Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Poznaniu

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 132/23

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Sąd Okręgowy w P., wyrok z dnia (...) r., sygn. akt (...)

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1. obraza przepisów postępowania art. 23a § 1 k.p.k., polegająca na niezasadnym postanowieniu na rozprawie (...) r. o nieuwzględnieniu wniosku o mediację w sytuacji, gdy oskarżony o to wnosi, pokrzywdzony się zgadza a strony mogły się pojednać (czego dowodem jest pogodzenie na rozprawie), co wpływa na treść wyroku w ten sposób, że wyniki mediacji, w tej sytuacji niezasadnie niedopuszczonej, stanowią dyrektywę wymiaru kary (art. 53 § 3 k.k.) istotną w stopniu tak znacznym, że mogącym stanowić podstawę nadzwyczajnego złagodzenia kary.

2. rażąca surowość wymierzonej kary.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Przed przystąpieniem do ustosunkowania się do postawionych zarzutów należy nadmienić, iż Sąd Okręgowy w P. wyrokiem z dnia (...) r. w sprawie (...) uznał oskarżonego A. S. za winnego tego, że w dniu (...) r. w T., będąc uprzednio skazanym w warunkach określonych w art. 64 § 1 k.k. wyrokiem Sądu Okręgowego w P. o sygnaturze akt (...) w ciągu 5 lat po odbyciu łącznie co najmniej roku pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne, działając w zamiarze bezpośrednim pozbawienia życia, zadał cios nożem skierowany w kierunku brzucha K. S. (1), jednak zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na zasłonięcie brzucha lewą ręką przez pokrzywdzonego, co spowodowało u niego ranę ciętą powierzchni grzbietowej ręki lewej z uszkodzeniem ścięgien mięśni prostowników, co spowodowało naruszenie czynności narządów ciała lub rozstrój zdrowia na okres dłuższy aniżeli dni 7, tj. za winnego popełnienia przestępstwa z art. 157 § 1 k.k. i 13 § 1 k.k. w zw. z art. 148 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 2 k.k. i za przestępstwo to na podstawie art. 14 § 1 k.k. w zw. z art. 148 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 2 k.k. wymierzył mu karę 9 lat pozbawienia wolności, wskazując na podstawie art. 62 k.k., iż kara ma być wykonywana w systemie terapeutycznym (pkt 1), na podstawie art. 63 § 1 k.k. zaliczył na poczet tej kary okres zatrzymania i tymczasowego aresztowania oskarżonego od dnia (...) r., godz. (...) (pkt 2), na podstawie art. 230 § 2 k.p.k. zawrócił oskarżonemu przedmioty wymienione na k. 201 jako zbędne w dalszym postępowaniu (pkt 3) oraz orzekł o kosztach sądowych, zwalniając oskarżonego od ich ponoszenia (pkt 4).

Należy zauważyć, iż apelujący nie kwestionuje przyjętych przez Sąd Okręgowy zamiaru oskarżonego i kwalifikacji prawnej przypisanego mu czynu. Nie ulega przy tym wątpliwości, iż ustalenia Sądu I instancji co do samych okoliczności czynu oskarżonego, w tym jego zamiaru pozbawienia życia swojego kuzyna K. S. (1) są w pełni prawidłowe. Znajdują one bowiem pełne odzwierciedlenie w zeznaniach K. S. (1) (k. 46-47, 477-478), który nie miał żadnych powodów, by fałszywie pomówić swojego kuzyna, tym bardziej, że praktycznie nie utrzymywał z nim żadnego kontaktu, a także w korespondujących z nimi zeznaniach M. H. – partnerki pokrzywdzonego (k. 3-4, 478-479v), J. S. – matki pokrzywdzonego (k. 50-51) oraz zeznaniach małoletnich K. S. (2) (k. 237), D. B. (k. 220-222) i A. H. (k. 223-224). Poza tym zeznania te, w tym w zakresie doznanych obrażeń ciała znajdują odbicie w oględzinach osoby pokrzywdzonego (k. 10-11, 132-133), oględzinach miejsca zdarzenia (k. 15-16, 127), zapisach monitoringu (k. 39-40, 95, 215-219), dokumentacji medycznej pokrzywdzonego (k. 45, 206, 272) i opinii biegłego z dziedziny medycyny sądowej B. B. (k. 108, 273-274). Należy przy tym także podnieść, iż oskarżony w swoich wyjaśnieniach częściowo przyznał się do winy, jednak przerzucał na etapie śledztwa odpowiedzialność na swojego kuzyna, twierdząc, że to on został przez kuzyna zaatakowany a także kwestionował zamiar zabójstwa (k. 90-94). Na rozprawie wprawdzie już przyznał się do zarzucanego mu czynu i nie podtrzymał odczytanych wyjaśnień z k. 90-94, ale podtrzymał swoje wyjaśnienia z k. 321-324, choć w nich w pełni nie przyznawał się do winy a jednocześnie odmówił złożenia wyjaśnień (k. 477).

