Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Poznaniu

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IIAKa 234/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w P. III Wydział Karny z (...) w sprawie o sygn. akt (...)

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☒ inny – pełnomocnik wnioskodawcy T. C.

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

Pełnomocniczka wnioskodawcy zaskarżyła wyrok w części - co do pkt. 1, w części oddalającej wniosek w pozostałym zakresie, tj. ponad kwotę 81.250zł zasądzoną tytułem zadośćuczynienia za krzywdę doznaną przez ojca wnioskodawcy oraz ponad kwotę 10.286,25zł zasądzoną z tytułu odszkodowania za krzywdę doznaną przez ojca wnioskodawcy; nadto w zakresie odsetek ustawowych, podczas gdy wnioskodawca złożył wniosek o zasądzenie na jego rzecz odsetek ustawowych za opóźnienie.

Wyrokowi zarzuciła:

- w zakresie zadośćuczynienia:

1)  na podstawie art. 438 pkt 1a k.p.k. obrazę przepisów prawa materialnego, tj.:

- art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 23.02.1991 r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego P. w zw. z art. 445 § 1 i 2 k.c. oraz art. 448 k.c. poprzez błędną ich wykładnię skutkującą bezzasadnym oddaleniem w części ponad kwotę 81.250,00 zł za krzywdę doznaną przez A. C. wynikającą z pozbawienia go wolności w okresie od dnia (...) r., w związku z wydaniem wyroku Wojskowego Sądu Okręgu L. z dnia (...) r., sygn. akt (...), w związku z działalnością na rzecz niepodległego bytu P., która w istocie jest niewspółmierna do rozmiaru doznanych przez pokrzywdzonego krzywd i cierpień, ich długotrwałości, intensywności i nieodwracalnego charakteru, w sytuacji, gdy okoliczności niniejszej sprawy przemawiają za zasądzeniem na rzecz wnioskodawcy zadośćuczynienia w wyższej wysokości (przedmiotowej kwoty zadośćuczynienia wskazanej we wniosku),

- art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 23.02.1991 r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego P. w zw. z art. 445 § 1 i 2 k.c. oraz art. 448 k.c. poprzez ich błędną wykładnię i nieuwzględnienie w sposób właściwy wszystkich istotnych krzywd A. C., a zwłaszcza poczucia rażącej niesprawiedliwości z powodu niesłusznego pozbawienia go wolności w związku z działalnością niepodległościową, złych warunków, w jakich wówczas przebywał, a w konsekwencji błędne oddalenie w części w pozostałym zakresie wniosku o zadośćuczynienie;

2)  obrazę przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść orzeczenia, tj.:art. 7 k.p.k. poprzez dowolną ocenę dowodów i wyciągnięcie z materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie wniosków sprzecznych z zasadami prawidłowego rozumowania, doświadczenia życiowego i wskazaniami wiedzy i uznanie, że zasądzone zadośćuczynienie w kwocie 81.250,00 złotych spełnia cel i wymogi określone art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 23 lutego 1991 r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu P. (dalej: ustawa lutowa, ustawa rehabilitacyjna) w przypadku krzywd A. C. doznanych wskutek pozbawienia go wolności w okresie od dnia (...) r., w związku z wydaniem wyroku Wojskowego Sądu Okręgu L. z dnia (...) r., sygn. akt (...), w związku z działalnością na rzecz niepodległego bytu P.;

- w zakresie odszkodowania:

1)  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia i wskazanie, iż przeciętne wynagrodzenie w momencie orzekania wynosiło 4.242,00 zł, podczas gdy podana kwota dotyczy minimalnego wynagrodzenia za prace w momencie orzekania (przeciętne wynagrodzenie w dniu złożenia wniosku wynosiło 7.544,64 zł, natomiast na dzień orzekania była to kwota 8.271,53 zł);

