Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Poznaniu

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 270/23

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Okręgowego w Poznaniu z dnia 14 czerwca 2023 roku, sygn. akt III K 146/23

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☒ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☐ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☐ na korzyść

☒ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☒

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☒

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☐

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☒

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

1.

2.

3.

oskarżony E. B.

oskarżony E. B.

oskarżony E. B.

Status oskarżonego jako osoby uprzednio niekaranej.

Wykreślenie indywidulanej działalności gospodarczej oskarżonego z ewidencji (...) w dniu(...)

Zawarcie przez oskarżonego umowy o pracę z dnia (...)r. z Ośrodkiem Szkolenia (...) w B., obejmującej jego zatrudnienie na stanowisku pracownika biurowego na czas określony od dnia(...)

Uiszczenie przez oskarżonego należności na rzecz ZUS za okres (...)

Informacja o osobie z Krajowego Rejestru Karnego

Dokumenty dołączone do odpowiedzi obrońcy na apelację – wydruk z (...), kopia umowy o pracę nr (...) z dnia (...)

potwierdzenia wpłat na rzecz ZUS oraz na rzecz Urzędu Skarbowego

k. 1269

k. 1239, 1240, 1241

złożone przez obrońcę na rozprawie w dniu (...) r.

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

oskarżony E. B.

Dalsze prowadzenie przez oskarżonego indywidualnej działalności gospodarczej.

Dokumenty dołączone do apelacji -wydruki z bazy REGON

k. 1193-1194

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1.

2.

3.

Informacja o osobie z Krajowego Rejestru Karnego

wydruk z (...), kopia umowy o pracę nr (...) z dnia (...)

potwierdzenia wpłat na rzecz ZUS oraz na rzecz Urzędu Skarbowego

Był to dokument, z którego dowód dopuszczono w toku postępowania apelacyjnego z urzędu.

Z uwagi na urzędowy charakter tego dokumentu i niekwestionowanie jego wiarygodności przez żadną ze stron, Sąd Apelacyjny nie znalazł podstaw by wiarygodność tę poddać w wątpliwość.

Dokument ten miały przy tym znaczenie dla rozstrzygnięcia, jako dostarczający wiedzy o okolicznościach stanowiących przesłanki orzeczenia w przedmiocie kary.

Były to dokumenty dołączone do odpowiedzi obrońcy oskarżonego na apelację pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego. Żadna ze stron nie kwestionowała ich wiarygodności; nadto wydruk z (...) odpowiadał wpisowi w ww. ewidencji, dostępnej w oficjalnej przeglądarce na stronie https://aplikacja.ceidg.gov.pl.

Były to dokumenty złożone przez obrońcę na rozprawie w dniu (...)r. Żadna ze stron nie kwestionowała ich wiarygodności, a Sąd Apelacyjny nie znalazł podstaw by uczynić to z urzędu. Potwierdzały one uiszczenie przez oskarżonego należności na rzecz ZUS za okres(...)r., co stanowiło okoliczność z zakresu zachowania oskarżonego po popełnieniu czynu, mającą pomocnicze znaczenie dla oceny przesłanek wymiaru kary.

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

1.

wydruki z bazy REGON

Były to dokumenty dołączone do apelacji pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego, mające dowodzić, jakoby oskarżony nadal prowadził indywidualną działalność gospodarczą. Dokumenty te okazały się dowodowo nieprzydatne dla rozstrzygnięcia, jako że obrazowały dane w bazie REGON, a nie (...) i to wg stanu z dnia (...) r., a sam apelujący pełnomocnik w swoim piśmie procesowym z dnia (...) r. (k. 1223-1224), przyznał, że są to dane nieaktualne, bowiem działalność gospodarcza oskarżonego została wykreślona z (...).

Przy czym dane dostępne w (...), w oficjalnej przeglądarce na stronie https://aplikacja.ceidg.gov.pl, wskazywały, że indywidualna działalność gospodarcza oskarżonego, prowadzona pod nazwą E. B. Zakład (...), wykreślona została z ewidencji dnia 27 lipca 2021 r.