Natomiast dotychczasowa karalność oskarżonego (k. 278-287, 360-369, 410-416, 569-571, 333-334, 341-358) a zwłaszcza wyroki Sądu Rejonowego w G. z dnia (...) r. w sprawie II K 559/03 (A. S. skazany za przestępstwo z art. 280 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. popełnione (...) r. na karę 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbył od (...)r. – k. 160-164) i Sądu Okręgowego w P. z dnia (...) r. w sprawie (...) (A. S. skazany za przestępstwo z art. 280 § 2 k.k. w zw. z art. 64 § 2 k.k. i art. 157 § 1 k.k. i art. 189 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. popełnione (...) r. na karę 5 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbył od (...) r. – k. 156-159), mając przy tym na uwadze czas popełnienia przypisanego czynu, świadczą o odpowiedzialności oskarżonego w warunkach recydywy specjalnej wielokrotnej określonej w art. 64 § 2 k.k.

Stan nietrzeźwości oskarżonego i pokrzywdzonego w czasie zdarzenia wynika natomiast z wyników badań na k. 119, 447-452 i 454-457.

Należy przy tym nadmienić, iż Sąd I instancji bardzo dokładnie zrekonstruował stan faktyczny, znajdujący pełne odbicie w w/w materiale dowodowym (uzasadnienie formularzowe w sekcji 1 na str. 3-9) a co do osobowości oskarżonego, jak i jego stanu zdrowia psychicznego oraz uzależnienia od alkoholu również w opinii biegłych psychiatrów K. A. i Z. T. oraz biegłego psychologa D. M. (k. 304). Sąd Okręgowy przy tym dokonał bardzo dokładnej i przekonywującej oceny zebranych w tej sprawie dowodów (uzasadnienie formularzowe w sekcji 2 na str. 9-14) wykazując przy tym jednoznacznie niewiarygodność wyjaśnień oskarżonego co do zarówno samego przebiegu zdarzenia, jak i co do swojego zamiaru działania względem kuzyna i na podstawie tej skrupulatnej oceny, zgodnej z wymogami zakreślonymi przepisem art. 7 k.p.k. doszedł do jednoznacznych i logicznych wniosków co do winy oskarżonego i przyjętej do jego działania kwalifikacji prawnej przestępstwa, kwalifikowanego kumulatywnie z art. 157 § 1 k.k. i art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 148 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k., co znajduje wyraz w sekcji 3 formularza uzasadnienia na str. 14-17. Trzeba tylko zaznaczyć, iż przy konstrukcji tej kwalifikacji w treści wyroku w pkt 1 Sąd Okręgowy pominął (przeoczył) przepis art. 11 § 2 k.k., który właśnie wyraża istotę zbiegu przepisów i kwalifikacji kumulatywnej, dlatego też Sąd Apelacyjny, kierując się art. 455 k.p.k. z urzędu w tym zakresie poprawił błędną kwalifikację uzupełniając ją właśnie o przepis art. 11 § 2 k.k.

Powyższe ustalenia Sądu I instancji nie są w tej sprawie kwestionowane przez skarżącego, jak również Sąd odwoławczy w pełni się z nimi zgadza, nie widząc żadnych podstaw, by zaingerować w nie z urzędu na korzyść oskarżonego. Skoro zaś Sąd I instancji w sposób przejrzysty i wyczerpujący dokonał tych ustaleń, co znajduje pełne odbicie w treści uzasadnienia zaskarżonego wyroku, więc Sąd odwoławczy, by się nie powtarzać, odwołuje się w pełni do tych ustaleń, czyniąc z nich integralną część niniejszego uzasadnienia.

Jak już wyżej podniesiono, apelujący ustaleń faktycznych dokonanych przez Sąd I instancji, jak i przyjętej kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu nie kwestionuje.

