Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Poznaniu

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IIAKa 218/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w P. III Wydział Karny z (...) w sprawie o sygn. akt (...)

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☒ inny – pełnomocnik wnioskodawczyń L. K. (1) i M. S.

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

Pełnomocniczka wnioskodawczyń zaskarżyła wyrok w części - co do pkt. 2 oddalającego wniosek w pozostałym zakresie, tj. ponad kwoty po 16.000zł zasądzone na rzecz każdej z wnioskodawczyń - M. S. i L. K. (1) - z tytułu zadośćuczynienia oraz ponad kwoty po 6.011,41zł zasądzone na rzecz każdej z wnioskodawczyń - M. S. i L. K. (1) z tytułu odszkodowania.

Wyrokowi zarzuciła:

- w zakresie zadośćuczynienia:

1)  na podstawie art. 438 pkt 2 k.p.k. obrazę przepisów postępowania, która miała istotny wpływ na treść orzeczenia, tj.:

- art. 7 k.p.k. poprzez dowolną ocenę dowodów i wyciągnięcie z materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie wniosków sprzecznych z zasadami prawidłowego rozumowania, doświadczenia życiowego i wskazaniami wiedzy, tj. uznanie, że zadośćuczynienie w kwotach po 16.000zł na rzecz wnioskodawczyń spełnia cel i wymogi określone w art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 23 lutego 1991 r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu P. w przypadku krzywd i cierpień doznanych przez ich ojca L. K. (2) w związku z aresztowaniem go w okresach od (...)na skutek prowadzonego względem niego postepowania karnego, zakończonego wydaniem postanowienia Wojskowego Sądu Rejonowego w P. z (...) sygn. akt (...) o umorzeniu postępowania, w związku z podejmowaniem przez niego działalności na rzecz niepodległego bytu P..

2)  na podstawie art. 438 pkt 1a k.p.k. o brazę przepisów prawa materialnego, a mianowicie:

- art.445§1k.c. w zw. z art.445§2k.c. oraz art.448k.c. w zbiegu z art.8ust.1 ustawy lutowej, poprzez błędne przyjęcie, że zasądzona kwota zadośćuczynienia jest kwotą odpowiednią w przypadku krzywd ojca wnioskodawczyń – L. K. (2) w związku z aresztowaniem go w okresach od (...) do (...) na skutek prowadzonego względem niego postepowania karnego, zakończonego wydaniem postanowienia Wojskowego Sądu Rejonowego w P. z (...) sygn. akt (...) o umorzeniu postępowania, w związku z podejmowaniem przez niego działalności na rzecz niepodległego bytu P.;

- art.8ust.1 ustawy lutowej w zw. z art.445§1k.c. poprzez błędne ich zastosowanie skutkujące uznaniem, iż w okolicznościach niniejszej sprawy sumą odpowiednią zadośćuczynienia za krzywdę doznaną przez ojca wnioskodawczyń L. K. (2) jest łączna kwota 32.000zł, podczas gdy Sąd I instancji nie uwzględnił we właściwy sposób wszystkich istotnych okoliczności, które w sposób wyjątkowy miały wpływ na wymiar krzywd L. K. (2), tj. poczucia rażącej niesprawiedliwości z powodu niesłusznego pozbawienia go wolności w związku z działalnością niepodległościową, złych warunków, w jakich wówczas przebywał, obawy o bezpieczeństwo swoje i bliskich, a w konsekwencji błędne oddalenie w części w pozostałym zakresie wniosku o zadośćuczynienie.

- w zakresie odszkodowania:

1)  na podstawie art. 438 pkt 1a k.p.k. obrazę przepisów prawa materialnego, a mianowicie:

