Treść orzeczenia II AKa 195/24 - Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Poznaniu

II AKa 195/24 - uzasadnienie Sąd Apelacyjny w Poznaniu z 2025-02-28

UZASADNIENIE

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IIAKa 195/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1. CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w P. z (...) roku w sprawie o sygn. akt (...)

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca oskarżonej K. S. (1) i obrońca oskarżonego B. S.

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☒

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2. Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

. STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

Obrońca oskarżonej K. S. (1) zarzucił wyrokowi:

1) na podstawie art. 438 pkt 2 k.p.k. obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść orzeczenia w postaci art. 7 k.p.k., poprzez dowolną ocenę zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego sprzeczną z zasadami wiedzy i prawidłowego rozumowania jawiąca się w nietrafnej ocenie zeznań D. N. oraz K. S. (2), w części w jakiej wyżej wymienione osoby zeznawały, iż oskarżona K. S. (1), w ramach posiadanych uprawnień oraz zajmowanych stanowisk w spółkach (...) sp. z o.o. z siedzibą w P., (...) sp. z o.o. siedzibą w P. oraz (...) sp. z o.o. siedzibą w P. nie miała prawa do zawierania umów o świadczenie usług telekomunikacyjnych i nabywania telefonów komórkowych, opłacenia z pieniędzy spółek usług medycznych wykonanych na rzecz jej dzieci, wypłacania sobie wynagrodzenia oraz premii, w tym do wskazywania na fakturach VAT jej numeru rachunku bankowego, a także zaciągania w imieniu D. N. zobowiązań finansowych w postaci zawierania umów pożyczek, podczas gdy oskarżoną łączyły bliskie relacje z D. N. (1), wykraczające poza sferę zawodową i oprócz czynności zawodowych, oskarżona pomagała D. N. (1) w życiu prywatnym, a przy tym posiadała dużą swobodę w prowadzeniu spraw spółek co wynikało ze wzajemnie poczynionych ustaleń, natomiast wszelkie przysporzenia majątkowe na rzecz oskarżonej stanowiły jej dodatkowe wynagrodzenie za pracę i premie ustalone przez D. N., a przy tym nie było sytuacji, aby oskarżona podejmowała jakiekolwiek decyzje bez wiedzy oraz zgody pokrzywdzonego;

2) na podstawie art. 438 pkt 3 k.p.k. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia mający wpływ na treść orzeczenia, wynikający między z innymi z uchybień jakich dopuścił się Sąd I instancji, opisanych w pkt 1, polegający na nietrafnym uznaniu, iż:

a) oskarżona w ramach zajmowanego stanowiska oraz posiadanych przez siebie uprawnień w spółce (...) sp. z o.o. z siedzibą w P., nie miała prawa do:

- zaciągania jakichkolwiek pożyczek z majątku spółki;

- wypłacania sobie premii oraz aby wypłacane przez oskarżoną kwoty nie stanowiły również jej wynagrodzenia za pracę, a w szczególności poprzez wskazywanie na wystawianych fakturach VAT swojego numeru rachunku bankowego oraz aby nie posiadała zgody w tym zakresie wydanej przez członków zarządu;

- zawierania umów o świadczenie usług telekomunikacyjnych oraz nabywania telefonów komórkowych;

- opłacenia z pieniędzy spółki usług medycznych wykonanych na rzecz jej dzieci;

b) oskarżona w ramach zajmowanego stanowiska oraz posiadanych przez siebie uprawnień w spółce (...) sp. z o.o. siedzibą w P., nie miała prawa do:

- dokonywania sprzedaży na własną rękę markerów do znakowania pojazdów;

- wypłacania sobie premii oraz aby wypłacane przez oskarżoną kwoty nie stanowiły również jej wynagrodzenia za pracę,

c) oskarżona w ramach zajmowanego stanowiska oraz posiadanych przez siebie uprawnień w spółce (...) sp. z o.o. siedzibą w P., nie miała prawa do:

- zawierania umów o świadczenie usług telekomunikacyjnych oraz nabywania telefonów komórkowych;

d) oskarżona nie była upoważniona do zaciągania zobowiązań finansowych w imieniu D. N., a w szczególności zawierania umów pożyczek;

podczas gdy oskarżoną łączyły bliskie relacje z D. N. (1), wykraczające poza sferę zawodową i oprócz czynności zawodowych, oskarżona pomagała pokrzywdzonemu w życiu prywatnym, a przy tym posiadała dużą swobodę w prowadzeniu spraw spółek co wynikało ze wzajemnie poczynionych ustaleń, natomiast wszelkie przysporzenia majątkowe na rzecz oskarżonej, stanowiły jej dodatkowe wynagrodzenie za pracę i premie ustalone przez D. N., a przy tym nie było sytuacji, aby oskarżona podejmowała jakiekolwiek decyzje bez wiedzy oraz zgody pokrzywdzonego;

3) na podstawie art. 438 pkt 2 k.p.k. obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 5 § 2 k.p.k. w zw. z art. 4 k.p.k. poprzez nierozstrzygnięcie na korzyść oskarżonej zaistniałych w niniejszej sprawie, niedających się usunąć, wątpliwości co do okoliczności czy działania podejmowane przez oskarżoną, szczegółowo opisane w zarzutach aktu oskarżenia, odbywały się za zgodą i wiedzą D. N. czy też bez jego zgody i wiedzy;

- a w konsekwencji wyżej opisane uchybienia doprowadziły do naruszenia przepisów prawa materialnego w postaci art. 284 § 2, art. 271 § 3, art. 272, art. 286, 190a § 2 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 roku Kodeks karny poprzez ich błędne zastosowanie i uznanie, iż oskarżona K. S. (1) dopuściła się popełnienia zarzucanych jej przestępstw, stypizowanych w tychże artykułach;

4) z ostrożności procesowej, w przypadku nieuznania za zasadnych wyżej wyartykułowanych zarzutów, na podstawie art. 438 pkt. 4 k.p.k. obrońca zarzuciła rażącą niewspółmierność kary łącznej 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz braku zastosowania środka probacyjnego w postaci warunkowego zawieszenia wykonania kary na okres próby - jako skutek nieprawidłowej oceny okoliczności będących podstawą kryteriów wymiaru kary, poprzez niedostateczne uwzględnienie przez Sąd stopnia winy oskarżonej, jej motywacji, właściwości i warunków osobistych oraz sposobu życia przed popełnieniem przestępstwa i zachowanie po popełnieniu przestępstwa.

