Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Poznaniu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 lipca 2024 r.

Sąd Apelacyjny w Poznaniu III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: sędzia Marta Sawińska

Protokolant: Emilia Wielgus

po rozpoznaniu w dniu 24 lipca 2024 r. w Poznaniu na posiedzeniu niejawnym

sprawy B. C.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w P.

o zwrot nienależnie pobranego świadczenia

na skutek apelacji B. C.

od wyroku Sądu Okręgowego w Poznaniu

z dnia 11 maja 2023 r. sygn. akt VIII U 482/23

oddala apelację.

Marta Sawińska

UZASADNIENIE

Decyzją z 17 stycznia 2023 r., znak: (...), Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w P., na podstawie art. 138 ustawy z 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z FUS (Dz. Ust. z 2022 r., poz. 504), art. 84 ust. 1, 9 i 11 ustawy z 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. Ust. z 2022 r., poz. 1009) oraz art. 26 ustawy z 20 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (Dz. Ust. z 2022 r., poz. 1673) zobowiązał B. C. do zwrotu nienależnie pobranych świadczeń od 1 stycznia 2020 r. do 31 grudnia 2021 r. i od 1 lutego 2022 r. do 31 marca 2022 r. w kwocie 32.958,36 złotych.

Odwołanie od powyższej decyzji złożył B. C., domagając się jej zmiany oraz stwierdzenie, iż nie jest zobowiązany do zwrotu ww. kwoty.

Wyrokiem z 11 maja 2023r., sygn. akt VIII U 482/23 Sąd Okręgowy w Poznaniu, VIII Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w punkcie 1 wyroku oddalił odwołania, w punkcie 2 wyroku postanowił nie obciążać odwołującego kosztami zastępstwa procesowego.

Powyższy wyrok zapadł w oparciu o następujące ustalenia faktyczne i rozważania prawne:

B. C. urodził się (...)

Decyzją z 31 stycznia 1996 r. przyznano ww. rentę inwalidzką 3 grupy inwalidów w związku z chorobą zawodową od 13 grudnia 1995 r. W decyzji zawarte zostało pouczenie, iż prawo do emerytury lub renty ulega zawieszeniu lub świadczenia te ulegają umniejszeniu w razie m.in. osiągania dochodu (punkt III). Ponadto B. C. pouczono, iż osoba, która pobrała nienależnie jej świadczenie jest zobowiązana do ich zwrotu.

Decyzją z 16 września 1996 r. B. C. została przyznana emerytura od 3 września 1994 r.

W dniu 3 marca 1997 r. ww. złożył oświadczenie, że osiąga dochody z tytułu wykonywanej na podstawie umowy zlecenia lub umowy agencyjnej.

W dniu 17 grudnia 2002 r. organ rentowy powiadomił B. C. m.in. o tym jakiego rodzaju przychód powoduje zawieszenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy spowodowanej wypadkiem przy pracy lub chorobą zawodową oraz o obowiązku powiadomienia organu o wysokości osiąganego przychodu.

W dniu 6 stycznia 2003 r. B. C. złożył do organu rentowego oświadczenie, iż nie osiąga i nie zamierza osiągać przychodu poza świadczenie emerytalno-rentowym. W latach 2015 – 2022 r. ww. otrzymał wynagrodzenie z tytułu pełnienia funkcji członka rady nadzorczej N. Banku Spółdzielczego w R..

B. C. od 1 stycznia 2020 r. do 31 grudnia 2021 r. i od 1 lutego 2022 r. do 31 marca 2022 r. pobrał nienależnie świadczenie w kwocie 32.958,36 złotych.

Na wstępie rozważań prawnych Sąd Okręgowy wskazał, że odwołanie okazało się bezzasadne.

Następnie podał, że zgodnie z art. 138 ustawy z 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z FUS (Dz. Ust. z 2022 r., poz. 504) osoba, która nienależnie pobrała świadczenia, jest obowiązana do ich zwrotu.

