Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Poznaniu

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IIAKa 268/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Okręgowego w Zielonej Górze II Wydział Karny z 17.09.24r. w sprawie o sygn. akt IIKo 258/23

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☒ inny – pełnomocnik wnioskodawczyń J. Ż. i A. Ż.

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

Pełnomocniczka zarzuciła wyrokowi:

1.  W oparciu o art. 438 pkt 2 k.p.k. obrazę przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 7 k.p.k. poprzez dowolną ocenę dowodów i wyciągnięcie z materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie wniosków sprzecznych z zasadami prawidłowego rozumowania, doświadczenia życiowego i wskazaniami wiedzy, tj. uznanie, że działalność niepodległościowa nie mogła być prowadzona przez R. Ż. jako partyzanta w ramach oddziału bojowego pod dowództwem radzieckim i przyjęcie, że postawa wobec okupanta niemieckiego nie spełnia celu i wymogów określone w art. 1 ust. 1 i art. 8 ust. 2 a ustawy z dnia 23 lutego 1991 r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu P. (dalej: ustawa lutowa, ustawa rehabilitacyjna) podczas gdyby Sąd I instancji ustalił prawidłowy zakres działalności oddziału im. C. to uznałby, że zakres represji doznanych na skutek zatrzymania, aresztowania i uwięzienia w sowieckim obozie pracy przez pokrzywdzonego spowodowany był prowadzeniem działalności skierowanej przeciwko wojskom n. a działania zbrojne prowadzone były na równi z działalnością oddziałów A. i winien prowadzić Sąd I instancji do uwzględnienia żądań Wnioskodawczyń tj. zgodnie z przesłankami wskazanymi przez ustawodawcę, przy czym Sąd I instancji winien zasądzić córkom Pokrzywdzonego odpowiednią sumę zadośćuczynienia w oparciu o reguły znane orzecznictwu z uwzględnieniem skali wyrządzonych szkód i krzywd.

2.  W oparciu o art. 438 pkt 2 k.p.k. obrazę przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 410 k.p.k. i art. 167 k.p.k. oraz art. 191 k.p.k. poprzez pominięcie części okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej, które miały wpływ na wymiar krzywd doznanych przez pokrzywdzonego, wynikających z niedostrzeżonych przez Sąd I instancji dowodów w postaci dokumentów historycznych oraz dokumentów z leczenia Pokrzywdzonego a w konsekwencji mających wpływ na wysokość zadośćuczynienia poprzedzających zwolnienie z obozu, okoliczności warunków bytowych panujących w obozie i miejscu deportacji, stosowania wobec represjonowanego znęcania się psychicznego i poniżających szykan w sytuacji gdy Pokrzywdzony doznał w ich wyniku wyjątkowych cierpień na skutek stosowanego terroru psychicznego, co nie zostało prawidłowo dostrzeżone przez Sąd I instancji i pomimo faktycznej skali maltretowania psychicznego Represjonowanego w skutek czego doszło do trwałego uszczerbku na zdrowiu co nie zostało poddane ekspertyzie przez biegłego, którego Sąd winien powołać z urzędu a także niedostrzeżenia oczywistej niesłuszności pozbawienia represjonowanej wolności, co prowadziło Sąd do wydania orzeczenia z rażącym naruszeniem prawa, o którym mowa w treści art. 440 k.p.k.

3.  W oparciu o art. 438 pkt 2 k.p.k. , obrazę przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 167 k.p.k. i art. 170 k.p.k. poprzez jego niezastosowanie i nie dopuszczenie dowodu z urzędu w zakresie uzupełniającego przesłuchania świadka J. Ż. w obecności biegłego z zakresu medycyny sądowej na okoliczność zachowania Represjonowanego w relacjach z Wnioskodawczyniami oraz podczas inwigilowania go w ramach represji stosowanych po powrocie z obozu w co miało wpływ na ustalenie okoliczności pokrzywdzenia i wywołania choroby psychicznej mającej wpływ na wyższą skalę represji, której nieuwzględnienie prowadziło Sąd I instancji do oddalenia wniosku o zadośćuczynienie i odszkodowanie w całości.

