Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Poznaniu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 26 listopada 2015 r.

Sąd Apelacyjny w Poznaniu III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSA Marek Borkiewicz

Sędziowie: SSA Dorota Goss-Kokot (spr.)

del. SSO Katarzyna Schönhof-Wilkans

Protokolant: st. insp. sąd. Dorota Cieślik

po rozpoznaniu w dniu 26 listopada 2015 r. w Poznaniu

sprawy L. Z.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z.

o prawo do emerytury

na skutek apelacji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z.

od wyroku Sądu Okręgowego w Zielonej Górze

z dnia 17 grudnia 2014 r. sygn. akt IV U 1673/14

1.  o d d a l a apelację;

2.  zasądza od pozwanego na rzecz L. Z. kwotę 120 zł tytułem kosztów procesu

w postępowaniu odwoławczym.

del. SSO Katarzyna Schönhof-Wilkans

SSA Marek Borkiewicz

SSA Dorota Goss-Kokot

UZASADNIENIE

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z. decyzją z 8 lipca 2014 roku, znak (...) odmówił L. Z. prawa do emerytury przy obniżonym wieku emerytalnym z uwagi na niewykazanie przez wnioskodawcę 15-letniego okresu pracy w warunkach szczególnych.

L. Z. w odwołaniu od decyzji domagał się uwzględnienia wszystkich kwestionowanych przez pozwanego okresów zatrudnienia, jako pracy wykonywanej w szczególnych warunkach, a w konsekwencji zmiany decyzji i przyznania prawa do emerytury.

Sąd Okręgowy Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Zielonej Górze wyrokiem z 17 grudnia 2014 roku w sprawie IV U. 1673/14 zmienił zaskarżoną decyzję, przyznając L. Z. prawo do emerytury począwszy od 30 czerwca 2014 roku (pkt 1) oraz orzekł o kosztach procesu (pkt 2).

Sąd I instancji ustalił następujący stan faktyczny:

L. Z. (ur. (...)) na dzień stycznia 1999 roku udokumentował okres składkowy i nieskładkowy w wymiarze 26 lat, 4 miesięcy i 6 dni, w tym okres wykonywania pracy w szczególnych warunkach w wymiarze 9 lat, 4 miesięcy i 17 dni.

W okresie od 5 listopada 1976 roku do 31 sierpnia 1980 roku i od 8 października 1981 roku do 31 lipa 1982 roku (tj. łącznie 4 lata 7 miesięcy i 19 dni) odwołujący był zatrudniony w Spółdzielni (...) w S. na stanowisku mechanika.

Praca odwołującego polegała na naprawie maszyn rolniczych, tj. kombajnów, ciągników, a w szczególności wtryskiwaczy i pomp wtryskowych do silników spalinowych. Odwołujący w kanałach remontowych dokonywał odłączenia silnika, jak również, jeśli zepsuty był tylko jeden tłok, jego wymiany bądź naprawy. W pozostałych przypadkach odwołujący wymontowywał całość i naprawiał - regenerował wtryskiwacze i pompy wtryskowe do silników - w specjalnym warsztacie, po czym ponownie je montował.

Spółdzielnia Kółek Rolniczych miała ok. 100 ciągników, 12 kombajnów; wszystkie silniki w tych pojazdach były spalinowe, wysokoprężne. Odwołujący pracował tak stale i w pełnym wymiarze czasu pracy.

Następnie, w okresie od 1 sierpnia 1982 roku do 23 września 1985 roku (tj.3 lata 1 miesiąc i 22 dni) odwołujący był zatrudniony w Spółdzielni Pracy (...) we W. na stanowisku mechanika maszyn szyjących . W zakładzie tym szyto cholewki do obuwia. Do jego obowiązków należało utrzymanie w ruchu, konserwacja i serwisowanie wszystkich maszyn produkcyjnych znajdujących się w hali, tj. maszyn szyjących, klejarek, bukowników, pras do wyciskania elementów, a także ich naprawa i ustawianie maszyn do odpowiedniego profilu produkcji.

Odwołujący naprawiał maszyny szwalnicze, maszyny klejące, w tym do klejenia na gorąco. W zakładzie nie zatrudniano osobno ustawiaczy maszyn, to zadanie należało także do mechaników maszyn szyjących, takich jak odwołujący.

