Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Poznaniu

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 267/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Sąd Okręgowy w Z., wyrok z dnia (...) r., sygn. akt (...)

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1. W zakresie czynów określonych w pkt II i III części dyspozytywnej wyroku – obraza przepisów postępowania, mająca wpływ na treść wyroku, tj. art. 7 k.p.k. poprzez dowolną a nie swobodną ocenę zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego, wyrażającą się w sprzecznej z zasadami doświadczenia życiowego i logicznego rozumowania, wybiórczej i jednoznacznie ukierunkowanej na poniesienie odpowiedzialności karnej przez oskarżonego analizie zgromadzonych dowodów, w szczególności polegającej na uznaniu za wiarygodny dowód w postaci zeznań pokrzywdzonej P. P. (1), będący dowodem z pomówienia, co skutkowało uznaniem winy i sprawstwa oskarżonego w zakresie tych czynów, podczas gdy prawidłowa analiza materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie nie pozwala na przypisanie oskarżonemu przestępstw wskazanych w pkt II i III części dyspozytywnej wyroku.

2. Mający wpływ na treść orzeczenia (w konsekwencji uchybień wskazanych wyżej w pkt 1 – przyp. SA) błąd w ustaleniach faktycznych, polegający na przyjęciu przez Sąd I instancji sprawstwa oskarżonego Ł. C. w zakresie czynów określonych w pkt II i III części dyspozytywnej wyroku, mimo że zebrany w sprawie materiał dowodowy prowadzi do wniosku przeciwnego.

3. W zakresie czynu określonego w pkt I części dyspozytywnej wyroku – rażąca niewspółmierność wymierzonej oskarżonemu kary jednostkowej pozbawienia wolności poprzez niedostateczne uwzględnienie okoliczności przedmiotowych oraz podmiotowych określonych w art. 53 § 1 i 2 k.k.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Przed ustosunkowaniem się do zarzutów apelacyjnych należy wskazać, iż Sąd Okręgowy w Z. wyrokiem z dnia (...) r., sygn. akt (...):

w pkt I uznał oskarżonego Ł. C. za winnego popełnienia zarzuconych mu czynów opisanych w punktach od 1 do 18, 20 oraz od 22 do 40 części wstępnej wyroku, tj. czynów polegających na tym, że:

pkt 1 w dokładnie nieustalonym dniu kwietnia 2018r. w M., woj. (...), wbrew przepisom ustawy, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, 1-krotnie udzielił odpłatnie D. R. (1) substancję psychotropową w postaci metamfetaminy, w ilości 0,5 grama, za kwotę nie mniejszą niż 150 złotych,

pkt 2 w okresie od (...). w M., woj. (...), w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, wbrew przepisom ustawy, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, udzielił odpłatnie co najmniej 5-krotnie O. P. substancję psychotropową w postaci metamfetaminy w łącznej ilości co najmniej 1,25 gram, za kwotę łączną nie mniejszą niż 250 złotych oraz w okresie od początku (...)do (...)w M., woj. (...), w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, wbrew przepisom ustawy, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej udzielił odpłatnie O. P. co najmniej 15-krotnie środka odurzającego w postaci suszu konopi siewnych innych niż włókniste w ilości nie mniejszej niż 15 gramów, za kwotę nie mniejszą niż 450 złotych,

pkt 3 w dotychczas nieustalonym dniu w okresie od początku(...) roku do końca (...) roku, działając wbrew przepisom ustawy w M. woj. (...), w celu osiągnięcia korzyści majątkowej 1-krotnie usiłował udzielić odpłatnie P. M. (1) środków odurzających w postaci suszu konopi siewnych inne niż włókniste w ilości 1 grama za kwotę 30 złotych, zamierzonego czynu jednak nie dokonał z uwagi na brak zainteresowania kupnem środków odurzających przez P. M. (1),

pkt 4 w okresie od (...) w M., woj. (...), w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, wbrew przepisom ustawy, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, udzielił odpłatnie co najmniej 35-krotnie P. M. (1) substancję psychotropową w postaci amfetaminy w ilości łącznej co najmniej 3,5 grama, za kwotę łączną nie mniejszą niż 1050 złotych oraz co najmniej 20-krotnie środka odurzającego w postaci suszu konopi siewnych innych niż włókniste, w ilości nie mniejszej niż 20 gramów, za kwotę łączną nie mniejszą niż 600 złotych,

pkt 5 w okresie od początku miesiąca (...)roku, działając wbrew przepisom ustawy, w krótkich odstępach czasu i w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w M. woj. (...), nie mniej niż 5-krotnie nieodpłatnie udzielił P. M. (1) środków odurzających w postaci suszu konopi siewnych innych niż włókniste w łącznej ilości nie mniejszej 1 grama,

pkt 6 w dotychczas nieustalonych dniach od (...) roku, w M. woj. (...), w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, działając wbrew przepisom ustawy, 3-krotnie usiłował udzielić nieodpłatnie małoletniej P. S. (1) środków odurzających w postaci suszu konopi siewnych inne niż włókniste w ilościach po „lufce” lub „blancie”, zamierzonego czynu jednak nie dokonał z uwagi na brak zainteresowania zażyciem środków odurzających przez małoletnią P. S. (1) oraz w miejscu i czasie jak wyżej 1-krotnie usiłował udzielić nieodpłatnie małoletniej P. S. (1) środków psychotropowych w postaci metamfetaminy w ilościach jednej działki, zamierzonego czynu jednak nie dokonał z uwagi na brak zainteresowania zażyciem środków odurzających i psychotropowych przez małoletnią P. S. (1),

pkt 7 w okresie od końca czerwca 2018 roku do końca (...) roku, M. woj. (...), działając wbrew przepisom ustawy, w krótkich odstępach czasu i w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, 5-krotnie nieodpłatnie udzielił małoletniej P. S. (1) środków odurzających w postaci suszu kopii siewnych, innych niż włókniste w łącznej ilości nie mniejszej 1 gram,

pkt 8 w okresie od początku(...)roku do końca (...) roku, w M., woj. (...), w krótkich odstępach czasu i w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, działając wbrew przepisom ustawy, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, 2-krotnie odpłatnie udzielił małoletniej P. S. (1) środków odurzających w postaci suszu kopi siewnych, innych niż włókniste w ilości 2 gramy, za kwotę 80 złotych,

pkt 9 w nieustalonym dniu na przełomie (...) roku w M., woj. (...), wbrew przepisom ustawy, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej 1-krotnie odpłatnie udzielił D. Z. środka odurzającego w postaci suszu konopi siewnych innych niż włókniste w ilości 1 grama, za kwotę 30 złotych,

pkt 10 w nieustalonym dniu na przełomie (...) roku w M., woj. (...) działając wbrew przepisom ustawy, 1-krotnie udzielił nieodpłatnie D. Z. środków odurzających w postaci suszu konopi siewnych innych niż włókniste, w ilości 0,5 grama,

pkt 11 w dokładnie nieustalonym dniu w okresie od początku (...) do końca (...) roku, w M. woj. (...), działając wbrew przepisom ustawy, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej 1-krotnie udzielił odpłatnie G. K. środków psychotropowych w postaci metamfetaminy w ilości 0,25 grama za kwotę 50 złotych,

pkt 12 w okresie od początku (...) roku, w M. woj. (...), działając wbrew przepisom ustawy, w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, 2-krotnie udzielił odpłatnie M. Z. środków odurzających w postaci suszu konopi siewnych innych niż włókniste w ilości 2 gramów za kwotę 100 złotych,

pkt 13 w okresie od początku (...) roku, M. woj. (...) działając wbrew przepisom ustawy, w krótkich odstępach czasu i w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, udzielił odpłatnie nie mniej niż 5-krotnie P. P. (1) środków psychotropowych w postaci metamfetaminy w łącznej ilości nie mniejszej niż 1,75 grama za łączną kwotę 400 złotych oraz 1-krotnie środków odurzających w postaci suszu kopi siewnych, innych niż włókniste w łącznej ilości 0,2 grama za kwotę 10 złotych,

pkt 14 w okresie od (...) roku, M. woj. (...), działając wbrew przepisom ustawy, w krótkich odstępach czasu i w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, udzielił nieodpłatnie 3-krotnie S. W. środków odurzających w postaci suszu kopii siewnych, innych niż włókniste w łącznej ilości nie mniejszej niż 1,05 grama,

