Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Poznaniu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 2 grudnia 2021 r.

Sąd Apelacyjny w Poznaniu III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: sędzia Marta Sawińska

Protokolant: Emilia Wielgus

po rozpoznaniu w dniu 2 grudnia 2021 r. w Poznaniu na posiedzeniu niejawnym

sprawy K. P.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w P.

o emeryturę górniczą

na skutek apelacji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w P.

od wyroku Sądu Okręgowego w Koninie

z dnia 30 marca 2021 r. sygn. akt III U 1129/19

1.  oddala apelację,

2.  zasądza od Zakładu Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w P. na rzecz K. P. kwotę 240 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w instancji odwoławczej.

sędzia Marta Sawińska

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 13.09.2020 r. znak: (...) Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w P. odmówił K. P. prawa do emerytury górniczej. W uzasadnieniu decyzji organ rentowy stwierdził, że wnioskodawca nie udokumentował co najmniej 25 letniego okresu pracy górniczej i równorzędnej z pracą górniczą. ZUS nie uznał jako pracy górniczej okresu od 01.09.1987r. do 04.01.1989r., od 29.10.1990r. do 30.09.2007r., ponieważ zakład pracy nie przedłożył odpowiednich dokumentów, tj. takich, które potwierdzałyby wykonywanie stale i w pełnym wymiarze czasu pracy górniczej na odkrywce. Ostatecznie pozwany ustalił, że wnioskodawca udowodnił 11 lat 1 miesiąc 14 dni okresów pracy górniczej.

Odwołanie od decyzji złożył K. P., zaskarżając decyzję w całości i domagając się zmiany decyzji poprzez przyznanie prawa do emerytury. Odwołujący podniósł, iż decyzja organu rentowego jest błędna bowiem w spornych okresach wykonywał pracę górniczą, o której mowa w art. 50c ust. 1 pkt 4 ustawy, zgodnie z załącznikiem 2 do rozporządzenia MPiPS z dnia 23.12.1994 r. Pracę wykonywał stale i w pełnym zakresie, samodzielnie.

Wyrokiem z 30.03.2021r. sygn. akt III U 1129/19 Sąd Okręgowy w Koninie w pkt 1 wyroku zmienił zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznał wnioskodawcy K. P. prawo do emerytury górniczej, poczynając od ukończenia (...) roku życia tj. od 11.03.2019 r., w pkt 2 wyroku zasądził od organu rentowego na rzecz odwołującego kwotę 180 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego, a w pkt 3 wyroku nie stwierdził odpowiedzialności organu rentowego za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji w sprawie.

Powyższy wyrok zapadł w oparciu o następujące ustalenia faktyczne i rozważania prawne:

K. P. urodzony w dniu (...), złożył w dniu 07.03.2019 r. wniosek o przyznanie prawa do emerytury górniczej. We wniosku oświadczył, że jest członkiem otwartego funduszu emerytalnego, którego środki za pośrednictwem ZUS przekazał na dochody budżetu państwa i nadal pozostaje w stosunku pracy w spółce (...). Do wniosku ubezpieczony dołączył świadectwo wykonywania pracy górniczej i równorzędnej z pracą górniczą z dnia 01.03.2019 r. wystawione przez (...) Spółka z o. o. w K., w którym pracodawca potwierdził, że K. P. jest tam zatrudniony od 03.09.1984 r. do nadal, przejęty na podstawie art. 23 ^{( 1 )}k.p. z (...) K. a wcześniej z (...) sp. z o. o., gdzie był przejęty od 01.08.2017r. W tym okresie stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał pracę górniczą określoną w art. 50c ust. 1 pkt 4 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych na stanowiskach według rozporządzenia MP i PS dnia 23.12.1994 r.:

- od 01.09.1987r. do 04.01.1989 r. – elektromonter i pomiarowy urządzeń automatyki i łączności na odkrywce zał. nr 2 pkt 5,

- od 29.10.1990r. do 30.06.2015r. – elektromonter maszyn i urządzeń górniczych na odkrywce oraz elektromonter zatrudniony w stałej grupie remontowej na odkrywce zał. nr 2 pkt 4,

-od 01.07.2015r. do nadal – rzemieślnicy i inni robotnicy zatrudnieni stale na odkrywce przy wykonywaniu bieżących robót montażowych, konserwacyjnych i remontowych: ślusarze, spawacze, elektrycy, mechanicy, monterzy, wulkanizatorzy, automatycy, cieśle: zał. 2 pkt 32.

