Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Poznaniu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 lutego 2025 r.

Sąd Apelacyjny w Poznaniu III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: sędzia Wiesława Stachowiak

Protokolant: Beata Tonak

po rozpoznaniu w dniu 12 lutego 2025 r. w Poznaniu na posiedzeniu niejawnym

sprawy R. D.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w P.

o rentę z tytułu niezdolności do pracy

na skutek apelacji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w P.

od wyroku Sądu Okręgowego w Poznaniu

z dnia 4 marca 2024 r. sygn. akt VIII U 2449/21

oddala apelację.

Wiesława Stachowiak

UZASADNIENIE

Decyzją z 29 dnia lipca 2021 r., znak (...) ZUS I Oddział w P., po rozpoznaniu wniosku z 23 marca 2021 r., odmówił R. D. prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. W uzasadnieniu organ rentowy powołał się na orzeczenie Komisji Lekarskiej ZUS z 17 maja 2021 r. stwierdzające brak niezdolności do pracy.

R. D. zaskarżył powyższą decyzję w całości, wnosząc o jej zmianę poprzez przywrócenie mu prawa do renty z tytułu niezdolności. W uzasadnieniu odwołania podał, że w ostatnim czasie jego stan zdrowia pogorszył się i oczekuje na zabieg operacyjny.

Wyrokiem z dnia 4 marca 2024r. w sprawie VIII U 2449/21 Sąd Okręgowy w Poznaniu zmienił zaskarżoną decyzję i przyznał odwołującemu R. D. prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od 1 sierpnia 2021 roku, na stałe.

Podstawę rozstrzygnięcia Sądu Okręgowego stanowiły następujące ustalenia faktyczne i rozważania prawne:

R. D. urodził się (...) Z wykształcenia jest technologiem drewna w dziedzinie meblarstwa. Ostatnio prowadził działalność gospodarczą w zakresie usług ogólnobudowlanych.

W roku 2000 odwołujący doznał złamania obu kości przedramienia lewego. Leczenie z powikłaniem wytworzenia stawu rzekomego. Z tego powodu trzykrotnie leczony operacyjnie. Obecnie utrzymuje się dysfunkcja lewej ręki.

W kwietniu 2010 roku R. D. uległ wypadkowi w wyniku którego doznał: złamania kręgów szyjnych C5 i C6. Leczony był operacyjnie ze stabilizacją kręgosłupa. Ponadto zdiagnozowano u niego naczyniaka jamistego głowy.

W okresie od 4 do 11 lipca 2010 roku odwołujący był hospitalizowany w Oddziale (...) Wielospecjalistycznego Szpitala (...) w P. rozpoznaniem złamania kompresyjnego trzonu C6 i C5, podwichnięcia C5 – C6, kompresji rdzenia kręgowego i rany tłuczonej szczytu głowy. Leczenie przebiegło bez powikłań. Mimo to odczuwał ból i zawroty głowy oraz dolegliwości po odległym złamaniu przedramienia lewego kilkakrotnie leczonego operacyjnie z dysfunkcją lewej dłoni i przedramienia.

W roku 2014 ponownie leczony operacyjnie po urazie czaszkowo – mózgowym ze złamaniem kości skroniowej po stronie prawej. W badaniu TK głowy – podłużne złamanie piramidy kości skroniowej prawej. Od tego czasu bóle głowy i zawroty głowy nasiliły się, a nadto odwołujący odczuwa okresowe, ostre, napadowe bóle prawej połowy twarzy. Ponadto doznany uraz spowodował u odwołującego niedosłuch prawego ucha.

W roku 2017 doznał urazu klatki piersiowej ze złamaniem żeber i krwiakiem opłucnej. W roku 2018 R. D. doznał perforacji żołądka, był leczony operacyjnie w uwagi na stwierdzoną przepuklinę brzuszną.

Odwołujący był również leczony operacyjnie w marcu 2022 roku z rozpoznaniem zespołu cieśni kanału nadgarstka prawego. Natomiast w lipcu 2022 roku wykonano badanie MR stawu kolanowego prawego z powodu bólów i obrzęków stawu kolanowego, bez wcześniejszego urazu – stwierdzono poszerzenie zachyłka nadrzepkowego z płynem i pogrubieniem błony maziowej, przyparcie boczne rzepki, cechy chondropatii IVo oraz poszerzenie kaletki brzuchato-półbłoniastej z płynem.