Apelujący bowiem stawia zarzut z zakresu kary, wskazując, iż orzeczona kara jest rażąco niewspółmiernie surowa i to z tego względu, iż w toku niniejszego postępowania nie przeprowadzono postępowania mediacyjnego.

Na gruncie niniejszej sprawy takie jednak rozumowanie apelującego uznać należy za wręcz niezrozumiałe.

Przepis art. 23a § 1 k.p.k. przewiduje możliwość (a nie obowiązek – przyp. SA) skierowania sprawy do przeprowadzenia postępowania mediacyjnego między pokrzywdzonym i oskarżonym z inicjatywy lub za zgodą oskarżonego i pokrzywdzonego. Przy czym na etapie postępowania sądowego przepis art. 339 § 4 k.p.k. wskazuje, iż tryb dotyczący przekazania sprawy do postępowania mediacyjnego uruchamia się wówczas, gdy zachodzi taka potrzeba.

W toku niniejszego postępowania już na etapie postępowania przygotowawczego w toku wyjaśnień z dnia (...) r. oskarżony wnosił o mediację pomiędzy nim a pokrzywdzonym, gdyż chciał się z nim pojednać, gdyż K. S. (1) jest jego rodziną i deklarował zadośćuczynienie pokrzywdzonemu za doznaną krzywdę, mając też nadzieję, że pokrzywdzony przyjmie jego przeprosiny (k. 323).

Pokrzywdzony jednak, po rozmowie z prokuratorem, nie wyraził zgody na przeprowadzenie mediacji, o ile miałoby się to wiązać z koniecznością wyjazdu do P. (k. 359) i prokurator postanowieniem z dnia (...) r. na podstawie art. 23a § 1 k.p.k. odmówił skierowania sprawy do postępowania mediacyjnego, odwołując się nie tylko do postawy pokrzywdzonego, ale i charakteru zarzucanego oskarżonemu czynu (k. 370).

Oskarżony, jeszcze na etapie śledztwa, zwrócił się do Sądu Rejonowego w G. o przeprowadzenie postępowania mediacyjnego, gdyż, cyt.: „ pragnę dobrowolnie porozumieć się z pokrzywdzonym. I jeżeli pokrzywdzony wyrazi zgodę na mediację jestem otwarty i gotowy przyjąć w ramach rozsądku postulaty pokrzywdzonego i zobowiązać się do ich wypełnienia” (k. 428).

Obrońca oskarżonego po wpłynięciu aktu oskarżenia poparł stanowisko oskarżonego w przedmiocie przeprowadzenia mediacji (k. 439-440).

Sąd I instancji wprawdzie nie skierował sprawy na posiedzenie w trybie art. 339 § 4 k.p.k., ale na rozprawie w dniu (...) r. doprowadził do pojednania się stron, bowiem pokrzywdzony wyraził chęć pogodzenia się z oskarżonym, zaś oskarżony wyrażał wolę przeproszenia pokrzywdzonego, ewentualnego zadośćuczynienia (476).

Oskarżony więc wyraził wolę przeproszenia pokrzywdzonego i go przeprosił, podając mu rękę i obaj się pogodzili, ściskając się wzajemnie. Pokrzywdzony przy tym wyraźnie oświadczył, iż poza tym nie składa wobec osoby oskarżonego żadnych roszczeń finansowych (k. 476v).

Tym samym, nie znajdując racjonalnych podstaw do skierowania sprawy do postępowania mediacyjnego Sąd Okręgowy słusznie na rozprawie na podstawie art. 23a § 1 k.p.k. nie uwzględnił wniosku o skierowanie sprawy do postępowania mediacyjnego, odwołując się do okoliczności tej sprawy, w szczególności do publicznoskargowego charakteru czynu, podnosząc przy tym, że ewentualne cele postępowania mediacyjnego w postaci pojednania stron, które zresztą nastąpiło, mogą z powodzeniem zostać zrealizowane w toku głównego postępowania na sali rozpraw a nie w czasie odrębnego postępowania mediacyjnego (k. 477v).

