Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Poznaniu

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 137/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w P. z dnia (...) roku, w sprawie o sygn. akt (...)

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1

B. L.

Uprzednia karalność oskarżonej

Karta karna

839-840

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

-----

-------

------

-----

-----

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

2.1.1.1

Karta karna

Niekwestionowany wydruk z systemu informatycznego

0.1s2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

-----

-----

-----

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1

Apelacja obrońcy oskarżonej

1.  rażące naruszenie prawa procesowego, tj. art. 6 ust. 1 oraz art. 6 ust. 3 lit. d i art. 13 Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności poprzez nieprzeprowadzenie na rozprawie głównej dowodu z przesłuchania świadków mających zasadniczą wiedzę co do przedmiotu rzeczonego postępowania – w szczególności H. V. (1), a także osoby reprezentującej interesy Szkoły Podstawowej i Przedszkola w O. H. 10 w C., co doprowadziło do ograniczenia podstawowych praw oskarżonej, takich jak chociażby możliwość zadania zasadniczym świadkom pytań co do przedmiotu postepowania I-instancyjnego, co bezpośrednio rzutuje na jej prawo do rzetelnego procesu;

2.  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, mogący mieć wpływ na treść orzeczenia poprzez bezkrytyczne przyjęcie, że B. L. miała świadomość, że otrzymywane środki pochodzą z przestępstwa, a jej działanie spowodowało szkodę majątkową w majątku Szkoły Podstawowej i Przedszkola w O. H. 10 w R.;

3.  obraza przepisów postępowania, której pokłosiem jest wskazany wyżej błąd w ustaleniach faktycznych, tj.

- art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. poprzez niekonsekwencję oraz wybiórczą ocenę dowodów sprzeczną z zasadami prawidłowego rozumowania oraz wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego (danie bezkrytycznej wiary zeznaniom H. V. (1), odebranie wiary wyjaśnieniom oskarżonej, wybiórcza ocena korespondencji oskarżonej z J. S.),

- art. 167 k.p.k. w zw. z art. 2 § 2 k.p.k. i art. 4 k.p.k. poprzez nieprzeprowadzenie dowodu z przesłuchania osoby reprezentującej interesy Szkoły Podstawowej i Przedszkola w O. H. 10 w C. i zaniechanie wezwania na rozprawę H. V. (1),

- art. 49 § 1 k.p.k. poprzez uznanie interesy Szkoły Podstawowej i Przedszkola w O. H. 10 w C. za pokrzywdzonego w niniejszym postępowaniu, co skutkowało naruszeniem przez sąd I instancji przepisów prawa materialnego, które to naruszenie mogło mieć wpływ na treść wydanego orzeczenia poprzez niewłaściwe zastosowanie art. 46 § 1 k.k. i orzeczenie przez Sąd Okręgowy w P. o obowiązku naprawienia szkody,

- art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. poprzez brak konkretnego wskazania jakie dowody stanowiły podstawę wydanych rozstrzygnięć i ustaleń w zakresie stanu faktycznego;

4.  obraza prawa materialnego mogąca mieć wpływ na treść wyroku – art. 299 k.k. poprzez uznanie, iż oskarżona miała świadomość pochodzenia środków z czynów przestępnych;

5.  rażąca niewspółmierność orzeczonej kary.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Apelacja obrońcy oskarżonej okazała się niezasadna.

Na wstępie stwierdzić trzeba, że analiza akt postępowania dokonana w toku kontroli instancyjnej zaskarżonego orzeczenia prowadzi do przekonania, iż sąd okręgowy przeprowadził w niniejszej sprawie pełne postępowanie dowodowe (nie wykazuje ono jakichkolwiek braków i tym samym uznać można, że wszelkie możliwe do przeprowadzenia i mające znaczenie dla rozstrzygnięcia dowody zostały zgromadzone). Również ocena materiału dowodowego, dokonana przez sąd I instancji nie budzi jakichkolwiek zastrzeżeń – jest ona wszechstronna i wyczerpująca, zaś motywy, którymi sąd kierował się przy przypisywaniu poszczególnym dowodom waloru wiarygodności lub też jej braku zostały szczegółowo i przejrzyście przedstawione w pisemnym uzasadnieniu wyroku. Wyciągnięte przez sąd okręgowy wnioski przełożyły się na prawidłowe ustalenia w zakresie stanu faktycznego.

