Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Poznaniu

UZASADNIENIE

Postanowieniem z dnia (...) r. Sąd Okręgowy w K. uwzględnił wniosek prokuratora i na podstawie art. 607k § 1 i § 3 k.p.k. i art. 607l §1 k.p.k. w zw. z art. 607t § 1 k.p.k., art. 249 § 1 k.p.k. i art. 258 § 2 k.p.k. przekazał ściganego W. C. z terytorium R. do K. na mocy Europejskiego Nakazu Aresztowania wydanego w dniu (...) r. w sprawie (...) -U- (...) ( (...)) celem przeprowadzenia wobec niego postępowania karnego. Jednocześnie zastosował wobec ściganego środek zapobiegawczy w postaci tymczasowego aresztowania, na okres 40 dni od dnia zatrzymania, to jest od dnia (...) r. godzina (...)

Na postanowienie to zażalenie złożył ścigany W. C., wnosząc o zmianę środka zapobiegawczego w postaci tymczasowego aresztowania na dozór Policji. Skarżący podkreślił brak obawy matactwa, zobowiązując się jednocześnie do stawiennictwa na każde wezwanie sądu w P. i H..

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Zażalenie okazało się bezzasadne.

Przede wszystkim dla porządku, w pierwszej kolejności należy zauważyć, że analiza treści środka odwoławczego wskazuje, iż ścigany W. C. zaskarżył je wyłącznie w zakresie zastosowania izolacyjnego środka zapobiegawczego. Tym samym, tut. Sąd Apelacyjny, zgodnie z art. 433 k.p.k., pominął w swoich rozważaniach kwestię przekazania ściganego z terytorium R. do K. na mocy Europejskiego Nakazu Aresztowania wydanego w dniu (...) r. w sprawie (...) -U- (...) ( (...)) celem przeprowadzenia wobec niego postępowania karnego.

Przechodząc do meritum sprawy, wypada przypomnieć, że sam fakt wydania (...) oznacza, iż nie ma potrzeby weryfikowania dowodowej podstawy postanowienia o aresztowaniu. Jak wskazał bowiem Sąd Najwyższy w postanowieniu z dnia 26 czerwca 2014 r. „ przy rozstrzyganiu wniosku prokuratora o zastosowanie na podstawie art. 607k § 3 k.p.k. tymczasowego aresztowania wobec osoby ściganej w trybie (...) w celu przeprowadzenia przeciwko niej na terenie innego państwa członkowskiego UE postępowania karnego sąd nie bada podstawy dowodowej nakazu. Samoistna podstawa stosowania tymczasowego aresztowania w tym postępowaniu została określona w wymienionym przepisie, stanowiącym lex specialis względem art. 249 § 1 k.p.k. in fine ( vide: postanowienie Sądu Najwyższego 7 sędziów z dnia 26 czerwca 2014 r. I KZP 9/14, OSNKW 2014/8/60). Istota europejskiego nakazu aresztowania opiera się bowiem na wysokim stopniu zaufania między państwami członkowskimi, które wykonują go w oparciu o wzajemne uznawanie decyzji organów wymiaru sprawiedliwości, w tym także decyzji o aresztowaniu. Nie może to oznaczać oczywiście automatyzmu w stosowaniu wobec ściganego izolacyjnego środka zapobiegawczego, ale podejmując decyzję w przedmiocie charakteru tego środka należy mieć na uwadze nadrzędny cel, jakim jest wydany nakaz, będący w istocie wnioskiem o przekazanie osoby ściganej, która już jest nieobecna na terytorium danego kraju, a czasem także obywatelem innego państwa. Taka osoba ma niewątpliwie w znacznym stopniu ułatwioną możliwość uchylenia się od odpowiedzialności karnej. W tym stanie rzeczy, przesłanki tymczasowego aresztowania z art. 258 k.p.k. muszą być postrzegane przez formułę utrudniania postępowania związanego z realizacją europejskiego nakazu aresztowania. Pogląd taki od lat jest utrwalony w orzecznictwie ( vide: postanowienia Sądów Apelacyjnych w Lublinie z dnia 15.10.2008r. II AKz 468/08, OSA 2010/2/24-28, z dnia 17.03.2010r. II AKz 110/10, OSA 2012/1/3-7, w K. z dnia 18.08.2007r. II AKz 478/07, LEX nr 344405, w W. z dnia 2.07.2010r. II AKz 517/10, LEX nr 832780).

