jeśli zaś chodzi o kwestię współmierności kary wymierzonej oskarżonemu N. S., to – przywołując cytowane już wcześniej przy omawianiu apelacji obrońcy oskarżonego P. W. poglądy judykatury co do istoty zarzutu rażącej niewspółmierności kary – podkreślić trzeba, iż na k. 2461-2462 Sąd Okręgowy przedstawił, czym dokładnie kierował się wymierzając karę temu oskarżonemu. Sąd I instancji dostrzegł w szczególności z jednej strony, że oskarżony prowadził ustabilizowany tryb życia i pracował, to był osobą karaną za podobne przestępstwo, zaprezentował się jako „ fachowiec od amfetaminy”, a nawet wcześniejsze tymczasowe aresztowanie nie było dla niego ostrzeżeniem przed popełnieniem przestępstwa. Sąd prawidłowo ocenił też znaczenie częściowego przyznania się oskarżonego, jak i rolę oskarżonego w całym procederze.

Apelacja obrońcy nie zawiera żadnych zarzutów co do tego katalogu, jak i znaczenia ustalonych przez Sąd okoliczności łagodzących i obciążających, a w uzasadnieniu próżno szukać jakichś istotnych argumentów merytorycznych wskazujących na możliwą wadliwość zaskarżonego orzeczenia w tym zakresie. Tym samym nie sposób uznać, by apelacja zdołała skutecznie podważyć prawidłowość orzeczonej kary jako adekwatnej do stopnia zawinienia oskarżonego, społecznej szkodliwości jego czynu oraz należycie realizującej zadania w zakresie oddziaływania indywidualnoprewencyjnego i ogólnoprewencyjnego.

Wniosek

Zmiana wyroku poprzez:

wymierzenie oskarżonemu N. S. (1) kary w niższym wymiarze niż ten wskazany w pkt IV zaskarżonego wyroku,

orzeczenie wobec oskarżonego N. S. (1) przepadku równowartości korzyści majątkowej osiągniętej z popełnienia przestępstwa w kwocie 29000 zł.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Materiał dowodowy jest kompletny, czego obrońca zresztą nie kwestionuje. Orzeczenie merytoryczne w zakresie winy i sprawstwa oskarżonego S. jest trafne, zatem brak podstaw do jakiejkolwiek korekty zakresu odpowiedzialności oskarżonego czy orzeczonej względem niego represji karnej.

OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Całość wyroku skazującego P. W. (1) i N. S. (1)

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Z przyczyn wcześniej wskazanych zarzuty obydwu apelacji okazały się nietrafne. Wydane rozstrzygnięcie zostało prawidłowo umotywowane, należycie wykazano winę i sprawstwo oskarżonych odnośnie przypisanych im czynów, a prawnokarna reakcja Sądu Okręgowego w żadnej mierze nie razi surowością. Brak podstaw z art. 433§1 k.p.k., uprawniających do orzekania poza granicami zarzutów apelacji.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

Zwięźle o powodach zmiany

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II

Zgodnie z art. 636§1 i 2 k.p.k. koszty procesu za postępowanie odwoławcze ponoszą oskarżeni, albowiem apelacje ich obrońców nie zostały uwzględnione. Koszty te obejmują koszty sądowe (art. 616§1 pkt 1 k.p.k.), na które składają się:

- ryczałt za doręczenia w kwocie 20,- zł obciążający oskarżonych po połowie (tj. po 10,- zł)

- koszty zapytań o karalność (po 30,- zł),

jak również opłaty za II instancję, obliczone zgodnie z art. 2 ust. 1 pkt 5, art. 3 ust. 1 i art. 8 ustawy o opłatach w sprawach karnych.

PODPIS

P. G. H. K. I. P.