pkt 15 w okresie od(...) (...) roku, w M. woj. (...), działając wbrew przepisom ustawy, w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, udzielił odpłatnie 10-krotnie A. R. środków odurzających w postaci suszu konopi siewnych innych niż włókniste w ilości 5 gramów za kwotę 200 złotych oraz 2-krotnie środków psychotropowych w postaci metamfetaminy w łącznej ilości nie mniejszej niż 0,1 grama za łączną kwotę 40 złotych,

pkt 16 w okresie od (...) roku, M. woj. (...), działając wbrew przepisom ustawy, w krótkich odstępach czasu i w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, udzielił nieodpłatnie 5-krotnie K. R. środków odurzających w postaci suszu kopi siewnych, innych niż włókniste w łącznej ilości nie mniejszej niż 2,5 grama,

pkt 17 w okresie od początku (...) roku, działając wbrew przepisom ustawy, w M. woj. (...), w krótkich odstępach czasu i w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej co najmniej 10-krotnie usiłował udzielić odpłatnie K. R. środków odurzających w postaci suszu konopi siewnych innych niż włókniste oraz środków psychotropowych w postaci metamfetaminy w nieustalonej ilości, zamierzonego czynu jednak nie dokonał z uwagi na brak zainteresowania kupnem środków odurzających i psychotropowych przez K. R.,

pkt 18 w okresie od (...) roku, M. woj. (...), działając wbrew przepisom ustawy, w krótkich odstępach czasu i w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, udzielił nieodpłatnie 2-krotnie, M. C. środków odurzających w postaci suszu kopii siewnych, innych niż włókniste w łącznej ilości nie mniejszej niż 0,4 grama,

pkt 20 w nieustalonym dniu września 2018 roku w M., woj. (...), wbrew przepisom ustawy, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej 1-krotnie odpłatnie udzielił P. P. (2) środka odurzającego w postaci suszu konopi siewnych innych niż włókniste w ilości 1 grama, za kwotę 40 złotych,

pkt 22 w okresie od początku miesiąca (...) roku do nieustalonego dnia (...) roku, działając wbrew przepisom ustawy, w krótkich odstępach czasu i w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w M. woj. (...), 15-krotnie nieodpłatnie udzielił K. S. środków odurzających w postaci suszu konopi siewnych innych niż włókniste w łącznej ilości nie mniejszej niż 1 grama,

pkt 23 w okresie od (...)w M., woj. (...), w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, wbrew przepisom ustawy, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, udzielił odpłatnie co najmniej 5-krotnie M. K. substancję psychotropową w postaci metamfetaminy w łącznej ilości co najmniej 1,25 grama, za kwotę łączną nie mniejszą niż 250 złotych oraz co najmniej 5-krotnie środka odurzającego w postaci suszu konopi siewnych innych niż włókniste w ilości nie mniejszej niż 5 gramów, za kwotę nie mniejszą niż 160 złotych oraz siekierę o wartości 40 złotych,

pkt 24 w okresie od (...) w M. woj. (...) działając wbrew przepisom ustawy, w krótkich odstępach czasu i w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, udzielił nieodpłatnie nie mniej niż 10-krotnie M. K. środków odurzających w postaci suszu konopi siewnych innych niż włókniste w łącznej ilości nie mniejszej niż 2 gramy oraz nie mniej niż 20-krotnie substancję psychotropową w postaci metamfetaminy w łącznej ilości nie mniejszej niż 0,5 grama,

pkt 25 w dokładnie nieustalonym okresie od (...) (...) roku w M., woj. (...), w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, wbrew przepisom ustawy, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, co najmniej 20 - krotnie udzielił odpłatnie urodzonemu w dniu (...) D. R. (2) środków odurzających w postaci ziela konopi innych niż włókniste, w ilości nie mniejszej niż 20 gramów, za kwotę nie mniejszą niż 600 złotych a nadto substancji psychotropowej w postaci metamfetaminy o łącznej masie nie mniejszej niż 1 gram, w tym jednokrotnie o masie 0,25 grama do dnia (...) roku a po tej dacie wielokrotnie, nie mniej niż trzykrotnie o masie łącznej 0,75 grama, uzyskując korzyść majątkową w kwocie nie mniejszej niż 200 złotych,

pkt 26 w okresie od początku (...)w M., woj. (...), w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, wbrew przepisom ustawy, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, co najmniej 50-krotnie udzielił odpłatnie S. M. substancję psychotropową w postaci metamfetaminy w łącznej ilości co najmniej 12,5 gramów, za kwotę łączną nie mniejszą niż 2500 złotych, ponadto w tym samym miejscu i czasie nie mniej niż 10-ktotnie nieodpłatnie udzielił S. M. substancji psychotropowej w postaci metamfetaminy w łącznej ilości nie mniejszej 1,5 grama,

pkt 27 w okresie od początku(...) w M., woj. (...), działając wbrew przepisom ustawy, w krótkich odstępach czasu i w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, nie mniej niż 10-krotnie nieodpłatnie udzielił R. D. środków odurzających w postaci suszu konopi siewnych innych niż włókniste w łącznej ilości nie mniejszej 10 gramów,

pkt 28 w okresie od (...) roku w M., woj. (...), w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, wbrew przepisom ustawy, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, 4-krotnie udzielił odpłatnie P. W. środków odurzających w postaci suszu konopi siewnych innych niż włókniste, w ilości 8 gramów, za kwotę 240 złotych, ponadto w tym samym miejscu i czasie 1-krotnie nieodpłatnie udzielił P. W. środków odurzających w postaci suszu konopi siewnych innych niż włókniste, w ilości 0,25 grama (lufka),

pkt 29 w okresie od (...) w M., woj. (...), w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, wbrew przepisom ustawy, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, co najmniej 7-krotnie udzielił odpłatnie M. A. substancję psychotropową w postaci metamfetaminy w łącznej ilości co najmniej 2,25 grama, za kwotę łączną nie mniejszą niż 350 złotych oraz w tym samym miejscu i czasie co najmniej 2-krotnie usiłował udzielić odpłatnie M. A. substancję psychotropową w postaci metamfetaminy w łącznej ilości co najmniej 0,5 grama, za kwotę łączną nie mniejszą niż 100 złotych, zamierzonego czynu jednak nie dokonał z uwagi na brak zainteresowania ze strony M. A.,

pkt 30 w okresie od (...) w M., woj. (...), działając wbrew przepisom ustawy, w krótkich odstępach czasu i w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, nie mniej niż 5-krotnie nieodpłatnie udzielił R. K. środków odurzających w postaci suszu konopi siewnych innych niż włókniste w łącznej ilości nie mniejszej 1 gram i nie mniej niż 2-krotnie nieodpłatnie substancję psychotropową w postaci metamfetaminy w ilości 0,2 grama,

pkt 31 w okresie od (...)roku, w M., woj. (...), w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, wbrew przepisom ustawy, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, 3-krotnie udzielił odpłatnie G. Ł. substancję psychotropową w postaci metamfetaminy w ilości 0,3 grama za kwotę 45 złotych, ponadto w tym samym i czasie 3-krotnie nieodpłatnie udzielił G. Ł. substancję psychotropową w postaci metamfetaminy w ilości 0,3 grama,

pkt 32 w okresie od (...)w M., woj. (...), w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, wbrew przepisom ustawy, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, 5-krotnie odpłatnie udzielił A. O. środka odurzającego w postaci suszu konopi siewnych innych niż włókniste w ilości 2,5 grama, za kwotę 100 złotych oraz co najmniej 3-krotnie substancję psychotropową w postaci metamfetaminy w ilości 0,3 grama za kwotę 90 złotych,

pkt 33 w nieustalonym dniu na przełomie (...) w M., woj. (...), działając wbrew przepisom ustawy, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, 1-krotnie usiłował udzielić odpłatnie M. W. środków odurzających w postaci suszu konopi siewnych innych niż włókniste oraz substancji psychotropowej w postaci metamfetaminy w nieustalonej ilości i cenie, zamierzonego czynu jednak nie dokonał z uwagi na brak zainteresowania kupnem przez M. W.,

pkt 34 w okresie od (...) w M. woj. (...), w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru działając wbrew przepisom ustawy, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, co najmniej 120-krotnie odpłatnie udzielił małoletniemu J. L. substancję psychotropową w postaci metamfetaminy w ilości nie mniejszej niż 22,6 gramów za łączną kwotę nie mniejszą niż 5080 złotych oraz co najmniej 5-krotnie środków odurzających w postaci suszu kopii siewnych, innych niż włókniste w ilości 5 gramów za kwotę 200 złotych, ponadto w tym samym miejscu i czasie nie mniej niż 2-krotnie nieodpłatnie udzielił małoletniemu J. L. substancję psychotropową w postaci metamfetaminy w ilości nie mniejszej niż 0,1 grama,

