Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Poznaniu

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IIAKa 189/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

2

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego wZ. w sprawie o sygn. akt (...)

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca oskarżonego D. M. i obrońca oskarżonego M. H.

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☒ w części

☒

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

Obrońca oskarżonego D. M. zaskarżył wyrok w części, to jest za wyjątkiem punktu 5, w którym został on uniewinniony od czynu z art. 263§2 k.k. i wyrokowi zarzucił:

I.  co do czynu przypisanego w punkcie 1 wyroku:

1) naruszenie przepisów prawa materialnego, to jest art. 62a ustawy poprzez jego nie zastosowanie, w sytuacji gdy w prawidłowo ustalonym stanie faktycznym Sąd niezasadnie przyjął, iż były to inne środki jak na użytek własny a ich subminimalna ilość od strony przedmiotowej wskazywała na konieczność zastosowania w/w normy prawnej;

II.  co do czynów przypisanych w punktach 2, 3 i 4 wyroku:

1) naruszenie przepisów prawa procesowego, jakie miało wpływ na treść zaskarżonego wyroku, to jest:

a) art. 7 k.p.k. w związku z art. 410 k.p.k. i art. 424 k.p.k. poprzez dowolną ocenę zebranego w sprawie materiału dowodowego z jednoczesnym pominięciem licznych elementów zebranych w sprawie dowodów wskazujących na tezy przeciwne do przyjętych w wyroku, to jest:

⚫

uznanie za wiarygodne w części zeznań S. Z. z pominięciem tych depozycji, z których wynika, że:

- nigdy nie handlował marihuaną, a zatem nie tylko z oskarżonym M., ale z kimkolwiek,

- nigdy nie otrzymywał od M. metaamfetaminy,

- na handlu narkotykami zarobił 13.500 złotych, co przy podanym zysku 10 złotych od grama wskazuje że łącznie wszystkich narkotyków mógł sprzedać 1350 gram, a nie liczby, które mu przypisano w wyroku, a które mieli wyliczyć prokurator z obrońcą;

⚫

uznanie za wiarygodne w części zeznań M. S. z pominięciem tych depozycji, z których wynika, że:

- handlował narkotykami z Z. i S. i z nikim więcej, a zatem chodziło o to, że nie handlował nie tylko z M. ale z komukolwiek innym poza w/w dwiema osobami,

- handlował tylko i wyłącznie amfetaminą,

- świadek przyznał się do udziału w zorganizowanej grupie przestępczej i do popełnienia przestępstw popełnionych w ramach grupie i poza nią, ale nie był w stanie wytłumaczyć kiedy dane przestępstwo popełnił w ramach zorganizowanej grupy przestępczej a kiedy poza nią, co pokazuje że „przyznanie się” do zarzutów miało czysto bezrefleksyjny charakter ukierunkowany na uzyskanie określonej kary;

⚫

uznanie za wiarygodne w części zeznań S. S. (2) z pominięciem tych depozycji, z których wynika, że:

- handlował tylko amfetaminą i marihuaną,

- z M. w ogóle się świadek nie znał, tylko raz był u niego na podwórku,

- ten jeden raz na tym podwórku odebrał karton od Z. dla S., ale nie wie co w nim było, do środka nie zaglądał,

- nie lubił się z D. M.;

⚫

uznanie za wiarygodne w części zeznań A. J. z pominięciem tych depozycji, z których wynika, że:

- „przez moje ręce nie przeszły nigdy żadne narkotyki; ja poddałam się karze, bo się bałam”,

- nigdy nie przekazywała D. M. żadnych narkotyków,

- jedyne pieniądze jakie otrzymała od D. i S. to otrzymała je w ramach pomocy, bo została bez środków do życia;

⚫

uznanie za wiarygodne w części zeznań D. F. z pominięciem tych depozycji, z których wynika, że z L. ani z M., ani z H. się nie zadawał;

b) art. 366 § 1 k.p.k. w związku z art. 2 § 2 k.p.k. poprzez brak dążenia do wykrycia prawdy materialnej w przedmiotowej sprawie, poprzez:

⚫

nie wyjaśnienie, dlaczego w sytuacji uznania, iż D. M. w sposób nieudolny chciał prowadzić uprawę marihuany albowiem nie posiadał przedmiotu nadającego się do popełnienia tegoż przestępstwa, jednocześnie Sąd nie zdecydował się na zastosowanie art. 14 § 2 k.k. by co najmniej nadzwyczajnie złagodzić karę, a wymierzył karę niezwykle surową 2 lat pozbawienia wolności w rozumieniu art. 438 pkt 4 k.p.k.,

⚫

nie wyjaśnienie w oparciu o jaki materiał dowodowy Sąd Okręgowy w Z. przyjmuje, że oskarżony D. M. uczestniczył w obrocie co najmniej znacznej ilości środka odurzającego w postaci marihuany w łącznej ilości nie mniejszej niż 1000 gramów o łącznej wartości czarnorynkowej nie mniejszej niż 30.000zł licząc, że jeden gram tego narkotyku kosztuje 30zł oraz znacznej ilości substancji psychotropowej w postaci amfetaminy w łącznej ilości nie mniejszej niż 10.000 gramów o łącznej wartości czarnorynkowej nie mniejszej niż 400.000zł licząc, że jeden gram tego narkotyku kosztuje 40zł i metamfetaminy w łącznej ilości nie mniejszej niż 1000 gramów o łącznej wartości czarnorynkowej nie mniejszej niż 30.000zł licząc, że jeden gram tego narkotyku kosztuje 30zł, w ten sposób, że min. nabywał te narkotyki od P. K. (1) ps. (...) i innych nieustalonych osób, a następnie udzielał ich innym w/w ustalonym osobom, w tym P. K. (1), S. Z., S. S. (2) oraz innym nieustalonym osobom celem dalszej dystrybucji, w sytuacji gdy ustalenie łącznie „przejścia przez ręce” D. M. 12 kg narkotyków nie wynika z żadnego dostępnego materiału dowodowego w przedmiotowej sprawie a zwłaszcza zeznań przesłuchanych w sprawie świadków;

c) art. 170 § 1 pkt 1 k.p.k. w związku z art. 174 k.p.k. w związku z art. 7 k.p.k. poprzez oddalenie wniosku dowodowego obrony o przesłuchania autora analizy materiałów kontroli operacyjnej stosowanej wobec D. M., albowiem przeprowadzenie tego dowodu na chwilę obecną jest niedopuszczalne, w sytuacji gdy po pierwsze dopuszczalność takiego wniosku wynika z art. 174 k.p.k. a nadto Sąd analizę z notatek uczynił istotnym źródłem dowodowym ustaleń faktycznych w przedmiotowej sprawie,

2) błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku a sprowadzający się do mylnego uznania, iż:

a)  oskarżony D. M. posiadał jakąkolwiek wiedzę co do uprawy marihuany a tym samym, aby mógł działać w zamiarze popełnienia przestępstwa z art. 63 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, w sytuacji gdy z zebranego w sprawie materiału dowodowego wynika, że nie posiadał on elementarnej wiedzy w tym zakresie nie posiadając przedmiotu nadającego się do popełnienia czynu zabronionego,

b)  oskarżony D. M. uczestniczył w obrocie 1000 gram amfetaminy, 1000 gram metaamfetaminy i 1000 gram marihuany, w sytuacji gdy zebrany w sprawie materiał dowodowy w postaci zeznań S. Z., M. S., S. S. (2), A. J., P. K. (2), D. F. nie pozwala na przyjęcie takich ustaleń,

c)  oskarżony D. M. miał zamiar i uczestniczył w jakichkolwiek strukturach przestępczości zorganizowanej, a przede wszystkim aby podejmował jakiekolwiek działania mogące świadczyć o powyższym.

Obrońca oskarżonego M. H. zaskarżył wyrok w całości
i wyrokowi zarzucił:

1)  obrazę przepisów postępowania, mającą wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 170 § 1 pkt 1 k.p.k. w zw. z art. 237 §1 k.p.k., w zw. z art. 19 ust. 1 ustawy o Policji - polegającą na dopuszczeniu i przeprowadzeniu dowodów utrwalonych w trakcie prowadzonej na podstawie art. 19 ust 1 ustawy o Policji pozaprocesowej kontroli operacyjno-rozpoznawczej i dokonaniu na podstawie tych dowodów ustaleń faktycznych stanowiących główną podstawę wyroku skazującego, w sytuacji gdy dowód ten został uzyskany z naruszeniem przepisów postępowania, a tym samym jest on dowodem nielegalnym i niedopuszczalnym, który winien być oddalony na podstawie art. 170 § 1 pkt 1 k.p.k., bowiem stosownie do treści art. 19 ustawy o Policji pozaprocesowe czynności operacyjno-rozpoznawcze mogą być prowadzone tylko gdy inne środki okazały się bezskuteczne albo będą nieprzydatne, a także gdy Sąd Okręgowy na pisemny wniosek uprawnionego organu, postanowieniem zarządzi kontrolę operacyjną, natomiast w aktach sprawy, a także w aktach dołączonych brak jest wymaganych dokumentów legalności kontroli operacyjnej przez co tym samym dowody dotyczące podejrzenia popełnienia przestępstw ujawnione i utrwalone w toku czynności operacyjno-rozpoznawczych nie mogły zostać dopuszczone do postępowania i nie mogły stanowić podstawy ustaleń faktycznych;

2)  obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść orzeczenia, a dokładnie art. 7 k.p.k., poprzez dokonanie dowolnej a nie swobodnej oceny materiału dowodowego poprzez niesłuszne i błędne uznanie, iż oskarżony M. H. działał w ramach zorganizowanej grupy przestępczej i brał udział w obrocie narkotykami, udzielał ich, podczas gdy brak jest dowodów na te okoliczności.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Apelacja obrońcy oskarżonego D. M. okazała się częściowo zasadna i celowa w zakresie w jakim doprowadziła do zmiany zaskarżonego wyroku wobec oskarżonego.

Niezasadny okazał się wprawdzie zarzut naruszenia prawa materialnego co do czynu przypisanego w punkcie 1, a dotyczący naruszenia przepisu art.62a ustawy o przeciwdziałaniu narkomani poprzez jego niezastosowanie, jednak pomimo iż w ocenie Sądu apelacyjnego brak było podstaw do zastosowania tego przepisu, gdyż nie było podstaw do ustalenia, że oskarżony posiadał nieznaczną ilość amfetaminy przeznaczonej na własny użytek, a zwłaszcza że orzeczenie kary wobec oskarżonego za ten czyn jest niecelowe ze względu na okoliczności popełnienia tego czynu i stopień jego społecznej szkodliwości, to nie duża ilość posiadanej przez oskarżonego substancji psychotropowej w postaci amfetaminy pozwalała na zakwalifikowanie jego czynu jako wypadku mniejszej wagi o którym stanowi przepis art. 62ust.1i3 ustawy o przecwdziałaniu narkomanii, a co za tym idzie, z uwagi na mniejszą społeczną szkodliwość takiego czynu, pozwalała na wymierzenie oskarżonemu za ten czyn, na podstawie art.62ust.3 cytowanej usytawy łagodniejszej kary w wymiarze 1 miesiąca pozbawienia wolności.

W ocenie Sądu apelacyjnego Sąd I instancji nie mógł naruszyć także przepisu art.366§1k.p.k. w zw. z art.2§2k.p.k. nie decydując się na zastosowanie art.14§2k.k. i nie dokonując nadzwyczajnego złagodzenia kary wobec oskarżonego za przypisane mu w punkcie 2 nieudolne usiłowanie uprawy konopi innych niż włókniste mającej dostarczyć znacznej ilości środka odurzającego.

