Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Poznaniu

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IIAKa 251/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w Z. II Wydział Karny z (...) w sprawie o sygn. akt (...)

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☒ inny – pełnomocnik wnioskodawczyni W. Z.

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☒

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

Pełnomocniczka wnioskodawcy zaskarżyła wyrok w części - co do pkt. II, w części oddalającej wniosek w pozostałym zakresie, tj. ponad kwotę 750.000zł zasądzoną tytułem zadośćuczynienia za krzywdę oraz ponad kwotę 399.708,41zł zasądzoną z tytułu odszkodowania za szkodę doznaną przez ojca wnioskodawczyni.

Wyrokowi zarzuciła:

- w zakresie zadośćuczynienia:

1)  w oparciu o art.438 pkt 2 k.p.k., obrazę przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 7 k.p.k. poprzez dowolną ocenę dowodów i wyciągnięcie z materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie wniosków sprzecznych z zasadami prawidłowego rozumowania, doświadczenia życiowego i wskazaniami wiedzy i uznanie, że zasądzone zadośćuczynienie w kwocie 750.000 złotych spełnia cel i wymogi określone art. 8 ust. 2a i 2b ustawy z dnia 23 lutego 1991 r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu P. (1) (dalej: ustawa lutowa, ustawa rehabilitacyjna) w przypadku krzywd J. B., doznanych wskutek represjonowania go przez radzieckie organy ścigania i wymiaru sprawiedliwości działające na terytorium P. w granicach ustalonych w Traktacie Ryskim w okresie od dnia 14 stycznia 1945 roku do grudnia 1956 roku, w związku z jego działalnością na rzecz niepodległego bytu P. (1);

2)  w oparciu o art. 438 pkt 1a k.p.k., obrazę przepisów prawa materialnego, tj. art. 445 § 1 k.c. w zw. z art. 445 § 2 k.c. oraz art. 448 k.c. w zbiegu z art. 8 ust. 2a i 2b ustawy lutowej, poprzez błędne przyjęcie, że zasądzona kwota zadośćuczynienia w wysokości 750.000 złotych zasądzona na rzecz Wnioskodawczyni jest kwotą odpowiednią w przypadku krzywd J. B., z uwagi na trudne warunki w jakich przebywał represjonowany, czy też wykonywanie katorżniczej pracy, podczas gdy wskazane w postępowaniu dowodowym okoliczności dotyczące warunków odbywania tej przymusowej izolacji uzasadniają zasądzenie dalszej, dochodzonej w niniejszym postępowaniu sumy, tj. kwoty 32.496.518,50 zł, jako sumy służącej wyrównaniu odniesionych przez Represjonowanego krzywd;

- w zakresie odszkodowania:

1)  w oparciu o art. 438 pkt 1a k.p.k. obrazę przepisów prawa materialnego tj. art. 8 ust. 1 ustawy lutowej w zw. z art. 552 § 1 k.p.k. oraz art. 31 § 1 i 2 k.c. poprzez ich błędną wykładnię na skutek bezpodstawnego uznania przez Sąd, że z uwagi na poziom wykształcenia, jak i rzeczywisty charakter pracy oraz status materialny, to na potrzeby szacowania należnego wnioskodawczym odszkodowania należy uznać wysokość minimalnego wynagrodzenia za pracę netto, tj. kwotę 2.783,86 zł za miesiąc pozbawienia wolności, podczas gdy w ocenie wnioskodawczyni na potrzeby niniejszego szacowania należy przyjąć wynagrodzenie co najmniej przeciętne, w pełnej wysokości, albowiem wynagrodzenie otrzymywane przez J. B. pozwało na jego utrzymanie na dobrym poziomie, a nadto ze względu na fakt, iż był zdrowym, silnym mężczyzną, byłby w stanie osiągać wynagrodzenie w wysokości co najmniej przeciętnego wynagrodzenia za pracę, gdyby nie został niesłusznie pozbawiony wolności w łagrach Z.;

