Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Poznaniu

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IIAKa 236/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w Z. z (...) w sprawie o sygn. akt (...)

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☐

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

Obrońca oskarżonego R. I., na podstawie art.438pkt4k.p.k., zarzuciła wyrokowi niewspółmierną surowość orzeczonej nawiązki w stosunku do stopnia zawinienia oskarżonego poprzez naruszenie art.53k.k. w zw. z art.56k.k. zw. z art.46k.k. w zw. z art.48k.k.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Zarzut okazał się niezasadny aczkolwiek celowy. Zarzut był o tyle niezasadny, że obrońca podniosła, że nawiązka jest niewspółmierna do stopnia zawinienia oskarżonego i sytuacji majątkowej oraz zarobkowej oskarżonego. Sąd I instancji ani w wyroku, ani w jego uzasadnieniu, co po pierwsze, nie wskazał z jakiego tytułu orzekł przedmiotową nawiązkę. Czy zamiast obowiązku odszkodowania czy zamiast obowiązku zadośćuczynienia. W uzasadnieniu orzeczenia o nawiązce Sąd I instancji wskazał jedynie, że oskarżony nie łoży żadnych kwot na małoletnią w związku z czym jest to jedyna finansowa i wymierna dolegliwość orzeczona wobec oskarżonego. Nie są to zaś w ocenie Sądu odwoławczego w żadnym razie przesłanki do orzeczenia nawiązki w przypadku czynu przypisanego oskarżonemu R. I. w postaci usiłowania handlu ludźmi.

Po drugie, w obecnym stanie prawnym przesłankami orzeczenia obowiązku naprawienia szkody są: skazanie (za jakiekolwiek przestępstwo) i wyrządzenie tym przestępstwem szkody. Jednakże należy podkreślić, że na gruncie art. 46kk skazanie musi dotyczyć przestępstwa, z którego wynikła szkoda lub krzywda. Tym samym przekłada się to na zakres możliwych do skompensowania uszczerbków. Zakres ten jest wyznaczony przez krąg znamion typu czynu zabronionego zarzuconych w akcie oskarżenia.

Z przypisanego oskarżonemu przestępstwa, nawet tak jak to uczynił Sąd I instancji, chociaż nieprawidłowo w ocenie Sądu odwoławczego, o czym będzie jeszcze mowa niżej, dla małoletniej pokrzywdzonej, chociażby z uwagi na przypisanie oskarżonemu usiłowania przestępstwa, nie wynikła żadna szkoda majątkowa ani krzywda. Szkodą majątkową w realiach niniejszej sprawy nie może być bowiem, tak jak wskazał Sąd I instancji w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku brak alimentacji córki przez oskarżonego. Dla pokrzywdzonej nie wynikła też żadna szkoda niemajątkową – krzywda, którą należałoby zrekompensować orzeczoną nawiązką. Przy orzekaniu o zadośćuczynieniu i odszkodowaniu, zgodnie z art.46§1k.k. Sąd karny musu stosować przepisy prawa cywilnego. Nadto zadośćuczynienia zgodnie z prawem cywilnym można dochodzić tylko gdy ustawa tak stanowi. Ma to miejsce tylko w przypadku naruszenia dóbr osobistych (art.24k.c., art.445k.c., art.446§4k.c., art.448k.c.)

Niezależnie od powyższego wśród kryteriów, które należy brać pod uwagę przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia, nie można dopatrywać się okoliczności związanych z możliwościami zarobkowymi oskarżonego i jego stanem majątkowym, bowiem okoliczności te nie wpływają na rozmiar wyrządzonej krzywdy ani na stopień winy sprawcy. Takiego kryterium nie znajdzie się również w treści art. 445 § 1 k.c. Wreszcie przede wszystkim środek karny określony w art. 46 § 1 k.k. chroni interesy pokrzywdzonego w procesie karnym. Trudno zaś przyjąć, iż «wartość» tej samej krzywdy byłaby różna w zależności od zamożności bądź możliwości zarobkowych sprawcy przestępstwa. Do tego bowiem sprowadza się rozumowanie, iż wysokość zadośćuczynienia miałaby zależeć m.in. od kryteriów w postaci możliwości finansowych oskarżonego, co mija się z samą istotą zadośćuczynienia” (wyrok SA w Poznaniu z 26.09.2017 r., II AKa 142/17, LEX 2402488). Orzeczenie o nawiązce na podstawie art. 46 § 2 k.k. stanowi natomiast swoisty jurydyczny «surogat» rozstrzygnięcia o odszkodowaniu lub zadośćuczynieniu (art. 46 § 1 k.k.). Użycie w art.46§2k.k. słowa „zamiast” wskazuje, że przesłanki orzeczenia nawiązki są takie same jak przesłanki orzeczenia obowiązku naprawienia szkody lub zadośćuczynienia za doznaną krzywdę.