Ponadto wnioskodawca dołączył także zaświadczenie o zatrudnieniu i wynagrodzeniu na druku (...) i kartę zasiłkową.

Pismem z dnia 26.03.2019 r. organ rentowy zwrócił się do (...) Sp. z.o.o. o nadesłanie angaży, umów o pracę, zaświadczeń o ukończeniu kursów, uprawnień do obsługi maszyn, charakterystyki stanowiska pracy z uwzględnieniem miejsc wykonywania pracy, prosił też o wyjaśnienie czy wnioskodawca wykonywał pracę na odkrywce czy też w warsztacie.

W odpowiedzi na to wezwanie (...) Sp. z.o.o. podała, że wnioskodawca w latach od 01.09.1987r do 04.01.1989r. pracował w oddziale (...) na stanowisku – elektromonter ((...))

- od 29.10.1990r. do 30.06.2015r pracował na oddziale (...) na stanowisku elektromonter

- od 01.07.2015r do nadal pracował na oddziale (...) na stanowisku spawacza. Dodano również, że wnioskodawca wykonywał pracę zgodnie z charakterystyką, pracował na odkrywce, nie pracował na warsztacie (...). Dołączono też charakterystykę stanowiska pracy wnioskodawcy na stanowisku rzemieślnik wykonujący pracę elektryczne na odkrywce oraz angaże. Po nadesłaniu dokumentów przez pracodawcę oraz po przeprowadzeniu postępowania wyjaśniającego pozwany ZUS wydał zaskarżoną decyzje, uznając za prace górniczą okres od 01.10.2007r. do 01.03.2019r. w wymiarze pojedynczym, jednocześnie stwierdził, że wnioskodawca udowodnił 11 lata 1 miesiąc i 14 dni pracy górniczej.

Pozwany ZUS natomiast nie uznał do ustalenia prawa do świadczenia okresu od 01.09.1987r. do 04.01.1989r, od 29.10.1990r. do 30.09.2007r. Z nadesłanych dokumentów wynika, że wnioskodawca pracował na stanowisku elektromontera w Oddziale (...), elektromontera maszyn i Urządzeń na Oddziale (...). Takie stanowiska nie zostały wymienione w rozporządzeniu jako stanowiska związane z pracą górniczą.

W przedmiotowej sprawie Sąd Okręgowy ustalił, że K. P. podjął pracę w (...) w K. od dnia 01.09.1987r., na stanowisku elektromontera. Te obowiązki wykonywał do 04.01.1989r. na oddziale (...), następnie powierzono wnioskodawcy z dniem 29.10.1990r. stanowisko elektromontera na oddziale E., pracował tam do 30.11.1996r. kiedy powierzono mu stanowisko elektromontera maszyn i urządzeń na odkrywce na oddziel E..

