Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Poznaniu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 października 2016 r.

Sąd Apelacyjny w Poznaniu III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: SSA Wiesława Stachowiak /spr./

Sędziowie: SSA Ewa Cyran

del. SSO Małgorzata Aleksandrowicz

Protokolant: st. sekr. sądowy Karolina Majchrzak

po rozpoznaniu w dniu 13 października 2016 r. w Poznaniu

sprawy B. G.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w P.

o rentę z tytułu niezdolności do pracy

na skutek apelacji B. G.

od wyroku Sądu Okręgowego w Poznaniu

z dnia 13 stycznia 2015 r. sygn. akt VIII U 5272/12

oddala apelację.

del. SSO Małgorzata Aleksandrowicz

SSA Wiesława Stachowiak

SSA Ewa Cyran

UZASADNIENIE

Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w P. decyzją z 12 listopada 2012 roku, działając na podstawie art. 61 ustawy z 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, odmówił B. G. przywrócenia prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy. Komisja Lekarska ZUS nie stwierdziła u ubezpieczonej niezdolności do pracy.

B. G. złożyła odwołanie od decyzji, podnosząc, że stan jej zdrowia jest zły.

Sąd Okręgowy w Poznaniu w Wydziale Ubezpieczeń Społecznych wyrokiem z 13 stycznia 2015 roku w sprawie VIII U 5272/12 oddalił odwołanie.

Sąd Okręgowy ustalił następujący stan faktyczny:

Odwołująca B. G. (ur. (...)) z zawodu jest pielęgniarką.

Odwołująca pracowała w zawodzie w stacji dializ (...) i na bloku operacyjnym w szpitalu przy ul. (...) oraz w karetce pogotowia w latach 1978-1984. Następnie pracowała jako starszy referent do spraw administracyjno-gospodarczych. Ponownie w 1988 roku była zatrudniona na stanowisku pielęgniarki. W latach 1988-1991 B. G. pracowało jako kierownik biura zarządu, a od 1998 roku do 2000 roku współpracowała z mężem przy prowadzeniu działalności gospodarczej w zakresie transportu. Od 2002 roku odwołująca ponownie pracuje jako pielęgniarka, obecnie na oddziale neurologicznym.

Odwołująca od 1 czerwca 2000 roku do 31 stycznia 2008 roku i od 1 kwietnia 2012 roku do 30 września 2012 roku pobierała rentę z tytułu częściowej niezdolności do pracy. Od 1 lutego 2008 roku do 31 marca 2012 roku odwołująca miała przyznaną rentę tytułu całkowitej niezdolności do pracy.

Decyzją z 10 maja 2012 roku Zakład Ubezpieczeń Społecznych przyznał odwołującej prawo do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy od 1 kwietnia 2012 roku do 30 września 2012 roku z powodu przebytego usunięcia płuca prawego z powodu raka płuca w lutym 2008 roku - bez leczenia następowego.

W trakcie hospitalizacji odwołującej od 14 czerwca 1999 roku do 19 czerwca 1999 roku w Szpitalu (...) w P. przeprowadzono wycięcie narządu rodnego z powodu mięśniaków macicy z zastosowaniem hormonalnej terapii zastępczej.

W okresie od 19 lutego 2008 roku do 29 lutego 2008 roku odwołująca była hospitalizowana w (...) Centrum (...) w P. na Oddziale (...) z rozpoznaniem adenocrcinoma bronchioloalveolare płuca prawego, migotanie przedsionków. Zastosowano leczenie w postaci torakotomii i lobektomii górnej prawej. W badaniu histopatologicznym preparatu operacyjnego wykazano guz o wymiarach 3,2 x 2,8 cm, o utkaniu gruczolaka oskrzelikowo pęcherzykowego zlokalizowanego w pobliżu otrzewnej usuniętego płata. W wyciętych wraz z płatem węzłach chłonnych nie stwierdzono zmian przerzutowych.

Badania EKG z 28 czerwca 2011 roku i z 14 lutego 2012 roku wykazały: rytm zatokowy, a w badaniu H. z 23-24 stycznia 2012 roku stwierdzono: rytm zatokowy, bez napadowych tachyarytmii.