2)  w oparciu o art. 438 1a k.p.k. obrazę prawa materialnego, tj. art. 8 ust. 1 ustawy lutowej w zw. z art. 361 § 1 k.c., poprzez błędną wykładnię, zawężającą w sposób nieumocowany w przepisach prawa pojęcie odszkodowania, niwecząc kompensacyjny charakter odszkodowania, a wyrażony poprzez przyjęcie przez Sąd orzekający jako podstawę wyliczenia odszkodowania kwotę netto, podczas gdy realną szkodą represjonowanego jest utrata wynagrodzenia wraz z ubezpieczeniem i składką emerytalną, a więc daninami publicznoprawnymi;

3)  błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia i pominiecie faktu, iż pokrzywdzony poniósł szkodę z tytułu przymusowej pracy w miejscu izolacji, podczas gdy z prawidłowo ustalonego stanu faktycznego wynika, iż taki stan powodował szkodę majątkową z uwagi na jego zatrzymanie w tym stopień jego katowania w trakcie jego zatrzymania i zmuszania wręcz do katorżniczej przymusowej pracy, za którą nie otrzymał wynagrodzenia.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

W niniejszej sprawie bezspornym było, że ojciec wnioskodawczyni J. B. był represjonowany przez r. organy ścigania i wymiaru sprawiedliwości działające na terytorium P. w granicach ustalonych w Traktacie Ryskim za działalność na rzecz niepodległego bytu P. (1). Jego zatrzymanie przez N. w dniu (...)a następnie tymczasowe aresztowanie i skazanie postanowieniem z (...) na 6 lat przymusowego przesiedlenia i pracy w zagłębiu P. - W. było bezpośrednim skutkiem jego niepodległościowej działalności. Wobec ojca wnioskodawczyni spełnione zostały wszystkie wskazane prawidłowo w uzasadnieniu wyroku Sądu I instancji przesłanki zasądzenia odszkodowania i zadośćuczynienia w oparciu o art.8ust.1 i art.8ust.2a i 2b tzw. ustawy lutowej.

Skarb Państwa ponosi tu więc odpowiedzialność na zasadzie ryzyka. Sąd I instancji uznał roszczenie o odszkodowanie i zadośćuczynienie co do zasady. Nie ma więc potrzeby rozważań tych powielać. Spór dotyczy tylko wysokości zasądzonego przez Sąd I instancji na rzecz wnioskodawczyni odszkodowania i zadośćuczynienia. Z uwagi na uznanie roszczenia co do zasady Sąd I instancji przyznając zadośćuczynienie i odszkodowanie, wbrew zarzutom skarżącej nie naruszył więc przepisu art.8 ust.1 ani art.8ust.2a i 2b ustawy lutowej.

Tytułem wstępu należy też wskazać, że zgodnie z zasadą rozkładu ciężaru dowodu osoba domagająca się odszkodowania i zadośćuczynienia powinna wykazać wszystkie przesłanki odpowiedzialności odszkodowawczej a mianowicie: zdarzenie sprawcze, szkodę co do zasady i wysokości oraz adekwatny związek przyczynowy pomiędzy zdarzeniem a szkodą.

W ocenie Sądu, wbrew zarzutom skarżącej, Sąd I instancji dokonał prawidłowej oceny dowodów, w szczególności w postaci zeznań wnioskodawczyni W. Z., na podstawie których poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne, nie naruszając przy tym przepisu art.7k.p.k.

Jak prawidłowo ustalił Sąd I instancji ojciec wnioskodawczyni J. B. został zatrzymany przez N. (...) w związku z prowadzoną przez niego działalnością w szeregach A. na rzecz niepodległego bytu P. (1) w latach (...) Następnie został tymczasowo aresztowany, a postanowieniem z 29.03.46r. skazany na 6 lat przymusowego przesiedlenia i pracy w zagłębiu P. – W.. Po zatrzymaniu przebywał w więzieniu, a następnie skierowano go do pracy w łagrze sowieckim, gdzie panowały ciężkie warunki bytowe oraz niekorzystne warunki pogodowe. J. B. pracował początkowo w kopalni jako górnik, następnie jako pracownik budowlany i brygadzista grup pracujących w lesie. Powrócił do P. dopiero w (...) na mocy porozumień reparacyjnych, a nie jak pierwotnie przewidywano po 6 latach niewoli. W czasie pobytu w W. ożenił się z R. M. P., a w (...) przyszłą tam na świat jego córka – wnioskodawczyni. Ustaleń tych dokonano na podstawie między innymi, prawidłowo uznanych za wiarygodne, zeznań wnioskodawczyni W. Z. oraz dokumentów zebranych w sprawie.