pkt 35 w okresie od (...) roku, w M. woj. (...), działając wbrew przepisom ustawy, w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, co najmniej 300-krotnie udzielił odpłatnie A. G. (1) substancję psychotropową w postaci metamfetaminy w ilości nie mniejszej niż 75 gramów, za kwotę 24.000 złotych oraz co najmniej 300-krotnie środków odurzających w postaci suszu kopii siewnych, innych niż włókniste w ilości nie mniejszej niż 300 gramów, za kwotę 12.000 złotych, ponadto w tym samym miejscu i czasie nie mniej niż 50-krotnie nieodpłatnie udzielił A. G. (1) substancję psychotropową w postaci metamfetaminy w ilości nie mniej niż 5 gramów oraz co najmniej 50-krotnie nieodpłatnie środków odurzających w postaci suszu kopii siewnych, innych niż włókniste w ilości nie mniejszej niż 12 gramów, nadto w tym samym miejscu i czasie co najmniej 5-krotnie usiłował udzielić odpłatnie A. G. (1) substancję psychotropową w postaci metamfetaminy i środków odurzających w postaci suszu kopii siewnych, innych niż włókniste przy czym zamierzonego czynu nie dokonał z uwagi na brak zainteresowania ze strony A. G. (2),

pkt 36 w okresie od (...) roku do (...) roku, w M. woj. (...), działając wbrew przepisom ustawy, w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, co najmniej 5-krotnie udzielił odpłatnie Z. K. substancję psychotropową w postaci metamfetaminy w łącznej ilości 1,25 grama, za kwotę 250 złotych, ponadto w tym samym miejscu i czasie nie mniej niż 2-krotnie nieodpłatnie udzielił Z. K. substancję psychotropową w postaci metamfetaminy w ilości nie mniejszej niż 0,2 grama,

pkt 37 w dokładnie nieustalonym dniu 8 lub 9 (...) roku, w M. woj. (...), działając wbrew przepisom ustawy, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, 1-krotnie udzielił odpłatnie J. S. substancję psychotropową w postaci metamfetaminy w ilości 0,25 grama, za kwotę 50 złotych,

pkt 38 w dokładnie nieustalonym okresie nie wcześniej niż od (...) roku, w M. woj. (...), działając wbrew przepisom ustawy, w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, co najmniej 2-krotnie udzielił nieodpłatnie Ł. P. środki odurzające w postaci suszu kopii siewnych, innych niż włókniste w ilości 0,4 grama oraz co najmniej 3-krotnie nieodpłatnie substancję psychotropową w postaci metamfetaminy w ilości nie mniej niż 0,15 grama,

pkt 39 w okresie od (...)w M. woj. (...), działając wbrew przepisom ustawy, w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, co najmniej 5-krotnie udzielił odpłatnie M. M. (1) substancję psychotropową w postaci metamfetaminy w łącznej ilości 1,25 grama, za kwotę 250 złotych, ponadto w tym samym miejscu i czasie nie mniej niż 50-krotnie nieodpłatnie udzielił M. M. (1) środki odurzające w postaci suszu kopii siewnych, innych niż włókniste w ilości nie mniejszej niż 12,5 gramów oraz co najmniej 2-krotnie nieodpłatnie substancję psychotropową w postaci metamfetaminy w łącznej ilości 0,2 grama, nadto w okresie od (...) roku w M. a także 5-krotnie udzielił M. M. (1) środka odurzającego w postaci konopi innych niż włókniste w łącznej ilości 5 gram za kwotę 200 złotych, co najmniej 10-krotnie usiłował udzielić odpłatnie M. M. (1) substancję psychotropową w postaci metamfetaminy i środków odurzających w postaci suszu kopii siewnych, innych niż włókniste, przy czym zamierzonego czynu nie dokonał z uwag na brak zainteresowania ze strony M. M. (1),

pkt 40 w okresie nie wcześniej niż od (...) roku, w M. woj. (...), działając wbrew przepisom ustawy, w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, co najmniej 10-krotnie udzielił odpłatnie R. G. substancję psychotropową w postaci metamfetaminy w łącznej ilości 2,5 grama, za kwotę 500 złotych, ponadto w samym miejscu i czasie nie mniej niż 5-krotnie nieodpłatnie udzielił R. G. substancję psychotropową w postaci metamfetaminy w ilości nie mniejszej niż 0,5 grama,

przyjmując, iż tych wszystkich zachowań oskarżony dopuścił się działając w krótkich odstępach czasu oraz w wykonaniu z góry powziętego zamiaru,

tj. popełnienia przestępstwa z art. 59 ust. 2 ustawy z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii (tj. Dz. U. z 2020 r., poz. 2050, z późn. zm. – dalej u.p.n.), art. 59 ust. 1 u.p.n., art. 58 ust. 2 u.p.n., art. 58 ust. 1 u.p.n., art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 59 ust. 1 u.p.n. i art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 58 ust. 2 u.p.n. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. i za przestępstwo to na podstawie art. 59 ust. 2 u.p.n. w zw. z art. 11 § 3 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. wymierzył oskarżonemu Ł. C. karę 4 lat i 2 miesięcy pozbawienia wolności;

w pkt II uznał oskarżonego Ł. C. za winnego tego, iż w dokładnie nieustalonym okresie pomiędzy (...) w M., woj. (...), w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, znieważał P. P. (1) w jej obecności słowami powszechnie uznanymi za wulgarne i obelżywe, a następnie uderzył pokrzywdzoną otwartą dłonią w twarz naruszając jej nietykalność cielesną – działając na szkodę P. P. (1), tj. popełnienia przestępstwa z art. 216 § 1 k.k. i art. 217 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. i za przestępstwo to na podstawie art. 217 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 3 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. wymierzył mu karę 3 miesięcy pozbawienia wolności;

w pkt III uznał oskarżonego Ł. C. za winnego tego, iż w okresie pomiędzy (...) w M., woj. (...), w krótkich odstępach czasu w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, kierował groźby karalne pozbawienia życia wobec P. P. (1), które to groźby wzbudziły w zagrożonej uzasadnioną obawę, że będą spełnione– działając na szkodę P. P. (1), tj. popełnienia przestępstwa z art. 190 § 1 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. i za przestępstwo to na podstawie art. 190 § 1 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. wymierzył mu karę 3 miesięcy pozbawienia wolności;

w pkt IV na podstawie art. 568a § 1 pkt 1 k.p.k. oraz art. 85 § 1 i 2 k.k. i art. 86 § 1 k.k. w brzmieniu obowiązującym do dnia 23 czerwca 2020 r. w zw. z art. 4 § 1 k.k. połączył w/w kary jednostkowe pozbawienia wolności i wymierzył oskarżonemu karę łączną 4 lat i 2 miesięcy pozbawienia wolności;

w pkt V na podstawie art. 45 § 1 k.k. orzekł wobec oskarżonego Ł. C. przepadek na rzecz Skarbu Państwa kwoty 50555 złotych jako równowartości korzyści majątkowej osiągniętej z popełnienia przestępstwa przypisanego oskarżonemu w pkt I;

w pkt VI na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności zaliczył oskarżonemu okres jego rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie od dnia (...) (...) roku, godz. (...)do dnia (...) roku, godz. (...)

w punktach VII i VIII orzekł o kosztach procesu.

Apelujący kwestionuje rozstrzygnięcie z punktu I w zakresie orzeczonej kary pozbawienia wolności, zaś rozstrzygnięcia z punktów II i III kwestionuje w całości.

Co do rozstrzygnięć z punktów II i III apelujący podnosi zarzuty dokonania przez Sąd I instancji błędnych ustaleń faktycznych, wynikających z błędnej oceny dowodów, jak i obrazy prawa procesowego, które także sprowadzają się do naruszenia zasad związanych z prawidłową oceną zebranych dowodów (art. 7 k.p.k.). Zarzuty te zaś sprowadzają się do dokonania niekorzystnych dla oskarżonego ustaleń faktycznych na podstawie pomawiających oskarżonego zeznań P. P. (1). Skarżący stara się bowiem przekonać, iż P. P. (1) w swoich depozycjach procesowych, w których o te czyny pomawia oskarżonego, nie zasługuje na wiarę, gdyż jest skonfliktowana z Ł. C. a nadto, cyt.: „relacje przedstawiane przez świadka … pozostają chaotyczne, zawierają wiele sprzeczności i nie zostały potwierdzone żadnym innym dowodem zabezpieczonym w niniejszej sprawie” (str. 3 apelacji).

