Serwis Internetowy Portal Orzeczeń używa plików cookies. Jeżeli nie wyrażają Państwo zgody, by pliki cookies były zapisywane na dysku należy zmienić ustawienia przeglądarki internetowej. Korzystając dalej z serwisu wyrażają Państwo zgodę na używanie cookies , zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki.

II AKa 279/24 - uzasadnienie Sąd Apelacyjny w Poznaniu z 2025-04-01

UZASADNIENIE

Formularz UK 2

Sygnatura akt

II AKa 279/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.  CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok łączny Sądu Okręgowego w P. z dnia (...) r., sygn. akt (...)

0.11.2. Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.11.3. Granice zaskarżenia

0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☐ w całości

☒ w części

co do winy

co do kary

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.11.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

art. 438 pkt 3 k.p.k. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

art. 439 k.p.k.

brak zarzutów

0.11.4. Wnioski

uchylenie

zmiana

2.  Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.12.1. Ustalenie faktów

0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

1

K. D.

Zachowanie skazanego w trakcie odbywania kary pozbawienia wolności.

Opinia o skazanym wraz z danymi o odbyciu kar

106-119

0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

0.12.2. Ocena dowodów

0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

1

Opinia o skazanym wraz z danymi o odbyciu kar

Dokument urzędowy, sporządzony w prawem przewidzianej formie przez upoważniony do tego organ. Prawdziwości treści zawartych w tym dokumencie nie kwestionowała żadna ze stron.

0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

1

Rażąca niewspółmierność orzeczonej kary przez wymierzenie kary łącznej w wymiarze 5 lat i 10 miesięcy pozbawienia wolności pomimo tego, że okoliczności sprawy przemawiały za wymierzeniem kary łącznej w niższej wysokości.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Dla porządku w pierwszej kolejności trzeba podkreślić, iż w trakcie ferowania wyroku łącznego nie bada się zasadności orzeczonych wobec skazanego prawomocnie kar jednostkowych podlegających łączeniu. Zastrzeżenie to jest o tyle konieczne, że część uwag apelującego zawartych w uzasadnieniu apelacji zdaje się odnosić właśnie do tych kar (obrońca wprost pisze, że chodzi mu o kary przewidziane „ za dane przestępstwo” i przedstawia, jaką powinny one pełnić rolę), jego uwagi w tym zakresie są więc bezprzedmiotowe.

Oceniając natomiast twierdzenia i wywody apelacji w zakresie dotyczącym zaskarżonej kary łącznej, przypomnieć wypada, iż w orzecznictwie trafnie podkreśla się, że zarzut rażącej niewspółmierności kary (dotyczy to również innych środków), jako zarzut z kategorii ocen, można zasadnie podnosić wówczas, gdy „ kara, jakkolwiek mieści się w granicach ustawowego zagrożenia, nie uwzględnia w sposób właściwy zarówno okoliczności popełnienia przestępstwa, jak i osobowości sprawcy, innymi słowy - gdy w społecznym odczuciu jest karą niesprawiedliwą" (wyrok SN z dnia 11 kwietnia 1985 r., V KRN 178/85, OSNKW 1985, nr 7-8, poz. 60). Niewspółmierność zachodzi zatem wówczas, gdy suma zastosowanych kar i innych środków, wymierzonych za przypisane przestępstwo, nie odzwierciedla należycie stopnia szkodliwości społecznej czynu i nie uwzględnia w wystarczającej mierze celów kary (wyrok SN z dnia 30 listopada 1990 r., Wr 363/90, OSNKW 1991, nr 7-9, poz. 39). Nie chodzi przy tym o każdą ewentualną różnicę co do jej wymiaru, ale o „ różnicę ocen tak zasadniczej natury, iż karę dotychczas wymierzoną nazwać można byłoby - również w potocznym znaczeniu tego słowa - "rażąco" niewspółmierną, to jest niewspółmierną w stopniu nie dającym się wręcz zaakceptować" (wyrok SN z dnia 2 lutego 1995 r., II KRN 198/94, LEX nr 20739). Chodzi natomiast o „ znaczną, wyraźną i oczywistą, a więc niedającą się zaakceptować dysproporcję między karą wymierzoną a karą sprawiedliwą (zasłużoną)" (zob. wyrok SN z dnia 22 października 2007 r., (...) 75/07, LEX nr 569073) czy jeszcze inaczej taką, której dysproporcja jest wyraźna, bijąca w oczy czy oślepiająca (zob. wyrok SA w Krakowie z dnia 28 maja 2010 r., II AKa 82/10, LEX nr 621421). Choć uwagi te odnoszą się przede wszystkim do kar jednostkowych orzekanych za poszczególne przestępstwa, mają oczywiście również zastosowanie do kary łącznej, w tym orzekanej wyrokiem łącznym.