2)  na podstawie art. 438 pkt 1a k.p.k. obrazę przepisów prawa materialnego tj. art. 8 ust. 1 ustawy lutowej w zw. z art. 552 § 1 k.p.k. poprzez ich błędną wykładnię na skutek bezpodstawnego uznania przez Sąd, że na potrzeby szacowania należnego wnioskodawcy odszkodowania należy pomniejszyć uzyskaną kwotę o 25% kosztów utrzymania, które Represjonowany by poniósł przebywając na wolności, podczas gdy w ocenie wnioskodawcy na potrzeby niniejszego szacowania należy przyjąć wynagrodzenie co najmniej przeciętne, w pełnej wysokości, albowiem jak wskazano we wniosku wynagrodzenie otrzymywane przez A. C. pozwało na jego utrzymanie na dobrym poziomie, a nadto ze względu na fakt, iż był zdrowym, silnym mężczyzną, byłby w stanie osiągać wynagrodzenie w wysokości co najmniej przeciętnego wynagrodzenia za pracę, gdyby nie został pozbawiony wolności;

3)  art. 8 ust. 1 ustawy lutowej w zw. z art. 552 § 1 k.p.k., art. 361 § 1 i 2 k.c. poprzez błędną wykładnię skutkującą uznaniem, że należne odszkodowanie w sprawie należy pomniejszyć o koszty utrzymania, co przeczy zasadzie pełnej kompensacji szkody, zgodnie z którą odszkodowanie powinno stanowić kwotę będącą pełnym naprawieniem doznanej przez pokrzywdzonego szkody (100% uzyskanego wynagrodzenia);

- w zakresie odsetek:

- na zasadzie art. 427 § 2 oraz art. 438 pkt 1a k.p.k., obrazę przepisów prawa materialnego, tj. art. 481 § 1 k.c. poprzez jego niezastosowanie i nieprzyznanie od zasądzonej sumy odsetek ustawowych za opóźnienie liczonych od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty, pomimo iż takie żądanie zostało zgłoszone we wniosku inicjującym postępowanie.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☒ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

W niniejszej sprawie bezspornym było, że prawomocnym postanowieniem z (...) w sprawie (...) Sąd Okręgowy w P. stwierdził nieważność wydanego wobec A. C. wyroku Wojskowego Sądu Okręgu L. z dnia (...) r., sygn. akt (...), którym ojciec wnioskodawcy A. C. został skazany na karę 5 lat pozbawienia wolności, za przestępstwo z art.11 Dekretu o Ochronie P. z (...), wykonanie której to kary darowano na mocy Dekretu o amnestii z (...) w której to sprawie A. C. był pozbawiony wolności od (...)

Skarb Państwa ponosi tu więc odpowiedzialność na zasadzie ryzyka. Sąd I instancji uznał roszczenie o odszkodowanie i zadośćuczynienie co do zasady. Nie ma więc potrzeby rozważań tych powielać. Spór dotyczy tylko wysokości zasądzonego przez Sąd I instancji na rzecz wnioskodawcy odszkodowania i zadośćuczynienia, a także zasądzonych odsetek ustawowych zamiast odsetek za opóźnienie. Z uwagi na uznanie roszczenia co do zasady Sąd I instancji przyznając zadośćuczynienie i odszkodowanie, wbrew zarzutom skarżącej nie naruszył więc przepisu art.8 ust.1 ustawy lutowej.

Tytułem wstępu należy też wskazać, że zgodnie z zasadą rozkładu ciężaru dowodu osoba domagająca się odszkodowania i zadośćuczynienia powinna wykazać wszystkie przesłanki odpowiedzialności odszkodowawczej a mianowicie: zdarzenie sprawcze, szkodę co do zasady i wysokości oraz adekwatny związek przyczynowy pomiędzy zdarzeniem a szkodą.

W ocenie Sądu apelacyjnego, wbrew zarzutom skarżącej, Sąd I instancji dokonał prawidłowej oceny dowodów, w szczególności w postaci zeznań wnioskodawcy T. C. i dokumentów zebranych w sprawie, na podstawie których poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne, nie naruszając przy tym przepisu art.7k.p.k.