Za nienależnie pobrane świadczenia w rozumieniu ust. 1 uważa się:

1) świadczenia wypłacone mimo zaistnienia okoliczności powodujących ustanie lub zawieszenie prawa do świadczeń albo wstrzymanie wypłaty świadczeń w całości lub w części, jeżeli osoba pobierająca świadczenia była pouczona o braku prawa do ich pobierania;

2) świadczenia przyznane lub wypłacone na podstawie fałszywych zeznań lub dokumentów albo w innych przypadkach świadomego wprowadzenia w błąd przez osobę pobierającą świadczenia.

Za nienależnie pobrane świadczenia w rozumieniu ust. 1 uważa się również świadczenia wypłacone z przyczyn niezależnych od organu rentowego osobie innej niż wskazana w decyzji tego organu.

Podkreślił, że nie można żądać zwrotu kwot nienależnie pobranych świadczeń za okres dłuższy niż 12 miesięcy, jeżeli osoba pobierająca świadczenia zawiadomiła organ rentowy o zajściu okoliczności powodujących ustanie lub zawieszenie prawa do świadczeń albo wstrzymanie wypłaty świadczeń w całości lub w części, a mimo to świadczenia były jej nadal wypłacane, w pozostałych zaś wypadkach - za okres dłuższy niż 3 lata, z zastrzeżeniem ust. 5.

Kwoty nienależnie pobranych świadczeń w związku z osiągnięciem przychodów, o których mowa w art. 104 ust. 1, podlegają zwrotowi za okres nie dłuższy niż 1 rok kalendarzowy poprzedzający rok, w którym wydano decyzję o rozliczeniu świadczenia, jeżeli osoba pobierająca to świadczenie powiadomiła organ rentowy o osiągnięciu przychodu, w pozostałych zaś przypadkach - za okres nie dłuższy niż 3 lata kalendarzowe poprzedzające rok wydania tej decyzji.

Organ rentowy może odstąpić od żądania zwrotu kwot nienależnie pobranych świadczeń w całości lub w części, zmniejszyć wysokość potrąceń, ustaloną zgodnie z art. 140 ust. 4 pkt 1, lub zawiesić dokonywanie tych potrąceń na okres nie dłuższy niż 12 miesięcy, jeżeli zachodzą szczególnie uzasadnione okoliczności.

Natomiast stosownie do treści art. 84 ust. 1 i 11 ustawy z 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. Ust. z 2022 r., poz. 1009) osoba, która pobrała nienależne świadczenie z ubezpieczeń społecznych, jest obowiązana do jego zwrotu wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie, w wysokości i na zasadach określonych przepisami prawa cywilnego, z uwzględnieniem ust. 11. Odsetki, z zastrzeżeniem ust. 1a, są naliczane od dnia następującego po dniu wypłaty świadczenia do dnia spłaty.

Jeżeli osoba pobierająca świadczenia zawiadomiła organ wypłacający te świadczenia o zajściu okoliczności powodujących ustanie prawa do świadczeń albo wstrzymanie ich wypłaty, a mimo to świadczenia były nadal wypłacane, kwoty nienależnie pobranych świadczeń z ubezpieczeń społecznych podlegają zwrotowi bez odsetek.

Zgodnie z art. 26 ust. 1 ustawy z 20 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (Dz. Ust. z 2022 r., poz. 1673) osobie uprawnionej do renty z tytułu niezdolności do pracy z ubezpieczenia wypadkowego oraz do emerytury na podstawie odrębnych przepisów wypłaca się, zależnie od jej wyboru:

1) przysługującą rentę powiększoną o połowę emerytury albo

2) emeryturę powiększoną o połowę renty.

Przepisu ust. 1 nie stosuje się, jeżeli osoba uprawniona osiąga przychód powodujący zawieszenie prawa do świadczeń lub zmniejszenie ich wysokości określony w ustawie o emeryturach i rentach z FUS, niezależnie od wysokości tego przychodu.

B. C. od 1 stycznia 2020 r. do 31 grudnia 2021 r. i od 1 lutego 2022 r. do 31 marca 2022 r. pobrał świadczenie w kwocie 32.958,36 złotych.

W latach 2015 – 2022 r. ww. otrzymał wynagrodzenie z tytułu pełnienia funkcji członka rady nadzorczej N. Banku Spółdzielczego w R..