W czasie jednej zmiany pracowało około 30 maszyn do szycia. Ustawiania maszyn, ich konserwacji i większości napraw odwołujący dokonywał bezpośrednio w hali produkcyjnej, przy trwającej produkcji, obok innych stanowisk szwalniczych, zgrzewarek, klejarek.

Jedynie poważniejsze naprawy wymagały wymontowania maszyny i przeniesienia do znajdującego się w hali kantorka. Kantorek ten wydzielony był jedynie oszklonym przepierzeniem, nie miał drzwi i panowały w nim takie same warunki jak w hali, tj. hałas, zakurzenie, wysokie temperatury.

Odwołujący w ten sposób pracował stale i w pełnym wymiarze czasu pracy i nie był przesuwany do innych prac. Inni mechanicy zatrudnieni na analogicznych stanowiskach także nie otrzymali z tego zakładu świadectw wykonywania pracy w warunkach szczególnych.

Odwołujący w okresie od 1 października 1985 roku do 31 lipca 1989 roku pracował w (...) Przedsiębiorstwie Budowlanym w G., na stanowisku mechanika - spawacza pogotowia technicznego. Odwołujący w zakładzie tym dokonywał napraw maszyn tynkarskich, suwnic, betoniarek cynkarek, sprężarek w ten sposób, że wraz z kierowcą jeździł na miejsce zepsucia maszyny i tam ją naprawiał. Odwołujący wykonywał wszystkie czynności związane z naprawą, tj. prace ślusarza, mechanika, spawacza, elektryka. Wszystkich czynności dokonywał w terenie, na zewnątrz, w różnych warunkach atmosferycznych.

W dni, w które nie było pracy w pogotowiu technicznym odwołujący naprawiał sprężarki w warsztacie, albo obsługiwał maszyny wibrujące - ubijarki, zagęszczarki. Zdarzały się dni, kiedy nie wykonywał czynności spawacza.

Odwołujący w ten sposób pracował stale i w pełnym wymiarze czasu pracy i nie był przesuwany do innych prac.

Sąd Okręgowy do pracy w szczególnych warunkach zliczył odwołującemu okresy od 5 listopada 1976 roku do 31 sierpnia 1980 roku i od 8 października 1981 roku do 31 lipca 1982 roku oraz od 1 sierpnia 1982 roku do 23 września 1985 roku i uznał, że odwołujący spełnia wszystkie przesłanki niezbędne do nabycia prawa do emerytury.

Organ rentowy zaskarżył wyrok w całości, składając apelację.

Apelujący zarzucił:

I. naruszenie przepisów postępowania art. 233 k.p.c., polegające na przekroczeniu zasady swobodnej oceny dowodów poprzez wydanie wyroku bez wyjaśnienia wszystkich okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy bez wszechstronnego ich rozpoznania szczególnie w zakresie charakteru wykonywanych zadań służbowych w okresie zatrudnienia ubezpieczonego w Spółdzielni (...) w S.;

II. naruszenie przepisów postępowania art. 233 k.p.c. polegające na przekroczeniu zasady swobodnej oceny dowodów poprzez wydanie wyroku bez wyjaśnienia wszystkich okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy i brak wszechstronnego ich rozpoznania szczególnie w zakresie charakteru wykonywanych zadań służbowych w okresie zatrudnienia w Spółdzielni Pracy (...) we W.;

III. naruszenie przepisów prawa materialnego poprzez błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie art. 184 ust. 2 ustawy z 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych w związku z § 4 ust 1 wykaz A dział XIV poz. 14 i 16 rozporządzenia z 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, poprzez uznanie iż, w rozumieniu tych przepisów pracą przy naprawie pomp wtryskowych, wtryskiwaczy i gaźników do silników spalinowych oraz praca wykonywana w kanałach remontowych przy naprawie pojazdów mechanicznych lub szynowych jest pracą mechanika polegającą na naprawie maszyn rolniczych;

IV. naruszenie art. 98 § 3 k.p.c. w związku z § 2 pkt. 1 § 12 ust. 2 rozporządzenia z 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu, poprzez zasądzenie kosztów wynagrodzenia radcy prawnego w wysokości dwukrotności stawki minimalnej, w kwocie 120 zł.