4.  Obrazę przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść orzeczenia tj. art. 167 k.p.k. w zw. z art. 193 § 1 i 2 k.p.k. poprzez jego niezastosowanie i odstąpienie od dopuszczenia przesłuchania biegłego z zakresu badań historycznych oraz odstąpienie od dopuszczeniu dowodu z zakresu medycyny sądowej celem ustalenia czy izolacja Pokrzywdzonego miała wpływ na utratę jego zdrowia i miała związek z powstaniem trwałego uszczerbku na jego zdrowiu w związku z prowadzeniem przez niego działalności niepodległościowej co doprowadziło Sąd I instancji do odstąpienia uzyskanie od biegłego historyka IPN wyjaśnienia, iż obozy sowieckie do których został wywieziony Pokrzywdzony, stanowiły cały system represji jakiej poddawano działaczy na rzecz niepodległego bytu P., co miało wpływ na wyższy poziom wyrządzonych krzywd i prowadzić winno Sąd I instancji do odmiennej oceny statusu Pokrzywdzonego.

5.  Obrazę art. 424 § 1 k.p.k. przez brak wskazania uzasadnienia dla nieuwzględnienia dowodów przeciwnych występujących w sprawie i oparcie ustaleń faktycznych tylko o niekorzystne okoliczności oraz spekulacje i przypuszczenia, a nadto pominięcie w ogóle przy ocenie dowodów - dowodu z dokumentów archiwalnych w zakresie represji stosowanych w obozach pracy przymusowej, które winne być oceniane w zderzeniu z zeznaniami Wnioskodawczyń co wiąże się z naruszeniem art. 170 k.p.k. w zw. z art. 167 k.p.k. poprzez jego niezastosowanie i nie dopuszczenie dowodu z urzędu w postaci uzupełniającego przesłuchania w charakterze świadka obu Wnioskodawczyń w obecności biegłego z zakresu medycyny oraz zezwoleniu na okazanie dokumentów i zadawaniu świadkom pytań przez biegłego co prowadziło Sąd do wydania orzeczenia z rażącym naruszeniem prawa, o którym mowa w treści art. 440 k.p.k. , co w dalszej kolejności doprowadziło Sąd I instancji do:

6.  W oparciu o art. 438 pkt 3 k.p.k. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który miał wpływ na jego treść i skutkował bezpodstawnym uznaniem, że w okolicznościach niniejszej sprawy brak jest podstaw do przyjęcia trwałego uszczerbku na zdrowiu i zasądzeniu zadośćuczynienia za krzywdy doznane przez R. Ż., podczas gdy symptomy choroby depresji zostały sygnalizowane przez Wnioskodawczynie a także utrata sprawności i wywołanej choroby nie zostały w sposób prawidłowo ustalone z zastosowaniem wiedzy medycznej określone przez biegłego, co prowadziło Sąd I instancji do oddalenia żądania obu Wnioskodawczyń bez uwzględnienia rozmiaru krzywd i cierpień oraz szkód, ich intensywności i nieodwracalnego charakteru a także utraty zdrowia o charakterze trwałym wywołanym u R. Ż. oraz przyjęcia, że brak jest ustawowych przesłanek do zasądzenia odpowiedniego zadośćuczynienia obu Wnioskodawczyniom.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Ponieważ Sąd I instancji nie uznał roszczenia wnioskodawczyń o odszkodowanie i zadośćuczynienie co do zasady, a Sąd odwoławczy w pełni to stanowisko podzielił, nie ma w ocenie Sądu odwoławczego konieczności szczegółowego ustosunkowywania się do zarzutów dotyczących zaniżenia przez Sąd I instancji odszkodowania i zadośćuczynienia, które to zarzuty w okolicznościach niniejszej sprawy jawią się zresztą niezrozumiałe. Wydają się nawet jako nie dotyczące niniejszej sprawy.