Obrońca oskarżonego B. S. zarzuciła wyrokowi w oparciu o przepis art. 438 pkt 2 i pkt 3 k.p.k.:

1) błąd w ustaleniach faktycznych polegający na przyjęciu, iż oskarżony popełnił zarzucany mu w akcie oskarżenia czyn z art. 284 § 2 k.k. popełniony w sposób opisany w pkt IX zaskarżonego wyroku, w sytuacji, gdy oskarżony stanowczo zaprzecza popełnieniu przez niego zarzucanego czynu,

2) naruszenie § 4 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu, poprzez nieuwzględnienie w zasądzonej stawce wynagrodzenia stopnia zawiłości sprawy i czasu poświęconego na zapoznania się ze sprawą.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Odnośnie zarzutów zawartych w apelacji obrońcy oskarżonej K. S. (1):

Obrońca oskarżonej K. S. (1) zakwestionował prawidłowość poczynionej przez sąd I instancji oceny dowodów w postaci zeznań świadka D. N. i K. S. (2), próbując wykazać, że wbrew twierdzeniom tych świadków wszelkie działania podejmowane w spółkach przez oskarżoną, a objęte stawianymi jej zarzutami, odbywały się za zgodą i wiedzą D. N..

Przypomnieć należy, że zgodnie z art.7k.p.k., organy postępowania, a więc także i sąd, kształtują swe przekonanie na podstawie wszystkich przeprowadzonych dowodów, ocenianych swobodnie z uwzględnieniem zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego. Przekonanie sądu o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną tego przepisu, gdy:

1) jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy głównej całokształtu okoliczności sprawy art.410k.p.k.) i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy (art.2§2k.p.k.),

2) stanowi wyraz rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść, jak i na niekorzyść oskarżonego (art.4k.p.k.),

3) jest zgodne ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego, a nadto zostało wyczerpująco i logicznie uargumentowane w uzasadnieniu wyroku art.424§1pkt1i2k.p.k. (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 3 września 1998 r., (...)).

Sąd apelacyjny nie dopatrzył się uchybień, które wskazywałby na obrazę przepisu art.7k.p.k. i art.410k.p.k. w niniejszej sprawie i w pełni zgodził się z dokonaną przez sąd I instancji ocena dowodów. Podkreślenia wymaga, że dokonanie oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego w sposób odmienny od oczekiwań stron procesowych nie stanowi naruszenia wskazanych regulacji. Odmówienie wiary niektórym zeznaniom lub wyjaśnieniom złożonym przez świadków lub oskarżonych, a w rezultacie ich pominięcie, jako podstawy dowodowej podczas dokonywanych ustaleń faktycznych, nie może być utożsamiane ani z brakiem okoliczności, których tego rodzaju dowód dotyczy w kontekście finalnego rozstrzygnięcia, ani też nie jest wyrazem złamania zasady bezstronności sądu, bowiem odmowa przyznania waloru wiarygodności niektórym z przeprowadzonych dowodów, przy jednoczesnej aprobacie i uwzględnieniu innych dowodów, jest niczym więcej niż realizacją przysługującego sądowi orzekającemu uprawnienia w ramach czynienia ustaleń faktycznych, z pełnym uwzględnieniem zasady swobodnej oceny dowodów (por. wyr. SA w Warszawie z dnia 17 września 2021 r., sygn. akt IIAKa 292//20, LEX nr 3287759).

Zarzut obrazy przepisu art. 7 k.p.k. może być skuteczny tylko wtedy, gdy jego autor wskaże na czym konkretnie polegało przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów, tj. wykaże, że ocena pewnych dowodów kłóciła się z zasadami doświadczenia życiowego lub została dokonana wbrew wskazaniom wiedzy względnie była sprzeczna z regułami logicznego rozumowania bądź wykaże, że poczynione przez sąd meriti ustalenia wykazują błędy natury faktycznej lub błędy logiczne. Taka sytuacja natomiast w niniejszej sprawie nie wystąpiła.

W ocenie Sądu apelacyjnego słusznie Sąd I instancji na podstawie zeznań świadków D. N. i K. S. (2), również w świetle ujawnionych i dostępnych dokumentów, ustalił, iż oskarżona K. S. (1), w ramach posiadanych uprawnień oraz zajmowanych stanowisk w spółkach (...) sp. z o.o. z siedzibą w P., (...) sp. z o.o. siedzibą w P. oraz (...) sp. z o.o. siedzibą w P. nie miała prawa do opłacenia z pieniędzy spółek usług medycznych wykonanych na rzecz jej i jej dzieci, wypłacania sobie wynagrodzenia oraz premii, do wskazywania na fakturach VAT jej numeru rachunku bankowego, a także zaciągania w imieniu D. N. zobowiązań finansowych w postaci zawierania umów pożyczek. Żadne przeprowadzone w niniejszej sprawie dowody nie potwierdziły istnienia takich uprawnień po stronie oskarżonej. Nie podważyły składanych w tym zakresie zeznań przez wymienionych świadków.

