Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Poznaniu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 lutego 2025 r.

Sąd Apelacyjny w Poznaniu III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: sędzia Wiesława Stachowiak

Protokolant: Beata Tonak

po rozpoznaniu w dniu 24 lutego 2025 r. w Poznaniu na posiedzeniu niejawnym

sprawy H. S.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z.

o wysokość renty

na skutek apelacji H. S.

od wyroku Sądu Okręgowego w Zielonej Górze

z dnia 10 stycznia 2024 r. sygn. akt IV U 3549/23

oddala apelację.

Wiesława Stachowiak

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 01.03.2023 r. znak: PP/1013086/1 Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z. dokonał waloryzacji pobieranej przez wnioskodawcę H. S. renty z tytułu niezdolności do pracy w związku z wypadkiem przy pracy, poczynając od dnia 01.03.2023 r. Wysokość zwaloryzowanej renty ustalono przez pomnożenie kwoty świadczenia przysługującego na dzień 28.02.2022r. tj. 1.876,95 zł przez wskaźnik waloryzacji 114,80 %. Renta po waloryzacji od dnia 01.03.2023r. wyniosła 2.154,74 zł. Rentę podwyższono do 80 % zwaloryzowanej podstawy wymiaru ustalonej w cz. IV zaskarżonej decyzji tj. do kwoty 4.572,49 zł. (80 % x 5.715,61 zł).

Odwołanie od tej decyzji wniósł H. S., kwestionując wysokość swojego świadczenia rentowego po dokonanej waloryzacji. Zarzucił, że zaskarżona decyzja jest niezgodna z art. 3 i art. 4 ust. 1 pkt 2 ustawy z 23.01.1968 r. o świadczeniach pieniężnych w razie wypadków przy pracy, a organ rentowy nieprawidłowo wyliczył wysokość jego świadczenia. Zdaniem wnioskodawcy organ rentowy w sposób niedozwolony dokonał zamiany ustawy z dnia 23.01.1968 r. na ustawę z dnia 12.06.1975 r., w związku z tym nastąpiło obniżenie nabytego świadczenia rentowego z 90 % na 80 %.

Wyrokiem z dnia 10 stycznia 2024r. w sprawie o sygn. akt IV U 3549/23 Sąd Okręgowy w Zielonej Górze oddalił odwołanie.

Powyższe rozstrzygnięcie zostało wydane w oparciu o następujące ustalenia faktyczne i prawne:

Decyzją z dnia (...) r. przyznano wnioskodawcy H. S., urodzonemu (...), prawo do renty inwalidzkiej trzeciej grupy z tytułu inwalidztwa powstałego wskutek wypadku przy pracy z dnia(...) r.

Renta inwalidzka zgodnie z art. 4 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 23.01.1968 r. o świadczeniach pieniężnych przysługujących w razie wypadków przy pracy (Dz.U. z 1968 r., Nr 3, poz. 8 ze zm.) dla wnioskodawcy zaliczonego do III grupy inwalidów wynosiła 65% zarobku.

Orzeczeniem z dnia (...) r. wnioskodawca został zaliczony do II grupy inwalidów w związku z wypadkiem przy pracy, dlatego organ rentowy decyzja z dnia (...) r. ustalił wysokość świadczenia w wysokości 100% podstawy wymiaru renty zgodnie z obowiązującym wówczas art. 19 pkt 1 ustawy z dnia 12.06.1975 r. o świadczeniach z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (Dz.U. z 1983r., Nr 30, poz. 144 ze zm.), a nie w wysokości 90% zarobku, zgodnie z art. 4 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 23.01.1968r. o świadczeniach pieniężnych przysługujących w razie wypadków przy pracy, która z dniem 01.01.1976 r. utraciła moc prawną.

Po wejściu w życie ustawy z dnia 17.10.1991 r., o rewaloryzacji emerytur i rent, o zasadach ustalania emerytur i rent oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz.U. z 1991 r., Nr 104, poz. 450 ze zm.) świadczenie wnioskodawcy zostało przeliczone zgodnie z art. 27 ust. 1 w związku z art. 29 ust. 3. W myśl art. 29 ust. 3 w/w ustawy renta inwalidzka z tytułu wypadku przy pracy lub choroby zawodowej, obliczona w myśl ust. 1 i 2, nie mogła być niższa niż:

- 80 % podstawy wymiaru renty - dla inwalidy I lub II grupy,

- 60 % podstawy wymiaru renty - dla inwalidy III grupy.

