Treść orzeczenia II AKa 137/22 - Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Poznaniu

II AKa 137/22 - uzasadnienie Sąd Apelacyjny w Poznaniu z 2022-10-13

UZASADNIENIE

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 137/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1. CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Sąd Okręgowy w P. z (...) r., (...)

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.1.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2. Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5. Ustalenie faktów

1.1.3. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6. Ocena dowodów

1.1.5. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3. STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Apelacja obrońcy oskarżonego M. K. (1)

I. obrazę przepisów prawa procesowego, która miała wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia, tj. naruszenie przepisu art. 7 w zw. z art. 2 S 2 k.p.k. w zw. z art. 4 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k„ poprzez:

1. dowolną ocenę jako w całości wiarygodnych dowodów z zeznań pokrzywdzonych I. B., K. B. (1) oraz L. B. (vide k. 04 - 05 uzasadnienia wyroku), podczas gdy ze zgromadzonego materiału dowodowego wynika, iż zeznania te są zmieniane co do istotnych okoliczności zdarzenia, w tym:

1) K. B. (1), składając zeznania w dniu (...) r. (vide k. 08 akt sprawy) wskazał, że nikogo nie było w domu, kiedy dokonywał przekazania pieniędzy, a po wszystkim do domu pierwsza wróciła L. B., jego synowa, podczas gdy z zeznań I. B. (vide k. 10 akt sprawy) i L. B. (vide k. 15 akt sprawy) wynika, że w momencie przekazania gotówki w domu znajdowała się I. B.,

2) K. B. (1) podtrzymał na rozprawie w dniu (...) r. (vide k. 365 akt sprawy) zeznania, jakoby nikogo nie było w domu podczas przekazywania pieniędzy, podczas gdy z zeznań I. B. (vide k. 10, 364) wynika, że była ona w domu podczas przekazywania pieniędzy,

3) I. B., będąc obecna w domu podczas przekazania pieniędzy przez K. B. (1), nie słyszała ani nie widziała sprawcy, a o okolicznościach zdarzenia dowiedziała się wyłącznie od męża (vide k. 10, 364 akt sprawy),

4) L. B. nie była obecna przy zdarzeniu, a o wszystkich okolicznościach dowiedziała się w rozmowie z I. i K. B. (1) (vide k. 15, 367 akt sprawy),

5) K. B. (1), podczas przeprowadzania czynności okazania (vide k. 96 - 97 akt sprawy) nie był w stanie rozpoznać M. K. (1) oraz wskazał, iż „był i cały czas jest schorowany. D. nie jest w stanie pomóc. Po prostu nie wie, czy zdjęcie tego mężczyzny znajduje się na tablicach”, co w kontekście późniejszej pewności co do opisu zdarzenia budzi wątpliwości, czy zostały one przytoczone zgodnie z rzeczywistym przebiegiem zdarzenia,

6) K. B. (1) podczas rozprawy w dniu (...) r. raz zeznał (vide k. 365 akt sprawy), źe Oskarżony miał mówić, że jest z policji i sfotografuje pieniądze, a w następnym zdaniu wskazał, iż „Ten co przyszedł do mnie do mieszkania to nic więcej nie mówił ale wiedziałem przez telefon, że przychodzi policjant”,

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Ocena dowodów dokonana przez sąd I instancji prawidłowa, odniósł się do dowodów w sposób zwięzły, ale rzeczowy i precyzyjny. Omawiany zarzut w praktyce sprowadza się do analizy oceny zeznań pokrzywdzonego, I. B., L. B.. Kwestionowanie wiarygodności pokrzywdzonych [oraz L. B.] ma charakter polemiczny i zasadniczo polega na wyszukiwaniu nieścisłości, które mają charakter drobny i co najważniejsze wtórny, które niezasadnie mają prowadzić do obalenia wiarygodności materiału dowodowego, który obciążył oskarżonych.