Wnioskodawca nadal pracował na stanowisku elektromontera maszyn i urządzeń na odkrywce choć zmieniały się nazwy oddziałów np. (...). Od 01.07.2015r. wnioskodawcy powierzono stanowisko rzemieślnika wykonującego prace elektryczne na odkrywce i na tym stanowisku pracuje nadal. Oddziały na których pracował wnioskodawca znajdowały się na odkrywce A. i K., B., W.. Wnioskodawca w latach 1987 do 1989 wykonywał pracę elektromontera na warsztatach, natomiast od 01.01.1993r. jego praca polegała na pomiarach długości przewodów elektrycznych na urządzeniach pomiarowych, które zasilały koparki, zwałowarki, stacjach transformatorowych. Pracę wykonywał we wkopie i z tego tytułu otrzymywał dodatek wkopowy. Następnie wnioskodawca wykonywał pracę elektromontera maszyn i urządzeń górniczych, elektromontera na odkrywce, rzemieślnika zatrudnionego na odkrywce. Mimo zmiany nazwy, do jego obowiązków należało: zapewnienie prawidłowej obsługi elektrycznej oraz utrzymanie sprawności maszyn i urządzeń na odkrywce. W szczególności brał udział przy remontach głównych maszyn podstawowych, przy przesuwaniu przenośników. Jego zadanie polegało na odłączeniu napięcia od maszyn i zabezpieczaniu kabli. Dokonywał wymian silników, ich konserwacji i smarowania, wymian transformatorów, budował tory kablowe, które służyły do zasilania maszyn, naprawiał agregaty prądotwórcze. Wnioskodawca miał również w zakresie obowiązków utrzymywanie w należytym stanie technicznym wszystkich urządzeń elektrycznych zabudowanych na przydzielonych obiektach, dokonywał czynności eksploatacyjne w terminie i zakresie określonym w ramowym harmonogramie pomiarów, prób, oględzin, przeglądów, konserwacji, remontów oraz badan stanu technicznego urządzeń elektroenergetycznych, obserwował wskazania aparatur kontrolno-pomiarowych i dokonywał oceny właściwej eksploatacji urządzeń elektrycznych, zatrzymywanie ruchu urządzeń, w przypadku stwierdzenia niebezpieczeństwa (ar). Odwołujący pracował na 4 odkrywcach: A., B., K., W.. Pracodawca od stycznia 1993r. wypłacał wnioskodawcy dodatek wkopowy za pracę na odkrywcę (k. 127). Zaliczając wnioskodawcy okres pracy od 01.01.1993r. do 31.12.2007r. w wymiarze pojedynczym wraz z okresem uznanym przez pozwanego, odwołujący udowodniłby łącznie 25 lat, 6 miesięcy i 25 dni pracy górniczej (art. 146).

Na podstawie tak ustalonego stanu faktycznego Sąd I instancji wydał zaskarżony wyrok, w którym w pkt I wyroku zmienił zaskarżoną decyzję w ten sposób, że przyznał wnioskodawcy K. P. prawo do emerytury górniczej, poczynając od ukończenia (...) roku życia tj. od 11.03.2019 r., w pkt 2 wyroku zasądził od organu rentowego na rzecz odwołującego kwotę 180 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego, a w pkt 3 wyroku nie stwierdził odpowiedzialności organu rentowego za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji w sprawie.

Na wstępie rozważań prawnych Sąd Okręgowy zacytował art. 50a ust. 1 i 2, art. 50c ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 17.12.1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych.

Po przeprowadzeniu postępowania dowodowego Sąd I instancji stwierdził, że odwołujący spełnił przesłanki do nabycia prawa do emerytury górniczej. Zdaniem Sądu I instancji przeprowadzone postępowanie dowodowe pozwoliło przyjąć, że odwołujący będąc zatrudniony na stanowisku elektromontera maszyn i urządzeń na odkrywce oraz elektromontera zatrudnionego w stałej grupie remontowej na odkrywce i rzemieślnika zatrudnionego na odkrywce wykonywał naprawy i konserwację urządzeń elektroenergetycznych począwszy od 01.01.1993r. W ocenie Sądu Okręgowego tego rodzaju prace należy zakwalifikować jako prace górnicze, o których mowa w art. 50c ust. 1 pkt 4 ustawy, gdyż są to prace wykonywane na odkrywce przy bieżącej konserwacji agregatów i urządzeń wydobywczych. Praca jaką wykonywał odwołujący może być zakwalifikowana jako praca na stanowisku elektromontera, które wymienione w powołanym rozporządzeniu z dnia 23.12.1994 r. pod pozycją 4. Po doliczeniu spornego okresu pracy górniczej i pracy górniczej przodkowej wnioskodawca udowodnił wymagany 25 letni staż pracy górniczej.

Wobec powyższego Sąd I instancji uznał, że po uwzględnieniu okresu pracy górniczej uznanej przez pozwanego oraz ustaleń dokonanych w niniejszej sprawie – okres pracy górniczej odwołującego wyniesie ponad 25 lat, a zatem odwołujący spełnia wszystkie warunki określone w art. 50a wskazanej ustawy emerytalnej. W konsekwencji Sąd Okręgowy, na podstawie art. 477 ^{( 1)} § 2 k.p.c. zmienił zaskarżoną decyzję i przyznał K. P. prawo do emerytury górniczej, poczynając od (...) roku życia tj. od 11.03.2019 r.