Apelujący wniósł o zmianę wyroku i oddalenie odwołania, ewentualnie o uchylenie wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja nie zasługiwała na uwzględnienie.

Odwołujący swoje prawo do emerytury wywiódł z przepisu art. 184 ust. 1 ustawy
z 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, który stanowi, iż ubezpieczonym urodzonym po dniu 31 grudnia 1948 roku przysługuje emerytura po osiągnięciu wieku przewidzianego w art. 32, 33, 39 i 40, jeżeli w dniu wejścia w życie ustawy osiągnęli:

1 ) okres zatrudnienia w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze wymaganym w przepisach dotychczasowych do nabycia prawa do emerytury w wieku niższym niż 60 lat - dla kobiet i 65 lat - dla mężczyzn oraz

2) okres składkowy i nieskładkowy, o którym mowa w art. 27.

Emerytura, o której mowa w ust. 1, przysługuje pod warunkiem nieprzystąpienia do otwartego funduszu emerytalnego albo złożenia wniosku o przekazanie środków zgromadzonych na rachunku w otwartym funduszu emerytalnym, za pośrednictwem Zakładu, na dochody budżetu państwa
(ust. 2).

Zgodnie z treścią art. 32 ust. 1 ustawy z 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach
z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych ubezpieczonym urodzonym przed dniem 1 stycznia 1949 roku będącym pracownikami, o których mowa w ust. 2 i 3, zatrudnionymi w szczególnych warunkach lub w szczególnym charakterze, przysługuje emerytura w wieku niższym niż określony w art. 27 ust. 2 i 3.

Dla celów ustalenia uprawnień, o których mowa w ust. 1, za pracowników zatrudnionych
w szczególnych warunkach uważa się pracowników zatrudnionych przy pracach o znacznej szkodliwości dla zdrowia oraz o znacznym stopniu uciążliwości lub wymagających wysokiej sprawności psychofizycznej ze względu na bezpieczeństwo własne lub otoczenia (ust. 2).

Wiek emerytalny, o którym mowa w ust. 1, rodzaje prac lub stanowisk oraz warunki, na podstawie których osobom wymienionym w ust. 2 i 3 przysługuje prawo do emerytury, ustala się na podstawie przepisów dotychczasowych (ust. 4).

Zarówno w art. 184 ust. 1 pkt 1 jak i w art. 32 ust. 4 ustawodawca odsyła do „przepisów dotychczasowych”.

Przepisy dotychczasowe to rozporządzenie Rady Ministrów z 7 lutego 1983 roku w sprawie wieku emerytalnego pracowników zatrudnionych w szczególnych warunkach lub szczególnym charakterze.

W postępowaniu przed Sądem Okręgowym sporna pozostawała przesłanka 15 letniego stażu pracy odwołującego w warunkach szczególnych.

Sąd I instancji uznał, że za taką należało uznać pracę odwołującego od 5 listopada 1976 roku do 31 sierpnia 1980 roku oraz od 8 października 1981 roku do 31 lipca 1982 roku w Spółdzielni (...) w S. oraz od 1 sierpnia 1982 roku do 23 września 1985 roku
w Spółdzielni Pracy (...) we W..

Organ rentowy zakwestionował rozstrzygnięcie Sądu w takim kształcie.

Zdaniem apelującego, Sąd I instancji naruszył art. 233 § 1 k.p.c., przekraczając granicę swobodnej oceny dowodów. Ocena dowodów powinna być wszechstronna zatem powinna obejmować dowody z zeznań odwołującego ale również z zeznań świadków i dowody
z dokumentów.

Nadto, jak podniósł apelujący, Sąd Okręgowy nie ustalił okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia w sprawie, tj. charakteru wykonywanych przez odwołującego w okresach spornych czynności służbowych.

W odniesieniu do zatrudnienia L. Z. w Spółdzielni (...) w S. skarżący wskazał, że aby zakwalifikować ten okres zatrudnienia odwołującego do pracy wykonywanej w szczególnych warunkach, należało między innymi ustalić jakie czynności i w jakim wymiarze czasu pracy odwołujący wykonywał.