Niezależnie jednak od nieprawidłowo postawionego zarzutu w tym zakresie, przy przyjęciu, tak jak to uczynił Sąd I instancji (niezależnie też od prawidłowości takiej kwalifikacji, która nie była zaskarżona na niekorzyść oskarżonego), że oskarżony nieudolnie usiłował uprawiać konopie inne niż włókniste, nie było wprawdzie, wbrew zarzutom skarżącego, przesłanek do nadzwyczajnego złagodzenia kary za ten czyn wobec oskarżonego i sięgania do przepisu art.14§2k.k., jednak wymierzona w tych okolicznościach oskarżonemu za ten czyn kara 2 lat pozbawienia wolności jawi się w ocenie Sądu apelacyjnego, jak słusznie zauważa skarżący, jako niewspółmiernie surowa.

Stąd Sąd apelacyjny, nie widząc potrzeby nadzwyczajnego złagodzenia kary wobec oskarżonego za ten czyn, eliminując jednocześnie z urzędu z opisu tego czynu stwierdzenie, że oskarżony oddziałał w krótkich odstępach czasu i z góry powziętym zamiarem, a co za tym idzie z kwalifikacji prawnej tego czynu przepis art.12§1k.k., a z podstawy wymiaru kary przepisy art.57b k.k. i art.57§2k.k., gdyż przestępstwo z art.63ust.3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii jest przestępstwem trwałym, stąd nie prawidłowe było jego zakwalifikowanie jednocześnie, w okolicznościach niniejszej sprawy, jako przestępstwa ciągłego, na podstawie art.14§1k.k. w zw. z art.63ust.3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii wymierzył oskarżonemu za ten czyn łagodniejszą karę 1 roku pozbawienia wolności, uznając, że jest ona adekwatna do stopnia winy oskarżonego i stopnia społecznej szkodliwości tego czynu.

Sąd apelacyjny z kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu w punkcie 2 z urzędu wyeliminował także przepis ust.1 art.63 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii. Przyjmowanie bowiem w podstawie prawnej skazania, że jednym czynem wyczerpano znamiona przestępstwa z art. 63 ust. 1 i 3 zawiera w sobie logiczną sprzeczność, uchybia zasadzie lex specialis derogat legi generali i przez to jest błędne. Wskazane przestępstwa z różnych ustępów tego samego przepisu są samodzielne, zawierają różne zagrożenie karą oraz pełny zestaw znamion przestępstwa, a jedynie przez wzgląd na zasady techniki legislacyjnej przestępstwo z ustępu 3 skonstruowane zostało jako przepis o charakterze odsyłającym, tzn. aby nie powtarzać znamion szczegółowo już opisanych w ustępie pierwszym odsyła się w nim do znamion opisanych w poprzedzającym ustępie, jedynie dodając znamiona o charakterze kwalifikującym (por. LEX nr 2157750 Wyrok Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 28 lipca 2016 r.II AKa 265/16).

Niezasadny okazał się natomiast zarzut skarżącego dotyczący błędu w ustaleniach faktycznych polegającego na przyjęciu, że oskarżony D. M. posiadał wiedzę co do uprawy marihuany a tym samym działał w zamiarze popełnienia przestępstwa nie posiadając przedmiotu nadającego się do popełnienia czynu zabronionego. Sąd apelacyjny zwraca bowiem uwagę na fakt, że oskarżony był przekonany, że uprawia marihuanę, co wynikało z jego wyjaśnień.

Wbrew zarzutom skarżącego Sąd I instancji poczynił też prawidłowe ustalenia faktyczne odnośnie przypisanego oskarżonemu D. M. w punkcie 4 przestępstwa z art.258§1k.k.Sąd nieprawidłowo przyjął jedynie, że przestępstwa tego oskarżony dopuścił się w ramach powrotu do przestępstwa z art.64§1k.k. Swoje ustalenia odnośnie udziału oskarżonego D. M. w zorganizowanej grupie przestępczej Sąd I instancji poczynił na podstawie prawidłowo ocenionych zeznań świadków: S. Z., M. S., S. S. (2) czy A. J.. Sąd apelacyjny aby tej oceny nie powielać na nią się w pełni powołuje. Obrońca nie podważył skutecznie oceny dowodów przeprowadzonej przez Sąd I instancji. W ocenie Sadu apelacyjnego ocena ta pozostaje pod ochroną przepisu art.7k.p.k. Podzielić należy konsekwentne poglądy orzecznictwa, że przekonanie Sądu o wiarygodności jednych dowodów i jej braku w przypadku innych, pozostaje pod ochroną przepisu art. 7 k.p.k., jeżeli zostało poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy, rozważeniem okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego, pozostaje zgodne ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego oraz zostało wyczerpująco i logicznie uargumentowane w uzasadnieniu wyroku (tak np. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 11 kwietnia 2018 r. sygn. IV KK 104/18, lex nr 2498022). W niniejszej sprawie Sąd I instancji w zakresie sprawstwa i winy oskarżonego D. M. odnośnie czynu z art.258§1k.k. dokonał prawidłowej oceny dowodów i ocena ta nie wymagała korekty. Oparł się przy tym na całości przedstawionego materiału dowodowego. Art. 2 § 2 k.p.k. nakazuje, aby podstawą wszelkich rozstrzygnięć były prawdziwe ustalenia faktyczne, a zatem jego naruszenie trzeba powiązać z błędem co do ustaleń faktycznych, czego skarżący skutecznie nie uczynił.

Jeżeli chodzi natomiast o nieprawidłowość przypisania oskarżonemu działania w warunkach powrotu do przestępstwa odnośnie czynu z art.258§1k.k., Sąd apelacyjny zauważa, że przestępstwo z art.258§1k.k.. nawet jeżeli udział w grupie wiązał się z popełnianiem przestępstw z ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, nie jest podobne do czynów za które D. M. został skazany wyrokiem SR w Ś. w sprawie (...) czyli czynów z art.62ust.1i3, z art.59ust.1i3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, na karę łączną 8 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbywał w systemie dozoru elektronicznego od (...) Czym innym jest bowiem popełnianie przestępstw posiadania czy udzielania środków odurzających czy substancji psychotropowych, a czym innym sam udział w grupie mającej na celu popełnianie przestępstw z ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, który nie wiązał się też samoistnie z uzyskiwaniem korzyści majątkowych. Korzyści pojawiały się dopiero w czasie popełniania poszczególnych przestępstw, których dopuszczano się właśnie w tym celu. Ponadto uczestnictwo w grupie jest przestępstwem formalnym i nie wiąże się z uzyskaniem konkretnego skutku. Cel osiągniecia korzyści majątkowej i podobieństwo przestępstw należy wiązać z przestępstwem udziału w obrocie znaczną ilością środka odurzającego i substancji psychotropowej przypisanym oskarżonemu w ramach czynu zarzucanego w punkcie III, a nie z udziałem w grupie przestępczej. Przestępstwo udziału w grupie i przestępstwa z ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii mają także odmienne przedmioty ochrony i są różnorodzajowe. Nawet jeżeli działalność grupy związana była z popełnianiem przestępstw z ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii (Por. wyrok SA w Warszawie z 3.11.20r. w sprawie IIAKa 119/20 Lex nr 3101536).

