Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Poznaniu

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 180/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

5

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w P. z (...) r., sygn. akt (...)

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońcy oskarżonych T. Ś. (1), E. Ś. (1), Ł. G. (1), R. K. (1), O. B., R. K. (2)

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

1

T. Ś. (1)

E. Ś. (1)

Ł. G. (1)

R. K. (1)

O. B.

R. K. (2)

Kwestia uprzedniej karalności oskarżonych

Informacje z K.

(...)- (...)

(...)

(...)- (...)

4030

(...)

(...)- (...)

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1

Informacje z K.

Dowody urzędowe, sporządzone w prawem przepisanej formie przez uprawnione organy, prawdziwości treści w nich zawartych nie kwestionowała żadna ze stron.

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

XXXXXXXXXXX

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1

2.

3.

4.

Apelacja obrońcy oskarżonego T. Ś. (1) – adw. M. R. :

I.  obraza przepisów prawa procesowego, mająca wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia, a mianowicie:

1.  art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. w następstwie przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów i zastosowania w jej miejsce dowolnej oceny, sprzecznej z zasadami logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego, w szczególności w zakresie oceny dowodów o charakterze rzeczowym w postaci:

⚫

raportu nr 2 analizy kryminalnej postępowania przygotowawczego RSD (...) - k. 710-713

⚫

analizy materiałów do sprawy RSD (...) sygn. akt (...) - k. 714 – 736

⚫

nagrań rozmów utrwalonych w ramach kontroli operacyjnej (...):



rozmowy z (...) r. - sesja telefoniczna(...)



rozmowy z (...) r. - sesja telefoniczna (...)



rozmowy z (...) r. - sesja telefoniczna (...)



rozmowy z (...) r. - sesja telefoniczna (...)



rozmowy z (...) r. - sesja telefoniczna (...)



rozmowy z (...) r. - sesja telefoniczna (...)



rozmowy z (...) r. - sesja telefoniczna (...)



rozmowy z (...) r. - sesja telefoniczna (...)



rozmowy z (...) r. - sesja telefoniczna (...)



rozmowy z (...) r. - sesja telefoniczna (...)



rozmowy z (...) r. - sesja telefoniczna (...)



rozmowy z (...) r. - sesja telefoniczna (...)



rozmowy z (...) r. - sesja telefoniczna (...)



rozmowy z (...) r. - sesja telefoniczna (...)



rozmowy z (...) r. - sesja telefoniczna (...)



rozmowy z (...) r. - sesja telefoniczna (...)



rozmowy z (...) r. - sesja telefoniczna (...)



rozmowy z (...) r. - sesja telefoniczna (...)



rozmowy z (...) r. - sesja telefoniczna (...)



rozmowy z (...) r. - sesja telefoniczna (...)



rozmowy z (...) r. - sesja telefoniczna (...)



rozmowy z (...) r. - sesja telefoniczna (...)



rozmowy z (...) r. - sesja telefoniczna (...)



rozmowy z (...) r. - sesja telefoniczna (...)



rozmowy z (...) r. - sesja telefoniczna (...)



rozmowy z (...) r. - sesja telefoniczna (...)



rozmowy z (...) r. - sesja telefoniczna (...)



rozmowy z (...) r. - sesja telefoniczna (...)



rozmowy z (...) r. - sesja telefoniczna (...)



rozmowy z (...) r. - sesja telefoniczna (...)



rozmowy z (...) r. - sesja telefoniczna S160



rozmowy z (...) r. - sesja telefoniczna (...)



rozmowy z (...) r. - sesja telefoniczna (...)



rozmowy z (...) r. - sesja telefoniczna (...)



rozmowy z (...) r. - sesja telefoniczna (...)



rozmowy z (...) r. - sesja telefoniczna (...)



rozmowy z (...) r. - sesja telefoniczna (...)



rozmowy z (...) r. - sesja telefoniczna (...)



rozmowy z (...) r. - sesja telefoniczna (...)



rozmowy z (...) r. - sesja telefoniczna (...)



rozmowy z (...) r. - sesja telefoniczna (...)



rozmowy z (...) r. - sesja telefoniczna (...)



rozmowy z (...) r. - sesja telefoniczna (...)



rozmowy z (...) r. - sesja telefoniczna (...)



rozmowy z (...) r. - sesja telefoniczna (...)



rozmowy z (...) r. - sesja telefoniczna (...)



rozmowy z (...) r. - sesja telefoniczna (...)



rozmowy z (...) r. - sesja telefoniczna (...)



rozmowy z (...) r. - sesja telefoniczna S460



rozmowy z (...) r. - sesja telefoniczna (...)



rozmowy z (...) r. - sesja telefoniczna (...)



rozmowy z (...) r. - sesja telefoniczna (...)



rozmowy z (...) r. - sesja telefoniczna (...)



rozmowy z (...) r. - sesja telefoniczna (...)



rozmowy z (...) r. - sesja telefoniczna (...)



rozmowy z (...) r. - sesja telefoniczna (...)



rozmowy z (...) r. - sesja telefoniczna (...)



rozmowy z (...) r. - sesja telefoniczna (...)



rozmowa z (...) r. - sesja telefoniczna (...)



rozmowy z (...) r. - sesja telefoniczna (...)



rozmowy z (...) r. - sesja telefoniczna (...)



rozmowy z (...) r. - sesja telefoniczna (...)



rozmowy z (...) r. - sesja telefoniczna (...)



rozmowy z (...) r. - sesja telefoniczna (...)



rozmowa z (...) r. - sesja telefoniczna (...)



rozmowy z (...) r. - sesja telefoniczna (...)



rozmowy z (...) r. - sesja telefoniczna S510



rozmowy z (...) r. - sesja telefoniczna (...)



rozmowy z (...) r. - sesja telefoniczna (...)



rozmowy z (...) r. - sesja telefoniczna (...)



rozmowy z (...) r. - sesja telefoniczna (...)

⚫

nagrania rozmów utrwalonych w ramach kontroli operacyjnej (...):



rozmowy z (...) r. - sesja telefoniczna (...)



rozmowy z (...) r. - sesja telefoniczna (...)



rozmowy z (...) r. - sesja telefoniczna (...)



rozmowy z (...) r. - sesja telefoniczna (...)



rozmowy z (...) r. - sesja telefoniczna (...)



rozmowy z (...) r. - sesja telefoniczna (...)



rozmowy z (...) r. - sesja telefoniczna (...)



rozmowy z (...) r. - sesja telefoniczna (...)



rozmowy z(...) r. - sesja telefoniczna (...)



rozmowy z (...)r. - sesja telefoniczna (...)

⚫

materiałów niejawnych

co doprowadziło do błędnego i nieuprawnionego przyjęcia, iż:



oskarżony T. Ś. (1) w okresie co najmniej od (...)r., na terytorium P. oraz H. kierował zorganizowaną grupą przestępczą w skład której wchodziło czterech ustalonych obywateli P. oraz ustalony obywatel H. mającą na celu popełnianie przestępstw nielegalnego, dokonanego wbrew przepisom ustawy obrotu narkotykami oraz wewnątrzwspólnotowego przewozu środków odurzających z H. do P. oraz S.,



oskarżony T. Ś. (1) (...) r. w miejscowości S. P. del P. w H., działając w ramach kierowanej przez siebie zorganizowanej grupy przestępczej, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej oraz wbrew przepisom ustawy, wspólnie i w porozumieniu z co najmniej czterema ustalonymi osobami - obywatelami P. oraz ustalonym obywatelem H.,

mimo, iż:



(...) r. nie było zarządzenia o prowadzeniu kontroli operacyjnej, co do T. Ś. (1), w zakresie wątku związanego próbą wewnątrzwspólnotowego przewozu z H. do S. poprzez Polskę 350 kg haszyszu i 127 kg marihuany, co powoduje, iż T. Ś. (1) (...) r. nie mógł być nawet podsłuchiwany przez organy ścigania, co tym samym w sposób jednoznaczny wyklucza jego udział w zarzucanym jemu procederze (brak dowodu z kontroli operacyjnej z tego okresu),



w okresie od (...) r. nie było zarządzenia o prowadzeniu kontroli operacyjnej, co do T. Ś. (1), w zakresie wątku związanego z kierowaniem przez niego grupą przestępczą oznaczoną w pkt VI (brak dowodu z kontroli operacyjnej z tego okresu),

co w konsekwencji doprowadziło do błędnego zastosowania art. 258 § 1 i 3 k.k. oraz art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 55 ust. 3 ustawy z 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii

2.  art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. w następstwie przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów i zastosowania w jej miejsce dowolnej oceny, sprzecznej z zasadami logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego, w szczególności w zakresie oceny zeznań świadków:



M. D. - k. 2292 - 2295, 3388v - 3389v,



A. F. - k. 2303 - 2306, 3386 - 3386v,



częściowo R. F. (1) - k. 2309 -2313, 3384 - 3385v,



częściowo J. D. - k. 2338 - 2341, 324 7v - (...),



R. F. (2) - k. 2391 - 2395, 3386v- 3387v,

mimo, iż w rzeczywistości ww. świadkowie nie potwierdzili nigdy tezy zarzutów aktu oskarżenia, opisanych w pkt VI i w pkt VII aktu oskarżenia co w konsekwencji doprowadziło do błędnego zastosowania art. 258 § 1 i 3 k.k. oraz art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 55 ust. 3 ustawy z 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii

3.  art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. w następstwie przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów i zastosowania w jej miejsce dowolnej oceny, sprzecznej z zasadami logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego, w szczególności w zakresie oceny dowodów o charakterze rzeczowym w postaci:



wyroku nr (...) Sądu Karnego nr 1 w K. z (...) r. k. 1186 - 1192, z którego wynika, iż do zatrzymania kierowców - R. F. (1) i J. D. doszło (...) r., co powoduje, iż T. Ś. (1) w rzeczywistości w okresie od (...) r. do (...) r. nie mógł ani kierować zorganizowaną grupą w sposób opisany w pkt VI aktu oskarżenia, w tym w sposób opisany w pkt 6 sentencji wyroku, albowiem co najmniej dwóch obywateli P. oraz ustalony obywatel H. byli już od(...)r. przekazani do dyspozycji hiszpańskich organów ścigania, ani też nie mógł usiłować dokonać (...) r. wewnątrzwspólnotowego przewozu z H. do S. poprzez Polskę, znacznych ilości środków odurzających w postaci 350 kg haszyszu i 127 kg marihuany,

co w konsekwencji doprowadziło do błędnego zastosowania art. 258 § 1 i 3 k.k. oraz art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 55 ust. 3 ustawy z 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii

4.  art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. w następstwie przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów i zastosowania w jej miejsce dowolnej oceny, sprzecznej z zasadami logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego, w zakresie oceny wyjaśnień R. K. (2), poprzez uznanie ich za wiarygodne w zakresie w jakim potwierdzają one zarzuty oskarżenia, w szczególności rzekomą działalność oskarżonego w procederze opisanym w pkt I aktu oskarżenia, w tym związaną z udziałem T. Ś. (1) w obrocie środkami odurzającymi w postaci marihuany w znacznych ilościach, co w konsekwencji doprowadziło do błędnego zastosowania art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii

5.  art. 7 k.p.k. w następstwie przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów i zastosowania w jej miejsce dowolnej oceny, sprzecznej z zasadami logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego, w tym poprzez zaniechanie wyjaśnienia wzajemnych sprzeczność w ustaleniach Sądu Okręgowego, a odnoszących się do rzekomej znajomości R. K. (2) z Ł. G. (1), gdzie ten pierwszy po jego zatrzymaniu wskazał, iż nawet nie znał Ł. G. (1), ani nie wiedział co robi w mieszkaniu T. Ś. (1) („R. K. (2) nie wiedział kim jest mężczyzna obecny poza nimi w pokoju tj. Ł. G. (1)”- str. 69 uzasadnienia), po tym aby następnie ustalić, iż: „K., kategorycznie stwierdził w kolejnych wyjaśnieniach, że Ł. G. (1) brał od T. Ś. (1) „całą trawę” (bliżej tego nie precyzując - przyp.aut.), co w dalszej kolejności także kłóci się z okolicznościami rzekomo mającej mieć miejsce transakcji narkotykowej i zwrotu kwoty 15.000 zł („Finalnie obaj oskarżeni ustalili, że R. K. (2) odwiezie narkotyki T. Ś. (1) w zamian za kwotę 15.000 zł i obaj kończą ze sobą współpracę. Do przedmiotowej transakcji miało dojść (...)” - str. 40 uzasadnienia wyroku), albowiem w świetle dowodów takich jak protokół zatrzymania, protokół spisu i opisu rzeczy Ł. G. (1) oraz T. Ś. (1) nigdy nie ujawniono przy ww. oskarżonych jakiejkolwiek gotówki, ani nie zabezpieczono śladów kryminalistycznych pochodzących od T. Ś. (1) - np. daktyloskopijnych czy DNA (mimo pobrania wymazów) na opakowaniach, w których znajdowała się zabezpieczona marihuana, a przede wszystkim ani oskarżyciel w akcie oskarżenia ani Sąd Okręgowy w uzasadnieniu w żaden sposób nie wykazali, aby T. Ś. (1) miał wiedzę, w zakresie samej zawartości torby sportowej, w której znajdowała się marihuana, tym bardziej, iż dopiero funkcjonariusze dokonali jej otwarcia na miejscu (wcześniej była ona zamknięta), co w konsekwencji doprowadziło do błędnego zastosowania art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii

6.  art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. w następstwie przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów i zastosowania w jej miejsce dowolnej oceny, sprzecznej z zasadami logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego, w zakresie oceny wyjaśnień K. S. (1), poprzez uznanie ich za wiarygodne w zakresie w jakim potwierdzają one zarzuty oskarżenia, w szczególności rzekomą działalność oskarżonego w procederze opisanym w pkt III, IV i V aktu oskarżenia, w tym związaną z kierowaniem przez T. Ś. (1) zorganizowaną grupą przestępczą, uczestnictwem w nielegalnej produkcji papierosów oraz uczestniczeniu w przewozie wyrobów akcyzowych, co w konsekwencji doprowadziło do błędnego zastosowania art. 258 § 1 i 3 k.k. oraz art. 54 § 1 k.k.s. w zw. z art. 65 § 1 k.k.s. w zw. z art. 37 § 1 pkt 1 i 5 k.k.s. w zw. z art. 3 § 5 k.k.s.

7.  art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. w następstwie przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów i zastosowania w jej miejsce dowolnej oceny, sprzecznej z zasadami logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego, w zakresie oceny wyjaśnień W. M. (1), poprzez uznanie ich za wiarygodne w zakresie w jakim potwierdzają one zarzuty oskarżenia, w szczególności rzekomą działalność oskarżonego w procederze opisanym w pkt Vlll, co w konsekwencji doprowadziło do błędnego zastosowania art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 55 ust. 3 ustawy z 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii

8.  art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. w następstwie przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów i zastosowania w jej miejsce dowolnej oceny, sprzecznej z zasadami logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego, w zakresie oceny zeznań świadków:



P. Patel - k. 1160 - 1162,



V. M. - k. 1949 - 1954, 2045 - 2047, 2057 - 2058,



A. M. - k. 1955 - 1959, 2040 - 2041, 2071 - 2072,



P. B. - k. 1960 - 1966, 2051 - 2053, 2065 - 2066,



A. K. - k. 1967 - 1971, 2034 - 2036, 2061 - 2062,



S. B. - k. 1981 - 1986, 2043 - 2044, 2059 - 2060,



O. N. - k. 1993 - 1997, 2048 - 2050, 2069 - 2070,



I. M. - k. 2006 - 2012, 2054 - 2056, 2063 - 2064,



V. P. - k. 2020 - 2025, 2037 - 2039, 2067 - 2068,



R. N. - k. 1113-1114,

poprzez uznanie ich za wiarygodne w zakresie w jakim potwierdzają one zarzuty oskarżenia, w szczególności rzekomą działalność oskarżonego w procederze opisanym w pkt III, IV i V, mimo, iż w rzeczywistości żaden z ww. świadków nie rozpoznał T. Ś. (1), jako osoby która miałyby mieć związek z opisanymi w pkt III, IV i V zarzutami, co w konsekwencji doprowadziło do błędnego zastosowania art. 258 § 1 i 3 k.k. oraz art. 54 § 1 k.k.s. w zw. z art. 65 § 1 k.k.s. w zw. z art. 37 § 1 pkt 1 i 5 k.k.s. w zw. z art. 3 § 5 k.k.s.

9.  art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. w następstwie przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów i zastosowania w jej miejsce dowolnej oceny, sprzecznej z zasadami logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego, w zakresie oceny wyjaśnień T. Ś. (1), który od początku konsekwentnie wyjaśniał, iż to G. S. był odpowiedzialny za kierowanie działalnością związaną z produkcją papierosów, co potwierdzili również funkcjonariusze (...), polskie oraz belgijskie organy ścigania (wyjaśnienia oskarżonego zasługują na wiarygodność, albowiem w momencie jak oskarżony składał ww. wyjaśnienia na temat G. S. to ani on ani jego obrońca nie mieli dostępu do akt niniejszej sprawy), a które to wyjaśnienia T. Ś. (1) korespondują z ustaleniami ww. służb, co w konsekwencji doprowadziło do błędnego zastosowania art. 258 § 1 i 3 k.k. oraz art. 54 § 1 k.k.s. w zw. z art. 65 § 1 k.k.s. w zw. z art. 37 § 1 pkt 1 i 5 k.k.s. w zw. z art. 3 § 5 k.k.s.

10.  art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. w następstwie przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów i zastosowania w jej miejsce dowolnej oceny, sprzecznej z zasadami logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego, w zakresie oceny opinii biegłego informatyka, co do aparatu telefonicznego zabezpieczonego u T. Ś. (1), gdzie były zapisane w pamięci telefonu jedynie 2 kontakty, tj. do G. S. (wpisany jako Prezes, (...)) oraz K. S. (1) (wpisany jako (...)), gdzie numer do G. S. jest tożsamy z numerem telefonu, który G. S. podał do protokołu w trakcie rozprawy przed tut. Sądem Okręgowym, co w konsekwencji doprowadziło do błędnego zastosowania art. 258 § 1 i 3 k.k. oraz art. 54 § 1 k.k.s. w zw. z art. 65 § 1 k.k.s. w zw. z art. 37 § 1 pkt 1 i 5 k.k.s. w zw. z art. 3 § 5 k.k.s.

11.  art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. w następstwie przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów i zastosowania w jej miejsce dowolnej oceny, sprzecznej z zasadami logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego, w zakresie oceny wyjaśnień B. C., łącznie z zeznaniami świadka A. J., którzy rozpoznali G. S. na tablicach poglądowych jako osobę, która pierwotnie zorganizowała wynajem hali w L. w B., co w konsekwencji doprowadziło do błędnego zastosowania art. 258 § 1 i 3 k.k. oraz art. 54 § 1 k.k.s. w zw. z art. 65 § 1 k.k.s. w zw. z art. 37 § 1 pkt 1 i 5 k.k.s. w zw. z art. 3 § 5 k.k.s.