Nawet jeśli oskarżoną łączyły bliskie relacje z D. N. (1), wykraczające poza sferę zawodową i oprócz czynności zawodowych, oskarżona pomagała D. N. (1) w życiu prywatnym, a przy tym posiadała dużą swobodę w prowadzeniu spraw spółek z uwagi na zaufanie jakim D. N. (1) darzył oskarżoną, to oskarżona to zaufanie w sposób perfidny po prostu wykorzystała, podejmując działania na szkodę D. N. czy na szkodę spółek w których była zatrudniona.

Pokrzywdzony D. N. (1) zaprzeczył aby oskarżona miała prawo do pobierania w przyjęty przez siebie sposób dodatkowego wynagrodzenie za pracę oraz aby działo się to za zgodą pokrzywdzonego. Jeżeli natomiast chodzi o zawieranie umów o świadczenie usług telekomunikacyjnych i nabywanie telefonów komórkowych, to w ocenie Sądu apelacyjnego oskarżona mogła mieć prawo do zawierania takich umów i nabywania telefonów, jednak nie miała prawa postępować z nabytymi w ten sposób telefonami jak z własnymi. Telefony te winny pozostawać w majątku spółki, a zawierane umowy powinny trafiać do dokumentacji spółki w tym dokumentacji księgowej. Tak się jednak nie działo, a oskarżona nabywane telefony następnie sprzedawała przywłaszczając pieniądze uzyskane z ich sprzedaży. Zresztą nawet ilość nabytych telefonów w jednym tylko miesiącu maju 2017r., w świetle zasad doświadczenia życiowego, przeczy temu aby te telefony czy umowy miały służyć wyłącznie działalności spółki, zwłaszcza, że zostały zaraz przez oskarżoną sprzedane.

W ocenie Sądu apelacyjnego Sąd I instancji prawidłowo ocenił zeznania świadków D. N. i K. S. (2), wbrew zarzutom stawianym przez obrońcę i miedzy innymi w oparciu o te zeznania poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne, które co do zasady jeżeli chodzi o poszczególne czynności podejmowane przez oskarżoną nie były kwestionowane.

Nie można więc zgodzić się również z zarzutami zawartymi w apelacji dotyczącymi poczynienia przez Sąd I instancji nieprawidłowych ustaleń faktycznych, że oskarżona w ramach zajmowanego stanowiska oraz posiadanych przez siebie uprawnień w spółce (...) sp. z o.o. z siedzibą w P., nie miała prawa do zaciągania jakichkolwiek pożyczek z majątku spółki, wypłacania sobie premii oraz aby wypłacane przez oskarżoną kwoty nie stanowiły również jej wynagrodzenia za pracę, a w szczególności poprzez wskazywanie na wystawianych fakturach VAT swojego numeru rachunku bankowego oraz aby nie posiadała zgody w tym zakresie wydanej przez członków zarządu, zawierania umów o świadczenie usług telekomunikacyjnych oraz nabywania telefonów komórkowych, które co należy podkreślić niezwłocznie zbywała przywłaszczając uzyskane ze sprzedaży pieniądze, opłacenia z pieniędzy spółki usług medycznych wykonanych na rzecz jej dzieci.

Ujawniony i prawidłowo oceniony przez Sąd I instancji materiał dowodowy, w tym kwestionowane przez skarżącego zeznania świadków nie pozwalały również na odmienne ustalenie, że oskarżona w ramach zajmowanego stanowiska oraz posiadanych przez siebie uprawnień w spółce (...) sp. z o.o. siedzibą w P., miała prawo do dokonywania sprzedaży na własną rękę markerów do znakowania pojazdów czy wypłacania sobie premii oraz aby wypłacane przez oskarżoną kwoty stanowiły również jej wynagrodzenia za pracę.

Wbrew zarzutom skarżącego, co trafnie wykazał Sąd I instancji w oparciu o dokonaną prawidłowo oceną dowodów, oskarżona w ramach zajmowanego stanowiska oraz posiadanych przez siebie uprawnień w spółce (...) sp. z o.o. siedzibą w P., nie miała prawa do zawierania umów o świadczenie usług telekomunikacyjnych oraz nabywania telefonów komórkowych, które nie miały służyć spółce, a które oskarżona zbywała a uzyskane w ten sposób pieniądze przeznaczała na własne potrzeby.

Prawidłowo Sąd I instancji ustalił też, wbrew zarzutom skarżącego, że oskarżona nie była upoważniona do zaciągania zobowiązań finansowych w imieniu D. N., a w szczególności zawierania umów pożyczek.

Jeżeli natomiast oskarżona miała poczucie, że zakres jej obowiązków jest na tyle duży, że nie odpowiada otrzymywanemu przez nią wynagrodzeniu za pracę, winna to była wyjaśnić i uregulować formalnie z D. N. (2), a nie miała prawa dokonywać na własną rękę „potrąceń” z majątku spółek.

Należy też wskazać, jak słusznie zauważył skarżący, że Sąd I instancji nie podszedł zupełnie bezkrytycznie do zeznań świadka D. N. i nie dał mu wiary w tym zakresie jakoby oskarżona nie mogła podejmować czynności decyzyjnych w spółce lecz wyłącznie czynności o charakterze biurowo – administracyjnym. Oskarżona była bowiem prokurentem w tych spółkach. Wzajemne powiązania spółek i transfery pieniędzy pomiędzy nimi, a także prawidłowość rozliczeń podatkowych tych spółek nie była natomiast przedmiotem niniejszego postępowania i nie miała znaczenia dla oceny odpowiedzialności oskarżonej za zarzucane jej przestępstwa.

Z naruszeniem regulacji dotyczącej swobodnej oceny dowodów nie należy utożsamiać sytuacji uznania za wiarygodne określonych dowodów lub ich części, z jednoczesnym odmówieniem tego przymiotu innym, co stanowi przecież podstawową prerogatywę sądu. Nie można więc czynić zarzutu opierając się jedynie na tym, że pewne dowody nie stanowiły podstawy ustaleń, jeżeli zostały rozważone, a ich znaczenie ocenione w sposób czyniący zadość wymogom z art.7k.p.k. (por. post. SN z dnia 6 grudnia 2021 r., sygn. akt IV KK 564/21, LEX nr 3327218).