Stąd w ocenie Sądu odwoławczego niezależnie od podniesionych w apelacji zarzutów, które nie zostały zasadnie postawione, orzeczenie o nawiązce przez Sąd I instancji, co do zasady nie było prawidłowe. Nawet przy tak przypisanym oskarżonemu czynie, jak to uczynił Sąd I instancji, nie było podstaw do orzeczenia nawiązki w ogóle.

Wniosek

Obrońca wniosła o zmianę orzeczenia w części dotyczącej nawiązki orzeczonej w punkcie 2 wyroku poprzez orzeczenie nawiązki w wysokości 500zł, ewentualnie o uchylenie zaskarżonej części orzeczenia i przekazanie sprawy Sadowi I instancji do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Ponieważ Sąd odwoławczy, o czym będzie mowa niżej, zmienił kwalifikację prawną czynów oskarżonych i przyjął, że dopuścili się oni jedynie przygotowania do przestępstwa z art.189a§1k.k., którym to przestępstwem, w zakresie wyznaczonym przez krąg znamion tego typu czynu zabronionego, oskarżeni również nie wyrządzili małoletniemu dziecku żadnej szkody ani krzywdy, nie było podstaw do utrzymywania orzeczonej nawiązki w ogóle, a nie tylko do jej obniżenia, stąd Sąd odwoławczy orzeczenie o nawiązce zawarte w punkcie 2 zaskarżonego wyroku ostatecznie uchylił. Nie było też bowiem powodów dla których sprawa w tym przedmiocie maiłaby być ponownie rozpoznana przez Sąd I instancji.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

Sąd odwoławczy niezależnie od granic zaskarżenia i podniesionych zarzutów, na korzyść obu oskarżonych, przy czym wobec oskarżonej A. I. (1) w oparciu o przepis art.435k.p.k., poprawił błędną kwalifikacje prawną czynów oskarżonych. W ocenie Sądu odwoławczego bowiem, oskarżeni, jak wynika z prawidłowych ustaleń faktycznych dokonanych przez Sąd I instancji na podstawie prawidłowo dokonanej oceny dowodów (zwłaszcza wyjaśnień oskarżonych, którzy przyznali się do popełnienia zarzucanych im czynów czy zeznań świadków A. M., D. Ł.) w okresie od nieustalonego dnia (...)w K. woj. (...), w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, działając wspólnie i w porozumieniu w celu popełnienia czynu zabronionego podejmowali czynności mające stworzyć warunki do przedsięwzięcia czynu zmierzającego bezpośrednio do jego dokonania czyniąc przygotowania do przekazania swojego małoletniego dziecka A. I. (2) osobie trzeciej za kwotę nie mniejszą niż 40.000zł w celu jej wykorzystania, w ten sposób, że poszukiwali w sieci Internet ogłoszeń dotyczących chęci zakupu dzieci, a następnie podjęli próby kontaktu z potencjalnymi nabywcami, czym dopuścili się przestępstwa z art.189a§2k.k.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

W ocenie Sądu odwoławczego zachowanie oskarżonego R. I. nie weszło w fazę usiłowania przestępstwa z art.189a§1k.k., a zatrzymało się w fazie przygotowania do tego przestępstwa. Tym samym oskarżonej A. I. (1) nie można było przypisać pomocnictwa do usiłowania przez oskarżonego R. I. przestępstwa z art.189a§1k.k. a też jedynie przygotowanie do tego przestępstwa. Już z samego opisu czynu przypisanego oskarżonemu R. I. przez Sąd I instancji wynika, że oskarżonemu przypisano czynności polegające jedynie na poszukiwaniu w sieci Internet ogłoszeń dotyczących chęci zakupu dzieci, a następnie podjęciu próby kontaktu z potencjalnymi nabywcami. Oskarżeni, mimo pojętych prób nie znaleźli nawet potencjalnego nabywcy. Świadek bowiem A. M. zaniepokojony zadanym przez telefon pytaniem oskarżonego o chęć zakupu dziecka od razu zawiadomił organy ścigania.

