Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Poznaniu

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 157/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok łączny Sądu Okręgowego w P. z dnia (...) r., sygn. akt (...)

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

1

K. W.

Zachowanie skazanego w trakcie odbywania kary

Opinie z ZK

101-103, 110-112

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1

Opinie o skazanym

Dokumenty urzędowe, sporządzone w prawem przewidzianej formie przez uprawniony do tego organ, prawdziwości zawartych w nich informacji nie kwestionowała żadna ze stron.

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1

- błąd w ocenie dowodów mający wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia, polegający na błędnym uznaniu przez Sąd prymatu okoliczności obciążających, a niedostateczne uwzględnienie okoliczności pozytywnych, dotyczących skazanego, przede wszystkim zebranego w sprawie materiału dowodowego świadczącego o resocjalizacji skazanego, a także rękojmi poprawnego zachowania, nie uznając, iż są na tyle silne, by uzasadniały orzeczenie kary łącznej przy zastosowaniu zasady asperacji zbliżonej do absorpcji, tj. najniższego możliwego do przyjęcia wymiaru,

- rażąca niewspółmierność kary łącznej orzeczonej wobec skazanego w wymiarze 2 lat i 3 miesięcy pozbawienia wolności, wyrażająca się w wymierzeniu kary łącznej w oparciu o zasadę asperacji w jej środkowym przedziale, podczas gdy okoliczności sprawy, w szczególności ostatnio znaczna zmiana skazanego i jego poprawa w procesie resocjalizacji, jego bardzo młody wiek, a także jego oświadczenie podane na rozprawie dotyczącej wydania skarżonego wyroku o chęci uczestnictwa w terapii walki z uzależnieniem od narkotyków – co w konsekwencji spowodowało, iż wymierzona kara jest rażąco zawyżona, nieadekwatna oraz pozbawiona waloru wychowawczo-zapobiegawczego w stosunku do skazanego, jak również waloru kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Obrońca zbędnie wyodrębnia zarzut obrazy art. 7 k.p.k., która w istocie nie ma w ogóle miejsca – i przede wszystkim nie rozwinął jej sam apelujący. Otóż trzeba podkreślić, iż Sąd Okręgowy ujawnił wszystkie materiały zgromadzone w sprawie, w tym dotyczące resocjalizacji skazanego, co wynika wprost z pisemnego uzasadnienia wyroku i – co najważniejsze – wszystkie te materiały poddał ocenie, co także wynika z ww. dokumentu, przy czym obrońca w żaden sposób nie wykazał, by była to ocena dowolna, a nie swobodna w rozumieniu art. 7 k.p.k. W szczególności Sąd I instancji na tej podstawie ustalił i wziął pod uwagę przy wymiarze kary zachowanie się skazanego podczas izolacji penitencjarnej, co także wynika bezpośrednio i wyraźnie z uzasadnienia (str. 5, k. 62). Apelacja obrońcy sprowadza się tu w istocie wyłącznie do kwestionowania, na ile ww. okoliczności powinny rzutować na wymiar kary łącznej, jednak kwestia ta nie mieści się w zarzucie obrazy art. 7 k.p.k., lecz w zarzucie rażącej niewspółmierności kary i dlatego zostanie omówiona łącznie z tym zarzutem.