12.  art. 167 k.p.k. w zw. z art. 190 § 1 k.p.k. poprzez zaniechanie przeprowadzenia z urzędu dowodu z opinii biegłego z zakresu z zakresu telekomunikacji i informatyki, celem ustalenia:



do jakiego operatora sieci GSM należały stacje przekaźnikowe (...), które miały obsługiwać brytyjskie numery telefonów oznaczone w akcie oskarżenia?,



czy system stacji przekaźnikowych (...), które miały obsługiwać połączenia brytyjskich numerów telefonów wskazanych w akcie oskarżenia przewidywał możliwość identyfikacji danej stacji w całym procesie połączeń telefonicznych wykonywanych i odbieranych przez wyżej wskazane numery brytyjskie?



czy istnieją aktualnie przetestowane systemy GSM umożliwiające jednoznaczną lokalizację abonenta?



czy dane uzyskiwane z sieci GSM na temat połączeń telefonicznych mają charakter pełny czy fragmentaryczny, w szczególności czy dają możliwość prześledzenia całego okresu trwania połączenia?



czy w celu optymalizacji ruchu abonenckiego w systemie GSM niejednokrotnie dokonuje się zmian przyporządkowania stacji (...) i central?



na czym polega przyporządkowanie stacji (...) do central?



czy w związku z przyporządkowaniem stacji (...) do central można podać jedynie ostatnie przyporządkowanie do (...)a?



czy istnieje możliwość dokładnej lokalizacji urządzenia telefonu nadawcy w sytuacji przy tego rodzaju sposobie lokalizacji - jak w pkt powyżej?



czy istnieją przypadki wykazywania przez system przemieszczania się abonenta nawet o kilkaset kilometrów w ciągu 5 czy 10 minut i czy wynika to z faktu, iż system otrzymuje informacje jedynie o ostatnim przyporządkowaniu (...)a?



czy system lokalizacji na podstawie (...) podlega ograniczeniom ze strony różnego rodzaju czynników, takich jak: pora roku, teren zabudowany, odkryty bądź zalesiony oraz innych mających wpływ na natężenie pola elektromagnetycznego, a przez to na funkcjonowanie sieci GSM?



czy w stosunku do polskich i brytyjskich numerów telefonów, które szczegółowo oznaczone zostały w raporcie nr 1 analizy kryminalnej system lokalizacji na podstawie (...) podlegał ograniczeniom ze strony różnego rodzaju czynników, takich jak: pora roku, teren zabudowany, odkryty bądź zalesiony oraz innych mających wpływ na natężenie pola elektromagnetycznego?



jaki promień zasięgu miały stacje (...), które łączyły się z brytyjskimi numerami telefonów podanymi w akcie oskarżenia?



jaki był rzeczywisty zasięg roboczy stacji (...), które łączyły się z brytyjskim numerami telefonów podanymi w akcie oskarżenia, w szczególności czy numery te łączyły się w terenie otwartym czy zurbanizowanym?



czy zasięg roboczy ww. stacji (...) w terenie zurbanizowanym wynosił maksymalnie do ok. 2 km?



czy tzw. dominanse czyli granice obszaru, w których istnieje największe prawdopodobieństwo obsługi znajdujących się w nim terminali jest znacznie mniejsze niż zasięg teoretyczny stacji (...)?



czy stacje (...), które łączyły się w z brytyjskimi numerami telefonów podanymi w akcie oskarżenia znajdowały się na terytorium R. czy innych krajów U.? jeżeli tak to jakich i kiedy?



czy jeżeli sieć radiowa na danym obszarze przenosi niewielki ruch to możliwe są przełączenia połączeń pomiędzy stacjami bazowymi i czy wskazana okoliczność może być przyczyną dezinformacji w odniesieniu do lokalizacji telefonu?



czy w odniesieniu do brytyjskich numerów telefonów oznaczonych w akcie oskarżenia sieć radiowa przenosiła niewielki ruch i czy wskazana okoliczność mogła być przyczyną dezinformacji w odniesieniu do lokalizacji ww. brytyjskich numerów telefonów?



do jakich stacji (...) polskich i zagranicznych logowały się polskie numery telefonów + (...), + (...), + (...), + (...), + (...) (G. S.), + (...) (G. S.), K. S. (1) (+ (...)), a do jakich stacji (...) logowały się brytyjskie numery telefonów oznaczone w akcie oskarżenia (polskich i zagranicznych), w okresie zarzucanych oskarżonym czynów, w tym czy następowało to w tym samym czasie, jak również celem ustalenia tego czy były to stacje (...) tożsame?



czy oznaczone w akcie oskarżenia brytyjskie numery telefonów współpracowały z urządzeniami, które zabezpieczone zostały w trakcie zatrzymania u oskarżonych?



ile stacji przekaźnikowych znajdowało się w obszarze lokalizacji telefonu brytyjskiego i polskiego tj. jedna czy więcej?



co było powodem (...) , który skutkował niemożnością ustalenia rozmówców np. sesja telefoniczna (...) z (...) r. oznaczona jako (...), brak zidentyfikowanych rozmówców?



na jakiej podstawie został przypisany numer (...) do świadka M. Ł. np. sesja telefoniczna (...) z (...) r., mimo, iż żaden inny dowód czy poszlaka nie wskazują na udział ww. świadka w jakimkolwiek procederze?

13.  art. 410 k.p.k. polegająca na pominięciu okoliczności wynikających z uznanych przez Sąd za wiarygodne dowodów z kontroli operacyjnej, a mianowicie, iż z rozmowy nr (...) z (...) r. g. 14:51 - 14:53 . która zdaniem organów ścigania miała odbyć się pomiędzy T. Ś. (1) a R. K. (2), w kontekście zdaniem organów ścigania transakcji narkotykowej, mowa jest o (...), a nie o (...) czy (...), a także o kwocie 15.000 zł, które rzekomo miał przekazać Ś. oskarżonemu K., a których to pieniędzy nie ujawniono, co podważa wiarygodność wyjaśnień K. oraz materiałów z kontroli operacyjnej,

co w konsekwencji doprowadziło do:

II.  błędów w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, polegających na przyjęciu, że:



T. Ś. (1) co najmniej od (...) r., na terytorium P. oraz H., kierował zorganizowaną grupą przestępczą, w skład której wchodziło co najmniej czterech ustalonych obywateli P., ustalony obywatel H., mającą na celu popełnianie przestępstw nielegalnego, dokonanego wbrew przepisom ustawy obrotu narkotykami oraz wewnątrzwspólnotowego przewozu środków odurzających z H. do P. oraz S.,



T. Ś. (1) (...) r. w miejscowości S. P. del P. w H., działając w ramach kierowanej przez siebie zorganizowanej grupy przestępczej, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej oraz wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, działał wspólnie i w porozumieniu z co najmniej czterema ustalonymi osobami - obywatelami P. oraz ustalonym obywatelem H. usiłował dokonać wewnątrzwspólnotowego przewozu z H. do S. przez Polskę, znacznych ilości środków odurzających w postaci 350 kg haszyszu i 127 kg marihuany, jednak zamierzonego celu nie osiągnął z uwagi na zatrzymanie czterech ustalonych osób przez G. C. - organy ścigania Królestwa H. (...) r., mimo, iż:

⚫

czyn rzekomego wewnątrzwspólnotowego przewozu środków odurzających nie został potwierdzony innymi dowodami, w szczególności nie wskazują na to:

- stenogramy z rozmów,

- dowody o charakterze osobowym,

- telefony zabezpieczone u T. Ś. (1),

- zabezpieczone telefony u kierowców w H., które nie potwierdzają tego, iż T. Ś. (1) posługiwał się oznaczonymi przez funkcjonariuszy numerami telefonów, raport z Elektronicznego Przetwarzania (...) Kryminalnych (EPIK), który posiada walor, co najwyżej notatki urzędowej i nie dowodzi tego, aby T. Ś. (1) posługiwał się numerami rozpoczynającymi się „44...” lub innymi,

- wydruki połączeń i wiadomości z telefonów komórkowych zabezpieczonych u kierowców w H., a nadto:

- środki odurzające, które ujawniły hiszpańskie organy ścigania miały zostać przewiezione z H. na terytorium R. (1), a następnie do S., mimo, iż z zeznań R. F. (1) wynikają wnioski przeciwne,



T. Ś. (1) w okresie co najmniej od (...) r., na terytorium R. oraz H. (1) i B. kierował zorganizowaną grupą przestępczą mającą na celu popełnianie przestępstw skarbowych wytwarzania wyrobów tytoniowych znacznej wartości oraz związanych z produkcją, nabywaniem, przechowywaniem i przewożeniem wyrobów akcyzowych przez granicę w postaci papierosów bez ich uprzedniego oznaczenia znakami skarbowymi, w skład której wchodziło 9 ustalonych obywateli U., K. S. (1), E. Ś. (1), R. K. (1) i (...),



w okresie co najmniej od (...)r., w miejscowości L. w B., w ramach zorganizowanej grupy przestępczej kierowanej przez siebie, w skład której wchodziło 9 ustalonych obywateli U., K. S. (1), E. Ś. (1), R. K. (1) i (...), w celu osiągnięcia korzyści majątkowej z przestępstwa skarbowego skierowanego przeciwko interesom finansowym W. uczestniczył w nielegalnej produkcji wyrobów tytoniowych w ilości 20.160.000 papierosów i następnie ich przechowywaniu, transportowaniu, nie ujawnianiu właściwemu organowi przedmiotu opodatkowania, nie składaniu deklaracji, przez co narażono podatek VAT W. na uszczuplenie w wysokości 832.364,11 EURO,



(...)r. w miejscowości M. w ramach kierowanej przez siebie zorganizowanej grupy przestępczej, w skład której wchodziło 9 ustalonych obywateli U., K. S. (1), E. Ś. (1) i (...), uczestniczył wspólnie i w porozumieniu z E. Ś. (1) oraz ustaloną osobą w przewozie z terytorium N. w naczepie marki (...) o numerze (...) podczepionej do ciągnika M. (...) wyrobów akcyzowych bez polskich znaków akcyzy w ilości 75.000 paczek papierosów R., stanowiących przedmiot czynu zabronionego określonego w art. 63 k.k.s. i art. 86 k.k.s. dla którego kwota należności celnej wyniosła 101952 zł przez co nastąpiło narażenie na uszczuplenie należności podatku akcyzowego dużej wartości w kwocie 1302354 zł, mimo, iż:

- brak dowodów wskazujących na to, aby T. Ś. (1) zapewnił urządzenie - linię do produkcji papierosów, a także aby:

- organizował ludzi do produkcji (żadna z osób zatrzymanych w magazynie w B. nie rozpoznała T. Ś. (1), jako osobę, która miałaby współdziałać przy produkcji papierosów),

- ww. osoby rozpoznały inną osobę jako organizatora tj. K. S. (1), co do którego nie została zarejestrowana ani jedna rozmowa w ramach kontroli operacyjnej z T. Ś. (1) czy innymi oskarżonymi w niniejszej sprawie,

- ze stenogramów rozmów nie wynika, aby T. Ś. (1) kierował wykonaniem czynu zabronionego przez K. S. (1),

- brak jakichkolwiek dowodów, aby T. Ś. (1) zajmował się dostarczaniem krajanki czy komponentów do produkcji papierosów w B.,



T. Ś. (1) (...) r., w W. i w D. w woj. (...), w celu osiągnięcia korzyści majątkowej i wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, działając wspólnie i w porozumieniu z Ł. G. (1), R. K. (2) i O. B. brał udział w obrocie środkami odurzającymi w postaci marihuany w znacznych ilościach, w ten sposób, że odebrał od (...) opakowanych w folię paczek zawierających nie mniej niż 2085,05 gramów marihuany (waga netto) o wartości rynkowej co najmniej 62.564 zł, która to marihuana przeznaczona była do dalszej odsprzedaży, mimo, iż:

- nie zostało wykazane, aby T. Ś. (1) miał wiedzę na temat zawartości torby sportowej R. K. (2),

- w stenogramach mowa jest o P., a nie o T. czy Ł.,

- nie wykazano, aby marihuana była przeznaczona do dalszej odsprzedaży,

- nie udowodniono, aby T. Ś. (1) „odebrał” od R. K. (2) dowodową marihuanę,

- brak jest podstaw do przyjęcia, aby oskarżony działał w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, a nadto:



T. Ś. (1) (...) r. w Ś. usiłował dokonać wewnątrzwspólnotowego przewozu z P. do S. drogą morską znacznej ilości środków odurzających w postaci marihuany o masie 5036 gramów, mimo iż nie zostało dostatecznie wykazane.

Apelacja obrońcy oskarżonego E. Ś. (1) – adw. M. R. :

III.  obraza przepisów prawa procesowego, mająca wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia, a mianowicie:

1.  art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. w następstwie przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów i zastosowania w jej miejsce dowolnej oceny, sprzecznej z zasadami logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego, w szczególności w zakresie oceny dowodów o charakterze rzeczowym w postaci materiałów z kontroli operacyjnej (...) poprzez uznanie ich za wiarygodne w zakresie w jakim potwierdzają one zarzuty oskarżenia, w szczególności rzekomą działalność oskarżonego w procederze opisanym w pkt XII, XIll i XIV aktu oskarżenia, w tym związaną z uczestnictwem w nielegalnej produkcji papierosów oraz uczestniczeniu w przewozie wyrobów akcyzowych, mimo, iż nie zostało w sposób obiektywny procesowe zweryfikowane, aby E. Ś. (1) był rozmówcą w zarejestrowanych przez organy ścigania sesjach telefonicznych, co w konsekwencji doprowadziło do błędnego zastosowania art. 258 § 1 k.k. oraz art. 54 § 1 k.k.s. w zw. z art. 65 § 1 k.k.s. w zw. z art. 37 § 1 pkt 1 i 5 k.k.s. w zw. z art. 3 § 5 k.k.s.

2.  art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. w następstwie przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów i zastosowania w jej miejsce dowolnej oceny, sprzecznej z zasadami logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego, w zakresie oceny wyjaśnień K. S. (1), poprzez uznanie ich za wiarygodne w zakresie w jakim potwierdzają one zarzuty oskarżenia, w szczególności rzekomą działalność oskarżonego w procederze opisanym w pkt XII, XIII i XIV aktu oskarżenia, w tym związaną z uczestnictwem w nielegalnej produkcji papierosów oraz uczestniczeniu w przewozie wyrobów akcyzowych, mimo, iż oskarżony K. S. (1) nie rozpoznał nawet E. Ś. (1) czy innych osób współoskarżonych tj. R. K. (1), B. C., jako osób współdziałających z T. Ś. (1) w procederze opisanym XII, XIII i XIV aktu oskarżenia, a nadto w sytuacji gdy zdaniem Sądu Okręgowego K. S. (1) miał być „prawą ręką” T. Ś. (1) w wymienionych powyżej przestępstwach, co istotnie podważa wiarygodność jego relacji, co w konsekwencji doprowadziło do błędnego zastosowania art. 258 § 1 i 3 k.k. oraz art. 54 § 1 k.k.s. w zw. z art. 65 § 1 k.k.s. w zw. z art. 37 § 1 pkt 1 i 5 k.k.s. w zw. z art. 3 § 5 k.k.s.

3.  art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. w następstwie przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów i zastosowania w jej miejsce dowolnej oceny, sprzecznej z zasadami logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego, w zakresie oceny zeznań świadków:

- P. Patel - k. 1160 - 1162,

V. M. - k. 1949 - 1954, 2045 - 2047, 2057 - 2058,

- A. M. - k. 1955 - 1959, 2040 - 2041, 2071 - 2072,

- P. B. - k. 1960 - 1966, 2051 - 2053, 2065 - 2066,

- A. K. - k. 1967 - 1971, 2034 - 2036, 2061 - 2062,

- S. B. - k. 1981 - 1986, 2043 - 2044, 2059 – 2060,

- O. N. - k. 1993 - 1997, 2048 - 2050, 2069 - 2070,

- I. M. - k. 2006 - 2012, 2054 - 2056, 2063 - 2064,

- V. P. - k. 2020 - 2025, 2037 - 2039, 2067 - 2068,

- R. N. - k. 1113-1114,

poprzez uznanie ich za wiarygodne w zakresie w jakim potwierdzają one zarzuty oskarżenia, w szczególności rzekomą działalność oskarżonego w procederze opisanym w pkt XII, XIII i XIV, mimo, iż w rzeczywistości żaden z ww. świadków nie rozpoznał E. Ś. (1), jako osoby która miałaby mieć związek z opisanymi w pkt XII, XIII i XIV zarzutami, co w konsekwencji doprowadziło do błędnego zastosowania art. 258 § 1 i 3 k.k. oraz art. 54 § 1 k.k.s. w zw. z art. 65 § 1 k.k.s. w zw. z art. 37 § 1 pkt 1 i 5 k.k.s. w zw. z art. 3 § 5 k.k.s.

4.  art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. w następstwie przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów i zastosowania w jej miejsce dowolnej oceny, sprzecznej z zasadami logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego, w zakresie oceny wyjaśnień T. Ś. (1), który od początku konsekwentnie wyjaśniał, iż to G. S. był odpowiedzialny za kierowanie działalnością związaną z produkcją papierosów, co potwierdzili również funkcjonariusze (...), polskie oraz belgijskie organy ścigania (wyjaśnienia oskarżonego zasługują na wiarygodność, albowiem w momencie jak oskarżony składał ww. wyjaśnienia na temat G. S. to ani on ani jego obrońca nie mieli dostępu do akt niniejszej sprawy), a które to wyjaśnienia T. Ś. (1) korespondują z ustaleniami ww. służb, co w konsekwencji doprowadziło do błędnego zastosowania art. 258 § 1 i 3 k.k. oraz art. 54 § 1 k.k.s. w zw. z art. 65 § 1 k.k.s. w zw. z art. 37 § 1 pkt 1 i 5 k.k.s. w zw. z art. 3 § 5 k.k.s.

5.  art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. w następstwie przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów i zastosowania w jej miejsce dowolnej oceny, sprzecznej z zasadami logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego, w zakresie oceny opinii biegłego informatyka, co do aparatu telefonicznego zabezpieczonego u T. Ś. (1), gdzie były zapisane w pamięci telefonu jedynie 2 kontakty tj. do G. S. (wpisany jako Prezes, (...)) oraz K. S. (1) (wpisany jako (...)), gdzie numer do G. S. jest tożsamy z numerem telefonu, który G. S. podał do protokołu w trakcie rozprawy przed tut. Sądem Okręgowym, co w konsekwencji doprowadziło do błędnego zastosowania art. 258 § 1 i 3 k.k. oraz art. 54 § 1 k.k.s. w zw. z art. 65 § 1 k.k.s. w zw. z art. 37 § 1 pkt 1 i 5 k.k.s. w zw. z art. 3 § 5 k.k.s.

6.  art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. w następstwie przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów i zastosowania w jej miejsce dowolnej oceny, sprzecznej z zasadami logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego, w zakresie oceny wyjaśnień B. C., łącznie z zeznaniami świadka A. J., którzy rozpoznali G. S. na tablicach poglądowych jako osobę, która pierwotnie zorganizowała wynajem hali w L. w B., co w konsekwencji doprowadziło do błędnego zastosowania art. 258 § 1 i 3 k.k. oraz art. 54 § 1 k.k.s. w zw. z art. 65 § 1 k.k.s. w Z\N. z art. 37 § 1 pkt 1 i 5 k.k.s. w zw. z art. 3 § 5 k.k.s.

