Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Poznaniu

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 163/23

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w P. z dnia (...) ( (...) )

1.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

1.3. Granice zaskarżenia

1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

Zmiana

Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

2.1. Ustalenie faktów

2.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

1.

S. J. (1)

Dane o karalności oskarżonego

Dane z K.

288

2.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.2. Ocena dowodów

2.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.

Dane z K.

Dokument urzędowy, którego wiarygodność nie budziła zastrzeżeń sądu i nie była kwestionowana przez strony.

2.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

obraza przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść orzeczenia, mianowicie art.7 kpk poprzez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej, a także sprzecznej z zasadami prawidłowego rozumowania oceny dowodów, a w szczególności:

zeznań świadka L. K. poprzez danie im wiary i uznanie ich za dostateczną podstawę uznania winy oskarżonego oraz uznania, że oskarżony kierował groźby w stosunku do pokrzywdzonej w związku z jej przynależnością narodową w sytuacji, w której:

• pokrzywdzona nie potrafiła wskazać na konkretne słowa wypowiedziane przez oskarżonego, wskazując, że „Nie pamiętam czy oskarżony coś krzyczał o obcokrajowcach, krzyczał wulgaryzmy. On krzyczał „kurwa” i tego typu” – w konsekwencji wadliwe jest uznanie, że z zeznań pokrzywdzonej wynika, że oskarżony kierował wobec niej groźby w związku z jej przynależnością narodową,

• syn pokrzywdzonej V. K. również obecny w mieszkaniu w chwili zdarzenia zeznań, że nie obawiał się oskarżonego, albowiem on do niego nie krzyczał,

• prowodyrka zdarzenia – K. S. zeznała, że oskarżony był na miejscu zdarzenia, jednak nie potwierdziła, iż po zainicjowaniu przez nią zdarzenia, zaczął on jej wtórować, w konsekwencji nie wskazała, ażeby miał on kierować w kierunku pokrzywdzonych groźby w związku z jej przynależnością narodową,

• pokrzywdzona była z pewnością w stanie zdenerwowania w przebiegu zdarzenia i możliwym jest, że błędnie odebrała zachowanie oskarżonego, który uniesionym głosem i obelgami usiłował wpłynąć na K. S., a nie kierować groźby w kierunku pokrzywdzonej,

• żaden z pozostałych świadków przesłuchanych w niniejszej sprawie, a w szczególności przesłuchani na rozprawie: funkcjonariusz B. S. (1), Z. S. (1), R. B. nie potwierdził, ażeby to również oskarżony zachowywał się agresywnie wobec pokrzywdzonej, a tym bardziej ażeby wykrzykiwał wobec niej groźby na tle narodowościowym,

obecnych w aktach sprawy nagrań poprzez uznanie, że potwierdzają one, że oskarżony kierował wobec pokrzywdzonej groźby w związku z jej przynależnością narodową w sytuacji, w której większość ze wskazanych nagrań nie posiada dźwięku i nie sposób było na ich podstawie ustalić powyższego,

wyjaśnień oskarżonego, w zakresie w jakim sąd nie dał im wiary, a zgodnie z którymi:

• oskarżony jedynie zareagował na spowodowaną przez K. S. sytuację, próbując uspokoić ww.,

• oskarżony nie kierował wobec pokrzywdzonej gróźb związanych z jej przynależnością narodową,

obraza przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść orzeczenia, mianowicie art.410 kpk poprzez pominięcie przez sąd I instancji w procesie wyrokowania części materiału dowodowego w postaci zeznań świadków: V. K., B. S. (1), Z. S. (1), R. B. w zakresie w jakim świadkowi ci wskazali, że nie widzieli, ażeby oskarżony zachowywał się agresywnie, ani też nie słyszeli, ażeby kierował on wobec pokrzywdzonej groźby w związku z jej przynależnością narodową,

wynikający z powyższych naruszeń przepisów postępowania błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który mógł mieć wpływ na jego treść polegający na błędnym przyjęciu, iż oskarżony kierował w stosunku do pokrzywdzonych groźby werbalne i niewerbalne w związku z jej przynależnością narodową w sytuacji, w której, zareagował on tylko na zainicjowaną przez K. S. sytuację próbując ja uspokoić.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Apelacja obrońcy oskarżonego okazała się bezzasadna. Zawarta w niej argumentacja nie zasługiwała na uwzględnienie.