Były więc to nie czynności zmierzające bezpośrednio do dokonania czynu zabronionego z art.189a§1k.k., a czynności mające stworzyć warunki do przedsięwzięcia czynu zmierzającego bezpośrednio do jego dokonania. W sytuacji natomiast, gdy sprawca w celu popełnienia czynu zabronionego podejmuje czynności mające stworzyć warunki do przedsięwzięcia czynu zmierzającego bezpośrednio do jego dokonania, w szczególności w tymże celu wchodzi w porozumienie z inną osobą, uzyskuje lub przysposabia środki, zbiera informacje lub sporządza plan działania, mamy do czynienia z przygotowaniem do przestępstwa o którym stanowi art.16§1k.k. Za takie przygotowanie, w ocenie Sądu odwoławczego, czyli za przestępstwo z art.189a§2k.k. odpowiadać może też w realiach niniejszej sprawy oskarżona A. I. (1), która nadto jako matka dziecka, zaniechała powstrzymania oskarżonego R. I..

Przygotowanie do przestępstwa handlu ludźmi jest karalne zgodnie z przepisem art.189a§2k.k. Przygotowanie stanowi pierwszą w kolejności postać stadialną realizacji czynu zabronionego. Chodzi o podjęcie czynności mających stworzyć „warunki do przedsięwzięcia czynu zmierzającego bezpośrednio do jego dokonania. Strona podmiotowa przygotowania przejawia się w zamiarze bezpośrednim. Przygotowanie wymaga aktywnego zachowania (tzn. działania), a zatem – a contrario – nie jest możliwe przygotowanie przez zaniechanie. Wymóg czynienia przygotowań przez działanie nie wyklucza możliwości przygotowania się do przestępstwa, które ma być popełnione przez zaniechanie, np. niewykonanie obowiązku przez gwaranta nienastąpienia skutku (Małecki [w:] Wróbel, Zoll I/1, s. 320; Małecki, Przygotowanie, s. 120–121). Por. wyrok SA we Wrocławiu z 20.11.2019 r., II AKa 324/19, LEX nr 2764876: „Od strony przedmiotowej przygotowanie polega [...] na stworzeniu warunków do usiłowania popełnienia czynu zabronionego, wytworzeniu sytuacji umożliwiającej sprawcy zaatakowanie dobra chronionego w ramach pochodu określonego przestępstwa rodzajowego, w których to okolicznościach chce się znaleźć sprawca przygotowujący się do przestępstwa. Czynności przygotowawcze charakteryzują się zatem potencjalnym zagrożeniem dla dobra prawnego, które staje się aktualne – zaczyna realnie istnieć – dopiero na etapie kolejnego czynu, polegającego na usiłowaniu popełnienia określonego przestępstwa rodzajowego.

Wyjaśnienie różnicy między przygotowaniem a usiłowaniem sprowadza się do ustalenia, czy zachowanie sprawcy było abstrakcyjnym, czy też konkretnym zagrożeniem dla chronionego prawem dobra. Usiłowanie jest zatem bardziej konkretne niż przygotowanie, a zagrożenie dobra chronionego staje się realne” (wyrok SN z 9.09.1999 r., III KKN 704/98, Prok. i Pr.-wkł. (...), poz. 2; por też wyrok SA we Wrocławiu 23.10.2023 r., II AKa 280/23, LEX nr 3671661).

W ocenie Sądu odwoławczego w realiach niniejszej sprawy na etapie działania oskarżonych zagrożenie dobra było abstrakcyjne.

