Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Poznaniu

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 279/22

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

wyrok Sądu Okręgowego w P. z dnia (...) r. w sprawie o sygn. (...)

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☒

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

☒

uchylenie

☒

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

.  STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1.

2.

Obraza przepisów postępowania – art. 7 k.p.k. poprzez błędną ocenę dowodów w zakresie, w jakim Sąd dał wiarę świadkowi M. K..

Błąd w ustaleniach faktycznych poprzez przyjęcie, że oskarżony dokonał czynu, za który został skazany.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Ad. 1

W pierwszej kolejności wskazać należało, że zarzut ten, pomimo zakwalifikowania go, jako zarzutu naruszenia prawa procesowego, sprowadzał się w swej istocie do prostej polemiki z ustaleniami poczynionymi przez Sąd I instancji. Apelujący podkreślał bowiem, iż nie zgadza się z sądową oceną danego dowodu, ale nie wskazywał konkretnych uchybień w procedowaniu tegoż Sądu – ograniczając się do wytknięcia naruszenia generalnej zasady procesowej, ujętej w art. 7 k.p.k.

Podkreślenia wymagało zaś, że w przypadku takiego zarzutu – wykazanie jego zasadności – wymaga uprzedniego dowiedzenia, że Sąd uchybił konkretnym (szczegółowym) regułom procedowania, w tym np. wymogowi oparcia ustaleń na całości materiału dowodowego wprowadzonego do procesu, czy konieczności oceny poszczególnych dowodów z poszanowaniem zasad wiedzy, doświadczenia życiowego, czy logiki. Bez uprzedniego wykazania takich skonkretyzowanych błędów proceduralnych Sądu, zarzucenie naruszenia generalnych zasad procesowych pozostaje gołosłownym twierdzeniem apelującego, podobnie – jak niewykazanie jakiegokolwiek naruszenia procedury, czyni dowolnym zarzut błędu w ustaleniach faktycznych.

Zauważyć następnie należało, że autor apelacji skupił się głównie na wytykaniu wadliwej oceny dowodu z zeznań świadka M. K. – a w konsekwencji błędów w zakresie ustalonych faktów – opierając swoje stanowisko na argumentacji sprowadzającej się de facto wyłącznie do forsowania własnej oceny wymienionego dowodu. Apelujący nie baczył przy tym, że to właśnie zaproponowana przez niego ocena dowodów i wynikająca z nich wersja zdarzeń – w przeciwieństwie do tej przyjętej przez Sąd Okręgowy – była dowolna.

Apelujący obrońca oskarżonego nie miał zatem racji zarzucając naruszenie generalnej zasady procesowej ujętej w art. 7 k.p.k., mające polegać na wadliwej ocenie zeznań świadka M. K.. Przede wszystkim, wbrew stanowisku obrońcy, z zeznań wymienionego świadka nie wynikały okoliczności ekskulpujące oskarżonego od czynu polegającego na przywiezieniu do P. narkotyków. Sam fakt, że świadek zeznał, że imię i nazwisko oskarżonego nic mu nie mówi, nie oznaczał bowiem, jakoby świadek nie zidentyfikował jednoznacznie oskarżonego, jako osobę dla której przewoził marihuanę z H.. I tak, świadek K., przesłuchiwany w dniu (...) r. – wówczas jako podejrzany w sprawie – podał, że nawiązał kontakt z ludźmi z P., z których jeden miał pseudonim (...) i zaczął dla tego R. przewozić narkotyki (k. 127 i nast.). Następnie, przesłuchiwany w dniu (...) M. K. podał, że woził narkotyki jednocześnie dla M. [S.] i M. i R., precyzując przy tym, że amfetaminę woził tylko dla M. (k. 136 i nast.).

Niezasadne były też zgłoszone przez apelującego wątpliwości, co do identyfikacji osoby o pseudonimie (...). Obrońca zdawał się nie pamiętać, że M. K. jednoznacznie rozpoznał owego R., dla którego przewoził narkotyki, na okazanym mu wizerunku oskarżonego A. L. i to zarówno podczas składania wyjaśnień w charakterze podejrzanego w dniu(...)r. (k. 132), jak i w toku rozprawy głównej w dniu (...) r., gdy zeznawał jako świadek (k. 247).

Podkreślenia wymagało też, że zeznania świadka M. K. w zakresie jego relacji o przewożeniu narkotyków dla oskarżonego, znajdowały potwierdzenie w zeznaniach świadka M. S. (wcześniej również podejrzanego w sprawie). Ten podawał bowiem konsekwentnie, że wie „że M., ps. (...) [tj. M. K.] przewoził towar dla innych osób, gdzieś do ludzi z P.” (k. 73) oraz że wie, „że M. woził towar dla ludzi z P.” (k. 79). Taka treść relacji procesowych M. S. korespondowała z przywołanymi wcześniej relacjami M. K. o nawiązaniu przez niego kontaktu „z ludźmi z P.”, z których „jeden miał ksywę R.” i przewożeniu dla tego R. narkotyków.