Jak prawidłowo ustalił Sąd I instancji A. C. został osadzony w areszcie na Z. w L., gdzie warunki były trudne, cele były przeludnione, warunki sanitarne były na niskim poziomie. Sąd prawidłowo ustalił też, że wobec A. C. nie dochodziło do szczególnych przejawów przemocy fizycznej ze strony pilnujących go strażników, gdyż A. C. powoływał się na rany poniesione w kampanii wrześniowej. Ojciec wnioskodawcy otrzymywał znikome racje żywnościowe i nie było możliwości wysyłania mu pomocy, w tym paczek. Sąd prawidłowo ustalił też, że ojciec wnioskodawcy nie odniósł trwałych negatywnych skutków w zakresie zdrowia, a jego stan zdrowia wynikał przede wszystkim z odniesionych ran w kampanii wrześniowej. Niewątpliwym jest też, że w chwili aresztowania ojciec wnioskodawcy miał niespełna 29 lat, mieszkał z bratem, któremu pomagał w gospodarstwie rolnym, za którą to pomoc nie otrzymywał wynagrodzenia a jedynie utrzymanie. Podczas okupacji pracował natomiast jako gajowy. Ojciec wnioskodawcy zmarł w wieku 93 lat. Ustaleń tych skarżący zdaje się nie kwestionować. Ustaleń tych dokonano na podstawie między innymi, prawidłowo uznanych za wiarygodne, zeznań wnioskodawcy T. C..

Skarżąca natomiast poza gołosłownym twierdzeniem, że kwota zasądzonego zadośćuczynienia jest niewspółmiernie niska w stosunku do rozmiaru doświadczonych przez represjonowanego krzywd i cierpień, ich intensywności, trwałości i nieodwracalnego charakteru, nie wskazała w apelacji na żadne okoliczności, w szczególności formy represji, które zostały pominięte przez Sąd I instancji lub niedocenione w wystarczającym stopniu przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia. Skarżąca nie wskazała też z czego wywodzi jakoby ojciec wnioskodawcy miał być szykanowany poprzez liczne przesłuchania przez strażników. Oczywistym jest natomiast, że ojciec wnioskodawcy był pozbawiony wolności, pozbawienie to trwało 101 dni.

Sąd I instancji w ocenie Sądu apelacyjnego przedstawił też prawidłowe kryteria jakimi należy się kierować przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia należnego z tytułu bezprawnego pozbawienia człowieka wolności. Apelująca zdaje się tych kryteriów nie kwestionować. Istota sporu na etapie postępowania apelacyjnego sprowadza się do tego, że zdaniem skarżącej w ramach tych kryteriów nie uwzględniono w należytym zakresie okoliczności bezpośrednio dotyczących wnioskodawcy.

Zgodnie z treścią art.445§1k.c. zadośćuczynienie winno być „odpowiednie”. Z istoty tego unormowania i natury krzywdy, suma przyznana tytułem zadośćuczynienia musi, siłą rzeczy być przybliżonym ekwiwalentem doznanych cierpień psychicznych i fizycznych.

Pojęcie „sumy odpowiedniej” użyte w art.445§1k.c. w istocie ma charakter niedookreślony, niemniej jednak w judykaturze wskazano kryteria, którymi należy się kierować przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia. Zadośćuczynienie ma mieć przede wszystkim charakter kompensacyjny, wobec czego jego wysokość nie może stanowić zapłaty symbolicznej, lecz musi przedstawiać jakąś ekonomicznie odczuwalną wartość. Jednocześnie wysokość ta nie może być nadmierną w stosunku do doznanej krzywdy, ale musi być „odpowiednia” w tym znaczeniu, że powinna być – przy uwzględnieniu krzywdy poszkodowanego – utrzymana w rozsądnych granicach, odpowiadających aktualnym warunkom i przeciętnej stopie życiowej społeczeństwa (por. wyrok SN z 22.04.85r. (...) 94/85 [LEX nr 8713]).

Pozbawienie wolności dla każdego człowieka jest bardzo ciężką dolegliwością. Trudno jest zmierzyć czy rozważyć rozmiar tej dolegliwości. Nie istnieją żadne wymierne wskaźniki tej krzywdy. Niewątpliwie brak jest obiektywnego przelicznika doznanej przez niesłusznie pozbawionego wolności krzywdy na kwotę wyrażoną w pieniądzach, co może powodować zawsze rozbieżność ocen w kwestii słusznego jej ustalenia. Niemniej jednak zasądzona przez Sąd I instancji na rzecz wnioskodawcy kwota 81.250zł tytułem zadośćuczynienia jawi się właśnie jako odpowiednia.

Mając świadomość, że przy ustaleniu zadośćuczynienia chodzi o kwestię całkowicie ocenną, Sąd apelacyjny nie podzielił jednak stanowiska wyrażonego w apelacji.

