Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Poznaniu

POSTANOWIENIE

Dnia, 7 października 2024 r.

Sąd Apelacyjny w P., II Wydział Karny w składzie:

Przewodniczący:sędzia Krzysztof Lewandowski

Protokolant:st. sekr. sąd. Agnieszka Hajman

przy udziale Prokuratora ---

po rozpoznaniu w sprawie skazanego K. P.

w przedmiocie wydania wyroku łącznego

zażalenia skazanego na postanowienie Sądu Okręgowego w (...) umarzające w części postępowanie o wydanie wyroku łącznego, a w części przekazujące sprawę do rozpoznania Sądowi Rejonowemu w S.

na podstawie art. 439 § 1 pkt 2 k.p.k.

p o s t a n o w i ł

uchylić zaskarżone postanowienie i sprawę przekazać Sądowi Okręgowemu w P. do ponownego rozpoznania.

UZASADNIENIE

Sąd OkręgowyP., postanowieniem z dnia (...) r. sygn. (...), umorzył postępowanie o wydanie wyroku łącznego wobec skazanego K. P., w części dotyczącej objęcia wyrokiem łącznym wyroku Sądu Okręgowego w P. w sprawie(...)oraz stwierdził swoją niewłaściwość rzeczową i sprawę przekazał Sądowi Rejonowemu w S., jako sądowi rzeczowo i miejscowo właściwemu.

Sąd Okręgowy wskazał przy tym, że ostatni prawomocny wyrok skazujący w sprawie skazanego, gdzie orzeczono kary podlegające łączeniu, zapadł przed Sądem Rejonowym w S. w dniu (...) r. w sprawie (...), przy czym zachodzą przesłanki do połączenia kary orzeczonej tym wyrokiem z inną karą, również orzeczoną przez Sąd Rejonowy w S. w sprawach (...) – przy zastosowaniu aktualnie obowiązujących zasad wydawania wyroków łącznych; nie ma natomiast możliwości połączenia w/w kary z karami orzeczonymi wyrokami łącznymi Sądu Okręgowego w P. w sprawach (...)

Zażalenie na powyższe postanowienie złożył skazany, wskazując jedynie, że umorzenie postępowania w przedmiocie objęcia wyrokiem łącznym, wyroków Sądu Okręgowego w P. w sprawie (...) a zarazem rozbicie ich, będzie dla niego niekorzystne. Skarżący wniósł przy tym, by wyrok (...) został „nie połączony i do odrębnego wykonania”.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Zażalenie okazało się celowe, bowiem zainicjowana nim kontrola instancyjna zaskarżonego orzeczenia doprowadziła do ujawnienia bezwzględnej przyczyny odwoławczej, o której mowa w art. 439 § 1 pkt 2 k.p.k.

Z przepisu tego wynika, że niezależnie od granic zaskarżenia i podniesionych zarzutów oraz wpływu uchybienia na treść orzeczenia sąd odwoławczy na posiedzeniu uchyla zaskarżone orzeczenie, m.in., jeżeli. sąd był nienależycie obsadzony.

W przedmiotowej sprawie, nienależyta obsada sądu – w rozumieniu powołanego przepisu – wynikała z udziału w składzie orzekającym Sądu I instancji, sędziego D. J..

Zauważyć przy tym należało, że tożsamą ocenę udziału sędziego D. J. w składach orzekających w pierwszej instancji, jako bezwzględnej przesłanki odwoławczej, o której mowa w art. 439 § 1 pkt 2 k.p.k., skutkującej koniecznością wydania orzeczenia kasatoryjnego, tutejszy Sąd Apelacyjny wyrażał już w sprawach o sygn.: (...) przy czym Sąd Apelacyjny w składzie tu orzekającym, stanowisko wyrażone w powołanych sprawach w pełni podziela i uznając trafność przywołanej tam argumentacji – do niej się odwołuje.