Ustawa z dnia 30.10.2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (Dz.U. z 2018 r., poz. 1376 ze zm.) na podstawie, której utraciła moc ustawa z dnia 12.06.1975 r. o świadczeniach z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (Dz. U. z 1983 r. poz. 144, z późn. zm.) zachowała zasady ustalania wysokości świadczeń z tytułu wypadków przy pracy. W myśl art. 18 ust. 1 ustawy wypadkowej renta z tytułu niezdolności do pracy z ubezpieczenia wypadkowego nie może być niższa niż:

1) 80% podstawy jej wymiaru - dla osoby całkowicie niezdolnej do pracy;

2) 60% podstawy jej wymiaru - dla osoby częściowo niezdolnej do pracy.

W związku z tym, że wnioskodawca orzeczeniem z dnia (...) r. został zaliczony do II grupy inwalidów w związku z wypadkiem przy pracy na trwałe, wysokość renty wynosząca 80% podstawy wymiaru została ustalona zgodnie z w/w przepisami.

Wnioskodawca od wielu lat składa do Sądu Okręgowego w Zielonej Górze (poprzednio Sądu Wojewódzkiego w Zielonej Górze) odwołania od kolejnych decyzji organu rentowego, w tym w zakresie dokonywanych waloryzacji. Analogiczne zarzuty wnioskodawcy, jak podniesione w obecnie rozpoznawanym odwołaniu, były już wielokrotnie przedmiotem rozpoznania i prawomocnych wyroków sądowych.

Wyrokiem Sądu Wojewódzkiego w Zielonej Górze z 03.06.1992 r. (V U 511/92) oddalono jego odwołania od decyzji z dnia (...) r. i z dnia (...) r. Wyrokiem Sądu Wojewódzkiego w Zielonej Górze z dnia 17.03.1993 r. (V U 3134/92) oddalono odwołanie wnioskodawcy od decyzji z dnia (...) r. Wyrokiem Sądu Wojewódzkiego w Zielonej Górze z dnia 11.05.1995 r. (V U 537/95) oddalono odwołanie wnioskodawcy od decyzji z dnia (...) r. i z dnia (...) r. Wyrokiem Sądu Wojewódzkiego w Zielonej Górze z dnia 18.03.1996 r. (V U 393/96) oddalono odwołanie wnioskodawcy od decyzji z dnia (...) r. Wyrokiem Sądu Wojewódzkiego w Zielonej Górze z dnia 24.02.1997r. (V U 2494/96) oddalono odwołanie wnioskodawcy od decyzji z dnia (...) i z dnia (...) r. Apelacja wnioskodawcy od tego wyroku została oddalona wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 15.01.1998 r. (III AUa 265/97). Wyrokiem Sądu Wojewódzkiego w Zielonej Górze z dnia 10.12.1998 r. (V U 1943/98) oddalono odwołanie wnioskodawcy od decyzji z dnia (...) r., z dnia (...) r., z dnia (...) r. i z dnia (...) r. Apelacja wnioskodawcy od tego wyroku została oddalona wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 18.08.1999 r. (III AUa 53/99). Wyrokiem Sądu Okręgowego w Zielonej Górze z dnia 23.02.2000 r. (IV U 8057/99) oddalono odwołanie wnioskodawcy od decyzji z dnia (...) r. Apelacja wnioskodawcy od tego wyroku została oddalona wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 13.12.2000 r. (III AUa 571/00). Wyrokiem Sądu Okręgowego w Zielonej Górze z dnia 23.10.2002 r. (IV U 2087/02) oddalono odwołanie wnioskodawcy od decyzji z dnia (...) r. i z dnia (...) r. Apelacja wnioskodawcy od tego wyroku została oddalona wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 28.04.2004 r. (III AUa 1996/02). Wyrokiem Sądu Okręgowego w Zielonej Górze z dnia 31.08.2005 r. (IV U 2789/04) oddalono odwołanie wnioskodawcy od decyzji z dnia (...) r. i z dnia (...) r. Wyrokiem Sądu Okręgowego w Zielonej Górze z dnia 24.03.2009 r. (IX U 817/08) oddalono odwołanie wnioskodawcy od decyzji z dnia (...) Wyrokiem Sądu Okręgowego w Zielonej Górze z dnia 09.06.2010 r. (IV U 1515/10) oddalono odwołanie wnioskodawcy od decyzji z dnia (...) r. Apelacja wnioskodawcy od tego wyroku została oddalona wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 19.01.2011 r. (III AUa 826/10). Wyrokiem Sądu Okręgowego w Zielonej Górze z dnia 20.12.2012 r. (IV U 4606/12) oddalono odwołanie wnioskodawcy od decyzji z dnia (...) r. Apelacja wnioskodawcy od tego wyroku została oddalona wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 11.09.2013 r. (III AUa 255/13). Wyrokiem Sądu Okręgowego w Zielonej Górze z dnia 02.10.2014 r. (IV U 855/14) oddalono odwołanie wnioskodawcy od decyzji z (...) r. Apelacja wnioskodawcy od tego wyroku została oddalona wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 13.08.2015 r. (III AUa 2009/14). Wyrokiem Sądu Okręgowego w Zielonej Górze z dnia 10.10.2017 r. (IV U 1031/17) oddalono odwołanie wnioskodawcy od decyzji z (...) r.