R. D. wystąpił z wnioskiem o prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy 19 października 2011 roku. Odwołujący został uznany za częściowo, okresowo niezdolnego do pracy i uzyskał prawo do świadczenia rentowego do 30 listopada 2014 roku. Odwołujący pobierał rentę do 31 lipca 2021 roku, kiedy do orzecznicy organu rentowego stwierdzili, że odwołujący jest zdolny do pracy.

Biegły sądowy lekarz ortopeda i biegły lekarz neurolog rozpoznali u R. D. – stan po złamaniu trzonów kręgów C5 i C6 leczonym operacyjnie, stan po przebytym złamaniu obu kości przedramienia lewego powikłanym stawem rzekomym – trzykrotnie leczone operacyjnie, stan po urazie czaszkowo – mózgowym ze złamaniem piramidy kości skroniowej prawej z następowym niedosłuchem prawostronnym i neuralgią nerwu trójdzielnego prawego, stan po operacji zespołu cieśni kanału nadgarstka prawego, z dobrym efektem terapeutycznym oraz zmiany przeciążeniowe stawu kolanowego prawego – bez dysfunkcji.

W opinii biegłych, przebyte przez odwołującego w roku 2000 powikłane złamaniu kości przedramienia lewego pozostawiło pewną dysfunkcję lewej kończyny górnej, ale do takiego stanu odwołujący jest zaadaptowany. W 2010 roku odwołujący doznał złamania kręgów C5 i C6, leczony wówczas z tego powodu operacyjnie – stabilizacja na poziomie C4 – C6, obecnie bez istotnych wykładników dysfunkcji szyjnego odcinka kręgosłupa, bez objawów zespołu korzeniowego i objawów ubytkowych neurologicznych. Również objawów ubytkowych neurologicznych nie pozostawił przebyty w roku 2014 uraz czaszkowo – mózgowy poza niedosłuchem prawostronnym, bez zaburzeń rozumienia mowy potocznej i miernie nasilonymi objawami neuralgii prawego nerwu trójdzielnego. W marcu 2022 roku odwołujący był operowany z dobrym skutkiem terapeutycznym z powodu zespołu cieśni prawego kanału nadgarstka, obecnie z tego powodu bez dolegliwości. Stan zdrowia odwołującego w zakresie schorzeń ortopedyczno-neurologicznych poprawił się i z tego powodu odwołujący nie jest niezdolny do pracy.

Biegły sądowy lekarz neurochirurg stwierdził, że przeprowadzone badanie podmiotowe i przedmiotowe oraz elektromiograficzne wskazuje, na uszkodzenie nerwów kończyn górnych – nerwów pośrodkowych, zarówno po stronie prawej jak i lewej (porażenie kciuka). Wynika z tego, że przebyte urazy doprowadziły do centralnego – rdzeniowego – uszkodzenia korzeniowego w przebiegu urazu kręgosłupa.

Kolejnym schorzeniem rozpoznanym u odwołującego jest obecność neuralgii nerwu trójdzielnego po stronie lewej. W związku z tym – schorzenie to należy traktować jako niezwiązane z przebytymi urazami albo, co jest prawdopodobne, jako uszkodzenie w mechanizmie contre coup (odległego w kontekście wewnątrzczaszkowym – przeciwstronnego uszkodzenia).

W świetle doznanych urazów oraz przebiegu leczenia operacyjnego, farmakologicznego oraz rehabilitacji w ocenie biegłego lekarza neurochirurga R. D. jest niezdolny do pracy. Początek niezdolności do pracy należy wiązać z doznanym urazem kręgosłupa szyjnego, tj. 4 lipca 2010 roku. Niezdolność do pracy odwołującego ma charakter trwały z uwagi na niedowład nerwów promieniowych obustronnych z cechami porażenia kciuka lewego. Neuralgia nerwu trójdzielnego lewego gałązki I oraz II. Również prowadzona diagnostyka pod kątem naczyniaka mózgu i przebyte urazy wielonarządowe, w tym złamanie żeber po stronie prawej z cechami stłuczenia płuca prawego, uraz podstawy czaszki w okolicy skroniowej prawej, perforacja wrzodu żołądka leczona operacyjnie z powikłaniami pooperacyjnymi. Stan po przebytym złamaniu przedramienia lewego – leczony operacyjnie, stwierdzono staw rzekomy obu kości przedramienia lewego i przepuklina brzuszna.