Wbrew zarzutom obrońcy Sąd I instancji nie naruszył również przepisów art.5§2k.p.k. w zw. z art.4k.p.k. Wskazać należy, że naruszenie zasady in dubio pro reo jest możliwe wyłącznie w sytuacji, gdy sąd orzekający w sprawie rzeczywiście powziął wątpliwości co do treści ustaleń faktycznych i wobec niemożliwości ich usunięcia rozstrzygnął je na niekorzyść oskarżonego. Z orzecznictwa wynika, że zasada tłumaczenia wątpliwości na korzyść oskarżonego nie polega na obowiązku automatycznego wyboru najkorzystniejszej wersji wynikającej z materiału dowodowego sprawy. Jeżeli z tego materiału wynikają różne wersje zdarzenia, to nie jest to równoznaczne z zaistnieniem niedających się usunąć wątpliwości w rozumieniu art.5§2k.p.k. W takim przypadku, zgodnie z art. 7 k.p.k., sąd zobowiązany jest do dokonania ustaleń na podstawie swobodnej oceny dowodów. Dopiero, gdy po wykorzystaniu wszelkich dostępnych możliwości nie zostaną one usunięte należy je tłumaczyć w sposób korzystny dla oskarżonego. Jeżeli jednak sąd dokona stanowczych ustaleń, to w ogóle nie zachodzi potrzeba odwoływania się do przepisu art.5§2k.p.k., bo według tych ustaleń nie ma wątpliwości co do stanu faktycznego (postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 17 grudnia 2003 r., VKK 72/03, LEX nr 83771). Skoro Sąd I instancji, oceniwszy dowody, w ocenie Sądu apelacyjnego, zgodnie z art.7k.p.k. i poczyniwszy na podstawie tej oceny trafne ustalenia faktyczne z których wynikało, że działania podejmowane przez oskarżoną odbywały się bez zgody i wiedzy D. N. nie było wątpliwości, które należałoby rozstrzygnąć na korzyść oskarżonej, co miałoby prowadzić do uniewinnienia oskarżonej od zarzucanych jej czynów.

Wobec powyższego w niniejszej sprawie nie można mówić o naruszeniu zasady in dubio pro reo odnośnie czynów przypisanych oskarżonej, gdyż Sąd I instancji słusznie zresztą nie miał żadnych wątpliwości, że ze zgromadzonych w sprawie dowodów i poczynionych na ich podstawie ustaleń faktycznych wynika że oskarżona dopuściła się przypisanych jej czynów.

Niezasadny okazał się również stawiany przez obrońcę oskarżonej zarzut naruszenia prawa materialnego – art.284§2k.k., art.271§3k.k., art.272k.k., art.286k.k., art.190a§2k.k. poprzez ich błędne zastosowanie i uznanie, że oskarżona dopuściła się zarzucanych jej przestępstw. W tym miejscu przypomnieć należy, że nie można skutecznie stawiać zarzutu naruszenia prawa materialnego w sytuacji, gdy kwestionuje się dokonane ustalenia faktyczne. Zarzut obrazy prawa materialnego (w jego postaci z art. 438 pkt 1 k.p.k., tj. odnoszącej się do kwalifikacji prawnej czynu) można postawić tylko wówczas, gdy skarżący nie podważa ustaleń faktycznych związanych z tą kwalifikacją. Jeżeli bowiem nieprawidłowe są ustalenia faktyczne, na podstawie których sąd dokonał kwalifikacji prawnej czynu, to błędem pierwotnym jest błąd w ustaleniach faktycznych, a jego następstwem wadliwa kwalifikacja prawna.

Niezasadny okazał się również stawiany w apelacji przez obrońcę oskarżonej jako ewentualny zarzut dotyczący rażącej niewspółmierności orzeczonej wobec oskarżonej kary łącznej. Podstawę ingerencji w rozstrzygnięcie sądu I instancji co do kary może stanowić jedynie ustalenie, że jej wymiar nie uwzględnia wszystkich okoliczności wiążących się z ustawowymi dyrektywami jej wymiaru bądź też wykracza poza granice swobodnego uznania sędziowskiego. Rażąca niewspółmierność kary, uzasadniająca jej zmianę, może zachodzić tylko wówczas, gdy na podstawie ujawnionych okoliczności, które powinny mieć wpływ na wymiar kary, można byłoby przyjąć, że zachodziła wyraźna różnica pomiędzy karą wymierzoną przez sąd I instancji, a karą, która byłaby prawidłowa w świetle obowiązujących przepisów. Taka sytuacja w ocenie Sądu apelacyjnego również w niniejszej sprawie nie wystąpiła.

Zarówno kary jednostkowe orzeczone wobec oskarżonej jawią się, jako kary adekwatne do stopnia winy i społecznej szkodliwości czynów oskarżonej, uwzględniają rozmiar i stopień wyrządzonej przez nią szkody. Kara łączna zaś uwzględnia wielość przypisanych oskarżonej, przestępstw, ich bliskość czasową i rodzajową. Kary te są w ocenie Sądu apelacyjnego, podobnie jak orzeczone środki karne i środki kompensacyjne, sprawiedliwe. W szczególności nie było podstaw do obniżenia wymiaru kary łącznej do 1 roku pozbawienia wolności i warunkowego zawieszenia jej wykonania na okres próby.