Nie było też tak – jak twierdził apelujący – jakoby z zeznań świadka M. K. nie wynikały informacje dotyczące tego, dla kogo, jakie narkotyki i w jakich ilościach przewoził. Jak wskazano powyżej, świadek podał, że woził narkotyki jednocześnie dla M. [S.], M. i R., precyzując przy tym, że amfetaminę woził tylko dla M., wskazując tym samym jednoznacznie, że dla oskarżonego woził jedynie marihuanę. Z kolei z relacji świadka o częstotliwości kursów oraz ilości i rodzaju przewożonych narkotyków, jednoznacznie wynikało, jaka ilość narkotyków objęta była przewozami wykonywanymi dla oskarżonego L.. Dodać należało, że Sąd I instancji należycie uwzględnił wszelkie przypadku braku wystarczającej precyzji w treści zeznań świadka K., przyjmując wersję najkorzystniejszą dla oskarżonego i ograniczając jego odpowiedzialność do 10 kg marihuany (z zarzuconych mu 20 kg).

Apelujący nie wykazał także, jakoby świadek K. – z uwagi na swoją własną rolę w przestępczym procederze objętym zarzutem postawionym oskarżonemu L. – obciążać miał tego ostatniego fałszywie. Przede wszystkim – co trafnie skonstatował Sąd I instancji – M. K. podając okoliczności obciążające oskarżonego L., potwierdzał jednocześnie własny udział i rolę sprawczą w procederze przewozu narkotyków z H. – za co został zresztą prawomocnie skazany. Nie miał on zatem żadnego racjonalnego interesu w tym, by podawać nieprawdziwe informacje obciążające oskarżonego. Z kolei uwagi apelującego – jakoby świadek K. fałszywie obciążał oskarżonego L., chroniąc innego sprawcę – miały charakter czysto spekulatywny.

Wbrew zatem stanowisku apelującego, analizowany przez Sąd I instancji dowód z zeznań świadka M. K. oceniony został prawidłowo i nie zawierał on informacji pominiętych jakoby przez Sąd I instancji, a wskazujących na jakieś okoliczności o korzystnej dla oskarżonego wymowie. Wprost przeciwnie – to wątpliwości podniesione w tym zakresie przez obronę bazowały na wybiórczym odczytaniu dowodów, w tym zeznań wymienionego świadka. Tym samym w zakresie oceny dowodów przez Sąd I instancji nie doszło do obrazy reguły ujętej w art. 7 k.p.k.

Ad. 2

Jednoznaczny i pewny wynik przeprowadzonego przez Sąd i instancji postepowania dowodowego, przy jednoczesnym niewykazaniu przez apelującego jakiegokolwiek naruszenia procedury, czynił de facto bezzasadnym sformułowany w apelacji, zarzut błędu w ustaleniach faktycznych. Bowiem uprzednie dowiedzenie, że Sąd I instancji ustalając fakty, naruszył ustalone zasady procesowe, stanowi warunek konieczny wykazania błędu w ustaleniach faktycznych. Błąd w ustaleniach faktycznych nie może bowiem wynikać wyłącznie z wątpliwości strony, czy też z przyjęcia przez nią odmiennej wersji zdarzeń, ale musi mieć konkretną przyczynę, a przyczyną taką jest właśnie naruszenie reguł procedowania, w tym np. pominięcie przez sąd niektórych dowodów, albo przeciwnie – oparcie się na dowodach niewprowadzonych do procesu, czy też w końcu dokonanie tychże dowodów wadliwej oceny – to jest odbywającej się z przekroczeniem granice swobodnej ich oceny, a zatem np. obrażającej zasady logicznego rozumowania, zasady wiedzy, czy doświadczenia życiowego. Apelujący jednakże – jak wskazano powyżej – wykazał zasadności podniesionego zarzutu naruszenia prawa procesowego. Tym samym nie mógł on też skutecznie wytykać Sądowi I instancji błędów w ustaleniach faktycznych. Przy czym stanowisko apelującego było tym bardziej nieuprawnione, że głównym de facto argumentem mającym dowodzić wadliwego ustalenia przez Sąd I instancji poszczególnych faktów, na których oparto zaskarżone rozstrzygnięcie, było to, że oskarżony okoliczności te negował. Tymczasem prosta afirmacja relacji procesowej oskarżonego nie mogła skutecznie podważyć ustaleń Sądu I instancji. Negowanie przez oskarżonego sprawstwa i winy w zakresie zarzuconego mu czynu pozostawało bowiem w sprzeczności z wymową zgromadzonych w sprawie dowodów, w tym z zeznań świadków M. K. i M. S..