Znamienne jest, że zeznania pokrzywdzonego są zasadniczo konsekwentne, a więc z nich jednoznacznie i klarownie wynika, że do zdarzenia doszło, że uczestniczył w nich oskarżony M. K.. Nawet gdyby skutecznie obalić wersję sądu I instancji, że oskarżony M. K. mówił, że jakie czynności jeszcze mają być wykonane z pieniędzmi pokrzywdzonych [zeznania pokrzywdzonego z (...) r., k. 7-9], co konsekwentnie powiedział także w toku procesu [zeznania pokrzywdzonego z (...) r., k. 359- 369] to także prowadzona rozmowa przez telefon przez pokrzywdzonego z mężczyznami, którzy podszywali się pod funkcjonariuszy Policji, jednoznacznie dawała wiedzę temu oskarżonemu, że uczestniczy w czynnościach, które ma wykonywać funkcjonariusz Policji, a jednocześnie doskonale wiedział, że takiego przymiotu [bycia funkcjonariuszem Policji] nie posiada [zeznania pokrzywdzonego z (...) r., k. 359- 369]. Już z tej okoliczności, samej w sobie, ten oskarżony doskonale wiedział, że uczestniczy w realizacji oszustwa, którego przedmiotem są pieniądze wydane przez pokrzywdzonego, a nawet niewiedza na ów moment ile tych pieniędzy jest nie ma znaczenia, dla przesądzenia zasady, w postaci przypisania mu udziału w tym przestępstwie oszustwa, i to na poziome współsprawstwa, a nie samego pomocnictwa, czego oczekuje apelujący, skoro we wnioskach autor analizowanego środka odwoławczego wskazuje, że należy wobec oskarżonego zastosować nadzwyczajne złagodzenie kary [w oparciu o art. 19 § 2 k.k., który jest powiązany właśnie z pomocnictwem]. W konsekwencji jest obojętne czy pokrzywdzony mówił, że ta rozmowa odbywała się wyłącznie w obecności oskarżonego czy oskarżony mówił, że jest z Policji, ale bez cienia wątpliwości, ze słów pokrzywdzonego kierowanych do telefonicznego rozmówcy wynikało, że podejmuje on określone czynności na jego polecenie i będą inne wykonane [zrobienie zdjęć pieniędzy, obsypanie ich proszkiem] przez funkcjonariuszy Policji. W efekcie oskarżony nawet nie musiał się przedstawiać nie musiał nic mówi pokrzywdzonemu, ale z rozmowy jednoznacznie wynikało, że działa jako policjant, choć wersja przedstawiona i wykazana przez sąd I instancji jest wiarygodna.

Nie można zapominać, że pokrzywdzony jest osobą starszą, ma ponad 83 lata, schorowaną, a zasada bezpośredniości, także zrealizowana w toku rozprawy apelacyjnej dała dodatkowe podstawy do przekonania, że trudno oczekiwać od tej osoby aby na przestrzeni kilku miesięcy na temat określonego zdarzenia jego relacje zawsze były takie same, czego apelujący oczekuje wbrew zdrowemu rozsądkowi, gdyby tak się stało z pewnością apelujący dostrzegałby w tym przesłanki do wskazania, że mamy do czynienia z manipulacją.

Wtórną kwestią jest czy w toku zdarzenia była obecna I. B. [też L. B.], bowiem nawet gdyby przyjąć, że jej [ich] nie było wtedy, albo, że była [były] jednak w mieszkaniu a pokrzywdzony w tym zakresie pozostawał w ciągłej odpowiedniej sprzeczności do danego wariantu, nie oznacza to z automatu, że jego relacja jest niewiarygodna, skoro w dalszym ciągu wiemy, że wizyta oskarżonego odbyła się, zabrał pieniądze, wiedząc, że występuje jako fałszywy policjant.

To, że oskarżony nie rozpoznał oskarżonego nie ma znaczenia, skoro nawet ten oskarżony potwierdza wizytę u pokrzywdzonego.

Żadnego znaczenia nie ma, że I. B. nie widział oskarżonego, bowiem z samego niewidzenia tego oskarżonego, trudno wnioskować, że pokrzywdzony K. B. (1) fałszywie zeznaje narażając się na odpowiedzialność karną.

O naiwności pokrzywdzonego wskazuje okoliczność, że oskarżony wchodząc do domu pokrzywdzonego nie powiedział, że jest z Policji, a pokrzywdzony mimo tego wpuścił go do mieszkania, a więc nawet nie wykazał, że ma związek z czynnościami, które wykonywał pokrzywdzony na polecenie rozmówców telefonicznych. Niemniej, nawet gdy tego nie zrobił, co najmniej treść rozmowy telefonicznej wskazywała, że występuje on [oskarżony] jako policjant, o czym wcześniej wzmiankowano.

Wniosek

O zmianę i uniewinnianie oskarżonego ewentualnie

wyeliminowanie działania wspólnie i w porozumieniu z D. P. (1) oraz co najmniej dwoma innymi osobami oraz że oskarżony wykorzystał błędne przeświadczenie pokrzywdzonego, że wydaje pieniądze funkcjonariuszowi Policji, zastosowanie art. 192 k.k. i nadzwyczajne złagodzenie kary,

wymierzenie kary w dolnych granicach ustawowego zagrożenia.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Z uwagi na niezasadność zarzutu. Wnioski sprzeczne i nielogiczne, skoro apelujący jednoczenie widzi kategorycznie potrzebę uniewinnienia oskarżonego, a również widzi możliwość przypisania mu pomocnictwa, czego nawet już rzeczowo i przekonywująco nie motywuje, tym samym kwestia ewentualnego nadzwyczajnego złagodzenia kary jest bezprzedmiotowa, w tym rozważenie na temat kary w dolnej granicy ustawowego zagrożenia.