- art.8ust.1 ustawy lutowej w zw. z art.552§1k.p.k. poprzez ich błędną wykładnię na skutek bezpodstawnego stwierdzenia przez Sąd, że z uwagi na wykonywaną pracę L. K. (2) – tj. prowadzenie gospodarstwa rolnego, na potrzeby szacowania należnego wnioskodawczyniom odszkodowania należy przyjąć, jako wskaźnik zasądzenia wynagrodzenia, roczny przeciętny dochód z indywidualnego gospodarstwa rolnego wynoszący 5.549zł na 1ha przeliczeniowy, podczas gdy w ocenie wnioskodawczyń na potrzeby niniejszego szacowania należy przyjąć kryterium przeciętnego wynagrodzenia w sektorze przedsiębiorstw bez wypłat nagród z zysku, albowiem dochody uzyskiwane przez L. K. (2) pozwalały na jego utrzymanie na dobrym poziomie, a nadto to ze względu na aresztowanie ojca wnioskodawczyń i jego nieobecność gospodarstwo rolne podupadło, skutkując znaczną utratą dochodu.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Tytułem wstępu, na marginesie z uwagi na zaskarżenie wyroku jedynie na korzyść wnioskodawczyń, Sąd apelacyjny pragnie wskazać, że w każdej sprawie o odszkodowanie i zadośćuczynienie z ustawy rehabilitacyjnej przed zbadaniem przesłanek związanych z ustaleniem szkody i krzywdy należy kategorycznie przesądzić, że wnioskodawca w okresie od dnia (...) r. nie prowadził działalności, która byłaby zaprzeczeniem działalności na rzecz niepodległego bytu P..

Zagadnienie to nabiera szczególnego znaczenia, gdy dokumentacja zgromadzona przez Instytut Pamięci Narodowej zawiera materiały mogące wskazywać na taką działalność, tak jak miało to miejsce w niniejszym przypadku.

Zgodnie bowiem z art. 8 ust. 5 ustawy rehabilitacyjnej osobom, które w jakimkolwiek okresie od dnia (...) r. prowadziły działalność, która była zaprzeczeniem działalności na rzecz niepodległego bytu P., nie przysługuje od Skarbu Państwa odszkodowanie za poniesioną szkodę i zadośćuczynienie za doznaną krzywdę wynikłe z wykonania orzeczenia, którego stwierdzono nieważność, albo decyzji o internowaniu, która z mocy prawa została uznana za nieważną; bez znaczenia jest przy tym to, czy działalność taka miała miejsce przed, czy też po wydaniu takiego orzeczenia albo decyzji (patrz postanowienie z 22 lutego 2012 r., IV KK 166/11, OSNKW 2012/5/52; wyrok SA w Katowicach z 13 stycznia 2011 r., II AKa 429/10, LEX nr 785461).

Mimo iż Sąd I instancji uchybił tej powinności i nie przeprowadził takiej oceny, na obecnym etapie postępowania Sąd apelacyjny ustaleń i ocen takich czynić nie może. Należało więc przyjąć, że wobec ojca wnioskodawczyń negatywna przesłanka zasądzenia odszkodowania i zadośćuczynienia z art.8ust.5 ustawy z 23.02.91r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu P. nie zachodzi.

W niniejszej sprawie bezspornym było, natomiast, że prawomocnym postanowieniem z (...) w sprawie (...) Sąd Okręgowy w P. stwierdził nieważność wydanego wobec L. K. (2) postanowienia byłego Wojskowego Sądu Rejonowego w P. z (...) w sprawie o sygn. akt (...) umarzającego postępowanie wobec L. K. (2) oskarżonego o przestępstwo z art.88 w zw. z art.86§2k.k. W.P. oraz art.3 Dekretu o przestępstwach szczególnie niebezpiecznych w okresie odbudowy Państwa z (...) z uwagi na amnestię.

W sprawie tej ojciec wnioskodawczyń L. K. (2) był tymczasowo aresztowany w okresach od (...) do (...) Skarb Państwa ponosi tu więc odpowiedzialność na zasadzie ryzyka. Sąd I instancji uznał roszczenie o odszkodowanie i zadośćuczynienie co do zasady. Nie ma więc potrzeby rozważań tych powielać. Spór dotyczy tylko wysokości zasądzonego przez Sąd I instancji na rzecz wnioskodawczyń odszkodowania i zadośćuczynienia. Z uwagi na uznanie roszczenia co do zasady Sąd I instancji przyznając zadośćuczynienie i odszkodowanie córkom zmarłego, wbrew zarzutom skarżącej nie naruszył więc przepisu art.8 ust.1 ustawy lutowej.

