Portal Orzeczeń Sądu Apelacyjnego w Poznaniu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 czerwca 2022 r.

Sąd Apelacyjny w Poznaniu III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

Przewodniczący: sędzia Małgorzata Aleksandrowicz

Protokolant: Karolina Majchrzak

po rozpoznaniu w dniu 23 czerwca 2022 r. w Poznaniu na posiedzeniu niejawnym

sprawy R. S.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z.

o wysokość emerytury

na skutek apelacji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z.

od wyroku Sądu Okręgowego w Zielonej Górze

z dnia 3 listopada 2020 r. sygn. akt IV U 350/19

zmienia zaskarżony wyrok w całości i oddala odwołanie.

Małgorzata Aleksandrowicz

UZASADNIENIE

Organ rentowy - Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z. decyzją z dnia 21 stycznia 2019 r. przyznał prawo do emerytury i ustalił wysokość emerytury dla wnioskodawcy R. S., w oparciu o art. 24 ust. 1 i art. 26 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. Dz.U. z 2015 r. poz. 748 ze zm.). Zakład wskazał w decyzji, że podstawa wymiaru świadczenia ulega pomniejszeniu o kwotę stanowiącą sumę kwot pobranych emerytur w wysokości przed odliczeniem zaliczki na podatek dochodowy i składki na ubezpieczenie społeczne.

Od tej decyzji odwołanie do Sądu Okręgowego w Zielonej Górze wniósł R. S. wskazując, że nie zgadza się na odliczanie od ustalonej podstawy wymiaru emerytury kwoty pobranych wcześniej emerytur. W jego ocenie określenie wysokości emerytury powinno się odbywać wg przepisów obowiązujących do końca 2012 r. ponieważ prawo do emerytury nabył zanim weszła w życie zmiana przepisów, przewidująca takie obniżenie. Nadto wnioskodawca podniósł, że ustawodawca nie przewidział żadnych przepisów przejściowych.

W odpowiedzi na odwołanie pozwany Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z. domagał się jego oddalenia.

Wyrokiem z dnia 3 listopada 2020r. Sąd Okręgowy Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Zielonej Górze IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych, sygn. akt IVU 350/19 zmienił zaskarżoną decyzję w ten sposób, że ustalił prawo do obliczenia emerytury bez pomniejszania o kwotę stanowiącą sumę kwot pobranych emerytur (pkt 1). Nadto zasądził od pozwanego na rzecz wnioskodawcy kwotę 180 zł tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego (pkt 2).

Podstawą rozstrzygnięcia Sądu pierwszej instancji były następujące ustalenia faktyczne i rozważenia prawne:

Wnioskodawca R. S. urodził się w dniu (...) Mieszka we W.. Od dnia 20 czerwca 2009 roku był uprawniony do wcześniejszej emerytury na podstawie art. 184 w związku z art. 46 i 39 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych. Była to decyzja z 10 września 2009r. znak (...).

W dniu 2 stycznia 2019r. wnioskodawca wystąpił z wnioskiem o przyznanie emerytury w związku z ukończeniem powszechnego wieku emerytalnego.

Organ rentowy - Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w Z. decyzją z dnia 21 stycznia 2019 r. przyznał prawo do emerytury i ustalił wysokość emerytury dla wnioskodawcy R. S. w oparciu o art. 24 ust. 1 i art. 26 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. Dz.U. z 2015 r. poz. 748 ze zm.). Świadczenie przyznano od dnia nabycia uprawnień to jest 15 stycznia 2019r. Wobec ustalenia, że emerytura przyznana z art. 24 i ustalona w myśl art. 26 powołanej ustawy emerytalnej była świadczeniem mniej korzystnym, wnioskodawcy nadal wypłacano świadczenie dotychczasowe.

Wysokość emerytury wyliczona hipotetycznie zgodnie z art. 26 ustawy emerytalnej wynosi dla wnioskodawcy 5.261,07zł. Ta wysokość jest bez pomniejszeń o kwotę stanowiącą sumę kwot pobranych emerytur.

Sąd Okręgowy w Zielonej Górze uznał, że odwołanie jest zasadne.