7.  art. 167 k.p.k. w zw. z art. 190 § 1 k.p.k. poprzez zaniechanie przeprowadzenia z urzędu dowodu z opinii biegłego z zakresu telekomunikacji i informatyki, celem ustalenia:



do jakiego operatora sieci GSM należały stacje przekaźnikowe (...), które miały obsługiwać brytyjskie numery telefonów oznaczone w akcie oskarżenia?



czy system stacji przekaźnikowych (...), które miały obsługiwać połączenia brytyjskich numerów telefonów wskazanych w akcie oskarżenia przewidywał możliwość identyfikacji danej stacji w całym procesie połączeń telefonicznych wykonywanych i odbieranych przez wyżej wskazane numery brytyjskie?



czy istnieją aktualnie przetestowane systemy GSM umożliwiające jednoznaczną lokalizację abonenta?



czy dane uzyskiwane z sieci GSM na temat połączeń telefonicznych mają charakter pełny czy fragmentaryczny, w szczególności czy dają możliwość prześledzenia całego okresu trwania połączenia?



czy w celu optymalizacji ruchu abonenckiego w systemie GSM niejednokrotnie dokonuje się zmian przyporządkowania stacji (...) i central?



na czym polega przyporządkowanie stacji (...) do central?



czy w związku z przyporządkowaniem stacji (...) do central można podać jedynie ostatnie przyporządkowanie do (...)a?



czy istnieje możliwość dokładnej lokalizacji urządzenia telefonu nadawcy w sytuacji przy tego rodzaju sposobie lokalizacji - jak w pkt powyżej?



czy istnieją przypadki wykazywania przez system przemieszczania się abonenta nawet o kilkaset kilometrów w ciągu 5 czy 10 minut i czy wynika to z faktu, iż system otrzymuje informacje jedynie o ostatnim przyporządkowaniu (...)a?



czy system lokalizacji na podstawie (...) podlega ograniczeniom ze strony różnego rodzaju czynników, takich jak: pora roku, teren zabudowany, odkryty bądź zalesiony oraz innych mających wpływ na natężenie pola elektromagnetycznego, a przez to na funkcjonowanie sieci GSM?



czy w stosunku do polskich i brytyjskich numerów telefonów, które szczegółowo oznaczone zostały w raporcie nr 1 analizy kryminalnej system lokalizacji na podstawie (...) podlegał ograniczeniom ze strony różnego rodzaju czynników, takich jak: pora roku, teren zabudowany, odkryty bądź zalesiony oraz innych mających wpływ na natężenie pola elektromagnetycznego?



jaki promień zasięgu miały stacje (...), które łączyły się z brytyjskimi numerami telefonów podanymi w akcie oskarżenia?



jaki był rzeczywisty zasięg roboczy stacji (...), które łączyły się z brytyjskim numerami telefonów podanymi w akcie oskarżenia, w szczególności czy numery te łączyły się w terenie otwartym czy zurbanizowanym?



czy zasięg roboczy ww. stacji (...) w terenie zurbanizowanym wynosił maksymalnie do ok. 2 km?



czy tzw. dominanse czyli granice obszaru, w których istnieje największe prawdopodobieństwo obsługi znajdujących się w nim terminali jest znacznie mniejsze niż zasięg teoretyczny stacji (...)?



czy stacje (...), które łączyły się w z brytyjskimi numerami telefonów podanymi w akcie oskarżenia znajdowały się na terytorium R. czy innych krajów U.? jeżeli tak to jakich i kiedy?



czy jeżeli sieć radiowa na danym obszarze przenosi niewielki ruch to możliwe są przełączenia połączeń pomiędzy stacjami bazowymi i czy wskazana okoliczność może być przyczyną dezinformacji w odniesieniu do lokalizacji telefonu?



czy w odniesieniu do brytyjskich numerów telefonów oznaczonych w akcie oskarżenia sieć radiowa przenosiła niewielki ruch i czy wskazana okoliczność mogła być przyczyną dezinformacji w odniesieniu do lokalizacji ww. brytyjskich numerów telefonów?



do jakich stacji (...) polskich i zagranicznych logowały się polskie numery telefonów + (...), + (...), + (...), + (...), + (...) (G. S.), + (...) (G. S.), K. S. (1) (+ (...)), a do jakich stacji (...) logowały się brytyjskie numery telefonów oznaczone w akcie oskarżenia (polskich i zagranicznych), w okresie zarzucanych oskarżonym czynów, w tym czy następowało to w tym samym czasie, jak również celem ustalenia tego czy były to stacje (...) tożsame?



czy oznaczone w akcie oskarżenia brytyjskie numery telefonów współpracowały z urządzeniami, które zabezpieczone zostały w trakcie zatrzymania u oskarżonych?



ile stacji przekaźnikowych znajdowało się w obszarze lokalizacji telefonu brytyjskiego i polskiego tj. jedna czy więcej?



co było powodem (...), który skutkował niemożnością ustalenia rozmówców np. sesja telefoniczna (...) z (...) r. oznaczona jako (...), brak zidentyfikowanych rozmówców?



na jakiej podstawie został przypisany numer (...) do świadka M. Ł. np. sesja telefoniczna (...) z (...) r., mimo, iż żaden inny dowód czy poszlaka nie wskazują na udział ww. świadka w jakimkolwiek procederze?

co w konsekwencji doprowadziło do błędnego zastosowania art. 258 § 1 k.k. oraz art. 54 § 1 k.k.s. w zw. z art. 65 § 1 k.k.s. w zw. z art. 37 § 1 pkt 1 i 5 k.k.s. w zw. z art. 3 § 5 k.k.s.

które to uchybienia w konsekwencji doprowadziły do:

IV.  błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który miał wpływ na treść tego orzeczenia, a polegającym na przyjęciu, że:



E. Ś. (1) w okresie co najmniej od (...) r., na terytorium P. oraz H. (1) i B., brał udział w zorganizowanej grupie przestępczej kierowanej przez T. Ś. (1), w skład której wchodziło 9 ustalonych obywateli U., K. S. (1), R. K. (1) oraz (...), mającej na celu popełnianie przestępstw karnych - skarbowych - wytwarzanie wyrobów tytoniowych znacznej wartości oraz produkcję, nabywanie, przechowywanie i przewożenie wyrobów akcyzowych w postaci papierosów bez ich uprzedniego oznaczenia znakami skarbowymi,



w okresie co najmniej od(...) r., w miejscowości L. w B., w ramach zorganizowanej grupy przestępczej kierowanej przez T. Ś. (1), w skład której wchodziło 9 ustalonych obywateli U., K. S. (1), R. K. (1) i (...), w celu osiągnięcia korzyści majątkowej z przestępstwa skarbowego skierowanego przeciwko interesom finansowym W. uczestniczył w nielegalnej produkcji wyrobów tytoniowych w ilości 20.160.000 papierosów i następnie ich przechowywaniu, transportowaniu, nie ujawnianiu właściwemu organowi przedmiotu opodatkowania, nie składaniu deklaracji, przez co narażono podatek VAT W. na uszczuplenie w wysokości 832.364,11 EURO,



(...) r., w miejscowości M., gm. L., woj. (...) w ramach zorganizowanej grupy przestępczej kierowanej przez T. Ś. (1), w skład której wchodziło 9 ustalonych obywateli U., K. S. (1), R. K. (1) i (...) oraz działając z ustalonym obywatelem P., uczestniczył w przewozie z terytorium N. do P. w naczepie marki (...) o numerze rejestracyjnym (...) podczepionej do ciągnika siodłowego M. nr rej. (...) wyrobów akcyzowych bez polskich znaków skarbowych akcyzy w ilości 75.000 paczek papierosów R., stanowiących przedmiot czynu zabronionego określonego w art. 63 k.k.s. i 86 k.k.s., dla którego kwota należności celnej wynosi 101.952 zł, przez co nastąpiło narażenie Skarbu Państwa na uszczuplenie należności podatku akcyzowego dużej wartości w kwocie 1.302.354 zł, mimo, iż:

- brak dowodów wskazujących na to, aby T. Ś. (1) zapewnił urządzenie - linię do produkcji papierosów, a także aby:

- organizował ludzi do produkcji (żadna z osób zatrzymanych w magazynie w B. nie rozpoznała T. Ś. (1), jako osobę, która miałaby kierować lub współdziałać przy produkcji papierosów),

- ww. osoby rozpoznały inną osobę jako organizatora tj. K. S. (1), co do którego nie została zarejestrowana ani jedna rozmowa w ramach kontroli operacyjnej z T. Ś. (1) czy innymi oskarżonymi w niniejszej sprawie,

- ze stenogramów rozmów nie wynika, aby T. Ś. (1) kierował wykonaniem czynu zabronionego przez inne osoby,

- brak jakichkolwiek dowodów, aby T. Ś. (1) lub inni współoskarżeni zajmowali się dostarczaniem krajanki czy komponentów do produkcji papierosów,

V.  rażącą niewspółmierność orzeczonej wobec oskarżonego kar jednostkowych oraz kary łącznej, będącą następstwem naruszenia:



art. 53 § 1 k.k. poprzez jego niewłaściwe zastosowanie, polegające na wymierzeniu oskarżonemu kary przekraczającej stopień winy oskarżonego, a także nieuwzględniającej celów prewencyjnych, jakie za pomocą kary wymierzonej powinny zostać wobec oskarżonego osiągnięte,



art. 58 § 1 k.k. poprzez jego błędne niezastosowanie, skutkujące wymierzeniem oskarżonemu bezwzględnej kary pozbawienia wolności, podczas gdy z okoliczności niniejszej sprawy wynika, że orzeczenie, kary z warunkowym zawieszeniem jej wykonania byłoby wystarczające dla spełnienia celów kary

Apelacja obrońcy oskarżonego R. K. (1) – adw. M. R. :

VI.  obraza przepisów prawa procesowego, mająca wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia, a mianowicie:

1.  art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. w następstwie przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów i zastosowania w jej miejsce dowolnej oceny, sprzecznej z zasadami logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego, w szczególności w zakresie oceny dowodów o charakterze rzeczowym w postaci materiałów z kontroli operacyjnej (...) poprzez uznanie ich za wiarygodne w zakresie w jakim potwierdzają one zarzuty oskarżenia, w szczególności rzekomą działalność oskarżonego w procederze opisanym w pkt XVI, XVII i XVIII aktu oskarżenia, w tym związaną z uczestnictwem w nielegalnej produkcji papierosów oraz uczestniczeniu w przewozie wyrobów akcyzowych, mimo, iż nie zostało w sposób obiektywny procesowo zweryfikowane, aby R. K. (1) był rozmówcą w zarejestrowanych przez organy ścigania sesjach telefonicznych, co w konsekwencji doprowadziło do błędnego zastosowania art. 258 § 1 k.k. oraz art. 54 § 1 k.k.s. w zw. z art. 65 § 1 k.k.s. w zw. z art. 37 § 1 pkt 1 i 5 k.k.s. w zw. z art. 3 § 5 k.k.s.

2.  art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. w następstwie przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów i zastosowania w jej miejsce dowolnej oceny, sprzecznej z zasadami logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego, w zakresie oceny wyjaśnień K. S. (1), poprzez uznanie ich za wiarygodne w zakresie w jakim potwierdzają one zarzuty oskarżenia, w szczególności rzekomą działalność oskarżonego w procederze opisanym w pkt XVI, XVII i XVIII aktu oskarżenia, w tym związaną z uczestnictwem w nielegalnej produkcji papierosów oraz uczestniczeniu w przewozie wyrobów akcyzowych, mimo, iż oskarżony K. S. (1) nie rozpoznał nawet R. K. (1) czy innych osób współoskarżonych tj. E. Ś. (1), B. C., jako osób współdziałających z T. Ś. (1) w procederze opisanym XVI, XVII i XVIII aktu oskarżenia, a nadto w sytuacji gdy zdaniem Sądu Okręgowego K. S. (1) miał być „prawą ręką” T. Ś. (1) w wymienionych powyżej przestępstwach, co istotnie podważa wiarygodność jego relacji, co w konsekwencji doprowadziło do błędnego zastosowania art. 258 § 1 k.k. oraz art. 54 § 1 k.k.s. w zw. z art. 65 § 1 k.k.s. w zw. z art. 37 § 1 pkt 1 i 5 k.k.s. w zw. z art. 3 § 5 k.k.s.

3.  art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. w następstwie przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów i zastosowania w jej miejsce dowolnej oceny, sprzecznej z zasadami logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego, w zakresie oceny zeznań świadków:

- P. Patel - k. 1160 - 1162,

V. M. - k. 1949 - 1954, 2045 - 2047, 2057 - 2058,

- A. M. - k. 1955 - 1959, 2040 - 2041, 2071 - 2072,

- P. B. - k. 1960 - 1966, 2051 - 2053, 2065 - 2066,

- A. K. - k. 1967 - 1971, 2034 - 2036, 2061 - 2062,

- S. B. - k. 1981 - 1986, 2043 - 2044, 2059 – 2060,

- O. N. - k. 1993 - 1997, 2048 - 2050, 2069 - 2070,

- I. M. - k. 2006 - 2012, 2054 - 2056, 2063 - 2064,

- V. P. - k. 2020 - 2025, 2037 - 2039, 2067 - 2068,

- R. N. - k. 1113-1114,

poprzez uznanie ich za wiarygodne w zakresie w jakim potwierdzają one zarzuty oskarżenia, w szczególności rzekomą działalność oskarżonego w procederze opisanym w pkt XVI, XVII i XVIII, mimo, iż w rzeczywistości żaden z ww. świadków nie rozpoznał R. K. (1), jako osoby która miałaby mieć związek z opisanymi w pkt XVI, XVII i XVIII zarzutami, co w konsekwencji doprowadziło do błędnego zastosowania art. 258 § 1 k.k. oraz art. 54 § 1 k.k.s. w zw. z art. 65 § 1 k.k.s. w zw. z art. 37 § 1 pkt 1 i 5 k.k.s. w zw. z art. 3 § 5 k.k.s.

4.  art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. w następstwie przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów i zastosowania w jej miejsce dowolnej oceny, sprzecznej z zasadami logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego, w zakresie oceny wyjaśnień T. Ś. (1), który od początku konsekwentnie wyjaśniał, iż to G. S. był odpowiedzialny za kierowanie działalnością związaną z produkcją papierosów, co potwierdzili również funkcjonariusze (...), polskie oraz belgijskie organy ścigania (wyjaśnienia oskarżonego zasługują na wiarygodność, albowiem w momencie jak oskarżony składał ww. wyjaśnienia na temat G. S. to ani on ani jego obrońca nie mieli dostępu do akt niniejszej sprawy), a które to wyjaśnienia T. Ś. (1) korespondują z ustaleniami ww. służb, co w konsekwencji doprowadziło do błędnego zastosowania art. 258 § 1 k.k. oraz art. 54 § 1 k.k.s. w zw. z art. 65 § 1 k.k.s. w zw. z art. 37 § 1 pkt 1 i 5 k.k.s. w zw. z art. 3 § 5 k.k.s.

5.  art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. w następstwie przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów i zastosowania w jej miejsce dowolnej oceny, sprzecznej z zasadami logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego, w zakresie oceny opinii biegłego informatyka, co do aparatu telefonicznego zabezpieczonego u T. Ś. (1), gdzie były zapisane w pamięci telefonu jedynie 2 kontakty tj. do G. S. (wpisany jako Prezes, (...)) oraz K. S. (1) (wpisany jako (...)), gdzie numer do G. S. jest tożsamy z numerem telefonu, który G. S. podał do protokołu w trakcie rozprawy przed tut. Sądem Okręgowym, co w konsekwencji doprowadziło do błędnego zastosowania art. 258 § 1 k.k. oraz art. 54 § 1 k.k.s. w zw. z art. 65 § 1 k.k.s. w zw. z art. 37 § 1 pkt 1 i 5 k.k.s. w zw. z art. 3 § 5 k.k.s.

6.  art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. w następstwie przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów i zastosowania w jej miejsce dowolnej oceny, sprzecznej z zasadami logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego, w zakresie oceny wyjaśnień B. C., łącznie z zeznaniami świadka A. J., którzy rozpoznali G. S. na tablicach poglądowych jako osobę, która pierwotnie zorganizowała wynajem hali w L. w B., co w konsekwencji doprowadziło do błędnego zastosowania art. 258 § 1 k.k. oraz art. 54 § 1 k.k.s. w zw. z art. 65 § 1 k.k.s. w Z\N. z art. 37 § 1 pkt 1 i 5 k.k.s. w zw. z art. 3 § 5 k.k.s.

7.  art. 167 k.p.k. w zw. z art. 190 § 1 k.p.k. poprzez zaniechanie przeprowadzenia z urzędu dowodu z opinii biegłego z zakresu z zakresu telekomunikacji i informatyki, celem ustalenia:



do jakiego operatora sieci GSM należały stacje przekaźnikowe (...), które miały obsługiwać brytyjskie numery telefonów oznaczone w akcie oskarżenia?



czy system stacji przekaźnikowych (...), które miały obsługiwać połączenia brytyjskich numerów telefonów wskazanych w akcie oskarżenia przewidywał możliwość identyfikacji danej stacji w całym procesie połączeń telefonicznych wykonywanych i odbieranych przez wyżej wskazane numery brytyjskie?



czy istnieją aktualnie przetestowane systemy GSM umożliwiające jednoznaczną lokalizację abonenta?



czy dane uzyskiwane z sieci GSM na temat połączeń telefonicznych mają charakter pełny czy fragmentaryczny, w szczególności czy dają możliwość prześledzenia całego okresu trwania połączenia?



czy w celu optymalizacji ruchu abonenckiego w systemie GSM niejednokrotnie dokonuje się zmian przyporządkowania stacji (...) i central?



na czym polega przyporządkowanie stacji (...) do central?



czy w związku z przyporządkowaniem stacji (...) do central można podać jedynie ostatnie przyporządkowanie do (...)a?



czy istnieje możliwość dokładnej lokalizacji urządzenia telefonu nadawcy w sytuacji przy tego rodzaju sposobie lokalizacji - jak w pkt powyżej?



czy istnieją przypadki wykazywania przez system przemieszczania się abonenta nawet o kilkaset kilometrów w ciągu 5 czy 10 minut i czy wynika to z faktu, iż system otrzymuje informacje jedynie o ostatnim przyporządkowaniu (...)a?



czy system lokalizacji na podstawie (...) podlega ograniczeniom ze strony różnego rodzaju czynników, takich jak: pora roku, teren zabudowany, odkryty bądź zalesiony oraz innych mających wpływ na natężenie pola elektromagnetycznego, a przez to na funkcjonowanie sieci GSM?



czy w stosunku do polskich i brytyjskich numerów telefonów, które szczegółowo oznaczone zostały w raporcie nr 1 analizy kryminalnej system lokalizacji na podstawie (...) podlegał ograniczeniom ze strony różnego rodzaju czynników, takich jak: pora roku, teren zabudowany, odkryty bądź zalesiony oraz innych mających wpływ na natężenie pola elektromagnetycznego?



jaki promień zasięgu miały stacje (...), które łączyły się z brytyjskimi numerami telefonów podanymi w akcie oskarżenia?



jaki był rzeczywisty zasięg roboczy stacji (...), które łączyły się z brytyjskim numerami telefonów podanymi w akcie oskarżenia, w szczególności czy numery te łączyły się w terenie otwartym czy zurbanizowanym?



czy zasięg roboczy ww. stacji (...) w terenie zurbanizowanym wynosił maksymalnie do ok. 2 km?



czy tzw. dominanse czyli granice obszaru, w których istnieje największe prawdopodobieństwo obsługi znajdujących się w nim terminali jest znacznie mniejsze niż zasięg teoretyczny stacji (...)?



czy stacje (...), które łączyły się w z brytyjskimi numerami telefonów podanymi w akcie oskarżenia znajdowały się na terytorium R. czy innych krajów U.? jeżeli tak to jakich i kiedy?



czy jeżeli sieć radiowa na danym obszarze przenosi niewielki ruch to możliwe są przełączenia połączeń pomiędzy stacjami bazowymi i czy wskazana okoliczność może być przyczyną dezinformacji w odniesieniu do lokalizacji telefonu?



czy w odniesieniu do brytyjskich numerów telefonów oznaczonych w akcie oskarżenia sieć radiowa przenosiła niewielki ruch i czy wskazana okoliczność mogła być przyczyną dezinformacji w odniesieniu do lokalizacji ww. brytyjskich numerów telefonów?



do jakich stacji (...) polskich i zagranicznych logowały się polskie numery telefonów + (...), + (...), + (...), + (...), + (...) (G. S.), + (...) (G. S.), K. S. (1) (+ (...)), a do jakich stacji (...) logowały się brytyjskie numery telefonów oznaczone w akcie oskarżenia (polskich i zagranicznych), w okresie zarzucanych oskarżonym czynów, w tym czy następowało to w tym samym czasie, jak również celem ustalenia tego czy były to stacje (...) tożsame?



czy oznaczone w akcie oskarżenia brytyjskie numery telefonów współpracowały z urządzeniami, które zabezpieczone zostały w trakcie zatrzymania u oskarżonych?



ile stacji przekaźnikowych znajdowało się w obszarze lokalizacji telefonu brytyjskiego i polskiego tj. jedna czy więcej?



co było powodem (...) , który skutkował niemożnością ustalenia rozmówców np. sesja telefoniczna (...) z (...) r. oznaczona jako (...), brak zidentyfikowanych rozmówców?



na jakiej podstawie został przypisany numer (...) do świadka M. Ł. np. sesja telefoniczna (...) z (...) r., mimo, iż żaden inny dowód czy poszlaka nie wskazują na udział ww. świadka w jakimkolwiek procederze?

co w konsekwencji doprowadziło do błędnego zastosowania art. 258 § 1 k.k. oraz art. 54 § 1 k.k.s. w zw. z art. 65 § 1 k.k.s. w zw. z art. 37 § 1 pkt 1 i 5 k.k.s. w zw. z art. 3 § 5 k.k.s.

które to uchybienia w konsekwencji doprowadziły do:

VII.  błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który miał wpływ na treść tego orzeczenia, a polegającym na przyjęciu, że:



R. K. (1) w okresie co najmniej od września 2019 r. do listopada 2019 r., na terytorium P. oraz H. (1) i B., brał udział w zorganizowanej grupie przestępczej kierowanej przez T. Ś. (1), w skład której wchodziło 9 ustalonych obywateli U., K. S. (1), R. K. (1) oraz (...), mającej na celu popełnianie przestępstw karnych - skarbowych - wytwarzanie wyrobów tytoniowych znacznej wartości oraz produkcję, nabywanie, przechowywanie i przewożenie wyrobów akcyzowych w postaci papierosów bez ich uprzedniego oznaczenia znakami skarbowymi,



w okresie co najmniej od (...) r., w miejscowości L. w B., w ramach zorganizowanej grupy przestępczej kierowanej przez T. Ś. (1), w skład której wchodziło 9 ustalonych obywateli U., K. S. (1), R. K. (1) i (...), w celu osiągnięcia korzyści majątkowej z przestępstwa skarbowego skierowanego przeciwko interesom finansowym W. uczestniczył w nielegalnej produkcji wyrobów tytoniowych w ilości 20.160.000 papierosów i następnie ich przechowywaniu, transportowaniu, nie ujawnianiu właściwemu organowi przedmiotu opodatkowania, nie składaniu deklaracji, przez co narażono podatek VAT W. na uszczuplenie w wysokości 832.364,11 EURO,



(...) r., w miejscowości M., gm. L., woj. (...) w ramach zorganizowanej grupy przestępczej kierowanej przez T. Ś. (1), w skład której wchodziło 9 ustalonych obywateli U., K. S. (1), R. K. (1) i (...) oraz działając z ustalonym obywatelem P., uczestniczył w przewozie z terytorium N. do P. w naczepie marki (...) o numerze rejestracyjnym (...) podczepionej do ciągnika siodłowego M. nr rej. (...) wyrobów akcyzowych bez polskich znaków skarbowych akcyzy w ilości 75.000 paczek papierosów R., stanowiących przedmiot czynu zabronionego określonego w art. 63 k.k.s. i 86 k.k.s., dla którego kwota należności celnej wynosi 101.952 zł, przez co nastąpiło narażenie Skarbu Państwa na uszczuplenie należności podatku akcyzowego dużej wartości w kwocie 1.302.354 zł, mimo, iż:

- brak dowodów wskazujących na to, aby T. Ś. (1) zapewnił urządzenie - linię do produkcji papierosów, a także aby:

- organizował ludzi do produkcji (żadna z osób zatrzymanych w magazynie w B. nie rozpoznała T. Ś. (1), jako osobę, która miałaby kierować lub współdziałać przy produkcji papierosów),

- ww. osoby rozpoznały inną osobę jako organizatora tj. K. S. (1), co do którego nie została zarejestrowana ani jedna rozmowa w ramach kontroli operacyjnej z T. Ś. (1) czy innymi oskarżonymi w niniejszej sprawie,

- ze stenogramów rozmów nie wynika, aby T. Ś. (1) kierował wykonaniem czynu zabronionego przez inne osoby,

- brak jakichkolwiek dowodów, aby T. Ś. (1) lub inni współoskarżeni zajmowali się dostarczaniem krajanki czy komponentów do produkcji papierosów

VIII.  rażącą niewspółmierność orzeczonej wobec oskarżonego kar jednostkowych oraz kary łącznej, będącą następstwem naruszenia:

- art. 53 § 1 k.k. poprzez jego niewłaściwe zastosowanie, polegające na wymierzeniu oskarżonemu kary przekraczającej stopień winy oskarżonego, a także nieuwzględniającej celów prewencyjnych, jakie za pomocą kary wymierzonej powinny zostać wobec oskarżonego osiągnięte,

- art. 58 § 1 k.k. poprzez jego błędne niezastosowanie, skutkujące wymierzeniem oskarżonemu bezwzględnej kary pozbawienia wolności, podczas gdy z okoliczności niniejszej sprawy wynika, że orzeczenie kary z warunkowym zawieszeniem jej wykonania byłoby wystarczające dla spełnienia celów kary.