Stanowisko biegłego lekarza neurochirurga podzieliła również biegła sądowa lekarz medycyny pracy, która na podstawie zebranego wywiadu, badania przedmiotowego i podmiotowego, dokumentacji medycznej oraz opinii biegłych stwierdziła brak poprawy stanu zdrowia odwołującego w stosunku do badania przeprowadzonego w dniu 1 sierpnia 2021 roku, w zakresie układu ruchu i nerwowego.

R. D. w życiu zawodowym wykonywał prace fizyczne jako budowlaniec, ślusarz, stolarz, malarz i rzemieślnik. Z tego też względu odwołujący jest trwale niezdolny do pracy, a jego stan zdrowia nie poprawił się.

W łącznej opinii z 16 listopada 2023 roku zespół biegłych sądowych lekarzy: ortopedy, neurologa, neurochirurga i lekarza medycyny pracy – stwierdzili, że R. D. jest nadal, nieprzerwanie od daty wstrzymania świadczeń rentowych, częściowo, trwale niezdolny do pracy z powodu schorzeń neurologiczno-ortopedycznych. Jednocześnie biegli sądowi lekarze zgodnie uznali, że odwołujący może wykonywać szereg prac zarobkowych nie wiążących się z nadmiernym wysiłkiem fizycznym, pełną sprawnością manualną obu kończyn górnych.

W oparciu o wyżej ustalony stan faktyczny Sąd Okręgowy wskazał, że odwołanie zasługiwało na uwzględnienie.

Sąd Okręgowy powoływał podstawę prawną rozstrzygnięcia, tj. art. 57 ust. 1, art. 58, art. 61, art. 12 i 13 ustawy z 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, wskazując, że przedmiotem sporu w niniejszej sprawie jest to, czy R. D. jest niezdolny do pracy i czy zasadne jest przywrócenie mu prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy.

Zdaniem Sądu Okręgowego analiza stanu zdrowia A. D. w okresie po ustaniu prawa do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy pozwala na stwierdzenie, że odwołujący jest nadal częściowo i trwale niezdolny do pracy od dnia wstrzymania wypłaty świadczenia, tj. od 1 sierpnia 2021 roku. Z opinii biegłych lekarza neurochirurga i lekarza medycyny pracy wynika, że odwołujący jest nieprzerwanie częściowo niezdolny do pracy, albowiem nie doszło do poprawy stanu jego zdrowia. Niezdolność do pracy odwołującego wynika ze schorzeń ruchowo-neurologicznych i po 31 lipca 2021 roku nie doszło do poprawy stanu jego zdrowia.

W konsekwencji Sąd Okręgowy na podstawie art. 477 ¹⁴ § 2 k.p.c. zmienił zaskarżoną decyzję i przyznał odwołującemu prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od 1 sierpnia 2021 r., tj. od daty zaprzestania wypłaty świadczenia, na stałe.

Apelację od powyższego wyroku złożył organ rentowy, zaskarżając wskazane orzeczenie w całości i zarzucając:

1. naruszenie przepisów prawa materialnego, tj. art. 13 ust. 2 i 3 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych poprzez jego błędną interpretację i błędne zastosowanie, a wskutek tego orzeczenie o prawie odwołującego do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od dnia 1 sierpnia 2021r. na stałe;

2. naruszenie art. 233 k.p.c. w związku z art. 227 k.p.c. poprzez dokonanie błędnych ustaleń w sprawie, w tym pominięcie zastrzeżeń ZUS do opinii biegłego z zakresu medycyny pracy.

Wskazując na powyższe zarzuty pozwany wnosił o:

1. zmianę zaskarżonego wyroku w całości poprzez orzeczenie o odmowie przyznania odwołującemu prawa do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od dnia 1 sierpnia 2021r. na stałe;

2. ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi Okręgowemu w Poznaniu do ponownego rozpoznania.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja nie zasługuje na uwzględnienie.