Powodowało to konieczność zmiany opisu czynu przypisanego oskarżonemu D. M. w punkcie 4 poprze wyeliminowanie z jego opisu stwierdzenia, że oskarżony działał w warunkach powrotu do przestępstwa w okresie od lata (...) oraz że zarzucanego mu czynu dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne i przyjęcia kwalifikacji prawnej tego czynu jedynie z art.258§1k.k., z wyeliminowaniem art.64§1k.k., a nadto konieczność złagodzenia wymierzonej na podstawie art.258§1k.k. kary pozbawienia wolności do 1 roku i 4 miesięcy, adekwatnie do stopnia winy oskarżonego i stopnia społecznej szkodliwości tego czynu.

Wyeliminowanie zaś z opisu czynu przypisanego oskarżonemu D. M. w punkcie 4 personaliów M. H. ps. (...) było konsekwencją uniewinnienia oskarżonego M. H. od zarzucanego mu czynu z art.258§1k.k.

Niezasadny okazał się także zarzut skarżącego odnośnie naruszenia przez Sąd I instancji przepisu art.7k.p.k. w zw. z art.410k.p.k. sprowadzający się do dokonania przez ten Sąd dowolnej oceny zeznań S. Z., M. S., S. S. (2), A. J. i D. F. odnośnie przypisanego oskarżonemu w punkcie 3 przestępstwa z art.56ust.3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii.

Sąd apelacyjny aby tej oceny nie powielać na nią się w pełni powołuje. Obrońca nie podważył skutecznie oceny tych dowodów przeprowadzonej przez Sąd I instancji. W ocenie Sadu apelacyjnego ocena ta, jak już była o tym mowa przy zarzutach dotyczących przypisanego oskarżonemu czynu z art.258§1k.k., pozostaje pod ochroną przepisu art.7k.p.k. Przypomnieć należy, że przekonanie Sądu o wiarygodności jednych dowodów i jej braku w przypadku innych, pozostaje pod ochroną przepisu art. 7 k.p.k., jeżeli zostało poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy, rozważeniem okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego, pozostaje zgodne ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego oraz zostało wyczerpująco i logicznie uargumentowane w uzasadnieniu wyroku (tak np. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 11 kwietnia 2018 r. sygn. IV KK 104/18, lex nr 2498022).

Mimo jednak, iż Sąd I instancji dokonał prawidłowej oceny zeznań tych świadków, to na ich podstawie poczynił dowolne ustalenia faktyczne, co słusznie zarzuca skarżący, jakoby oskarżony uczestniczył w obrocie 10.000 gram amfetaminy, 1000 gram metaamfetaminy i 1000 gram marihuany, w sytuacji gdy zebrany w sprawie materiał dowodowy w postaci zeznań świadków: S. Z., M. S., S. S. (2), A. J., P. K. (2), D. F. nie pozwala na przyjęcie takich ustaleń. Ilości takie zdają się wynikać jedynie z sumowania środków odurzających i substancji psychotropowych, obrotu którymi dokonali wszyscy członkowie grupy przestępczej.

Słusznie skarżący wskazuje też, że Sąd I instancji nie wyjaśnił w oparciu o jaki materiał dowodowy przyjął, że oskarżony D. M. uczestniczył w obrocie co najmniej znacznej ilości środka odurzającego w postaci marihuany w łącznej ilości nie mniejszej niż 1000 gramów o łącznej wartości czarnorynkowej nie mniejszej niż 30.000zł licząc, że jeden gram tego narkotyku kosztuje 30zł oraz znacznej ilości substancji psychotropowej w postaci amfetaminy w łącznej ilości nie mniejszej niż 10.000 gramów o łącznej wartości czarnorynkowej nie mniejszej niż 400.000zł licząc, że jeden gram tego narkotyku kosztuje 40zł i metamfetaminy w łącznej ilości nie mniejszej niż 1000 gramów o łącznej wartości czarnorynkowej nie mniejszej niż 30.000zł licząc, że jeden gram tego narkotyku kosztuje 30zł, w ten sposób, że min. nabywał te narkotyki od P. K. (1) ps. (...) i innych nieustalonych osób, a następnie udzielał ich innym w/w ustalonym osobom, w tym P. K. (1), S. Z., S. S. (2) oraz innym nieustalonym osobom celem dalszej dystrybucji, w sytuacji gdy ustalenie łącznie „przejścia przez ręce” D. M. 12 kg narkotyków nie wynika z żadnego dostępnego materiału dowodowego w przedmiotowej sprawie a zwłaszcza zeznań przesłuchanych w sprawie świadków. Przy czym Sąd I instancji wbrew temu co zarzuca skarżący nie naruszył tym przepisu art.366§1k.p.k., a co najwyżej przepis art.2§2k.p.k., dokonując błędnych ustaleń faktycznych nie znajdujących oparcia w ujawnionym materiale dowodowym. Art. 2 § 2 k.p.k. nakazuje, aby podstawą wszelkich rozstrzygnięć były prawdziwe ustalenia faktyczne, a zatem jego naruszenie trzeba powiązać z błędem co do ustaleń faktycznych, co skarżący uczynił.

