Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Poznaniu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 grudnia 2012 r.

Sąd Apelacyjny w Poznaniu, w II Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący: SSA Ewa Sikorska –Krysztafkiewicz (spr.)

Sędziowie: SSA Henryk Komisarski

SSA Maciej Świergosz

Protokolant: st. sekr. sądowy Magdalena Ziembiewicz

przy udziale Prokuratora Prokuratury Apelacyjnej Zbigniewa Frankowskiego

po rozpoznaniu w dniu 19 grudnia 2012 r.

sprawy D. K.

oskarżonego z art. 280§2kk

z powodu apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Okręgowego w Poznaniu

z dnia 20 września 2012 r. sygn. akt XVI K 154/12

1.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok;

2.  koszty procesu za postępowanie odwoławcze ponosi oskarżony;

3.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. K. F. kwotę 738 zł (siedemset trzydzieści osiem złotych) w tym VAT tytułem nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu w postępowaniu odwoławczym.

Maciej Świergosz Ewa Sikorska – Krysztafkiewicz Henryk Komisarski

UZASADNIENIE

D. K. oskarżony został o popełnienie czynu z art. 280 § 2 kk tj., że i w dniu 18 marca 2012 roku w W., woj. (...), działając wspólnie i w porozumieniu z Ł. A. i M. M., posługując się podobnie niebezpiecznym przedmiotem jak broń palna tj. pistoletem alarmowym (...) kaliber 6 mm, za pomocą którego grozili pracownikom stacji paliw (...), zabrali, w celu przywłaszczenia pieniądze w łącznej kwocie 833,41 zł na szkodę (...) Spółdzielni (...) w W..

Sąd Okręgowy w Poznaniu wyrokiem z 20.09.2012 roku sygn. akt XVI K 154/12 orzekł, iż :

„1. w ramach; zarzuconego oskarżonym Ł. A., D. K. i M. M. wyżej opisanego czynu uznaje wskazanych oskarżonego za winnych tego, że w dniu 18 marca 2012 r. w miejscowości B. koło W., działając wspólnie i w porozumieniu oraz posługując się bronią palną w postaci pistoletu alarmowego (...) kaliber 6 mm i grożąc jej użyciem pracownikom stacji paliw (...), należącej do (...) Spółdzielni (...) w W., tj. K. K. i A. P., zabrali w celu przywłaszczenia pieniądze w łącznej kwocie 833,41 zł na szkodę (...) Spółdzielni (...) w W., tj. przestępstwa z art. 280 § 2 k.k. i za to na podstawie art. 280 § 2 k.k., a w odniesieniu do oskarżonego Ł. A. dodatkowo przy zastosowaniu art. 60 § 3 k.k. i art. 60 § 6 pkt 2 k.k., wymierza im kary:

- Ł. A. karę 1 (jednego) roku i 10 (dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności,

- D. K. karę 3 (trzech) lat pozbawienia wolności,

- M. M. karę 3 (trzech) lat pozbawienia wolności;

2. na podstawie art. 44 § 2 k.k. orzeka przepadek na rzecz Skarbu Państwa dowodu rzeczowego zapisanego w wykazie dowodów rzeczowych Biura Podawczego Sądu Okręgowego w Poznaniu pod pozycją Kpp 42/12 w postaci pistoletu Start 3 kal. 6 mm;

3. na podstawie art. 230 § 2 k.p.k. i art. 44 § 5 k.k. orzeka zwrot pokrzywdzonej (...) Spółdzielni (...) w W. pieniędzy w łącznej kwocie 475,91 zł (czterysta siedemdziesiąt pięć złotych 91/100), zabezpieczonych w dniu 18 marca 2012 r. od oskarżonych, tj. pieniędzy w kwocie 191,40 zł zabezpieczonych od M. M., pieniędzy w kwocie 234,51 zł zabezpieczonych od Ł. A. oraz pieniędzy w kwocie 50 zł zabezpieczonych od D. K., które zostały wpłacone w dniu 2 kwietnia 2012 r. na konto sum depozytowych Sądu Rejonowego w W. (dowód wpłaty Seria Al (...) - k. 169);

4. na podstawie art. 46 § 1 k.k. z urzędu orzeka solidarnie wobec oskarżonych Ł. A., D. K. i M. M. obowiązek naprawienia szkody wyrządzonej przestępstwem w części poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonej (...) Spółdzielni (...) w W. kwoty 357,50 zł (trzysta pięćdziesiąt siedem złotych 50/100);

5. na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonych w punkcie 1 wyroku kar pozbawienia wolności zalicza oskarżonym okresy zatrzymania i tymczasowego aresztowania w sprawie:

- Ł. A. od dnia 18 marca 2012 r. do dnia 20 września 2012 r.,

- D. K. od dnia 18 marca 2012 r. do dnia 20 września 2012r. - M. M. od dnia 18 marca 2012 r. do dnia 22 marca 2012 r. i od dnia 25 marca 2012 r. do dnia 7 maja 2012 r., przyjmując, że jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności równa się jednemu dniowi kary pozbawienia wolności;

Powyższy wyrok zaskarżony został przez obrońcę oskarżonego D. K..

Autor apelacji zarzucił zaskarżonemu wyrokowi:

„ 1. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych jako podstawa jego wydania, mających wpływ na jego treść, a polegający na bezpodstawnym przyjęciu, że oskarżony D. K. miał świadomość tego, że uczestniczy w napadzie na stację benzynową, podczas gdy oskarżony słyszał jedynie częściowo ustalenia M. M. i Ł. A. nie biorąc w nich udziału, zaś podczas samego napadu spał w samochodzie będąc upojony alkoholem;

2. obrazę przepisów postępowania, mająca wpływ na treść zaskarżonego wyroku, a mianowicie złamanie podstawowych reguł procesowych zawartych w przepisach art. 5 § 2 kpk (in dubio pro reo), art. 7 kpk i art. 4 kpk poprzez uwzględnienie jedynie okoliczności przemawiających na niekorzyść oskarżonego, bezpodstawne zdyskredytowanie dowodów korzystnych dla oskarżonego oraz czynienie istotnych ustaleń faktycznych w sprawie nie w oparciu o przeprowadzone dowody lecz domniemania i niekonsekwentne wyjaśnienia współoskarżonych – M. M. i Ł. A., które znacznie wykraczają poza przysługującą Sądowi zasadę swobodnej oceny dowodów.

Podnosząc powyższe zarzuty autor apelacji wniósł o:

„zmianę zaskarżonego orzeczenia poprzez uniewinnienie oskarżonego od popełniania zarzucanego mu czynu, ewentualnie o zmianę zaskarżonego orzeczenia poprzez wymierzenie oskarżonemu kary pozbawienia wolności w wymiarze 2 lat z jednoczesnym zawieszeniem jej wykonania na okres 5 lat próby”.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje.

Apelacja nie jest zasadna.

Wbrew stanowisku obrońcy oskarżonego D. K. wyrażonemu w apelacji Sąd I instancji nie dopuścił się ani błędu w ustaleniach faktycznych ani też obrazy wskazanych przepisów postępowania.

Stwierdzić należy, że ustalenia Sądu Okręgowego zarówno w zakresie winy oskarżonego i kwalifikacji prawnej przypisanego mu czynu jak i w zakresie wymiaru kary wolne są od błędu i uwzględniają całokształt okoliczności faktycznych ujawnionych w toku rozprawy głównej.

Nie można było podzielić stanowiska obrońcy oskarżonego, iż Sąd Okręgowy dopuścił się błędu w dokonanych ustaleniach faktycznych. Jak wynika bowiem z uzasadnienia zaskarżonego wyroku Sądu I instancji oparł ustalenia faktyczne na określonej i wyraźnie wskazanej grupie dowodów tj. zeznaniach wymienionych świadków, częściowo na wyjaśnieniach oskarżonych Ł. A., D. K. i M. M., opinii z zakresu badań broni i zeznań biegłego, zapisu nagrań monitoringu stacji paliw i dokumentach. Przy czym wymaganiom art. 424 § 1 pkt. 1 kpk Sąd ten w pełni uczynił zadość dokonując szczegółowej i wszechstronnej analizy materiału dowodowego sprawy oraz wykazał jaki fakty uznał za udowodnione i na jakich w tej mierze oparł się dowodach i dlaczego nie uznał dowodów przeciwnych.