Z zeznań jedynego świadka A. Z. wynika, że ubezpieczony wykonywał prace mechanika, naprawiając wszystkie maszyny rolnicze głównie naprawiając wtryskiwacze, pompy. Niektóre czynności wykonywał w kanałach remontowych. Z zeznań ubezpieczonego wynika natomiast, że większość czynności wykonywał w kanałach remontowych a zajmował się naprawianiem silników wysokoprężnych.

Relacje zeznających prowadzą do sprzecznych ustaleń, a Sąd I instancji dokonał niewłaściwej ich oceny.

Jednocześnie, jak zaznaczył apelujący, zeznania ubezpieczonego i świadków wskazują na szeroki zakres napraw. Zatem ubezpieczony nie mógł stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywać jedynie napraw pomp wtryskowych, wtryskiwaczy i gaźników do silników spalinowych, mimo, że w nich się specjalizował. Zadania mechaników daleko wykraczały poza naprawy pomp wtryskowych, wtryskiwaczy i gaźników do silników spalinowych.

Ponadto, zakres napraw wskazywany przez świadka wyklucza wykonywanie prac w kanale remontowym stale i w pełnym wymiarze czasu pracy.

Zatem praca mechanika nie była wykonywana stale i w pełnym wymiarze czasu pracy bądź w kanale remontowym bądź przy naprawie pomp wtryskowych, wtryskiwaczy i gaźników do silników spalinowych.

W wyniku kontroli instancyjnej orzeczenia Sąd Apelacyjny nie znalazł podstaw aby uwzględnić powyższe stanowisko.

W pierwszej kolejności zaznaczyć należało, że zeznania w/w świadka i odwołującego nie pozostają w sprzeczności.

A. Z. wskazał, że odwołujący nie był typowym mechanikiem z tej racji, że specjalizował się w naprawie wtryskiwaczy, pomp. Te części naprawiał we wszystkich maszynach (...), przy czym niektóre naprawy wykonywane były przez odwołującego w kanałach remontowych (k. 19 v).

Relacja odwołującego w pełni pokrywa się z zeznaniami w/w świadka (k. 19 v). Zaznaczyć trzeba, że wtryskiwacze, pompy, tłoki, pierścienie, zawory stanowią elementy silników wysokoprężnych. Zatem nie ma sprzeczności pomiędzy zeznaniami świadka, który podał, że odwołujący naprawiał wtryskiwacze i pompy a zeznaniami odwołującego, który podał, że naprawiał silniki.

Co więcej, zważywszy, że park maszynowy (...) obejmował ok. 100 ciągników
i 12 kombajnów, to wbrew twierdzeniom apelującego, całkowicie wiarygodnym jest, że odwołujący zajmował się wyłącznie naprawami silników. Okoliczność, że pozostali mechanicy wykonywali szerszy zakres napraw nie przesądza o tym, że i odwołujący musiał pracować tak jak oni.

Świadek, którego wiarygodności skarżący w żadnym stopniu nie podważył, wskazał, właśnie na fakt, że odwołujący zajmował się wyłącznie naprawami silników, tym wyróżniał się pośród mechaników.

Apelujący pominął nadto, że Sąd I instancji nie przyjął jakoby odwołujący stale i w pełnym wymiarze czasu pracy wykonywał prace w kanałach remontowych. Sąd uznał, że w okresie zatrudnienia w (...) w S. odwołujący wykonywał prace w szczególnych warunkach dwojakiego rodzaju, tj. prace mechanika przy naprawie wtryskiwaczy i pomp wtryskowych do silników spalinowych (wykaz A do rozporządzenia z 7 lutego 1983 roku, dział XIV poz. 14) oraz prace mechanika samochodowego w kanałach remontowych (wykaz A do rozporządzenia z 7 lutego 1983 roku, dział XIV poz. 16), łącznie - stale i w pełnym wymiarze czasu pracy.