Spór w niniejszej sprawie nie dotyczy bowiem na tym etapie wysokości zasądzonego przez Sąd I instancji na rzecz wnioskodawczyń odszkodowania i zadośćuczynienia, skoro takowe nie zostały w ogóle zasądzone, a oddalenia przez Sąd I instancji roszczeń co do zasady z uwagi na uznanie, że wnioskodawczyniom nie przysługuje odszkodowanie i zadośćuczynienie o którym mowa w art.8 ust.1 w zw. z art.8ust.2a i 2b tak zwanej ustawy lutowej. Sad I instancji ustalił bowiem, że ojciec wnioskodawczyń nie był osobą represjonowaną za działalność na rzecz niepodległego bytu P. ani z powodu takiej działalności, co jest pierwszą i podstawową przesłanką pozwalającą na dochodzenie roszczeń o odszkodowanie i zadośćuczynienie. W ocenie Sądu I instancji nie miały w stosunku do ojca wnioskodawczyń zastosowania przepis art.8ust.2a ustawy lutowej. To ustalenie zostało też w pierwszej kolejności zaskarżone przez pełnomocniczkę wnioskodawczyń, aczkolwiek niezasadnie.

W ocenie Sądu apelacyjnego, wbrew zarzutom skarżącej, Sąd I instancji dokonał prawidłowej oceny dowodów, w szczególności tych na podstawie których ustalił zakres działalności oddziału im. C., na podstawie których poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne, nie naruszając przy tym przepisu art.7k.p.k.

Jak prawidłowo ustalił Sąd I instancji, na podstawie opinii prof. UG dr hab. P. N. z (...) w G., oddział im. C., w którym działać miał ojciec wnioskodawczyń, był częścią Sowieckiej Brygady Partyzanckiej im. K. W., powstałej w listopadzie (...). na bazie zrzuconego na spadochronach oddziału oficerów NKWD. (...) oni wokół siebie część ukrywających się byłych żołnierzy Armii Czerwonej i s. administracji, przeprowadzili przymusowy pobór w niektórych rejonach obwodów wilejskiego i święciańskiego. Dowódcą brygady został F. M.. Od (...)współpracował on z pierwszym stałym oddziałem p. partyzanckim w okręgu, dowodzonym przez ppor. A. B. ps. (...). W dniu (...) na osobisty rozkaz F. M. por. B. wraz ze sztabem został zaproszony na rozmowy o dalszej współpracy. S. jednak aresztowali, rozbroili, następnie zamordowali co najmniej 81 partyzantów wraz z (...). Reszta została przymusowo wcielona do sowieckich oddziałów, części udało się zbiec. Na bazie ocalałych we (...) p. oddział został odbudowany przez rtm. Z. S. ps. (...), pod nazwą (...) AK. Od tego czasu polskie oddziały były intensywnie atakowane przez oddziały sowieckie. S. stali się od tego czasu drugim po Niemcach, wrogiem p. podziemia. (...) (...) stoczyła zwycięską walkę z ekspedycyjnym oddziałem n. w sile około 200 ludzi w miejscowości W.. Po całodziennej walce, kiedy odparto atak, w czasie odwrotu, Brygada została zaatakowana przez oddział Brygady W.. Udało się odeprzeć atak, ale bój ten symbolizuje walkę z dwoma wrogami. W zasobach Wojskowego Biura Historycznego znajdują się „Dzienniki działań bojowych oddziałów brygady im. W.” sygn. (...) z okresu od (...) potwierdzające wrogą postawę w tym okresie partyzantki s..

Wstępując wiec dobrowolnie w szeregi s. partyzantki ojciec wnioskodawczyń musiał wiedzieć o wrogim nastawieniu sowietów do ludności p. a p. podziemia w szczególności. Nie może więc być mowy o działalności R. Ż., w opinii biegłego historyka, którą Sąd I instancji prawidłowo w pełni podzielił, na rzecz niepodległego bytu P.. Jednocześnie, przeprowadzając kwerendę, biegły nie znalazł ojca wnioskodawczyń w znanych listach osobowych konspiracji i partyzantki na K. P.II R..