Tym samym zarzuty pozbawienia oskarżonej prawa do rzetelnego procesu, naruszenia art. 410 k.p.k. i art. 7 k.p.k., art. 167 k.p.k. w zw. z art. 12 § 2 k.p.k. i art. 4 k.p.k. oraz art. 424 k.p.k. oraz zarzut błędu w ustaleniach faktycznych, a także naruszenie prawa materialnego formułowane w apelacji obrońcy oskarżonej nie zostały uwzględnione.

Przypomnieć należy, że przekonanie sądu o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną art. 7 k.p.k., jeżeli jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy (art. 410 k.p.k.) i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy (art. 2 § 2 k.p.k.), stanowi wynik rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego (art. 4 k.p.k.), a także jest wyczerpująco i logicznie - z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego - umotywowane w uzasadnieniu wyroku (art. 424 § 1 k.p.k.). Odmówienie wiary niektórym zeznaniom lub wyjaśnieniom złożonym przez świadków lub oskarżonych, a w rezultacie ich pominięcie, jako podstawy dowodowej podczas dokonywanych ustaleń faktycznych, nie może być utożsamiane ani z brakiem okoliczności, których tego rodzaju dowód dotyczy w kontekście finalnego rozstrzygnięcia, ani też nie jest wyrazem złamania zasady bezstronności sądu, bowiem odmowa przyznania waloru wiarygodności niektórym z przeprowadzonych dowodów, przy jednoczesnej aprobacie i uwzględnieniu innych dowodów, jest niczym więcej niż realizacją przysługującego sądowi orzekającemu uprawnienia w ramach czynienia ustaleń faktycznych, z pełnym uwzględnieniem zasady swobodnej oceny dowodów (por. wyr. SA w Warszawie z dnia 17 września 2021r., sygn. akt II AKa 292/20, LEX nr 3287759). Z naruszeniem art. 7 k.p.k. nie należy zatem utożsamiać sytuacji uznania za wiarygodne określonych dowodów lub ich części, z jednoczesnym odmówieniem tego przymiotu innym, co stanowi przecież podstawową prerogatywę sądu. Nie można więc czynić zarzutu na podstawie ww. przepisu opierając się jedynie na tym, że pewne dowody nie stanowiły podstawy ustaleń, jeżeli zostały rozważone, a ich znaczenie ocenione w sposób czyniący zadość wymogom z art. 7 k.p.k. (por. post. SN z dnia 6 grudnia 2021r., sygn. akt IV KK 564/21, LEX nr 3327218).

Analiza zarówno treści podniesionych zarzutów jak i uzasadnienia apelacji prowadzi do wniosku, iż mimo że apelujący zakwestionował ustalenia faktyczne, to jednak nie wykazał błędu w procedowaniu sądu I instancji polegającego na niepełności postępowania dowodowego (tzw. błąd "braku"), bądź też, by ocena dowodów została przez sąd dokonana z przekroczeniem granic swobodnej oceny dowodów (błąd "dowolności"). Sąd odwoławczy w rezultacie analizy akt sprawy i treści pisemnego uzasadnienia wyroku stwierdził, iż wbrew zarzutom apelującego, sąd I instancji nie naruszył w przedmiotowej sprawie w żaden sposób przepisów postępowania, toteż poczynione przez niego ustalenia faktyczne – w oparciu o ujawnione i prawidłowo ocenione dowody – są jak najbardziej prawidłowe i zasługują na aprobatę.

Obrońca oskarżonej zwrócił uwagę na kilka okoliczności, które w jego ocenie zostały nieprawidłowo, bądź też w ogóle nie uwzględnione w zakresie kształtowania ustaleń faktycznych w niniejszej sprawie, co było wynikiem braków postępowania dowodowego albo nienależytej oceny zgromadzonych dowodów.