Apelacja obrońcy oskarżonego Ł. G. (1) – adw. M. R. :

IX.  obraza przepisów prawa procesowego, mająca wpływ na treść zaskarżonego orzeczenia, a mianowicie:

1.  art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. w następstwie przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów i zastosowania w jej miejsce dowolnej oceny, sprzecznej z zasadami logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego, w zakresie oceny wyjaśnień R. K. (2), poprzez uznanie ich za wiarygodne w zakresie w jakim potwierdzają one zarzut oskarżenia, w szczególności rzekomą działalność oskarżonego w procederze opisanym w pkt XI aktu oskarżenia, w tym związaną z udziałem Ł. G. (1) w obrocie środkami odurzającymi w postaci marihuany w znacznych ilościach, co w konsekwencji doprowadziło do błędnego zastosowania art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii

2.  art. 7 k.p.k. w następstwie przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów i zastosowania w jej miejsce dowolnej oceny, sprzecznej z zasadami logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego, w tym poprzez zaniechanie wyjaśnienia wzajemnych sprzeczność w ustaleniach Sądu Okręgowego, a odnoszących się do rzekomej znajomości R. K. (2) z Ł. G. (1), gdzie ten pierwszy po jego zatrzymaniu wskazał, iż nawet nie znał Ł. G. (1), ani nie wiedział co robi w mieszkaniu T. Ś. (1) („R. K. (2) nie wiedział kim jest mężczyzna obecny poza nimi w pokoju tj. Ł. G. (1)’’- str. 69 uzasadnienia), po tym aby następnie ustalić, iż: „K., kategorycznie stwierdził w kolejnych wyjaśnieniach, że Ł. G. (1) brał od T. Ś. (1) „całą trawę” (bliżej tego nie precyzując - przyp. aut.), co w dalszej kolejności także kłóci się z okolicznościami rzekomo mającej mieć miejsce transakcji narkotykowej i okoliczności zwrotu kwoty 15.000 zł („Finalnie obaj oskarżeni ustalili, że R. K. (2) odwiezie narkotyki T. Ś. (1) w zamian za kwotę 15.000 zł i obaj kończą ze sobą współpracę. Do przedmiotowej transakcji miało dojść (...) r.” - str. 40 uzasadnienia wyroku), albowiem w świetle dowodów takich jak protokół zatrzymania, protokół spisu i opisu rzeczy, Ł. G. (1) oraz T. Ś. (1) nigdy nie ujawniono przy ww. oskarżonych jakiejkolwiek gotówki, ani śladów kryminalistycznych pochodzących od Ł. G. (1) - np. daktyloskopijnych czy DNA na opakowaniach, w których znajdowała się zabezpieczona marihuana, a przede wszystkim ani oskarżyciel w akcie oskarżenia ani Sąd Okręgowy w uzasadnieniu w żaden sposób nie wykazali, aby Ł. G. (1) miał wiedzę, w zakresie samej zawartości torby sportowej, w której znajdowała się marihuana, tym bardziej, iż dopiero funkcjonariusze dokonali jej otwarcia na miejscu (do momentu zatrzymania oskarżonych była ona zamknięta), co w konsekwencji doprowadziło do błędnego zastosowania art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii

3.  art. 7 k.p.k. polegającą na przekroczeniu przez sąd I instancji granic swobodnej oceny dowodów przejawiającej się w uznaniu za niewiarygodne wyjaśnień oskarżonego Ł. G. (1), który wskazywał, że przyjechał odwiedzić T. Ś. (1), który był w tamtym czasie chory, mimo, iż wynika to z dokumentacji lekarskiej T. Ś. (1), okoliczności zabezpieczenia leków przy T. Ś. (1), pobytu T. Ś. (1) w izolacji w związku z podejrzeniem (...) 19 i nie ma żadnego innego dowodu przeciwnego, który podważałby wersję podaną przez Ł. G. (1), co w konsekwencji doprowadziło do błędnego zastosowania art. 56 ust. 1 i 3 ustawy z 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii

4.  art. 7 k.p.k. polegającą na przekroczeniu przez sąd l instancji granic swobodnej oceny dowodów przejawiającej się w przyznaniu przymiotu wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego R. K. (2) w zakresie, w jakim miałyby stanowić dowód sprawstwa i winy Ł. G. (1) za przypisywane mu przestępstwo, podczas gdy zeznania oskarżonego R. K. (2), są tzw. dowodem z pomówienia i w części odnoszącej się do rzekomego sprawstwa i winy Ł. G. (1) nie znajdują potwierdzenia w innych dowodach, w tym w szczególności w uznanych przez Sąd za wiarygodne dowodach z kontroli operacyjnej, wyjaśnieniach T. Ś. (1), protokołach oględzin, gdzie nie zabezpieczono żadnej gotówki, a tym bardziej w kwocie 15.000 zł, która zgodnie z ustaleniami Sądu Okręgowego miała być zwrócona R. K. (2), ani żadnych innych wartościowych rzeczy, a nadto pominięciu, iż oskarżony R. K. (2) posiadał procesowy interes w złożeniu wyjaśnień obciążających oskarżonego Ł. G. (1) (K. o Ł. G. (1) wspomniał wyłącznie w ostatnich swoich wyjaśnieniach, bliżej nie precyzując swojej wiedzy na jego temat), które to naruszenia miały wpływ na treść zaskarżonego rozstrzygnięcia, albowiem legły u podstaw stwierdzenia przez sąd I instancji, że oskarżony wypełnił swoim zachowaniem wszystkie znamiona zarzucanego mu czynu zabronionego oraz uznania go winnym jego popełnienia, podczas gdy prawidłowa ocena zgromadzonego materiału prowadzi do wniosku, że nie ma dowodów na winę i sprawstwo oskarżonego

5.  art. 410 k.p.k. poprzez pominięcie okoliczności wynikających z treści sesji telefonicznej nr (...) z (...) r. g. (...) z nr (...) na numer (...), a mianowicie m.in.:

„Słuchaj ja za dwadzieścia minut wyjadę powiedz mi ty masz tam pieniądze

„Jakie pieniądze jakie pieniądze ? właśnie o jakich pieniądzach rozmawiamy to masz mi powiedzieć

(,,,(jakoś z ceny zejść ci mogę ale musisz mi tak jak przyjadę zapłacić.

Dobrze dobrze ja tam P. oddam. P. biorę na siebie. To z P. nie ma problemu. Odejmij minus P.. Ja od P. mam pieniądze to on sobie tam weźmie.

Ja mam dychę jeszcze zadzwonię dobra będę miał piętnastaka dla Ciebie (k.277)”

co doprowadziło do błędnych ustaleń faktycznych, iż to Ł. G. (1) miał być trzecią stroną transakcji narkotykowej w m. D., mimo, iż z rozmowy wynika, iż chodzi o (...), a nie o (...), a z samego kontekstu rozmowy nie wynika, iż miała ona dotyczyć transakcji narkotykowej,

a które to naruszenia miały wpływ na treść zaskarżonego rozstrzygnięcia, albowiem legły u podstaw stwierdzenia przez sąd I instancji, że oskarżony wypełnił swoim zachowaniem wszystkie znamiona zarzucanego mu czynu zabronionego oraz uznania go winnym jego popełnienia, podczas gdy prawidłowa ocena zgromadzonego materiału prowadzi do wniosku, że nie ma dowodów na winę i sprawstwo oskarżonego,

co w konsekwencji doprowadziło do:

X.  błędów w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, polegających na przyjęciu, że Ł. G. (1) (...) r., w W. i w D. w woj. (...), w celu osiągnięcia korzyści majątkowej i wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, działając wspólnie i w porozumieniu z T. Ś. (1), R. K. (2) i O. B. brał udział w obrocie środkami odurzającymi w postaci marihuany w znacznych ilościach, w ten sposób, że odebrał od (...) opakowanych w folię paczek zawierających nie mniej niż 2085,05 gramów marihuany (waga netto) o wartości rynkowej co najmniej 62.564 zł, która to marihuana przeznaczona była do dalszej odsprzedaży, mimo, iż:

- nie zostało wykazane, aby Ł. G. (1) miał wiedzę na temat zawartości torby sportowej R. K. (2),

- w stenogramach mowa jest o P., a nie o Ł.,

- nie wykazano, aby marihuana była przeznaczona do dalszej odsprzedaży,

- nie udowodniono, aby Ł. G. (1) odebrał od R. K. (2) dowodową marihuanę,

- brak jest podstaw do przyjęcia, aby oskarżony działał w celu osiągnięcia korzyści majątkowej.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Ponieważ wszystkie cztery apelacje obrończe (dot. oskarżonego T. Ś. (1), E. Ś. (1), R. K. (1), Ł. G. (1)) pochodzą od tego samego autora i w częściach odpowiadających oskarżonym analogiczne zarzuty są jednobrzmiące –zostaną omówione łącznie, by uniknąć zbędnych powtórzeń w uzasadnieniu.

Odnosząc się ogólnie do wniesionych środków odwoławczych, w pierwszej kolejności należy podkreślić, iż w sprawie zebrano kompletny materiał dowodowy pozwalający na ocenę zasadności zarzutów aktu oskarżenia. Materiał dowodowy jest kompletny w tym sensie, że jest to cały materiał możliwy do zgromadzenia, zarazem niezbędny i jednocześnie wystarczający do oceny zasadności zarzutów stawianych przez obrońcę.

Przechodząc do analizy poprawności oceny materiału przez pryzmat poszczególnych zarzutów apelacji, przypomnieć na wstępie trzeba, iż przekonanie sądu o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną art. 7 k.p.k. wtedy, gdy: jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy (art. 410 k.p.k.) i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy (art. 2 § 2 k.p.k.), stanowi wyraz rozważenia wszystkich tych okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego (art. 4 k.p.k.), jest wyczerpująco i logicznie - z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego - uargumentowane w uzasadnieniu wyroku (art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k.). Podkreśla się to w szeregu orzeczeń Sądu Najwyższego i sądów apelacyjnych (por. wyrok SN z 3 września 1998 r. sygn. V KKN 104/98 - Prokuratura i Prawo 1999, Nr 2, poz. 6; a także wyrok S.A. w Łodzi z 20 marca 2002 r. sygn. II AKa 49/02 - Prokuratura i Prawo 2004, Nr 6, poz. 29.

Kierując się powyższym Sąd Apelacyjny stwierdził, że Sąd Okręgowy nie uchybił żadnej z ww. regulacji (art. 7 k.p.k. i art. 410 k.p.k.), co zarzucał w swych apelacjach obrońca.

Odnośnie do zarzutu wymienionego w pkt I.1. (apelacja dot. osk. T. Ś.), z pkt III.1. (apelacja dot. osk. E. Ś.) oraz z pkt VI.1. (apelacja dot. osk. R. K.)

Wbrew stanowisku skarżącego, Sąd Okręgowy nie dopuścił się zarzucanych uchybień w zakresie oceny dowodów o charakterze rzeczowym w postaci raportu nr 2 analizy kryminalnej postępowania przygotowawczego RSD (...), analizy materiałów do sprawy RSD (...) sygn. akt (...), nagrań rozmów utrwalonych w ramach kontroli operacyjnej kryptonim (...), w tym w szczególności (...), (...), jak i materiałów niejawnych.

Sąd Apelacyjny nie miał żadnych wątpliwości co do tego, iż materiał ten w sposób jednoznaczny pozwalał na stwierdzenie sprawstwa i winy oskarżonych w zakresie wszystkich zarzucanych im czynów.

Kontrole operacyjne prowadzone były na podstawie decyzji właściwego sądu wobec określonych osób zgodnie z przepisami ustawy o Policji i ustawy o Straży Granicznej. Skarżący w żaden sposób nie zakwestionował tego, iż materiał ten mógł ewentualnie zostać uzyskany bez zachowania przepisów wskazanych ustaw. Trzeba zaznaczyć, iż kontrole operacyjne prowadzone były w związku z tzw. przestępstwami katalogowymi, w ramach czasowych zakreślonych przepisami wskazanych ustaw. W toku postępowania przygotowawczego prokurator w trybie art. 168b k.p.k. podjął decyzję o wykorzystaniu jako dowodu w sprawie (...) wszystkich danych uzyskanych w toku prowadzonej kontroli operacyjnej o kryptonimie (...) przekazanych na potrzeby toczącego się postępowania przygotowawczego pod sygnaturą (...) (...) Wydziału Zamiejscowego Prokuratury Krajowej, a zawierających dowody popełnienia wszystkich przestępstw (także tych niewskazanych we wniosku) przez inne osoby, aniżeli osoby wobec których stosowano kontrolę operacyjną (T. Ś. (1), R. K. (2)), tj. także popełnionych przez E. Ś. (1), B. C., R. K. (1), K. S. (1), R. K. (2), O. B. i Ł. G. (1), które to dane znajdują się w aktach głównych oraz załącznikach do nich, a ujawnionych na rozprawie bez odczytywania i bez odtwarzania za zgodą stron.

Zauważyć i podkreślić trzeba, iż materiał uzyskany w ramach kontroli operacyjnej stanowił podstawę wyrokowania jako materiał źródłowy. Analizy, czy opracowania tego materiału źródłowego stanowiły jedynie materiał pomocniczy. Podkreślić w tym zakresie zatem trzeba, że Sąd Okręgowy w pełni zasadnie uznał, iż bezprzedmiotowe jest przesłuchanie w tej sytuacji jako świadków funkcjonariuszy Policji czy innych służb dokonujących analizy materiałów z przedmiotowej kontroli operacyjnej, ponieważ dowodem głównym – źródłowym – który podlegał ocenie sądu, był materiał uzyskany w ramach kontroli operacyjnej, a nie owe analizy i opracowania.

Przypomnieć nadto należy, że w toku rozprawy głównej żadna ze stron, w tym obrońca oskarżonych, nie wnioskował o odtworzenie konkretnych nagrań, przy czym podkreślić trzeba, że materiały z kontroli operacyjnej były odtwarzane oskarżonym w postępowaniu przygotowawczym i mieli oni wówczas możliwość odniesienia się do tych materiałów. Tymczasem, zarówno obrońca, jak i oskarżeni nie składali (oprócz oskarżonego Ł. G. (1)) zapoznając się z materiałami śledztwa określonych wniosków dowodowych, w szczególności tych, które naprowadziłyby na ustalenie podważające ich sprawstwo w oparciu o ten właśnie materiał dowodowy. Kwestionowanie obecnie waloru przydatności tego materiału dowodowego jawi się więc jako zupełnie niezrozumiałe i poczytywane może być wyłącznie jako sposób przyjętej obrony.

Podkreślenia przy tym wymagało, że w związku z treścią art. 405 § 2 i 3 k.p.k. materiały w postaci nagrań rozmów utrwalone na nośniku, stanowią dowód z dokumentu. Zatem gdy oskarżyciel publiczny wskazał ten dowód do przeprowadzenia na rozprawie, to w wypadku braku konieczności odsłuchania (ujawnienia) na rozprawie, nagrania te podlegają ujawnieniu trybie art. 405 § 2 i 3 pkt 1 k.p.k., a więc z chwilą zamknięcia przewodu sądowego zostają ujawnione bez odsłuchiwania ( vide: Świecki Dariusz (red.), Kodeks postępowania karnego. Tom I. Komentarz aktualizowany, opublikowano: LEX/el. 2023). Nie jest zatem konieczne wydawanie decyzji procesowej w tym przedmiocie (por. postanowienie SN z 18.05.2022 r., V KK 178/22, LEX nr 3439086). Sytuacja taka miała miejsce w przedmiotowej sprawie, w której – wobec wspomnianego braku wniosku stron – nie powstała konieczność odsłuchania zapisów rozmów telefonicznych. Wobec tego wskazane zapisy w pełni zasadnie wprowadzone zostały do dostępnej sądowi materii dowodowej nie poprzez ich odsłuchanie, ale poprzez ich uznanie za ujawnione bez odsłuchania (co jest równoprawną forma wprowadzenia ich do procesu ( vide: Dudka Katarzyna (red.), Kodeks postępowania karnego. Komentarz, wyd. II, opublikowano: WKP 2020).

Zaznaczyć nadto też trzeba, że wyniki kontroli operacyjnej są spójne z pozostałym zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym.

Na sprawstwo i winę popełnienia przez T. Ś. przestępstw zarzucanych mu w pkt I, a Ł. G. w pkt XI wskazują przede wszystkim również wyjaśnienia oskarżonego R. K. (2) oraz protokoły czynności, w ramach których dokonano zatrzymania środków odurzających, okoliczności zatrzymania oskarżonych (...) protokoły przeszukań, zeznania świadków W. L. i T. T. (2), protokoły oględzin, użycia narkotestu, materiał poglądowy, opinia z zakresu badań fizykochemicznych.

Z kolei na sprawstwo i winę popełnienia przez T. Ś. przestępstw zarzucanych mu w pkt III, IV i V, E. Ś. w pkt XII, XIII i XIV, zaś R. K. w pkt XVI, XVII, XVIII, poza zarejestrowanymi w ramach kontroli operacyjnej rozmowami T. Ś. (1) z B. C., S. S., E. Ś. (1), W. P. (1), M. F., T. W., wskazują nadto w szczególności zeznania K. S. (1) i korelujące z nimi zeznania świadków, ukraińskich pracowników magazynu papierosów położonego w L. w B., nadto czynności procesowe takie jak oględziny, analizy danych z miejsc logowania telefonów komórkowych, materiały uzyskane w ramach międzynarodowej pomocy prawnej, w szczególności w wyniku przeszukania w L. (...) protokoły przeszukania, zatrzymania rzeczy (...) w m. M., analiza logowań telefonów komórkowych W. P. i T. Ś..