Wbrew zarzutom skarżącej, w ocenie Sądu apelacyjnego, Sąd I instancji uwzględnił wszystkie okoliczności związane z krzywdą niematerialną i psychicznymi przeżyciami związanymi z pozbawieniem wolności ojca wnioskodawcy przez okres 3 miesięcy. Sąd miał na uwadze zarówno poczucie niesprawiedliwości z powodu niesłusznego pozbawienia wolności w związku z działalnością niepodległościową, złe warunki w jakich przebywał ojciec wnioskodawcy. W ocenie Sądu apelacyjnego wszystkie te okoliczności znajdują odzwierciedlenie w kwocie przyznanego zadośćuczynienia, przy uwzględnieniu czasu pozbawienia wolności.

Dlatego w ocenie Sądu apelacyjnego Sąd I instancji nie naruszył przepisu art.445§1k.c. Nie naruszył też przepisu art.445§2k.c. Przepis art.445§2k.c. jako przepis szczególny daje tylko podstawę do zadośćuczynienia w wypadku pozbawienia wolności. Sąd I instancji nie mógł też naruszyć przepisu art.448k.c., który daje podstawę do domagania się zadośćuczynienia za naruszenie dóbr osobistych, gdyż podstawę zadośćuczynienia w niniejszej sprawie wobec ojca wnioskodawcy należy wiązać z przepisem art. 8ust.1 ustawy lutowej.

Zasądzona kwota zadośćuczynienia nie jest w ocenie Sądu odwoławczego zaniżona, a jest adekwatna do rozmiaru doznanej przez ojca wnioskodawcy krzywdy. Uwzględnia w sposób należyty również czas bezprawnego pozbawienia wolności. Kwestionowane zadośćuczynienie mieści się w granicach sędziowskiego uznania i oceniane obiektywne, na ile jest to możliwe, nie może być uznane za niesprawiedliwe. Stanowi wystarczającą rekompensatę doznanej krzywdy.

Błędne jest przy tym odwoływanie się przez skarżącą do innych spraw w których zasądzono wyższe kwoty zadośćuczynienia, gdyż każdy przypadek oceniany musi być indywidualnie.

W tym stanie rzeczy w ocenie Sądu apelacyjnego zasądzenie na rzecz wnioskodawcy dalszej wnioskowanej z tytułu zadośćuczynienia kwoty 673.214zł byłoby nadmiernym, nieuzasadnionym wzbogaceniem się wnioskodawcy.

Jeżeli chodzi natomiast o odszkodowanie, to zgodnie z art.361§1i2k.c. zobowiązany do odszkodowania ponosi tylko normalne następstwa działania lub zaniechania z którego szkoda wynikła.

Jak już wyżej wskazano przed aresztowaniem ojciec wnioskodawcy pracował w gospodarstwie ale było to gospodarstwo jego brata. Za pracę w tym gospodarstwie nie otrzymywał wynagrodzenia, a jedynie utrzymanie.

Dlatego w ocenie Sądu apelacyjnego, wbrew zarzutom skarżącej, Sąd I instancji poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne w oparciu o właściwie dokonana ocenę dowodów, nie naruszając przy tym przepisu art.7k.p.k. Niewątpliwie przyznając odszkodowanie Sąd I instancji odnosił się do minimalnego wynagrodzenia za pracę w roku (...), co wynika ze wskazywanej w uzasadnieniu kwoty 4.242zł. Natomiast użycie przy tym przez Sąd I instancji sformułowania, że jest to przeciętne wynagrodzenie, uznać należy za lapsus językowy.

Jeżeli natomiast chodzi o kwestionowaną przez skarżącą wysokość odszkodowania, to należy zauważyć, że nie ustalono w niniejszej sprawie aby ojciec wnioskodawcy pracował i otrzymywał wynagrodzenie za pracę w chwili zatrzymania. Pomagał jedynie bratu w prowadzeniu gospodarstwa. Nie ustalono aby otrzymywał w związku z tą pracą w gospodarstwie jakiekolwiek wynagrodzenie, poza utrzymaniem. Stąd przyznanie przez sąd I instancji odszkodowania w odniesieniu do minimalnego wynagrodzenia jawi się jako korzystne i adekwatne do utraconych możliwości zarobkowych.