Jeśli chodzi o ten drugi zarzut, to w orzecznictwie trafnie podkreśla się, że zarzut rażącej niewspółmierności kary (dotyczy to również innych środków), jako zarzut z kategorii ocen, można zasadnie podnosić wówczas, gdy „ kara, jakkolwiek mieści się w granicach ustawowego zagrożenia, nie uwzględnia w sposób właściwy zarówno okoliczności popełnienia przestępstwa, jak i osobowości sprawcy, innymi słowy - gdy w społecznym odczuciu jest karą niesprawiedliwą" (wyrok SN z dnia 11 kwietnia 1985 r., V KRN 178/85, OSNKW 1985, nr 7-8, poz. 60). Niewspółmierność zachodzi zatem wówczas, gdy suma zastosowanych kar i innych środków, wymierzonych za przypisane przestępstwo, nie odzwierciedla należycie stopnia szkodliwości społecznej czynu i nie uwzględnia w wystarczającej mierze celów kary (wyrok SN z dnia 30 listopada 1990 r., Wr 363/90, OSNKW 1991, nr 7-9, poz. 39). Nie chodzi przy tym o każdą ewentualną różnicę co do jej wymiaru, ale o „ różnicę ocen tak zasadniczej natury, iż karę dotychczas wymierzoną nazwać można byłoby - również w potocznym znaczeniu tego słowa - "rażąco" niewspółmierną, to jest niewspółmierną w stopniu nie dającym się wręcz zaakceptować" (wyrok SN z dnia 2 lutego 1995 r., II KRN 198/94, LEX nr 20739). Chodzi natomiast o „ znaczną, wyraźną i oczywistą, a więc niedającą się zaakceptować dysproporcję między karą wymierzoną a karą sprawiedliwą (zasłużoną)" (zob. wyrok SN z dnia 22 października 2007 r., (...) 75/07, LEX nr 569073) czy jeszcze inaczej taką, której dysproporcja jest wyraźna, bijąca w oczy czy oślepiająca (zob. wyrok SA w Krakowie z dnia 28 maja 2010 r., II AKa 82/10, LEX nr 621421). Choć uwagi te odnoszą się przede wszystkim do kar jednostkowych orzekanych za poszczególne przestępstwa, mają oczywiście również zastosowanie do kary łącznej, w tym orzekanej wyrokiem łącznym.

W przypadku kary łącznej o jej wysokości decyduje jednak przede wszystkim więź podmiotowa, przedmiotowa i czasowa między zbiegającymi się przestępstwami, a wpływ na jej wymiar mają też względy wskazane w art. 85a k.k., a więc cele zapobiegawcze i wychowawcze – przy czym chodzi nie tylko o względy indywidualno-, ale i ogólnoprewencyjne.

Obrońca skazanego w żaden sposób nie zanegował ustalenia Sądu Okręgowego, iż między przestępstwami w zbiegu objętymi wyrokiem brak jest więzi rodzajowej, a jest to niewątpliwie czynnik przemawiający przeciwko łagodzeniu kary łącznej orzekanej wobec skazanego. Sąd I instancji dostrzegł natomiast więź czasową między przestępstwami, która z kolei przemawia za łagodzeniem kary łącznej orzekanej wobec skazanego.

Jeśli natomiast chodzi o względy wychowawcze i zapobiegawcze co do skazanego, to Sąd Okręgowy ustalił przecież zachowanie skazanego w trakcie odbywania kary, jednak w ocenie Sądu Apelacyjnego słusznie nie nadał mu wiodącego znaczenia, jak usiłuje to uczynić obrońca. Podkreślić bowiem trzeba, iż dobre funkcjonowanie skazanego w trakcie odbywania kary jest jego prawnym obowiązkiem. Zresztą zachowania tego nie można w żaden sposób przeceniać, jak czyni to apelujący. Wypada zauważyć, iż w dacie wyrokowania przez Sąd I instancji dysponował on opinią z marca, kwalifikującą zachowanie skazanego w ZK jako negatywne, na co wskazywały: identyfikacja z podkulturą więzienną, 12-krotna karalność dyscyplinarna (przy zaledwie 3 nagrodach) i problemy wychowawcze. Tymczasem opinia sporządzona na zlecenie Sądu Apelacyjnego po 5 miesiącach (z sierpnia) wcale nie wskazuje na istotną poprawę zachowania skazanego – wprawdzie doszła mu jedna nagroda, ale też i kolejny wniosek o karę dyscyplinarną. Skazany dalej utożsamia się z podkulturą więzienną, jak też korespondencyjnie podtrzymuje kontakty ze środowiskiem kryminalnym. Nie rozpoczął się też jeszcze proces jego terapii. Z tego wszystkiego nie sposób wyprowadzić wniosku, iż nastąpiła jakakolwiek istotna poprawa zachowania skazanego, wskazująca na to, że resocjalizacja skazanego przebiega właściwie i można rozważać jej skrócenie poprzez ewentualne dalsze miarkowanie kary łącznej wobec skazanego w stosunku do przyjętej przez Sąd I instancji.

Dodać trzeba, iż apelacja obrońcy pomija zupełnie względy ogólnoprewencyjne kary łącznej, tymczasem orzekana kara musi je również uwzględniać. Względy te wymagają, by w świadomości społecznej nie powstało błędne przekonanie, że osoby popełniające różnorakie przestępstwa (w tym tak poważne, jak przypisane skazanemu) i formalnie za nie skazywane na osobne kary, w następstwie kary łącznej miały te kary de facto „ darowane”, a do tego sprowadzałaby się nadmierna absorpcja.

Wszystko to prowadzi do wniosku, iż brak jest jakichkolwiek podstaw do złagodzenia odpowiedzialności skazanego w stosunku do przyjętej w zaskarżonym wyroku. Młody wiek skazanego uwzględniano przy wymierzaniu kar jednostkowych i nie może on być decydujący przy wymiarze kary łącznej, tym bardziej, iż skazany – co jednoznacznie wynika ze sporządzonych opinii, w żaden sposób nie podważanych przez obrońcę – osiąga póki co mierne efekty resocjalizacyjne i w żaden sposób nie zerwał z naganną przeszłością. Taka osoba musi być poddana rygorystycznemu programowi resocjalizacyjnemu w warunkach stałego nadzoru, a taki zapewnić może jedynie odpowiednio długi pobyt w zakładzie karnym. Cel ten zaskarżone orzeczenie uwzględnia w należytym stopniu.

Wniosek

Zmiana zaskarżonego wyroku poprzez rozwiązanie węzła kar łącznych i wymierzenie kary łącznej w wymiarze 1 roku i 3 miesięcy, tj. przez zastosowanie zasady asperacji zbliżonej do absorpcji.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Dla porządku wskazać trzeba, iż żądanie apelacji jest błędnie zredagowane – powinno ograniczać się jedynie do żądania obniżenia kary łącznej, natomiast postulat „ rozwiązania węzła kary łącznej” jest wadliwy. Obrońca nie kwestionuje przecież konfiguracji kar nadających się do połączenia, przyjętej przez Sąd I instancji (zresztą w pełni poprawnie), a Sąd ten już rozwiązał ww. węzeł i nie ma potrzeby żądania ponowienia tej czynności.

Niezależnie od tej formalnej wadliwości, z przyczyn wyżej wskazanych brak jest jakichkolwiek podstaw do uwzględnienia żądania apelacji w zakresie obniżenia kary łącznej wymierzonej skazanemu. Kara ta, jak wyjaśniono już wcześniej, została wymierzona z pełnym uwzględnieniem okoliczności sprawy i podstaw jej wymiaru, jest karą sprawiedliwą i w żaden sposób nie razi surowością.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.11.

Przedmiot utrzymania w mocy

0.1Całość zaskarżonego rozstrzygnięcia.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Wydane rozstrzygnięcie zostało prawidłowo umotywowane, należycie dobrano kary nadające się do połączenia zgodnie z prawidłowo ustalonym stanem prawnym obowiązującym w chwili wyrokowania, jak też prawidłowo oceniono okoliczności wpływające na wymiar kary łącznej i nadano im odpowiednią wagę. Brak podstaw z art. 433§1 k.p.k., uprawniających do orzekania poza granicami zarzutów apelacji.

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

0.0.11.

Przedmiot i zakres zmiany

0.0.4XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

Zwięźle o powodach zmiany

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II, III

O wynagrodzeniu obrońcy skazanego z urzędu orzeczono na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy – Prawo o adwokaturze oraz §2 pkt 1, §4 ust. 1 i 3, a także §17 ust. 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 14 maja 2024 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa albo jednostki samorządu terytorialnego kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz. U. z 2024 r. poz. 763).

Sąd Okręgowy na podstawie art. 624§1 k.p.k. zwolnił skazanego od obowiązku zapłaty na rzecz Skarbu Państwa wydatków postępowania odwoławczego, uznając, że z uwagi na izolację więzienną nie będzie on w stanie uiścić ww. należności. Od skazanego nie pobrano też opłaty za II instancję, a to z uwagi na treść art. 6 zd. 2 ustawy o opłatach w sprawach karnych.

7.  PODPIS

P. G. H. K. G. N.