3.2.

2. przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów i poczynienie przedmiotowej oceny sprzecznie ze wskazaniami doświadczenia życiowego oraz zasad prawidłowego rozumowania i przyjęcie, że Oskarżony rzekomo działał z zamiarem, czy chociaż świadomością popełnienia przestępstwa opisanego w części dyspozytywnej wyroku i rzekomo zdawał sobie sprawę z przyjętego modus operandi, działał wspólnie i w porozumieniu z innymi osobami, a tym bardziej, że Oskarżony podawał się za Policjanta, w tym, że „(...) Oskarżony M. K. (1) oznajmił wówczas [podczas przekazywania pieniędzy - przyp. aut.] pokrzywdzonemu, że musi zabrać pieniądze by je sfotografować i posypać specjalnym proszkiem - zaznaczyć je, że są to pieniądze K. B. (1) (...)” (vide k. 03 uzasadnienia wyroku), „(...) zeznania K. B. (1), pozwoliły na ustalenie, iż kłamliwym były zapewnienia oskarżonych o ich rzekomym braku świadomości przestępczego charakteru zdarzenia - słowa M. K. (1) nawiązujące przecież wprost do słów rozmówcy telefonicznego, iż zabierane środki pieniężne zostaną sfotografowane i obsypane proszkiem jednoznacznie dowodzą świadomości oskarżonych co do rzeczywistego charakteru „odbierania paczki” (...)” (vide k. 05 uzasadnienia wyroku), „(•••) M. K. (1) osobiście zapewnił go, że zostaną one sfotografowane i obsypane specjalnym proszkiem (...)” (vide k. 06 uzasadnienia wyroku), podczas gdy:

1) Sąd oparł się w przedmiotowym zakresie na wycinku zeznań Pokrzywdzonego z dnia (...) r., a zatem złożonych wiele miesięcy po zdarzeniu opisanym w treści zarzutu,

2) w trakcie tych samych zeznań Pokrzywdzony oświadczył, że przez cały czas rozmawiał przez telefon z osobą wydającą mu instrukcje, a zatem nie mógł rozmawiać w tym czasie z M. K. (1),

3) z notatki urzędowej z dnia (...) r., która wszak stanowi informację o dowodzie, wprost wynika, że K. B. (2) zgodnie z instrukcjami przez telefon przygotował środki pieniężne, wpuścił obcą osobę do domu, a następnie przekazał środki pieniężne wymienionej osobie, która wzięła te środki pieniężne i wyszła z domu (vide k. 01 akt sprawy)

4) podobnie, z kolejnej notatki urzędowej z dnia (...) r. wynika, że K. B. (2) zgodnie z instrukcjami przez telefon przygotował środki pieniężne, wpuścił obcą osobę do domu, a następnie przekazał środki pieniężne wymienionej osobie, która wzięła te środki pieniężne i wyszła z domu (vide k. 02 akt sprawy)

5) na rozprawie w dniu (...) r. pokrzywdzony K. B. (1) wbrew ustaleniom Sądu zeznał, że:

a) o tym, że przyjdzie policjant, który ma robić zdjęcia i posypać proszkiem banknoty dowiedział się przez telefon, po czym pokrzywdzony sam wydał instrukcję osobie, która weszła do mieszkania i czekała na pakunek, że powinna zrobić zdjęcia banknotów i posypać je proszkiem {vide protokół rozprawy z dnia (...) r., k. 365 akt sprawy),

b) „(...) ten co przy szedł do mnie do mieszkania to nic więcej nie mówił, ale wiedziałem przez telefon, że przychodzi policjant. W cywilu był, ale też są tacy. Ten co przyszedł nic więcej nie mówił. Ale ten przez telefon powiedział, że mam wyłożyć (...) (vide protokół rozprawy z dnia (...) r., k. 365 akt sprawy),

6) w trakcie zeznań w dniu (...) r. I. B. oświadczyła, że słyszała dzwonek do drzwi, natomiast w żadnym punkcie zeznań nie wspomniała o rzekomej rozmowie toczącej się pomiędzy K. B. (1) a Oskarżonym,

7) w trakcie wyjaśnień z dnia (...) r. D. P. (1) opisując przebieg zdarzenia oświadczył, że to on był w kontakcie z osobami trzecimi wydającymi instrukcje w zakresie postępowania opisanego w wyroku, a sam M. K. (1) wyłącznie odebrał paczkę i „(...) Jak M. przyszedł z tą paczką to był bardzo zdenerwowany, powiedział, że to ostatni raz bo namówiłem go do głupiej sytuacji (...)” (vide protokół rozprawy z dnia (...) r., k. 361 akt sprawy), co wprost wskazuje, że Oskarżony nie traktował sprawy jako przestępstwo czując się po prostu niezręcznie i nazywając całą sytuacją „głupią”,