Sąd apelacyjny podzielił jedynie zarzut skarżącej, że ustalając wysokość odszkodowania stanowiącego równowartość utraconego zarobku, Sąd I instancji nie był uprawniony do umniejszenia przyznanego odszkodowania o 25% kosztów utrzymania, które wnioskodawca by poniósł przebywając na wolności. Przyjmując więc prawidłowo, wbrew zarzutom skarżącej, że ojciec wnioskodawcy w wyniku pozbawienia go wolności poniósł szkodę stanowiącą równowartość utraconego miesięcznie zarobku w wysokości równej minimalnemu wynagrodzeniu w (...) roku, Sąd I instancji nieprawidłowo obniżył odszkodowanie o kwotę 3.428,75zł, stanowiącą 25% kwoty 13.715zł. Dlatego zasądzone przez Sąd I instancji odszkodowanie Sąd apelacyjny podwyższył do kwoty 13.715zł czyli o kwotę 3.428,75zł z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku.

Sąd apelacyjny nie podzielił bowiem zapatrywania wyrażonego w tym przedmiocie przez Sąd I instancji, który odwołał się do tzw. metody dyferencyjnej przy ustalaniu wysokości należnego odszkodowania. Sąd apelacyjny w pełni podziela natomiast stanowisko wyrażone przez Sąd Najwyższy w wyroku z (...)w sprawie (...) (OSNK 2022/11-12/44, LEX nr 2692735, podobnie SA w Katowicach w wyroku z 19.11.13r. w sprawie IACa748/13 (LEX nr 1400309)), że wielkość szkody, którą poniósł wnioskodawca na skutek pozbawienia go możliwości wykonywania dotychczasowej pracy zarobkowej i która powinna zostać skompensowana zasądzonym odszkodowaniem wyznacza suma utraconych zarobków. Istotą odpowiedzialności Skarbu Państwa na zasadzie ryzyka jest pełna indemnizacja poniesionej szkody – tego co zostało utracone, a nie tego co zostało zaoszczędzone.

Sąd I instancji nie mógł natomiast naruszyć przepisu art.8ust.1 ustawy lutowej w zw. z art.552§1k.p.k. skoro co do zasady uznał roszczenie o odszkodowanie za zasadne.

Sąd apelacyjny podzielił też również zarzut skarżącej, że zasądzone ustawowe odsetki na wypadek nie spełnienia świadczenia pieniężnego powinny być odsetkami za opóźnienie o których mowa w art.481§1k.c. Podstawą prawną zasądzenia odsetek ustawowych od przyznanego odszkodowania i zadośćuczynienia jest art. 481 § 1 k.c. Odsetki od sumy pieniężnej stanowiącej odszkodowanie i zadośćuczynienie za niesłuszne tymczasowe aresztowanie (lub zatrzymanie) są wynagrodzeniem za opóźnienie w zapłacie sumy pieniężnej, która jest już wymagana i dlatego odsetki przysługują od dnia uprawomocnienia się wyroku, (uchwała SN. z dnia 10 grudnia 1991 r., I KZP 35/91). Dlatego Sąd apelacyjny przyjął, że zasądzone przez Sąd I instancji ustawowe odsetki, to odsetki za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku.

Reasumując, nie podzielając pozostałych zarzutów zawartych w apelacji pełnomocnika wnioskodawcy ani nie znajdując powodów branych pod uwagę z urzędu, a powodujących konieczność zmiany bądź uchylenia zaskarżonego wyroku, Sąd apelacyjny orzekł jak w wyroku.

Wniosek

Pełnomocnik wniosła o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez zasądzenie na rzecz wnioskodawcy dalszej kwoty 673.214zł z tytułu zadośćuczynienia za krzywdę oraz dalszej kwoty 14.294,46zł z tytułu odszkodowania za szkodę doznaną przez A. C. wskutek pozbawienia go wolności w okresie od dnia (...) r., w związku z wydaniem wyroku Wojskowego Sądu Okręgu L. z dnia (...) r., sygn. akt (...), w związku z działalnością na rzecz niepodległego bytu P., wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku do dnia zapłaty.

Ewentualnie pełnomocnik wniosła o przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd Okręgowy w P..