Z kolei wgląd w bazę REGON wskazywał, że i z tej bazy działalność gospodarcza oskarżonego została wykreślona, w tym wypadku dnia 7 listopada 2023 r.

Zauważyć przy tym należało, że wpis w bazie REGON służy celom statystycznym i – w przeciwieństwie do wpisów w (...) nie odzwierciedla statusu przedsiębiorcy.

Przedstawione przez apelującego dokumenty w postaci wydruków z bazy REGON i wynikające z nich okoliczności dotyczące danych o indywidualnej działalności gospodarczej oskarżonego wg stanu na dzień 26 lipca 2023 r., nie miały zatem znaczenia dla rozstrzygnięcia.

Żadnego znaczenia dla rozstrzygnięcia nie miały też wpisy w bazie REGON, dotyczące prowadzonej przez oskarżonego działalności rolniczej; przy czym również ta działalność została z ww. bazy wykreślona.

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1.

2.

3.

Apelacja pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego – (...) sp. z o.o. sp. k. z siedzibą w N., adwokata A. A.:

Rażąca niewspółmierność kary poprzez wymierzenie oskarżonemu kary zbyt łagodnej w stosunku do stopnia społecznej szkodliwości oraz winy, co powoduje, że kara ta nie spełnia swojej funkcji w zakresie prewencji ogólnej i szczególnej oraz nie zaspokaja społecznego poczucia sprawiedliwości oraz prawnie chronionego i usprawiedliwionego interesu pokrzywdzonego.

Obraza przepisów prawa materialnego w zakresie innym niż kwalifikacja prawna czynu, tj. art. 85 § 1 k.k. w zw. z art. 85a § 1 k.k. w zw. z art. 86 § 1 k.k., poprzez wymierzenie kary łącznej z naruszeniem dyrektyw jej wymiaru i w efekcie wymierzenie kary łącznej z wyraźnym wskazaniem na zasadę absorpcji kar, gdy w istocie wielość przestępstw jest przesłanką przemawiającą za wyważeniem zasady absorpcji kar i zasady kumulacji kar przy orzekaniu kary łącznej.

Błąd w ustaleniach faktycznych poprzez uznanie, że oskarżony zaniechał prowadzenia działalności gospodarczej, co uzasadnia brak surowego ukarania również ze względów zapobiegawczych, gdy w istocie oskarżony nadal prowadzi działalność gospodarczą pod firmą (...).

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Ad. 3

W pierwszej kolejności odnieść należało się do zarzutu błędu w ustaleniach faktycznych (art. 438 pkt 3 k.p.k.) – bowiem dotyczył on kwestionowania okoliczności faktycznej, którą Sąd I instancji uznał za przesłankę łagodzącą w kontekście wymiaru kary, tj. faktu zaprzestania przez oskarżonego, po popełnieniu przypisanych mu czynów, prowadzenia indywidualnej działalności gospodarczej.

Zarzut ten okazał się oczywiście bezzasadny, a nietrafność leżącego u jego podstaw stanowiska apelacji co do faktów, przyznana została przez samego apelującego pełnomocnika w piśmie procesowym z dnia (...) r. (k. 1223-1224), w którym wskazał on, że dane przywołane w apelacji były nieaktualne, bowiem działalność gospodarcza oskarżonego została wykreślona z (...).

Jak wskazano powyżej, w części 2.1.1. i 2.2.2. niniejszego uzasadnienia, dokumenty dołączone do odpowiedzi obrońcy na apelację – w postaci wydruku z (...) potwierdzone danymi dostępnymi w (...), w przeglądarce na stronie https://aplikacja.ceidg.gov.pl, wskazywały, że indywidualna działalność gospodarcza oskarżonego, prowadzona pod nazwą E. B. Zakład (...), wykreślona została z ewidencji dnia(...)