8) W trakcie wyjaśnień z dnia (...) r. Oskarżony wprost wyjaśnił, opisując przebieg zdarzenia, że w zasadzie pełnił tylko i wyłącznie rolę kuriera, albowiem kontakt telefoniczny z osobami trzecimi, które zleciły przejazd, miał D. P. (1), a sam M. K. (1) pełnił funkcję wyłącznie kuriera, który pojechał samochodem we wskazane miejsce, odebrał paczkę i odwiózł paczkę we wskazane miejsce,

9) Sąd ustalił, że Oskarżeni „wspólnie zabrali 1.000 zł” (vide k. 04 uzasadnienia wyroku), podczas gdy z wyjaśnień D. P. (1) wynika, iż to oskarżony D. P. (1) zabrał ww. kwotę w całości (vide protokół rozprawy z dnia (...) r., k. 361 akt sprawy),

a zatem Oskarżony nie wydawał żadnych poleceń Pokrzywdzonemu, a wręcz sam

wykonywał jego instrukcje, nie rozmawiał z Pokrzywdzonym na temat celu swojej wizyty,

nie stwarzał pozorów, że jest Policjantem, a jego zachowanie ograniczało się do przyjęcia paczki od osoby, do której mieszkania został skierowany po odbiór tejże paczki i wykonania jej poleceń, co przeczy wprost ustaleniom Sądu,

3. dowolną ocenę, jako w niewiarygodnych w części, dowodów z wyjaśnień Oskarżonych M. K. (1) i D. P. (1) w tym zakresie, w którym zaprzeczyli oni swojej świadomości, iż odbierając „paczkę od pokrzywdzonego K. B. (1) uczestniczyli oni w przestępstwie, przy czym sąd powołał się na wewnętrzną sprzeczność zeznań obu Oskarżonych'' (vide k. 05 - 06 uzasadnienia wyroku), podczas gdy z dowodów zgromadzonych w niniejszej sprawie wynika, iż Oskarżeni konsekwentnie zaprzeczali jakiemukolwiek udziałowi w oszustwie i nie mieli świadomości o okolicznościach jego popełnienia, oprócz zdarzenia mającego miejsce w dniu (...) r. w W. bezpośrednio w miejscu zamieszkania pokrzywdzonych i niezmiennie wskazywali, iż:

a) W ramach podjętego działania mieli zamiar jedynie odebrać i przekazać paczkę zgodnie z instrukcjami przekazanymi im przez telefon (vide k. 79 - 80; 86 - 87;'j 360 - 362; 417 - 418 akt sprawy),

b) Telefon, za pośrednictwem którego otrzymywali instrukcje, został im przekazany przez bliżej niezidentyfikowaną osobę (vide k. 79 - 80; 86 - 87; 94 - 95; 360 - 362; 417-418),

c) Oskarżeni, aż do momentu przekazania paczki we W., nie mieli świadomości jej zawartości, co stało się dopiero w sytuacji, w której na polecenie wydane przez telefon D. P. (1) wyjął z paczki 1.000,00 zł (vide 86 - 87; 360 - 362; 417-418),

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

W żadnym stopniu sąd I instancji nie przekroczył granic oceny zebranych dowodów, a więc nie jest to ocena dowolna, a kompleksowa i wnikliwa, zwłaszcza odnosi się to do zeznań pokrzywdzonego i domowników.

Na granicy absurdu jest zarzut, że rozmawiając przez telefon pokrzywdzony jednocześnie nie mógł rozmawiać z oskarżonym, taka czynność jest możliwa do wykonania, choć jej jakość może być nikła.

Notatki urzędowe mają to znaczenie, że wskazują na zdarzenie i osoby w niej uczestniczące, ale same w sobie nie mogą zastępować relacji tych osób zgodnie art. 174 k.p.k. Co to relacji pokrzywdzonego odniesiono się wcześniej, co pozostaje aktualne, a drobne różnice w jego zeznaniach, które składał w toku postępowania przygotowawczego oraz sądowego mają charakter wtórny, nieistotny i jest to wynik normalnego procesu determinowanego wiekiem, jak upływem czasu.

Co do kwestii relacji pokrzywdzonego z postępowania przygotowawczego raz sądowego odniesiono się, ale jeszcze raz należy podkreślić, że z każdej z nich z osobna wynika, że oskarżony miał wiedzę w czym uczestniczy.

Relacje I. B., a zwłaszcza czy słyszała dzwonek do drzwi nie mają znaczenia, skoro wiemy, że wizyta oskarżonego miała miejsce.

