II AKa 305/21 - uzasadnienie Sąd Apelacyjny w Poznaniu z 2024-07-16
UZASADNIENIE |
||||||||||||||||||||
Formularz UK 2 |
Sygnatura akt |
II AKa 305/21 |
||||||||||||||||||
Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników: |
4 |
|||||||||||||||||||
1. CZĘŚĆ WSTĘPNA |
||||||||||||||||||||
0.11.1. Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji |
||||||||||||||||||||
Wyrok Sądu Okręgowego w P. z dnia (...) ( (...) ) |
||||||||||||||||||||
0.11.2. Podmiot wnoszący apelację |
||||||||||||||||||||
☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego |
||||||||||||||||||||
☐ oskarżyciel posiłkowy |
||||||||||||||||||||
☐ oskarżyciel prywatny |
||||||||||||||||||||
☒ obrońca |
||||||||||||||||||||
☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego |
||||||||||||||||||||
☐ inny |
||||||||||||||||||||
0.11.3. Granice zaskarżenia |
||||||||||||||||||||
0.11.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia |
||||||||||||||||||||
☒ na korzyść ☐ na niekorzyść |
☒ w całości |
|||||||||||||||||||
☐ w części |
☐ |
co do winy |
||||||||||||||||||
☐ |
co do kary |
|||||||||||||||||||
☐ |
co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia |
|||||||||||||||||||
0.11.3.2. Podniesione zarzuty |
||||||||||||||||||||
Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji |
||||||||||||||||||||
☒ |
art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu |
|||||||||||||||||||
☐ |
art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany |
|||||||||||||||||||
☒ |
art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia |
|||||||||||||||||||
☒ |
art. 438 pkt 3 k.p.k.
– błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, |
|||||||||||||||||||
☒ |
art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka |
|||||||||||||||||||
☐ |
||||||||||||||||||||
☐ |
brak zarzutów |
|||||||||||||||||||
0.11.4. Wnioski |
||||||||||||||||||||
☒ |
uchylenie |
☒ |
zmiana |
|||||||||||||||||
2. Ustalenie faktów w związku z dowodami przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy |
||||||||||||||||||||
0.12.1. Ustalenie faktów |
||||||||||||||||||||
0.12.1.1. Fakty uznane za udowodnione |
||||||||||||||||||||
Lp. |
Oskarżony |
Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi |
Dowód |
Numer karty |
||||||||||||||||
1. 2. |
wszyscy W. G. |
Dane o karalności oskarżonych Sytuacja osobista skazanego |
Z. z Krajowego Rejestru Karnego Dokumenty załączone do apelacji obrońcy ww. |
(...)- (...) (...)- (...) |
||||||||||||||||
0.12.1.2. Fakty uznane za nieudowodnione |
||||||||||||||||||||
Lp. |
Oskarżony |
Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi |
Dowód |
Numer karty |
||||||||||||||||
0.12.2. Ocena dowodów |
||||||||||||||||||||
0.12.2.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów |
||||||||||||||||||||
Lp. faktu z pkt 2.1.1 |
Dowód |
Zwięźle o powodach uznania dowodu |
||||||||||||||||||
1. 2. |
Dane o karalności Dokumenty dołączone do apelacji obrońcy |
Dokumenty urzędowe, których wiarygodność nie była kwestionowana przez sąd i uczestników postępowania. |
||||||||||||||||||
0.12.2.2. Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów |
||||||||||||||||||||
Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2 |
Dowód |
Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu |
||||||||||||||||||
. STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków |
||||||||||||||||||||
Lp. |
Zarzut |
|||||||||||||||||||
Apelacja obrońcy oskarżonego W. G. (2) – k.4172 1) na podstawie art. 427 § 2 k.p.k. w zw. z art. 438 pkt 3 k.p.k. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, który miał wpływ na treść zaskarżonego wyroku, będący konsekwencją wskazanej poniżej obrazy przepisów postępowania, a polegający na wadliwym uznaniu i błędnym przyjęciu, iż:
2) obraza przepisów postępowania mającą istotny wpływ na treść orzeczenia tj. art. 7 k.p.k. poprzez przekroczenie granicy swobodnej oceny dowodów, polegającej na bezpodstawnym przyjęciu w sposób „sztampowy" wobec wszystkich oskarżonych, w oderwaniu od złożonych przez nich wyjaśnień i bez uwzględniania odmiennych okoliczności związanych ze zgłoszeniem się przez nich do Kancelarii (...) & Wspólnicy, że wszyscy klienci Kancelarii Doradców (...) i Wspólnicy, w tym wszyscy oskarżeni w niniejszej sprawie byli informowani o tym, że z uwagi na obraz sytuacji finansowej wynikający z przedłożonych przez nich dokumentów, koniecznym jest przerobienie tych dokumentów, które zgodnie z procedurami bankowymi decydują o poziomie zdolności kredytowej i to do stanu, który pozwoli na skuteczne wystąpienie o kredyt czy też pożyczkę w wysokości pożądanej przez ubiegającego się o wsparcie finansowe, podczas gdy w rzeczywistości oskarżony - W. G. (2) nigdy nie był informowany o tym, że dokumenty należałoby przerobić lub podrobić, bowiem gdyby taka sytuacja miała miejsce nie skorzystałby z usług kancelarii (...), natomiast sytuacja finansowa oskarżonego była dobra, a kredyt nie był mu niezbędny, tylko został zaciągnięty w celu rozwinięcia działalności, w szczególności że oskarżony przedtem zaciągał kredyty samodzielnie i nie spotykał się z odmową ze strony banków, natomiast skorzystanie z usług kancelarii wynikało z braku czasu, który oskarżony poświęcał na rozwój firmy; 3) obraza przepisów postępowania mającą istotny wpływ na treść orzeczenia tj. art. 7 k.p.k. w zw. z 410 k.p.k. w zw. z art. 5 k.p.k. poprzez bezpodstawną odmowę dania wiary wyjaśnieniom W. G. (2), w szczególności w zakresie w jakim wskazywał, że nie informowano go ani nie wiedział o tym, że dokumenty będą sfałszowane, podczas gdy przedstawił on rzeczywisty stan faktyczny sprawy poparty dokumentacją złożoną do akt postępowania, natomiast Sąd oparł fakt na tym jakoby oskarżony wiedział o przestępczej procedurze kancelarii jedynie na dowodzie z pomówienia A. Z. (1) i pracowników kancelarii (...), którzy mieli interes w tym by obciążać klientów kancelarii z uwagi na toczące się przeciwko nim odrębne postępowanie dzięki czemu mogliby otrzymać łagodniejszy wymiar kary; 4) obraza przepisów postępowania mającą istotny wpływ na treść orzeczenia tj. art. 7 k.p.k. poprzez bezpodstawne danie wiary zeznaniom świadków uczestniczących w procederze Kancelarii (...) tj. zeznaniom A. Z. (1), P. M. (1), Ł. M. (1) i innych pracowników kancelarii, w szczególności w zakresie w jakim twierdzili, jakoby każdy klient kancelarii wiedział, że pozyskuje ona kredyty w sposób nielegalny i oparcie na tym rozstrzygnięcia w sprawie, podczas gdy W. G. (2) żadna z osób pracujących w w/w kancelarii nie informowała o tym, że do uzyskania przez niego kredytu będzie konieczne podrobienie dokumentów, co potwierdzają wyjaśnienia oskarżonego i korespondencja mailowa znajdująca się w aktach sprawy, jaką oskarżony prowadził z osobą obsługującą jego kredyt - R. J.; 5) obraza prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu tj. art. 286 § 1 i 297 § 1 kk poprzez jego niewłaściwe zastosowane i przyjęcie, że oskarżony swoim zachowaniem wypełnił znamiona przestępstwa oszustwa i wyłudzenia kredytu, podczas gdy w rzeczywistości oskarżony nie działał w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, nie wiedział że kredyt jest uzyskiwany na podrobionych dokumentach (brak umyślności) i na bieżąco spłacał wynikające z niego zobowiązania do czasu zakończenia działalności gospodarczej, jak również miał zamiar spłacenia zobowiązania kredytowego w całości, w związku z czym nie można przyjąć by oskarżony swoim zachowaniem wypełnił znamiona w/w przestępstw. 6) obraza prawa materialnego tj. art. 33 § 1-3 kk w zw. z art. 53 kk poprzez jego niewłaściwe zastosowanie polegające na przyjęciu, że oskarżony dopuścił się czynu w celu osiągnięcia korzyści majątkowej jak również bez wzięcia pod uwagę przy ustalaniu wysokości stawki dochodów oskarżonego, jego warunków osobistych, stosunków majątkowych i możliwości zarobkowych, mając na uwadze że oskarżony od roku nie pracuje i nie uzyskuje dochodów z uwagi na fakt że jego pracodawca (...) sp. z o.o. znajduje się w upadłości i do dnia dzisiejszego oskarżony nie otrzymał nawet świadectwa pracy, by móc zarejestrować się w Urzędzie Pracy jako bezrobotny i otrzymać zasiłek; 7) w konsekwencji powyższego nadto na podstawie art. 427 § 2 k.p.k. w zw. z art. 438 pkt 4 k.p.k. wyrokowi temu zarzucił rażącą niewspółmierność orzeczonej względem oskarżonego kary w całości, ze względu na ww. zarzuty, jak i w szczególności błędne nie ustalenie okoliczności łagodzących wobec oskarżonego. Apelacja obrońcy oskarżonego J. W. (1) : 1. naruszenie prawa procesowego, które miało wpływ na treść wyroku, a mianowicie art.5 § 2 kpk oraz art.7 kpk przez nieuwzględnienie nie dających się usunąć wątpliwości na korzyść oskarżonego, 2. dokonanie błędnych ustaleń faktycznych polegających na przyjęciu, iż oskarżony dopuścił się wskazanych w opisie przypisanych mu czynów. Apelacja obrońcy oskarżonej L. J. : 1. obraza przepisów postępowania, mającą wpływ na treść wyroku tj.: 1. przepisu art. 410 k.p.k. poprzez jego naruszenie i pominięcie przez Sąd przy wyrokowaniu dowodu ujawnionego na rozprawie głównej w dniu 24 lutego 2021 roku, tj. dowodu z przesłuchania T. S., który to dowód został przez Sąd dopuszczony na wniosek obrońcy oskarżonej L. J., 2. przepisu art. 7 k.p.k. w zw. z art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k. poprzez całkowite zaniechanie dokonania przez Sąd I instancji oceny dowodu z zeznań T. S. (protokół rozprawy głównej z dnia 24 lutego 2021 r.) a tym samym sporządzenie uzasadnienia wyroku w sposób wadliwy, albowiem sąd nie odniósł się w jakikolwiek sposób do tego dowodu, 3. przepisu art. 7 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny zgromadzonego materiału dowodowego i wkroczenie w sferę dowolności tych ocen bez dokonania kompleksowej i wzajemnej jego analizy przejawiające się w: a) błędnej ocenie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego w postaci zeznań A. Z. (1), w zakresie w jakim Sąd uznał, iż była pełni świadoma przestępczego procederu, podczas gdy z zeznań A. Z. (1) (k. 118-119) wynika, że L. J. nie była świadoma sfałszowania dokumentu przez A. Z. (1) i jego współpracowników, b) błędnej ocenie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego w postaci zeznań A. Z. (1), E. O., P. M. (1) i Ł. M. (1) w zakresie w jakim Sąd uznał je za wiarygodne i stanowiące podstawę do ustaleń faktycznych w zakresie świadomości oskarżonej bezprawnego działania w/w, podczas gdy Sąd I instancji oceniając zeznania świadków i czyniąc na tej podstawie ustalenia faktycznie nie wskazał w sposób zindywidualizowany w jakim zakresie dowody te, które uznał za wiarygodne wskazują, iż L. J. była świadoma podrobienia przez A. Z. (1) i wspólników dokumentów, c) błędnej ocenie zgromadzonego dowodu i sprzeczności w zakresie uznania przez Sąd, że zgromadzone dowody wskazują, iż L. J. popełniła zarzucane jej czyny w ten sposób, że przedłożyła w bankach „za pośrednictwem Kancelarii doradców (...) 8s Wspólnicy, Z. 8s M. (...) szczegółowo w zarzucie wskazane dokumenty, podczas gdy jednocześnie Sąd ustalił (str. 37) że L. J. zaniosła dokumenty osobiście do banku, d) błędnej ocenie dowodów, która doprowadziła Sąd do uznania, że zeznania A. Z. (1), E. O., P. M. (1) i Ł. M. (1) zasługują na wiarę, jedynie z tego powodu, że pomimo pouczenia o treści art. 182 § 3 k.p.k, składali oni zeznania (w przypadku E. O. podtrzymanie wyjaśnień), „nie przerzucają swoimi yjaśnieniami/zeznaniami odpowiedzialności na inne osoby, gdyż opisując przestępstwa, o których mieli wiedzę, równocześnie sami siebie obciążają udziałem w nich”, podczas gdy okoliczność ta nie czyni zeznań wiarygodnymi, a jedynie wskazuje na konieczność wypełnienia przez w/w powinności wynikającej z art. 60 § 3 i 4 k.k., a Sąd I instancji wskazując kryteria oceny dowodu z pomówienia (k. 104 - uzasadnienie wyroku Sądu Apelacyjnego w K. cytowanego przez Sąd I instancji) nie dokonuje takiej oceny, e) błędnej ocenie, iż zgromadzony w sprawie materiał dowodowy wskazuje, że L. J. była świadoma konieczności podrabiania przedłożonej dokumentacji, która miała służyć uzyskaniu stosownego kredytu pożyczki, podczas gdy okoliczność tą poza wątpliwej wiarygodności zeznaniami A. Z. (1) i jego wspólników, żywo zainteresowanych prezentowaniem zbieżnej z prezentowaną przez oskarżenie wersją wydarzeń, podczas gdy brak jest obiektywnych dowodów świadczących o tej okoliczności, a zeznania te nie spełniają kryteriów oceny wiarygodności dowodu z pomówienia, które to kryterium wskazuje Sąd 1 instancji na stronie 104 uzasadnienia zaskarżonego wyroku, f) błędnej ocenie dowodów w postaci zgromadzonych w aktach dokumentów w postaci wniosków kredytowych podpisanych przez L. J. i dołączonych do nich poświadczonych za zgodność przez A. Z. (1) załączników, jako wskazujących na świadomość oskarżonej w zakresie podrobienia tych dokumentów, podczas gdy dokumenty te w żaden sposób nie świadczą o wypełnieniu przez oskarżoną przesłanek czynów zarzucanych aktem oskarżenia, g) błędnej ocenie, iż materiał dowodowy wskazuje, że L. J. dopuściła się zarzucanych jej czynów umyślnie, działając z zamiarem kierunkowych, albowiem „z zeznań A. Z. (1), P. M. (1) i Ł. M. wynika jednoznacznie, że wszyscy klienci ich kancelarii byli informowani o tym, że z uwagi na obraz sytuacji finansowej wynikający z przedłożonych przez nich dokumentów, konieczne jest przerobienie tych dokumentów, które zgodnie z procedurami bankowymi decydują o poziomie zdolności kredytowej i to do stanu, który pozwoli na skuteczne wystąpienie o kredyt czy pożyczkę w wysokości pożądanej przez ubiegającego się o wsparcie finansowe” podczas gdy zeznania te nie są wiarygodne, a nawet ocenione przez Sąd błędnie jako wiarygodne, wskazują iż L. J. nie miała takiej świadomości (k. 118-119), h) błędnej ocenie iż materiał dowodowy wskazuje na wypełnienie po stronie oskarżonej znamion przestępstwa z art. 286 § 1 k.k., podczas gdy z dowodu z dokumentów w postaci porozumienia (k 69 i 77) wynika, że L. J. zawarła z bankiem porozumienie w zakresie spłaty zadłużenia, dokonywała jego spłaty, a zmiana zdolności finansowej kredytobiorcy z założenia została błędnie utożsamiona przez Sąd z zamiarem dokonania czynu z art. 286 § 1 k.k., przy czym sąd nie wskazuje, które dowody wskazują na możliwość przypisanie L. J. popełnienia przestępstwa z art. 286 § 1 k.k. i) błędnej ocenie, iż materiał dowodowy pozwala na przypisanie oskarżonej odpowiedzialności za popełnienie przestępstwa z art. 297 § 1 k.k. i art. 286 § 1 k.k., podczas gdy przestępstwa te mogą być popełnione jedynie umyślnie w postaci zamiaru bezpośredniego, a z materiału dowodowego nie wynika umyślność po stronie oskarżonej, zaś analiza oceny dowodów dokonanej przez sąd wskazuje, iż wnioski z tej oceny wskazują na ustalenie przez sąd po stronie oskarżonej zamiaru ewentualnego, co wyklucza możliwość przypisania odpowiedzialności za w/w przestępstwa, 4. przepisu art. 5 § 2 k.p.k. poprzez dokonanie ustaleń przez Sąd I instancji i rozstrzygniecie wątpliwości na niekorzyść oskarżonej przejawiające się w uznaniu że dowody zgromadzone w sprawie wskazują, że za pośrednictwem A. Z. (1) i jego współpracowników przedłożyła w (...) Bank (...) S.A. i (...) S.A. podrobione i nierzetelne dokumenty, podczas gdy oskarżona wyjaśniła, iż nie była świadoma przestępczego procederu, a obiektywne dowody w postaci dokumentów, które zostały poświadczone za zgodność przez A. Z. (1) nie pozwalają na przypisanie oskarżonej zarzucanych jej czynów, co czyni ustalenia Sądu I instancji dowolne i błędne, 5. błąd w ustaleniach stanu faktycznego przejawiający się: a) błędnym ustaleniu, że oskarżona miała świadomość przestępczego procederu, którego dopuszczał się A. Z. (1) i jego współpracownicy w związku z pozyskaniem na rzecz oskarżonej kredytów, b) błędne ustalenie strony podmiotowej przestępstwa po stronie L. J., tj, umyślności popełnienia przestępstwa z art. 286 § 1 k.k.. i art. 297 § 1 k.k., podczas gdy materiał dowodowy zgromadzony w sprawie nie pozwala na przyjęcie, iż oskarżona była świadoma podrobienia dokumentów, a w konsekwencji nie wypełniła znamion w/w przestępstw, c) błędnym ustaleniu wysokości szkody, która w żaden sposób nie uwzględnia dokonywanej przez oskarżoną spłaty kredytu zgodnie z zawartą umową i porozumieniem. Apelacja obrońcy oskarżonego Ł. K. (1) : 1. dokonanie błędnych ustaleń faktycznych poprzez przyjęcie, iż oskarżony w dniu 01 kwietnia 201 Ir. w P. działając w wykonaniu z góry powziętego zamiaru w celu osiągnięcia korzyści majątkowej poprzez uzyskania dla siebie pożyczki z banku, za pośrednictwem Kancelarii Doradców (...) & Wspólnicy, Z. & M. (...) z/s P. ul. (...), przedłożył w siedzibie (...) Banku (...) S.A. w P. przy ul. (...) nierzetelne i podrobione dokumenty potwierdzające wysokość osiąganych dochodów z tytułu prowadzenia działalności gospodarczej pod nazwą „E.” Ł. K. (1) z/s P. nr 3M w postaci: - zeznania o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) PIT 36L w roku podatkowym (...) z wykazanym przychodem w kwocie 2.828.858,40zł, kosztem uzyskania przychodów w kwocie 2.465.123,60zł, dochodem w kwocie 363.734,80zł z widocznym odciskiem pieczęci o treści Pierwszy Urząd Skarbowy w S. i datą wpływu (...) - informacji o wysokości dochodu (straty) z pozarolniczej działalności gospodarczej (...) w roku podatkowym (...) z wykazanym przychodem w kwocie 2.828.858,40zł, kosztem uzyskania przychodów w kwocie 2.465.123,60zł, dochodem w kwocie 363.734,80zł z widocznym odciskiem pieczęci o treści Pierwszy Urząd Skarbowy w S. i datą wpływu (...) Ir., - a także we wniosku o udzielenie kredytu gotówkowego oraz w pisemnym oświadczeniu stanowiącym załącznik do wniosku zawarł nierzetelne pisemne oświadczenie o wysokości osiąganych dochodów przez firmę (...).(...)” Ł. K. (2) za lata 2009-2010, co miało istotne znaczenie dla uzyskania przedmiotowego wsparcia finansowego i czym wprowadził pracowników pokrzywdzonego banku w błąd, co do zamiaru i możliwości spłaty zaciągniętego zobowiązania finansowego, w następstwie czego doprowadził Bank (...) S.A. do niekorzystnego rozporządzenia mieniem znacznej wartości w postaci pieniędzy w kwocie łącznej 300.000,00zł przyznanego kredytu gotówkowego nr (...) - 000 z dnia (...) czym działał na szkodę Banku (...) S.A., który to błąd miał wpływ na treść wyroku, podczas gdy prawidłowo dokonana analiza całokształtu zgromadzonych w sprawie dowodów, nakazuje przyjęcie twierdzenia, że oskarżony nie dopuścił się zarzucanego mu czynu, w szczególności iż w zakresie owego czynu nie sposób przyjąć, ażeby to oskarżony miał świadomość, iż dokumenty finansowe związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą oraz treść wniosku o udzielenie kredytu gotówkowego mogą zostać uznane za nierzetelne i podrobione, a nadto, ażeby działał on z zamiarem wprowadzenia pracowników banku w błąd w zakresie zamiaru i możliwości spłaty zaciągniętego zobowiązania finansowego i tym samym wyczerpał swoim zachowaniem znamiona czynu z art. 286§lk.k. w zw. z art. 294§ 1 k.k. i art. 297§ 1 k.k. w zw. z art. 11 § 2 k.k., 2. dokonanie błędnych ustaleń faktycznych poprzez przyjęcie, iż oskarżony w okresie od (...) działając w krótkich odstępach czasu, w wykonaniu z góry po-wziętego zamiaru oraz -w celu uzyskania dla siebie pożyczki pieniężnej dla małych firm, za pośrednictwem Kancelarii Doradców (...) & Wspólnicy, Z. & M. (...) z/s P. ul. (...), przedłożył w (...) Bank (...) S.A. w P. Oddział w P. przy ul. (...) nierzetelne i podrobione dokumenty dotyczące prowadzonej działalności gospodarczej pod firma (...).(...)" Ł. K. (1) z/s P. nr 3M w postaci: - zeznania o wysokości osiągniętego dochodu (poniesionej straty) PIT 36L w roku podatkowym (...) z wykazanym przychodem w kwocie 2.750.329,44zł, kosztem uzyskania przychodów w kwocie 2.387.929,36zł, dochodem w kwocie 362.400,08zł z widocznym odciskiem pieczęci o treści Pierwszy Urząd Skarbowy w S. i datą wpływu (...)., - informacji o wysokości dochodu (straty) z pozarolniczej działalności gospodarczej (...) w roku podatkowym (...) z wykazanym przychodem w kwocie 2.750.329,44zł, kosztem uzyskania przychodów w kwocie 2.387.929,36zł, dochodem w kwocie 362.400,08zł z widocznym odciskiem pieczęci o treści Pierwszy Urząd Skarbowy w S. i datą wpływu (...) Ir.,- podsumowania (...) za okres od (...) (...).,- podsumowania (...) za okres od (...) - podsumowania (...) za okres od (...)- podsumowania (...) za okres od (...) - zestawienia operacji na rachunku bankowym Banku (...) S.A. o nr (...) za okres czasu d dnia (...) należącym do Ł. K. (1), a także we wniosku o udzielenie pożyczki pieniężnej zawarł nierzetelne pisemne oświadczenie o wysokości osiąganych miesięcznych dochodów z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej „E.(...)” Ł. K. (2) za rok (...), (...), które to dokumenty miały istotne znaczenie dla uzyskania przedmiotowej pożyczki gotówkowej numer (...) z dnia (...) w kwocie 200.000,00zł czym działał na szkodę (...) Banku (...) S.A., który to błąd miał wpływ na treść wyroku, podczas gdy prawidłowo dokonana analiza całokształtu zgromadzonych w sprawie dowodów, nakazuje przyjęcie twierdzenia, że oskarżony nie dopuścił się zarzucanego mu czynu, w szczególności iż w zakresie owego czynu nie sposób przyjąć, ażeby to oskarżony miał świadomość, iż dokumenty finansowe związane z prowadzoną przez niego działalnością gospodarczą oraz wniosek o udzielenie pożyczki pieniężnej mogą zostać uznane za nierzetelne i podrobione i tym samym swoim zachowaniem wyczerpał znamiona czynu z art. 297 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. 3. Obraza przepisów postępowania, która miała wpływ na treść orzeczenia: a. tj. art. 4 k.p.k. w zw. z art. 410 k.p.k. poprzez naruszenie przez Sąd pierwszej instancji zasady obiektywizmu przejawiające się w nieuwzględnieniu dowodów przemawiających na korzyść oskarżonego, w tym w szczególności jego wyjaśnień, a także okoliczności, iż z całokształtu zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego nie wynika, ażeby to oskarżony przedłożył w placówkach bankowych dokumenty związane z udzieleniem kredytu oraz pożyczki, co ma znaczenie dla możliwości przypisania oskarżonemu winy w przedmiotowym postępowaniu, b. tj. art. 7 k.p.k. w zw. z art. 92 k.p.k. poprzez całkowicie dowolną, a nie swobodną ocenę zebranego w sprawie materiału dowodowego, będącą wynikiem faktycznego pominięcia części okoliczności ujawnionych w toku postępowania, w szczególności: - przyjęcie, iż zeznania A. Z. (1), P. M. (1) i Ł. M. zasługują na przyznanie im waloru autentyczności w zakresie świadomości Ł. K. w przedmiocie podrobienia dokumentów finansowych służących do uzyskania przez niego środków finansowych od pokrzywdzonych instytucji, podczas gdy świadkowie owi nie podawali praktycznie żadnych okoliczności związanych z rzekomym popełnieniem czynów zabronionych przez oskarżonego, a nadto nie byli oni w stanie wskazać w jaki sposób Ł. K. nawiązał kontakt z prowadzoną przez nich Kancelarią Doradców, a także nie byli w stanie prawidłowo zidentyfikować owej osoby,
|
☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny ☐ zasadny ☒ częściowo zasadny ☐ niezasadny |
|||||||||||||||||||
Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny |
||||||||||||||||||||
I. Apelacja obrońcy oskarżonego W. G. (2) : Apelacja ta okazała się bezzasadna. Zawarta w niej argumentacja nie zasługiwała na uwzględnienie. Odnosząc się do zawartych w pkt 2-4 zarzutów naruszeń proceduralnych to należy zauważyć, iż zgodnie z art.438 pkt 2 kpk orzeczenie podlega uchyleniu ( lub zmianie ) jedynie w razie takiej obrazy przepisów postępowania, która mogła mieć wpływ na treść tego wyroku. W realiach niniejszego procesu skarżący poprzestał jedynie na ich wyliczeniu, nie podejmując nawet trudu i próby wykazania ewentualnego wpływu na treść zaskarżonego wyroku. Takie działanie nie może oczywiście skutkować powodzeniem apelacji. W aspekcie przyczyn odwoławczych określonych w art.438 pkt 2 kpk w środku odwoławczym mogą być podnoszone także zarzuty niezgodności przebiegu postępowania z wymogami prawa procesowego, i to zarówno te błędy, które polegają na zaniechaniu wypełnienia konkretnych nakazów przepisów prawa procesowego ( errores in omittendo ), jak i te które sprowadzają się do działania sprzecznego z konkretnymi przepisami procedury ( errores in faciendo ). Przepisy procedury statuują też fundamentalne metody oceny dowodów, z zatem takie naruszenie tych zasad, które mogło mieć wpływ na treść wydanego orzeczenia, może stanowić podstawę zarzutu środka odwoławczego. Należy pamiętać o tym, że wpływ danego uchybienia na treść orzeczenia zależy ściśle od realiów konkretnej sprawy ( vide: „Kodeks postępowania karnego – Komentarz” pod. red. Odnosząc się do zarzutów apelacji ( pkt 3 ) dotyczących naruszenia przepisu art.5 § 2 kpk poprzez rozstrzygnięcie niedających się rozstrzygnąć wątpliwości na niekorzyść oskarżonego to uznać należy, że nie są one zasadne. Jak zauważył Sąd Najwyższy w uzasadnieniu wyroku Pkt 3 omawianej apelacji zawiera także zarzut obrazy art.410 kpk. Jest on również chybiony. Jak słusznie zauważył Sąd Apelacyjny w W. w wyroku z dnia (...) ( (...)) przepis ten nie nakłada na sąd obowiązku przywołania w uzasadnieniu wyroku wszystkich dowodów bez wyjątku, gdyż oceny wymagają tylko te, które według sądu miały znaczenie dla wydanego orzeczenia. Omówienie wybranych dowodów jest dopuszczalne, o ile mają one znaczenie dla wyrokowania. Nie stanowi naruszenia przepisu art.410 kpk dokonanie oceny dowodu przeprowadzonego lub ujawnionego na rozprawie. Naruszenie treści przepisu art.410 kpk następuje poprzez oparcie wyroku na okolicznościach nieujawnionych w toku rozprawy głównej, bądź też przez pominięcie przy wyrokowaniu ujawnionych w toku rozprawy głównej okoliczności tak korzystnych, jak i niekorzystnych dla oskarżonego. Nie stanowi zaś naruszenia przepisu art.410 kpk – tak jak w niniejszej sprawie – dokonanie takiej czy innej oceny dowodu przeprowadzonego lub ujawnionego na rozprawie. Uwaga ta odnosi się zarówno do wyjaśnień oskarżonego, przeczącego świadomości przestępczych działań podejmowanych przez A. Z. (1) i jego współpracowników, jak i do odmiennych twierdzeń, które podważały przyjętą przez W. G. (2) linię obrony. Rozważając poszczególne zarzuty sąd odwoławczy stwierdził, iż te dotyczące rzekomej obrazy przepisów prawa materialnego ( w apelacji wskazano art.286 § 1 k i art.297 § 1 kk oraz art.33 § 1-3 kk ) wynikającej z jego nieprawidłowego zastosowania do stanu faktycznego w niniejszej sprawie, przez przyjęcie, że oskarżony popełnił zarzucane mu czyny oraz dopuścił się ich w celu osiągnięcia korzyści majątkowej, dotyczy w istocie błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia ( vide: art.438 pkt 3 kpk ). Zarówno w doktrynie jak i w orzecznictwie od kilkudziesięciu lat utrwalony jest pogląd, zgodnie z którym obraza prawa materialnego polega na wadliwym jego zastosowaniu ( lub niezastosowaniu ) w orzeczeniu opartym na prawidłowych ustaleniach faktycznych. Sąd Apelacyjny wielokrotnie podkreślał za Sądem Najwyższym, iż nie ma obrazy prawa materialnego, gdy wadliwość orzeczenia w tym zakresie jest wynikiem błędnych ustaleń przyjętych za jego podstawę. Jeżeli zatem odwołujący się kwestionuje np. zastosowaną w wyroku kwalifikację prawną, to podstawą takiej apelacji może być tylko zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, a nie obrazy prawa materialnego określonej w art.438 pkt 1 kpk ( vide: OSNKW 1974, poz.233; J. G., Argumentacja zawarta w przedmiotowej apelacji obrońcy sprowadza się w pierwszym rzędzie do nieuzasadnionej, bezpodstawnej polemiki z prawidłowymi ustaleniami Sądu Okręgowego
Mając powyższe uwagi na względzie, uznać obiektywnie należy, że ocena zebranego w sprawie materiału dowodowego została dokonana przez sąd I instancji, co do oskarżonego Wyjaśnienia a następnie zeznania ww. osób obciążających oskarżonego Sąd weryfikował
Uwzględniając wskazane powyżej przesłanki trafnie dano wiarę wyjaśnieniom a następnie zeznaniom A. Z. (1), P. M. (1) i Ł. M. (1). Są one bowiem spontaniczne, co do istoty spójne i konsekwentne a nadto logicznie się uzupełniają. Zarzuty autora apelacji, jakby wypowiedzi te były „sztampowe” ( s.12 ) nie wytrzymują więc krytyki. Oczywistym jest, że z uwagi na liczbę tego rodzaju zdarzeń, upływ czasu, czy też związany z tym naturalny proces zapominania na dalszych etapach postępowania zeznania te stają się ogólniejsze niż w trakcie śledztwa. Osoby te jednak podtrzymały wyjaśnienia, w których wcześniej szczegółowo odnosiły się do świadomości i zamiaru oskarżonego tempore criminis. Twierdzenia te korelują także z innymi uznanymi za wiarygodne dowodami, w szczególności znajdują potwierdzenie w zgromadzonych dokumentach zawartych z teczkach kredytowych. Za wiarygodnością ww. twierdzeń przemawia także fakt, że w przeciwieństwie do oskarżonego W. G. (2) nie starali się umniejszyć swojej odpowiedzialności poprzez przerzucanie ciężaru winny na inną osobę. Wręcz przeciwnie, początkowo A. Z. (1) starał się osłonić inne osoby. Szczerze przyznawali, że to oni pełnili kierowniczą role w procederze. Nie unikali odpowiedzialności, którą ponieśli zresztą w wyłączonej do odrębnego rozpoznania sprawie. Nie mieli interesu by pomawiać osoby, które z procederem tym nie miały żadnego związku. Dowodzi to zresztą dobitnie przykład J. W. (1), co do którego ww. osoby zgodnie wykluczyły by korzystał z ich pośrednictwa. Należy kategorycznie zaznaczyć, że polski proces karny nie tworzy jakichkolwiek kryterium ilościowych w zakresie dowodów niezbędnych do uznania winy i skazania. Odmienny pogląd skarżącego, że zgodne twierdzenia trzech świadków to za mało by tego rodzaju skutek procesowy zaistniał nie mają więc jakiegokolwiek uzasadnienia prawnego. Twierdzenia apelującego – że zeznania osób obciążających oskarżonego, są nieszczere – są jedynie instrumentalnym nadużyciem, a zatem pozbawione są racji bytu. Sąd I instancji poddał dogłębnej analizie i interpretacji jasne oraz logiczne wypowiedzi tych osób a następnie skonfrontował je z tymi składanymi przez oskarżonego. Trafnie przy tym te drugie zdyskwalifikował – co do istoty – jako wiarygodny materiał dowodowy. Dla kwestii winy i sprawstwa nie ma większego znaczenia, że przed zaciągnięciem istotnych dla sprawy kredytów oskarżony regulować miał swoje wcześniejsze zobowiązania. Sąd Okręgowy dostrzegł przy tym, że zaciągając kredyty oskarżony chciał rozwijać swoją firmę. Skarżący sam zresztą przyznawał, że sytuacja jego mandanta uległa zmianie, co finalnie doprowadziło do zakończenia prowadzonej przez ww. działalności gospodarczej. Analogicznie należy traktować brak zastrzeżeń służb skarbowych, na które autor apelacji powołuje się na s.9. Należy po raz kolejny zaznaczyć, że gdyby sytuacja finansowa oskarżonego w dacie czynów objętych przedmiotowym wyrokiem była taka dobra jak starał się forsować autor apelacji to W. G. (2) nie musiałby korzystać z pośrednictwa Kancelarii A. Z.. Nie zachodziła by także potrzeba fałszowania dokumentów niezbędnych do uzyskania kredytów. Oczywistym jest także, że w takiej sytuacji oskarżony spłaciłby zaciągnięte w bankach zobowiązania. Tak się jednak nie stało. Wynika to wprost z informacji nadesłanych przez (...) S.A. i Bank (...) S.A. ( vide: k.31, 35 TO nr 1 dot. oskarżonego oraz k.77, 78 teczki kredytowej nr 17 ). W tej sytuacji uznać należy, że Sąd Okręgowy prawidłowo określił zamiar z jakim oskarżony działał. Uwaga ta odnosi się nie tylko do znamion art.286 § 1 kk, ale i tych z art.297 § 1 kk. W tym zakresie sąd odwoławczy Reasumując należy zaznaczyć, że oparcie przez sąd ustaleń faktycznych na określonej Przechodząc do ostatniej części apelacji obrońcy oskarżonego W. G. (2) należy zauważyć, iż zawarty w jej pkt 6 i 7 zarzut rzekomej
rażącej niewspółmierności kary sprowadził się do polemiki z prawidłowymi ustaleniami Sądu Okręgowego. Zarzut ten jest jednak tylko wówczas słuszny, gdyby na podstawie ujawnionych okoliczności, które powinny mieć zasadniczy wpływ na wymiar kary, można było przyjąć, że zachodziłaby wyraźna różnica pomiędzy karą wymierzoną przez sąd I instancji a karą, jaką należałoby wymierzyć w instancji odwoławczej w następstwie prawidłowego zastosowania w sprawie dyrektyw wymiaru kary. Zarzut rażącej niewspółmierności kary, jako zarzut w kategorii ocen, można podnieść jedynie wówczas, gdy kara nie uwzględnia w sposób właściwy zarówno okoliczności popełnienia przestępstwa, jak i osobowości sprawcy, stając się w społecznym odczuciu karą niesprawiedliwą. Nie każda bowiem różnica w ocenie wymiaru kary może uzasadniać zarzut rażącej niewspółmierności kary, ale tylko taka, która jest natury zasadniczej, to znaczy jest niewspółmierna w stopniu nie dającym się zaakceptować. O rażącej niewspółmierności kary Rozważając apelację obrońcy oskarżonego, Sąd Apelacyjny nie mógł podzielić zawartego w jej uzasadnieniu poglądu o rażącej niewspółmierności wymierzonej mu kary pozbawienia wolności i grzywny. Skarżący podnosząc, że sąd meriti błędnie „
nie ustalił okoliczności łagodzących wobec oskarżonego” nie podołał obowiązkowi wskazania tych przesłanego tego typu, które zostały rzekomo pominięte. Treść uzasadnienia apelacji na s.13-14 dowodzi więc, że zarzut ten jest całkowicie gołosłowny. Dla wymiaru kary niewątpliwie istotny był zamiar z jakim oskarżony działał. Trafnie do okoliczności wpływających na złagodzenie represji karnej sąd I instancji zaliczył nie tylko dotychczasową niekaralność, ale i ustabilizowany tryb życia. Takiego waloru nie ma z kolei wiek oskarżonego, który ocenić należy jako średni ( 65 lat ). Pozostałe argumenty odnoszące się do sytuacji materialnej ww. podnoszone przez autora apelacji de facto straciły aktualność. Na rozprawie odwoławczej w dniu (...) obrońca sam bowiem przyznał ( s.3 protokołu ), że oskarżony aktualnie nie jest już pozbawiony dochodów, albowiem uzyskał stabilne świadczenie emerytalne, z którego uiszczane są zresztą jego zobowiązania wobec banku. W tej sytuacji Sąd odwoławczy w pełni podziela i akceptuje dotyczącą tych okoliczności argumentację zawartą na s.137-139 uzasadnienia zaskarżonego wyroku. Należy podkreślić, iż Sąd Okręgowy prawidłowo zinterpretował fakt, że oskarżony dopuścił się m.in. przestępstwa z art.286 § 1 kk Uwaga ta odnosi się także do zarzutu dot. naruszenia przepisów postępowania, w postaci
art.624 § 1 kpk
. Można go wywnioskować wyłącznie ze sformułowania, które znalazło się jedynie we wnioskach apelacji na s.4. W pkt 2 obrońca zawarł bowiem zdanie, że wnosi II. Apelacja obrońcy oskarżonego J. W. (2): Apelacja ta okazała się lakoniczna i bezzasadna w stopniu oczywistym. Także i w tym wypadku skarżący nie uniknął sprzeczności w treści pierwszego zarzutu. Jak już powyżej wskazano łączenie w jednym zarzucie naruszenia art.5 § 2 kpk i art.7 kpk jest błędne i czyni taki ułomny zarzut bezskutecznym. Wywód dot. ww. sytuacji procesowej zawarty powyżej w pkt I. niniejszej apelacji jest aktualny także i w tym miejscu nie wymaga zatem powielania. Równie chybiony jest także drugi zarzut podniesiony w apelacji z dnia (...) dot. rzekomych błędnych ustalań faktycznych. Skarżący swoje wywody oparł na nieprawdziwym założeniu, że skoro oskarżony nie przyznał się do winy a główni świadkowie oskarżenia ( A. Z. (1), Ł. M. (1) i P. M. (1) ) nie obciążali go swoimi zeznaniami to nie ma możliwości przypisania oskarżonemu zarzucanych mu czynów ( pkt 11-13 zaskarżonego wyroku ). Pogląd ten jest jednak całkowicie chybiony III. Apelacja obrońcy oskarżonej L. J.: Apelacja ta nie doprowadziła do zmiany wyroku lub jego uchylenia w sposób sugerowany przez obrońcę. W pierwszej kolejności należy zgodzić się z obrońcą, który w pkt I.1-2 apelacji zwrócił uwagę, Także i ten apelujący nie ustrzegł się błędu, o którym mowa była już w pkt I niniejszego uzasadnienia a dot. łączenia zarzutów obrazy art.7 kpk ( pkt 3 ) z art.5 § 2 kpk ( pkt 4 ). Oczywistym jest, że także w tym miejscu aktualny jest wywód dlaczego tego rodzaju działanie jest przeciwskuteczne. Odnosząc się do treści tego ostatniego zarzutu wypada zaznaczyć, Zarzuty dot. naruszenia art.7 kpk w zw. z art.410 kpk ( pkt 3 a-i ) oraz błędów w ustaleniach faktycznych ( pkt 1-3 ) nie zasługiwały na akceptację sądu odwoławczego. Są one oparte na poczynionej przez obrońcę błędnej ocenie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego. Uwaga ta odnosi się do zeznań świadków A. Z. (1), P. M. (1), Ł. M. (1) i E. O.. Należy przy tym zaznaczyć, że kluczowe znaczenia miały niewątpliwie wypowiedzi pierwszych trzech ww. osób. Przede wszystkim w pkt 3a apelacji jej autor próbuje wypaczyć sens twierdzeń A. Z. (1) na k.118 TO nr 32 dot. ww. Zabieg ten powielił zresztą na s.8 uzasadnienia ww. środka odwoławczego. Co do oskarżonej L. J. ww. świadek nie był wówczas kategoryczny. Dowodem tego jest niewątpliwie aż trzykrotne użycie Odnosząc się do zarzutu zawartego w pkt 3 na s.5 apelacji obrońcy oraz jej uzasadnienia na s.11 ww. środka odwoławczego wypada przypomnieć, w ślad za Sądem Najwyższym ( wyrok Na zakończenie omawiania tej apelacji zgodzi się należy z jej autorem, że na s.133 uzasadnienia zaskarżonego wyroku zaistniała oczywista omyłka pisarska. Podzielając stanowisko obrońcy Sąd Apelacyjny dokonał stosownej korekty w trybie art.105 § 1 kpk. IV. Apelacja obrońcy oskarżonego Ł. K. (1): Środek odwoławczy wniesiony na korzyść ww. oskarżonego okazał się o tyle przydatny, Rację ma niewątpliwie obrońca, że w pkt IV zaskarżonego wyroku błędnie określono czas Konieczność taka istniała natomiast co do kwalifikacji prawnej zawartej w pkt 5 zaskarżonego wyroku. Na s.132 uzasadnienia tego orzeczenia sąd I instancji przyznał się zresztą do błędnego przypisania oskarżonemu działania w warunkach art.12 kk. Z tego powodu Sąd Apelacyjny zmienił rozstrzygnięcie w tym zakresie na korzyść oskarżonego eliminując ww. przepis Z kolei pozostałe zarzuty błędów w ustaleniach faktycznych, czy też naruszenia przepisów art.4 kpk, w zw. z art.410 kpk, art.7 kpk w zw. z art.92 kpk rozminęły się z realiami niniejszego postępowania. Wywody na temat
art.410 kpk
wyrażone powyżej są nadal aktualne także co do sytuacji oskarżonego Ł. K. (1). Sąd Apelacyjny w pełni je podtrzymuje, stąd też nie ma potrzeby ich powielania także i tym miejscu. Fakt nieuwzględnienia dowodów przemawiających na korzyść oskarżonego ( czyli de facto jego wyjaśnień ) i przydanie waloru dowodom przeciwnym takiego znaczenia nie mają. Z kolei odnośnie zakresu zastosowania