Wskazania wymagało następnie, że ocena kwestii nienależytej obsady sądu z uwagi na udział w nim ww. sędziego, winna także bazować na stanowisku i rozważaniach Sądu Najwyższego, zawartych w uzasadnieniu wyroku z dnia (...). W uzasadnieniu tym wskazano – zgodnie z uchwałą składu połączonych Izb Sądu Najwyższego: Cywilnej, Karnej oraz Pracy i (...) z dnia (...) r., (...) (...) – że nienależyta obsada sądu w rozumieniu art.439 § 1 pkt 2 k.p.k. zachodzi m.in. wówczas, gdy w składzie sądu bierze udział osoba powołana na urząd sędziego w sądzie powszechnym albo wojskowym na wniosek Krajowej Rady Sądownictwa ukształtowanej w trybie określonym przepisami ustawy z dnia(...) r. o zmianie ustawy o Krajowej Radzie Sądownictwa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r. poz. 3), jeżeli wadliwość procesu powoływania prowadzi, w konkretnych okolicznościach, do naruszenia standardu niezawisłości i bezstronności w rozumieniu art. 45 ust. 1 Konstytucji R. P., art. 47 Karty Praw Podstawowych Unii Europejskiej oraz art. 6 ust. 1 Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności. Nie ma więc mowy o jakimkolwiek automatyzmie. Uwaga ta dotyczy zwłaszcza sytuacji, w której dotychczasowy przebieg kariery danego sędziego nie ujawnia nadmiernego, pozamerytorycznego jej przyspieszenia, a nadto brak jest okoliczności, które w szczególny sposób rzutują na negatywną ocenę postępowania sędziego biorącego udział w konkursie przed Krajową Radą Sądownictwa po 2017 r. Jako przykład takich negatywnie rzutujących okoliczności, Sąd Najwyższy wskazywał podpisywanie list poparcia dla sędziów kandydujących do KRS, uzyskiwanie stanowisk i dodatkowych funkcji, dodatków, itp. Wobec braku takich okoliczności nie ma konieczności dokonywania szczegółowej oceny mającej dowodzić nienależytą obsadę sądu z udziałem takiego sędziego.

Podkreślenia wymagało – w ślad za przywołanym wyżej judykatem – że nieprawidłowość obsady sądu z udziałem osób powołanych na urząd sędziego w sądzie powszechnym albo wojskowym na wniosek Krajowej Rady Sądownictwa od 2018 r. wynika z faktu, że od tego czasu organ ten przestał spełniać cechy organu konstytucyjnego, o którym mowa w art.187 ust. 1 Konstytucji R.. Spowodowało to uchylenie domniemania spełnienia kryterium minimum niezawisłości i bezstronności przez osoby powołane przez Prezydenta R. z rekomendacji takiej Krajowej Rady Sądownictwa na stanowisko sędziego (vide: np. wyroki Sądu Najwyższego z dnia (...) czy też z dnia(...)). Sąd Najwyższy jednoznacznie i kategorycznie zaznaczał, że „dla zachowania mocy obowiązującej wskazanej wyżej uchwały składu połączonych Izb Sądu Najwyższego z dnia (...)nie ma jakiegokolwiek znaczenia prawnego rozstrzygnięcie Trybunału Konstytucyjnego z dnia (...) ani też inne rozstrzygnięcia Trybunału Konstytucyjnego oraz zmiany ustawy o Sądzie Najwyższym mające na celu wyłącznie zablokowanie orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej oraz Europejskiego Trybunału Praw Człowieka w zakresie dokonanych przez te organy międzynarodowe interpretacji wiążących P. norm traktatowych” (vide: postanowienie Sądu Najwyższego z dnia (...)). Sąd Najwyższy przestrzegał przy tym, że „w sytuacji, gdy obalone zostało domniemanie bezstronności sędziego, który uzyskał nominację sędziowską w procedurze przed KRS od 2018 r., konieczna jest w każdym przypadku analiza okoliczności, jakie towarzyszyły powołaniu na urząd sędziego oraz miały miejsce w późniejszym okresie. Chodzi zatem o weryfikację hipotezy, w myśl której gwarancje niezawisłości w przypadku konkretnego sędziego zostały w istotny sposób osłabione ze względu na udział w konkursie przed KRS od 2018r.” (vide: uchwała Sądu Najwyższego z dnia 2.06.2022r., I KZP 2/22). Należy przy tym pamiętać, że oceny bezstronności i niezawisłości sądu dokonuje się w perspektywie obiektywnej, a więc tych okoliczności, które w odbiorze społecznym mogą prowadzić do uznania, że dany skład sądu nie daje gwarancji bezstronności i niezawisłości. Nie ma przy tym znaczenia subiektywne przekonanie osób wyznaczonych do danego składu orzekającego co do własnej bezstronności i niezawisłości.

Sędzia D. J. uzyskał nominację od Prezydenta R. P. na stanowisko sędziego Sądu Okręgowego w P. (...). (stosowne postanowienie Prezydent R. wydał (...) r.), a więc był to efekt przedstawionego wniosku o powołanie na stanowisko sędziego tego sądu, zgłoszonego w trybie art. 3 ust. 1 pkt 2 ustawy z 12 maja 2011 r. o Krajowej Radzie Sądownictwa, przy czym owa Krajowa Rada Sądownictwa, działała jako organ ukształtowany w trybie określonym przepisami ustawy z dnia 8 grudnia 2017 r. o zmianie ustawy o Krajowej Radzie Sądownictwa oraz niektórych innych ustaw, który ,,nie jest organem tożsamym z organem konstytucyjnym, którego skład i sposób wyłaniania reguluje Konstytucja R., w szczególności w art. 187 ust. 1” (vide: uchwała połączonych Izb Sądu Najwyższego z 23 stycznia 2020 r. (...) I-4110-1/2, uchwała & sędziów Sądu Najwyższego z 2 czerwca 2022 r. I KZP 2/22, wyrok Sądu Najwyższego 18 października 2023 r. III KK 60/23, LEX nr 3616876).

W kontekście powyższych rozważań, fakt, że sędzia D. J. uzyskał nominację na stanowisko sędziego Sądu Okręgowego w P. w drodze konkursu przeprowadzanego z udziałem wadliwie ukształtowanej Krajowej Rady Sądownictwa po zmianach dokonanych ustawą z dnia 8 grudnia 2017r. o zmianie ustawy o Krajowej Radzie Sądownictwa oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r. poz. 3), sam w sobie nie przesądzał jeszcze a priori o nienależytej obsadzie sądu w przypadku sądu powszechnego. Sąd odwoławczy jednakże – z uwagi na istotę bezwzględnej przesłanki odwoławczej – zobligowany był z urzędu zbadać okoliczności wskazujące na wątpliwości co do bezstronności sędziego, które stały się znane sądowi czy to na skutek inicjatywy stron postępowania, czy także z urzędu (vide: np. analogicznie wyrok Sądu Najwyższego z dnia(...)).

W tej sytuacji, odwołując się także do ustaleń poczynionych przez Sąd Apelacyjny w powołanych wyżej sprawach prześledzić należało drogę zawodową sędziego D. J..

D. J. ukończył studia prawnicze na Uniwersytecie im. M. K. w T. w (...) r. Po odbyciu aplikacji sądowej złożył w (...) r. egzamin sędziowski z wynikiem bardzo dobrym. W (...) został mianowany asesorem sądowym w Sądzie Rejonowym w C.. Postanowieniem Prezydenta R. z dnia (...). został powołany na stanowisko sędziego ww. Sądu. Z dniem(...) został na własny wniosek przeniesiony do pełnienia obowiązków orzeczniczych w Sądzie Rejonowym P.. W dniu(...) został przeniesiony (także na własną prośbę) do pełnienia obowiązków orzeczniczych w Sądzie Rejonowym w W., gdzie dodatkowo Minister Sprawiedliwości powierzył mu obowiązki prezesa ww. sądu.

Z uzasadnienia uchwał Krajowej Rady Sądownictwa z dnia(...)nr (...) oraz z dnia(...) nr (...) wynika, że sędzia D. J. zgłosił się do konkursu na stanowisko sędziego Sądu Okręgowego w P. w związku z obwieszczeniem Ministra Sprawiedliwości z dnia (...) o wolnych stanowiskach sędziowskich (M.P. z 2018 r. poz. 283 – pkt 6 : (...) (...)).

Zgłoszenie do konkursu przed Krajową Radą Sądownictwa ukształtowaną ustawą z 2017r. poprzedzało bezpośrednie udzielenie przez sędziego D. J. poparcia kandydaturze sędziego M. J. na członka Krajowej Rady Sądownictwa (vide: strona internetowa Sejmu R.: https://www.sejm.gov.pl/KRS/M. J..pdf). Zgłoszenie sędziego M. J. na członka Krajowej Rady Sądownictwa wraz z wykazem sędziów popierających to zgłoszenie wpłynęło do sekretariatu Marszałka Sejmu R. w dniu (...) a zatem sędzia D. J. musiał udzielić poparcia przed tą datą (vide: https://orka.sejm.gov.pl/opinie8.nsf/nazwa/J._M./$file/J._M..pdf). Nie sposób przy tym pominąć, że ww. był nawet pełnomocnikiem sędziego M. J. w omawianym procesie wyboru do ww. organu. Sytuacja ta powtórzyła się także w (...) ((...) M._J./$file/zglosz_M._J..pdf). Należy też odnotować, że sędzia D. J. dwukrotnie popierał również kandydaturę do Krajowej Rady Sądownictwa byłego wiceministra sprawiedliwości Ł. P., pojawiającego się w tzw. „aferze hejterskiej” (https://www.sejm.gov.pl/KRS/lista_L._P..pdf, (...), (...)

W świetle powyższy okoliczności, nie budziło wątpliwości, że udzielenie poparcia sędziemu kandydującemu do Krajowej Rady Sądownictwa stanowiła punkt zwrotny w karierze zawodowej sędziego D. J.. Od tego momentu nastąpiło bowiem ponadprzeciętne jej przyspieszenie, które nie znajdowało merytorycznego uzasadnienia. Cytowaną powyżej uchwałą nr (...)Krajowa Rada Sądownictwa przedstawiła Prezydentowi R. P. wniosek o powołanie sędziego D. J. do pełnienia urzędu na stanowisku sędziego Sądu Okręgowego w P. Tego rodzaju decyzji nie stał na przeszkodzie fakt, że ww. uzyskał negatywną opinię merytoryczną kwalifikacyjną sędziego wizytatora o swojej dotychczasowej pracy na poziomie sądów rejonowych w określonym okresie. Kolegium Sądu Apelacyjnego w P.na posiedzeniu w dniach (...)wydało pozytywną opinię o jego kandydaturze, jednakże Zgromadzenie Ogólne sędziów apelacji (...) w dniach (...)wydało z kolei w tym zakresie opinię negatywną. W tajnym głosowaniu uzyskał on 8 głosów „za” i 55 „przeciw” na 82 głosy oddane. Jednocześnie 21 osób wstrzymało się od głosu. Tym samym Zgromadzenie Ogólne poparło lepszych merytorycznie kandydatów. Mimo to Krajowa Rada Sądownictwa przedstawiła jego kandydaturę Prezydentowi R., który w dniu (...) wydał postanowienie (Nr 1130.68.2021 poz. 8) o powołaniu D. J. na stanowisko sędziego Sądu Okręgowego w P.. Niezależnie od tego jeszcze w dniu (...) sędzia D. J. wnioskował do Ministra Sprawiedliwości o delegowanie go z Sądu Okręgowego w P.do wyłącznego orzekania w Sądzie Rejonowym w W. na czas nieoznaczony do czasu zakończenia kadencji Prezesa tegoż sądu. Prezes Sąd Okręgowego zaopiniował ww. wniosek negatywnie. Z dniem (...) Minister Sprawiedliwości powołał ww. do pełnienia funkcji prezesa Sądu Rejonowego w W. na okres kolejnych 4 lat. W dniu (...)Rzecznik Dyscyplinarny Sędziów Sądów Powszechnych P. S. powołał natomiast ww. do pełnienia funkcji Zastępcy Rzecznika Dyscyplinarnego przy Sądzie Okręgowym w P.na 4 letnią kadencję. W dalszej kolejności w dniu (...) Minister Sprawiedliwości powołał ww. sędziego na stanowisko prezesa Sądu Okręgowego w P. z dniem (...) Został też powołany na stanowisko Komisarza Wyborczego w P., a następnie ( od dnia (...) ) w P..

Po objęciu stanowiska Prezesa Sądu Okręgowego w P. sędzia D. J. wydał Zarządzenie z dnia (...), którym przeniósł się z Wydziału III Karnego ( I instancja ) do Wydziału XVII Karnego – Odwoławczego Sądu Okręgowego P., a nadto kolejne o nr (...), w którym z dniem (...)wstrzymał wpływ spraw do swojego referatu do dnia (...)Tego samego dnia wystąpił do Kolegium kierowanego przez siebie Sądu o zwolnienie go z obowiązku rozpoznawania 8 spraw prowadzonych w III Wydziale Karnym, które (...) przydzielił dotychczas do jego referatu. W trakcie posiedzenia Kolegium prezentował swój wniosek, a następnie wziął udział w głosowaniu, w którym organ ten wyraził zgodę na zwolnienie go z obowiązku zakończenia spraw:(...). W wyniku powyższej decyzji sprawy te zostały rozlosowane pomiędzy innych sędziów III Wydziału Karnego, którzy zostali dodatkowo obciążeni obowiązkiem ich rozpoznania. Nadto zwrócił się do ówczesnego Prezesa Sądu Apelacyjnego w P. M. B. o wyłączenie go od przydziału spraw (...) w kategorii „t.50+” rozpoznawanych w XVII Wydziale Karnym – Odwoławczym Sądu Okręgowego w P.. Zarządzeniem nr (...) z dnia (...) r. ( IV W- (...)- (...) ) tego rodzaju wyłączenie uzyskał „na czas pełnienia funkcji Prezesa Sądu Okręgowego w P.”.

W dniu (...) r. sędzia wykonujący funkcję Prezesa Sądu Apelacyjnego w P. zwrócił się z wnioskiem do sędziego D. J. – jako Prezesa Sądu Okręgowego w P. – o zwołanie Zgromadzenia Ogólnego sędziów Sądu Okręgowego w P. i wyznaczenie jego terminu na (...) r. Przedmiotem obrad miała być ocena sprawowania funkcji Prezesa Sądu Okręgowego w P. przez ww. Wystąpienie to było związane z nierozpoznaniem uprzedniego wniosku sędziów Sądu Okręgowego w P. z (...) r. o zwołanie posiedzenia Zgromadzenia Ogólnego tego Sądu w powyższym przedmiocie. W praktyce ten wniosek został zignorowany, albowiem termin Zgromadzenia Ogólnego ww. sędzia wyznaczył dopiero na 9 (...) r. Uzasadniając odległy termin odwołał się do zagrożeń związanych z (...)19 (vide: pismo z (...)). W tej sytuacji w dniu (...)sędziowie Sądu Okręgowego w P. wyrazili wobec sędziego D. J. – jako prezesa sądu – votum nieufności. W reakcji na ww. wystąpienie Minister Sprawiedliwości w dniu (...) r. wszczął procedurę odwołania D. J. ze stanowiska prezesa Sądu Okręgowego w P. i zawiesił ww. w pełnieniu czynności ((...)

W odniesieniu do sędziego D. J. wniosek Ministra został uzasadniony „brakiem współpracy z samorządem tworzonym przez ogół sędziów Sądu Okręgowego w P.. Kolejne zarzuty dotyczyły m.in. braku kompetencji zarządczych, nieefektywnego podziału zadań pomiędzy wiceprezesów Sądu Okręgowego w P., ograniczenia swoich obowiązków orzeczniczych poprzez wstrzymanie sobie przydziału spraw, co razem składało się na obraz rażącego i uporczywego niewywiązywania się z obowiązków służbowych”. Po uzyskaniu stosownej opinii Kolegium Sądu Okręgowego w P., z dniem (...)r. sędzia D. J. został odwołany przez Ministra Sprawiedliwości z funkcji prezesa Sądu Okręgowego w P. ( (...).565.99.2024). W dniu 1.03.2024 r. został przeniesiony ponownie do orzekania w III Wydziale Karnym Sądu Okręgowego w P.. W dniu (...). Krajowa Rada Sądownictwa uwzględniła jego odwołanie i uchyliła podział czynności kierujący go z powrotem do orzekania w wydziale karnym pierwszoinstancyjnym.