Skoro zaś Sąd I instancji logicznie wywiódł dlaczego nie skierował sprawy do postępowania mediacyjnego, nie widząc zresztą takiej potrzeby, zaś w toku rozprawy doszło do pojednania się oskarżonego i pokrzywdzonego a jednocześnie jasnej deklaracji pokrzywdzonego, iż nie ma zamiaru występowania względem oskarżonego z jakimikolwiek roszczeniami finansowymi, to brak jest jakiejkolwiek podstawy do zarzucenia Sądowi I instancji obrazy przepisu art. 23a § 1 k.p.k., tym bardziej, iż zastosowanie tej instytucji jest fakultatywne, zaś jej zastosowanie w okolicznościach danej sprawy musi być po prostu racjonalne (por. także wyrok Sądu Apel. w W. z dnia 4 czerwca 2014 r., II AKa 136/14, LEX nr 1483853).

Trzeba przy tym też wyraźnie nadmienić, iż to, że oskarżony składa wniosek o mediację nie oznacza, iż orzekający w sprawie sąd ma obowiązek ten wniosek uwzględnić i to nawet przy aprobacie pokrzywdzonego, co zdaje się wynikać z wywodów apelującego. W realiach tej sprawy, skoro już na rozprawie nastąpiło swoiste pojednanie między oskarżonym i pokrzywdzonym przy jednoczesnym braku zamiaru zawierania jakiejkolwiek innej ugody w związku z ewentualnymi roszczeniami finansowymi ze strony pokrzywdzonego, to po prostu bezcelowe było kierowanie tej sprawy do postępowania mediacyjnego. Z tych też względów tym bardziej bezcelowym było kierowanie sprawy do postępowania mediacyjnego na etapie postępowania apelacyjnego, czego domagał się obrońca oskarżonego w złożonej apelacji, czemu wyraz dał Sąd Apelacyjny oddalając na rozprawie złożony wniosek (k. 570v).

Na bezcelowość przeprowadzenia takiej mediacji w ramach odrębnego postępowania mediacyjnego wskazują także rozważania Sądu I instancji w sekcji 4 uzasadnienia formularzowego na str. 18-20. Trzeba bowiem nadmienić, iż Sąd I instancji trafnie wskazał na znaczną przewagę ważkich okoliczności obciążających, które przy postawie oskarżonego związanej z przyznaniem się do winy i pojednaniem się oskarżonego z pokrzywdzonym i wybaczeniu tego czynu przez pokrzywdzonego nie dają podstaw do przyjęcia, by to pojednanie mogło stanowić samodzielną przesłankę nadzwyczajnego złagodzenia kary, przewidzianą w art. 60 § 2 pkt 1 k.k. Słusznie bowiem Sąd I instancji wskazuje na takie okoliczności obciążające jak bardzo wysoki stopień winy i stopień społecznej szkodliwości działania oskarżonego, godzącego nie tylko w zdrowie, ale i życie pokrzywdzonego a do tego działanie oskarżonego bez żadnego powodu i spowodowanie obrażeń wprawdzie kwalifikowanych ostatecznie z art. 157 § 1 k.k., ale pokrzywdzony do dnia dzisiejszego nie odzyskał sprawności dłoni, przez co nie może podjąć pracy. Trafnie również na niekorzyść oskarżonego Sąd I instancji przyjął dotychczasową postawę życiową oskarżonego. Oskarżony bowiem jest osobą wielokrotnie karaną i to za analogiczne przestępstwa, w niniejszej sprawie odpowiada w warunkach art. 64 § 2 k.k., natomiast w swojej przeszłości, popełniając przestępstwa, wielokrotnie uciekał się do przemocy przeciwko osobom po to, by osiągać swoje cele, co znów świadczy o jego utrwalonym sposobie postępowania, który, mimo wielokrotnych oddziaływań penitencjarnych, nie został do tej pory zmieniony. Słusznie więc Sąd Okręgowy podnosi, iż oskarżony jest człowiekiem o utrwalonych agresywnych zachowaniach, zdemoralizowanym, który do tej pory nie wyciągnął wniosków z odbywanych przez siebie kar pozbawienia wolności. Sąd I instancji również zwrócił uwagę na same okoliczności czynu, podczas którego po stronie oskarżonego nie pojawiła się żadna refleksja, kiedy już zranił swojego kuzyna, trafiając go w rękę. Te wszystkie okoliczności obciążające doprowadziły Sąd I instancji do trafnej konstatacji, iż brak jest racjonalnych podstaw do zastosowania instytucji fakultatywnego nadzwyczajnego złagodzenia kary w oparciu o przepis art. 60 § 2 pkt 1 k.k., mimo, iż w toku postępowania na rozprawie doszło do pojednania pomiędzy oskarżonym i pokrzywdzonym, oskarżony wyrażał zamiar zadośćuczynienia pokrzywdzonemu i żałował swojego zachowania a pokrzywdzony mu wybaczył. Te okoliczności łagodzące zasadnie spowodowały wymierzenie oskarżonemu bardzo łagodnej kary, tj. kary 9 lat pozbawienia wolności, mając na względzie ustawowe zagrożenie przewidziane w art. 148 § 1 k.k. Jednak znacząca przewaga okoliczności obciążających, do których odwołuje się Sąd I instancji, jak i ich ważkość nie pozwoliły na dalsze obniżenie wymiaru tej kary. Tym samym brak jest racjonalnych podstaw do stwierdzenia, by uznać, iż w sprawie niniejszej występuje szczególnie uzasadniony wypadek, o którym mowa w art. 60 § 2 pkt 1 k.k., pozwalający na stwierdzenie, że nawet najniższa kara, przewidziana za przestępstwo (a tu przecież uznano za zasadną karę 9 lat pozbawienia wolności a więc jeszcze nie najniższą, którą jest wymiar 8 lat pozbawienia wolności – przyp. SA) byłaby niewspółmiernie surowa.