Na sprawstwo i winę popełnienia przez T. Ś. przestępstw zarzucanych mu w pkt VI i VII wskazują poza zarejestrowanymi w ramach kontroli operacyjnej jego rozmowy z N. K., R. F. (1), M. Ł., R. K. (1), mężczyzną o pseudonimie (...), M. D. i A. F., także zeznania M. D., A. F., R. F. (2), częściowo zeznania R. F. (1) i J. D., nadto także materiały zawiązane z zatrzymaniem (...) zestawu pojazdów przez hiszpańską G. C. – organy ścigania Królestwa H., które to materiały dowodowe uzyskano w ramach międzynarodowej pomocy prawnej z H., a kiedy to ujawniono w polskim zestawie ciężarowym 350 kg haszyszu i 127 kg marihuany i zatrzymano N. K., R. F. (1) i J. D..

Odnosząc się co do tych czynów do zastrzeżeń apelującego zawartych w apelacji dot. osk. T. Ś., podnieść należy, że Sąd Okręgowy poprawnie i przekonująco wyjaśnił, dlaczego okres czynów przypisanych oskarżonemu w pkt 6 i 7 wyroku jest rozbieżny ze zgromadzonymi w sprawie materiałami dowodowymi w postaci m.in. materiałów z kontroli operacyjnej. W tym zakresie doszło po porostu do omyłki, wskutek której Sąd Okręgowy nie skorygował w punkcie 7 części rozstrzygającej wyroku dnia, w którym doszło do popełniania przestępstwa przypisanego T. Ś. (1) w punkcie VII aktu oskarżenia, tj. z (...) r. na (...) r. Sąd Okręgowy nie miał natomiast żadnych wątpliwości co do tego, że z materiałów kontroli operacyjnej stanowiących podstawę poczynionych ustaleń faktycznych, a także dowodów, na które powoływał się prokurator formułując akt oskarżenia, jednoznacznie wynika, że do próby wewnątrzwspólnotowego przewozu z H. do S. poprzez Polskę znacznych ilości środków odurzających doszło (...) r. Tym samym nie ulega wątpliwości, że przypisane T. Ś. (1) w punkcie 7 części rozstrzygającej wyroku przestępstwo dotyczy tego samego zdarzenia historycznego, co czyn, za który skazani zostali ustaleni P. (1) i H. (1) przez sąd karny Królestwa H.. Z tej też przyczyny nie doszło do skorygowania czasokresu zarzutu VI przypisanego T. Ś. (1) w pkt 6 części rozstrzygającej wyroku. Sąd Okręgowy, czemu także dał wyraz w uzasadnieniu, i co sąd odwoławczy w pełni podziela, nie miał natomiast wątpliwości, iż zorganizowana grupa przestępcza zajmująca się popełnianiem przestępstw nielegalnego, dokonanego wbrew przepisom ustawy, obrotu narkotykami oraz wewnątrzwspólnotowego przewozu środków odurzających z H. do P. oraz S. działała już wcześniej, aniżeli okres wskazany w zarzucie aktu oskarżenia, tj. co najmniej od (...) r. Sąd Okręgowy przyznał natomiast, że i tu doszło w tym względzie z jego strony do oczywistej omyłki podczas redagowania treści wyroku poprzez brak korekty czasokresu funkcjonowania przedmiotowej zorganizowanej grupy przestępczej. Ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego w sprawie, omówionego w sposób wyczerpujący przez sąd I instancji, w sposób jednoznaczny wynika, że w opisie przypisanego w pkt 6 części rozstrzygającej wyroku czynu powinno być, że T. Ś. kierował zorganizowaną grupą przestępczą od co najmniej (...), a nie jak wskazano, od co najmniej (...)

Sąd Apelacyjny, mając na uwadze zaistniały błąd, dokonał w tym względzie zmiany zaskarżonego wyroku w punkcie 7, poprzez ustalenie, iż przypisane oskarżonemu T. Ś. w tym punkcie przestępstwo miało miejsce (...) r. Dokonanie tej zmiany było zdaniem Sądu Apelacyjnego możliwe w trybie art. 440 k.p.k., albowiem jest ono czynione na korzyść oskarżonego (szybsze ustanie karalności czynu, ponadto w sytuacji, gdyby oskarżony ubiegał się o wydanie wyroku łącznego, prawidłowa data czynu ma znaczenie dla ustalenia, czy czyn wchodzi w skład zbiegu realnego – por. art. 85§1 k.k.). Analogicznej zmiany orzeczenia z zaistniałej przyczyny Sąd Apelacyjny nie mógł już jednak dokonać w stosunku do okresu kierowania przez oskarżonego T. Ś. zorganizowaną grupą przestępczą na terytorium P. oraz H.. W tym bowiem zakresie zmiana ta stanowiłby orzeczenie na niekorzyść oskarżonego (dłuższy okres istnienia tego czynu – zmiana daty początkowej oznaczałaby, że grupa działała dłużej, niż przyjął to prokurator i Sąd I instancji), a brak było apelacji prokuratora, która na takie orzeczenie by pozwalała. Usterki w tym względzie nie można też uznać za oczywistą omyłkę pisarską, którą można sprostować w każdym czasie stosownie do art. 105§1 k.p.k., gdyż dotyczy ona jednak materialnej części orzeczenia. Zarazem jednak zauważyć i podkreślić należy, iż nawet nie do końca prawidłowy okres popełnienia przestępstwa wskazany w punkcie VI części wstępnej nie rodzi stanu sprzeczności między rozstrzygnięciami z tego punktu i ze skorygowanego punktu VII, bowiem użyte w punkcie VI określenie początku okresu działalności grupy „ co najmniej od (...) roku” nie wyklucza się z ustaleniem, że przestępstwo z punktu VII popełniono w ramach tej grupy.

Przechodząc wreszcie do ostatniej w ramach tych uwag kwestii, Sąd Apelacyjny wskazuje, że na sprawstwo i winę popełnienia przez T. Ś. przestępstwa zarzucanego mu w pkt VIII wskazują przede wszystkim wyjaśnienia W. M. (1) złożone w jego sprawie (...) (Prokuratura Okręgowa w S.), które znalazły potwierdzenie w szczególności w wykazie i analizie połączeń telefonicznych między numerem użytkowanym przez W. M. (1), a numerem użytkowanym przez T. Ś. (1), okoliczności zatrzymania W. M. (...)w Ś. i wyniki przeszukania kierowanego przez niego samochodu ciężarowego, a także zeznania świadka R. J., nagrania z monitoringu stacji paliw w D., czy opinia KWP w S. dotycząca zabezpieczonych narkotyków.

Zważając na powyższe, w ocenie Sądu Apelacyjnego, za całkowicie nieskuteczne uznać w tym stanie należało próby dezawuowania wyników kontroli operacyjnej. W żadnym razie nie sposób tego materiału uznać za sprzeczny z innymi dowodami. Wbrew wywodom apelującego, sprzeczność taka w żaden sposób nie została wykazana.

Odnośnie do zarzutu wymienionego w pkt I.2. (apelacja dot. osk . T. Ś.)

Wbrew stanowisku apelującego, Sąd Okręgowy w pełni poprawnie ocenił zeznania M. D., A. F., częściowo R. F. (1), częściowo J. D. oraz R. F. (2).

Apelujący zdaje się nie dostrzegać, jaki kierunek i walor tym zeznaniom nadano w ramach pozostałego zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego mającego przekonywać o sprawstwie i winie oskarżonego w zakresie przestępstw zarzucanych mu w pkt VI i VII. Przypomnieć zatem należy, że świadek M. D. zeznała, że kiedy jej mąż był w H., dzwonił do niej, mówiąc, że załadunek się przedłuża, co było zgodne z treścią rozmów utrwalonych w ramach kontroli operacyjnej. M. D. nie kryła również, że wraz z bratem R. R. zorganizowała pomoc prawną w H. dla swojego męża i drugiego kierowcy, a także po 2 tygodniach od zatrzymania nawiązała kontakt z żoną R. F. (1). Świadek szczerze przyznała też, że z T. Ś. (1) po zatrzymaniu jej męża kontaktowała się 2 razy i to oskarżony T. Ś. (1) zapłacił za hiszpańskiego adwokata, przekazując jej gotówkę do ręki. Z kolei świadek A. F. - żona R. F. (1), przedstawiła znane sobie okoliczności związane z zatrzymaniem jej małżonka, w tym potwierdziła, że w H. korzystał on z pomocy adwokata, za którą to pomoc prawną nie ponosiła żadnych kosztów. Nadto rozpoznała na okazanej jej tablicy poglądowej oskarżonego T. Ś. jako (...), z którym kontaktowała się już po zatrzymaniu małżonka. Depozycje ww. świadków, żon zatrzymanych na terenie H. R. F. (1) i J. D., owszem nie wskazywały wprost na dopuszczenie się przez oskarżonego czynów zarzucanych mu w pkt VI i VII, niemniej jednak to przedstawione przez nie okoliczności w postaci wsparcia, w tym finansowego, pośrednio i dodatkowo potwierdziły wnioski wynikające z ustaleń poczynionych na podstawie przeprowadzonej kontroli operacyjnej. Świadkowie ujawniły mianowicie dodatkowy charakterystyczny element działania zorganizowanej grupy przestępczej, jakim jest znajomość jej uczestników, ich wzajemne powiązanie, istnienie dróg przepływu informacji, solidarność grupową oraz również przekazywanie środków do życia rodzinom uczestników grupy. W pełni słusznie ocenił i uwzględnił Sąd Okręgowy także zeznania R. F. (1) i J. D. oraz R. F. (2). R. F. (1) i J. D. w ramach przedmiotowej grupy zorganizowanej pełnili rolę kierowców przewożących ładunki, wśród których były również narkotyki. Wymienieni przyznali się natomiast do swojej znajomości z oskarżonym T. Ś., przyznali, że byli na terenie H. na przełomie września(...) r., gdzie zostali zatrzymani przez służby mundurowe w związku z nielegalnym ładunkiem, który mieli przewozić, a następnie skazani przez sąd karny. Z kolei świadek R. F. (2), brat R. F. (1) zeznał, że kiedy udał się do H., gdzie spotkał się w więzieniu z bratem, ten przyznał mu się, że przewoził haszysz, a transport miał wykonać na zlecenie T. Ś. (1). Zeznania wymienionych świadków przekonywały zatem jako dodatkowy element poczynionych ustaleń, o roli i udziale oskarżonego w ujawnionym procederze. Przedstawione przez wymienionych okoliczności, w powiązaniu z pozostałym materiałem dowodowym, w tym zwłaszcza z wynikami kontroli operacyjnej, a nie tylko i wyłącznie jako samodzielne i oderwane od tych materiałów depozycje, stanowiły dodatkowe wzmocnienie dla kategorycznego przyjęcia sprawstwa i winy oskarżonego T. Ś. w zakresie tych czynów zabronionych.

Odnośnie do zarzutu wymienionego w pkt I.3. (apelacja dot. osk . T. Ś.)

Zarzut ten jest zupełnie nieuzasadniony. Podkreślić należy, że ani Sąd Okręgowy, ani na etapie postępowania apelacyjnego Sąd Apelacyjny, nie kwestionował treści przedmiotowego wyroku nr (...) Sądu Karnego nr 1 w K. z (...) r., z którego wynika, iż do zatrzymania kierowców - R. F. (1) i J. D. - doszło (...) r. Sąd Okręgowy wyjaśnił natomiast dlaczego, w związku z tymi jednoznacznymi i nie ulegającymi żadnym wątpliwościom ustaleniom faktycznym, pozostawił czasokres czynów zarzuconych oskarżonemu w pkt VI i VII aktu oskarżenia. Jeszcze raz zatem wskazać należy, że w tym względzie doszło wyłącznie do oczywistej omyłki sądu I instancji, który na jej skutek błędnie nie skorygował odpowiednio dat popełnienia przez oskarżonego tych przestępstw. Podkreślana zatem przez apelującego rozbieżność w przedmiotowym zakresie w żadnym razie nie ekskulpuje oskarżonego od wskazanych czynów, zaś zaistniały błąd został przez Sąd Apelacyjny konwalidowany w sposób omówiony już wyżej, jak i w części 5.2 uzasadnienia.

Odnośnie do zarzutów wymienionych w pkt I.4., I.5, I.13 (apelacja dot. osk. T. Ś.) i IX (apelacja dot. osk. Ł. G.)

W rozpatrywanym zakresie nie sposób uznać, iż ocena dowodów dokonana i zaprezentowana przez Sąd Okręgowy jest oceną dowolną, a nie swobodną – dotyczy to w szczególności oceny dowodu z wyjaśnień oskarżonego R. K., mających niewątpliwie kluczowe znaczenie z punktu widzenia możliwości przypisania oskarżonym T. Ś. odpowiedzialności karnej za czyn z pkt I, zaś Ł. G. z pkt XI, a stanowiący tzw. „ dowód z pomówienia”. Zarzuty obrońcy czynione w tym zakresie nie zasługiwały w żadnej mierze na uwzględnienie, przy czym szczegółowe odniesienie się do nich wymaga poczynienia kilku uwag o charakterze wprowadzającym.

W praktyce wymiaru sprawiedliwości i w poglądach nauki prawa od lat ugruntowane są poglądy co do sposobu postępowania z tzw. dowodem z pomówienia (termin ten dla uproszczenia rozważań będzie dalej używany pomimo skądinąd trafnych zastrzeżeń terminologicznych zgłaszanych w judykaturze – por. wyrok Sądu Najwyższego z 8 stycznia 1988 r., sygn. akt IV KR 175/87, OSNKW 1988/7-8/57 czy wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z 7 października 1998 r., sygn. akt II AKa 187/98, KZS 1998/11/37). Dowód ten stosunkowo często pojawia się w praktyce wymiaru sprawiedliwości, a więc udało się wypracować kilka kluczowych reguł jego oceny, możliwych do zastosowania w większości spraw, w tym i analizowanej obecnie. Poglądy orzecznictwa pozwalają na wyakcentowanie następujących cech szczególnych, jakie musi posiadać dowód z pomówienia uznany za przydatny:

- konsekwentnie wskazuje się na szczególny charakter takiego dowodu, wymagającego wyjątkowo skrupulatnej oceny (tak m. in. Sąd Najwyższy w wyroku z 15 lutego 1985 r., sygn. IV KR 25/85, OSNKW 1985/11-12/103 oraz w wyroku z 24 stycznia 1986 r., sygn. IV KR 355/85, OSNPG 1987/3/37),

- jednocześnie podkreśla się, iż pomówienie może być samodzielnym dowodem winy innej osoby – wszakże pod określonymi dalej warunkami – zaś sporadyczne i odosobnione wypowiedzi sugerujące, iż obciążające inną osobę wyjaśnienia lub zeznania stanowią jedynie „ informację o faktach wymagających potwierdzenia lub wyłączenia za pomocą innych środków przewidzianych w ustawie procesowej”, spotkały się z krytycznym przyjęciem doktryny (por. J. Gurgul: Wartość dowodowa pomówienia współoskarżonego, Prokuratura i Prawo 1996/6/31); także Sąd Apelacyjny stoi na stanowisku, iż pomówienie ze strony jednej osoby może wystarczyć dla przypisania innej osobie winy i sprawstwa jako samodzielny środek dowodowy,

- podnosi się, iż dla uznania pomówienia za pełnowartościowy i wiarygodny dowód konieczna jest jego niesprzeczność z innymi dowodami, a przede wszystkim nie może ono relacjonować różnych wersji tego samego zdarzenia (tak m. in. w postanowieniu 7 Sędziów Sądu Najwyższego z 3 marca 1994 r., sygn. II KRN 8/94, Wokanda 1994/8/17),

- analizując dowód z pomówienia, Sąd winien sprawdzić, czy relacje, w których jedna osoba pomawia inną, są spontaniczne, czy pochodzą od osoby zainteresowanej obciążaniem pomówionego, czy są stanowcze, konsekwentne i zgodne co do zasady oraz szczegółów, czy składający je sam siebie również obciąża, czy tylko przerzuca odpowiedzialność na inną osobę ( vide wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z 7 października 1998 r., sygn. II AKa 187/98, KZS 1998/11/37), a wreszcie czy pomówienie nie wykazuje chwiejności i jest zgodne z doświadczeniem życiowym oraz logiką wypadków (zob. wyroki Sądu Najwyższego: z 28 listopada 1978 r., sygn. VI KRN 246/78, OSNPG 1979/4/64, z 11 września 1984 r., sygn. IV KR 141/84, OSNPG 1985/ 6/85 i z 15 lutego 1985 r., sygn. IV KR 25/85, OSNKW 1985/11-12/103). Sprawdzić nadto należy, czy brak jest wiarygodnych dowodów, iż relacje pomawiające zostały złożone w warunkach wyłączających swobodę wypowiedzi (wskazał na to Sąd Najwyższy m. in. w wyrokach: z 4 maja 1984 r., sygn. IV KR 106/84, OSNPG 1985/2/24 i z 22 maja 1984 r., sygn. IV KR 122/84, OSNPG 1984/11/101).

Odnosząc te uwagi ogólne do realiów niniejszej sprawy, Sąd Apelacyjny uznał, iż zostały spełnione wskazane wyżej wymogi konieczne dla uznania za w pełni wiarygodne i przydatne wyjaśnień oskarżonego R. K.. Trzeba bowiem stwierdzić, że dowód ten został w pełni poprawnie i z należytą wnikliwością przeprowadzony w toku przewodu sądowego, a następnie wystarczająco obszernie oceniony w uzasadnieniu. Dowód ten wsparty jest nadto i w szczególności wynikami nagrań rozmów utrwalonych w ramach kontroli operacyjnej, a ponadto raportem nr 2 analizy kryminalnej postępowania przygotowawczego RSD (...), załącznikiem nr 3 do raportu nr 1 analizy kryminalnej postępowania przygotowawczego (...) z (...) tj. diagram współpracy telefonów komórkowych z kartami telefonicznymi którymi posługiwał się Ł. G. (1), załącznikiem nr 10 do raportu nr 1 analizy kryminalnej postępowania przygotowawczego (...) z (...) tj. diagram współpracy telefonów komórkowych z kartami telefonicznymi którymi posługiwał się R. K. (2), załącznikiem nr 26 do raportu nr 1 analizy kryminalnej postępowania przygotowawczego (...) z 12.01.2021r tj. diagram powiązań wybranych połączeń telefonicznych wykonanych w dniach (...) r., załącznikiem nr 27 do raportu nr 1 analizy kryminalnej postępowania przygotowawczego (...) z (...) tj. mapa logowań K., G. i T. Ś. (1) w (...) r., załącznikiem nr 33 do raportu nr 1 analizy kryminalnej postępowania przygotowawczego (...) z (...) tj. ramka zdarzeń zarejestrowanych w ramach (...) pomiędzy T. Ś. (1) a R. K. (2) w dniach (...)

Depozycje oskarżonego R. K. korelują nadto częściowo z wyjaśnieniami oskarżonego O. B., a ponadto przedstawione przez niego okoliczności, jak i okoliczności ujawnionego zachowania potwierdza treść zeznań świadków W. L. i T. T. (2), funkcjonariuszy Nadodrzańskiego Oddziału Straży Granicznej w K., którzy dokonali zatrzymania T. Ś., Ł. G. i R. K.. Nadto okoliczności tego zdarzenia potwierdzają dokumenty: notatki urzędowe, protokoły zatrzymania osoby, protokoły przeszukania miejsca, notatki z użycia psa służbowego, zestaw danych z SI (...), protokoły przeszukania osoby, protokoły oględzin rzeczy, protokół użycia narkotestu, protokół ważenia, materiały poglądowe, nagranie z monitoringu, wykazy połączeń telefonicznych, nagrania z kamer przemysłowych oraz opinie biegłych: nr (...) (...)wydana na podstawie ekspertyzy kryminalistycznej wykonanej w Laboratorium Kryminalistycznym Straży Granicznej w W., opinia z badania pamięci telefonów komórkowych z SIM, rejestratora (...) biegłego P. K., opinia biegłego z dziedziny informatyki J. B., nr (...) (...) z zakresu badań fizykochemicznych wydana na podstawie ekspertyzy kryminalistycznej wykonanej w Laboratorium Kryminalistycznym Straży Granicznej w W..