31 grudnia 2012 roku odwołująca była hospitalizowana w (...)Zakładzie Opieki Zdrowotnej (...) w P. z rozpoznaniem bigami nadkomorowej, hipomagnezemi, napadowego migotania przedsionków w wywiadzie. Zastosowano wówczas leczenie zachowawcze.

1 stycznia 2013 roku odwołująca ponownie była hospitalizowana w ZOZ (...) w P.. Rozpoznano nadkomorowe zaburzenia rytmu, hipomagnezemię oraz nadciśnieniowe uszkodzenie mięśnia sercowego. Zastosowano leczenie zachowawcze.

Badaniem mammograficznym z 14 stycznia 2013 roku nie stwierdzono podejrzanych zagęszczeń lub skupisk mikrozwapnień.

W trakcie kolejnej hospitalizacji 4 lutego 2013 roku, w ZOZ (...) w P., stwierdzono nadkomorowe migotanie przedsionków, napadowy częstoskurcz oraz nadciśnienie tętnicze. Również i w tym przypadku zastosowano leczenie zachowawcze.

W okresie od 12 lutego 2013 roku do 15 lutego 2013 roku odwołująca była hospitalizowana w ZOZ (...) z rozpoznaniem dusznicy bolesnej nieokreślonej oraz chorób współistniejących: samoistnego (pierwotnego) nadciśnienia oraz innych określonych zaburzeń rytmu serca, w tym napadowego migotania przedsionków, napadowego częstoskurczu nadkomorowego, mnogiej ektopii komorowej układającej się w rytm bi-trigemini. W trakcie hospitalizacji zastosowano leczenie farmakologiczne.

Orzeczeniem z 29 lipca 2013 roku (...) Zespół do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w Województwie (...) w P. zaliczył odwołującą do umiarkowanego stopnia niepełnosprawności. Ustalony stopień niepełnosprawności datuje się od 26 marca 2013 roku.

Biegli sądowi lekarze kardiolog, ortopeda, neurolog, pulmonolog, onkolog, psychiatra oraz medycy pracy rozpoznali u odwołującej: stan po wycięciu gruczolaka płata górnego płuca prawego z wieloletnim przebiegiem bez nawrotu choroby nowotworowej, nadciśnienie tętnicze, zaburzenia nerwicowe nieznacznie upośledzające sprawność, zespół bólowy kręgosłupa bez istotnego upośledzenia funkcji, zespół bolesnego barku prawego, dusznicę bolesną stabilną z napadowym migotaniem przedsionków, zaburzenia rytmu serca nad- i podkomorowe ze skłonnością do bigeminii w wywiadzie, żylaki kończyn dolnych I stopnia, histerektomię z powodu mięśniaków macicy w wywiadzie, nietrzymanie moczu w wywiadzie.

U odwołującej przed 5 laty dokonano wycięcia płata górnego płuca prawego z powodu niezaawansowanego miejscowo raka gruczołowego z brzeżną lokalizacją w płacie. Radykalne usunięcie guza nowotworowego i brak przerzutów w okolicznych węzłach chłonnych należy zaliczyć do korzystnych czynników prognostycznych. Dobre rokowanie potwierdza również wieloletnia obserwacja onkologiczna odwołującej, bez objawów wznowy przebytej choroby nowotworowej. Obecnie ryzyko wystąpienia nawrotu choroby nie jest duże, natomiast prawdopodobieństwo pełnego wyleczenia wysokie. Odwołująca powinna nadal zgłaszać się na okresowe kontrole onkologiczne i prowadzić unormowany tryb życia.

Wobec powyższego, biegły onkolog stwierdził, że nie występują podstawy do uznania odwołującej za osobę częściowo bądź całkowicie niezdolną do pracy, zgodnej z posiadanymi kwalifikacjami zawodowymi. Poprawa stanu zdrowia odwołującej, w stosunku do orzeczenia lekarza orzecznika ZUS z 11 kwietnia 2012 roku wynika z ugruntowania dobrego rokowania, poprawy ogólnego stanu zdrowia, wydolności i sprawności ruchowej w związku z nadal prowadzoną rehabilitacją oraz lepszą adaptacją do nowej sytuacji życiowej powstałej po przebytym leczeniu onkologicznym.