Mając na uwadze tak postawione zarzuty na wstępie należy zawrzeć kilka uwag natury ogólnej w zakresie prawidłowego procedowania w każdej sprawie, także tej, gdy jedynymi dowodami obciążającymi są wyjaśnienia czy zeznania, stanowiące tzw. pomówienie.

Zarzut błędu “dowolności” jest tylko wtedy słuszny, gdy zasadność ocen i wniosków, wyprowadzonych przez sąd orzekający z okoliczności ujawnionych w toku przewodu sądowego, nie odpowiada prawidłowości logicznego rozumowania, przy czym dla swej skuteczności wymaga on od apelującego wykazania, jakich konkretnych uchybień w świetle wskazań wiedzy, doświadczenia życiowego i logicznego rozumowania dopuścił się sąd w dokonanej ocenie materiału dowodowego a nie tylko ograniczenia się do własnej oceny tego materiału (por. wyrok SN z 20.02.1975 r., II K 355/74, OSNPG 1975, nr 9, poz. 84; wyrok SN z 22.01.1975 r., I Kr 197/74, OSNKW 1975, nr 5, poz. 58).

Sąd I instancji rozpoznając zarzuty stawiane w akcie oskarżenia powinien wszechstronnie w oparciu o konkretne dowody wyjaśnić sprawę poprzez ustalenie czy dany czyn przestępczy został popełniony przez oskarżonego a jeżeli tak to jaka powinna być jego kwalifikacja prawna, jakie były pobudki i motywy działania sprawcy, by w ten sposób przy ustaleniu sprawstwa oskarżonego dokonać odpowiedniego doboru kar i środków karnych, które pozostawałyby w pełnej zgodzie z zasadami wymiaru kary określonymi w art. 53 kk.

Jednakże, aby takie ustalenia zostały poczynione prawidłowo, niezbędne jest dokładne przeprowadzenie postępowania, zwłaszcza w zakresie dowodów, i oczywiście w zgodzie ze wszelkimi regułami zawartymi w kodeksie postępowania karnego. Przy takim ustalaniu, jeżeli w sprawie pojawiają się sprzeczne wersje tego samego zdarzenia i zgłasza się wnioski o przeprowadzenie dowodów na poparcie każdej z tych wersji, należy tak przeprowadzić postępowanie dowodowe, by w sposób jednoznaczny rozstrzygnąć, która z prezentowanych wersji jest prawdziwa a którą należy odrzucić.

Dopiero poprawnie przeprowadzone postępowanie pozwoli sądowi orzekającemu na właściwe rozpoznanie stawianych w akcie oskarżenia zarzutów przeciwko konkretnemu oskarżonemu, by nie narazić się na zarzuty obrazy prawa procesowego, jak i błędu w ustaleniach faktycznych o charakterze dowolności i braku.

Motywy, jakimi kierował się sąd orzekający, powinny znaleźć pełne odzwierciedlenie w uzasadnieniu wyroku, z tym że powinno ono zostać sporządzone ze wszelkimi wymogami art. 424 k.p.k. W niniejszym przypadku jest to o tyle istotne, iż Sąd I instancji sporządził pisemne uzasadnienie w formie formularzowej, która to forma utrudnia wywiązanie się z tego zadania, co nie oznacza, że uniemożliwia tego. Tym samym uzasadnienie to ma stanowić dokument o charakterze sprawozdawczym i powinno polegać na przedstawieniu w sposób uporządkowany wyników narady z dokładnym wskazaniem – gdy chodzi o podstawę faktyczną wyroku – co sąd uznał za udowodnione, jak ocenił poszczególne dowody i dlaczego oparł się na jednych, odrzucając inne.

Uzasadnienie więc powinno wskazywać logiczny proces myślowy, który doprowadził sąd do wniosku o winie lub niewinności oskarżonego.

Niedopuszczalne jest globalne powoływanie się przez sąd na przeprowadzone na rozprawie dowody, lecz konieczne jest ustalenie zależności każdego z nich, w całości lub konkretnym fragmencie, od poszczególnych okoliczności faktycznych, które w sprawie wymagają udowodnienia i uzasadnienia. W razie zaistnienia sprzeczności między dowodami sąd powinien wyjaśnić w uzasadnieniu, na których z nich się oparł oraz dlaczego odrzucił inne.

Dodać też należy, że kodeks postępowania karnego, ani żadna ustawa nie przewidują żadnych dodatkowych reguł dotyczących oceny zeznań świadka, którego depozycje stanowią tzw. pomówienie. Zeznania te więc podlegają ocenie zgodnie z zasadami wyrażonymi w art. 7 k.p.k. tak jak każdy inny dowód ujawniony w toku rozprawy. Co do zasady dowód taki powinien być badany szczególnie wnikliwie, z jednoczesnym rozważeniem, czy istnieją dowody potwierdzające choćby pośrednio wyjaśnienia pomawiającego, a nadto - czy wyjaśnienia te są logiczne i nie wykazują chwiejności albo czy nie są wręcz nieprawdopodobne (wyrok SN z 6 lutego 1970 r., IV KR 249/69, OSNKW 4-5/1970, poz. 46). Jednakże pomówienie, czyli obciążanie w złożonych wyjaśnieniach innej osoby odpowiedzialnością za przestępstwo jest w ujęciu prawa karnego procesowego dowodem podlegającym swobodnej ocenie na równi z innymi dowodami (por. wyrok SN z dnia 12 stycznia 2006 r., II KK 29/05, OSNKW 2006/4/41).

Sam fakt oparcia orzeczenia skazującego na zeznaniach tylko jednego świadka, nawet w sytuacji nieprzyznania się oskarżonego do winy, samo przez się nie może stanowić podstawy do zarzutu dokonania błędnych czy dowolnych ustaleń faktycznych w sprawie. Nie istnieje żadna reguła dowodowa, która uzasadniałaby pogląd, że zeznania jedynego świadka są niewystarczającą podstawą skazania i to bez względu na to jaką świadek zajmuje funkcję, pozycję w życiu społecznym bądź czy korzysta z jakichś szczególnych uprawnień procesowych (jak świadek koronny, tzw. „mały świadek koronny” czy świadek incognito). Orzecznictwo przyjmuje jednak, że tego rodzaju "jedyny" dowód nie może stać w sprzeczności z innymi dowodami, które nie mają wprawdzie decydującego znaczenia dla kwestii odpowiedzialności karnej, stanowią jednak podstawę do dokonania lub weryfikacji ustaleń faktycznych odnoszących się do określonych fragmentów zdarzenia (patrz wyrok SN z dnia 11 stycznia 1996 r., II KRN 178/95, Mon. Prawn. 1996/10/376).

Rzecz jednak w tym, że ocena poszczególnych dowodów dokonywana jest w konkretnej sprawie, w której występują przeróżne, trudne do uogólnienia okoliczności a tym samym nie można do każdego przypadku sprawy dopasowywać bardziej ogólnych zasad oceny dowodów wyrażanych w orzecznictwie sądowym lub w doktrynie. Zasady te zresztą również były artykułowane na tle konkretnych stanów faktycznych ustalonych w indywidualnych sprawach.

W związku z powyższym należy pamiętać, że w ocenie dowodów organy procesowe kierują się swoim przekonaniem ukształtowanym wskazaniami wiedzy, doświadczenia życiowego i zasad prawidłowego rozumowania. Polski system procesowy nie zna reguł dowodowych dotyczących legalnej oceny dowodów. Zasada swobodnej oceny dowodów oznacza wolność wewnętrznego przekonania organu procesowego w kwestii oceny dowodów i wyciągania z nich racjonalnych wniosków, a tym samym wolność od schematycznych skrępowań w tym zakresie (por. Jan Grajewski – red., Lech K. Paprzycki, Sławomir Steinborn: „Komentarz aktualizowany do art. 1-424 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. Kodeks postępowania karnego (Dz. U. 97.89.555)”, LEX/el., 2011, teza 1 do art. 7). Oczywistym jest przy tym, że zasada swobodnej oceny dowodów, leżąca u podstaw prawidłowego wyrokowania a wyrażona w art. 7 k.p.k., nie może prowadzić do dowolności ocen i takiego wyboru dowodów, którego prawidłowości nie dałoby się skontrolować w trybie odwoławczym. Ustalenia faktyczne wyroku tylko wtedy nie wykraczają poza ramy swobodnej oceny dowodów, gdy poczynione zostały na podstawie wszechstronnej analizy przeprowadzonych dowodów, których ocena nie wykazuje błędów natury faktycznej czy logicznej, zgodna jest ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego oraz prowadzi do sędziowskiego przekonania, odzwierciedleniem którego powinno być uzasadnienie orzeczenia (por. wyrok SN z dnia 5 września 1974 r., II KR 114/74, OSNKW 1975/2/28).