Odnosząc się do zawartych w pkt 1 i 2 apelacji obrońcy oskarżonego zarzutów naruszeń proceduralnych to należy zauważyć, iż zgodnie z art.438 pkt 2 kpk orzeczenie podlega uchyleniu ( lub zmianie ) jedynie w razie takiej obrazy przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść tego wyroku. W realiach niniejszego procesu skarżąca poprzestała jedynie na ich wyliczeniu, nie podejmując nawet trudu i próby wykazania ewentualnego wpływu na treść zaskarżonego wyroku. Takie działanie nie może oczywiście skutkować powodzeniem apelacji. W aspekcie przyczyn odwoławczych określonych w art.438 pkt 2 kpk w środku odwoławczym mogą być podnoszone także zarzuty niezgodności przebiegu postępowania
z wymogami prawa procesowego, i to zarówno te błędy, które polegają na zaniechaniu wypełnienia konkretnych nakazów przepisów prawa procesowego ( errores in omittendo ), jak i te które sprowadzają się do działania sprzecznego z konkretnymi przepisami procedury ( errores in faciendo ). Przepisy procedury statuują też fundamentalne metody oceny dowodów, z zatem takie naruszenie tych zasad, które mogło mieć wpływ na treść wydanego orzeczenia, może stanowić podstawę zarzutu środka odwoławczego. Należy pamiętać o tym, że wpływ danego uchybienia na treść orzeczenia zależy ściśle od realiów konkretnej sprawy ( vide: „Kodeks postępowania karnego – Komentarz” pod. red.
Z. G. wyd. ABC W-wa 1998 tom II, str.460-461 tezy 13, 15 ).

Jak słusznie zauważył Sąd Apelacyjny w W. w wyroku z dnia (...)) przepis art.410 kpk nie nakłada na sąd obowiązku przywołania w uzasadnieniu wyroku wszystkich dowodów bez wyjątku, gdyż oceny wymagają tylko te, które według sądu miały znaczenie dla wydanego orzeczenia. Omówienie wybranych dowodów jest dopuszczalne, o ile mają one znaczenie dla wyrokowania. Nie stanowi bynajmniej naruszenia przepisu art.410 kpk – co sugerowała obrońca – dokonanie oceny dowodu przeprowadzonego lub ujawnionego na rozprawie. Naruszenie treści przepisu art.410 kpk następuje poprzez oparcie wyroku na okolicznościach nieujawnionych w toku rozprawy głównej, bądź też przez pominięcie przy wyrokowaniu ujawnionych w toku rozprawy głównej okoliczności tak korzystnych, jak i niekorzystnych dla oskarżonego. Nie stanowi zaś naruszenia przepisu art.410 kpk dokonanie, tak jak w niniejszej sprawie, takiej czy innej oceny dowodu przeprowadzonego lub ujawnionego na rozprawie. Odwoływanie się na s.7 apelacji do zeznań świadków B. S., Z. S.
i R. B. sytuacji tej bynajmniej nie zmienia, albowiem ww. znaleźli się na miejscu zdarzenia już post factum. Trudno zatem by słyszeli coś co miało miejsce zanim przyjechali. Pierwszy z nich zaznaczył jednak, że zgłaszająca poinformowała ich wówczas, że: „… ww. osoby dobijały się do niej, krzyczeli
i kierowali wobec niej groźby karalne, że ją zabiją, rozjebią łeb, że ma wracać na Ukrainę…” (vide: k.27v). Użycie liczby mnogiej jest nieprzypadkowe i odnosi się właśnie do osoby oskarżonego. Wskazuje też na motyw narodowościowy ( co do gróźb z art.119 § 1 kk ). Równie chybione jest odwoływanie się
( wyłącznie w samym zarzucie na s.2 ) do zeznań V. K., tym bardziej, że ww. sam zastrzegał, że był wystraszony przebiegiem zdarzenia i uciekł do swojego pokoju. Z tego też powodu nie potrafił zrozumieć poszczególnych słów i dopasować padających wulgaryzmów do poszczególnych osób: „… słyszałem walenie do drzwi i krzyki, były to wulgaryzmy, ja byłem bardzo wystraszony i nie potrafię dokładnie powiedzieć co oni krzyczeli…” ( vide: k.34v ). Z pewnością także te zeznania wpierały pośrednio we wskazany sposób wypowiedzi L. K., stanowiąc ich logiczne uzupełnienie. W trakcie procesu świadek nie pamiętał już jak dokładnie zachowywał się oskarżony i co krzyczał ( vide: k.184v). Nie świadczy to jeszcze, że zeznanie to ekskulpuje go od winy.