W orzecznictwie Sądu Najwyższego wskazuje się, że uprawniona jest wykładnia regulacji dotyczącej emerytury za pracę w szczególnych warunkach, która pozwala objąć nią również tych pracowników, których pełny wymiar czasu pracy zajmował nie tylko jeden rodzaj pracy w szczególnych warunkach, lecz również inne rodzaje prac z poszczególnych pozycji i działów wykazu A do rozporządzenia, które pracownik wykonywał stale w zatrudnieniu. Przykładowo przez pół zmiany (dniówki) pracował przy spawaniu i przez pół zmiany wykonywał prace przy montażu konstrukcji metalowych na wysokości albo na przemian wykonywał tylko takie prace w ciągu zmiany. Wysiłek przy takiej pracy nie byłby mniejszy niż przy pracy tylko jednego rodzaju w szczególnych warunkach. Pracownik, który u jednego pracodawcy w tym samym czasie (okresie) wykonywał różne rodzaje pracy w szczególnych warunkach (wymienione w załączniku do rozporządzenia z 8 lutego 1983 roku - wykaz A), stale i w pełnym wymiarze czasu pracy, nie powinien być pozbawiony uprawnienia do zaliczenia tego okresu do zatrudnienia w szczególnych warunkach wymaganego do emerytury na podstawie art. 32 ust. 1, 2 i 4 ustawy z 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z FUS (wyroki SN z 24 stycznia 2013 roku, w sprawie III UK 47/12, z 27 stycznia 2012 roku w sprawie II UK 103/11).

Uzasadniając apelację w zakresie zatrudnienia odwołującego w Spółdzielni Pracy (...) we W. na stanowisku mechanika maszyn, skarżący również podniósł, że Sąd I instancji nie przeprowadził wszechstronnego postępowania dowodowego Świadek K. Z., którego zeznania Sąd Okręgowy uwzględnił jako miarodajne dla poczynienia ustaleń faktycznych, był zatrudniony w Spółdzielni Pracy (...) we W. od grudnia 1984 roku i nie mógł posiadać wiedzy na temat zatrudnienia L. Z. w okresie od 1 sierpnia 1982 roku. Sam odwołujący zaś jest zainteresowany rozstrzygnięciem sprawy.

Zdaniem organu rentowego, Sąd I instancji oddalając jego wniosek o dopuszczenie dowodu z akt osobowych ubezpieczonego, uniemożliwił wyjaśnienie wszystkich okoliczności sprawy.

Decyzja Sądu I instancji o oddaleniu wniosku dowodowego pozwanego była prawidłowa.

Kodeks postępowania cywilnego w art. 3 stanowi, że strony i uczestnicy postępowania obowiązani są dokonywać czynności procesowych zgodnie z dobrymi obyczajami, dawać wyjaśnienia co do okoliczności sprawy zgodnie z prawdą i bez zatajania czegokolwiek oraz przedstawiać dowody.

Apelujący już w odpowiedzi na odwołanie (z września 2014 roku) sformował wniosek o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodu z akt osobowych odwołującego na okoliczność zakresu obowiązków i faktycznie wykonywanej pracy w spornych okresach.

Na rozprawie w grudniu 2014 roku pełnomocnik ZUS oświadczył, że być może organowi rentowemu znany jest adres przechowawcy akt osobowych odwołującego i w związku z tym w odpowiedzi na odwołanie sformułowano powyższy wniosek.

Mając na uwadze powyższe oraz treść art. 207 § 6 k.p.c., Sąd Apelacyjny uznał, że skarżący podtrzymywał w toku procesu zgłoszony w odpowiedzi na odwołanie wniosek dowodowy jedynie dla zwłoki.

Wniosek powyższy jest tym bardziej uzasadniony, że w postępowaniu odwoławczym, podnosząc zarzut nieuprawionego ograniczenia przez Sąd Okręgowy postępowania dowodowego, apelujący w dalszym ciągu nie sprecyzował wniosku dowodowego, tak by przeprowadzenie dowodu było w ogóle możliwe.

Sąd I instancji rozstrzygnął na podstawie dowodów zaoferowanych przez odwołującego, które okazały się wystarczające dla dokonania ustaleń w zakresie obowiązków L. Z. podczas zatrudnienia od 1 sierpnia 1982 roku do 23 września 1985 roku w Spółdzielni Pracy (...) we W. na stanowisku mechanika maszyn szyjących .

Odnosząc się do zarzutów apelującego, Sąd II instancji za konieczne uznał zaznaczyć, że podstawy do odmowy wiarogodności lub mocy dowodowej zeznań strony, nie stanowi okoliczność, że jest ona zainteresowana wynikiem sprawy. Skarżący zaś, kwestionując ocenę dowodów ograniczył się do sformułowania takiego stwierdzenia.