Mając na uwadze realia niniejszej sprawy należy stwierdzić, iż co do zasady analiza zebranych dowodów w trakcie rozprawy, jak i uzasadnienie zaskarżonego wyroku, choć sporządzone na formularzu, pozwalają w sposób jednoznaczny przyjąć, iż Sąd I instancji dołożył wszelkich starań, by postąpić zgodnie z przytoczonymi wyżej wymogami, tj. by wyjaśnić zarzuty stawiane oskarżonemu, co dotyczy zarówno przestępstw narkotykowych, jak i kwestionowanych przez skarżącego w zakresie winy, zaś ocenę zebranych dowodów zawarł w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku, spełniającego wszelkie wymogi art. 424 k.p.k.

Należy więc jednoznacznie stwierdzić, iż Sąd Okręgowy bardzo dokładnie przeprowadził na rozprawie postępowanie dowodowe, przesłuchując wszystkich świadków, którzy mogli w tej sprawie wnieść okoliczności niezbędne dla prawidłowego ustalenia stanu faktycznego. Ten materiał dowodowy, szczegółowo omówiony w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku dawał pełną podstawę do dokonania prawidłowych ustaleń faktycznych odnośnie przebiegu poszczególnych zdarzeń wynikających z samych zarzutów, jak i sprawstwa i zamiaru oskarżonego w zakresie popełnienia przestępstw będących przedmiotem osądu w niniejszym postępowaniu.

Ad. 1 i 2

Należy zauważyć, iż Sąd I instancji ustalenia faktyczne w zakresie przestępstw narkotykowych zawarł w sekcji 1 formularza na str. 9-23, gdzie jednocześnie wymienił konkretne dowody, stanowiące podstawę tych ustaleń, które to dowody, łącznie z wyjaśnieniami oskarżonego, poddał wnikliwej ocenie w sekcji 2 formularza uzasadnienia na str. 26-47. Jednocześnie Sąd I instancji, oceniając krytycznie wyjaśnienia oskarżonego w sekcji 2 formularza uzasadnienia na str. 48-49, w których nie przyznawał się do winy, trafnie zwrócił uwagę na nie podważany w niniejszym postępowaniu fakt, iż oskarżony praktycznie przez cały okres śledztwa próbował przerzucić odpowiedzialność za sprzedaż narkotyków na inne osoby, jak D. Z. czy G. K., twierdząc wręcz, iż pozostaje w konflikcie z większością mieszkańców zamieszkiwanej przez siebie miejscowości, prezentując się w tych wyjaśnieniach wręcz jako ofiara mieszkańców M. oraz podnosząc, iż obciążające go zeznania składane przez świadków stanowią wynik pomówienia. Nie ulega przy tym wątpliwości, iż te okoliczności dotyczą także składającej na niekorzyść oskarżonego zeznania P. P. (1). Należy zauważyć, iż P. P. (1) również, jak to wynika z niekwestionowania przez skarżącego winy oskarżonego w popełnieniu przestępstwa narkotykowego, była osobą, która zaopatrywała się w narkotyki (metamfetaminę i marihuanę) u oskarżonego, co wynika z przytoczonego wyżej opisu czynu z punktu I podpunkt 13. Trzeba przy tym zaznaczyć, iż tak, jak większość zeznających świadków, w tym M. M. (1) (k. 72-73, 1540-1542), D. Z. (k. 101-102, 1311-1312), M. C. (k. 537-538, 1312-1313), Z. K. (k. 44-45 akt II K 16/21, 1454- (...)) i szereg innych świadków wskazanych przez Sąd Okręgowy wskazywało na proceder związany z ogólnie pojętym handlem narkotykami, w którym uczestniczył oskarżony, udzielając za darmo bądź za zapłatą także poszczególnym osobom i to bez względu na ich wiek, różnego rodzaju narkotyków, celem ich spróbowania, tak i P. P. (1) przyznawała, iż kupowała od oskarżonego, z którym znała się od kilkudziesięciu lat narkotyki, wiedząc przy tym, iż oskarżony sprzedawał zarówno metamfetaminę, jak i marihuanę (k. 115-116 – zeznania z dnia 22.11.2019 r., z k. 518-519), co potwierdziła na rozprawie (k. 1250-1254). P. P. (1) również wskazywała na inne osoby, które zaopatrywały się w narkotyki u oskarżonego a także nie ukrywała, iż sama zajmowała się handlem narkotykami, za co toczyło się wobec niej odrębne postępowanie. Nie ulega przy tym wątpliwości, iż te pomówienia oskarżonego ze strony P. P. (1) odnośnie zajmowania się przez oskarżonego tym procederem narkotykowym znalazły odzwierciedlenie w szeregu zeznań świadków, do których odwołał się Sąd I instancji a nadto w końcu w toku rozprawy, i to nie na pierwszym terminie w dniu (...)(k. 1570-1573) oskarżony również do zarzucanego mu przestępstwa narkotykowego przyznał się w całości, uszczegółowiając przy tym wiele okoliczności związanych ze sprzedażą czy darmowym udzielaniem narkotyków poszczególnym nabywcom.

Te razem wzięte dowody przemawiają więc wprost za wiarygodnością w tym zakresie depozycji procesowych P. P. (1). Tym samym nie można dać wiary wyjaśnieniom oskarżonego złożonym na etapie śledztwa w dniu (...) r., w których do tego procederu się nie przyznawał, iż świadkowie byli namawiani przez policjantów do składania nieprawdziwych zeznań, które go obciążały, co także dotyczy P. P. (1) (k. 127-131). Oskarżony wręcz w toku przesłuchania w dniu(...)r. wyraził swoją nienawiść do P. P. (1) z powodu rozpowiadania przez nią, że zabił człowieka, mówiąc jednak nie tylko źle, z powodu pomawiania go o handel narkotykami o P. P. (1), ale i wielu innych osobach (k. 404-406). Wprawdzie w tych wyjaśnieniach sam obciążał P. P. (1), iż handlowała narkotykami, ale P. P. (1) akurat tym okolicznościom nie zaprzeczała. Wskazać przy tym należy na wyjątkowy cynizm oskarżonego. Oskarżony bowiem pomawiał P. P. (1) o sprzedawanie narkotyków „nieletnim” (małoletnim, dzieciom – przyp. SA), gdy tymczasem, jak się okazuje, oskarżony sam udzielał narkotyków dzieciom (osobom małoletnim), co choćby przecież wynika z opisu przypisanego oskarżonemu przestępstwa narkotykowego.

Taka postawa oskarżonego nakazuje więc właśnie w jego przypadku podchodzić z rezerwą do składanych depozycji procesowych, w których nie tylko zaprzeczał swojej winie, ale i przerzucał odpowiedzialność na inne osoby, w tym P. P. (1). Powyższa konstatacja dotyczy nie tylko procederu narkotykowego, ale i okoliczności czynów, za które skazano oskarżonego w punktach II i III zaskarżonego wyroku.

P. P. (1) w toku składania zeznań w dniu (...) r. w ogóle nie wspominała o groźbach, naruszeniu nietykalności cielesnej czy zniewagach ze strony oskarżonego (k. 115-116), bo do tego czasu przecież takowe nie miały miejsca.