Odwołująca jest leczona z powodu nadciśnienia tętniczego. Wartości ciśnienia tętniczego przeważnie mieszczą się w normie. Okresowe, tak jak podczas badania, są istotnie podwyższone. Związane jest to z reakcją stresową. Istnieją możliwości zabezpieczenia farmakologicznego przed tego typu wzrostem ciśnienia tętniczego. Objawy nie są typowe dla dławicy piersiowej. Nie stwierdzono u odwołującej obiektywnych cech choroby niedokrwiennej serca. Nie stwierdzono też objawów typowych dla napadowych tachyarytmii. Oznacza to, iż odwołująca nie jest obecnie i nie była w przeszłości całkowicie ani częściowo niezdolna do pracy. Biegły kardiolog wskazał także, że u odwołującej występują zaburzenia rytmu o charakterze komorowym. Arytmia nie ma charakteru napadowego. Napady migotania przedsionków występują sporadycznie, nie jest to przeciwwskazaniem do pracy. W czasie badań odwołującej nie stwierdzono obecności migotania przedsionków.

Dolegliwości o charakterze nerwicowym, zgłaszane aktualnie przez odwołującą, bez istotnej orzeczniczo depresji, nie uzasadniają orzekania o psychicznej niezdolności do pracy w żadnym stopniu.

W opinii pulmonologicznej brak jest podstaw do orzeczenia jakiejkolwiek niezdolności do pracy. Z wysokim prawdopodobieństwem choroba nowotworowa płuc została wyleczona i na tym polega poprawa stanu zdrowia odwołującej. Brak jakichkolwiek symptomów nawrotu choroby, odwołująca nie wymaga żadnego leczenia. Astma oskrzelowa jest obecna w wywiadzie ale od lat nie daje żadnych objawów ani dolegliwości - odwołująca nie jest leczona z tego powodu. Prawdopodobieństwa wznowy procesu nowotworowego nie można wykluczyć, jednakowoż nie może to stanowić o niezdolności do pracy. W razie nowych okoliczności należy podjąć nowe postępowanie orzecznicze poprzedzone zwolnieniem lekarskim.

U odwołującej stwierdzono zespół bólowy kręgosłupa bez istotnego funkcjonalnie ograniczenia ruchomości przy zachowanej poprawnej gibkości, przy ujemnych objawach korzeniowych ubytkowych i rozciągowych, bólowo ograniczone ruchy barku prawego u osoby praworęcznej, co nie narusza funkcji kończyn górnych i dolnych, chód sprawny. Nie stwierdzono istotnych przykurczów stawowych i zniekształceń kończyn, które świadczyłyby o przewlekłym, postępującym przebiegu choroby. W opinii biegłych neurologa i ortopedy obecny stan narządu ruchu i układu nerwowego u odwołującej nie narusza w sposób istotny sprawności motorycznej organizmu i nie upośledza wydolności chodu, wymaga okresowej kontroli lekarskiej i systematycznego, intensywnego usprawniania oraz leczenia farmakologicznego zaostrzeń zespołu bólowego kręgosłupa i stawów w ramach (...), wykonania diagnostyki radiologicznej, kształtowania zachowań prozdrowotnych oraz unikania przeciążeń. Istniejące schorzenia nie osiągnęły takiego stopnia zaawansowania klinicznego, który powodowałby obecnie częściową lub całkowitą niezdolność do pracy. W ostatnim czasie odwołująca nie wymagała intensyfikacji leczenia zachowawczego, podjęcia leczenia operacyjnego, pogłębienia diagnostyki radiologicznej ani też hospitalizacji z powodu schorzeń narządu ruchu i układu nerwowego. Dotychczas nie orzekano długotrwałej niezdolności do pracy z powodu schorzeń narządu ruchu i układu nerwowego.

Stan ginekologiczny odwołującej nie stanowi bezpośredniego przeciwwskazania do podjęcia pracy zawodowej. Obecnie stan ginekologiczny odwołującej jest prawidłowy, typowy dla kobiet po usunięciu macicy z przydatkami.