Niewątpliwie zaś oskarżeni czynili przygotowania do przestępstwa handlu ludźmi czyli przestępstwa określonego w art. 189a § 1k.k. Sam handel ludźmi został zdefiniowany w art. 115 § 22k.k.. Wynika z tego przepisu, że do realizacji znamion typu określonego w art. 189a § 1k.k. konieczne jest wystąpienie trzech elementów: zachowania polegającego na werbowaniu, transporcie, dostarczaniu przekazywaniu, przechowywaniu lub przyjmowaniu osoby; sposobu działania przez zastosowanie przemocy lub groźby bezprawnej, uprowadzenia, podstępu, wprowadzenia w błąd albo wyzyskania błędu lub niezdolności do należytego pojmowania przedsiębranego działania, nadużycia stosunku zależności, wykorzystania krytycznego położenia lub stanu bezradności, udzielenia albo przyjęcia korzyści majątkowej lub osobistej albo jej obietnicy osobie sprawującej opiekę lub nadzór nad inną osobą; celu działania polegającego na wykorzystaniu osoby, nawet za jej zgodą, w szczególności w prostytucji, pornografii lub innych formach seksualnego wykorzystania, w pracy lub usługach o charakterze przymusowym, w żebractwie, w niewolnictwie lub innych formach wykorzystania poniżających godność człowieka albo w celu pozyskania komórek, tkanek lub narządów wbrew przepisom ustawy. Przestępstwo z art. 189a § 1k.k. jest wieloodmianowe, tzn. dla jego popełnienia wystarczy zrealizowanie po jednej z przedstawionych w art. 115 § 22 postaci jego popełnienia (w ramach trzech podkreślonych wyżej elementów). Ustawodawca różnicuje też znamiona określające czynność sprawczą w zależności od cech osoby będącej przedmiotem handlu. Jeżeli werbowanie, transportowanie, dostarczanie, przekazanie, przechowanie lub przyjęcie osoby w celu, o którym jest mowa w art. 115 § 22, dotyczy małoletniego (dziecka, a więc osoby poniżej lat 18), to dla przyjęcia handlu ludźmi nie jest konieczne stosowanie środków i metod, o których jest mowa w art. 115 § 22 pkt 1–6, które zostały wymienione wyżej.

W art. 189a § 2k.k. ustawodawca wprowadził, odpowiadającą art. 16 § 2k.k., klauzulę karalności czynności przygotowawczych. Jest to tzw. pełna klauzula obejmująca wszystkie czynności przygotowawcze, o których jest mowa w art. 16 § 1.k.k. Zgodnie z tym odpowiada z tego przepisu ten, kto w celu dopuszczenia się handlu ludźmi podejmuje czynności mające stworzyć warunki do przejścia do fazy usiłowania. Wchodzi w grę zarówno czynność przygotowawcza w formie wieloosobowej, a więc wejście w porozumienie w celu dopuszczenia się handlu ludźmi z drugą osobą, jak i w formie jednoosobowej, a więc w celu dopuszczenia się handlu ludźmi uzyskiwanie lub przysposabianie środków, zbieranie informacji lub sporządzanie planu działania.

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.11.

Przedmiot utrzymania w mocy

0.1Zaliczenie oskarżonemu R. I. na poczet orzeczonej kary okresu tymczasowego aresztowania dokonane w punkcie 3.

0.2Orzeczenia o kosztach procesu zawarte w punktach 9 i 10.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Dokonane zaliczenie tymczasowego aresztowania ani orzeczenia o kosztach nie były kwestionowane, a Sąd odwoławczy nie znalazł powodów do ingerencji z urzędu w te orzeczenia.

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

Przedmiot i zakres zmiany

W ramach zarzucanych oskarżonym czynów Sąd odwoławczy uznał R. I. i A. I. (1) za winnych tego, że w okresie od nieustalonego dnia (...) w K. woj. (...), w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, działając wspólnie i w porozumieniu w celu popełnienia czynu zabronionego podejmowali czynności mające stworzyć warunki do przedsięwzięcia czynu zmierzającego bezpośrednio do jego dokonania czyniąc przygotowania do przekazania swojego małoletniego dziecka A. I. (2) osobie trzeciej za kwotę nie mniejszą niż 40.000zł w celu jej wykorzystania, w ten sposób, że poszukiwali w sieci Internet ogłoszeń dotyczących chęci zakupu dzieci, a następnie podjęli próby kontaktu z potencjalnymi nabywcami, to jest za winnych dokonania przestępstwa z art.189a§2k.k. w zw. z art.4§1k.k.

Za tak przypisane przestępstwo, na podstawie art.189a§2k.k. oskarżonemu R. I. Sąd odwoławczy wymierzył karę 2 lat pozbawienia wolności, a oskarżonej A. I. (1) karę 10 miesięcy pozbawienia wolności.

Wykonanie orzeczonej wobec oskarżonej A. I. (1) kary pozbawienia wolności, Sąd odwoławczy, na podstawie art.69§1i2k.k. w zw. z art.70§1k.k., art.73§1k.k., art.72§1pkt1k.k. i art.72§1pkt4k.k., warunkowo zawiesił na okres próby wynoszący 3 lata, oddając ją w tym czasie pod dozór kuratora sądowego i zobowiązując oskarżoną do informowania kuratora o przebiegu okresu próby oraz do wykonywania pracy zarobkowej.

Sąd odwoławczy uchylił też orzeczenie zawarte w punkcie 2 wyroku Sądu I instancji dotyczące nawiązki.