O kosztach zastępstwa procesowego Sąd I instancji orzekł na podstawie art. 98 § 1 k.p.c. w zw. z § 9 ust. 2 rozporządzenia z 22.10.2015r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych.

Jednocześnie, na podstawie art. 118 ust. 1a ustawy emerytalnej Sąd Okręgowy uznał, że organ rentowy nie ponosi odpowiedzialności za nieustalenie ostatniej okoliczności niezbędnej do wydania decyzji. Podkreślił, że ostatnia okoliczność niezbędna do wydania decyzji została ustalona w toku postępowania przed Sądem I instancji, gdyż dopiero na etapie postępowania sądowego można było stwierdzić, że K. P. jest uprawniony do żądanego świadczenia, albowiem dopiero przeprowadzone postępowanie dowodowe dotyczące zakresu czynności wykonywanych przez odwołującego potwierdziły, że w spornym okresie stale i pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał pracę górniczą.

Apelację od powyższego wyroku wywiódł organ rentowy zaskarżając go w całości i zarzucając mu:

1.  błąd w ustaleniach faktycznych polegający na przyjęciu, że odwołujący K. P. od 01.01.1993 r. do 30.09.2007 r. wykonywał pracę górniczą, o której mowa w art. 50c ust. 1 pkt 4 ustawy z 17.12.1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, co miało wpływ na wynik postępowania poprzez przyznanie odwołującemu prawa do emerytury górniczej, pomimo, że ustalony przez Sąd charakter czynności wykonywanych przez odwołującego w ww. okresie nie odpowiada definicji pracy górniczej, o której mowa w ww. przepisie,

2.  naruszenie przepisów prawa materialnego, tj. art. 50a ust. 1 w zw. z art. 50c ust.1 pkt 4 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych poprzez ich zastosowanie w niniejszej sprawie i przyznanie odwołującemu prawa do emerytury górniczej.

Wskazując ww. zarzuty organ rentowy wniósł o:

- zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie odwołania,

- zasądzenie od odwołującego na rzecz organu rentowego kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych za obie instancje,

ewentualnie uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji.

W odpowiedzi na apelację odwołujący K. P. wniósł o oddalenie apelacji oraz o zasądzenie od organu rentowego na jego rzecz kosztów procesu w tym kosztów postępowania według norm przepisanych.

Sąd Apelacyjny zważył co następuje:

Apelacja organu rentowego jest bezzasadna i jako taka podlegała oddaleniu.

Sąd Okręgowy rozpoznał sprawę prawidłowo i starannie, przeprowadzając właściwie postępowanie dowodowe, zaś ocena zebranego w sprawie materiału dowodowego nie budzi wątpliwości w świetle zasady wynikającej z art. 233 k.p.c. Sąd I instancji wyczerpująco wyjaśnił w uzasadnieniu kwestie sporne dotyczące przedmiotu zaskarżenia i powołał trafnie obowiązujące w tej mierze przepisy, które prawidłowo zastosował i zinterpretował, nie naruszając zaskarżonym rozstrzygnięciem przepisów procesowych, ani przepisów prawa materialnego. Podzielając w pełni ustalenia faktyczne Sądu Okręgowego, Sąd Apelacyjny przyjął je za podstawę swego rozstrzygnięcia w rozumieniu art. 382 k.p.c.

Przypomnieć należy, że bezsporne w sprawie jest, że odwołujący ukończył (...) lat, a także że złożył wniosek o przekazanie środków zgromadzonych na (...) na dochody budżetu Państwa. Z kolei przedmiotem sporu w rozpoznawanej sprawie było rozstrzygnięcie, czy praca odwołującego w okresie od 01.09.1987r. do 04.01.1989 r. oraz od 29.10.1990 r. do 30.09.2007r. była pracą górniczą.

Organ rentowy przy ustalaniu prawa do emerytury górniczej uznał za pracę górniczą okres zatrudnienia odwołującego K. P. od 01.10.2007 r. do 01.03.2019 r. liczone w wymiarze pojedynczym.

W apelacji organ rentowy zarzucił Sądowi I instancji dokonanie błędnych ustaleń faktycznych, w których Sąd przyjął, że K. P. w okresie od dnia 01.01.1993 r. do 30.09.2007 r. wykonywał pracę górniczą, o której mowa w art. 50c ust. 1 pkt 4 ustawy z dnia 17.12.1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych i przyznał odwołującemu prawo do emerytury.