Sąd pierwszej instancji wskazał, że stosownie do treści art. 25 ust.1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych podstawę obliczenia emerytury, o której mowa w art. 24, stanowi kwota składek na ubezpieczenie emerytalne, z uwzględnieniem waloryzacji składek zewidencjonowanych na koncie ubezpieczonego do końca miesiąca poprzedzającego miesiąc, od którego przysługuje wypłata emerytury, zwaloryzowanego kapitału początkowego określonego w art. 173-175 oraz kwot środków zewidencjonowanych na subkoncie, o którym mowa w art. 40a ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych, z zastrzeżeniem ust. 1a i 1b oraz art. 185.

Z kolei ustęp 1 b tego przepisu przewiduje, że jeżeli ubezpieczony pobrał emeryturę na podstawie przepisów art. 26b, 46, 50, 50a, 50e, 184 lub art. 88 ustawy z dnia 26 stycznia 1982 r. - Karta Nauczyciela (Dz.U. z 2014 r. poz. 191 i 1198, z 2015 r. poz. 357, 1268 i 1418 oraz z 2016 r. poz. 668), podstawę obliczenia emerytury, o której mowa w art. 24, ustaloną zgodnie z ust. 1, pomniejsza się o kwotę stanowiącą sumę kwot pobranych emerytur w wysokości przed odliczeniem zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych i składki na ubezpieczenie zdrowotne.

Wskazany ustęp 1 b został dodany do art. 25 ustawy o emeryturach i rentach z FUS ustawą z dnia 11.05.2012 r. (Dz.U. z 2012 r. poz. 637). Zgodnie z brzmieniem art. 22 ww. aktu prawnego ustawa ta weszła w życie z dniem 1 stycznia 2013 r. Przepisy ustawy nie przewidywały innych reguł intertemporalnych.

Sąd pierwszej instancji wskazał również, że w orzecznictwie przyjmuje się, iż decydującym o zastosowaniu nowego stanu prawnego, wynikającego z wprowadzenia do ustawy emerytalnej art. 25 ust. 1b jest chwila uzyskania prawa do emerytury w związku z osiągnięciem powszechnego wieku emerytalnego (spełnienia przesłanek do jego nabycia). O zastosowaniu nowego przepisu nie decyduje natomiast moment, od którego nastąpiła wypłata świadczenia. Czym innym jest bowiem nabycie samego prawa do emerytury a czym innym jego wypłata, która jest z reguły uzależniona od złożenia wniosku przez ubezpieczonego.

Zdaniem Sądu Okręgowego - oznacza to, że analizowany przepis nie znajdzie zastosowania do stanu faktycznego, w którym ubezpieczony nabył prawo do emerytury powszechnej przed 1 stycznia 2013 r. a jedynie wniosek o jej przyznanie i ustalenie złożył już w okresie obowiązywania art. 25 ust. 1 b ustawy (tak Sąd Apelacyjny w Szczecinie w wyroku z dnia 8 października 2015 r. III AUa 970/14).

Sąd pierwszej instancji zwrócił uwagę, że wnioskodawca nabył prawo do emerytury wcześniejszej z dniem 20.06.2009r. W tej dacie nie obowiązywał jeszcze art. 25 ust. 1 b ustawy emerytalnej, zobowiązujący organ rentowy do pomniejszenia jej podstawy wymiaru o kwotę emerytury wypłaconej na podstawie art. 184 ustawy emerytalnej.