Na marginesie zaś należy wspomnieć, iż przytoczone przez Sąd I instancji okoliczności, wskazujące na znaczny stopień zdemoralizowania oskarżonego, uprzednia wielokrotna karalność, uzależnienie od alkoholu, wymagające przeprowadzenia terapii uzależnień w ramach odbywania kary pozbawienia wolności a nadto charakter i specyfika czynu oskarżonego, potwierdzająca tylko jego skłonności do stosowania bez żadnego powodu przemocy z dążeniem do pozbawienia życia pokrzywdzonego, również wskazują na niecelowość przeprowadzenia postępowania mediacyjnego a tym samym i na słuszność oddalenia wniosku o skierowanie sprawy do postępowania mediacyjnego (por. także: Stefański Ryszard A. (red.), Zabłocki Stanisław (red.), „Kodeks postępowania karnego. Tom I. Komentarz do art. 1-166”, WKP 2017, tezy 13-14 do art. 23a).

Skoro zaś w realiach tej sprawy brak było podstaw do zarzucania obrazy przepisu art. 23a § 1 k.p.k., to tym bardziej nie można racjonalnie zakładać, jak to czyni apelujący, iż nieprzeprowadzenie postępowania mediacyjnego mogło mieć wpływ na treść wyroku w zakresie orzeczonej kary. Sąd I instancji przy tym nie miał obowiązku w uzasadnieniu wyroku odnosić się do nieprzeprowadzenia, mimo wniosku, mediacji, skoro do tego odniósł się w postanowieniu wydanym na rozprawie, którym oddalił wniosek o skierowanie sprawy do postępowania mediacyjnego a jednocześnie w uzasadnieniu wyroku odniósł się do pojednania oskarżonego z pokrzywdzonym, wskazując jednoznacznie, iż pojednanie to, przy nagromadzeniu tak dużej liczby wymienionych już wyżej okoliczności obciążających nie mogło doprowadzić do zastosowania instytucji nadzwyczajnego złagodzenia kary. Natomiast, jak również wspomniano, pojednanie to (przeproszenie pokrzywdzonego przez oskarżonego, wyrażenie przez oskarżonego żalu i wybaczenie tego czynu przez pokrzywdzonego) doprowadziło do wymierzenia oskarżonemu, mimo nagromadzenia tak znacznej ilości ważkich okoliczności obciążających bardzo łagodnej kary a tym samym przy wymiarze kary zostały uwzględnione okoliczności związane z pojednaniem i swoistą ugodą zawartą na rozprawie między oskarżonym a pokrzywdzonym, co wskazuje prawidłowo na uwzględnienie wymogów nie tylko z art. 53 § 1 i 2 k.k., ale i z art. 53 § 3 k.k.

Powyższe więc przekonuje o niezasadności postawionych zarzutów a więc i braku zasadności złożonego wniosku o złagodzenie wymierzonej oskarżonemu kary.

Wniosek

Zmiana zaskarżonego wyroku poprzez złagodzenie wymierzonej kary.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek niezasadny z przyczyn wskazujących na niezasadność postawionych zarzutów apelacyjnych.

OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Kwalifikacja prawna przypisanego oskarżonemu w pkt 1 przestępstwa winna być uzupełniona o przepis art. 11 § 2 k.k., zaś podstawa wymiaru za to przestępstwo kary o przepis art. 11 § 3 k.k. – art. 455 k.p.k.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

O konieczności poprawienia kwalifikacji prawnej wypowiedziano się już wyżej przy ustosunkowaniu się do zarzutów apelacyjnych. Konsekwencją przyjęcia kumulatywnej kwalifikacji (art. 11 § 2 k.k.) było uzupełnienie podstawy wymiaru kary o przepis art. 11 § 3 k.k. (pkt I wyroku SA).

ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

W pkt II wyroku SA utrzymano w mocy zaskarżony wyrok w zakresie orzeczonej kary (pkt 1), zaliczenia na jej poczet okresu tymczasowego aresztowania (pkt 2), zwrotu oskarżonemu dowodów rzeczowych (pkt 3) i w zakresie kosztów sądowych (pkt 4).

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Utrzymanie w mocy orzeczenia z pkt 1 było wynikiem nieuwzględnienia zarzutów apelacyjnych co do wymierzonej kary, zaś z urzędu Sąd Apelacyjny nie dostrzegł konieczności zaingerowania w treść tego orzeczenia w zakresie winy i przyjętej kwalifikacji prawnej przypisanego oskarżonemu czynu, poza wyjątkiem, na który wskazano wyżej w sekcji 4. Wydanie w tym punkcie orzeczenia o wykonywaniu tej kary w systemie terapeutycznym znajduje zaś uzasadnienie w treści art. 62 k.k., jak i treści opinii biegłych psychiatrów i psychologa, z której wynika rozpoznanie u oskarżonego uzależnienia od alkoholu i konieczność poddania jego terapii uzależnień w czasie odbywania kary pozbawienia wolności.

Zaliczenie tymczasowego aresztowania na poczet orzeczonej kary znajduje uzasadnienie w treści art. 63 § 1 k.k. oraz w treści protokołu zatrzymania na k. 18.

Zwrócenie oskarżonemu dowodów rzeczowych wymienionych na k. 201 znajduje znów uzasadnienie w treści art. 230 § 2 k.p.k., bowiem rzeczy te należą do oskarżonego, zostały zatrzymane w toku czynności procesowych a z chwilą wyrokowania stały się zbędne dla postępowania karnego.

Zwolnienie oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych, w tym opłaty znajduje uzasadnienie we wskazanych przepisach (art. 624 § 1 k.p.k. oraz art. 17 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych – tekst jedn. z 1983 r., Dz.U. Nr 49, poz. 223) oraz w okolicznościach faktycznych przytoczonych w sekcji 7 formularza uzasadnienia na str. 21.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zmiana dotyczy kwalifikacji prawnej przypisanego oskarżonemu czynu, jak i podstawy prawnej wymierzonej za ten czyn kary.

Zwięźle o powodach zmiany

O powodach tej zmiany wypowiedziano się wyżej w sekcji 4.

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

Nie dotyczy

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

Nie dotyczy

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

Nie dotyczy

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

Nie dotyczy

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

Nie dotyczy

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Nie dotyczy

Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III i IV

Sąd Apelacyjny zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adwokata T. K. kwotę 738,00 zł, w tym VAT, tytułem kosztów nieopłaconej obrony z urzędu w postępowaniu odwoławczym. Takie rozstrzygnięcie znajduje swoje oparcie w § 4 ust. 1 i 3 oraz § 17 ust. 2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz.U. z 2019 r., poz. 18). Na tę kwotę składają się opłata w kwocie 600 zł (§ 17 ust. 2 pkt 5) powiększona o 23% VAT (§ 4 ust. 3).

Sąd odwoławczy zwolnił oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze i od opłaty za to postępowanie, kierując się przepisami art. 624 § 1 k.p.k. i art. 17 ust 1 ustawy z dnia 23.06.1973 r. o opłatach w sprawach karnych (tekst jednolity z 1983 r., Dz.U. Nr 49, poz. 223 z późn. zm.) i odwołując się do ustaleń Sądu I instancji na temat sytuacji majątkowej i dochodowej oskarżonego, które doprowadziły do zwolnienia oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych i opłaty w postępowaniu pierwszoinstancyjnym.

PODPIS

G. N. K. L. M. K.