Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Poznaniu

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 261/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

1.1.  Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Sąd Okręgowy w P. z (...) r.(...)

1.2.  Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☒ inny

1.3.  Granice zaskarżenia

1.1.1.  Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

1.1.2.  Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

1.4.  Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

1.5.  Ustalenie faktów

1.1.3.  Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

1.1.4.  Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

1.6.  Ocena dowodów

1.1.5.  Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.1.6.  Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

3.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

1. art. 8 ust. 4 ustawy lutowej poprzez jego niewłaściwe zastosowanie i niesłuszne oddalenie wniosku o uzupełniające zadośćuczynienie za krzywdę doznaną wskutek wydania i wykonania wobec A. L. wyroku Sądu (...) Okręgu Wojskowego w W. z dnia (...) r., sygn. akt (...), w związku z działalnością na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego z uwagi, iż zdaniem Sądu nie zachodzą w niniejszej sprawie względy słuszności, które nakazywały zasądzenie uzupełniającego zadośćuczynienia, podczas gdy rozstrzygnięcie Sądu Okręgowego nie ma podstaw faktycznych i prawnych, bowiem przedmiotowy wniosek dotyczył dalszego zadośćuczynienia uzasadnionego z uwagi na charakter sprawy (skrajnie ciężkie represje, pogorszenie stanu zdrowia), a niewątpliwie dalsze zadośćuczynienie jest należne ojcu skarżących, bowiem poziom przyznanego zadośćuczynienia na podstawie k.p.k. był rażąco niski,

2. art. 8 ust. 1 ustawy lutowej poprzez jego niezastosowanie i zaniechanie zasądzenia na rzecz A. L. zadośćuczynienia za przedmiotową izolację, podczas gdy niewątpliwie zadośćuczynienie jest należne pokrzywdzonemu ponad zasądzoną już postanowieniem z dnia 14 kwietnia 1995 r. kwotę z uwagi na dalsze krzywdy, tj. w zakresie szkód niematerialnych - odosobnienie, przesłuchania, warunki osadzenia, fakt utraty zdrowia i szykany,

3. art. 552 § 1 k.p.k. w zw. z art. 558 k.p.k. oraz art. 445 § 1 i 2 k.c. i art. 6 k.c. poprzez błędną ich wykładnię i w konsekwencji nieprawidłowe uznanie, że wnioskodawcom nie należy się przedmiotowe zadośćuczynienie na skutek okoliczności wykazanych w lakonicznym uzasadnieniu wyroku Sądu I instancji, co skutkowało błędnym oddaleniem wniosku, podczas gdy powyższe ustalenie Sądu m.in. przeczy zasadzie pełnej kompensacji szkody, zgodnie z którą zadośćuczynienie powinno odpowiadać kwocie stanowiącej pełne naprawienie doznanej krzywdy.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Sąd I instancji słusznie ocenił, że w niniejszej sprawie nie zachodzą względy słuszności, co jest zasadniczą kwestią dla jej rozstrzygnięcia, bowiem przesądzenie zaistnienia ich otwierałoby drogę do ustalenia jaka powinna być kwota uzupełniającego zadośćuczynienia na rzecz wnioskodawców.

W ustawie ,,lutowej’ z 23 lutego z 1991 r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wobec osób represjonowanych za dzielność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego. nie ma definicji legalnej pojęcia względów słuszności, ale z w systemie prawa takie pojęcia funkcjonuje, choćby w kodeksie cywilnym, czy w prawie upadłościowym.

Pojęcie względów słuszności jest nieostre i niezdefiniowane w przepisach ustawy z 23 lutego 1991 r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wobec osób represjonowanych za dzielność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego. To niedookreślenie wymienionego wyżej pojęcia stanowi swoistą furtkę dla dużej swobody przy ocenianiu różnych stanów faktycznych. Daje także możliwość szerokiej argumentacji zasadności i ewentualnego potwierdzenia ich zaistnienia, ale nie ulega wątpliwości, że pojęcie to jest w dużym stopniu zbliżone do zasad współżycia społecznego, w konsekwencji trzeba uznać, że względy słuszności muszą znaleźć swoje oparcie właśnie w zasadach współżycia społecznego.