W ocenie Sądu rozpatrującego sprawę zasadne było zatem stanowisko wnioskodawcy, że kwota emerytury ustalonej mu w związku z osiągnięciem powszechnego wieku emerytalnego nie podlega pomniejszeniu o sumę pobranej emerytury wcześniejszej. Dotyczy to także możliwości częściowego pomniejszenia tj. o kwoty wcześniejszej emerytury pobranej za okres od dnia 1 stycznia 2013 r. (tj. od dnia wejścia w życie przepisu art. 25 ust. 1b). W dniu (...) wnioskodawca ukończył (...)rok życia i osiągnął powszechny wiek emerytalny. Od tej daty wypłacana emerytura nie była już emeryturą wcześniejszą. Z chwilą osiągnięcia powszechnego wieku emerytalnego nieistotne stały się przesłanki do nabycia emerytury uprzywilejowanej przyznawanej w obniżonym wieku emerytalnym a uregulowanej w art.184 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu ubezpieczeń Społecznych (test jedn. Dz.U. z 20017 roku, poz.1383). W myśl art.100 ust.1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 roku o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (tekst jedn. Dz.U. z 2017 roku, poz.1383) prawo do świadczenia powstaje z chwilą spełniania warunków ustawowych, co w przypadku prawa do emerytury określonej w art. 26 tej ustawy oznacza osiągnięcie powszechnego wieku emerytalnego.

Dalej Sąd Okręgowy wskazał, że celem regulacji wprowadzonej od dnia 1 stycznia 2013 roku przez dodanie przepisu art. 25 ust. 1b ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz.U. 2017.1881), w myśl którego "jeżeli ubezpieczony pobrał emeryturę na podstawie przepisów art. 26b ,46, 50,50a, 184 lub art.88 ustawy z dnia 26 stycznia 1982r. - Karta Nauczyciela (Dz.U. z 2006r. nr 97 poz.674 ze zm.) podstawę obliczenia emerytury, o której mowa w art. 24, ustaloną zgodnie z ust.1, pomniejsza się o kwotę stanowiącą sumę kwot pobranych emerytur w wysokości przed odliczeniem zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych i składki na ubezpieczenie zdrowotne", było uwzględnienie okoliczności, że nabycie prawa do emerytury w obniżonym wieku emerytalnym wiąże się z wcześniejszą realizacją prawa do emerytury i tym samym skonsumowaniem części kapitału składkowego.

W niniejszej sprawie kwestia sporna dotyczyła możliwości ustalenia wysokości emerytury wnioskodawcy przysługującej mu w powszechnym wieku emerytalnym, z powołaniem się na wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 6 marca 2019 r. sygn. akt P 20/16, który stanowi że "art. 25 ust. 1b ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (...), w zakresie w jakim dotyczy urodzonych w (...) r. kobiet, które przed 1 stycznia 2013 r. nabyły prawo do emerytury na podstawie art. 46 tej ustawy, jest niezgodny z art. 2 Konstytucji Rzeczpospolitej Polskiej". Wnioskodawca bowiem zgłosił żądanie ustalenia wysokości emerytur z pominięciem normy z art. 25 ust. 1b ustawy emerytalnej, a więc bez pomniejszenia o kwotę stanowiącą sumę kwot pobranych emerytur wcześniejszych.

Sąd meriti podkreślił, że Trybunał Konstytucyjny w powołany wyroku dokonywał oceny konstytucyjności art. 25 ust. 1b ustawy o FUS jedynie w takim zakresie, jaki został określony w pytaniu prawnym. To znaczy, że przedmiotem oceny Trybunału był wyłącznie sam fakt posłużenia się przez ustawodawcę mechanizmem potrącenia w odniesieniu do konkretnej grupy osób ubezpieczonych. W tym bowiem ujęciu pytający sąd kwestionował konstytucyjność art. 25 ust. 1b ustawy o FUS, stawiając zarzuty niezgodności tego przepisu z art. 2, art. 67 ust. 1 i art. 32 ust. 1 Konstytucji, starał się podważyć dopuszczalność zastosowania mechanizmu ustawowego przewidzianego w art. 25 ust. 1b ustawy o FUS w odniesieniu do kobiet urodzonych w (...) r., które nabyły prawo do wcześniejszej emerytury przed 1 stycznia 2013 r. Tylko w tym konkretnym zakresie Trybunał dokonał zatem kontroli konstytucyjności art. 25 ust. 1b ustawy o FUS. Poza zakresem zaskarżenia, a przez to także poza zakresem kontroli Trybunału, znalazła się natomiast ocena tego, w jaki sposób ustawodawca ukształtował ogólnie mechanizm potrącenia przewidziany w tym przepisie.