Argumentacja zawarta w przedmiotowej apelacji sprowadza się w pierwszym rzędzie do nieuzasadnionej, bezpodstawnej polemiki z prawidłowymi ustaleniami Sądu Okręgowego w P.. Zasadza się ona na innej, niż przyjęta przez sąd I instancji ocenie materiału dowodowego. Podkreślić przy tym należy,
że zaproponowana przez obrońcę ocena materiału dowodowego jest całkowicie dowolna i nie znajduje żadnego uzasadnienia w prawidłowo zebranym materiale dowodowym, który jak już wspomniano został należycie rozważony. Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych dokonanych przez sąd I instancji, jak
i zarzut naruszenia przepisu art.7 kpk należało rozpoznać wspólnie, albowiem są one ze sobą ściśle związane. Zarzut ten może być tylko wówczas słuszny, gdy zasadność ocen i wniosków, wyprowadzonych przez sąd meriti z okoliczności ujawnionych, w toku postępowania sądowego, nie odpowiada prawidłowości logicznego rozumowania. Ustalenia faktyczne wyroku nie wykraczają jednak poza ramy swobodnej oceny dowodów, gdy poczynione zostały na podstawie wszechstronnej analizy przeprowadzonych dowodów, których ocena nie wykazuje błędów natury faktycznej czy logicznej, zgodna jest ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego oraz prowadzi do sędziowskiego przekonania, odzwierciedleniem którego powinno być uzasadnienie orzeczenia. Reasumując należy więc przyjąć, że przekonanie sądu o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną zawartą w treści przepisu art.7 kpk wówczas gdy jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy całokształtu okoliczności sprawy i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy, stanowi wynik rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść jak i niekorzyść oskarżonego, jest wyczerpujące i logiczne z uwzględnieniem wskazań wiedzy i zasad doświadczenia życiowego ( vide: wyroki Sądu Najwyższego z 20.02.1975r., II KR 355/74, publ. OSNKW 1975/9/84;
z 22.01.1975r, I KR 197/74, publ. OSNKW 1975/5/58; z 5.09.1974r., II KR 114/74, publ. OSNKW 1975/2/28; z 22.02.1996r., II KRN 199/95, publ. PiPr. 1996/10/10; z 16.12.1974r., Rw 618/74, publ. OSNKW 1975/3-4/47 ). Przypomnieć w tym miejscu należy, że zgodnie z art.7 kpk organy postępowania, a więc także i sąd, kształtują swe przekonanie na podstawie wszystkich przeprowadzonych dowodów, ocenianych swobodnie z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy
i doświadczenia życiowego. Zgodnie z panującym w orzecznictwie poglądem ( vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9.11.1990r., publ. OSNKW 1991/9/41 ), przekonanie sądu o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną art.7 kpk wtedy m. in. gdy:

• jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy ( art.410 kpk ) i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy ( art.2 § 2 kpk ),

• stanowi wynik rozważenia wszystkich tych okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak
  i na niekorzyść oskarżonego ( art.4 kpk ),

• jest wyczerpująco i logicznie – z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego – uargumentowane w uzasadnieniu wyroku ( art.424 § 1 pkt 1 i 2 kpk ).