Składając natomiast na etapie śledztwa kolejne zeznania w dniu(...)r. świadek wskazała na takie zachowanie się oskarżonego. Zeznała bowiem, iż po jej w/w przesłuchaniu, kiedy obciążyła Ł. C. udziałem w procederze narkotykowym, gdy oskarżony dowiedział się o tych obciążających go zeznaniach, to oskarżony ją zastraszał, grożąc, że ją zabije, wyrażając przy tym obawę o spełnienie tych gróźb i składając wniosek o jego ściganie (k. 519). Trzeba już w tym miejscu zauważyć, iż te zeznania świadka (zwanego dalej pokrzywdzoną) brzmią logicznie. Wynika bowiem z nich powód takiego właśnie agresywnego zachowania się oskarżonego względem znienawidzonej przez siebie P. P. (1), która obciążała go swoimi zeznaniami. Notabene, oskarżony przecież przerzucał odpowiedzialność na inne osoby za proceder narkotykowy, oczerniając je o manipulacje i celowe pomawianie jego osoby. W tych zaś realiach sprawy nie dziwią więc jego zachowania, wynikające z w/w zeznań pokrzywdzonej. Logicznie wiec brzmią jej zapewnienia, iż oskarżony groził jej, gdy spotkali się w ostatnich dniach (...) r. przed jego zatrzymaniem na ulicy w M., domagając się jednocześnie wycofania obciążających go zeznań. Groźby te znów odwoływały się do jednej osoby, która zaginęła (tu: w przedmiocie tego zaginięcia umorzono śledztwo – przyp. SA), przy czym Ł. C. wypowiadał wobec pokrzywdzonej groźby, twierdząc, że, cyt.: „mnie zajebie, mówił do mnie zajebię cię, będziesz leżała razem z G. w lesie pod liściami” (k. 519). Jednocześnie pokrzywdzona podała, iż przed zatrzymaniem C. (zatrzymany w dnu 25 (...) r. – k. 118 – przyp. SA) w M. na ulicy oskarżony spotkał ją, jak szła z M. M. (1) i wówczas zobaczyła, że C. jechał rowerem i jak ją zauważył, to do niej podjechał i uderzył go „z płaskiego w twarz” drugi raz, to ona jechała rowerem do C. M.. Wtedy (...) (pseudonim oskarżonego – przyp. SA) zauważył ją, jak jechał samochodem z D. Z. i podjechał do niej. Ona podjechała do M. C. i wtedy oskarżony podbiegł do niej i znów uderzył ją „w twarz z płaskiego, tzw. liścia”. Oskarżony, przy tych dwóch razach także wyzywał ją słowami wulgarnymi od „kurwy” i innymi wulgaryzmami (k. 519-519v). Jednocześnie pokrzywdzona wskazywała na zastraszanie innych osób, w tym też na udział w próbach doprowadzenia do odwołania obciążających zeznań oskarżonego przez ówczesną konkubinę oskarżonego A. B..

Należy zauważyć, iż zeznania pokrzywdzonej brzmią w pełni logicznie a jednocześnie zrozumiale. Oczywistym jest bowiem, iż oskarżony miał wówczas powody do takiego zachowania się względem P. P. (3), gdy wykazywał złość za pomówienia jego osoby z jej strony. Jednocześnie bez wątpienia takie groźby, o jakich zeznała pokrzywdzona, miały miejsce. Trzeba bowiem nadmienić, iż wręcz trudno byłoby sobie wymyśleć groźby, odwołujące się do autentycznej sprawy, związanej z zaginięciem (...), czyli wspomnianego przez świadka P. Ż.. Poza tym oskarżony w tych zachowaniach był agresywny. W tych zaś okolicznościach nie może budzić zdziwienia fakt, iż pokrzywdzona realnie obawiała się spełnienia wypowiadanych przez oskarżonego gróźb. Jednocześnie wypowiadanie obraźliwych słów, mając na uwadze zasady doświadczenia życiowego, jest wręcz nieodłączne ze stosowaniem przemocy fizycznej. W ocenie Sądu Apelacyjnego nie budzi więc żadnych wątpliwości, iż zeznania pokrzywdzonej we wspomnianym wyżej zakresie uznać należy za wiarygodne.

Powyższe znajduje również odzwierciedlenie w zeznaniach pokrzywdzonej z rozprawy, tj. z dnia (...) r. (k. 1250-1254). Wprawdzie te zeznania z rozprawy są już mniej precyzyjne, ale ta okoliczność nie może dziwić, skoro pokrzywdzona na ten temat zeznawała już po długim czasie od zdarzeń. Jednocześnie jednak zeznania z rozprawy odzwierciedlają okoliczności, o których świadek zeznała w śledztwie. Ten upływ czasu prowadzi w sposób naturalny do zniekształcenia w pamięci szczegółów zdarzeń, a tym samym nie może dziwić fakt, iż pokrzywdzona w pewnych szczegółach, jakie się pojawiły w jej zeznaniach na rozprawie, różniła się z okolicznościami zdarzeń, o których opowiedziała w śledztwie. Jak wyżej jednak powiedziano, pokrzywdzona w toku rozprawy nie była tak szczegółowa, to jednak wyraźnie zeznała, że za pierwszym razem jak spotkała oskarżonego, który przejeżdżał rowerem, to uderzył ją wtedy „w twarz” (k. 1250), co łącznie z opowiedzianymi wcześniej groźbami w pełni koreluje z jej zeznaniami ze śledztwa. Co do drugiego przypadku pokrzywdzona zeznała, że jak oskarżony wysiadł z samochodu Z., to podbiegł do niej i zaczął ją szarpać i bić (k. 1250). I choć ten fragment zdarzenia nieco odbiega od relacji ze śledztwa, to te różnice, wbrew twierdzeniom skarżącego są nieznaczne. Nie ulega przecież wątpliwości, iż uderzenie w twarz ręką jest przecież zdarzeniem, które w potocznym rozumieniu nazwać można pobiciem. Poza tym pokrzywdzona wskazuje, w jakich to miało miejsce okolicznościach, co już koresponduje w pełni z jej zeznaniami ze śledztwa. Jednocześnie, precyzując swoją wypowiedź, co już skarżący skrzętnie przemilcza, pokrzywdzona zeznała, iż, cyt.: „w zasadzie za każdym razem to wyglądało podobnie” (k. 1250). Jednocześnie świadek podtrzymała swoje zeznania ze śledztwa (k. 1251) a także była pewna, iż oskarżony za tym drugim razem wysiadał z samochodu („chyba srebrny sedan”), którym kierował D. Z. (k. 1254). Pokrzywdzona wskazała więc, mimo upływu czasu, aż nadto konsekwentnie tyle szczegółów, które wskazują na to w sposób oczywisty, iż te okoliczności, o których zeznała, miały miejsce. Tym samym dyskredytowanie przez skarżącego tych zeznań na str. 4 apelacji uznać należy za typową polemikę z prawidłową oceną tych zeznań, przy czym za przesadzoną uznać należy próbę wykazania „wewnętrznej sprzeczności” tych zeznań, co miałoby świadczyć o ich niewiarygodności. Również sam fakt, iż pokrzywdzona nie przyszłą na Policję bezpośrednio po tych groźbach a zeznała o tym w (...) r. a więc po ok. 4 miesiącach nie oznacza, iż pokrzywdzona jest niewiarygodna. Pokrzywdzona zeznała na ten temat przy okazji kolejnego najbliższego przesłuchania. Poza tym należy pamiętać, iż Ł. C. został zatrzymany w dniu 25 (...) r. i od tego czasu przez długi okres czasu był nieprzerwanie pozbawiony wolności. Ta okoliczność też tłumaczy, dlaczego w kolejnych miesiącach nie dochodziło już do eskalacji zachowań oskarżonego względem pokrzywdzonej, która w związku z tym nie miała potrzeby, by natychmiast udać się bez wezwania na Policję i złożyć doniesienie na oskarżonego za jego groźby, naruszenia nietykalności cielesnej i słowne zniewagi. Natomiast to, że M. C. miał nic nie wiedzieć o konflikcie między oskarżonym a pokrzywdzoną nie oznacza przecież, iż pokrzywdzona nie mówi prawdy. Przy czym należy dodać, co znów apelujący przemilcza, iż świadek ten wprost zaznaczył, że jego nie interesowały konflikty P. i C. (k. 1312-1313), co wprost tłumaczy, dlaczego w rzeczywistości świadek nie zeznał na temat tych konfliktów. Przy czym należy nadmienić, iż pokrzywdzona nie zeznała, by na temat tych zdarzeń miała opowiadać C.. Tym samym w tym zakresie dywagacje skarżącego zawarte na str. 4 apelacji nie mogą przekonywać do słuszności postawionych zarzutów z punktów 1 i 2. To zaś, iż oskarżony akurat w taki sposób brutalny nie zachowywał się wobec innych osób, o czym także wspomina skarżący, nie oznacza, że P. P. (1), mówiąc wprost, kłamie. Tak samo należy odnieść się do zeznań M. M. (1), który wprost pomówił oskarżonego o działalność narkotykową, w tym sprzedaż narkotyków dzieciom (k. 72-73 akt IIMK 16/21, k. 1540-1542), co tylko potwierdza wiarygodność P. P. (1). To zaś, iż świadek ten nie złożył zeznań na temat zdarzeń z udziałem P. P. (1) nie oznacza, iż pokrzywdzona, pomawiając oskarżonego o groźby, zniewagi i naruszanie nietykalności cielesnej nie mówi prawdy.