Pełnomocnik wniosła też o zasądzenie od Skarbu Państwa na rzecz wnioskodawcy kosztów postępowania apelacyjnego w tym kosztów zastępstwa procesowego wg norm przepisanych.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☒zasadny

☐ częściowo zasadny

☐niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Z uwagi na to, że Sąd odwoławczy nie podzielił zarzutów dotyczących naruszenia art.7k.p.k. i dokonania błędnej oceny dowodów, w stopniu mającym wpływ na treść zaskarżonego wyroku ani zarzutów dotyczących naruszenia prawa materialnego i błędnego ustalenia kwoty należnego zadośćuczynienia, nie uwzględnił wniosku apelacyjnego o jego podwyższenie.

Mimo natomiast, że Sąd odwoławczy nie podzielił zarzutów dotyczących błędu w ustaleniach faktycznych ani zarzutów dotyczących naruszenia prawa materialnego i błędnego ustalenia kwot należnego odszkodowania w odniesieniu do minimalnego, a nie wnioskowanego przeciętnego wynagrodzenia, Sąd apelacyjny uwzględnił zarzut błędnego pomniejszenia przyznanego odszkodowania o 25% kosztów utrzymania. Dlatego Sąd apelacyjny uwzględnił częściowo wniosek o podwyższenie odszkodowania i podwyższył je o kwotę 3.428,75zł. z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku. Sąd zmienił bowiem również orzeczenie o odsetkach zawarte w zaskarżonym wyroku przyjmując, że są to odsetki ustawowe za opóźnienie.

Wobec częściowego uwzględnienia apelacji złożonej przez pełnomocnika wnioskodawcy, Sąd apelacyjny zasądził też na rzecz wnioskodawcy zwrot kosztów ustanowionego pełnomocnika w postępowaniu przed Sądem apelacyjnym.

Nie było natomiast potrzeby przeprowadzenia na nowo przewodu sądowego w całości, stąd wniosek o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd I instancji nie zasługiwał na uwzględnienie.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.11.

Przedmiot utrzymania w mocy

0.1Zasądzenie na rzecz wnioskodawcy kwoty 81.250zł z tytułu odszkodowania i oddalenie wniosku o przyznanie zadośćuczynienia ponad tą kwotę.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Z uwagi na to, że Sąd odwoławczy ze wskazanych wyżej powodów nie podzielił zarzutów dotyczących dowolnej oceny dowodów ani zarzutów dotyczących naruszenia prawa materialnego, a co za tym idzie błędnego ustalenia kwoty należnego zadośćuczynienia utrzymał w mocy zaskarżony wyrok w zakresie oddalenia żądania wniosku o zadośćuczynienie ponad zasądzoną kwotę.

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

Przedmiot i zakres zmiany

Zasądzenie na rzecz wnioskodawcy dodatkowo kwoty 3.428,75zł z tytułu odszkodowania z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku; czyli podwyższenie zasądzonego odszkodowania do łącznej kwoty 13.715zł. Wskazanie, że orzeczone w zaskarżonym wyroku odsetki od zasadzonego zadośćuczynienia i odszkodowania to odsetki za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku.

Zwięźle o powodach zmiany

Mimo, że Sąd odwoławczy nie podzielił zarzutów dotyczących błędu w ustaleniach faktycznych ani zarzutów dotyczących naruszenia prawa materialnego i błędnego ustalenia kwot należnego odszkodowania w odniesieniu do minimalnego, a nie wnioskowanego przeciętnego wynagrodzenia, Sąd apelacyjny uwzględnił zarzut błędnego pomniejszenia przyznanego odszkodowania o 25% kosztów utrzymania. Sąd apelacyjny uwzględnił więc częściowo wniosek o podwyższenie odszkodowania i podwyższył je o kwotę 3.428,75zł. z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku. Sąd zmienił również orzeczenie o odsetkach zawarte w zaskarżonym wyroku przyjmując, że są to odsetki ustawowe za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku.

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II.

Zgodnie z art.554§4k.p.k. postępowanie jest wolne od kosztów sadowych, stąd kosztami tymi za postępowanie odwoławcze obciążono Skarb Państwa. Zgodnie z tym przepisem też, z uwagi na częściowe uwzględnienie apelacji, przyznano wnioskodawcy zwrot uzasadnionych wydatków z tytułu ustanowienia pełnomocnika, których wysokość ustalono na podstawie §11ust.6 Rozporządzenia MS z 22.10.15r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U. poz1800 ze zm.).

7.  PODPIS

A. W. I. P. M. K.