Relacje oskarżonych nie mają wielkiego znaczenia, w tym sensie, że nie prowadzą one do ekskulpowania ich, a wiarygodność oskarżonych jest minimalna, nawet jeżeli drugi oskarżonych miał nazwać sytuację ,,głupią”. Według relacji drugiego oskarżonego, oskarżony M. K. kiedy wrócił do samochodu był zdenerwowany, ale czym [!], skoro nie miało dojść do przestępstwa, przecież jechał z W. i nagle miał się zdenerwować wizytą w jakimś mieszkaniu po odbiorze paczki. Przecież taka czynność nie musiała wywoływać żadnego stresu, a wywołała do takiego stopnia, że oskarżony miał powiedzieć, że więcej w takiej sytuacji udziału brać nie będzie. Sytuacja, nawet z punktu widzenia co oskarżony przekazał sama w sobie wskazywała, że uczestniczy on w czymś jednoznacznie patologicznym. Jedzie aż z W. do W. [240 km], z kierowcą, który kontaktuje się telefonicznie z anonimowym zleceniodawcą, ma odebrać coś niedookreślonego. Oczywiście oskarżeni przekazują w toku postępowania karnego to co jest dla nich korzystne, ale trzeba wyjątkowo złej woli żeby te dane uznać za wiarygodne i prowadzące do przyjęcia, że nie wiedzieli oni w czym uczestniczą.

Kwestia kto zabrał 1.000 zł jest dla sprawy zupełnie obojętne, choć trzeba przyznać, że jazda dla 1.000 zł z W., ryzykując ujęciem ,,na gorącym uczynku" jawi się dla sądu II instancji wysoce dziwna, co kłóci się ze zdrowym rozsądkiem, co podważa [wyklucza] ewentualne przyjęcie przypadkowego udziału oskarżonych w przedmiotowym zdarzeniu. .

Oskarżony nie wydał poleceń pokrzywdzonemu ale wiedział doskonale w czym uczestniczy, że chodzi o przekazanie pieniędzy, a z pewnością w momencie ich otrzymania od pokrzywdzonego nie wiedział dokładnie ile ich jest, jak podpowiada doświadczenie zawodowe [traktowane jako doświadczenie życiowe] był zainteresowany aby jak najkrócej być w mieszkaniu pokrzywdzonego właśnie aby nie doszło do zastopowania, co tu ukrywać naiwnego zachowania pokrzywdzonego.

Marginalnie, oskarżeni w toku postępowania przygotowawczego przyznali się do postawionego im zarzutu, a więc wiedzieli o co są oskarżeni i zgodnie z ich uprawnieniem nie złożyli wyjaśnień, co nie oznacza, że z takiej postawy nie można wyciągać określonych wniosków, w tym w zakresie co do oceny innych dowodów.

Konsekwentna postawa oskarżonych, w który wskazali, że nie mieli świadomości w czym uczestniczą wynika z ich linii obrony ale nie może być uznana za wiarygodną, z uwagi na materiał dowodowy obciążający ich, a więc trzeba odwołać się do wcześniejszych uwag.

Warte odnotowania jest również, że rozmowa pokrzywdzonego, z osobami, które podszywały się pod policjantów trwała (...) sekund [co daje 77 minut rozmowy], na co wskazują informacje przesłane przez operatora telefonii komórkowej [k. 54], co świadczy z jednej strony o uporze sprawców, a z drugiej strony świadczy, że pokrzywdzony okazał się osobą naiwną, skoro przez tak długi okres czasu nie zorientował się, że ma do czynienia z oszustami. Ale ciekawe jest, że właśnie w toku tej długiej rozmowy pojawiają się oskarżeni, a jeden z nich wiedział, że właśnie w tym czasie ma odebrać przedmioty [pieniądze] od pokrzywdzonego, korespondencja pomiędzy oskarżonymi a ,,zleceniodawcą” odbywa się przez telefon przekazany przez nieznaną osobę. Taka koincydencja zdarzeń nie jest przypadkowa, a lansowanie czegoś przeciwnego jest błędne i intencjonalne.

Kwestia uzyskania 1.000 zł była wcześniej wyjaśniona, oczywiście wiarygodna dla sądu I instancji, a czy wiarygodna dla sądu II instancji nie ma znaczenia. Skoro oskarżeni mieli dowiedzieć się, że w momencie wyciągania z paczki [kartonu] 1.000 zł, dowiedzieli się że są tam jeszcze pieniądze, to – zakładając ich uczciwość- oddać je pokrzywdzonemu, który z pewnością taką postawę by w pełni pochwali i z pewnością wynagrodził, kwotą większą niż te owe 1.000 zł.

Także znamienne jest, że historia pojazdu, którym posłużyli się oskarżeni, jest zagmatwana, co jednoznacznie wskazuje, że chodziło aby był problem aby połączyć ten pojazd co najmniej z oskarżonym D. P., skoro pojazd nie był na niego zarejestrowany. W jego posiadaniu był co najmniej od (...) r. W (...) jako właściciel widniał K. M., który zbył pojazd S. P., który miał sprzedać pojazd P. M., który do tej transakcji [jak się okazało] był jedynie figurantem, a dopiero kontrola tego pojazdu (...) r. we W. o (...) pozwoliła na przyporządkowanie tego pojazdu do oskarżonego D. P.. To również nie jest przypadkowe [notatka urzędowa z (...) r., k. 40].