Sąd odwoławczy nie miał jakichkolwiek wątpliwości co do tego, że dowód z zeznań H. V. (1) został przeprowadzony w pełni prawidłowo. H. V. (1) skazana została prawomocnie (k. 776-780) za przywłaszczenie mienia w postaci pieniędzy, które następnie stanowiły przedmiot przestępstwa przypisanego B. L. – obie kobiety nie wiedziały o swoim istnieniu, nie znały się, H. V. (1) nie miała żadnej wiedzy na temat dalszego losu przywłaszczonych przez siebie pieniędzy, B. L. zaś nie miała wiedzy na temat przebiegu „przestępstwa bazowego” i skazanych za nie osób. Szczegóły popełnienia przestępstwa bazowego zostały wyjaśnione w toku postępowania o tamten czyn i ujawnione w niniejszym procesie w zakresie, w jakim było to niezbędne dla ustalenia winy i sprawstwa B. L.. H. V. (1) złożyła wyjaśnienia w „swoim” procesie, i podtrzymała je jako świadek, przesłuchana w niniejszym postępowaniu w drodze Europejskiego Nakazu Dochodzeniowego (k. 115-122). Zeznania przez nią złożone w tym trybie, z uwagi na fakt, iż świadek przebywała zagranicą, zostały ujawnione na rozprawie głównej w trybie art. 391 § 1 i 2 k.p.k. (k. 787) i tym samym przeprowadzenie tego dowodu uznać należało za w pełni prawidłowe, zgodne z regułami postępowania karnego. Podkreślenia wymaga, że wbrew twierdzeniom obrońcy, H. V. (1) występowała w niniejszym postępowaniu w charakterze świadka, a oskarżona była w innym, toczącym się wobec niej procesie. Wskazać trzeba, że bezpośrednie przesłuchanie świadka przed Sądem Okręgowym w P. mijało się z celem, a to głównie z uwagi na wspomniany wcześniej brak „części wspólnych” postępowania toczącego się przeciwko H. V. (1) z postępowaniem toczącym się przeciwko B. L.. Jedynym punktem styczności była kwota pieniędzy przywłaszczonych przez H. V. wpłacona przez nią na rachunek B. L. z przeświadczeniem o jej przeznaczeniu na opłaty celne i następny transfer tych pieniędzy przez B. L.. Jak już wspomniano, zachowanie H. V. (1) i jej przekonanie co do słuszności swojego postępowania nie miało żadnego znaczenia dla stwierdzenia winy i sprawstwa B. L.. Podobnie, żadnego znaczenia w niniejszej sprawie nie miała postawa pokrzywdzonego - Szkoły Podstawowej i Przedszkola w O.. Przesłuchanie osoby reprezentującej interesy tej szkoły nie miało żadnego wpływu na odpowiedzialność karną oskarżonej.

W ocenie sądu apelacyjnego, sąd I instancji dokonał prawidłowej analizy wyjaśnień oskarżonej w kontekście jej świadomości co do przestępczego pochodzenia środków znajdujących się na jej rachunku bankowym. Przywoływana przez obrońcę szeroka korespondencja B. L. z nijakim J. S. jest jednoznaczna w swoim wydźwięku: w zdecydowanej większości dotyczy ona zakładania rachunków bankowych, ich zamykania, pobierania pieniędzy, przekazywania kodów, pinów, zdalnych akceptacji transakcji, które za swój przedmiot miały obrót kryptowalutami, dalszego przesyłania informacji uzyskanych z banków. Znajdująca się na 300 kartach akt (k. 313-613) korespondencja dotyczy głównie operacji finansowych. Oprócz tego oskarżona wprost pisze w niej o wezwaniach do prokuratury, podejrzeniach o oszustwa, zamykaniu rachunków bankowych z uwagi na podejrzane transakcje (np. k. 609, 610). Jedynie pojedyncze wiadomości dotyczą kwestii niezwiązanych z transferami finansowymi i są związane z ewentualnym zaangażowaniem emocjonalnym oskarżonej w związek z rzekomym J. S.. Co więcej, w postepowaniu zakończonym w (...). skierowaniem aktu oskarżenia (k. 618) B. L. przyznała się do zarzucanego jej czynu, popełnionego w sposób zbliżony do objętego niniejszym postępowaniem i ostatecznie została za ten czyn skazana (vide: dane z K. k. 840). Oskarżona świadomie przesyłała kolejnym bankom oświadczenia o pochodzeniu środków zgromadzonych na jej rachunkach bankowych (k. 168), korzystała z „pomocy finansowej” jaką jej rzekomy J. S. oferował. Postawa oskarżonej jawi się jako w pełni świadome działanie nastawione na osiągnięcie wsparcia materialnego. Oskarżona usiłowała przedstawić siebie jako naiwną, wykorzystaną, schorowaną kobietę z problemami finansowymi w sytuacji, gdy jak sama wskazała, jednocześnie korespondowała z trzema „obcokrajowcami” (k. 765).