W przypadku kary łącznej o jej wysokości decyduje jednak przede wszystkim więź podmiotowa, przedmiotowa i czasowa między zbiegającymi się przestępstwami, a wpływ na jej wymiar mają też względy wskazane w art. 85a k.k., a więc cele zapobiegawcze i wychowawcze – przy czym chodzi nie tylko o względy indywidualno-, ale i ogólnoprewencyjne.

Obrońca skazanego w żaden sposób nie zanegował ustalenia Sądu Okręgowego, iż między przestępstwami w zbiegu objętymi wyrokiem zachodzi wprawdzie więź rodzajowa (przestępstwa przeciwko mieniu), co przemawia za łagodzeniem kary łącznej orzekanej wobec skazanego, jednak przeciwko nadmiernej absorpcji przemawia zarówno działanie na szkodę różnych pokrzywdzonych, jak naruszenie również innego dobra prawnego (życia i zdrowia). Sąd I instancji dostrzegł też więź czasową między przestępstwami, która z kolei przemawia za łagodzeniem kary łącznej orzekanej wobec skazanego.

Jeśli natomiast chodzi o względy wychowawcze i zapobiegawcze co do skazanego, to Sąd Okręgowy ustalił przecież zachowanie skazanego w trakcie odbywania kary, jednak w ocenie Sądu Apelacyjnego słusznie nie nadał mu wiodącego znaczenia, jak usiłuje to uczynić obrońca. Podkreślić bowiem trzeba, iż dobre funkcjonowanie skazanego w trakcie odbywania kary jest jego prawnym obowiązkiem. Zresztą zachowania tego nie można w żaden sposób przeceniać, jak czyni to apelujący. W szczególności podstaw do takiego wnioskowania nie daje aktualna opinia o skazanym, uzyskana w postępowaniu odwoławczym. Zachowanie skazanego w placówce penitencjarnej jest bowiem zmienne, jest wprawdzie nagradzany, ale był też karany dyscyplinarnie, nie zawsze przyjmuje postawy regulaminowe wobec przełożonych, wymaga terapii uzależnień, a cele wykonywania kary wobec niego nie zostały osiągnięte. Z tego wszystkiego nie sposób wyprowadzić wniosku, iż nastąpiła jakakolwiek istotna poprawa zachowania skazanego, wskazująca na to, że resocjalizacja skazanego przebiega właściwie i można rozważać jej skrócenie poprzez ewentualne dalsze miarkowanie kary łącznej wobec skazanego w stosunku do przyjętej przez Sąd I instancji. Sąd Okręgowy słusznie przy tym eksponuje okoliczność, że skazany popełnił w przeszłości aż 16 przestępstw – od kogoś takiego z pewnością można i należy wymagać więcej, jeśli chodzi o postępy w resocjalizacji, jeśli chce on przekonać Sąd, że rzeczywiście przewartościował swoje naganne funkcjonowanie na wolności. Standardu tego nie spełnia pisemne oświadczenie skazanego przedłożone na rozprawie odwoławczej – wbrew jego treści nie uzasadnia ono wniosku, iż skazany rzeczywiście zrozumiał, w jakim kierunku musi pracować, by zasłużyć na wcześniejsze opuszczenie zakładu karnego, a przede wszystkim na to, by do niego po raz kolejny nie wrócić.