Ad. 2

Oczywiście bezzasadny okazał się też zarzut obrazy przepisów prawa materialnego w zakresie innym niż kwalifikacja prawna czynu (art. 438 pkt1a k.p.k.), tj. art. 85 § 1 k.k. w zw. z art. 85a § 1 k.k. w zw. z art. 86 § 1 k.k.,

W pierwszej kolejności zauważyć należało, że zarzut ten został błędnie zakwalifikowany. Autor apelacji, identyfikując jako obrazę prawa materialnego zastrzeżenia, które w tym przypadku dotyczą w gruncie rzeczy jedynie wymiaru kary łącznej pozbawienia wolności, zdawał się całkowicie pomijać kwestię tego, na czym faktycznie polega istota zarzutu odwoławczego określonego w art. 438 pkt 1a k.p.k.

Przypomnieć zatem należało, że z obrazą prawa materialnego mamy do czynienia w sytuacji, gdy sąd nie postępuje zgodnie z ustawowym nakazem wynikającym z przepisu o charakterze obligatoryjnym, bądź też postępuje wbrew wyraźnemu ustawowemu zakazowi. Obrazy takiej nie stanowi natomiast nieskorzystanie przez sąd z możliwości przewidzianej fakultatywnie w ustawie. Kodeks karny w tym wypadku wyznacza jedynie dolną i górną granicę swobody w zakresie wymiaru kary łącznej (por. postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 13 grudnia 2021 r., IV KK 167/21). W szczególności przepis art. 85a k.k. akcentuje raczej hierarchię reguł rządzących kształtowaniem kary łącznej, aniżeli określa katalog takich reguł. Kwestia zaś określonego sposobu wykorzystania przyjętych w praktyce orzeczniczej zasad wymiaru kary łącznej ma charakter ocenny, uznaniowy, co ze swej istoty wyklucza możliwość formułowania w tym zakresie zarzutu obrazy prawa materialnego (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Szczecinie z dnia 16 listopada 2023 r., II AKa 83/23).

Zauważyć ponadto należało, że nawet zasadne i trafne zarzucenie naruszenia zasad wymiaru kary łącznej, ukształtowanych przez doktrynę i praktykę sądową (zasady asperacji i kumulacji oraz zasady absorpcji), nie generuje podstawy do formułowania w apelacji zarzutu obrazy prawa materialnego – co wynika ze specyfiki podstaw kształtowania kary łącznej. W ocenianym przypadku, zarówno treść omawianego zarzutu odwoławczego z pkt 2, jak i argumentacja przedstawiona na jego poparcie w uzasadnieniu apelacji, w sposób jednoznaczny wskazywały na brak tego rodzaju zastrzeżeń, które mogłyby uzasadniać zarzut obrazy prawa materialnego. Sprowadzały się one bowiem do kwestionowania sądowego wymiaru kary łącznej, stąd ze swej istoty stanowiły one de facto zarzut rażącej niewspółmierności kary łącznej.

Ad. 1

Zarzut rażącej niewspółmierności kary, choć sformułowany został przez apelującego pełnomocnika w sposób logicznie poprawny i odpowiadający istocie zarzutu z art. 438 pkt 4 k.p.k., okazał się bezzasadny.

Sąd Apelacyjny nie znalazł podstaw, by podzielić wynikające z tego zarzutu, jak również de facto z zarzutu z pkt 2 apelacji, stanowisko apelującego pełnomocnika, jakoby wymierzona oskarżonemu kara łączna pozbawienia wolności była rażąco nadmiernie łagodna. Kara ta, orzeczona w rozmiarze 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności, mieściła się w ustawowych granicach, wynikających z art. 86 § 1 k.k., tj. od powyżej najwyższej z kar jednostkowych (1 rok i 1 miesiąc) do ich sumy (2 lata i 9 miesięcy) i należycie uwzględniała dyrektywy wymiaru kary łącznej.