Wysuwane przez apelującego zastrzeżenia i pozorna sprzeczność i niekonsekwencja wyjaśnień oskarżonego R. K. są chybione. Zarówno oskarżony T. Ś., jak i oskarżony Ł. G., nie wyjaśnili w żaden logiczny sposób powodu przybycia oskarżonego Ł. G., jak i oskarżonego R. K. do miejsca zamieszkania oskarżonego T. Ś.. Ten, wbrew temu co usiłuje naprowadzić apelujący, jawi się zaś jako oczywisty: oskarżeni zamierzali odebrać od R. K. ponad 2 kg marihuany. Nieporozumienie co do środków odurzających i podjęte w tym zakresie działania oskarżonych K. i Ś., jak i wysuwane przez nich co do tych środków roszczenia, jednoznacznie wynikają bowiem z treści utrwalonych rozmów pomiędzy nimi. Przekonania tego, jak i w konsekwencji uznania, iż w tymże procederze brał udział także Ł. G., nie umniejsza jedna rozmowa, na jaką powołuje się obrońca. Pozostałe bowiem nagrania, których zresztą wiarygodności skarżący nie kwestionował w toku postępowania tak przygotowawczego, jak i sądowego, kategorycznie świadczą bowiem o tym, iż R. K. udał się do oskarżonego Ś. celowo, z zamiarem oddania mu marihuany i odzyskania pieniędzy. Nie jest też żadnym dowodem niekonsekwencji R. K. to, że oskarżony początkowo nie wskazywał na znajomość Ł. G. i tego, czym się zajmuje on w otoczeniu T. Ś. – jest to jego uprawnienie procesowe, z którego mógł skorzystać, a to, że zmienił swoje stanowisko i zdecydował się ujawnić, iż kojarzy Ł. G. i że brał on od T. Ś. „ całą trawę” na późniejszym etapie, nie podważa jego wiarygodności.

Na tym tle, nie sposób jest zatem odmówić racji Sądowi Okręgowemu, iż wobec ujawnionej sytuacji, równie celowa i w pełni świadoma była obecność oskarżonego Ł. G. u oskarżonego T. Ś.. Tłumaczenie, iż był on u T. Ś. tylko ze względów towarzyskich, z troski o jego zdrowie, jest całkowicie nieprawdopodobne w świetle elementarnych zasad doświadczenia życiowego, biorąc pod uwagę przedmiot transakcji, jaka miała między nimi nastąpić. Otóż, w tym zakresie za irracjonalne należy bowiem przyjąć, iż oskarżony Ś., biorąc pod uwagę chociażby jego sposób działania w ramach ujawnionych grup przestępczych, tj. maskowanie, kontakt wyłącznie z niektórymi członkami grupy, pozwoliłby na to, aby osoba postronna, za jaką przedstawiał się oskarżony Ł. G., miałaby być świadkiem przestępczego procederu w postaci dokonanego obrotu środkami odurzającymi w postaci marihuany pomiędzy nim a R. K.; trzeba w szczególności podkreślić, iż wizyta K. nie była żadnym zaskoczeniem, została wcześniej zapowiedziana i uzgodniona, tak więc nie można w żaden odpowiedzialny sposób wywodzić, że oskarżony G. po prostu „ pechowo” trafił do Ś. w nieodpowiednim momencie, zaś sam Ś. nie mógł wówczas wiedzieć, że w jego domu zjawi się wówczas K.. Takie lekkomyślne zachowanie stoi w jawnej opozycji do zdolności i możliwości oskarżonego Ś., wynikającego niewątpliwie chociażby z dotychczasowego doświadczenia kryminalnego. W tym stanie, Sąd Okręgowy w pełni słusznie więc uznał i przyjął, że oskarżony Ł. G. doskonale wiedział, w jakim celu oskarżony R. K. pojawił się u oskarżonego Ś. i był on wtajemniczony w całą transakcję, która nie doszła do skutku wyłącznie z uwagi na interwencję funkcjonariuszy Straży Granicznej. Wskazane na tym tle przez apelującego braki (brak ujawnienia środków pieniężnych czy śladów daktyloskopijnych), z racji waloru i przydatności pozostałych ww. materiałów dowodowych nie mogą zatem stanowić przekonywującego argumentu ekskulpującego oskarżonych od ww. czynów.

Za takowy nie sposób jest także uznać stosowania środków zapobiegawczych o charakterze wolnościowym w miejsce tymczasowego aresztowania. Rozstrzygnięcie w tym zakresie miało charakter wpadkowy i wyrażane przez sąd rozstrzygający o danym środku zapobiegawczym oceny co do ustalenia przesłanki z art. 249§1 k.p.k. nie są w żaden sposób wiążące dla sądu rozstrzygającego ostatecznie o winie i sprawstwie oskarżonych; zresztą jedynie na marginesie wypada zauważyć, iż uważna lektura postanowienia na k 311-312 wcale nie potwierdza, że sąd rozpoznający zażalenie na tymczasowe aresztowanie uznał, że brak jest dowodów uprawdopodabniających sprawstwo oskarżonego – wręcz przeciwnie, takie prawdopodobieństwo zostało stwierdzone, co wprost wynika z uzasadnienia ww. postanowienia – zresztą inaczej sąd ten nie mógłby przecież stosować żadnych środków zapobiegawczych (podstawą stosowania wszystkich środków, także wolnościowych, jest przecież duże prawdopodobieństwo sprawstwa – art. 249§1 k.p.k.).

Co się zaś tyczy kwestii niesłusznego przyjęcia miary znaczności zatrzymanych środków odurzających z racji ich gorszej jakości, stwierdzić kategorycznie należy, że argument ten jest całkowicie chybiony biorąc od uwagę wyniki badań fizykochemicznych. Sąd Apelacyjny nie widział żadnych powód ku temu, aby przyjętą wagę środków móc jakkolwiek kwestionować.

Sąd Odwoławczy w całości podziela tym samym stanowisko Sądu Okręgowego, tak w zakresie materiałów dowodowych, jak i sposobu ich oceny, iż stanowi on wystarczającą podstawę potwierdzającą sprawstwo i winę oskarżonych w analizowanym zakresie.

Odnośnie do zarzutów wymienionych w pkt I.6. (apelacja dot. osk. T. Ś.), w pkt III.2. (apelacja dot. osk. E. Ś.) i w pkt VI.2. (apelacja dot. osk. R. K.)

W sprawie nie sposób także uznać, jakoby ocena dowodów dokonana i zaprezentowana przez Sąd Okręgowy była oceną dowolną, a nie swobodną w zakresie oceny dowodu z zeznań świadka K. S., mających niewątpliwie kluczowe znaczenie z punktu widzenia możliwości przypisania oskarżonym: T. Ś. odpowiedzialności karnej za przestępstwa zarzucone mu w pkt III, IV i V, E. Ś. w pkt XII, XIII i XIV, zaś R. K. w pkt XVI, XVII, XVIII, a stanowiący tzw. „ dowód z pomówienia”. Zarzuty obrońcy czynione w tym zakresie nie zasługiwały w żadnej mierze na uwzględnienie. W tym względzie aktualne pozostają uwagi o charakterze wprowadzającym przedstawione co do takiego rodzaju dowodu, czynione w stosunku do oceny z wyjaśnień oskarżonego R. K.. Nie powielając zatem w tym względzie tych rozważań, podać trzeba, że także i w stosunku do zeznań tego świadka zostały spełnione wskazane wyżej wymogi konieczne dla uznania ich za wiarygodne i przydatne do czynienia na ich podstawie ustaleń faktycznych w zakresie ujawnionej działalności oskarżonych. Trzeba bowiem stwierdzić, że K. S. (1) w sposób szczegółowy przedstawił, jak wyglądało tworzenie hali magazynowej na polecenie T. Ś. (1) oraz przystosowanie jej do działalności związanej z produkcją papierosów. Świadek szczerze przyznał też, że to oskarżony T. Ś. poprosił go o przywiezienie pracowników narodowości ukraińskiej do pracy w fabryce papierosów z lotniska w K. albo D., co potwierdzili z kolei zatrzymani w L. U., w tym podali pseudonim (...) S. (R.). Świadek potwierdził także, że zajmował się opieką i zaopatrywaniem ukraińskich pracowników w jedzenie, za co płacił oskarżony T. Ś. i co również znalazło swoje odzwierciedlenie w słowach zatrzymanych (...) r. „ magazynierów”. Świadek szczerze stwierdził, że po kilku pobytach na terenie, gdzie byli zakwaterowani ukraińscy pracownicy, wyczuwał zapach tytoniu i wiedział, że jest prowadzona produkcja papierosów, jednakże nie widział maszyn przy pracy, niemniej jednak uznał, że hala była dobrze wykonana i zabezpieczona, gdyż miała pozaklejane okna, a do ochrony służył monitoring. Nadto świadek zgodnie z prawdą potwierdził, iż został zatrzymany z papierosami na terenie H. (1) podczas transportu, o który poprosił go (...), którym to pseudonimem (...) S. posługiwał się przez cały czas składania swoich zeznań, a po okazaniu tablic poglądowych kategorycznie wskazał oskarżonego T. Ś. jako osobę o tym pseudonimie. Zeznając przed Sądem świadek bardzo stanowczo wskazywał na oskarżonego T. Ś. jako głównego decydenta przy produkcji tytoniu w L. („ on zawsze grał szefa, nigdy nie słyszałem, żeby ktoś był nad nim, on mógł wszystko załatwić, takie sprawiał wrażenie, każdy się go bał”), a także transportu części do maszyn oraz papierosów oraz przybliżył okoliczności, w jakich oskarżony T. Ś. przyjeżdżał do hali w L..

Kwestionowanie treści zeznań tego świadka oraz podnoszenie najmniejszych nieścisłości, aby podważyć jego wiarygodność jest zupełnie nieskuteczne, albowiem obrońca zdaje się zapomniał, że stan faktyczny w przedmiotowej sprawie nie wynika wyłącznie z twierdzeń świadka K. S. (1), lecz również z materiałów kontroli operacyjnej, których prawdziwości nie negowano w toku procesu, a której wyniki w pełni korelowały z treścią zeznań tego świadka. Wskazać zatem należy, że o sprawstwie i winie co do przestępstw zarzuconych oskarżonemu T. Ś. w pkt III, IV i V, E. Ś. w pkt XII, XIII i XIV, zaś R. K. w pkt XVI, XVII, XVIII, przekonują nadto zarejestrowane rozmowy T. Ś. (1) z B. C., S. S., E. Ś. (1) i W. P. (1). Nadto za takim uznaniem przekonują także czynności procesowe takie jak: oględziny, analizy danych z miejsc logowania telefonów komórkowych, materiały uzyskane w ramach międzynarodowej pomocy prawnej, w szczególności w wyniku przeszukania w L. 25 (...), protokoły przeszukania, zatrzymania rzeczy (...) w m. M., czy analiza logowań telefonów komórkowych W. P. i T. Ś..

Nie jest zatem żadnym dowodem podważającym wiarygodność jego zeznań to, że nie rozpoznał oskarżonych E. Ś. czy R. K.. Struktura i sposób działania zorganizowanej grupy, podział ról i poszczególne zadania jakie członkowie grupy mieli w jej ramach wykonywać, w pełni pozwalały bowiem na zaistnienie takiej sytuacji, tj. gdy dani członkowie o sobie nie wiedzieli. Wszystko to ma przecież utrudniać dostęp i możliwość ujawnienia poszczególnych członków grupy.

Waloru wartości tych zeznań nie umniejsza nadto także i to, że świadek, składając uprzednio wyjaśnienia w sprawie jako podejrzany, początkowo nie przyznawał się do zarzucanych mu czynów – jest to jego uprawnienie procesowe, z którego mógł skorzystać, a to, że zmienił swoje stanowisko i zdecydował się podjąć współpracę z organami ścigania, to klasyczny efekt kalkulacji procesowej, którą czynią wszyscy podejrzani. Nie jest zatem żadnym ewenementem to, że osoby początkowo nie przyznające się, w konfrontacji z materiałami sprawy dochodzą do wniosku, że zaprzeczanie oczywistym faktom nie jest najlepszą strategią procesową i zmiany ich postawy procesowej nie można traktować jako okoliczności przekreślającej wartość złożonych później depozycji. Zmiana wyjaśnień tylko wtedy musiałaby być oceniona krytycznie, gdyby była następstwem działań nielegalnych związanych z wpływaniem na swobodę wypowiedzi osoby relacjonującej (np. przekupienie czy zastraszenie jej), jednak w niniejszej sprawie obrońca nawet nie usiłuje sugerować, że cokolwiek takiego miało miejsce. Świadek wyjaśnił, że zmienił swoją postawę procesową na skutek rozmowy z obrońcą i zrozumienia sposobu funkcjonowania grupy, w której udział mu także zarzucono i brak jest podstaw, by tłumaczenie to uznać za nielogiczne czy nieprawdopodobne z punktu widzenia zasad doświadczenia życiowego.

Podkreślić należy, że świadek nie miał przy tym żadnego interesu, by wskazywać na okoliczności, które nie miały miejsca – nie ma podstaw do przyjęcia, że żywił wobec oskarżonego T. Ś., czy innych oskarżonych jakieś urazy, stąd wysuwał fałszywe informacje. Zeznania świadka K. S. (1) nie noszą żadnych cech wskazujących na zainteresowanie pomawianiem oskarżonych. W okolicznościach sprawy brak jest choćby śladu wątpliwości, że podstawą jego działań mogła być jakaś motywacja osobista (typu zadawniony konflikt, zemsta) czy majątkowa (jak nierozliczenie się któregoś z oskarżonych ze świadkiem, liczenie na jakąś korzyść majątkową w efekcie „ wyeliminowania” oskarżonych) związana z którymkolwiek z oskarżonych, żadnych tropów w tym względzie nie podsuwają także apelacje obrońcy.

Nie ma też żadnych podstaw do kwestionowania swobody wypowiedzi świadka, a w szczególności warto wskazać, iż obrońca miał możliwość uczestniczenia w jego przesłuchaniu przed sądem i nie sformułował żadnych zarzutów ani na rozprawie, ani w apelacji co do kwestii jakiegokolwiek ograniczenia swobody jego wypowiedzi.

Trzeba wreszcie z całą mocą podkreślić, iż zeznania świadka nie stanowią wcale przerzucania odpowiedzialności na oskarżonych, jak zdaje się sugerować obrońca. Jego zeznania, a wcześniej wyjaśnienia, obciążały przede wszystkim jego samego, mówi on bowiem właściwie wyłącznie o takich czynach, w których sam współuczestniczył, zatem jego twierdzenia obciążają jego samego. Nie mamy zatem do czynienia z osobą, która przez przerzucenie odpowiedzialności na inną chce sama uniknąć odpowiedzialności czy przynajmniej umniejszyć jej skalę.

Nieporozumieniem jest próba dezawuowania przez obrońcę wartości depozycji K. S. (1) przez podkreślanie jego uwikłania w przestępczy proceder. Nie można oczekiwać, że wartościowe dowody osobowe mogą pochodzić wyłącznie od tzw. uczciwych obywateli, gdyż tacy – jak uczy doświadczenie zawodowe – stosunkowo rzadko mają jakąkolwiek wiedzę o popełnianiu przestępstw przez inne osoby. W przypadku grup przestępczych pomawiającymi są zwykle właśnie osoby zaangażowane w cały proceder, co jednak samo w sobie w żaden sposób nie przekreśla ich wiarygodności, gdy – tak jak K. S. (1) – zarazem szczerze opisują swoją własną rolę w całym przestępczym przedsięwzięciu.

Na tym tle podnieść zatem trzeba, że świadek K. S. (1) w sposób spójny, pewny i stanowczy, zgodny z doświadczeniem życiowym i logiką opisywanych sytuacji, przedstawił okoliczności ujawnionego procederu i nie ma żadnych podstaw do tego, aby treść jego zeznań nie mogła stanowić dowodu przekonującego o sprawstwie i winie oskarżonych.

Odnośnie do zarzutu wymienionego w pkt I.7. (apelacji dot. osk. T. Ś.)

Wbrew stanowisku apelującego, Sąd Okręgowy w pełni prawidłowo ocenił depozycje W. M. (1). Ich treść przekonuje bowiem o sprawstwie i winie oskarżonego w procederze opisanym w pkt Vlll. W sprawie prowadzonej przez Prokuraturę Okręgową w S. świadek występował w charakterze podejrzanego. Świadek opisał wówczas swoją znajomość z mężczyzną o imieniu (...), w tym dokładnie opisał jego wygląd oraz wskazał, że mieszka pod P. w rejonie S. lub D., co odpowiada rysopisowi i właściwościom oskarżonego T. Ś.. Jednocześnie świadek przyznał, że to na polecenie oskarżonego Ś. podjął się próby przewozu marihuany w ilości ok. 5 kg na teren S., za co od odbiorcy miał otrzymać 1.500 koron szwedzkich. Świadek podczas przesłuchania (...) r. opisał odbiór narkotyków od oskarżonego R. K. na stacji (...) w D., co korelowało z nagraniem z monitoringu tej stacji paliw. W. M. (1) na okazanej mu tablicy poglądowej stanowczo wskazał osobę T. Ś. (1) jako zleceniodawcy transportu narkotyków do S., po czym wskazał, że kontaktował się z nim pod angielskim nr (...). Wymieniony, owszem początkowo negował okoliczności zdarzenia, jak i swoją wiedzę o przedmiocie transportu, czy powody kontaktów z T. Ś. (1). Świadek wycofał się jednak z tych depozycji i zdecydował się przedstawić okoliczności tego zdarzenia zgodnie z prawdą. Apelujący nie przedstawił żadnych okoliczności, które pozwoliłyby jakkolwiek zakwestionować walor wiarygodności tego zakresu relacji świadka. Zaznaczyć natomiast trzeba, że zeznania te znalazły potwierdzenie w wykazie i analizie połączeń telefonicznych między numerem użytkowanym przez W. M. (1), a numerem użytkowanym przez oskarżonego T. Ś., okolicznościach zatrzymania W. M. (...) w Ś. i wynikach przeszukania kierowanego przez niego samochodu ciężarowego, a także zeznaniach świadka R. J., który potwierdził fakt transportu, jaki świadek miał przewieźć (...) r. z P. do S., a nadto nagraniach z monitoringu stacji paliw w D., czy opinii KWP w S. dotyczącej zabezpieczonych narkotyków.

Odnośnie do zarzutów wymienionych w pkt I.8. (apelacja dot. osk. T. Ś.), w pkt III.3. (apelacja dot. osk. E. Ś.) i w pkt VI.3. (apelacja dot. osk. R. K.)

Wbrew stanowisku apelującego, Sąd Okręgowy w pełni prawidłowo ocenił treść zeznań świadków P. Patel i R. N., którzy potwierdzili nieoryginalność papierosów marki R. oraz świadków V. M., A. M., P. B., A. K., S. B., O. N., I. M., V. P. – pracowników magazynu papierosów położonego w L. w B.. Okoliczność, iż wymienieni nie rozpoznali oskarżonych, w żadnym razie nie wyklucza ich depozycji. Ich zeznania w sposób pośredni bowiem przekonują o winie i sprawstwie oskarżonych. Mianowicie, zeznania P. Patel i R. N. świadczą o podrobieniu ujawnionych papierosów, z kolei zeznania ukraińskich pracowników potwierdzają twierdzenia K. S. (1). Materiał ten stanowił zatem pełnowartościowe dodatkowe źródło uwiarygadniające inne zgromadzone w sprawie materiały dowodowe.

Co natomiast należy podkreślić, zwłaszcza w zakresie zeznań ukraińskich pracowników, w realiach spraw związanych z nielegalną produkcją i obrotem wyrobami tytoniowymi jest wręcz regułą, że osoby bezpośrednio zajmujące się produkcją papierosów nie znają zleceniodawców, którzy nie kontaktują się z nimi osobiście z uwagi na ryzyko dekonspiracji. Brak bezpośredniego kontaktu organizatorów produkcji z osobami pełniącymi funkcję wykonawczą, lecz poprzez pośredników, stanowi wręcz modus operandi tzw. tytoniowych grup przestępczych, co potwierdza doświadczenie zawodowe Sądu Apelacyjnego z licznych podobnych spraw, nieobce z pewnością również profesjonalnemu obrońcy.

Odnośnie do zarzutów wymienionych w pkt I.9. (apelacja dot. osk. T. Ś.), w pkt III.4. (apelacja dot. osk. E. Ś.) i w pkt VI.4. (apelacja dot. osk. R. K.)

Sąd Apelacyjny w całości podziela także dokonaną przez Sąd Okręgowy ocenę wyjaśnień oskarżonego T. Ś.. Depozycje oskarżonego, mające zakwestionować jego rolę i udział w ujawnionym procederze, jak i role i udział oskarżonych E. Ś. i R. K., stoją w wyraźnej sprzeczności z pozostałym materiałem dowodowym wymienionym w uzasadnieniu sądu I instancji, którego to przydatności i wiarygodności w aspekcie możliwości czynienia ustaleń faktycznych na tej podstawie, a nie w oparciu o same li tylko wyjaśnienia ww., apelujący w żaden sposób nie zdołał zakwestionować.

Sąd Okręgowy w sposób w pełni aprobowany przez Sąd Apelacyjny rozprawił się w tym zakresie z twierdzeniami oskarżonego, jakoby za ujawnionym procederem miał stać G. S.. Wyrażane w tym zakresie przeciwne stanowisko obrony, z przyczyn wyjaśnionych już w tym zakresie przez sąd I instancji, w pełni akceptowanych przez Sąd Apelacyjny, nie mogło znaleźć jakiekolwiek podzielenia. G. S. nie miał jakiekolwiek wiedzy i związku z ujawnionym procederem. W sprawie nie wykazano także, aby był on chociażby raz na terenie fabryki w B..