Wniosek

Wyeliminowanie działania wspólnie i w porozumieniu z D. P. (1) oraz co najmniej dwoma innymi osobami oraz że oskarżony wykorzystał błędne przeświadczenie pokrzywdzonego, że wydaje pieniądze funkcjonariuszowi Policji, zastosowanie art. 192 k.k. i nadzwyczajne złagodzenie kary,

wymierzenie kary w dolnych granicach ustawowego zagrożenia.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

3.3.

II. spowodowany licznymi i poważnymi uchybieniami natury procesowej błąd w ustaleniach faktycznych, które miały istotny wpływ na treść rozstrzygnięcia, polegający na dowolnym przyjęciu, że rzekomo:

1. M. K. (1) działał w zamiarze popełnienia przestępstwa, czy posiadał świadomość popełnienia przestępstwa, podczas gdy:

1) nie kontaktował się z osobami trzecimi wydającymi instrukcje co do sposobu postępowania, a czynił to D. P. (1) (vide wyjaśnienia M. K. (1), D. P. (1) z dnia (...) r., (...) r.),

2) rola M. K. (1) sprowadziła się wyłącznie do odebrania paczki (vide wyjaśnienia M. K. (1), D. P. (1) z dnia (...) r., (...) r.),

3) mimo faktu, że w paczce miało znajdować się 250.000,00 PLN, M. K. (1) sam nie sięgał do paczki i nie wziął żadnych środków pieniężnych, a pieniądze z paczki wziął D. P. (1), w kwocie jedynie 1.000,00 PLN, co już wskazuje, że M. K. (1) nie obejmował swoją świadomością poszczególnych znamion popełnianego czynu,

4) odbierając paczkę był ubrany po cywilnemu i nie stwarzał nawet pozorów bycia funkcjonariuszem Policji (vide zeznania K. B. (1) z dnia (...) r.),

5) M. K. (1) nie rozmawiał z K. B. (1), a jedynie wykonywał przekazane D. P. (1) i M. K. (1) przez telefon instrukcje, oraz instrukcje K. B. (1), Pokrzywdzonego w sprawie, który przygotował paczkę do odbioru i wydał polecenie odbioru paczki (vide zeznania K. B. (1) z dnia (...) r., (...) r., wyjaśnienia D. P. (1) z dnia (...) r., wyjaśnienia M. K. (1) z dnia (...) r., zeznania I. B. z dnia (...) r., (...) r. dwie notatki urzędowe z dnia (...) r.),

6) zgodnie z wyjaśnieniami D. P. (1), M. K. (1) wyłącznie odebrał paczkę i „(...) jak M. przyszedł z tą paczką to był bardzo zdenerwowany, powiedział, że to ostatni raz bo namówiłem go do głupiej sytuacji (...)” (vide protokół rozprawy z dnia (...) r.), co wskazuje, że nie rozumiał swojego zachowania jako czynu przestępczego, a samą sytuację nazywał „głupią”,

2. M. K. (1) działał wspólnie i w porozumieniu z innymi nieustalonymi osobami, podczas gdy:

1) M. K. (1) nie miał świadomości popełniania przestępstwa (vide rozważania II. 1),

2) jak wynika z ustaleń samego Sądu I instancji, M. K. (1) nie zatrzymał dla siebie kwoty 250.000,00 PLN, a jedynie miał wspólnie z D. P. (1) wziąć z paczki kwotę 1.000,00 PLN (vide k. 04 uzasadnienia wyroku), co już wprost zgodnie z zasadami doświadczenia życiowego wskazuje, że M. K. (1) nie działał na wspólnych zasadach z innymi domniemanymi osobami, które miały popełniać przestępstwo, a co najwyżej im pomagał, i nie obejmował swoją świadomością kwoty, która miała znajdować się w paczce,

3. M. K. (1) wyzyskał błędne przeświadczenie, że jest funkcjonariuszem publicznym, podczas gdy:

1) M. K. (1) nie miał świadomości popełniania przestępstwa (vide rozważania II. 1),

2) na rozprawie w dniu (...) r. pokrzywdzony K. B. (1) wbrew ustaleniom Sądu sam potwierdził, że o tym, że przyjdzie policjant, który ma robić zdjęcia i posypać proszkiem banknoty dowiedział się przez telefon, po czym pokrzywdzony sam wydał instrukcję osobie, która weszła do mieszkania i czekała na pakunek, że powinna zrobić zdjęcia banknotów i posypać je proszkiem (vide protokół rozprawy z dnia (...) r., k. 365 akt sprawy) i dodał, że „(...) ten co przyszedł do mnie do mieszkania to nic więcej nie mówił, ale wiedziałem przez telefon, ie przychodzi policjant. W cywilu był, ale też są tacy. Ten co przyszedł nic więcej nie mówił. Ale ten przez telefon powiedział, że mam wyłożyć (...) (vide protokół rozprawy z dnia (...) r., k. 365 akt sprawy), a zatem z zeznań samego Pokrzywdzonego wynika, że M. K. (1) nie podawał się wobec Pokrzywdzonego za funkcjonariusza publicznego,