W ocenie Sądu apelacyjnego zeznania świadków S. Z., S. S. (2), M. S. i A. J., prawidłowo ocenione przez Sąd I instancji pozawalały jedynie na niebudzące wątpliwości ustalenie, że oskarżony D. M. przekazał S. S. (2) za pośrednictwem S. Z. 50g amfetaminy, którą ten przekazał następnie M. S. (zeznania świadka S. S. (2) k.659, k.1020, zeznania świadka S. Z. k.1440) – ustalenia Sądu I instancji w uzasadnieniu str.5; nadto, że oskarżony D. M. sprzedał S. Z. co najmniej dwa razy po 100g amfetaminy i po 50g marihuany po 20zł za gram (zeznania świadka S. Z. k.595, k.1440) – ustalenia Sądu I instancji w uzasadnieniu str.6; nadto, że oskarżony D. M. przyjął od S. Z. celem przekazania P. K. (1) pieniądze w kwocie 10.000zł pochodzące ze sprzedaży 500g amfetaminy (zeznania świadka S. Z. (k.594-597) – ustalenia Sądu I instancji w uzasadnieniu str.7.

W ten tylko sposób oskarżony, w ocenie Sądu apelacyjnego, w okresie od lata(...) w K., K., S., Z. i innych ościennych miejscowościach wbrew przepisom ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, działając w warunkach zorganizowanej grupy przestępczej, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, w krótkich odstępach czasu i w wykonaniu z góry powziętego zamiaru uczestniczył w obrocie znaczną ilością środka odurzającego w postaci marihuany i substancji psychotropowej w postaci amfetaminy, przy czym czynu tego w okresie od lata (...). dopuścił się w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne.

Mając powyższe na uwadze Sąd apelacyjny zmienił w ten sposób opis czynu przypisanego oskarżonemu w punkcie 3 i przyjął, że czyn ten wyczerpuje znamiona przestępstwa z art.56ust.3 ustawy z 29.07.05r. o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art.12§1k.k. w zw. z art.65§1k.k. w zw. z art.64§1k.k. i art.4§1k.k. i za tak przypisane oskarżonemu przestępstwo na podstawie art.56ust.3 cytowanej ustawy w zw. z art.57b k.k. i art.33§1i3k.k. wymierzył mu karę 60 stawek dziennych grzywny po 100zł oraz karę 2 lat i 3 miesięcy pozbawienia wolności, adekwatnie do stopnia winy oskarżonego i stopnia społecznej szkodliwości jego czynu. Ponieważ D. M. został skazany wyrokiem SR w Ś. w sprawie (...) za podobne czyny z art.62ust.1i3, z art.59ust.1i3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii na karę łączną 8 miesięcy pozbawienia wolności, którą odbywał w systemie dozoru elektronicznego od (...), przypisanie mu przestępstwa z art.56ust.3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w ramach powrotu do przestępstwa nie budziło w tym przypadku zastrzeżeń.

Ponieważ ustalenia faktyczne co do przypisanego oskarżonemu D. M. przestępstwa udziału z zorganizowanej grupie przestępczej oraz przestępstwa udziału w obrocie środkami odurzającymi i substancją psychotropową poczynione zostały nie tylko na podstawie analizy materiałów kontroli operacyjnej stosowanej wobec D. M., ale także, a nawet przede wszystkim na podstawie zeznań wyżej wskazanych świadków, zarzut skarżącego jakoby oddalając wniosek dowodowy o przesłuchanie autora analizy materiałów kontroli operacyjnej stosowanej wobec oskarżonego Sąd I instancji naruszył przepis art.170§1k.p.k. w zw. z art.174k.p.k. w zw. z art.7k.p.k. okazał się niezadany.

Z uwagi na uchylenie orzeczonej przez Sąd I instancji kary łącznej pozbawienia wolności wobec oskarżonego D. M. z uwagi na dokonane zmiany kar pozbawienia wolności orzeczonych za poszczególne przestępstwa, Sąd apelacyjny na podstawie art.85§1k.k. i art.86§1k.k. połączył orzeczone na nowo wobec oskarżonego kary pozbawienia wolności i jako karę łączną, mając na uwadze bliskość czasową i rodzajową przypisanych oskarżonemu przestępstw, wymierzył mu karę 3 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności, uznając ją za sprawiedliwą.

Mając na względzie wszystkie przedstawione powyżej okoliczności, Sąd odwoławczy nie znajdując przy tym innych uchybień określonych w art. 440 k.p.k., podlegających uwzględnieniu z urzędu i powodujących konieczność dalszej zmiany bądź uchylenia zaskarżonego rozstrzygnięcia – na podstawie art. 437 § 1 i 2 k.p.k. orzekł jak w wyroku.

Apelacja obrońcy oskarżonego M. H. okazała się zasadna i doprowadziła do uniewinnienia oskarżonego od zarzucanych mu czynów. W ocenie Sądu apelacyjnego słuszny okazał się zarzut obrońcy, że Sąd I instancji nie mógł oprzeć ustaleń faktycznych co do czynów przypisanych oskarżonemu M. H. na dowodach uzyskanych z kontroli operacyjnej, chociaż nie z powodów wskazanych w apelacji obrońcy. Nie ma bowiem racji obrońca oskarżonego jakoby zarządzona kontrola operacyjna w ogóle była nielegalna, gdyż sprzeczna z art.237§1k.p.k. i art.19 ust.1 ustawy o Policji. Kontrola ta w ocenie Sądu apelacyjnego była legalna ale jedynie wobec skazanego już prawomocnie P. K. (1) oraz wobec oskarżonego D. M.. Kontrole operacyjne dotyczące tych osób, w szczególności podsłuchy dotyczące numerów telefonów P. K. (1):(...), a także D. M. (...) zostały zarządzone przez Sąd i były legalne. Dotyczyły one przestępstw z katalogu at.237§3 pkt 13 i 14k.p.k. Nie były sprzeczne z art.19ust.1 pkt 2 i 5 ustawy o Policji.