Sąd Okręgowy wskazał, że w pełni zgadza się ze stanowiskiem zawartym w wyroku Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z 22 grudnia 2017 r. – III AUa 499/17, iż „w celu zastosowania art. 26 ust. 3 ustawy z 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadku przy pracy i chorób zawodowych kluczowe jest ustalenie, że osoba uprawniona do renty z tytułu niezdolności do pracy z ubezpieczenia wypadkowego oraz do emerytury na podstawie odrębnych przepisów w okresie pobierania tych zbiegających się świadczeń osiąga jakikolwiek przychód rozumiany wedle zasad z ustawy z 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, z którym łączy się obowiązek ubezpieczenia społecznego”.

Organ rentowy powiadomił B. C. m.in. o tym jakiego rodzaju przychód powoduje zawieszenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy spowodowanej wypadkiem przy pracy lub chorobą zawodową oraz o obowiązku powiadomienia organu o wysokości osiąganego przychodu. Ponadto w doręczonych odwołującemu decyzjach zawarte zostało pouczenie, iż prawo do emerytury lub renty ulega zawieszeniu lub świadczenia te ulegają umniejszeniu w razie m.in. osiągania dochodu oraz wskazano, iż osoba, która pobrała nienależnie jej świadczenie jest zobowiązana do ich zwrotu.

Mając powyższe na względzie, Sąd I instancji, na podstawie art. 477 ¹⁴ § 1 k.p.c. i powołanych powyżej przepisów prawa materialnego, oddalił odwołanie.

Oddalając odwołanie Sąd I instancji równocześnie nie obciążył odwołującego kosztami zastępstwa procesowego. Wskazał, że zgodnie z treścią art. 102 k.p.c. w przypadkach szczególnie uzasadnionych Sąd może zasądzić od strony przegrywającej tylko część kosztów albo nie obciążać jej w ogóle kosztami. Zastosowanie przez Sąd art. 102 k.p.c. powinno być oceniane w całokształcie okoliczności, które by uzasadniały odstępstwo od podstawowych zasad decydujących o rozstrzygnięciu w przedmiocie kosztów procesu. Do kręgu tych okoliczności należy zaliczyć zarówno fakty związane z samym przebiegiem procesu, jak i fakty leżące na zewnątrz procesu zwłaszcza dotyczące stanu majątkowego (sytuacji życiowej) strony procesu. Okoliczności te powinny być oceniane przede wszystkim z uwzględnieniem zasad współżycia społecznego (postanowienie SN z dnia 29 sierpnia 1975 r.- III PZ 10/75, T. Ereciński, J. Gudowski, M. Jędrzejewska: Komentarz do Kodeksu postępowania cywilnego. Część I. Postępowanie rozpoznawcze. T. I str. 237). Sąd Okręgowy uznał, iż w niniejszej sprawie zachodzi szczególnie uzasadniony wypadek. Zaskarżoną decyzją odwołujący został zobowiązany do zwrotu nienależnie pobranych świadczeń w wysokości 32.958,36 złotych. Już sam obowiązek zwrotu stanowi dla B. C. znaczne obciążenie. Ww. utrzymuje się jedynie ze świadczeń otrzymywanych od organu rentowego. Zdaniem Sądu Okręgowego zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego stanowiłoby dodatkową dolegliwość. Sąd I instancji zaznaczył, że miał również na względzie nakład pracy pełnomocnika organu rentowego oraz okoliczność, iż sprawa zakończyła się po pierwszym terminie rozprawy.

Apelację od powyższego rozstrzygnięcia wywiódł odwołujący B. C. zaskarżając wyrok w całości i zarzucając mu naruszenie:

1)  art. 233 §1 k.p.c. poprzez brak wszechstronnego rozważenia materiału dowodowego i w konsekwencji dokonania jego oceny z całkowitym pominięciem analizy przedstawionych przez odwołującego przyczyn pobierania pełnego świadczenia,

2)  naruszenie art. 138 ust. 1 i 2 pkt 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych w związku z art. 104 ust. 1 tejże ustawy i związku z art. 26 ust. 3 ustawy z dnia 30 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych oraz w związku z art. 6 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych wraz ze zmianą wynikającą z ustawy z dnia 23 października 2014 r. o zmianie ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych oraz niektórych innych ustaw i w zw. z art. 84 ust. 1 i ust. 2 pkt 1 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych poprzez przyjęcie, że wypłacone odwołującemu świadczenie jest świadczeniem nienależnym w sytuacji, gdy odwołujący nie został odpowiednio pouczony o braku prawa do jego pobierania.