Sąd I instancji w ocenie Sądu apelacyjnego przedstawił też prawidłowe kryteria jakimi należy się kierować przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia należnego z tytułu bezprawnego pozbawienia człowieka wolności. Apelująca zdaje się tych kryteriów nie kwestionować. Istota sporu na etapie postępowania apelacyjnego sprowadza się do tego, że zdaniem skarżącej w ramach tych kryteriów nie uwzględniono w należytym zakresie okoliczności bezpośrednio dotyczących wnioskodawcy.

Zgodnie z treścią art.445§1k.c. zadośćuczynienie winno być „odpowiednie”. Z istoty tego unormowania i natury krzywdy, suma przyznana tytułem zadośćuczynienia musi, siłą rzeczy być przybliżonym ekwiwalentem doznanych cierpień psychicznych i fizycznych.

Pojęcie „sumy odpowiedniej” użyte w art.445§1k.c. w istocie ma charakter niedookreślony, niemniej jednak w judykaturze wskazano kryteria, którymi należy się kierować przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia. Zadośćuczynienie ma mieć przede wszystkim charakter kompensacyjny, wobec czego jego wysokość nie może stanowić zapłaty symbolicznej, lecz musi przedstawiać jakąś ekonomicznie odczuwalną wartość. Jednocześnie wysokość ta nie może być nadmierną w stosunku do doznanej krzywdy, ale musi być „odpowiednia” w tym znaczeniu, że powinna być – przy uwzględnieniu krzywdy poszkodowanego – utrzymana w rozsądnych granicach, odpowiadających aktualnym warunkom i przeciętnej stopie życiowej społeczeństwa (por. wyrok SN z 22.04.85r. (...) 94/85 [LEX nr 8713]).

Pozbawienie wolności dla każdego człowieka jest bardzo ciężką dolegliwością. Trudno jest zmierzyć czy rozważyć rozmiar tej dolegliwości. Nie istnieją żadne wymierne wskaźniki tej krzywdy. Niewątpliwie brak jest obiektywnego przelicznika doznanej przez niesłusznie pozbawionego wolności krzywdy na kwotę wyrażoną w pieniądzach, co może powodować zawsze rozbieżność ocen w kwestii słusznego jej ustalenia. W niniejszej sprawie oprócz bezprawnego pozbawienia wolności należało mieć jeszcze na uwadze wyjątkowo ciężkie warunki bytowe jakie panowały w miejscu zesłania ojca wnioskodawczyni oraz ciężką przymusową pracę, którą wykonywał ojciec wnioskodawczyni w miejscu zesłania. W ocenie Sądu odwoławczeego Sąd I instancji w niewystarczającym stopniu uwzględnił te okoliczności jako wpływające na rozmiar doznanej przez ojca wnioskodawczyni krzywdy.

Mając to wszystko na uwadze w powiązaniu z długotrwałym pozbawieniem wolności ojca wnioskodawczyni, mając świadomość, że przy ustaleniu zadośćuczynienia chodzi o kwestię całkowicie ocenną, Sąd odwoławczy podzielił częściowo stanowisko wyrażone w apelacji, uznając zasądzoną przez Sąd I instancji na rzecz wnioskodawczyni kwotę 750.000zł tytułem zadośćuczynienia jako zbyt niską.

W ocenie Sądu odwoławczego należy zgodzić się ze skarżącą, że Sąd I instancji naruszył tu przepis art.445§1k.c. przyznając zadośćuczynienie w nieodpowiedniej wysokości. W ocenie Sądu odwoławczego odpowiednią wysokość zadośćuczynienia będzie stanowić kwota wyższa o 250.000zł czyli łącznie kwota 1.000.000zł.

W ocenie Sądu odwławczego, dopiero tak przyznana kwota uwzględnia wszystkie okoliczności związane z krzywdą niematerialną i psychicznymi przeżyciami związanymi z zesłaniem ojca wnioskodawczyni w ciężki warunki bytowe i wykonywaniem przez niego ciężkiej przymusowej pracy w trudnych warunkach przez okres ustalony przez Sąd I instancji. Sąd odwoławczy miał na uwadze zarówno poczucie niesprawiedliwości z powodu niesłusznego pozbawienia wolności w związku z działalnością niepodległościową, trudne warunki w jakich przebywał ojciec wnioskodawcy jak i wykonywanie przez niego ciężkiej przymusowej pracy. W ocenie Sądu odwoławczego wszystkie te okoliczności znajdują odzwierciedlenie w kwocie tak przyznanego zadośćuczynienia, przy uwzględnieniu czasu pozbawienia wolności.

W ocenie Sądu odwoławczego Sąd I instancji nie naruszył natomiast przepisu art.445§2k.c. Przepis art.445§2k.c. jako przepis szczególny daje tylko podstawę do zadośćuczynienia w wypadku pozbawienia wolności. Sąd I instancji nie mógł też w ocenie Sądu apelacyjnego naruszyć przepisu art.448k.c., który daje podstawę do domagania się zadośćuczynienia za naruszenie dóbr osobistych, gdyż podstawę zadośćuczynienia w niniejszej sprawie wobec ojca wnioskodawcy należy wiązać z przepisem art. 8ust.1 oraz art.8ust.2a i 2b ustawy lutowej.

Reasumując, dopiero zasądzona przez Sąd odwoławczy dodatkowa kwota zadośćuczynienia z kwotą zadośćuczynienia zasądzoną przez Sąd I instancji nie jest w ocenie Sądu odwoławczego zaniżona, a jest adekwatna do rozmiaru doznanej przez ojca wnioskodawczyni krzywdy. Uwzględnia w sposób należyty również czas bezprawnego pozbawienia wolności. Zadośćuczynienie w takiej wysokości oceniane obiektywne, na ile jest to możliwe, nie może być uznane za niesprawiedliwe. Stanowi wystarczającą rekompensatę doznanej krzywdy.

Błędne jest natomiast odwoływanie się przez skarżącą do innych spraw w których zasądzono wyższe kwoty zadośćuczynienia, gdyż każdy przypadek oceniany musi być indywidualnie.

W tym stanie rzeczy w ocenie Sądu odwoławczego zasądzenie na rzecz wnioskodawczyni dalszej wnioskowanej z tytułu zadośćuczynienia kwoty 32.246.518,50zł byłoby nadmiernym, nieuzasadnionym wzbogaceniem się wnioskodawczyni.

Jeżeli chodzi natomiast o odszkodowanie, to zgodnie z art.361§1i2k.c. zobowiązany do odszkodowania ponosi tylko normalne następstwa działania lub zaniechania z którego szkoda wynikła i w ocenie Sądu odwoławczego Sąd I instancji nie naruszył tego przepisu.

Jak prawidłowo ustalił Sąd I instancji ojciec wnioskodawczyni urodził się (...), ukończył 5 lat szkoły podstawowej i od 14 roku życia pracował w gospodarstwie rolnym swoich rodziców oraz przy wyrębie drzew w lesie. W chwili wybuchu wojny miał więc 31 lat. W chwili zatrzymania miał 36 lat. Po powrocie do kraju w (...) ponowne zajął się działalnością rolniczą. Ponieważ nie zdołano ustalić miesięcznych dochodów uzyskiwanych z pracy przez ojca wnioskodawczyni, słusznie Sąd I instancji przy ustalaniu wysokości należnego odszkodowania zastosował przepis art.322k.p.c. Słusznie też, wbrew zarzutom skarżącej oparł się na przepisach regulujących wysokość minimalnego wynagrodzenia za pracę i to w wysokości netto a nie brutto, skoro znaczenie ma kwota jaką efektywnie otrzymałby za pracę, a nie kwota ubruttowiona z uwagi na obciążenia publicznoprawne. Sąd I instancji swoje stanowisko w tym przedmiocie należycie uzasadnił i Sąd odwoławczy, aby tych argumentów nie powielać, na nie się w pełni powołuje. Sąd I instancji korzystnie dla wnioskodawczyni przyjął też, że ojcu wnioskodawczyni należy się odszkodowanie nie tylko za okres sześcioletniego wykonywania pracy przymusowej na zesłaniu ale za cały okres do momentu powrotu do kraju.