Mając powyższe uwagi na względzie, uznać obiektywnie należy, że ocena zebranego w sprawie materiału dowodowego została dokonana przez sąd I instancji z uwzględnieniem zasad sformułowanych w przepisie art.7 kpk. Nie można więc zgodzić się ze stanowiskiem skarżącej co do oceny wyjaśnień oskarżonych, zgromadzonych nagrań i zeznań przesłuchanych świadków. Wywody te są nie tylko przekonywująco przez sąd I instancji uzasadnione, ale i odpowiednio obszerne, tak więc nie ma powodu by je powielać ponownie w tym miejscu. Należy jedynie podkreślić, że uwadze skarżącej uszło i to, że twierdzenia ww. osób Sąd Okręgowy weryfikował ze należytą ostrożnością, natomiast sugestie apelującej, że ocena ta nosi znamiona dowolnej, jest całkowicie bezpodstawna. Skarżąca koncentrowała swoją uwagę na ocenie wyjaśnień oskarżonego S. J. (2) i zeznaniach pokrzywdzonej, obciążającej go swoimi twierdzeniami, wywodząc w konkluzji, iż te ostatnie nie zasługują na wiarygodność, albowiem są de facto jedynym bezpośrednim dowodem. Ten sposób argumentacji, z oczywistych wprost powodów nie może być skuteczny, albowiem dowodem w postępowaniu karnym może być wszystko co służy do wyrobienia przez sąd orzekający przekonania o winie lub niewinności oskarżonego, jeżeli zostanie przeprowadzone w trybie przewidzianym przez prawo procesowe. Dowodem są więc nawet zeznania jednego świadka, pod warunkiem, że sąd dokona wszechstronnej analizy i w uwzględnieniu innych dowodów, zaś swoje stanowisko rzeczowo i logicznie uzasadni. W sprawie tej wymóg te został spełniony a pogląd sądu I instancji w kwestii wiarygodności dowodów pozostaje pod ochroną art.7 kpk ( vide: postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 17.11.2004r., V KK 158/04, publ. OSNKW 2004/11-12/107 ). Zeznania pokrzywdzonej złożone bezpośrednio po zdarzeniu są jednoznaczne. W protokole na k.12 wprost używa ona liczby mnogiej określając napastników. Nie da się ich wyjaśnić – co próbuje niefortunnie obrońca – tłumaczyć wyłącznie zdenerwowaniem ww. Bynajmniej użyte sformułowania nie odnosiły się li tylko do osoby K. S., która niewątpliwie była najbardziej agresywna tempore criminis. Twierdzenia skarżącej – że zeznania pokrzywdzonej w zakresie w jakim wskazywała ona na zachowania oskarżonego odnoszące się do jej przynależności narodowej – są wyrazem błędnej oceny sytuacji, spowodowanej zdenerwowaniem – są jedynie instrumentalnym nadużyciem, a zatem pozbawione są racji bytu. Sąd I instancji poddał należytej analizie i interpretacji jasne oraz logiczne wypowiedzi ww.
a następnie skonfrontował je z tymi składanymi przez oskarżonego. Trafnie przy tym te drugie zdyskwalifikował – co do istoty – jako wiarygodny materiał dowodowy. Należy przy tym zaznaczyć,