I tak, apelujący obrońca oskarżonego nie mógł zasadnie kwestionować ustalenia przez Sąd I instancji, że oskarżony przywiózł narkotyki z H. do P. i to w okolicznościach przyjętych w postawionym mu zarzucie – skoro okoliczności te wynikały w sposób niebudzący wątpliwości z omówionej powyżej treści zeznań wymienionych świadków, których wiarygodności apelujący nie zdołał podważyć. S. zatem stanowisko procesowe oskarżonego uznane zostało przez Sąd I instancji za realizację linii obrony, nie zaś relację o faktach.

Wniosek

1.  O zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu czynu.

2.  Ewentualny – o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Ad. 1

Uwzględniając uwagi zaprezentowane przy omawianiu zarzutów apelacji obrońcy oskarżonego, Sąd Apelacyjny doszedł do wniosku, że – wbrew stanowisku tejże apelacji – brak było podstaw do zakwestionowania zawartego w wyroku Sądu I instancji zaskarżonego rozstrzygnięcia co do sprawstwa i winy oskarżonego, w szczególności apelacja nie wykazała zasadnych podstaw do postulowanego przez obrońcę uniewinnienia oskarżonego od przypisanego mu czynu z art. 55 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 § 1 k.k.

Ad. 2

Wbrew stanowisku apelacji – brak też było podstaw do stwierdzenia, jakoby zaskarżony wyrok dotknięty był brakami, a postępowanie przed Sądem I instancji obarczone było wadami uzasadniającymi uchylenie wyroku i ponowne przeprowadzenie postepowania rozpoznawczego.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.0.1 Pkt 1

0.1wyroku

Przedmiot utrzymania w mocy

Zaskarżone orzeczenie w całości.

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Z uwagi na to, że apelujący obrońcy oskarżonego A. L. nie wykazał wadliwości w zakresie uznania oskarżonego za winnego czynu z art. 55 ust. 3 ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii w zw. z art. 12 § 1 k.k., a Sąd Apelacyjny nie znalazł podstaw by uczynić to z urzędu – rozstrzygnięcie w przedmiocie sprawstwa i winy oskarżonego w zakresie wskazanego czynu zasługiwało na aprobatę.

Prawidłowe okazało się także, stanowiące następstwo rozstrzygnięcia w przedmiocie sprawstwa i winy oskarżonego, zawarte w zaskarżonym wyroku, orzeczenie o karze. Orzeczenie to nie było kwestionowane wyodrębnionym zarzutem apelacji, a jego zaskarżenie wynikało z zaskarżenia w całości wyroku Sądu I instancji. Sąd Apelacyjny nie znalazł zaś podstaw by z urzędu uwzględnić wynikające z zakresu i kierunku apelacji obrońcy stanowisko, jakoby wymierzone oskarżonemu kary tak pozbawienia wolności – w wymiarze 3 lat i 8 miesięcy, jak i grzywny – w wymiarze 150 stawek dzienny po 50 zł każda – były zbyt surowe.

Sąd I instancji miarkując te kary, należycie uwzględnił w odniesieniu do oskarżonego A. L. wszystkie okoliczności tak obciążające, jak i łagodzące, zasadniczo tych ostatnich – poza faktem niekaralności oskarżonego przed datą popełnienia czynu przypisanego mu zaskarżonym wyrokiem – nie doszukując się. Brak jednak było jakichkolwiek podstaw do tego by wskazanej okoliczności nadawać dalej idącą wymowę łagodzącą.

Prawidłowe było także – niekwestionowane wyodrębnionym zarzutem apelacji – pozostałe rozstrzygnięcie z zakresu orzeczenia o karze, tj. orzeczenie wobec oskarżonego, na podstawie art. 70 ust. 4 powoływanej ustawy o przeciwdziałaniu narkomanii, nawiązki na rzecz Stowarzyszenia (...) w wysokości 10 000 zł.

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

0.0.1 Pkt 2

wyroku

Orzekając o kosztach procesu za postępowanie odwoławcze, Sąd Apelacyjny uwzględnił po pierwsze to, że w przedmiotowej sprawie koszty te obciążały co do zasady oskarżonego A. L., a to z uwagi na fakt, że apelacja wniesiona przez jego obrońcę nie została uwzględniona (art. 636 § 1 k.p.k.).

Sąd Apelacyjny jednakże, na podstawie przepisów art. 624 § 1 k.p.k. i art. 634 k.p.k., zwolnił oskarżonego od obowiązku ponoszenia tych kosztów. Na potrzebę takiego zwolnienia wskazywała sytuacja majątkowa wymienionego i jego możliwości zarobkowe, w tym perspektywa odbywania kary izolacyjnej, które nakazywały przyjąć, że pokrycie kosztów sądowych byłoby dla oskarżonego zbyt uciążliwe. Z tych samych względów, na podstawie art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o kosztach sądowych w sprawach karnych (Dz.U.1983.49.223 ze zmian.), zwolnieniem od kosztów objęto opłatę za drugą instancję.

7.  PODPIS

P. M. (1) P. G. M. Ś.