Dodać trzeba, iż apelacja obrońcy pomija zupełnie względy ogólnoprewencyjne kary łącznej, tymczasem orzekana kara musi je również uwzględniać. Względy te wymagają, by w świadomości społecznej nie powstało błędne przekonanie, że osoby popełniające różnorakie przestępstwa (w tym tak poważne, jak przypisane skazanemu) i formalnie za nie skazywane na osobne kary, w następstwie kary łącznej miały te kary de facto darowane”, a do tego sprowadzałaby się nadmierna absorpcja.

Wszystko to prowadzi do wniosku, iż brak jest jakichkolwiek podstaw do złagodzenia odpowiedzialności skazanego w stosunku do przyjętej w zaskarżonym wyroku. Osoba, która osiąga mierne postępy w resocjalizacji, a w przeszłości wielokrotnie naruszała porządek prawny, musi być poddana rygorystycznemu programowi resocjalizacyjnemu w warunkach stałego nadzoru, a taki zapewnić może jedynie odpowiednio długi pobyt w zakładzie karnym. Cel ten zaskarżone orzeczenie uwzględnia w należytym stopniu.

Wniosek

Zmiana wyroku w ten sposób, że kara łączna 5 lat i 10 miesięcy pozbawienia wolności orzeczona zaskarżonym wyrokiem zmieniona zostanie na 5 lat i 1 miesiąc pozbawienia wolności, ewentualnie uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania (wniosek obrońcy w brzmieniu sprostowanym na rozprawie apelacyjnej).

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Z przyczyn wyżej wskazanych brak jest jakichkolwiek podstaw do uwzględnienia żądania apelacji w zakresie obniżenia kary łącznej wymierzonej skazanemu. Kara ta, jak wyjaśniono już wcześniej, została wymierzona z pełnym uwzględnieniem okoliczności sprawy i podstaw jej wymiaru, jest karą sprawiedliwą i w żaden sposób nie razi surowością.

Z oczywistych względów brak również podstaw do uchylenia orzeczenia, co może nastąpić wyłącznie wtedy, gdy zachodzi przeprowadzenia przewodu sądowego na nowo w całości (art. 437§2 k.p.k.) – tymczasem obrońca w żaden sposób nie wskazał na jakąkolwiek potrzebę uzupełnienia materiału dowodowego, a co dopiero – ponowienia postępowania dowodowego w pełnym zakresie.

4.  OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

1.

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

5.  ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

0.11.

Przedmiot utrzymania w mocy

0.1Całość zaskarżonego rozstrzygnięcia

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

Wydane rozstrzygnięcie zostało prawidłowo umotywowane, należycie dobrano kary nadające się do połączenia zgodnie z prawidłowo ustalonym stanem prawnym obowiązującym w chwili wyrokowania, jak też prawidłowo oceniono okoliczności wpływające na wymiar kary łącznej i nadano im odpowiednią wagę. Brak podstaw z art. 433§1 k.p.k., uprawniających do orzekania poza granicami zarzutów apelacji.

0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

0.0.11.

Przedmiot i zakres zmiany

0.0.1XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

Zwięźle o powodach zmiany

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

1.1.

art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

4.1.

art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

XXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXXX

6.  Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II, III

O wynagrodzeniu obrońcy skazanego z urzędu orzeczono na podstawie art. 29 ust. 1 ustawy – Prawo o adwokaturze oraz §2 pkt 1, §4 ust. 1 i 3, a także §17 ust. 5 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 14 maja 2024 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa albo jednostki samorządu terytorialnego kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz. U. z 2024 r. poz. 763).

Sąd Okręgowy na podstawie art. 624§1 k.p.k. zwolnił skazanego od obowiązku zapłaty na rzecz Skarbu Państwa wydatków postępowania odwoławczego, uznając, że z uwagi na izolację więzienną nie będzie on w stanie uiścić ww. należności. Od skazanego nie pobrano też opłaty za II instancję, a to z uwagi na treść art. 6 zd. 2 ustawy o opłatach w sprawach karnych.

7.  PODPIS

P. G. G. N. M. Ś.

Dodano:  ,  Opublikował(a):  Milenia Brdęk
Podmiot udostępniający informację: Sąd Apelacyjny w Poznaniu
Data wytworzenia informacji: