Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Poznaniu

POSTANOWIENIE

Dnia 5 kwietnia 2023 r.

Sąd Apelacyjny w Poznaniu w II Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący: sędzia Przemysław Grajzer

Protokolant: prot. sąd. Sylwester Leńczuk

przy udziale Prokuratora Prok. Regionalnej w Poznaniu – Mariusza Orlickiego

po rozpoznaniu w sprawie A. W.

ściganego europejskim nakazem aresztowania

zażalenia ściganego na postanowienie Sądu Okręgowego w Z. z dnia (...) r. sygn. (...), w przedmiocie zastosowania tymczasowego aresztowania w celu zabezpieczenia wykonania ena

na podstawie art. 437 § 1 k.p.k.

p o s t a n o w i ł

utrzymać zaskarżone postanowienie w mocy.

UZASADNIENIE

Sąd Okręgowy w Z., postanowieniem z dnia (...) r. sygn. (...), zastosował wobec A. W. tymczasowe aresztowanie na okres 14 dni od momentu zakończenia odbywania przez niego kary łącznej, orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego w K. (...) Zamiejscowy Wydz. Karny w G. w sprawie o sygn. (...).

Sąd Okręgowy wskazał przy tym, że zastosowanie tymczasowego aresztowania ma na celu zabezpieczenie wykonania postanowienia z dnia (...) r. o przekazaniu ściganego do R. w związku z Europejskim Nakazem Aresztowania z dnia (...) r., wydanym przez Sąd Rejonowy w N. w sprawie (...), w sytuacji, gdy w dniu (...) r. ścigany zakończy odbywanie w kraju wzmiankowanej wyżej kary łącznej, której wykonanie było przyczyną odroczenia wykonania ww. ena.

Zażalenie na powyższe postanowienie złożył ścigany A. W., wskazując, że zaskarża orzeczenie Sądu Okręgowego „o wydanie go do N., a także zastosowanie 14 dni aresztu po zakończeniu kary” i podnosząc, że po zakończeniu odbywania kary w P., chciałby sam stawić się przed organami ścigania w N..

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Zażalenie okazało się niezasadne.

W pierwszej kolejności zauważyć należało, że ścigany, pomimo wskazania w części wstępnej zażalenia, że zaskarża nie tylko orzeczenie Sądu Okręgowego o zastosowaniu tymczasowego aresztowania, ale też „o wydaniu go do N.”, w uzasadnieniu podniósł argumentację kwestionującą wyłącznie potrzebę zastosowania wobec niego wskazanego środka zapobiegawczego. W tej sytuacji, jak również wobec faktu, że kwestia samego przekazania ściganego do N. w wykonaniu Europejskiego Nakazu Aresztowania z dnia (...) r., wydanego przez Sąd Rejonowy w N. w sprawie (...), została już prawomocnie przesądzona postanowieniem Sądu Okręgowego w Z. z dnia (...) r., przedmiotowe zażalenie ściganego potraktować należało, jako środek odwoławczy skierowany przeciwko przywołanemu na wstępie orzeczeniu z dnia (...) w przedmiocie zastosowania tymczasowego aresztowania.

W tym wypadku, skarżący nie miał racji kwestionując zasadność zastosowania wobec niego wskazanego środka na okres 14 dni, liczony od chwili zakończenia przez niego odbywania kary w P., a to w celu zabezpieczenia wykonania prawomocnej decyzji o przekazaniu go do N. na podstawie ena.

Podkreślenia wymagało – co prawidłowo uwzględnił Sąd I instancji Sąd I instancji – że przepis art. 607k § 3 k.p.k., przyjęty za podstawę tymczasowego aresztowania w związku z wydaniem (...) przez inne państwo, nie wymaga oceny, czy ścigany rzeczywiście ma zamiar utrudniać procedurę przekazania, ukrywać się […]. Z istoty poszukiwań w oparciu o europejski nakaz aresztowania wynika, że osoba taka już utrudniła toczące się przeciw niej postępowanie” (tak: postanowienie Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 12 kwietnia 2011 r., II AKz 109/11, KZS 2011/7-8/55).

Skoro bowiem w państwie wydającym (...) w tym wypadku w N. – istniała podstawa poszukiwania osoby ściganej za pomocą europejskiego nakazu postępowania, to przyjąć należało, że i w postępowaniu służącym wykonaniu (...) zachodziło duże prawdopodobieństwo utrudniania przez nią toku postępowania, w tym ukrywania się (por. postanowienie Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 6 listopada 2013 r., II AKz 666/13, Biul. SAKa 2013/4/19). W konsekwencji, w przypadku stosowania tymczasowego aresztowania w celu wykonania (...) mówić należy wręcz o wynikającym z art. 607 k § 3 k.p.k., ustawowym domniemaniu istnienia ogólnej i szczególnej podstawy zastosowania tymczasowego aresztowania (por. postanowienie Sądu Apelacyjnego w Rzeszowie z dnia 5 lutego 2013 r., II AKz 17/13, LEX nr 1259742).

Wskazać również należało, iż w przedmiotowej sprawie, wydanie ściganego do N. na podstawie (...) prawomocnie orzeczone wspomnianym wyżej postanowieniem z dnia (...) r. – odroczone zostało do czasu zakończenia przez ściganego odbywania kary w P.. Wraz z końcem tej kary – który przypada na dzień (...) r. – ścigany opuści zakład karny, a tym samym brak będzie jakiejkolwiek gwarancji skutecznego wykonania ena. Podkreślenia wymagało, że należytej gwarancji w tym zakresie nie stanowiła sama deklaracja ściganego o jego chęci dobrowolnego stawienia się przed organami ścigania w N.. Zważyć bowiem należało, że – jak wspomniano powyżej – sama potrzeba ścigania go za pomocą ena wskazywała, że utrudnienie postępowania karnego z jego strony już miało miejsce.

Podzielić zatem należało stanowisko Sądu I instancji, że w wypadku opuszczenia przez ściganego zakładu karnego, zaktualizuje się niebezpieczeństwo utrudniania przez niego postępowania w przedmiocie wykonania europejskiego nakazu aresztowania. W tej sytuacji, Sąd odwoławczy podzielił pogląd Sądu I instancji, iż w chwili opuszczenia przez ściganego zakładu karnego, tylko izolacyjny środek zapobiegawczy będzie w stanie należycie i skutecznie zabezpieczyć prawidłowy tok postępowania w przedmiocie wykonania (...).

Mając na uwadze całokształt poczynionego wywodu, orzeczono jak na wstępie.

P. G.

Pouczenie:

Postanowienie jest prawomocne i nie podlega zaskarżeniu.