Wbrew zarzutom apelującego Sąd Okręgowy wydał trafne rozstrzygnięcie, które znajduje uzasadnienie w całokształcie okoliczności faktycznych sprawy oraz w treści obowiązujących przepisów prawnych. W ocenie Sądu Apelacyjnego Sąd pierwszej instancji prawidłowo przeprowadził postępowanie dowodowe, zgodnie z art. 233 § 1 k.p.c, w żaden sposób nie uchybiając przepisom prawa procesowego oraz dokonał wszechstronnej oceny całokształtu zebranego w sprawie materiału dowodowego, w konsekwencji prawidłowo ustalając stan faktyczny sprawy. W pisemnych motywach zaskarżonego wyroku Sąd Okręgowy wskazał, jaki stan faktyczny stał się jego podstawą oraz podał na jakich dowodach oparł się przy jego ustalaniu. Sąd Apelacyjny ustalenia Sądu I instancji w całości uznał i przyjął jako własne, rezygnując jednocześnie z ich ponownego szczegółowego przytaczania (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 5 listopada 1998 r., I PKN 339/98, OSNAP 1999/24/776 oraz z dnia 22 lutego 2010 r., I UK 233/09, LEX nr 585720 i z dnia 24 września 2009 r., II PK 58/09, LEX nr 558303). Również rozważania prawne, które skłoniły Sąd pierwszej instancji do uwzględnienia odwołania od zaskarżonej decyzji są trafne i Sąd Odwoławczy podziela je także w całości.

Na obecnym etapie postępowania jedyną sporną przesłanką przywrócenia prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, o którym mowa w art. 61 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, było ustalenie, czy odwołujący jest osobą w dalszym ciągu co najmniej częściowo niezdolną do pracy, zgodnie z art. 12 ust. 1 i 3 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Wskazać tutaj należy, że Sąd Okręgowy zmienił zaskarżoną decyzję i przyznał odwołującemu R. D. prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od 1 sierpnia 2021 roku na stałe.

W ocenie Sądu Apelacyjnego - na podstawie art. 12 ust. 1 i 3 ww. ustawy - Sąd Okręgowy trafnie przyjął, że odwołujący jest nadal częściowo i trwale niezdolny do pracy od dnia wstrzymania wypłaty świadczenia, tj. od 1 sierpnia 2021 roku. Na podstawie opinii biegłych lekarza neurochirurga i lekarza medycyny pracy (a ostatecznie także uzupełniającej opinii łącznej wszystkich biegłych sądowych opiniujących w sprawie) można jednoznacznie ustalić, że odwołujący jest nadal częściowo niezdolny do pracy, albowiem nie doszło do poprawy stanu jego zdrowia, zaś niezdolność do pracy odwołującego wynika ze schorzeń ruchowo-neurologicznych i po 31 lipca 2021 roku nie doszło do poprawy stanu jego zdrowia. Tak o stanie zdrowia ubezpieczonego – w kontekście jego zdolności do pracy – jednoznacznie wypowiedzieli się biegły neurochirurg i biegły medycyny pracy, a więc specjaliści właściwi dla oceny dolegliwości zgłaszanych przez odwołującego w tymże zakresie.

Zdaniem Sądu Apelacyjnego argumentacja przedstawiona przez skarżącego nie wskazuje na żadne okoliczności, które mogłyby podważyć prawidłowość wyroku Sądu Okręgowego, w szczególności apelujący nie zakwestionował skutecznie ustalenia przez Sąd I instancji istnienia częściowej niezdolności do pracy – z powodu schorzeń narządu ruchu i neurologicznych, poczynionego w oparciu o prawidłowo ocenione opinie biegłych sądowych lekarzy neurochirurga i biegłego medycyny pracy. Zasadniczym zarzutem apelującego pozwanego był argument, że Sąd Okręgowy pominął zastrzeżenia ZUS odnoszące się do opinii biegłego z zakresu medycyny pracy. Argumentacja pozwanego nie zasługuje jednak na uwzględnienie.

Wskazać należy, że w postępowaniu sądowym ocena całkowitej bądź częściowej niezdolności do pracy, w zakresie dotyczącym naruszenia sprawności organizmu i wynikających stąd ograniczeń możliwości wykonywania pracy wymaga wiadomości specjalnych, a zatem dopuszczenia dowodu z opinii biegłego sądowego. W takiej sytuacji, sąd nie może orzekać wbrew opinii biegłych sądowych. Jednak w sprawach o rentę z tytułu niezdolności do pracy ostatecznie zawsze decyduje sąd, gdyż niezdolność do pracy, jako przesłanka renty, ma tu znaczenie prawne (art. 12 i 13 ustawy o emeryturach i rentach z FUS), tak Sąd Najwyższy w wyroku z 3 września 2009 r. (sygn. III UK 30/09, LEX nr 537018).

Zgodnie z art. 12 ustawy o emeryturach i rentach z FUS, niezdolną do pracy w rozumieniu ustawy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu, przy czym przy ocenie stopnia i przewidywanego okresu niezdolności do pracy oraz rokowania co do odzyskania zdolności do pracy uwzględnia się: stopień naruszenia sprawności organizmu oraz możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji, możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne (art. 13 ust. 1 ustawy).