Opierając się na słowniku języka polskiego trzeba wskazać, że słuszność definiowana jest jako: sprawiedliwość, sensowność, bezstronność, szlachetność, obyczajność, uzasadnienie, porządność, godziwość, nieomylność, trafność, racja, prawidłowość, nieomylność, kryształowość, przyzwoitość, celowość, moralność, bezbłędność, uczciwość, prawda, żądność, prawość, rzeczywistość, poprawność, celność, stosowność, etyczność, zgodność, zasadność, właściwość. Tym samym, mając powyższe na względzie, bez cienia wątpliwości, względy słuszności, jeżeli uznany, że zachodzą one w danej sprawie, muszą mieć ładunek pozytywny i to w odbiorze obiektywnym, szerokim, godnym zaakceptowania i to dla każdego średnio wykształconego i rozsądnego człowieka.

Do oceny, czy zachodzą względy słuszności konieczne jest zbadanie okoliczności związanych z konkretną sytuacją, życiem osoby pierwotnie uprawnionej do zadośćuczynienia, funkcjonowania jego najbliższych, którzy aktualnie występują o uzyskanie takiego uzupełnienia zadośćuczynienia zwłaszcza poprzez ustalenie i ocenę czy w odbiorze społecznym, mając na względzie przeciętnie wykształconego obywatela jego uzupełninie byłoby w odbiorze społecznym w pełni akceptowalne i nie burzyłoby poczucia sprawiedliwości oraz uczciwości i etyczności.

Odwołując się do tych uwag natury ogólnej w kontekście realiów przedmiotowej sprawy, trzeba wskazać, że słusznie Sąd I instancji zauważyć, że przez ponad 14 lat A. L. nie przejawiał stanowiska, że zasądzone na jego rzecz zadośćuczynienie na mocy postanowienia Sądu (...) Okręgu Wojskowego w W. z (...) miałoby razić swoją niską wysokością. Nie ma żadnych przesłanek prowadzących do przyjęcia, że zaniechanie uzyskania wyższego zadośćuczynienia wynikało z jego niewiedzy.

Przypomnieć należy, że ówcześnie zasądzono na rzecz A. 4.500 zł co zgodnie z obwieszczeniem Prezesa Głównego Urzędu Statystycznego z dnia 9 lutego 1996 r. w sprawie przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego w 1995 r. i w czwartym kwartale 1995 r. [na podstawie art. 18 ust. 1 ustawy z dnia 17 października 1991 r. o rewaloryzacji emerytur i rent, o zasadach ustalania emerytur i rent oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz. U. Nr 104, poz. 450, z 1992 r. Nr 21, poz. 84, z 1993 r. Nr 127, poz. 583 i Nr 129, poz. 602, z 1994 r. Nr 84, poz. 385 oraz z 1995 r. Nr 4, poz. 17, Nr 95, poz. 473 i Nr 138, poz. 681)] przeciętne wynagrodzenie miesięczne w 1995 r. wynosiło 702,62 zł, a w czwartym kwartale 1995 r. wynosiło 842,09 zł. Tym samym można uznać, że zasądzona uprzednio kwota 4.500 zł to równowartość 6,4 miesięcznych średnich wynagrodzeń w 1995 r., to przy aktualnym średnim miesięcznym wynagrodzeniu, które zgodnie z komunikatem Prezesa GUS z 11 maja 2023 r., wynosi 7124,26 zł, za I kwartał 2023 r., opartym na art. 20 pkt 2 ustawy z 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych daje obecnie łącznie 45.593 zł, a więc nawet teraz nie byłaby to mała kwota, z pewnością nie raziłaby ona swoją niską wysokością.

W odbiorze społecznym w zasadniczo taka kwota aktualnie byłaby adekwatna do okoliczności zdarzeń, które determinowały przesądzenie zasady, że takie zadośćuczynienie jest zasadne, jak i okoliczności, które miały już zindywidualizowany charakter i odnosiły się bezpośrednio do okoliczności, które pogłębiały poczucie krzywdy w stosunku do osoby pierwotnie uprawnionej.

Sąd I instancji zauważał wszelkie okoliczności, na które powołuje się apelujący, a odnoszące się do skali represji, dotyczące warunków osadzenia, stanu zdrowia pierwotnie uprawnionego, które także uwzględniono w orzeczeniu (...) w W. z(...)r. [zarzut z pkt 1 apelacji].

Niezrozumiały jest zarzut, w którym apelujący widzi konieczność zasadzenia uzupełnienia zadośćuczynienia z uwagi na dalsze krzywdy [sic] i odwołuje się do okoliczności, a które były brane pod uwagę i trzeba wskazać, że nie są one żadnymi dalszymi krzywdami [zarzut z pkt 2 apelacji].