Na wstępie należy przytoczyć przepisy prawa materialnego mające zastosowanie w sprawie. W myśl art. 50a ust. 1 ustawy z 17.12.1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych górnicza emerytura przysługuje pracownikowi, który spełnia łącznie następujące warunki:

1) ukończył 55 lat życia;

2) ma okres pracy górniczej wynoszący łącznie z okresami pracy równorzędnej co najmniej 20 lat dla kobiet i 25 lat dla mężczyzn, w tym co najmniej 10 lat pracy górniczej określonej w art. 50c ust. 1;

3) nie przystąpili do otwartego funduszu emerytalnego albo złożyli wniosek o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa.

Wiek emerytalny wymagany od pracowników: kobiet mających co najmniej 20 lat, a mężczyzn co najmniej 25 lat pracy górniczej i równorzędnej, w tym co najmniej 15 lat pracy górniczej, o której mowa w art. 50c ust. 1, wynosi 50 lat (ust. 2).

Zgodnie z treścią art. 50c ust. 1 pkt 4 ustawy z 17.12.1998 r. o emeryturach i rentach z FUS za pracę górniczą uważa się zatrudnienie na odkrywce w kopalniach siarki i węgla brunatnego przy ręcznym lub zmechanizowanym urabianiu, ładowaniu oraz przewozie nadkładu i złoża, przy pomiarach w zakresie miernictwa górniczego oraz przy bieżącej konserwacji agregatów i urządzeń wydobywczych, a także w kopalniach otworowych siarki oraz w przedsiębiorstwach i innych podmiotach wykonujących roboty górnicze dla kopalń siarki i węgla brunatnego, na stanowiskach określonych w drodze rozporządzenia przez ministra właściwego do spraw zabezpieczenia społecznego, w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw gospodarki i ministrem właściwym do spraw Skarbu Państwa. Przepisy art. 50c ust. 1 i ust. 2 wskazanej ustawy precyzują, jakie zatrudnienie uznaje się za pracę górniczą, a jakie za pracę równorzędną z pracą górniczą.

Rozporządzenie, o którym mowa w art. 50c ustawy emerytalnej, to rozporządzenie Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z 23.12.1994 r. w sprawie określenia niektórych stanowisk pracy górniczej oraz stanowisk pracy zaliczanej w wymiarze półtorakrotnym przy ustalaniu prawa do górniczej emerytury lub renty. Zachowało ono moc obowiązującą na podstawie art. 194 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych w zakresie, w jakim przepisy rozporządzenia nie są sprzeczne z przepisami tej ustawy. W załączniku nr 2 tego rozporządzenia określone są stanowiska, na których zatrudnienie na odkrywce w kopalniach węgla brunatnego (a także przedsiębiorstwach i innych podmiotach wykonujących prace górnicze dla kopalń węgla brunatnego) uważa się za pracę górniczą. Wśród tych stanowisk pod pozycją 4 wymienione jest stanowisko elektromontera maszyn i urządzeń górniczych na odkrywce na oraz elektromonter zatrudniony w stałej grupie remontowej na odkrywce.

Podkreślić należy, że przy ocenie, czy ubezpieczony wykonywał pracę górniczą, nie można skupiać się wyłącznie na nazwie zajmowanego stanowiska pracy, ale należy badać, jakie czynności wykonywał on w okresie, który poddawany jest badaniu. Tym samym nie ma również decydującego znaczenia dokonana przez pracodawcę kwalifikacja zajmowanego przez pracownika stanowiska pracy, jak i ewentualna zmiana tej kwalifikacji na podstawie protokołu komisji weryfikacyjnej. O uznaniu pracy za pracę górniczą w rozumieniu omawianych przepisów nie decyduje bowiem treść wymienionych dokumentów, ale charakter czynności faktycznie wykonywanych przez pracownika (wyrok Sądu Najwyższego z 25.03.1998 r., II UKN 570/97, OSNP 1999 Nr 6, poz. 213, z 22.03.2001 r., II UKN 263/00, OSNP 2002 Nr 22, poz. 553).