Tytułem wstępu należy też wskazać, że zgodnie z zasadą rozkładu ciężaru dowodu osoba domagająca się odszkodowania i zadośćuczynienia powinna wykazać wszystkie przesłanki odpowiedzialności odszkodowawczej a mianowicie: zdarzenie sprawcze, szkodę co do zasady i wysokości oraz adekwatny związek przyczynowy pomiędzy zdarzeniem a szkodą.

W ocenie Sądu apelacyjnego, wbrew zarzutom skarżącej, Sąd I instancji dokonał prawidłowej oceny dowodów na podstawie których poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne, nie naruszając przy tym przepisu art.7k.p.k.

Niewątpliwym jest, jak prawidłowo ustalił Sąd I instancji Leon K. nie opowiadał nigdy swojej rodzinie ani o fakcie aresztowania, ani o warunkach panujących w areszcie i wiedzy na ten temat nie miały zeznające w niniejszej sprawie w charakterze świadków wnioskodawczynie. O fakcie, że ich ojciec był aresztowany wnioskodawczynie dowiedziały się dopiero w związku z postępowaniem prowadzonym przez IPN. Stąd Sąd I instancji ustalając możliwe warunki w jakich przebywał L. K. (2) w całości bazował na powszechnie dostępnej wiedzy historycznej. Niewątpliwym jest też tylko, że w chwili aresztowania ojciec wnioskodawczyń miał dopiero ukończone 16 lat, niespełna 17, miał ukończone 3 oddziały szkoły powszechnej i pracował w mieszkał przy rodzicach i pracował w gospodarstwie rolnym o powierzchni 13 ha. Ustaleń tych skarżący zdaje się nie kwestionować.

Sąd I instancji przedstawił prawidłowe kryteria jakimi należy się kierować przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia należnego z tytułu bezprawnego pozbawienia człowieka wolności. Apelująca zdaje się tych kryteriów nie kwestionować. Istota sporu na etapie postępowania apelacyjnego sprowadza się do tego, że zdaniem skarżącej w ramach tych kryteriów nie uwzględniono w należytym zakresie okoliczności bezpośrednio dotyczących wnioskodawcy.

Zgodnie z treścią art.445§1k.c. zadośćuczynienie winno być „odpowiednie”. Z istoty tego unormowania i natury krzywdy, suma przyznana tytułem zadośćuczynienia musi, siłą rzeczy być przybliżonym ekwiwalentem doznanych cierpień psychicznych i fizycznych.

Pojęcie „sumy odpowiedniej” użyte w art.445§1k.c. w istocie ma charakter niedookreślony, niemniej jednak w judykaturze wskazano kryteria, którymi należy się kierować przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia. Zadośćuczynienie ma mieć przede wszystkim charakter kompensacyjny, wobec czego jego wysokość nie może stanowić zapłaty symbolicznej, lecz musi przedstawiać jakąś ekonomicznie odczuwalną wartość. Jednocześnie wysokość ta nie może być nadmierną w stosunku do doznanej krzywdy, ale musi być „odpowiednia” w tym znaczeniu, że powinna być – przy uwzględnieniu krzywdy poszkodowanego – utrzymana w rozsądnych granicach, odpowiadających aktualnym warunkom i przeciętnej stopie życiowej społeczeństwa (por. wyrok SN z 22.04.85r. (...) 94/85 [LEX nr 8713]).

Pozbawienie wolności dla każdego człowieka jest bardzo ciężką dolegliwością. Trudno jest zmierzyć czy rozważyć rozmiar tej dolegliwości. Nie istnieją żadne wymierne wskaźniki tej krzywdy. Niewątpliwie brak jest obiektywnego przelicznika doznanej przez niesłusznie pozbawionego wolności krzywdy na kwotę wyrażoną w pieniądzach, co może powodować zawsze rozbieżność ocen w kwestii słusznego jej ustalenia. Niemniej jednak zasądzona przez Sąd I instancji na rzecz wnioskodawczyń kwota tytułem zadośćuczynienia jawi się właśnie jako odpowiednia.

Mając świadomość, że przy ustaleniu zadośćuczynienia chodzi o kwestię całkowicie ocenną, Sąd odwoławczy nie podzielił jednak stanowiska wyrażonego w apelacji.

