Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Poznaniu

POSTANOWIENIE

Dnia 5 grudnia 2024 r.

Sąd Apelacyjny w Poznaniu w II Wydziale Karnym w składzie:

Przewodniczący: sędzia Marek Kordowiecki

Protokolant: st. sekr. sąd. Agnieszka Hajman

przy udziale Prokuratora Prok. Rej. Poznań - Stare Miasto del. do Prok. Okręg. w P. Magdaleny Kęsy – Pietrus

po rozpoznaniu w sprawie ściganego:

V. M.

zażalenia obrońcy ściganego na postanowienie Sądu Okręgowego w P. z dnia (...) r., sygn. akt (...)

w przedmiocie przedłużenia tymczasowego aresztowania

na podstawie art. 437 § 1 k.p.k.

p o s t a n a w i a

utrzymać w mocy zaskarżone postanowienie.

UZASADNIENIE

Postanowieniem z dnia (...) r. Sąd Okręgowy w P. uwzględnił wniosek prokuratora i na podstawie art.607k § 1 k.p.k. w zw. z art. 607l § 1 k.p.k., art. 607 §k § 3 k.p.k. w zw. z art. 607m § 1a k.p.k. w zw. z art. 607n § 1 k.p.k. przekazał ściganego obywatela u. V. M. z terytorium R. do R. na mocy Europejskiego Nakazu Aresztowania wydanego w dniu (...) r. przez Sąd Rejonowy w B. w sprawie (...) (...) w celu przeprowadzenia przeciwko niemu postępowania karnego o przestępstwo z § 274 ustęp 1 i 2 litera b czeskiego kodeksu karnego (punkt 1 postanowienia). Jednocześnie przedłużył stosowanie wobec ściganego tymczasowego aresztowania na okres kolejnych 30 dni, tj. do godziny (...) r. (punkt 2 postanowienia).

Na postanowienie to zażalenie złożyła obrońca ściganego, która zaskarżyła je w części dotyczącej przedłużenia stosowania środka zapobiegawczego w postaci tymczasowego aresztowania (w zakresie punktu 2), zarzucając mu błąd w ustaleniach faktycznych, polegający na niezasadnym przyjęciu, że wobec V. M. istnieją przesłanki do dalszego stosowania tymczasowego aresztowania w sytuacji, w której ścigany nie utrudniał swojego zatrzymania, współpracował z organami postępowania w C., samodzielnie zgłosił się na Policję, nadto brak jest przesłanek uzasadniających podejrzenie, że w przypadku zastosowania wobec niego środków wolnościowych podejmie on próbę ucieczki czy ukrycia i w oparciu o ten zarzut wniosła o zmianę tego postanowienia poprzez nieprzedłużanie stosowania względem V. M. tymczasowego aresztowania, względnie poprzez zastosowanie wobec ściganego środka zapobiegawczego o charakterze wolnościowym.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Zażalenie obrońcy okazało się bezzasadne.

Na wstępie należy podnieść, iż Sąd Okręgowy miał pełne podstawy faktyczne i prawne, by w oparciu o przepisy art. 607k § 1 k.p.k. w zw. z art. 607l § 1 k.p.k. podjąć decyzję procesową o przekazaniu obywatela U. V. M. z terytorium R. do R. na podstawie Europejskiego Nakazu Aresztowania wydanego w dniu (...) r. przez właściwy sąd czeski w sprawie (...) (...) w celu przeprowadzenia przeciwko niemu postępowania karnego o przestępstwo z § 274 ustęp 1 i 2 litera b czeskiego kodeksu karnego, które to przestępstwo, opisane w treści Europejskiego Nakazu Aresztowania (k. 23) ma swój odpowiednik w przepisach polskiego kodeksu karnego, to jest w artykule 173 § 1 w związku z artykułem 178 § 1. Jednocześnie Sąd Okręgowy w sposób wyczerpujący odniósł się do kwestii dopuszczalności przekazania ściganego z terytorium R. do R. na mocy Europejskiego Nakazu Aresztowania, wskazując na określone regulacje prawne, jak i fakty, które nie sprzeciwiały się wykonaniu w/w Europejskiego Nakazu Aresztowania.

Skarżąca tego orzeczenia nie kwestionowała, zaś Sąd Apelacyjny, w pełni się z nim zgadzając, nie znajduje żadnych podstaw, by ingerować w jego treść z urzędu.