3) M. K. (1) nie poczynił żadnych przygotowań ani czynności, żeby chociaż uwiarygodnić swoją osobę jako Policjanta, przychodząc do Pokrzywdzonego w normalnych ubraniach, bez żadnej odznaki, legitymacji, czy dowodu tożsamości.

4. doszło do zaboru kwoty 250.000,00 zł, podczas gdy:

1) ustalenie opiera się wyłącznie na zmiennych zeznaniach pokrzywdzonych, nie popartych żadnymi dowodami wypłaty, ani infonnacją o dochodach,

2) niewiarygodnym jest, żeby co najmniej 2.500 kawałków papieru umieszczonych kolejno w kopertach zmieściło się do pudełka opisywanego w zeznaniach pokrzywdzonych,

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych jest niezasadny i w praktyce ma on mieć swoje przekonywujące podstawy w słuszności wcześniejszych zarzutów, które sąd II instancji uznał za chybione.

Oskarżeni działali według podziału ról. Sprawcy, których nie udało się ustalić co najmniej rozmawiali telefonicznie z pokrzywdzonym, utwierdzając jego w błędnym przekonaniu, że ma on do czynienia z funkcjonariuszem Policji [chodzi oczywiście o oskarżonego M. K.],
a oskarżony P. działał jako kierowca. Te zachowaniu przyporządkowane tym nieznanym osobom oraz wszystkim oskarżonym tworzyły cały łańcuch zachowań, których łączne sukcesywne i uzupełniające się wystąpienie, miało służyć realizacji celu w postaci oszukańczego uzyskania pieniędzy od pokrzywdzonego.

Odwołując się do zeznań pokrzywdzonego jest prawidłowym i jednoznacznym ustalenie, wskazującym, że oskarżony wiedział w czym uczestniczy.

Nie ma żadnych obiektywnych powodów aby wątpić, że pokrzywdzony przekazał 250.000 zł oskarżonemu. Jak wskazał były to jego oszczędności oraz jego żony, a więc mając na względzie długotrwałość oszczędzania ta kwota nie jest nierealna.

Mając na względzie, że nominały opiewały po 100 zł – 200 zł [z przewagą tych ostatnich], to kwotę tę tworzyło maksymalnie raptem 25 plików banknotów po 10.000 zł, co daje się schować do kartonu choćby po butach i w materiałową folię [zeznania pokrzywdzonego z (...) r., k. 29-30]. Nie można zapominać, że pokrzywdzony wykazał się ogromną naiwnością, wręcz nieodpowiedzialnością i przyznanie się do takiego zachowania dla niego nie było łatwe, co podpowiada, że nie miał, żadnego motywu aby podawać fałszywą kwotę, tym bardziej, że odzyskanie tych pieniędzy w praktyce jest nierealne, skoro oskarżeni idą do więzienia, a ich zdolności zarobkowe są na minimalnym poziomie, a na ten moment nie ma przesłanek aby przyjąć, że będą mieć większe ambicje w tym temacie.

Co do kwestii zeznań pokrzywdzonego wypowiedziano się wcześniej, jak i oceny wyjaśnień oskarżonych, którzy są niewiarygodni kiedy podkreślają, że nie mieli świadomości w czym uczestniczą.

Wniosek

wymierzenie kary w dolnych granicach ustawowego zagrożenia.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

3.4.

III. z ostrożności procesowej na wypadek, gdyby Sąd Apelacyjny uznał, iż pomimo podniesionych zarzutów ustalenia Sądu Instancji w zakresie sprawstwa i winy oskarżonego są prawidłowe, a Sąd Okręgowy nie dopuścił się rażącej obrazy procedury zaskarżonemu orzeczeniu zarzucam rażącą niewspółmierność kary, przejawiającą się w wymierzeniu oskarżonemu kary 05 lat bezwzględnego pozbawienia wolności, podczas gdy zarówno okoliczności czynu, jego charakteru, motywacji Oskarżonego, opinia, a nadto uprzednia niekaralność i przeproszenie Pokrzywdzonych jednoznacznie wskazują, iż stanowi ona karę rażąco surową, orzeczoną wbrew dyrektywom wymiaru kary wyrażonym w art. 53 k.k., której wykonanie nie zrealizuje celów zarówno w zakresie prewencji indywidualnej, jak i ogólnej