że w swojej ocenie nie był bynajmniej bezkrytyczny. Dostrzegł brak precyzji w wypowiedziach L. K. pojawiających się już w trakcie procesu i przekonywująco je wyjaśnił. Stanowisko to sąd odwoławczy w pełni podziela i akceptuje. Nie ma więc potrzeby modyfikacji wyroku w kierunku sugerowanym przez apelującą. Uwaga ta odnosi się także do kwalifikacji przyjętej przez sąd meriti. Z tego też powodu przywoływanie wyrwanego z kontekstu zdania na k.191v, tak jak czyni to skarżąca na s.2 apelacji jest chybione, tym bardziej, że obrońca tendencyjnie pomija pierwotną wypowiedź pokrzywdzonej ze śledztwa. Analogiczny zabieg dot. V. K. sąd odwoławczy ocenił już negatywnie powyżej przy ocenie zarzutu z art.410 kpk. Stanowisko to jest aktualne także i w tym miejscu nie wymaga zatem powielenia. Odnosi się to także do pozostałych wymienionych tam świadków ( B. S., Z. S.,
R. B. ). Jednocześnie nie sposób podzielić nadziei apelującej jakie pokładała ona w wyjaśnieniach K. S.. Słusznie bowiem sąd I instancji – dokonując krytycznej analizy jej wypowiedzi – miał na uwadze stan, w jakim ówcześnie się znajdowała ( 0,96 mg/l alkoholu w wydychanym powietrzu – vide: k.11 ). Nic więc dziwnego, że nie poczyniła istotniejszych spostrzeżeń: „… pan J. wieczorem też tam był. On też pił alkohol. On też stał pod tymi drzwiami, coś tam mówił. Nie jest w stanie powiedzieć co, ani jak głośno bo była pod dużym wpływem alkoholu…” ( vide: k.183v ). Równie chybiona jest próba obrońcy zanegowania oceny nagrania video. Jest to z pewnością dowód istotny i wiarygodny. W pełni koreluje z zeznaniami L. K.. Ich walorem jest m.in. to, że pozwalają zweryfikować wyjaśnienia samego oskarżonego i ocenić choćby wykonywane przez niego gesty pod adresem ww. Zapewnienia apelującej, że obraźliwe słowa, jak i gesty miały na celu wyłącznie uspokojenie K. S. nie wytrzymują krytyki i obrażają wręcz inteligencję adresata. Działanie przypisywane post factum oskarżonemu w apelacji nie mają nic wspólnego z rzeczywistością. Są jedynie nieudaną próbą zanegowania prawidłowych ustaleń faktycznych i przyjętej kwalifikacji prawnej, tak by uchronić oskarżonego od odpowiedzialności karnej lub choćby doprowadzić do jej złagodzenia. W tej sytuacji nie ma też możliwości poprzestania wobec ww. na łagodniejszej kwalifikacji prawnej z art.216 § 1 kk
i pominiecie art.119 § 1 kk, albowiem rozwiązanie to pomija – oprócz zniewag – rzeczywisty i kompletny zamiar z jakim oskarżony działał i jaki został mu przypisany w pkt I zaskarżonego wyroku ( „ groźby pozbawienia życia i zdrowia jej oraz jej dzieci […] w związku z przynależnością narodową” ). Oczywistym dla sądu odwoławczego było, że mając powyższe na uwadze sąd meriti trafnie dostrzegał konieczność zastosowania kwalifikacji kumulatywnej z art.119 § 1 kk i art.216 § 1 kk w zw. z art.11 § 2 kk. Dywagacje na temat braku niechęci oskarżonego do osób wywodzących się spoza polskiego kręgu kulturowego, przywołane na s.9 apelacji, także trudno traktować poważnie, mając na względzie, że wśród pięciu jego skazań można odnaleźć m.in. także wyrok Sądu Rejonowego P. w P. z dnia (...) ( (...) ), za przestępstwo z art.256 § 1 kk i art.257 kk w zw. z art.11 § 2 kk. Dotyczy on rasistowskiego i wulgarnego zachowania z dnia (...)(vide: k.205).