Odnośnie do zarzutów wymienionych w pkt I.10. (apelacja dot. osk. T. Ś.), w pkt III.5. (apelacja dot. osk. E. Ś.) i w pkt VI.5. (apelacja dot. osk. R. K.)

Sąd Okręgowy w żaden sposób nie dopuścił się również błędnej oceny opinii biegłego informatyka co do aparatu telefonicznego zabezpieczonego u T. Ś. (1), gdzie były zapisane w pamięci telefonu jedynie 2 kontakty, tj. do G. S. (wpisany jako Prezes, (...)) oraz K. S. (1) (wpisany jako (...)).

Apelujący kwestionując sposób oceny tego dowodu zdaje się zupełnie nie dostrzegać szeregu innych dowodów wymienionych w uzasadnieniu przez Sąd Okręgowy, które w sposób jednoznaczny przekonują o sprawstwie i winie oskarżonych co do przypisanych im czynów. Podnoszona w tym zakresie argumentacja stanowiła wyłącznie przyjętą przez oskarżonych linię obrony. Sposób, w jaki została ona przedstawiona, jak i całkowity brak logicznego ustosunkowania się do materiałów przekonujących o ich udziale i roli w ujawnionym procederze, sprawia, że ten argument jawi się wręcz jako niepoważny. Sąd Apelacyjny, tak jak i Sąd Okręgowy nie dostrzega bowiem żadnych dowodów, które w jakimkolwiek zakresie pozwoliłyby na przekierowanie odpowiedzialności karnej za ujawniony proceder na G. S.. W sprawie nie ujawniono bowiem poza wyjaśnieniami samych oskarżonych, które – co oczywiste – nie mogą stanowić wyłącznej podstawy ustaleń faktycznych, żadnego dowodu nakazującego przyjąć jakikolwiek związek (...) z ujawnioną działalnością przestępczą. Takiego waloru nie można przypisać wyjaśnieniom B. C., łącznie z zeznaniami świadka A. J., o czym poniżej. Sam więc fakt, że oskarżony T. Ś. posiadał w swym telefonie numery kontaktowe do ww. osób, nie stanowi dowodu na uwiarygodnienie wyjaśnień oskarżonych i nie przekonuje o sprawstwie i winie G. S. za ujawnione czyny.

Odnośnie do zarzutów wymienionych w pkt I.11. (apelacja dot. osk. T. Ś.), w pkt III.6. (apelacja dot. osk. E. Ś.) i w pkt VI.6. (apelacja dot. osk. R. K.)

Wbrew zarzutom apelującego, Sąd Okręgowy w pełni prawidłowo ocenił wyjaśnienia B. C., łącznie z zeznaniami świadka A. J.. Sąd Apelacyjny w pełni podziela wyrażoną w tym względzie argumentację Sądu Okręgowego. Przedstawiona przez Sąd Okręgowy ocena tych dowodów jest pełna i wyczerpująca, a Sąd Apelacyjny nie widzi powodów, by ją jeszcze jakkolwiek uzupełniać, zwłaszcza, że apelujący nie naprowadził w tym względzie żadnych merytorycznych argumentów, ograniczając się wyłącznie do lakonicznej, polemicznej i subiektywnej oceny wyjaśnień oraz zeznań ww.

Odnośnie do zarzutów wymienionych w pkt I.12. (apelacja dot. osk. T. Ś.), w pkt III.7. (apelacja dot. osk. E. Ś.) i w pkt VI.7. (apelacja dot. osk. R. K.)

Sąd Apelacyjny w pełni podziela przekonanie Sądu Okręgowego co do oceny potrzeby i przydatności wnioskowanego przez apelującego dowodu z opinii biegłego z zakresu telekomunikacji i informatyki. Za sądem I instancji powtórzyć zatem trzeba, że dowód ten nie ma znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy oskarżonych i stanowi w istocie wniosek o uzyskanie danych częściowo ogólnych i w zakresie też niedotyczącym zarzutów sformułowanych wobec oskarżonych. Nadto stanowi wyraz analizy materiału dowodowego bez odniesienia do dowodów przedstawionych w aktach sprawy w zakresie ich kompletności i znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy konkretnych oskarżonych, a nie innych osób, które nie zostały oskarżone (odnosi się do w szczególności do wskazanych osób, których miałyby dotyczyć informacje uzyskane, jak G. S. i K. S. (1)).

Odnośnie do zarzutu wymienionego w pkt II (apelacja dot. osk . T. Ś.,), w pkt IV (apelacja dot. osk. E. Ś.), w pkt VII (apelacja dot. osk. R. K.) oraz w pkt X (apelacja dot. osk. Ł. G.)

Przypomnieć najpierw wypada, iż skuteczne postawienie zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych obwarowane jest koniecznością spełnienia przez apelującego szeregu warunków. Jak trafnie zauważył Sąd Najwyższy w wyroku z (...) „ zarzut błędu w ustaleniach faktycznych nie może sprowadzać się do samej polemiki z ustaleniami sądu a quo wyrażonymi w uzasadnieniu zaskarżonego rozstrzygnięcia, lecz musi zmierzać do wykazania, jakich konkretnie uchybień w zakresie logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego dopuścił się sąd w ocenie zebranego w sprawie materiału dowodowego. Sama możliwość przeciwstawienia ustaleniom sądu orzekającego odmiennego poglądu w kwestii ustaleń faktycznych, opartego nie na innych dowodach od tych, na których oparł się sąd pierwszej instancji (...) nie może prowadzić do wniosku o popełnieniu przez ten sąd błędu w ustaleniach faktycznych. Istota zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych nie może opierać się na odmiennej ocenie materiału dowodowego, innymi słowy mówiąc: na forsowaniu własnego poglądu strony na tę kwestię. Stawiając tego rodzaju zarzut należy wskazać, jakich uchybień w świetle zgodności (lub niezgodności) z treścią dowodu, zasad logiki (błędność rozumowania i wnioskowania) czy sprzeczności (bądź nie) z doświadczeniem życiowym lub wskazaniami wiedzy dopuścił się w dokonanej przez siebie ocenie dowodów sąd pierwszej instancji” (OSNwSK 2005, z. 1, poz. 949 oraz poz. 947; podobnie T. Grzegorczyk - Kodeks postępowania karnego. Komentarz, wyd. III, Zakamycze 2003 s. 1134 oraz P. Hofmański, E. Sadzik, K. Zgryzek - Kodeks postępowania karnego. Komentarz, t. II, Warszawa 2007, s. 666-667).

W niniejszej sprawie, jak omówiono powyżej, ocena zgromadzonych w sprawie dowodów dokonana przez Sąd Okręgowy, w tym tych wymienionych przez skarżącego w apelacjach, zasługiwała na pełną aprobatę Sądu Apelacyjnego. Na tej podstawie, w sposób w pełni prawidłowy Sąd Okręgowy ustalił i wykazał winę oraz sprawstwo oskarżonych, zatem brak podstaw do uznania, jakoby doszło w tym względzie do błędów w ustaleniach faktycznych.

W stosunku do oskarżonego T. Ś. (1) sprawstwo co do kierowania zorganizowaną grupą przestępczą na terytorium P. oraz H. w zakresie obrotu narkotykami oraz wewnątrzwspólnotowego przewozu środków odurzających i usiłowania wewnątrzwspólnotowego przewozu znacznych ilości środków odurzających (czyny przypisane w pkt 6 i 7 wyroku) zostało potwierdzone dowodami wyszczególnionymi przez Sąd Okręgowy, w szczególności zaś przekonywały o tym nagrania z rozmów z sesji telefonicznych oraz dowody o charakterze osobowym: w tym częściowo wyjaśnienia T. Ś. (1), tj. w zakresie w jakim przyznał się do finansowej pomocy A. F. po zatrzymaniu jej męża oraz w części, w jakiej przyznał, że łączyły go relacje biznesowe z P. J. (1) oraz zeznania świadków: M. D. i A. F., częściowo R. F. (1), częściowo J. D., R. F. (2). Zakres wskazanych wyjaśnień oskarżonego oraz zeznania wymienionych świadków przekonywały o strukturze i układzie hierarchicznym grupy, w tym zwłaszcza roli, jaką odgrywał w niej oskarżony.

Na tle tego materiału dowodowego nie sposób było więc uznać, jakoby telefony zabezpieczone u T. Ś. (1), czy zabezpieczone telefony u kierowców w H., mogły podważać sprawstwo i winę oskarżonego w stosunku do tych czynów. Sąd Apelacyjny w pełni podziela ustalenie sądu I instancji, iż treść nagrań utrwalona w ramach kontroli operacyjnej pozwalała na ustalenie, iż to oskarżony T. Ś. posługiwał się oznaczonymi przez funkcjonariuszy numerami telefonów. Nie było podstaw do tego, aby okoliczność tę jakkolwiek podważać. Numer telefonu jest w obecnych uwarunkowaniach społecznych i kulturowych rzeczą ściśle osobistą. Nie sposób zatem było kwestionować tego, aby w sytuacji gdy ustalono, iż dany numer telefonu był wykorzystywany przez oskarżonego T. Ś., mógł nim posługiwać się ktokolwiek inny – zresztą na nic takiego nie wskazał sam zainteresowany. Dalej, okoliczność, iż środki odurzające, które ujawniły hiszpańskie organy ścigania, miały zostać przewiezione z H. na terytorium R. (1), a następnie do S., wynikała wprost z treści rozmów jakie oskarżony prowadził z R. F. (1), N. K., P. J. (2). Przeciwne depozycje wyrażane w tym względzie w zeznaniach R. F. (1) były niewiarygodne, co zostało słusznie w ten właśnie sposób ocenione przez Sąd Okręgowy. Tym samym nie mogły one stanowić przekonywującego dowodu kwestionującego to ustalenie.

W stosunku do oskarżonych sprawstwo i wina w zakresie czynów przypisanych im w wyroku w pkt 3, 4, 5 (zarzuty III, IV, V - T. Ś.), 18, 19, 20 (zarzuty XII, XIII, XIV - E. Ś.) i 25, 26, 27 (zarzuty XVI, XVII, XVIII - R. K.), wbrew temu co naprowadzał apelujący, zostały potwierdzone dowodami wyszczególnionymi przez Sąd Okręgowy w uzasadnieniu co do tych przestępstw.

O możliwości poczynienia ustalenia przeciwnego nie przekonują wskazane przez apelującego okoliczności dotyczące tego, iż: nie ma dowodów wskazujących na to, aby to T. Ś. (1) zapewnił urządzenie - linię do produkcji papierosów, a także aby organizował ludzi do produkcji, czy też to, że żadna z osób zatrzymanych w magazynie w B. nie rozpoznała T. Ś. (1), jako osobę, która miałaby współdziałać przy produkcji papierosów, natomiast rozpoznały jako organizatora K. S. (1), lecz co do niego nie została zarejestrowana ani jedna rozmowa w ramach kontroli operacyjnej z T. Ś. (1) czy innymi oskarżonymi i ze stenogramów rozmów nie wynika, aby T. Ś. (1) kierował wykonaniem czynu zabronionego przez K. S. (1) oraz brak jakichkolwiek dowodów, aby T. Ś. (1) zajmował się dostarczaniem krajanki czy komponentów do produkcji papierosów w B.. Przedstawione w tym zakresie przez apelującego twierdzenia są całkowicie dowolne i skrzętnie pomijają wymienione przez Sąd Okręgowy szczegółowo dowody, które o winie i sprawstwie oskarżonych wprost przekonują, co też zostało omówione powyżej. Zwrócić apelującemu należy natomiast uwagę na to, iż w trakcie wzajemnych kontaktów pomiędzy sobą członkowie przedmiotowej zorganizowanej grupy przestępczej korzystali z szeregu rozwiązań technicznych pozwalających na maskowanie ich przestępczego procederu, w tym m.in. zagłuszarek oraz aplikacji E., przez którą przesyłali sobie chociażby informacje o fabryce tytoniu i papierosów. Oskarżeni mieli bowiem świadomość konieczności utrzymania w sekrecie funkcjonowania zorganizowanej grupy przestępczej i podejmowali działania w celu utrudnienia jej wykrycia. Po zatrzymaniu W. P. (1) oskarżony T. Ś. (1) w rozmowie z M. F., po tym, jak uzgodnili okoliczności spotkania z S. P. (synem zatrzymanego kierowcy), postanowili pozbyć się telefonów komórkowych oraz kontaktować się za pośrednictwem aplikacji WhatsApp. Analogiczne uzgodnienia T. Ś. (1) poczynił z E. Ś. (1). Niemniej jednak podjęte przez oskarżonych próby maskowania ich poszczególnej roli i udziału w tym procederze, jak i poszczególnych zdarzeń w jego ramach (co zresztą jest typowe w działalności zorganizowanych grup przestępczych), okazały się nieskuteczne z uwagi na materiał dowodowy, który zgromadzono i na który powołał się Sąd Okręgowy czyniąc ustalenia faktyczne w tym zakresie. Apelujący nie zdecydował się już jednak na jakiekolwiek logiczne ustosunkowanie do wymienionych tam dowodów. Nie powielając zatem wyszczególnionego w tym względzie w uzasadnieniu Sądu Okręgowego materiału dowodowego (s. 1-17v), wskazać jedynie trzeba, że kwestionowane okoliczności dotyczące tego procederu zostały ustalone m.in. w oparciu o uznane za wiarygodne w tej części zeznania K. S. (1), które to były spójne z zeznaniami ukraińskich pracowników magazynu papierosów. Depozycje wymienionego były nadto zbieżne z zarejestrowanymi w toku kontroli operacyjnymi rozmowami, m.in. rozmowami oskarżonego T. Ś. z B. C., S. S., E. Ś. (1), W. P. (1), M. F. czy T. W.. Z rozmów tych, szczegółowo przedstawionych w ustaleniach Sądu Okręgowego, wynika zaś jednoznacznie rola i udział poszczególnych oskarżonych w ujawnionym procederze, jak i poszczególne zdarzenia, jakie miały wówczas miejsce. Sąd Apelacyjny nie znalazł tym samym podstaw do tego, aby w oparciu o wysunięte przez apelującego okoliczności podważać poczynione w tym zakresie ustalenie o sprawstwie i winie oskarżonych.

Błędnie apelujący wywodzi także, jakoby naprowadzone przez niego okoliczności mogły podważyć sprawstwo i winę oskarżonych w zakresie czynów przypisanych im w wyroku w pkt 1 (zarzut I - T. Ś.) i 16 (zarzut XI - Ł. G.), albowiem zostały one potwierdzone innymi dowodami, wyszczególnionymi przez Sąd Okręgowy w uzasadnieniu co do tych przestępstw. O ich sprawstwie przekonuje jednoznacznie wiarygodna w tym zakresie relacja oskarżonego R. K., korelująca z nagraniami rozmów utrwalonych w ramach kontroli operacyjnej (...) (rozmowa z (...) r. – sesja telefoniczna (...), rozmowa z (...) r. – sesja telefoniczna (...)), (...) (rozmowa z (...) r. – sesja telefoniczna (...), rozmowa z (...) r. – sesja telefoniczna (...)), (...) (rozmowa z (...) r. – sesja telefoniczna (...), rozmowa z (...) r. – sesja telefoniczna (...), rozmowa z (...) r. – sesja telefoniczna (...)), (...) (rozmowa z 3 marca 2020 r. – sesja telefoniczna (...), rozmowa z 3 marca 2020 r. – sesja telefoniczna (...), rozmowa z (...) r. – sesja telefoniczna (...), rozmowa z (...) r. – sesja telefoniczna (...), rozmowa z (...) r. – sesja telefoniczna (...)).

Na tym tle w pełni trafnie zostały zaś uznane przez Sąd Okręgowy za niewiarygodne wyjaśnienia oskarżonych T. Ś. i Ł. G.. Sąd Apelacyjny tak jak i sąd I instancji, nie dostrzega żadnych innych motywów przybycia oskarżonego R. K. do domu oskarżonego T. Ś. z torbą zawierającą ponad 2 kg marihuany jak tylko te, o których wyjaśnił R. K. i co też wynika z utrwalonych rozmów telefonicznych. Wysuwana przez apelującego rzekoma niewiedza oskarżonych o zawartości torby R. K., jak i przypadkowość pobytu oskarżonego Ł. G., jawią się jako zupełnie nieprzekonywujące. Powołana przez apelującego treści sesji telefonicznej w żaden sposób nie podważa poczynionych co do tego zdarzenia ustaleń faktycznych Sądu Okręgowego. Z treści pozostałych sesji telefonicznych wynika bowiem jednoznacznie, iż pomiędzy T. Ś. i oskarżonym R. K. doszło do nieporozumień na tle zakupionych narkotyków, w związku z czym miały zostać zwrócone z uwagi na ich niezadawalającą dla oskarżonego R. K. jakość. Odnośnie zaś oskarżonego Ł. G., zwrócić należy uwagę na to, iż jeżeliby przyjąć, że nie miałby mieć on wiedzy o celu wizyty oskarżonego R. K., to obiektywnie logicznym byłoby to, iż oskarżony T. Ś. – doskonale wiedząc o zamiarze przybycia do niego przez oskarżonego R. K. – doprowadziłby do wcześniejszego opuszczenia przez niego jego domu, zwłaszcza jeżeli jego wizyta miała rzekomo dotyczyć jedynie troski o zdrowie oskarżonego T. Ś.. Tymczasem do zatrzymania oskarżonych doszło w momencie, gdy wszyscy oni siedzieli przy wspólnym stole. W pełni słuszne było w tym stanie wyprowadzenie przez Sąd Okręgowy wniosku, iż Ł. G. doskonale wiedział, w jakim celu R. K. pojawił się w miejscu zamieszkania T. Ś. (1) i był on wtajemniczony w całą transakcję. W oparciu o te okoliczności kwestionowanie przez apelującego faktu przeznaczenia marihuany do dalszej odsprzedaży, jak i jej odbioru przez oskarżonych T. Ś. i Ł. G. było nietrafne. Nie sposób w inny racjonalny sposób wyjaśnić przeznaczenia tak dużej ilości tego narkotyku. Podkreślić natomiast raz jeszcze należy, że ujawniona transakcja nie doszła do skutku wyłącznie z uwagi na interwencję funkcjonariuszy Straży Granicznej.

Z kolei twierdzenie apelującego obejmujące analizowany zarzut w stosunku do czynu przypisanego oskarżonemu T. Ś. w pkt 8 wyroku (zarzut VIII) ograniczyło się w zasadzie wyłącznie do powołania samej treści czynności sprawczej bez jakiegokolwiek dodatkowej argumentacji. W tym stanie Sąd Apelacyjny nie jest w stanie jakkolwiek ustosunkować się do tak sformułowanego stanowiska. Pozostaje zatem wyłącznie podać, iż przedstawiony w tym zakresie przez Sąd Okręgowy materiał dowodowy w sposób jednoznaczny przekonywał o sprawstwie i winie oskarżonego T. Ś. także w stosunku do tego przestępstwa i poczynione na jego podstawie ustalenia faktyczne znajdowały pełną aprobatę Sądu Apelacyjnego.

Podsumowując dotychczasowe rozważania, Sąd Apelacyjny stwierdza, że wszystkie one prowadzą do jednoznacznego wniosku, a mianowicie, że Sąd Okręgowy dokonał prawidłowej oceny materiału dowodowego, będącej oceną swobodną, a nie dowolną i jako takiej podlegającej ochronie art. 7 k.p.k. W oparciu o poprawnie ocenione dowody dokonał zaś prawidłowych ustaleń faktycznych w zakresie winy i sprawstwa oskarżonych, jednoznacznie wskazujących na popełnienie przez nich czynów zabronionych opisanych w akcie oskarżenia. W rozpatrywanej sprawie nie ma i nie może być mowy o jakiejkolwiek równoważnej, korzystnej dla oskarżonych wersji zdarzeń, którą Sąd Okręgowy powinien był rozważyć i – zgodnie z zasadą in dubio pro reo – przyjąć na korzyść oskarżonych.

Odnośnie do zarzutu wymienionego w pkt V (apelacja dot. osk. E. Ś.) oraz z pkt VIII (apelacja dot. osk. R. K.)

Niezasadne okazały się także zarzuty kwestionujące wymiar kar orzeczonych wobec oskarżonych E. Ś. (1) i R. K. (1).

Dla uwzględnienia zarzutów apelującego obrońcy ww. oskarżonych niezbędnym było bowiem wykazanie, że kary wymierzone E. Ś. (1) i R. K. (1) są nie tylko niewspółmierne, ale rażąco niewspółmierne. Pojęcie niewspółmierności rażącej oznacza zaś znaczną dysproporcję między karą wymierzoną, a karą sprawiedliwą, zasłużoną. Nie każda więc różnica w zakresie oceny wymiaru kary uzasadnia zarzut rażącej niewspółmierności kary, przewidziany w art. 438 pkt 4 k.p.k., ale tylko taka, która ma charakter zasadniczy, a więc jest niewspółmierna w stopniu nie dającym się zaakceptować. Chodzi tu o tak istotne różnice ocen, że dotychczas wymierzoną karą można byłoby nazwać także w potocznym znaczeniu tego słowa - rażąco niewspółmierną. Należy dodać, że przesłanka rażącej niewspółmierności kary jest spełniona tylko wtedy, gdy na podstawie wskazanych okoliczności sprawy, które powinny mieć decydujące znaczenie dla wymiaru kary, można przyjąć, że zachodzi wyraźna różnica między karą wymierzoną, a karą, która powinna zostać wymierzona w wyniku prawidłowego zastosowania dyrektyw wymiaru kary przewidzianych w art. 53 k.k. oraz zasad ukształtowanych przez orzecznictwo (por. wyroki Sądu Najwyższego: z 1 grudnia 1994 r., III KRN 120/94, OSP 1995, Nr 6, poz. 138; z 14 listopada 1973 r. III KR 254/73, OSNPG 1974, nr 3-4, poz. 51; z 2 lutego 1995r. II RN 198/94, OSNPK 1995, Nr 6, poz. 18; wyrok Sądu Najwyższego - Sądu Dyscyplinarnego z 16 lutego 2009r., (...) 2/09 Orzecznictwo Sądu Najwyższego w sprawach dyscyplinarnych 2009, s. 187). Również w orzecznictwie sądów powszechnych ugruntowany jest pogląd, iż aby uznać, że kara jest rażąco niewspółmierna, różnica między karą wymierzoną, a karą wnioskowaną przez skarżącego winna być różnicą " rażącą" i to charakterystyczne określenie winno oznaczać, że jest ona " jaskrawa", " bijąca w oczy", " oślepiająca", a więc jest różnicą tak istotną, że wymierzonej kary nie można w żaden sposób zaakceptować (zob. wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z 25 marca 2015 r., II AKa 33/15, L.,; wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z 14 marca 2001 r., II AKa 55/01, Prok. i Pr. 2001, Nr 10, poz. 21; wyr. Sądu Apelacyjnego w Krakowie z 14 września 2005 r., II AKa 165/05, KZS 2005, Nr 10, poz. 32; wyrok Sądu Apelacyjnego w Lublinie z 16 stycznia 2007 r., II AKa 350/06, KZS 2007, Nr 9, poz. 51). Przy ocenie rażącej niewspółmierności nie chodzi więc o każdą ewentualną różnicę w ocenach wymiaru kary, ale o różnicę ocen tak zasadniczej natury, że karę dotychczas wymierzoną nazwać można byłoby również w potocznym znaczeniu tego słowa rażąco niewspółmierną, to jest niewspółmierną w stopniu nie dającym się zaakceptować (zob. wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z 15 kwietnia 2015 r., sygn. II AKa 308/14, L.).

Uznanie zatem kary orzeczonej wobec ww. oskarżonych za łagodną albo surową nie jest wystarczające dla uwzględnienia zarzutów apelującego jeśli nie wykazano - jak w omawianym zakresie apelacji - owej rażącej niewspółmierności.

Podkreślić należy, że Sąd Okręgowy przy wymiarze kar oskarżonym E. Ś. (1) i R. K. (1) wziął pod uwagę wszystkie istotne w tej materii ustalenia i nadał im właściwe znaczenie. Nie pominął przy tym żadnej okoliczności wskazanej w apelacjach. Obrońca zbyt dużą wagę przywiązuje do okoliczności łagodzących w tej sprawie, które bynajmniej nie umknęły uwadze Sądu Okręgowego. Z pola widzenia Sąd Okręgowy nie mógł jednak utracić także okoliczności obciążających – szczegółowo wymienionych w uzasadnieniu - które przy ważeniu wymiaru kary także należało uwzględnić. Wszystkie zaś te okoliczności, zdaniem Sądu Apelacyjnego, w sposób prawidłowy wpłynęły na sposób określenia wymiaru kar co do obu oskarżonych, tak jednostkowych, jak i kar łącznych. Sąd Apelacyjny w całości i w pełni podziela w tym względzie stanowisko Sądu Okręgowego, nie znajdując podstaw do jego uzupełnienia – wszystkie bowiem okoliczności wymiaru kary – wbrew odmiennemu i wyłącznie polemicznemu stanowisku obrońcy – znalazły właściwe odbicie w karach orzeczonych względem tak E. Ś. (1), jak i R. K. (1). W rezultacie apelujący nie wykazał, aby w omawianej sprawie Sąd Okręgowy naruszył ustawowe dyrektywy wymiaru kary określone w art. 53 § 1 k.k., jak też art. 58 § 1 k.k., a w konsekwencji, aby wymierzone względem obu oskarżonych kary tak jednostkowe, jak i kary łączne, raziły surowością.

Sąd Apelacyjny w całości podziela stanowisko Sądu Okręgowego w zakresie braku podstaw do tego, aby przedmiotowe kary łączne móc oskarżonym orzec z warunkowym zawieszeniem ich wykonania. Sąd Okręgowy prawidłowo w tym względzie omówił i przedstawił okoliczności sprzeciwiające się takiemu orzeczeniu i Sąd Apelacyjny w całości argumentację tę podziela i przyjmuje za własną. Stanowisko przeciwne apelującego sprowadza się zaś wyłącznie do polemicznych ocen tychże warunków, co z przyczyn oczywistych nie mogło znaleźć akceptacji sądu odwoławczego.

Wniosek

Oskarżony T. Ś. (1):

zmiana zaskarżonego wyroku poprzez orzeczenie odmiennie co do istoty i uniewinnienie oskarżonego od zarzucanych mu czynów

Oskarżony E. Ś. (1):

1.  zmiana zaskarżonego wyroku poprzez orzeczenie odmiennie co do istoty i uniewinnienie oskarżonego od zarzucanych mu czynów, ewentualnie:

2.  uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy sądowi I instancji do ponownego rozpoznania

3.  w przypadku uwzględnienia wyłącznie zarzutów dotyczących niewspółmierności kary - zmiana zaskarżonego wyroku poprzez orzeczenie kary 1 roku pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres lat 3

Oskarżony R. K. (1):

1.  zmiana zaskarżonego wyroku poprzez orzeczenie odmiennie co do istoty i uniewinnienie oskarżonego od zarzucanych mu czynów, ewentualnie:

2.  uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy sądowi I instancji do ponownego rozpoznania

3.  w przypadku uwzględnienia wyłącznie zarzutów dotyczących niewspółmierności kary - zmiana zaskarżonego wyroku poprzez orzeczenie kary 1 roku pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres lat 3

Oskarżony Ł. G. (1) :

zmiana zaskarżonego wyroku poprzez orzeczenie odmiennie co do istoty i uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

W stosunku do oskarżonych T. Ś. (1), E. Ś. (1), R. K. (1) i Ł. G. (1) orzeczenie merytoryczne w zakresie winy i sprawstwa, a w stosunku do oskarżonych E. Ś. (1) i R. K. (1) nadto także w zakresie wymierzonych im kar, jest w pełni poprawne – jest ono następstwem niewadliwie przeprowadzonego postępowania dowodowego i oceny materiału dowodowego odpowiadającej w pełni kryteriom z art. 7 k.p.k.; odnośne zarzuty apelacji obrońcy, z przyczyn wyżej wskazanych, nie zasługiwały w żadnej mierze na uwzględnienie. Brak jest jakichkolwiek podstaw do uzupełniania postępowania dowodowego w postępowaniu odwoławczym (poza dowodami dotyczącymi karalności oskarżonych, omówionymi wyżej), a tym bardziej – do prowadzenia postępowania dowodowego w całości w procesie ponownym.

Orzeczenie podlega zmianie wyłącznie z przyczyn omówionych wcześniej i wskazanych dalej w punkcie 5.2 uzasadnienia.

Lp.

Zarzut

5.

Apelacja obrońcy oskarżonych R. K. (2) i O. B. – adw. P. P. (2) :

1.  rażąca niewspółmierność kary orzeczonej wobec R. K. (2) w wysokości 2 lat pozbawienia wolności w sytuacji, gdy oskarżony przyznał się do stawianych zarzutów, dokładnie opisał organom ścigania przebieg zdarzenia, wyraził skruchę oraz nie utrudniał postępowania, stawiał się na każde wezwanie sądu, organów ścigania, a zastosowanie kary powinno zostać dokonane na podstawie całokształtu wymienionych okoliczności oraz ustalonych okoliczności osobistych, z uwzględnieniem treści art. 37b k.k., którego zastosowanie pozwoliłoby na orzeczenie kary mieszanej, która w niniejszej sprawie byłaby najwzględniejsza ewentualnie zastosowanie przy orzekaniu regulacji przewidzianych w art. 60 § 2 k.k.,

2.  rażąca niewspółmierność kary orzeczonej wobec O. B. w wysokości 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności w sytuacji, gdy udział oskarżonego w zarzucanym przestępstwie był znikomy jeśli nie żaden, a zastosowanie kary powinno zostać dokonane na podstawie całokształtu wymienionych okoliczności oraz ustalonych okoliczności osobistych w tym młodego wieku oskarżonego i jego niekaralność, z uwzględnieniem treści art. 37b k.k., którego zastosowanie pozwoliłoby na orzeczenie kary mieszanej, która w niniejszej sprawie byłaby najwzględniejsza, ewentualnie zastosowanie przy orzekaniu regulacji przewidzianych w art. 60 § 2 k.k.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Niezasadne okazały się zarzuty kwestionujące wymiar kar orzeczonych wobec oskarżonych R. K. (2) i O. B..

Dla uwzględnienia zarzutów apelującego obrońcy ww., niezbędnym było bowiem wykazanie, że kary wymierzone R. K. (2) i O. B. są nie tylko niewspółmierne, ale rażąco niewspółmierne. Pojęcie niewspółmierności rażącej oznacza zaś znaczną dysproporcję między karą wymierzoną, a karą sprawiedliwą, zasłużoną. Nie każda więc różnica w zakresie oceny wymiaru kary uzasadnia zarzut rażącej niewspółmierności kary, przewidziany w art. 438 pkt 4 k.p.k., ale tylko taka, która ma charakter zasadniczy, a więc jest niewspółmierna w stopniu nie dającym się zaakceptować. Chodzi tu o tak istotne różnice ocen, że dotychczas wymierzoną karą można byłoby nazwać także w potocznym znaczeniu tego słowa - rażąco niewspółmierną. Należy dodać, że przesłanka rażącej niewspółmierności kary jest spełniona tylko wtedy, gdy na podstawie wskazanych okoliczności sprawy, które powinny mieć decydujące znaczenie dla wymiaru kary, można przyjąć, że zachodzi wyraźna różnica między karą wymierzoną, a karą, która powinna zostać wymierzona w wyniku prawidłowego zastosowania dyrektyw wymiaru kary przewidzianych w art. 53 k.k. oraz zasad ukształtowanych przez orzecznictwo (por. wyroki Sądu Najwyższego: z 1 grudnia 1994 r., III KRN 120/94, OSP 1995, Nr 6, poz. 138; z 14 listopada 1973 r. III KR 254/73, OSNPG 1974, nr 3-4, poz. 51; z 2 lutego 1995 r. II RN 198/94, OSNPK 1995, Nr 6, poz. 18; wyrok Sądu Najwyższego - Sądu Dyscyplinarnego z 16 lutego 2009r., (...) 2/09 Orzecznictwo Sądu Najwyższego w sprawach dyscyplinarnych 2009, s. 187). Również w orzecznictwie sądów powszechnych ugruntowany jest pogląd, iż aby uznać, że kara jest rażąco niewspółmierna, różnica między karą wymierzoną, a karą wnioskowaną przez skarżącego winna być różnicą " rażącą" i to charakterystyczne określenie winno oznaczać, że jest ona " jaskrawa", " bijąca w oczy", " oślepiająca", a więc jest różnicą tak istotną, że wymierzonej kary nie można w żaden sposób zaakceptować (zob. wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z 25 marca 2015 r., II AKa 33/15, L.,; wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z 14 marca 2001 r., II AKa 55/01, Prok. i Pr. 2001, Nr 10, poz. 21; wyr. Sądu Apelacyjnego w Krakowie z 14 września 2005 r., II AKa 165/05, KZS 2005, Nr 10, poz. 32; wyrok Sądu Apelacyjnego w Lublinie z 16 stycznia 2007 r., II AKa 350/06, KZS 2007, Nr 9, poz. 51). Przy ocenie rażącej niewspółmierności nie chodzi więc o każdą ewentualną różnicę w ocenach wymiaru kary, ale o różnicę ocen tak zasadniczej natury, że karę dotychczas wymierzoną nazwać można byłoby również w potocznym znaczeniu tego słowa rażąco niewspółmierną, to jest niewspółmierną w stopniu nie dającym się zaakceptować (zob. wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z 15 kwietnia 2015 r., sygn. II AKa 308/14, L.).

Uznanie zatem kary orzeczonej wobec ww. oskarżonych za łagodną albo surową nie jest wystarczające dla uwzględnienia zarzutów apelującego jeśli nie wykazano - jak w omawianej apelacji - owej rażącej niewspółmierności.

Podkreślić natomiast należy, że Sąd Okręgowy przy wymiarze kar oskarżonym wziął pod uwagę wszystkie istotne w tej materii ustalenia i nadał im właściwe znaczenie. Nie pominął przy tym żadnej okoliczności wskazanej w apelacji. Obrońca zbyt dużą wagę przywiązuje do okoliczności łagodzących w tej sprawie, które bynajmniej nie umknęły uwadze Sądu Okręgowego. Z pola widzenia Sąd Okręgowy nie mógł jednak utracić także okoliczności obciążających – szczegółowo wymienionych w uzasadnieniu - które przy ważeniu wymiaru kary także należało wziąć. Wszystkie zaś te okoliczności, zdaniem Sądu Apelacyjnego, w sposób prawidłowy wpłynęły na sposób określenia wymiaru kar obu oskarżonym – w stosunku do oskarżonego R. K. (2) na poziomie minimalnym ustawowego zagrożenia (pomimo licznych istotnych okoliczności obciążających, prawidłowo wskazanych w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku i przy relatywnie niewielkiej ilości i wadze okoliczności łagodzących, jakie zostały w sprawie ustalone w stosunku do oskarżonego), zaś w stosunku do oskarżonego O. B. już przy uwzględnieniu nadzwyczajnego złagodzenia kary w oparciu o art. 60 § 2 k.k., co także zostało należycie ocenione i wykazane w uzasadnieniu zaskarżonego orzeczenia. Sąd Apelacyjny nie dostrzega, aby w okolicznościach wskazanych przez apelującego, które to już wziął pod uwagę Sąd Okręgowy kształtując na takim właśnie poziomie wymiar kar względem obu oskarżonych, móc przyjąć je na orzeczenie kar przy zastosowaniu art. 37b k.k. czy w jakikolwiek dalszy sposób łagodzić. Przeciwnie, kary w łagodniejszej postaci w żaden sposób nie realizowałyby ustawowych dyrektyw ich wymiaru, stając się karami niesprawiedliwymi.

Wniosek

Zmiana wyroku poprzez wymierzenie oskarżonym kary mieszanej zgodnie z dyrektywami art. 37b k.k.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Z przyczyn wcześniej wskazanych Sąd Apelacyjny nie znalazł żadnych powodów, by dalej łagodzić represję karną wobec któregokolwiek z oskarżonych. Obrońca nie przedstawił żadnych okoliczności, które nie byłyby wzięte już pod uwagę przez Sąd Okręgowy przy określeniu wymiaru kar oskarżonym, a tym samym okoliczności, które mogłyby stanowić podstawę do korekty kar orzeczonych wobec nich jako rażąco niewspółmiernie surowych. Orzeczone przez Sąd Okręgowy kary nie mają takich cech.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.11.

Przedmiot utrzymania w mocy

0.1Całość rozstrzygnięcia co do winy oskarżonych, rozstrzygnięcia co do kar (z zastrzeżeniem z pkt 5.2)

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Apelacje obrończe z przyczyn omówionych w pkt 3 uzasadnienia nie zasługiwały na uwzględnienie. Wydane rozstrzygnięcie zostało w powyższym zakresie prawidłowo umotywowane, należycie wykazano winę i sprawstwo oskarżonych, a prawnokarna reakcja Sądu Okręgowego nie razi surowością ani łagodnością. Brak podstaw z art. 433§1 k.p.k., uprawniających do orzekania poza granicami zarzutów apelacji.

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

0.0.11.

Przedmiot i zakres zmiany

0.0.1zmiana zaskarżonego wyroku w punkcie 7, poprzez ustalenie, iż przypisane oskarżonemu T. Ś. (1) w tym punkcie przestępstwo miało miejsce (...) r.

Zwięźle o powodach zmiany

Sąd Apelacyjny dokonał zmiany zaskarżonego wyroku jedynie w stosunku do opisu przypisanego oskarżonemu T. Ś. (1) w pkt 7 wyroku czynu zabronionego w zakresie daty jego popełnienia. Z poczynionych ustaleń faktycznych, szczegółowo przedstawionych przez Sąd Okręgowy i w pełni podzielonych przez tut. Sąd, w sposób jednoznaczny wynika, że do zatrzymania ustalonych osób na terenie H. z ładunkiem haszyszu i marihuany doszło (...) r. Przekonują o tym wprost rozmowy utrwalone w ramach kontroli operacyjnej, jak również dokumenty przesłane w ramach END przez stronę hiszpańską.

Sąd Okręgowy wyjaśnił nadto, że jedynie w drodze omyłki nie skorygował w punkcie 7 części rozstrzygającej wyroku dnia, w którym doszło do popełniania przestępstwa zarzuconego T. Ś. (1) w punkcie VII aktu oskarżenia, tj. z (...) r. na (...) r. Sąd Okręgowy wyjaśnił, że wskazana omyłka ma charakter redakcyjny, który wystąpił wyłącznie na etapie redagowania wyroku (wcześniej także aktu oskarżenia).

Sąd Apelacyjny, jak i Sąd Okręgowy, nie miał natomiast wątpliwości co do tego, że do próby wewnątrzwspólnotowego przewozu z H. do S. poprzez Polskę znacznych ilości środków odurzających doszło (...) r. – zresztą tej daty apelacja obrońcy oskarżonego też osobno nie kwestionuje.

W ocenie Sądu Apelacyjnego, dokonana zmiana zaskarżonego wyroku stanowi rozstrzygnięcie na korzyść oskarżonego T. Ś. (1) z przyczyn wcześniej wskazanych w pkt 3 uzasadnienia, dlatego dokonał jej niezależnie od granic zaskarżenia i podniesionych zarzutów.

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III

Orzekając o kosztach procesu za postępowanie odwoławcze, Sąd Apelacyjny zgodnie z art. 636§1 k.p.k. wziął pod uwagę wynik sprawy, a zatem to, że apelacje obrońców oskarżonych w swoim podstawowym zakresie okazały się niezasadne.

W tej sytuacji, w myśl art. 627 k.p.k. w zw. z art. 634 k.p.k. i art. 633 k.p.k. koszty te co do zasady obciążały apelujących oskarżonych i to każdego z nich stosownie do jego udziału w sprawie.

Kierując się powyższym, na podstawie art. 1, art. 2 ust. 1 pkt 3-6, art. 3 ust. 1 i art. 8 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. z 2023 r. poz. 123 t.j.), zasądzono od oskarżonych na rzecz Skarbu Państwa opłaty za II instancję w wysokości:

- 20.600 zł od T. Ś. (1),

- 4.300 zł od R. K. (2),

- 700 zł od O. B.,

- 700 zł od Ł. G. (1),

- 6.180 zł od E. Ś. (1),

- 3.180 zł od R. K. (1),

zaś na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. w zw. z art. 634 k.p.k., zwolniono oskarżonych od obowiązku zapłaty na rzecz Skarbu Państwa wydatków postępowania odwoławczego (obejmujących opłaty za karty karne i ryczałt za doręczenia). Sąd Apelacyjny wziął w tym zakresie pod uwagę to, że oskarżeni są już obciążeni stosunkowo wysokimi opłatami, w związku z czym stwierdził, że ze względów słuszności nakładanie na nich jeszcze dodatkowo kwot wydatków będzie nadmierne.

7.  PODPIS

P. G. G. N. M. K.