art.4 kpk
– |
||||||||||||||||||||
Wniosek |
||||||||||||||||||||
Apelacja obrońcy oskarżonego W. G. (2) : 1. O zmianę zaskarżonego wyroku w całości w zakresie dotyczącym oskarżonego W. G. (2) poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanych mu czynów; ewentualnie 2. O zmianę zaskarżonego wyroku co do jego pkt. 1, 2, 3 i 38 poprzez uchylenie wymierzenia oskarżonemu grzywny, a z ostrożności co najmniej jej znacznego obniżenia, jak i uchylenie zasądzenia od oskarżonego kosztów sądowych, a z ostrożności co najmniej ich znacznego obniżenia; ewentualnie 3. uchylenie zaskarżonego wyroku w całości co do oskarżonego W. G. (2) i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji. Apelacja obrońcy oskarżonego J. W. (1): 1. o zmianę zaskarżonego wyroku w zaskarżonej części i uniewinnienie oskarżonego od wszystkich zarzucanym mu czynów w całości, ewentualnie: 2. uchylenie zaskarżonego wyroku w zaskarżonej części i przekazanie sprawy sądowi I instancji do ponownego rozpoznania w tym zakresie. Apelacja obrońcy oskarżonej L. J.: O zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonej, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy sądowi I instancji do ponownego rozpoznania. Apelacja obrońcy oskarżonego Ł. K. (1): 1. o uniewinnienie oskarżonego od zarzucanych mu czynów, ewentualnie o: 2. uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy sądowi I instancji do ponownego rozpoznania. |
☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny ☐ zasadny ☐ częściowo zasadny ☒ niezasadny |
|||||||||||||||||||
Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny. |
||||||||||||||||||||
4. OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU |
||||||||||||||||||||
1. |
||||||||||||||||||||
Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności |
||||||||||||||||||||
5. ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO |
||||||||||||||||||||
0.15.1. Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji |
||||||||||||||||||||
Przedmiot utrzymania w mocy |
||||||||||||||||||||
0.1Wyrok Sądu Okręgowego w P. z dnia (...). ( (...) ), |
||||||||||||||||||||
Zwięźle o powodach utrzymania w mocy |
||||||||||||||||||||
Brak skutecznych zarzutów apelacji i okoliczności podlegających uwzględnieniu z urzędu |
||||||||||||||||||||
0.15.2. Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji |
||||||||||||||||||||
Przedmiot i zakres zmiany |
||||||||||||||||||||
0.0.1Sąd Apelacyjny zmienił zaskarżony wyrok ( pkt 2 ), w ten sposób, że: 1.
na podstawie art.63 § 1 kk zaliczył oskarżonemu L. S. na poczet kary grzywny wymierzonej w pkt 34 okres zatrzymania 2. w pkt 5 wyeliminował przepis art.12 kk z podstawy skazania wobec oskarżonego Ł. K. (1). |
||||||||||||||||||||
Zwięźle o powodach zmiany |
||||||||||||||||||||
Zarzuty i argumenty apelacji obrońców oskarżonych L. S. i Ł. K. (1) w ww. zakresie. |
||||||||||||||||||||
0.15.3. Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji |
||||||||||||||||||||
0.15.3.1. Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia |
||||||||||||||||||||
1.1. |
||||||||||||||||||||
Zwięźle o powodach uchylenia |
||||||||||||||||||||
2.1. |
Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości |
|||||||||||||||||||
Zwięźle o powodach uchylenia |
||||||||||||||||||||
3.1. |
Konieczność umorzenia postępowania |
|||||||||||||||||||
Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia |
||||||||||||||||||||
4.1. |
||||||||||||||||||||
Zwięźle o powodach uchylenia |
||||||||||||||||||||
0.15.3.2. Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania |
||||||||||||||||||||
0.15.4. Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku |
||||||||||||||||||||
Punkt rozstrzygnięcia z wyroku |
Przytoczyć okoliczności |
|||||||||||||||||||
1. |
Na podstawie art.105 § 1 -2 kpk Sąd Apelacyjny ( pkt 1 wyroku z dnia 26.06.2024r. ) sprostował oczywiste omyłki pisarskie: 1.
w pkt IV zaskarżonego wyroku w ten sposób, że w miejsce 2. w pkt XVI zaskarżonego wyroku w ten sposób, że w miejsce (...) 3. na s.133 uzasadnienia zaskarżonego wyroku eliminują „w zw. z art.294 § 1 kk”. |
|||||||||||||||||||
6. Koszty Procesu |
||||||||||||||||||||
Punkt rozstrzygnięcia z wyroku |
Przytoczyć okoliczności |
|||||||||||||||||||
4. 5. |
O
kosztach obrony z urzędu za postępowanie odwoławcze Sąd Apelacyjny orzekł na podstawie art.29 ust.2 ustawy z dnia 26 maja 1982r. prawo o adwokaturze O
kosztach postępowania odwoławczego Sąd Apelacyjny orzekł na podstawie art.633 kpk, art.634 kpk, art.627 kpk, art.636 § 1 kpk, art.624 § 1 kpk oraz art.8, art.1, art.2 ust.1 pkt 4, art.3 ust.1 ustawy z dnia 23.06.1973r. o opłatach w sprawach karnych ( tj. Dz.U.2023.123 ). Na tej podstawie zasądził od oskarżonych na rzecz Skarbu Państwa koszty sądowe za postępowanie odwoławcze po 1/7 od każdego 1.
od W. G. (2) – 2.333 zł, przy czyn zwolnił ww. 2. od H. S. – 413 zł, 3. od J. W. (1) – 933 zł, 4. od L. S. – 413 zł, 5. od E. K. – 683 zł, 6. od L. J. – 1.733 zł, 7. od Ł. K. (1) – 1.933 zł. Składają się na nie wydatki z tytułu uzyskania danych o karalności ( po 30 zł ), ryczałt za doręczenia ( po 3 zł ) oraz opłaty za II instancję. Orzekając w tym zakresie sąd odwoławczy miał na uwadze, że w stosunku do oskarżonych wskazanych powyżej |
|||||||||||||||||||
7. PODPIS |
||||||||||||||||||||
M. S. (2) M. Ś. M. K. |
Podmiot udostępniający informację: Sąd Apelacyjny w Poznaniu
Data wytworzenia informacji: