Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Poznaniu

POSTANOWIENIE

Dnia 15 lipca 2024 r.

Sąd Apelacyjny w Poznaniu w II Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący: sędzia Krzysztof Lewandowski

Protokolant: prot. sąd. Sylwester Leńczuk

przy udziale Prokuratora ---

po rozpoznaniu w sprawie W. P. (P.)

z wniosku państwa członkowskiego U. o wykonanie kary pozbawienia wolności

zażalenia skazanego na postanowienie Sądu Okręgowego w P. z dnia (...) r. sygn. (...) o przejęciu orzeczenia do wykonania

na podstawie art. 437 § 1 i 2 k.p.k.

p o s t a n o w i ł

1.  zmienić zaskarżone postanowienie w ten sposób, że w pkt 3 jego części rozstrzygającej, wskazać, że zaliczeniu na poczet kary 1 roku i 4 miesięcy pozbawienia wolności podlega okres tymczasowego aresztowania od dnia (...)r., tj. 42 dni;

2.  w pozostałym zakresie zaskarżone postanowienie utrzymać w mocy.

UZASADNIENIE

W. P. skazany został wyrokiem Sądu Rejonowego T. w B. z dnia (...) r. wydanym pod sygnaturą: ((...) (...) ((...)) za przestępstwa:

- z §242 i 243 ustęp 1 punkt 1 i 3 niemieckiego kodeksu karnego na karę jednostkową 1 roku i 4 miesięcy pozbawienia wolności oraz

- z §267 niemieckiego kodeksu karnego na karę jednostkową 4 miesięcy pozbawienia wolności.

Wyżej wskazane kary jednostkowe zostały połączone i wymierzono skazanemu karę łączną 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności. Wskazany wyrok uprawomocnił się w dniu (...)

Następnie, R. zwróciła się o wykonanie w P. orzeczonej wobec skazanego kary łącznej, a wniosek w tej sprawie, oparty na przepisach art. 611tg i nast. k.p.k., wpłynął do Sądu Okręgowego w P..

Sąd Okręgowy w P. zaskarżonym postanowieniem z dnia (...) r. sygn. (...), powołując się na przepis art. 611tg § 1 k.p.k. i nast., orzekł o przejęciu do wykonania w P. kary jednostkowej 1 roku i 4 miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej ww. wyrokiem Sądu Rejonowego T. w B. z dnia (...) r. wydanym pod sygnaturą: ((...) (...) ((...)), określając przy tym kwalifikację prawną czynu przypisanego skazanemu według prawa polskiego (art. 279 § 1 k.k.) i zaliczając na poczet kary okres pozbawienia wolności skazanego w sprawie od dnia (...) r. do dnia (...) r., tj. łącznie 2 dni; nadto na podstawie art. 611tk § 1 pkt 1 k.p.k. nie uwzględniono wniosku Prokuratury w B. z dnia (...) r. w pozostałym zakresie.

Sąd Okręgowy wskazał przy tym, że drugi czyn, za który został skazany W. P., na karę jednostkową 4 miesięcy pozbawienia wolności, odpowiada czynowi z art. 306c § 2 k.k., a zatem w chwili jego popełnienia ((...) r.) czyn ten wg. prawa polskiego nie stanowił przestępstwa, a jest penalizowany dopiero od dnia (...) Zatem w odniesieniu do tego czynu zachodził negatywna przesłanka wykonania orzeczenia w tym zakresie, polegająca na tym, że czyn ten nie stanowił przestępstwa w chwili jego popełnienia.

Sąd Okręgowy stanął przy tym na stanowisku, iż zasadnym i celowym byłoby zaliczenie pierwszych 4 miesięcy tymczasowego aresztowania skazanego (160 dni), tj. okresu od (...) r. do dnia 28 listopada 2021r., na poczet kary jednostkowej 4 miesięcy pozbawienia – wówczas ową karę sąd niemiecki mógłby uznać za wykonaną w całości.

Zażalenie na to postanowienie wniósł skazany, podnosząc, że w N. orzeczono wobec niego prawomocnie karę łączną 1 roku i 6 miesięcy pozbawieni wolości i nie zgadza się na wykonywanie wyroku w P., a kara łączna powinna być wobec niego wykonywana w N..

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Zażalenie okazało się bezzasadne i w niewielkim stopniu celowe.

W pierwszej kolejności wskazać należało – o czym skarżący zdawał się nie pamiętać – że prawomocnym postanowieniem Sądu Okręgowego w P. z dnia (...) r., sygn. (...), odmówiono wykonania ena wydanego przez stronę n. w celu wykonania wobec skazanego przedmiotowej kary łącznej 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności (orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego T. w B. z dnia (...) r. wydanym pod sygnaturą: ((...) (...) ((...)) i odmówiono przekazania go z terytorium R. do R..

Tym samym bezprzedmiotowe było stanowisko zażalenia w zakresie wskazania, że skazany chciałby karę tę odbywać w N.. Dodać przy ty należało, że w przedmiotowej sprawia nawet zgłoszony przez skazanego sprzeciw wobec przejęcia do wykonania wyroku sądu niemieckiego nie spowodowałby konieczności odmowy takiego przejęcia. Jak bowiem wynika z art. 611tk § 1 pkt 3 lit. a k.p.k., odmawia się wykonania orzeczenia sądu państwa członkowskiego U. jeżeli skazany nie wyraża zgody na przekazanie, chyba że jest obywatelem p. i posiada stałe lub czasowe miejsce pobytu na terytorium R..

Przytoczona okoliczność – wyłączająca potrzebę odmowy wykonania orzeczenia – wystąpiła w przypadku skazanego. Jest on bowiem obywatelem P. i w kraju tym znajduje się centrum jego spraw życiowych. Brak zatem było podstaw do odmówienia wykonania orzeczenia sądu niemieckiego ze względu na sprzeciw skazanego.

W pełni prawidłowe było także stanowisko Sądu I instancji w zakresie stwierdzenia, że w przedmiotowej sprawie niezasadne było uwzględnienie wniosku strony niemieckiej w całości. Przejęciu do wykonania kary łącznej 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności sprzeciwiał się bowiem to, że niedopuszczalne jest przejęcie do wykonania jednej z kar jednostkowych objętych ww. karą łączną.

W odniesieniu do kary jednostkowej 4 miesięcy pozbawienia wolności, orzeczonej za czyn z § 267 niemieckiego kodeksu karnego, niewątpliwie zachodziła negatywna przesłanka wykonania orzeczenia, wskazana w art. 611tk § 1 pkt 1 k.p.k., zgodnie z którym odmawia się wykonania orzeczenia, o którym mowa w art. 611tg § 1 jeżeli czyn, w związku z którym wydano to orzeczenie, nie stanowi przestępstwa według prawa polskiego. Zaś ww. czyn stanowi odpowiednik przestępstwa z art. 306c § 2 k.k., wprowadzonego do Kodeksu karnego nowelą obowiązującą od dnia 1 października 2023 r. Zatem w chwili popełnienia tego czynu ((...) r.) nie stanowił on przestępstwa według prawa polskiego.

Wskazana przeszkoda, wynikająca z art. art. 611tk § 1 pkt 1 k.p.k. – co równie trafnie przyjął Sąd I instancji – nie zachodziła natomiast w odniesieniu do kary jednostkowej 1 roku i 4 miesięcy pozbawienia wolności, orzeczonej za czyn z §242 i 243 ustęp 1 punkt 1 i 3 niemieckiego kodeksu karnego. Ten bowiem czyn odpowiada przestępstwu z art. 279 § 1 k.p.k., a zatem był penalizowany w p. Kodeksie karnym w chwili jego popełnienia.

Nieprawidłowe okazało się jedynie zawarte w zaskarżonym postanowieniu rozstrzygniecie w przedmiocie zaliczenia okresu faktycznego pozbawienia wolności na poczet kary przejętej do wykonania w P.. Jakkolwiek rozstrzygnięcie to nie było kwestionowane wyodrębnionym zarzutem, ani argumentacją skarżącego, Sąd Apelacyjny uwzględnił to, że dotknięte ono było wadą zbliżoną w swej istocie do oczywistej omyki rachunkowej.

I tak, co do zasady słuszne było zaliczenie skazanemu na poczet kary 1 roku i 4 miesięcy pozbawienia wolności, przejętej do wykonania w P., jedynie części okresu jego faktycznego pozbawienia wolności w sprawie, tj. „nadwyżki” ponad okres 4 miesięcy. Ten bowiem okres winien podlegać zaliczeniu na poczet kary jednostkowej 4 miesięcy pozbawienia wolości, której nie przejęto do wykonania w P., jako że po dokonaniu takiego zaliczenia przez sąd niemiecki, kara ta może zostać uznana za wykonaną w całości.

Sąd I instancji pomylił się jednak ustalając rozmiar okresu odpowiadającego 4 miesiącom pozbawienia wolności, błędnie przyjmując, że jest to 160 dni, gdy tymczasem – przy uwzględnieniu, że 1 miesiąc równa się 30 dniom (art. 127b k.p.k.) – 4 miesiące to 120 dni. Zatem do ewentualnego zaliczenia na poczet kary 4 miesięcy pozbawienia wolności, pozostawić należało 120 dni z okresu tymczasowego aresztowania skazanego, które trwało od dnia (...) r. do dnia (...) r. Tym samym, po odjęciu okresu pierwszych 4 miesięcy aresztu, do zaliczenia na poczet kary przejętej do wykonania pozostawał okres od dnia (...) r. do dnia (...) r., nie zaś okres od dnia (...) r. do dnia (...) r., a zatem okres 42 dni, nie zaś 2 dni – jak mylnie ustalił Sąd I instancji.

W tej sytuacji, mając na względzie, że wywody zażalenia nie wskazywały na wadliwość zaskarżonego orzeczenia, natomiast korekty wymagało rozstrzygnięcie w przedmiocie zaliczenia, orzeczono jak w sentencji.

K. L.

Pouczenie

Niniejsze postanowienie jest prawomocne i nie podlega zaskarżeniu.