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Kara słuszna nie razi swoja surowością [która rzeczywiście jest surowa] ale nie ma ona znamion rażącej niewspółmierności, a mając na względzie wyjątkowo odrażający charakter czynu, przeproszenie pokrzywdzonego [które było wręcz fasadowe, skoro nawet nie poczuwał się oskarżony do sprawstwa, do czego ma prawo, ale sąd ma prawo na taką postawę krytycznie spojrzeć], niekaralności i brak negatywnych informacji o nim z jego miejsca zamieszkania nie niwelują, oceny stopnia społecznej szkodliwości tego przestępstwa, która jest na bardzo wysokim poziomie, a przestępstwo bulwersuje i wskazuje, że przestępcy działali na poziome wysoce zorganizowanym, co potęguje wydźwięk tej oceny.

Wniosek

wymierzenie kary w dolnych granicach ustawowego zagrożenia.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

3.5.

Apelacja obrońcy oskarżonego D. P. (1)

na podstawie art. 438 pkt. 4 k.p.k. rażąca niewspółmierność kary wymierzonej oskarżonemu wyrokiem z dnia (...) roku przez Sąd Okręgowy w P. III Wydział Karny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Przyznanie się oskarżonego, zaprezentowane na rozprawie ma charakter iluzoryczny, skoro podał, że ,,M. nie był świadomy co robi i ja w sumie też” [k. 359- 369, a bardziej żałował, że ,,wpakował” oskarżonego M. K., a nie tego, że oszukano starszą osobę [k. 416- 419- rozprawa z (...) r.].

Oskarżony z pewnością nie dążył do wyjaśnienia okoliczności sprawy, skoro ukrywa pozostałych sprawców, do czego ma prawo, ale z tej postawy trudno doszukiwać się okoliczności mających przemawiać na jego korzyść.

Oskarżony nawet jeżeli wychowywał się w trudnym środowisku to nie można w tym dopatrywać się, że to może znacząco umniejszać negatywna ocenę stopnia społecznej szkodliwości przypisanego oskarżonym przestępstwa.

Wskazanie w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, że ,,rola M. K. (4) pozostawała zdecydowanie bardziej znacząca niż D. P. (1), co skutkowało uznaniem, iż wymierzone im kary winny być jednakowe” sugeruje, że powinna być zastosowana jednak relatywizacja kary, przy czym ta relatywizacja, jeżeli do niej doszłoby, powinna być nieznaczna, co nie wypełnia znamienia ,,rażącej niewspółmierności kary”, w konsekwencji nie ma przesłanek do zmiany zastosowanej represji karnej wobec obu oskarżonych.

Wniosek

O zmianę i orzeczenie wobec tego oskarżonego kary 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Z uwagi na niezasadność zarzutu.

4. OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5. ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

w całości

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Z uwagi na niezasadność zarzutów analizowanych apelacji.

1.8. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

1.9. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6. Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Orzeczono kary pozbawienia wolności, które z chwila uprawomocnienia wyroku zaczęli odbywać, co ogranicza możliwości majątkowe oskarżonych, a nadto mają obowiązek naprawienia szkody wobec pokrzywdzonych i dlatego zwolniono ich z obowiązku zwrotu kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.

7. PODPIS

P. G. K. L. G. N.

1.11. Granice zaskarżenia
Kolejny numer załącznika					1
Podmiot wnoszący apelację					Obrońca oskarżonego M. K. (1)
Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja					wyroku Sądu Okręgowego w P. III Wydział Karny, sygn. (...) w całości dot. osk. M. K. (1)
0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia
☒ na korzyść ☐ na niekorzyść		☒ w całości
		☐ w części	☐		co do winy
			☐		co do kary
			☐		co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia
0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty
Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji
☒	art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu
☐	art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu
☒	art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia
☒	art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia
☒	art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka
☐	art. 439 k.p.k.
☐	brak zarzutów
0.1.1.4. Wnioski
☐	uchylenie			☒	zmiana

1.12. Granice zaskarżenia
Kolejny numer załącznika					2
Podmiot wnoszący apelację					Obrońca oskarżonego D. P. (1)
Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja					Orzeczenie o karze wobec D. P. (1) w wyroku Sądu Okręgowego w P. III Wydział Karny, sygn. (...)
0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia
☒ na korzyść ☐ na niekorzyść		☐ w całości
		☒ w części	☐		co do winy
			☒		co do kary
			☐		co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia
0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty
Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji
☐	art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu
☐	art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu
☐	art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia
☐	art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia
☒	art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka
☐	art. 439 k.p.k.
☐	brak zarzutów
0.1.1.4. Wnioski
☐	uchylenie			☒	zmiana

Dodano: 11 września 2023, Opublikował(a): Milenia Brdęk
Podmiot udostępniający informację: Sąd Apelacyjny w Poznaniu
Data wytworzenia informacji: 13 października 2022