W kontekście tej opinii Sąd I instancji prawidłowo zdaniem Sądu odwoławczego ocenił też zeznania świadka A. Ż. z których wynikało, że partyzantka r. była wrogiem w stosunku do władzy r. i współpracowała z partyzantką p., o czym miała ona wiedzieć od ojca. Ojciec wnioskodawczyń dołączył bowiem do atriadu pod dowództwem S. już po wymordowaniu znacznej części p. oddziału partyzantów pod dowództwem A. B. ps. (...). W (...) nie było już wątpliwości co do roli jaką odgrywała partyzantka s. na ziemiach p. i jej wrogiego stosunku do p. podziemia, ludności p. oraz aspiracji Polaków dążących do odzyskania niepodległego bytu P.. Nadto prawidłowo, jako niewiarygodne, Sąd I instancji ocenił zeznania świadka jakoby zesłanie jej ojca na S. miało związek z podejmowaną przez niego działalnością partyzancką, skoro w kwestionariuszu osoby ubiegającej się o uprawnienia kombatanckie sam R. Ż. napisał, że jego zesłanie miało chyba związek z zastrzeleniem przez NKWD jego brata S., nie wiązał więc swojego zesłania z działalnością w partyzantce s..

Wobec powyższego, czyli prawidłowego ustalenia, że ojciec wnioskodawczyń nie był osobą represjonowaną za działalność na rzecz niepodległego bytu P. ani z powodu takiej działalności, Sąd I instancji, wbrew zarzutom skarżącej, nie dopuścił się obrazy przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść orzeczenia, a to wskazywanych przez skarżącą przepisów art. 410 k.p.k. i art. 167 k.p.k. oraz art. 191 k.p.k., poprzez, jak chciała skarżąca, pominięcie części okoliczności ujawnionych w toku rozprawy głównej, które miały wpływ na wymiar krzywd doznanych przez pokrzywdzonego, wynikających z niedostrzeżonych przez Sąd I instancji dowodów w postaci dokumentów historycznych oraz dokumentów z leczenia pokrzywdzonego a w konsekwencji mających wpływ na wysokość zadośćuczynienia poprzedzających zwolnienie z obozu, okoliczności warunków bytowych panujących w obozie i miejscu deportacji, stosowania wobec represjonowanego znęcania się psychicznego i poniżających szykan, w sytuacji gdy pokrzywdzony doznał w ich wyniku wyjątkowych cierpień na skutek stosowanego terroru psychicznego, co nie zostało prawidłowo dostrzeżone przez Sąd I instancji i pomimo faktycznej skali maltretowania psychicznego represjonowanego w skutek czego doszło do trwałego uszczerbku na zdrowiu co nie zostało poddane ekspertyzie przez biegłego, którego Sąd winien powołać z urzędu a także niedostrzeżenia oczywistej niesłuszności pozbawienia represjonowanej wolności, co prowadziło Sąd do wydania orzeczenia z rażącym naruszeniem prawa, o którym mowa w treści art. 440 k.p.k.

Sąd I instancji oddalając bowiem roszczenie o zadośćuczynienie co do zasady, nie ustalał już rozmiaru doznanej krzywdy przez ojca wnioskodawczyń na skutek jego aresztowania i zesłania.

Z tych samych powodów Sąd I instancji, wbrew zarzutom skarżącej, nie dopuścił się obrazy przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść orzeczenia, tj. art. 167 k.p.k. i art. 170 k.p.k. poprzez, jak chciała tego skarżąca, jego niezastosowanie i nie dopuszczenie dowodu z urzędu w zakresie uzupełniającego przesłuchania świadka J. Ż. w obecności biegłego z zakresu medycyny sądowej na okoliczność zachowania ojca wnioskodawczyń w relacjach z wnioskodawczyniami oraz podczas inwigilowania go w ramach represji stosowanych po powrocie z obozu w co miało wpływ na ustalenie okoliczności pokrzywdzenia i wywołania choroby psychicznej mającej wpływ na wyższą skalę represji, której nieuwzględnienie, zdaniem skarżącej, prowadziło Sąd I instancji do oddalenia wniosku o zadośćuczynienie i odszkodowanie w całości. Nie z tych bowiem powodów, jak wyżej wskazano, Sąd I instancji oddalił żądanie wniosku.

W tych okolicznościach, wbrew zarzutom skarżącej, Sąd I instancji nie dopuścił się również obrazy przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść orzeczenia tj. art. 167 k.p.k. w zw. z art. 193 § 1 i 2 k.p.k. poprzez, jak wskazała skarżąca jego niezastosowanie i odstąpienie od dopuszczenia przesłuchania biegłego z zakresu badań historycznych oraz odstąpienie od dopuszczeniu dowodu z zakresu medycyny sądowej celem ustalenia czy izolacja pokrzywdzonego miała wpływ na utratę jego zdrowia i miała związek z powstaniem trwałego uszczerbku na jego zdrowiu w związku z prowadzeniem przez niego działalności niepodległościowej co doprowadziło Sąd I instancji do odstąpienia uzyskanie od biegłego historyka IPN wyjaśnienia, iż obozy sowieckie do których został wywieziony pokrzywdzony, stanowiły cały system represji jakiej poddawano działaczy na rzecz niepodległego bytu P., co miało wpływ na wyższy poziom wyrządzonych krzywd i prowadzić winno Sąd I instancji do odmiennej oceny statusu pokrzywdzonego,

Z tych samych względów Sąd I instancji, wbrew zarzutom skarżącej, nie dopuścił się naruszenia art. 424 § 1 k.p.k. przez brak wskazania uzasadnienia dla nieuwzględnienia dowodów przeciwnych występujących w sprawie i oparcie ustaleń faktycznych tylko o niekorzystne okoliczności oraz spekulacje i przypuszczenia, a nadto pominięcie w ogóle przy ocenie dowodów - dowodu z dokumentów archiwalnych w zakresie represji stosowanych w obozach pracy przymusowej, które winne być oceniane w zderzeniu z zeznaniami wnioskodawczyń co, w ocenie skarżącej, wiąże się z naruszeniem art. 170 k.p.k. w zw. z art. 167 k.p.k. poprzez jego niezastosowanie i nie dopuszczenie dowodu z urzędu w postaci uzupełniającego przesłuchania w charakterze świadka obu wnioskodawczyń w obecności biegłego z zakresu medycyny oraz zezwoleniu na okazanie dokumentów i zadawaniu świadkom pytań przez biegłego, co prowadziło Sąd do wydania orzeczenia z rażącym naruszeniem prawa, o którym mowa w treści art. 440 k.p.k.

Zdaniem Sądu odwoławczego Sąd I instancji, skoro prawidłowo ustalił, że wniosek o zadośćuczynienie i odszkodowanie nie zasługuje na uwzględnienie z uwagi na to, że ojciec wnioskodawczyń nie było osobą represjonowaną za działalność na rzecz niepodległego bytu P. ani z powodu takiej działalności, wbrew zarzutom skarżącej, nie dopuścił się też błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który miał wpływ na jego treść i skutkował, jak podniosła skarżąca, bezpodstawnym uznaniem, że w okolicznościach niniejszej sprawy brak jest podstaw do przyjęcia trwałego uszczerbku na zdrowiu i zasądzeniu zadośćuczynienia za krzywdy doznane przez R. Ż., podczas gdy symptomy choroby depresji zostały sygnalizowane przez wnioskodawczynie a także utrata sprawności i wywołanej choroby nie zostały w sposób prawidłowo ustalone z zastosowaniem wiedzy medycznej określone przez biegłego, co prowadziło Sąd I instancji do oddalenia żądania obu wnioskodawczyń bez uwzględnienia rozmiaru krzywd i cierpień oraz szkód, ich intensywności i nieodwracalnego charakteru a także utraty zdrowia o charakterze trwałym wywołanym u R. Ż. oraz przyjęcia, że brak jest ustawowych przesłanek do zasądzenia odpowiedniego zadośćuczynienia obu wnioskodawczyniom.

Reasumując, nie podzielając zarzutów zawartych w apelacji pełnomocnika wnioskodawczyń ani nie znajdując powodów branych pod uwagę z urzędu, a powodujących konieczność zmiany bądź uchylenia zaskarżonego wyroku, Sąd apelacyjny orzekł jak w wyroku.

Wniosek

W oparciu o powyższe zarzuty pełnomocniczka wnioskodawczyń wniosła o:

1.  Zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uwzględnienie żądań Wnioskodawczyń i zasądzenie od Skarbu Państwa na rzecz Wnioskodawczyń J. Ż. i A. Ż. zadośćuczynienia za doznaną przez R. Ż. krzywdę wynikającą z niewątpliwie niesłusznego pozbawienia wolności w sowieckim obozie w wysokości odpowiedniej z uwzględnieniem reguł panujących w orzecznictwie oraz szkodę spowodowaną utraconymi korzyściami z tytułu pozbawienia możliwości wykonywania pracy na własną korzyść zgodnie z stanowiskiem ustawodawcy.

2.  Zasądzenie od Skarbu Państwa na rzecz wnioskodawcy kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego wg norm przepisanych.

3.  Dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z zakresu opinii biegłego historyka IPN lub z zakresu badań nad represjami w obozach sowieckich D. R. na okoliczność wskazania represji i krzywd wyrządzonych R. Ż. przez sowiecki system bezpieczeństwa.

4.  Dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z zakresu opinii biegłego z zakresu medycyny sądowej na okoliczność trwałego uszczerbku na zdrowiu wywołanego traumą i depresją celem wskazania skali utraty zdrowia przez mającego wpływ na wysokość krzywd wyrządzonych jej przez sowiecki system bezpieczeństwa.

5.  Przeprowadzenie dowodu z uzupełniającego przesłuchania świadka - obu Wnioskodawczyń w obecności biegłego z zakresu historii, wobec negowania przez Sąd wpływu warunków obozów pracy przymusowej na rozwój chorób, które doprowadziły do przedwczesnej śmierci Pokrzywdzonego i pozbawiony był prawidłowej opieki medycznej w obozach wolności i zmuszona do katorżniczej pracy.

6.  Kwerenda dokumentów w ZUS celem potwierdzenia z jakich powodów zostało przyznane świadczenie R. Ż..

7.  Ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐częściowo zasadny

☒niezasadny

☒zasadny

☐ częściowo zasadny

☐niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Z uwagi na to, że Sąd odwoławczy nie podzielił zarzutów dotyczących naruszenia art.7k.p.k. i dokonania błędnej oceny dowodów, w stopniu mającym wpływ na treść zaskarżonego wyroku, poprzez ustalenie, że ojciec wnioskodawczyń nie był osobą represjonowaną za działalność na rzecz niepodległego bytu P. ani z powodu takiej działalności, za prawidłowe uznał oddalenie przez Sąd I instancji co do zasady wniosku o zasądzenie odszkodowania oraz zadośćuczynienia, stąd nie było podstaw ani do zmiany zaskarżonego wyroku, ani do jego uchylenia i przekazania sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji. Sąd odwoławczy za niezasadne uznał tym samych uwzględnienie wniosków dowodowych zawartych w apelacji, które miałyby być przeprowadzone na okoliczność ustalania rozmiaru krzywd doznanych przez ojca wnioskodawczyń i ustalenia wysokości należnego zadośćuczynienia i odszkodowania.

Wobec brzmienia przepisu art.13 ustawy lutowej wniosek o zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego w postepowaniu odwoławczym zasługiwał na uwzględnienie.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

Przedmiot utrzymania w mocy

0.1Oddalenie żądania o zasądzenie odszkodowania i zadośćuczynienia.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Z uwagi na to, że Sąd odwoławczy ze wskazanych wyżej powodów nie podzielił zarzutów dotyczących dowolnej oceny dowodów, a co za tym idzie błędnego oddalenia, co do zasady, żądania odszkodowania i zadośćuczynienia, utrzymał w mocy zaskarżony wyrok.

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II.

III.

Zgodnie z art.13 ustawy z dnia 23.02.91r. o uznaniu za nieważne orzeczeń wydanych wobec osób represjonowanych za działalność na rzecz niepodległego bytu P. koszty postępowania w sprawach objętych ustawą, w tym z tytułu ustanowienia pełnomocnika, ponosi Skarb Państwa, stąd kosztami tymi za postępowanie odwoławcze obciążono Skarb Państwa. Zgodnie z tym przepisem przyznano też wnioskodawczyniom zwrot uzasadnionych wydatków z tytułu ustanowienia pełnomocnika, których wysokość ustalono na podstawie §11ust.6 Rozporządzenia MS z 22.10.15r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (t.j. Dz.U. poz.1935 z 2023r. ze zm.).

7.  PODPIS

A. W. M. K. I. P.