Jak wskazał Trybunał Konstytucyjny w uzasadnieniu orzeczenia, istotne znaczenie ma bowiem to, że mechanizm ustalania podstawy emerytury powszechnej zgodnie z zasadą przewidzianą w art. 25 ust. 1b ustawy obowiązuje od 1 stycznia 2013 r. Ma zatem zastosowanie tylko do pewnej grupy kobiet korzystających z wcześniejszej emerytury - tych, które urodziły się w (...) r. Tylko te ubezpieczone, przechodząc na wcześniejszą emeryturę, osiągnęły powszechny wiek emerytalny już po wejściu w życie kwestionowanego art. 25 ust. 1b ustawy o FUS. Ich sytuacja prawna w odniesieniu do sposobu obliczenia podstawy emerytury powszechnej została więc ukształtowana z zastosowaniem tego przepisu. Dalej Trybunał analizował powyższe i stwierdził, że wprowadzenie do ustawy o FUS mechanizmu potrącania kwot pobranych świadczeń z tytułu wcześniejszej emerytury przy obliczaniu podstawy emerytury powszechnej dla kobiet urodzonych w (...) r. nastąpiło z naruszeniem wynikającej z art. 2 Konstytucji zasady zaufania do państwa i stanowionego przez nie prawa. "Ubezpieczone, które zdecydowały się przejść na wcześniejszą emeryturę, nie miały – w momencie podejmowania tej decyzji na podstawie obowiązującego wówczas stanu prawnego - świadomości co do skutków prawnych, jakie może ona wywoływać w sferze ich przyszłych uprawnień z tytułu emerytury powszechnej. Nie mogły przewidzieć, że przejście na emeryturę jeszcze przed osiągnięciem powszechnego wieku emerytalnego, będzie wiązało się z pomniejszeniem zgromadzonego kapitału o pobrane świadczenia. Nie spodziewały się, że fakt wypłacania świadczeń emerytalnych wpłynie na sposób ustalania wysokości świadczenia w ramach emerytury powszechnej." "Ustawodawca, dokonując zmiany zasad ustalania wysokości emerytury powszechnej w stosunku do kobiet urodzonych w (...) r., naruszył zatem zasadę lojalności państwa względem obywateli. Wprowadzając nowe, mniej korzystne zasady po rozpoczęciu realizacji uprawnień w zakresie wcześniejszej emerytury, naraził te kobiety na nieprzewidziane skutki, które w istocie stanowiły dla nich pułapkę. Gdyby w momencie podejmowania decyzji o przejściu na taką emeryturę wiedziały, jakie będą tego konsekwencje dla ustalania wysokości emerytury powszechnej, być może nie skorzystałyby z tego uprawnienia".

Zdaniem Sądu rozpoznającego sprawę, zmiany w przepisach ograniczające dotychczasowe uprawnienia, czy też wprowadzające dodatkowe warunki do nabycia świadczeń, nie mają wpływu na istnienie prawa nabytego (powstałego przed tymi zmianami), niezależnie od tego kiedy złożono wniosek o realizację świadczenia. Nowa ustawa nie może pozbawić ubezpieczonego prawa, które nabył na mocy poprzedniej regulacji(ustawy). Zgodnie z orzecznictwem Trybunału Konstytucyjnego w sferze praw emerytalno-rentowych zasadą ochrony praw nabytych objęte są zarówno prawa nabyte w drodze skonkretyzowanych decyzji, przyznających świadczenia, jak i prawa nabyte in abstracto zgodnie z ustawą przed zgłoszeniem wniosku o ich przyznanie.

Brak przepisu intertemporalnego dotyczącego art. 25 ust. 1b powoływanej wyżej ustawy, nie może krzywdzić osób ubezpieczonych znajdujących się w sytuacji odwołującego. Taka sytuacja zachodziła w przedmiotowej sprawie.

Z powyższych względów Sąd Okręgowy na podstawie art.477 ¹⁴ par. 2 k.p.c. orzekł, jak w punkcie I sentencji.