Ścigany stoi w niniejszej sprawie pod zarzutem popełnienia przestępstwa określonego według prawa strony holenderskiej jako umyślnego pozbawienia życia, tj. czynu z art. 287, casu quo 288, casu quo 289 Kodeksu karnego K. (zabójstwo kwalifikowane, casu quo zabójstwo, casu quo zabójstwo nieumyślne; wymuszenie rozbójnicze, ciężkie pobicie ze skutkiem śmiertelnym i/lub podpalenie), zagrożonego karą dożywotniego pozbawienia wolności lub karą pozbawienia wolności do 30 lat, karą 15 lat pozbawienia wolności, karą 10 i 9 lat pozbawienia wolności. Tym samym ściganemu za to przestępstwo faktycznie grozi wymierzenie surowej kary pozbawienia wolności, o której mowa w art. 258 § 2 k.p.k., a co implikuje obawy w zakresie celowego utrudniania postępowania karnego prowadzonego na terytorium obcego państwa właśnie w obawie przed jej wymierzeniem. Obawy te są tym bardziej uzasadnione, gdy uwzględni się fakt, że W. C. nie posiada w kraju ani stałego miejsca zameldowania, ani stałego miejsca zamieszkania, co jednoznacznie wynika z protokołu przesłuchania go w charakterze podejrzanego w dniu (...) r. (k. 29). Nadto, skoro po zdarzeniu objętym postępowaniem prowadzonym na terytorium państwa wydającego (...) W. C. opuścił K., to przekłada się to także na stwierdzenie, że również w postępowaniu wykonującym (...) istnieje obawa destabilizowania prawidłowego toku postępowania, w tym poprzez ucieczkę lub ukrywanie się ściganego. To zaś wskazuje na konieczność zastosowania wobec ściganego najsurowszego środka zapobiegawczego, gdyż żaden środek łagodniejszego rodzaju nie byłby tu wystarczający do skutecznego wykonania (...). Oceny tej bez wątpienia nie dezawuuje – jak domaga się tego skarżący – niepodejmowanie dotychczas działań mataczących czy zobowiązanie się do stawiennictwa na każde wezwanie sądu w P. jak i H..

W stosunku do ściganego brak jest również przesłanek szczególnych z art. 259 § 1 k.p.k. uniemożliwiających stosowanie tymczasowego aresztowania. Skarżący nie podnosił ich w zażaleniu, a Sąd Apelacyjny nie dostrzegł ich także z urzędu.

W tym stanie rzeczy, nie znajdując żadnych podstaw do wzruszenia w jakikolwiek sposób zaskarżonego postanowienia, Sąd Apelacyjny orzekł jak na wstępie.

Z uwagi na wniosek obrońcy z urzędu o zasądzenie kosztów związanych ze świadczeniem obrony, która nie została opłacona w postępowaniu zażaleniowym zasądzono na rzecz adwokata A. K. kwotę 369 złotych brutto na podstawie wskazanych wyżej w punkcie 2 przepisów. Na kwotę tę składa się opłata w wysokości 50 procent od opłaty przewidzianej w § 17 ustęp 1 pkt 5 Rozporządzenia, tj. od kwoty 600 złotych, gdyż obrońca brał udział w posiedzeniu zażaleniowym Sądu Apelacyjnego, na którym było rozpoznawane zażalenie na zastosowanie środka zapobiegawczego. Opłata ta została powiększona o 23 procentowy VAT, zgodnie z § 4 ustęp 3 Rozporządzenia.

M. K.

Pouczenie

Niniejsze postanowienie jest prawomocne i nie podlega zaskarżeniu.