Skupiając się zaś na kwestii dotyczącej przedłużenia wobec ściganego tymczasowego aresztowania należy zauważyć, iż Sąd Okręgowy w P. postanowieniem z dnia (...) r. w sprawie (...) na podstawie art. 607k § 3a k.p.k. zastosował wobec ściganego środek zapobiegawczy w postaci tymczasowego aresztowana na okres 7 dni od dnia zatrzymania, to jest od godziny (...) r. do godziny (...) r. Wówczas już Sąd Okręgowy ustalił, iż zastosowanie tego środka zapobiegawczego nastąpiło na wniosek prokuratora a to z tego powodu, iż o to zwrócił się właściwy organ sądowy R., który wydał (...) Nakaz Aresztowania. Abstrahując od przesłanki ogólnej, to jest istnienia wydanego w innym państwie członkowskim U. decyzji stanowiącej podstawę pozbawienia wolności osoby ściganej (art. 607k § 3 k.p.k.), która to przesłanka nie jest w tej sprawie przez skarżącą obrońcę ściganego kwestionowana, Sąd Okręgowy dodatkowo ustalił, stosując tymczasowe aresztowanie, iż, cyt.: „ ścigany, jak twierdzi od (...) r. zamieszkuje, a opuszczając terytorium C. bynajmniej nie informował c. organów ścigania o zmianie swojego miejsca zamieszkania” (k. 8). Co jednak istotne, ścigany V. M. na posiedzeniu w dniu (...) r. przed Sądem Okręgowym w P. w sprawie (...) wprost przyznał, iż gdy był przesłuchiwany przez Policję w C., to wtedy zamieszkiwał w C. w pokoju dla pracowników, o czym policję c. poinformował. Policja czeska zabrała mu prawo jazdy, ale na jego wniosek zwrócono mu u. prawo jazdy, po czym przestał tam mieszkać pod koniec (...) r. i wtedy przyjechał do P., nie informując jednak policji c. o zmianie swojego miejsca zamieszkania i powrocie do P.. Co jednak istotne, ścigany zamierzał w ogóle opuścić terytorium U. i wrócić do U., gdzie mieszka jego rodzina, ale na prośbę żony zdecydował się zostać w P.. Jednocześnie ścigany podniósł, iż pod adresem w P. mieszka od 9 miesięcy (k. 5-6). Ścigany przy tym na posiedzeniu Sądu Okręgowego w P. w dniu (...) r. zasugerował, iż jest w stanie w C. zapłacić grzywnę i choć przyznał się do przestępstwa opisanego w Europejskim Nakazie Aresztowania, to jednak nie wyraził zgody na przekazanie stronie c. (k. 32-33), co także znajduje potwierdzenie w jego stanowisku wyrażonym podczas przesłuchania przez prokuratora w dniu (...) r. w sprawie (...)-1.Oz. (...) (...), gdzie podniósł, iż chciałby zostać w P.. Notabene, z wyjaśnień tych jasno wynika, iż w chwili inkryminowanego zdarzenia ścigany przebywał na terytorium C., gdzie pracował, zaś bez poinformowania c. organów prowadzących to postępowanie opuścił terytorium C. i przyjechał do P., do P..

Taka postawa ściganego jednoznacznie dowodzi występowania uzasadnionej obawy ucieczki lub ukrycia się ściganego w rozumieniu art. 258 § 1 pkt 1 kodeksu postępowania karnego. Ścigany nie tylko nie jest obywatelem P. czy C., ale i w P. nie posiada stałego miejsca pobytu, gdyż przebywa tu tymczasowo, rozważając przy tym powrót do U. a więc wyjazd poza terytorium U.. Sąd Okręgowy te okoliczności już dostrzegał w treści postanowienia o zastosowaniu tymczasowego aresztowania, które przecież nie straciły na aktualności. Poza tym dodatkowo Sąd Okręgowy w treści zaskarżonego postanowienia podniósł zgodnie z prawidłowymi ustaleniami, iż ścigany na terytorium R. utrudniał jego zatrzymanie i nie reagował na wezwania organów policji, próbując ominąć ich pojazd, co dodatkowo przemawia za możliwością podjęcia przez niego próby ucieczki lub ukrycia się. Te zaś ustalenia jednoznacznie przemawiają za występowaniem w tej sprawie i dostrzeganiem jej przez Sąd I instancji przesłanki szczególnej stosowania tymczasowego aresztowania określonej w art. 258 § 1 pkt 1 kodeksu postępowania karnego.

Powyższe więc przekonuje o konieczności stosowania wobec ściganego w niniejszym postępowaniu najsurowszego środka zapobiegawczego, to jest tymczasowego aresztowania, gdyż żaden środek zapobiegawczy łagodniejszego rodzaju, do czego odwołuje się skarżąca obrońca, nie byłby wystarczający do zrealizowania celów toczącego się wobec ściganego postępowania o skuteczne przekazanie go na podstawie Europejskiego Nakazu Aresztowania do dyspozycji właściwych organów procesowych R., co zresztą także zasadnie podnosi Sąd Okręgowy w treści zaskarżonego postanowienia.

Podnoszony więc przez obrońcę w zażaleniu fakt, iż ścigany jakoby podjął po zatrzymaniu w C. współpracę z organami prowadzącymi postępowanie nie do końca odpowiada prawdzie, skoro ścigany, bez zgody i wiedzy tych organów opuścił terytorium C. i nie poinformował ich o miejscu swojego pobytu. To zaś, iż w P., po uzyskaniu informacji o poszukiwaniu sam zgłosił się na Policję, chcąc wyjaśnić sprawę i deklarował chęć współpracy ze stroną c. nie oznacza, iż odpadła obawa, o której mowa w art. 258 § 1 punkt 1 kodeksu postępowania karnego. Zresztą ścigany, gdy dowiedział się, o co chodzi w tej sprawie, na posiedzeniu przed Sądem Okręgowym nie wyraził chęci, by znaleźć się na terytorium R. w celu przeprowadzenia z jego osobą postępowania karnego o zarzucane mu przestępstwo wymienione w Europejskim Nakazie Aresztowania.

Powyższe więc prowadzi do wniosku, iż zarzut błędu w ustaleniach faktycznych, podniesiony w zażaleniu, stanowi jedynie polemikę z prawidłowymi ustaleniami Sądu Okręgowego, która nie może spowodować zmiany zaskarżonego postanowienia zgodnie z wnioskami zażalenia.

W tym stanie rzeczy, nie znajdując żadnych podstaw do wzruszenia w jakikolwiek sposób zaskarżonego postanowienia, Sąd Apelacyjny orzekł jak na wstępie.

M. K.

Pouczenie:

Niniejsze postanowienie jest prawomocne i nie podlega zaskarżeniu.