Wbrew zarzutom skarżącego, w ocenie Sądu apelacyjnego, Sąd I instancji uwzględnił wszystkie okoliczności związane z krzywdą niematerialną i psychicznymi przeżyciami związanymi z tymczasowym aresztowaniem ojca wnioskodawczyń przez okres 2 miesięcy. Sąd miał na uwadze zarówno poczucie niesprawiedliwości z powodu niesłusznego pozbawienia wolności w związku z działalnością niepodległościową, złe warunki w jakich przebywał ojciec wnioskodawczyń co wynika z powszechnie dostępnej wiedzy historycznej, obawy ojca wnioskodawczyń o bezpieczeństwo swoje i bliskich. Z akt sprawy wynika, że był on dwukrotnie przesłuchiwany w trakcie postępowania. W ocenie Sądu apelacyjnego wszystkie te okoliczności znajdują odzwierciedlenie w kwocie przyznanego zadośćuczynienia, przy uwzględnieniu czasu pozbawienia wolności.

Dlatego w ocenie Sądu apelacyjnego Sąd I instancji nie naruszył przepisu art.445§1k.c. Nie naruszył też przepisu art.445§2k.c. Przepis art.445§2k.c. jako przepis szczególny daje tylko podstawę do zadośćuczynienia w wypadku pozbawienia wolności. Sąd I instancji nie mógł też naruszyć przepisu art.448k.c., który daje podstawę do domagania się zadośćuczynienia za naruszenie dóbr osobistych, gdyż podstawę zadośćuczynienia w niniejszej sprawie wobec ojca wnioskodawcy należy wiązać z przepisem art. 8ust.1 ustawy lutowej.

Zasądzona kwota zadośćuczynienia nie jest w ocenie Sądu odwoławczego zaniżona, a jest adekwatna do rozmiaru doznanej przez ojca wnioskodawczyń krzywdy. Uwzględnia w sposób należyty również czas bezprawnego pozbawienia wolności. Kwestionowane zadośćuczynienie mieści się w granicach sędziowskiego uznania i oceniane obiektywne, na ile jest to możliwe, nie może być uznane za niesprawiedliwe. Stanowi wystarczającą rekompensatę doznanej krzywdy.

Błędne jest przy tym odwoływanie się przez skarżącą do innych spraw w których zasądzono wyższe kwoty zadośćuczynienia, gdyż każdy przypadek oceniany musi być indywidualnie.

W tym stanie rzeczy w ocenie Sądu apelacyjnego zasądzenie na rzecz wnioskodawczyń dalszej wnioskowanej z tytułu zadośćuczynienia kwoty byłoby nadmiernym, nieuzasadnionym wzbogaceniem się wnioskodawczyń.

Jeżeli chodzi o odszkodowanie, to zgodnie z art.361§1i2k.c. zobowiązany do odszkodowania ponosi tylko normalne następstwa działania lub zaniechania z którego szkoda wynikła.

Jak już wyżej wskazano przed aresztowaniem ojciec wnioskodawczyń pracował w gospodarstwie ale było to gospodarstwo jego rodziców, gdyż z aktu oskarżenia wynika, że ojciec wnioskodawczyń mieszkał przy rodzicach, nie posiadał majątku.

Dlatego w ocenie Sądu odwoławczego, wbrew zarzutom skarżącej, Sąd I instancji poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne w oparciu o właściwie dokonana ocenę dowodów, nie naruszając przy tym przepisu art.7k.p.k., również co do wysokości zasądzonego odszkodowania.

Jeżeli natomiast chodzi o kwestionowaną przez skarżącą wysokość odszkodowania, to należy zauważyć, że nie ustalono w niniejszej sprawie aby ojciec wnioskodawczyń był właścicielem gospodarstwa rolnego, zajmował się tylko prowadzeniem tego gospodarstwa, które najpewniej było gospodarstwem rodzinnym ani aby zatrudniał się też przed tymczasowym aresztowaniem jako rolnik. W chwili aresztowania był kawalerem i miał dopiero 16 lat. Nie ustalono aby otrzymywał w związku z tą pracą w gospodarstwie jakiekolwiek wynagrodzenie, poza utrzymaniem. Z żadnych dowodów też nie wynikało aby po aresztowaniu ojca wnioskodawczyń gospodarstwo podupadło. Stąd przyznanie przez sąd I instancji odszkodowania w odniesieniu nawet do rocznego przeciętnego dochodu z indywidualnego gospodarstwa rolnego w chwili orzekania a nie w odniesieniu do przeciętnego wynagrodzenia w sektorze przedsiębiorstw jawi się jako korzystne i adekwatne.