Odnośnie zarzutów zawartych w apelacji obrońcy oskarżonego B. S.:

W ocenie Sądu apelacyjnego niezasadny okazał się zarzut zawarty w apelacji obrońcy oskarżonego B. S. dotyczy błędów w ustaleniach faktycznych, sprowadzających się do ustalenia, że oskarżony popełnił zarzucany mu czyn. Zarzut ten obrońca sprowadza zresztą jedynie do gołosłownego negowania ustalenia, że oskarżony działał z bezpośrednim zamiarem osiągnięcia korzyści majątkowych, że działał w porozumieniu z K. S. (1), że dokonywał sprzedaży aparatów telefonicznych uzyskanych od K. S. (1). Trafność tego zarzutu w ocenie obrońcy ma wynikać jedynie z faktu, że oskarżony tym okolicznościom zaprzeczył. Obrońca w żaden sposób nie odnosi się natomiast do materiału dowodowego na podstawie którego, prawidłowo w ocenie Sądu apelacyjnego ocenionego, Sąd I instancji poczynił trafne ustalenia faktyczne wskazujące na sprawstwo i winę oskarżonego w zakresie przypisanego mu przestępstwa z art.284§2k.k. popełnionego w ramach czynu ciągłego.

Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku jest tylko wówczas słuszny, gdy zasadność ocen i wniosków wyprowadzonych przez sąd orzekający z okoliczności ujawnionych w toku przewodu sądowego nie odpowiada prawidłowości logicznego rozumowania. Zarzut ten nie może jednak sprowadzać się do samej polemiki z ustaleniami sądu wyrażonymi w uzasadnieniu wyroku, lecz do wykazania, jakich mianowicie konkretnych uchybień w zakresie logicznego rozumowania dopuścił się sąd w ocenie zebranego materiału dowodowego.

Błąd w ustaleniach faktycznych (error facti) przyjętych za podstawę orzeczenia to błąd, który wynika bądź to z niepełności postępowania dowodowego (tzw. błąd braku), bądź też z przekroczenia granic swobodnej oceny dowodów (błąd dowolności). Może on więc być wynikiem nieznajomości określonych dowodów lub nieprzestrzegania dyrektyw obowiązujących przy ocenie dowodów (art. 7 k.p.k.), np. błąd logiczny w rozumowaniu, zlekceważenie niektórych dowodów, danie wiary dowodom nieprzekonującym, bezpodstawne pominięcie określonych twierdzeń dowodowych, oparcie się na faktach w istocie nieudowodnionych itd.

Ustanowiony natomiast w art. 7 k.p.k. obowiązek dokonywania oceny wiarygodności materiału dowodowego w oparciu o wszechstronną, zgodną z zasadami logicznego rozumowania, wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego analizę dotyczy nie tylko sądu orzekającego. Także skarżący, który zmierza do podważenia zasadności rozstrzygnięcia poprzez zakwestionowanie oceny dowodów stanowiących jego podstawę, nie może ograniczyć się do prostego zanegowania jej i arbitralnego stwierdzenia, że walorem wiarygodności winny być obdarzone wyłącznie dowody korzystne dla oskarżonego. Obowiązkiem skarżącego jest wykazanie, jakich konkretnych uchybień dopuścił się sąd meriti w kontekście zasad wiedzy - w szczególności logicznego rozumowania - oraz doświadczenia życiowego, oceniając zebrany materiał dowodowy. Za oczywiście niewystarczające należy tu także uznać samo przeciwstawienie dowodom, na których oparł się sąd orzekający, występujących w sprawie dowodów przeciwnych, jeśli przy tym nie zostanie wykazane, że to właśnie owe dowody przeciwne, ocenione w świetle zasad logiki i doświadczenia życiowego, winny uzyskać walor wiarygodności, zaś dowody stanowiące podstawę ustaleń sądu, w świetle tych samych zasad, są tego waloru pozbawione.

W ocenie Sądu apelacyjnego żadnej z tych dwóch postaci błędu w ustaleniach faktycznych nie dopuścił się Sąd I instancji. Sąd I instancji prawidłowo wskazał, że sprawstwo oskarżonego wynika ze zgromadzonych w sprawie dokumentów zabezpieczonych od R. W. (a także M. R., któremu R. W. sprzedawał zakupione od oskarżonych telefony), nadto ze stanowczych i konsekwentnych zeznań świadka R. W., który zeznał, że wszystkie telefony do jego komisu po uprzednim ustaleniu z K. S. (1) przynosił jej mąż B. S., których znał osobiście. Nadto z opinii biegłego z zakresu badania pisma niezbicie wynika, że podpisy na badanych umowach kupna sprzedaży telefonów marki I. należą do B. S.. Mając zaś na uwadze wielość tych telefonów sprzedanych przez oskarżonego w komisie R. W. (22 telefony) w stosunkowo niedługim czasie (przez okres 5 miesięcy), przy czym 17 z tych telefonów zostało sprzedanych w jednym tylko miesiącu (...) nie sposób przyjąć, aby oskarżony nie miał świadomości pochodzenia tych telefonów, ich rzeczywistego właściciela i ich nielegalnej sprzedaży. Należy natomiast zauważyć, że zgodnie z art.115§4k.k. korzyścią majątkową jest korzyść nie tylko dla siebie ale także dla kogo innego, w tym wypadku mogła to być więc nawet tylko korzyść dla żony oskarżonego K. S. (1). Stąd nawet jeżeli sam dla siebie oskarżony nie osiągnął z tego procederu korzyści majątkowej, nie może to przesadzać o barku możliwości przypisania mu winy. Ponieważ oskarżony musiał też wiedzieć, że posiadane przez oskarżoną telefony nie stanowiły jej własności, a stanowiły mienie powierzone jej w ramach zatrudnienia w pokrzywdzonej spółce (...) sp. z o.o. w P., zgodnie z art.21§2k.k. jako współdziałający z oskarżoną K. S. (1) podlega odpowiedzialności karnej za przestępstwo przywłaszczenia powierzonego jej mienia, mimo że okoliczność ta go nie dotyczyła.