Wymienieni biegli nie stwierdzili dysfunkcji organizmu odwołującej w zakresie swoich specjalizacji, powodującej niezdolność do pracy. Choroba nowotworowa płuca wyleczona bez przerzutów, wymaga okresowej kontroli onkologicznej ale obecnie nie skutkuje niezdolnością do pracy w zawodzie. Nadciśnienie tętnicze jest ustabilizowane lekami, podobnie jak zaburzenia rytmu serca. Biegły kardiolog nie stwierdził dysfunkcji układu krążenia, która pozwalałaby orzekać niezdolność do pracy. Odwołująca nie wykonywała prac niebezpiecznych, w których zaburzenia rytmu serca są przeciwwskazaniem do zatrudnienia. Pozostałe schorzenia mają łagodny przebieg i nie wpływają na orzekanie niezdolności do pracy. Biegła z medycyny pracy nie stwierdza niezdolności do pracy, zgodnej z posiadanymi kwalifikacjami, zarówno w wyuczonym zawodzie pielęgniarki, jak i na pozostałych wykonywanych stanowiskach pracy.

W dalszej kolejności Sąd Okręgowy, biorąc pod uwagę fakt wykonywania przez odwołującą w trakcie swojego zatrudnienia, nie tylko prac odpowiadających jej wykształceniu, ale również doświadczenie zdobyte w czasie pracy zawodowej, uznał iż odwołująca wykazała się dużą elastycznością zawodową dostosowując swoje kwalifikacje do obowiązującego w danym czasie rynku pracy.

Sąd I instancji odniósł się także do orzeczenia o niepełnosprawności wydanego wobec odwołującej przez (...)Zespół do Spraw Orzekania o Niepełnosprawności w Województwie (...). W orzecznictwie sądowym zgodnie przyjmuje, że orzeczenie o stopniu niepełnosprawności, nawet znacznym, nie jest równoznaczne z orzeczeniem o niezdolności do pracy jako przesłance prawa do renty z ustawy o emeryturach i rentach (wyrok Sądu Najwyższego z 11 lutego 2011 roku w sprawie II UK 269/10).

Sąd I instancji uznał, iż przedstawione przez odwołującą orzeczenie o stopniu niepełnosprawności nie ma wpływu na wydaną przez biegłych opinię i nie może stanowić podstawy do uznania odwołującej za długotrwale niezdolną do pracy. Jedyną okolicznością pozwalającą na przyznanie prawa do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy jest stwierdzenie takiego stopnia niezdolności w oparciu o art. 12 ustawy o emeryturach i rentach z FUS.

Sąd Okręgowy stwierdził ponadto, że nowa dokumentacja przedkładana w procesie przez odwołującą dotyczy aktualnego stanu jej zdrowia. Natomiast Sąd ocenia legalność decyzji rentowej według stanu rzeczy istniejącego w chwili jej wydania, a więc tym samym późniejsza dokumentacja pozostaje bez wpływu na ocenę stanu zdrowia osoby ubezpieczonej.

W ocenie Sądu Okręgowego, w sprawie nie zaistniały przesłanki z art. 57 ust. 1 ustawy o emeryturach i retach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych i odwołanie podlegało oddaleniu.

Odwołująca zaskarżyła wyrok w całości, składając apelację i domagając się jego zmiany poprzez przywrócenie prawa do renty z tytułu częściowej niezdolności do pracy, względnie uchylenia zaskarżonego wyroku i przekazania sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Apelująca zakwestionowała ustalenia faktyczne w sprawie, podnosząc, że sporządzone w sprawie opinie w sposób niewłaściwy opisują jej stan zdrowia. Skarżąca wskazała także, że po wydaniu zaskarżonego wyroku stan ten uległ znacznemu pogorszeniu, na dowód czego wniosła o przeprowadzenie dodatkowych dowodów.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja okazała się bezzasadna.

Odwołująca swoje prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy, wywiodła z art. 57 ust. 1 ustawy z 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych zgodnie z którym, renta z tytułu niezdolności do pracy przysługuje osobie ubezpieczonej, jeżeli spełniła łącznie następujące warunki:

1. jest niezdolna do pracy;

2. ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy;

3. niezdolność do pracy powstała w okresach wskazanych w ustawie albo nie później niż w ciągu 18 miesięcy od ustania tych okresów.

Niezdolną do pracy w rozumieniu ustawy jest osoba, która całkowicie lub częściowo utraciła zdolność do pracy zarobkowej z powodu naruszenia sprawności organizmu i nie rokuje odzyskania zdolności do pracy po przekwalifikowaniu.

Całkowicie niezdolną do pracy jest osoba, która utraciła zdolność do wykonywania jakiejkolwiek pracy.