Sąd II instancji uznał, że zeznania odwołującego co do spornego, w/w okresu są w pełni wiarygodne i miarodajne dla dokonania ustaleń w sprawie.

Odwołujący wskazał, że w Spółdzielni Pracy (...) zajmował się serwisem maszyn znajdujących się w hali, tj. maszyn szyjących, klejarek, pras do wyciskania elementów, bukowników. Odwołujący dokonywał napraw w hali, jak i w warsztacie, który wyodrębniony z hali był jedynie prowizorycznie i warunki w nim panujące nie różniły się od tych panujących w hali produkcyjnej. Odwołujący nastawiał maszyny jak i odpowiadał za ich konserwację.

Co istotne, odwołujący zeznał, że tak pracował stale i w pełnym wymiarze czasu pracy. Skoro tak, to argumentacja, w której pozwany podniósł, że świadek K. Z. podjął zatrudnienie w spółdzielni dopiero od 1984 roku, jest bez znaczenia dla rozstrzygnięcia. Rozpoczynając pracę, świadek mógł zaobserwować czynności wykonywane przez odwołującego niezmiennie od 1982 roku.

Znaczenie ma natomiast fakt, że relacja świadka co do zakresu czynności wykonywanych przez mechaników maszyn w spółdzielni jest w pełni spójna z zeznaniami odwołującego.

Świadek wskazał, że zadaniem mechaników było utrzymanie w ruchu wszystkich maszyn znajdujących się zakładzie, tj. maszyn szyjących, klejących (w tym do klejenia na gorąco), wycinarek. Zakład zajmował się szyciem cholewek do obuwia.

Do mechaników należała konserwacja, naprawa oraz ustawianie wszystkich maszyn. Swoje obowiązki wykonywali w hali produkcyjnej i w kantorku wyodrębnionym z hali, w którym panowały takie jednak same warunki, tj. hałas, zakurzenie, opary klejów. Przy produkcji zatrudnione były szwaczki, zgrzewarki i klejarki.

Mając na uwadze powyższe Sąd II instancji nie znalazł podstaw do uwzględnienia stanowiska organu rentowego i zweryfikowania ustaleń faktycznych w sprawie.

Sąd Apelacyjny uznał jednak, że zmiany wymagała kwalifikacja powyżej opisanych czynności wykonywanych przez odwołującego.

Niewątpliwie bowiem praca L. Z. od 1 sierpnia 1982 roku do 23 września 1985 roku odpowiada pracom określonym w wykazie A do w/w rozporządzenia z 7 lutego 1983 roku, w dziale XIV obejmującym prace róże, pod poz.25 jako: bieżąca konserwacja agregatów i urządzeń oraz prace budowlano-montażowe i budowlano-remontowe na oddziałach będących w ruchu,
w których jako podstawowe wykonywane są prace wymienione w wykazie.

Prace podstawowe wykonywane w Spółdzielni Pracy (...) we W., to prace: prasowacza, klejarza elementów odzieży i wykrawacza (przy wykrawaniu mechanicznym), określone uchwałą nr (...) Zarządu Centralnego Związku (...)
z 30 czerwca 1983 roku (opublikowaną w Biuletynie Centralnego Związku Spółdzielczości Pracy
z 10 sierpnia 1983 roku, Nr 15-16,) w wykazie A, dziale VII (w przemyśle lekkim), w pkt 8 (obsługa urządzeń do prasowania, klejenia i wykrawania wyrobów w przemyśle odzieżowym)
pod poz. od 1 do 3.

Reasumując, L. Z. legitymuje się co najmniej 15 letnim okresem pracy
w szczególnych warunkach, spełnia pozostałe przesłanki warunkujące prawo do emerytury
w obniżonym wieku i wyrok Sądu Okręgowego odpowiada prawu.

Mając na uwadze powyższe, Sąd Apelacyjny na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację organu rentowego jako bezzasadną.

O kosztach zastępstwa procesowego w instancji odwoławczej Sąd Apelacyjny orzekł w punkcie drugim wyroku, kierując się zasadą wyrażoną w art. 98 § 1 k.p.c. oraz stawkami określonymi w § 12 ust. 1 pkt 2 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu.

del. SSO Katarzyna Schönhof-Wilkans

SSA Marek Borkiewicz

SSA Dorota Goss-Kokot