Nie mogą wskazywać na niewiarygodność zeznań P. P. (1) zeznania P. S. (2) czy Z. K.. Obaj bowiem w tym przedmiocie w ogóle nie mieli żadnej wiedzy. Natomiast ewentualne nieporozumienia, jakie mają z pokrzywdzoną nie mogą automatycznie przekładać się na uznanie, iż pomawiające oskarżonego zeznania pokrzywdzonej nie mogą zostać uznane za wiarygodne. Trzeba przy tym dodać, iż pokrzywdzona pomawiała oskarżonego, mimo ich skonfliktowania, także o handel narkotykami, przy czym pomówienia te okazały się wiarygodne. To zaś właśnie świadczy o szczerości pomówień oskarżonego ze strony P. P. (1).

Nie sposób przy tym nie zauważyć, iż zeznania P. S. (2) są wręcz stronnicze i ewidentnie nastawione na obronę oskarżonego (k. 1408-1410). Świadek bowiem próbuje wskazać na działania innych osób, w tym A. B. czy właśnie P. P. (1), które miały ponoć fałszywie pomawiać oskarżonego o udział w handlu narkotykami. Tymczasem nie są prawdziwie depozycje tego świadka, by pokrzywdzona zamartwiała się, że naopowiadał głupoty, przez które oskarżony poszedł siedzieć, skoro właśnie te „głupoty”, czyli pomówienia o narkotyki okazały się prawdą. Mając zaś na uwadze spotkanie oskarżonego i świadka w areszcie i próby wykazywania przez świadka, że on również był namawiany do fałszywego obciążania oskarżonego handlem narkotykami, to próby wykazywania poprzez ten dowód, że m.in. P. P. (1) chce pogrążyć poprzez niewiarygodne pomówienia nie mogą przynieść szans powodzenia obranej w tym zakresie przez oskarżonego linii obrony.

Tak samo należy odnieść się do zeznań Z. K.. Co istotne, świadek ten w śledztwie wprost mówił o kupowaniu narkotyków od oskarżonego, w ogóle nie wspominając o P. P. (1) (k. 44-45 akt II K 16/21). Na rozprawie wprawdzie także przyznał, iż kupował narkotyki także od P. P. (1) oraz że P. P. (1) fałszywie pomówiła go o kradzież roweru, ale jednocześnie wskazał, iż oskarżony C. przez swojego kolegę także jego zastraszał (k. 1454-1456). Wbrew więc intencjom apelującego zeznania te nie tylko nie wskazują na niewiarygodność zeznań P. P. (1), ale wskazują natomiast na fakt, iż oskarżony przejawia tendencje do stosowania przemocy: tu werbalnej, by tylko wymóc korzystne dla siebie depozycje procesowe. Zeznania te więc pośrednio potwierdzają wręcz wiarygodność P. P. (1), wobec której oskarżony właśnie stosował przemoc, grożąc przy tym pozbawieniem życia.

Wreszcie, wbrew zarzutom apelacji z punktów 1 i 2, należy zauważyć, iż pomówienia pokrzywdzonej nie są wcale takim odosobnionym dowodem. Choć w świetle tego, co wyżej powiedziano, te pomówienia w realiach tej sprawy byłyby wystarczające do ustalenia sprawstwa i winy oskarżonego w popełnieniu przypisanych mu czynów w punktach 2 i 3 zaskarżonego wyroku.

Apelujący przytoczył fragment zeznań A. B., z którego ma wynikać, iż oskarżony z P. nie lubili się bardzo. Jednak przytoczona przez apelującego ocena świadka osoby P. P. (1), w tym jej osobistego stosunku do pokrzywdzonej (str. 3 apelacji) niczego w tej sprawie nie dowodzi. Tymczasem apelujący zdaje się, iż nie chce zauważyć, iż ta sama A. B., podczas przesłuchania w śledztwie w dniu (...) r., iż Ł. C. mówił jej bezpośrednio przed jego aresztowaniem, że dwukrotnie pod koniec listopada spotkał P. P. (1) w M. i że uderzył ją z „liścia” w twarz, kopnął oraz groził jej. Wcześniej zaś mówił świadkowie, że jak spotka P. P. (1), to ją pobije (k. 851v-852). A. B. jednocześnie w tym zeznaniach logicznie wyjaśniła, dlaczego w poprzednich zeznaniach zeznawała na korzyść oskarżonego i przedstawiając w niekorzystnym świetle inne osoby. Dodać przy tym trzeba, iż w zeznaniach z dnia (...)r. (k. 318-319) świadek próbowała zdyskredytować zeznania P. M. (2) dotyczące prowadzenia przez oskarżonego handlu narkotykami, próbując przekonać, iż M. uczyniła to celowo, mimo, że to była nieprawda, gdy tymczasem, jak już to wspominano wyżej, te dopozycje pokrzywdzonej okazały się prawdziwe a nie zmyślone. Ta okoliczność zaś w sposób oczywisty nie pozwala na danie wiary tymże zeznaniom A. B.. Zresztą, jak wspomniano wyżej, A. B. w toku kolejnego przesłuchania zrewidowała swoje stanowisko procesowe, co przyznała także w toku rozprawy (k. 1256-1260).

D. Z. znów pośrednio potwierdził relację pokrzywdzonej, kiedy zeznał, iż faktycznie jechał swoim samochodem z oskarżonym i gdy C. zauważył idącą P. P. (1), to kazał się mu zatrzymać, po czym wysiadł z samochodu i poszedł z nią pogadać (k. 645v, 13011-1312). I chociaż świadek nie potrafił powiedzieć, czy coś wydarzyło się między oskarżonym a P., to jednak zeznania te potwierdzają relację pokrzywdzonej, także co do rodzaju samochodu, którym świadek jechał (srebrny M. (...)), iż w takich właśnie okolicznościach doszło do spotkania jej z oskarżonym, przy czym to oskarżony, gdy ją zauważył, podszedł do niej.

Powyższe więc dowodzi jasno, iż pomawiające oskarżonego zeznania P. P. (1) znajdują wsparcie w zeznaniach innych osób, co tylko dodatkowo podkreśla ich wiarygodność.

Tym samym nie mogły zostać uznane za wiarygodne w tej części sprzeczne z tymi pomawiającymi zeznaniami wyjaśnienia oskarżonego, gdyż, wbrew jego depozycjom, pokrzywdzona w tym przedmiocie, jak i w przedmiocie narkotyków, nie opowiadała plotek na jego temat, mimo iż oboje pozostawali w konflikcie.

Powyższe więc w pełni przekonuje, iż ocena wyjaśnień oskarżonego, w których zaprzeczał, by groził, uderzył czy znieważył pokrzywdzoną oraz ocena pomawiających go zeznań P. P. (1), dokonana przez Sąd I instancji w sekcji 2 formularza uzasadnienia na str. 31-32 i 48.

Sąd I instancji, dokonując ustaleń faktycznych na podstawie przede wszystkim zeznań P. P. (1) i wykazując w tym zakresie sprawstwo i winę oskarżonego, do tych czynów przyjął prawidłowe kwalifikacje prawne z art. 216 § 1 k.k. i art. 217 § 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. (przestępstwo przypisane oskarżonemu w pkt II) oraz z art. 190 § 1 k.k. w zw. z art. 12 § 1 k.k. w zw. z art. 4 § 1 k.k. (przestępstwo przypisane oskarżonemu w pkt III), wyjaśniając w sekcji 3 formularza uzasadnienia na str. 59-62 te rozstrzygnięcia.

Jednocześnie nie budzą żadnych zastrzeżeń wymierzone za te czyny dość łagodne kary pozbawienia wolności, które zresztą zostały „pochłonięte” w całości w ramach orzeczonej kary łącznej przy zastosowaniu zasady pełnej absorpcji.

Powyższe więc wskazuje na całkowitą niezasadność zarzutów z punktów 1 i 2 apelacji.

Ad. 3

Jak już wspomniano wyżej, żadnych zastrzeżeń nie budzą ustalenia Sądu I instancji dotyczące przypisanego oskarżonemu przestępstwa narkotykowego, jak również przyjęta do tego zachowania oskarżonego kwalifikacja prawna.

Sąd I instancji w tym zakresie poczynił przekonywujący i wyczerpujący zarazem wywód w sekcji 3 formularza uzasadnienia na str. 63-66.

Apelujący jedynie kwestionuje wymiar orzeczonej za to przestępstwo kary pozbawienia wolności.