O kosztach zastępstwa procesowego (pkt II ) orzeczono na podstawie art. 98 § 1 i 3 k.p.c. w zw. z § 9 ust. 2 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22.10.2015r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (t.j. Dz. U. z 2018 r. poz. 265 ze zm.)

Apelację od wyroku wniósł pozwany organ rentowy zaskarżając go w całości i zarzucając mu naruszenie art. 24 art. 25 i art. 26 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z FUS poprzez ich błędne zastosowanie i ustalenie prawa do obliczenia emerytury bez pomniejszania o kwotę stanowiącą sumę kwot pobranych emerytur.

Wskazując na powyższe pozwany wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i oddalenie odwołania.

Sąd Apelacyjny zważył co następuje:

Apelacja organu rentowego zasługiwała na uwzględnienie.

Sąd Apelacyjny, po rozważeniu na nowo całego zebranego w sprawie materiału oraz w związku z podnoszonymi zarzutami apelacji uznał, że rozstrzygnięcie Sądu Okręgowego nie jest trafne. Sąd I instancji wprawdzie poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne i w tym zakresie Sąd II instancji przyjął je za własne (art. 382 k.p.c.), jednak dokonał nieprawidłowej oceny prawnej zgłoszonego w odwołaniu żądania.

Przypomnienia wymaga, że odwołujący R. S. urodził się (...) i w oparciu o decyzję z dnia 10 września 2009 r. był uprawniony do wcześniejszej emerytury od dnia 20 czerwca 2009 r., przyznanej mu na podstawie art. 184 w związku z art. 46 i 39 ustawy o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych ( zwanej dalej ustawą emerytalną).

Decyzją z dnia 21 stycznia 2019 r. pozwany przyznał odwołującemu emeryturę na podstawie art. 24 i 26 ustawy emerytalnej od osiągnięcia wieku emerytalnego tj. (...) r. Ponieważ wnioskodawca pobrał emeryturę na podstawie art. 46 ustawy emerytalnej to organ rentowy, w oparciu o art. 25 ust. 1 b - obowiązującego od dnia 1.01.2013 r., pomniejszył tak obliczoną podstawę emerytury o sumę kwot pobranych emerytur.

Jak wskazuje ww. art. 25 ust 1b, jeżeli ubezpieczony pobrał emeryturę częściową lub emeryturę na podstawie przepisów art. 46, 50, 50a, 50e, 184 lub art. 88 ustawy z dnia 26 stycznia 1982 r. - Karta Nauczyciela (Dz.U. z 2021 r. poz. 1762), podstawę obliczenia emerytury, o której mowa w art. 24, ustaloną zgodnie z ust. 1, pomniejsza się o kwotę stanowiącą sumę kwot pobranych emerytur w wysokości przed odliczeniem zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych i składki na ubezpieczenie zdrowotne.

Ubezpieczony domagał się określenia wysokości jego emerytury według przepisów obowiązujących przed 1 stycznia 2013r. Powołał się na stanowisko Trybunału Konstytucyjnego zawarte w orzeczeniu z dnia 6 marca 2019r., dotyczącego kobiet (...)r, które przeszły na wcześniejszą emeryturę. Żądania odwołującego nie były zasadne.

Zgodnie z tezą zawartą w Postanowieniu Sądu Najwyższego z dnia 22 stycznia 2019 r. II UK 603/17 (Legalis nr 1884448), zastosowanie art. 25 ust. 1b ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. Dz.U. z 2018 r. poz. 1270 ze zm.) do tych emerytów, którzy osiągnęli powszechny wiek emerytalny i wniosek o emeryturę z tego tytułu złożyli w nowym stanie prawnym, po wejściu w życie niekorzystnego sposobu wyliczania emerytury, nie budzi wątpliwości konstytucyjnych i jest uzasadnione obowiązującą w prawie ubezpieczeń społecznych zasadą realizacji prawa do emerytury według przepisów obowiązujących w dniu złożenia wniosku. W sprawie, w której ubezpieczony spełnił warunki do emerytury z tytułu wieku i wniosek o emeryturę złożył w czasie obowiązywania art. 25 ust. 1b ustawy o emeryturach rentach, przy ustalaniu podstawy wymiaru emerytury oraz jej wysokości, należało stosować określoną wyraźnie w tym przepisie zasadę usprawiedliwionego pomniejszenia podstawy wymiaru ustalanej emerytury o sumy wcześniej pobranej emerytury w wysokości przed odliczeniem zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych i składki na ubezpieczenie zdrowotne.