Sąd I instancji nie mógł przy tym naruszyć przepisu art.8ust.1 ustawy lutowej w zw. z art.552§1k.p.k. skoro co do zasady uznał roszczenie o odszkodowanie za zasadne.

Reasumując, nie podzielając zarzutów zawartych w apelacji pełnomocnika wnioskodawczyń ani nie znajdując powodów branych pod uwagę z urzędu a powodujących konieczność zmiany bądź uchylenia zaskarżonego wyroku, Sąd apelacyjny orzekł o utrzymaniu zaskarżonego wyroku w mocy.

Wniosek

Pełnomocnik wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez zasądzenie na rzecz każdej z wnioskodawczyń - M. S. i L. K. (1) dalszych kwot po 84.000zł z tytułu zadośćuczynienia oraz o zasądzenie na rzecz każdej z wnioskodawczyń dalszych kwot po 2.028,36zł z tytułu odszkodowania za krzywdę i szkodę doznaną przez ojca wnioskodawczyń – L. K. (2) w związku z aresztowaniem go w okresach od (...) do (...) na skutek prowadzonego względem niego postepowania karnego, zakończonego wydaniem postanowienia Wojskowego Sądu Rejonowego w P. z (...) sygn. akt (...) o umorzeniu postępowania, w związku z podejmowaniem przez niego działalności na rzecz niepodległego bytu P..

Ewentualnie pełnomocnik wniosła o przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd Okręgowy w P..

Pełnomocnik wniosła też o zasądzenie od Skarbu Państwa na rzecz wnioskodawczyń kosztów postępowania apelacyjnego w tym kosztów zastępstwa procesowego wg norm przepisanych.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Z uwagi na to, że Sąd odwoławczy nie podzielił zarzutów dotyczących naruszenia art.7k.p.k. i dokonania błędnej oceny dowodów, w stopniu mającym wpływ na treść zaskarżonego wyroku ani zarzutów dotyczących naruszenia prawa materialnego i błędnego ustalenia kwot należnego zadośćuczynienia i odszkodowania, nie uwzględnił wniosku apelacyjnego o ich podwyższenie.

Wobec nieuwzględnienia apelacji złożonej przez pełnomocnika wnioskodawczyń nie było też możliwości zasadzenia na ich rzecz zwrotu kosztów ustanowionego pełnomocnika za postępowanie przed Sądem apelacyjnym.

Nie było też potrzeby przeprowadzenia na nowo przewodu sądowego w całości, stąd i wniosek o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd I instancji nie zasługiwał na uwzględnienie.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.11.

Przedmiot utrzymania w mocy

0.1Zasądzenie na rzecz każdej z wnioskodawczyń kwot po 6.011,41zł z tytułu odszkodowania (łącznie kwoty 12.022,82zł) i kwot po 16.000zł (łącznie kwoty 32.000zł) z tytułu zadośćuczynienia wraz z odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty i oddalenie wniosku o przyznanie zadośćuczynienia i odszkodowania ponad zasądzone kwoty.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Z uwagi na to, że Sąd odwoławczy ze wskazanych wyżej powodów nie podzielił zarzutów dotyczących dowolnej oceny dowodów ani zarzutów dotyczących naruszenia prawa materialnego, a co za tym idzie błędnego ustalenia kwot należnego zadośćuczynienia i odszkodowania, utrzymał w mocy zaskarżony wyrok w punkcie 2 w zakresie oddalenia żądania wniosku ponad zasądzone kwoty.

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II.

Zgodnie z art.554§4k.p.k. postępowanie jest wolne od kosztów sądowych. Zgodnie też z art.13 ustawy z 23.02.91r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu P. koszty postępowania w sprawach objętych ustawą ponowi Skarb Państwa. Stąd kosztami sądowymi za postępowanie odwoławcze, mimo nieuwzględnienia apelacji pełnomocnika, obciążono Skarb Państwa.

7.  PODPIS

A. W. M. K. I. P.