Sąd apelacyjny nie miał żadnych wątpliwości co do prawidłowości oceny zeznań H. V. (1), przy czym stwierdzić należy, że apelujący nie przedstawia ocenie zeznań tego świadka, dokonanej przez sąd I instancji żadnych konkretnych zarzutów.

Reasumując stwierdzić trzeba, że zarówno ustalenia faktyczne w zakresie winy i sprawstwa B. L., jak i przyjęta przez sąd I instancji kwalifikacja prawna czynu jej przypisanego zasługują na podzielenie w pełni.

Sąd okręgowy równie prawidłowo uznał Szkołę Podstawową i Przedszkole w O. za pokrzywdzonego, zatem zarzut naruszenia art. 49 § 1 k.p.k. nie mógł się ostać. Pokrzywdzony przestępstwem bazowym (a było nim przywłaszczenie mienia w postaci pieniędzy przez H. V. (1)) może zachować status pokrzywdzonego w postępowaniu w sprawie prania brudnych pieniędzy ( vide: W. Wróbel, S. Tarapata Kodeks karny. Cześć szczególna. Tom III. Komentarz do art. 278-363 k.k., wyd. V, red. A. Zoll, Warszawa 2022). Będzie tak np. wówczas, gdy zdobyte na skutek przestępstwa bazowego korzyści majątkowe (np. skradzione pieniądze) stają się następnie przedmiotem przestępstwa prania brudnych pieniędzy ( vide: wyrok SN z 30.11.2017r. III KK 185/17). Taka sytuacja miała miejsce w analizowanej sprawie. Uznając Szkołę Podstawową i Przedszkole w O. za pokrzywdzonego sąd okręgowy słusznie orzekł o obowiązku naprawienia szkody, obciążając tym obowiązkiem B. L. (pkt 2 zaskarżonego wyroku).

W orzecznictwie trafnie podkreśla się, że zarzut rażącej niewspółmierności kary, jako zarzut z kategorii ocen, można zasadnie podnosić wówczas, gdy „ kara, jakkolwiek mieści się w granicach ustawowego zagrożenia, nie uwzględnia w sposób właściwy zarówno okoliczności popełnienia przestępstwa, jak i osobowości sprawcy, innymi słowy - gdy w społecznym odczuciu jest karą niesprawiedliwą" (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 11 kwietnia 1985 r., sygn. akt V KRN 178/85). Niewspółmierność zachodzi zatem wówczas, gdy suma zastosowanych kar i innych środków, wymierzonych za przypisane przestępstwo, nie odzwierciedla należycie stopnia szkodliwości społecznej czynu i nie uwzględnia w wystarczającej mierze celów kary (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 30 listopada 1990 r., sygn. akt Wr 363/90). Nie chodzi przy tym o każdą ewentualną różnicę co do jej wymiaru, ale o „ różnicę ocen tak zasadniczej natury, iż karę dotychczas wymierzoną nazwać można byłoby - również w potocznym znaczeniu tego słowa - "rażąco" niewspółmierną, to jest niewspółmierną w stopniu nie dającym się wręcz zaakceptować" (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 2 lutego 1995 r., sygn. akt II KRN 198/94). Chodzi natomiast o „ znaczną, wyraźną i oczywistą, a więc niedającą się zaakceptować dysproporcję między karą wymierzoną a karą sprawiedliwą (zasłużoną)" (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 22 października 2007 r., sygn. akt SNO 75/07) czy jeszcze inaczej taką, której dysproporcja jest wyraźna, bijąca w oczy czy oślepiająca (zob. wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 28 maja 2010 r., sygn. akt II AKa 82/10).