Sąd Apelacyjny wskazuje, że z materiału dowodowego zgromadzonego w aktach sprawy w szczególności z zeznań przesłuchanych w sprawie świadków – którzy bezpośrednio z odwołującym współpracowali wynika, że odwołujący był elektromonterem wykonującym prace na odkrywce na maszynach podstawowych tj. na koparkach i przenośnikach. Tak np. w swoich zeznaniach świadek D. D. zaznaczył, że sporządzane były dokumenty odzwierciedlające wykonywaną przez odwołującego pracę, potwierdzają to również dokumenty zawarte w aktach osobowych odwołującego – karta przebiegu pracy górniczej, w której wpisywano stanowisko i miejsce wykonywania pracy. Odwołujący otrzymywał również dodatek wkopowy, który przysługuje jedynie osobom pracującym na odkrywce. Z kolei Oddział (...), na którym pracował K. P. w spornym okresie składa się z warsztatów, brygady odkrywkowej i trakcji elektrycznej, potwierdzają to również zeznania D. D..

Odwołujący K. P. podjął pracę w (...) w K. od dnia 01.09.1987r., na stanowisku elektromontera, te obowiązki wykonywał do 04.01.1989r. na oddziale (...), następnie powierzono wnioskodawcy z dniem 29.10.1990r. stanowisko elektromontera na oddziale (...), pracował tam do 30.11.1996r. kiedy powierzono mu stanowisko elektromontera maszyn i urządzeń na odkrywce na oddziel (...). Wnioskodawca nadal pracował na stanowisku elektromontera maszyn i urządzeń na odkrywce choć zmieniały się nazwy oddziałów np. (...). Wnioskodawca w latach 1987 do 1989 wykonywał pracę elektromontera na warsztatach, natomiast od 01.01.1993r. jego praca polegała na pomiarach długości przewodów elektrycznych na urządzeniach pomiarowych, które zasilały koparki, zwałowarki, stacjach transformatorowych. Pracę wykonywał we wkopie i z tego tytułu otrzymywał dodatek wkopowy. Następnie wnioskodawca wykonywał pracę elektromontera maszyn i urządzeń górniczych, elektromontera na odkrywce, rzemieślnika zatrudnionego na odkrywce. Mimo zmiany nazwy, do jego obowiązków należało: zapewnienie prawidłowej obsługi elektrycznej oraz utrzymanie sprawności maszyn i urządzeń na odkrywce. W szczególności brał udział przy remontach głównych maszyn podstawowych, przy przesuwaniu przenośników. Jego zadanie polegało na odłączeniu napięcia od maszyn i zabezpieczaniu kabli. Dokonywał wymian silników, ich konserwacji i smarowania, wymian transformatorów, budował tory kablowe, które służyły do zasilania maszyn, naprawiał agregaty prądotwórcze. Wnioskodawca miał również w zakresie obowiązków utrzymywanie w należytym stanie technicznym wszystkich urządzeń elektrycznych zabudowanych na przydzielonych obiektach, dokonywał czynności eksploatacyjne w terminie i zakresie określonym w ramowym harmonogramie pomiarów, prób, oględzin, przeglądów, konserwacji, remontów oraz badan stanu technicznego urządzeń elektroenergetycznych, obserwował wskazania aparatur kontrolno-pomiarowych i dokonywał oceny właściwej eksploatacji urządzeń elektrycznych, zatrzymywanie ruchu urządzeń, w przypadku stwierdzenia niebezpieczeństwa (...). Odwołujący pracował na 4 odkrywcach: A., B., K., W..

Podzielić przy tym należy – w ocenie Sądu Apelacyjnego – stanowisko odwołującego zaprezentowane w odpowiedzi na apelację, że z zarządzenia powypadkowego ((...)) wynika, iż w dniu wypadku tj. 23.09.2005 r. odwołujący pracując na stanowisku elektromontera otrzymał polecenie służbowe od kierownika oddziału, by wykonać prace polegające na demontażu osprzętu elektrycznego z wagonu węglarki. Wagon ten znajdował się na terenie hali warsztatowej (...). Trudno więc zgodzić się z interpretacją apelującego, że fakt iż odwołujący wykonywał w danym dniu (w dniu wypadku) pracę na hali warsztatowej jest jednoznaczny z tym, że było to jego stałe miejsce pracy. Z dokumentu tego wynika wprost, że odwołujący wykonywał pracę na hali warsztatowej, jedynie incydentalnie, na zlecenie przełożonego, nie świadczy to również o tym, że było to jego stałe miejsce prace, które definiowało zakres jego obowiązków.