Reasumując dotychczasowe rozważania, ponownie podkreślić należało, że punktem zwrotnym w karierze sędziego D. J. była decyzja o poparciu kandydatury sędziego M. J. na członka Krajowej Rady Sądownictwa w 2018 r. Dotychczas zajmował stanowisko asesora i sędziego sądu rejonowego przez okres trzynastu lat i nie był delegowany do sądu wyższego rzędu. Bezpośrednio po podpisaniu listy dla sędziego J., a tym samym – jak dobitnie określił tego rodzaju postawę Sąd Najwyższy w uzasadnieniu wyroku z dnia(...)r. – legitymizacji naruszenia porządku prawnego w P., sędzia ten skutecznie zaczął ubiegać się o stanowisko sędziego sądu okręgowego, został prezesem sądu rejonowego, a następnie sądu okręgowego. Ponadto w krótkim czasie uzyskał stanowisko zastępcy rzecznika dyscyplinarnego oraz komisarza wyborczego na dwie kadencje. W międzyczasie nadal podpisywał listy poparcia dla sędziów kandydujących do Krajowej Rady Sądownictwa - pomimo że nastąpiło to już po wydaniu przez Wielką Izbę (...) wyroku z dnia(...) r. określającego status prawny Krajowej Rady Sądownictwa, a także po cytowanej wcześniej uchwale połączonych Izb Sądu Najwyższego z dnia (...)( (...) 1-4110-1/20). W przypadku poparcia list w 2022 r. znane były już wyroki (...) z dnia 22 lipca 2021r., w sprawie R. przeciwko P. (skarga nr (...)), z dnia (...)r., D.-F. i O. przeciwko P. (skargi nr (...) i (...)).

Powyższe okoliczności świadczą jednoznacznie, że sędzia D. J. nie tylko zaakceptował działania władzy ustawodawczej i wykonawczej mającej na celu instrumentalne wykorzystanie władzy sądowniczej, pozbawienie instytucji państwa prawnego ich ustrojowych funkcji (vide: np. Trybunał Konstytucyjny), chaos prawny oraz podporządkowanie sądownictwa interesom politycznym, ale również swoimi działaniami afirmował uzależnienie sądów od władzy wykonawczej. Wyrazem postawy sędziego D. J. był wywiad w Radiu (...) udzielony (...) r., a więc tuż po objęciu funkcji Prezesa Sądu Okręgowego w P., w którym zakwestionował prawo sędziów do wyrażania swoich krytycznych opinii odnoszących się do procesów zmierzających do łamania praworządności oraz konstytucyjnych zasad demokratycznego państwa prawnego na poziome debaty publicznej, mówiąc, że taka postawa ma wymiar polityczny, wręcz podkreślając konstytucyjność Krajowej Rady Sądownictwa, odmawiając uprawnienia sędziów do kwestionowania orzeczeń sądów ukształtowanych w oparciu o niekonstytucyjne rozwiązania.

Szczególnego podkreślenia wymagało przy tym, że działania legitymizujące naruszenia prawa dokonane przez ówczesnych przedstawicieli władzy ustawodawczej i wykonawczej, wiązały się z osiągnięciem przez ww. sędziego nie tylko realnych korzyści osobistych (awanse, zajmowane stanowiska służbowe, zmniejszony przydział spraw, itp.), ale również majątkowych (dodatkowe wynagrodzenia wynikające z pełnionych funkcji prezesa, zastępcy rzecznika dyscyplinarnego oraz komisarza wyborczego). Ujawnione wyżej okoliczności z drogi zawodowej sędziego D. J. potwierdzają też jego silny związek z osobami powiązanymi z władzą wykonawczą, w istocie z Ministrem Sprawiedliwości, który to związek wpłynął niewątpliwie dla niego korzystnie na dalszy rozwój jego kariery (zwrócił na to uwagę również Sąd Najwyższy w uzasadnieniu wyroku z dnia 18 lipca 2024 roku wydanego w sprawie I KK 86/24).

Wzgląd na powyższe okoliczności nakazywał stwierdzić, że w przedmiotowej sprawie wystąpiły niewątpliwie do uzasadnione wątpliwości co do instytucjonalnej bezstronności wskazanego sędziego, jako że okoliczności otrzymania przez sędziego D. J. nominacji na stanowisko sędziego Sądu Okręgowego w P. uzasadniały przełamanie zasady domniemania bezstronności i niezawisłości sędziego. W tej sytuacji, Sąd I instancji orzekający z udziałem sędziego D. J. był nienależycie obsadzony w rozumieniu art.439 § 1 pkt 2 k.p.k. Powodowało to, że zaskarżone orzeczenie nie mogło się ostać i podlegało uchyleniu z uwagi na wystąpienie ww. bezwzględnej przyczyny odwoławczej, a sprawa – przekazaniu do ponownego rozpoznania Sądowi Okręgowemu w P..

Podkreślenia wymagało przy tym, że dokonana w toku niniejszego postępowania odwoławczego kontrola spełnienia standardu bezstronności i niezawisłości Sądu I instancji, dotyczyła konkretnego postępowania i miała charakter kontroli sądu, nie zaś danego sędziego; przeprowadzenie tej kontroli nie może automatycznie rzutować na ocenę udziału danego sędziego w składzie sądu orzekającego w innej sprawie. Niniejsze orzeczenie nie ma charakteru wiążącego, nie może zatem w żaden sposób być bezrefleksyjnie wykorzystywane do czynienia ustaleń i wniosków w innych postępowaniach z udziałem ww. sędziego.

Przy ponownym rozpoznaniu sprawy, Sąd Okręgowy winien skrupulatnie przeanalizować istnienie warunków do wydania wobec skazanego kolejnego wyroku łącznego i ocenić kwestię właściwości sądu do ewentualnego wydania takiego wyroku. W szczególności rozważenia wymaga fakt, że ewentualne umorzenie postepowania – z uwagi na brak warunków do łączenia kar (art. 572 k.p.k.) – co do wyroku łącznego Sądu Okręgowego w P. w sprawie (...), oznacza, że wyrok ten pozostaje w obrocie prawnym, zatem nie otwiera się w ogóle pole do rozważania (w szczególności przez Sąd Rejonowy) łączenia kary orzeczonej w sprawie (...) Sądu Rejonowego w S. (wchodzącej w skład ww. wyroku łącznego) z żadną inną karą. Pole do takich rozważań otworzy dopiero ewentualne rozwiązanie węzła kary łącznej, orzeczonej w wyroku łącznym Sądu Okręgowego w P. w sprawie (...) (do czego właściwym nie jest bynajmniej Sąd Rejonowy w S.). Co więcej, takie ewentualne wyeliminowanie z obrotu prawnego wspomnianego wyroku łącznego w sprawie (...), spowoduje, że „odżyją” kary jednostkowe nie tylko wchodzące w skład tego wyroku, ale też – niejako kaskadowo – kary jednostkowe połączone poprzednim wyrokiem łącznym Sądu Okręgowego w P. o sygn. (...), w tym m.in. kara orzeczona wyrokiem Sądu Okręgowego w P. o sygn. III K 420/21. W takim zaś układzie procesowym ponownej weryfikacji wymagać będzie teza o braku przesłanki właściwości Sądu Okręgowego do wydania wyroku łącznego (art. 569 § 2 k.p.k.).

K. L.

Pouczenie

Niniejsze postanowienie jest prawomocne i nie podlega zaskarżeniu