Sąd apelacyjny nie podzielił również zawartego w apelacji obrońcy oskarżonego B. S. zarzutu naruszenia § 4 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu, poprzez nieuwzględnienie w zasądzonej stawce wynagrodzenia stopnia zawiłości sprawy i czasu poświęconego na zapoznania się ze sprawą. W ocenie Sądu apelacyjnego stopień zawiłości tej sprawy ani czas potrzebny obrońcy na zapoznanie się z nią, nie uzasadniał wbrew zarzutowi, przyznania obrońcy wynagrodzenia w stawce wyższej niż minimalna. Wynagrodzenie obrońcy można było i należało podnieść z innych powodów niż wskazane w apelacji, a to z uwagi na niekonstytucyjność przepisów rozporządzenia MS z 3.10.16r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu. Z tego powodu Sąd apelacyjny przyjmując za podstawę przyznania obrońcy zwrotu kosztów za obronę przed Sądem I instancji, przepisy §11ust.2pkt5 i 15ust.1 rozporządzenia MS z 22.10.15r. w sprawie opłat za czynności adwokackie przyznał zwrot tych kosztów w żądanej przez obrońcę wysokości 1200zł, przy czym ponieważ przepisy tego rozporządzenia nie przewidują podwyższenia wynagrodzenia o podatek VAT, przyznał żądaną kwotę jako kwotę brutto.

Wniosek

Obrońca oskarżonej K. S. (1) wniósł o:

1) uniewinnienie oskarżonej K. S. (1) od zarzucanych jej czynów w całości;

2) względnie o:

- rozwiązanie węzła kary łącznej;

- zmianę zaskarżonego orzeczenia w zakresie rozstrzygnięcia co do kary i wymierzenie kary łącznej 1 roku pozbawienia wolności z zawieszeniem na okres 3 lat tytułem próby, zobowiązując jednocześnie oskarżoną do informowania Sądu o przebiegu okresu próby.

Obrońca oskarżonego B. S. wniosła o:

1) zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzutu popełnienia zarzucanego czynu, ewentualnie uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji;

2) zasądzenie wynagrodzenia za pomoc prawną z urzędu w wymiarze uwzględniającym nie tylko udział w rozprawie ale również nakład pracy związany z zapoznawaniem się ze sprawą tj. w kwocie 1200zł powiększonej o podatek VAT.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Odnośnie wniosków zawartych w apelacji obrońcy oskarżonej K. S. (1):

Sąd apelacyjny nie podzielając zarzutów zawartych w apelacji obrońcy oskarżonej K. S. (1), podzielając dokonaną przez Sąd I instancji ocenę wskazanych w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku dowodów wskazujących na sprawstwo i winę oskarżonej w szczególności dowodów z zeznań świadków D. N. (2) i K. S. (2), a także uznając poczynione na podstawie tych dowodów ustalenia faktyczne za prawdziwe, nie znajdując również innych okoliczności powodujących konieczność uchylenia zaskarżonego wyroku, utrzymał w mocy zaskarżony wyrok wobec oskarżonej K. S. (1) nie znajdując podstaw do jej uniewinnienia.

Sąd nie znalazł również powodów, wobec bezzasadności zarzutów zawartych w apelacji w tym zakresie, do złagodzenia orzeczonej wobec oskarżonej kary łącznej pozbawienia wolności ani tym bardziej do jej warunkowego zawieszenia.

Sąd z urzędu poczynił tylko nieznaczne zmiany w zakresie kwalifikacji prawnej czynów przypisanych oskarżonej. W ocenie Sądu wobec oskarżonej, przy uwzględnieniu przepisu art.4§1k.k., należało bowiem odnośnie czynów przypisanych oskarżonej w punktach 4, 6, 7 i 8 a także przy wymiarze kary w punkcie 10 stosować przepisy Kodeksy karnego obowiązujące w chwili czynów oskarżonej, gdyż były one dla oskarżonej względniejsze, niż obecnie obowiązujące. Przepis natomiast art.12k.k. regulujący odpowiedzialność za przypisane oskarżonej w punkcie 9 przestępstwo ciągłe w dacie czynu w dniu (...) nie miał paragrafów. Paragrafy wprowadzono dopiero zmianą tego przepisu obowiązującą od (...)Powodów do dalszej zmiany zaskarżonego wyroku, a branych pod uwagę z urzędu, Sąd apelacyjny nie dopatrzył się.

Odnośnie wniosków zawartych w apelacji obrońcy oskarżonego B. S.:

Sąd apelacyjny nie podzielając zawartego w apelacji obrońcy oskarżonego B. S. lakonicznego zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych polegającego na przyjęciu, że oskarżony popełnił zarzucany mu w akcie oskarżenia czyn z art.284§2k.k., z tego tylko powodu jak podniósł obrońca, że oskarżony stanowczo zaprzecza popełnieniu przez niego zarzucanego mu czynu, Sąd apelacyjny podzielając dokonaną przez Sąd I instancji ocenę pozostałych wskazanych w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku dowodów wskazujących na sprawstwo i winę oskarżonego, a także uznając poczynione na podstawie tych dowodów ustalenia faktyczne za prawdziwe, nie znajdując również innych okoliczności powodujących konieczność uchylenia zaskarżonego wyroku, utrzymał w mocy zaskarżony wyrok wobec oskarżonego B. S., nie znajdując podstaw do jego uniewinnienia. Sąd z urzędu poczynił tylko nieznaczne zmiany w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu. W ocenie Sądu wobec oskarżonego, przy uwzględnieniu przepisu art.4§1k.k., należało bowiem stosować przepisy Kodeksy karnego obowiązujące w chwili czynu oskarżonego, gdyż były one dla oskarżonego względniejsze, niż obecnie obowiązujące. Przepis natomiast art.12k.k. regulujący odpowiedzialność za przypisane oskarżonemu przestępstwo ciągłe w dacie czynu w dniu (...) nie miał paragrafów. Paragrafy wprowadzono dopiero zmianą tego przepisu obowiązującą od (...) Powodów do dalszej zmiany zaskarżonego wyroku, a branych pod uwagę z urzędu, Sąd apelacyjny nie dopatrzył się.