Wbrew stanowisku autora apelacji Sąd Okręgowy prawidłowo ocenił zarówno wyjaśnienia współoskarżonych Ł. A. i M. M. jak i oskarżonego D. K..

Sąd Okręgowy po wnikliwym przeanalizowaniu całokształtu wyjaśnień oskarżonych – a co wynika z motywów zaskarżonego wyroku - wskazał w jakich częściach ich wyjaśnienia uznał za wiarygodne, a w jakich za nieodpowiadające prawdzie przy czym stanowisko swoje w tym względzie logicznie i przekonywująco uzasadnił. Należy jednocześnie podkreślić, że apelacje na poparcie swego twierdzenia o dokonaniu przez Sąd niewłaściwej oceny w szczególności wyjaśnień współoskarżonego Ł. A. nie przytoczyła tego rodzaju okoliczności, które mogłyby te ocenę podważyć.

Wyjaśnienia Ł. A. zostały poddane przez Sąd I instancji wnikliwej i obiektywnej analizie.

Zauważyć należy, że również wyjaśnienia współoskarżonego mogą stanowić podstawę wyroku skazującego, gdyż kodeks postępowania karnego, hołdując zasadzie całkowitej swobody w ocenie dowodów nie zabrania sadowi oprzeć wyroku na wyjaśnieniach współoskarżonych. Jednakże ocena wiarygodności takich wyjaśnień wymaga ze strony sądu zachowania szczególnej ostrożności, która – a co wynika z motywów zaskarżonego wyroku – została przez Sąd I instancji zachowana. Sąd Okręgowy oceniając wiarygodność wyjaśnień Ł. A. poddał je szczególnie wnikliwej ocenie zwłaszcza pod kątem, czy istnieją inne dowody potwierdzające bezpośrednio lub choćby pośrednio wyjaśnienia pomawiającego, poza tym czy wyjaśnienia te są logiczne, czy nie są chwiejne lub nieprawdopodobne. Sąd Okręgowy wskazał dlaczego i w jakiej części uznał wyjaśnienia Ł. A. za wiarygodne miał przy tym na uwadze to, że znalazły potwierdzenie w innych dowodach w tym w zeznaniach wskazanych świadków, zapisach nagrań monitoringu i częściowo w wyjaśnieniach pozostałych oskarżonych, a także, iż jego wyjaśnienia były konsekwentne, spontaniczne, spójne i logiczne. Nadto Ł. A. nie miał powodu do bezpodstawnego pomawiania D. K., nie było bowiem miedzy nimi jakichkolwiek konfliktów osobistych, co jak podkreślił Sąd I instancji przyznał sam oskarżony D. K.. Ł. A. przyznał się do zarzutu popełnienia rozboju i wyjaśnienia złożył – a co miał na uwadze Sąd Okręgowy – spontanicznie, po wytrzeźwieniu, następnego dnia po zatrzymaniu. Przy czym Sąd Okręgowy oceniając wyjaśnienia miał na względzie spożyty alkohol i dynamikę akcji przestępczej.

Prawidłowo również ocenione zostały wyjaśnienia D. K.. Sąd I instancji w sposób przekonujący wskazał w jakim zakresie odmówił im wiary i dlaczego, i tego rodzaju ocenę dowodów należało uznać za pozostającą pod ochroną art. 7 kpk.

Nie budziła również wątpliwości ocena pozostałych dowodów dokonana przez Sąd Okręgowy. Rozumowanie Sądu I instancji w kwestii dowodów nie wykazało ani błędu logicznego ani żadnych niedomówień. Sąd ten dokładnie wskazał na jakich dowodach oparł się przy ustalaniu stanu faktycznego sprawy.

Jak wynika z uzasadnienia zaskarżonego wyroku Sąd Okręgowy dokonał trafnych ustaleń w zakresie podstawy faktycznej wyroku bowiem rozważył zgodnie z dyspozycją art. 410 kpk, art. 4 kpk, art. 7 kpk i art. 424 kpk całokształt okoliczności istotnych dla prawidłowej oceny zachowania oskarżonego D. K., wyprowadził trafne wnioski z ustaleń faktycznych i w konsekwencji wskazał oraz uzasadnił na czym oparł swoje przekonanie w kwestii winy oraz zastosowanej podstawy prawnej. Sąd Okręgowy dokładnie ustalił rolę oskarżonego D. K. w przestępstwie – zawarcie porozumienia i ustalenie ze współsprawcami podziału ról, wskazał na fakt liczenia przez oskarżonego pieniędzy i uczestnictwo w ich podziale.

Podkreślić należy, iż Sąd Okręgowy rozważył wnikliwie wszystkie dowody mające istotne znaczenie dla poczynienia prawidłowych ustaleń faktycznych oraz wskazał przesłanki, na podstawie których uznał D. K. za winnego popełnienia przypisanego mu czynu.

Podzielając wywody Sądu I instancji w tym zakresie jako nie zawierające błędu w rozumowaniu, stwierdzić należy, że apelacja obrońcy oskarżonego nie przytoczyła tego rodzaju argumentów, które mogłyby podważyć poczynione przez Sąd ten ustalenia.

Za prawidłowe należało uznać też stanowisko Sądu Okręgowego w kwestii kary wymierzonej D. K.. Za przypisane przestępstwo Sąd wymierzył mu karę pozbawienia wolności najniższą przewidzianą przez ustawę, uwzględnia ona wszystkie występujące okoliczności łagodzące – w tym rolę w przestępstwie i dotychczasową niekaralność. Przy czym Sąd Okręgowy uznał, iż brak było podstaw do zastosowania nadzwyczajnego złagodzenia kary. Zauważyć przy tym należy, że obrońca oskarżonego, kwestionując wymiar kary stwierdza, że „w niniejszej sprawie można byłoby zastosować nadzwyczajne złagodzenie kary na podstawie art. 60 § 2 kk, który to przepis jedynie przykładowo wymienia sytuacje, w których możliwe jest nadzwyczajne złagodzenie kary” przy czym nie wskazuje takich okoliczności, które przemawiałyby za zastosowaniem przez Sąd tego dobrodziejstwa jak również nie uzasadnia w żaden sposób wniosku o ewentualne zawieszenie wykonania kary pozbawienia wolności wymierzonej z zastosowaniem nadzwyczajnego złagodzenia. Powołane przez skarżącego okoliczności były rozważone przez Sąd I instancji, a co wynika z motywów zaskarżonego wyroku.

Sąd Apelacyjny nie dopatrzył się okoliczności, które dawałyby podstawę do zastosowania nadzwyczajnego złagodzenia kary, a zwłaszcza, by zachodził szczególnie uzasadniony wypadek, kiedy nawet najniższa kara przewidziana za przestępstwo byłaby niewspółmiernie surowa.

Mając na uwadze powyższe nie znajdując podstaw do uwzględnienia apelacji Sąd Apelacyjny utrzymał w mocy zaskarżony wyrok.

O kosztach procesu za postępowanie odwoławcze Sąd Apelacyjny orzekł na podstawie art. 636 § 1 kpk.

Sąd Apelacyjny nie wymierzył opłaty oskarżonemu za II instancje uznając, iż jej uiszczenie byłoby dla oskarżonego zbyt uciążliwe z uwagi na jego sytuację majątkową na podstawie art. 624 § 1 kpk w zw. z art. 17 ust. 1 i 2 ustawy z 23.06.1973r. o opłatach w sprawach karnych – Dz.U. z 1983r. Nr 49 poz. 223 z póź. zm.

Orzeczenie w przedmiocie nie opłaconej pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu w postępowaniu odwoławczym znajduje oparcie w § 14 pkt 2 ust. 5 i § 2 pkt 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 28.09.2002r. w sprawie opłat za czynności adwokacki oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu – Dz.U. Nr 163 poz. 1348 z późn. zm.

Maciej Świergosz Ewa Sikorska – Krysztafkiewicz Henryk Komisarski

N.M)