Zwięźle o powodach zmiany

Jak już była o tym mowa wyżej, w ocenie Sądu odwoławczego zachowanie oskarżonego R. I. nie weszło w fazę usiłowania przestępstwa z art.189a§1k.k., a zatrzymało się w fazie przygotowania do tego przestępstwa. Tym samym oskarżonej A. I. (1) nie można było przypisać pomocnictwa do usiłowania przez oskarżonego R. I. przestępstwa z art.189a§1k.k. a też jedynie również przygotowanie do tego przestępstwa.

Zmiana kwalifikacji prawnej czynów przypisanych oskarżonym pociągała za sobą konieczność wymierzenia oskarżonym nowych kar na podstawie art.189a§2k.k. Zdaniem Sądu odwoławczego wymierzone w powyższy sposób wobec oskarżonych kary pozbawienia wolności są adekwatne do stopnia winy każdego z oskarżonych i stopnia społecznej szkodliwości czynu każdego z nich. Wymierzając karę oskarżonemu R. I. jako okoliczność obciążającą Sąd przyjął uprzednią karalność oskarżonego. Jako okoliczność łagodzącą zaś wobec oskarżonej A. I. (1) jej dotychczasową niekaralność. Jako okoliczności obciążające wobec obu oskarżonych Sąd przyjął czynienie przygotowań do przestępstwa na szkodę ich małoletniego dziecka, w wyniku motywacji zasługującej na szczególne potępienie – chęci zysku. Wymierzone w ten sposób kary są w ocenie Sądu odwoławczego karami zgodnymi z wszystkimi dyrektywami ich wymiaru i są karami sprawiedliwymi. Z uwagi na wymiar kary orzeczonej wobec oskarżonej A. I. (1) i jej dotychczasową niekaralność, a także pozytywną prognozę kryminologiczną przyjętą prze Sąd I instancji wobec oskarżonej, a co należy pamiętać wyrok wobec oskarżonej nie został zaskarżony na jej niekorzyść, Sąd odwoławczy wykonanie orzeczonej wobec oskarżonej kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na tożsamy okres próby z tymi samymi obowiązkami jak uczył to Sąd I instancji.

Ponieważ Sąd odwoławczy zmienił kwalifikację prawną czynów oskarżonych i przyjął, że dopuścili się oni jedynie przygotowania do przestępstwa z art.189a§1k.k., którym to przestępstwem, w zakresie wyznaczonym przez krąg znamion tego typu czynu zabronionego, oskarżeni nie wyrządzili małoletniemu dziecku żadnej szkody ani krzywdy, nie było podstaw do utrzymywania orzeczonej nawiązki w ogóle, a nie tylko do jej obniżenia, jak tego chciała skarżąca – obrońca oskarżonego R. I.. Stąd Sąd odwoławczy orzeczenie o nawiązce zawarte w punkcie 2 zaskarżonego wyroku uchylił.

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

I.

Przy ocenie odpowiedzialności oskarżonych, zgodnie z art.4§1k.k., Sąd odwoławczy stosował przepisy obowiązujące w chwili czynu przypisanego oskarżonym, gdyż były one względniejsze da oskarżonych.

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

III.

IV.

Sąd odwoławczy, na podstawie art.618§1pkt 11 w zw. z §2 pkt 1, §4 ust.1 i 3, §17 ust. 2 pkt 5 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 14.05.24r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa albo jednostki samorządu terytorialnego kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz. U. 2024.763), zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. K. B. kwotę 1.476zł (w tym VAT) z tytułu zwrotu kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu w postępowaniu odwoławczym.

O kosztach należnych na rzecz adw. B. Z. – D. w kwocie 1.476zł (w tym VAT) z tytułu wynagrodzenia reprezentanta dziecka - małoletniej oskarżycielki posiłkowej A. I. (2) w postępowaniu odwoławczym Sąd orzekł na podstawie art.99 ³ §1i3 k.r.o. w zw. z §2 pkt 1, §4 ust.1 i 3, §17 ust. 2 pkt 5 i 7 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 14.05.24r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa albo jednostki samorządu terytorialnego kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz. U. 2024.763),

Sąd odwoławczy, na podstawie art.634k.p.k. w zw. z art.624§1k.p.k., przez wzgląd na zasadę słuszności, celowość apelacji, która spowodowała zamianę zaskarżonego wyroku na korzyść oskarżonego oraz z uwagi na sytuację materialną oskarżonego, zwolnił oskarżonego w całości od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze w tym od opłaty za obie instancje.

7.  PODPIS

A. W. M. K. I. P.