Nadto, mimo iż Sąd apelacyjny nie podzielił zarzutu zawartego w apelacji obrońcy odnośnie konieczności przyznania wynagrodzenia za obronę przed Sądem I instancji w stawce wyższej niż stawka minimalna, z uwagi na niekonstytucyjność przepisów rozporządzenia MS z (...)w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu, za częściowo zasadny uznał wniosek o podwyższenie zasądzonego wynagrodzenia do żądanej kwoty 1200zł. Sąd apelacyjny przyjmując za podstawę przyznania obrońcy zwrotu kosztów za obronę przed Sądem I instancji, przepisy §11ust.2pkt5 i 15ust.1 rozporządzenia MS z 22.10.15r. w sprawie opłat za czynności adwokackie przyznał zwrot tych kosztów w żądanej przez obrońcę wysokości 1200zł, przy czym ponieważ przepisy tego rozporządzenia nie przewidują podwyższenia wynagrodzenia o podatek VAT, przyznał żądaną kwotę jako kwotę brutto.

4. OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

Odnośnie oskarżonej K. S. (1):

- uzupełnienie kwalifikacji prawnej czynów przypisanych oskarżonej w punktach 4, 6, 7 i 8 a także podstawy wymiaru kary w punkcie 10 o przepis art.4§1k.k.;

- zastąpienie w kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonej w punkcie 9 przepisu art.12§1k.k. przepisem art.12k.k.

Odnośnie oskarżonego B. S.:

- uzupełninie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu o przepis art.4§1k.k. i zastąpienie w tej kwalifikacji przepisu art.12§1k.k. przepisem art.12k.k.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

Odnośnie oskarżonej K. S. (1):

Sąd z urzędu poczynił zmiany w zakresie kwalifikacji prawnej niektórych czynów przypisanych oskarżonej. W ocenie Sądu wobec oskarżonej, przy uwzględnieniu przepisu art.4§1k.k., należało bowiem odnośnie czynów przypisanych oskarżonej w punktach 4, 6, 7 i 8 a także przy wymiarze kary w punkcie 10 stosować przepisy Kodeksy karnego obowiązujące w chwili czynów oskarżonej, gdyż były one dla oskarżonej względniejsze, niż obecnie obowiązujące. Przepis natomiast art.12k.k. regulujący odpowiedzialność za przypisane oskarżonej w punkcie 9 przestępstwo ciągłe w dacie czynu w dniu (...). nie miał paragrafów. Paragrafy wprowadzono dopiero zmianą tego przepisu obowiązującą od (...)Powodów do dalszej zmiany zaskarżonego wyroku, a branych pod uwagę z urzędu, Sąd apelacyjny nie dopatrzył się.

Odnośnie oskarżonego B. S.:

Sąd z urzędu poczynił zmiany w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu. W ocenie Sądu wobec oskarżonego, przy uwzględnieniu przepisu art.4§1k.k., należało bowiem stosować przepisy Kodeksy karnego obowiązujące w chwili czynu oskarżonego, gdyż były one dla oskarżonego względniejsze, niż obecnie obowiązujące. Przepis natomiast art.12k.k. regulujący odpowiedzialność za przypisane oskarżonemu przestępstwo ciągłe w dacie czynu w dniu (...) nie miał paragrafów. Paragrafy wprowadzono dopiero zmianą tego przepisu obowiązującą od (...) Powodów do dalszej zmiany zaskarżonego wyroku, a branych pod uwagę z urzędu, Sąd apelacyjny nie dopatrzył się.

5. ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Odnośnie oskarżonej K. S. (1):

Sprawstwo i wina oskarżonej w zakresie przypinanych jej czynów, wymierzone za te przestępstwa kary jednostkowe i orzeczone kary łączne. Orzeczone środki karne i środki kompensacyjne. Orzeczenia o kosztach procesu.

Odnośnie oskarżonego B. S.:

0.1Sprawstwo i wina oskarżonego w zakresie przypisanego mu przestępstwa z art.284§2k.k. popełnionego w ramach przestępstwa ciągłego z art.12k.k. wymierzone za to przestępstwo kary i orzeczony środek kompensacyjny. Orzeczenia o kosztach procesu.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Odnośnie oskarżonej K. S. (1):

Nie podzielając zarzutów zawartych w apelacji obrońcy oskarżonej o czym była mowa wyżej ani nie znajdując powodów do dalszej zmiany, niż to uczyniono czy do uchylenia zaskarżonego wyroku, a branych pod uwagę z urzędu, Sąd apelacyjny orzekł jak w wyroku. Sad nie znalazł też powodów do ingerowania w rodzaj i wymiar kar wymierzonych wobec oskarżonej za przypisane jej przestępstwa ani w orzeczone środki karne i kompensacyjne, uznając je za sprawiedliwe, zgodne z wszystkimi dyrektywami ich wymiaru. Nie podzielając również zarzutu odnośnie rażącej surowości orzeczonej wobec oskarżonej kary łącznej pozbawienia wolności, Sąd nie znalazł powodów do jej obniżenia ani tym bardziej warunkowego zawieszenia jej wykonania.

Odnośnie oskarżonego B. S.:

Nie podzielając zarzutu zawartego w apelacji obrońcy oskarżonego o czym była mowa wyżej ani nie znajdując powodów do dalszej zmiany, niż to uczyniono czy do uchylenia zaskarżonego wyroku, a branych pod uwagę z urzędu, Sąd apelacyjny orzekł jak w wyroku. Sad nie znalazł też powodów do ingerowania w rodzaj i wymiar kar wymierzonych wobec oskarżonego za przypisane mu przestępstwo ani w orzeczony środek kompensacyjny w postaci obowiązku naprawienia szkody, uznając je za sprawiedliwe, zgodne z wszystkimi dyrektywami ich wymiaru.