W zakresie oceny stopnia niezdolności ubezpieczonego do pracy i okresu trwania tej niezdolności Sąd I instancji prawidłowo oparł się przede wszystkim na opiniach biegłych lekarza neurochirurga i lekarza medycyny pracy, z których wynika, że niezdolność do pracy odwołującego wynika ze schorzeń ruchowo-neurologicznych i po 31 lipca 2021 roku nie doszło do poprawy stanu jego zdrowia. Ponadto w łącznej opinii z 16 listopada 2023 roku zespół biegłych sądowych lekarzy: ortopedy, neurologa, neurochirurga i lekarza medycyny pracy – stwierdził, że R. D. jest nadal, nieprzerwanie od daty wstrzymania świadczeń rentowych, częściowo, trwale niezdolny do pracy z powodu schorzeń neurologiczno-ortopedycznych. Ostatecznie zatem wszyscy biegli byli zgodni co do wniosku o dalszej częściowej niezdolności do pracy odwołującego na stałe.

Należy podkreślić, że Sąd Okręgowy przeprowadził bardzo wyczerpujące postępowanie dowodowe, szczegółowo badając przesłankę niezdolności do pracy u ubezpieczonego z uwzględnieniem zastrzeżeń strony pozwanej. W ocenie Sądu Apelacyjnego – jak trafnie uznał Sąd Okręgowy – opinie biegłych lekarza neurochirurga i lekarza medycyny pracy były wystarczające dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy, bez konieczności przeprowadzania dowodu z opinii innych biegłych tych samych specjalności medycznych. Co istotne w - jak wskazywano wyżej - łącznej opinii uzupełniającej z 16 listopada 2023 roku wszyscy biegli (tj. zespół biegłych: ortopedy, neurologa, neurochirurga i lekarza medycyny pracy) byli zgodni, że odwołujący jest nadal, nieprzerwanie od daty wstrzymania świadczeń rentowych, częściowo, trwale niezdolny do pracy z powodu schorzeń neurologiczno-ortopedycznych.

Zarzuty sprecyzowane w apelacji sprowadzają się do kwestionowania opinii biegłych lekarza neurochirurga i lekarza medycyny pracy – w dużej mierze poprzez powielenie zastrzeżeń do tychże opinii prezentowanych już w toku postępowania przed Sądem I instancji.

Na podstawie opinii biegłego neurochirurga Sąd Okręgowy trafnie ustalił, że R. D. jest nadal niezdolny do pracy, natomiast początek niezdolności do pracy należy wiązać z doznanym urazem kręgosłupa szyjnego, tj. 4 lipca 2010 roku. Niezdolność do pracy odwołującego ma charakter trwały z uwagi na niedowład nerwów promieniowych obustronnych z cechami porażenia kciuka lewego. Biegły wskazał także na neuralgię nerwu trójdzielnego lewego gałązki I oraz II, a także wskazał, że była prowadzona diagnostyka pod kątem naczyniaka mózgu i przebyte urazy wielonarządowe, w tym złamanie żeber po stronie prawej z cechami stłuczenia płuca prawego, uraz podstawy czaszki w okolicy skroniowej prawej, perforacja wrzodu żołądka leczona operacyjnie z powikłaniami pooperacyjnymi. Biegły rozpoznał stan po przebytym złamaniu przedramienia lewego – leczony operacyjnie, stwierdzono staw rzekomy obu kości przedramienia lewego i przepuklina brzuszna.

Stanowisko biegłego lekarza neurochirurga podzielił także biegły z zakresu medycyny pracy, stwierdzając brak poprawy stanu zdrowia odwołującego w stosunku do badania przeprowadzonego w dniu 1 sierpnia 2021 roku, w zakresie układu ruchu i nerwowego. Co istotne biegły specjalista medycyny pracy oceniał brak poprawy stanu zdrowia i istnienie dalszej częściowej niezdolności do pracy u odwołującego – na stałe – w odniesieniu do kwalifikacji zawodowych odwołującego i możliwości powrotu przez niego do pracy zawodowej. Istotne jest tutaj, że R. D. w życiu zawodowym wykonywał prace fizyczne jako budowlaniec, ślusarz, stolarz, malarz i rzemieślnik. Z tego też względu odwołujący jest trwale niezdolny do pracy, a jego stan zdrowia nie poprawił się.