Przekładając powyższe do kontrolowanego wyroku sąd odwoławczy uznał, iż podniesiony przez obrońcę oskarżonej zarzut rażącej niewspółmierności kary orzeczonej wobec B. L. jest niezasadny. Sąd okręgowy prawidłowo uwzględnił okoliczności obciążające, jak i łagodzące, mające wpływ na wymiar kary. Przy określaniu wymiaru kary adekwatnego do czynu przypisanego zaskarżonym wyrokiem należało mieć na uwadze indywidualne, prewencyjne cele kary, a także potrzebę uczynienia zadość społecznemu poczuciu sprawiedliwości. Kary (zarówno pozbawienia wolności, jak i grzywny) jakie sąd I instancji wymierzył oskarżonej spełniają wskazane wymogi. Dodać również należało, że kara powinna mieć bezpośredni związek z czynem zabronionym, gdyż to kwestia odpowiedzialności karnej osoby oskarżonej przez oskarżyciela o zarzucone jej przestępstwo stanowi przedmiot procesu karnego. Przytoczonym w apelacji okolicznościom, jak wiekowi oskarżonej, jej stanowi zdrowia, uprzedniej niekaralności, w niniejszej sprawie nie można przypisywać nadzwyczajnego znaczenia. Sankcja karna powinna być powiązana przede wszystkim z samym czynem. Przyjmując tok myślenia obrony, należało przy wymiarze kary uwzględniać przede wszystkim uwzględnić życiorys sprawcy, co jest nie do pogodzenia z celami procesu karnego.

Wniosek

1.  uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi I instancji

ewentualnie

2.  przeprowadzenie dowodów z zeznań świadków: H. V. (1) i osoby interesy Szkoły Podstawowej i Przedszkola w O. H. 10 w C. i ostatecznie zmiana zaskarżonego wyroku i uniewinnienie B. L. od zarzucanych jej czynów.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Niezasadność zarzutów podniesionych przez obrońcę oskarżonej.

Brak podstaw do zmiany bądź uchylenia zaskarżonego wyroku z urzędu.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

-----

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

--------

4.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.11.

Przedmiot utrzymania w mocy

0.1Całość zaskarżonego wyroku.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Sąd odwoławczy po dokonaniu analizy oceny materiału dowodowego dokonanej przez sąd okręgowy i ustalonego na jej podstawie stanu faktycznego podzielił te ustalenia i przyjął je za własne, co szczegółowo zostało uzasadnione w treści powyższych rozważań.

Nadto, wskazać należy, iż w sprawie nie wystąpiły okoliczności wskazane w art. 439 § 1 k.p.k. i art. 440 k.p.k., które byłyby podstawą do ingerencji z urzędu w zaskarżone rozstrzygnięcie.

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

0.0.11.

Przedmiot i zakres zmiany

----------------------------

Zwięźle o powodach zmiany

----------------------------

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

-----

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

-----

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

-----

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

-----

4.1.

-----

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

-----

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

-----

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

-----

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

2.

Sąd apelacyjny na podstawie art. 636 k.p.k. w punkcie 2 wyroku zasądził od oskarżonej na rzecz Skarbu Państwa zwrot kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze i na podstawie art. 1, art. 2 ust. 1 pkt 4 i art. 3 ust. 1 ustawy o opłatach w sprawach karnych wymierzył jej opłatę w kwocie 2300 złotych za drugą instancję.

6.  PODPIS

A. A. M. Ś. K. L.

0.11.3. Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonej

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Całość wyroku sądu I instancji

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana