Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Poznaniu

POSTANOWIENIE

Dnia 26 listopada 2024 r.

Sąd Apelacyjny w Poznaniu w II Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący: sędzia Grzegorz Nowak

Protokolant: st.sekr.sąd. Małgorzata Zwierzchlewska

po rozpoznaniu w sprawie skazanego P. U.

na skutek zażalenia obrońcy skazanego

na postanowienie Sądu Okręgowego w Z. z dnia (...) r. w sprawie (...)

w przedmiocie stwierdzenia dopuszczalności przejęcia do wykonania w P. kary pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem Sądu Krajowego w D. z dnia (...) r., sygn. akt (...)

na podstawie art. 437 § 1 k.p.k.

p o s t a n a w i a

utrzymać w mocy zaskarżone postanowienie.

UZASADNIENIE

Zaskarżonym postanowieniem (k. 78-81) z dnia (...) r. o sygn. akt (...), Sąd Okręgowy w Z., stosując przepisy art. 611tg § 1 i § 6 k.p.k., art. 611tl § 1 k.p.k., art. 611ts k.p.k. i art. 614 k.p.k. stwierdził prawną dopuszczalność przejęcia do wykonania w R. kary łącznej 2 lat i 6 miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej wobec obywatela p. P. U. wyrokiem Sądu Krajowego w D. z dnia (...) r., sygn. akt (...) (pkt 1), określił kwalifikację prawną czynów, za które P. U. został skazany ww. prawomocnym wyrokiem na czyny z art. 279 § 1 k.k., z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. i w zw. z art. 91 § 1 k.k., przyjmując, że podstawą kary łącznej są art. 85 § 1 k.k. i art. 86 § 1 k.k. w zw. z art. 91 § 2 k.k. (pkt 2). O kosztach orzeczono w punkcie 3.

Zażalenie (k. 88-90) na powyższe postanowienie w ustawowym terminie złożył obrońca skazanego – adw. Ł. C., który zaskarżył je w całości, zarzucając mu naruszenie przepisu postępowania, tj. art. 611 tk § 1 pkt 3 k.p.k. poprzez błędne zastosowanie, co skutkowało wydaniem postanowienia o przejęciu do wykonania w R. prawomocnie orzeczonej kary pozbawienia wolności wyrokiem Sądu Krajowego w D. z dnia (...) r., sygn. akt (...), podczas gdy sam skazany nie wyraził bezpośrednio przed Sądem zgody na przejęcie przez stronę p. do wykonania zapadłego wobec niego orzeczenia, a tym samym uniemożliwiono mu de facto wypowiedzenie się w sprawie przedstawienia argumentów oraz interesów przemawiających za ewentualną niedopuszczalnością przejęcia orzeczenia do wykonania.

Mając na uwadze powyższy zarzut, skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego postanowienia i niewyrażenie zgody (odmowie) przejęcia do wykonania w R. prawomocnie orzeczonej kary pozbawienia wolności wyrokiem Sądu Krajowego w D. z dnia (...) r., sygn. akt (...).

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Zażalenia okazały się niezasadne.

W pierwszej kolejności tut. Sąd Apelacyjny odniesie się do zarzutu, podniesionego przez obrońcę skazanego, a sprowadzającego się do konstatacji o niezaistnieniu na kanwie niniejszej sprawy wyjątku od obligatoryjnej przesłanki odmowy wykonania orzeczenia. Skarżący neguje bowiem stwierdzenie przez Sąd Okręgowy, iż możliwe jest przejęcie orzeczonej wobec Ł. C. przez Sąd n. kary pozbawienia wolności na terenie P., mimo że skazany na takie przejęcie nie wyraził zgody a tym samym, w ocenie skarżącego, Sąd I instancji wydając zaskarżone rozstrzygnięcie uczynił to z naruszeniem przepisu z art. 611tk § 1 pkt 3 lit. a k.p.k.

Sąd Okręgowy trafnie jednak przyjął, iż wobec skazanego nie zachodzą żadne przesłanki obligatoryjne i fakultatywne determinujące odmowę przejęcia kary do wykonania, o których mowa w przepisie art. 611tk k.p.k. Ł. C. jest obywatelem p. i ma na terenie R. ostatnie miejsce zameldowania na pobyt stały, deklarując również, iż na stałe zamieszkuje w P.. Czyny, w związku z którymi wydano orzeczenie o przejęciu kary łącznej pozbawienia wolności do wykonania stanowią również przestępstwa według prawa p. i prawidłowo wskazano, iż wyczerpują one znamiona przestępstw z art. 279 § 1 k.k., z art. 13 § 1 k.k. w zw. z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 65 § 1 k.k. i w zw. z art. 91 § 1 k.k., przyjmując, że podstawą kary łącznej są art. 85 § 1 k.k. i art. 86 § 1 k.k. w zw. z art. 91 § 2 k.k.

Przejęte do wykonania orzeczenie nie dotyczy tego samego czynu, tej samej osoby, co do której postępowanie karne zostało prawomocnie zakończone w państwie członkowskim U., a orzeczenie w zakresie kary pozbawienia wolności zostało wykonane. W sprawie nie zachodzi również okoliczność, aby skazany z powodu wieku nie ponosił według prawa p. odpowiedzialności karnej za czyn będący podstawą wydania orzeczenia i aby wykonanie kary łączyło się z zastosowaniem terapii lub innych środków nieznanych ustawie, jak również nie sposób przyjąć, iż wykonanie orzeczenia naruszałoby wolności, prawa człowieka i obywatela.

Wprawdzie w złożonym środku odwoławczym skarżący podniósł, iż skazany nie wyrażał zgody na odbywanie przez niego kary pozbawienia wolności w p. zakładzie karnym, jednak okoliczność ta nie ma znaczenia dla rozstrzygnięcia w sprawie. W piśmiennictwie powszechnie uważa się, że znaczenie praktyczne art. 611tk § 1 pkt 3 jest marginalne. Należy jednak podkreślić, że zgodnie z treścią art. 4 nowelizacji z 2011 r. przepisów rozdziału 66g nie stosuje się do orzeczeń wydanych przed (...) r., natomiast przewidzianego w art. 611tk § 1 pkt 3 lit. a wyjątku od obowiązku uzyskania zgody skazanego na przekazanie nie stosuje się do orzeczeń wydanych przed (...) r. wobec obywatela p. (tak Kodeks postępowania karnego... , t. 3, red. P. Hofmański, Legalis 2012, art. 611tk ), co jednak nie ma zastosowania w realiach niniejszej sprawy.

W myśl art. 611tk § 1 pkt 3 lit. a k.p.k. zgoda skazanego na przejęcie kary do wykonania nie jest wymagana, jeżeli skazany jest obywatelem p. i jednocześnie posiada stałe lub czasowe miejsce pobytu na terytorium R., który to warunek w niniejszej sprawie został spełniony. Z akt sprawy wynika, iż P. U. posiada stałe miejsce pobytu na terytorium R., a przy tym od (...) r. zatrudniony jest na umowę na czas określony do (...) r. w firmie (...) w Ż. jako operator linii laminacyjnej.

Zdumiewający jest z kolei zarzut skarżącego w zakresie braku obecności skazanego na posiedzeniu w dniu (...) r., a tym samym uniemożliwienia mu wypowiedzenia się przez Sądem w sprawie, celem przedstawienia argumentów oraz interesów przemawiających za brakiem wyrażenia zgody na przejęcie orzeczenia do wykonania. Należy bowiem zauważyć, iż pierwszy termin posiedzenia w ww. przedmiocie wyznaczony został na dzień (...) r., a przesyłka z wezwaniem oraz zawiadomieniem o składzie otrzymała status doręczenie po podwójnym jej awizowaniu. Kolejne posiedzenie wyznaczone zostało na dzień (...) r. i wówczas skazany wezwanie o terminie odebrał już w dniu (...) r. Mimo jednak tego, skazany dobrowolnie nie stawił się do Sądu Okręgowego w Z., a zatem sam pozbawił się możliwości wypowiedzenia się co do kwestii przejęcia do wykonania orzeczonej wobec niego kary łącznej pozbawienia wolności.

Reasumując kontrola odwoławcza nie przyniosła odmiennych od sądu I instancji ustaleń faktyczno-prawnych, stąd należało orzec jak w części dyspozytywnej.

G. N.

Pouczenie

Niniejsze postanowienie jest prawomocne i nie podlega zaskarżeniu