Należy także podkreślić że w łącznej opinii uzupełniającej z 16 listopada 2023 roku wszyscy biegli - ortopeda, neurolog, neurochirurg i lekarz medycyny pracy – ostatecznie zgodnie stwierdzili, że R. D. jest nadal, nieprzerwanie od daty wstrzymania świadczeń rentowych, częściowo, trwale niezdolny do pracy z powodu schorzeń neurologiczno-ortopedycznych.

Apelujący kwestionując wnioski płynące z powyższych opinii powoływał argumenty sprowadzające się do odmiennej, subiektywnej oceny stanu zdrowia ubezpieczonego, jak również powoływania się na wyrywkowe okoliczności, które zdaniem pozwanego mają dowodzić tezy o braku częściowej niezdolności do pracy, bez uwzględnienia całokształtu zgromadzonej w sprawie dokumentacji medycznej, jak też wniosków płynących z opinii biegłych sądowych neurochirurga i specjalisty medycyny pracy. Sam fakt, że wnioski płynące z opinii biegłych nie są tożsame oceną organu rentowego, nie może podważać fachowych ustaleń biegłych lekarzy specjalistów właściwych do oceny schorzeń, którzy to dokonali rzetelnej oceny w tymże zakresie, zgodnie z aktualnymi wskazaniami wiedzy medycznej oraz doświadczeniem zawodowym, odnosząc się przy tym do kwalifikacji zawodowych odwołującego. Wskazać tutaj należy, że biegły z zakresu medycyny pracy oceniał brak poprawy stanu zdrowia i istnienie dalszej częściowej niezdolności do pracy u odwołującego – na stałe – w odniesieniu do kwalifikacji zawodowych odwołującego, akcentując okoliczność, że odwołujący w życiu zawodowym wykonywał prace fizyczne wymagające znacznego wysiłku, przenoszenia ciężarów i sprawności obu rąk.

Uwzględniając powyższe – Sąd I instancji słusznie uznał zatem opinie biegłych sądowych za obiektywne i przekonywujące i nie znalazł podstaw do kwestionowania ich rzetelności. W konsekwencji - na podstawie art. 233 § 1 k.p.c. - pozwalało to na zastosowanie ich jako podstawy do wydania orzeczenia w niniejszej sprawie.

Podkreślić należy, że pozwany zarzucając naruszenie przepisu art. 233 § 1 k.p.c. poprzez wadliwą ocenę dowodów, nie wykazał na czym miałaby polegać błędna, w ocenie apelującego, ocena materiału dowodowego. W szczególności zarzut ten nie może opierać się wyłącznie na zaprezentowaniu przez skarżącego subiektywnej oceny dowodów, polegającej na uznaniu za niewiarygodne opinii biegłych sądowych tylko dlatego, że pozwany nie zgadza się z wnioskami tych opinii.

Nie było podstaw do dopuszczenia dowodu z opinii innych biegłych ortopedy i neurologa, czy specjalisty medycyny pracy, zgodnie z wnioskiem pozwanego, bowiem istota sprawy została w sposób dostateczny wyjaśniona, zaś dopuszczanie kolejnych dowodów doprowadziłoby jedynie do nieuzasadnionego przedłużenia postępowania. Biegli jednoznacznie wypowiedzieli się o istnieniu dalszej częściowej niezdolności do pracy u wnioskodawcy, stąd nie było potrzeby uzupełniania postępowania dowodowego.

Podkreślić należy, że Sąd Okręgowy nie był zobowiązany do uwzględniania wniosków dowodowych pozwanego o dopuszczanie dowodów z opinii kolejnych biegłych, tak długo, aż udowodni on korzystną dla siebie tezę. Również na etapie postępowania apelacyjnego nie było podstaw do uzupełnienia postępowania dowodowego zgodnie z wnioskiem apelującego. Istota sprawy sprowadzała się bowiem do oceny spornej przesłanki niezdolności do pracy wnioskodawcy, zaś okoliczność ta została w sposób dostateczny wyjaśniona.

Wobec powyższego, zdaniem Sądu Apelacyjnego, zarzuty apelującego nie mogły zasługiwać na aprobatę, a przyjęcie przez Sąd Okręgowy, że odwołujący ma prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do wykonywania pracy zarobkowej, od dnia 1 sierpnia 2021r. na stałe, trzeba uznać za prawidłowe i mające odzwierciedlenie w ustalonym stanie faktycznym.

Konkludując, Sąd Apelacyjny na mocy art. 385 k.p.c. apelację oddalił, nie znajdując podstaw do jej uwzględnienia.

Wiesława Stachowiak