Czym innym było natomiast wykorzystanie dowodów uzyskanych w wyniku kontroli operacyjnej stosowanej wobec P. K. (1) i D. M. przeciwko oskarżonemu M. H.. Jeżeli chodzi o materiały wykorzystane do ustaleń faktycznych dotyczących czynów przypisanych oskarżonemu M. H., wykorzystanie wobec oskarżonego M. H. tych dowodów mogło nastąpić jedynie w trybie art.237a k.p.k. ( patrz również art.168bk.p.k.) czyli wydania tzw. zgody następczej na wykorzystanie procesowe materiałów pochodzących z legalnego podsłuchu w zakresie innej osoby oraz innego przestępstwa niż te, których dotyczyła zgoda sądu na przeprowadzenie kontroli i utrwalenie treści rozmów telefonicznych. Decyzję w przedmiocie wykorzystania tych dowodów winien podjąć prokurator. Zgodnie z tym przepisem jeżeli w wyniku kontroli uzyskano dowód popełnienia przestępstwa przez inną osobę niż objętą zarządzeniem kontroli, to prokurator podejmuje decyzję w przedmiocie wykorzystania tego dowodu w postępowaniu karnym.

Prokurator zaś w niniejszej sprawie nie wydał żadnej decyzji dotyczącej wykorzystania materiałów z kontroli operacyjnej wobec oskarżonego M. H. wobec którego taka kontrola operacyjna nie była zarządzona. Poza sporem pozostaje to, że mogła być wydana zgoda następcza, gdyż dotyczyłaby czynów z katalogu art.237§3k.p.k.

Przepis art.237a k.p.k. nie odpowiada wprawdzie na pytanie w jakiej formie ma zapaść decyzja prokuratora w przedmiocie wykorzystania dowodu uzyskanego z podsłuchu w sytuacji, o której mowa w niniejszym przepisie, w postępowaniu karnym, zważywszy jednak na wagę tej decyzji i względy gwarancyjne, należy przyjąć, że decyzja powinna zostać podjęta w formie postanowienia, a zatem przysługiwałoby na nie zażalenie do sądu właściwego do rozpoznania sprawy (argument wynikający bezpośrednio z treści art. 465 § 2 w zw. z art. 240 zdanie trzecie) Tak D. K. postepowania karnego. Tom I. Komentarz aktualizowany LEX/el.2024. Podobne stanowisko wyraził Sąd Apelacyjny w B. w wyroku z (...), II AKa 182/16, LEX nr 2307608. Przepis ten wyraźnie bowiem uzależnia możliwość skorzystania z tych dowodów od decyzji prokuratora. Tak więc bez decyzji prokuratora co do wykorzystania takich dowodów w postępowaniu karnym nie można na ich podstawie dokonywać ustaleń faktycznych mających stanowić podstawę merytorycznego rozstrzygnięcia sprawy.

Należy też podkreślić, że decyzja prokuratora o wykorzystaniu dowodu z kontroli operacyjnej może być podjęta wyłącznie na etapie postępowania przygotowawczego, przed skierowaniem aktu oskarżenia do sądu. Tylko wówczas bowiem prokurator jako organ prowadzący postępowanie karne może wydawać decyzje władcze. Na etapie postępowania sądowego oskarżyciel może jedynie składać wnioski formalne i dowodowe. Nie jest on już bowiem gospodarzem procesu, lecz jego stroną. Wszelkie decyzje mogą być podejmowane wyłącznie przez sąd. Zaznaczyć jednocześnie należy, że również w akcie oskarżenia są zawarte jedynie wnioski o przeprowadzenie wskazanych dowodów, a nie decyzje co do przeprowadzenia dowodów. Pogląd, że decyzja, o której mowa jest w art. 186b k.p.k., może być podjęta wyłącznie na etapie postępowania przygotowawczego, wyrażany jest też w piśmiennictwie prawniczym.

Za tym, iż decyzja prokuratora co do wykorzystywania materiałów z kontroli operacyjnej powinna być podejmowana w formie postanowienia, przemawiają jak już wyżej wskazano względy gwarancyjne. Osoba podejrzana jeszcze przed zamknięciem śledztwa lub dochodzenia ma prawo wiedzieć, jakie dowody z kontroli operacyjnej prokurator zamierza przeciwko niej wykorzystać. Zakres wykorzystania tych dowodów powinien być jej znany najpóźniej w chwili końcowego zaznajomienia się z materiałami postępowania. Decyzja prokuratora co do wykorzystania tych dowodów będzie miała dla podejrzanego niebagatelne znaczenie przy korzystaniu z przysługujących mu przed zamknięciem śledztwa uprawnień, jak chociażby z prawa do złożenia w terminie 3 dni od daty zaznajomienia się z materiałami postępowania wniosku o uzupełnienie śledztwa.

W niniejszej zaś sprawie prokurator nie podjął decyzji, o której mowa w art. 168b k.p.k. Tym samym nie ma możliwości wykorzystania uzyskanych w wyniku kontroli operacyjnej dowodów, co do których nie zostały wydane postanowienia o tak zwanej zgodzie następczej odnośnie przestępstw przypisanych oskarżonemu M. H..

Niezależnie od powyższego racje należy przyznać skarżącemu, że nawet gdyby przyjąć, że materiały z kontroli operacyjnej mogą być wykorzystane przeciwko oskarżonemu M. H., to wbrew twierdzeniom Sądu I instancji na podstawie zapisu utrwalonych rozmów nie można ustalić w sposób nie budzący wątpliwości, aby oskarżony M. H. świadomie brał udział w zorganizowanej grupie przestępczej czy w warunkach tej grupy uczestniczył w obrocie znaczną ilością narkotyków w ten sposób, że nabywał te narkotyki od P. K. (1) i innych nieustalonych osób, a następnie udzielał ich P. K. (1) i innym ustalonym i nieustalonym osobom. Ustalenia takie nie wynikają także w sposób jednoznaczny i nie budzący wątpliwości z zeznań przesłuchanych w niniejszej sprawie świadków.

Zeznania świadków złożone na rozprawie przeczą ustaleniu, że oskarżony M. H. miał związek z działaniami jakie podejmowali członkowie grupy przestępczej poza tym, że był kolegą P. K. (1). Żaden świadek na rozprawie nie potwierdził, aby oskarżony M. H. był członkiem zorganizowanej grupy przestępczej ani też, aby oskarżony M. H. uczestniczył w obrocie narkotykami w ramach grupy przestępczej, wręcz przeciwnie. Dotyczy to zeznań świadków: M. S., S. S. (2), S. Z. czy A. J..

Należy zauważyć, że jedynym ustaleniem Sądu I instancji co do udziału oskarżonego M. H. w zorganizowanej grupie przestępczej i obrocie narkotykami zdaje się być fakt, że posiadał on nr (...), że M. H. spotykał się towarzysko z P. K. (1) (k.4 uzasadnienia) oraz , że P. K. (1) nabywał narkotyki od M. H. (str.5 uzasadnienia), a w innym miejscu Sąd I instancji ustala, że M. H. sprzedawał P. K. (1) kokainę oraz marihuanę w celu dalszej dystrybucji. Sam M. H. miał nabywać z kolei u P. K. (1) amfetaminę i metamfetaminę na własne potrzeby oracz celem dalszej dystrybucji (k.8). Sąd nie czyni ustaleń co do innych transakcji mających mieć miejsce z innymi ustalonymi czy nieustalonymi osobami. Transakcji przeprowadzonych z P. K. (1) nie potwierdził natomiast ten świadek ani jednoznacznie żaden inny. Sam fakt, że oskarżony mógł zaopatrywać się u P. K. (1) w narkotyki na własne potrzeby nie jest wystarczający ani do przypisania mu uczestnictwa w obrocie narkotykami ani udziału w zorganizowanej grupie przestępczej.

Z cytowanych natomiast przez Sąd i instancji rozmów telefonicznych, mających potwierdzać transakcje z P. K. (1), co do których wykorzystania w sposób legalny nie mogło dojść przy czynieniu ustaleń faktycznych, zgodnie z tym co już wyżej powiedziano, może w ocenie Sądu apelacyjnego wynikać jedynie, że oskarżony M. H. chce nabyć np. 2 porcje metamfetaminy, czy 0,5 porcji amfetaminy od P. K. (1), trudno jednak uznać aby były to ilości mogące służyć nie na własne potrzeby oskarżonego M. H., a celem dalszej dystrybucji. Oskarżony rozmawia także wprawdzie z P. K. (1) o marihuanie i narkotykach ale z rozmów tych trudno wyciągać tak daleko idące wnioski aby do jakichś transakcji rzeczywiście doszło. Rozmowy te, mimo iż dotyczą narkotyków, nie mogą także przesądzać w ocenie Sądu apelacyjnego o świadomym uczestnictwie oskarżonego M. H. w strukturach zorganizowanej grupy przestępczej, a to z uwagi też na zeznania złożone prze świadków – innych uczestników grupy – przesłuchanych w niniejszej sprawie na tą okoliczność.

Z zeznań świadka S. S. (2) wynikało, że nie słyszał ani nie widział, aby M. H. sprzedawał komukolwiek narkotyki. Zdaniem świadka M. H. był mocno uzależniony od metamfetaminy i P. K. (1) robił z niego pośmiewisko. M. H. bardzo chciał się do K. przykolegować ale K. tylko z nim pił i się z niego śmiał. Zdaniem świadka w ogóle nikt nie chciał się kolegować z M. H., bo jak był on na głodzie, to miał zwidy. Generalnie K. nie kazał nic dawać H., bo H. swoim zachowaniem zwracał na siebie uwagę innych ludzi, w tym też Policji. Chodziło o względy bezpieczeństwa. Na rozprawie świadek zeznał nawet, że M. H. nie był dopuszczany do handlowania. P. K. (1) naśmiewał się z M. H..

Z zeznań świadka S. Z. wynikało tylko tyle, że zna osobę o ps. (...) (M. H.), że on bujał się z K. razem pili.

Z zeznań świadka M. S. wynikało, że nie wie czy M. H. uczestniczył w grupie, zna go tylko z widzenia.

Z zeznań świadka A. J. wynikało, że zna M. H. tylko jako kolegę P. K. (1). Nie był świadkiem aby H. kupował narkotyki, nie była nawet świadkiem aby zażywał.

Wobec powyższego w ocenie Sądu apelacyjnego brak było w niniejszej sprawie wiarygodnych i legalnych dowodów pozwalających na nie budzące wątpliwości ustalenie, że oskarżony M. H. brał udział w zorganizowanej grupie przestępczej kierowanej przez P. K. (1), której celem było uczestniczenie w obrocie znacznymi ilościami środków odurzających i substancji psychotropowych, w związku z czym uniewinnił oskarżonego M. H. od zarzucanego mu czynu z art.258§1k.k. Podobnie jak nie było wiarygodnych i legalnych dowodów pozwalających na przypisanie oskarżonemu zarzucanego mu w punkcie VI czynu z art.56ust.1i3 i art.62ust.1i2 i art.59ust.1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art.11§2k.k. i art.12§1k.k. i art.65§1k.k. Dlatego i od tego czynu należało uniewinnić oskarżonego M. H..

Mając na względzie wszystkie przedstawione powyżej okoliczności, Sąd odwoławczy w oparciu o zebrane dowody, oceniając je odmiennie niż to uczynił Sąd I instancji, na podstawie art.437§2k.p.k. orzekł odmiennie co do odpowiedzialności oskarżonego M. H., uniewinniając go od zarzucanych mu czynów.

Wniosek

Obrońca oskarżonego D. M. wniósł:

- co do punktu 1 o zmianę zaskarżonego wyroku przy przyjęciu, iż czyn wyczerpuje znamiona występku mniejszej wagi i na podstawie art. 62 a ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii umarzenie postępowanie w przedmiotowym zakresie,

- co do punktu 2,3 i 4 wyroku Sądu Okręgowego w Z. o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego.

Obrońca oskarżonego M. H. wniósł o:

1.  uniewinnienie oskarżonego od zarzucanych mu czynów;

2.  zasądzenie na rzecz obrońcy kosztów obrony z urzędu, albowiem nie zostały one uiszczone nawet w części za postępowanie odwoławcze;

3.  ewentualnie uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wobec przedstawionej wyżej oceny zarzutów niezasadny okazał się wniosek obrońcy oskarżonego D. M. o zmianę wyroku w punkcie 1 i umorzenie postępowania w tym zakresie. Niezasadny okazał się też wniosek o uniewinnienie oskarżonego od czynów przypisanych oskarżonemu w punktach 2, 3 i 4 wyroku.

Wobec uznania zarzutów apelacji za zasadne, zasadny okazał się wniosek obrońcy oskarżonego M. H. o uniewinnienie oskarżonego od zarzucanych mu czynów. Brak było bowiem w niniejszej sprawie wiarygodnych i legalnych dowodów pozwalających na nie budzące wątpliwości ustalenie, że oskarżony M. H. brał udział w zorganizowanej grupie przestępczej kierowanej przez P. K. (1), której celem było uczestniczenie w obrocie znacznymi ilościami środków odurzających i substancji psychotropowych czym miałby wypełnić znamiona czynu z art.258§1k.k. Podobnie jak nie było wiarygodnych i legalnych dowodów pozwalających na przypisanie oskarżonemu zarzucanego mu w punkcie VI czynu z art.56ust.1i3 i art.62ust.1i2 i art.59ust.1 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art.11§2k.k. i art.12§1k.k. i art.65§1k.k.

Ponieważ Sąd apelacyjny w oparciu o zebrane dowody, oceniając je odmiennie niż to uczynił Sąd I instancji, mógł orzec odmiennie co do odpowiedzialności oskarżonego M. H., nie było potrzeby uchylania zaskarżonego wyroku i przekazywania sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

- wyeliminowanie z opisu czynu przypisanego oskarżonemu D. M. w punkcie 2 działania w krótkich odstępach czasu i w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, z podstawy skazania przepisu art.12§1k.k., a z podstawy wymiaru kary art.57b k.k. w zw. z art.57§2k.k.;

- wyeliminowanie z opisu czynu przypisanego oskarżonemu D. M. w punkcie 4 działania w warunkach powrotu do przestępstwa, z podstawy skazania i podstawy wymiaru kary przepisu art.64§1k.k.;

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

- przestępstwo z art.63ust.3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii jest przestępstwem trwałym i nie miał tu zastosowania przepis art.12§1k.k. o czym była mowa wyżej;

- przestępstwo z art.258§1k.k. nie jest przestępstwem podobnym do przestępstwa z art.62ust.1i3 ani do przestępstwa z art.59ust.1i3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomani o czym była mowa wyżej.

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.11.

Przedmiot utrzymania w mocy

0.1Wobec oskarżonego D. M.:

- częściowo opis czynu przypisanego oskarżonemu w punkcie 1;

- częściowo opis czynu przypisanego oskarżonemu w punkcie 2;

- częściowo opis czynu przypisanego oskarżonemu w punkcie 4;

- orzeczony wobec oskarżonego przepadek korzyści w punkcie 7;

- dokonane w punkcie 8 zaliczenie aresztu na poczet kary łącznej pozbawienia wolności.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Powody utrzymania w mocy wyroku wobec oskarżonego D. M. w zakresie częściowych opisów czynów wynikają z przedstawionej wyżej oceny zarzutów zawartych w apelacji. Tam gdzie Sąd apelacyjny nie podzielił zarzutów zawartych w apelacji a nie znalazł powodów do zmiany z urzędu, utrzymał w mocy opisy czynów przypisanych oskarżonemu, co dotyczy punktów 1, 2 i 4 wyroku. Orzeczony przepadek korzyści nie budził zastrzeżeń, nie był kwestionowany, a jego wysokość nie wykraczała poza granice ustalone nawet odmiennie w punkcie 3 wyroku przez Sąd apelacyjny. Zaliczenie aresztu na poczet kary pozbawienia wolności również było prawidłowe.

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

0.0.11.

Przedmiot i zakres zmiany

0.0.1 Wobec oskarżonego D. M.:

0.0.2- przyjęcie wypadku mniejszej wagi co do czynu przypisanego w punkcie 1 i zmiana kary;

0.0.3- wyeliminowanie z opisu czynu przypisanego w punkcie 2 znamion czynu ciągłego i przepisu art.12§1k.k. z podstawy skazania, a art.57b k.k. i art.57§2k.k. z podstawy wymiaru kary, złagodzenie kary;

0.0.4- zmiana opisu czynu przypisanego w punkcie 3, zmiana kwalifikacji prawnej tego czynu i złagodzenie kary;

- wyeliminowanie z opisu czynu przypisanego w punkcie 4 działania w ramach powrotu do przestępstwa i wyeliminowanie art.64§1k.k. z podstawy skazania i wymiaru kary, złagodzenie kary,

- wymierzenie nowej kary łącznej.

Wobec oskarżonego M. H.:

- zmiana wyroku wobec oskarżonego i uniewinnienie go od zarzucanych mu w punktach VI i VII czynów.

Zwięźle o powodach zmiany

Dokonane zmiany wynikały po części z uwzględnienia zarzutów zawartych w apelacjach, po części zmiany dokonane zostały z urzędu na podstawie art.440k.p.k. Omówione to zostało szczegółowo powyżej przy ocenie zarzutów zawartych w apelacjach.

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

IV.

V.

Wysokość kosztów należnych obrońcy oskarżonego M. H. za obronę z urzędu w postepowaniu odwoławczym ustalono na podstawie §2 pkt 1, §4 ust.1
i 3, §17 ust.2 pkt 5 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 14 maja 2024r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa albo jednostki samorządu terytorialnego kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz.U.2024.763).

Przez wzgląd na zasadę słuszności z uwagi na celowość a także częściową zasadność apelacji oskarżonego D. M., Sąd na podstawie art.634k.p.k. w zw. z art.624§1k.p.k. zwolnił oskarżonego w całości od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze w tym od opłaty za obie instancje. Wobec uniewinnienia oskarżonego M. H., kosztami procesu w tej części, zgodnie z art. 632pkt2k.p.k. obciążono Skarb Państwa.

7.  PODPIS

A. W. I. P. M. K.