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

Przedmiot i zakres zmiany

Odnośnie oskarżonej K. S. (1):

Sąd z urzędu poczynił zmiany w zakresie kwalifikacji prawnej czynów przypisanych oskarżonej w punktach 4, 6, 7, 8 i 9 oraz w zakresie podstawy wymiaru kary w punkcie 10.

Odnośnie oskarżonego B. S.:

0.0.1Sąd z urzędu poczynił zmiany w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu.

Zwięźle o powodach zmiany

Odnośnie oskarżonej K. S. (1):

W ocenie Sądu wobec oskarżonej, przy uwzględnieniu przepisu art.4§1k.k., należało bowiem odnośnie czynów przypisanych oskarżonej w punktach 4, 6, 7 i 8 a także przy wymiarze kary w punkcie 10 stosować przepisy Kodeksy karnego obowiązujące w chwili czynów oskarżonej, gdyż były one dla oskarżonej względniejsze, niż obecnie obowiązujące. Przepis natomiast art.12k.k. regulujący odpowiedzialność za przypisane oskarżonej w punkcie 9 przestępstwo ciągłe w dacie czynu w dniu 29.12.15r. nie miał paragrafów. Paragrafy wprowadzono dopiero zmianą tego przepisu obowiązującą od (...)

Odnośnie oskarżonego B. S.:

W ocenie Sądu wobec oskarżonego, przy uwzględnieniu przepisu art.4§1k.k., należało bowiem stosować przepisy Kodeksy karnego obowiązujące w chwili czynu oskarżonego, gdyż były one dla oskarżonego względniejsze, niż obecnie obowiązujące. Przepis natomiast art.12k.k. regulujący odpowiedzialność za przypisane oskarżonemu przestępstwo ciągłe w dacie czynu w dniu (...) nie miał paragrafów. Paragrafy wprowadzono dopiero zmianą tego przepisu obowiązującą od (...)

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III.

Mimo iż Sąd apelacyjny nie podzielił zarzutu zawartego w apelacji obrońcy oskarżonego B. S. odnośnie konieczności przyznania wynagrodzenia za obronę przed Sądem I instancji w stawce wyższej niż stawka minimalna mając na uwadze nakład pracy obrońcy, z uwagi na niekonstytucyjność przepisów rozporządzenia MS z 3.10.16r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu, za częściowo zasadny uznał wniosek obrońcy o podwyższenie zasądzonego wynagrodzenia do żądanej kwoty 1200zł. Sąd apelacyjny przyjmując za podstawę przyznania obrońcy zwrotu kosztów za obronę przed Sądem I instancji, przepisy §11ust.2pkt5 i 15ust.1 rozporządzenia MS z 22.10.15r. w sprawie opłat za czynności adwokackie przyznał zwrot tych kosztów w żądanej przez obrońcę wysokości 1200zł, przy czym ponieważ przepisy tego rozporządzenia nie przewidują podwyższenia wynagrodzenia o podatek VAT, przyznał żądaną kwotę jako kwotę brutto.

6. Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

VI.

VII.

VIII.

IX.

Zgodnie z wnioskiem obrońcy wyznaczonej oskarżonemu B. S. z urzędu, Sąd odwoławczy przyznał adw. K. D. żądaną kwotę 1478zł brutto z tytułu zwrotu kosztów nieopłaconej obrony udzielonej oskarżonemu z urzędu w postepowaniu odwoławczym, zgodnie z §2pkt1, §4ust.1i3, §17ust.2pkt5 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 14.05.24r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa albo jednostki samorządu terytorialnego kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz.U. poz.763).

Z uwagi na nieuwzględnienie apelacji obrońców oskarżonych i konieczność poniesienia przez oskarżonych kosztów procesu (art.636§1i2k.p.k.) Sąd zasądził od oskarżonych K. S. (1) i B. S. po połowie na rzecz oskarżyciela posiłkowego (...) Sp. z o.o. w P. zwrot kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu odwoławczym, których łączną wysokość ustalił na kwotę 1200zł zgodnie z §11ust.2 pkt 5 w zw. z §11ust.7 i §15 ust.1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22.10.15r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U. t.j. z 2023r. poz.1964).

Z uwagi na nieuwzględnienie apelacji obrońcy oskarżonej K. S. (1) i konieczność poniesienia przez oskarżoną kosztów procesu (art.636§1k.p.k.) Sąd zasądził od oskarżonej K. S. (1) na rzecz oskarżyciela posiłkowego (...) Sp. z o.o. w P. zwrot kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu odwoławczym, których wysokość ustalił na kwotę 1200zł zgodnie z §11ust.2 pkt 5 w zw. z §11ust.7 i §15 ust.1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22.10.15r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U. t.j. z 2023r. poz.1964).

Z uwagi na nieuwzględnienie apelacji obrońcy oskarżonej K. S. (1) i konieczność poniesienia przez oskarżoną kosztów procesu (art.636§1k.p.k.) Sąd zasądził od oskarżonej K. S. (1) na rzecz oskarżyciela posiłkowego D. N. zwrot kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu odwoławczym, których wysokość ustalił na kwotę 1200zł zgodnie z §11ust.2 pkt 5 w zw. z §11ust.7 i §15 ust.1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22.10.15r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U. t.j. z 2023r. poz.1964).

Z uwagi na trudną sytuację majątkową i zarobkową oskarżonych Sąd odwoławczy zwolnił oskarżoną K. S. (1) i oskarżonego B. S. w całości od zapłaty na rzecz Skarby Państwa kosztów sądowych, na podstawie art.624§1k.p.k. w zw. z art.634k.p.k., uznając, że ich uiszczenie byłoby dla nich zbyt uciążliwe.

7. PODPIS

A. W. I. P. M. K.

Dodano: 13 marca 2025, Opublikował(a): Milenia Brdęk
Podmiot udostępniający informację: Sąd Apelacyjny w Poznaniu
Data wytworzenia informacji: 28 lutego 2025