Przypomnieć zatem należało, że przy wymiarze kary łącznej decydujące znaczenie ma związek podmiotowo-przedmiotowy pomiędzy poszczególnymi przestępstwami, za które zostały wymierzone kary podlegające łączeniu. Chodzi tutaj o bliskość kwalifikacyjną i czasową czynów oraz tożsamość osoby (osób) pokrzywdzonych. Im większa występuje zbieżność pomiędzy ww. czynnikami w rozważanych przestępstwach, tym bardziej kara łączna winna grawitować w kierunku pełnej absorpcji. Nadto, kara łączna stanowić ma syntetyczną, całościową ocenę zachowań sprawcy, będąc właściwą, celową z punktu widzenia prewencyjnego reakcją na popełnione czyny. Pierwszeństwo przy wymiarze kary łącznej winny mieć dyrektywy prewencyjne w odniesieniu do sprawcy, ujęte w art. 53 § 1 k.k. Poglądy te nie straciły na aktualności w związku z wprowadzeniem art. 85a k.k. (tak: wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 16 kwietnia 2024 r., II AKa 38/24).

Jak zaś wykazała, wywołana apelacją pełnomocnika, kontrola instancyjna zaskarżonego wyroku, Sąd I instancji dokonał prawidłowej oceny związku podmiotowego i przedmiotowego pomiędzy poszczególnymi czynami przypisanymi oskarżonemu. W niniejszej sprawie – jak trafnie ocenił Sąd I instancji – więź podmiotowo-przedmiotowa pomiędzy tymi czynami była ścisła. Sąd I instancji w sposób należyty uwzględnił zatem przy wymiarze kary łącznej relację czasową popełnionych przestępstw, a zatem to, że czyny te – choć popełnione w czasie liczonym w latach – obejmowały pokrywające się okresy. Słusznie zatem rozpiętość czasowa pomiędzy poszczególnymi czynami oskarżonego potraktowana została jako argument przemawiający za zastosowaniem w większym zakresie zasady absorpcji przy wymiarze kary łącznej i sprzeciwiający się jednoznacznie ukształtowaniu owej kary łącznej przy zastosowaniu metody bliższej kumulacji.

Argumentu przemawiającego za surowszym wymiarem kary łącznej nie dostarczały także okoliczności dotyczące podobieństwa popełnionych przez skazanego przestępstw. Jakkolwiek racę miał apelujący, że jeden spośród tych czynów skierowany był przeciwko mieniu, zaś dwa pozostałe – przeciwko obrotowi gospodarczemu i interesom majątkowym w obrocie cywilnoprawnym, to jednak wszystkie one wpisywały się w jeden obszar aktywności sprawcy, a ich dokonanie było pochodną wadliwego modelu prowadzenia przez oskarżonego działalności gospodarczej, nie zaś premedytowanego sposobu atakowania różnych dóbr prawem chronionych. I w tym zatem aspekcie brak było podstaw do ukształtowaniu kary łącznej przy zastosowaniu metody bliższej kumulacji; zachodziły zaś przesłanki przemawiające za wyborem metody bliższej absorpcji.

Wbrew przekonaniu apelującego, Sąd I instancji prawidłowo ocenił też okoliczności z zakresu zachowania oskarżonego po popełnieniu przypisanych mu czynów, słusznie uznając je za okoliczności łagodzące w kontekście kształtowania represji karnej. W ocenianym przypadku za taką okoliczność mógł być zatem zasadnie uznany fakt zaprzestania przez oskarżonego prowadzenia działalności gospodarczej. Skoro bowiem popełnienie przez oskarżonego przestępstw wynikało de facto wyłączenie z wadliwego sposobu prowadzenia tejże działalności – to zaprzestanie tej aktywności samo w sobie stanowiło istotny czynnik prewencyjny.

Podobnie – podzielić należało ocenę Sądu I instancji – że postawa procesowa oskarżonego przemawiała na jego korzyść w kontekście wymiaru kary. Wbrew bowiem przekonaniu apelującego, brak było w niniejszej sprawie podstaw do oceny, jakoby przyznanie się oskarżonego do winy nie stanowiło przejawu skruchy, a jedynie realizację przyjętej taktyki obrony. Podstawą do takiej oceny nie było w szczególności samo polemizowanie przez obronę w toku postępowania przed Sądem I instancji z zaprezentowany w akcie oskarżenia wyliczeniem wartości niekorzystnego rozporządzenia mieniem przez oskarżyciela posiłkowego.

Dodać należało, że okoliczności ujawnione na etapie niniejszego postępowania odwoławczego, w tym fakt dokonywania przez oskarżonego kolejnych spłat ciążących na nim należności publicznoprawnych – potwierdzały dodatkowo ocenę Sądu I instancji zarówno co do poczuwania się przez oskarżonego do winy za przypisane mu czyny, jak i przejawienia przezeń woli poprawy. Podobnie – na dążenie przez oskarżonego do ustabilizowania swojej sytuacji życiowej, w tym zarobkowej, wskazywał fakt podjęcia przez niego pracy zarobkowej, co udokumentowane zostało umową o pracę, złożoną przez obronę na etapie niniejszego postępowania odwoławczego. Jakkolwiek była to umowa na czas określony, jej zawarcie wskazywało, że oskarżony nie unikał zarobkowania i to w ramach stosunku pracy, z którego dochody mogą służyć egzekwowaniu od niego wynikających z wyroku należności natury finansowej.

Na marginesie powyższych uwag, zauważyć należało, że treść wzmiankowanej umowy o pracę z dnia(...) r. – zawartej przez oskarżonego z Ośrodkiem Szkolenia (...) w B. i obejmującej jego zatrudnienie na stanowisku pracownika biurowego – czyniła oczywiście bezzasadnymi uwagi apelującego pełnomocnika, jakoby oskarżony podjąć miał pracę kierowcy, wymagającą przebywania poza miejscowością zamieszkania (co w ocenie apelującego wskazywać miało na brak możliwości wykonywania kary w systemie dozoru elektronicznego).

Bezzasadne i to w stopniu oczywistym okazały się – stanowiące de facto istotę omawianego zarzutu – argumenty apelującego, jakoby na zbytnią łagodność kary łącznej, wskazywać miało orzeczenie jej w wymiarze umożliwiającym jej wykonanie w systemie dozoru elektronicznego. Przede wszystkim – o czym apelujący zdawał się nie pamiętać – możliwość wykonywania kary we wspomnianym systemie nie stanowi przedmiotu wyrokowania, ale ewentualnego postepowania wykonawczego, w ramach którego badaniu podlegają inne zgoła przesłanki, niż te, dotyczące wymiaru kary. Co więcej – jak trafnie ocenił Sąd I instancji (a co częściowo omówiono już powyżej) – w przypadku oskarżonego zachodziły okoliczności wskazujące, że kara łączna w wymiarze 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności stanowić będzie adekwatną reakcję prawnokarną na uczynione przez oskarżonego akty bezprawia. Do okoliczności tych zaliczyć należało także brak dotychczasowej karalności oskarżonego, będącego przy tym osobą już niemłodą i prowadzenie przez niego – także po popełnieniu przestępstw – ustabilizowany tryb życia, jak również podejmowanie starań o podjęcie zarobkowania i regulowanie zaległości z tytułu należności publicznoprawnych. Okoliczności te z całą pewnością stanowiły wykładniki braku demoralizacji oskarżonego, wskazujące na brak podstaw do zwiększania wymiaru orzeczonej wobec niego kary łącznej.

Podkreślenia wymagało przy tym, że stanowisko apelującego – sprowadzające się do tego, by na etapie wyrokowania zamknąć oskarżonemu drogę do ewentualnego ubiegania się o zgodę na odbywanie kary w systemie dozoru elektronicznego – nie tylko nie wpisywało się w żadną z podstaw zarzutu rażącej niewspółmierności kary, ale też wskazywało, że wyłączną de facto motywacją apelującego było ograniczenie kary do jej funkcji czysto represyjnej. Jako takie, stanowisko apelacji ignorowało kompleksowe funkcje ukarania, wykraczające wszak poza prosty odwet i poddanie sprawcy jak najbardziej dotkliwej represji.

Zauważyć w końcu należało, że w ocenianym przypadku nie mogło być mowy o rażącej niewspółmierności kary łącznej pozbawienia wolności, choćby z tego powodu, że apelujący domagał się zwiększenia jej wymiaru o jeden miesiąc. Taka zaś różnica nie mogła być uznana za rażącą.