W ostatnich latach:

Wyrokiem Sądu Okręgowego w Zielonej Górze z dnia 28.08.2018 r. (IV U 573/18) oddalono odwołanie wnioskodawcy od decyzji z (...)r. Apelacja wnioskodawcy od tego wyroku została oddalona wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Poznaniu z dnia 22.01.2020 r. (III AUa 1300/18).

Wyrokiem z dnia 16.12.2019 r. (sygn. akt IV U 885/15) Sąd Okręgowy w Zielonej Górze oddalił odwołanie od decyzji waloryzacyjnej z dnia (...) r. Apelacja wnioskodawcy została oddalona wyrokiem z dnia 09.06.2020 r. (sygn. akt III AUa 119/20) przez Sąd Apelacyjny w Poznaniu.

Wyrokiem z dnia 01.09.2020 r. (sygn. akt IV U 1375/20) Sąd Okręgowy w Zielonej Górze oddalił odwołanie od decyzji z dnia (...) r.

Wyrokiem z dnia 10.09.2021 r. (sygn. akt IV U 1197/21) Sąd Okręgowy w Zielonej Górze oddalił odwołanie od decyzji waloryzacyjnej z (...) r.

Wyrokiem z dnia 24.10.2022 r. (sygn. akt IV U 779) Sąd Okręgowy w Zielonej Górze oddalił odwołanie od decyzji waloryzacyjnej z (...) r.

W oparciu o wyżej ustalony stan faktyczny Sąd Okręgowy wskazał, że odwołanie jest niezasadne.

Sąd I instancji wskazał, że pozwany przedstawił w zaskarżonej decyzji sposób i mechanizm dokonywanej waloryzacji, która doprowadziła do ustalenia wysokości pobieranej przez wnioskodawcę renty od dnia (...) r.

Sąd Okręgowy powoływał następnie podstawę prawną decyzji, tj. art. 88, 89 ust. 1 i 6 ustawy z dnia 17.12.1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, wskazując, że wysokość zwaloryzowanej renty wnioskodawcy ustalono poprzez pomnożenie kwoty świadczenia przysługującego wnioskodawcy na dzień (...) r. przez wskaźnik waloryzacji, czyli kwotę świadczenia na dzień (...)– 1.876,95 zł pomnożono przez wskaźnik waloryzacji – 114,80 %. Wysokość wskaźnika waloryzacji została ustalona w oparciu o Komunikat Ministra Rodziny i Polityki Społecznej z dnia 9 lutego 2023 r. w sprawie wskaźnika waloryzacji emerytur i rent w 2023 r. (M.P.2023.185).

Renta wnioskodawcy po dokonaniu powyższej waloryzacji wyniosła od dnia (...) r. kwotę 2.154,74 zł. Rentę wnioskodawcy podwyższono do 80 % zwaloryzowanej podstawy wymiaru ustalonej w zaskarżonej decyzji w IV części, to jest do kwoty 4.572,49 zł (80% z kwoty 5.715,61 zł.).

Waloryzacja renty wnioskodawcy została więc dokonana zgodnie z powyżej wskazanymi przepisami.

Sąd Okręgowy wskazał, że wnioskodawca konsekwentnie kwestionuje kolejno dokonywane waloryzacje, błędnie powołując się na przepisy ustawy z 1968 r., podczas gdy zastosowanie maja przepisy art. 88-94 powołanej ustawy z dnia 17.12.1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych oraz kolejne ustawy budżetowe, którymi sąd orzekający jest związany.

Ponadto odwołujący zarzuca naruszenie w zaskarżonej decyzji z dnia (...) r. przepisu art. 3 ustawy z dnia 23.01.1968 r. o świadczeniach pieniężnych przysługujących w razie wypadków przy pracy (Dz. U. Nr 3 poz. 8 ze zm.), podczas gdy utraciła ona moc w oparciu o art. 51 ustawy z 12.06.1975 r. o świadczeniach z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (Dz. U. z 1983r. Nr 30 poz. 144 ze zm.). Z kolei ustawa z dnia 12.06.1975 r. utraciła moc zgodnie z art. 61 pkt 2 ustawy z dnia 30.10.2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (Dz. U. Nr 199, poz. 1673).

Zdaniem Sądu Okręgowego do renty wnioskodawcy zastosowanie mają przepisy ustawy z dnia 30.10.2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (Dz. U. 2022 r. poz. 2189), o czym stanowi art. 50 ust. 1 tej ustawy. Zgodnie z art. 18 ust 1 pkt 1 ustawy - renta z tytułu niezdolności do pracy nie może być niższa niż 80% podstawy jej wymiaru dla osoby całkowicie niezdolnej do pracy. W przypadkach nieuregulowanych tą ustawą stosuje się przepisy ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (art. 17 ust. 1 ustawy).

Waloryzacja renty odwołującego przeprowadzana jest zatem w oparciu o przepisy ustawy z dnia 17.12.1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.

Wnioskodawca podnosił już wcześniej wobec decyzji waloryzacyjnych za poprzednie lata, identyczne zarzuty jak obecnie, co wynika z ustalanego przez Sąd Okręgowy stanu faktycznego. Wyroki prawomocne wiążą nie tylko strony, ale również i sąd (art. 365 § 1 kpc).

Mając to wszystko na uwadze, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. orzeczono jak w sentencji wyroku.

Apelację od powyższego wyroku złożył odwołujący, wnosząc o jego zmianę i uwzględnienie odwołania. W uzasadnieniu wskazał, że Sąd Okręgowy w zaskarżonym wyroku „po raz kolejny pominął 10 % różnicę pomiędzy nabytym z wypadku przy pracy (...) 90 % (ustawa z 23.01.1968r.) a otrzymanym w dniu 01.01.1992r. i nadal 80 % świadczeniem rentowym za 12 miesięcy 2023r. wynoszącym 4932 zł”.

W odpowiedzi na apelację pozwany wniósł o jej oddalenie.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja nie jest zasadna.

Sąd Apelacyjny podziela zarówno ustalenia faktyczne, jak i wywody prawne Sądu I instancji i przyjmuje je za własne, uznając zarzuty apelacji za nieuzasadnione. Sąd Okręgowy w sposób prawidłowy i wyczerpujący rozważył wszystkie okoliczności sprawy i dowody ujawnione w toku postępowania, dokonując następnie na ich podstawie właściwych ustaleń faktycznych. Postępowanie w niniejszej sprawie zostało przeprowadzone wnikliwie i starannie zaś ocena materiału dowodowego dokonana przez Sąd I instancji nie wykazuje błędów logicznych i nie wykracza poza ramy swobodnej oceny dowodów. Sąd Apelacyjny podziela ustalenia i rozważania prawne Sądu Okręgowego i na podstawie art. 382 k.p.c. przyjmuje je jako własne.

Na wstępie Sąd Apelacyjny przypomina, że w sprawach z odwołania od decyzji organu rentowego, jej treść wyznacza przedmiot i zakres rozpoznania oraz orzeczenia sądu.

Kwestią sporną było ustalenie, czy organ rentowy zaskarżoną decyzją z dnia (...) w sposób prawidłowy dokonał waloryzacji pobieranej przez wnioskodawcę H. S. renty z tytułu niezdolności do pracy w związku z wypadkiem przy pracy, poczynając od dnia 1 marca 2023 r.

Na wstępie wskazać należy, że niniejsza sprawa, jest jedną z wielu kolejnych spraw inicjowanych odwołaniami wnioskodawcy od decyzji ZUS ustalających wysokość świadczenia, w których podnosi on tożsame zarzuty. Wnioskodawca od wielu lat składa do Sądu Okręgowego w Zielonej Górze (poprzednio Sądu Wojewódzkiego w Zielonej Górze) odwołania od kolejnych decyzji organu rentowego, w tym w zakresie dokonywanych waloryzacji. Analogiczne zarzuty wnioskodawcy, jak w niniejszej sprawie, były już wielokrotnie przedmiotem rozpoznania i prawomocnych wyroków sądowych.

Odwołujący domaga się ustalenia wysokości świadczenia przyznanego mu na podstawie decyzji z (...) r. Jak wynika z ustaleń Sądu I instancji H. S. nieustannie od 1989 r. wnosi odwołania od decyzji ZUS ustalających wysokość świadczenia i to podnosząc te same argumenty. Decyzje wydane w tym okresie były wielokrotnie poddane też ocenie przez organ odwoławczy – Sąd Ubezpieczeń Społecznych. Żadna z zaskarżonych przez odwołującego decyzji ZUS od 1989 r. nie została zmieniona przez organ odwoławczy.

Przechodząc do oceny zarzutów apelacji, wskazać należy w pierwszej kolejności na historię ustalania wysokości świadczenia odwołującego wynikająca z jego akt rentowych.

Decyzją z (...) r. przyznano odwołującemu prawo do renty inwalidy III grupy z tytułu inwalidztwa powstałego wskutek wypadku przy pracy z (...) r. i to poczynając od (...) r. Podstawą przyznania tego świadczenia i obliczenia jego wysokości była ustawa z 23 stycznia 1968 r. o świadczeniach pieniężnych przysługujących w razie wypadków przy pracy (Dz.U. z 1968 r., Nr 3, poz. 8 ze zm.). Zgodnie z art. 4 ust. 1 pkt 3 tej ustawy, renta inwalidzka dla odwołującego zaliczonego do III grupy inwalidów wynosiła 65% zarobku.

Następnie orzeczeniem z (...) r. odwołujący został zaliczony do II grupy inwalidów w związku z wypadkiem przy pracy, wobec czego organ rentowy decyzją z (...) r. ustalił wysokość świadczenia w wysokości 100% podstawy wymiaru renty, zgodnie z obowiązującym wówczas art. 19 pkt 1 ustawy z 12 czerwca 1975 r. (Dz.U. z 1983 r, Nr 30, poz. 144 ze zm.), a nie w wysokości 90% zarobku, jak stanowił z art. 4 ust. 1 pkt 2 ustawy z 23 stycznia 1968 r. o świadczeniach pieniężnych przysługujących w razie wypadków przy pracy. Ustawa ta z dniem 1 stycznia 1976 r. utraciła moc prawną na podstawie art. 51 ustawy z 12 czerwca 1975 r. o świadczeniach z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych.

Po wejściu w życie ustawy z 17 października 1991 r. o rewaloryzacji emerytur i rent, o zasadach ustalania emerytur i rent oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz.U. z 1991r., Nr 104, poz. 450 ze zm.), świadczenie odwołującego zostało przeliczone zgodnie art. 27 ust. 1 w związku z art. 29 ust. 3. W myśl art. 29 ust. 3 w/w ustawy, renta inwalidzka z tytułu wypadku przy pracy lub choroby zawodowej, obliczona w myśl ust. 1 i 2, nie mogła być niższa niż:

1) 80% podstawy wymiaru renty - dla inwalidy I lub II grupy,

2) 60% podstawy wymiaru renty - dla inwalidy III grupy.

Ustawa z 30 października 2002 r . o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (Dz.U. z 2017 r., poz. 1773 ze zm.), na podstawie której utraciła moc ustawa z 12 czerwca 1975 r. o świadczeniach z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych, zachowała zasady ustalania wysokości świadczeń z tytułu wypadków przy pracy. W oparciu o art. 18 ust. 1 ustawy z 30 października 2002 r., renta z tytułu niezdolności do pracy z ubezpieczenia wypadkowego nie może być niższa niż:

1) 80% podstawy jej wymiaru - dla osoby całkowicie niezdolnej do pracy;

2) 60% podstawy jej wymiaru - dla osoby częściowo niezdolnej do pracy.