Reasumując należy zaznaczyć, że oparcie przez sąd ustaleń faktycznych na określonej i wyraźnie wskazanej w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku grupie dowodów i jednoczesne nieuznanie dowodów przeciwnych, nie stanowi uchybienia, które mogłoby powodować zmianę lub uchylenie wyroku,
w sytuacji gdy zgodnie z treścią art.424 § 1 pkt 1 kpk, Sąd Okręgowy w P. wskazał jakimi w tej kwestii kierował się względami. Jak wynika z motywów zaskarżonego wyroku sąd I instancji uczynił zadość wymaganiom wskazanego wyżej przepisu, dokonując szczegółowej i wszechstronnej analizy materiału dowodowego oraz wskazując precyzyjnie jakie fakty uznał za udowodnione i na jakich w tej mierze oparł się dowodach. Sąd ten odpowiednio wskazał w jakich częściach uznał ww. dowody za wiarygodne, a w jakich za nie zasługujące na wiarę ( lub są nieistotne ), przy czym stanowisko swoje logicznie i przekonywująco uzasadnił. Dowody te pozwoliły przypisać oskarżonemu winę i sprawstwo
w zakresie zarzucanego mu czynu.

Wniosek

o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu,

ewentualnie:

w wypadku uznania przez Sąd Apelacyjny, że słowa oskarżonego były kierowane wobec pokrzywdzonej L. K. o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uznanie oskarżonego za winnego popełnienia czynu polegającego na tym, że używając słów powszechnie uznanych za obelżywe znieważał pokrzywdzoną L. K. słowami powszechnie uznanymi za obelżywe, tj. przestępstwa z art.216 § 1 kk i wymierzenie wobec niego kary grzywny lub ograniczenia wolności,

ewentualnie:

w wypadku uznania przez Sąd Apelacyjny winy oskarżonego zarzucanego mu czynu, wymierzenie wobec niego kary wolnościowej lub warunkowe zawieszenie wykonania kary pozbawienia wolności orzeczonej wobec oskarżonego,

ewentualnie:

uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania sądowi I instancji.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Brak skutecznych zarzutów apelacji i okoliczności podlegających uwzględnieniu z urzędu. Jednocześnie nie było nawet teoretycznych możliwości uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania sądowi I instancji, albowiem apelująca nie wskazała żadnej z przesłanek z art.437 § 2 kpk. Analogicznie nie było też podstaw do orzeczenia kary wolnościowej lub warunkowo zawieszonej sugerowanej powyżej w pkt 3 (ewentualnym), albowiem autorka apelacji nie sformułowała w tym zakresie jakiegokolwiek zarzutu, do którego sąd odwoławczy mógłby się ustosunkować. Uwaga ta odnosi się także do uzasadnienia apelacji, w której tego rodzaju rozważań dot. orzeczenia o karze także próżno szukać.

OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

5.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Wyrok Sądu Okręgowego w P. z dnia (...) ( (...) )

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Brak skutecznych zarzutów apelacji i okoliczności podlegających uwzględnieniu z urzędu.

5.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

5.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

5.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

5.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

1.

Na podstawie art.105 § 1 kpk sprostowano oczywistą omyłkę pisarską w pkt IV zaskarżonego wyroku, w ten sposób, że w miejsce (...) przyjęto (...).

Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

3.

4.

O kosztach obrony z urzędu za postępowanie odwoławcze Sąd Apelacyjny orzekł na podstawie art.29 ust.2 ustawy z dnia 26 maja 1982r. prawo o adwokaturze ( tj. Dz.U. 2022.1184 ) i § 1, § 2 pkt 1 i 2, § 4 ust.1-3, § 17 ust.2 pkt 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3.10.2016r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (tj. Dz.U.2019.18). Z tego też tytułu sąd zasądził na rzecz adw. J. L. kwotę 738 zł; ( w tym 23 % podatek VAT ).

O kosztach postępowania odwoławczego Sąd Apelacyjny orzekł na podstawie art.624 § 1 kpk, zwalniając oskarżonego od ich ponoszenia, albowiem jak słusznie zauważył sąd I instancji istnieją podstawy do uznania, że ich uiszczenie byłoby zbyt uciążliwe dla oskarżonego ze względu na jego aktualną sytuację majątkową.

PODPIS

P. M. (1) P. G. M. Ś.