Przekładając powyższe na stan niniejszej sprawy należy zauważyć, że ubezpieczony R. S. spełnił warunki do emerytury z tytułu wieku i wniosek o emeryturę powszechną złożył w czasie obowiązywania art. 25 ust. 1b ustawy o emeryturach rentach, bo w 2019 r. zatem przy ustalaniu podstawy wymiaru emerytury oraz jej wysokości, prawidłowo organ rentowy zastosował określoną wyraźnie w tym przepisie zasadę usprawiedliwionego pomniejszenia podstawy wymiaru ustalanej emerytury o sumy wcześniej pobranej emerytury w wysokości przed odliczeniem zaliczki na podatek dochodowy od osób fizycznych i składki na ubezpieczenie zdrowotne.

Nieprawidłowa jest ocena Sądu pierwszej instancji w zakresie w jakim wskazał on, że analizowany przepis (art. 25 ust. 1b) nie znajdzie zastosowania do stanu faktycznego, w którym ubezpieczony nabył prawo do emerytury powszechnej przed 1 stycznia 2013 r., a jedynie wniosek o jej przyznanie i ustalenie złożył już w okresie obowiązywania art. 25 ust. 1 b ustawy. Jak wynika z ustaleń poczynionych przez Sąd pierwszej instancji wniosek o emeryturę powszechną odwołujący złożył został 2 stycznia 2019 r., z kolei prawo do emerytury powszechnej nabył w momencie spełnienia ostatniej przesłanki, a mianowicie osiągnięcia wieku emerytalnego, tj. - (...)., zatem nie tak jak wskazywał Sąd pierwszej instancji - przed 1 stycznia 2013r.

Błędne było także stanowisko Sądu Okręgowego, który przyjął, że w odniesieniu do odwołującego zastosowanie znajdzie przywołane przez odwołującego orzeczenie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 06.03.2019 r. P 20/16. Wyrok ten stwierdzał niezgodność z Konstytucją przepisu art. 25 ust. 1 b ustawy emerytalnej tylko w zakresie, w jakim dotyczył urodzonych w (...) r. kobiet, które przed 1 stycznia 2013 r. nabyły prawo do emerytury na podstawie art. 46 tej ustawy,

Co istotne, również Sąd Okręgowy w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku podkreślał, że Trybunał Konstytucyjny w powołanym wyroku dokonywał oceny konstytucyjności art. 25 ust. 1b ustawy o FUS jedynie w takim zakresie, jaki został określony w pytaniu prawnym. To znaczy, że przedmiotem oceny Trybunału był wyłącznie sam fakt posłużenia się przez ustawodawcę mechanizmem potrącenia w odniesieniu do konkretnej grupy osób ubezpieczonych, tj. kobiet urodzonych w (...) r., które przed 1 stycznia 2013 r. nabyły prawo do wcześniejszej emerytury. Powyższe orzeczenie nie można zatem odnosić do sytuacji zawartej w niniejszej sprawie.

Mając na uwadze powyższe Sąd Apelacyjny wskazuje, że organ rentowy, przyznając odwołującemu decyzją z dnia 21 stycznia 2019 r. na podstawie art. 24 ust 1 i art. 26 ustawy emerytalnej prawo do emerytury w wieku powszechnym, właściwie pomniejszył jej wysokość zgodnie z treścią art. 25 ust. 1 b ustawy emerytalnej z uwagi na to, że wnioskodawca pobierał wcześniej emeryturę uzyskaną na podstawie art. 46 i 39 ustawy.

Wobec powyższego Sąd Apelacyjny zmienił zaskarżony wyrok i oddalił odwołanie, o czym orzekł na podstawie art. 386 § 1 k.p.c.

Małgorzata Aleksandrowicz