Dlatego w ocenie Sądu odwoławczego, wbrew zarzutom skarżącej, Sąd I instancji poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne w oparciu o właściwie dokonaną ocenę dowodów, nie naruszając przy tym przepisu art.7k.p.k. Wbrew zarzutom skarżącej wykonywanie przymusowej, bezpłatnej pracy w miejscu izolacji, sposób traktowania wnioskodawcy to nie okoliczności wpływające na powiększenie szkody materialnej, a okoliczności potęgujące szkodę niematerialną - krzywdę doznaną przez ojca wnioskodawczyni i zostały już należycie uwzględnione przy ustalaniu wysokości zadośćuczynienia.

Jeżeli chodzi o kwestionowaną przez skarżącą wysokość odszkodowania, to przyznanie przez sąd I instancji odszkodowania w odniesieniu do minimalnego wynagrodzenia netto jawi się jako korzystne i adekwatne do utraconych możliwości zarobkowych ojca wnioskodawczyni.

Sąd I instancji nie mógł natomiast naruszyć przepisu art.8ust.1 ustawy lutowej w zw. z art.552§1k.p.k. skoro co do zasady uznał roszczenie o odszkodowanie za zasadne.

Niezrozumiały dla Sądu odwoławczego był natomiast zarzut naruszenia prawa materialnego art.31§1i2k.c., który dotyczy domniemania prawnego chwili śmierci.

Reasumując, nie podzielając pozostałych zarzutów zawartych w apelacji pełnomocnika wnioskodawcy ani nie znajdując powodów branych pod uwagę z urzędu, a powodujących konieczność zmiany bądź uchylenia zaskarżonego wyroku, Sąd odwoławczy orzekł jak w wyroku.

Wniosek

Pełnomocnik wniosła o:

- zmianę zaskarżonego wyroku poprzez zasądzenie na rzecz wnioskodawczym dalszej kwoty 32.496.518,50 zł tytułem zadośćuczynienia za krzywdy oraz kwoty 690.099,95 zł tytułem odszkodowania za szkodę doznaną przez jej ojca — J. B. wskutek represjonowania go przez radzieckie organy ścigania i wymiaru sprawiedliwości działające na terytorium P. w granicach ustalonych w Traktacie Ryskim w okresie od (...) roku, za działalność na rzecz niepodległego bytu P. (1);

- ewentualnie przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd Okręgowy w Z.;

- wniosła też o zasądzenie od Skarbu Państwa na rzecz wnioskodawcy kosztów postępowania apelacyjnego w tym kosztów zastępstwa procesowego wg norm przepisanych.

☐ zasadny

☒ częściowo zasadny

☐niezasadny

☐ zasadny

☐częściowo zasadny

☒niezasadny

☒ zasadny

☐częściowo zasadny

☐niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Z uwagi na to, że Sąd odwoławczy częściowo podzielił zarzut dotyczący naruszenia prawa materialnego (art.445§1k.c.) i błędnego ustalenia kwoty należnego zadośćuczynienia, zmienił zaskarżony wyrok i dodatkowo zasądził na rzecz wnioskodawczyni kwotę 250.000zł z tytułu należnego ojcu wnioskodawczyni zadośćuczynienia.

Sąd odwoławczy nie podzielił natomiast zarzutów dotyczących błędu w ustaleniach faktycznych ani zarzutów dotyczących naruszenia prawa materialnego i błędnego ustalenia kwot należnego odszkodowania w odniesieniu do minimalnego wynagrodzenia netto, a nie wnioskowanego przeciętnego wynagrodzenia brutto. Dlatego Sąd apelacyjny nie uwzględnił wniosku o podwyższenie odszkodowania.

Wobec częściowego uwzględnienia apelacji złożonej przez pełnomocnika wnioskodawcy, Sąd apelacyjny zasądził też na rzecz wnioskodawcy zwrot kosztów ustanowionego pełnomocnika w postępowaniu przed Sądem apelacyjnym.

Nie było natomiast potrzeby przeprowadzenia na nowo przewodu sądowego w całości, stąd wniosek o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez Sąd I instancji nie zasługiwał na uwzględnienie.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.11.

Przedmiot utrzymania w mocy

0.1Zasądzenie na rzecz wnioskodawczyni kwoty 399.708,41zł z tytułu odszkodowania z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku i oddalenie wniosku o przyznanie odszkodowania ponad tą kwotę. Oddalenie wniosku o zadośćuczynienie ponad kwotę 1.000.000zł.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Z uwagi na to, że Sąd odwoławczy ze wskazanych wyżej powodów nie podzielił zarzutów dotyczących dowolnej oceny dowodów, błędnych ustaleń faktycznych ani zarzutów dotyczących naruszenia prawa materialnego, a co za tym idzie błędnego ustalenia kwoty należnego odszkodowania utrzymał w mocy zaskarżony wyrok w zakresie oddalenia żądania wniosku o odszkodowanie ponad zasądzoną kwotę oraz w zakresie żądania wniosku o zadośćuczynienie ponad kwotę 1.000.000zł.

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

Przedmiot i zakres zmiany

Zasądzenie na rzecz wnioskodawczyni dodatkowo kwoty 250.000zł z tytułu zadośćuczynienia z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia uprawomocnienia się wyroku czyli od dnia 3.04.25r.; czyli podwyższenie zasądzonego zadośćuczynienia do łącznej kwoty 1.000.000zł. z jednoczesnym utrzymaniem w mocy oddalenia żądania wniosku o zadośćuczynienie ponad kwotę 1.000.000zł.

Zwięźle o powodach zmiany

Sąd odwoławczy częściowo podzielił zarzut dotyczący naruszenia prawa materialnego i błędnego ustalenia kwoty należnego zadośćuczynienia.

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

I.

Zasądzając dodatkową kwotę z tytułu zadośćuczynienia Sąd odwoławczy zasądził ją z ustawowymi odsetkami z opóźnienie na wypadek nie spełnienia świadczenia. Podstawą prawną zasądzenia odsetek ustawowych od przyznanego zadośćuczynienia jest art. 481 § 1 k.c. Odsetki od sumy pieniężnej stanowiącej zadośćuczynienie za niesłuszne tymczasowe aresztowanie (lub zatrzymanie) są wynagrodzeniem za opóźnienie w zapłacie sumy pieniężnej, która jest już wymagana i dlatego odsetki przysługują od dnia uprawomocnienia się wyroku, (uchwała SN. z dnia 10 grudnia 1991 r., I KZP 35/91).

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

3.

4.

Zgodnie z art. 13 ustawy z 23.02.91r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu P. (1), koszty postępowania w sprawach objętych ustawą, w tym z tytułu ustanowienia pełnomocnika, ponosi Skarb Państwa, stąd kosztami tymi za postępowanie odwoławcze, z uwagi na częściowe uwzględnienie apelacji, obciążono Skarb Państwa.

Zgodnie z tym przepisem też, z uwagi na częściowe uwzględnienie apelacji, przyznano wnioskodawczyni zwrot uzasadnionych wydatków z tytułu ustanowienia pełnomocnika, których wysokość ustalono na podstawie §11ust.6 Rozporządzenia MS z 22.10.15r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz.U. poz1800 ze zm.).

7.  PODPIS

A. W. I. P. M. K.