Wniosek

1.  O zmianę zaskarżonego wyroku poprzez wymierzenie oskarżonemu kary łącznej 1 roku i 7 miesięcy pozbawienia wolności.

2.  Uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Ad. 1

Wbrew stanowisku apelującego pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego, brak było podstaw do zakwestionowania zawartego w wyroku Sądu I instancji zaskarżonego rozstrzygnięcia co do kary, w szczególności apelacja nie wykazała zasadnych podstaw do postulowanego przez apelującego obostrzenia rozstrzygnięcia poprzez podwyższenie wymiaru kary łącznej.

Ad. 2

Apelujący pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego nie wykazał też, jakoby zaskarżony wyrok dotknięty był wadami uzasadniającymi jego uchylenie, a postępowanie przed Sądem I instancji brakami wskazującymi na potrzebę jego powtórnego przeprowadzenia.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.1Pkt. I wyroku

Przedmiot utrzymania w mocy

Zaskarżone rozstrzygnięcie w całości, tj.:

- rozstrzygnięcia w przedmiocie sprawstwa i winy oraz kar jednostkowych, jak również kary łącznej, zawarte w pkt I-IV zaskarżonego wyroku,

- rozstrzygnięcia w przedmiocie kosztów procesu, zawarte w pkt V zaskarżonego wyroku.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Z uwagi na to, że apelujący pełnomocnik oskarżyciela posiłkowego nie kwestionował konkluzji Sądu I instancji o wypełnieniu przez oskarżonego w sposób zawiniony ustawowych znamion przypisanych mu czynów, a Sąd Apelacyjny nie znalazł podstaw by uczynić to z urzędu – rozstrzygnięcie w przedmiocie sprawstwa i winy oskarżonego zasługiwało na aprobatę.

Prawidłowe okazało się także, stanowiące następstwo rozstrzygnięcia w przedmiocie sprawstwa i winy oskarżonego, zawarte w zaskarżonym wyroku, orzeczenie w przedmiocie kary. W apelacji nie kwestionowano wymiaru poszczególnych, orzeczonych wobec oskarżonego kar jednostkowych pozbawienia wolności, ani kary grzywny; jak zaś wskazano powyżej, zarzut kwestionujący wyrok Sądu I instancji w tym zakresie kary łącznej pozbawienia wolności, podniesiony w apelacji pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego, okazał się bezzasadny. Sąd Apelacyjny nie znalazł zaś podstaw by podzielić wynikające z kierunku apelacji stanowisko, jakoby wymierzona oskarżonemu kara łączna pozbawienia wolności była rażąco nadmiernie łagodna.

Brak też było podstaw do kwestionowania zawartego w zaskarżonym wyroku orzeczenia w przedmiocie kosztów procesu.

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Pkt. II wyroku

Orzekając o kosztach procesu za postępowanie odwoławcze, Sąd Apelacyjny wziął pod uwagę wynik sprawy, a zatem to, że apelacja wniesiona wyłącznie przez pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego okazała się niezasadna. W tej sytuacji, w myśl przepisów art. 636 § 1 k.p.k. – koszty procesu co do zasady obciążały apelującego oskarżyciela posiłkowego.

Wobec tego oskarżyciela posiłkowego – (...) sp. z o.o. sp. k. z siedzibą w N. obciążono kosztami sądowymi za postępowanie odwoławcze i z tego tytułu zasądzono od niego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 50 zł, tytułem zwrotu wydatków, na którą to kwotę składał się ryczałt za doręczenia oraz opłata za kartę karną oskarżonego

Nadto, na podstawie art. 13 ust. 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz.U.2023.123 t.j.), oskarżycielowi posiłkowemu wymierzono opłatę za drugą instancję w kwocie 240 zł. Wysokość tej opłaty ustalono przy tym na maksymalną przewidzianą w powołanym przepisie kwotę, co wynikało z poziomu nietrafności zarzutów i argumentacji apelacji, będącej wyłączną przyczyną wywołanej w niniejszej sprawie kontroli odwoławczej.

7.  PODPIS

A. W. I. P. M. K.