Odwołujący orzeczeniem z (...) r. został zaliczony do II grupy inwalidów w związku z wypadkiem przy pracy na trwałe, dlatego renta wypadkowa stanowi 80% zwaloryzowanej podstawy wymiaru, co jest zgodne z powołanymi wyżej przepisami.

Błędny jest podniesiony w postępowaniu przed Sądem I instancji i powtórzony w apelacji, zarzut naruszenia art. 3 i art. 4 ust. 1 pkt 2 i 3 ustawy z 23 stycznia 1968 r. o świadczeniach pieniężnych przysługujących w razie wypadków przy pracy (Dz.U. z 1968 r., Nr 3, poz. 8 ze zm.).

Sąd Apelacyjny zwraca uwagę, że ustawa z 23 stycznia 1968r. o świadczeniach pieniężnych przysługujących w razie wypadków przy pracy, w oparciu o którą została ustalona pierwotnie wysokość renty odwołującego z tytułu niezdolności do pracy w związku z wypadkiem przy pracy z (...) r., utraciła moc na podstawie art. 51 ustawy z 12 czerwca 1975 r. o świadczeniach z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (t.j. Dz. U. z 1983 r., Nr 30, poz. 144 ze zm.). Z kolei ustawa z 12 czerwca 1975r. o świadczeniach z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych utraciła moc zgodnie z art. 61 pkt 2 ustawy z 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (Dz. U. Nr 199, poz. 1673 ze zm.).

W konsekwencji do przyznanej odwołującemu renty z tytułu niezdolności do pracy w związku z wypadkiem przy pracy stosuje się przepisy ustawy z 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych, o czym stanowi art. 50 ust. 1 tej ustawy.

Nie ma zatem racji odwołujący kwestionując kolejno dokonywane waloryzacje (w tym zaskarżoną decyzję) z powołaniem się na przepisy ustawy z 1968 r. o świadczeniach pieniężnych przysługujących w razie wypadków przy pracy. Waloryzacja renty odwołującego przeprowadzania jest w oparciu o przepisy ustawy z 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. Dz. U. z 2017 r., poz. 1383). Zgodnie bowiem z art. 17 ustawy z 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych, mającej zastosowanie do renty odwołującego, w przy ustalaniu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy z tytułu ubezpieczenia wypadkowego, do ustalenia wysokości tych świadczeń oraz ich wypłaty stosuje się odpowiednio przepisy ustawy o emeryturach i rentach z FUS.

Odnośnie do zaskarżonej decyzji sposób i mechanizm dokonywania waloryzacji renty znajduje pełne oparcie w art. 88-94 ustawy z 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z FUS, co prawidłowo stwierdził Sąd I instancji. Wysokość zwaloryzowanej renty ustalono przez pomnożenie kwoty świadczenia przysługującego na dzień (...) tj. 1.876,95 zł przez wskaźnik waloryzacji 114,80 %, ustalony zgodnie z Komunikatem Ministra Rodziny i Polityki Społecznej z dnia 9 lutego 2023r. w sprawie wskaźnika waloryzacji emerytur i rent w 2023 r. Renta po waloryzacji od dnia 01.03.2023r. wyniosła 2.154,74 zł. Rentę podwyższono do 80 % zwaloryzowanej podstawy wymiaru ustalonej w cz. IV zaskarżonej decyzji tj. do kwoty 4.572,49 zł (80 % x 5.715,61 zł). Prawidłowo więc od 1 marca 2023 r. organ rentowy przeliczył świadczenie wnioskodawcy stosując wskaźnik waloryzacji 114,80 %.

W konsekwencji Sąd Apelacyjny podzielając ustalenia faktyczne i prawne Sądu I instancji, nie znalazł podstaw do wzruszenia kwestionowanego wyroku w kierunku postulowanym w apelacji. Zarzuty apelacji nie podważyły powyższych ustaleń, zaś apelacja stanowiła jedynie nieskuteczną polemikę z prawidłowymi ustaleniami i rozważaniami Sądu Okręgowego.

Konkludując, Sąd Apelacyjny na mocy art. 385 k.p.c. apelację oddalił, nie znajdując podstaw do jej uwzględnienia.

Wiesława Stachowiak