Należy przypomnieć, iż rażąca niewspółmierność kary występuje, gdy na podstawie ujawnionych okoliczności, które powinny mieć zasadniczy wpływ na wymiar kary, można przyjąć, iż zachodzi wyraźna różnica (dysproporcja) pomiędzy sumą kar zasadniczych i środków karnych (kompensacyjnych) orzeczonych przez sąd pierwszej instancji a karą, jaką należałoby sprawcy wymierzyć w następstwie prawidłowego zastosowania w sprawie dyrektyw sądowego wymiaru kary określonych w art. 53 k.k. (por. wyrok Sądu Apelacyjnego we Wrocławiu z dnia 06 lipca 2017 r. sygn. akt II AKa 148/17, Legalis nr 1674160). Zarzut niewspółmierności kary, aby był zasadny, musi dotyczyć rażącej niewspółmierności, a więc nienadającej się do zaakceptowania. Niewspółmierność rażąca to znaczna, "bijąca w oczy" różnica między karą wymierzoną a karą sprawiedliwą, zasłużoną (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 01 grudnia 1994 r., sygn. akt III KRN 120/94, Legalis nr 28989). Pojęcie niewspółmierności rażącej oznacza znaczną, wyrażającą oczywistą, a więc niedającą się zaakceptować dysproporcję między karą wymierzoną a karą sprawiedliwą. Chodzi o taką karę, której wymiar razi poczucie sprawiedliwości. Zaznaczyć należy, iż w orzecznictwie ugruntowany jest pogląd, iż miarą surowości kary nie jest jej ilościowy wymiar, ale stopień wykorzystania sankcji karnej przewidzianej dla danego przestępstwa. Ingerencja sądu odwoławczego w orzeczenie o karze może nastąpić tylko i wyłącznie wówczas, gdy różnica między karą wymierzoną w pierwszej instancji a karą, którą należałoby orzec jest znaczna, rażąca, nie może sprowadzać się do różnic niewielkich, nieznacznych, bo byłoby to sprzeczne z normą art. 438 pkt 4 k.p.k., z której jednoznacznie wynika, że podstawą zmian może być jedynie rażąca – a więc nie każda – niewspółmierność kary.

W niniejszej sprawie Sąd I instancji wymierzył oskarżonego za to przestępstwo narkotykowe karę 4 lat i 2 miesięcy, mając na uwadze fakt, iż przestępstwo to (przy zastosowaniu art. 4 § 1 k.k.) jest zagrożone karą pozbawienia wolności od lat 3 do lat 15. Należy zauważyć, iż na przypisane oskarżonemu przestępstwo ciągłe składa się aż 40 zachowań, które, gdyby je rozpatrywać oddzielnie, stanowiłyby aż 40 przestępstw, kwalifikowanych z różnych przepisów u.p.n. Rację ma więc Sąd I instancji, iż przestępstwo to znamionuje się znacznym stopniem winy i umiarkowanie wysokim stopniem społecznej szkodliwości, mając przede wszystkim na względzie fakt, iż głównym przedmiotem tego przestępstwa były narkotyki „miękkie”, tj. lonopie inne niż włókniste (sekcja 4 formularza uzasadnienia na str. 69-70, 71-73). Na niekorzyść oskarżonego przemawia premedytacja jego działania, rozciągnięta w czasie na kilka lat ta działalność narkotykowa (sekcja 4 formularza na str. 70-71). Sąd I instancji także zasadnie na niekorzyść oskarżonego przyjął dotychczasową, uprzednią karalność oskarżonego, w tym popełnianie tego przestępstwa także w okresie odbywania innej kary pozbawienia wolności w systemie dozoru elektronicznego (sekcja 1 formularza uzasadnienia na str. 7-8, sekcja 2 na str. 47, sekcja 4 na str. 75).

Także na niekorzyść oskarżonego Sąd I instancji prawidłowo dostrzegł negatywną opinię środowiskową o oskarżonym a także naganne, wręcz bezprawne zachowanie się oskarżonego po osadzeniu w ramach tymczasowego aresztowania, kiedy poprzez swoją konkubinę próbował wpływać na materiał dowodowy gromadzony w tej sprawie ( sekcja 4 formularza uzasadnienia na str. 75).

Na korzyść oskarżonego, co słusznie dostrzegł Sąd I instancji, przemawiają szczere przyznanie się oskarżonego do winy, okazanie skruchy, pozytywna opinia AŚ ZG oraz kuratora o oskarżonym a także samo środowisko, w którym ta działalność przestępcza miała miejsce (sekcja 4 formularza uzasadnienia na str. 74).

W tych zaś okolicznościach bez wątpienia kara 4 lat i 2 miesięcy pozbawienia wolności i tak jawi się jako stosunkowo łagodna, mając na uwadze przecież znaczną przewagę okoliczności obciążających i to o ważkim charakterze.

W tych zaś okolicznościach trudno wręcz zrozumieć postawiony przez apelującego zarzut rażącej niewspółmierności orzeczonej kary.

Próby wykazania, iż Sąd I instancji nie docenił wymowy wywiadu środowiskowego są chybione. Sąd I instancji przyjął przecież, iż oskarżony na polu rodzinnym zachowywał się właściwie. Nie można jednak zapominać, iż oskarżony w rzeczywistości był w swojej miejscowości znany z handlu narkotykami a do tego był wielokrotnie karany, w tym za usiłowanie zabójstwa. Trudno więc takiego człowieka postrzegać jako wzór do naśladowania. Sam zaś fakt poprawnego zachowania się skazanego na polu rodzinnym, przyznanie się do winy (notabene przyznanie się nastąpiło dopiero na ostatnim terminie rozprawy), wyrażenie skruchy przyczyniły się znacznie do obniżenia wymiaru kary pozbawienia wolności, ale, jak wspomniano, przy nagromadzeniu tak licznych i ważkich okoliczności obciążających dalsze łagodzenie tej kary nie znajduje żadnego racjonalnego uzasadnienia.

Kary tej, oscylującej przecież w dolnej granicy ustawowego zagrożenia nie można w żaden sposób uznać za karę surową, nie mówiąc już o rażącej surowości kary w rozumieniu art. 438 pkt 4 k.p.k., co czyni ten zarzut oczywiście bezzasadnym.

Wniosek

1. zmiana zaskarżonego wyroku w pkt II i III części dyspozytywnej wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od opisanych w tych punktach czynów.

2. zmiana zaskarżonego wyroku w pkt I części dyspozytywnej wyroku poprzez wymierzenie oskarżonemu za czyn wskazany w tym punkcie kary 3 lat i 2 miesięcy pozbawienia wolności.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Ad. 1 i 2

Uwzględnienie wniosków nie znajduje żadnego uzasadnienia a to z uwagi na bezzasadność postawionych zarzutów apelacyjnych a także brak podstaw do zaingerowania w treść zaskarżonego wyroku z urzędu.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

Nie dotyczy

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.11.

Przedmiot utrzymania w mocy

0.1Utrzymano w mocy całość zaskarżonego wyroku.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Rozstrzygnięcia o winie, przyjętych kwalifikacjach prawnych czynów i karach zawarte w punktach od I do VI nie budzą żadnych zastrzeżeń. W zakresie winy, kwalifikacji prawnej i orzeczonych kar wypowiedziano się już wyżej przy ustosunkowaniu się do zarzutów apelacyjnych.

Orzeczenie o karze łącznej w pkt IV, mając na uwadze zastosowaną zasadę pełnej absorpcji, nie może zostać uznane za wadliwe, przy braku apelacji na niekorzyść oskarżonego.

Orzeczenie w pkt V wydane na podstawie art. 45 § 1 k.k. jest konsekwencją osiągnięcia przez oskarżonego z działalności przestępczej przypisanej mu w pkt I korzyści majątkowej w łącznej wysokości 50555 zł.

Zaliczenie w pkt VI okresu tymczasowego aresztowania na poczet orzeczonej kary znajduje uzasadnienie w treści art. 63 § 1 k.k. oraz w dokumentach na k. 118 i 1598.

Orzeczenia o kosztach procesu z punktów VII i VIII znajdują uzasadnienie w przywołanych w tych punktach przepisach oraz nie są kwestionowane przez strony.

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

0.0.11.

Przedmiot i zakres zmiany

0.0.1Nie dotyczy

Zwięźle o powodach zmiany

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

Nie dotyczy

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

Nie dotyczy

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

Nie dotyczy

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

Nie dotyczy

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

Nie dotyczy

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Nie dotyczy

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II i III

Zwolniono oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze oraz od opłaty za to postępowanie dokładnie z tych samych przyczyn, jakie spowodowały zwolnienie od tych kosztów w postępowaniu przed Sądem I instancji i na tej samej podstawie prawnej.

7.  PODPIS

A. W. M. Ś. M. K.