Sąd I instancji nie naruszył art. 445 k.c. i art. 6 k.c., skoro nie można uznać, że ówcześnie zasądzona kwota zadośćuczynienia była za niska i raziła swoją niską wysokością. Niemniej należy wskazać, że nawet gdyby hipotetycznie przyjąć, że wcześniej zasądzona kwota jest za niska w stosunku do krzywd, które poniósł pierwotnie uprawniony do niej, to należało jeszcze ustalić i ocenić, że względy słuszności przemawiają za zasądzeniem takiego uzupełnienia.

Bez wątpienia sytuacja jest inna kiedy o takie uzupełnienie ubiega się osoba pierwotnie do tego uprawniona, a inaczej wygląda sytuacji, w kontekście względów słuszności, kiedy ubiegają się o nią jego osoby najbliżej, o których mowa w art. 8 ust. 1 ustawy ,,lutowej’ z 23 lutego 1991 r.

Aktualnie osoby ubiegające się o to uzupełnienie zadośćuczynienia to dzieci osoby pierwotnie uprawnionej, a więc: G. L. urodzony (...), K. K. (1) ur. (...) oraz A. J. (...)

Te daty urodzenie wskazują, że te osoby urodziły się już po odzyskaniu wolności przez A. L., co miało miejsce (...)r.

Jak sama wskazała na rozprawie A. J. nie odczuła żadnych niedogodności wynikających z pozbawienia wolności ojca, jak i później.

Nawet dzieci A. L. nie żyły z nim bowiem w (...)r. rodzice rozwiedli się i pozostawali pod opieką matki, a jego syn G. L. mieszkał w B., natomiast jego ojciec w K., a była żona wręcz twierdzi, że dzieci pozostały przy niej.

L. życiowa A. L. po odzyskaniu wolności przez niego wskazuje, że funkcjonował on adekwatnie do ówczesnych realiów społecznych, gospodarczych i przeciętnego modelu życia, skoro pracował, założył rodzinę, spełniał się jako mąż [do rozwodu] oraz jako ojciec.

Nie ma żadnych dowodów poza zeznaniami G. L., które potwierdzałyby, że pozbawienie wolności ojca miało wpływ na życie rodzinne oraz stan psychiczny ojca, co mogło osłabiać lub wpływać destrukcyjnie na relacje rodzinne i małżeńskie.

W efekcie słusznie uznano, że względy słuszności nie przemawiają za tym aby uznać, że dzieciom A. L. należy się jakakolwiek dodatkowa kwota tytułem zadośćuczynienia za odbywanie kary pozbawienia wolności przez ich ojca w okresie od

Innymi słowy prawidłowo oceniono, że ewentualne podniesienie zadośćuczynienia nie znajduje swojego uzasadnienia [wytłumaczenia oraz usprawiedliwienia] w okolicznościach jego pozbawienia wolności lub okolicznościach pozostających w bezpośrednim związku przyczynowym z nim.

Społecznie byłoby to nie do zaakceptowania aby dzieci A. L. otrzymały dodatkowe pieniądze tytułem zadośćuczynienia skoro represje karne, które poniósł bezpośrednio ich ojciec, jako działacz (...) (...) nie miały bezpośredniego przełożenia na jakość ich dotychczasowego życia.

Przepis art. 8 ust. 4 ustawy z 1991 r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu P. stwarza możliwość zasądzenia na rzecz osoby represjonowanej "uzupełniającego" odszkodowania i zadośćuczynienia, ale tylko wtedy gdy przemawiają za tym względy słuszności. Skorzystanie z przewidzianej wskazanym przepisem możliwości stanowi odstępstwo od zasady niedopuszczalności ponownego rozpoznania sprawy prawomocnie zakończonej (res iudicata) i uzasadnione jest tylko taką sytuacją, w której dojdzie do stwierdzenia dysproporcji pomiędzy tym, co występujący wcześniej z roszczeniem już otrzymał, a tym, co otrzymałby składając wniosek obecnie. Nie chodzi tu jednak o jakąkolwiek różnicę, a różnicę istotną, rażącą, będącą wynikiem krańcowo różnych wyliczeń, rzecz jasna dokonanych przy odpowiedniej waloryzacji kwoty świadczenia wypłaconego niegdyś [postanowienie SN z 9 grudnia 2016 r., IV KK 380/16, LEX nr 2192659], z niniejszym orzeczeniem sąd II instancji zgadza się.

Wniosek

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

3.2.

1. art. 233 § 1 k.p.c. poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów (w sytuacji uznania przez Sąd za wiarygodne zeznań świadków w sprawie) polegające na odmówieniu wiarygodności stanowisku wnioskodawców co do podstaw do przyjęcia niniejszego wniosku, tj. niezasadne oddalenie wniosku w sytuacji nie wyjaśnienia wszystkich okoliczności faktycznych i zaniechanie wszechstronnego rozważenia zebranego materiału dowodowego,

2. art. 328 k.p.c. poprzez sporządzenie uzasadnienia wyroku, które w sposób lakoniczny i ogólnikowy uzasadnia decyzję podjętą w zakresie przedmiotowego roszczenia, podczas gdy winno ono być szczegółowym odwzorowaniem procesów motywacyjnych wydania wyroku określonej treści.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Nie doszło do naruszenia art. 233 k.p.c. oraz art. 328 k.p.c. Sąd I instancji wszechstronnie rozważył okoliczności sprawy, właściwie ocenił dowody i wyciągnął prawidłowe wnioski, prowadzące do poprawnych ustaleń faktycznych. Uzasadnienie wyroku zostało sporządzone zgodnie z wymogami art. 424 k.p.k., z uwzględnieniem 99a k.p.k. Uzasadnienie, żeby było prawidłowe nie musi być obszerne, a więc liczy się jakość a nie ilość tworząca ten dokument sprawozdawczy.

Przepisy k.p.c. stosuje się li tylko w kwestiach nieunormowanych w k.p.k. Tym samym ocena dowodów opierać się musi na art. 7 k.p.k. oraz art. 410 k.p.k., czego nie zauważa apelujący, osłabiając analizowany środek odwoławczy, co musi odbywać się w jego granicach [art. 433 k.p.k.].

Wniosek

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☐ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

3.3.

3. w oparciu o art. 438 pkt 3 k.p.k., błąd w ustaleniach faktycznych, będący skutkiem naruszenia art. 7 k.p.k. poprzez nierozpoznanie istoty sprawy co do zadośćuczynienia z tytułu wskazanych zdarzeń

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Nie wiedzieć czemu apelujący uznał, że w oparciu o wyrok Sądu I instancji doszło do ,,nierozpoznania istoty sprawy”, skoro Sąd I instancji poczyni prawidłowe ustalenia faktyczne, wykazał dlaczego oddalił wniosek o dodatkowe zadośćuczynienie, przyjmując, że nie przemawiają za tym względy słuszności, tym bardziej, że dopiero ich zaistnienie implikuje konieczność ingerencji w wysokość zasądzonego zadośćuczynienia, ingerując w wysokość zadośćuczynienia objętego wcześniejszą prawomocnością.

Wniosek

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

3.4.

4. obrazę prawa materialnego art. 8 ust. 4 w zw. z art. 8 ust. 1 ustawy lutowej - polegającym na niezasadnym uznaniu, że uprzednie zasądzenie odszkodowania i zadośćuczynienia w istocie wytworzyło san rzeczy osądzonej (res iudicata), a w konsekwencji błędne wskazanie przez Sąd na brak w niniejszej sprawie jakichkolwiek względów słuszności pozwalających na zasądzenie zadośćuczynienia.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Nie ma racji apelujący, że Sąd I instancji przyjął stan powagi rzeczy osądzonej. Sąd I instancji wyraźnie wskazał, że przedmiotowy wniosek rozpoznał merytorycznie [stąd jego oddalenie, a nie umorzenie postępowania], a zasadniczym powodem takiego rozstrzygnięcia jest brak zaistnienia względów słuszności, skoro dopiero ich wystąpienie implikuje konieczność ingerencji w wysokość zasądzonego zadośćuczynienia, objętego wcześniejszą prawomocnością.

Wniosek

O uchylenie zaskarżonego orzeczenia w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Z uwagi na niezasadność zarzutów.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

1.7.  Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

utrzymano w całości

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Z uwagi na niezasadność zarzutów.

1.8.  Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

1.9.  Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

1.1.7.  Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

1.1.8.  Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

1.10.  Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

3

Zasądzono koszty zastępstwa na rzecz wnioskodawców- wskazane kwoty- w oparciu o art. 13 ustawy z 23 lutego 1991 r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wobec osób represjonowanych za dzielność na rzecz niepodległego bytu Państwa Polskiego oraz par. 11 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych.

7.  PODPIS

G. N. P. G. M. K.

1.11.  Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Pełnomocnik wnioskodawców

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

rozstrzygnięcie

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☒

uchylenie

☐

zmiana