Sąd Apelacyjny podkreśla, że dla zakwalifikowania zajmowanego przez odwołującego stanowiska jako pracy górniczej istotne znaczenie miały rodzaj i miejsce powierzonej jemu pracy, a zatem faktyczne wykonywanie czynności. W toku czynności przeprowadzonych przed Sądem I instancji wynika, że odwołujący będąc zatrudniony na stanowisku elektromontera maszyn i urządzeń na odkrywce oraz elektromontera zatrudnionego w stałej grupie remontowej na odkrywce i rzemieślnika zatrudnionego na odkrywce wykonywał naprawy i konserwację urządzeń elektroenergetycznych począwszy od 01.01.1993r. Zdaniem Sądu Odwoławczego tego rodzaju prace należy zakwalifikować jako prace górnicze, o których mowa w art. 50c ust. 1 pkt 4 ustawy, gdyż są to prace wykonywane na odkrywce przy bieżącej konserwacji agregatów i urządzeń wydobywczych. Praca jaką wykonywał odwołujący może być zakwalifikowana jako praca na stanowisku elektromontera, które wymienione w powołanym rozporządzeniu z dnia 23.12.1994 r. pod pozycją 4. Po doliczeniu spornego okresu pracy górniczej i pracy górniczej przodkowej wnioskodawca udowodnił wymagany 25 letni staż pracy górniczej.

Sąd Apelacyjny podziela stanowisko Sądu I instancji, że praca odwołującego w okresie od 01.01.1993 r. do 30.09.2007 r., winna być zaliczona do prac wymienionych w załączniku nr 2 poz. 4 rozporządzenia (elektromonter maszyn i urządzeń górniczych na odkrywce oraz elektromonter zatrudniony w stałej grupie remontowej na odkrywce). Skoro zatem odwołujący wykonywał pracę na odkrywce na maszynach podstawowych jako elektromonter, to zakres jego obowiązków można zakwalifikować jako czynności związane z bieżącą konserwacją agregatów i urządzeń wydobywczych, co słusznie stwierdził Sąd I instancji. Jednocześnie zaznaczyć wypada, że w piśmie z dnia 07.10.2020 r. szczegółowo opisano zakres stanowisk odwołującego, tym samym wbrew argumentacji organu rentowego, nie sposób uznać, że nazwa przypisanego odwołującemu stanowiska całkowicie odbiega od rodzaju faktycznie wykonywanej przez niego pracy oraz że praca ta nie mieści się w definicji pracy górniczej wskazanej w art. 50c ust. 1 pkt 4 ustawy o emeryturach i rentach z FUS oraz nie została wymieniona w rozporządzeniu.

Sąd Apelacyjny w całości podziela stanowisko Sądu I instancji w zakresie ustalonego stanu faktycznego, a w związku z tym również stanowisko zaprezentowane w wyroku z 30.03.2021 r.

Zarzuty podniesione w apelacji nie podważają powyższych ustaleń, apelacja stanowi jedynie niezasadną polemikę z prawidłowymi ustaleniami i rozważaniami Sądu Okręgowego. Reasumując, odwołujący udowodnił ponad 25 letni okres pracy górniczej, w tym 15 letni okres pracy górniczej, o której mowa w art. 50c ust. 1 pkt 4, a zatem spełnił wszystkie warunki do przyznania prawa do emerytury górniczej określone w art. 50a ustawy emerytalnej.

Z powyższych względów Sąd Apelacyjny na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację jako bezzasadną, o czym orzeczono w punkcie 1 wyroku.

O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 k.p.c. w zw. z art. 99 k.p.c. oraz § 10 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 22.10.2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych. Mając powyższe na względzie, tytułem zwrotu kosztów procesu (kosztów zastępstwa procesowego) zasądzono od organu rentowego na rzecz odwołującego kwotę 240 zł – punkt 2 wyroku.

sędzia Marta Sawińska