Częściowo niezdolną do pracy jest osoba, która w znacznym stopniu utraciła zdolność do pracy zgodnej z poziomem posiadanych kwalifikacji (art. 12 ustawy emerytalnej).

Przy ocenie stopnia i przewidywanego okresu niezdolności do pracy oraz rokowania co do odzyskania zdolności do pracy uwzględnia się:

1) stopień naruszenia sprawności organizmu oraz możliwości przywrócenia niezbędnej sprawności w drodze leczenia i rehabilitacji;

2) możliwość wykonywania dotychczasowej pracy lub podjęcia innej pracy oraz celowość przekwalifikowania zawodowego, biorąc pod uwagę rodzaj i charakter dotychczas wykonywanej pracy, poziom wykształcenia, wiek i predyspozycje psychofizyczne (art. 13 ust. ustawy).

W oparciu o art. 61 ustawy prawo do renty, które ustało z powodu ustąpienia niezdolności do pracy, podlega przywróceniu, jeżeli w ciągu 18 miesięcy od ustania prawa do renty ubezpieczony ponownie stał się niezdolny do pracy. Przez ustąpienie prawa do renty należy rozumieć sytuację określoną w art. 102 ust. 1 ustawy emerytalnej, czyli upływ okresu czasu, na jaki świadczenie zostało przyznane. W przypadku postępowania o przywrócenie prawa do renty koniecznym i jedynym warunkiem jest ponownego przyznania jest ustalenie tylko jednej z przesłanek warunkujących przyznanie prawa do świadczenia, tj. niezdolności do pracy.

Ustalenie niezdolności do pracy B. G. stanowiło przedmiot sporu w postępowaniu przed Sądem I instancji.

W tym miejscu zaznaczyć należało, iż w orzecznictwie sądów powszechnych nie budzi żadnych wątpliwości, że w postępowaniu, którego przedmiotem jest przyznanie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, koniecznym jest ustalenie stanu zdrowia osoby ubezpieczonej, z którym to stanem związana jest przedmiotowa niezdolność do pracy. Natomiast stan zdrowia osoby ubezpieczonej bezsprzecznie jest okolicznością, dla której ustalenia, niezbędne są wiadomości specjalne w rozumieniu art.278 §1 k.p.c., wymagające udziału w procesie biegłych lekarzy sądowych. Kluczowa dla tego rodzaju spraw okoliczność stanu zdrowia oraz związana z nim niezdolność do pracy – w przypadku sporu co do tej okoliczności - nie może być ustalana przez Sąd samodzielnie lub na podstawie innych tylko dowodów zgłaszanych przez strony postępowania, tj. dokumentów, zeznań świadków, wyjaśnień stron, oględzin, itp.

Sąd I instancji w niniejszej sprawie przeprowadził postępowanie dowodowe w oparciu o opinie biegłych lekarzy sądowych: kardiologa, ortopedy, neurologa, pulmonologa, psychiatry, ginekologa, chirurga onkologa oraz medycyny pracy, tj. specjalności obwiedniach do schorzeń zgłaszanych przez odwołującą. Przy czym, Sąd zobowiązywał do uzupełnienia opinii m.in. biegłego kardiologa, ponieważ odwołująca w tym zakresie zgłaszała istotne zastrzeżenia.

W postępowaniu przed Sądem II instancji odwołująca podniosła, że z uwagi na schorzenia serca była hospitalizowana i przeszła operację, domagając się aby okoliczności te zostały uwzględnione przy wyrokowaniu.

W związku z powyższym, w szczególności załączoną przez skarżącą dokumentacją medyczną, Sąd II instancji uznał, że zachodziła potrzeba uzupełnienia postępowania dowodowego.

Sąd II instancji zobowiązał biegłego kardiologa do wskazania czy stan zdrowia odwołującej uległ poprawie, a jeżeli tak, to na czym poprawa ta polega, biorąc pod uwagę treść orzeczenia lekarza orzecznika ZUS z 11 kwietnia 2012 roku. Sąd zobowiązał biegłego do uwzględnienia w opinii procesu leczenia kardiologicznego odwołującej zarówno sprzed wydania zaskarżonej decyzji jak i po, tj. po 12 listopada 2012 roku.

Biegły sądowy lekarz kardiolog wydając opinię 25 lutego 2016 roku (k 181-183) uwzględnił wyniki badania odwołującej oraz kartotekę leczenia ambulatoryjnego ((...)), 3 karty informacyjne z (...), kartę informacyjną leczenia szpitalnego (24 – 28 lutego 2015 roku), wynik echokardiografii (24 lutego 2016) oraz badania holter (7 luty 2014 i 5 czerwca 2015 roku).

Biegły rozpoznał u odwołującej zespół chorej zatoki z zaburzeniami przewodzenia - stan po implantacji układu stymulującego, komorowe zaburzenia rytmu serca, nadciśnienie tętnicze oraz zaburzenia przemian lipidów w wywiadzie.

Odwołująca cierpi na zespół chorej zatoki charakteryzujący się występowaniem czynnych rytmów ponadkomorowych. Ponadto występują komorowe zaburzenia rytmu serca bez określonego substratu arytmii, niemniej, wykluczono w zasadnie po prawidłowej koronarografii istotne znaczenie czynnika niedokrwiennego. Na przestrzeni czasu zaburzenia rytmu serca ulegały nasileniu; w lutym 2015 roku prócz znacznych zaburzeń automatyzmu pojawiły się również istotne zaburzania przewodzenia (zatokowe- przedsionkowego i przedsionkowo – komorowego) z objawami małego rzutu serca związanego z objawową bradykardią. Było to powodem wszczepienia układu stymulującego. Funkcja serca jest dość dobra, ale gorsza niż w roku 2013 (EF 62% vs 50%), przy utrzymywaniu się zaburzeń kurczliwości odcinkowej (badanie z hospitalizacji w lutym 2015 i lutym 2016 roku, badanie echokardiograficzne z hospitalizacji w 2013 roku). Stan odwołującej w zakresie kardiologicznym ulegał więc systematycznemu pogorszeniu. Przy tym, wszczepienie stymulatora łagodzi przebiegu zespołu chorej zatoki jedynie w zakresie rytmów wolnych.

W ocenie biegłego kardiologa, rozpoznana sekwencja zdarzeń pozwala na stwierdzenie obecności częściowej niezdolności do pracy z powodów kardiologicznych od czasu hospitalizacji w roku 2015 (24 lutego) na okres 3 lat. Odwołująca uprzednio nie była osobą niezdolną do pracy z powodów stricte kardiologicznych, a więc tak przed, jak i po dniu wydania decyzji (12 listopada 2012), aż do lutego 2015 roku. Trudno wiec mówić o poprawie, tym bardziej w obecności rozwoju choroby. Obecność schorzenia kardiologicznego z naturalnych powodów rozwijającego się w czasie, nie osiągnęła do czasu hospitalizacji w 2015 roku takiego nasilenia, które pozwalałoby obiektywnie na uznanie go za powodujące niezdolność do pracy w ujęciu ustawowym. Leczenie kardiologiczne nie jest w stanie powstrzymać naturalnego rozwoju zaburzeń automatyzmu i przewodzenia.

W ocenie Sądu II instancji, stanowisko biegłego przedstawione zostało w sposób wyczerpujący i jasny. Odwołująca nie wniosła zastrzeżeń do opinii, wskazując, że zgadza się z jej wnioskami (k. 190).

W oparciu o całość zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego Sąd Apelacyjny uznał, że odwołująca nie jest niezdolna do pracy na dzień 12 listopada 2012 roku, tj. na dzień wydania zaskarżonej decyzji. W tym przedmiocie opiniujący w sprawie biegli wypowiedzieli się wyczerpująco i kategorycznie.

Niezdolność do pracy stwierdzona przez biegłego kardiologa datuje się od 24 lutego 2015 roku i jest podstawą do wszczęcia nowego postępowania przez organem rentowym.

Schorzenia uwzględniane przy uznawaniu odwołującej za niezdolną do pracy dotychczas, na dzień wydania zaskarżonej decyzji stanu takiego nie powodowały.

W konsekwencji, Sąd I instancji prawidłowo oddalił odwołanie.

Mając na uwadze powyższe, Sąd II instancji na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił apelację jako bezzasadną.

del. SSO Małgorzata Aleksandrowicz

SSA Wiesława Stachowiak

SSA Ewa Cyran