Wskazując na powyższe wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku w pkt 1 poprzez ustalenie, iż odwołujący nie jest zobowiązany do zwrotu pobranych świadczeń za okres od 1 stycznia 2020 r. do 31 grudnia 2021 r. oraz od 1 lutego 2022 r. do 31 marca 2022 r. w kwocie 32958,36 zł.

Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w P. nie złożył odpowiedzi na apelację odwołującego B. C..

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Wniesioną przez odwołującego B. C. apelację uznać należy za bezzasadną.

W ocenie Sądu Apelacyjnego, rozstrzygnięcie Sądu I instancji jest oczywiście prawidłowe. Sąd Okręgowy właściwie przeprowadził postępowanie dowodowe, w żaden sposób nie uchybiając przepisom prawa procesowego, dokonał trafnej oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego i w konsekwencji prawidłowo ustalił stan faktyczny sprawy. Prawidłowo także zastosował prawo materialne. Sąd Apelacyjny podzielił ustalenia faktyczne i rozważania prawne Sądu Okręgowego, a wobec niewątpliwego wyjaśnienia wszystkich istotnych okoliczności sprawy, nie widział też konieczności uzupełniania postępowania dowodowego.

Sąd Apelacyjny podkreśla jednocześnie, że stan faktyczny w niniejszej sprawie w zasadzie nie był sporny. Przedmiotem sporu w niniejszej sprawie było natomiast ustalenie, czy istnieją podstawy do zwrotu kwoty 32958,36 zł tytułem nienależnie pobranego przez odwołującego świadczenia – renty z tytułu niezdolności do pracy spowodowanej wypadkiem przy pracy lub chorobą zawodową (w zbiegu z emeryturą jednocześnie osiągając przychód).

W pierwszej kolejności przypomnieć należy, że zgodnie z art. 26 ust. 1 ustawy z 20 października 2002 r. o ubezpieczeniu społecznym z tytułu wypadków przy pracy i chorób zawodowych (Dz. Ust. z 2022 r., poz. 1673) osobie uprawnionej do renty z tytułu niezdolności do pracy z ubezpieczenia wypadkowego oraz do emerytury na podstawie odrębnych przepisów wypłaca się, zależnie od jej wyboru:

1) przysługującą rentę powiększoną o połowę emerytury albo

2) emeryturę powiększoną o połowę renty.

Przepisu ust. 1 nie stosuje się, jeżeli osoba uprawniona osiąga przychód powodujący zawieszenie prawa do świadczeń lub zmniejszenie ich wysokości określony w ustawie o emeryturach i rentach z FUS, niezależnie od wysokości tego przychodu.

Z kolei w myśl zaś art. 138 ust. 1 ustawy z 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. Dz.U. z 2022 r., poz. 504 ze zm.), osoba, która nienależnie pobrała świadczenia, jest obowiązana do ich zwrotu. Zgodnie z art. 138 ust. 2, za nienależnie pobrane świadczenia w rozumieniu ust. 1 uważa się: 1) świadczenia wypłacone mimo zaistnienia okoliczności powodujących ustanie lub zawieszenie prawa do świadczeń albo wstrzymanie wypłaty świadczeń w całości lub w części, jeżeli osoba pobierająca świadczenia była pouczona o braku prawa do ich pobierania; 2) świadczenia przyznane lub wypłacone na podstawie fałszywych zeznań lub dokumentów albo w innych przypadkach świadomego wprowadzenia w błąd przez osobę pobierającą świadczenia. Zgodnie z ust. 3, za nienależnie pobrane świadczenia w rozumieniu ust. 1 uważa się również świadczenia wypłacone z przyczyn niezależnych od organu rentowego osobie innej niż wskazana w decyzji tego organu.

Jak wynika z art. 138 ust. 2 pkt 1 ustawy emerytalnej, świadczenie uznaje się za nienależne, nie tylko w przypadku wypłacenia go wskutek świadomego wprowadzenia organu rentowego w błąd, lecz również wtedy, gdy świadczenie zostało wypłacone mimo zaistnienia okoliczności powodujących ustanie lub zawieszenie prawa do świadczeń albo wstrzymanie wypłaty świadczeń w całości lub w części (wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 29 grudnia 2021 r., sygn. III AUa 36/20, Lex nr 3321442). Warunkiem uznania świadczenia za nienależnie pobrane jest pouczenie o okolicznościach, których wystąpienie w czasie pobierania świadczenia powoduje jego utratę (w całości lub w części). Pouczenie musi być na tyle zrozumiałe, aby pobierający świadczenie mógł je odnieść do własnej sytuacji. Ponieważ pouczenie dotyczy zmian w stanie faktycznym i prawnym w stosunku do stanu istniejącego w dacie przyznania świadczenia, pobierający świadczenie musi mieć możność skonfrontowania zmian, jakie zaszły w jego przypadku, z treścią pouczenia (wyrok Sądy Apelacyjnego w Katowicach z 18 czerwca 2019 r., sygn. III AUa 2123/18, Lex nr 2702901).

Sąd Apelacyjny podkreśla, że z ustalonego w sprawie stanu faktycznego wynika, że decyzją z 31 stycznia 1996 r. przyznano ww. rentę inwalidzką 3 grupy inwalidów w związku z chorobą zawodową od 13 grudnia 1995 r. W decyzji zawarte zostało pouczenie, iż prawo do emerytury lub renty ulega zawieszeniu lub świadczenia te ulegają umniejszeniu w razie m.in. osiągania dochodu (punkt III). Ponadto B. C. pouczono, iż osoba, która pobrała nienależne jej świadczenie jest zobowiązana do ich zwrotu. Decyzją z 16 września 1996 r. B. C. została przyznana emerytura od 3 września 1994 r. W dniu 3 marca 1997 r. ww. złożył oświadczenie, że osiąga dochody z tytułu wykonywanej na podstawie umowy zlecenia lub umowy agencyjnej. W dniu 17 grudnia 2002 r. organ rentowy powiadomił B. C. m.in. o tym jakiego rodzaju przychód powoduje zawieszenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy spowodowanej wypadkiem przy pracy lub chorobą zawodową oraz o obowiązku powiadomienia organu o wysokości osiąganego przychodu. W dniu 6 stycznia 2003 r. B. C. złożył do organu rentowego oświadczenie, iż nie osiąga i nie zamierza osiągać przychodu poza świadczenie emerytalno-rentowym.

Z powyższego wynika, że organ rentowy powiadomił B. C. m.in. o tym jakiego rodzaju przychód powoduje zawieszenie prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy spowodowanej wypadkiem przy pracy lub chorobą zawodową oraz o obowiązku powiadomienia organu o wysokości osiąganego przychodu.

Nadto Sąd Apelacyjny zwraca uwagę, że w doręczonych odwołującemu decyzjach zawarte zostało pouczenie, iż prawo do emerytury lub renty ulega zawieszeniu lub świadczenia te ulegają umniejszeniu w razie m.in. osiągania dochodu oraz wskazano, iż osoba, która pobrała nienależnie jej świadczenie jest zobowiązana do ich zwrotu. Tak w dniu 15 marca 2011 r. w decyzji waloryzującej rentę (w aktach ZUS k. 121-123) zawarto m. in. pouczenie pkt III ust. 4 iż „w razie zbiegu prawa do emerytury i renty z tytułu niezdolności do pracy w związku z wypadkiem lub chorobą zawodową, przysługującej z ubezpieczenia wypadkowego, wypłaca się w zależności od wyrobu uprawnionego emeryturę powiększoną o połowę renty albo rentę powiększoną o połowę emerytury. W przypadku osiągania przychodu (bez względu na jego wysokość) przysługuje jedno świadczenie – wybrane lub wyższe”. Tożsame pouczenie zawarto również w decyzji z 3 grudnia 2018 r. znak (...) Zakładu Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w P. o przyznaniu odwołującemu dodatku pielęgnacyjnego tj. pkt V ust. 3 iż „w razie zbiegu prawa do emerytury i renty z tytułu niezdolności do pracy w związku z wypadkiem lub chorobą zawodową wypłaca się w zależności od wyrobu: emeryturę powiększoną o połowę renty albo rentę powiększoną o połowę emerytury. W przypadku osiągania przychodu przysługuje jedno wybrane świadczenie”.

Sąd Apelacyjny zaznacza, że w niniejszym postępowaniu odwołujący kwestionował obowiązek zwrotu kwoty 32958,36 zł wskazując, że nie został odpowiednio pouczony o braku prawa do jego pobierania.

Z kolei zgodnie z art. 138 ust. 2 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych, za nienależnie pobrane świadczenia w rozumieniu ust. 1 uważa się m.in. 1) świadczenia wypłacone mimo zaistnienia okoliczności powodujących ustanie lub zawieszenie prawa do świadczeń albo wstrzymanie wypłaty świadczeń w całości lub w części, jeżeli osoba pobierająca świadczenia była pouczona o braku prawa do ich pobierania.

Mając na uwadze powyższe nie sposób zatem zgodzić się ze stanowiskiem odwołującego, że nie został on należycie pouczony przez organ rentowy o skutkach pobierania świadczenia/osiągania przychodu.

Nie było też sporu co do tego, że w latach 2015 – 2022 r. ww. otrzymał wynagrodzenie z tytułu pełnienia funkcji członka rady nadzorczej N. Banku Spółdzielczego w R..

W pismach procesowych odwołujący bardzo emocjonalnie z kolei wypowiadał się co do decyzji, w jakiej organ rentowy zwrócił się o zwrot świadczenia, wskazując, że nie wymuszał na organie rentowym żadnej wypłaty świadczenia, ani nie wprowadził organ rentowy w błąd podając nieprawdziwe dane. Podkreślić jednak należy, że nikt (ani organ rentowy ani też Sąd) nie zarzucał odwołującemu by ww. świadczenie wypłacone zostało mu na skutek jego niewłaściwego zachowania, znamienne było jednak to, że wraz z decyzją przyznającą ww. świadczenie odwołujący został pouczony o ewentualnej możliwości zwrotu (w całości czy w części) świadczenia w sytuacji, gdyby się okazało, że zostało przyznane w kwocie niewłaściwej. Zaznaczyć też należy, że organ rentowy we właściwej formie (tj. w formie decyzji) zwrócił się do odwołującego o zwrot świadczenia używając definicji ustawowej tj. „zwrot nienależnie pobranego świadczenia”.

Mając na uwadze powyższe należało stwierdzić, że Zakład Ubezpieczeń Społecznych I Oddział w P. na podstawie art. 138 ust. 1 ustawy z 17 grudnia 1998 r. w decyzji z 17 stycznia 2023 r. prawidłowo stwierdził, że odwołujący B. C. pobrał nienależne świadczenie za okres od 1 stycznia 2020 r. do 31 grudnia 2021 r. oraz od 1 lutego 2022 r. do 31 grudnia 2022 r. w łącznej kwocie 32958,36 zł (rentę z tytułu częściowej niezdolności w związku z chorobą zawodową w zbiegu z emeryturą, jednocześnie osiągając przychód), oraz jednocześnie zobowiązał go do zwrotu tej kwoty.

Uznając zarzuty odwołującego B. C. za nieuzasadnione, Sąd Apelacyjny na podstawie art. 385 k.p.c. oddalił wniesioną apelację.

Na marginesie Sąd Apelacyjny podkreśla, że odwołujący może zwrócić się do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych z wnioskiem o rozłożenie należności na raty, czy też o całkowite bądź to o częściowe jej umorzenie, w każdym bądź razie ostateczna decyzja w tym zakresie należy całkowicie do Zakładu Ubezpieczeń Społecznych.

sędzia Marta Sawińska